သတင္းစာသမိုင္း တံခါးတခ်ပ္ ဖြင့္ဆိုျခင္း

ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္မွာ မိသားစုနဲ႔အတူ က်ေနာ္ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံ Frankfurt ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနသည့္တုိင္ ေဆာင္းတြင္းကလည္းျဖစ္၊ ရာသီဥတုကလည္း ေအးတာေၾကာင့္ ဘယ္ကိုမွ သိပ္မသြားျဖစ္ပါ။ Frankfurt ၿမိဳ႕ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာေတာ့ Hamburg တကၠသိုလ္မွာ မဖြင့္ျဖစ္လိုက္တဲ့ ျမန္မာစာဌာနအတြက္ ရွာေဖြထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ ေရာက္ေနပါတယ္။ စာအုပ္ေတြက ျမန္မာစာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သမုိင္း စတဲ့ က်မ္းစာေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီထဲက “ေမာင္သစ္လြင္ (လူထု)” ေရးတဲ့ “ေရွးဦးျမန္မာ သတင္းစာမ်ား” စာအုပ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ရဲ့ သူရဲေကာင္း သတင္းစာဆရာႀကီး ဦး၀င္းတင္ အမွာစာေရးထားတာကို ဖတ္ရပါတယ္။
“ေမာင္သစ္လြင္” ရဲ့ စာအုပ္ကို ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ ပုဂံစာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေ၀တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္ က အမွာစာကို “သတင္းစာသမုိင္း တံခါးတခ်ပ္ဖြင့္ျခင္း” အမည္နဲ႔ ေအာက္ပါ အတိုင္း ေရးသားခဲ့ပါတယ္။

သတင္းစာသမိုင္း တံခါးတခ်ပ္ ဖြင့္ဆိုျခင္း
ဦး၀င္းတင္ (ဟံသာ၀တီသတင္းစာ) - ေရးသည္။
(၁)
သတင္းစာမ်ားသည္ သမုိင္းကို ေျပာေနၾကသည္ဟု အဆိုရွိသည္။ ယေန႔ သတင္းစာသည္ နက္ျဖန္ သမုိင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ထုိစကားသည္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာစကားျဖစ္သည္။
ယေန႔သတင္းစာတို႔သည္ ႏုိင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳး၏ အတိတ္သမုိင္းႏွင့္ ပစၥပၸဳန္သမုိင္းကို ေျပာခဲ့သည္။ ေျပာေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကုိယ့္သမိုင္းကိုမူ မေျပာတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
(၂)
ျမန္မာသတင္းစာသမုိင္းသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ထိုႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ကာလသည္ ျမန္မာ့လူမႈစီးပြားအေဆာက္အဦကို အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ ေခတ္အခါႀကီး ျဖစ္သည္။ ထုိကာလသည္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး ဘ၀ကို ပေဒသရာဇ္တို႔ ႀကီးစုိးခဲ့သည့္ ေခတ္အခါ ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီသမားတို႔ ေသြးစုပ္ခဲ့သည့္ ေခတ္အခါ ျဖစ္သည္။ ဖက္ဆစ္၀ါဒီတို႔ ဖိႏွိပ္ခဲ့သည့္ ေခတ္အခါ ျဖစ္သည္။ အရင္းရွင္ အင္အားစုကို ေခါင္းပံုျဖတ္ခဲ့သည့္ ေခတ္အခါ ျဖစ္သည္။
သတင္းစာသည္ ထိုေခတ္အခါမ်ား၏ သမုိင္းကို မ်က္ေျခမျပတ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။ မွတ္တမ္းတင္႐ံုသာ မဟုတ္၊ ျပည္သူတို႔၏ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ တြန္းလွန္ေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ ဖက္ဆစ္စနစ္ တိုက္ဖ်က္ေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ အရင္းရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရးလႈပ္ရွားမႈ၊ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ တည္ေဆာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈစေသာ အမ်ိဳးသားလႈပ္ရွားမႈႀကီးမ်ားတြင္လည္း စည္း႐ံုးလံႈ႔ေဆာ္ ပါ၀င္ေရွ႕ေဆာင္ခဲ့သည္။
ထိုအမ်ိဳးသား လႈပ္ရွားမႈႀကီးမ်ားကို ၿဖိဳခဲြလုပ္ႀကံဖ်က္ဆီးခဲ့ေသာ သတင္းစာမ်ားလည္း မရွိဟု မဆိုပါ။ ရွိခဲ့ပါသည္။
သတင္းစာသည္ ျပည္သူတို႔၏ လက္နက္ျဖစ္ခဲ့သည္လည္း ရွိ၊ အုပ္စိုးသူတို႔၏ လက္ကုိင္တုတ္ ျဖစ္ခဲ့ သည္လည္း ရွိ၊ အလုပ္သမား လယ္သမားတို႔၏ တပ္ဦးေအာင္လံ ျဖစ္ခဲ့သည္လည္း ရွိ၊ ျပည္ရွင္၊ ေျမရွင္၊ ေငြရွင္တို႔၏ ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြးျဖစ္ခဲ့သည္လည္း ရွိသည္။ ဘ၀အေထြေထြ ႀကံဳခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သတင္းစာသမုိင္းဟူ၍ ခုိင္ခိုင္မာမာ ျပဳစုႏုိင္ျခင္း မရွိ၍ သတင္းစာ၏ ထြန္းေျပာင္ေသာ တိုးတက္မႈ သမိုင္းအေရာင္အေသြးတို႔သည္ ေမွးမွိန္ေနသည္။ ညစ္ေထးေသာ ေဖာက္ျပန္မႈ သမုိင္း အစြန္းအကြက္တို႔သည္လည္း ငုတ္ကြယ္ေနသည္။
သို႔ျဖင့္ သတင္းစာ၏ စြမ္းေဆာင္မႈ၊ က်ဆံုးမႈ၊ တိုးတက္မႈ၊ ေဖာက္ျပန္မႈမ်ားသည္ သမုိင္း အမႈိက္သ႐ိုက္ မ်ားပမာ အေဟာသိကံ ျဖစ္ေနသည္။ သတင္းစာသမုိင္းသည္ တေန႔တျခား အေထာက္အထား ပါးရွား ေပ်ာက္ဆံုးလာသည္။ သမိုင္းမ်က္ျခည္ ျပတ္လာသည္။ သမုိင္းရွိလ်က္ သမုိင္းမသိေသာ အျဖစ္သို႔ နိမ့္က်လာသည္။
(၃)
ယေန႔ သတင္းစာမ်ားသည္ ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္ႀကီးတရပ္ႏွင့္ ႀကံဳဆံုေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ကာလအတြင္း ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ အမ်ိဳးသားလႈပ္ရွားမႈႀကီးမ်ား၌ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့သလို ယေန႔လည္း ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနသည္။
ျပည္သူကို ကိုယ္စားျပဳေသာ သတင္းစာသည္ ျပည္သူကို ေရွ႕ေဆာင္ႏုိင္ရမည္။ ေရသာခို အေခ်ာင္ႏိႈက္ မင္းေျမႇာင္စိုးႀကိဳက္ အရာရွိေနာက္လိုက္ သတင္းစာမျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေ၀ဖန္ ဆန္းစစ္မႈ ရွိရမည္။ မေန႔က သတင္းစာ၊ တေန႔က သတင္းစာ၊ အတိတ္က သတင္းစာတို႔၏ သမုိင္းျဖစ္ရပ္ကို သင္ခန္းစာယူကာ ဆင္ျခင္ႏိႈင္းခ်ိန္မႈ ရွိရမည္။
သို႔မွသာ ယေန႔သတင္းစာသည္ အားသစ္ႏုိင္မည္။ အသိမွန္ႏုိင္မည္။ အေတြးက်ယ္ႏုိင္မည္။ အျမင္ ၾကည္ႏုိင္မည္။
သတင္းစာသည္ အနာဂတ္တြင္ ႏုိင္ငံသမုိင္းကို ေျပာျပရန္ ပစၥဳပၸန္ ႏုိင္ငံသမုိင္းတြင္ ပါ၀င္လႈပ္ရွား ရမည္။ အတိတ္မွ ႏုိင္ငံ၏ သမုိင္းကိုသာမက အတိတ္မွ သတင္းစာသမုိင္းကိုလည္း သိျမင္ႏံွ႔စပ္စြာ သင္ခန္းစာ ယူရမည္။
သို႔မွသာ ပစၥဳပၸန္သမုိင္းတြင္ ပါ၀င္လႈပ္ရွားရာ၌ တိက်မွန္ကန္ေသာ အေတြးအျမင္ အသိကို ရရွိႏုိင္မည္။ သို႔မွသာ အနာဂတ္တြင္ ႏုိင္ငံသမုိင္းကို ျပည့္ျပည့္၀၀ စံုစံုလင္လင္ ေျပာျပႏုိင္ေသာ အစြမ္း အာနိသင္ကို ရရွိႏုိင္မည္။ လက္တဖက္တည္းႏွင့္ လက္ခုပ္တီး၍ မရႏုိင္သကဲ့သို႔ပင္တည္း။
(၄)
ကိုသစ္လြင္၏ ဤစာအုပ္သည္ ယေန႔သတင္းစာမ်ားအား (လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ လက္ခုပ္တီးသလို) ႏုိင္ငံ သမုိင္းေရာ ကုိုယ့္သမုိင္းပါ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ႏုိင္ေအာင္ ေထာက္ကူမည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
သတင္းစာသမိုင္းဆိုင္ရာ စာအုပ္စာတန္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါး တိုရွည္မ်ား အတန္အသင့္ ေပၚထြက္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ယေန႔အထိ ျပည့္စံု ခိုင္လံုေသာ သမုိင္းတေစာင္တဖဲြ႔ ဟူ၍ကား မေပၚေပါက္ေသး။
သတင္းစာသမားသည္ သမုိင္းသုေတသီမဟုတ္၍ တေၾကာင္း၊ နက္ျဖန္ သတင္းစာသမိုင္းအတြက္ ယေန႔ပါ၀င္ လႈပ္ရွားေနေသာ ကာယကံရွင္မ်ား ျဖစ္၍တေၾကာင္း၊ အတိတ္ထက္ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ ပိုမိုထိေတြ႔ ေနသူမ်ား ျဖစ္၍ တေၾကာင္း၊ သမုိင္းျပဳစုမႈ တာ၀န္ပိုင္းတြင္ ပ်က္ကြက္ခဲ့ၾကသည္။ လစ္ဟင္းေနၾက သည္။ (ျပင္ပပုဂၢိဳလ္မ်ား အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသာ သတင္းစာ သမုိင္းျပဳစုရာ၌ ၀ါယမ စိုုက္ႏိုင္ၾကသည္။)
ကိုသစ္လြင္ကား တဖက္က ေန႔စဥ္သတင္းစာ တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရင္း အျခားတဖက္က သတင္းစာသမုိင္း သုေတသန လုပ္ငန္းကို အပတ္တကုတ္ အားထုတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ သူ႔အားထုတ္မႈ၏ ခက္ခဲႀကီးမားေသာ အတုိင္းအတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာနာႏိႈင္းဆ ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ ႏိႈင္းဆစာနာ ႏုိင္ေသာ အေတြ႔အႀကံဳ ရွိခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ခ်ီးက်ဴး ေက်းဇူးတင္သည္။
၁၉၆၂ - ၆၄ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းက ျမန္မာႏုိင္ငံ သတင္းစာဆရာအသင္းသည္ သတင္းစာသမိုင္း ျပဳစုရန္ ေကာ္မရွင္တရပ္ ဖဲြ႔စည္း ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ သတင္းစာေလာကမွ သက္ႀကီး၀ါႀကီး ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ျပင္ပ မွ စာေပ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ပါ၀င္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။ အမ်ားျပည္သူ အကူအညီကိုလည္း မ်ားစြာ ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မာတိကာစဥ္႐ံုမွအပ၊ သတင္းစာသမိုင္းဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါး တိုရွည္မ်ား ေပၚထြက္ခဲ့႐ံုမွ အပ၊ သတင္းစာဘိုးေအႀကီး ယူပီအုိင္ ဦးဘသန္း၏ သတင္းစာ ေခတ္ဦးသမုိင္း စာမူတခုကို လက္ႏိွပ္စက္႐ိုက္ၿပီးခဲ့႐ံုမွအပ ထိထိေရာက္ေရာက္ အထေျမာက္မႈ မရွိခဲ့ပါ။ ေကာ္မရွင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေဆာ္ၾသသူ အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။
ပညာရွင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ျပည္သူလူထုက လမ္းၫႊန္ခဲ့ၾက၊ ကူညီခဲ့ၾကပါလ်က္ အေကာင္အထည္ မေပၚႏုိင္ခဲ့ သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အားထုတ္မႈ ေလ်ာ့ပါးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုသစ္လြင္၏ ႀကီးမားေသာ အားထုတ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာနာႏိႈင္းဆႏုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အားရ ခ်ီးက်ဴးျခင္း ျဖစ္သည္။

(၅)
ကိုသစ္လြင္၏ ယခုအားထုတ္ခ်က္သည္ ျပည့္စံုေသာ သတင္းစာသမုိင္း မဟုတ္ေသးပါ။ ျမန္မာ့ သတင္းစာသမုိင္း ေခတ္ဦးကို ေလ့လာသံုးသပ္ခ်က္မွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ဤမွ်ေသာ အတိုင္းအတာအထိ အပတ္တကုတ္ အားထုတ္ျပဳစုရသည္မွာပင္ မလြယ္လွပါ။ သတင္းစာအသက္ တမနက္ျဖစ္၍ အေထာက္အကိုး ပါးရွားလွသည္။ ရွာရ ေဖြရ စုရ ေဆာင္းရ ခက္ခဲ လွသည္။ သတင္းစာသမုိင္း ျပဳစုေရးသည္ လြယ္မေရာင္ႏွင့္ ခက္လွသည္။ မလြယ္၍ မလုပ္ျပန္ေသာ္ ပုဂံရာဇ၀င္ကို တုတ္ထမ္းေျပာရသလို၊ တေန႔ေသာအခါ ျမန္မာ့သတင္းစာသမုိင္းကို ကေလာင္ကို ဓားေျမႇာင္လို ျမျမခၽြန္၍ ေျပာရမလို အေျခသို႔ ဆိုက္ႏိုင္သည္။
ယခု ကိုသစ္လြင္က “ျမန္မာသံေတာ္ဆင့္”၊ “ေလာကီသုတ”၊ “ဟံသာ၀တီ” အစရွိေသာ ေရွးသတင္းစာႀကီးမ်ား၏ သမုိင္းဆိုင္ရာ ေလ့လာသံုးသပ္ခ်က္မ်ားကို တင္ျပလုိက္သည္။ ဤေလ့လာ သံုးသပ္ခ်က္မ်ားသည္ ေနာင္အခါ သတင္းစာ သမုိင္းႀကီးတေစာင္တဖဲြ႔ ျပဳစုရာ၌ ေထာက္ကူႏုိင္မည္ မုခ် ျဖစ္သည္။
သတင္းစာသမုိင္း တံခါးတခ်ပ္ ဖြင့္လုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္၍ သတင္းစာသမုိင္း ျပဳစုေရးအတြက္ လည္းေကာင္း၊ သတင္းစာႏွင့္ ေန႔စဥ္ထိေတြ႔ေနေသာ ျပည္သူလူထု၏ သတင္းစာသမုိင္းဆုိင္ရာ အသိအျမင္ တိုးပြားေရးအတြက္ လည္းေကာင္း မ်ားစြာအက်ိဳးရွိႏုိင္မည့္ အားထုတ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထင္ျမင္ယူဆပါသည္။
ဧကန္အက်ိဳး ရွိလိမ့္မည္ဟူ၍လည္း ယံုၾကည္သည္။

၀င္းတင္
ဟံသာ၀တီသတင္းစာတိုက္
၁၉၇၀ ၾသဂုတ္ ၁၈ ရက္

(၂၀) စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ သတင္းစာေလာက (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

`ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရသည္ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ကို အာမခံပါတယ္´ ဟု အစုိးရ တက္ေသာေန႔က ျပန္ၾကားေရး ၀န္ႀကီးက ေပးေသာကတိသည္ စကားလွသည္။ သို႔ပင္သို႔ျငားေသာ္လည္း အိမ္ေစာင့္ အစိုးရေခတ္က သတင္းစာမ်ားကို ႏွိပ္စက္ခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား ရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ သူတို႔တက္လာခ်ိန္မွ စတင္ကာ သတင္းစာမ်ားက သတိႀကီးစြာထားကာ ေရးသားၾကရရွာေလသည္။
သတင္းစာမ်ားကို ဖိႏွိပ္ေသာ ဥပေဒမ်ားကို ျပင္ဆင္ရန္ ဦးႏုအစုိးရေခတ္တြင္ အားထုတ္ေနၾကစဥ္၌ သူတို႔က တေက်ာ့ျပန္လာေသသျဖင့္ သတင္းစာဆရာမ်ားသည္ မည္သည့္ အေၾကာင္းကို ေရးသည္ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ႀကိမ္စဥ္းစားၿပီးမွ ေရးေလ့ရွိၾကသည္။ စစ္တပ္ႏွင့္ စပ္ဆုိင္ေသာ သတင္းမ်ားကို ေရွာင္ရွားၾကသည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ တက္လာသည္ကို သတင္းစာအားလံုးက တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ ေထာက္ခံၾကေစကာမူ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ မဟုတ္သည္ကို စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက သိရွိၾကသည္။ ျပန္ၾကားေရးဌာနကို တာ၀န္ယူသည့္ စစ္ဗိုလ္မ်ားက အယ္ဒီတာမ်ားကို ဆင့္ေခၚၿပီး `ဒီဟာေရးတာမွားတယ္၊ ဒီလိုမေရးနဲ႔၊ ဟိုဟာကို ဟိုလိုေရးပါ´ စသျဖင့္ တစတစ စြက္ဖက္လာၿပီး အမိန္႔ေပးစ ျပဳလာေသာေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းတို႔က ခံစစ္အတြက္ ျပင္ဆင္ ၾကရေတာ့သည္။
အစဥ္အလာအားျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ႏွစ္ဆန္း (၁) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာဆရာမ်ားအသင္း၏ ႏွစ္ပတ္လည္အစည္းအေ၀းကို က်င္းပၿမဲျဖစ္သည့္အတုိင္း ၁၉၆၂ ခု၊ ဧၿပီလ (၁၆) ရက္၊ ျမန္မာႏွစ္ဆန္း (၁) ရက္ေန႔တြင္ သတင္းစာဆရာမ်ားအသင္း အစည္းအေ၀း က်င္းပေသာအခါတြင္ စာနယ္ဇင္းေကာင္စီ အမည္ႏွင့္ တပ္ဦးဖဲြ႔စည္းၾကသည္။ စာနယ္ဇင္းအားလံုး (၅၂) ေစာင္ ပါ၀င္လက္မွတ္ထိုးၾက၏။
`ႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္ေျပာင္းလဲလာသည္ႏွင့္ အညီ ျပည္သူတို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ ရယူျခင္းႏွင့္ ဖန္တီးျခင္း တာ၀န္မ်ားအတြက္ က်ေနာ္မ်ားတို႔သည္ တာ၀န္သိ စာနယ္ဇင္းမ်ား အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ၾကပါမည္။ ယင္းတာ၀န္ႀကီးအတြက္ ပီျပင္ေသာ စာနယ္ဇင္းမ်ား က်င့္၀တ္ကို ခ်မွတ္ပါသည္` စသည္ျဖင့္ နိဒါန္းပ်ိဳးကာ စာနယ္ဇင္းတို႔၏ က်င့္၀တ္ကို ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ အဓိပၸာယ္ကမူ စစ္အစိုးရကို ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ပါမည္ဟု အညံ့ခံသည္ျဖစ္၏။ မိမိတို႔ တည္ၿမဲေရးအတြက္ မိမိတို႔ဘာသာ ဆင္ဆာလုပ္ၾကရသည္။ ႏုိင္ငံေရး သတင္းမွန္ သမွ်ကို အစိုးရျပန္ၾကားေရးဌာနက ထုတ္ေပးသမွ်သာ ပံုႏွိပ္ၾကသည္။ သူတို႔ ခ်မွတ္မည့္ စစ္ဗုိလ္မ်ား၏ သတင္းစာ မူ၀ါဒကို စိတ္တထင့္တင့္ႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကရသည္။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားမွာ သူတို႔၏ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို ေရးသားခ်မွတ္ရန္ အားထုတ္ေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ လွည့္မၾကည့္ႏုိင္ၾကေသးေပ။
`လူသားခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္ျခင္းကင္း၍ တရားမွ်တမႈရွိေသာ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး စနစ္ကို တည္ေဆာက္မည္´ ဟူေသာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို ၁၉၆၂ ခု၊ ဧၿပီလ (၃၀) ရက္ေန႔ တပ္မႉးမ်ား ညီလာခံက အတည္ျပဳၿပီး ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီကို ဇူလိုင္လ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ပါတီ၀င္ (၂၀) ႏွင့္ စတင္တည္ေထာင္သည္။
ျပည္သူတို႔ႏွင့္ လက္တဲြခ်ီတက္မည္ဟု ေၾကညာတည္ေထာင္ေသာ ပါတီ၏ သက္တမ္း (၃) ရက္ေျမာက္ ေသာေန႔တြင္ ျပည္သူတို႔၏ သားငယ္မ်ားကို အစုလိုက္ အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္သည့္ လူသတ္ပဲြႀကီး ဆင္ႏႊဲ ေတာ့သည္။ ဇူလုိင္လ (၇)ရက္ေန႔က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေနၾကေသာ ေက်ာင္သားငယ္မ်ားကို စစ္တပ္က ဂ်ီ (၃) လက္နက္သစ္မ်ားႏွင့္ အစုလုိက္ အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္သျဖင့္ ရာႏွင့္ခ်ီကာ ေသဆံုးခ့ဲေလသည္။ ေက်ာင္းသား (၁၅) ဦးေသၿပီး (၂၇) ဦး ဒဏ္ရာရသည္ ဟု အစုိးရက ေၾကညာသည့္အတိုင္း သတင္းစာမ်ားက ေဖာ္ျပၾကရသည္။
အပ္တိုတေခ်ာင္းမွ မရွိသူ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားကို သတ္ျဖတ္ေသာညတြင္ `ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီကို တုိက္ၾကလွ်င္ ဓားကိုဓားနဲ႔၊ တုတ္ကိုတုတ္နဲ႔ ျပန္လည္ခုခံမည္´ ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက အသံလႊင့္႐ံုမွ စစ္ေၾကညာေသးသည္။
ဆက္လက္ၿပီး သမုိင္း၀င္ တကၠသိုလ္သမဂၢ အေဆာက္အအံုႀကီးကို ဗုံးခဲြဖ်က္ဆီးလုိက္ျပန္သည္။ ဖ်က္ရသည့္ အေၾကာင္းတခုမွာ ပညာတတ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ဦးစီးၿပီး အဂၤလိပ္လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေရး တုိက္ပဲြ ဆင္ႏႊဲၾကစဥ္က စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား မပါခဲ့ေလေသာေၾကာင့္ မ်က္မုန္းက်ိဳးသျဖင့္ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾက သည္။ ေနာက္တေၾကာင္းကမူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဒဏ္ရာရရွိသူ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ အေဆာက္အအံု မ်က္ႏွာက်က္ေပၚမွာ ပုန္းေနၾကသျဖင့္ သတ္ျဖတ္ရန္ ၿဖိဳဖ်က္သည္ဟု ဆိုေသးသည္။ မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ၿဖိဳသည္ျဖစ္ေစ ရက္စက္ယုတ္မာ မွားယြင္းသည့္ လုပ္ရပ္ျဖစ္၏။
ထုိညက ဂါးဒီးယန္းသတင္းစာတုိက္၌ ေတြ႔ၾကသျဖင့္ `မလြန္လြန္းဘူးလား´ ဟု တင္ေမာင္က စကားနာ ထိုးေသာအခါတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးက `ေ႐ႊအုတ္နဲ႔ ျပန္ေဆာက္ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ´ ဟု ေျဖ၏။
သမုိင္း၀င္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈဓာတ္ပံုမ်ား၊ မွတ္တမ္းမ်ား ပ်က္စီးရသည့္အထဲတြင္ တင္ေမာင္၏ ႏွလံုးသားရတနာတခု ပါသြားသည္ဟု သိရသျဖင့္ ေၾကကြဲရသည္။ တင္ေမာင္၏ ဇာတိ ပုဂံေျမတြင္ မႏူဟာေစတီဟု ဘဲြ႔မည္ရွိေသာ အဓိကရ ေစတီေတာ္ႀကီးတဆူ ရွိသည္။ ေရွးကာလက သထံုျပည္ကို ပုဂံ ဘုရင္ အေနာ္ရထာက အႏိုင္ရေသာအခါတြင္ သထံုဘုရင္ မႏူဟာမင္းကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာၿပီး ပုဂံတြင္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ထားရွိခဲ့သည္။ အက်ယ္ခ်ဳပ္ေစကာမူ အက်ဥ္းသားတို႔မည္သည္ လြတ္လပ္ခြင့္ ဆံုး႐ံႈးရစၿမဲ ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းစံ မႏူဟာမင္းက သူႏွင့္ အတူပါလာေသာ ဗိသုကာမ်ားကို အသံုးျပဳၿပီး ေစတီေတာ္ကို တည္ေဆာက္ေသာအခါတြင္ ႀကီးမားသည့္ ႐ုပ္ထုေတာ္ႀကီးေပၚတြင္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ျပာသာဒ္ ေဆာက္လုပ္ကာ သီးတင္းသံုးေစသည္။ ဗုဒၶ႐ုပ္ထုေတာ္ႀကီးမွာ မလႈပ္မရွားႏုိင္ဘဲ က်ဥ္းၾကပ္စြာ သီတင္းသံုးေတာ္မူရသည္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ တည္ေဆာက္ထားသည္။ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ႐ုပ္ထုေတာ္မ်ားႏွင့္ မတူေစဘဲ မ်က္ႏွာေတာ္ မၾကည္မလင္ ျဖစ္ေနသည္ကို ပီျပင္ေအာင္ ထုလုပ္ခဲ့သည္။
အေနာ္ရထာမင္းႏွင့္တကြ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔ကိုပါ သိေစသည္။ ေလာကမွာ အက်ဥ္းခံရလွ်င္ ဘုရားသခင္ပင္လွ်င္ ၫိွဳးႏြမ္းညစ္ညဴးေတာ္မူသည္ဟု ကမၺည္းေက်ာက္စာေရးသားျခင္း မျပဳဘဲ အဓိပၸာယ္ ေပၚလြင္ေအာင္ ျပသခဲ့သည္။
ထိုမႏူဟာ ႐ုပ္ထုေတာ္ကို မိတ္ေဆြႀကီး ဆရာကိုနန္းေ၀က ေျပာင္ေျမာက္စြာ ပန္းခ်ီဆဲြထားသည္။ ေ႐ႊသကၤန္းေရာင္ကို ထူးျခားေသာနည္းႏွင့္ ရရွိေအာင္ ေဆးစပ္ၿပီး အက်ဥ္းခံ႐ုပ္ထုေတာ္ႀကီး၏ မအီမသာ ႐ုပ္သြင္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ပံုေဖာ္ထားသည္။ ပန္းခ်ီကား စုေဆာင္းေသာ တင္ေမာင္က တခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရး ရဲေဘာ္ျဖစ္သည့္ ကိုနန္းေ၀ထံ ေတာင္းခဲ့သည္။ `ခင္ဗ်ားက ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ရွိေသးတယ္၊ ေထာင္မက်ေသးဘူး။ တေန႔ေထာင္ထဲသြားရမွာပါ။ ဒီေတာ့ ေထာင္က်ခံရၿပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အမွတ္တရယူပါေလ´ ဟု သူက ေျဖခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က တင္ေမာင္အဖို႔ ေထာင္ထဲသို႔ မေရာက္ေသးသျဖင့္ ပန္းခ်ီကားႀကီးကို လက္ခံရန္ အရည္အေသြးမမီေသးသျဖင့္ ေအာင့္အီးေနခဲ့ရသည္။ ပန္းခ်ီကားႀကီးမွာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား၏ မုိင္းဗံုးဒဏ္ျဖင့္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားရေလၿပီ။
မုိင္းဗံုးခဲြစဥ္က သမဂၢခန္းမ၌ ဆြဲခ်ိတ္ထားေသာ ကိုနန္းေ၀၏ ပန္းခ်ီကားမ်ားပါ ျပာက်ရသည္။ ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ အႏုပညာ ဆံုး႐ံႈးမႈမွာ မ်ားစြာ ႀကီးမားသည္။ စစ္ဗိုလ္မ်ား တြက္ၾကသကဲ့သို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ခိုေအာင္းေနၾကသည္ဆုိပါက သနားစဖြယ္ ပုန္းေအာင္းေနရွာသူ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားကို မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚ တက္ေရာက္ဖမ္းဆီးျခင္း မျပဳဘဲ ကေလးငယ္မ်ား၏ အသက္ကို ႀကီးမားေသာ ယမ္းဘီလူးမ်ားသံုးစဲြကာ ေၾကေၾကညက္ညက္ အစရွာမေတြ႔ေအာင္ သတ္ျဖတ္သည္မွာ ရက္စက္လြန္းသည္။
ပိုၿပီး ဇာတ္နာသည္မွာ တကၠသိုလ္သမဂၢႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ေရးတြင္ ဦးစီးလႉဒါန္းခဲ့ေသာ သူေဌး ဦးညိဳ၏ အမည္သည္ သမုိင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေစကာမူ တကၠသိုလ္သမဂၢကို ဖ်က္ဆီးရန္ မည္သူက ဆံုးျဖတ္ၿပီး၊ မည္သူ က အမိန္႔ေပးသည္ဟူေသာ အခ်က္မွာ သမိုင္းမွာ ေပ်ာက္ေနသည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရကို ထိပါးလွ်င္ တုတ္ကိုတုတ္ခ်င္း၊ ဓားကုိဓားခ်င္း ခုခံမည္ဟု အမိန္႔ေပးခဲ့ၿပီး မီးျခစ္ဆံပင္ ကိုင္မထားေသာ လက္နက္မပါ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားကို အစုလိုက္အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္ရဲသည့္ ေတာ္လွန္ ေရးေကာင္စီ ဥကၠဌႀကီး၊ တပ္မေတာ္၏ တပ္ေပါင္းစု ေသနာပတိ ဦးစီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ တကသ အေဆာက္အအံုကို ဖ်က္သည္ကို သူမသိပါဟု သူရဲေဘာေၾကာင္စြာ ေခါင္းေရွာင္ေနခဲ့သည္။
အထက္အမိန္႔အရ မိုင္းဗံုးမ်ားကို ဓာတ္ႀကိဳးမ်ားႏွင့္ ခ်ီတုတ္သူ အင္ဂ်င္နီယာ စစ္ဗုိလ္မ်ား၊ မုိင္းခလုတ္ကို ႏွိပ္ေသာ စစ္ဗုိလ္မ်ား၏ အမည္မ်ား စာရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ အမိန္႔ေပးသူ မည္သူျဖစ္သည္ကို မည္သူကမွ ေဖာ္မေျပာ၀ံ့ဘဲ တဦးကိုတဦး လႊဲခ်ေနၾကသည္။
လူဆိုတာ လုပ္ရဲလွ်င္ ခံရဲရတယ္ဟု စကားရွိသည္။ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ တက္လာစ ဗုိလ္ေန၀င္းႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ ၀န္ႀကီးမ်ား မာစီးဒီးကားသစ္ႀကီးကို စီးနင္းၾကစဥ္က ကဲ့ရဲ့ခံရမည္ကို ေၾကာက္ၾကရွာသျဖင့္ ကားနံပါတ္ ေဟာင္း တပ္ကာ အသံုးျပဳၾကသည္။ အာဏာသိမ္း စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားသည္ လြန္စြာ ေၾကာက္႐ြံ႕ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
(တေခတ္က ဂဠဳန္ဦးေစာ နန္းရင္း၀န္ျဖစ္စဥ္က ကားအသစ္ကို စီးရာတြင္ နံပါတ္ RCI ဟု နံပါတ္ယူကာ ရဲ၀ံ့စြာ စီးနင္းခဲ့သည္။)
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္းတြင္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္အာဏာရွင္တေခတ္မွ စစ္ဗုိလ္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ သူရဲေဘာ ေၾကာင္သူ ေခါင္းေဆာင္မ်ား မေပၚေသးပါ။ ထုိေၾကာင့္ ဒင္းတို႔တေတြသည္ စစ္တပ္က က်ဴးလြန္ေသာ မေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို တာ၀န္မယူၾကဘဲ တဦးကိုတဦး လႊဲခ်ေနၾကရာတြင္ ဦးစီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းသည္ သူရဲ ေဘာေၾကာင္တို႔၏ ထိပ္ေခါင္တင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အျဖစ္ ထိပ္ဆံုးမွ ဦးစီးေနေလေတာ့၏။ ။

