ဘီယာလွည္း

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လထဲ က်ေနာ္ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံ ဖရန္႔ဖတ္ၿမိဳ႕ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတံုး လူေတြၾကားထဲ လွည္းႀကီးတစီး ေမာင္း၀င္လာတာကို ေတြ႔တာနဲ႔ လက္ထဲက ဗီဒီယိုကင္မရာနဲ႔ ႐ိုက္ယူထားလိုက္ ပါတယ္။ လွည္းေ႐ြ႕လ်ားဖို႔အတြက္ ထုိင္ေနသူေတြက စက္ဘီးနင္းသလို နင္းေနၾကၿပီး လွည္းမွာ လည္း Bier Bike လို႔ ဂ်ာမန္လို ေရးထားေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမယ္ ဒါ… ဘီယာကုမၼဏီတခုက အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရး အတြက္ စတန္႔ထြင္ ေၾကာ္ျငာတာလို႔ပဲ ထင္မိခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ လထဲ အာအက္ဖ္ေအက ဦးခင္ေမာင္စိုးတေယာက္ ဆရာဦး၀င္းတင္ဆုရတဲ့ပဲြ သတင္းယူဖို႔ ဂ်ာမနီကို ေရာက္လာရင္း ကိုလံုးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေတာ့ သူလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ ဘီယာလွည္းကို ေတြ႔ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကို အာအက္ဖ္ေအမွာ အသံလႊင့္တာ က်ေနာ္ နားေထာင္ေတာ့မွ ကိုလံုးၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ ကိုေအာင္သန္းဦး ရွင္းျပပံုအရ က်ေနာ္ထင္တာနဲ႔ လႊဲေနတယ္ဆိုတာ သိရပါတယ္။ သူေျပာတာက ဘီယာကုမၼဏီက ေၾကာ္ျငာတာမဟုတ္ လူငယ္ေတြ ဘီယာကုိ ဆုိင္မွာ ထုိင္ေသာက္တာထက္ တခါတေလမွာ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေအာင္ လွည္းငွားၿပီး လွည္းေပၚမွာစက္ဘီးနင္းသလို နင္းၿပီး ဘီယာေသာက္ၾကတာပါတဲ့။
ကဲ.. ဘယ္သူေတြ ပဲြခံၿပီး ဘီယာကို လွည္းနဲ႔ လုိက္ေသာက္ေနသလဲဆိုတာၾကည့္ရေအာင္ youtube မွာ တင္ထားေပးပါတယ္ ခင္ဗ်ာ…

(၁၅) ေၾကးမံုနွင့္ စစ္တပ္တို႔ ထိပ္တုိက္ေတြ႔ၾကျခင္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

၁၉၄၈ ခု၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာစဥ္ ကာလက စစ္တပ္၏ အင္အားမွာ ျမန္မာ၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္ တပ္ရင္း (၁၅) ခုႏွင့္ စစ္ရဲတပ္ရင္း (၁၅) ခုသာ ရွိေလသည္။ ေနာက္ (၁၀) ႏွစ္ၾကာကာလတြင္ စစ္တပ္အင္အား သည္ မ်ားစြာ ႀကီးမားလာၿပီး ႏုိင္ငံ၏ အသံုးစရိတ္ အစုစု၏ ေလးပံုတပံုကို စစ္စရိတ္တြင္ သံုးၾကရေတာ့သည္။
၁၉၄၉ ခုႏွစ္က သူပုန္အမ်ိဳးမ်ိုဳးတို႔၏ အင္အားမွာ (၄၅၅၀၀) ရွိသည္ဟု စာရင္းရွိသည္။ စစ္တပ္ႏွင့္ ႏွိမ္နင္းျခင္း၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးၿပီး လက္နက္ခ်ေစျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ သူပုန္အင္အား (၇၅၀၀) သာက်န္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း စစ္စရိတ္ကမူ ေလွ်ာ့မသြားဘဲ တိုးလာေလသည္။ အစိုးရ၏ ရသံုးခန္႔မွန္းေျခ ေငြစာရင္း ဘတ္ဂ်က္တြင္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးစရိတ္ (၅၂) ရာႏႈန္း၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာ ေရးအတြက္ (၂၃) ရာႏႈန္းသံုးၿပီး စီးပြားေရးအတြက္ (၂၅) ရာႏႈန္း သံုးခဲ့ရေလသည္။ ထိုအထဲတြင္ စစ္တပ္က ကာကြယ္ေရးစရိတ္အျပင္ စီးပြားေရးစရိတ္ထဲတြင္ ၀င္ႏိႈက္ျပန္ေလသည္။
ျပည္တြင္း စစ္ဦးကာလက တပ္မေတာ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးအဖဲြ႔ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚျမရီက ဦးစီးၿပီး ဖဲြ႔စည္းေလသည္။ တိုက္ပဲြစစ္မ်က္ႏွာမ်ားသို႔ သြားကာ ထမင္းထုပ္၊ မုန္႔၊ ငွက္ေပ်ာ၊ သေရစာမ်ား စသည္တို႔နွင့္ တပ္မေတာ္သားတို႔ကို ျပဳစုခဲ့ရာမွ အဖဲြ႔ကို စစ္ဗိုလ္မ်ား ပါ၀င္လာကာ တိုးခ်ဲ႕ေလေတာ့သည္။ ေစာေစာကာလတြင္ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ားအတြက္ ႏုိင္ငံျခားမွ ကုန္စည္မ်ား တင္သြင္းၿပီး ေစ်းခ်ိဳသာစြာ ေရာင္းခ်သည္။ ၁၉၅၁ ခုတြင္ ရဲေဘာ္စစ္သားမ်ားအတြက္ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္ေရာင္းသည္အထိ တိုးခ်ဲ႕ ၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အမ်ိဳးမ်ိဳး တုိ႔ကို ခ်ဲ႕ ထြင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကေလသည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္ စစ္တပ္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္တြင္မူ ျမန္မာကုမၸဏီမ်ား ဥပေဒအရ မွတ္ပံုတင္ထားၿပီး တပ္မေတာ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးအဖဲြ႔ကို အင္အားႀကီးမားေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီး အျဖစ္ တိုးခ်ဲ႕ ေတာ့သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ စီးပြားေရးတိုးတက္ေရး ေကာ္ပိုေရးရွင္း BEDC အမည္ႏွင့္ စီးပြားကုန္သြယ္မႈ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ျဖစ္လာေလေတာ့သည္။
