Saturday, February 23, 2008

ဒိန္းမတ္ ႏုိင္ငံ ႏွင့္ မိုဟာမက္ ကာတြန္းျပႆနာ

၂၀၀၅ ခုႏွစ္က ဒိန္းမတ္မွာ တမန္ေတာ္မိုဟာမက္ ႐ုပ္ေျပာင္ကာတြန္းေတြ သတင္းစာတေစာင္မွာေဖာ္ျပလိုက္ လို႔ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဒိန္းမတ္ေရာက္တာ ဘာမွမၾကာေသး။ အဲဒီသတင္းစာကို ၾကည့္ခ်င္လို႔ က်ေနာ္ အက္စ္ဘီးယားၿမိဳ႕က စာၾကည့္တိုက္မွာ သြားေတာင္းၾကည့္ဘူးသည္။
ျဖစ္ပံုက သတင္းစာအယ္ဒီတာနဲ႔ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးဌာနက ပုဂၢိဳလ္တို႔စကားစပ္မိရာက စတင္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ခေလးေတြကို ကမၻာေပၚက ကိုးကြယ္ရာဘာသာ အသီးသီး နဲ႔ မိတ္ဆက္ဖို႔ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္စီစဥ္ရာမွာ တမန္ေတာ္မိုဟာမက္ပံု ဆဲြထားတာကို ရွာလို႔မေတြ႔တဲ့ အေၾကာင္း သတင္းစာအယ္ဒီတာက သိသြားၿပီး ကာတြန္းဆရာေတြကို တမန္ေတာ္မိုဟာမက္ပံု ကယ္ရီေကးခ်ား ဆဲြခုိင္းၿပီးေတာ့ သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပလုိက္တာပါပဲ။
သတင္းစာမွာ ကာတြန္းပံုေတြပါလာေတာ့ ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ မြတ္ဆလင္ႏုိင္ငံက သံအမတ္ေတြက အဲဒီကိစၥ ကို တားျမစ္အေရးယူေပးဖို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က သူ႔အေနနဲ႔ သတင္းစာ အယ္ဒီတာကို တားျမစ္လို႔ မရတာရယ္၊ တရားဥပေဒအရ အေရးယူမယ္ဆိုရင္ သူနဲ႔ မဆိုင္တာေၾကာင့္ သံအမတ္ေတြရဲ့ ေတြ႔ခြင့္ေတာင္းတဲ့ကိစၥကို ျငင္းပယ္လုိက္ပါတယ္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က သူနဲ႔မဆုိင္သလိုေနလိုက္တာကို မေက်နပ္တဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာေရးဆရာေတြက ကာတြန္းေတြကို ယူၿပီး အေရွ႕အလယ္ပိုင္းက ႏိုင္ငံေတြမွာလွည့္လည္ၿပီးေတာ့ ဒိန္းမတ္ကို ဘယ္လို တုန္႔ျပန္ မလဲဆိုတာ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ အျငင္းပြားဖြယ္ရာေတြ႔ရွိရတာက သတင္းစာမွာပါတဲ့ ကာတြန္း (၁၂) ပံုအျပင္ တျခားဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ပံုေတြပါ ယူသြားတယ္ဆိုတာပါ။ ဇတ္ပိုနာေအာင္မ်ား လုပ္ခဲ့သလားဆိုတာေတာ့ ဗလီဆရာေတြပဲ သိပါလိမ့္မယ္။)
ပထမဆံုး အာရပ္ႏုိင္ငံေတြက ဒိန္းမတ္ရဲ့ သြင္းကုန္ေတြကို သပိတ္ေမွာက္ ၾကတာက စပါတယ္။ ဒိန္းမတ္ကတင္သြင္းတဲ့ ႏုိ႔နဲ႔ ႏုိ႔ထြက္ပစၥည္းေတြကို အာရပ္ႏုိင္ငံေတြရဲ့ စူပါမားကပ္ေတြက စတင္ ဖယ္ရွားၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီကိစၥဟာ တစတစပိုက်ယ္ျပန္႔သြားၿပီးေတာ့ ကမၻာေပၚက မူဆလင္ႏုိင္ငံေတြ က ဒိန္းမတ္ကို ဆႏၵျပေတာ့တာပဲ။ ဒိန္းမတ္အလံေတြ မီး႐ိႈ႕ခံရတယ္၊ တခ်ဳိ႕ႏုိင္ငံေတြမွာ ဒိန္းမတ္သံ႐ံုးပါ ဖ်က္ဆီးခံရပါတယ္။ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ မူဆလင္ဘာသာ၀င္ေတြကို ဒိန္းမတ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ကာတြန္း ေတြေဖာ္ျပခဲ့တဲ့သတင္းစာက ေတာင္းပန္ပါတယ္။
တမန္ေတာ္မိုဟာမက္ကာတြန္းျပႆနာဟာ ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံအတြက္ေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အႀကီးမားဆံုးႏုိင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
