ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းသည္ အာဏာရူးသူ၊ အာဏာကို ယစ္မူးသူမဟုတ္၊ အာဏာကို ရြံ႕မုန္းသူ ျဖစ္သည္ဟု တပည့္မ်ားက ၀ါဒျဖန္႔ၾကသည္။ လူထုႀကီးက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားေသာ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရလက္မွ ႏုိင္ငံေရးအာဏာကို အေျခအေနအရ၊ သမိုင္းေပးတာ၀န္အရ တပ္မေတာ္က လုယူခဲ့ရရွာ ေစကာမူ သူတို႔အဖို႔ မိမိရြံ႕ရွာေသာ အာဏာကို ဆုပ္ကိုင္ထားရရွာသည့္အတြက္ နာရီစကၠန္႔တိုင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနဟန္ တူပါသည္။ အာဏာလုၿပီး (၄) ႏွစ္မွ် ၾကာေသာအခါ ၁၉၆၆ ခုတြင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြ က်င္းပစဥ္က `အာဏာကို မူလပို္င္ဆုိင္သူမွာ ျပည္သူလူထု ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုထံသို႔ ျပန္အပ္ပါမည္` ဟု စတင္ေျပာၾကားပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ကတိတည္ရွာပါသည္။ အာဏာလုယူၿပီး (၉) ႏွစ္ကာလ ၾကာေသာအခါ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၂၈) ရက္ေန႔ ပထမအႀကိမ္ မဆလပါတီညီလာခံတြင္ `တကယ့္ တုိင္းျပည္အာဏာ မူပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ လူထုထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ ျပန္အပ္မွာပါပဲ။ တျပည္လံုးက လူထု ကိုယ္စားလွယ္မ်ားလက္သို႔ ျပန္မအပ္ႏုိင္ေသးသျဖင့္ ျပည္သူ လူထု၏ တစိတ္တေဒသ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ပါတီကိုေတာ့ ျပန္အပ္ပါၿပီ` ဟု မိန္႔ခြန္းေပးကာ အာဏာထုပ္ႀကီးကို ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီသို႔ လႊဲအပ္ေပးခဲ့ပါသည္။
ခက္ေနသည္မွာ ပါတီက ယခုမွ ပထမညီလာခံက်င္းပသည္ျဖစ္ေနရာ အာဏာထုပ္ႀကီးကို လက္မွ ပိုက္ထားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားမရွိျဖစ္ေနသည္။ အာဏာဆိုသည့္ အာဏာကလည္း သႀကၤန္စာထဲမွ ျဗဟၼာ ႀကီး၏ ဦးေခါင္းလို ေျမမွာခ်၍မရ၊ ေရထဲသို႔လည္း ေမွ်ာ၍မရသည့္ အထုပ္ႀကီးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားက မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္၊ မယူႏုိင္၊ မယူရဲ ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ အာဏာထုပ္ႀကီးကို မည္သူ႔ထံတြင္ ထားၾကမည္နည္းဟု ပါတီဗဟိုေကာ္မတီ၀င္မ်ား ၾကာျမင့္စြာ ၫႇိႏိႈင္းေဆြးေႏြးၾကရပါသည္။
အာဏာထုပ္ႀကီ္းကို သိမ္းစရာေနရာမရွိေသာေၾကာင့္ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကိုပင္ ျပန္အပ္ၾကရျပန္ပါသည္။ လူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ေသာ ျပည္သူတို႔ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား လႊတ္ေတာ္ ေပၚမလာေသးမီ ကာလတြင္ အာဏာကို ေခတၱခဏ ထိန္းထားပါဦးဟုလည္း ျပန္လည္အပ္ႏွင္းျပန္ပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးပါတီဥကၠ႒ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက မဆလပါတီဥကၠ႒ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းထံ အပ္ႏွင္းလုိက္သည့္ အာဏာထုပ္ႀကီးသည္ ညီလာခံၿပီးေသာအခါတြင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ စစ္လြယ္အိတ္တြင္းသို႔ပဲ ျပန္ေရာက္သြားပါသည္။ သူ႔ခမ်ာ စိတ္မခ်မ္းမသာႏွင့္ ျပန္ယူရရွာျပန္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ အာဏာကို မလိုခ်င္သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အာဏာစြန္႔ႏုိင္ေရးကို အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေသာေၾကာင့္ ၁၉၇၄ ခု၊ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔တြင္ လူထုႀကီးက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ေသာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေပၚလာေသာအခါတြင္ အာဏာကို ျပည္သူလူထု၏ လက္သို႔ လႊဲေျပာင္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
(၁၂) ႏွစ္ ကာလပတ္လံုး စိတ္မခ်မ္းမသာဘဲႏွင့္ ထိန္းသိမ္းထားရသည့္ အာဏာထုပ္ႀကီးကို စစ္၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားခဲ့သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ ေတာင္ရွည္ပုဆိုး ၀တ္ဆင္ထားေသာ အရပ္သားႀကီး၊ ပင္စင္စားႀကီး ဦးေန၀င္း၏ လက္သို႔ လႊဲေျပာင္းေပးလုိက္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အစိုးရ၏ အသြင္သ႑ာန္မွာ လူထုကိုယ္စားလွယ္ အစိုးရ ျဖစ္သြားပါသည္။
ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ေပၚေပါက္ရန္ လုပ္ေဆာင္ရသည္ကလည္း မလြယ္ပါ။ ပထမ ႏုိင္ငံေတာ္ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အသစ္ကို ေရးရပါသည္။ အဖဲြ႔၀င္ (၉၇) ဦးပါ၀င္ေသာ ေကာ္မီတီက လူထုႀကီးက လိုလားသည့္ အခ်က္မ်ားကို လူထုဆႏၵႏွင့္အညီ ေရးသားရပါသည္။ ေရးသားၿပီးစီးေသာ ပထမမူၾကမ္း၊ ဒုတိယမူၾကမ္း၊ တတိယမူၾကမ္းတို႔ကို လူထုႀကီးထံ ျပန္လည္တင္ျပပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆႏၵခံယူပဲြ က်င္းပပါသည္။
၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမၼတ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ (မူၾကမ္း) အတည္ျပဳေရး တျပည္လံုးကၽြတ္ဆႏၵခံယူပဲြဆုိင္ရာ ဥပေဒကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ၁၉၇၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၁၄) ရက္ေန႔က ထုတ္ျပန္ၿပီး ဒီဇင္ဘာလထဲ၌ ဆႏၵခံယူပြဲမ်ားကို အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အရြာရြာတို႔တြင္ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပခဲ့ပါသည္။
လူထုဆႏၵခံယူပြဲေတာ္ႀကီးတြင္ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာဆရာမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ ဇာတ္သဘင္ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ ရုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးမ်ားတို႔ပါ တတပ္တအား ပါ၀င္ၾကရပါသည္။ စာေရးသူတို႔အားလံုး စင္ျမင့္ေပၚတက္ၿပီး လူထုကို ပညာေပးရပါသည္။ အဖြဲ႔ငယ္မ်ားဖဲြ႔ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ေက်းရြာ ရပ္ကြက္မ်ားတို႔မွာ ေဟာေျပာ ပဲြမ်ား က်င္းပၾကရာတြင္ အႏုပညာရွင္မ်ားက သီဆိုကခုန္ ေဖ်ာ္ေျဖၿပီး စာေပပညာရွင္တို႔က ေဟာေျပာၾကရပါသည္။
လူထုႀကီးႏွင့္ ညႇိၿပီးေရးသားေသာ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းႀကီးကို ဖတ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ တင္ေမာင္မွာ ေက်ာခ်မ္း မိသည္။ ဥပေဒႏွင့္မတူဘဲ ဟိုဟာမလုပ္ရ၊ ဒီဟာမလုပ္ရဟု ေရးထားသျဖင့္ စည္းကမ္းႀကီးသည့္ ေက်ာင္းတေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းစည္းကမ္းႏွင့္ တူေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ မလုပ္ရဟု တားျမစ္ထားသည္သာမက ျပဳလုပ္ပါက အျပစ္ေပးမည္ဟူေသာ အခ်က္မ်ားက မ်ားျပားလွသည္။
အခြင့္အေရးမ်ားလည္း ေျမာက္ျမားစြာ ေပးထားပါသည္။ ပုဒ္မ (၁၅၇) တြင္ ႏုိင္ငံသားတုိင္းသည္ လြတ္လပ္စြာ ေဟာေျပာေရးသားထုတ္ေဖာ္ခြင့္ ရွိသည္ဟု ခိုင္မာစြာ ပါရွိပါသည္။ အလြန္ေကာင္းပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေအာက္မွ စာပုိဒ္တြင္ ယင္းအခြင့္အေရးမ်ားကို လုပ္သားျပည္သူမ်ားႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ကို ဆန္႔က်င္သမႈ မျပဳေလမွသာ ရရွိမည္ဟု ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ပါေနပါသည္။ ပုဒ္မ (၁၅၆) တြင္ ႏုိင္ငံသားတုိင္း လြတ္လပ္စြာ ေတြးေတာ ေရးသားခြင့္၊ အႏုပညာဖန္တီးခြင့္ ရွိသည္ဟု ေဖာ္ျပထားေစကာမူ အထက္ပုဒ္မပါ အခြင့္အေရးမ်ားသည္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ညီညြတ္မႈကို ဆန္႔က်င္သမႈ မျပဳရဟု ကန္႔သတ္ထားျပန္ပါသည္။ အျပစ္က်ဴးလြန္ပါက ျပစ္ဒဏ္ေပးမည္ဟုလည္း ၿခိမ္းေျခာက္ထားပါသည္။