ေဘဘီဂၽြန္ဆင္ေပါင္ဒါႏွင့္ ဆဲဗင္းအပ္ အခ်ိဳရည္

ဖတ္ခဲ့ဘူးသည့္ မဂၢဇင္း၀တၳဳတိုေလး တပုဒ္ ကုိ စိတ္ထဲ မွတ္မိေနသည္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မည့္ သေဘာၤသားတေယာက္ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာ ေလယာဥ္ေပၚတက္ရန္ ေစာင့္ဆုိင္းေနသည္။ ၀ယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲက သူ႔အေမေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားသည့္ သူ႔အမကေမြးသည့္ သူ႔တူကေလးအတြက္ ဂၽြန္ဆင္ေဘဘီေပါင္ဒါဗူးေလးကို ထုတ္ကိုင္ၾကည့္ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ ေပါင္ဒါဗူးဖင္မွာအဂၤလိပ္စာလံုးေလးေတြ သံခၽြန္ႏွင့္ ေရးလိုက္မိသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြ အေမ႔ကိုအပ္၊ အေမကတဆင့္ သင့္ေတာ္သလို စီမံခန္႔ခြဲလိုက္ေတာ့ ေပါင္ဒါဗူးေလးက သူ႔အမ လက္ထဲေရာက္သြားသည္။
ျမန္မာျပည္မွာ နားရက္ေစ့ေတာ့ သေဘၤာျပန္တက္ရေတာ့မည္။ သြားဖို႔လာဖို႔ စီစဥ္ေနရင္း အေမလုပ္သူက အမျဖစ္သူကို တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ဆူပူေနတာ ၾကားရလို႔ ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ အမသည္ ေပါင္ဒါဗူးကို သားျဖစ္သူ အတြက္မသံုးပဲ သူ႔အထက္အရာရွိကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည္။ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြငယ္စဥ္က ေဘဘီဂၽြန္ဆင္ေပါင္ဒါ သည္ ျမန္မာျပည္မွာတင္၀ယ္လို႔ရသည့့္ ပစၥည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ လသားအရြယ္ခေလးငယ္ မွာ ေပါက္တတ္သည့္ ယားနာေတြကို ေဘဘီဂၽြန္ဆင္ေပါင္ဒါသည္သာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ကို သူ႔သားသမီးေတြကို လိမ္းေပးခဲ့ဘူးသည့္ အေမက အသိဆံုး။ ခုေတာ့ သူ႔ေျမးမွာ ယားနာေတြက ပိုဆိုးလာေန သည္။ ေျမးအတြက္ စိတ္ပူၿပီး အမကို ဆူေနသည့္ သူ႔အေမ စိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ ၿမိဳ႕ထဲသြားရင္း ေလဟာျပင္ ေစ်းမွာ ေပါင္ဒါဗူးကို ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ျပန္၀ယ္ခဲ့ရသည္။ အျပန္လမ္းမွာ အမွတ္တမဲ့ ေပါင္ဒါဗူးဖင္ကို လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာ ေလယာဥ္ေပၚတက္ဖို႔ ေစာင့္ေနရင္း သူေရးခဲ့တဲ့စာလံုး ေတြကို ျမင္လိုက္ရၿပီး ေပါင္ဒါဘူး၏ သံသရာကို သူသြားေတြ႔သည္။ ေပါင္ဒါဗူးကို သူ႔အမ မသံုးခဲ့သလို သူ႔အမ၏ အထက္အရာရွိသည္လည္း မသံုးခဲ့ပါ။

က်ေနာ့္မွာလည္း အလားတူ အျဖစ္မ်ိဳးႀကံဳဘူးသည္။ က်ေနာ္ စက္မႈသင္တန္းေက်ာင္း (ဆင္တဲ) တြင္ သင္တန္းသားဘ၀၌ (၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား၀န္းက်င္) ေခါင္းအံုး႐ိုက္အားကစားၿပိဳင္ပဲြ၀င္ေသာအခါ ႏွစ္သိမ့္ဆုအျဖစ္ ဆဲဗင္းအပ္ ေဖ်ာ္ရည္တဗူး လက္ေဆာင္ရသည္။ ေနပူပူမွာ အေမာေျပသြားေအာင္ ဆဲဗင္းအပ္ ေဖ်ာ္ရည္ဗူးကို ေဖာက္ေသာက္လိုက္တာ ေပါ့လို႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ က်ေနာ္မေသာက္ရက္ပါ။ အခ်ိဳရည္ဗူးသည္ ႏုိင္ငံျခားက လာသည့္ ပစၥည္းျဖစ္ေနသည္က တေၾကာင္း၊ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ယွဥ္ၿပိဳင္၍ ရရွိလာသည့္ဆု ျဖစ္ေနသည္က တေၾကာင္း၊ ရေတာင့္ရခဲ အခ်ိဳရည္ဗူးေလးကို က်ေနာ္၏ စားအိမ္ေသာက္အိမ္ ေက်းဇူးရွင္ ဆင္တဲ ကပစ မွ အရာခံဗိုလ္ ဦးစိန္ျမင့္ႏွင့္ ေဒၚညႊန္႔တို႔အား အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါသည္။
သူတို႔ေတြေတာ့ ေသာက္လိုက္ၾကမွာပဲဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ က်ေနာ္ ေနာက္တႀကိမ္သူတို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆဲဗင္းအပ္အခ်ိဳရည္ဗူးေလးက ဘုရားစင္ေပၚမွာ ရွိေနပါသည္။ ထိုအခ်ိဳရည္ဘူးကို က်ေနာ္မေသာက္ခဲ့သလို သူတို႔လည္း မေသာက္ခဲ့ၾကပါ။ ။

(၁၉) ထာ၀ရစစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တည္ေထာင္ျခင္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔က နံနက္ (၃) နာရီတိတိတြင္ တယ္လီဖုန္းသံေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ ႏုိးရပါသည္။ `လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဗမာစစ္သားေတြက လုိက္ဖမ္းေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၀န္ႀကီးကို ဖမ္းသြားၿပီ။ ဦးႏု သစၥာေဖာက္တယ္´ အသံ၀ဲ၀ဲႏွင့္ ေျပာေလ့ရွိသူ မိတ္ေဆြ ကခ်င္အတြင္း၀န္တဦးက ေမာႀကီးပန္းႀကီး ႏွင့္ ေျပာပါသည္။
`ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ့လားဗ်ာ` ဟု ေမးရသည္။ `ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္စံုစမ္းၿပီးၿပီ။ ခ်င္း၀န္ႀကီးေရာ၊ ရွမ္းေစာ္ဘြား ေတြပါ ဖမ္းသြားၿပီ´ ဟု ေဒါသႏွင့္ ေျဖသည္။ `စိတ္ေအးေအး ထားပါ၊ က်ေနာ္စံုစမ္းၿပီး ျပန္ဆက္ပါမယ္´ ဟု ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရပါသည္။
ဦးႏုအစိုးရက လူမ်ိဳးစု၀န္ႀကီးေတြကို ဖမ္းးဆီးသည္ ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ယမန္ေန႔ညက (၁၂) နာရီတြင္ သတင္းစာတေစာင္လံုးကို စာစီၿပီးသည္ကို ဖတ္႐ႈစစ္ေဆးၿပီးမွ တုိက္က ျပန္လာခဲ့သည္။ သတင္းေကာင္း မရွိသျဖင့္ အေနာက္မုခ္တြင္ ကျပေနသည့္ တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈ ကပဲြသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈသည့္သတင္းကို ေနရာေကာင္းေပးခဲ့သည္ကို သတိရမိသည္။
စဥ္းစားေနခိုက္ ထူးဆန္းေသာ လူတေယာက္ ထူးထူးျခားျခား ဖုန္းဆက္ပါသည္။ ျမန္မာစာနယ္ဇင္း ေလာကမွာ ဦးေစာဦးတေယာက္သည္ ထူးဆန္းသည့္ ဆရာတဦး ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မွ ျပည္သူ႔ဟစ္ တုိင္သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ သက္တမ္းရွည္သည့္ သတင္းစာဆရာ ျဖစ္ပါသည္။ အေရးပါေသာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ၀င္တဦးလည္း ျဖစ္သည္။ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ နီးစပ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္နက္ကိုင္ ကြန္ျမဴနစ္တပ္သား သက္ေတာ္ေစာင့္ပင္ ရရွိထားခဲ့ဖူးသူဟု သိရပါသည္။ ၁၉၄၈ ခု၊ မတ္လ ေတာ္လွန္ေရးေန႔က ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ေတာခိုၾကေသာအခါ အယ္ဒီတာစားပဲြကို စြန္႔ၿပီး ေတာထဲ လိုက္သြား သည္။ မ်ားမၾကာမီမွာပင္ ၿမိဳ႕ထဲျပန္၀င္လာေစကာမူ သူ႔ကို စစ္တပ္က အေရးမယူခဲ့ပါ။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ စစ္တပ္၏ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာနတြင္ ၾသဇာထက္ေသာ အထူးအရာရွိႀကီးတဦးအျဖစ္ ျပင္းထန္သည့္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး စာေပမ်ား ေရးေနသူ ျဖစ္လာသည္။
`ခင္ဗ်ားတို႔ သတင္းစာ စက္တင္ၿပီး၊ စက္ရပ္သတင္းထူးႀကီးနဲ႔ အထူးထုတ္ခ်င္ရင္ သတင္းအျပည့္အစံု ေပးမယ္´ ဟု သူက ေျပာၿပီး တပ္မေတာ္၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအဖဲြ႔က အာဏာသိမ္းလုိက္ေၾကာင္း ၀မ္းသာအားရ သတင္းေပးပါသည္။ `ခင္ဗ်ားတို႔ စက္ေတြက ခ်က္ခ်င္း စာျပင္ဖို႔ လြယ္သားပဲ၊ အထူးေၾကညာ ခ်က္ေတြ ပို႔လုိက္မယ္ေလ´ ဟု သူက ေျပာေသာ္လည္း `အခု သတင္းစာအားလံုး ပံုႏွိပ္ၿပီးလို႔ စာစီေတြ၊ စက္ဆရာေတြ ျပန္သြားၾကၿပီ၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး´ ဟု ျငင္းလိုက္မိသည္။
အခြင့္အေရးက ေကာင္းပါသည္။ အထူးထုတ္ရလွ်င္ သတင္းစာတြင္ စီးပြားေရး အက်ိဳးႀကီးပါသည္။ သတင္းစာတို႔၏ ၀တၱရားကလည္း လူထုကို သတင္းအျမန္ေပးရမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေစကာမူလည္း ဒီမိုကေရ စီကို ေခ်မႈန္းကာ ေအာင္ႏုိင္သြားသည့္ အမဂၤလာသတင္းဆိုးႀကီးအတြက္ မည္သို႔ အထူးသတင္းစာ ထုတ္ႏုိင္ပါမည္နည္း။
ဂါးဒီးယန္း ဦးစိန္၀င္းကို ဆက္ၿပီး သတင္းေပးေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ တင္ေမာင္၏ အိမ္သို႔ ကူးလာၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား တယ္လီဖုန္းႏွင့္ သတင္းလိုက္ရပါေတာ့သည္။
လိုင္းသံစံုေသာ ေရဒီယိုကေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ေသာအခါ `ငါးၾကင္းကို မိၿပီ၊ ပုစြန္ထုပ္ဆီကို သြားမယ္´ စသည္ျဖင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စကားႏွင့္ စစ္ဗိုလ္မ်ား ဆက္သြယ္ေျပာဆိုသံမ်ား ဆူညံေနသည္။
၀န္ႀကီးမ်ား၏ အိမ္မ်ားကို ဖုန္းဆက္ေမးျမန္းေသာ္မွ သတင္းစံုရရွိၿပီး ႐ုပ္လံုးေပၚလာပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုကို ဖမ္းစဥ္က အာဏာသိမ္းအုပ္စုတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ပါရွိမည္မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ `မင္းတုိ႔ ဗိုလ္ေန၀င္းကို သြားဖမ္းေတာ့ ခုခံေသးလား၊ ေသြးထြက္သံယို ရွိလား´ ဟု ေမးရွာေသးသည္။
၀န္ႀကီးတပါး၏ အိမ္ကို စစ္တပ္က ၀ိုင္းၿပီး တံခါးေခါက္ၿပီး ေမးေသာအခါ ၀န္ႀကီးကေတာ္က `မင္းတို႔ စစ္စံုေထာက္ေတြ တယ္ညံ့ပါလား၊ ေက်ာက္ေျမာင္းထဲက သူ႔မယားငယ္ အသစ္ကေလးအိမ္မွာ အိပ္တယ္ ေလ´ ဟု ေျဖသျဖင့္ စစ္ကားျပန္လွည့္ၾကရသည္။ `ေနပါဦး၊ ဗိုလ္မႉး၊ ေနပါဦး ဗိုလ္မႉး၊ အေသမိသလား၊ အရွင္ မိတယ္၊ အေသမိတယ္ ဆိုတာေတာ့ ေဒၚေဒၚ့ကို ျပန္ေျပာလွည့္ပါဦး´ ဟု မွာၾကားေၾကာင္း လူ႔သဘာ၀ ဇာတ္လမ္းကေလးမ်ားကိုလည္း သိၾကရသည္။
သမၼတေဟာင္း စပ္ေ႐ႊသိုက္၏ အိမ္ကို စစ္တပ္က ၀ိုင္းဖမ္းစဥ္က ပစ္ခတ္သျဖင့္ သားငယ္တဦး က်ဆံုးရသည္မွာတပါး အာဏာသိမ္းပဲြမွာ ေသြးထြက္သံယို မရွိခဲ့ပါ။ သမၼတႀကီး မန္း၀င္းေမာင္၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုႏွင့္ ၀န္ႀကီးမ်ား၊ အာဏာစြန္႔ၿပီး ျဖစ္ေသာ ေစာ္ဘြားမ်ားႏွင့္ တရား၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မ်ား အားလံုးတို႔ကို ၾကက္ငွက္မ်ား ဖမ္းသကဲ့သို႔ ဖမ္းလိုက္ႏုိ္င္ပါသည္။
ပထမအိမ္ေစာင့္အစိုးရ အာဏာသိမ္းစဥ္က တင္ေမာင္တို႔ တင္ႀကိဳသတင္းရခဲ့ပါသည္။ ဤတခ်ီတြင္ အငိုက္မိ ခံရပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ အစုိးရအဖြဲ႔၀င္ အားလံုးတို႔သည္လည္း အငိုက္မိသြားၾကပါသည္။
`ျပည္ေထာင္စုႀကီး ယိုယြင္းေနတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းလုိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္သူတို႔ မိမိတို႔ ျပဳၿမဲအမႈကိစၥမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကေၾကာင္း´ ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း က နံနက္ (၈) နာရီတြင္ ဗမာ့အသံမွ အသံလႊင့္ပါသည္။
နံနက္ (၁၀) နာရီထိုးေသာအခါ သတင္းစာဆရာအသင္း ဥကၠဌ ဦးစိန္၀င္း၊ ဒု-ဥကၠဌ တင္ေမာင္ႏွင့္ အတြင္းေရးမႉး ဟံသာ၀တီ အယ္ဒီတာ ဦးဘသန္းတို႔ကို စစ္႐ံုးသို႔ ဖိတ္သည္။ ဗိုလ္မႉးႀကီးေစာျမင့္က ျပန္ၾကား ေရး ၀န္ႀကီးအျဖစ္ လက္ခံေတြ႔ဆံုၿပီး `သတင္းစာမ်ား လြတ္လပ္စြာ ဆက္လက္ေရးသားပါ၊ ေတာ္လွန္ေရး အစိုးရက သတင္းစာမ်ား လြတ္လပ္ခြင့္ ကို အာမခံပါတယ္´ ဟု ေျပာျပပါသည္။
ညေနပိုင္းတြင္ ဂါးဒီယန္းသတင္းစာတိုက္တြင္ အားလံုး လူစံုတက္စံု ေတြ႔ရပါသည္။ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးက မိမိ မပါေၾကာင္း၊ အာဏာသိမ္းၿပီးမွ သိရေၾကာင္း တီးတိုးေျပာပါသည္။ စကားမျပတ္မီ `ဒါေပမယ့္´ ဟု ေျပာခုိက္ အျခားစစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဦးေစာဦးတို႔ ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ စကားစျပတ္ခဲ့ရသည္။
အာဏာသိမ္းပဲြတြင္ မည္သူတို႔ကို မည္သည့္ၿမိဳ႕စစ္စခန္းမွ ေခၚၿပီးသံုးေၾကာင္း၊ ဗိုလ္မႉးႀကီး လွျမင့္၏ သံခ်ပ္ကာကားတပ္က မည္ႏွယ္ခ်ီတက္သည္၊ ဗိုလ္ေန၀င္းက စီစဥ္ၿပီးမွ တ႐ုတ္နီ ကပဲြ သြားၾကည့္ေနသည္ … စသည္ျဖင့္ စားၿမံ့ဳျပန္ၾကသည့္ပဲြ၌ ဦးစိန္၀င္းက စမူဆာႏွင့္ ဧည့္ခံသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၏ အတြင္းေရးမႉး ဗိုလ္ႀကီးေသာင္းက ၀ယ္ေပးသည္။ သူတို႔ စကားမ်ားကို နားေထာင္ရျခင္း ဆင္းရဲေၾကာင့္ တင္ေမာင္မွာ မ်က္ ရည္လည္မိပါသည္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ စမူဆာက ထူးထူးျခားျခား စပ္လွေသာေၾကာင့္ `စမူဆာက တပ္စပ္ ပါလားဗ်ိဳ႕´ ဟု စကားေျဖရပါေတာ့သည္။
ေနာက္တေန႔တြင္ ၀န္ႀကီး (၉) ဦးပါ၀င္ေသာ အစိုးရအဖဲြ႔ကို ဖဲြ႔စည္းၿပီး သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြကို ကုန္သြယ္ ေရးႏွင့္ စီးပြားေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီးက က်င္းပေသာအခါ ဖက္ဒရယ္မူဟူသည့္ အဂၤလိပ္ စကားလံုးကို မ်ားမ်ားသံုးစြဲၿပီး လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ျပဳမူခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကဲြ ေတာ့မွာမို႔ အာဏာသိမ္းရေၾကာင္း ရွင္းေျပာပါသည္။
၁၉၆၁ ခုႏွစ္က အတိအလင္း လူသိရွင္ၾကား က်င္းပေသာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ လူထုအစည္းအေ၀းမွာ အေျခခံ ဥပေဒျပင္ဆင္ေရး ႀကိဳးကိုင္ေကာ္မတီ ရွမ္းျပည္ကို ဖဲြ႔စည္းျခင္း၊ အစိုးရ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ဒီမိုကေရစီစနစ္အရ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြမ်ားမွ ပါလီမန္အထိ အဆင့္အဆင့္ ျပင္ဆင္ေနျခင္းမ်ားအားလံုးကို ဖက္ဒရယ္ျပည္နယ္ခဲြဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကသည္ဟု ၀ါးလံုးရွည္ႏွင့္ ရမ္းကာ အျပစ္တင္ပါေတာ့သည္။
ျပည္သူလူထုကို နားမယဥ္ေသးသည့္ ဖက္ဒရယ္ဟူသည့္ စကားလံုးႏွင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ၀ါဒျဖန္႔သျဖင့္ လူထု ထင္ျမင္ခ်က္မွာ သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြေ၀သြားပါသည္။ တည္ၿမဲတို႔ႏွင့္ ပမညတတို႔က ေတာ္လွန္ေရး စစ္အစိုးရအေပၚ သေဘာထားတင္ျပခ်က္မျပဳႏုိင္ဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကပါသည္။ တည္ၿမဲတို႔က စစ္အစိုးရကို ေထာက္ခံသေယာင္ေယာင္ ေလသံပစ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း တည္ၿမဲေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဖမ္းေလမွ ေက်ာခ်မွ ဓားျပမွန္းသိၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီအားလံုး ဖ်က္သိမ္းေပးရေလၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ ေၾကညာခြင့္ မရွိရွာေတာ့ပါ။ ပမညတႏွင့္ လက္၀ဲဆရာမ်ားက ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီက ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ တည္ေထာင္မည္ ဆိုေသာအခါ ေျခစံုပစ္ၿပီး ေထာက္ခံၾကရာမွ `ေလွကားထစ္မွ ေနရပါေစ၊ ပူးေပါင္းကူညီပါမယ္´ ဟုပင္ ေျပာၾကပါ၏။
စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းရျခင္း အေၾကာင္းအရင္းအမွန္က ဘာပါလိမ့္ဟု ေတြးၾက၊ ေရးၾကပါသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလမွာ ဦးႏု အစိုးရက သြင္းကုန္လုပ္ငန္းမွန္သမွ် ျပည္သူပိုင္ ျပဳလိုက္ပါသည္။ စစ္တပ္၏ စီးပြားေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီး အထိနာသြားေသာေၾကာင့္ အာဏာသိမ္းသည္ဟု ယူဆၿပီး ေ၀ဖန္သူမ်ား ရွိၾကသည္။
အမွန္မွာ အာဏာႏွင့္ ေငြကို အငမ္းမရ ခံုမင္တြယ္တာလွေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ ေလာဘသကၠာရ ေၾကာင့္သာ အာဏာသိမ္းသည္ဟု ေ၀ဖန္သူမ်ားသာ မွန္ကန္သည္ကို သမိုင္းဆက္ကို ျမင္ၾကရမွ သိရွိၾက ရပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရး အစုိးရအဖဲြ႔တြင္ အဓိကအာဏာပုိင္ ၀န္ႀကီးဌာနမ်ားျဖစ္သည့္ ကာကြယ္ေရး၊ ဘ႑ာေရးႏွင့္ တရားေရးဌာနတို႔ကို ဗိုလ္ေန၀င္းက မည္သူ႔ကိုမွ တာ၀န္မေပးဘဲ ကိုယ္တုိင္ ရယူထားပါသည္။
မတ္လ (၉) ရက္ေန႔တြင္မူ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ၊ တရားစီရင္ေရး အာဏာႏွင့္ ဥပေဒျပဳေရး အာဏာတို႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း တဦးတည္း၏ လက္သို႔ အပ္ႏွင္းလိုက္ပါသည္။ ။

(၁၈) ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု ျပန္လာၿပီးေနာက္ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

