(၁၄) သတင္းစာတေစာင္၏ မူ၀ါဒ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ေၾကးမံုသတင္းစာ၏ ႏုိင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒသည္ အေမရိကန္သံ ႐ံုးမွ ဦးေဆာင္ေနေသာ လက္်ာ၀ါဒ မဟုတ္ေသာ ေၾကာင့္ အေမရိကန္သံ႐ံုးက အားမေပးေစကာမူ အဂၤလိပ္သံ႐ံုးက အားေပး အားေျမႇာက္ျပဳခဲ့သည္။ ၁၉၅၇ ခု၊ ဧၿပီလတြင္ သတင္းစာထြက္ၿပီး (၅) လၾကာေသာ စက္တင္ဘာလ၌ ဘုရင္မ၏ ဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ ၿဗိတိန္ကၽြန္းသို႔ (၂) လတာမွ် လာေရာက္ေလ့လာပါဟု ဖိတ္ေခၚခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ အင္အားႀကီးေသာ ပံုႏွိပ္စက္ သစ္ႀကီးကို အဂၤလိပ္ ကုမၸဏီႀကီးတခုက ေႂကြးစနစ္ႏွင့္ ေရာင္းခ်ေစရန္ သံ႐ံုးက ကူညီခဲ့သည္။ ဖဆပလ အစိုးရ ဆိုရွယ္လစ္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး သခင္ခ်စ္ေမာင္ ကလည္း အာမခံေၾကာင္း သံ႐ံုးကို ေျပာေပးေသး၏။
ျမန္မာသတင္းစာအမ်ားအဖို႔ သူတို႔ သံ႐ံုးမ်ားကို ဂ႐ုစိုက္ရန္ မလိုပါေပ။ ႏုိင္ငံျခားေရး၀ါဒထက္ ျပည္တြင္း ႏုိင္ငံေရး မူ၀ါဒ မွန္ကန္မွသာ စာဖတ္ပရိသတ္က လက္ခံအားေပးသည္။ ေၾကးမံုထြက္လာခ်ိန္တြင္ တခ်ိန္က ဂ်ပန္ကို တညီတၫြတ္တည္း ေတာ္လွန္ၾကၿပီး အဂၤလိပ္ကို တစုတေ၀းတည္း တိုက္ခဲ့ၾကသည့္ ဖဆပလ အဖဲြ႔ႀကီး၏ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး စည္းလံုးမႈႀကီး ၿပိဳကြဲပ်က္စီးသြားသည္ႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္တိုက္ဆုိင္ ေနသည္။ ဤကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံေရးပဋိပကၡႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ရသည္မွာ သတင္းစာအဖို႔မူ အခြင့္အေရးေကာင္းတခု ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား၊ အကဲြအၿပဲသတင္းမ်ားတို႔သည္ ပရိသတ္ႀကိဳက္္သည့္ သတင္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
အေရးႀကီးသည္မွာ သတင္းစာအဖို႔ မိမိတို႔ပါ အကဲြအင္အားစုမ်ားႏွင့္ အတူ တဘက္ဘက္ကို ေရာပါမသြားဘဲ ေရွာင္ႏုိင္တိမ္းႏုိင္ရန္ ျဖစ္သည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပဲြသည္ တရားမွ်တသည္။ အမတ္ (၂၅၅) ေနရာတြင္ ဖဆပလ က (၂၄၈) ဦး အေရြးခံရၿပီး ကြန္ျမဴနစ္အမတ္ (၇) ဦး တက္လာခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး အမတ္ဦးေရအမ်ားဆံုး အေရြးခံရသျဖင့္ အစိုးရအဖဲြ႔အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့ေသာ ဖဆပလ တပ္ေပါင္းစု အဖဲြ႔ႀကီးသည္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မွာ စတင္ အက္သံပါလာသည္။ ကဲြအက္ရျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္း မွာ အေမရိကန္ႏွင့္ ႐ုရွတို႔ တုိက္ေနၾကေသာ ၀ါဒတုိက္ပဲြ၊ စစ္ေအးတုိက္ပဲြႀကီး ျဖစ္သည္။