ႀကီးမားေသာ ေႏွာင္ႀကိဳးႀကီးမ်ား တုပ္ေႏွာင္ထားသည့္ ဥပေဒမူႀကီးကို လူထုက ေထာက္ခံၾကရန္ ေဟာေျပာေရးကို တာ၀န္ယူပါဟု တင္ေမာင္တို႔ရံုးမွ အထက္အရာရွိ၏ အမိန္႔အရ စင္ျမင့္ေပၚတက္ၿပီး ေျပာရပါသည္။ တင္ေမာင္က `အေျခခံဥပေဒဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံ လူတန္းစားတို႔ရဲ့ စာခ်ဳပ္သာျဖစ္တာေၾကာင့္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေလ့လာဖတ္ရႈၾကပါ` ဟု ေျပာမိပါသည္။
တင္ေမာင္တို႔အဖဲြ႔က ေဟာေျပာပဲြ (၂၀) ေဟာၾကရန္ တာ၀န္ေပးထားပါသည္။ ပဲြ (၆) ပဲြသာ ေျပာၿပီးေသာအခါ၌ အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္က တင္ေမာင္အား တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာပါသည္။ `ကိုယ့္လူ ဆက္မေဟာပါနဲ႔၊ အဖဲြ႔ခရီးထြက္ရာမွာလဲ မလိုက္ပါနဲ႔ေတာ့` တဲ့။
`ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာ` ဟု ေမးေသာအခါ `ခင္ဗ်ားေဟာတာေတြကို အထက္က မႀကိဳက္ဖူး၊ ခင္ဗ်ားမို႔ သည္းခံတာ။ တျခားလူ ဒီလုိေဟာလွ်င္ အင္းစိန္ေထာင္ေရာက္သြားမွာေပါ့` သူက ေျပာပါသည္။ တင္ေမာင္ ဆက္လက္ေဟာေျပာျခင္း မျပဳေစကာမူ လူထုက ေထာက္ခံၾကပါသည္။
တျပည္လံုးမွာရွိေသာ မဲေပးႏုိင္ခြင့္ရွိသူတို႔၏ (၉၅) ရာခုိင္ႏႈန္းက မဲေပးၾကပါသည္။ ေထာက္ခံမဲ (၁၄.၇၆၀.၀၃၆) တို႔က ေထာက္ခံၾကပါသည္။ အစုစု (၉၀.၁၉) ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ လူထုႀကီးက ေထာက္ခံၾကပါသည္။
စစ္အစိုးရေခတ္မွာ ပထမဆံုးက်င္းပေသာ မဲဆႏၵေပးပဲြ အစီအစဥ္မွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။ မဲဆႏၵရွင္ (၂၀၀) ခန္႔တြင္ မဲရံုတရံုထားပါသည္။ လြယ္ကူစြာ မဲေပးႏုိင္ရန္ မဲရံုအမ်ား ထားရွိသည္ဟု ဆိုပါ၏။ ကြပ္ကဲသူ တပ္ၾကပ္ႀကီးေဟာင္း၊ စစ္သားေဟာင္းမ်ားက မည္သည့္မိသားစု၊ မည္သည့္မဲပံုးထဲ၌ မဲထည့္သည့္ကို တြက္ခ်က္သိ ႏုိင္ရန္ စီစဥ္ထားသျဖင့္ မည္သူမွ ဆန္႔က်င္မဲ မေပး၀ံ့ၾကပါ။ အခ်ိဳ႕ကမူ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရင္ဆုိင္မယ္ေဟ့ဆိုကာ ဆန္႔က်င္မဲအနက္ပံုးထဲသို႔ မဲထည့္ၾကပါသည္။
တင္ေမာင္တို႔ မိသားစုတြင္ မဲေပးႏုိင္သူ (၄) ဦးရွိပါ၏။ တဖက္ခန္းမွ စိတ္တူကိုယ္တူ မိသားစုက (၆) မဲရွိပါသည္။ တဘက္ခန္းမွ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္သူ ကိုဘတုတ္က သူ၏ေစ်းဆိုင္ကို ျပည္သူပုိင္ အသိမ္းခံထားရသျဖင့္ စိတ္နာေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ အေျခခံဥပေဒႀကီးကို အေသးစိတ္ဖတ္ရႈၿပီး ပုဒ္ထီးပုဒ္မမွန္သမွ် မေကာင္းပံု၊ ဖိႏွိပ္ပံုမ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ပါသည္။ သူက အျခားသူမ်ားထံ မေျပာ၀ံ့ဘဲ စိတ္ခ်သည့္ တင္ေမာင္ကိုသာ ေျပာသျဖင့္ နားပူခဲ့ရပါသည္။ `ပိတ္ထားတဲ့ မဲေပးခန္းထဲမွာမွ မွန္တယ္ထင္တာကို မဲမေပး၀ံ့လွ်င္ သူရဲေဘာ ေၾကာင္တာေပါ့` ဟု သူေျပာတာကို နားထဲမွ ထုတ္မရပါ။ တင္ေမာင္တို႔ မိသားစုလည္း ႏုိင္ငံသားတို႔၏ အခြင့္အေရးကို သံုးၿပီး အနက္မဲပံုးထဲသို႔ မဲထည့္ခဲ့ပါ၏။ မဲ (၂၀၀) အနက္ မဲ (၄၀) ခန္႔ ဆန္႔က်င္မဲ ထြက္လာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိသည္။
သို႔ေသာ္ မဲပံုးမ်ားဖြင့္ၿပီး မဲေရၾကေသာအခါ ရပ္ကြက္ေကာင္စီလူႀကီး၊ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္း၊ ဗုိလ္ကေတာ္ႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတုိ႔က ထခုန္ၿပီး ေကြးေနေအာင္ ကၾကပါေတာ့သည္။ `တို႔မဲပံုးက အားလံုးျဖဴတယ္ေဟ့` ဟု ေအာ္ဟစ္ၾကပါသည္။
တင္ေမာင္က မိမိအနားတြင္ရွိသူ ကိုဘတုတ္၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိပါသည္။ တင္ေမာင္တို႔ ထည့္ထားေသာ အနက္မဲမ်ားကို ပဥၥလက္နည္းႏွင့္ ေပ်ာက္ေအာင္ ေဖ်ာက္ႏုိင္ၾကသည္ကို အံ့ၾသဟန္ႏွင့္ ငိုင္သြားရွာပါသည္။ ဆက္လက္၍ အျဖဴမဲေအာင္ပြဲကို အရပ္သားမ်ားကပါ၀င္ၿပီး ကၾကေသာအခါ ကိုဘတုတ္တေယာက္လည္း ပါ၀င္ကာ ကရရွာေတာ့သည္။
`ဟဲဟဲ … အင္းစိန္ေထာင္ျပန္ သူရဲေကာင္းႀကီးျဖစ္တဲ့ တင္ေမာင္လည္း သိၾကားသားမဟုတ္ေလေတာ့ ၀င္ၿပီး မကခဲ့ေပမယ့္ စတိအားျဖင့္ လက္ခုပ္တီးခဲ့ရပါတယ္။ အမ်ားမိုးခါးေရ ေသာက္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အိုင္စကလင္စားေနလို႔ မေတာ္ဘူး၊ မဟုတ္လား` ။ ။
Saturday, May 29, 2010
Saturday, May 15, 2010
(၄၄) ငိုရ၊ ရယ္ရေသာ သတင္းပိတ္ဆို႔မႈမ်ား (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)
သတင္းမ်ားကို ပိတ္ဆို႔ရေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားသည္ ရံဖန္ရံခါတုိ႔တြင္ ငိုရ၊ ရယ္ရႏွင့္ မ်ားစြာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။
တခါက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဆႏၵျပပဲြတခု ျဖစ္ပြားပါသည္။ ေက်ာင္းသားတို႔က ဆူပူေအာ္ဟစ္ေနၾက သည္ကုိ ရဲတို႔က ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းေသာေၾကာင့္ အေသအေပ်ာက္ ရွိပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသားသတင္းေထာက္တဦးက ဦးဦးဖ်ားဖ်ား သတင္းေရးၿပီး ေၾကးနန္းပို႔ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပပဲြကို ရဲတို႔က ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းရာမွ ေက်ာင္းသား (၄) ဦး ေသဆံုးရျခင္း စသည္ျဖင့္ သတင္းေရးပါသည္။
ႏိုင္ငံျခားသို႔ ထြက္ေသာ ေၾကးနန္းသတင္းမ်ားကို စီစစ္ရန္ စစ္စံုေထာက္တဦးကို ေၾကးနန္းရံုးတြင္ တာ၀န္ခ်ထား ပါသည္။ တာ၀န္က်သည့္ စစ္ဗိုလ္က သတင္းေထာက္ကို ေခၚယူေတြ႔ဆံုၿပီး ဆႏၵျပပဲြမွာ လူမေသဘဲႏွင့္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေရးထားေသာေၾကာင့္ ခြင့္မျပဳႏုိင္ဟု ျငင္းသည္။ သတင္းေထာက္ေရးထားသည့္ ေက်ာင္းသား (၄) ဦး ေသဆံုးျခင္းဟူသည့္ စာပိုဒ္ကို ျဖဳတ္ေပးရမည္။ ဆႏၵျပပဲြ ျဖစ္ပြားသည္ဟူေသာ စာပိုဒ္မ်ားကိုသာ ေၾကးနန္းရိုက္ခြင့္ ျပဳမည္ဟု ေျပာပါသည္။
သတင္းေထာက္က `က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ သတင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား (၄) ဦး ေသနတ္မွန္ၿပီး က်ဆံုးတာ ျမင္ရပါတယ္` ဟု ဘုရားစူး မိုးႀကိဳးပစ္ က်ိန္တြယ္ၿပီး အယူခံ၀င္ေလသည္။
သတင္းပိတ္စစ္ဗိုလ္ႏွင့္ သတင္းေထာက္တို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ျငင္းခံုၾကသည္။ ႏုိင္ငံျခားသြား ေၾကးနန္းသတင္း မ်ားကို အလ်င္အျမန္ ထြက္ခြင့္ျပဳရမည္ဟူသည့္မူက ရွိေနသျဖင့္ စစ္ဗုိလ္က ေလ်ာ့ေပးပါသည္။ သတင္းေထာက္ ကလည္း ေလ်ာေပးရပါသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္၀ ေဆြးေႏြးေစ်းဆစ္ၾကၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပဲြတြင္ ရဲတို႔က ပစ္ခတ္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ေသဆံုးျခင္း သတင္းကို ပို႔ခြင့္ရပါသည္။
သတင္းမွန္မွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္သာ ေသဆံုးပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ခိုးလိုးခုလု အူကလိအူကလာ ျဖစ္ရပ္မ်ား သတင္းေထာက္ေလာက၌ မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည္။ ရန္ကုန္တြင္ တာ၀န္ယူရသည့္ ႏုိုင္ငံျခားသား သတင္းေထာက္မ်ားမွာ အခက္အခဲမ်ား ရွိသည္ကို ႏုိင္ငံျခားမွ သတင္းကိုယ္စားလွယ္တုိက္မ်ားတြင္ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက မသိရွာၾကပါ။ ဗမာျပည္၌ ျဖစ္ပြားသည့္သတင္း၊ ဗမာျပည္မွ လာသည့္ သတင္းမ်ားကိုလည္း နားမလည္ႏုိင္ၾကသည္ကို ႀကံဳေတြ႔ရေလ့ရွိသည္။ တခါတြင္ ရွမ္းျပည္၌ မီးရထားတစင္း မီးေလာင္ေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္ (၃၉) ဦး ေသဆံုးပါသည္။ သတင္းေထာက္က အျဖစ္အပ်က္အမွန္အတိုင္း သတင္းေရးပို႔ခဲ့ပါသည္။ လူစီးတဲြတြင္းတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းၫႇိထားေၾကာင္း၊ တေနရာတြင္ ေရနံဆီပံုးမွ ေရနံဆီယိုရာက ဖေယာင္းတုိင္မီးႏွင့္ ေရနံဆီ ေတြ႔ၾကရာက မီးေလာင္ကၽြမ္းရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေရးၿပီး ေၾကးနန္းရိုက္လုိက္ပါ သည္။
အျပည့္အစံုေရးသားေပးပို႔ေသာ ထိုသတင္းကို သတင္းဌာနမွ တိုက္ထိုင္ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက နားမလည္ေသာ ေၾကာင့္ မေက်နပ္ႏုိင္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းေၾကးနန္းရို္က္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။ `မီးရထားအတဲြထဲမွာ ဘာေၾကာင့္ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းရတာလဲ` ဟု ေမးရွာပါသည္။