၁၉၆၀ ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြသည္ ျမန္မာလူထု၏ ႏုိင္ငံေရးအသိစိတ္ဓာတ္ကို မွတ္ေက်ာက္တင္သည့္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္သင့္ပါသည္။
အိမ္ေစာင့္စစ္အစုိးရက သူတို႔ကို ေထာက္ခံမႈ မျပဳသူမွန္သမွ် ဖမ္းဆီးၿပီး တဲအိမ္မ်ားကို ဖ်က္ေနခ်ိန္တြင္ ဦးႏုက `လူထုႀကီးမွာ ဒူးနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္ကာ ခံေနၾကရတယ္´ ဟု ျပတ္သားသည့္ မိန္႔ခြန္းကို စတင္ေဟာ ၾကားၿပီး စစ္အစိုးရ မတရားမႈေတြကို ဆန္႔က်င္ေသာအခါ လူထုက အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ဦးႏု၏ ေနာက္မွ ရပ္တည္ ၾကပါသည္။ တင္ေမာင္လည္း သူ႔ကို အားကိုးမိပါ၏။
အိမ္ေစာင့္အစုိးရေခတ္၌ ၀ရမ္းေျပးဘ၀က လြတ္လာေသာအခါ ေၾကးမံုကို ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ အိုးေ၀သုိ႔ သြားၿပီး ေန႔စဥ္ ေဆာင္းပါးေရးရသည္။ တည္ၿမဲ၊ သန္႔ရွင္းအကဲြေတာ္ပံု၏ အမ်ားျပည္သူတို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ စစ္မ်က္ႏွာတြင္ သန္႔ရွင္းတို႔ဘက္မွ အၿပီးအျပတ္ အႏုိင္ရေသာေၾကာင့္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏိုင္ရရန္ ေသခ်ာ ေနပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဥကၠဌႀကီး ဦးႏုက တင္ေမာင္ကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ဟု ေခၚပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေလာင္းႀကီးက သူတို႔ တက္လာေသာအခါတြင္ ဖမ္းထားသည့္ အယ္ဒီတာကို လႊတ္ေပးၿပီး သိမ္းထားသည့္ သတင္းစာတုိက္ကို ျပန္ေပးရန္ ကူညီေလမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးတခဲြသားႏွင့္ သြားမိသည္။
`မင္းအခု ရင္ဆုိင္ေနရတာေတြက အရင္ဘ၀က ကံ၀ဋ္ေႂကြးေတြကြ´ ဟု အစခ်ီၿပီး ကမၼဖလနိယာမ တရားကို ရွည္လ်ားစြာ ေဟာပါေတာ့သည္။ ဦးႏုက ႏိုင္ငံေရးစကားတလံုးမွ မေျပာဘဲ တရားေဟာၿပီး ေနာက္ဆံုးက်မွ ပါဠိစာႏွင့္ ေရးထားေသာ ဂါထာတပုဒ္ကို ေပးပါသည္။ `တေန႔ သံုးႀကိမ္ ႐ြတ္ပါေလ၊ မင္းသတင္းစာတိုက္ ျပန္ရေစမည္´ ဟု ေျပာလုိက္ပါ၏။ သူေတာ္ေကာင္းတရား ျဖစ္သျဖင့္ ျပန္မေျပာ၀ံ့ေသာ ေၾကာင့္ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ျပန္ခဲ့ပါ၏။ ဦးႏုက တင္ေမာင္ကို တရားေရေအး အၿမိဳက္ေဆး တုိက္ေကၽြးေစကာမူ ေ႐ြးေကာက္ပဲြအတြက္မူ ျပတ္သားေသာ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို ခ်မွတ္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ပါသည္။
တည္ၿမဲ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးဗေဆြကိုယ္တိုင္က `တည္ၿမဲအဖဲြ႔သည္ ႏုိင္လွ်င္လည္း ႏုိင္ရမည္၊ ႐ံႈးလွ်င္လည္း ႏုိင္ရမည္´ ဟု တရားေဟာေသာေၾကာင့္ လူထုက စိုးရိမ္လာၾကပါသည္။
ဦးဗေဆြ၏ စကားအရ တည္ၿမဲတို႔က အ႐ႈံးမခံလိုၾကဘဲ အကယ္၍ ႐ႈံးခဲ့လွ်င္ မတရားေသာနည္းႏွင့္ အႏုိင္ယူ ရန္ စီစဥ္ထားၾကသည္ဟု ဦးႏုက ဖြင့္ဟ ေျပာၾကားပါေတာ့သည္။ မတရားေသာနည္းမွာ လက္ရွိ ဖိႏွိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရ စစ္တပ္အကူအညီႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္ႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္ရန္သာ ျဖစ္သည္ကို လူထုက သိရွိလာၾကပါသည္။
ဦးႏုက မဲဆႏၵရွင္တို႔ကို ေမးခြန္းတခုသာ ေမးပါသည္။ `ဒီမုိကေရစီကို ေ႐ြးမည္လား၊ ဖက္ဆစ္စနစ္ကို ေ႐ြးမည္လား´ ဟု ေမးၿပီး အသည္းၾကားက မဲတျပားကို ႀကိဳက္ရာေ႐ြးၿပီး မဲေပးပါ ဟု ေဟာေျပာပါသည္။
ေ႐ြးေကာက္ပဲြတြင္ တပ္မေတာ္သားမ်ား မည္သည့္ အဖဲြ႔အစည္းဘက္ကိုမွ ဘက္မလိုက္ရဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက လူသိရွင္ၾကား ေၾကညာခ်က္ထုတ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔တြင္မူ `တို႔စစ္သားေတြ ဘက္လုိက္ၾကေဟ့´ ဟု တပ္လွန္႔ေပးသည္ဟု ထင္ရပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဘက္လိုက္ၾကပါသည္။
မဲ႐ံုတည္ေနရာ မဲပံုးစားပဲြမွ စတင္ၿပီး တည္ၿမဲတို႔ဘက္က ေကာင္းက်ိဳးရေစရန္ စစ္တပ္က စီစဥ္ပါသည္။ တျပည္လံုးတြင္ တပ္စဲြထားသည့္ စစ္တပ္မွန္သမွ်က တည္ၿမဲတို႔ဘက္မွ အမ်ိဳးမ်ိဳးအားေပး ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူထုႀကီးက စစ္တပ္ကို အလြန္႔အလြန္ ေၾကာက္လန္႔လာၾကၿပီး သန္႔ရွင္းကို အားကုိးတႀကီး မဲေပး ၾကရပါေတာ့သည္။ မဲ႐ံုမရွိဘဲ ဟင္းလင္းျပင္ ကြက္လပ္တြင္ မဲပံုးခ်ထားၿပီး စစ္တပ္က ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားသည္ကိုပင္ မဲဆႏၵရွင္မ်ားက သန္႔ရွင္းကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ မဲေပးၾကသည္အထိ စစ္တပ္ကို ဆန္႔က်င္ၾက ပါသည္။
ရလဒ္မွာ ျပည္ေထာင္စုအဖဲြ႔ဟု အမည္ေျပာင္းသည့္ သန္႔ရွင္းတို႔က အမတ္ (၁၅၉) ဦး အေ႐ြးခံရၿပီး တည္ၿမဲ တို႔က (၄၂) ဦးသာ အေ႐ြးခံရပါသည္။ မဲေပးသူ (၅၉) ရာႏႈန္းရွိၿပီး၊ (၅၂) ရာႏႈန္းက သန္႔ရွင္း၊ (၃၁) ရာႏႈန္းက တည္ၿမဲ၊ (၅) ရာႏႈန္းက ပမညတကို မဲေပးၾကပါသည္။ ေစာေစာက ပါလီမန္မွာ အမတ္ (၄၄) ဦး ရထားသည့္ ပမညတ အဖဲြ႔မွ အမတ္ေလာင္း (၁၃၅) ဦး ၀င္ေရာက္အေ႐ြးခံရာ၌ တေယာက္မွ အေ႐ြးမခံရပါ။ ျမန္မာ လူထုႀကီးက လက္၀ဲ၀ါဒီတို႔၏ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကို လက္မခံၾကေၾကာင္း ဆႏၵမဲႏွင့္ သတၱိေျပာင္စြာ ျပသ ခဲ့ပါသည္။
တင္ေမာင္အဖို႔ ဦးႏုေပးသည့္ ဂါထာကို ႐ြတ္ရန္မလိုေတာ့ပါ။ ပိတ္ထားေသာ သတင္းစာမ်ားကို ျပန္ဖြင့္ခြင့္ ေပးၿပီး ဖမ္းထားသူမ်ားကို ျပန္လႊတ္ပါသည္။ ကိုကိုးကၽြန္းေထာင္ႀကီးကို ဖ်က္ေပးရပါသည္။
ဦးႏု၏ ျပည္ေထာင္စုပါတီ အစိုးရ တက္လာသည္မွာ ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံသစ္ ထူေထာင္ရန္ ျဖစ္သျဖင့္ သတင္းစာမ်ားက စတင္ကာ အခြင့္အေရးေတာင္းၾကသည္။ စာနယ္ဇင္းတို႔ အဖို႔ ပေ၀သဏီေခတ္၊ အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္က ဥပေဒမ်ားႏွင့္ အစိုးရ အစဥ္အဆက္ ဖိႏိွပ္သည္ကို ခံခဲ့ရပါသည္။ ၁၈၆၁ ခုႏွစ္က ေရးသား အတည္ျပဳခဲ့သည့္ အိႏိၵယ ရာဇသတ္ႀကီးပုဒ္မ ၁၂၄ (က) အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈ ဥပေဒ၊ ၁၈၇၆ ခုႏွစ္က တည္ခဲ့ေသာ ပံုႏွိပ္တိုက္ဥပေဒ စသည့္ ဥပေဒမ်ားႏွင့္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္တြင္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ ေမာင္ေမာင္ ျပင္ဆင္ေသာ ဥပေဒမ်ားကို ျပင္ဆင္ေပးပါဟု ေတာင္းဆိုၾကပါသည္။ သတင္းစာအားလံုးက အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ (၇) ရက္မွ် မေရးဘဲ ဆႏၵျပၿပီး ေတာင္းပါသည္။ ႏွစ္ခါမေတာင္းရပါ။ ျပင္သင့္သည္မွန္ သမွ် ျပင္ၾကပါေလဟု ေကာ္မီတီ ဖဲြ႔ေပးလုိက္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီ ပဲြေတာ္ႀကီး စတင္လာေလၿပီ။
လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ဦးႏုကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကပါသည္။ `က်ေနာ္တို႔ ႐ြာမွာ ဗမာ စစ္သားေတြ တပ္စဲြ ေနတာေၾကာင့္ အရက္၊ ၾကက္၊၀က္ ကစၿပီး သမီးကညာမ်ားအထိ ဗမာစစ္သားေတြက ဆဲြေလ့ရွိပါတယ္´ ဟု တင္ျပ ၾကပါသည္။
မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ လက္လြန္ ေျခလြန္ သူပုန္ထေနသည့္ လူမ်ိဳးစုမ်ားကလည္း ရွိေနေသာေၾကာင့္ `ဗမာ စစ္တပ္ေတြ ျပန္ေစလိုလွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရွိမွ ျဖစ္မယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔က လူမ်ိဳးစု ျပႆနာေတြ ေျဖရွင္းမွ ျဖစ္မယ္´ ဟု ကြင္းဆက္အေၾကာင္းအရင္းကို ရွာၿပီး လူမ်ိဳးစုတုိင္း ေက်နပ္ေအာင္ ၁၉၄၇ ခု အေျခခံ ဥပေဒႀကီးကို ျပင္ဆင္ၾကစို႔ဟု ဆံုးျဖတ္အားထုတ္ပါသည္။
၁၉၆၁ ခု၊ ဇြန္လမွ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ကြန္ဖရင့္ကို ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ က်င္းပၿပီး အေျခခံ ဥပေဒႀကီး ျပင္ဆင္ေရးကို ၫႇိႏိႈင္းၾကပါသည္။ အလုပ္ေကာ္မတီက တႏွစ္ၾကာ ေဆြးေႏြးၿပီး အေျခခံ ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး အဆိုျပဳခ်က္ ထြက္လာပါသည္။
ျပည္နယ္ဖဲြ႔စည္းေရး၊ လႊတ္ေတာ္အာဏာ တူညီေရး၊ ကိုယ္စားလွယ္မွ်တေရး၊ မွ်တစြာ အခြန္ေတာ္ သံုးစဲြေရး စသည့္ အခ်က္မ်ားႏွင့္ ကာကြယ္ေရး၊ ဘ႑ာေရး၊ တရားစီရင္ေရး စေသာ အာဏာမ်ားကို ဗဟိုျပည္ေထာင္ စုက လုပ္ေဆာင္ေရး စသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္ အဆုိျပဳ ထားပါသည္။ မွ်တၿပီး သဘာ၀က်သည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက သံုးသပ္ၾကပါသည္။
ထုိအဆိုျပဳခ်က္မ်ားကို ၁၉၆၂ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၂၄) ရက္ေန႔ ရန္ကုန္အသံလႊင္႐ံု ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြမွာ တင္ပါသည္။ အဆိုျပဳခ်က္ကို ကန္႔ကြက္ျခင္း၊ ျဖည့္စြက္ျခင္း ျပဳႏုိင္ၾကရန္ ႏုိင္ငံေရးအဖဲြ႔အားလံုးတို႔ႏွင့္ အဆင့္ ဆင့္ ၫႇိၾကရန္ စီစဥ္ထားပါသည္။ ေနာက္ဆံုး အတည္ျပဳၾကေသာမူကို လႊတ္ေတာ္မွာတင္ၿပီး၊ အေက် အလည္ ေဆြးေႏြးၿပီး ဥပေဒျပင္ဆင္ထံုးအရ အေသးစိတ္ အစီအစဥ္ကို မိန္႔ၾကားပါသည္။
တင္ျပသည့္မူတြင္ မွားယြင္းမႈ၊ တိမ္းပါးမႈမ်ား ရွိႏုိင္ေစကာမူ အဆင့္ဆင့္ ေဆြးေႏြးတည္းျဖတ္ၾကမည္ ျဖစ္သျဖင့္ သန္႔စင္ေသာ ျပင္ဆင္ခ်က္မူၾကမ္းႀကီး ေပၚေပါက္လာႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီအားလံုးက ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရး ရရွိၾကေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ ၀မ္းသာၾကသကဲ့သို႔ လူမ်ိဳးစုမ်ားက ၾကက္၀က္ဆဲြေသာ ဗမာ့စစ္တပ္ရန္က ကင္းေ၀းေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ၾကပါသည္။ တည္ၿမဲတို႔ကမူ ကန္႔ကြက္ၾက၏။
ယင္းသို႔ ဒီမိုကေရစီနည္းႏွင့္ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ျပင္ဆင္ၾကသည္ကို လက္မခံႏုိင္သူမွာ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း ျဖစ္ပါသည္။ ဥပေဒ ျပင္ဆင္ခ်က္ ေအာင္ျမင္လွ်င္ စစ္တပ္အဖို႔ ေမၿမိဳ႕၊ မိတၳီလာႏွင့္ မဂၤလာဒံု စစ္စခန္းမ်ားမွာသာ ေနၾကရမည့္ဘ၀ကို သူက လက္မခံႏုိင္ပါ။
ထိုေၾကာင့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၂၄) ရက္ေန႔က စတင္ေသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္မ်ား ေဆြးေႏြးပဲြ မၿပီးမီ (၇) ရက္အၾကာ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔တြင္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကြဲမည္မို႔ တားဆီးသည္ဟု အေၾကာင္း ျပၿပီး အာဏာသိမ္းလိုက္ပါေတာ့သည္။ အေၾကာင္းအရင္းကမူ ညီၫြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံတြင္ စစ္တပ္က ထင္သလိုႀကဲႏုိင္ရန္ အခြင့္အလမ္း မရွိေလေသာေၾကာင့္ အာဏာလုသည္သာ ျဖစ္ပါ၏ ။ ။

ေက်ာင္းကပဲြ

ၾကာသပေတးေန႔ ညေန ၇ နာရီတိတိမွာ က်ေနာ္ စာသင္ခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ လူအေတာ္ စံုေနပါၿပီ။ တခန္းလံုးလည္း ဂ်ာမန္အလံေလးေတြ ခ်ိတ္ထားၾကတယ္။ သူတို႔ (၇) တန္းေအ က အတန္းသားေတြရယ္၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြရယ္ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေနရာယူၿပီးခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းသူတေယာက္က အခန္းေရွ႕ထြက္လာၿပီး ေကာင္မေလးက စာရြက္တရြက္ကုိင္ၿပီး ဂ်ာမန္လို ေျပာပါတယ္။ အခမ္းအနား စၿပီ ျဖစ္လို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ အစားအေသာက္မ်ားကို စတင္သံုးေဆာင္ႏိုင္ပါၿပီ လို႔ ေျပာတယ္လို႔ ေတာ့ က်ေနာ္ထင္တာပဲ။ သူတို႔ေတြ (၇) တန္းေရာက္မွ ဂ်ာမန္စာစသင္ရတာမို႔ အဲဒါကိုပဲ အထင္ကရ ထားၿပီး ဂ်ာမန္အလံေတြရယ္ ဂ်ာမန္စကားနဲ႔ မိတ္ဆက္တာရယ္ကို စီစဥ္ထားပံု ရတယ္။
အစားအေသာက္ေတြက မိဘေတြကိုယ္တုိင္ အိမ္က ခ်က္ယူလာရတာပါ။ ကုိယ့္အိမ္ကေနပဲ ထည့္စားဖို႔ ပုဂံျပား၊ ဇြန္းခါးရင္း နဲ႔ ေရခြက္စတာေတြ ယူသြားရပါတယ္။ ပြဲကေတာ့ ႏွစ္စဥ္ေက်ာင္းက စီစဥ္ေပးတဲ့ ပါတီပဲြပါ။ သူတို႔အတြက္ လုပ္ေပးတဲ့ ပါတီမို႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုး ပဲြတက္တဲ့ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ၀တ္စားထားၾကပါတယ္။ ေကာင္မေလးေတြဆိုလည္း လက္ကိုင္ အိတ္ေတြဘာေတြကိုင္လို႔ လူႀကီးပံုစံ ဖမ္းေနၾကတာလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဆရာမရယ္၊ အတန္းသားေတြရယ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ အတူတကြ စားေသာက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္သြားၾကတာ အခန္းထဲမွာ လူႀကီးေတြပဲ က်န္ပါေတာ့ တယ္။ ေယာက္်ားေလး ၉ ေယာက္၊ မိန္းခေလး ၁၅ ေယာက္ စုစုေပါင္း ၂၄ ေယာက္ရွိတဲ့ သူတို႔အတန္းမွာ ေက်ာင္းသားမိဘ ၁၉ ေယာက္ ပါတီကို လာတာ ေတြ႔ပါတယ္။
က်ေနာ့္သား ကိုရဲ (ေခၚ) ရဲဇာနီလြင္ဦး ဒိန္းမတ္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေလးတန္းက စတက္ရပါတယ္။ ဒီမွာက တႏွစ္ကုန္သြားရင္တတန္းေအာင္တယ္။ စာေမးပဲြလည္း ေျဖစရာမလိုဘူး။ အတန္းပိုင္က ဆရာမကလည္း ဒီဆရာမပဲ။ ဘာသာရပ္ဆရာေတြကေတာ့ ေျပာင္းေနတယ္။ အတန္းပိုင္ဆရာမ မေျပာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔ဆရာမနဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြ ရင္းႏွီးၿပီး တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ သိေနၾကတယ္။ တေက်ာင္းလံုးမွာ ၇ တန္း ၂ ခန္းပဲရွိၿပီး ကုိရဲတို႔ ၇ တန္း (ေအ) မွာေတာ့ ဒိန္းမတ္ မဟုတ္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားကလာသူ ၃ ဦး ရွိပါတယ္တဲ့။ “ပထမဆံုးေရာက္လာတာက ကိုရဲ၊ ဒုတိယ ပိုလန္က မိန္းခေလးေက်ာင္းသူတဦးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာသူကေတာ့ Lithuania က ေကာင္မေလး တေယာက္ေပါ့” လို႔ ဆရာမက က်ေနာ့္ကို ရွင္းျပပါတယ္။ ဆရာမက ေက်ာင္းဆရာ လုပ္သက္ ၂၉ ႏွစ္ရွိၿပီး သူ႔မွာ သမီးတေယာက္ရွိတယ္၊ သမီးက အခု ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ကိုပင္ေဟဂင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနပါၿပီ။ ဆရာမေနတဲ့ အိမ္က ေက်ာင္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းလို႔ ေက်ာင္းကို မ်ားေသာအားျဖင့္ စက္ဘီးနဲ႔လာၿပီး တခါတေလေတာ့လည္း ကားေမာင္းလာပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ဒိန္းမတ္မွာ ေက်ာင္းဆရာေတြ ကားစီးႏုိင္ၾကပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ေက်ာင္းခန္းထဲက နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ အခ်ိန္စာရင္းအရ မနက္ ၇ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ ေက်ာင္းစတက္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္ကို ၄၅ မိနစ္နဲ႔ တေန႔ကို စာသင္ခ်ိန္ (၇) ခ်ိန္ရွိတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာသာရပ္အလိုက္ သီတင္းတပတ္စာ ဒိန္းမတ္စာ ၆ ခ်ိန္၊ သခ်ၤာ ၄ ခ်ိန္၊ အဂၤလိပ္စာ ၃ ခ်ိန္၊ ဂ်ာမန္စာ ၃ ခ်ိန္၊ အိမ္တြင္းမႈ ၃ ခ်ိန္၊ ႐ူပေဗဒ ၂ ခ်ိန္၊ အားကစား ၂ ခ်ိန္၊ သမုိင္း ၂ ခ်ိန္၊ ဘိုင္အို ၂ ခ်ိန္ နဲ႔ ပထ၀ီက ၁ ခ်ိန္ သတ္မွတ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
အရင္ႏွစ္ေတြတံုးက ဘာသာေရးခ်ိန္သတ္မွတ္ထားၿပီး ခရစ္ယာန္ဘာသာအေၾကာင္းကို သင္ေပးတာ ေတြ႔ေပမယ့္ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ တျခားဘာသာေတြတိုးလာၿပီး ဘာသာေရးသင္ေပးတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ခရစ္ယာန္ဘာသာသင္တဲ့ေနေတြဆို ကိုရဲတေယာက္ ေက်ာင္းကို ေနာက္က်မွ သြားရပါတယ္။ သူ႔အႀကိဳက္ေပါ့။
ဒီစာေရးေနရင္း သထံုၿမိဳ႕နယ္မွာ မူလတန္းျပဆရာ ၀င္လုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ က်ေနာ္… က်ေနာ္ တာ၀န္က်ခဲ့တဲ့ ေခ်ာင္းေစာင့္ဆိုတဲ့ ကရင္႐ြာကေလးကို သတိရမိပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ႐ြာေလး စစ္ေၾကာင္းမလြတ္ လို႔ဆိုၿပီး အဖ်က္ခံရတဲ့ အထဲ ပါသြားပလားမသိ။ မူလတန္းေက်ာင္း ၁၇ ေက်ာင္းပါတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အမွတ္ (၆) အုပ္စုမွာ တာ၀န္ခံက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဆရာ ကိုဘၫြန္႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုမွာ ပါတဲ့ ေရေ၀ မူလတန္းေက်ာင္းက ဆရာကိုစန္းေ၀ဆို သူ႔အတန္းက ခေလးေတြကို ေက်ာင္းအလာမွာ ထင္းေခ်ာင္းေတြ သယ္လာခိုင္းတတ္တယ္။ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေက်ာင္းကားမွာ ဆံုၾကတဲ့အခါ “ထင္းတစီးပါလာေတာ့ အိမ္အျပန္ မ်က္ႏွာပန္းလွတာေပါ့ဗ်ာ” လို႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ကိုစန္းေ၀ ကိုလည္း က်ေနာ္ သတိရေနေသးတယ္။
လူႀကီးေတြကိုပဲ အတန္းထဲမွာ ထားခဲ့ၿပီး အျပင္မွာအေဖာ္ေတြနဲ႔ လမ္းသလားေနတဲ့ က်ေနာ့္သားကို “အေဖ ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့” သူက “အေဖျပန္ႏွင့္ သားတုိ႔ဒီည ဒစ္စကိုရွိတယ္၊ အဲဒီမွာသြားကရအံုးမယ္။ အေမ့ကို ေျပာလုိက္ သားအျပန္ေနာက္က်မယ္” တဲ့။ ဒါနဲပဲ သူ႔ကိုထားခဲ့ၿပီး ည ကိုးနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ မနက္ဖန္ အလုပ္သြားရအံုးမယ္ေလ။

(အေပၚဓာတ္ပံု - ၆ တန္း-ေအ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)

သပိတ္ႏွင့္ စစ္ဗိုလ္

၈၈ အေရးအခင္းတံုးက သထံုၿမိဳ႕မွာ သပိတ္ေမွာက္ေနၾကတံုး က်ေနာ္တို႔ သပိတ္စခန္းကို စစ္ဗိုလ္ တေယာက္ ေရာက္လာခဲ့ဘူးတယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ က်ေနာ္တို႔ သပိတ္စေမွာက္ေတာ့ ၀ိဇၨာဘာဂီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စခန္းခ်တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ သပိတ္စခန္းနဲ႔ ပူးေပါင္းပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဆိုတာ အလြန္အလုုပ္႐ႈပ္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြက မနီးမေ၀းက “နန္းေတာ္ရာ” ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သပိတ္စခန္း ဖြင့္ၾက တယ္။ သပိတ္ကို စခန္းတာ၀န္ခံ ေကာ္မတီငါးဦးက အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ ငါးဦး (ဒါမွမဟုတ္) ငါးဦး ေကာ္မတီ ဆိုပါေတာ့။ သပိတ္စခန္းမွာ အၿမဲေန ၀န္ထမ္းအင္အားက တရာေက်ာ္ ရွိၿပီး ဆႏၵျပတဲ့ေန႔က်မွ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လာပူးေပါင္းၿပီး ကိုယ့္အိမ္မွာပဲ ကိုယ္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြလည္း ရွိေသးတယ္။
သပိတ္တာ၀န္ခံ ငါးဦးက ထိန္၀င္း (ယခု ျပည္ပတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ)၊ ေဇာ္၀င္း (ျမန္မာျပည္တြင္း တေနရာ)၊ ၀င္းျမင့္စိုး (ယခု- ကေနဒါ)၊ ထြန္းသိန္း (ယခု-ယူအက္စ္ေအ) နဲ႔ ယခုစာေရးသူ က်ေနာ္ တို႔ပါပဲ။ သပိတ္ အရွိန္ရလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တာယာစက္႐ံုသမဂၢကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ အလုပ္သမားသမဂၢ ဖဲြ႔စည္းေရးေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕႔ေပၚက တျခား၀န္ထမ္းေတြကို လုိက္စုစည္းတဲ့အလုပ္ကို က်ေနာ္နဲ႔ ထြန္းသိန္း တို႔က လုပ္ေနေတာ့ သပိတ္စခန္းကို သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ႏုိ္င္ဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ထပ္ ေခါင္းေဆာင္ ၂ ဦး ကို ထပ္ေ႐ြးျဖစ္တယ္။ အဲဒါ ၾကည္ေဌး (ယခု - ယူအက္စ္ေအ ဖို႔၀ိန္း) နဲ႔ ကိုၾကည္ခင္ (ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိ) တို႔ပါပဲ။
သပိတ္ေမွာက္ေနတံုးတရက္ မနက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ လဘက္ရည္ဆုိင္ ထိုင္ေနတံုး သပိတ္စခန္းကို စစ္တပ္က ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းစကား ေရာက္လာတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကားျဖတ္ေျပာခ်င္တာတခုက … လဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တဲ့ ကိစၥပါ။ သပိတ္ေမွာက္ေနတံုးေရာ.. သပိတ္ မျဖစ္ခင္ကပါ လဘက္ရည္ဆုိင္ထုိင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ က်ေနာ္တို႔မွာ စီး၀င္ေနပါၿပီ။ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းလို႔ ေတာထဲေျပးၾကတဲ့အထိေတာင္ ေကအင္ယူရဲ့ မဲတေရ စခန္းက မရွိမဲ့ရွိမဲ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ေက်ာင္းသားေတြ တ႐ံုး႐ံုးနဲ႔ေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာက ကုိယ့္အိမ္ ဧည့္သည္လာရင္ေတာင္ လဘက္ရည္ဆုိင္မွာပဲ ဧည့္ခံၾကသလို… ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ရွစ္ေလးလံုး သမုိင္း၀င္ အျဖစ္အပ်က္ဟာလည္း လဘက္ရည္ဆိုင္က စခဲ့တယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ကိုယ့္အိမ္မွာပဲ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ၿပီး ဧည့္သည္လာရင္ လည္း အိမ္မွာပဲ ေဖ်ာ္တုိက္ၾကေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အရြယ္ရလာေတာ့ ေခတ္ရဲ့ က်ပ္တည္းမႈေၾကာင့္ ႏုိ႔ဆီ၊ သၾကားဆိုတာ ဇိမ္ခံပစၥည္း ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ လဘက္ရည္တခြက္မွာမယ္၊ ေရေႏြးၾကမ္း တအိုးခ်ခိုင္းမယ္၊ မုန္႔ေတြဘာေတြလည္း သိပ္မစားျဖစ္ၾကဘူး၊ မုန္႔စားရင္ လဘက္ရည္အရသာ ပ်က္တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလကန္မယ္၊ ခ်ဲတြက္မယ္။ အေဖာ္ေတြမရွိလဲ လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ မဂၢဇင္းတအုပ္ ၀တၳဳတပုဒ္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့တဲ့ ကာလေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။
စစ္ဗိုလ္ဇာတ္လမ္း ျပန္ဆက္ရရင္… အဲဒီ ဗိုလ္ႀကီး က သထံုမွာရွိတဲ့ ေထာက္ပို႔ တပ္ကပါ။ သူ႔ တာ၀န္က ကရင္ျပည္နယ္မွာ ရွိတဲ့စစ္တပ္ေတြကို ရိကၡာပို႔ေပးရမယ္။ သူ႔တပ္မွာရွိတဲ့ စစ္ကားစီးေရ နဲ႔ မလံုေလာက္ရင္ ကုန္းလမ္းသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး (အာတီစီ) က တီအီးကားေတြ ငွားသံုးေနက်ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ အစိုးရကို သပိတ္တုိက္ပဲြ၀င္ေနတဲ့အထဲမွာ အာတီစီက ကားသမားေတြ လည္း ပါေနတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ကားသမားေတြကလည္း မေမာင္းႏုိင္ဘူးတဲ့။ ယာဥ္ေမာင္းမပါပဲ ကားေတြ ေပးလိုက္ဖို႔ကိုလည္း အာတီစီ စခန္းတာ၀န္ခံက သေဘာမတူျပန္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႀကံရာမရအဆံုး ဗိုလ္ႀကီးဟာ အာတီစီက အလုပ္သမားသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္ ၂ ဦးနဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ သပိတ္စခန္းကို ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း သပိတ္စခန္းကို စစ္ဗိုလ္ေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ကုန္တယ္။
ဗိုလ္ႀကီးကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲအထိ ၀င္မလာပါဘူး။ အလုပ္သမားကိုယ္စားလွယ္ ၂ ေယာက္က အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပတာ က်ေနာ္တို႔ နားေထာင္ၿပီး စစ္လက္နက္ ပစၥည္း မဟုတ္ပဲ စားနပ္ရိကၡာေတြပဲ ဆိုရင္ ခြင့္ျပဳတယ္ဆိုတဲ့ စာကို သပိတ္စခန္းက ထုတ္ေပးလို္က္ပါတယ္။ စစ္အာဏာလည္း သိမ္းေရာ ဗိုလ္ႀကီးက ဘာျဖစ္လဲေတာ့ မသိ၊ က်ေနာ္တို႔ သပိတ္အဖဲြ႔ေတြေတာ့ ေတာထဲကို ထြက္ေျပးခဲ့ရပါေလေရာ… ေတာထဲကို မသြားခင္ သထံုၿမိဳ႕ကို ထိန္းဖို႔ ၀င္လာတဲ့ တပ္က တပ္ရင္းမႉး ဗိုလ္မႉးျမင့္ေအးက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို အလက (၁) ဘီစီ ေက်ာင္းမွာ ေခၚေတြ႔ၿပီး ေတာမခိုသင့္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပပါေသးတယ္… ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးအတြက္ စီစဥ္ေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီ အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ႀကံဳရင္ ေျပာျပပါအံုးမယ္။ ။

(၁၇) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးသတင္းစာရွင္းပြဲ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

အိမ္ေစာင့္အစိုးရတက္လာေသာအခါတြင္ ဗိုလ္တေထာင္၊ ေၾကးမံုႏွင့္ ရန္ကုန္သတင္းစာ တုိ႔ကို အျပစ္ရွာၿပီး ပိတ္ေလသည္။ အယ္ဒီတာမ်ားကို ေထာင္ဒဏ္ေပးၿပီး၊ သတင္းစာတိုက္မ်ားကို အစိုးရသိမ္းေစဟု စီရင္ ခ်မွတ္၏။
ေၾကးမံုပိတ္ေသာေန႔က တင္ေမာင္က မႏၱေလးၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေနသည္။ ရန္ကုန္တြင္ နံနက္ ေစာေစာ ရဲတို႔ သတင္းစာ တုိက္သို႔ ေရာက္လာကာ ပံုႏွိပ္စက္မ်ားကို ခ်ိပ္ပိတ္သည္။ တယ္လီဖုန္းသတင္းရလွ်င္ ရခ်င္း မီးရထားႏွင့္ ရန္ကုန္ ျပန္ခဲ့ရသည္။ အယ္ဒီတာ ဦးၾကည္ျမင့္ကို ဖမ္းသြားသည္ဟု တုိက္မွေျပာေသာ သတင္းအရ မိမိကိုပါ ရန္ရွာေလမည္ဟု စိတ္ထဲ၌ စႏုိးစေနာင့္ ရွိေသာေၾကာင့္ အိမ္သို႔ တုိက္႐ိုက္မျပန္ခဲ့ဘဲ ေရွာင္ခဲ့သည္။
တင္ေမာင္၏ မိသားစုသည္ သတင္းစာတုိက္ အေပၚထပ္တြင္ပင္ ေနၾကသည္။ အိမ္သို႔ တုိက္႐ိုက္မျပန္ေသးသည္ သာမက ရန္ကုန္ဘူတာအေရာက္ပင္ မစီးေတာ့ဘဲ သကၤန္းကၽြန္းဘူတာတြင္ ဆင္းခဲ့သည္။ ဘူတာမွ အငွားကားတစီး ကို ငွားကာ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ မိတ္ေဆြတဦး၏ အိမ္တြင္ ခိုေနခဲ့သည္။ မိမိထင္သည့္အတုိင္းပင္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးတြင္ စစ္စံုေထာက္မ်ား ေစာင့္ေနၾကၿပီး သတင္းစာတုိက္ကိုလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္ဟု သိရသည္။
တိုက္ကို ခ်ိပ္ပိတ္ၿပီး အယ္ဒီတာ ဖမ္း႐ံုႏွင့္ မၿပီးဘဲ တင္ေမာင္ကိုပါ ဖမ္းရန္ ရွာေဖြေနၾကသည္ဆိုသျဖင့္ အမႈမရွိေသာ တင္ေမာင္အား ကိုကိုးကၽြန္းသို႔ ပို႔ရန္ ေသခ်ာေနေလၿပီ။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရက တည္ေဆာက္ဖြင့္လွစ္ေသာ ကိုကိုးကၽြန္းစခန္းတြင္ ေျမာက္ျမားစြာေသာ လက္၀ဲ၀ါဒ ယံုၾကည္သူ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၫႇဥ္းဆဲ ေနသည္။ ကိုကိုးကၽြန္းေထာင္စခန္းသို႔ သေဘၤာမွန္မွန္ မသြားႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အစာေရစာ မျပည့္စံုသျဖင့္ အက်ဥ္းသားမ်ား ဆင္းရဲပင္ပန္းၾကေၾကာင္း၊ ငါးဖမ္းၿပီး စားေသာက္ ၾကရေၾကာင္း သတင္းမ်ားကို သိထားသျဖင့္ ထိုေထာင္စခန္းသို႔ မသြားလိုသည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။
တင္ေမာင္ကလည္း တင္ေမာင္ပင္။ မွန္သည္ ယူဆသည္ကို ေရး႐ံုမွ်မက မွန္သည္ထင္ရာကို ေျပာေလ့ ရွိသည္။ အိ္မ္ေစာင့္ အစိုးရအဖဲြ႔ တက္လာစက စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက သတင္းစာဆရာမ်ားကို ျပဳစုေသာ ဧည့္ခံပဲြတခုတြင္ `တပ္မေတာ္ရဲ့ အစြမ္းကို သိပါတယ္။ အစြမ္းထက္ပါလ်က္ (၁၁)ႏွစ္ ၾကာလာၿပီျဖစ္တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကို အၿပီးအျပတ္ မတုိက္တာဟာ သူပုန္သူကန္ေတြကို ေမြးျမဴထားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္´ ဟု ေ၀ဖန္မိသည္။
စားပဲြမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထုိင္ၿပီး ခပ္ေအးေအးနားေထာင္ေနသူ အသားျဖဴျဖဴႏဲြ႕ႏဲြ႕ စစ္ဗိုလ္က `၀ုန္းကနဲ´ စားပဲြကို ထုၿပီး၊ `တပ္မေတာ္ကို ဒီေလာက္ေစာ္ကားတာကို မခံႏုိင္ဘူး´ ဟု ေအာ္ပါေတာ့သည္။ တင္ေမာင္ကလည္း အားက်မခံ စားပဲြကို သူ႔ထက္ျပင္းေအာင္ ထုၿပီး `သတင္းစာဆရာဆိုတာ မွန္တယ္ထင္တာကို ေျပာရမွာပဲ´ ဟု ေအာ္မိသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား စားပဲြကို တဖံုးဖံုး ထုေနၾကေသာအခါ အျခား စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက လာေရာက္ ဖ်န္ေျဖေပးၾကရသည္။
ဧည့္ခံပဲြမွာ ျပန္လာေသာအခါ ဆရာဇ၀နက `ခင္ဗ်ားက ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ကိုမွ သြားၿပီး ရန္ျဖစ္ေလတယ္ဗ်ာ´ ဟု ဆူေတာ့၏။ `သူက ပင္နီအကႌ်နဲ႔ဆိုေတာ့ မသိဘူးေလ´ ဟု ဆရာ့ကို ထုေခ်ရသည္။
ေျပးလႊားေနရာမွ ဆရာဇ၀နထံ ဖုန္းဆက္ေသာအခါ `ေအးေလ၊ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စက ေျပးႏုိင္မွ လြတ္ရမယ့္ ဘ၀ေရာက္ေနၿပီေပါ့´ ဟု သေရာ္၏။ ထိုစဥ္က ဆရာဇ၀နက ေၾကးမံုအစုရွင္၊ ေဆာင္းပါးရွင္ဆိုေစကာမူ ျမ၀တီ မဂၢဇင္း၏ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရာထူးကို ရယူထားေသာေၾကာင့္ စစ္တပ္၏ ၀န္ထမ္းလည္း ျဖစ္ေနသည္။
၀ရမ္းေျပး လူဆိုးႀကီးအျဖစ္ ေရွာင္ေနရာမွ ကယ္ႏုိင္လိုကယ္ႏုိင္ျငား ႏုိင္ငံေရးငယ္ဆရာတဦး ျဖစ္ခဲ့သူ ဗိုလ္မႉးႀကီး ၾကည္၀င္းအိမ္ကို သြားမိသည္။ သူက ကမၻာေအးဘုရားလမ္းတြင္ ေနထုိင္သည္။ သူမရွိေသာေၾကာင့္ အိမ္သားမ်ားကို မွာၾကားၿပီး ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ နံနက္ (၈) နာရီ ႐ံုးတက္ခ်ိန္ေရာက္သျဖင့္ ကားလမ္းမွာ စည္ကားလာေသာေၾကာင့္ သူ၏ အိမ္ႏွင့္ ၀င္းခ်င္းကပ္ေနသည့္ အေမရိကန္သံ႐ံုးမွ ျပန္ၾကားေရးအရာရွိ မစၥတာရွပ္၏ အိမ္၀င္းထဲသို႔ ၀င္ၿပီးခုိေနရင္း ႏႈတ္ဆက္မိပါသည္။
တင္ေမာင္ႏွင့္ မစၥတာရွပ္တို႔မွာ ျပဒါးတလမ္း၊ သံတလမ္း ႏုိင္ငံေရး အယူအဆ မတူညီၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မိတ္ေဆြဟု ေခၚဆိုမည့္အစား ျငင္းခံုဖက္ ႏွစ္ဦးဟု ဆိုသင့္၏။
ထိုေန႔က သူက တင္ေမာင္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနဟန္ရွိသည္။ `မင္း ကိုကိုးကၽြန္း သြားရေတာ့မွာပဲ၊ မေၾကာက္ဖူးလား´ ဟု ေမးသျဖင့္ `ေၾကာက္တာေပါ့ဗ်´ ဟု အမွန္အတုိင္း ေျဖမိသည္။
မစၥတာရွပ္က ပိုမို စိတ္မေကာင္းဟန္ တူသည္။ `ေရွာင္လို႔ရတဲ့ နည္းမရွိဘူးလား´ ဟု ေမးျပန္သျဖင့္ `ႏုိင္္ငံသား မွန္သမွ် စစ္တပ္လက္ခုပ္ထဲက ေရဆိုေတာ့ သူတို႔ ၫႇဥ္းသမွ် ခံၾကရမွာပဲ´ ဟု ေျဖလိုက္သည္။
`မင္းအေမရိကန္သံ႐ံုးမွာ ႏုိုင္ငံေရးခုိလႈံခြင့္ ေတာင္းပါလား´ ဟု သူက တင္ေမာင္၏ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ေျပာသျဖင့္ အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္မိသည္။ အထက္တြင္ ဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း မစၥတာရွပ္ႏွင့္ တင္ေမာင္တုိ႔ မည္သည့္ႏုိင္ငံေရးသတင္းမွ အျမင္မတူဘဲ ျငင္းဆိုဖက္သာ ျဖစ္ၾကသည္။ အယူအဆမ်ားသည္ အၿမဲတမ္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႀကီး ဆန္႔က်င္သူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ သူ၏ ေစတနာေၾကာင့္ ပီတိျဖစ္ေသာ္လည္း ဇာတိေျမကို စြန္႔ခြာရန္ တထုိင္တည္း ဆံုးျဖတ္ျခင္း မျပဳႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္စြာႏွင့္ စဥ္းစာပါမည္ဟု ေျပာက ျပန္ခဲ့သည္။
ေနာက္တေန႔နံနက္ အေထာက္ေတာ္သတင္းစာတြင္ `ေၾကးမံုဦးေသာင္း အေမရိကန္သံ႐ံုးသို႔ ႏုိင္ငံေရး ခုိလံႈခြင့္ ေတာင္းျခင္း´ ဟူေသာ သတင္းပါလာေတာ့သည္။
မဟုတ္မမွန္ေၾကာင္း ေျဖရွင္းခ်က္ကို ဗမာ့ေခတ္က ေဖာ္ျပေပးသည္။ ဂါးဒီယန္း ဦးစိန္၀င္းထံ ဆက္သြယ္ေသာအခါတြင္ `ခင္ဗ်ားကို မဲေနၾကတယ္။ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာတခုမွာ ခုိေနပါေလ´ ဟု သူက ေျပာရင္း `ေနရာေကာင္းရဖို႔ကလဲ မလြယ္ ပါလား၊ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ကို လာခဲ့´ ဟု ေခၚရွာ၏။ သူ၏ အိမ္တြင္ (၁၅) ရက္ခန္႔ ပုန္းေအာင္းေနခဲ့ရသည္။
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားသည္ ဂါးဒီယန္းတုိက္သို႔ ညစဥ္လာၿပီး ထိုင္ေလ့ရွိၾကသည္။ ေန႔ပိုင္းလည္း ဦးစိန္၀င္းအား ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္က ႐ံုးသို႔ေခၚၿပီး ေဆြးေႏြးေလ့ရွိသည္။ သူက ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ အိမ္ျပန္လာၿပီး သိခဲ့ရသမွ်ေသာ ႏုိင္ငံေရးသတင္းမ်ားကို ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်သည္။
ဆန္းၾကယ္ေသာ တင္ေမာင္တုိ႔၏ ဘ၀ကို ရယ္မိၾကသည္။ သူ၏ တရားခံ၀ရမ္းေျပးျဖစ္သူ တင္ေမာင္အား ဦးစိန္၀င္းက လက္ခံထား႐ံုသာမက သူေျပာသည့္သတင္းမ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည္ကို ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္သာ သိရွိပါလွ်င္ ဦးစိန္၀င္းကို သတ္ပစ္မည္ကိုပင္ ေၾကာက္ရသည္။ ဦးစိန္၀င္းသည္ စစ္တပ္ပိုင္သတင္းစာတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ျဖစ္ပါလ်က္ စစ္တပ္ထက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ သတင္းစာ ေလာကသားမ်ားအေပၚ သစၥာရွိသည္။ ဦးစိန္၀င္း၏ သတၱိက ႀကီးမားလွပါသည္။ တင္ေမာင္သာ သူ၏ေနရာမွာ ရွိေနလွ်င္ သူကဲ့သို႔ ကူရဲပါမည္ေလာဟု မိမိကိုယ္မိမိ မၾကာခဏ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။
တလေက်ာ္ၾကာ ပုန္းေအာင္းေနၿပီးမွ တင္ေမာင္၏ အေပၚ၌ ထားရွိေသာ ေဒါသေျပစျပဳၿပီဟု ဦးစိန္၀င္းထံမွ သိရသျဖင့္ ေတာင္းပန္ၿပီး လက္နက္ခ်၀င္ရသည္။ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ကို သြားၿပီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ `ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္နဲ႔့ ရန္ျဖစ္ထားေတာ့ ကိုကိုးကၽြန္းကိုပို႔လွ်င္ ရန္စေၾကာင့္ ပို႔တယ္ေျပာၾကမွာမို႔ စာရင္းမွာ ဖ်က္ထားလိုက္တယ္´ ဟု ေျပာၿပီး လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ေပးလိုက္သည္။
အိမ္ေစာင့္အစုိးရေခတ္က ေန႔တေန႔တြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ သတင္းစာရွင္းပဲြကို စစ္႐ံုးသို႔ ဖိတ္သျဖင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပ သတင္းေထာက္ ငါးဆယ္ခန္႔ တက္ၾကသည္။
၀န္ႀကီးအမည္မခံဘဲ ၀န္ႀကီးရာထူးကို ထမ္း႐ြက္ေနေသာ တာ၀န္ခံစစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ႀကိဳဆိုၿပီး တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားကို အစည္းအေ၀းခန္းမတြင္ ေနရာခ်ေပးပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း မလာေသး သျဖင့္ ေစာင့္ေနၾကရသည္။ ဖိတ္ေခၚေသာ အခ်ိန္ထက္ (၂) နာရီထက္ေနာက္က်ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ေရာက္လာ သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲသို႔ မလာေသးဘဲ အတြင္းခန္းထဲတြင္ သူ၏၀န္ႀကီး စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား အား ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ားကို သတင္းေထာက္မ်ား ၾကားၾကရသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေဒါသတိုးတက္လာကာ စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးမ်ား အားလံုးကို ေအာ္ႀကီးဟစ္ႀကီး မေအ၊ ႏွစ္မ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆဲေရးေတာ့သည္။ မေအေတြ၊ ႏွစ္မ ေတြကို ငါကိုင္တုတ္ၿပီး `မင္းတို႔က ဘာလို႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြ လုပ္ခ်င္ၾကတာလဲ´ လို႔ ဆူပူသံကိုလည္း ၾကားေနရ သည္။ (၁၅) မိနစ္ခန္႔ အားရေအာင္ ဆဲေနရာမွ အစည္းေ၀းခန္းမတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ခမ်ာတို႔မွာ ရွက္ၿပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ မခ်ိဳမခ်ဥ္၊ လက္မ်ားကို ေနာက္သို႔ပစ္ကာ ေနာက္မွ လုိက္လာၾကသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက စင္ျမင့္ေပၚရွိ သူ၏ ကုလားထုိင္မွာ ေနရာယူသည္။ မိန္႔ခြန္းတပါဒမွ မေခၽြဘဲ ငူငူႀကီးထုိင္ ေနသည္။ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္အားလံုးတို႔မွာလည္း မည္သို႔ မ်က္ႏွာထားရမည္မသိ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ငိုင္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။
အတန္ၾကာမွ … `ခင္ဗ်ားတို႔ကေကာ ဘာေမးခ်င္တာလဲ´ ဟု က်ယ္ေလာင္ေသာ ေဒါသသံႀကီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ႏႈတ္ဆက္သည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပ သတင္းေထာက္ငါးဆယ္ေက်ာ္တို႔မွာ ႏႈတ္ပိတ္သြားသည္။ မည္သူကမွ ေမးခြန္းမေမး ၀ံ့ဘဲ ၿငိမ္သြားသည္။ ေစာေစာက ဆူပြက္ေနေသာ အခန္းႀကီးမွာ အပ္က်သံကို ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ သြားေတာ့သည္။
`ေမးခ်င္တာ ေမးၾကေလ´ ဟု သူက ေနာက္တခြန္းထပ္ၿပီး ေဟာက္ျပန္သည္။ ေမးခြန္းထုတ္၀ံ့ေသာ သတင္းေထာက္ တေယာက္မွ ထြက္မလာ။
ဤသို႔ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ေ႐ွ႕ဆံုးတန္း၌ ထိုင္ေနသူ ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္က ယဥ္ေက်းစြာ ထိုင္ေနရာမွ ေျခေထာက္တဖက္ကို ကုလားထိုင္ေပၚ တင္လုိက္သည္။ လံုခ်ည္ေလ်ာက်သျဖင့္ ေပၚလာသည့္ သူ၏ ဒူးကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျဖည္းျဖည္းေလး ပုတ္ေလသည္။ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္၊ စည္း၀ါးမွန္မွန္ႏွင့္ ဒူးပုတ္သံႀကီးက ခန္းမကို လႊမ္းမိုးသြား ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ဦးအုန္းခင္ကို စိုက္ၾကည့္ေတာ့သည္။
`ဗိုလ္ေန၀င္း´ ဟု ဦးအုန္းခင္က စတင္ေခၚလိုက္သည္။ ေတြ႔ဖူးသူမ်ား သိၾကသည္။ ဦးအုန္းခင္က အသံေအာင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သို႔မဟုတ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဟု ေခၚဆိုျခင္း မျပဳသည္မွာ ဦးအုန္းခင္က သူ႔ကို စိန္ေခၚလိုက္သည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းႏွင့္ တကြ တခန္းလံုးက သိလုိက္သည္။ နားလည္လိုက္ၾကသည္။
`က်ဳပ္တို႔တေတြ လာၾကရတာက ခင္ဗ်ားတို႔က ေျပာခ်င္တာရွိတယ္ဆိုၿပီး ဖိတ္လို႔လာၾကတာ၊ ေမးစရာ မရွိဘူး။ ခင္ဗ်ား ေျပာခ်င္တာရွိရင္ ေျပာပါ။ မရွိရင္ ျပန္႐ံုပဲ။ က်ဳပ္တို႔ အခ်ိန္ကုန္မခံႏုိင္ဘူး´ ဦးအုန္းခင္က အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ပီပီသသ တလံုးခ်င္း၊ တလံုးခ်င္း ေျပာေတာ့သည္။
သူက ေဒါသမီးေတာက္လာေသာ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဦးအုန္းခင္ကို စို္က္ၾကည့္သည္။ လင္ရွိမယားႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္ ေသာေန႔က ဓာတ္ပံု႐ုိက္မိသူ ေနးရွင္းသတင္းေထာက္၏ ကုပ္ပိုးကို တခ်က္တည္းႏွင့္ အလဲအုပ္ၿပီး ကင္မရာကို ႐ိုက္ခဲြ သည္ကို ျမင္ဖူးၾကေသာ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားမွာ ဦးအုန္းခင္အတြက္ စိုးရိမ္မိၾကသည္။ ပဲြႀကီးပဲြေကာင္း တခု ၾကည့္ရေတာ့မည္ဟုလည္း ထင္မိၾကသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ဦးအုန္းခင္၏ စကားလံုးမ်ားကို စဥ္းစားေနဟန္ႏွင့္ (၅) မိနစ္ခန္႔ ထိုင္ေနေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေဒါသအိုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ စကားတခြန္းမွ ေနာက္ထပ္မထြက္ႏိုင္ဘဲ စင္ျမင့္ေပၚမွ ဆင္းေျပးေလေတာ့သည္။
တပ္မေတာ္စစ္ေသနာပတိ `၀န္ႀကီးခ်ဳပ္´ ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းအဖို႔ ရွမ္းႏွင့္ဆင္ လယ္ျပင္တြင္ ေတြ႔ၾကေသာ အခါ၌ သတင္းစာဆရာဦးအုန္းခင္ကို အၫံ့ခံ အ႐ႈံးေပးရရွာေလသည္။
ထိုသတင္းစာရွင္းပဲြသည္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုး သတင္းစာ ေတြ႔ဆံုရွင္းလင္းပဲြႀကီး ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ၏ တသက္တာတြင္ သတင္းစာရွင္းပဲြ မလုပ္ရဲေတာ့ေပ။ ႏုိင္ငံျခား သြားေသာအခါမ်ားတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံျခားေရး ဌာနက အိမ္ရွင္ႏုိင္ငံထံ ပထမဆံုးေမတၱာရပ္ခံခ်က္မွာ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ မေတြ႔ပါရေစႏွင့္ ဟူေသာ ပန္ၾကားခ်က္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဦးအုန္းခင္အား အ႐ံႈးေပးရေသာေန႔က စၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္းက သတင္းစာဆရာဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို လံုး၀ အသံုး မျပဳေတာ့ဘဲ `သတင္းေရာင္းစားတဲ့ေကာင္ေတြ´ ဟု ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိသည္။
ဇာတ္ေပါင္းျပန္ေတာ့လည္း ဗိုလ္ေန၀င္းကပင္ အႏုိင္ယူပါသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ စစ္တပ္က အၿပီးအပိုင္ အာဏာသိမ္း ေသာ ေတာ္လွန္ေရး အစိုးရေခတ္တြင္ ပထမဆံုး ဖမ္းခံထိသူမွာ ဦးအုန္းခင္ ျဖစ္ရျပန္ရွာသည္။ ။

(၁၆) ဥပေဒႏွင့္ အညီ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းပံု (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

တည္ၿမဲအုပ္စုႏွင့္ စစ္တပ္တို႔ နီးစပ္ၾကရာ၌ ပိုမို ေသြးစည္းၾကသည့္ အေၾကာင္းရွိေသးသည္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီး အမ်ားမွာ တည္ၿမဲ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ၾကသည္။ ဖဆပလေခတ္တြင္ ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီး ဦးဗေဆြက စစ္ဗိုလ္ႀကီးအားလံုးတို႔့၏ ရာထူးတိုးတက္ေရး၏ ေ႐ြ႕ေျပာင္းေရးကိစၥမ်ားကို စီမံခန္႔ခြဲရသည္။ သူႏွင့္ မယားညီအစ္ကို ျဖစ္သူ ဗိုလ္မႉးႀကီးတဦးျဖစ္ေနသည္။ အျခား ညီအစ္ကို သမီးေယာက္ဖ၊ ေဆြမ်ိဳး မ်ား အမ်ားရွိၾကသည္။
တပ္ႏွင့္ တည္ၿမဲခုိင္မာစြာ ဂေဟစဲြေစသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ အိမ္ေထာင္သစ္ထူပဲြ ျဖစ္ေလသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီး ေဒါက္တာဘသန္း၏သမီး ေဒၚခင္ေမသန္းအား တရား႐ံုးေတာ္တြင္ လက္မွတ္ထိုးၿပီး ထက္ထပ္ခဲ့သည္။ ႐ံုးသို႔အသြားတြင္ ေနးရွင္းသတင္းေထာက္ မစၥတာ လာဇ႐ိုးက `ဂုဏ္ျပဳပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ဗ်ား´ ဟု မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးကာ သတင္းဓာတ္ပံု႐ိုက္ေသာအခါ ဗုိလ္ေန၀င္းက သတင္းေထာက္ကို သူကိုယ္တုိင္ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီး ကင္မရာကို ႐ုိက္ခဲြလုိက္ေသာေၾကာင့္ သူ၏ မဂၤလာသတင္းကို သတင္းစာမ်ားက မေရး၀ံ့ၾကဘဲ ႏႈတ္ပိတ္ေနၾကသည္။
ေနာက္တေန႔တြင္ မူလမယားႀကီး ေဒၚတင္တင္က `က်မသာလွ်င္ မယားႀကီး ျဖစ္ပါတယ္´ ဟု ေၾကာ္ျငာတုိ ကေလးကို သတင္းစာေၾကာ္ျငာဌာနမ်ားသို႔ အခေၾကးေငြႏွင့္အတူ ေပးပို႔သည္။ ယင္းေၾကာ္ျငာကိုလည္း သတင္းစာမ်ားက မထည့္၀ံ့ပါဟု ျငင္းပယ္ၾကသည္။ မည္သည့္သတင္းစာကမွ မထည့္၀ံ့ဘဲ ေရွာင္ၾက၏။
ထိုေၾကာ္ျငာမွာ ထံုးတမ္းစဥ္လာ လူမႈေရးေၾကာ္ျငာသာ ျဖစ္သည္။ မူလမယားႀကီးက ေၾကာ္ျငာပိုင္ခြင့္ ရွိသည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ဗမာ့ေခတ္မွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္ေနသူ တင္ေမာင္က ထိုေၾကာ္ျငာကို လက္ခံ ေဖာ္ျပရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပိုင္ရွင္ဦးအုန္းခင္ထံ တင္ျပေသာအခါ `ထည့္ေပါ့ကြာ´ ဟု သူက သေဘာတူသည္။ သူက ဆက္လက္ ၫႊန္ျပေသးသည္။ `ဒီေၾကာ္ျငာတိုကေလးေလာက္နဲ႔ မျဖစ္စေလာက္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔။ မင္းတကယ္ သတၱိရွိရင္ က်က်နန ျပည့္ျပည့္စံုစံု ခ်ေပါ့ကြ´ ဟု ၾသ၀ါဒ ေပးေသာေၾကာင့္ ေၾကာ္ျငာအပ္လာသူအား `အျပည့္အစံု ေရးေပးပါ။ ဓာတ္ပံုလဲ ထည့္ခ်င္တယ္၊ ေၾကာ္ျငာခ မယူပါဘူး´ ဟု ေမတၱာရပ္လုိက္ေလသည္။
ေနာက္တေန႔ ဗမာ့ေခတ္တြင္ `က်မသာ မယားႀကီး ျဖစ္ပါတယ္´ ဟု မယားႀကီး ေဒၚတင္တင္၏ ေရးသားခ်က္ မ်ားကို အက်ယ္တ၀င့္ ပံုႏွိပ္ႏုိင္ခဲ့သည္။