အခုတခါ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၈ ကို ေရာက္ျပန္ေတာ့ ဒီလထဲမွာပဲ ကာတြန္းဆရာ (၁၂) ေယာက္ထဲက တေယာက္ကို လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ဖို႔ စီစဥ္တဲ့သူ သံုးေယာက္ကို ဒိန္းမတ္ရဲစံုေထာက္အဖဲြ႔က ေဖာ္ထုတ္ဖမ္းဆီး လုိက္ပါတယ္။ ႀကံစည္သူ သံုးေယာက္မွာ တေယာက္က ဒိန္းမတ္သူနဲ႔လက္ထပ္ထားလို႔ ႏုိင္ငံသားျဖစ္ေနသူ၊ က်န္တဲ့ ၂ ေယာက္ကေတာ့ ဒိန္းမတ္မွာေနထိုင္ခြင့္ရထားတဲ့ တူနီးရွားႏုိင္ငံသားေတြလို႔ သိရတယ္။ ကာတြန္း ဆရာကို သတ္ဖို႔ႀကံစည္တဲ့အမႈကို ေ၀ဖန္ေရးသားၾကရင္းနဲ႔ သတင္းစာေတြက မိုဟာမက္ကာတြန္းေတြကို ထပ္မံေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တခါ မူဆလင္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ့ ေဒါသထြက္ဆႏၵျပတာေတြ ထပ္ျဖစ္လာျပန္ တာေပါ့။ ျပည္ပႏုိင္ငံေတြမွာ ဆႏၵျပေနသလို ျပည္တြင္းမွာလည္း မီးေတြ႔လိုက္႐ိႈ႕ေနၾကပါတယ္။
အခုစာေရးေနစဥ္မွာပဲ အာရွ၊ အာဖရိကနဲ႔ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းက ႏုိင္ငံေတြမွာ ဆႏၵေတြျပေနၾကပါတယ္။
ဒိန္းမတ္ႏုိုင္ငံရဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ရွစ္ရက္ေလာက္ ဆက္တုိက္နီးပါး ညဖက္ေတြမွာ မီးေတြေလာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ အမိႈက္ပံုးေတြ၊ ကားပါကင္မွာ ရပ္ထားတဲ့ကားေတြ၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြ မီး႐ႈိ႕ခံရၿပီးေတာ့ မီးလုိက္႐ိႈ႕ေနသူေတြက မူဆလင္ ဘာသာ၀င္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြလုိ႔သိရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ရဲက ဖမ္းထားပါတယ္။ ပ်က္ဆီးဆံုး႐ံႈးမႈေတြ က ကာလတန္ဘိုးေငြမနည္းသလို မေက်နပ္မႈေတြကလည္း မၿပီးဆံုးေသးပါဘူး။
ဒိန္းမတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္သိရသေလာက္ေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြ ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့သာသာအေပၚမွာလည္း သိပ္အေလးအနက္မရွိၾကပါဘူး။ မဂၤလာေဆာင္နဲ႔ အသုဘ ရွိမွသာ ဘုရားေက်ာင္းကိုသြားၾကပါတယ္။ ဒိန္းမတ္လူငယ္တေယာက္နဲ႔စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ `သမၼာက်မ္းစာမွာ ပထမတ႐ြက္ဖတ္ၿပီးလို႔ ေနာက္တရြက္လွန္တာနဲ႔ အမွားေတြ႔ေတာ့တာပဲတဲ့´။ ကုိယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာေတာင္မွ အေလးအနက္မရွိေလေတာ့ တျခားသူေတြရဲ့ ဘာသာေရးအယူအဆအစဲြ အလမ္းေတြကိုလည္း သူတို႔ ခံစားနားလည္ႏုိင္မႈမရွိၾကဘူးလို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
စစ္ေအးတုိက္ပဲြၿပီးလို႔ ကမၻာေပၚမွာ ထပ္မံႀကံဳေတြ႔ရမယ့္ ပဋိပကၡဟာ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ တုိက္မိျခင္းသာ ျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ တဖက္နဲ႔ တဖက္ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ရွိၾကရလိမ့္လို႔ ယူဆမိေၾကာင္းပါ.. ။ ။

