(၄၀) ေဒါက္ျဖဳတ္ႀကီး ဒု-ညႊန္ၾကားေရးမႉး (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

အလုပ္၀င္ၿပီးေနာက္ မၾကာမီတြင္ အစိုးရပိုင္လုပ္ငန္းမ်ားကို စီးပြားေရးဆန္ဆန္ ဖဲြ႔ရန္ အစိုးရက လမ္းစဥ္ခ်မွတ္ သျဖင့္ သတင္းစာေကာ္ပိုေရးရွင္း ေပၚလာသည္။ ဆရာတက္တိုးက ညႊန္ၾကားေရးမႉးခ်ဳပ္ျဖစ္လာၿပီး တင္ေမာင္အား သတင္းဆိုင္ရာ ဒု-ညႊန္ၾကားေရးမႉး ခန္႔ထားသည္။ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာဆရာမ်ားကို လႊတ္မေပးေပ။ သူတို႔အား ေစာင့္ၾကည့္ရန္ ေရတပ္ဗိုလ္မႉးတဦးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ ဒု-ညႊန္ၾကားေရးမႉးအျဖစ္ ခန္႔ထားေလသည္။
ဆရာတက္တိုးက စာမ်ားမ်ားေရးရန္သာ အၿမဲႀကိဳးစားသူ ျဖစ္သည္ေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ တင္ေမာင္၏ စာရိတၱႏွင့္ အရည္အေသြးကို စိတ္ခ်ေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အလုပ္တာ၀န္မ်ားတို႔ကို ပံုလႊဲေပးသျဖင့္ သတင္းစာ မ်ား တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေရးကို အသင့္အတင့္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တင္ေမာင္၏ အေရးႀကီးသည့္ တာ၀န္ႀကီးတရပ္မွာ ‘ေဒါက္ျဖဳတ္’ အလုပ္ျဖစ္သျဖင့္ ရံဖန္ရံခါတို႔တြင္ စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ရသည္။
စစ္အစိုးရ စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ စိတ္ႀကိဳက္သတင္းစာ ထုတ္ရသည္မွာ မလြယ္ပါ။ ဇာတ္ပဲြထဲမွ မင္းသားရူးကို ခစားရသည့္ အမတ္ကဲ့သို႔ မင္းလိုလုိက္ မင္းႀကိဳက္ကို ေဆာင္ရြက္ရသည္မွာ မ်ားစြာ ခက္ခဲပါသည္။ စစ္ဗိုလ္မ်ားက အာဏာထက္သည္။ အယ္ဒီတာ တဦးတေယာက္၊ တစံုတခု အမွားျပဳလုပ္သည္ဟု ထင္ေၾကးရွိသည္ႏွင့္ ထိုသူကို “ျဖဳတ္ပစ္လိုက္” ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္ေလ့ရွိသည္။ အမိန္႔အရ ျဖဳတ္ရသည္မွာ တင္ေမာင္တေယာက္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ တင္ေမာင္၏ တာ၀န္တရပ္မွာ ႀကိဳးစင္ေဒါက္ျဖဳတ္ရသည့္အလုပ္ျဖစ္ေနသည္။
တေန႔တြင္ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း၌ ႏုိင္ငံ၏ ဘတ္ဂ်က္ေငြစာရင္းကို တင္သြင္း အတည္ျပဳစဥ္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး ဦးေန၀င္းအတြက္ အသံုးစရိတ္မ်ားကို အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ေတာင္ရွည္ပုဆိုး၀ယ္ရန္ က်ပ္ (၂၀၀၀) … စသည္ျဖင့္ သမၼတအတြက္ သံုးေလသမွ် စာရင္းတင္သည္ကို ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က အျဖတ္အေတာက္မရွိ အတည္ျပဳလိုက္ပါသည္။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးျဖစ္သူ ဗိုလ္မႉးႀကီးလြင္က တင္ေမာင္ထံ ဖုန္းဆက္ၿပီး “ဒီစရိတ္အေသးစိတ္ေတြ အေသးစိတ္ ေရးတာကို သမၼတႀကီး ႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာေတြ မွာ မပါေစနဲ႔ ပိတ္လိုက္ပါ” ဟု အမိန္႔ေပးပါသည္။ ၀န္ႀကီးအမိန္႔ကို တင္ေမာင္က ျပည္သူပုိင္ သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီး (၇) ဦးတို႔ထံ ထပ္ဆင့္ေျပာၾကားရပါသည္။
ေနာက္တေန႔တြင္မူ ေၾကးမံုသတင္းစာ၏ လႊတ္ေတာ္သတင္းတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး၏ အသံုးစရိတ္ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးဖိုး က်ပ္ (၂၀၀၀) ေရာ၊ ဧည့္ခံစရိတ္ပါ အတိအက် ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ နံနက္ (၇) နာရီတြင္ ဗိုလ္မႉးႀကီးလြင္က ဖုန္းဆက္ၿပီး “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ သမၼတႀကီးက ဒီသတင္းကို ေတြ႔ရင္ က်ဴပ္ကို ဘယ္လိုေျပာမယ္မသိဘူး” ဟု စိုးရိမ္သံႏွင့္ ေျပာပါသည္။ “ဒီေန႔ နံနက္ (၉) နာရီမွာ ရံုးကိုလာၿပီး အေသးစိတ္ အစီရင္ခံပါ” ဟု အမိန္႔ေပးပါသည္။
အစိုးရအရာရွိတုိင္း ထူထဲေသာ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းစာအုပ္ႀကီးမ်ားကို ေဆာင္ၾကရပါသည္။ ၀န္ႀကီးထံမွ ‘အမိန္႔လာ ေန႔ (၂) နာရီ၊ ေၾကးမံုအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးလွကြန္းသို႔ ေျပာခ်ိန္ (၂.၁၅) နာရီ’ စသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္ မွတ္ထားရသျဖင့္ တင္ေမာင္တြင္ တာ၀န္မရွိပါ။