ထိုအခါ သတင္းေထာက္က ျမန္မာျပည္တြင္ လွ်ပ္စစ္မီးသီးမ်ား ရွားပါးေနေၾကာင္း၊ ရထားတဲြမ်ားက မီးလံုးမ်ားကို မသမာသူတို႔က ျဖဳတ္ခိုးၾကသျဖင့္ လူစီးတြဲမ်ားမွာ ေမွာင္မည္းေနေလ့ရွိေၾကာင္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ားက ဖေယာင္းတုိင္ယူလာၾကၿပီး ထြန္းၫႇိၾကရေၾကာင္းႏွင့္ အက်ယ္တ၀င့္ ေၾကးနန္းျပန္ရျပန္ပါသည္။
တိုက္ထိုင္အယ္ဒီတာက နားမလည္ႏုိင္ျပန္ေသာေၾကာင့္ ေၾကးနန္းတေစာင္ ထပ္မံရိုက္ၾကားၿပီး ေမးျပန္ပါသည္။ `ဘာေၾကာင့္ လူစီးတဲြမွာ ေရနံဆီပံုးက ေရာက္ေနရတာလဲ`ဟု ေမးျပန္ပါ၏။
မီးသီးရွားလွ်င္ ေရနံဆီလည္း ရွာေလမည္ဟု အယ္ဒီတာက မသိရွာေလေသာေၾကာင့္ သတင္းေထာက္ခမ်ာ `ေရနံဆီလည္း ရွားပါးေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ားက ေမွာင္ခိုေရနံဆီပံုးမ်ားကို လူစီးတဲြတြင္ သယ္ယူလာေလ့ ရွိပါတယ္` ဟု အေၾကာင္းျပန္လုိက္ရေလသည္။
ထိုအခ်ိန္က ေရနံဆီ မ်ားစြာရွားပါးလွပါသည္။ အထက္ဗမာျပည္တြင္ ေရနံဆီမီးခြက္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြား ပါသည္။ ေရႊဘိုနယ္မွ ေရလွ်ံေသာအခါ၌ သစ္ပင္ခ်ဳံပုတ္မ်ားတြင္ ခိုေအာင္းေနသည့္ ေႁမြမ်ားက ေက်းရြာအမ်ားမွ တဲအိမ္မ်ားေပၚသို႔ တက္ေရာက္ခိုလံႈေသာေၾကာင့္ ေႁမြကိုက္မႈအေျမာက္အျမား ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုသတင္းကို ေဖာ္ျပျခင္းမျပဳရန္ ပိတ္ရစဥ္က ရင္နင့္ခဲ့ရပါသည္။
တေန႔တြင္ ဒု-၀န္ႀကီးက တင္ေမာင္အား ေခၚၿပီး `တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္မွာ ျဖစ္ပြားတဲ့ ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလး ေသဆံုးတဲ့ သတင္းကို သတင္းစာေတြမွာ မပါေစနဲ႔` ဟု အမိန္႔ေပးပါသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ သတင္းပိတ္ေစရန္ အမိန္႔ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို စဥ္းစားမရႏိုင္ဘဲ ေခါင္းရႈပ္သြားပါသည္။ ခါတုိင္းပိတ္သည့္ သတင္းမ်ားက တပ္မေတာ္၏ သိကၡာကို ထိန္းရန္ကိစၥ၊ ဦးေန၀င္း၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ဂုဏ္ပ်က္ေစမည့္ မေကာင္းသတင္းမ်ား ကိစၥမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလးသည္ ဦးေန၀င္းမိသားစုႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္သည္ဟု မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ `ဘာျပဳလို႔ သတင္းပိတ္ရတာ လည္း ၀န္ႀကီးရဲ့` ဟု မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ေမးမိပါေသးသည္။ `လွ်ာမရွည္နဲ႔ဗ်ာ၊ ၀န္ႀကီးအမိန္႔ဗ်။ ဒီသတင္း သတင္းစာေတြမွာ မပါေစနဲ႔တဲ့။ အထက္ကလာတယ္` ဟု ေငါက္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ရွိန္သတ္ၿပီး ျပန္ခဲ့ရပါသည္။ တာ၀န္၀တၱရားအတုိင္း သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားထံ ထပ္ဆင့္အမိန္႔ထုတ္ခဲ့သျဖင့္ ထိုသတင္းသည္ မည္သည့္သတင္းစာမွ မပါခဲ့ပါ။ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ား မသိလိုက္ၾကသျဖင့္ ကမ႓ာကလည္း မသိလိုက္ပါ။
ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလး ေသသည္ကို အေရးတႀကီး သတင္းပိတ္သည္ကို တင္ေမာင္က ဘ၀င္မက်ပါ။ ဆင္ျဖဴေတာ္ ကေလး၏ နာေရးသတင္းကို ေ၀ႆႏၲရာဇတ္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး ေဆာင္းပါးေရးရန္ စဥ္းစားေနသျဖင့္ အႀကံပ်က္ ရေသာေၾကာင့္ မေက်နပ္ႏုိင္ပါ။ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘဲြ႔ထဲတြင္ ဆင္ျဖဴေတာ္တို႔၏ ဂုဏ္တန္ဖိုးကို အက်ယ္တ၀င့္ ေရးထားပါသည္။ ကလဂၤရာဇ္ျပည္တြင္ မိုးေခါင္ေသာေၾကာင့္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးၿပီး ခိုးသားဓားျပတို႔ ထႂကြသျဖင့္ ေစတုတၱရာျပည္တြင္ရွိသည့္ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အလႉခံၾကသည့္အေၾကာင္း၊ ေ၀ႆႏၲရာမင္းသားက ဆင္ျဖဴေတာ္ သာမက ဆင္ျဖဴေတာ္တြင္ ဆင္ထားေသာ တန္ဆာမ်ားကိုပါ လႉလုိက္သျဖင့္ ျပည္သူတို႔က ေဒါသူပုန္ထေသာ ေၾကာင့္ ေတာသို႔ႏွင္ခဲ့သည့္ ဇတ္လမ္းသည္ ေရးရန္ အကြက္ေကာင္းပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေၾကာင္းရင္းကို သလိုသျဖင့္ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္သို႔ ကိုယ္တုိင္သြားၿပီး စနည္းနာမိပါသည္။ ဘုရား-ဘုရား ဘုရားတမိပါသည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလး ေသရသည္မွာ အစာငတ္သျဖင့္ ေသရသည္တဲ့။
ဥယ်ာဥ္မွ တိရစၧာန္မ်ားကို အစာေကၽြးရန္အတြက္ အစိုးရက ဘတ္ဂ်တ္ေငြ လံုေလာက္စြာ ေပးထားပါသည္။ သို႔ပါလ်က္ အစာငတ္သျဖင့္ အစာအိမ္တြင္ အူကိုအူခ်င္း ႀကိတ္ေသာေၾကာင့္ ေသရပါသည္။
ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလးသည္ ဦးႏု၏ ဖဆပလ ဒီမိုကေရစီအစိုးရေခတ္က ေပၚခဲ့ပါသည္။ ဗုိ္လ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက သူ၏ေခတ္တြင္ ဆင္ျဖဴရတနာ ရွိေနသည္ကို မဂၤလာယူေနသျဖင့္ ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလး ေသရသည္ကို မေက်နပ္ ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ စစ္ေဆးေစပါ၏။ ဆင္ကေလးကို X-ray ဓာတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္ေသာအခါ အစာငတ္ေသာေၾကာင့္ အစာအိမ္အူကဲြၿပီး ေသရသည္ဟု သိၾကရပါသည္။
ဆက္လက္ၿပီး စံုစမ္းရာ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ကို စစ္တပ္က အပို္င္သိမ္းထားသျဖင့္ ျဖစ္ရသည္ဟု သိရပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ တက္လာစကာလက အစိုးရဌာနမွန္သမွ်ကို ဦးစီးရန္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကို တာ၀န္ေပးေသာအခါ၌ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ဗိုလ္မႉးႀကီးလွေအာင္အား တာ၀န္ေပးခဲ့ပါသည္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးက သူေရာက္လာသည္ႏွင့္ မူလက ရွိေနသူ အရပ္သားအမႈထမ္းမ်ား ျဖဳတ္ပါသည္။ ဥယ်ာဥ္ထိန္းသိမ္းမႈ အထူးပညာရွင္ ဥယ်ာဥ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ဦးေက်ာ္သိန္းကို အျပစ္ရွာသည္။ အျပစ္ရွာမရေသာေၾကာင့္ အင္းစိန္ေထာင္ သိုပ ပို႔လိုက္သည္။ (၆) ႏွစ္မွ် ခံလုိက္ရရွာပါသည္။
မူလက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္သူ အရပ္သား၀န္ထမ္းမ်ားကို အလုပ္မွ ျဖဳတ္ၿပီး သူ၏တပ္မွ စစ္သားမ်ား၊ စစ္သားေဟာင္းမ်ားကို အစားထိုးခန္႔ထားခဲ့ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က အစိုးရက ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ကို တည္ေဆာက္လုိက္ေသာေၾကာင့္ တျပည္လံုး စားနပ္ရိကၡာ ရွားပါးသြားေလသျဖင့္ စစ္သားေဟာင္း ဥယ်ာဥ္မႉး၀န္ထမ္းမ်ားက တိရစၧာန္မ်ားကို ေကၽြးရမည့္ အစာမ်ားကို မေကၽြး ေတာ့ဘဲ ခုိးယူကာ မိသားစုပါ စားေသာက္ၾကသည္ဆိုပါသည္။ ဆင္ကေလးသာမက အေကာင္ပေလာင္ အငယ္စားကေလးမ်ားတို႔လည္း ေသေက်ကုန္ၾကပါသည္။ က်ားႀကီးမ်ားႏွင့္ ျခေသၤ့တို႔ပင္ ေသလုလု ပိန္လွီေနၿပီကို ေတြ႔ၾကရသည္။ အမႈကို ဦးေန၀င္းကိုယ္တုိင္ သိရွိၿပီး ဆူပူဆဲေရးမွ ဥယ်ာဥ္က တိရစၧာန္မ်ား၏ အစာကို ခုိးယူသံုးစဲြမႈ ရပ္ဆုိင္းသြားခဲ့သည္။
ဤသို႔ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးမ်ားမွာ စာေရးဆရာမ်ားက စိတ္ကူႏွင့္ တီထြင္ေရးသားရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္သာ စစ္အစိုးရေခတ္မွာသာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အျခားေခတ္၊ တျခားႏုိင္ငံမ်ားမွာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆန္းၾကယ္လွပါသည္။ ။
တခါက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဆႏၵျပပဲြတခု ျဖစ္ပြားပါသည္။ ေက်ာင္းသားတို႔က ဆူပူေအာ္ဟစ္ေနၾက သည္ကုိ ရဲတို႔က ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းေသာေၾကာင့္ အေသအေပ်ာက္ ရွိပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသားသတင္းေထာက္တဦးက ဦးဦးဖ်ားဖ်ား သတင္းေရးၿပီး ေၾကးနန္းပို႔ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပပဲြကို ရဲတို႔က ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းရာမွ ေက်ာင္းသား (၄) ဦး ေသဆံုးရျခင္း စသည္ျဖင့္ သတင္းေရးပါသည္။