Saturday, February 16, 2008

က်ေနာ္သိေသာ `ဗဒို´တဦး

မဲေဆာက္မွာ လုပ္ႀကံခံလိုက္ရတဲ့ ဗဒိုမန္းရွာကို လူခ်င္းမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူေျပာတာ ဆိုတာ နားေထာင္ ၾကည့္ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး သမားတဦးဆိုတာရယ္ ရပ္တည္ခ်က္မွန္ကန္တဲ့ႏုိင္ငံေရးသမား တဦးဆိုတာရယ္ သိသာထင္ရွားစြာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အဲလိုလူမ်ိဳး လုပ္ႀကံခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာ ကရင့္ေတာ္ လွန္ေရးအတြက္ေရာ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ပါ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ဆံုး႐ံႈးမႈတခုပါပဲ။
ဗဒိုမန္းရွာကို မဆံုလိုက္ရေပမယ့္ ကိုယ္ေတာခိုတံုးကေတာ့ ဗဒိုတဦးျဖစ္တဲ့ ဗဒိုသန္းေအာင္ကို သိခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ေရာက္ေနတဲ့ ကရင္တပ္မဟာ (၇) တပ္ရင္း (၂၁) ျဖစ္တဲ့ မဲတေရ စခန္းကို ေကအင္ယူ ဒု ဥကၠ႒ အျဖစ္ ဗဒိုသန္းေအာင္ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္ေန႔ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးခ်ိန္က စၿပီး နယ္စပ္ကို တဖဲြဖဲြ ထြက္လာခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႔ မဲတေရ ေရာက္တဲ့ ေအာက္တိုဘာ (၁) ရက္ေန႔ မဲတေရစခန္းမွာ ေက်ာင္းသား (၅၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ အမ်ားစုက ကရင္ျပည္နယ္ ဖားအံ၊ လႈိုင္းဘဲြ႔၊ ေရႊဂြန္းစတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္က တက္လာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားသပိတ္က အဖဲြ႔ေတြ မ်ားပါတယ္။ ေနာက္တျခား ရန္ကုန္နဲ႔ ပဲခူးတုိင္းအတြင္းက ထြက္လာခဲ့တဲ့သူေတြ ရွိၾကပါတယ္။ လက္နက္နဲ႔ စစ္ပညာ ရရင္ ျပည္တြင္း ျပန္၀င္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကေပမယ့္ ေကအင္ယူစခန္းမွာ ပိတ္မိသလို ျဖစ္ေနၿပီး ေရွ႕ကို ဘာဆက္ လုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ တခ်ိဳ႕က ထုိုင္းကို ကူးမယ္၊ တျခားစခန္းေတြကို ေရာက္သြားတဲ့ အသိေတြ နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွာမယ္။ ႏုိင္ငံတကာကို အကူအညီေတာင္းမယ္ စသျဖင့္ စိတ္ကူးၾကသူေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ နယ္စပ္စခန္းေတြကို ျပည္တြင္းက ေက်ာင္းသားေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ေရာက္ေနတာကို ကမၻာ့သတင္း ဌာနေတြကလည္း စိတ္၀င္စားတယ္ေလ။ တေန႔ တေန႔ ေရာက္လာတဲ့ သတင္းေထာက္ေတြက လည္း မနဲဘူး။ သတင္းေထာက္ေတြက ျမင္သမွ်ကို တီဗီရုိက္၊ ေတြ႔သမွ်လူကို အင္တာဗ်ဴးတာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတာင္ ၾသစေတးလ်က သတင္းဌာန တခုျဖစ္တဲ့ ေအဘီစီ နဲ႔ အေမးအေျဖလုပ္လုိက္ေသးတယ္။ ကိုယ္ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားက ေတာင္တလံုးေျမာက္တလံုးပါ။ အဲဒီမွာ တခ်ိဳ႕ အဂၤလိပ္လို အေတာ္ေလး ေျပာႏုိင္သူေတြပါတယ္။ အဲဒီထဲက တေယာက္က သတင္းေထာက္တေယာက္ကို ဘာေျပာလိုက္သလဲ ဆိုေတာ့ ေကအင္ယူက ပိတ္ပင္ထားလို႔ သြားခ်င္တဲ့ေနရာ သြားလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလုိက္တာပါပဲ။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီသတင္းက ဘန္ေကာက္ပို႔စ္ မွာပါလာတယ္ဆိုေတာ့ ေကအင္ယူရဲ့ ဒု ဥကၠ႒ ျဖစ္တဲ့ ဗဒိုသန္းေအာင္ ကုိယ္တုိင္ စခန္းကိုေရာက္လာၿပီး အဲဒီကိစၥကို ေျဖရွင္းပါေတာ့တယ္။ မဲတေရစခန္းမွာ ကုိယ္တို႔အဖဲြ႔ေတြ ယာယီစခန္းခ်ေနတာက အလယ္တန္းေက်ာင္းတခုမွာ၊ အဲဒီေက်ာင္းရဲ့ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ ေအာက္ထပ္ခန္းမ လူစုၿပီးေတာ့ ျမန္မာလိုေကာင္းေကာင္းမိန္႔ခြန္းေခၽႊပါေတာ့တယ္။ သူက ျမန္မာစကားေျပာ ႏုိင္ေပမယ့္ တပ္ရင္းမႉးဗိုလ္မႉးလားမူက က်ေနာ္တို႔ကို စကားေျပာရင္ ကရင္လိုပဲ ေျပာပါတယ္။ သူက ကရင္လို ေျပာ.. တေယာက္က ျမန္မာလို ဘာသာျပန္တယ္ေပါ့။ အဲဒါကို ညဖက္အေဆာင္မွာ အခုၾသစီေရာက္ေနတယ္ လို႔သိရတဲ့ ကိုေပါ က ဗိုလ္မႉးလားမူ လုပ္ ေနာက္တေယာက္က စကားျပန္လုပ္ၿပီဆိုရင္ ျပဇတ္ထြက္သလို ျဖစ္ေနတာမို႔ တ၀ါး၀ါးန႔ဲ ရီေနရပါတယ္။ လူေတြကလည္း ဘာမွ အလုပ္ရွိတာ မဟုတ္၊ အားေနၾကတယ္ မို႔လား။
ဗဒိုသန္းေအာင္က ေကအင္ယူရဲ့ရပ္တည္ခ်က္၊ ျဖတ္သန္းမႈသမိုင္းေၾကာင္း၊ လမ္းစဥ္ နဲ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို အက်ယ္တ၀င့္ရွင္းျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘန္ေကာက္ပို႔စ္ သတင္းစာမွာ ပါလာတဲ့ ကိစၥ အစာမေၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ထိုင္းဖက္ကမ္းကူးခြင့္မျပဳတာက တဖက္ႏုိင္ငံရဲ့ လူ၀င္မႈ ဥပေဒနဲ႔ ၿငိစြန္းမွာမို႔ တားျမစ္ရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္ကလည္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ဆႏၵကို ႐ုိးသားစြာ တင္ျပေတာ့မွ အားလံုးကိုေတာ့ သြားခြင့္မျပဳႏုိင္၊ အားလံုးကိုယ္စား ေက်ာင္းသား (၇)ေယာက္ကို အဆက္အသြယ္ရွာဖို႔ မဲေဆာက္သြားခြင့္ျပဳမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ဗဒိုသန္းေအာင္ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္လည္း ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမမွာ မရွိေတာ့တာမို႔ ေနာက္ထပ္ ေတြ႔ဆံုျခင္း မရွိေတာ့ပါ ခင္ဗ်ား... ။ ။


(ထုိင္းဖက္ကမ္းကူးရန္ျပင္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေနာက္တြင္ ေသာင္ရင္းျမစ္၊ ေသာင္ရင္းျမစ္ေနာက္က မဲတေရ စခန္းျဖစ္သည္)