ဦးလွကြန္းထံသို႔ ဖုန္းဆက္ေမးေသာအခါ “ကိုယ္ညက နယ္လြန္ေနတယ္၊ တိုက္ကို ျပန္မေရာက္ဘူး၊ ဒု-အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုျမတ္သူလည္း သတင္းပိတ္တဲ့အမိန္႔ကို သိၿပီးမို႔ စိတ္ခ်ခဲ့မိတယ္။ ၾကည့္လုပ္လုိက္ပါ ကိုယ့္လူရယ္” ဟု ေျဖ၏။
၀န္ႀကီးက နံနက္ (၈) နာရီတြင္ ဖုန္းဆက္ျပန္သျဖင့္ သူ၏ ရံုးသို႔ မသြားရေတာ့ပါ။ “ဒီသတင္းမပါေစနဲ႔လို႔ ေျပာခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ သူ႔ကို ဒီေန႔ကစၿပီး ရာထူးက ျဖဳတ္လုိက္ပါ” ဟု အမိန္႔ေပး ၿပီး တယ္လီဖုန္းကို ခ်သြားပါသည္။
ေၾကးမံုအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ သခင္လွကြန္းမွာ အစစ္အေဆးမရွိ၊ အယူခံမရွိ၊ စကၠန္႔မဆုိင္း ရာထူးျပဳတ္ရရွာပါသည္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရာထူးမွာ ညႊန္ၾကားေရးမႉး ရာထူးအဆင့္တြင္ ရွိသျဖင့္ အစိုးရစက္ယႏၱရားတြင္ နံပါတ္ (၂) ရာထူး ျဖစ္ပါသည္။ စစ္တပ္က စိတ္ခ်ရသည့္သူမ်ားကိုသာ ခန္႔ထားၿမဲျဖစ္သည္။ ျဖဳတ္လိုသည့္အခါတြင္ ျခင္ေကာင္၊ ယင္ေကာင္ကို သတ္သကဲ့သို႔ အလြယ္တကူ ဖယ္ရွားေလ့ရွိပါသည္။ ဤသို႔ပင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အမ်ားအဖို႔ ‘ထီကနဲ’ အျဖဳတ္ခံရေလ့ရွိပါသည္။ ဆရာဇ၀န၊ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ဗိုလ္တေထာင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဗိုလ္ထိန္လင္း၊ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၊ ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ႏွင့္ ဆရာကိုျမတ္သူ တုိ႔ကိုလည္း ဤႏွယ္ ဖယ္ရွားခံခဲ့ၾကရသည္။
သခင္လွကြန္း ျပဳတ္ရသည္မွာ မိုင္းဗံုးေထာင္သည္ကို ခံရသည္ဟု ဆိုပါ၏။ ဒု-အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုျမတ္သူက သတင္းပိတ္သည့္ အမိန္႔ကို သိပါလ်က္ႏွင့္ တမင္ပံုႏွိပ္သည္ဟု သိရပါသည္။
သူ၏ လုပ္ႀကံမႈက ေအာင္ျမင္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္း ရာထူးတက္ၿပီး ေၾကးမံုအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရာထူးကို ဆက္ခံရပါသည္။ ထံုးစံအတုိင္း သူ႔ခမ်ာလည္း သက္ဆိုးမရွည္ပါ။ သူ႔ကိုလည္း စစ္တပ္က ျဖဳတ္ခ်ခဲ့သည္။ ေနာက္တေၾကာင္း ရွိေသးသည္။ သခင္လွကြန္းက စစ္ဗုိလ္ကေတာ္ေဟာင္း မုဆိုးမကေလးတဦးႏွင့္ ၿငိတြယ္ေနသည္ကို စစ္စံုေထာက္ႀကီးက ေတးထားေသာေၾကာင့္ အမွားေတြ႔သည္ႏွင့္ အေပ်ာက္ရွင္းလိုက္သည္ဟုလည္း သိရပါသည္။ သူတို႔က ဗိုလ္ကေတာ္က်မ်ားကို အရပ္သားအရာရွိမ်ားႏွင့္ ၿငိၾကလွ်င္ မ်ားစြာ စိတ္ဆိုးေလ့ရွိပါသည္။
ေနာက္တမႈက ပိုၿပီး ဇတ္နာပါသည္။ တေန႔တြင္ ၀န္ႀကီးရံုးမွ ျပန္လာသည့္ ညႊန္ၾကားေရးမႉးခ်ဳပ္ ဆရာတက္တိုးက ျမ၀တီအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးထြန္းလြင္ဟု ေရးထားေသာ စာရြက္ကေလးကို ေပးၿပီး “ဒီေကာင္ကို ရာထူးက ျဖဳတ္တဲ့ အမိန္႔ထုတ္လုိက္ကြာ” ဟု ေျပာသည္။ ဒီလူ လူေကာင္း လူေအး အမႈထမ္းသက္လည္း ၾကာၿပီ” ဟု တင္ေမာင္က ေစာဒကတက္ေသာအခါ ဆရာက “ေဟ့ေကာင္ - ခိုင္းတာလုပ္ပါကြာ။ ဒီေကာင္လူေကာင္းဆိုတာ မင့္ထက္ငါ သိတယ္ကြ” ဟု စိတ္မေကာင္းသျဖင့္ စိတ္တိုေနသည့္အသံႏွင့္ ဆူရွာပါသည္။
ဆရာက စာအုပ္တအုပ္ေပးဖတ္ပါသည္။ ဦးထြန္းလြင္၏ဇနီး ယု၀တီမာလာသိန္း ေရးေသာ ၀တၳဳျဖစ္ပါသည္။ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတဦး ဇနီးကြယ္လြန္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳရာ၌ သမီးငယ္မ်ားကို မိေထြးက ႏွိပ္စက္သည္ဟု ဇတ္လမ္းဖဲြ႔ထားသည္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးေန၀င္းက ေဒၚနီနီျမင့္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္သစ္ထူသျဖင့္ ‘သမီးမ်ားက မၾကည္ၾကတာကို ေစာင္းေျမာင္းေရးထားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒီ၀တၳဳကို ဦးေန၀င္း၊ ေဒၚနီနီျမင့္တုိ႔ ျမင္လွ်င္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကမယ္’ ဟု စစ္ဗုိလ္၀န္ႀကီးက ယူဆေသာေၾကာင့္ စာေရးဆရာမ၏ ခင္ပြန္းကို ရာထူးက ျဖဳတ္ေစသည္ဟု သိရပါသည္။ “ဒီစာအုပ္ကို ဆင္ဆာအဖဲြ႔က ခြင့္ျပဳလို႔ ပံုႏွိပ္တာပါ။ မာလာသိန္းနဲ႔ ကိုထြန္းလြင္ အိမ္ေထာင္သက္က ႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ပါၿပီ။ မယားက ၀တၳဳေရးတာေၾကာင့္ လင္ကုိ ရာထူးက ျဖဳတ္တယ္ဆိုတာ မတရားပါဘူး။ ဇတ္ကြက္တူတုိင္းသာ အေရးယူရမယ္ဆိုရင္” တင္ေမာင္က အယူခံေသာအခါ စကားဆံုးေအာင္ပင္ မေျပာရပါ။ ဆရာက ကရုဏာေဒါေသာႏွင့္ ဆူေတာ့သည္။ “ေတာ္ကြာ - မင္း ငါခိုင္းတာ လုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္ မင့္ကို ငါက ျဖဳတ္မယ္ကြ” တဲ့။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကိုထြန္းလြင္အား ရာထူးမွ ျဖဳတ္မိန္႔ထုတ္ေပးရပါသည္။
တင္ေမာင္အဖို႔ အစုိးရအမႈထမ္းမ်ားကိုသာမက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက မလိုလားေသာ ႏုိင္ငံျခား သတင္းေထာက္မ်ားကိုလည္း ႏွင္ထုတ္ေပးခဲ့ရပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနမ်ားတြင္ လုပ္ကုိင္သည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ သား သတင္းေထာက္မ်ားကိုလည္း ေဒါက္ျဖဳတ္ေပးရေလ့ ရွိပါသည္။
ရန္ကုန္၌ ရံုးဖြင့္ၾကသည့္ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ားကို တဦးၿပီးတဦး ႏွင္ခဲ့သည္။ ေအပီအေမရိကန္ သတင္းေထာက္ကို ပထမႏွင္ပါသည္။ ရိုက္တာတြင္ လုပ္ကိုင္သူ မက္ဂရဖ္ဆိုသူသည္ ျမန္မာကျပားျဖစ္ပါလ်က္ ႏွင္ထုတ္ေသာေၾကာင့္ လန္ဒန္မွာပင္ ေခါင္းခ်ရရွာသည္။ ျပင္သစ္ကုိယ္စားလွယ္သည္ ၾကားႏုိင္ငံမွ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာသတင္းကို ေ၀ဖန္ခ်က္မပါဘဲ ေရးသျဖင့္ အၾကာဆံုးေနရပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ႔ကိုလည္း ႏွင္လိုက္သျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္အားလံုးတို႔သည္ ေဒသခံျမန္မာမ်ား ျဖစ္လာၾကပါသည္။
တေန႔တြင္ ဒု - ၀န္ႀကီးက တင္ေမာင္အားေခၚၿပီး ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႕၀ွက္ဖိုင္ႀကီးတခု ေပးပါသည္။ ‘ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႕၀ွက္’ ဟု ေရးထားေစကာမူ သတင္းစာေလာကတြင္ လူတုိင္းသိေနသည့္ ကိစၥ၊ မထူးသတင္းျဖစ္ေနပါသည္။ ရိုက္တာ သတင္းေထာက္ ကိုမင္းသူသည္ အရက္မူးလွ်င္ လူႀကီးလူငယ္မေရွာင္ ဆဲေရးတုိင္းထြာသည္ဟု စစ္စံုေထာက္ အစီရင္စာတြင္ ေနရာ၊ ေန႔စဲြႏွင့္ တကြ ေရးထားသည္။ “ဒါဘာျဖစ္သလဲ ၀န္ႀကီး၊ ဒီငနဲက ဒီလိုပဲ ရမ္းတာကို လူတုိင္း သိပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြက သူနဲ႔အတူ အရက္မေသာက္ဘဲ ေရွာင္ၾကပါတယ္” ဟု တင္ေမာင္က ေျပာလွ်င္ “၀န္ႀကီးႏွစ္ဦးက သူတို႔ကို ဆဲေရးတုိင္းထြာတယ္လို႔ ၀န္ႀကီးကို တုိင္တယ္ဗ်” ဟု ေျဖပါသည္။
တင္ေမာင္က ျပန္ေျပာပါသည္။ “အလြယ္ကေလးပါ၊ သူနဲ႔ အေရာမ၀င္နဲ႔၊ သူနဲ႔အတူ အရက္မေသာက္နဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္ဆိုရင္ အရက္မေသာက္ေတာ့ ကိုမင္းသူ ဆဲတာ တခါမွ မခံရဖူးပါ”
“က်ဳပ္က ဒု - ၀န္ႀကီးဗ်၊ ၀န္ႀကီးေတြကို ဒီလူနဲ႔ အရက္မေသာက္နဲ႔လို႔ မေျပာ၀ံ့ဘူး” ဟု ဒု - ၀န္ႀကီးက ေျပာၿပီး “၀န္ႀကီးက အမိန္႔ခ်ၿပီးၿပီ၊ ဒီလူကို ဖယ္ေပးပါ” ဟု တခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ေပးေတာ့သည္။
အစိုးရ၀န္ထမ္းမဟုတ္သည့္ ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာန ၀န္ထမ္းကို ရာထူးမွ ျဖဳတ္ရသည္မွာ လက္၀င္သည္။ ပထမ အဂၤလိပ္သံရံုးမွ ျပန္ၾကားေရးအတြင္း၀န္အား ရံုးသို႔ဖိတ္ၿပီး ရိုက္တာသတင္းေထာက္ ကိုမင္းသူကို သတင္းေထာက္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ပိတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရသည္။ ထိုအခါ “ဘာေၾကာင့္ ပိတ္တာလဲ” ဟု အေၾကာင္းရင္းကို သူက ေမးပါသည္။ ကိုမင္းသူတေယာက္ ႏုိင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္မႈႀကီးကို က်ဴးလြန္ေနေလသေယာင္ေယာင္ မေရမရာ ေျပာရပါသည္။