စစ္ေအးတုိုက္ပဲြမွ ပိုမို ျပင္းထန္လာၿပီး ကိုးရီးယားျပည္တြင္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပြားေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားရသည္။ ဖဆပလ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၀င္ အမ်ားက ေတာင္ကိုးရီးယားဘက္မွ ကုလသမဂၢ စစ္တပ္အသြင္ႏွင့္ ပါ၀င္တုိက္ခိုက္ေသာ အေမရိကန္ကို ေထာက္ခံၾကေလရာ ႐ုရွကြန္ျမဴနစ္ကို ေထာက္ခံၾကသူ လက္၀ဲ၀ါဒီမ်ားက ဖဆပလ တပ္ေပါင္းစုႀကီးမွ ခဲြထြက္ၾကသည္။ သူတို႔တစုက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား ပါတီဟူေသာ အမည္ႏွင့္ ပါတီခဲြၿပီး တည္ေထာင္ၾကသည္။ ပါတီ (၂) ခုလံုး ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒီမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ သတင္းစာမ်ားက ခပ္လြယ္လြယ္ပင္ လက္၀ဲဆရာတို႔ကို ဆိုရွယ္နီမ်ားဟု အမည္ေပးေခၚၾကၿပီး ဖဆပလ ဆိုရွယ္ လစ္မ်ားကို ဆိုရွယ္ျဖဴဟု ေခၚၾကသည္။
၁၉၅၀ ခုႏွစ္တြင္ ပါလီမန္တြင္ ဆိုရွယ္နီတို႔က အမတ္ေနရာ (၁၂) ေနရာရွိေသာေၾကာင့္ ပါလီမန္အစည္း အေ၀းမ်ားမွာ အတုိက္အခံအသံမ်ားႏွင့္ ေ၀ဆာလာသည္။
၁၉၅၁ - ၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ က်င္းပေသာအခါ အတိုက္အခံ အမတ္ (၆၈) ဦး ရရွိခဲ့သည္။ ထိုေ႐ြးေကာက္ပဲြမွ စတင္ကာ စစ္တပ္က ႏိုုင္ငံေရးနယ္သို႔ ၀င္လာသည္။ လက္၀ဲအမတ္ေလာင္းမ်ား ေဆာင္ရြက္သူမ်ားကို စစ္တပ္က သတ္ျဖတ္သည္အထိ ႏွိမ္နင္းေပးကာ သူတုိ႔၏ မဟာမိတ္ ဆိုရွယ္လစ္မ်ား အေ႐ြးခံရန္ ကူညီသည္။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွ စတင္ကာ အမတ္ဦးေရ (၁၆၈) ဦး ရရွိေသာ ဖဆပလႀကီးသည္လည္း ဆိုရွယ္လစ္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြ ဦးစီးေသာ တည္ၿမဲအဖြဲ႔ႏွင့္ ဦးႏု၊ သခင္တင္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ သန္႔ရွင္းအဖဲြ႔ဟူ၍ ကဲြသြားျပန္သျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစု သံုးစိတ္သံုးမႊာ ျဖစ္လာသည္။ ျပည္သူ႔ညီၫြတ္ေရးတပ္ဦးေခၚေသာ ပမညတ အမတ္မ်ား ကလည္း ရွိေသးေလရာ အင္အားႀကီး ပါတီႀကီး (၄) စု ကဲြၾကေတာ့သည္။
ယင္းသို႔ အစုစုကဲြေနေသာ ႏုိင္ငံေရးအုပ္စုမ်ားအဖို႔ ပါလီမန္တြင္ မည္သူမွ အင္အားခုိင္မာသည့္ အဖဲြ႔ျဖစ္မလာ ဘဲ အားနည္းေသာ အဖဲြ႔ကေလးမ်ားအျဖစ္ တက်က္က်က္ ဆူညံေနေတာ့သည္။ သန္႔ရွင္းဖဆပလ က အင္အား အႀကီးဆံုးျဖစ္သျဖင့္ အစိုးရအဖဲြ႔ကို ဖဲြ႔ႏုိင္ေစကာမူ အတုိက္အခံမ်ား ညီၫြတ္လွ်င္ ျပဳတ္က်ႏိုင္သည့္ အေျခအေန ေရာက္ေနသည္။ တခ်ီတြင္ ႏိုင္ငံ၏ ရသံုးခန္႔မွန္းေျခ ေငြစာရင္းဘတ္ဂ်က္ကို ပါလီမန္မွာ တင္သြင္းအတည္ျပဳရ စၿမဲ ျဖစ္ပါလ်က္ အတိုက္အခံအမတ္မ်ား ညီေနလွ်င္ အစိုးရျပဳတ္က်ေလႏုိင္သည္ကို စိုး႐ြ႔ံေသာေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုဦးစီးသည့္ သန္႔ရွင္းအစိုးရက ပါလီမန္သို႔ မတင္ဘဲ သမၼတအမိန္႔ႏွင့္ အတည္ျပဳေလသည္။ ဥပေဒအရ တရား၀င္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေစကာမူ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ အစဥ္အလာအရ မျပဳသင့္၊ မျပဳထုိက္ေသာ အမႈျဖစ္သည္။ ထိုအမွားကို အေၾကာင္းျပကာ စစ္တပ္က ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ၿပီး အာဏာသိမ္းခဲ့သည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ အိမ္ကို အေျမာက္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားၿပီး စစ္ဗိုလ္ႀကီး (၃) ဦးက အာဏာလႊဲေပးရန္ ေတာင္းဆို ၾကသည္။ သူတို႔ သြားမည့္အခ်ိန္ကို သူတို႔က တိတိက်က် တင္ႀကိဳသတင္း ေပးထားေသာေၾကာင့္ ဦးႏု အိမ္ေရွ႕ မွ ကင္းတဲထဲတြင္ တင္ေမာင္ႏွင့္အတူ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ ကိုေရႊေမာင္အျပင္ စစ္တပ္ပိုင္ သတင္းစာ ဂါးဒီယန္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးစိန္၀င္းတို႔ (၃) ဦး ေရာက္ရွိေနႏွင့္ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးၾကေသာ အခန္းထဲသို႔ မ၀င္ၾကရေစကာမူ အတြင္း၌ ျဖစ္သမွ်တို႔ကို အတိအက် သိရသည္။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက ပါလီမန္မွာ ဒီမုိကေရစီ အစဥ္အလာ ပ်က္ကြက္ျခင္းကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဒီမုိကေရစီမက်ပါ ဟု စြပ္စဲြၾကသည္။ ပါလီမန္တြင္ သန္႔ရွင္းဖဆပလက အင္အားခုိင္မာစြာ မရွိသျဖင့္ ပမညတႏွင့္ ေပါင္းသည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္အလုိက် လုပ္ေဆာင္သည္ဟုလည္း အျပစ္တင္သည္။
“ဒါျဖင့္ စစ္တပ္က ယာယီအစိုးရဖဲြ႔ၿပီး စစ္တပ္ကပင္ ဦးစီးၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ က်င္းပေပးပါ။ တည္ၿမဲတို႔က အမတ္အင္အားမ်ားမ်ားရပါက အစိုးရဖဲြ႔ပါေစ” ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က သူတို႔စကားႏွင့္ သူတို႔ကို ျပန္ခ်ီ ေတာ့သည္။ စစ္တပ္ကို အာဏာအပ္ရမည္ဟု ေတာင္းဆိုရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ေစလႊတ္သည့္ အဖဲြ႔အဖို႔ စစ္တပ္အစိုးရ ဖဲြ႔ခြင့္မရွိေတာ့ဘဲ အိမ္ေစာင့္အစိုးရအျဖစ္ အာဏာကို ရယူရေတာ့သည္။ စစ္တပ္အဖို႔ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ အစဥ္အလာအရ တရားမွ်တေသာ ေ႐ြးေကာက္ပဲြကို က်င္းပေရးရမည့္ အေျခခံဥပေဒႀကီး၏ အေစာင့္အေရွာက္ တပ္မေတာ္ ျဖစ္သြားသည္။ ဦးႏု၏ ႏုိင္ငံေရးပရိယာယ္အရ ရာသက္ပန္ အာဏာရယူရန္ စီမံခ်က္မွာ တည္ဦးစကာလက ပ်က္ခဲ့ရေလသည္။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရ တက္ခဲ့စဥ္က ပါလီမန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက “ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥေပဒႀကီးႏွင့္ ဒီမိုကေရ စီကို ျပည္ေထာင္စုသား တေယာက္အေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ စစ္သားတေယာက္အေနႏွင့္လည္းေကာင္း ေရာက္ရာအရပ္တြင္ အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္ယူပါသည္” ဟု က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုၿပီး အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့သည္။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္က တပ္မေတာ္အဖို႔ သူတို႔အာဏာရသည္မွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ အေျခခံဥပေဒႀကီး၏ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ ျဖစ္သျဖင့္ အေျခခံဥပေဒႀကီးကို ရွိခိုးကိုးကြယ္ၾကေလေတာ့သည္။ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀သမွ် ပုဂၢလိကႏွင့္ အစိုးရထုတ္ စာနယ္ဇင္းမွန္သမွ်တို႔တြင္ ထုတ္ေ၀သူအမ်ားက အေျခခံဥပေဒႀကီးကို သစၥာခံယူပါ သည္ဟု ကတိသစၥာျပဳေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုး ေၾကညာၾကရသည္။
“အေျခခံဥပေဒႀကီးကို အသက္ေပးၿပီး ေစာင့္ထိန္းပါ့မည္” ဟု ပါလီမန္ လႊတ္ေတာ္တြင္ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုကာ အာဏာရယူခဲ့သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ အာဏာသိမ္းေသာအခါ၌ ပထမဆံုး ထုတ္ျပန္သည့္ အမိန္႔ေတာ္မွာ ၁၉၄၇ ခု၊ အေျခခံဥပေဒႀကီးကို ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း ဥပေဒျဖစ္သည္။
တရားမွ်တသည့္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြကို က်င္းပေပးပါမည္ဟူေသာ ကတိအရ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္၊ ေ႐ြးေကာက္ပဲြကို စစ္တပ္ အိမ္ေစာင့္အစုိးရက ဦးစီးက်င္းပေပးရာတြင္ တရားမွ်တမႈ မရွိဘဲ စစ္တပ္က မတရားဘက္လိုက္ခဲ့သည္။ ဖဆပလ အုပ္စုႀကီး (၂) စုျဖစ္ေသာ တည္ၿမဲႏွင့္ သန္႔ရွင္းတို႔ ၿပိဳင္ၾကရာတြင္ တည္ၿမဲတို႔ဘက္မွ ဖိအားေပး ခဲ့သည္။
ေက်ာက္ဆည္ဘက္မွ ေက်း႐ြာတ႐ြာတြင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္မဲေပးၾကရမည့္ မဲ႐ံုတ႐ံု၏ အကာကို ျဖဳတ္ခ်သည္။ ဟင္းလင္းျပင္ စားပဲြေပၚမွာ ရွိေသာ မဲပံုး (၂) ပံုး အနက္ သန္႔ရွင္းအမတ္ေလာင္း၏ မဲပံုးကို စားပဲြေအာက္မွာ ခ်ထားၿပီး တည္ၿမဲအမတ္ေလာင္း၏ မဲပံုးကိုသာ စားပဲြေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ထိုမွ်မကေသး မဲေပးခ်ိန္ေရာက္ ေသာအခါ စစ္သားမ်ားက တန္းစီကာ ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားကာ မဲဆႏၵရွင္တို႔အား မဲေပးေစသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ မတရား ဖိအားေပးေစကာမူ ထိုမဲဆႏၵ႐ံုတြင္ သန္႔ရွင္းက ႏိုင္၏။ ေသနတ္ကို မေၾကာက္ၾကဘဲ သန္႔ရွင္းကို မဲေပးၾက၏။ ၁၉၆၀ ခု၊ ေ႐ြးေကာက္ပဲြႀကီးမွာ မဲဆႏၵရွင္တို႔က သတၱိျပၾကသည္မွာ အံ့ဖြယ္သူရဲ ထူးကဲလွေတာ့၏။