စစ္တပ္က စီးပြားေရးေလာက ၀င္ေရာက္လာရာတြင္ ေခါင္းပံုျဖတ္စနစ္ကို အသံုးျပဳသည္။ ဥပမာ ျမန္မာႏိုင္ငံ မီးရထားဌာနႏွင့္ ျပည္တြင္းေရေၾကာင္းဌာနအတြက္ ေက်ာက္မီးေသြး ႏွစ္စဥ္ တန္ခ်ိန္ (၃)သန္းခန္႔ကို အိႏၵိယက ၀ယ္ယူတင္သြင္းရာ၌ အစဥ္အဆက္က ဟဲလ္ဂါကုမၸဏီအမည္ရွိသည့္ ဂ်ဴးကုမၸဏီကတဆင့္ အစုိးရက ၀ယ္ခဲ့သည္။ အိမ္ေစာင့္စစ္အစိုးရေခတ္တြင္ စစ္တပ္က မီးေသြးကုမၸဏီအသစ္ တည္ေထာင္ၿပီး သူတို႔ကုမၸဏီ ကသာ ၀ယ္ယူေစသည္။ ႏုိင္ငံျခားသားကို ဖယ္ရွားၿပီး စစ္တပ္က သြင္းကုန္ုလုပ္ငန္းကို ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ သည္မဟုတ္၊ မူလက ဂ်ဴးေတြကိုပင္ အိႏိၵယမွ ေက်ာက္မီးေသြးမ်ား တင္သြင္းေရာင္းခ်ေစၿပီး စစ္တပ္က လုပ္ငန္းတြင္ လက္ဖ်ားႏွင့္မွ မတို႔ဘဲ ကုမၸဏီအမည္သစ္ကို အသံုးျပဳကာ ပဲြခယူသည္။ ေခါင္းပံုျဖတ္သည္။ အလားတူပင္ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီဖဲြ႔ၿပီး အစိုးရလုပ္ငန္းမ်ား ကန္ထ႐ိုက္ႏွင့္ စစ္တပ္ကန္ထ႐ိုက္လုပ္ငန္းမ်ား ကို လႊဲေျပာင္းလုပ္ကိုင္သည္။ အလားတူပင္ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီဖဲြ႔ၿပီး အစိုးရလုပ္ငန္းမ်ား ကန္ထ႐ိုက္ႏွင့္ စစ္တပ္ကန္ထ႐ိုက္လုပ္ငန္းမ်ားကို လႊဲေျပာင္းလုပ္ကုိင္သည္။ လုပ္ငန္းတြင္ စစ္ဗိုလ္ႀကီး ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း မျပဳဘဲ မူလကန္ထ႐ိုက္မ်ားကို ခုိင္းစားၿပီး ပဲြခေခါင္းပံုျဖတ္၏။ ထိုစနစ္အရ အစိုးရအဖို႔ ကုန္၀ယ္ရာ ကန္ထ႐ိုက္ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ရာတြင္ တကယ္လုပ္သူေတြအတြက္ အျမတ္အစြန္းအျပင္ BEDC အတြက္ ေခါင္းပံုျဖတ္ စရိတ္ပါ ေပးရသျဖင့္ အရပ္သားအခြန္ထမ္း လူထုမွာ မ်ားစြာနစ္နာရသည္။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကမူ စစ္တပ္က တပ္မေတာ္သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးအတြက္ စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္ရာ၌ သူတို႔တေတြ ေတာ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေငြေတြ ျမတ္လွၿပီဟု ေက်နပ္ၿပီး လုပ္ငန္းအမ်ားကို တိုးခ်ဲ႕ ၾကေလေတာ့ သည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီး (၁၂)ခု ကို တည္ေထာင္သည္။ ဘဏ္တုိက္ႀကီးတခုႏွင့္ ပင္လယ္ေရေၾကာင္း လုပ္ငန္းအထိ တိုးခ်ဲ႕ လုပ္ကိုင္သည္။
သူတို႔လုပ္ငန္းအတြက္ အစိုးရက ေငြပင္ေငြရင္း ၁၂၀၀၀၀၀ (တသန္းႏွစ္သိန္း) ထုတ္ေပးရသည္။ ထိုေခတ္က တသန္းတန္ဖိုးသည္ န၀တေခတ္ က်ပ္ကုေဋမ်ားစြာ တန္ဖိုးရွိသည္။ ထို႔ျပင္ ႏွစ္စဥ္ သြင္းကုန္လုိင္စင္ က်ပ္သံုးသန္းဖိုး ထုတ္ေပးရေသးသည္။ သြင္းကုန္လိုင္စင္ေခတ္က ပုဂၢလိကကုန္သည္မ်ား သြင္းကုန္လိုင္စင္ ရလွ်င္ အဆတရာအထိ ျမတ္ႏုိင္ရာ၌ သူတို႔အဖို႔ အေကာက္ေတာ္ခြန္၊ ေရာင္း၀ယ္ခြန္စေသာ အစိုးရ အခြန္ေတာ္မ်ား ကင္းလြတ္ခြင့္ရျပန္ေသးသျဖင့္ က်ပ္ကုေဋ (၃၀၀) အထိ ျမတ္ႏုိင္သည္။ ယေန႔ န၀တေငြတန္ ဖိုးအရ ကုေဋသန္းသံုးေထာင္ခန္႔ ရွိႏုိင္သည္။
စစ္တပ္ပုိင္ ဘဏ္ရွိလာၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးတုိင္း လူတကို္ယ္ တုိက္ဆယ္လံုးပိုင္ေအာင္ အျမတ္ထုတ္ ၾကေတာ့သည္။ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္က တရားမ၀င္ဟုဆိုကာ ဖ်က္ခဲ့ေသာ တဲအိမ္ေပါင္း (၁၆၇၀၀၀) တို႔မွ ေနရာေကာင္းမွန္သမွ် စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက တရား၀င္ ရယူၾကသည္။ အစိုးရထံမွ ဂရန္ေလွ်ာက္ ကာ ရယူၾကသည္။ ေျမကြက္ဂရန္ရရွိသူ စစ္ဗိုလ္က စစ္တပ္ပိုင္ အင္း၀ဘဏ္တိုက္မွာ ေျမကြက္ကို ေပါင္ႏွံၿပီး၊ ေငြေခ်းၿပီး တုိက္ေဆာက္သည္။ တုိက္ၿပီးသည္ႏွင့္ BEDC လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ျပည္ပမွ ငွားရမ္းေခၚယူေသာ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကို အိမ္ငွားခ်သည္။ ေျမကြက္အလြတ္ေတြရွာၿပီး အိမ္ေစာင့္အစိုးရ အာဏာကို အသံုးျပဳကာ ဂရန္ရယူၿပီးသည္ႏွင့္ မိမိအိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံတျပားမွ မထုတ္ရဘဲ တုိက္ရွင္မ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေလရာ စစ္ဗိုလ္ႀကီး မ်ားသည္ တုိက္တလံုးမွ်ႏွင့္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ေလးငါးဆယ္လံုး အပိုင္ယူၾကေတာ့သည္။ စစ္ဗိုလ္ တုိက္မ်ား ပါရမီရပ္ကြက္မွ စတင္တည္ေထာင္သည္။
ကမၻာေအးလမ္းေပၚတြင္ ထင္ရွားႀကီးက်ယ္ေသာ ခ်င္းေခ်ာင္းစစ္ဗိုလ္တို႔ ရိပ္သာႀကီးသည္ ဆင္းရဲသားတဲမ်ားကို ေျမတူးစက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး ဂရန္ရယူကာ စစ္တပ္ဘက္ေငြမ်ားႏွင့္ ေဆာက္ထားၾကသည့္ တုိက္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏုက အိမ္ေစာင့္စစ္အစုိးရအား စတင္ေ၀ဖန္ေသာ မိန္႔ခြန္းတြင္ “ဆင္းရဲသား မ်ား ဒူးႏွင့္မ်က္ရည္သုတ္ေနရသည္” ဟု ေျပာခဲ့သည္မွာ ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံဖ်က္စဥ္က သတင္းကို ရည္ၫႊန္းေျပာခဲ့ သည္။ ထိုစဥ္က ေၾကးမံုသတင္းစာတြင္ ထမင္းစားေနခုိက္ တဲဖ်က္ခံရေသာ မိသားစု၏ ထမင္းဟင္း ပန္းကန္ေလးမ်ား ေျမပံုေပၚ၌ ပစ္ထားသည္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ျပသသည့္ သတင္းဓာတ္ပံုကို ေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကိုယ္တုိင္က အိမ္ေစာင့္အစိုးရ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္တြင္ သားသမီးမ်ားအတြက္ ေျမကြက္မ်ား ဂရန္ရယူၿပီး သားသမီးတဦးတိုင္းအတြက္ တိုက္တလံုးစီေဆာက္ကာ သံ႐ံုးမ်ားကို ငွားစားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တုိက္အိမ္မ်ားသည္ စစ္ဗိုလ္တုိင္း ရပိုင္ခြင့္ရွိေသာ အခြင့္အေရးျဖစ္လာသည္။ ဗိုလ္မႉးႀကီးတင္ေဖ ကဲ့သို႔ အျပစ္ႏွင့္ ရာထူးထုတ္ခံရသူပင္ ၿမိဳ႕လယ္မွ အေကာင္းဆံုး ေျမကြက္ကို ေပးခဲ့သည္။