ႏိုင္ငံျခားသို႔ ထြက္ေသာ ေၾကးနန္းသတင္းမ်ားကို စီစစ္ရန္ စစ္စံုေထာက္တဦးကို ေၾကးနန္းရံုးတြင္ တာ၀န္ခ်ထား ပါသည္။ တာ၀န္က်သည့္ စစ္ဗိုလ္က သတင္းေထာက္ကို ေခၚယူေတြ႔ဆံုၿပီး ဆႏၵျပပဲြမွာ လူမေသဘဲႏွင့္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေရးထားေသာေၾကာင့္ ခြင့္မျပဳႏုိင္ဟု ျငင္းသည္။ သတင္းေထာက္ေရးထားသည့္ ေက်ာင္းသား (၄) ဦး ေသဆံုးျခင္းဟူသည့္ စာပိုဒ္ကို ျဖဳတ္ေပးရမည္။ ဆႏၵျပပဲြ ျဖစ္ပြားသည္ဟူေသာ စာပိုဒ္မ်ားကိုသာ ေၾကးနန္းရိုက္ခြင့္ ျပဳမည္ဟု ေျပာပါသည္။
သတင္းေထာက္က `က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ သတင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား (၄) ဦး ေသနတ္မွန္ၿပီး က်ဆံုးတာ ျမင္ရပါတယ္` ဟု ဘုရားစူး မိုးႀကိဳးပစ္ က်ိန္တြယ္ၿပီး အယူခံ၀င္ေလသည္။
သတင္းပိတ္စစ္ဗိုလ္ႏွင့္ သတင္းေထာက္တို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ျငင္းခံုၾကသည္။ ႏုိင္ငံျခားသြား ေၾကးနန္းသတင္း မ်ားကို အလ်င္အျမန္ ထြက္ခြင့္ျပဳရမည္ဟူသည့္မူက ရွိေနသျဖင့္ စစ္ဗုိလ္က ေလ်ာ့ေပးပါသည္။ သတင္းေထာက္ ကလည္း ေလ်ာေပးရပါသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္၀ ေဆြးေႏြးေစ်းဆစ္ၾကၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပဲြတြင္ ရဲတို႔က ပစ္ခတ္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ေသဆံုးျခင္း သတင္းကို ပို႔ခြင့္ရပါသည္။
သတင္းမွန္မွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္သာ ေသဆံုးပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ခိုးလိုးခုလု အူကလိအူကလာ ျဖစ္ရပ္မ်ား သတင္းေထာက္ေလာက၌ မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည္။ ရန္ကုန္တြင္ တာ၀န္ယူရသည့္ ႏုိုင္ငံျခားသား သတင္းေထာက္မ်ားမွာ အခက္အခဲမ်ား ရွိသည္ကို ႏုိင္ငံျခားမွ သတင္းကိုယ္စားလွယ္တုိက္မ်ားတြင္ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက မသိရွာၾကပါ။ ဗမာျပည္၌ ျဖစ္ပြားသည့္သတင္း၊ ဗမာျပည္မွ လာသည့္ သတင္းမ်ားကိုလည္း နားမလည္ႏုိင္ၾကသည္ကို ႀကံဳေတြ႔ရေလ့ရွိသည္။ တခါတြင္ ရွမ္းျပည္၌ မီးရထားတစင္း မီးေလာင္ေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္ (၃၉) ဦး ေသဆံုးပါသည္။ သတင္းေထာက္က အျဖစ္အပ်က္အမွန္အတိုင္း သတင္းေရးပို႔ခဲ့ပါသည္။ လူစီးတဲြတြင္းတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းၫႇိထားေၾကာင္း၊ တေနရာတြင္ ေရနံဆီပံုးမွ ေရနံဆီယိုရာက ဖေယာင္းတုိင္မီးႏွင့္ ေရနံဆီ ေတြ႔ၾကရာက မီးေလာင္ကၽြမ္းရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေရးၿပီး ေၾကးနန္းရိုက္လုိက္ပါ သည္။
အျပည့္အစံုေရးသားေပးပို႔ေသာ ထိုသတင္းကို သတင္းဌာနမွ တိုက္ထိုင္ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားက နားမလည္ေသာ ေၾကာင့္ မေက်နပ္ႏုိင္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းေၾကးနန္းရို္က္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။ `မီးရထားအတဲြထဲမွာ ဘာေၾကာင့္ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းရတာလဲ` ဟု ေမးရွာပါသည္။
ထိုအခါ သတင္းေထာက္က ျမန္မာျပည္တြင္ လွ်ပ္စစ္မီးသီးမ်ား ရွားပါးေနေၾကာင္း၊ ရထားတဲြမ်ားက မီးလံုးမ်ားကို မသမာသူတို႔က ျဖဳတ္ခိုးၾကသျဖင့္ လူစီးတြဲမ်ားမွာ ေမွာင္မည္းေနေလ့ရွိေၾကာင္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ားက ဖေယာင္းတုိင္ယူလာၾကၿပီး ထြန္းၫႇိၾကရေၾကာင္းႏွင့္ အက်ယ္တ၀င့္ ေၾကးနန္းျပန္ရျပန္ပါသည္။
တိုက္ထိုင္အယ္ဒီတာက နားမလည္ႏုိင္ျပန္ေသာေၾကာင့္ ေၾကးနန္းတေစာင္ ထပ္မံရိုက္ၾကားၿပီး ေမးျပန္ပါသည္။ `ဘာေၾကာင့္ လူစီးတဲြမွာ ေရနံဆီပံုးက ေရာက္ေနရတာလဲ`ဟု ေမးျပန္ပါ၏။
မီးသီးရွားလွ်င္ ေရနံဆီလည္း ရွာေလမည္ဟု အယ္ဒီတာက မသိရွာေလေသာေၾကာင့္ သတင္းေထာက္ခမ်ာ `ေရနံဆီလည္း ရွားပါးေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ားက ေမွာင္ခိုေရနံဆီပံုးမ်ားကို လူစီးတဲြတြင္ သယ္ယူလာေလ့ ရွိပါတယ္` ဟု အေၾကာင္းျပန္လုိက္ရေလသည္။
ထိုအခ်ိန္က ေရနံဆီ မ်ားစြာရွားပါးလွပါသည္။ အထက္ဗမာျပည္တြင္ ေရနံဆီမီးခြက္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြား ပါသည္။ ေရႊဘိုနယ္မွ ေရလွ်ံေသာအခါ၌ သစ္ပင္ခ်ဳံပုတ္မ်ားတြင္ ခိုေအာင္းေနသည့္ ေႁမြမ်ားက ေက်းရြာအမ်ားမွ တဲအိမ္မ်ားေပၚသို႔ တက္ေရာက္ခိုလံႈေသာေၾကာင့္ ေႁမြကိုက္မႈအေျမာက္အျမား ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုသတင္းကို ေဖာ္ျပျခင္းမျပဳရန္ ပိတ္ရစဥ္က ရင္နင့္ခဲ့ရပါသည္။
တေန႔တြင္ ဒု-၀န္ႀကီးက တင္ေမာင္အား ေခၚၿပီး `တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္မွာ ျဖစ္ပြားတဲ့ ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလး ေသဆံုးတဲ့ သတင္းကို သတင္းစာေတြမွာ မပါေစနဲ႔` ဟု အမိန္႔ေပးပါသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ သတင္းပိတ္ေစရန္ အမိန္႔ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို စဥ္းစားမရႏိုင္ဘဲ ေခါင္းရႈပ္သြားပါသည္။ ခါတုိင္းပိတ္သည့္ သတင္းမ်ားက တပ္မေတာ္၏ သိကၡာကို ထိန္းရန္ကိစၥ၊ ဦးေန၀င္း၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ဂုဏ္ပ်က္ေစမည့္ မေကာင္းသတင္းမ်ား ကိစၥမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလးသည္ ဦးေန၀င္းမိသားစုႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္သည္ဟု မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ `ဘာျပဳလို႔ သတင္းပိတ္ရတာ လည္း ၀န္ႀကီးရဲ့` ဟု မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ေမးမိပါေသးသည္။ `လွ်ာမရွည္နဲ႔ဗ်ာ၊ ၀န္ႀကီးအမိန္႔ဗ်။ ဒီသတင္း သတင္းစာေတြမွာ မပါေစနဲ႔တဲ့။ အထက္ကလာတယ္` ဟု ေငါက္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ရွိန္သတ္ၿပီး ျပန္ခဲ့ရပါသည္။ တာ၀န္၀တၱရားအတုိင္း သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားထံ ထပ္ဆင့္အမိန္႔ထုတ္ခဲ့သျဖင့္ ထိုသတင္းသည္ မည္သည့္သတင္းစာမွ မပါခဲ့ပါ။ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ား မသိလိုက္ၾကသျဖင့္ ကမ႓ာကလည္း မသိလိုက္ပါ။
ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလး ေသသည္ကို အေရးတႀကီး သတင္းပိတ္သည္ကို တင္ေမာင္က ဘ၀င္မက်ပါ။ ဆင္ျဖဴေတာ္ ကေလး၏ နာေရးသတင္းကို ေ၀ႆႏၲရာဇတ္ေတာ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး ေဆာင္းပါးေရးရန္ စဥ္းစားေနသျဖင့္ အႀကံပ်က္ ရေသာေၾကာင့္ မေက်နပ္ႏုိင္ပါ။ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘဲြ႔ထဲတြင္ ဆင္ျဖဴေတာ္တို႔၏ ဂုဏ္တန္ဖိုးကို အက်ယ္တ၀င့္ ေရးထားပါသည္။ ကလဂၤရာဇ္ျပည္တြင္ မိုးေခါင္ေသာေၾကာင့္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးၿပီး ခိုးသားဓားျပတို႔ ထႂကြသျဖင့္ ေစတုတၱရာျပည္တြင္ရွိသည့္ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အလႉခံၾကသည့္အေၾကာင္း၊ ေ၀ႆႏၲရာမင္းသားက ဆင္ျဖဴေတာ္ သာမက ဆင္ျဖဴေတာ္တြင္ ဆင္ထားေသာ တန္ဆာမ်ားကိုပါ လႉလုိက္သျဖင့္ ျပည္သူတို႔က ေဒါသူပုန္ထေသာ ေၾကာင့္ ေတာသို႔ႏွင္ခဲ့သည့္ ဇတ္လမ္းသည္ ေရးရန္ အကြက္ေကာင္းပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေၾကာင္းရင္းကို သလိုသျဖင့္ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္သို႔ ကိုယ္တုိင္သြားၿပီး စနည္းနာမိပါသည္။ ဘုရား-ဘုရား ဘုရားတမိပါသည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလး ေသရသည္မွာ အစာငတ္သျဖင့္ ေသရသည္တဲ့။
ဥယ်ာဥ္မွ တိရစၧာန္မ်ားကို အစာေကၽြးရန္အတြက္ အစိုးရက ဘတ္ဂ်တ္ေငြ လံုေလာက္စြာ ေပးထားပါသည္။ သို႔ပါလ်က္ အစာငတ္သျဖင့္ အစာအိမ္တြင္ အူကိုအူခ်င္း ႀကိတ္ေသာေၾကာင့္ ေသရပါသည္။
ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလးသည္ ဦးႏု၏ ဖဆပလ ဒီမိုကေရစီအစိုးရေခတ္က ေပၚခဲ့ပါသည္။ ဗုိ္လ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက သူ၏ေခတ္တြင္ ဆင္ျဖဴရတနာ ရွိေနသည္ကို မဂၤလာယူေနသျဖင့္ ဆင္ျဖဴေတာ္ကေလး ေသရသည္ကို မေက်နပ္ ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ စစ္ေဆးေစပါ၏။ ဆင္ကေလးကို X-ray ဓာတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္ေသာအခါ အစာငတ္ေသာေၾကာင့္ အစာအိမ္အူကဲြၿပီး ေသရသည္ဟု သိၾကရပါသည္။
ဆက္လက္ၿပီး စံုစမ္းရာ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ကို စစ္တပ္က အပို္င္သိမ္းထားသျဖင့္ ျဖစ္ရသည္ဟု သိရပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ တက္လာစကာလက အစိုးရဌာနမွန္သမွ်ကို ဦးစီးရန္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကို တာ၀န္ေပးေသာအခါ၌ တိရစၧာန္ဥယ်ာဥ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ ဗိုလ္မႉးႀကီးလွေအာင္အား တာ၀န္ေပးခဲ့ပါသည္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးက သူေရာက္လာသည္ႏွင့္ မူလက ရွိေနသူ အရပ္သားအမႈထမ္းမ်ား ျဖဳတ္ပါသည္။ ဥယ်ာဥ္ထိန္းသိမ္းမႈ အထူးပညာရွင္ ဥယ်ာဥ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ဦးေက်ာ္သိန္းကို အျပစ္ရွာသည္။ အျပစ္ရွာမရေသာေၾကာင့္ အင္းစိန္ေထာင္ သိုပ ပို႔လိုက္သည္။ (၆) ႏွစ္မွ် ခံလုိက္ရရွာပါသည္။
မူလက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္သူ အရပ္သား၀န္ထမ္းမ်ားကို အလုပ္မွ ျဖဳတ္ၿပီး သူ၏တပ္မွ စစ္သားမ်ား၊ စစ္သားေဟာင္းမ်ားကို အစားထိုးခန္႔ထားခဲ့ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က အစိုးရက ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ကို တည္ေဆာက္လုိက္ေသာေၾကာင့္ တျပည္လံုး စားနပ္ရိကၡာ ရွားပါးသြားေလသျဖင့္ စစ္သားေဟာင္း ဥယ်ာဥ္မႉး၀န္ထမ္းမ်ားက တိရစၧာန္မ်ားကို ေကၽြးရမည့္ အစာမ်ားကို မေကၽြး ေတာ့ဘဲ ခုိးယူကာ မိသားစုပါ စားေသာက္ၾကသည္ဆိုပါသည္။ ဆင္ကေလးသာမက အေကာင္ပေလာင္ အငယ္စားကေလးမ်ားတို႔လည္း ေသေက်ကုန္ၾကပါသည္။ က်ားႀကီးမ်ားႏွင့္ ျခေသၤ့တို႔ပင္ ေသလုလု ပိန္လွီေနၿပီကို ေတြ႔ၾကရသည္။ အမႈကို ဦးေန၀င္းကိုယ္တုိင္ သိရွိၿပီး ဆူပူဆဲေရးမွ ဥယ်ာဥ္က တိရစၧာန္မ်ား၏ အစာကို ခုိးယူသံုးစဲြမႈ ရပ္ဆုိင္းသြားခဲ့သည္။
ဤသို႔ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးမ်ားမွာ စာေရးဆရာမ်ားက စိတ္ကူႏွင့္ တီထြင္ေရးသားရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္သာ စစ္အစိုးရေခတ္မွာသာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အျခားေခတ္၊ တျခားႏုိင္ငံမ်ားမွာလည္း မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆန္းၾကယ္လွပါသည္။ ။
Sunday, May 9, 2010
(၄၃) ပိတ္ေစအမိန္႔မွ သတင္းအစမ်ား (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)
တင္ေမာင္အဖို႔ သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ လြယ္ကူေသာ အလုပ္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ သတင္းမ်ားကို ေမွာင္ခ်ရသည္။ ပိတ္ရသည္မွာ လြန္စြာ လြယ္ကူပါသည္။ `ေဟာဒီ - ေဟာဒီ သတင္းကို မထည့္ႏွင့္လို႔ အထက္က ၫႊန္ၾကားပါတယ္` ဟု အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ (၇) ဦးကို ထပ္ဆင့္ ေျပာျပရံုသာ ျဖစ္ပါ၏။
တခုေကာင္းသည္မွာ ၀န္ႀကီးမ်ားက သတင္းပိတ္ရန္ အမိန္႔ေပးေသာအခါတြင္ ပိတ္ေစဟု ၫႊန္ေသာ သတင္းကို ၀န္ႀကီးမ်ားက ဖြင့္ေျပာၾကရေသာေၾကာင့္ သတင္းမွန္ကို သိခြင့္ရလိုက္သည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္က ေန႔တေန႔တြင္ ဒု-၀န္ႀကီးက တင္ေမာင္အား ေခၚၿပီး ေမးပါသည္။ `ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားၾကၿပီလား` ဟု သူက ေမးသည္ကို `ဘာမွ မသိရပါဘူးခင္ဗ်ား` ဟု တင္ေမာင္က မဆုိင္းမတြ ေျဖလိုက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ တစြန္းတစသိၿပီးျဖစ္သည္။ တိတိက်က်သာ မသိေသးေစကာမူ စစ္တပ္တြင္းတြင္ က်ိတ္ၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြကို အဖမ္းအဆီးရွိေနသည္ကို ခပ္သဲ့သဲ့ သတင္းထြက္ေနပါသည္။ သတင္းအနံ႔ရရွိေသာ္လည္း သတင္းကို ေရးရန္မဆိုထားဘိ၊ သတင္းအဆက္ကို စံုစမ္းရန္ပင္ ျပည္သူပိုင္ သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ားက သတၱိမရွိၾကပါ။
`ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ကို ခင္ဗ်ားသိလား၊ ဒီေကာင္ေလးက ေတာ္ေတာ္မုိက္တယ္ဗ်ာ` ဟု အစခ်ီၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း၊ စစ္စံုေထာက္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္တင္ဦး၊ သမၼတႀကီး ဦးစန္းယု … စသည့္ ထိပ္သီးႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားရန္ ႀကံစည္ေသာ လုပ္ႀကံမႈႀကီးအေၾကာင္းကို သူက အေသးစိတ္ေျပာျပပါသည္။
စစ္တပ္တြင္ ဗိုလ္သင္တန္းမွ ဆင္းလာသည့္ စစ္ဗိုလ္အသစ္ကေလးမ်ားကို ငွက္ေတာ၊ ေခြးေတာ၊ က်ည္ဆံေတာ ျဖစ္ေသာ နယ္စပ္ေဒသသို႔ ပို႔ေလ့ရွိပါသည္။ စာေတာ္သူ၊ အရည္အခ်င္းထက္သူမ်ားကိုမူ စစ္ရံုးခ်ဳပ္မွ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားက ေခၚယူၿပီး ကိုယ္ေရးအရာရွိ ခန္႔ေလ့ရွိသည္။ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ကို ဗိုလ္သင္တန္းဆင္း အေနႏွင့္ ဒု-ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီးေအးကိုက ေကာက္ယူၿပီး ကိုယ္ေရးအရာရွိ ခန္႔လိုက္သည္။ ပညာခံ ေကာင္းၿပီး ရုိးသားသူ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္က အမ်ိဳးႏွင့္ တုိင္းျပည္အတြက္ ေဆာင္ရြက္မည္ဟူေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ႏွင့္ တပ္တြင္းသို႔ ၀င္လာသူျဖစ္ေလရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ရံုးထုိင္ေနၾကေသာ လူ႔မလိုင္လူတန္းစား စစ္ဗိုလ္ႀကီး မ်ား၏ ေလာကကို ျမင္ရေသာအခါ လြန္စြာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမိသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ဦးေန၀င္း ကိုယ္တုိင္က စတင္ၿပီး အေျပာတမ်ိဳး၊ အလုပ္တမ်ိဳး၊ တုိင္းျပည္ႏွင့္ စစ္တပ္ကို ညာလိမ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာ ေနၾကသည့္ စားဖားႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ သိရွိလာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ လူထုႀကီးအဖို႔ ခက္ခဲက်ပ္တည္းေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ၀န္ႀကီးမ်ား၊ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ေနေသာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက ဇိမ္ခံ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ စည္းစိမ္ယစ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရသည္ဟု သိရပါသည္။ မတရားမႈမ်ား စာရင္းရွင္းရန္က မလြယ္ကူဘဲ ဦးေန၀င္းႏွင့္တကြ လာဘ္စားသူ စစ္ဦးစီးႀကီးမ်ား အသက္ရွည္ ေလေလ တိုင္းျပည္နစ္နာေလေလပဲဟု အေျဖကို သိလာေသာေၾကာင့္ လုပ္ႀကံဖယ္ရွားရန္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ဗိုလ္ႀကီး (၄) ဦးႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး လွ်ိဳ႕၀ွက္ႀကံစည္ပါသည္။
သူတို႔၏ အႀကံအစည္မွာ ေအာင္ျမင္မႈ မရၾကရွာပါ။ သူတို႔ (၄) ဦးႏွင့္ အျခားစစ္ဗိုလ္ (၁၀) ဦးကို ဖမ္းခဲ့ပါသည္။ မူလက ၾကားသိရေသာ သတင္းထက္ ၀န္ႀကီးက ေျပာျပမွ သိရသည့္သတင္းက ပိုျပည့္စံုပါသည္။ ယင္းသတင္းစံုကို အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို တဆင့္တင္ျပၿပီး ပံုႏွိပ္ျခင္းမျပဳရဟု တားျမစ္ရပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အမႈကို ခံုရံုးတင္မွပဲ ေရးၾကရပါ၏။
၀န္ႀကီးက မေျပာဘဲႏွင့္ မိမိတို႔အသိႏွင့္ ပိတ္ရသည့္ သတင္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ ဥပမာ ဦးေန၀င္းကေတာ္ ေဒၚခင္ေမသန္းသည္ ေမွာင္ခိုကုန္ကူးေသာ ေမွာင္ခိုကုန္သည္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားမွ ျပန္လာေသာအခါတြင္ ၀ယ္လာခဲ့ေသာ စီးကရက္ကစၿပီး ကက္ဆက္၊ အသံဖမ္းစက္အထိ ေမွာင္ခိုေစ်းတြင္ အျမတ္ႀကီးစားကာ ေရာင္းသူ ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသို႔လည္း ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား ေမွာင္ခိုထုတ္ေလ့ရွိပါသည္။ တခ်ီတြင္ ျပင္သစ္ျပည္၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ ေလဆိပ္တြင္ ေမွာင္ခုိေက်ာက္မ်ား ဖမ္းဆီးမိသျဖင့္ အဖမ္းခံရသည့္သတင္းကို စာေရးသူတုိ႔ မေရး၀ံ့ခဲ့ပါ။