အဂၤလိပ္သံရံုးက လက္ခံမွ သတင္းဌာန၏ ကိုယ္စားလွယ္ေရွ႕ေနကို ေခၚၿပီး ေျပာရပါသည္။ သတင္းေထာက္သစ္ အလိုရွိေၾကာင္း ေၾကညာေစၿပီး ေလွ်ာက္ထားသူမ်ားထဲမွ တဦးကို စစ္စံုေထာက္ရံုးႏွင့္ ညႇိၿပီး သေဘာတူေၾကာင္း အတည္ျပဳေပးရပါသည္။
ကိုမင္းသူႏွင့္ ပုလင္းတူ ဘူးဆို႔ေသာက္မိၾကေသာေၾကာင့္ အရက္၀ုိင္းတြင္ အဆဲခံၾကရသူ စစ္ဗုိလ္၀န္ႀကီးႏွစ္ပါးက ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႕၀ွက္အျဖစ္ တုိင္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုမင္းသူကို ျဖဳတ္ခဲ့ရသည္ကို မသိၾကပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဖယ္ခဲ့သည္ဟူသည့္ အေျဖကို စာနယ္ဇင္းေလာကက မသိၾကသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြးၾကပါသည္။
ကိုမင္းသူ ကိုယ္တုိင္ကလည္း သူ႔အား အဘယ္ေၾကာင့္ သတင္းေထာက္လိုင္စင္ ျပဳတ္ရသည္ကို မသိရွာသျဖင့္ သူ၏ အမႈကို ေဆာင္ရြက္သူ တင္ေမာင္အား ၿငိဳးပါသည္။ အရက္ဂ်ိဳး ကိုမင္းသူက ဆဲေရးသည္ကို ေရွးက မခံခဲ့ရ ေသာ ေဒါက္ျဖဳတ္ႀကီး တင္ေမာင္အဖို႔ ကိုမင္းသူတေယာက္ အရက္မူးေလတုိင္း တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး ဆဲေရးသည္ ကို အၿမဲခံရရွာပါေတာ့သည္။ ။

က်မေယာက္်ား “ကုလား” မျဖစ္ေသး ႏွင့္၊ အေဖက “မြတ္ (စ္)”

ဥေရာပေရာက္ ျမန္မာမ်ား သက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံအလုိက္ ဘာသာစကားအသီးသီး သင္ယူၾကရသည္။ ဒိန္းမတ္ေရာက္ ျမန္မာေတြ ဒိန္းမတ္စာႏွင့္ စကားသင္သလို၊ ဂ်ာမနီေရာက္ ျမန္မာေတြလည္း ဂ်ာမန္စာႏွင့္ စကားသင္ၾကရပါသည္။
ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာရင္ ဒိန္းမတ္စကားမ်ား၊ ဂ်ာမန္စကားမ်ား ညႇပ္ေျပာလာၾကသည္။ တႏိုင္ငံထဲမွာ စာအတူတူ သင္ထားသူခ်င္း ျပႆနာမဟုတ္ေသာ္လည္း ကုိယ္က တျခားႏုိင္ငံသြားလည္သည့္အခါ သူတို႔အခ်င္း ခ်င္း ဘာေျပာေနသလဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းနားလည္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့။
က်ေနာ္ ဂ်ာမနီ ကိုလံုးဘူတာကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္သြားမည့္ ကိုေအာင္သူ႔ထံ ဘူတာကို ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။ သူက “ က်ေနာ့္အိမ္လာဖို႔ ‘အူဒရိုင္း’ ကို စီးရမယ္။ အဲဒါကို မရွာတတ္ရင္လည္း အခုခင္ဗ်ား ေရာက္ေနတဲ့ ‘ဂလိုင္း(စ္) ႏိြဳင္း’ မွာပဲ ေစာင့္ေနပါ၊ က်ေနာ္တို႔ လာႀကိဳမယ္” ဟု ဆိုပါသည္။ သူေျပာသြားသည့္ စကားသည္ သူတို႔ ဂ်ာမနီေရာက္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ပံုမွန္ေျပာေနက် ျဖစ္ပံုရေသာ္လည္း အခုမွ ဂ်ာမနီေရာက္ဖူးသူ တဦးဆိုလွ်င္ အဓိပၸါယ္ နားလည္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ “အူဒရိုင္း” သည္ ေျမေအာက္ရထားနံပါတ္ (၃) U 3 ျဖစ္ၿပီး “ဂလိုင္း(စ္) ႏိြဳင္း” Gleis 9 သည္ က်ေနာ္စီးလာသည့္ ရထားဆုိက္ေနသည့္ ပလက္ေဖာင္းနံပါတ္ (၉) ျဖစ္သည္ကိုေတာ့ ဂ်ာမနီကို မၾကာခဏေရာက္ဖူးေနသည့္ က်ေနာ္က နားလည္လုိက္ပါသည္။
ယမန္ႏွစ္ သႀကၤန္မတိုင္ခင္အခ်ိန္ က်ေနာ္ ဟမ္းဘာ့ဂ္ ေရာက္ေနစဥ္ကလည္း ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ဂ်ာမန္စကားတခြန္း ညႇပ္ေျပာသြားသည္ကို ဤသို႔ မွတ္သားလိုက္ရ၏။
သႀကၤန္ပဲြေလးတခုလုပ္ဖို႔အတြက္ ကိုထြန္းထြန္း၏ အိမ္တြင္ အစည္းအေ၀းေလးတခုလုပ္ၿပီး တာ၀န္ေတြ ခဲြယူေနၾက၏။ ကိုထြန္းထြန္း၏ ဇနီးကလည္း မုန္႔ဟင္းခါး ႏွင့္ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆဲြခ်က္ကာ ဧည့္ခံသည္။ တီးဖို႔ ဆိုဖို႔ ကဖို႔ အတြက္အသီးသီး ေျပာဆိုၾကၿပီးေသာအခါ အစည္းအေ၀းလာသူ မိန္းခေလးတဦးအား အိမ္ရွင္ကိုထြန္းထြန္းက “ေဟ့၊ နင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ။ ဒီႏွစ္ ကလည္း မက၊ သီခ်င္းလည္း မဆိုပါလား” ဟု ေမးလုိက္၏။
ထိုမိန္းခေလးက “ က်မ ဒီအဆို၊ အက ေတြ ၀ါသနာ မပါပါဘူး” ဟု ေျဖသည္။
“ေအာင္မယ္၊ မႏွစ္တံုးကေတာ့ နင္တို႔ ညီအမေတြ စင္ေပၚေတာင္တက္ၿပီး ကၾကေသးတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ကုိထြန္းထြန္း က ေမးလုိက္ရာ..