`သခင္ ႐ႈေမာင္ ႏုိင္ငံေရးသမား ဘ၀၊ ငတ္ျပတ္ေနစဥ္က ေထာင္ထဲ ထမင္းအုပ္ပို႔ၿပီး ေပါင္းသင္းခဲ့ပါတယ္´ စသည္ျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ၀က္ခန္႔ ရွည္လ်ားစြာ ဖဲြ႔ႏဲြ႕ေရးသားထားေသာ ေၾကာ္ျငာႏွင့္အတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း မယား ေဒၚတင္တင္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းၾကစဥ္က သားမ်ားႏွင့္အတူ စံုတဲြ႐ုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုကို ဗမာ့ေခတ္ တေစာင္တည္းသာ ေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္က ဗိုလ္ေန၀င္းက ၀ါးစားခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆိုးေစကာမူ တင္ေမာင္ႏွင့္ ဗမာ့ေခတ္ကို လက္ဖ်ားနဲ႔မွ မတို႔၀ံ့ပါ။ အေၾကာင္းမွာ ႏုိင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကိုယ္တုိင္က သူ႔အား မ်ားစြာစိတ္ဆိုးေနသျဖင့္ ျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘာသာ ဓမၼသတ္အရ ေယာက္်ားသားတဦးက မယားအမ်ား လက္ထပ္ေပါင္းသင္းခြင့္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ကာမပိုင္လင္ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးကိုမူ မည္သည့္ေယာက္်ားကမွ ေပါင္းသင္းခြင့္ မရွိသည္သာမက ရာဇ၀တ္မႈ ေျမာက္သည္။ လင္ရွိမယားတဦးကို လက္ထပ္ရန္ မဆိုထားဘိ၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေပါင္းသင္းလွ်င္ပင္ မယားခိုးမႈ-ရာဇ ၀တ္မႈ ျဖစ္သည္။ ခင္ပြန္းသည္က ရဲဌာနသို႔ တုိင္ၾကားမႈ မျပဳ၀ံ့ေစကာမူ တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲက ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သည္ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က လက္မခံႏုိင္ဘဲ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ မိမိကိုယ္တုိင္က အက်င့္စာရိတၱျဖဴစင္ၿပီး သာမန္ မင္းမႈထမ္းမ်ားကိုပင္ စာရိတၱ ေကာင္းမြန္ ေစလိုေသာ ဆႏၵရွိသူ ႏုိင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု၊ သူ၏ အစိုးရအဖဲြ႔၏ ၀န္ထမ္းတဦးျဖစ္ေသာ တပ္မေတာ္ ေသနာပတိႀကီးကို ၀န္ထမ္းမ်ား က်င့္ထံုးဥပေဒအရ အေရးယူရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။
တပ္မေတာ္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းအား ရာထူးမွ ျဖဳတ္ခ်ရန္ ၀န္ႀကီးအဖြ႔ဲ လွ်ိဳ႕၀ွက္အစည္းအေ၀း သို႔ ဦးႏုက တင္ေသာအခါ တက္ေရာက္သူ ၀န္ႀကီးအားလံုး သေဘာတူၾကသည္။ ကက္ဘိနက္၀န္ႀကီးမ်ား အနက္ သာသနာေရး၀န္ႀကီး ဦးဘေစာက အစည္းေ၀းၿပီးလွ်င္ ၿပီးခ်င္း ဗုိလ္ေန၀င္း၏ အိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္ သို႔ တက္ၿပီး သတင္းေပးေလသည္။ (ဦးဘေစာကို ဗိုလ္ေန၀င္းက ရာသက္ပန္ ေျမႇာက္စားသည္မွာ ထိုေၾကာင့္ ျဖစ္၏။)
တင္ေမာင္သည္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ ပါလီမန္အတြင္း၀န္ ျမန္ေအာင္ သခင္ခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ ျဖစ္သျဖင့္ မၾကာခဏ နံနက္ေစာေစာ သူ၏ အိမ္သြားကာ နံနက္စာ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရေလ့ ရွိသည္။ တေန႔တြင္ နံနက္ (၇)နာရီ မထိုးမီ သြားေသာအခါ အေစာင့္ကင္းတဲက တင္ေမာင္ အား မ၀င္ရဟု တားဆီးသည္။ `ေစာေစာစီးစီး အေရးႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရာက္ေနလို႔ပါ´ ဟု အေစာင့္စစ္သားက ေျပာရွာသည္။ မေက်မနပ္ႏွင့္ ျပန္လွည့္ခဲ့ရ၏။
ေနာက္တေန႔ နံနက္သြားမွ သခင္ခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ေတြ႔ရသည္။ `ဗိုလ္ေန၀င္း ျပႆနာေပါ့ကြ၊ သူက ကုိယ့္ဆီလာၿပီး အပူကပ္ေနတယ္´ ဟု ေျပာျပသည္။ `ဗိုလ္ေန၀င္းက သူကုိယ္တုိင္ ကုိဗေဆြနဲပ ကိုေက်ာ္ ၿငိမ္းတို႔ထံ မ်က္ႏွာမျပ၀ံ့လို႔ သူ႕ကို ကယ္ၾကပါဦးလို႔ ကိုယ္ကတဆင့္ ေတာင္းပန္ေနတယ္ကြ။ ကိုယ့္ဆီလာတာ ေလးရက္ရွိၿပီ´ ဟု ေျပာျပသည္။
ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔က ဇြတ္ေတာင္းပန္ၾကေသာေၾကာင့္ ဦးႏုက ေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္ဟု သိရသည္။ `ကြာ … ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ မွားမိေတာ့လဲ ကူရမွာေပါ့´ ဟု ေျပာၿပီး ထိုစဥ္က ကူညီခဲ့သူ သခင္ခ်စ္ေမာင္က ေနာက္ပိုင္းမဆလ အစိုးရေခတ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ `ဒီေကာင္ ဗိုလ္ေန၀င္း ၫႇဥ္းဆဲႏုိ္င္တာ င့ါေပ်ာ့ကြက္ ေၾကာင့္ေပါ့´ ဟု ညည္းညဴေလ့ ရွိရွာသည္။
မယားခုိးမႈေၾကာင့္ ရာထူးမွ ျဖဳတ္ခ်သည္ကို ခံရသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအား ရာထူးျပန္လည္ရရွိေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ ေပးေလသျဖင့္ တည္ၿမဲတို႔ႏွင့္ စစ္တပ္သည္ ႏွစ္ကိုယ့္တစိတ္ ျဖစ္လာေတာ့၏။
ေနာက္ပို္င္းတြင္ တည္ၿမဲႏွင့္ သန္႔ရွင္းကဲြၾကေသာအခါတြင္ ၁၉၅၈ ခု၊ ဇြန္လ (၉)ရက္ေန႔တြင္ သန္႔ရွင္း ဖဆပလ အစုိးရကို အယံုအၾကည္မရွိေၾကာင္း အဆိုကို တည္ၿမဲတို႔က တင္သြင္းသည္။ ပါလီမန္တြင္ တည္ၿမဲ အင္အား (၉၇) မဲရွိေစကာမူ လက္၀ဲ၀ါဒီမ်ား ျဖစ္ေသာ ပမညတ အမတ္ (၄၄) ဦးႏွင့္ လူမ်ိဳးစု အမတ္မ်ားက သန္႔ရွင္းကို မဲေပးၾကသျဖင့္ အင္အား (၅၁) ဦးသာ ရွိေသာ သန္႔ရွင္းအဖဲြ႔မွာ မဲ (၁၂၇)မဲ၊ (၁၁၉) မဲ ႏွင့္ အႏုိင္ ရခဲ့သည္။
ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမွာ တည္ၿမဲတို႔ေနာက္မွ ရပ္ေနေသာ စစ္တပ္၏ ေလာင္းရိပ္သည္ ႀကီးသည္ထက္ ႀကီးလာၿပီး တည္ၿမဲတို႔ အာဏာ မရမခ်င္း ဖိအားေပးေလေတာ့သည္။ တည္ၿမဲ ႏွင္ ့စစ္တပ္ေပါင္းၿပီး အာဏာ ရၾကလွ်င္ စစ္တပ္ကြပ္ကဲေသာ ဖက္ဆက္ႏိုင္ငံျဖစ္ႏုိ္င္သည့္ နိမိတ္လကၡဏာမ်ား သိသာထင္ရွားစြာ ျမင္ေတြ႔ လာၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးႏုဦးစီးေသာ သန္႔ရွင္းအဖဲြ႔ႏွင့္ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္မ်ားတို႔သည္ ပမညတအဖဲြ႔ ႏွင့္ပါ ၫႇိႏိႈင္းကာ အားလံုးတို႔က စစ္တပ္ ၾသဇာတက္ေစသည့္ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး ရပ္စဲရန္ နည္းလမ္းရွာၾက ေလေတာ့သည္။
တင္းမာေနသည့္ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနမ်ား ေျပေပ်ာက္ေစေရးအတြက္ တည္ၿမဲသန္႔ရွင္း တို႔သာမက ႏုိင္ငံေရး အင္အားစု အားလံုးပါ၀င္ေသာ အမ်ိဳးသားညီလာခံႀကီး က်င္းပမည္ဟု ၁၉၅၈ ခု၊ ဇြန္လတြင္ ဦးႏု က ေၾကညာသည္။ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားသာမက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ အမႈထမ္း အရာထမ္းမ်ား၊ စာနယ္ဇင္း ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ား တို႔ကို ဖိတ္ၾကားရန္ စီစဥ္သည္။
ထိုညီလာခံႀကီးသို႔ ပါ၀င္တက္ေရာက္ႏုိင္ၾကရန္ ေတာခုိသူအားလံုးကို ဖိတ္ေခၚၿပီး လက္နက္ကိုင္ ေသာင္းက်န္းသူမွန္သမွ်ကို သင္ပုန္းေခ် လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးမည္ဟု ဇူလုိင္လတြင္ အစုိးရက ေၾကညာ သည္။
ေရခ်မ္းအိုးကို အဖဲြ႔တံဆိပ္သတ္မွတ္ကာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိမႈကို ဦးတည္ဖဲြ႔စည္းထားေသာ ပမညတ အဖဲြ႔ႀကီးက အမ်ိဳးသားညီလာခံကို ေထာက္ခံၾကသည္။ `ေတာတြင္း အင္အားစုမ်ားအား လက္နက္ကိုင္ တုိက္ပဲြအသြင္မွ ႏုိင္ငံေရးတုိက္ပဲြစင္ျမင့္သို႔ တက္ခဲ့ၾကပါ၊ လမ္းစဥ္ေျပာင္းပါ´ ဟု ေၾကညာဖိတ္ေခၚသည္။
သူပုန္ထေနၾကေသာ ရဲေဘာ္ျဖဴအဖဲြ႔၊ မြန္ျပည္သူ႔တပ္ဦးႏွင့္ ပအို႔၀္တပ္ေပါင္းစုတို႔က အလင္း၀င္လာၾကသည္။ ပါလီမန္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ပြင့္လင္းစြာ ေဆြးေႏြးၾကေသာအခါ `ျပဴေစာထီးတပ္မ်ားကို ဖ်က္ေပးပါ´ ဟု ေတာင္းဆိုၾကေတာ့သည္။ ျပဴေစာထီးတပ္မွာ စစ္တပ္ႏွင့္ တည္ၿမဲ တို႔၏ လက္ကိုင္တုတ္တပ္ျဖစ္သည္။
ဓားျပမႈမွ ႏုိင္ငံေရးလူသတ္မႈမ်ားအထိ က်ဴးလြန္ၾကသည့္ တည္ၿမဲတို႔၏ ခါးပိုက္ေဆာင္တပ္ျဖစ္သည့္ ျပဴေစာထီးတပ္မ်ား ဖ်က္သိမ္းေရးကို ေတာင္းဆိုၾကသျဖင့္ ၀န္ႀကီးခ်ုဳပ္ဦးႏုက တပ္မေတာ္ အႀကီးအကဲမ်ား ကို ဆင့္ေခၚကာ ျပဴေစာထီးတပ္မ်ားကို ဖ်က္ရန္ အမိန္႔ေပးေလသည္။
ျပဴေစာထီးတပ္မ်ား ဖ်က္ေပးရသည္ကို တပ္မေတာ္ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားက မေက်နပ္ၾကေပ။ ထိုျပင္ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးေသာ နည္းႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္သည့္မူကို စစ္တပ္ ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း က လံုး၀ မေက်နပ္ျဖစ္ေနသည္။ သူက သူပုန္တုိ႔ကို အျပတ္မတိုက္ႏုိင္ေစကာမူ အျပဳတ္တိုက္ေရးမူကို စဲြကုိင္ ထားသည္။
ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္စစ္တပ္က ဖဲြ႔စည္းေပးေသာ တပ္မေတာ္တြင္ ဗိုလ္ေန၀င္းတေယာက္သည္ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီး မ်ား၏ လက္ေ႐ြးစင္အမာခံျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ေအာင္ဆန္း၊ ဗုိလ္လက္်ာတို႔ မရွိေသာေခတ္တြင္ တပ္မေတာ္တြင္ သူ၏ ၾသဇာေၾကာင့္ စစ္၀ါဒီ ထြန္းကားေနသည္။
ဂ်ပန္ကို စတင္ေတာ္လွန္သူမ်ားသည္ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားလယ္သမားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ထဲမွ လြတ္လပ္ေရးကို ရယူႏိုင္သည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ တဘက္မွ အၾကမ္းတပ္လွန္႔ေပး ေနခုိက္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဒီမိုကေရစီ တုိက္ပဲြဆင္ႏႊဲႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အမွန္တရားကို ဖံုးကြယ္ၿပီး တပ္ကသာ လြတ္လပ္ေရးကို တိုက္ခဲ့သည္ဟု ဦးေႏွာက္ေဆးထားေလသျဖင့္ တပ္ဦးစီးမ်ားအဖို႔ အျမင္မွန္ မရႏိုင္ဘဲ အသိမွားေနၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္ လက္၀ဲ၀ါဒီမ်ားႏွင့္ ေစ့စပ္ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးကို တပ္ေခါင္းေဆာင္ အခ်ိဳ႕က လက္မခံႏုိင္ျဖစ္ေနၾကသည္။
`ဗမာ့တပ္မေတာ္ဆိုတာ လကြယ္ ဥပုသ္ေန႔ညတညမွာ၊ ဘုရား၀တ္ေက်ာင္း အတြင္းမွာ … ျပည့္တန္ဆာမ တဦးကို သူခိုးတေယာက္က မတရားက်င့္လို႔၊ မုဒိမ္းက်င့္လို႔ ရလာတဲ့သား ျဖစ္တယ္။ အေမနဲ႔အေဖ ဇာတိ မမွန္ဘူး။ ပဋိသေႏၶတည္တဲ့ေနရာနဲ႔ အခ်ိန္ကလည္း မေကာင္းဘူး။ အမွန္တခုမွ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး´ ဟု သခင္စိုးက ေ၀ဖန္ခဲ့သည့္အတုိင္း တပ္မေတာ္တခုလံုး သမုိင္းတေလွ်ာက္လံုး အမွားမ်ားကိုသာ က်ဴးလြန္ခဲ့ သည္။
တည္ၿမဲတို႔ႏွင့္ စစ္တပ္မွ တပါး တႏုိင္ငံလံုးက လိုလားအားထုတ္ေနၾကေသာ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး `ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ထင္ရာလုပ္ေနလွ်င္ စစ္တပ္က ခံမည္မဟုတ္´ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ စာတမ္းတခုကို စစ္တပ္ႏွင့္နီးစပ္သူ သခင္ေက်ာ္စိန္က တင္ေမာင္ထံ ယူလာသည္။ ဦးႏုထံ ပို႔ေပးပါဟု ေျပာသည္။ ေၾကးမံုတြင္ ပံုႏွိပ္ရန္ စီစဥ္ၿပီးမွ ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္ႏွင့္ တုိင္ပင္သည္။
`မင္းေရွာင္ေန၊ ဒီစာကို ဗမာ့ေခတ္က ပံုႏွိပ္မည္´ ဟု သူက ေျပာသည္။ ထိုစာတမ္းကို ဗမာ့ေခတ္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက တႏုိင္ငံလံုးသို႔ ခရီးထြက္သည္။ ေရာက္သမွ် ၿမိဳ႕တြင္ စစ္တပ္ အရာရွိရိပ္သာမ်ားတြင္ တည္းခိုကာ သတၱိျပသည္။ `မင္းတို႔ သတ္ရဲလွ်င္ ငါခံရဲတယ္ကြ` ဟု ေႂကြးေၾကာ္ကာ ရင္ေကာ့ေပးသည္။ ဦးႏုအား စစ္တပ္က လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္ မတို႔၀ံ့၊ ေျဗာင္ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းေရးကို ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ သူ၏ စစ္တပ္က မ်ားစြာ ေၾကာက္႐ြံ႕သည္။
ဦးႏုကို ထိပါးျခင္းမျပဳ၀ံ့ေသာ စစ္တပ္က နယ္ၿမိဳ႕ငယ္တခ်ိဳ႕တြင္ သန္႔ရွင္းဖဆပလ႐ံုးမ်ားကို ၀င္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ကာ အစိုးရကို အန္တုသည္။
၁၉၅၈ ခု၊ စက္တင္ဘာလ (၂၆) ရက္ေန႔တြင္မူ ၀င္ဒါမီယာရပ္ကြက္တြင္ရွိေသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္႐ံုးႏွင့္ အိမ္ကို အေျမာက္ႏွင့္ ခ်ိန္႐ြယ္ထားၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီး ေအာင္ႀကီးႏွင့္ ဗိုလ္မႉးႀကီး တင္ေဖတို႔အား ကိုယ္စားလွယ္ေစလႊတ္ကာ သန္႔ရွင္းအစိုးရသည္ အေျခခံဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥပေဒႀကီး၏ အႏွစ္သာရကို ေဖာက္ဖ်က္ေနသျဖင့္ တပ္မေတာ္က သည့္းမခံႏိုင္ပါဟု တင္ျပေစသည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ရွင္းလင္းလြယ္ကူေသာ အေျဖကို ေပးသည္။ သန္႔ရွင္းအစိုးရ လမ္းမွားေနသည္ ဆိုပါက ေ႐ြးေကာက္ပဲြသစ္က်င္းပၿပီး လူထု၏ အဆံုးအျဖတ္ကို ခံယူၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ အာဏာလက္ရွိ သန္႔ရွင္း အစိုးရက ေ႐ြးေကာက္ပဲြက်င္းပမည္ဆိုပါက ေ႐ြးေကာက္ပဲြသည္ တရားမွ်တမႈမရွိဟု စြပ္စဲြႏုိ္င္ေသးသည္။ ထိုေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ကပင္ ယာယီၾကားျဖတ္အိမ္ေစာင့္အစုိးရ ဖဲြ႔စည္းၿပီး တရားမွ်တေသာ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ ကို က်င္းပေပးပါဟု ဒီမုိကေရစီ အစဥ္အလာကို တင္ျပသည္။
ႏိုင္ငံေရး အာဏာကို တၿပိဳင္နက္တည္း လုယူရန္စီစဥ္ေသာ ဗိုလ္ေန၀င္းအႀကံမွာ ပ်က္သြားကာ စစ္တပ္ အစုိးရသည္ ဖဲြ႔စည္းပံု ဥပေဒအရ အိမ္ေစာင့္အစုိးရ အျဖစ္ တက္လာရေတာ့သည္။ တရားမွ်တေသာ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ က်င္းပေပးရန္ တာ၀န္ႀကီးကို ယူလိုက္ရေသးသည္။
အေၾကာင္းရင္းမွန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက လက္၀ဲသူပုန္မ်ားႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးသည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမူကို မေက်နပ္သျဖင့္ အာဏာေတာင္းသည္ မဟုတ္ပါ။ ဒီမုိကေရစီႏွင့္ အေျခခံဥပေဒကို ယံုၾကည္မႈမရွိသျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ ႏုိင္ငံထူေထာင္ရန္ အာဏာလုသည္သာ ျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္က အစိုးရဖဲြ႔ကာ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ က်င္းပေပးပါဟု ဦးႏုက တင္ျပေသာ ဒီမိုကေရစီ လမ္းစဥ္ကို ပယ္ခ်ရန္ ဆင္ေျခလမ္းစဥ္ တင္ျပျခင္း မျပဳႏိုင္ေသာေၾကာင့္ လက္ခံရသည္ ျဖစ္၏။
အကယ္၍ စစ္တပ္က စစ္အာဏာရွင္ ႏုိင္ငံတည္ေထာင္မည္ဟု စီစဥ္ေတာင္းဆိုပါကလည္း ဦးႏုက အၫံ့ခံမည္ မဟုတ္၊ အာဏာလႊဲေပးမည္ မဟုတ္၊ တနည္းနည္းႏွင့္ ျပန္လည္ ခုခံမည္ ျဖစ္သည္။
ေသနတ္တလက္၊ ဓားတေခ်ာင္းကိုမွ ကိုင္ေဆာင္ျခင္း မျပဳခဲ့ဖူးသူ၊ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ ဦးႏုသည္ လူသတ္ရဲေသာ စစ္သားႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားထက္ သတၱိႀကီးမားသူ ျဖစ္သည္ကို သူတို႔သိၾကသျဖင့္ ေပးသမွ်အာဏာကို ေပးအပ္သည့္နည္းႏွင့္ လက္ခံခဲ့ၾကရသည္ ျဖစ္၏။ ။

ဘီယာလွည္း

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လထဲ က်ေနာ္ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံ ဖရန္႔ဖတ္ၿမိဳ႕ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတံုး လူေတြၾကားထဲ လွည္းႀကီးတစီး ေမာင္း၀င္လာတာကို ေတြ႔တာနဲ႔ လက္ထဲက ဗီဒီယိုကင္မရာနဲ႔ ႐ိုက္ယူထားလိုက္ ပါတယ္။ လွည္းေ႐ြ႕လ်ားဖို႔အတြက္ ထုိင္ေနသူေတြက စက္ဘီးနင္းသလို နင္းေနၾကၿပီး လွည္းမွာ လည္း Bier Bike လို႔ ဂ်ာမန္လို ေရးထားေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမယ္ ဒါ… ဘီယာကုမၼဏီတခုက အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရး အတြက္ စတန္႔ထြင္ ေၾကာ္ျငာတာလို႔ပဲ ထင္မိခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ လထဲ အာအက္ဖ္ေအက ဦးခင္ေမာင္စိုးတေယာက္ ဆရာဦး၀င္းတင္ဆုရတဲ့ပဲြ သတင္းယူဖို႔ ဂ်ာမနီကို ေရာက္လာရင္း ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ သူလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ဘီယာလွည္းကို ေတြ႔ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကို အာအက္ဖ္ေအမွာ အသံလႊင့္တာ က်ေနာ္ နားေထာင္ေတာ့မွ ကိုလံုးၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ ကိုေအာင္သန္းဦး ရွင္းျပပံုအရ က်ေနာ္ထင္တာနဲ႔ လႊဲေနတယ္ဆိုတာ သိရပါတယ္။ သူေျပာတာက ဘီယာကုမၼဏီက ေၾကာ္ျငာတာမဟုတ္ လူငယ္ေတြ ဘီယာကုိ ဆုိင္မွာ ထုိင္ေသာက္တာထက္ တခါတေလမွာ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေအာင္ လွည္းငွားၿပီး လွည္းေပၚမွာစက္ဘီးနင္းသလို နင္းၿပီး ဘီယာေသာက္ၾကတာပါတဲ့။
ကဲ.. ဘယ္သူေတြ ပဲြခံၿပီး ဘီယာကို လွည္းနဲ႔ လုိက္ေသာက္ေနသလဲဆိုတာၾကည့္ရေအာင္ youtube မွာ တင္ထားေပးပါတယ္ ခင္ဗ်ာ…

(၁၅) ေၾကးမံုနွင့္ စစ္တပ္တို႔ ထိပ္တုိက္ေတြ႔ၾကျခင္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