ဦးေန၀င္း၏ညီ ဦးသိန္းၫႊန္႔အား လန္ဒန္သံရံုးတြင္ ကုန္သြယ္ေရးအရွာရွိခန္႔ထားစဥ္က ဆြစ္ဇာလန္မွ နာရီမ်ားကို အဂၤလန္ျပည္တြင္းသို႔ ေမွာင္ခိုသြင္းေသာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္အစိုးရက ႏွင္ထုတ္သည့္သတင္းကို ႏုိင္ငံျခားက ရရွိသျဖင့္ စာေရးသူတို႔ကပင္ ၀န္ႀကီးကို ျပန္ၿပီး သတင္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဦးေန၀င္း၏ ဇနီးေဟာင္း ေဒၚတင္တင္၏ ဖဲ၀ုိင္းႏွင့္ ဦးေန၀င္း၏ အကိုေတာ္ သခင္လွကြန္း၏ ဖဲဒိုင္ကို စစ္စံုေထာက္မ်ားက ဖမ္းေသာသတင္းကိုမူ ၀န္ႀကီးက မေရးၾကႏွင့္ဟု ပိတ္ေလမွသာ သိရေလသည္။
ဖဲ၀ုိင္းမ်ား မပိတ္ခင္က ဦးေန၀င္းကေတာ္ေဟာင္း ေဒၚတင္တင္က ရန္ကုန္-ေမာ္လၿမိဳင္ မီးရထားကို ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္စီးၿပီး အခေၾကးေငြ လက္ခံကာ ေက်ာက္မ်ား၊ ေရႊမ်ားႏွင့္ ႏိုင္လြန္စေသာ ႏုိင္ငံျခားကုန္မ်ား ေမွာင္ခုိ ကုန္သယ္ေနသည္ကို သိၾကပါလ်က္ မေရးရဲၾကပါ။ ဦးေန၀င္းဇနီးသစ္ ေဒၚနီနီျမင့္၏ ညီမ၊ ခယ္မေတာ္က အထည္အလိပ္မ်ား ေမွာင္ခိုထုတ္သျဖင့္ အဖမ္းခံရေသာ သတင္းကိုေတာ့ မေရးေလႏွင့္ဟု ၀န္ႀကီးက တားမွသာ တင္ေမာင္တို႔ သိၾကရပါ၏။
ျပည္သူပိုင္သတင္းစာမ်ားသည္ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ ေဆြေတာ္ရွစ္ေသာင္း မ်ိဳးေတာ္ေကာင္းတို႔၏ မေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို ဖံုးဖိေနၾကရသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ `သူတို႔အမႈေတြကိုသာ ဒီမိုကေရစီေခတ္ သတင္းစာမ်ားလို ေရးႏုိင္လွ်င္ အဆီတထပ္၊ အသားတထပ္ သတင္းေတြ ေတာင္လိုပံုေနမွာေပါ့ ကြာ` ဟု သတင္းေထာက္ႀကီးမ်ားက ညည္းၾကရွာပါသည္။
အစိုးရက ထုတ္ျပန္ရန္ တာ၀န္ရွိသည့္ သတင္းမွန္ကိုလည္း လိမ္လည္ၿပီး ေရးသားခဲ့ရပါသည္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ဘ႑ာေရးဌာန ဒု-၀န္ႀကီး ဦးခ်စ္ေမာင္က စာေရးသူအား ဆင့္ေခၚသည္။ သတင္းေၾကညာခ်က္တခုကို ေပးပါသည္။ `ျမန္မာက်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို ျပဳျပင္သတ္မွတ္ျခင္း` ဟု ေရးထားပါသည္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို အေမရိကန္တေဒၚလာတြင္ (၆) က်ပ္ (၆၂) ျပားႏႈန္း သတ္မွတ္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြ လဲလွယ္ႏႈန္းသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္မွ စတင္ကာ ဒီမိုကေရစီတေခတ္လံုးတြင္ အေမရိကန္ တေဒၚလာကို (၄) က်ပ္ (၇၆) ျပားႏႈန္း တည္ၿငိမ္စြာ ရွိခဲ့ပါသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ စစ္စရိတ္တက္ျမင့္ေပးရပါ လ်က္ ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြကို ရွိသင့္ရွိထုိက္သည့္ ႏႈန္းထားအတိုင္း ရွာေဖြႏုိင္ပါသည္။ စုေဆာင္းထားႏုိင္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာက်ပ္ေငြစကၠဴတန္ဖိုးကို တည္ၿငိမ္စြာ ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ စစ္အစိုးရတက္လာၿပီး (၉) ႏွစ္ၾကာေသာအခါ က်ပ္ေငြတန္ဖိုးေလ်ာ့သြားပါသည္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္က (၅) က်ပ္ (၃၅) ျပားႏႈန္းသို႔ ေလ်ာ့ခဲ့သည္။ တဖန္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ (၄) က်ပ္ (၈၁) ျပားႏႈန္းျဖင့္ ျပန္ျမႇင့္ခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ေသာ ေငြတန္ဖိုးမ်ားကို တင္ေမာင္က မွတ္မိေသာေၾကာင့္ `ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုး ေလွ်ာ့ျပန္ၿပီေပါ့` ဟု ေျပာမိပါသည္။
ဦးခ်စ္ေမာင္က `ဘုရား၊ ဘုရား` ဟု ဘုရားတၿပီး `အဲဒီလိုမ်ား မေရးလုိက္ပါနဲ႔ ကိုယ့္လူ။ ေငြတန္ဖိုးခ်တယ္လို႔ ေရးလုိက္ရင္ ကိုယ့္လူပါမကဘူး၊ ကုိယ္ပါ ရာထူးအျဖဳတ္ခံရပါလိမ့္မယ္` ဟု မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးျဖင့္ ေတာင္းပန္ပါသည္။
`အမွန္က တန္ဖိုးခ်တာပဲ။ မူလက တန္ဖိုးနဲ႔ တန္ဖိုးသစ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ရွင္းေနတာပဲ။ လူတုိင္းသိႏုိင္တာပဲ` ဟု တင္ေမာင္က ျပန္ေျပာသည္။ သူက `ဒါေၾကာင့္ ေၾကညာခ်က္ကို ရံုးကတဆင့္ ပို႔မေပးဘဲ ကိုယ့္လူကို ေခၚရတာပါ။ လူကိုယ္တုိင္ေခၚၿပီး၊ ရွင္းေျပာၿပီး အမိန္႔ေပးလုိက္လို႔ ၀န္ႀကီးက မွာပါတယ္။ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ဗမာသတင္းစာေတြနဲ႔ ဗမာ့အသံက ျမန္မာေငြႏႈန္း ေၾကညာျခင္းလို႔ တိုတိုေရး၊ တိုတိုေျပာဖို႔ပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က လွ်ာရွည္ၿပီး မူလတန္ဖိုးကို မေရးပါေလနဲ႔` ရွင္းျပပါေလသည္။
ထံုးစံအတိုင္း ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးမ်ား အမိန္႔ကို လိုက္နာၿပီး ေငြတန္ဖိုးခ်ေသာသတင္းကို `ေငြတန္ဖိုး ျပင္ဆင္ သတ္မွတ္ျခင္း` ဟု ေရးခဲ့ရပါသည္။ အသံလႊင့္ခဲ့ရပါသည္။
မိမိအဖို႔ အျမတ္ရသည္မွာ ဦးခ်စ္ေမာင္က အတြင္းမွ လွ်ိဳ႕၀ွက္သတင္းတခုကို ေျပာလိုက္သျဖင့္ သိခဲ့ရပါသည္။ ၀န္ႀကီးမ်ား အစည္းအေ၀းတြင္ အေျခအေနအရ ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုးကို ငါးပံုတပံုခန္႔၊ အေမရိကန္တေဒၚလာတြင္ က်ပ္ေငြ တက်ပ္ႏွင့္ ကိုးျပားတိုးေပးကာ ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုးကို ခ်ေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးက တင္ျပ ေသာအခါ ဦးေန၀င္းက ထခုန္သည္ ဆိုပါသည္။ ေဒါသူပုန္ထကာ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးကို ဆူပူေအာ္ဟစ္သည္ ဆိုပါ၏။
ဦးႏုအစုိးရေခတ္ တေခတ္လံုး က်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ၿပီး သူ၏ အစိုးရေခတ္တြင္ က်ပ္ေငြတန္ဖိုး က်ရသည္ကို `ရာဇ၀င္အတင္မခံႏုိင္ဘူး` ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာေၾကာင္း သိရပါသည္။ `မင္းတို႔တေတြ မရွက္ဘူးလား၊ ဦးႏုေခတ္က က်ပ္ေငြေစ်းတည္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ၿပီး တို႔ေခတ္က်မွ ေငြတန္ဖိုးေလွ်ာ့ရလွ်င္ ရာဇ၀င္ ရိုင္းတာေပါ့` ဟု ဆူသည္ဆိုပါသည္။
ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးခမ်ာမွာ ေၾကာက္ဒူးမ်ား တုန္ေနရွာၿပီး ႏုိင္ငံျခားအေႂကြးရွင္ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ ကမ႓ာ့ဘဏ္က တုိက္တြန္းသည္ကို လိုက္နာရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္အစိုးရကလည္း တုိက္တြန္းေၾကာင္း၊ ေငြစာရင္းအခက္အခဲ ေၾကာင့္ ျဖစ္ရေၾကာင္း အေသးစိတ္ရွင္းျပၿပီး အသနားခံရသည္ ဆိုပါသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္မွ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက `ဒီတခါ ငါသည္းခံမယ္။ ငါ့ေခတ္တေခတ္လံုး က်ပ္ေငြေစ်းကို မခ်ၾကနဲ႔။ ငါမေသမခ်င္း မင္းတို႔တေတြ က်ပ္ေငြေစ်းကို မခ်ရဘူး` ဟု တိက်ျပတ္သားစြာ အမိန္႔ေပးခဲ့သည္ဟု ဦးခ်စ္ေမာင္ ထံမွ သိရပါသည္။
`ေရႊတိုက္ေတာ္ထဲက ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက မၾကာခဏ တေပြ႔တပုိက္ ထုတ္ယူၿပီး ႏုိင္ငံျခားမွာ ျဖဳန္းသံုးေနတာေၾကာင့္ က်ပ္ေငြစကၠဴတန္ဖိုး က်ပါတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ၀င္မေျပာဘူးလား` ဟု တင္ေမာင္က ေမးေသာအခါ `ၾကမ္းၾကားေလၾကား ေဘးရန္မ်ားတဲ့ စကားေတြ မေျပာပါနဲ႔ ကိုယ့္လူ။ အခု အခန္းထဲက ထြက္သြားပါ` ဟု ေျပာကာ ဦးခ်စ္ေမာင္က တင္ေမာင္အား ႏွင္ထုတ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ၊ မဆလအစုိးရ၊ န၀တအစိုးရ၊ နအဖအစိုးရ … စသျဖင့္ စစ္အစိုးရမ်ား အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲၾကေစကာမူ ဦးေန၀င္းမေသမခ်င္း ျမန္မာက်ပ္ေငြလဲလွယ္ႏႈန္းသည္ စာရြက္ေပၚတြင္ မေျပာင္းေတာ့ၿပီဟု စိတ္ခ်ႏုိင္ၾကပါ၏။ ။