Saturday, February 9, 2008

ျမန္မာတို႔အႀကိဳက္ ရမ္ဘို

`ရမ္ဘိုရုပ္ရွင္သည္ ျမန္မာစစ္အစိုးရအတြက္ ႏုိင္ငံေရး ထိုးႏွက္ခ်က္´ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ စကၤာပူတြင္ ျမန္မာ ၆၀၀ ေက်ာ္ ရုပ္ရွင္တရံုလံုးအျပတ္ငွားကာ ရမ္ဘိုရုပ္ရွင္အား ၾကည့္႐ႈအားေပးၾကသည့္ အေၾကာင္း ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံမွ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅ ရက္ေန႔ထုတ္ Metro Xpress သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။
ရုပ္ရွင္ထဲက ရမ္ဘိုကဲ့သို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ကယ္တင္ေပးမည့္ သူရဲေကာင္းကို ျမန္မာတို႔ အလိုရွိေနေၾကာင္း.. စက္တင္ဘာအေရးအခင္းအား ရက္စက္စြာ ၿဖိဳခြင္းခဲ့သည့္ စစ္တပ္အား ျပန္လည္ လက္စားေခ်သည့္ ရမ္ဘို၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္တို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာတို႔ အားတက္ၾကရေၾကာင္း.. ရုပ္ရွင္ျပသေနစဥ္အတြင္း ျမန္မာစစ္သားမ်ားကို ရမ္ဘိုက ျပန္လည္သတ္ျဖတ္သည့္ အခန္းတြင္ တ႐ံုလံုး ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေရးသား ထားပါသည္။