၁၉၄၈ ခု၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစဥ္ ကာလက စစ္တပ္၏ အင္အားမွာ ျမန္မာ၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္ တပ္ရင္း (၁၅) ခုႏွင့္ စစ္ရဲတပ္ရင္း (၁၅) ခုသာ ရွိေလသည္။ ေနာက္ (၁၀) ႏွစ္ၾကာကာလတြင္ စစ္တပ္အင္အား သည္ မ်ားစြာ ႀကီးမားလာၿပီး ႏုိင္ငံ၏ အသံုးစရိတ္ အစုစု၏ ေလးပံုတပံုကို စစ္စရိတ္တြင္ သံုးၾကရေတာ့သည္။
၁၉၄၉ ခုႏွစ္က သူပုန္အမ်ိဳးမ်ိုဳးတို႔၏ အင္အားမွာ (၄၅၅၀၀) ရွိသည္ဟု စာရင္းရွိသည္။ စစ္တပ္ႏွင့္ ႏွိမ္နင္းျခင္း၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးၿပီး လက္နက္ခ်ေစျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ သူပုန္အင္အား (၇၅၀၀) သာက်န္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း စစ္စရိတ္ကမူ ေလွ်ာ့မသြားဘဲ တိုးလာေလသည္။ အစိုးရ၏ ရသံုးခန္႔မွန္းေျခ ေငြစာရင္း ဘတ္ဂ်က္တြင္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးစရိတ္ (၅၂) ရာႏႈန္း၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာ ေရးအတြက္ (၂၃) ရာႏႈန္းသံုးၿပီး စီးပြားေရးအတြက္ (၂၅) ရာႏႈန္း သံုးခဲ့ရေလသည္။ ထိုအထဲတြင္ စစ္တပ္က ကာကြယ္ေရးစရိတ္အျပင္ စီးပြားေရးစရိတ္ထဲတြင္ ၀င္ႏိႈက္ျပန္ေလသည္။
ျပည္တြင္း စစ္ဦးကာလက တပ္မေတာ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးအဖဲြ႔ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚျမရီက ဦးစီးၿပီး ဖဲြ႔စည္းေလသည္။ တိုက္ပဲြစစ္မ်က္ႏွာမ်ားသို႔ သြားကာ ထမင္းထုပ္၊ မုန္႔၊ ငွက္ေပ်ာ၊ သေရစာမ်ား စသည္တို႔နွင့္ တပ္မေတာ္သားတို႔ကို ျပဳစုခဲ့ရာမွ အဖဲြ႔ကို စစ္ဗိုလ္မ်ား ပါ၀င္လာကာ တိုးခ်ဲ႕ေလေတာ့သည္။ ေစာေစာကာလတြင္ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံျခားမွ ကုန္စည္မ်ား တင္သြင္းၿပီး ေစ်းခ်ိဳသာစြာ ေရာင္းခ်သည္။ ၁၉၅၁ ခုတြင္ ရဲေဘာ္စစ္သားမ်ားအတြက္ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္ေရာင္းသည္အထိ တိုးခ်ဲ႕ ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အမ်ိဳးမ်ိဳး တုိ႔ကို ခ်ဲ႕ ထြင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကေလသည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္ စစ္တပ္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္တြင္မူ ျမန္မာကုမၸဏီမ်ား ဥပေဒအရ မွတ္ပံုတင္ထားၿပီး တပ္မေတာ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးအဖဲြ႔ကို အင္အားႀကီးမားေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီး အျဖစ္ တိုးခ်ဲ႕ ေတာ့သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ စီးပြားေရးတိုးတက္ေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္း BEDC အမည္ႏွင့္ စီးပြားကုန္သြယ္မႈ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ျဖစ္လာေလေတာ့သည္။
စစ္တပ္က စီးပြားေရးေလာက ၀င္ေရာက္လာရာတြင္ ေခါင္းပံုျဖတ္စနစ္ကို အသံုးျပဳသည္။ ဥပမာ ျမန္မာႏိုင္ငံ မီးရထားဌာနႏွင့္ ျပည္တြင္းေရေၾကာင္းဌာနအတြက္ ေက်ာက္မီးေသြး ႏွစ္စဥ္ တန္ခ်ိန္ (၃)သန္းခန္႔ကို အိႏၵိယက ၀ယ္ယူတင္သြင္းရာ၌ အစဥ္အဆက္က ဟဲလ္ဂါကုမၸဏီအမည္ရွိသည့္ ဂ်ဴးကုမၸဏီကတဆင့္ အစုိးရက ၀ယ္ခဲ့သည္။ အိမ္ေစာင့္စစ္အစိုးရေခတ္တြင္ စစ္တပ္က မီးေသြးကုမၸဏီအသစ္ တည္ေထာင္ၿပီး သူတို႔ကုမၸဏီ ကသာ ၀ယ္ယူေစသည္။ ႏုိင္ငံျခားသားကို ဖယ္ရွားၿပီး စစ္တပ္က သြင္းကုန္ုလုပ္ငန္းကို ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ သည္မဟုတ္၊ မူလက ဂ်ဴးေတြကိုပင္ အိႏိၵယမွ ေက်ာက္မီးေသြးမ်ား တင္သြင္းေရာင္းခ်ေစၿပီး စစ္တပ္က လုပ္ငန္းတြင္ လက္ဖ်ားႏွင့္မွ မတို႔ဘဲ ကုမၸဏီအမည္သစ္ကို အသံုးျပဳကာ ပဲြခယူသည္။ ေခါင္းပံုျဖတ္သည္။ အလားတူပင္ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီဖဲြ႔ၿပီး အစိုးရလုပ္ငန္းမ်ား ကန္ထ႐ိုက္ႏွင့္ စစ္တပ္ကန္ထ႐ိုက္လုပ္ငန္းမ်ား ကို လႊဲေျပာင္းလုပ္ကိုင္သည္။ အလားတူပင္ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီဖဲြ႔ၿပီး အစိုးရလုပ္ငန္းမ်ား ကန္ထ႐ိုက္ႏွင့္ စစ္တပ္ကန္ထ႐ိုက္လုပ္ငန္းမ်ားကို လႊဲေျပာင္းလုပ္ကုိင္သည္။ လုပ္ငန္းတြင္ စစ္ဗိုလ္ႀကီး ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း မျပဳဘဲ မူလကန္ထ႐ိုက္မ်ားကို ခုိင္းစားၿပီး ပဲြခေခါင္းပံုျဖတ္၏။ ထိုစနစ္အရ အစိုးရအဖို႔ ကုန္၀ယ္ရာ ကန္ထ႐ိုက္ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ရာတြင္ တကယ္လုပ္သူေတြအတြက္ အျမတ္အစြန္းအျပင္ BEDC အတြက္ ေခါင္းပံုျဖတ္ စရိတ္ပါ ေပးရသျဖင့္ အရပ္သားအခြန္ထမ္း လူထုမွာ မ်ားစြာနစ္နာရသည္။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကမူ စစ္တပ္က တပ္မေတာ္သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးအတြက္ စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္ရာ၌ သူတို႔တေတြ ေတာ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေငြေတြ ျမတ္လွၿပီဟု ေက်နပ္ၿပီး လုပ္ငန္းအမ်ားကို တိုးခ်ဲ႕ ၾကေလေတာ့ သည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီး (၁၂)ခု ကို တည္ေထာင္သည္။ ဘဏ္တုိက္ႀကီးတခုႏွင့္ ပင္လယ္ေရေၾကာင္း လုပ္ငန္းအထိ တိုးခ်ဲ႕ လုပ္ကိုင္သည္။
သူတို႔လုပ္ငန္းအတြက္ အစိုးရက ေငြပင္ေငြရင္း ၁၂၀၀၀၀၀ (တသန္းႏွစ္သိန္း) ထုတ္ေပးရသည္။ ထိုေခတ္က တသန္းတန္ဖိုးသည္ န၀တေခတ္ က်ပ္ကုေဋမ်ားစြာ တန္ဖိုးရွိသည္။ ထို႔ျပင္ ႏွစ္စဥ္ သြင္းကုန္လုိင္စင္ က်ပ္သံုးသန္းဖိုး ထုတ္ေပးရေသးသည္။ သြင္းကုန္လိုင္စင္ေခတ္က ပုဂၢလိကကုန္သည္မ်ား သြင္းကုန္လိုင္စင္ ရလွ်င္ အဆတရာအထိ ျမတ္ႏုိင္ရာ၌ သူတို႔အဖို႔ အေကာက္ေတာ္ခြန္၊ ေရာင္း၀ယ္ခြန္စေသာ အစိုးရ အခြန္ေတာ္မ်ား ကင္းလြတ္ခြင့္ရျပန္ေသးသျဖင့္ က်ပ္ကုေဋ (၃၀၀) အထိ ျမတ္ႏုိင္သည္။ ယေန႔ န၀တေငြတန္ ဖိုးအရ ကုေဋသန္းသံုးေထာင္ခန္႔ ရွိႏုိင္သည္။
စစ္တပ္ပုိင္ ဘဏ္ရွိလာၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးတုိင္း လူတကို္ယ္ တုိက္ဆယ္လံုးပိုင္ေအာင္ အျမတ္ထုတ္ ၾကေတာ့သည္။ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္က တရားမ၀င္ဟုဆိုကာ ဖ်က္ခဲ့ေသာ တဲအိမ္ေပါင္း (၁၆၇၀၀၀) တို႔မွ ေနရာေကာင္းမွန္သမွ် စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက တရား၀င္ ရယူၾကသည္။ အစိုးရထံမွ ဂရန္ေလွ်ာက္ ကာ ရယူၾကသည္။ ေျမကြက္ဂရန္ရရွိသူ စစ္ဗိုလ္က စစ္တပ္ပိုင္ အင္း၀ဘဏ္တိုက္မွာ ေျမကြက္ကို ေပါင္ႏွံၿပီး၊ ေငြေခ်းၿပီး တုိက္ေဆာက္သည္။ တုိက္ၿပီးသည္ႏွင့္ BEDC လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ျပည္ပမွ ငွားရမ္းေခၚယူေသာ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကို အိမ္ငွားခ်သည္။ ေျမကြက္အလြတ္ေတြရွာၿပီး အိမ္ေစာင့္အစိုးရ အာဏာကို အသံုးျပဳကာ ဂရန္ရယူၿပီးသည္ႏွင့္ မိမိအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံတျပားမွ မထုတ္ရဘဲ တုိက္ရွင္မ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေလရာ စစ္ဗိုလ္ႀကီး မ်ားသည္ တုိက္တလံုးမွ်ႏွင့္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ေလးငါးဆယ္လံုး အပိုင္ယူၾကေတာ့သည္။ စစ္ဗိုလ္ တုိက္မ်ား ပါရမီရပ္ကြက္မွ စတင္တည္ေထာင္သည္။
ကမၻာေအးလမ္းေပၚတြင္ ထင္ရွားႀကီးက်ယ္ေသာ ခ်င္းေခ်ာင္းစစ္ဗိုလ္တို႔ ရိပ္သာႀကီးသည္ ဆင္းရဲသားတဲမ်ားကို ေျမတူးစက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး ဂရန္ရယူကာ စစ္တပ္ဘက္ေငြမ်ားႏွင့္ ေဆာက္ထားၾကသည့္ တုိက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏုက အိမ္ေစာင့္စစ္အစုိးရအား စတင္ေ၀ဖန္ေသာ မိန္႔ခြန္းတြင္ “ဆင္းရဲသား မ်ား ဒူးႏွင့္မ်က္ရည္သုတ္ေနရသည္” ဟု ေျပာခဲ့သည္မွာ ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံဖ်က္စဥ္က သတင္းကို ရည္ၫႊန္းေျပာခဲ့ သည္။ ထိုစဥ္က ေၾကးမံုသတင္းစာတြင္ ထမင္းစားေနခုိက္ တဲဖ်က္ခံရေသာ မိသားစု၏ ထမင္းဟင္း ပန္းကန္ေလးမ်ား ေျမပံုေပၚ၌ ပစ္ထားသည္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ျပသသည့္ သတင္းဓာတ္ပံုကို ေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကိုယ္တုိင္က အိမ္ေစာင့္အစိုးရ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ သားသမီးမ်ားအတြက္ ေျမကြက္မ်ား ဂရန္ရယူၿပီး သားသမီးတဦးတိုင္းအတြက္ တိုက္တလံုးစီေဆာက္ကာ သံ႐ံုးမ်ားကို ငွားစားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တုိက္အိမ္မ်ားသည္ စစ္ဗိုလ္တုိင္း ရပိုင္ခြင့္ရွိေသာ အခြင့္အေရးျဖစ္လာသည္။ ဗိုလ္မႉးႀကီးတင္ေဖ ကဲ့သို႔ အျပစ္ႏွင့္ ရာထူးထုတ္ခံရသူပင္ ၿမိဳ႕လယ္မွ အေကာင္းဆံုး ေျမကြက္ကို ေပးခဲ့သည္။
ေၾကးမံုအဖို႔ အေမရိကန္က ေခတ္မီပံုႏွိပ္စက္ႀကီး ၀ယ္ယူတင္သြင္းစဥ္က အျခားဘဏ္မ်ားမွ ေငြမေခ်းၾက၍ အခက္ႀကံဳခုိက္ အင္း၀ဘဏ္တိုက္မွ ေငြေခ်းေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးရွင္ဟု ဆိုႏုိင္ေပသည္။ မည္သို႔ပင္ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေစကာမူ တပ္မေတာ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး အမည္ကို အသံုးျပဳၿပီး အရပ္သားအခြန္ထမ္းမ်ား၏ အခြန္ေတာ္ကို ေငြရင္းအျဖစ္ သံုးစဲြကာ အရပ္သားတို႔၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းခြင္ကို ၀င္လုသည္ကို လက္မခံႏိုင္ ဘဲ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရသည္။ ထုိ႔ျပင္ သူတို႔က အေကာက္ေတာ္ခြန္၊ ေရာင္း၀ယ္ခြန္ႏွင့္ အျခားခြန္ေတာ္မ်ား တျပားတခ်ပ္မွ မေပးေလသျဖင့္ စီးပြားေရးဓားျပလုပ္ငန္းဟု ျမင္မိသည္။
၁၉၄၇ ခု အေျခခံဖဲြ႔စည္းပံု ဥပေဒႀကီး အပိုဒ္ (၄၂) တြင္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ သမ၀ါယမအဖဲြ႔မ်ား ႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္ လုပ္ကိုင္ၾကသည့္ ပုဂၢလိကမဟုတ္ေသာ အဖဲြ႔မ်ားကို အားေပးရမည္ဟု ပါရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ပါလီမန္တြင္ စစ္တပ္၏ စီးပြားေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္ကိစၥ ေဆြးေႏြးၾကရန္ ႀကံဳႀကိဳက္ေသာ အခါမ်ားတြင္ ကန္႔ကြက္သူမရွိ ေရွာေရွာရွဴရွဴ အတည္ျပဳေလ့ရွိသည္။ လက္၀ဲ၀ါဒီမ်ားက ပုဂၢလိက စီးပြားေရးစနစ္ကို ဆန္႔က်င္ သူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေထာက္ခံၾကသည္။ တည္ၿမဲအမတ္မ်ားကမူ စစ္တပ္ျပဳသမွ်ကို ေထာက္ခံ ၾကသည္။ သန္႔ရွင္းအမတ္မ်ားကလည္း စစ္တပ္၏ ႏုိင္ငံေရးဖိအားကို တြန္းလွန္ေနရေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရးနယ္ခ်ဲ႕သည္ ကို ဆန႔္က်င္သမႈ မျပဳၾကေပ။
အေရးႀကီးသည္မွာ စီးပြားေရးနယ္ခ်ဲ႕ေနေသာ စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေရးအာဏာနယ္ပယ္ကို ၀င္ေရာက္လုယက္ လာႏုိင္သည္။ ကန္႔ကြက္သူမရွိက တဆင့္ကဲလာေလမည္မွာ မုခ်။
သတင္းစာေလာကတြင္ စစ္တပ္၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ရန္ပံုေငြႏွင့္ ထုတ္ေသာ သတင္းစာႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား၏ အိပ္ထဲမွ ထုတ္ေပးေသာ ေငြရင္းႏွင့္ လည္ပတ္သည့္ သတင္းစာပါ စစ္တပ္ပိုင္ သတင္းစာ ႏွစ္ေစာင္ရွိလာသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ စစ္တပ္၏ စီးပြားေရးနယ္ခ်ဲ႕လုပ္ငန္းမ်ားကို ေ၀ဖန္တင္ျပဖို႔ တာ၀န္ရွိသူ တစံုတေယာက္ လိုအပ္လာသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေၾကးမံုက တာ၀န္ယူၿပီး စစ္တပ္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား နယ္က်ယ္ လာခ်ိန္က စတင္ၿပီး ျပင္းထန္စြာ ေ၀ဖန္ေရးသားခဲ့သည္။
စစ္တပ္က စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးအတြက္ ျမ၀တီမဂၢဇင္း ထုတ္ေ၀သည္ကို ကန္႔ကြက္မႈ မျပဳေပမယ့္ ျမ၀တီမဂၢဇင္းက ျပကၡဒိန္ထုတ္ေ၀ျခင္းႏွင့္ စာအုပ္ဆုိင္ဖြင့္သည္က စတင္ၿပီး ျပင္းထန္စြာ ေ၀ဖန္ခ်က္ေရးသား ကာ အယ္ဒီတာအာေဘာ္မွ ကန္႔ကြက္ေရးသားခဲ့သည္။
ျမန္မာပံုႏွိပ္ေလာကတြင္ သုဓမၼ၀တီ ပံုႏွိပ္တုိက္ႏွင့္ အျခားဘာသာေရး ပံုႏွိပ္တုိက္မ်ားက နိပါတ္ေတာ္လာ ေဆးေရာင္းစံုပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင့္ ျပကၡဒိန္ထုတ္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာက ရက္ရာဇာ ျပႆဒါး ေန႔မ်ားကို ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳဘဲ “ေကာင္းေသာအႀကံ၊ ေကာင္းေသာအမႈ ျပဳသူမ်ားအဖို႔ ေန႔မွန္သမွ်သည္ ရက္ရာဇာ ျဖစ္သည္။ မေကာင္းေသာ အႀကံ အမႈျပဳသူမ်ားအဖို႔ ေန႔မွန္သမွ်သည္ ျပႆဒါးသာတည္း” ဟူသည့္ ေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္ ေဆးေရာင္စံု မ်က္ႏွာဖံုးမပါဘဲ တ၀က္ေစ်းႏွင့္ ပံုႏွိပ္ေရာင္းခ်ေလ့ရွိသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းက ေဆးေရာင္စံု အမ်ိဳးသမီးေခ်ာကေလးမ်ား ပန္းခ်ီပံုႏွင့္ ျပကၡဒိန္ စတင္ထုတ္ ေသာအခါ လူႀကိဳက္မ်ားကာ ေရာင္းေကာင္းသည္။ တုိင္းရင္းေမ အမ်ိဳးသမီး ဂ်ာနယ္တိုက္က မိန္းမေခ်ာကေလး မ်ား၏ ဓာတ္ပံုႏွင့္ ေဆးေရာင္စံု ျပကၡဒိန္ထုတ္သည္။ ၀ယ္သူမ်ားအဖို႔ မိမိတို႔ ႏွစ္သက္ရာကို ၀ယ္ယူသံုးစြဲၾက သည္။ ထိုျပကၡဒိန္ စီးပြားေလာကတြင္းသို႔ ျမ၀တီမဂၢဇင္းက ေဆးေရာင္စံုအမ်ိဳးသမီးဓာတ္ပံုႏွင့္ ၀င္လာေသာ အခါ မင္က်မင္နသပ္ရပ္လွပေသာ္လည္း လူထုက စစ္တပ္ကို ဆန္႔က်င္ၾကသျဖင့္ ၀ယ္သူနည္းပါးသည္။ ဤတြင္ အစိုးရဌာနမ်ား ျမ၀တီျပကၡဒိန္ကို ၀ယ္ယူၾကရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ကာ ေရာင္းခ်သည္။
စစ္တပ္က အစိုးရအခြန္အတုတ္ မေပးဘဲ စီးပြားေရးလုပ္ကာ အခြန္ေပးရသူ အရပ္သား ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္ မ်ားႏွင့္ စီးပြားၿပိဳင္သည္မွာ မတရားပါဟု ျပင္းထန္စြာ ေရးသားကာ ကန္႔ကြက္ေ၀ဖန္ခဲ့သည္။
စစ္တပ္လုပ္ငန္းမ်ား၊ ဆုိင္မ်ား၏ ဓာတ္ပံုေဆာင္းပါးႏွင့္ ေ၀ဖန္ခ်က္ ေခါင္းႀကီးပိုင္းကို ေဖာ္ျပေသာေန႔ နံနက္ (၇) နာရီ (၁၅) မိနစ္တြင္ တပ္မေတာ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး စီးပြားအဖဲြ႔ဦးစီး ဗိုလ္မႉးႀကီးက စစ္႐ံုးသို႔ လာေရာက္ၿပီး နံနက္စာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ႂကြပါဟု ဖိတ္သျဖင့္ ခ်က္ျခင္းပင္ သြားခဲ့သည္။ မိမိကို ဖမ္းခ်င္ဖမ္းေလမည္ လားဟု စိတ္မခ်ေသာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ကို အတူေခၚသြားခဲ့မိသည္။
စစ္႐ံုးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ တကယ္ပင္ လက္ဖက္ရည္ပဲြ တည္ခင္းျပဳစုသည္။ ေၾကးမံု၏ သတင္းေဆာင္းပါး ႏွင့္ ေခါင္းႀကီး ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားအေၾကာင္း တလံုးတပါဒမွ် ေဆြးေႏြးျခင္း မျပဳဘဲ အလႅာပသလႅာပ စကားမ်ားသာ ေျပာၾကသည္။ မွန္ကန္လွေသာ ေၾကးမံု၏ တင္ျပခ်က္ကို ျပန္လည္ေခ်ပရန္ မလြယ္ပါ။ နံနက္စာစားၾကရင္း စာေပကိစၥ၊ အႏုပညာကိစၥ စေသာ အျငင္းမပြားႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာ ေျပာၾကသည္။ တင္ေမာင္ ဘာေၾကာင့္ေရးသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းအရင္းကို သူနားလည္ပါသည္။
ျပန္ေတာ့မည္ဟု ႏႈတ္ဆက္ၾကမွ “တခုေတာ့ ကတိေပးပါတယ္” ဟု ေလးနက္ေသာ ကတိစကားကို သူက ဆိုသည္။ “က်ေနာ္တို႔ လူတစု တပ္မွာရွိသေ႐ြ႕ ကာလပတ္လံုး စစ္တပ္က လက္နက္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရး အာဏာ လုတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစရပါဘူး” ဟူ၏။
တင္ေမာင္အဖို႔ စိတ္ေက်နပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့မိသည္။ သူတို႔အုပ္စုတြင္ စစ္၀ါဒျပင္းသူ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ လည္း ပါ၀င္သည္။ သူတို႔ လူငယ္စစ္ဗိုလ္တစုက “မဟုတ္မတရား လက္နက္ႏွင့္ အာဏာလုမႈကို မလိုလား” ဟု ဆိုသည္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေသာေၾကာင့္ ပီတိပင္ျဖစ္ခဲ့မိေသးသည္။
သူတို႔အေပၚက ပုဂၢိဳလ္ႀကီး၏ ၀သီစ႐ိုက္ကို သိထားေစကာမူ သံဃာ့အား ဘုရားမလြန္သာ ဆိုသကဲ့သို႔ လူငယ္တစု၏ အင္အားအရ ႏုိင္ငံေရးအာဏာကို မဟုတ္မတရား လုၾကေလမည္ မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့မိသည္။
သူ၏ ကတိက (၃) လတာမွ်သာ ခံသည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလတြင္မူ လူထုက ေ႐ြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ထားေသာ သန္႔ရွင္း ဖဆပလအစိုးရ၏ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုအိမ္ကို အေျမာက္ႏွင့္ခ်ိန္ၿပီး ႏုိင္ငံေရး အာဏာကို ေတာင္းေသာအခါတြင္ သူပင္ ေရွ႕တန္းမွ ပါလာသည္။
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးေအာင္ႀကီးႏွင့္ ဗိုလ္မႉးႀကီးတင္ေဖတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ ေစခုိင္းခ်က္အရ ဦးႏုထံ အာဏာေတာင္းၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ လူစု တပ္ထဲတြင္ ရွိေနသေ႐ြ႕ လက္နက္ႏွင့္ အာဏာမလုဟူေသာ ကတိမွာ အထက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ အမိန္႔အရ ပ်က္ရေလေတာ့သည္။ ။

ေရခဲထဲမွာ ပိုက္ဆံရွာ

က်ေနာ့္ဇနီးမခ်ိဳ ျမန္မာျပည္က မိဘေတြဆီ ေငြပို႔တဲ့အခါ ဖုန္းဆက္ရပါတယ္။ တခါေတာ့ သူ႔ေမာင္လူဆိုး အတြက္ ေငြပို႔ေပးရင္း “ပို႔လုိက္တဲ့ေငြကို အလဟႆ မလုပ္လိုက္နဲ႔၊ အက်ိဳးရွိတဲ့ေနရာမွာသံုး” စသည္ျဖင့္ ဆံုးမေျပာဆိုေနရင္း ေနာက္ဆံုးေျပာလုိက္တဲ့စကားက “ဒီမွာ နင့္အကိုလည္း ေရခဲထဲမွာ ပိုက္ဆံရွာရတာ” တဲ့။
က်ေနာ့္ေယာက္ဖ စိတ္ထဲ “ေရခဲထဲမွာ ပိုက္ဆံရွာရတာ” ဆိုတာကို ဘယ္လိုနားလည္သြားမလဲလို႔ က်ေနာ္ ဆက္စဥ္းစားေနမိတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲ ေနတာ၊ ႏုိင္ငံျခားဆိုတာလည္း မေရာက္ဘူး၊ ဥေရာပ ဆိုတာ က သူနဲ႔အေ၀းႀကီးေလ။ ဥေရာပမွာ ႏွင္းေတြက်တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာေတာ့ သူျမင္ဘူးခ်င္ျမင္ဘူး မယ္။ ေနာက္ဆံုး သူေကာက္ခ်က္ခ်သြားႏုိင္တာက “ငါ့ေယာက္ဖ တေယာက္ ေရခဲစက္မွာ အလုပ္လုပ္တာ ျဖစ္မယ္၊ ေရခဲတံုးေတြ ဆိုက္ကားေပၚတင္ၿပီး ေရခဲျခစ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြလုိက္ပို႔ရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တာမို႔ ငါ့အမ က ဒီလို ေျပာတာေနမွာပါ” လို႔ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူအဲလို ထင္ရင္ေတာ့ မွားပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒိန္းမတ္ကို ေရာက္လာတာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ပါ။ ႏွင္းမုန္တုိင္းေတြ တုိက္ၿပီးကာစ တရက္မို႔ ဘယ္ေနရာပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ေရခဲေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေအးလုိက္တာလည္း လြန္ပါေရာ။ ကြာလာလမ္ပူက ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ အေႏြးထည္ေတြေလာက္ေတာ့ စကင္ဒီေနးဗီးယားေဆာင္းက ရီတာေပါ့ ျဖစ္ေနတာေလ။ မတ္လကုန္ေတာ့ လမ္းေပၚက ေရခဲေတြ အလိုလို ေပ်ာက္ကုန္ပါတယ္။ ေႏြဦးရာသီ ေရာက္လာေတာ့ ေျမေပၚက ထေပါက္လာတဲ့ ေရာင္စံုပန္းေလးေတြက ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနျပန္ေရာ၊ ေႏြရာသီ ေရာက္ေတာ့ ေတးဆိုတဲ့ ငွက္ေတြရယ္၊ ေနေရာင္ျခည္ရယ္နဲ႔ လူေတြလည္း အေႏြးထည္ႀကီးေတြ သိပ္မ၀တ္ရ ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာျပည္က အညာေဒသလို ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိပ္လိပ္တက္လာတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ေလ။
၂၀၀၆ ေဆာင္းတြင္းမွာ က်ေနာ္ အလုပ္မ၀င္ရေသးပဲ ဒိန္းမတ္စာသင္ေက်ာင္းပဲ တက္ေနရတာမို႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ေက်ာင္းကို အသြားလမ္းေပၚက ေရခဲေတြ တက္နင္းသြားရတာမို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ တမ်ိဳးအရသာ ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္။ ၂၀၀၆ ဂ်ဴလုိင္လမွာ က်ေနာ့္ကို စက္႐ံုက အလုပ္ခန္႔လုိက္ပါတယ္။ အလုပ္နဲ႔အိမ္ အတန္ငယ္ (၁၄ ကီလုိမီတာ) ေ၀းတာမို႔ စကူတာေလးနဲ႔ အလုပ္သြားပါတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္က ေက်ာင္းအခ်ိန္ထက္ ေစာတာမို႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားလို႔ မရေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ကားရွိလုိ႔ ေမာင္းသြားရင္ ၁၅ မိနစ္နဲ႔ ေရာက္ေပမယ့္ စကူတာက ကီလိုမီတာ ၃၀ ပဲ ေျပးတာမို႔ သူနဲ႔ဆို မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္မွ အလုပ္ကို ေရာက္ပါတယ္။
ကားေမာင္းလုိင္စင္လည္း မရွိ၊ ကုိယ္ပုိင္ကားလည္း မရွိတာမို႔ စကူတာေလးနဲ႔ အလုပ္သြားေနရင္း ေဆာင္းကို၀င္လာပါ ေတာ့တယ္။ ေဆာင္းေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ရာသီဥတုက ေအးလာသလို ေန႔တာတိုၿပီး ညတာ ရွည္လာတာမို႔ မိုးလည္း အေစာႀကီးခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ မနက္ဆို ၈ နာရီ၀န္းက်င္မွ ေနေရာင္ျမင္ရတာမ်ိဳးပါ။ ႏွင္းေတြ က်တဲ့ တမနက္ အလုပ္သြားဖို႔ အိပ္ရာထၿပီး ျပဴတင္းေပါက္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ေရခဲေတြ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေစာေသးလို႔လားေတာ့မသိ၊ ေရခဲရွင္းတဲ့စက္ေတြလည္း အဲဒီေန႔က အလုပ္မလုပ္ၾကေသးပါ။ ေရခဲက သိပ္အထူႀကီးလည္း မဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဆုိင္ကယ္ကို ေျဖးေျဖးစီးမယ္ကြာ ဆိုၿပီး အလုပ္ကို လာခဲ့ပါတယ္။ ေအးကလည္း ေအး၊ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္နဲ႔ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာဆို ဆုိင္ကယ္ လဲမွာစိုးလုိ႔ ေျခေထာက္နွစ္ေျခာင္းကို အရံသင့္ ကားထားရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လာလိုက္တာ စက္႐ံုနားက ရထားလမ္း ကုန္းေက်ာ္တံတားေလးနားမွာ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ပါေလေရာ၊ ေရခဲထဲ ေလွ်ာတုိက္ပါသြားၿပီဆိုတာ သိလုိက္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ထိန္းလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ လူက လမ္းေပၚကို ေၾကာင္က်မက်ပဲ၊ ေခြးက်က်တာမို႔ ရင္ပတ္ထဲေအာင့္သြားတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔အတူ ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္နဲ႔ ကတၱရာလမ္းျခစ္တဲ့ကိုလည္း ၾကားလိုက္ရပါ တယ္။ (ဆုိင္ကယ္စီးရင္ ဦးထုပ္အၿမဲတမ္းေဆာင္းထားသင့္ပါတယ္) ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ေမွာင္ေနတယ္။ မနက္ေစာေသးတာမို႔ ကားအသြားအလာလည္း မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အာ႐ံုေတြကို ျပန္စု၊ အသက္ကို ၀ေအာင္႐ႈၿပီးေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ စက္ေသေနတဲ့ ဆုိင္ကယ္ကို ျပန္ေထာင္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ရတာေပါ့။ အဲဒီေန႔ တေန႔လံုး အလုပ္ထဲမွာ ရင္ဘတ္ေအာင့္ေနတာပါ။
အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ပါေသးတယ္။. အဲဒီအေခါက္က ေရခဲေတြမ်ားတယ္၊ သြားလို႔မျဖစ္ ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး အိမ္ကို ျပန္လွည့္အလာ အိမ္နားေရာက္ခါနီးမွာ လဲတာပါ။ လဲေနတံုး ေနာက္မွာ ကားတစီး ရပ္လာၿပီး ကားေပၚက လူက ဆုိင္ကယ္ကို ၀ုိင္းေထာင္ေပးပါတယ္။ လမ္းေပၚျပဳတ္က်သြားတဲ့ ထမင္းဘူးေလး ရယ္၊ ေကာ္ဖီဓါတ္ဗူးေလးရယ္ကိုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ေကာက္ၿပီး အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
မႏွစ္ကေဆာင္းကေတာ့ ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာမႈ၊ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲလာမႈေတြေၾကာင့္ ေရခဲေတြ မက်သ ေလာက္ပါပဲ။ က်ခဲ့ရင္လည္း ေရခဲအေၾကာင္းေတာ့ ကိုယ္လည္း နဲနဲေတာ့ နားလည္ေနပါၿပီ။
အဲဒီလုိ ေရခဲထဲ အလဲလဲအကြဲကြဲ အလုပ္သြားရတာမို႔ က်ေနာ့္ ဇနီးက သူ႔ေမာင္ကို “ေရခဲထဲ ပိုက္ဆံရွာရတာ” လုိ႔ တင္စားေျပာလုိက္ကို က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဆက္စပ္စဥ္းစားေနရင္း ဒီစာကို ေရးျဖစ္တာပါ။
ၿပီးေတာ့ ေအးစက္ေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းကာလေတြမွာ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ အလုပ္သြားရတဲ့့ ဘ၀က ကၽြတ္ေအာင္၊ ကားေလးဘာေလးလည္း ၀ယ္ႏုိင္ေအာင္ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရေအာင္ လုပ္အံုးမွပါလို႔လည္း စဥ္းစားေနမိ ပါတယ္။ ။

(အေပၚက ပံုက က်ေနာ္တို႔ ဒိန္းမတ္ေရာက္တဲ့ေန႔မွာ ရိုက္ထားတဲ့ သမီးပံုပံု ရဲ့ ပံုပါ)