တခုေကာင္းသည္မွာ ၀န္ႀကီးမ်ားက သတင္းပိတ္ရန္ အမိန္႔ေပးေသာအခါတြင္ ပိတ္ေစဟု ၫႊန္ေသာ သတင္းကို ၀န္ႀကီးမ်ားက ဖြင့္ေျပာၾကရေသာေၾကာင့္ သတင္းမွန္ကို သိခြင့္ရလိုက္သည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္က ေန႔တေန႔တြင္ ဒု-၀န္ႀကီးက တင္ေမာင္အား ေခၚၿပီး ေမးပါသည္။ `ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားၾကၿပီလား` ဟု သူက ေမးသည္ကို `ဘာမွ မသိရပါဘူးခင္ဗ်ား` ဟု တင္ေမာင္က မဆုိင္းမတြ ေျဖလိုက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ တစြန္းတစသိၿပီးျဖစ္သည္။ တိတိက်က်သာ မသိေသးေစကာမူ စစ္တပ္တြင္းတြင္ က်ိတ္ၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြကို အဖမ္းအဆီးရွိေနသည္ကို ခပ္သဲ့သဲ့ သတင္းထြက္ေနပါသည္။ သတင္းအနံ႔ရရွိေသာ္လည္း သတင္းကို ေရးရန္မဆိုထားဘိ၊ သတင္းအဆက္ကို စံုစမ္းရန္ပင္ ျပည္သူပိုင္ သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ားက သတၱိမရွိၾကပါ။
`ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ကို ခင္ဗ်ားသိလား၊ ဒီေကာင္ေလးက ေတာ္ေတာ္မုိက္တယ္ဗ်ာ` ဟု အစခ်ီၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း၊ စစ္စံုေထာက္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္တင္ဦး၊ သမၼတႀကီး ဦးစန္းယု … စသည့္ ထိပ္သီးႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားရန္ ႀကံစည္ေသာ လုပ္ႀကံမႈႀကီးအေၾကာင္းကို သူက အေသးစိတ္ေျပာျပပါသည္။
စစ္တပ္တြင္ ဗိုလ္သင္တန္းမွ ဆင္းလာသည့္ စစ္ဗိုလ္အသစ္ကေလးမ်ားကို ငွက္ေတာ၊ ေခြးေတာ၊ က်ည္ဆံေတာ ျဖစ္ေသာ နယ္စပ္ေဒသသို႔ ပို႔ေလ့ရွိပါသည္။ စာေတာ္သူ၊ အရည္အခ်င္းထက္သူမ်ားကိုမူ စစ္ရံုးခ်ဳပ္မွ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားက ေခၚယူၿပီး ကိုယ္ေရးအရာရွိ ခန္႔ေလ့ရွိသည္။ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ကို ဗိုလ္သင္တန္းဆင္း အေနႏွင့္ ဒု-ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီးေအးကိုက ေကာက္ယူၿပီး ကိုယ္ေရးအရာရွိ ခန္႔လိုက္သည္။ ပညာခံ ေကာင္းၿပီး ရုိးသားသူ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္က အမ်ိဳးႏွင့္ တုိင္းျပည္အတြက္ ေဆာင္ရြက္မည္ဟူေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ႏွင့္ တပ္တြင္းသို႔ ၀င္လာသူျဖစ္ေလရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ရံုးထုိင္ေနၾကေသာ လူ႔မလိုင္လူတန္းစား စစ္ဗိုလ္ႀကီး မ်ား၏ ေလာကကို ျမင္ရေသာအခါ လြန္စြာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမိသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ဦးေန၀င္း ကိုယ္တုိင္က စတင္ၿပီး အေျပာတမ်ိဳး၊ အလုပ္တမ်ိဳး၊ တုိင္းျပည္ႏွင့္ စစ္တပ္ကို ညာလိမ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာ ေနၾကသည့္ စားဖားႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ သိရွိလာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ လူထုႀကီးအဖို႔ ခက္ခဲက်ပ္တည္းေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ၀န္ႀကီးမ်ား၊ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ေနေသာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက ဇိမ္ခံ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ စည္းစိမ္ယစ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရသည္ဟု သိရပါသည္။ မတရားမႈမ်ား စာရင္းရွင္းရန္က မလြယ္ကူဘဲ ဦးေန၀င္းႏွင့္တကြ လာဘ္စားသူ စစ္ဦးစီးႀကီးမ်ား အသက္ရွည္ ေလေလ တိုင္းျပည္နစ္နာေလေလပဲဟု အေျဖကို သိလာေသာေၾကာင့္ လုပ္ႀကံဖယ္ရွားရန္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ဗိုလ္ႀကီး (၄) ဦးႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး လွ်ိဳ႕၀ွက္ႀကံစည္ပါသည္။
သူတို႔၏ အႀကံအစည္မွာ ေအာင္ျမင္မႈ မရၾကရွာပါ။ သူတို႔ (၄) ဦးႏွင့္ အျခားစစ္ဗိုလ္ (၁၀) ဦးကို ဖမ္းခဲ့ပါသည္။ မူလက ၾကားသိရေသာ သတင္းထက္ ၀န္ႀကီးက ေျပာျပမွ သိရသည့္သတင္းက ပိုျပည့္စံုပါသည္။ ယင္းသတင္းစံုကို အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို တဆင့္တင္ျပၿပီး ပံုႏွိပ္ျခင္းမျပဳရဟု တားျမစ္ရပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အမႈကို ခံုရံုးတင္မွပဲ ေရးၾကရပါ၏။
၀န္ႀကီးက မေျပာဘဲႏွင့္ မိမိတို႔အသိႏွင့္ ပိတ္ရသည့္ သတင္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ ဥပမာ ဦးေန၀င္းကေတာ္ ေဒၚခင္ေမသန္းသည္ ေမွာင္ခိုကုန္ကူးေသာ ေမွာင္ခိုကုန္သည္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားမွ ျပန္လာေသာအခါတြင္ ၀ယ္လာခဲ့ေသာ စီးကရက္ကစၿပီး ကက္ဆက္၊ အသံဖမ္းစက္အထိ ေမွာင္ခိုေစ်းတြင္ အျမတ္ႀကီးစားကာ ေရာင္းသူ ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသို႔လည္း ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား ေမွာင္ခိုထုတ္ေလ့ရွိပါသည္။ တခ်ီတြင္ ျပင္သစ္ျပည္၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ ေလဆိပ္တြင္ ေမွာင္ခုိေက်ာက္မ်ား ဖမ္းဆီးမိသျဖင့္ အဖမ္းခံရသည့္သတင္းကို စာေရးသူတုိ႔ မေရး၀ံ့ခဲ့ပါ။
ဦးေန၀င္း၏ညီ ဦးသိန္းၫႊန္႔အား လန္ဒန္သံရံုးတြင္ ကုန္သြယ္ေရးအရွာရွိခန္႔ထားစဥ္က ဆြစ္ဇာလန္မွ နာရီမ်ားကို အဂၤလန္ျပည္တြင္းသို႔ ေမွာင္ခိုသြင္းေသာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္အစိုးရက ႏွင္ထုတ္သည့္သတင္းကို ႏုိင္ငံျခားက ရရွိသျဖင့္ စာေရးသူတို႔ကပင္ ၀န္ႀကီးကို ျပန္ၿပီး သတင္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဦးေန၀င္း၏ ဇနီးေဟာင္း ေဒၚတင္တင္၏ ဖဲ၀ုိင္းႏွင့္ ဦးေန၀င္း၏ အကိုေတာ္ သခင္လွကြန္း၏ ဖဲဒိုင္ကို စစ္စံုေထာက္မ်ားက ဖမ္းေသာသတင္းကိုမူ ၀န္ႀကီးက မေရးၾကႏွင့္ဟု ပိတ္ေလမွသာ သိရေလသည္။
ဖဲ၀ုိင္းမ်ား မပိတ္ခင္က ဦးေန၀င္းကေတာ္ေဟာင္း ေဒၚတင္တင္က ရန္ကုန္-ေမာ္လၿမိဳင္ မီးရထားကို ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္စီးၿပီး အခေၾကးေငြ လက္ခံကာ ေက်ာက္မ်ား၊ ေရႊမ်ားႏွင့္ ႏိုင္လြန္စေသာ ႏုိင္ငံျခားကုန္မ်ား ေမွာင္ခုိ ကုန္သယ္ေနသည္ကို သိၾကပါလ်က္ မေရးရဲၾကပါ။ ဦးေန၀င္းဇနီးသစ္ ေဒၚနီနီျမင့္၏ ညီမ၊ ခယ္မေတာ္က အထည္အလိပ္မ်ား ေမွာင္ခိုထုတ္သျဖင့္ အဖမ္းခံရေသာ သတင္းကိုေတာ့ မေရးေလႏွင့္ဟု ၀န္ႀကီးက တားမွသာ တင္ေမာင္တို႔ သိၾကရပါ၏။
ျပည္သူပိုင္သတင္းစာမ်ားသည္ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ ေဆြေတာ္ရွစ္ေသာင္း မ်ိဳးေတာ္ေကာင္းတို႔၏ မေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို ဖံုးဖိေနၾကရသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ `သူတို႔အမႈေတြကိုသာ ဒီမိုကေရစီေခတ္ သတင္းစာမ်ားလို ေရးႏုိင္လွ်င္ အဆီတထပ္၊ အသားတထပ္ သတင္းေတြ ေတာင္လိုပံုေနမွာေပါ့ ကြာ` ဟု သတင္းေထာက္ႀကီးမ်ားက ညည္းၾကရွာပါသည္။
အစိုးရက ထုတ္ျပန္ရန္ တာ၀န္ရွိသည့္ သတင္းမွန္ကိုလည္း လိမ္လည္ၿပီး ေရးသားခဲ့ရပါသည္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ဘ႑ာေရးဌာန ဒု-၀န္ႀကီး ဦးခ်စ္ေမာင္က စာေရးသူအား ဆင့္ေခၚသည္။ သတင္းေၾကညာခ်က္တခုကို ေပးပါသည္။ `ျမန္မာက်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို ျပဳျပင္သတ္မွတ္ျခင္း` ဟု ေရးထားပါသည္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို အေမရိကန္တေဒၚလာတြင္ (၆) က်ပ္ (၆၂) ျပားႏႈန္း သတ္မွတ္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြ လဲလွယ္ႏႈန္းသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္မွ စတင္ကာ ဒီမိုကေရစီတေခတ္လံုးတြင္ အေမရိကန္ တေဒၚလာကို (၄) က်ပ္ (၇၆) ျပားႏႈန္း တည္ၿငိမ္စြာ ရွိခဲ့ပါသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ စစ္စရိတ္တက္ျမင့္ေပးရပါ လ်က္ ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြကို ရွိသင့္ရွိထုိက္သည့္ ႏႈန္းထားအတိုင္း ရွာေဖြႏုိင္ပါသည္။ စုေဆာင္းထားႏုိင္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာက်ပ္ေငြစကၠဴတန္ဖိုးကို တည္ၿငိမ္စြာ ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ စစ္အစိုးရတက္လာၿပီး (၉) ႏွစ္ၾကာေသာအခါ က်ပ္ေငြတန္ဖိုးေလ်ာ့သြားပါသည္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္က (၅) က်ပ္ (၃၅) ျပားႏႈန္းသို႔ ေလ်ာ့ခဲ့သည္။ တဖန္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ (၄) က်ပ္ (၈၁) ျပားႏႈန္းျဖင့္ ျပန္ျမႇင့္ခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ေသာ ေငြတန္ဖိုးမ်ားကို တင္ေမာင္က မွတ္မိေသာေၾကာင့္ `ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုး ေလွ်ာ့ျပန္ၿပီေပါ့` ဟု ေျပာမိပါသည္။