Saturday, February 2, 2008

၂၀၀၇ ဒိန္းမတ္ သႀကၤန္

မေလးရွားအိမ္မက္

မေလးရွားအိမ္မက္

မိုး … မိုး … ဒီမုိးက ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရြာေနတာပါလား။ လွ်ပ္စီးက တျဖတ္ျဖတ္၊ မိုးက တခ်ံဳးခ်ဳံးနဲ႔ ေကာင္းကင္ပဲ ၿပိဳက်ေတာ့မလို လွ်ပ္စီးတခ်က္ လွ်က္လိုက္တိုင္း `ဟ… ငါေတာင္ မိုးႀကိဳးစက္ကြင္းက လြတ္ပါ့မ လား´။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့မၾကည့္ရဲတဲ့အျဖစ္၊ ဒီလိုရြာပံုမ်ိဳး က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံတြင္ မႀကံဳဘူးတာအမွန္၊ ေအးေလ .. က်ေနာ္တို႔ ႏုိင္ငံက ရာသီဥတုမွ်တတာကိုး၊ ရာသီဥတုရယ္လို႔ မရွိတဲ့ ဒီမေလးရွားႏိုင္ငံကို ေရာက္ ေနေတာ့လည္း ဒီမိုးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳရတာ မဆန္းလွပါ။
မိုးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေတြးေနတံုး `ဘာေဒ့ … ဘာေဒ့´ ဆိုတဲ့ ငွက္ဆိုးထိုးသံေတြေၾကာင့္ လူစစ္ဖို႔ တန္းစီရမယ္လို႔ က်ေနာ္သိလုိက္သည္။ က်ေနာ္ အခုေရာက္ေနတဲ့ေနရာက `ကမ့္´လို႔ အမ်ားေခၚေနၾကတဲ့ တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္လာသူနဲ႔ အိုဗာစေတးေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ေနရာတခု ျဖစ္သည္။ အားလံုး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ႏုိင္ငံအလုိက္ တန္းစီအၿပီးမွာေတာ့ ေျပာက္က်ား၀တ္စံုနဲ႔ တုတ္တေခ်ာင္းကုိင္ထားတဲ့ အရာရွိ ၀င္လာသည္။ သူနဲ႔အတူ ကုိယ္ရံေတာ္ ေလးေယာက္ၿခံရံလာၿပီး လူစစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ တန္းမစီလို႔ကေတာ့ တုတ္စာေကာင္းေကာင္းမိလိမ့္မည္။ အခုလို ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ ေဟာခန္းႀကီးမွာ ႏုိင္ငံေပါင္းစံုက လူေတြ စုစုေပါင္း ခြန္ႏွစ္ရာ ရွစ္ရာေလာက္ရွိတာဆိုေတာ့ တုတ္ကိုင္ၿပီး ထိမ္းတာေတာင္ ညအိပ္ခါနီးရင္ ေနရာလုရင္း ရန္ျဖစ္ၾက၊ ဆူညံဆူညံနဲ႔ စကားေတြမ်ားၾက၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မေတာ္တဆ လူခ်င္းတုိက္မိရင္ေတာင္ `မင္းဘာ ေကာင္လဲ.. ငါဘာေကာင္လဲ´ နဲ႔ ရန္ေထာင္ၾက ဆိုေတာ့ ျပႆနာေပါင္းစံုက အၿမဲတမ္း ရွိေနတတ္သည္။ ဒဏ္ ေပးခံထိ၊ တုတ္နဲ႔ ရုိက္ခံထိတာေတြကလည္း ေန႔တုိင္းနီးပါး ေတြ႔ေနရသည္။
ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ လူစစ္ၿပီး ျပန္သြားေတာ့ အခ်ိန္က ည ၁၂ နာရီခဲြပါၿပီ။ ေလးနာရီျခား တခါ လူစစ္တာဆိုေတာ့ မနက္ေလးနာရီမွာ သူတို႔ ျပန္လာၾကအံုးမည္။ အျပင္မွာကလည္း မိုးကရြာတုန္းဆိုေတာ့ မုိးေအးေအးနဲ႔ က်ေနာ့္အေတြးမ်ားက အတိတ္ကို ျပန္သြားေနသည္။
`သား … က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ေနာ္´ အေမက အထပ္ထပ္မွာေနသည္။ `ေမာင္ေလး… ဟုိေရာက္ ရင္ ရန္ေတြဘာေတြ မျဖစ္နဲ႔.. လိမ္လိမ္မာမာေန´ မမက သတိေပးသည္။ `ေအးပါဟာ.. ငါသိပါတယ္´ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာသည္။ အေဖကေတာ့ ၾကည့္႐ံုသာၾကည့္ေနၿပီး ဘာမွ မေျပာ။ ေလယာဥ္ထြက္ဖို႔က တနာရီေလာက္ လိုေသးသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ `သားရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြျပည့္မွ ျပန္လာမယ္အေဖ´ ဟု အေဖကို အသံတိတ္စကားေျပာေနမိသည္။