(၁၄) သတင္းစာတေစာင္၏ မူ၀ါဒ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ေၾကးမံုသတင္းစာ၏ ႏုိင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒသည္ အေမရိကန္သံ ႐ံုးမွ ဦးေဆာင္ေနေသာ လက္်ာ၀ါဒ မဟုတ္ေသာ ေၾကာင့္ အေမရိကန္သံ႐ံုးက အားမေပးေစကာမူ အဂၤလိပ္သံ႐ံုးက အားေပး အားေျမႇာက္ျပဳခဲ့သည္။ ၁၉၅၇ ခု၊ ဧၿပီလတြင္ သတင္းစာထြက္ၿပီး (၅) လၾကာေသာ စက္တင္ဘာလ၌ ဘုရင္မ၏ ဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ ၿဗိတိန္ကၽြန္းသို႔ (၂) လတာမွ် လာေရာက္ေလ့လာပါဟု ဖိတ္ေခၚခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ အင္အားႀကီးေသာ ပံုႏွိပ္စက္ သစ္ႀကီးကို အဂၤလိပ္ ကုမၸဏီႀကီးတခုက ေႂကြးစနစ္ႏွင့္ ေရာင္းခ်ေစရန္ သံ႐ံုးက ကူညီခဲ့သည္။ ဖဆပလ အစိုးရ ဆိုရွယ္လစ္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး သခင္ခ်စ္ေမာင္ ကလည္း အာမခံေၾကာင္း သံ႐ံုးကို ေျပာေပးေသး၏။
ျမန္မာသတင္းစာအမ်ားအဖို႔ သူတို႔ သံ႐ံုးမ်ားကို ဂ႐ုစိုက္ရန္ မလိုပါေပ။ ႏုိင္ငံျခားေရး၀ါဒထက္ ျပည္တြင္း ႏုိင္ငံေရး မူ၀ါဒ မွန္ကန္မွသာ စာဖတ္ပရိသတ္က လက္ခံအားေပးသည္။ ေၾကးမံုထြက္လာခ်ိန္တြင္ တခ်ိန္က ဂ်ပန္ကို တညီတၫြတ္တည္း ေတာ္လွန္ၾကၿပီး အဂၤလိပ္ကို တစုတေ၀းတည္း တိုက္ခဲ့ၾကသည့္ ဖဆပလ အဖဲြ႔ႀကီး၏ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး စည္းလံုးမႈႀကီး ၿပိဳကြဲပ်က္စီးသြားသည္ႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္တိုက္ဆုိင္ ေနသည္။ ဤကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံေရးပဋိပကၡႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ရသည္မွာ သတင္းစာအဖို႔မူ အခြင့္အေရးေကာင္းတခု ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား၊ အကဲြအၿပဲသတင္းမ်ားတို႔သည္ ပရိသတ္ႀကိဳက္္သည့္ သတင္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
အေရးႀကီးသည္မွာ သတင္းစာအဖို႔ မိမိတို႔ပါ အကဲြအင္အားစုမ်ားႏွင့္ အတူ တဘက္ဘက္ကို ေရာပါမသြားဘဲ ေရွာင္ႏုိင္တိမ္းႏုိင္ရန္ ျဖစ္သည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပဲြသည္ တရားမွ်တသည္။ အမတ္ (၂၅၅) ေနရာတြင္ ဖဆပလ က (၂၄၈) ဦး အေရြးခံရၿပီး ကြန္ျမဴနစ္အမတ္ (၇) ဦး တက္လာခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး အမတ္ဦးေရအမ်ားဆံုး အေရြးခံရသျဖင့္ အစိုးရအဖဲြ႔အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့ေသာ ဖဆပလ တပ္ေပါင္းစု အဖဲြ႔ႀကီးသည္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မွာ စတင္ အက္သံပါလာသည္။ ကဲြအက္ရျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္း မွာ အေမရိကန္ႏွင့္ ႐ုရွတို႔ တုိက္ေနၾကေသာ ၀ါဒတုိက္ပဲြ၊ စစ္ေအးတုိက္ပဲြႀကီး ျဖစ္သည္။
စစ္ေအးတုိုက္ပဲြမွ ပိုမို ျပင္းထန္လာၿပီး ကိုးရီးယားျပည္တြင္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပြားေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားရသည္။ ဖဆပလ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၀င္ အမ်ားက ေတာင္ကိုးရီးယားဘက္မွ ကုလသမဂၢ စစ္တပ္အသြင္ႏွင့္ ပါ၀င္တုိက္ခိုက္ေသာ အေမရိကန္ကို ေထာက္ခံၾကေလရာ ႐ုရွကြန္ျမဴနစ္ကို ေထာက္ခံၾကသူ လက္၀ဲ၀ါဒီမ်ားက ဖဆပလ တပ္ေပါင္းစုႀကီးမွ ခဲြထြက္ၾကသည္။ သူတို႔တစုက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား ပါတီဟူေသာ အမည္ႏွင့္ ပါတီခဲြၿပီး တည္ေထာင္ၾကသည္။ ပါတီ (၂) ခုလံုး ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒီမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ သတင္းစာမ်ားက ခပ္လြယ္လြယ္ပင္ လက္၀ဲဆရာတို႔ကို ဆိုရွယ္နီမ်ားဟု အမည္ေပးေခၚၾကၿပီး ဖဆပလ ဆိုရွယ္ လစ္မ်ားကို ဆိုရွယ္ျဖဴဟု ေခၚၾကသည္။
၁၉၅၀ ခုႏွစ္တြင္ ပါလီမန္တြင္ ဆိုရွယ္နီတို႔က အမတ္ေနရာ (၁၂) ေနရာရွိေသာေၾကာင့္ ပါလီမန္အစည္း အေ၀းမ်ားမွာ အတုိက္အခံအသံမ်ားႏွင့္ ေ၀ဆာလာသည္။
၁၉၅၁ - ၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ က်င္းပေသာအခါ အတိုက္အခံ အမတ္ (၆၈) ဦး ရရွိခဲ့သည္။ ထိုေ႐ြးေကာက္ပဲြမွ စတင္ကာ စစ္တပ္က ႏိုုင္ငံေရးနယ္သို႔ ၀င္လာသည္။ လက္၀ဲအမတ္ေလာင္းမ်ား ေဆာင္ရြက္သူမ်ားကို စစ္တပ္က သတ္ျဖတ္သည္အထိ ႏွိမ္နင္းေပးကာ သူတုိ႔၏ မဟာမိတ္ ဆိုရွယ္လစ္မ်ား အေ႐ြးခံရန္ ကူညီသည္။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွ စတင္ကာ အမတ္ဦးေရ (၁၆၈) ဦး ရရွိေသာ ဖဆပလႀကီးသည္လည္း ဆိုရွယ္လစ္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြ ဦးစီးေသာ တည္ၿမဲအဖြဲ႔ႏွင့္ ဦးႏု၊ သခင္တင္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ သန္႔ရွင္းအဖဲြ႔ဟူ၍ ကဲြသြားျပန္သျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစု သံုးစိတ္သံုးမႊာ ျဖစ္လာသည္။ ျပည္သူ႔ညီၫြတ္ေရးတပ္ဦးေခၚေသာ ပမညတ အမတ္မ်ား ကလည္း ရွိေသးေလရာ အင္အားႀကီး ပါတီႀကီး (၄) စု ကဲြၾကေတာ့သည္။
ယင္းသို႔ အစုစုကဲြေနေသာ ႏုိင္ငံေရးအုပ္စုမ်ားအဖို႔ ပါလီမန္တြင္ မည္သူမွ အင္အားခုိင္မာသည့္ အဖဲြ႔ျဖစ္မလာ ဘဲ အားနည္းေသာ အဖဲြ႔ကေလးမ်ားအျဖစ္ တက်က္က်က္ ဆူညံေနေတာ့သည္။ သန္႔ရွင္းဖဆပလ က အင္အား အႀကီးဆံုးျဖစ္သျဖင့္ အစိုးရအဖဲြ႔ကို ဖဲြ႔ႏုိင္ေစကာမူ အတုိက္အခံမ်ား ညီၫြတ္လွ်င္ ျပဳတ္က်ႏိုင္သည့္ အေျခအေန ေရာက္ေနသည္။ တခ်ီတြင္ ႏိုင္ငံ၏ ရသံုးခန္႔မွန္းေျခ ေငြစာရင္းဘတ္ဂ်က္ကို ပါလီမန္မွာ တင္သြင္းအတည္ျပဳရ စၿမဲ ျဖစ္ပါလ်က္ အတိုက္အခံအမတ္မ်ား ညီေနလွ်င္ အစိုးရျပဳတ္က်ေလႏုိင္သည္ကို စိုး႐ြ႔ံေသာေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုဦးစီးသည့္ သန္႔ရွင္းအစိုးရက ပါလီမန္သို႔ မတင္ဘဲ သမၼတအမိန္႔ႏွင့္ အတည္ျပဳေလသည္။ ဥပေဒအရ တရား၀င္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေစကာမူ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ အစဥ္အလာအရ မျပဳသင့္၊ မျပဳထုိက္ေသာ အမႈျဖစ္သည္။ ထိုအမွားကို အေၾကာင္းျပကာ စစ္တပ္က ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ၿပီး အာဏာသိမ္းခဲ့သည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ အိမ္ကို အေျမာက္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားၿပီး စစ္ဗိုလ္ႀကီး (၃) ဦးက အာဏာလႊဲေပးရန္ ေတာင္းဆို ၾကသည္။ သူတို႔ သြားမည့္အခ်ိန္ကို သူတို႔က တိတိက်က် တင္ႀကိဳသတင္း ေပးထားေသာေၾကာင့္ ဦးႏု အိမ္ေရွ႕ မွ ကင္းတဲထဲတြင္ တင္ေမာင္ႏွင့္အတူ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ ကိုေရႊေမာင္အျပင္ စစ္တပ္ပိုင္ သတင္းစာ ဂါးဒီယန္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးစိန္၀င္းတို႔ (၃) ဦး ေရာက္ရွိေနႏွင့္ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးၾကေသာ အခန္းထဲသို႔ မ၀င္ၾကရေစကာမူ အတြင္း၌ ျဖစ္သမွ်တို႔ကို အတိအက် သိရသည္။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက ပါလီမန္မွာ ဒီမုိကေရစီ အစဥ္အလာ ပ်က္ကြက္ျခင္းကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဒီမုိကေရစီမက်ပါ ဟု စြပ္စဲြၾကသည္။ ပါလီမန္တြင္ သန္႔ရွင္းဖဆပလက အင္အားခုိင္မာစြာ မရွိသျဖင့္ ပမညတႏွင့္ ေပါင္းသည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္အလုိက် လုပ္ေဆာင္သည္ဟုလည္း အျပစ္တင္သည္။
“ဒါျဖင့္ စစ္တပ္က ယာယီအစိုးရဖဲြ႔ၿပီး စစ္တပ္ကပင္ ဦးစီးၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ က်င္းပေပးပါ။ တည္ၿမဲတို႔က အမတ္အင္အားမ်ားမ်ားရပါက အစိုးရဖဲြ႔ပါေစ” ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က သူတို႔စကားႏွင့္ သူတို႔ကို ျပန္ခ်ီ ေတာ့သည္။ စစ္တပ္ကို အာဏာအပ္ရမည္ဟု ေတာင္းဆိုရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ေစလႊတ္သည့္ အဖဲြ႔အဖို႔ စစ္တပ္အစိုးရ ဖဲြ႔ခြင့္မရွိေတာ့ဘဲ အိမ္ေစာင့္အစိုးရအျဖစ္ အာဏာကို ရယူရေတာ့သည္။ စစ္တပ္အဖို႔ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ အစဥ္အလာအရ တရားမွ်တေသာ ေ႐ြးေကာက္ပဲြကို က်င္းပေရးရမည့္ အေျခခံဥပေဒႀကီး၏ အေစာင့္အေရွာက္ တပ္မေတာ္ ျဖစ္သြားသည္။ ဦးႏု၏ ႏုိင္ငံေရးပရိယာယ္အရ ရာသက္ပန္ အာဏာရယူရန္ စီမံခ်က္မွာ တည္ဦးစကာလက ပ်က္ခဲ့ရေလသည္။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရ တက္ခဲ့စဥ္က ပါလီမန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက “ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥေပဒႀကီးႏွင့္ ဒီမိုကေရ စီကို ျပည္ေထာင္စုသား တေယာက္အေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ စစ္သားတေယာက္အေနႏွင့္လည္းေကာင္း ေရာက္ရာအရပ္တြင္ အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္ယူပါသည္” ဟု က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုၿပီး အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့သည္။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္က တပ္မေတာ္အဖို႔ သူတို႔အာဏာရသည္မွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ အေျခခံဥပေဒႀကီး၏ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ ျဖစ္သျဖင့္ အေျခခံဥပေဒႀကီးကို ရွိခိုးကိုးကြယ္ၾကေလေတာ့သည္။ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀သမွ် ပုဂၢလိကႏွင့္ အစိုးရထုတ္ စာနယ္ဇင္းမွန္သမွ်တို႔တြင္ ထုတ္ေ၀သူအမ်ားက အေျခခံဥပေဒႀကီးကို သစၥာခံယူပါ သည္ဟု ကတိသစၥာျပဳေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုး ေၾကညာၾကရသည္။
“အေျခခံဥပေဒႀကီးကို အသက္ေပးၿပီး ေစာင့္ထိန္းပါ့မည္” ဟု ပါလီမန္ လႊတ္ေတာ္တြင္ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုကာ အာဏာရယူခဲ့သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ အာဏာသိမ္းေသာအခါ၌ ပထမဆံုး ထုတ္ျပန္သည့္ အမိန္႔ေတာ္မွာ ၁၉၄၇ ခု၊ အေျခခံဥပေဒႀကီးကို ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း ဥပေဒျဖစ္သည္။
တရားမွ်တသည့္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြကို က်င္းပေပးပါမည္ဟူေသာ ကတိအရ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္၊ ေ႐ြးေကာက္ပဲြကို စစ္တပ္ အိမ္ေစာင့္အစုိးရက ဦးစီးက်င္းပေပးရာတြင္ တရားမွ်တမႈ မရွိဘဲ စစ္တပ္က မတရားဘက္လိုက္ခဲ့သည္။ ဖဆပလ အုပ္စုႀကီး (၂) စုျဖစ္ေသာ တည္ၿမဲႏွင့္ သန္႔ရွင္းတို႔ ၿပိဳင္ၾကရာတြင္ တည္ၿမဲတို႔ဘက္မွ ဖိအားေပး ခဲ့သည္။
ေက်ာက္ဆည္ဘက္မွ ေက်း႐ြာတ႐ြာတြင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္မဲေပးၾကရမည့္ မဲ႐ံုတ႐ံု၏ အကာကို ျဖဳတ္ခ်သည္။ ဟင္းလင္းျပင္ စားပဲြေပၚမွာ ရွိေသာ မဲပံုး (၂) ပံုး အနက္ သန္႔ရွင္းအမတ္ေလာင္း၏ မဲပံုးကို စားပဲြေအာက္မွာ ခ်ထားၿပီး တည္ၿမဲအမတ္ေလာင္း၏ မဲပံုးကိုသာ စားပဲြေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ထိုမွ်မကေသး မဲေပးခ်ိန္ေရာက္ ေသာအခါ စစ္သားမ်ားက တန္းစီကာ ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားကာ မဲဆႏၵရွင္တို႔အား မဲေပးေစသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ မတရား ဖိအားေပးေစကာမူ ထိုမဲဆႏၵ႐ံုတြင္ သန္႔ရွင္းက ႏိုင္၏။ ေသနတ္ကို မေၾကာက္ၾကဘဲ သန္႔ရွင္းကို မဲေပးၾက၏။ ၁၉၆၀ ခု၊ ေ႐ြးေကာက္ပဲြႀကီးမွာ မဲဆႏၵရွင္တို႔က သတၱိျပၾကသည္မွာ အံ့ဖြယ္သူရဲ ထူးကဲလွေတာ့၏။
မႏၱေလးတြင္ တည္ၿမဲ၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးက “တည္ၿမဲႏုိင္ရမယ္၊ ေလာင္းရဲတဲ့သူ လာခဲ့။ တရာနဲ႔ တဆယ္ေလာင္းမည္” ဟု ေဟာေျပာသျဖင့္ မန္းလူထုသတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာအာေဘာ္တြင္ “ဆတူပဲ ေလာင္းပါ့မယ္၊ တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ မွန္လွ်င္ တည္ၿမဲ ႐ႈံးရမယ္” ဟု ေရးသည္။ ခ်က္ခ်င္း ေန႔မဆုိင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းကို ဖမ္းၿပီး ေထာင္သို႔ ပို႔သည္။ တိုက္သြင္းလိုက္ေသးသည္။
၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးကပင္ မဲေရြးပြဲ တရားေဟာရာ၌ တည္ၿမဲတို႔သည္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြႀကီးတြင္ ႏုိင္ရမည္၊ အကယ္၍ ႐ံႈးလွ်င္လည္း တည္ၿမဲတို႔က ႏုိင္မည္သာျဖစ္သည္ဟု ေျပာသည္။ တည္ၿမဲ႐ံႈးပါက စစ္တပ္ႏွင့္ အာဏာသိမ္းမည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္သည္ကို လူထုက လက္မခံ၊ နားမခ်မ္းသာ။
တည္ၿမဲတို႔၏ ေနာက္ပါးမွ စစ္တပ္ႀကီးက ရွိေနသည္ကို အားကိုးျပဳကာ သူတို႔က ထင္သလို ရမ္းကားၾကေသာ ေၾကာင့္ ၁၉၆၀ ျပည့္၊ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ အ႐ႈံးႀကီး႐ံႈးရသည္။ သန္႔ရွင္းအဖဲြ႔က (၅၂) ရာခုိင္ႏႈန္း မဲရရွိၿပီး တည္ၿမဲ အဖဲြ႔က (၃၃) ရာႏႈန္းရရွိကာ ပမညတတို႔က (၅) ရာႏႈန္းမဲ ရရွိခဲ့ၾက၏။
အမွန္ကို ဆိုရလွ်င္ တည္ၿမဲတို႔ဘက္တြင္ ပညာတတ္မ်ား အမ်ားရွိၿပီး သန္႔ရွင္းဘက္၌ ပညာအရည္အေသြး နိမ့္သည္။ တည္ၿမဲ အမတ္ေလာင္းတို႔ကို ႀကိဳက္သူမ်ားေသာ္လည္း တည္ၿမဲတို႔က စစ္တပ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၾကၿပီး စစ္တပ္က မတရား ဖိအားေပးေသာေၾကာင့္ တည္ၿမဲတို႔ ႐ႈံးရသည္။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပဲြမွ စတင္ကာ စစ္တပ္က လက္နက္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္သည္ကို လူထုက ခါးသည္းစြာ ႐ြံရွာၾကသည္ကို စစ္တပ္ေရာ၊ တည္ၿမဲတို႔ပါ နားမလည္ၾကရွာေခ်။
ေစာေစာက က်င္းပသည့္ ၾကားေရြးေကာက္ပဲြတို႔တြင္လည္း ဆိုရွယ္နီမ်ား အေရြးမခံၾကရေလေအာင္ စစ္တပ္က ရန္ရွာခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ လူသတ္မႈႀကီးမ်ား၊ က်ဴးလြန္မိသည္အထိ စြက္ဖက္ခဲ့သည္။ အေျခအေန မွန္မွာ စစ္တပ္က ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ႏွင့္ လူမ်ိဳးစုသူပုန္ကို တိုက္ရင္း ေက်းရြာအမ်ားတြင္ တပ္စဲြထားေလသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရး မတရားဖိအားေပးမႈမ်ားအျပင္ ၾကက္ဆဲြ၊ ၀က္ဆဲြ၊ သမီးငယ္မ်ားကို ဆဲြ စေသာ အမႈမ်ားေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုႀကီးက စစ္တပ္ႏွင့္ နီးစပ္သူမွန္သမွ်ကို ဆန္႔က်င္ၾကေလသျဖင့္ တည္ၿမဲတို႔ အေရးနိမ့္ရသည္။
ထိုေ႐ြ႕ထိုမွ် ျပင္းထန္ေသာ ႏုိင္ငံေရးအကြဲေတာ္ပံု၊ ႏုိင္ငံေရးပဋိပကၡႀကီးတြင္ ေၾကးမံုအဖို႔ မည္သည့္ အုပ္စုကိုမွ ဘက္မလိုက္မိေစရန္ သတိႀကီးစြာ ထားရသည္။ အေပါင္းအသင္းအျဖစ္ တည္ၿမဲ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ မ်ားစြာ ရင္းႏွီး၏။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ညတည သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ ဖုန္းဆက္ၿပီး “ရဲကားတကား၊ အိမ္ေရွ႕ေထာင့္မွာ ရပ္ထားတာေတြ႔တယ္။ ကိုႏုက က်ဳပ္ကို ဖမ္းေတာ့မယ္ တင္တယ္။ ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ သက္ေသလာခဲ့ဗ်ာ” ဟု ဖိတ္ေသာေၾကာင့္ တညလံုးသူ၏ အိမ္ကို သြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေသာက္ရင္း ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးခဲ့ရသည္။
“သတင္းစာေတြ ခဲစာလံုးခြက္ ေမွာက္တာေတြနဲ႔ သာယာ၀တီေထာင္မွာ ေဒါက္တာဘေမာ္နဲ႔ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ကို ခ်ဳပ္ထားခ်ိန္မွာ သမီးျဖစ္သူက သြားေတြ႔ေတာ့ ဖခင္ေဒါက္တာဘေမာ္ ကို ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခြင့္ေပးၿပီး ခင္ပြန္း ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ကို ေတြ႔ခြင့္ေပးတာ မလြန္ဘူးလား” ဟု ေမးေသာအခါ “က်ဳပ္ကလဲ ငယ္ေသးေတာ့ ရမ္းခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ၀န္ခံရွာသည္။
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္ကို ဦးႏုကလည္း ေၾကးမံုကို မၾကည္ေပ။ တႀကိမ္တြင္ ၿမိတ္ဘက္၌ ဦးႏုခရီးထြက္ ခ်ိန္ တရားထုိင္ရန္ ဇရပ္တေဆာင္ေဆာက္ရန္ အရာရွိမ်ားထံ အလႉခံေၾကာင္း သတင္းကို ေၾကးမံုတြင္ ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။ ထိုသတင္းသည္ မိမိ၏ ဂုဏ္သေရကို ပ်က္ေစပါသည္။ တရားစဲြလိုပါသည္ဟု ဦးႏုက ၀န္ႀကီးအစည္း အေ၀းတြင္ တင္ကာ ခြင့္ေတာင္းသည္။
နံနက္ (၁၁) နာရီ ၀န္ႀကီးအဖဲြ႔ အစည္းအေ၀းၿပီးသည္ႏွင့္ သတင္းရေသာေၾကာင့္ ဦးႏုထံ ေတာင္းပန္စာေရး ၿပီး ညေန (၂) နာရီ သြားေပးမိသည္။ “ကက္ဘိနက္အစည္းအေ၀းဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ၀န္ႀကီးမ်ားထံ မေ၀ရေသးခင္ မွာ ဘာလို႔သိရတာလဲ” ဟု အႀကံေပးအရာရွိ ဦးအုန္းက ပြက္ပြက္ညံ ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္းေတာ့သည္။ မူလ တရားထုိင္ရန္ ဇရပ္အတြက္ ေငြခံမႈထက္ ႀကီးမားေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္မႈဥပေဒႏွင့္ အေရးယူမည္ ဆိုသျဖင့္ မည္သည့္သတင္းမဆို ဦးစြာ သိမိသူ “ဖိုးသိ” ျဖစ္မိေသာ တင္ေမာင္အဖို႔ “မွားပါတယ္ခင္ဗ်ား” ဟု ဦးအုန္း ကို ဒူးေထာက္ကာ ေတာင္းပန္ရေတာ့သည္။
၁၉၅၈ ခု၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေသာေန႔ မတုိင္မီ တရက္တြင္ ဦးႏုႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ရခ်ိန္၌ ဦးႏုက “မင့္ကို ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ့ ဖ်က္မ်ဥ္းလို႔ ငါက ထင္မိတယ္” ဟု ေျပာၿပီး အခုအေရးႀကံဳမွ လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းစာဆိုတာ သိပါတယ္ကြ ဟု ၀န္ခံရွာေလသည္။ ။

အေဖလည္းဒီစာ၊ သားလည္းဒီစာ

၂၀၀၄ ခုႏွစ္ မေလးရွားႏုိင္ငံ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ရွိ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုး UNHCR မွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳခံရေတာ့ အျပာေရာင္စာရြက္တရြက္ကို ႐ံုးက ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီစာရြက္ ထုတ္ေပးတဲ့ေန႔မွာ ယူအမ္မွအမ်ိဳးသမီးအရာရွိ ေျပာလိုက္တာက “မင္းဟာ ဒုကၡသည္ တဦးမို႔ ဒီ႐ံုးရဲ့ အကာအကြယ္နဲ႔ အေစာင့္ေရွာက္ကို ခံယူခြင့္ရွိတယ္၊ ရဲအဖမ္းခံရရင္၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ ရင္ တို႔ကို အေၾကာင္းၾကားပါ၊ ၿပီးေတာ့ မင္းကို တတိယႏိုင္ငံတခုမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ခြင့္အတြက္ လည္း စီစဥ္ေပးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ႏိုင္ငံကို ဘယ္ေတာ့သြားရမလဲ ဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာ မေျပာႏုိင္ေသး ဘူး” တဲ့။
ယူအမ္က ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ လက္မွတ္ဟာ မေလးရွားလို ႏုိင္ငံထက္ ပိုၿပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ ႏုိင္ငံတခုကို ေရာက္ႏုိင္တဲ့ လက္မွတ္တေစာင္ပဲ ဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္က မိသားစုကို ျပည္ပေခၚထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးႀကီးက ေျမာက္ဥကၠလာပမွာရွိတဲ့ ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္ဆိုလား တက္ေနတယ္။ သမီးငယ္က ကိုးတန္းနဲ႔ သားငယ္က ေလးတန္း တက္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္ မိသားစုက မြန္ျပည္နယ္မွာ ေနၾကတာပါ။ သူတို႔နဲ႔ ဆံုဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္တဲ့ေနရာကေတာ့ ျမ၀တီနယ္စပ္က မဲေဆာက္ဖက္ျခမ္း တံတားထိပ္မွာပါပဲ။
က်ေနာ္လည္း ကြာလာလမ္ပူကေန မဲေဆာက္ဆင္းဖို႔ လုိအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးစုေဆာင္းရတာပါ။ က်ေနာ့္ဇနီးက ျပည္တြင္းကေန ေငြနဲနဲပါးပါး ျပန္လႊဲ ေပးသလို၊ မေလးရွားမွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၾသစေတလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီမွာ ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း ေငြပို႔ေပးၾကပါတယ္။
က်ေနာ့္ ခရီးစဥ္က ကြာလာလမ္ပူကေန ထုိင္းနယ္စပ္ကို ျဖတ္၊ အဲဒီကေန ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္။ ၿပီးေတာ့ မဲေဆာက္ကို ညကားစီးမယ္ေပါ့။ မဲေဆာက္ေရာက္ေတာ့ ကားဂိတ္မွာ က်ေနာ့္ကို လာႀကိဳသူက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ဘိုေက်ာက္ (ကိုမိုးေက်ာ္ဦး) ပါ။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္ တည္းခဲ့တာက ကိုလြမ္းဏီတို႔အိမ္မွာပါပဲ။ မဲေဆာက္ေရာက္တဲ့ မနက္ ကားဂိတ္မွာ ေစာေစာစီးစီး ရဲက ေရာက္ေနပါၿပီ။ မဲေဆာက္မွာ ရဲေတြက ျမန္မာပဲ လိုက္ရွာေနၾကပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက ရဲေတြ လည္း မဲေဆာက္ကို ေျပာင္းခြင့္ရဖို႔ အထက္ကို လာဘ္ေငြေတြ ေပးခဲ့ရတာပဲတဲ့။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔လည္း ျပန္ရွာႏုိင္မွ တန္ကာၾကမယ္ေလ။ အဲဒီ မနက္မွာေတာ့ ဘုိေက်ာက္နဲ႔ က်ေနာ္ ရဲေမးတာ မခံခဲ့ရပါဘူး။
က်ေနာ့္ မိသားစုက လမ္းမွာ ေရႀကီးေနလို႔ဆိုၿပီး ျမ၀တီကို ခ်ိန္းထားတာထက္ တရက္ေနာက္က် ၿပီး ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔ ျမ၀တီမွာ တညအိပ္၊ ေနာက္ေန႔မနက္ တံတားကူးလက္မွတ္လုပ္ၿပီး ထုိင္းဖက္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဆံုၾကၿပီေပါ့။ ကိုလြမ္းဏီတို႔ အိမ္မွာ တည္းရင္း သူတို႔ကို ဘန္ေကာက္ေခၚဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ အဓိက စီစဥ္ေပးသူကေတာ့ မေအးေအးမာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မဲေဆာက္ေရာက္တံုး ေအေအပီပီ႐ံုး၊ NLD (LA)၊ မိုးႀကိဳးသတင္းစာ စတဲ့ ျမန္မာအဖဲြ႔အစည္းေတြကို လိုက္လည္ရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ မိသားစု တတိယႏိုင္ငံ သြားတဲ့ အခါ စကင္ဒီေနးဗီးယား ႏုိင္ငံေတြဖက္ေရာက္ရင္ေတာ့ သူတို႔စာကို ေအဘီစီဒီကေန ျပန္သင္ရတာမို႔ “ဖေအလည္းဒီစာ၊ သားလည္းဒီစာ” ျဖစ္လိမ့္လို႔ မဲေဆာက္က အဖဲြ႔ေတြက တင္ႀကိဳေဟာကိန္းထုတ္ပါတယ္။ မဲေဆာက္က လူေတြက တတိယႏုိင္ငံ ေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနၾကၿပီေလ။
က်ေနာ့္ မိသားစုဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပည္ပေျမနင္းရတာမို႔ အစစအရာရာ က်ေနာ္က ဦးေဆာင္ရ ပါတယ္။ ထုိင္းစကားကို သူတို႔ နားမလည္သလို မေလးရွားေရာက္ေတာ့လည္း မေလးေတြဘာေျပာ ေနလဲ သူတို႔ မသိပါဘူး။ ယူအမ္က အင္တာဗ်ဴးေတြ ဒိန္းမတ္မစ္ရွင္က အင္တာဗ်ဴးေတြမွာလည္း သူတို႔က ငုတ္တုတ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ကပဲ ဦးေဆာင္ခဲ့ရတာပါ။
အဲ… ဒိန္းမတ္ေရာက္လို႔ ဒိန္းမတ္စာစသင္ၾကေတာ့ မဲေဆာက္က ေျပာလိုက္သလို ပါပဲ။ သူတို႔လည္း a for apple နဲ႔ က်ေနာ္လည္း a for apple ကေန စသင္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေတာ့ မတူပါဘူး။ က်ေနာ္ရယ္၊ ဇနီးရယ္ နဲ႔ သမီးႀကီးရယ္က လူႀကီးေတြတက္ရတဲ့ ဒိန္းမတ္စကားသင္ေက်ာင္းကို သြားရၿပီး အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္နားက အထက္တန္းေက်ာင္းကိုပါ။ သမီးႀကီးက ဒိန္းမတ္ စကားသင္တဲ့ေက်ာင္းကို တႏွစ္ခဲြနဲ႔ ၿပီးသြားသလို အငယ္ေလးေတြကလည္း စာသင္ေက်ာင္းမွာ ဒီက ကေလးေတြနဲ႔ အတူတူ ေဆာ့ကစားရင္း အေပါင္းအသင္း လုပ္ရင္း သင္သြားၾကတာမို႔ က်ေနာ္တို႔ထက္ ကို ဒိန္းမတ္လို အမ်ားႀကီး တတ္လို႔ ေနပါၿပီ။
အခုေတာ့ ဒီေရာက္တာလည္း သံုးႏွစ္ခဲြရွိသြားၿပီဆိုေတာ့ ဒိန္းမတ္ေတြ နဲ႔ ဆက္ဆံရမယ့္ ကိစၥေတြ ဆုိရင္ သူတို႔ပဲ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တာမို႔ သူတို႔ကိုပဲ …
“ ဟဲ့.. တို႔ကို ကူညီေနတဲ့ Birte ဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္စမ္း”
“ဟဲ့.. ဟိုမွာဒိန္းမတ္တေယာက္၊ အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔တူတယ္၊ ဘာေတြလာေမးေနလဲ မသိဘူး၊ စကားသြားေျပာလိုက္စမ္း”
“ဒီမွာ ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးက စာလာတာ ဘာေရးထားမွန္းမသိဘူး၊ လာဖတ္ၾကည့္စမ္း”
စသည္ျဖင့္ ခုိုင္းရပါတယ္။
အဲလိုေတြ ျဖစ္လာတယ္ဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔ေတြက ဦးေဆာင္ေနၿပီး က်ေနာ္က ေနာက္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။
အဲဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္က အဖြ႔ဲေတြနဲ႔ ခုေန ျပန္ဆံုရင္ “ဖေအလည္းဒီစာ၊ သားလည္းဒီစာ” ဆိုတာ ေက်ာင္းတက္ခါစမွာပဲ စာတူၿပီး ႏွစ္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သားေတြ သမီးေတြက မိဘေတြထက္ ပိုတတ္၊ ပိုနားလည္လာတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ခ်င္ပါေသးတယ္ ခင္ဗ်ာ ။ ။