ေၾကးမံုအဖို႔ အေမရိကန္က ေခတ္မီပံုႏွိပ္စက္ႀကီး ၀ယ္ယူတင္သြင္းစဥ္က အျခားဘဏ္မ်ားမွ ေငြမေခ်းၾက၍ အခက္ႀကံဳခုိက္ အင္း၀ဘဏ္တိုက္မွ ေငြေခ်းေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးရွင္ဟု ဆိုႏုိင္ေပသည္။ မည္သို႔ပင္ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေစကာမူ တပ္မေတာ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး အမည္ကို အသံုးျပဳၿပီး အရပ္သားအခြန္ထမ္းမ်ား၏ အခြန္ေတာ္ကို ေငြရင္းအျဖစ္ သံုးစဲြကာ အရပ္သားတို႔၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းခြင္ကို ၀င္လုသည္ကို လက္မခံႏိုင္ ဘဲ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရသည္။ ထုိ႔ျပင္ သူတို႔က အေကာက္ေတာ္ခြန္၊ ေရာင္း၀ယ္ခြန္ႏွင့္ အျခားခြန္ေတာ္မ်ား တျပားတခ်ပ္မွ မေပးေလသျဖင့္ စီးပြားေရးဓားျပလုပ္ငန္းဟု ျမင္မိသည္။
၁၉၄၇ ခု အေျခခံဖဲြ႔စည္းပံု ဥပေဒႀကီး အပိုဒ္ (၄၂) တြင္ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ သမ၀ါယမအဖဲြ႔မ်ား ႏွင့္ အျမတ္အစြန္းအတြက္ လုပ္ကိုင္ၾကသည့္ ပုဂၢလိကမဟုတ္ေသာ အဖဲြ႔မ်ားကို အားေပးရမည္ဟု ပါရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ပါလီမန္တြင္ စစ္တပ္၏ စီးပြားေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္ကိစၥ ေဆြးေႏြးၾကရန္ ႀကံဳႀကိဳက္ေသာ အခါမ်ားတြင္ ကန္႔ကြက္သူမရွိ ေရွာေရွာရွဴရွဴ အတည္ျပဳေလ့ရွိသည္။ လက္၀ဲ၀ါဒီမ်ားက ပုဂၢလိက စီးပြားေရးစနစ္ကို ဆန္႔က်င္ သူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေထာက္ခံၾကသည္။ တည္ၿမဲအမတ္မ်ားကမူ စစ္တပ္ျပဳသမွ်ကို ေထာက္ခံ ၾကသည္။ သန္႔ရွင္းအမတ္မ်ားကလည္း စစ္တပ္၏ ႏုိင္ငံေရးဖိအားကို တြန္းလွန္ေနရေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရးနယ္ခ်ဲ႕သည္ ကို ဆန႔္က်င္သမႈ မျပဳၾကေပ။
အေရးႀကီးသည္မွာ စီးပြားေရးနယ္ခ်ဲ႕ေနေသာ စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေရးအာဏာနယ္ပယ္ကို ၀င္ေရာက္လုယက္ လာႏုိင္သည္။ ကန္႔ကြက္သူမရွိက တဆင့္ကဲလာေလမည္မွာ မုခ်။
သတင္းစာေလာကတြင္ စစ္တပ္၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ရန္ပံုေငြႏွင့္ ထုတ္ေသာ သတင္းစာႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား၏ အိပ္ထဲမွ ထုတ္ေပးေသာ ေငြရင္းႏွင့္ လည္ပတ္သည့္ သတင္းစာပါ စစ္တပ္ပိုင္ သတင္းစာ ႏွစ္ေစာင္ရွိလာသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ စစ္တပ္၏ စီးပြားေရးနယ္ခ်ဲ႕လုပ္ငန္းမ်ားကို ေ၀ဖန္တင္ျပဖို႔ တာ၀န္ရွိသူ တစံုတေယာက္ လိုအပ္လာသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေၾကးမံုက တာ၀န္ယူၿပီး စစ္တပ္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား နယ္က်ယ္ လာခ်ိန္က စတင္ၿပီး ျပင္းထန္စြာ ေ၀ဖန္ေရးသားခဲ့သည္။
စစ္တပ္က စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးအတြက္ ျမ၀တီမဂၢဇင္း ထုတ္ေ၀သည္ကို ကန္႔ကြက္မႈ မျပဳေပမယ့္ ျမ၀တီမဂၢဇင္းက ျပကၡဒိန္ထုတ္ေ၀ျခင္းႏွင့္ စာအုပ္ဆုိင္ဖြင့္သည္က စတင္ၿပီး ျပင္းထန္စြာ ေ၀ဖန္ခ်က္ေရးသား ကာ အယ္ဒီတာအာေဘာ္မွ ကန္႔ကြက္ေရးသားခဲ့သည္။
ျမန္မာပံုႏွိပ္ေလာကတြင္ သုဓမၼ၀တီ ပံုႏွိပ္တုိက္ႏွင့္ အျခားဘာသာေရး ပံုႏွိပ္တုိက္မ်ားက နိပါတ္ေတာ္လာ ေဆးေရာင္းစံုပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင့္ ျပကၡဒိန္ထုတ္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာက ရက္ရာဇာ ျပႆဒါး ေန႔မ်ားကို ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳဘဲ “ေကာင္းေသာအႀကံ၊ ေကာင္းေသာအမႈ ျပဳသူမ်ားအဖို႔ ေန႔မွန္သမွ်သည္ ရက္ရာဇာ ျဖစ္သည္။ မေကာင္းေသာ အႀကံ အမႈျပဳသူမ်ားအဖို႔ ေန႔မွန္သမွ်သည္ ျပႆဒါးသာတည္း” ဟူသည့္ ေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္ ေဆးေရာင္စံု မ်က္ႏွာဖံုးမပါဘဲ တ၀က္ေစ်းႏွင့္ ပံုႏွိပ္ေရာင္းခ်ေလ့ရွိသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းက ေဆးေရာင္စံု အမ်ိဳးသမီးေခ်ာကေလးမ်ား ပန္းခ်ီပံုႏွင့္ ျပကၡဒိန္ စတင္ထုတ္ ေသာအခါ လူႀကိဳက္မ်ားကာ ေရာင္းေကာင္းသည္။ တုိင္းရင္းေမ အမ်ိဳးသမီး ဂ်ာနယ္တိုက္က မိန္းမေခ်ာကေလး မ်ား၏ ဓာတ္ပံုႏွင့္ ေဆးေရာင္စံု ျပကၡဒိန္ထုတ္သည္။ ၀ယ္သူမ်ားအဖို႔ မိမိတို႔ ႏွစ္သက္ရာကို ၀ယ္ယူသံုးစြဲၾက သည္။ ထိုျပကၡဒိန္ စီးပြားေလာကတြင္းသို႔ ျမ၀တီမဂၢဇင္းက ေဆးေရာင္စံုအမ်ိဳးသမီးဓာတ္ပံုႏွင့္ ၀င္လာေသာ အခါ မင္က်မင္နသပ္ရပ္လွပေသာ္လည္း လူထုက စစ္တပ္ကို ဆန္႔က်င္ၾကသျဖင့္ ၀ယ္သူနည္းပါးသည္။ ဤတြင္ အစိုးရဌာနမ်ား ျမ၀တီျပကၡဒိန္ကို ၀ယ္ယူၾကရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ကာ ေရာင္းခ်သည္။
စစ္တပ္က အစိုးရအခြန္အတုတ္ မေပးဘဲ စီးပြားေရးလုပ္ကာ အခြန္ေပးရသူ အရပ္သား ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္ မ်ားႏွင့္ စီးပြားၿပိဳင္သည္မွာ မတရားပါဟု ျပင္းထန္စြာ ေရးသားကာ ကန္႔ကြက္ေ၀ဖန္ခဲ့သည္။
စစ္တပ္လုပ္ငန္းမ်ား၊ ဆုိင္မ်ား၏ ဓာတ္ပံုေဆာင္းပါးႏွင့္ ေ၀ဖန္ခ်က္ ေခါင္းႀကီးပိုင္းကို ေဖာ္ျပေသာေန႔ နံနက္ (၇) နာရီ (၁၅) မိနစ္တြင္ တပ္မေတာ္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး စီးပြားအဖဲြ႔ဦးစီး ဗိုလ္မႉးႀကီးက စစ္႐ံုးသို႔ လာေရာက္ၿပီး နံနက္စာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ႂကြပါဟု ဖိတ္သျဖင့္ ခ်က္ျခင္းပင္ သြားခဲ့သည္။ မိမိကို ဖမ္းခ်င္ဖမ္းေလမည္ လားဟု စိတ္မခ်ေသာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ကို အတူေခၚသြားခဲ့မိသည္။
စစ္႐ံုးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ တကယ္ပင္ လက္ဖက္ရည္ပဲြ တည္ခင္းျပဳစုသည္။ ေၾကးမံု၏ သတင္းေဆာင္းပါး ႏွင့္ ေခါင္းႀကီး ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားအေၾကာင္း တလံုးတပါဒမွ် ေဆြးေႏြးျခင္း မျပဳဘဲ အလႅာပသလႅာပ စကားမ်ားသာ ေျပာၾကသည္။ မွန္ကန္လွေသာ ေၾကးမံု၏ တင္ျပခ်က္ကို ျပန္လည္ေခ်ပရန္ မလြယ္ပါ။ နံနက္စာစားၾကရင္း စာေပကိစၥ၊ အႏုပညာကိစၥ စေသာ အျငင္းမပြားႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာ ေျပာၾကသည္။ တင္ေမာင္ ဘာေၾကာင့္ေရးသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းအရင္းကို သူနားလည္ပါသည္။
ျပန္ေတာ့မည္ဟု ႏႈတ္ဆက္ၾကမွ “တခုေတာ့ ကတိေပးပါတယ္” ဟု ေလးနက္ေသာ ကတိစကားကို သူက ဆိုသည္။ “က်ေနာ္တို႔ လူတစု တပ္မွာရွိသေ႐ြ႕ ကာလပတ္လံုး စစ္တပ္က လက္နက္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရး အာဏာ လုတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစရပါဘူး” ဟူ၏။
တင္ေမာင္အဖို႔ စိတ္ေက်နပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့မိသည္။ သူတို႔အုပ္စုတြင္ စစ္၀ါဒျပင္းသူ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ လည္း ပါ၀င္သည္။ သူတို႔ လူငယ္စစ္ဗိုလ္တစုက “မဟုတ္မတရား လက္နက္ႏွင့္ အာဏာလုမႈကို မလိုလား” ဟု ဆိုသည္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်ေသာေၾကာင့္ ပီတိပင္ျဖစ္ခဲ့မိေသးသည္။
သူတို႔အေပၚက ပုဂၢိဳလ္ႀကီး၏ ၀သီစ႐ိုက္ကို သိထားေစကာမူ သံဃာ့အား ဘုရားမလြန္သာ ဆိုသကဲ့သို႔ လူငယ္တစု၏ အင္အားအရ ႏုိင္ငံေရးအာဏာကို မဟုတ္မတရား လုၾကေလမည္ မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့မိသည္။
သူ၏ ကတိက (၃) လတာမွ်သာ ခံသည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလတြင္မူ လူထုက ေ႐ြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ထားေသာ သန္႔ရွင္း ဖဆပလအစိုးရ၏ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုအိမ္ကို အေျမာက္ႏွင့္ခ်ိန္ၿပီး ႏုိင္ငံေရး အာဏာကို ေတာင္းေသာအခါတြင္ သူပင္ ေရွ႕တန္းမွ ပါလာသည္။
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးေအာင္ႀကီးႏွင့္ ဗိုလ္မႉးႀကီးတင္ေဖတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ ေစခုိင္းခ်က္အရ ဦးႏုထံ အာဏာေတာင္းၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ လူစု တပ္ထဲတြင္ ရွိေနသေ႐ြ႕ လက္နက္ႏွင့္ အာဏာမလုဟူေသာ ကတိမွာ အထက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ အမိန္႔အရ ပ်က္ရေလေတာ့သည္။ ။

ေရခဲထဲမွာ ပိုက္ဆံရွာ

က်ေနာ့္ဇနီးမခ်ိဳ ျမန္မာျပည္က မိဘေတြဆီ ေငြပို႔တဲ့အခါ ဖုန္းဆက္ရပါတယ္။ တခါေတာ့ သူ႔ေမာင္လူဆိုး အတြက္ ေငြပို႔ေပးရင္း “ပို႔လုိက္တဲ့ေငြကို အလဟႆ မလုပ္လိုက္နဲ႔၊ အက်ိဳးရွိတဲ့ေနရာမွာသံုး” စသည္ျဖင့္ ဆံုးမေျပာဆိုေနရင္း ေနာက္ဆံုးေျပာလုိက္တဲ့စကားက “ဒီမွာ နင့္အကိုလည္း ေရခဲထဲမွာ ပိုက္ဆံရွာရတာ” တဲ့။
က်ေနာ့္ေယာက္ဖ စိတ္ထဲ “ေရခဲထဲမွာ ပိုက္ဆံရွာရတာ” ဆိုတာကို ဘယ္လိုနားလည္သြားမလဲလို႔ က်ေနာ္ ဆက္စဥ္းစားေနမိတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲ ေနတာ၊ ႏုိင္ငံျခားဆိုတာလည္း မေရာက္ဘူး၊ ဥေရာပ ဆိုတာ က သူနဲ႔အေ၀းႀကီးေလ။ ဥေရာပမွာ ႏွင္းေတြက်တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာေတာ့ သူျမင္ဘူးခ်င္ျမင္ဘူး မယ္။ ေနာက္ဆံုး သူေကာက္ခ်က္ခ်သြားႏုိင္တာက “ငါ့ေယာက္ဖ တေယာက္ ေရခဲစက္မွာ အလုပ္လုပ္တာ ျဖစ္မယ္၊ ေရခဲတံုးေတြ ဆိုက္ကားေပၚတင္ၿပီး ေရခဲျခစ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြလုိက္ပို႔ရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တာမို႔ ငါ့အမ က ဒီလို ေျပာတာေနမွာပါ” လို႔ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူအဲလို ထင္ရင္ေတာ့ မွားပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒိန္းမတ္ကို ေရာက္လာတာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ပါ။ ႏွင္းမုန္တုိင္းေတြ တုိက္ၿပီးကာစ တရက္မို႔ ဘယ္ေနရာပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ေရခဲေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေအးလုိက္တာလည္း လြန္ပါေရာ။ ကြာလာလမ္ပူက ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ အေႏြးထည္ေတြေလာက္ေတာ့ စကင္ဒီေနးဗီးယားေဆာင္းက ရီတာေပါ့ ျဖစ္ေနတာေလ။ မတ္လကုန္ေတာ့ လမ္းေပၚက ေရခဲေတြ အလိုလို ေပ်ာက္ကုန္ပါတယ္။ ေႏြဦးရာသီ ေရာက္လာေတာ့ ေျမေပၚက ထေပါက္လာတဲ့ ေရာင္စံုပန္းေလးေတြက ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနျပန္ေရာ၊ ေႏြရာသီ ေရာက္ေတာ့ ေတးဆိုတဲ့ ငွက္ေတြရယ္၊ ေနေရာင္ျခည္ရယ္နဲ႔ လူေတြလည္း အေႏြးထည္ႀကီးေတြ သိပ္မ၀တ္ရ ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာျပည္က အညာေဒသလို ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိပ္လိပ္တက္လာတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ေလ။