ထိုမိန္းခေလးက “ အို… ဒါကေတာ့ ရွင္၊ အေဖက ‘မြတ္ (စ္)’ ကိုး” ဟု ေျဖေလသည္။
ဂ်ာမန္စကား ျဖစ္ေသာ muss သည္ အဂၤလိပ္လို must ဟု အဓိပၸါယ္ရၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အမိန္႔အရ ကခဲ့ၾကရသည္ဟု ဆိုလိုေၾကာင္း ေနာက္ေတာ့မွ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သြားသည္။
က်ေနာ္တို႔ ဒိန္းမတ္မွာလည္း ဒိန္းမတ္စကားသင္ထားၾကသူအခ်င္းခ်င္းမို႔ “ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ‘ေခြ႔ယားေကာ့’ kørekort မရွိပဲ ကားတက္မေမာင္းနဲ႔၊ ေတာ္ၾကာ ‘ပူလိတိ’ politi နဲ႔ ေတြ႔လုိ႔ ဒုကၡေရာက္ေနမယ္” ေျပာလွ်င္ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္မရွိေသးဘဲ ကားေမာင္းရင္ ရဲဖမ္းခံရႏုိင္ေၾကာင္း သတိေပးျခင္းျဖစ္သည္ကို နားလည္ၾကပါသည္။
က်ေနာ္ႏွင့္မဒမ္ အတူတကြ ဒိန္းမတ္ဘာသာသင္ေက်ာင္းတက္စဥ္က စာအတူသင္ဖက္ ျမန္မာစံုတဲြႏွင့္ အားလပ္ခ်ိန္ နားရင္း စကားလက္ဆံုက်ေလ့ရွိပါသည္။ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ေနာက္မွ ဒိန္းမတ္ကို ေရာက္သျဖင့္ အတန္းခ်င္းေတာ့ မတူပါ။ ထုိစံုတဲြမွ လူငယ္သည္ ဒိန္းမတ္စာသင္ေက်ာင္းတက္ေနရင္း အလုပ္ရသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ယာဥ္ေမာင္းလုိင္စင္ရရန္အတြက္ သင္တန္းတက္ေနသည္ဟုလည္း ၾကားရသည္။ ဒိန္းမတ္မွာ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရဖို႔အတြက္ ဘာသာစကားအခက္အခဲ ရွိသလို၊ ေငြကုန္ေၾကးက်လည္း အလြန္မ်ားပါသည္။ ကုိယ့္အလွည့္က်ရင္ လြယ္လြယ္ကူကူျဖစ္ေစရန္အတြက္ ကိုယ့္ေရွ႕က လိုင္စင္ရသြားသူေတြဆီက စနည္းနာရသည္။
တရက္မွာ က်ေနာ့္မဒမ္က အတန္းနားခ်ိန္အတြင္း ထိုလူငယ္၏ ဇနီးအား “ ဟဲ့… ညည္းေယာက်္ား လုိင္စင္ ေျဖဖို႔ နီးၿပီလား” ဟု ေမးပါသည္။ ထိုမိန္းခေလးက “ က်မ ေယာက်္ား ‘ကုလား’ မျဖစ္ေသးလို႔ မေျဖရေသးဘူးအမ” ဟု ျပန္ေျဖပါသည္။ “ကုလား” မျဖစ္ေသး ဆိုသည္မွာ ဒိန္းမတ္လို Klar အဂၤလိပ္လို Ready ၊ ျမန္မာလိုေတာ့ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ ၿပံဳးစရာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္က ထိုစံုတြဲသည္ ျမန္မာ မူဆလင္ မ်ား ျဖစ္ေနေၾကာင့္ပါတည္း ။ ။
ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကပါေစ…

(၃၉) မုန္းတဲ့သူႏွင့္ ခ်စ္တဲ့သူ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

အမႈထမ္းဘ၀တြင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္မွာ တင္ေမာင္အဖို႔ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဆာင္းပါးေရးခြင့္ ရရွိျခင္းပင္။ ေၾကးမံု၌ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးရွင္၊ ဆရာဇ၀န၊ ဗုိလ္တေထာင္ က ဦးသိန္းေဖျမင့္ႏွင့္ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္တြင္ ဆရာသာဂဒုိးတို႔ အတူေရးရသည္။ တင္ေမာင္က သတင္းစာအားလံုးတြင္ ၀င္ၿပီးေရးရသည္။ ပုဂၢလိကေခတ္က မိမိပို္င္သည့္ သတင္းစာတေစာင္တည္းမွာသာ ေဆာင္းပါးေရးခဲ့ရသည္။ ယခု ျပည္သူပုိင္ေခတ္၌မူ လုပ္သား၊ ေၾကးမံု၊ ဗုိလ္တေထာင္ႏွင့္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဟံသာ၀တီတြင္ပါ ေဆာင္းပါးေရးခြင့္ရေလေသာအခါ အားကုန္ ‘သြန္’ မိသည္။ စတင္ေရးသားေသာေန႔မွ စတင္ကာ မိမိမယံုၾကည္သည့္ ကိစၥကို ေထာက္ခံမႈ မျပဳခဲ့ပါ။ သစၥာတရားသာ အဓိကဟူသည့္ မူကို အၿမဲတေစ ထိန္းသိမ္းခဲ့ပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ႏွင့္ မူ၀ါဒကို တိုက္ခိုုက္ေ၀ဖန္ႏုိင္ခဲ့သည္။ တဘက္ကလည္း တုိက္ရိုက္ေ၀ဖန္လွ်င္ အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ျပန္ပို႔ရန္ အသင့္ရွိေနသည္ကိုလည္း အၿမဲသတိရေနရသည္။ သူတို႔ စစ္တပ္ကို ေ၀ဖန္ရာတြင္ ပညာသားပါပါ သတိႀကီးစြာႏွင့္ ေရးသားရသည္။ အစိုးရက တခုခုလုပ္သည္ဆိုလွ်င္ ပထမဆံုးစာပိုဒ္တြင္ အားႀကီးေကာင္း၊ အမ်ားႀကီးေကာင္း၊ အလြန္ေကာင္းဟု ေထာက္ခံေရးသားရပါသည္။ ေနာက္စာပိုဒ္မ်ားတြင္မွ “ဒါကေလးက နငယ္အၿမီးတိုေနတာေၾကာင့္ အၿမီးဆက္ပါဦး၊ ဒီကိစၥကိုေတာ့ ျပဳျပင္သင့္ ပါတယ္” ဟု ေရးရပါသည္။ စစ္အစိုးရေခတ္တြင္မွ အသစ္ေပၚေပါက္လာေသာ ထိုသို႔ စာေရးနည္းကို သတင္းစာ ဆရာမ်ားက ေထာက္ကြက္ေရးနည္းဟု ေခၚၾကပါသည္။ ေထာက္ခံရင္း ကန္႔ကြက္သည္ပါေပ။
စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက မ်က္စိရွင္ၾကသည္။ မည္သည့္စာေရးဆရာက မည္ႏွယ္ေၾကာင့္ မည္သို႔ေရးသည္ဟု သိၾကပါသည္။ မည္သူသည္မူ စစ္အစိုးရထံမွ ရထားသည့္ အခြင့္အေရးမ်ားေၾကာင့္ မ်က္စိမွိတ္ ေထာက္ခံေနသည္ ကိုလည္း သိၾကပါသည္။ တင္ေမာင္၏ စာမ်ားကို လူထုက နားလည္က လက္ခံၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေဘးအႏၱရာယ္ ႀကီးမားသည္။
တင္ေမာင္၏ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ ေတာခုိေနေသာ ဦးႏု၏ လမ္းစဥ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေဆာင္းပါးမ်ိဳးမ်ားကို ဆက္လက္ၿပီး ေရးခြင့္ျပဳေနလွ်င္ မိမိလုပ္ေဆာင္မႈမ်ား ပ်က္ျပားေစပါသည္ဟု ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ဦးဘညိမ္းက စာတမ္းႀကီးတေစာင္ ျပဳစုၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ အစိုးရအဖဲြ႔သို႔ တင္သြင္းသည္။ တင္ေမာင္က ၀န္ႀကီး ဦးဘညိမ္း ေရးဆဲြေသာ ရသံုးခန္႔မွန္းေျခ ေငြစာရင္းဘတ္ဂ်က္မ်ားကို ျပင္းထန္စြာ ေ၀ဖန္ခဲ့သျဖင့္ သူက စိတ္ဆိုး ပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ တင္ေမာင္အား ဘတ္ဂ်က္ေငြစာရင္းကို ေလ့လာေ၀ဖန္နည္း ပညာသင္ေပးသူမွာ ဦးဘညိမ္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူက အိုင္စီအက္စ္ အတြင္း၀န္ရာထူးမွ ထြက္ၿပီး အလုပ္သမားလယ္သမားပါတီကို တည္ေထာင္စဥ္က၊ ဖဆပလ အစိုးရ၏ ဘတ္ဂ်က္မ်ားကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေ၀ဖန္ခဲ့စဥ္က (၆)နာရီၾကာ ရွင္းျပသည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြကို အစအဆံုး တက္ေရာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက မနက္ျဖန္ လာခဲ့ဦးလို႔ ေခၚၿပီး သင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ျပည္သူ႔အက်ိဳးျပဳအတြက္ သံုးသည့္ ေငြစာရင္းႏွင့္ ျပည္သူမ်ားကို ဖိႏွိပ္ရန္ သံုးေသာ ေငြစာရင္း ျခားနားပံုကို သူက အေသးစိတ္သင္ေပးပါသည္။ ယခုမူ သူေရးဆြဲေသာ ဘတ္ဂ်က္ျဖစ္သျဖင့္ ေ၀ဖန္သည္ကို မခံႏုိင္ရွာ။
မဆလပါတီတြင္ ေနရာရသူ စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္ လက္နက္ခ် ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကလည္း မေက်နပ္ေၾကာင္း တက်က္က်က္ ေ၀ဖန္ရန္ျပဳၾကပါသည္။ စစ္ဗိုလ္ေဆာင္းပါးရွင္တဦး “တင္ေမာင္ရဲ့ မ်က္လံုးကို ေဖာက္ၿပီး သတ္စား မည္” ဟု ေရးသည္အထိ ျပင္းထန္စြာ တိုက္ၾကပါသည္။ သို႔ေစကာမူလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေရးေစဟု အခြင့္လုိင္စင္ ေပးထားေသာ တင္ေမာင္၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို အစုိးရက အေရးမယူဘဲ ၾကည့္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူမွာ မုန္းတီးသူ ေပါမ်ားေနေလၿပီ။