မႏၱေလးတြင္ တည္ၿမဲ၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးက “တည္ၿမဲႏုိင္ရမယ္၊ ေလာင္းရဲတဲ့သူ လာခဲ့။ တရာနဲ႔ တဆယ္ေလာင္းမည္” ဟု ေဟာေျပာသျဖင့္ မန္းလူထုသတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာအာေဘာ္တြင္ “ဆတူပဲ ေလာင္းပါ့မယ္၊ တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ မွန္လွ်င္ တည္ၿမဲ ႐ႈံးရမယ္” ဟု ေရးသည္။ ခ်က္ခ်င္း ေန႔မဆုိင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းကို ဖမ္းၿပီး ေထာင္သို႔ ပို႔သည္။ တိုက္သြင္းလိုက္ေသးသည္။
၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးကပင္ မဲေရြးပြဲ တရားေဟာရာ၌ တည္ၿမဲတို႔သည္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြႀကီးတြင္ ႏုိင္ရမည္၊ အကယ္၍ ႐ံႈးလွ်င္လည္း တည္ၿမဲတို႔က ႏုိင္မည္သာျဖစ္သည္ဟု ေျပာသည္။ တည္ၿမဲ႐ံႈးပါက စစ္တပ္ႏွင့္ အာဏာသိမ္းမည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္သည္ကို လူထုက လက္မခံ၊ နားမခ်မ္းသာ။
တည္ၿမဲတို႔၏ ေနာက္ပါးမွ စစ္တပ္ႀကီးက ရွိေနသည္ကို အားကိုးျပဳကာ သူတို႔က ထင္သလို ရမ္းကားၾကေသာ ေၾကာင့္ ၁၉၆၀ ျပည့္၊ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ အ႐ႈံးႀကီး႐ံႈးရသည္။ သန္႔ရွင္းအဖဲြ႔က (၅၂) ရာခုိင္ႏႈန္း မဲရရွိၿပီး တည္ၿမဲ အဖဲြ႔က (၃၃) ရာႏႈန္းရရွိကာ ပမညတတို႔က (၅) ရာႏႈန္းမဲ ရရွိခဲ့ၾက၏။
အမွန္ကို ဆိုရလွ်င္ တည္ၿမဲတို႔ဘက္တြင္ ပညာတတ္မ်ား အမ်ားရွိၿပီး သန္႔ရွင္းဘက္၌ ပညာအရည္အေသြး နိမ့္သည္။ တည္ၿမဲ အမတ္ေလာင္းတို႔ကို ႀကိဳက္သူမ်ားေသာ္လည္း တည္ၿမဲတို႔က စစ္တပ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၾကၿပီး စစ္တပ္က မတရား ဖိအားေပးေသာေၾကာင့္ တည္ၿမဲတို႔ ႐ႈံးရသည္။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပဲြမွ စတင္ကာ စစ္တပ္က လက္နက္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္သည္ကို လူထုက ခါးသည္းစြာ ႐ြံရွာၾကသည္ကို စစ္တပ္ေရာ၊ တည္ၿမဲတို႔ပါ နားမလည္ၾကရွာေခ်။
ေစာေစာက က်င္းပသည့္ ၾကားေရြးေကာက္ပဲြတို႔တြင္လည္း ဆိုရွယ္နီမ်ား အေရြးမခံၾကရေလေအာင္ စစ္တပ္က ရန္ရွာခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ လူသတ္မႈႀကီးမ်ား၊ က်ဴးလြန္မိသည္အထိ စြက္ဖက္ခဲ့သည္။ အေျခအေန မွန္မွာ စစ္တပ္က ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ႏွင့္ လူမ်ိဳးစုသူပုန္ကို တိုက္ရင္း ေက်းရြာအမ်ားတြင္ တပ္စဲြထားေလသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရး မတရားဖိအားေပးမႈမ်ားအျပင္ ၾကက္ဆဲြ၊ ၀က္ဆဲြ၊ သမီးငယ္မ်ားကို ဆဲြ စေသာ အမႈမ်ားေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုႀကီးက စစ္တပ္ႏွင့္ နီးစပ္သူမွန္သမွ်ကို ဆန္႔က်င္ၾကေလသျဖင့္ တည္ၿမဲတို႔ အေရးနိမ့္ရသည္။