၂၀၀၆ ေဆာင္းတြင္းမွာ က်ေနာ္ အလုပ္မ၀င္ရေသးပဲ ဒိန္းမတ္စာသင္ေက်ာင္းပဲ တက္ေနရတာမို႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ေက်ာင္းကို အသြားလမ္းေပၚက ေရခဲေတြ တက္နင္းသြားရတာမို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ တမ်ိဳးအရသာ ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္။ ၂၀၀၆ ဂ်ဴလုိင္လမွာ က်ေနာ့္ကို စက္႐ံုက အလုပ္ခန္႔လုိက္ပါတယ္။ အလုပ္နဲ႔အိမ္ အတန္ငယ္ (၁၄ ကီလုိမီတာ) ေ၀းတာမို႔ စကူတာေလးနဲ႔ အလုပ္သြားပါတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္က ေက်ာင္းအခ်ိန္ထက္ ေစာတာမို႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားလို႔ မရေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ကားရွိလုိ႔ ေမာင္းသြားရင္ ၁၅ မိနစ္နဲ႔ ေရာက္ေပမယ့္ စကူတာက ကီလိုမီတာ ၃၀ ပဲ ေျပးတာမို႔ သူနဲ႔ဆို မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္မွ အလုပ္ကို ေရာက္ပါတယ္။
ကားေမာင္းလုိင္စင္လည္း မရွိ၊ ကုိယ္ပုိင္ကားလည္း မရွိတာမို႔ စကူတာေလးနဲ႔ အလုပ္သြားေနရင္း ေဆာင္းကို၀င္လာပါ ေတာ့တယ္။ ေဆာင္းေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ရာသီဥတုက ေအးလာသလို ေန႔တာတိုၿပီး ညတာ ရွည္လာတာမို႔ မိုးလည္း အေစာႀကီးခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ မနက္ဆို ၈ နာရီ၀န္းက်င္မွ ေနေရာင္ျမင္ရတာမ်ိဳးပါ။ ႏွင္းေတြ က်တဲ့ တမနက္ အလုပ္သြားဖို႔ အိပ္ရာထၿပီး ျပဴတင္းေပါက္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ေရခဲေတြ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေစာေသးလို႔လားေတာ့မသိ၊ ေရခဲရွင္းတဲ့စက္ေတြလည္း အဲဒီေန႔က အလုပ္မလုပ္ၾကေသးပါ။ ေရခဲက သိပ္အထူႀကီးလည္း မဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဆုိင္ကယ္ကို ေျဖးေျဖးစီးမယ္ကြာ ဆိုၿပီး အလုပ္ကို လာခဲ့ပါတယ္။ ေအးကလည္း ေအး၊ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္နဲ႔ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာဆို ဆုိင္ကယ္ လဲမွာစိုးလုိ႔ ေျခေထာက္နွစ္ေျခာင္းကို အရံသင့္ ကားထားရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လာလိုက္တာ စက္႐ံုနားက ရထားလမ္း ကုန္းေက်ာ္တံတားေလးနားမွာ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ပါေလေရာ၊ ေရခဲထဲ ေလွ်ာတုိက္ပါသြားၿပီဆိုတာ သိလုိက္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ထိန္းလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ လူက လမ္းေပၚကို ေၾကာင္က်မက်ပဲ၊ ေခြးက်က်တာမို႔ ရင္ပတ္ထဲေအာင့္သြားတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔အတူ ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္နဲ႔ ကတၱရာလမ္းျခစ္တဲ့ကိုလည္း ၾကားလိုက္ရပါ တယ္။ (ဆုိင္ကယ္စီးရင္ ဦးထုပ္အၿမဲတမ္းေဆာင္းထားသင့္ပါတယ္) ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ေမွာင္ေနတယ္။ မနက္ေစာေသးတာမို႔ ကားအသြားအလာလည္း မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အာ႐ံုေတြကို ျပန္စု၊ အသက္ကို ၀ေအာင္႐ႈၿပီးေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ စက္ေသေနတဲ့ ဆုိင္ကယ္ကို ျပန္ေထာင္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ရတာေပါ့။ အဲဒီေန႔ တေန႔လံုး အလုပ္ထဲမွာ ရင္ဘတ္ေအာင့္ေနတာပါ။
အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ပါေသးတယ္။. အဲဒီအေခါက္က ေရခဲေတြမ်ားတယ္၊ သြားလို႔မျဖစ္ ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး အိမ္ကို ျပန္လွည့္အလာ အိမ္နားေရာက္ခါနီးမွာ လဲတာပါ။ လဲေနတံုး ေနာက္မွာ ကားတစီး ရပ္လာၿပီး ကားေပၚက လူက ဆုိင္ကယ္ကို ၀ုိင္းေထာင္ေပးပါတယ္။ လမ္းေပၚျပဳတ္က်သြားတဲ့ ထမင္းဘူးေလး ရယ္၊ ေကာ္ဖီဓါတ္ဗူးေလးရယ္ကိုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ေကာက္ၿပီး အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
မႏွစ္ကေဆာင္းကေတာ့ ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာမႈ၊ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲလာမႈေတြေၾကာင့္ ေရခဲေတြ မက်သ ေလာက္ပါပဲ။ က်ခဲ့ရင္လည္း ေရခဲအေၾကာင္းေတာ့ ကိုယ္လည္း နဲနဲေတာ့ နားလည္ေနပါၿပီ။
အဲဒီလုိ ေရခဲထဲ အလဲလဲအကြဲကြဲ အလုပ္သြားရတာမို႔ က်ေနာ့္ ဇနီးက သူ႔ေမာင္ကို “ေရခဲထဲ ပိုက္ဆံရွာရတာ” လုိ႔ တင္စားေျပာလုိက္ကို က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဆက္စပ္စဥ္းစားေနရင္း ဒီစာကို ေရးျဖစ္တာပါ။
ၿပီးေတာ့ ေအးစက္ေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းကာလေတြမွာ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ အလုပ္သြားရတဲ့့ ဘ၀က ကၽြတ္ေအာင္၊ ကားေလးဘာေလးလည္း ၀ယ္ႏုိင္ေအာင္ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရေအာင္ လုပ္အံုးမွပါလို႔လည္း စဥ္းစားေနမိ ပါတယ္။ ။

(အေပၚက ပံုက က်ေနာ္တို႔ ဒိန္းမတ္ေရာက္တဲ့ေန႔မွာ ရိုက္ထားတဲ့ သမီးပံုပံု ရဲ့ ပံုပါ)

(၁၄) သတင္းစာတေစာင္၏ မူ၀ါဒ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ေၾကးမံုသတင္းစာ၏ ႏုိင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒသည္ အေမရိကန္သံ ႐ံုးမွ ဦးေဆာင္ေနေသာ လက္်ာ၀ါဒ မဟုတ္ေသာ ေၾကာင့္ အေမရိကန္သံ႐ံုးက အားမေပးေစကာမူ အဂၤလိပ္သံ႐ံုးက အားေပး အားေျမႇာက္ျပဳခဲ့သည္။ ၁၉၅၇ ခု၊ ဧၿပီလတြင္ သတင္းစာထြက္ၿပီး (၅) လၾကာေသာ စက္တင္ဘာလ၌ ဘုရင္မ၏ ဧည့္သည္ေတာ္အျဖစ္ ၿဗိတိန္ကၽြန္းသို႔ (၂) လတာမွ် လာေရာက္ေလ့လာပါဟု ဖိတ္ေခၚခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ အင္အားႀကီးေသာ ပံုႏွိပ္စက္ သစ္ႀကီးကို အဂၤလိပ္ ကုမၸဏီႀကီးတခုက ေႂကြးစနစ္ႏွင့္ ေရာင္းခ်ေစရန္ သံ႐ံုးက ကူညီခဲ့သည္။ ဖဆပလ အစိုးရ ဆိုရွယ္လစ္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး သခင္ခ်စ္ေမာင္ ကလည္း အာမခံေၾကာင္း သံ႐ံုးကို ေျပာေပးေသး၏။