`ေမာင္ေလး ဟိုေရာက္ရင္ အလုပ္ကိုႀကိဳးစား၊ အိမ္ကိုေငြမွန္မွန္ျပန္ပို႔အံုး။ အရမ္းေတြ ေလွ်ာက္သံုးပစ္ မေနနဲ႔၊ နင့္ကို ႏုိင္ငံျခားပို႔ဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္ထားရတယ္ဆိုတာ နင္သိတယ္ေနာ္´ မမ က စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ တိုးတိုး တိုးတိုး မွာေနသည္။ မေလးရွားသြားဖို႔ ကုန္က်ေငြအတြက္ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို အမ်ိဳးေတြဆီမွာ ေပါင္ထားရတယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့။
`သား … ဟုိမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ၿပီးရင္ သားတို႔ အဆင္ေျပပါၿပီ အေမ၊ သားလည္း ျပန္လာလို႔ ရၿပီေပါ့´ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေနသည့္ အေမ့ကို ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာၿပီး က်ေနာ္ ေလယာဥ္ပံ်ေပၚ တက္ခဲ့၏။
ႏွစ္နာရီခဲြခန္႔ ပ်ံသန္းခဲ့သည့္ ေလယာဥ္ႀကီး မေလးရွားေျမေပၚဆင္းလုိက္ေတာ့ ေခတ္မီလွပတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းကို ျမင္ရသည္။ `ဒီလိုတုိးတက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာ အလုပ္လုပ္လိုက္ရရင္ ငါသူေဌးျဖစ္ဖို႔ သိပ္မၾကာေတာ့ပါဘူး´ ဟု ေတြးရင္း အင္မီဂေရးရွင္းကို ေရာက္လာသည္။ ပတ္စ္ပို႔ႏွင့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို စစ္ေနသည္မွာ မၿပီးႏုိင္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လာႀကိဳမည့္ သူေဌး ေရာက္မလာ၍ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ျဖစ္သလို တညအိပ္လုိက္ရပါသည္။
ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ လာႀကိဳသည့္ တရုတ္သူေဌးကားျဖင့္ အလုပ္ဆင္းရမည့္ စက္ရံုသို႔ ဟုိင္းေ၀း လမ္းမအတုိင္း ေရာက္ရွိလာပါသည္။ စက္ရံုက ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္းက်င္မွာ မဟုတ္ ေတာပုိင္းက်သည့္ Ipoh ဖက္မွာ ျဖစ္သည္။ စက္႐ံုေရွ႕ကားဆိုက္ေတာ့ တကိုယ္လံုး ႐ႊံ႕ေတြေပေနသည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားသံုးေယာက္ ထြက္ႀကိဳသည္။ သူတို႔က လူေဟာင္းေတြေပါ့။ စက္႐ံုက အိုးလုပ္ငန္းလုပ္သည့္အတြက္ သူတို႔တကုိယ္လံုးမွာ ႐ႊံ႕ေတြ ေပေနသည္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘယ္ေရွးကံလဲမသိ၊ ႏုိင္ငံျခားမွာ အိုးလာဖုတ္ေနရသည္။ ခက္တာက Basic pay မေလးရွားေငြ တေန႔ ၁၈ က်ပ္ႏႈန္း၊ အခ်ိန္ပိုကလည္း မရွိဆိုေတာ့ တလလံုးအလုပ္ဆင္းၿပီး လစာထုတ္ေတာ့ ပဲြစားေၾကး၊ ပါမစ္ေၾကးေတြ ျဖတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ့္လက္ထဲ ၁၅၀ ေလာက္ပဲ က်န္သည္။ အဲဒီေငြ နဲ႔ တလစာ စားစားရိတ္ရွိေသးသည္။ သံ႐ံုးကိုလည္း အခြန္ေဆာင္ရအံုးမည္ ဆိုေတာ့ အိမ္ကို ဘယ္လို ပို႔မလဲ။
`တုိ႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ´ က်ေနာ့္ထက္ ေျခာက္လေစာေရာက္ေနေသာ ေဇာ္မင္းကို ေမးၾကည့္ သည္။ `တို႔ ဒီစက္ရံုကေန ထြက္ေျပးရမယ္၊ ဒီမွာဆိုရင္ သံုးႏွစ္ေလာက္လုပ္မွ အရင္းေၾကလိမ့္မယ္၊ တျခားေနရာမွာ Basic pay ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ အနည္းဆံုးရႏိုင္တယ္၊ အိုတီလည္း ရွိမယ္ဆို မဆိုးဘူး။ ကြာလာ လမ္ပူမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီကို သြားမယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲလိုထြက္ေျပးရင္ ပတ္စပို႔က စက္ရံုမွာ က်န္ခဲ့မွာ… ရဲ ျပႆနာ ရွိႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြလည္း ဒီလိုပဲ ေျပးေနၾကတယ္၊ မင္းစဥ္းစားေပါ့` ဟု ေဇာ္မင္းက အစီအစဥ္ေတြ ေျပာျပသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ လူပင္ပန္းၿပီး ထမင္းစား