သတင္းစာဆရာတဦးအဖုိ႔ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးရွင္ရာထူးထက္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ရာထူး မရွိေတာ့ပါ။ မိမိကေလာင္ကို မိမိပိုင္ၿပီး မိမိပိုင္ပရိသတ္ရွိသည့္ ဓမၼကထိကဘ၀ကို သတင္းစာဆရာတုိင္း အိမ္မက္မက္ၾကေလ့ရွိပါသည္။ ပရိသတ္ရွိရန္မွာ ပရိသတ္လူထု၏ ခံစားခ်က္ကို သိၿပီး လူထုအက်ိဳးကို ဦးတည္ေရးႏုိင္မွ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ တင္ေမာင္က လူထုက ေပးပို႔ေသာ သတင္းမ်ား၊ အႀကံျပဳခ်က္မ်ားကို အၿမဲစာျပန္ေလ့ရွိပါသည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္က စတင္ၿပီး ဗမာ့ေခတ္တြင္ ေဆာင္းပါးရွင္ျဖစ္ခဲ့စဥ္ကပင္ စာဖတ္ပရိသတ္ႏွင့္ အၿမဲဆက္သြယ္ေလ့ ရွိခဲ့သည္။ တႀကိမ္တြင္ ကိစၥတရပ္ကို ပရိသတ္မ်ားစြာက မ်ားစြာ စိတ္၀င္စားေသာေၾကာင့္ တပတ္လွ်င္ စာေပါင္း (၆၀၀၀) ေက်ာ္ ေပးပို႔ၾကသည္အထိ အားေပးၾကပါသည္။ ဗမာ့ေခတ္က ေစာင္ေရ (၂၀၀၀၀) ေက်ာ္ရွိေသာ ေခတ္ကထက္ ေၾကးမံုမွာ ပို၍ လြတ္လပ္စြာေရးႏုိင္သျဖင့္ ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ေအာင္ဗလ ေဆာင္းပါးပါသည့္ ေန႔မ်ားတြင္ အၿမဲေစာင္ေရ (၅၀၀) တိုးပို႔ပါဟု မႏၱေလးကုိယ္စားလွယ္က ပံုေသမွာၾကားထား သည္။ အလားတူပင္ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ပုသိမ္၊ ၿမိတ္ စေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားကပါ စာမူပါသည့္ေန႔တုိင္း ေစာင္ေရပိုပို႔ရန္ မွာထားေလရာ တင္ေမာင္က ေဆာင္းပါးမွန္မွန္မေရးလွ်င္ မန္ေနဂ်ာက မ်က္ႏွာမၾကည္ခဲ့သည္ကို ခံခဲ့ရသည္။
တင္ေမာင္အား ဖမ္းဆီးေသာႏွစ္က ေမြးေန႔ဆုေတာင္း သ၀ဏ္လႊာမ်ား စာတုိက္မွ ပို႔ၾကရာ မ်ားျပားလြန္းသျဖင့္ စာတုိက္မွ (၃) တင္း၀င္ ဂုန္နီအိတ္ႏွင့္ (၂) လံုးထည့္ကာ ပို႔ေပးသည္။ ဤတြင္မွ စစ္စံုေထာက္မ်ားက တင္ေမာင္၏ ပရိသတ္အင္အားကို သိရွိကာ လန္႔ဖ်တ္သြားသည္ဟု သိရသည္။
ျမန္မာစာဖတ္ ပရိသတ္သည္ အျခားႏုိင္ငံမွ ပရိသတ္ထက္ အယ္ဒီတာ၊ စာေရးဆရာတို႔ထံ စာေရးရန္ ၀ါသနာ ထံုၾကပါသည္။ ပိုပါသည္။ စာဖတ္သူႏွင့္ စာေရးသူတို႔ စာခ်င္းဆက္သြယ္ ကူယွက္ၾကေလ့ရွိၾကသည္။ ႏုိင္ငံေရး ကိစၥ၊ စာေပေရးရာ ကိစၥမ်ားကို စာခ်င္းဆက္သြယ္ၾကရာမွ သဒၵါလြန္သြားၾကသည့္ ဇတ္လမ္းအမ်ား ရွိေလသည္။
ဆရာဇ၀န၏ “ဤရူပါရံု” ၀တၳဳသည္ သူ၏ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ဇတ္လမ္းဟု ဆိုပါသည္။ စာေရးဆရာတဦးထံမွ စာေပ၀ါသနာရွင္ကေလးက စာႏွင့္ ဆက္သြယ္ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။ နယ္မွ စာမိတ္ေဆြ ရန္ကုန္သို႔ ဆင္းလာေသာ အခါ ရုပ္ဆိုးလွသူ စာေရးဆရာက လူေခ်ာမိတ္ေဆြကို အစားထိုးၿပီး ေတြ႔ေစရာက ကိုရုပ္ေခ်ာႏွင့္ ခ်စ္ၾကေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။ ကိုရုပ္ဆိုးသည္သာ မူလစာေရးသူ စာေရးဆရာ ျဖစ္သည္ကို အမ်ိဳးသမီးက သိေတာ့မွ ရုပ္ကို ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ စာကိုခ်စ္တာပါဟု ေျပာၿပီး စာေရးဆရာ ကိုရုပ္ဆိုးႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းသင္းၾကေလသတည္း ဟု ဖဲြ႔ႏြဲ႔ေရးထားသည္။ ဆရာႏွင့္ ဆရာကေတာ္တို႔၏ အျဖစ္မွန္ဟု ဆိုပါသည္။
ျမန္မာ့အလင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ထံ ေဆာင္းပါးရွင္ ေဒၚမမေလးက စာေရးဆက္သြယ္ရာမွ ခင္မင္ရင္းႏွီး ၾကၿပီး လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