ျမန္မာသတင္းစာအမ်ားအဖို႔ သူတို႔ သံ႐ံုးမ်ားကို ဂ႐ုစိုက္ရန္ မလိုပါေပ။ ႏုိင္ငံျခားေရး၀ါဒထက္ ျပည္တြင္း ႏုိင္ငံေရး မူ၀ါဒ မွန္ကန္မွသာ စာဖတ္ပရိသတ္က လက္ခံအားေပးသည္။ ေၾကးမံုထြက္လာခ်ိန္တြင္ တခ်ိန္က ဂ်ပန္ကို တညီတၫြတ္တည္း ေတာ္လွန္ၾကၿပီး အဂၤလိပ္ကို တစုတေ၀းတည္း တိုက္ခဲ့ၾကသည့္ ဖဆပလ အဖဲြ႔ႀကီး၏ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး စည္းလံုးမႈႀကီး ၿပိဳကြဲပ်က္စီးသြားသည္ႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္တိုက္ဆုိင္ ေနသည္။ ဤကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံေရးပဋိပကၡႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ရသည္မွာ သတင္းစာအဖို႔မူ အခြင့္အေရးေကာင္းတခု ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား၊ အကဲြအၿပဲသတင္းမ်ားတို႔သည္ ပရိသတ္ႀကိဳက္္သည့္ သတင္းမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
အေရးႀကီးသည္မွာ သတင္းစာအဖို႔ မိမိတို႔ပါ အကဲြအင္အားစုမ်ားႏွင့္ အတူ တဘက္ဘက္ကို ေရာပါမသြားဘဲ ေရွာင္ႏုိင္တိမ္းႏုိင္ရန္ ျဖစ္သည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပဲြသည္ တရားမွ်တသည္။ အမတ္ (၂၅၅) ေနရာတြင္ ဖဆပလ က (၂၄၈) ဦး အေရြးခံရၿပီး ကြန္ျမဴနစ္အမတ္ (၇) ဦး တက္လာခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး အမတ္ဦးေရအမ်ားဆံုး အေရြးခံရသျဖင့္ အစိုးရအဖဲြ႔အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့ေသာ ဖဆပလ တပ္ေပါင္းစု အဖဲြ႔ႀကီးသည္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မွာ စတင္ အက္သံပါလာသည္။ ကဲြအက္ရျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္း မွာ အေမရိကန္ႏွင့္ ႐ုရွတို႔ တုိက္ေနၾကေသာ ၀ါဒတုိက္ပဲြ၊ စစ္ေအးတုိက္ပဲြႀကီး ျဖစ္သည္။
စစ္ေအးတုိုက္ပဲြမွ ပိုမို ျပင္းထန္လာၿပီး ကိုးရီးယားျပည္တြင္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ စစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပြားေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားရသည္။ ဖဆပလ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၀င္ အမ်ားက ေတာင္ကိုးရီးယားဘက္မွ ကုလသမဂၢ စစ္တပ္အသြင္ႏွင့္ ပါ၀င္တုိက္ခိုက္ေသာ အေမရိကန္ကို ေထာက္ခံၾကေလရာ ႐ုရွကြန္ျမဴနစ္ကို ေထာက္ခံၾကသူ လက္၀ဲ၀ါဒီမ်ားက ဖဆပလ တပ္ေပါင္းစုႀကီးမွ ခဲြထြက္ၾကသည္။ သူတို႔တစုက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား ပါတီဟူေသာ အမည္ႏွင့္ ပါတီခဲြၿပီး တည္ေထာင္ၾကသည္။ ပါတီ (၂) ခုလံုး ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒီမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ သတင္းစာမ်ားက ခပ္လြယ္လြယ္ပင္ လက္၀ဲဆရာတို႔ကို ဆိုရွယ္နီမ်ားဟု အမည္ေပးေခၚၾကၿပီး ဖဆပလ ဆိုရွယ္ လစ္မ်ားကို ဆိုရွယ္ျဖဴဟု ေခၚၾကသည္။
၁၉၅၀ ခုႏွစ္တြင္ ပါလီမန္တြင္ ဆိုရွယ္နီတို႔က အမတ္ေနရာ (၁၂) ေနရာရွိေသာေၾကာင့္ ပါလီမန္အစည္း အေ၀းမ်ားမွာ အတုိက္အခံအသံမ်ားႏွင့္ ေ၀ဆာလာသည္။
၁၉၅၁ - ၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ က်င္းပေသာအခါ အတိုက္အခံ အမတ္ (၆၈) ဦး ရရွိခဲ့သည္။ ထိုေ႐ြးေကာက္ပဲြမွ စတင္ကာ စစ္တပ္က ႏိုုင္ငံေရးနယ္သို႔ ၀င္လာသည္။ လက္၀ဲအမတ္ေလာင္းမ်ား ေဆာင္ရြက္သူမ်ားကို စစ္တပ္က သတ္ျဖတ္သည္အထိ ႏွိမ္နင္းေပးကာ သူတုိ႔၏ မဟာမိတ္ ဆိုရွယ္လစ္မ်ား အေ႐ြးခံရန္ ကူညီသည္။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွ စတင္ကာ အမတ္ဦးေရ (၁၆၈) ဦး ရရွိေသာ ဖဆပလႀကီးသည္လည္း ဆိုရွယ္လစ္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြ ဦးစီးေသာ တည္ၿမဲအဖြဲ႔ႏွင့္ ဦးႏု၊ သခင္တင္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ သန္႔ရွင္းအဖဲြ႔ဟူ၍ ကဲြသြားျပန္သျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစု သံုးစိတ္သံုးမႊာ ျဖစ္လာသည္။ ျပည္သူ႔ညီၫြတ္ေရးတပ္ဦးေခၚေသာ ပမညတ အမတ္မ်ား ကလည္း ရွိေသးေလရာ အင္အားႀကီး ပါတီႀကီး (၄) စု ကဲြၾကေတာ့သည္။
ယင္းသို႔ အစုစုကဲြေနေသာ ႏုိင္ငံေရးအုပ္စုမ်ားအဖို႔ ပါလီမန္တြင္ မည္သူမွ အင္အားခုိင္မာသည့္ အဖဲြ႔ျဖစ္မလာ ဘဲ အားနည္းေသာ အဖဲြ႔ကေလးမ်ားအျဖစ္ တက်က္က်က္ ဆူညံေနေတာ့သည္။ သန္႔ရွင္းဖဆပလ က အင္အား အႀကီးဆံုးျဖစ္သျဖင့္ အစိုးရအဖဲြ႔ကို ဖဲြ႔ႏုိင္ေစကာမူ အတုိက္အခံမ်ား ညီၫြတ္လွ်င္ ျပဳတ္က်ႏိုင္သည့္ အေျခအေန ေရာက္ေနသည္။ တခ်ီတြင္ ႏိုင္ငံ၏ ရသံုးခန္႔မွန္းေျခ ေငြစာရင္းဘတ္ဂ်က္ကို ပါလီမန္မွာ တင္သြင္းအတည္ျပဳရ စၿမဲ ျဖစ္ပါလ်က္ အတိုက္အခံအမတ္မ်ား ညီေနလွ်င္ အစိုးရျပဳတ္က်ေလႏုိင္သည္ကို စိုး႐ြ႔ံေသာေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုဦးစီးသည့္ သန္႔ရွင္းအစိုးရက ပါလီမန္သို႔ မတင္ဘဲ သမၼတအမိန္႔ႏွင့္ အတည္ျပဳေလသည္။ ဥပေဒအရ တရား၀င္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေစကာမူ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီ အစဥ္အလာအရ မျပဳသင့္၊ မျပဳထုိက္ေသာ အမႈျဖစ္သည္။ ထိုအမွားကို အေၾကာင္းျပကာ စစ္တပ္က ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ၿပီး အာဏာသိမ္းခဲ့သည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ အိမ္ကို အေျမာက္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားၿပီး စစ္ဗိုလ္ႀကီး (၃) ဦးက