ကၽြန္ခံဘ၀ ျဖစ္ေနသည္မို႔ သီးမခံႏုိင္ေတာ့ပဲ ညဖက္မွာ အထုပ္ကိုယ္စီဆဲြ၍ စက္ရံုမွ ထြက္ေျပးလာခဲ့ၾကေတာ့သည္။ ကြာလာလမ္ပူေရာက္ေတာ့ ေဇာ္မင္း သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္တို႔ကို ပဲြစားခ တေယာက္ သံုးရာယူကာ သူ႔အလုပ္မွာပဲ ေျပာေပးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္ ရသြားသည္။ စက္ရံုက စက္ဘီး စက္႐ံု၊ ဂေဟေဆာ္ထားသည့္ စက္ဘီးဖရိမ္ေတြကို ေက်ာက္စက္တုိက္ ေကာ္ပတ္စားရသည္။ တခါတေလ အလုပ္နားခ်ိန္ ဂေဟေဆာ္တတ္ေအာင္ ၀င္ေလ့က်င့္လို႔ရသည္။ ဂေဟ ေဆာ္တတ္သြားလွ်င္ ေနာက္တ႐ံုေျပာင္းရင္ ပိုက္ဆံပိုရႏိုင္သည္။ ဒီစက္ရံုမွာလည္း Basic pay က တေန႔ အစိတ္ႏွင့္ အိုတီလည္း ရွိသည္ဆိုေတာ့ ပဲြစားခသံုးရာ ေပးရတာ တန္ပါသည္။
ခက္တာက လကုန္လွ်င္ သူေဌးက လစာကို အကုန္မရွင္းပဲ borrow money ေခၚ ေခ်းေငြ ေတြ သာ ထုတ္ေပးေနပါသည္။ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ မပူရေပမယ့္ အိမ္ကို ေငြမပို႔ႏုိင္ေသးပါ။ အလုပ္သမားေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔လို တရားမ၀င္ျဖစ္သြားေသာ ႏုိင္ငံျခားသားအလုပ္သမားေတြက မ်ားေတာ့ သူေဌး လစာမေပးသည့္ ကိစၥ အစိုးရကို တုိင္ဖို႔ဆိုတာကလည္း မျဖစ္ႏုိင္။ တေန႔ လစာေပးႏုိးႏုိးျဖင့္ ေစာင့္ေနရင္း သံုးလ ၾကာသြားသည္။ သူေဌးကလည္း လစာရွင္းေပးမည့္ အရိပ္အေယာင္မရွိ၊ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနစဥ္ တရက္ စက္႐ံုကို ေအာ္ပရာစီ (ေအာ္ပေရးရွင္း) ၀င္ပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားေတြေရာ သူေဌးပါ အဖမ္းခံရသည္။ သူေဌးက အာမခံႏွင့္ လြတ္သြားေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔မွာ ရဲအခ်ဳပ္တြင္ ႏွစ္ပတ္ေနၿပီးေနာက္ မလကၠာကမ့္သို႔ အပို႔ခံရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ရဲစခန္းအခ်ဳပ္တြင္ေနစဥ္က ေန႔ဖက္မွာအိုက္ေသာေၾကာင့္ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ သမံတလင္းမွာ အိပ္ခဲ့သည္ ဒဏ္၊ အခု ကမ့္ကိုေရာက္ေတာ့လည္း ေနပူသည့္အခါ အရမ္းပူလိုက္၊ မိုးေတြရြာသည့္အခါ ေအးသြားလုိက္ ျဖစ္သည့္ ဒဏ္ႏွင့္ အိမ္က က်ေနာ္ပို႔သည့္ေငြကို ေမွ်ာ္ေနေတာ့မွာပဲဟု ေတြးကာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည့္ ဒဏ္တို႔ျဖင့္ က်ေနာ့္ က်န္းမာေရးမ်ား ထိခိုက္လာပါသည္။
အျပင္မွာေတာ့ မိုးက စဲစျပဳေနၿပီ။ မနက္ေလးနာရီမွာ သူတို႔ လူလာစစ္ၾကအံုးမည္။ ဒီကမ့္ကေန က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့ အသြန္ခံရမလဲ၊ နယ္စပ္မွာ အသြန္ခံရၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ၊ သူေဌးဆီမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ လုပ္ခလစာေလးေတြ ဘယ္လုိ ျပန္ေတာင္းရမလဲ… မေရရာေသာ အေတြးမ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ရင္မွာ ေလးလာပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွာတံုးက မက္ခဲ့တဲ့ ၾကည္ႏူးဖြယ္ မေလးရွား အိမ္မက္ေလးေတာင္ မမက္မိတာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီကို က်ေနာ္သတိျပဳမိသည္။ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္ အိမ္မက္ဆိုးထဲမွာေတာ့ အ၀တ္ တထည္ကိုယ္တခုနဲ႔ မလကၠာကမ့္ထဲမွာ ရင္ေတြပူၿပီး ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြေအးလို႔ အဖ်ားတက္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္သာ ရွိပါေတာ့သည္။ ။

မေလးရွားေရာက္ လူငယ္တဦး