ဓါတ္ပံု (အေပၚ) ဒိန္းမတ္စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဆရာမတဦး

(၁၃) သတင္းစာအသစ္တခု တည္ေထာင္ျခင္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ေၾကးမံုသတင္းစာ စတင္ထုတ္ေ၀ေသာ ၁၉၅၇ ခု၊ ဧၿပီလ (၁၆) ရက္ေန႔သည္ ကမၻာႀကီး အဖို႔ပါ ထူးျခားေသာ ေန႔တေန႔ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါလွ်င္ ကားလြန္းသည္၊ ႂကြားလြန္းသည္ဟု အျပစ္မတင္ႏိုင္ ပါေပ။ သဒၵါစာေပ ဖဲြ႔စည္းမႈစည္းကမ္းအရလည္း ေဒါသမသင့္ေပ။ ထိုေန႔က ျမန္မာႏွစ္ဆန္း (၁) ရက္ ေန႔ ျဖစ္၏။ ေၾကးမံုႏွင့္အတူ ဖြားဘက္ေတာ္မ်ားအျဖစ္ အေထာက္ေတာ္သတင္းစာႏွင့္ ျပည္ေတာ္စိုး သတင္းစာတုိ႔ပါ သတင္းစာ (၃) ေစာင္ ၿပိဳင္တူ ထြက္လာခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္မက ကမၻာမွာပင္ သတင္းစာအသစ္တေစာင္ စတင္ထုတ္ေ၀သည့္ေန႔ ဟူ၍ မ်ားမ်ားမရွိခဲ့ေပ။ ယခုကဲ့သို႔ သတင္းစာ အသစ္ (၃) ေစာင္ တၿပိဳင္တည္းထြက္ေသာေန႔ဟူ၍ ကမၻာတြင္ မရွိေသးေပ။ ေနာက္ေနာင္ကာလမ်ား တြင္လည္း ရွိရန္မလြယ္ပါေပ။
အေမရိကန္ႏွင့္ ႐ုရွအုပ္စု စစ္ေအးႀကီးေၾကာင့္ ျမန္မာစာနယ္ဇင္းေလာကႀကီး ယိုယြင္းသြားသည္ကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ ႀကံဳေတြ႔ရသျဖင့္ ေၾကးမံုကို ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာသတင္းစာမ်ားမွာ အေမရိကန္ ၾသဇာခံ လက်္ာသတင္းစာမ်ားႏွင့္ ႐ုရွသစၥာခံ လက္၀ဲသတင္းစာမ်ား ဟူ၍ (၂) မ်ိဳးသာရွိေနသည္။ လက္၀ဲသတင္းစာမ်ားက အေမရိကန္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရစာလံုးကို အသံုးျပဳတုိင္း “အေမရိကန္ နယ္ခ်ဲ႕သမား” ဟု ဂုဏ္ထူး၀ိေသသန တပ္ဆင္ေရးသားေလ့ ရွိသည္။ လက်္ာသတင္းစာမ်ားကလည္း လက္၀ဲႏုိင္ငံမ်ား၏ အနယုတၱသတင္းမ်ားကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ကာ ေရးသားၾကသည္။
ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာသည္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး သတင္းစာျဖစ္သည္။ သို႔ျငားလည္း တင္ေမာင္ အဖို႔ ဗမာ့ေခတ္တြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္အထိ တာ၀န္ယူ လုပ္ကိုင္ခဲ့စဥ္က မ်ားစြာ လြတ္လပ္သည္။ ဗမာ့ေခတ္၏ မဟာမိတ္ျဖစ္သူ အေမရိကန္ ဒီမိုကေရစီကို ေ၀ဖန္ေရးသားႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္သံ႐ံုးမွ ပို႔ေပးေသာ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားကို အမ်ားအျပား ေဖာ္ျပေပးရသည္ကိုမူ ဘ၀င္မက် ျဖစ္မိသည္။
ဗမာ့ေခတ္မွာ မေပ်ာ္ႏိုင္သည့္ အခ်က္တခု ရွိပါေသးသည္။ လစာႏႈန္းထားကို မေက်မနပ္ျဖစ္မိသည္။ ျမန္မာသတင္းစာေလာကမွ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မ်ားကို ေပးေသာ လစာႏႈန္းမွာ ေနရွင္းအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးေလာ႐ံု ရယူေသာ လစာ၏ ေလးပံုတပံုသာ ရွိသည္ကိုလည္း မခံခ်င္ ျဖစ္မိသည္။
ထိုအခ်ိန္က တင္ေမာင္၏ ကိုယ္ပိုင္ အပိုလုပ္ငန္းအျဖစ္ ေသာၾကာဟာသစာေစာင္ကို ဆရာဇ၀နႏွင့္ ႐ႈမ၀ဦးေက်ာ္၏ အကူအညီႏွင့္ ထုတ္ေ၀ရာ ေရာင္းမေလာက္ေအာင္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္အထိ ထူးထူး ျခားျခား ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့သည္။ သတင္းစာတေစာင္အ႐ြယ္ စကၠဴကို (၄) ေခါက္ ေခါက္ကာ ခ်ဴပ္ၿပီး တအုပ္တက်ပ္ႏႈန္း ေရာင္းခဲ့သည္။ စာမူအမ်ားကို မိမိဘာသာ ေရးေသာေၾကာင့္ ဆရာဇ၀န၏ စာမူအတြက္ ဘီယာပုလင္းဖိုးမွ တပါး စရိတ္မကုန္ေလသျဖင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းတြင္ ေငြအစုလိုက္ အပံုလုိက္ ကိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေငြကေလး ေၾကးကေလး အိတ္ထဲရွိလာေသာအခါတြင္ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိလာသည္။ ပိုင္ရွင္ ဦးအုန္းခင္ ထံ အေရးဆိုသည္။ ဗမာ့ေခတ္အမႈထမ္း အားလံုး လစာႏႈန္း နိမ့္ေနပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ တင္ေမာင္ကို သာမက စာစီကစၿပီး သတင္းေထာက္မ်ား၊ အယ္ဒီတာမ်ားအထိ လစာတိုးေပးပါဟု လစာစာရင္းသစ္ ကို တင္ျပကာ အေရးဆိုသည္။ တင္ေမာင္၏ လစာကို လက္ရွိ တလ (၄၀၀) ႏႈန္းမွ (၁၀၀၀) က်ပ္ အထိ တက္ေပးရမည္ဟုလည္း ေတာင္းသည္။
“တယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ပါလားကြ။ လစာ (၄၀၀) က်ပ္ရတဲ့ သူတေယာက္က ပိုေတာင္းႏုိင္လွ (၅၀၀) က်ပ္ ေပါ့” ဟု ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
“ေနာက္ၿပီးေတာ့ အမႈထမ္းအားလံုးအတြက္ မင္းက လူမုိက္လုပ္တာကိုး” ဟု ေျပာေသးသည္။ ဆရာႀကီး ယူဆသည့္အတုိင္း ပိုင္ရွင္ဦးအုန္းခင္က လစာကို (၅၀၀) က်ပ္အထိ တိုးေပးရွာသည္။ လစာႏႈန္းကို ထိုက္သင့္သလို ေပးပါဟု ေတာင္းစဥ္က မေပးလွ်င္ ဘာလုပ္မည္ဟု အစီအစဥ္မရွိ ေစကာမူ မိမိေတာင္းသည့္အတုိင္း မရေသာအခါ တင္ေမာင္က လက္မခံဘဲ ဗမာ့ေခတ္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ရာထူးမွ ထြက္လိုက္မိသည္။ မိမိတြင္ ၀င္ေငြရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း တန္ခိုးၾသဇာႀကီးမားေသာ အႀကီးဆံုးသတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရာထူးမွ ထြက္လိုက္ေသာအခါတြင္ မိမိကိုယ္မိမိ သိမ္ငယ္သူ တဦးအျဖစ္ ခံစားမိသည္။ ထြန္းေန႔စဥ္ႏွင့္ အိုးေ၀တို႔တြင္ ၀င္ေရာက္ၿပီး ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးမိရာမွ ေျဖသာသည္။
ဗမာ့ေခတ္မွ ထြက္ခဲ့ၿ့ပီးေနာက္ လအနည္းငယ္အတြင္းတြင္ ေၾကးမံုဂ်ာနယ္ကို စတင္ တည္ေထာင္ သည္။ ေစာင္ေရ (၄၀၀၀) အထိ ေရာင္းရသျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေစကာမူ သတင္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကို (၇) ရက္ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးမွ ေရးသားရသည္မွာ အားမလို အားမရ ျဖစ္လာသည္။ သတင္းေကာင္းမ်ား ရွာႏုိင္ပါလ်က္ မေရးႏုိင္သည္မွာ ေျခတုပ္ထားသကဲ့သို႔ ခံရခက္သည္။
ေၾကးမံုဂ်ာနယ္ထြက္ၿပီး မၾကာမီအတြင္း ဂ်ာနယ္မွတဆင့္ ေန႔စဥ္သတင္းစာသို႔ ကူးေျပာင္း တည္ေထာင္ခဲ့ေလသည္။
ေသာၾကာစာေစာင္က ရရွိထားသည့္ ေငြရင္းအျပင္ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြ (၅) ဦးႏွင့္ အိုးေ၀ေၾကာ္ျငာ မန္ေနဂ်ာ ဦးေသာ္ထံမွ ေငြရင္းအနည္းငယ္ ေတာင္းခဲ့ၿပီး ေငြရင္း အစုစု က်ပ္သံုးေသာင္းမွ်ႏွင့္ တည္ေထာင္ေသာအခါတြင္ ဆရာဇ၀နႏွင့္ ကိုခင္ေမာင္ရီတို႔ကိုလည္း အစု၀င္ လာႏုိင္ရန္ လစာပိုေပးၿပီး အစုရွင္မ်ားအျဖစ္ ပါ၀င္ေစသည္။ ပထမဆံုးေသာ အယ္ဒီတာမ်ား စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္သည့္ သတင္းစာျဖစ္ၿပီး ထိုအခ်ိန္က အေတာ္ဆံုး သတင္းေထာက္မ်ားကို စည္း႐ံုးေခၚယူထားသျဖင့္ တဟုန္ထိုး တိုးတက္ေရာင္းခ်ရေတာ့သည္။
ႏွစ္ဆန္း (၁) ရက္၊ ပထမေန႔က ေၾကးမံုေစာင္ေရ (၇၀၀၀) ပံုႏွိပ္သည္ကို (၃၀၀၀) ေရာင္းရသည္။ ဒုတိယေန႔တြင္ (၃၈၀၀) ေရာင္းရၿပီး၊ တတိယေန႔တြင္ (၄၅၀၀)၊ ပဥၥမေန႔၌ (၇၀၀၀) ေရာင္းရသျဖင့္ (၅) ရက္အတြင္း သတင္းစာႀကီးမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းလိုက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ တလၾကာေသာအခါတြင္ ေစာင္ေရ (၁၃၀၀၀) ေရာင္းရကာ သံုးလအၾကာတြင္ ေစာင္ေရ (၂၀၀၀၀) ေရာင္းရေသာေၾကာင့္ မိခင္ ဗမာ့ေခတ္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အႀကီးဆံုး သတင္းစာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ေၾကးမံုကို လူထုက လက္ခံအားေပးသည္မွာ သတင္းထူး သတင္းဦးကို ရဲ၀့ံစြာ ေဖာ္ျပႏုိင္ျခင္းႏွင့္ ျမန္မာ့႐ႈေထာင့္ကို ေရွ႕႐ႈေသာမူ၀ါဒေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု စာနယ္ဇင္းေလာကက ယူဆၾကသည္။ ထိုေခတ္က ဗမာ့ေခတ္မွတပါး သတင္းစာအမ်ားကို ေငြရွင္ေၾကးရွင္မ်ားက ပိုင္ဆုိင္ၿပီး သတင္းစာ လုပ္ငန္းကို ေရွးေခတ္ပံုစံအတုိင္း လုပ္ကိုင္ၾကေလသည္။ အႏၱရာယ္မ်ားမည့္ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ား ကို ေရွာင္ေလ့ရွိ၏။ ေၾကးမံုႏွင့္ ဗမာ့ေခတ္ကမူ လူထုသိသင့္သည့္ သတင္းကို ရရွိၾကပါက မိမိတို႔ ရင္ဆုိင္ၾကရမည့္ ေဘးရန္မ်ားကို သိၾကပါလ်က္ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပေလ့ ရွိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကးမံုႏွင့္ ဗမာ့ေခတ္က ေရွ႕က ေျပးခဲ့သည္။
“ဦးထုပ္နီႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး၊ ၾကယ္ေတြ ေႂကြကုန္ၾကၿပီ” ဟု မိတ္ေဆြ အယ္ဒီတာတဦးက သတင္းစ တခုကို ေပးသည္။ သူက စစ္တပ္ပိုင္ သတင္းစာတြင္ လုပ္ကိုင္ေသာေၾကာင့္ သတင္းကို ေဖာ္ျပရန္ မသင့္သျဖင့္ တင္ေမာင္အား ေပးသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ ထိုသတင္းကို ပံုႏွိပ္ရန္ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ၿပီး တရက္ ႏွစ္ရက္တိုင္တုိင္ ဆိုင္းငံကာ စဥ္းစားရပါသည္။
သတင္းမွာ “တပ္မေတာ္ ထိပ္သီးစစ္ဗိုလ္ႀကီး (၁၂) ဦးတို႔ကို တပ္မေတာ္က အနားယူၾကေစ။ တဦးကိုမူ ျပည္ပသို႔ သံအမတ္အျဖစ္ ထြက္ေစ” ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ျပစ္ဒဏ္ခတ္သည့္ သတင္းျဖစ္သည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္က ပထမဆံုး စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ၀န္ႀကီးအမည္မခံဘဲ ၀န္ႀကီးရာထူးမ်ားကို ထမ္း႐ြက္ၾကရသူ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ား အပါအ၀င္ ထိပ္သီးစစ္ဗိုလ္ႀကီး အမ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက မေက်နပ္ေသာေၾကာင့္ အေရးယူသည္။ သူက ေနာက္တႀကိမ္ အာဏာသိမ္း ရန္ အစီအစဥ္ကို အကြက္႐ိုက္ေနရာ၌ အာဏာသိမ္းခ်ိန္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ရွိေစရန္အတြက္ သူ႔ကို ျပန္ေျပာ၀ံ့သူ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားသည္လည္း ျဖစ္၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မွာ လက္ေအာက္မွာရွိေသာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးအားလံုးကို သူ၏ လူယံုေတာ္၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ စစ္စံုေထာက္မ်ားႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလ့ ရွိသည္။ သူက ေက်နပ္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ မည္ေ႐ြ႕မည္မွ်ပင္ ႀကီးေလးေသာ ရာဇ၀တ္မႈကို က်ဴးလြန္မိေစကာမူ မွတ္တမ္းမွာသာ ေတးထားၿပီး မည္သို႔မွ် အေရးမယူဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို သူမလိုလားေသာ အခါက်မွ အမႈတဲြကို လွန္ျပၿပီး အေရးယူေလ့ရွိသည္။
တပ္မႉးမ်ား ညီလာခံတြင္ ဗုိလ္မႉးႀကီးတဦးၿပီးတဦး စင္ျမင့္ေပၚေခၚၿပီး မင္းက စစ္ဆင္ေရး ရန္ပံုေငြ ေတြ ျပန္မအပ္ဘူး။ မင္းက ေ႐ြးေကာက္ပဲြမွာ ဘက္လိုက္တယ္။ မင္းက အေမရိကန္ စီအုိင္ေအနဲ႔ ပလူးတယ္ … စသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္ေျပာျပၿပီး တပ္မွ ထုတ္ေလသျဖင့္ အထုတ္ခံရသူမ်ား မည္သူမွ ျပန္မလွန္ႏုိင္ဘဲ ခံၾကရေသာ သတင္းကို အစံုရခဲ့သည္။
သတင္းအျပည့္အစံုကို ေၾကးမံုမွာ တေစာင္တည္း ေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့ေသာေန႔က အစိုးရအဖဲြ႔၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ား ပင္ မသိၾကေသးေသာေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးမ်ားက လူယံုေတာ္မ်ားကို စာေရးသူထံ ေစလႊတ္ၿပီး ေမးၾကရွာ သည္။ သတင္းမွန္၏ ေအာင္ပဲြႏွင့္အတူ ဆက္တုိက္လာႏိုင္သည့္ ဂယက္ကို ျမင္မိေသာေၾကာင့္ တင္ေမာင့္အဖို႔ ရင္လိႈက္သည္းဖို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား ရပါသည္။ ဤသို႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ႀကံဳရ ခဲေတာ့သည္။
၁၉၅၈ ခုက အိမ္ေစာင့္အစုိးရ အမည္ႏွင့္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းစဥ္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း၏ မိန္႔ခြန္းကို သူေျပာသည့္အတိုင္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳဘဲ အတိုခ်ဳပ္ကာ ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ယင္းသို႔ ေဖာ္ျပသျဖင့္ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ား စိတ္ဓာတ္က်ေစသည္ဟု ႐ံုးေတာ္သို႔ အမႈတင္ကာ ေၾကးမံုကို ပိတ္ေစ၊ စက္သိမ္းေစ၊ အယ္ဒီတာ ေထာင္ဒဏ္က်ခံေစဟု တရားစီရင္ခဲ့သည္။ ေ႐ြးေကာက္ပဲြအၿပီး ဒီမိုကေရစီ အစိုးရတက္လာမွ အမႈျပယ္သြားပါသည္။ ခဲမွန္ဖူး သည့္ စာသူငယ္ျဖစ္သျဖင့္ ဤတခ်ီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စိတ္ဆိုးလွ်င္ မသက္သာဘူးဟု ေတြးမိေသာ ေၾကာင့္ မ်ားစြာ တုန္လႈပ္ခဲ့မိေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက တုန္ေနေအာင္ စိတ္ဆုိးေစကာမူ သတင္းက မွန္ေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ဖယ္ရွားလိုက္သူ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက ျပန္တုိက္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္း ေပၚလာမည္ကို စိုး႐ြံ႕သျဖင့္ တေၾကာင္း၊ ရာသက္ပန္ အာဏာသိမ္းရန္ မဟာစီမံကိန္းႀကီး ေရးေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ေ႐ြးေကာက္ပဲြအၿပီးတြင္ အာဏာျပန္ၿပီး ရယူသည့္ သန္႔ရွင္းဖဆပလ အစိုးရႏွင့္ ပဋိပကၡ မျဖစ္လိုေသာ ေၾကာင့္ တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အေရးမယူရဲဘဲ အံခဲေနသည္ဟု ၾကားသိရသည္။
ေၾကးမံုအာေဘာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာ့႐ႈေထာင့္က ျမင္ၾကည့္သည့္ သတင္းစာျဖစ္ရမည္။ ဘက္မလိုက္သည့္ သတင္းစာ ျဖစ္ရေစမည္ဟု ႀကိဳးစားေစကာမူ သတင္းျဖစ္ေပၚ သမွ်ကို တင္ျပ ေ၀ဖန္ရာ၌ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးေလသျဖင့္ လက္၀ဲ လက်္ာအင္အားစု (၂) ဘက္စလံုးက မၾကည္ ၾကပါေပ။ “မင္းတို႔က အေနာက္အုပ္စုကို အသားေပးလြန္းတယ္” ဟု ဆရာ ဦးသိန္းေဖျမင့္ က ေ၀ဖန္သည္။ ဆရာဦးညိဳျမက တဖန္ “ေၾကးမံုက လက္၀ဲဘက္ကို ေဘးတီးေပးတယ္” ဟု အျပစ္တင္ ျပန္သည္။ ။

ကိုပင္ေဟဂင္

အေမရိကန္ သမၼတ ေဂ်ာ့ခ်္ဘုရွ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ျမန္မာ့အေရး အားေပးေဆာင္ရြက္ ေနၾကတယ္ ဆိုတာ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ သမၼတႀကီး ဒိန္းမတ္ကို လာသြားတံုးက သူ႔ကို ဆႏၵျပတဲ့ အုပ္စုထဲ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ လိုလားတဲ့ က်ေနာ္ပါသြားခဲ့ဘူးပါတယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။
UNHCR ရဲ့ အစီအစဥ္နဲ႔ ဒိန္းမတ္အစိုုးရက လက္ခံတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံရဲ့ လူစည္ကား တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ေနရာ ခ်ထားေပးေလ့ မရိွပါဘူး။ လူေနက်ဲပါးတဲ့ ေဒသေတြမွာ သံုးႏွစ္ အနည္းဆံုးေနၿပီးမွ ကိုယ္ေျပာင္းခ်င္တဲ့ေနရာကို ေျပာင္းရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒိန္းမတ္ကုိေရာက္ၿပီး လအတန္ၾကာတဲ့အထိ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုပင္ေဟဂင္ ကို က်ေနာ္ မေရာက္ဘူးေသးပါ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ နဲ႔ က်ေနာ့္ေနရာက ကီလိုမီတာ ၂၆၄ ေ၀းကြာၿပီးေတာ့ ပံုမွန္ေျပးဆဲြတဲ့ ဘတ္စကားလိုင္း မရွိပါဘူး။ အျမန္ရထားနဲ႔သြားရမွာ ျဖစ္ၿပီး အသြားအျပန္ ရထားခ Kr. 600 (Danish Crown) နီးပါးရွိၿပီး ယူအက္စ္ေဒၚလာနဲ႔ ဆို ၁၀၀ ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒိန္းမတ္ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ အလုပ္ကလည္း မရွိေသး၊ အစိုးရေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးကလည္း ေနေရးစားေရးအတြက္ပဲ လံုေလာက္တာမို႔ သြားေရးလာေရး အတြက္ အပိုအလွ်ံမရွိပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္လ ၅ ရက္ ၆ ရက္ေတြမွာ အေမရိကန္သမၼတႀကီးနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ဒိန္းမတ္ကို လာလည္မယ့္ ခရီးစဥ္ရွိေၾကာင္း အင္တာနက္ကေနတဆင့္ သိရပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ အင္တာနက္ ေပၚက Group ေတြက တဆင့္ အေမရိကန္သမၼတကို ဆႏၵျပၾကမယ္ဆိုတဲ့ စည္း႐ံုးလႈံ႔ ေဆာ္မႈေတြကိုလည္း ဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ႏုိင္ငံအႏွံ႔အျပားကေန လာၾကမယ့္ ဆႏၵျပသူေတြဟာ ဘယ္ေနရာမွာ ဆံုၾကမယ္၊ ဘယ္လိုလာၾကမယ္ ဆိုတာေတြလည္း သိေနရပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ဘတ္စကားစုငွားၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ကို သြားၾကမွာ၊ ကားခကလည္း သက္သာတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားတာနဲ႔ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြကိုမုိက္ကယ္နဲ႔ တိုင္ပင္ေတာ့ သူကလည္း လိုက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေတာမွာ ေနတဲ့ က်ေနာ္တေယာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ပထမအႀကိမ္ေရာက္ဘူးပါေတာ့ တယ္။ ဆႏၵျပသူေတြနဲ႔ အတူသြားတာမို႔ ဘတ္စကားက အေမရိကန္သံ႐ံုးနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ သြားရပ္ ပါတယ္။ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး နဲနဲပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္၊ စက္ဘီးအတုိက္ခံရေတာ့မလို႔ျဖစ္သြား ရေသးတယ္။ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္တာဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့ေနာ္။ စက္ဘီးေတြကလည္း ဥဒဟုိသြား ေနတယ္၊ စက္ဘီးလမ္း သီးသန္႔ေပးထားတယ္ ဆိုတာလည္း သတိမထားလိုက္မိဘူးေလ။ က်ေနာ္ တို႔ ေတာပုိင္းမွာက အဲလိုမွ မဟုတ္တာ။
သူတို႔ဆီက ဆႏၵျပတာကလည္း က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ တန္ေဆာင္တိုင္မီးထြန္းပဲြလိုပါပဲ။ စတိတ္ခံုနဲ႔ တီး၀ုိင္းနဲ႔ပါ။ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕မွာ လူစုေနၾကတာပါ။ အဲဒီမွာ အခုဧရာ၀တီမွာ ေဆာင္းပါးေရးေနတဲ့ ေ၀မိုး၊ ကိုပင္ေဟဂင္မွာ ေနၾကတဲ့ ဘီးေထာ္နဲ႔ ကိုဗညားတို႔နဲ႔လည္း ဆံုၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခြင့္ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဆိုေတာ့ လံုၿခံဳေရးရဲေတြ အသင့္အေနအထား ရွိေနသည့္တိုင္ ဆႏၵျပသူ ေတြက အေၾကာက္အလန္႔မရွိ ဥဒဟုိ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတာပါပဲ။ (ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ႏွိမ္ႏွင္းစဥ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါ)သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕ေနကေန လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦးဆီကို စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ေရွ႕ က ရင္ျပင္ေရာက္ရင္ စစ္ဆန္႕က်င္ေရးတရားပဲြေတြ လုပ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီတရားေတြနာဖို႔ထက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို လိုက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္က မ်ားေနတာမို႔ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ လမ္းခဲြလုိက္ ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နဲ႔ အတူပါလာတာက Danish Burma Committee မွာ လုပ္အားေပးလုပ္ေန တဲ့ ဒိန္းမတ္လူငယ္ ေသာမတ္စ္ ပါ။ သူက အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းေျပာႏုိင္တာမို႔ သူရွင္းျပတာ နားေထာင္ရင္း ကိုပင္ေဟဂင္ကို အခ်ိန္ရသေလာက္ လည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အသြားအျပန္ကားခ သက္သာတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ေန႔ခ်င္းျပန္ ခရီးႏွင္ရတာမို႔ လူလည္း အေတာ္ပင္ပန္းသြားခဲ့ရ ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား ။ ။

ဓါတ္ပံု (အေပၚ) ကိုပင္ေဟဂင္ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕ (ေသာမတ္(စ္)၊ ကိုဂၽြန္၊ ဒိန္းရွစ္ရွ္ဘားမားမွ လူငယ္တဦး၊ ကိုဗညား၊ ကိုဘီးေထာ္၊ ကိုမုိက္ကယ္)
ဓါတ္ပံု (ေအာက္) Google map direction (from my house to Copenhagen)



View Larger Map