အာဏာလႊဲေပးရန္ ေတာင္းဆို ၾကသည္။ သူတို႔ သြားမည့္အခ်ိန္ကို သူတို႔က တိတိက်က် တင္ႀကိဳသတင္း ေပးထားေသာေၾကာင့္ ဦးႏု အိမ္ေရွ႕ မွ ကင္းတဲထဲတြင္ တင္ေမာင္ႏွင့္အတူ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ ကိုေရႊေမာင္အျပင္ စစ္တပ္ပိုင္ သတင္းစာ ဂါးဒီယန္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးစိန္၀င္းတို႔ (၃) ဦး ေရာက္ရွိေနႏွင့္ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးၾကေသာ အခန္းထဲသို႔ မ၀င္ၾကရေစကာမူ အတြင္း၌ ျဖစ္သမွ်တို႔ကို အတိအက် သိရသည္။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက ပါလီမန္မွာ ဒီမုိကေရစီ အစဥ္အလာ ပ်က္ကြက္ျခင္းကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဒီမုိကေရစီမက်ပါ ဟု စြပ္စဲြၾကသည္။ ပါလီမန္တြင္ သန္႔ရွင္းဖဆပလက အင္အားခုိင္မာစြာ မရွိသျဖင့္ ပမညတႏွင့္ ေပါင္းသည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္အလုိက် လုပ္ေဆာင္သည္ဟုလည္း အျပစ္တင္သည္။
“ဒါျဖင့္ စစ္တပ္က ယာယီအစိုးရဖဲြ႔ၿပီး စစ္တပ္ကပင္ ဦးစီးၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ က်င္းပေပးပါ။ တည္ၿမဲတို႔က အမတ္အင္အားမ်ားမ်ားရပါက အစိုးရဖဲြ႔ပါေစ” ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က သူတို႔စကားႏွင့္ သူတို႔ကို ျပန္ခ်ီ ေတာ့သည္။ စစ္တပ္ကို အာဏာအပ္ရမည္ဟု ေတာင္းဆိုရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ေစလႊတ္သည့္ အဖဲြ႔အဖို႔ စစ္တပ္အစိုးရ ဖဲြ႔ခြင့္မရွိေတာ့ဘဲ အိမ္ေစာင့္အစိုးရအျဖစ္ အာဏာကို ရယူရေတာ့သည္။ စစ္တပ္အဖို႔ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ အစဥ္အလာအရ တရားမွ်တေသာ ေ႐ြးေကာက္ပဲြကို က်င္းပေရးရမည့္ အေျခခံဥပေဒႀကီး၏ အေစာင့္အေရွာက္ တပ္မေတာ္ ျဖစ္သြားသည္။ ဦးႏု၏ ႏုိင္ငံေရးပရိယာယ္အရ ရာသက္ပန္ အာဏာရယူရန္ စီမံခ်က္မွာ တည္ဦးစကာလက ပ်က္ခဲ့ရေလသည္။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရ တက္ခဲ့စဥ္က ပါလီမန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက “ဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ဥေပဒႀကီးႏွင့္ ဒီမိုကေရ စီကို ျပည္ေထာင္စုသား တေယာက္အေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ စစ္သားတေယာက္အေနႏွင့္လည္းေကာင္း ေရာက္ရာအရပ္တြင္ အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္ယူပါသည္” ဟု က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုၿပီး အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့သည္။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္က တပ္မေတာ္အဖို႔ သူတို႔အာဏာရသည္မွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ အေျခခံဥပေဒႀကီး၏ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္ ျဖစ္သျဖင့္ အေျခခံဥပေဒႀကီးကို ရွိခိုးကိုးကြယ္ၾကေလေတာ့သည္။ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀သမွ် ပုဂၢလိကႏွင့္ အစိုးရထုတ္ စာနယ္ဇင္းမွန္သမွ်တို႔တြင္ ထုတ္ေ၀သူအမ်ားက အေျခခံဥပေဒႀကီးကို သစၥာခံယူပါ သည္ဟု ကတိသစၥာျပဳေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုး ေၾကညာၾကရသည္။
“အေျခခံဥပေဒႀကီးကို အသက္ေပးၿပီး ေစာင့္ထိန္းပါ့မည္” ဟု ပါလီမန္ လႊတ္ေတာ္တြင္ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုကာ အာဏာရယူခဲ့သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ အာဏာသိမ္းေသာအခါ၌ ပထမဆံုး ထုတ္ျပန္သည့္ အမိန္႔ေတာ္မွာ ၁၉၄၇ ခု၊ အေျခခံဥပေဒႀကီးကို ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း ဥပေဒျဖစ္သည္။
တရားမွ်တသည့္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြကို က်င္းပေပးပါမည္ဟူေသာ ကတိအရ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္၊ ေ႐ြးေကာက္ပဲြကို စစ္တပ္ အိမ္ေစာင့္အစုိးရက ဦးစီးက်င္းပေပးရာတြင္ တရားမွ်တမႈ မရွိဘဲ စစ္တပ္က မတရားဘက္လိုက္ခဲ့သည္။ ဖဆပလ အုပ္စုႀကီး (၂) စုျဖစ္ေသာ တည္ၿမဲႏွင့္ သန္႔ရွင္းတို႔ ၿပိဳင္ၾကရာတြင္ တည္ၿမဲတို႔ဘက္မွ ဖိအားေပး ခဲ့သည္။
ေက်ာက္ဆည္ဘက္မွ ေက်း႐ြာတ႐ြာတြင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္မဲေပးၾကရမည့္ မဲ႐ံုတ႐ံု၏ အကာကို ျဖဳတ္ခ်သည္။ ဟင္းလင္းျပင္ စားပဲြေပၚမွာ ရွိေသာ မဲပံုး (၂) ပံုး အနက္ သန္႔ရွင္းအမတ္ေလာင္း၏ မဲပံုးကို စားပဲြေအာက္မွာ ခ်ထားၿပီး တည္ၿမဲအမတ္ေလာင္း၏ မဲပံုးကိုသာ စားပဲြေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ ထိုမွ်မကေသး မဲေပးခ်ိန္ေရာက္ ေသာအခါ စစ္သားမ်ားက တန္းစီကာ ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားကာ မဲဆႏၵရွင္တို႔အား မဲေပးေစသည္။ ယင္းကဲ့သို႔ မတရား ဖိအားေပးေစကာမူ ထိုမဲဆႏၵ႐ံုတြင္ သန္႔ရွင္းက ႏိုင္၏။ ေသနတ္ကို မေၾကာက္ၾကဘဲ သန္႔ရွင္းကို မဲေပးၾက၏။ ၁၉၆၀ ခု၊ ေ႐ြးေကာက္ပဲြႀကီးမွာ မဲဆႏၵရွင္တို႔က သတၱိျပၾကသည္မွာ အံ့ဖြယ္သူရဲ ထူးကဲလွေတာ့၏။
မႏၱေလးတြင္ တည္ၿမဲ၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးက “တည္ၿမဲႏုိင္ရမယ္၊ ေလာင္းရဲတဲ့သူ လာခဲ့။ တရာနဲ႔ တဆယ္ေလာင္းမည္” ဟု ေဟာေျပာသျဖင့္ မန္းလူထုသတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာအာေဘာ္တြင္ “ဆတူပဲ ေလာင္းပါ့မယ္၊ တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပဲြ မွန္လွ်င္ တည္ၿမဲ ႐ႈံးရမယ္” ဟု ေရးသည္။ ခ်က္ခ်င္း ေန႔မဆုိင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းကို ဖမ္းၿပီး ေထာင္သို႔ ပို႔သည္။ တိုက္သြင္းလိုက္ေသးသည္။
၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးကပင္ မဲေရြးပြဲ တရားေဟာရာ၌ တည္ၿမဲတို႔သည္ ေ႐ြးေကာက္ပဲြႀကီးတြင္ ႏုိင္ရမည္၊ အကယ္၍ ႐ံႈးလွ်င္လည္း တည္ၿမဲတို႔က ႏုိင္မည္သာျဖစ္သည္ဟု ေျပာသည္။ တည္ၿမဲ႐ံႈးပါက စစ္တပ္ႏွင့္ အာဏာသိမ္းမည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္သည္ကို လူထုက လက္မခံ၊ နားမခ်မ္းသာ။
တည္ၿမဲတို႔၏ ေနာက္ပါးမွ စစ္တပ္ႀကီးက ရွိေနသည္ကို အားကိုးျပဳကာ သူတို႔က ထင္သလို ရမ္းကားၾကေသာ ေၾကာင့္ ၁၉၆၀ ျပည့္၊ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ အ႐ႈံးႀကီး႐ံႈးရသည္။ သန္႔ရွင္းအဖဲြ႔က (၅၂) ရာခုိင္ႏႈန္း မဲရရွိၿပီး တည္ၿမဲ အဖဲြ႔က (၃၃) ရာႏႈန္းရရွိကာ ပမညတတို႔က (၅) ရာႏႈန္းမဲ ရရွိခဲ့ၾက၏။
အမွန္ကို ဆိုရလွ်င္ တည္ၿမဲတို႔ဘက္တြင္ ပညာတတ္မ်ား အမ်ားရွိၿပီး သန္႔ရွင္းဘက္၌ ပညာအရည္အေသြး နိမ့္သည္။ တည္ၿမဲ အမတ္ေလာင္းတို႔ကို ႀကိဳက္သူမ်ားေသာ္လည္း တည္ၿမဲတို႔က စစ္တပ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၾကၿပီး စစ္တပ္က မတရား ဖိအားေပးေသာေၾကာင့္ တည္ၿမဲတို႔ ႐ႈံးရသည္။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပဲြမွ စတင္ကာ စစ္တပ္က လက္နက္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္သည္ကို လူထုက ခါးသည္းစြာ ႐ြံရွာၾကသည္ကို စစ္တပ္ေရာ၊ တည္ၿမဲတို႔ပါ နားမလည္ၾကရွာေခ်။
ေစာေစာက က်င္းပသည့္ ၾကားေရြးေကာက္ပဲြတို႔တြင္လည္း ဆိုရွယ္နီမ်ား အေရြးမခံၾကရေလေအာင္ စစ္တပ္က ရန္ရွာခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ လူသတ္မႈႀကီးမ်ား၊ က်ဴးလြန္မိသည္အထိ စြက္ဖက္ခဲ့သည္။ အေျခအေန မွန္မွာ စစ္တပ္က ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္ႏွင့္ လူမ်ိဳးစုသူပုန္ကို တိုက္ရင္း ေက်းရြာအမ်ားတြင္ တပ္စဲြထားေလသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရး မတရားဖိအားေပးမႈမ်ားအျပင္ ၾကက္ဆဲြ၊ ၀က္ဆဲြ၊ သမီးငယ္မ်ားကို ဆဲြ စေသာ အမႈမ်ားေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုႀကီးက စစ္တပ္ႏွင့္ နီးစပ္သူမွန္သမွ်ကို ဆန္႔က်င္ၾကေလသျဖင့္ တည္ၿမဲတို႔ အေရးနိမ့္ရသည္။
ထိုေ႐ြ႕ထိုမွ် ျပင္းထန္ေသာ ႏုိင္ငံေရးအကြဲေတာ္ပံု၊ ႏုိင္ငံေရးပဋိပကၡႀကီးတြင္ ေၾကးမံုအဖို႔ မည္သည့္ အုပ္စုကိုမွ ဘက္မလိုက္မိေစရန္ သတိႀကီးစြာ ထားရသည္။ အေပါင္းအသင္းအျဖစ္ တည္ၿမဲ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ မ်ားစြာ ရင္းႏွီး၏။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ညတည သန္းေခါင္ေက်ာ္မွာ ဖုန္းဆက္ၿပီး “ရဲကားတကား၊ အိမ္ေရွ႕ေထာင့္မွာ ရပ္ထားတာေတြ႔တယ္။ ကိုႏုက က်ဳပ္ကို ဖမ္းေတာ့မယ္ တင္တယ္။ ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ သက္ေသလာခဲ့ဗ်ာ” ဟု ဖိတ္ေသာေၾကာင့္ တညလံုးသူ၏ အိမ္ကို သြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေသာက္ရင္း ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးခဲ့ရသည္။
“သတင္းစာေတြ ခဲစာလံုးခြက္ ေမွာက္တာေတြနဲ႔ သာယာ၀တီေထာင္မွာ ေဒါက္တာဘေမာ္နဲ႔ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ကို ခ်ဳပ္ထားခ်ိန္မွာ သမီးျဖစ္သူက သြားေတြ႔ေတာ့ ဖခင္ေဒါက္တာဘေမာ္ ကို ေထာင္၀င္စာေတြ႔ခြင့္ေပးၿပီး ခင္ပြန္း ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ကို ေတြ႔ခြင့္ေပးတာ မလြန္ဘူးလား” ဟု ေမးေသာအခါ “က်ဳပ္ကလဲ ငယ္ေသးေတာ့ ရမ္းခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ၀န္ခံရွာသည္။
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္ကို ဦးႏုကလည္း ေၾကးမံုကို မၾကည္ေပ။ တႀကိမ္တြင္ ၿမိတ္ဘက္၌ ဦးႏုခရီးထြက္ ခ်ိန္ တရားထုိင္ရန္ ဇရပ္တေဆာင္ေဆာက္ရန္ အရာရွိမ်ားထံ အလႉခံေၾကာင္း သတင္းကို ေၾကးမံုတြင္ ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။ ထိုသတင္းသည္ မိမိ၏ ဂုဏ္သေရကို ပ်က္ေစပါသည္။ တရားစဲြလိုပါသည္ဟု ဦးႏုက ၀န္ႀကီးအစည္း အေ၀းတြင္ တင္ကာ ခြင့္ေတာင္းသည္။
နံနက္ (၁၁) နာရီ ၀န္ႀကီးအဖဲြ႔ အစည္းအေ၀းၿပီးသည္ႏွင့္ သတင္းရေသာေၾကာင့္ ဦးႏုထံ ေတာင္းပန္စာေရး ၿပီး ညေန (၂) နာရီ သြားေပးမိသည္။ “ကက္ဘိနက္အစည္းအေ၀းဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ၀န္ႀကီးမ်ားထံ မေ၀ရေသးခင္ မွာ ဘာလို႔သိရတာလဲ” ဟု အႀကံေပးအရာရွိ ဦးအုန္းက ပြက္ပြက္ညံ ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္းေတာ့သည္။ မူလ တရားထုိင္ရန္ ဇရပ္အတြက္ ေငြခံမႈထက္ ႀကီးမားေသာ ႏုိင္ငံေတာ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္မႈဥပေဒႏွင့္ အေရးယူမည္ ဆိုသျဖင့္ မည္သည့္သတင္းမဆို ဦးစြာ သိမိသူ “ဖိုးသိ” ျဖစ္မိေသာ တင္ေမာင္အဖို႔ “မွားပါတယ္ခင္ဗ်ား” ဟု ဦးအုန္း ကို ဒူးေထာက္ကာ ေတာင္းပန္ရေတာ့သည္။
၁၉၅၈ ခု၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေသာေန႔ မတုိင္မီ တရက္တြင္ ဦးႏုႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ရခ်ိန္၌ ဦးႏုက “မင့္ကို ကိုေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ့ ဖ်က္မ်ဥ္းလို႔ ငါက ထင္မိတယ္” ဟု ေျပာၿပီး အခုအေရးႀကံဳမွ လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းစာဆိုတာ သိပါတယ္ကြ ဟု ၀န္ခံရွာေလသည္။ ။