တေန႔တြင္ တင္ေမာင္ထံသို႔ ရႈမ၀မွတဆင့္ စာတေစာင္ရခဲ့သည္။ မန္းတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသူတဦးက တင္ေမာင္၏ ျပဇာတ္စာအုပ္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လွပါသည္ဟု စာေရးသည္။ တင္ေမာင္က သူျပဳၿမဲအတုိင္း ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း စာျပန္ရာက စာအဆက္အသြယ္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူက ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသူျဖစ္ၿပီး မဟာ၀ိဇၨာအတြက္ ျပဇာတ္စာေပစာတမ္း ျပဳစုရန္ ကူညီပါဟု ေမတၱာရပ္သျဖင့္ ကူညီရင္း စာအဆက္အသြယ္ တိုးမ်ားလာခဲ့သည္။ စာခ်င္းရင္းႏွီးလာေသာအခါ ၀ါသနာတူသူ အခ်င္းခ်င္း စာအားျဖင့္ ရင္းႏွီးရသည့္ အရသာက ႀကီးသည္။ ေန႔စဥ္ စာရွည္ႀကီး ႏွစ္ေစာင္ႏႈန္း ေရးမိၾကသည္အထိ ခင္မင္လာၾကသည္။
မႏၱေလးတြင္ စာမတတ္သူမ်ား ပေပ်ာက္ေရး လူထုအစည္းအေ၀းႀကီး က်င္းပေသာအခါ ပညာေရး၀န္ႀကီး ေဒါက္တာညီညီ၏ အဖဲြ႔ႏွင့္ လိုက္သြားရင္း လမ္းႀကံဳသျဖင့္ တကၠသိုလ္မွာ စာမိတ္ေဆြ ေက်ာင္းသူေလးကို သြားေတြ႔မိသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေခ်ာေမာလွပသူကေလး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ရူပါရံု ဖမ္းစားကာ လန္႔ဖ်ပ္သြားမိပါသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ လြတ္လပ္သူျဖစ္ေစကာမူ အသက္ကလည္း ကြာလွမ္းလြန္း ေသာေၾကာင့္ ဆရာတပည့္ ရိုးရိုးခင္မင္သင့္ၾကသည္မွာ ေကာင္းသည္ဟု စိတ္ကို ထိန္းခဲ့ရသည္။ ေမာင္ႀကီး ႏွမႀကီး အျဖစ္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့မိသည္။
တင္ေမာင္က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ေျခရာကို နင္းလိုသူျဖစ္ပါသည္။ အသက္ႀကီးရင့္လာေသာအခါ၌ ဆရာႀကီးက သတင္းစာဆရာတို႔၏ ဘိုးေအအျဖစ္ ရပ္တည္ေခါင္းေဆာင္သကဲ့သို႔ သူ၏ ေနရာကို ရယူလိုပါသည္။ စာေပ၀ါဒအားျဖင့္ မွန္ကန္ျခင္း သစၥာတရားသာ အဓိကထားၿပီး ေရးခဲ့ရံုသာမက စာရိတၱအားျဖင့္ ဆရာႀကီးကဲ့သို႔ ျဖဴစင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းပါသည္။ အရက္၊ ေဆးလိပ္ကင္းခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး၏ဇနီး ကြယ္လြန္စဥ္က တပင္လဲမူ တပင္ထူရန္ မိတ္ေဆြမ်ားက တုိက္တြန္းၾကသည္ကို “တသက္တခါသာ မိုက္ေတာ့မယ္ကြာ” ဟု ဆရာႀကီးက ေျပာၿပီး အိမ္ေထာင္မႈ သံေယာဇဥ္၀ဲဂယက္က လြတ္ေအာင္ ရုန္းထြက္သည္ကိုလည္း အားက်ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ အေပါင္းပါမ်ားက ဖ်က္ဆီးသျဖင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရသည့္ အိမ္ေထာင္အတြက္ အသစ္ထူေထာင္မႈ မျပဳေတာ့ဘဲ တသက္တြင္ တခါသာ မိုက္ေတာ့မည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရွိခဲ့ပါသည္။
ယခု စာဖတ္ပရိသတ္ သိၾကသည့္အတုိင္း တင္ေမာင္ သီလပ်က္ခဲ့ပါသည္။ စာေပမိတ္ေဆြကေလးႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္ ထက္ ပိုမိုရင္းႏွီးလာသည့္အခါ “အဲေလ… ဆရာမိႈင္းႀကီးက ငါေတြ႔သလို ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပၿပီး စာေပ၀ါသနာ တူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို မေတြ႔လို႔သာ ေရွာင္ႏုိင္တာပါ။ ငါလို ႀကံဳလွ်င္ ဆရာႀကီးလည္း မိုက္မွာပါပဲ” ဟု သြားေလသူ ဆရာႀကီးကို မဆီမဆိုင္ ခလုတ္တုိက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ပါသည္။ ေအးေလ… မိုက္လိုက္ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ၾကာေသာအခါတြင္မူ အရြယ္မညီေသာ္ျငားလည္း ၀ါသနာညီေသာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ေရး ခိုင္ၿမဲခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ စာေပကိစၥ၊ ႏုိင္ငံေရးကိစၥတုိ႔တြင္ပါ အေထာက္အကူ ရရွိသည့္ အိမ္ရွင္မ၏ အကူေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမ်ား ပိုမို တြင္က်ယ္ေလသျဖင့္ ‘ဆရာႀကီး မွားရွာတယ္။ လူဆိုတာ အေဖာ္ရွိမွ ပိုမို ေအာင္ျမင္တယ္’ ဟုပင္ ေတြးမိပါေတာ့သည္။ ။