ထိုေ႐ြ႕ထိုမွ် ျပင္းထန္ေသာ ႏုိင္ငံေရးအကြဲေတာ္ပံု၊ ႏုိင္ငံေရးပဋိပကၡႀကီးတြင္ ေၾကးမံုအဖို႔ မည္သည့္ အုပ္စုကိုမွ ဘက္မလိုက္မိေစရန္ သတိႀကီးစြာ ထားရသည္။ အေပါင္းအသင္းအျဖစ္ တည္ၿမဲ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ မ်ားစြာ ရင္းႏွီး၏။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ညတည သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ ဖုန္းဆက္ၿပီး “ရဲကားတကား၊ အိမ္ေရွ႕ေထာင့္မွာ ရပ္ထားတာေတြ႔တယ္။ ကိုႏုက က်ဳပ္ကို ဖမ္းေတာ့မယ္ တင္တယ္။ ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ သက္ေသလာခဲ့ဗ်ာ” ဟု ဖိတ္ေသာေၾကာင့္ တညလံုးသူ၏ အိမ္ကို သြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေသာက္ရင္း ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးခဲ့ရသည္။
“သတင္းစာေတြ ခဲစာလံုးခြက္ ေမွာက္တာေတြနဲ႔ သာယာ၀တီေထာင္မွာ ေဒါက္တာဘေမာ္နဲ႔ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ကို ခ်ဳပ္ထားခ်ိန္မွာ သမီးျဖစ္သူက သြားေတြ႔ေတာ့ ဖခင္ေဒါက္တာဘေမာ္ ကို ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခြင့္ေပးၿပီး ခင္ပြန္း ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ကို ေတြ႔ခြင့္ေပးတာ မလြန္ဘူးလား” ဟု ေမးေသာအခါ “က်ဳပ္ကလဲ ငယ္ေသးေတာ့ ရမ္းခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ၀န္ခံရွာသည္။
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္ကို ဦးႏုကလည္း ေၾကးမံုကို မၾကည္ေပ။ တႀကိမ္တြင္ ၿမိတ္ဘက္၌ ဦးႏုခရီးထြက္ ခ်ိန္ တရားထုိင္ရန္ ဇရပ္တေဆာင္ေဆာက္ရန္ အရာရွိမ်ားထံ အလႉခံေၾကာင္း သတင္းကို ေၾကးမံုတြင္ ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။ ထိုသတင္းသည္ မိမိ၏ ဂုဏ္သေရကို ပ်က္ေစပါသည္။ တရားစဲြလိုပါသည္ဟု ဦးႏုက ၀န္ႀကီးအစည္း အေ၀းတြင္ တင္ကာ ခြင့္ေတာင္းသည္။
နံနက္ (၁၁) နာရီ ၀န္ႀကီးအဖဲြ႔ အစည္းအေ၀းၿပီးသည္ႏွင့္ သတင္းရေသာေၾကာင့္ ဦးႏုထံ ေတာင္းပန္စာေရး ၿပီး ညေန (၂) နာရီ သြားေပးမိသည္။ “ကက္ဘိနက္အစည္းအေ၀းဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ၀န္ႀကီးမ်ားထံ မေ၀ရေသးခင္ မွာ ဘာလို႔သိရတာလဲ” ဟု အႀကံေပးအရာရွိ ဦးအုန္းက ပြက္ပြက္ညံ ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္းေတာ့သည္။ မူလ တရားထုိင္ရန္ ဇရပ္အတြက္ ေငြခံမႈထက္ ႀကီးမားေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္မႈဥပေဒႏွင့္ အေရးယူမည္ ဆိုသျဖင့္ မည္သည့္သတင္းမဆို ဦးစြာ သိမိသူ “ဖိုးသိ” ျဖစ္မိေသာ တင္ေမာင္အဖို႔ “မွားပါတယ္ခင္ဗ်ား” ဟု ဦးအုန္း ကို ဒူးေထာက္ကာ ေတာင္းပန္ရေတာ့သည္။
၁၉၅၈ ခု၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေသာေန႔ မတုိင္မီ တရက္တြင္ ဦးႏုႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ရခ်ိန္၌ ဦးႏုက “မင့္ကို ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ့ ဖ်က္မ်ဥ္းလို႔ ငါက ထင္မိတယ္” ဟု ေျပာၿပီး အခုအေရးႀကံဳမွ လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းစာဆိုတာ သိပါတယ္ကြ ဟု ၀န္ခံရွာေလသည္။ ။