ဦးခ်စ္ေမာင္က `ဘုရား၊ ဘုရား` ဟု ဘုရားတၿပီး `အဲဒီလိုမ်ား မေရးလုိက္ပါနဲ႔ ကိုယ့္လူ။ ေငြတန္ဖိုးခ်တယ္လို႔ ေရးလုိက္ရင္ ကိုယ့္လူပါမကဘူး၊ ကုိယ္ပါ ရာထူးအျဖဳတ္ခံရပါလိမ့္မယ္` ဟု မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးျဖင့္ ေတာင္းပန္ပါသည္။
`အမွန္က တန္ဖိုးခ်တာပဲ။ မူလက တန္ဖိုးနဲ႔ တန္ဖိုးသစ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ရွင္းေနတာပဲ။ လူတုိင္းသိႏုိင္တာပဲ` ဟု တင္ေမာင္က ျပန္ေျပာသည္။ သူက `ဒါေၾကာင့္ ေၾကညာခ်က္ကို ရံုးကတဆင့္ ပို႔မေပးဘဲ ကိုယ့္လူကို ေခၚရတာပါ။ လူကိုယ္တုိင္ေခၚၿပီး၊ ရွင္းေျပာၿပီး အမိန္႔ေပးလုိက္လို႔ ၀န္ႀကီးက မွာပါတယ္။ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ဗမာသတင္းစာေတြနဲ႔ ဗမာ့အသံက ျမန္မာေငြႏႈန္း ေၾကညာျခင္းလို႔ တိုတိုေရး၊ တိုတိုေျပာဖို႔ပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က လွ်ာရွည္ၿပီး မူလတန္ဖိုးကို မေရးပါေလနဲ႔` ရွင္းျပပါေလသည္။
ထံုးစံအတိုင္း ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးမ်ား အမိန္႔ကို လိုက္နာၿပီး ေငြတန္ဖိုးခ်ေသာသတင္းကို `ေငြတန္ဖိုး ျပင္ဆင္ သတ္မွတ္ျခင္း` ဟု ေရးခဲ့ရပါသည္။ အသံလႊင့္ခဲ့ရပါသည္။
မိမိအဖို႔ အျမတ္ရသည္မွာ ဦးခ်စ္ေမာင္က အတြင္းမွ လွ်ိဳ႕၀ွက္သတင္းတခုကို ေျပာလိုက္သျဖင့္ သိခဲ့ရပါသည္။ ၀န္ႀကီးမ်ား အစည္းအေ၀းတြင္ အေျခအေနအရ ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုးကို ငါးပံုတပံုခန္႔၊ အေမရိကန္တေဒၚလာတြင္ က်ပ္ေငြ တက်ပ္ႏွင့္ ကိုးျပားတိုးေပးကာ ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုးကို ခ်ေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးက တင္ျပ ေသာအခါ ဦးေန၀င္းက ထခုန္သည္ ဆိုပါသည္။ ေဒါသူပုန္ထကာ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးကို ဆူပူေအာ္ဟစ္သည္ ဆိုပါ၏။
ဦးႏုအစုိးရေခတ္ တေခတ္လံုး က်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ၿပီး သူ၏ အစိုးရေခတ္တြင္ က်ပ္ေငြတန္ဖိုး က်ရသည္ကို `ရာဇ၀င္အတင္မခံႏုိင္ဘူး` ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာေၾကာင္း သိရပါသည္။ `မင္းတို႔တေတြ မရွက္ဘူးလား၊ ဦးႏုေခတ္က က်ပ္ေငြေစ်းတည္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ၿပီး တို႔ေခတ္က်မွ ေငြတန္ဖိုးေလွ်ာ့ရလွ်င္ ရာဇ၀င္ ရိုင္းတာေပါ့` ဟု ဆူသည္ဆိုပါသည္။
ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးခမ်ာမွာ ေၾကာက္ဒူးမ်ား တုန္ေနရွာၿပီး ႏုိင္ငံျခားအေႂကြးရွင္ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ ကမ႓ာ့ဘဏ္က တုိက္တြန္းသည္ကို လိုက္နာရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္အစိုးရကလည္း တုိက္တြန္းေၾကာင္း၊ ေငြစာရင္းအခက္အခဲ ေၾကာင့္ ျဖစ္ရေၾကာင္း အေသးစိတ္ရွင္းျပၿပီး အသနားခံရသည္ ဆိုပါသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္မွ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက `ဒီတခါ ငါသည္းခံမယ္။ ငါ့ေခတ္တေခတ္လံုး က်ပ္ေငြေစ်းကို မခ်ၾကနဲ႔။ ငါမေသမခ်င္း မင္းတို႔တေတြ က်ပ္ေငြေစ်းကို မခ်ရဘူး` ဟု တိက်ျပတ္သားစြာ အမိန္႔ေပးခဲ့သည္ဟု ဦးခ်စ္ေမာင္ ထံမွ သိရပါသည္။
`ေရႊတိုက္ေတာ္ထဲက ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက မၾကာခဏ တေပြ႔တပုိက္ ထုတ္ယူၿပီး ႏုိင္ငံျခားမွာ ျဖဳန္းသံုးေနတာေၾကာင့္ က်ပ္ေငြစကၠဴတန္ဖိုး က်ပါတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ၀င္မေျပာဘူးလား` ဟု တင္ေမာင္က ေမးေသာအခါ `ၾကမ္းၾကားေလၾကား ေဘးရန္မ်ားတဲ့ စကားေတြ မေျပာပါနဲ႔ ကိုယ့္လူ။ အခု အခန္းထဲက ထြက္သြားပါ` ဟု ေျပာကာ ဦးခ်စ္ေမာင္က တင္ေမာင္အား ႏွင္ထုတ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ၊ မဆလအစုိးရ၊ န၀တအစိုးရ၊ နအဖအစိုးရ … စသျဖင့္ စစ္အစိုးရမ်ား အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲၾကေစကာမူ ဦးေန၀င္းမေသမခ်င္း ျမန္မာက်ပ္ေငြလဲလွယ္ႏႈန္းသည္ စာရြက္ေပၚတြင္ မေျပာင္းေတာ့ၿပီဟု စိတ္ခ်ႏုိင္ၾကပါ၏။ ။
Monday, May 3, 2010
(၄၂) သတင္းေမွာင္ခ်ရေသာ တာ၀န္ႀကီး (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)
တင္ေမာင္၏ တာ၀န္တရပ္မွာ သတင္းမ်ားကို ပိတ္ပင္ေပးရသည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္တြင္ အၿမဲေနေသာ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ားကို ႏွင္ထားေသာ္လည္း အထူးျပည္၀င္ခြင့္ ဗီဇာ (သို႔မဟုတ္) ခရီးသည္ဗီဇာႏွင့္ ၀င္လာၾကသည့္ သတင္းေထာက္မ်ားကို အစိုးရမႀကိဳက္သည့္ သတင္းမ်ား မေရးၾကေစရန္ ထိန္းရပါသည္။
ခက္သည္မွာ စစ္ဗုိလ္၀န္ႀကီးမွန္သမွ်တို႔က ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ားက ေတြ႔ဆံုခြင့္ေတာင္းသည့္အခါမ်ားတြင္ “ၾကည့္ေျပာလိုက္ပါဗ်ာ။ က်ဳပ္မအားဘူးလို႔ ေျပာလုိက္ပါ” ဟု ေရွာင္ၾကေလ့ရွိသည္။ ျငင္းၾကေလ့ရွိပါသည္။ သူတို႔က အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ မေျပာတတ္ မေျပာလိုၾကသျဖင့္ မေျပာဘဲ ျငင္းဆိုၾကပါသည္။ ထိုျပင္ ႏုိင္ငံျခား သတင္းစာ တေစာင္ေစာင္က ၀န္ႀကီးတဦးဦး၏ အမည္ကို ေဖာ္ညႊန္းၿပီး ေရးသားပါက ဦးေန၀င္းက သေဘာမက်ဘဲ ဆဲေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ေရွာင္ၾကပါသည္။ ဦးေန၀င္းက သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ သူကိုယ္တုိင္ ေတြ႔ရန္မွာ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းသည္။ ဂုဏ္ငယ္သည္ဟု ယူဆၿပီး မေတြ႔ပါ။ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရာမွ သူ၏ တပည့္စစ္ဗိုလ္ ၀န္ႀကီးမ်ား နာမည္ႀကီးေလမည္ကိုလည္း မလိုလားသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ား သတင္းေရးႏုိင္ရန္ ခက္ခဲေနၾကေလသည္။
ေတာ္ပါေသးသည္။ အရပ္သားျဖစ္သူ ၀န္ႀကီးဦးဘညိမ္းကမူ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ား လာေလသမွ်ကို ေတြ႔ရဲသျဖင့္ သတင္းေထာက္မ်ားကို သူ႔ထံသို႔ ပို႔ေပးရပါသည္။ စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးမ်ားကဲ့သုိ႔ သတၱိမနည္းဘဲ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ‘တို႔လုပ္ေနတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ မွန္တယ္’ ဟု ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာေလ့ရွိပါသည္။
အရပ္သား၀န္ႀကီးကို ကက္ဘိနက္၀န္ႀကီးအဖဲြ႔တြင္ ဒုတိယအဆင့္တြင္သာ ထားရွိသည္။ အလုပ္သမားေကာင္စီ၊ လယ္သမားေကာင္စီ … စသည့္ အဖဲြ႔မ်ားအားလံုးတြင္လည္း စစ္ဗိုလ္မ်ားက ထိပ္ဆံုးေနရာေတြ ယူထားၿပီး လက္နက္ခ်ေသာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ဒုတိယေနရာ၌ ရယူကာ အရပ္သားမ်ားကို အဆင့္နိမ့္ေသာ ေနရာမ်ားမွာ ထားသည္။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္တြင္မူ အရပ္သားေတြကပဲ လုပ္ၾကရပါသည္။
အစိုးရရံုးမွန္သမွ်ႏွင့္ ျပည္သူပိုင္သိမ္းထားသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ စစ္ဗုိလ္မ်ားက ထိပ္ဆံုးမွ အုပ္ခ်ဳပ္ပါသည္။ မဆီမဆုိင္ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ အသင္းမ်ားကိုလည္း စစ္တပ္က အပုိင္စီးျပန္ပါသည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၆) ရက္ေန႔က ကြယ္လြန္သြားရွာသူ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္း၏ စ်ာပန အၿပီးမွာ စာေရးဆရာအသင္း တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ သတင္းစာဆရာအသင္း၊ သတင္းေထာက္အသင္းမ်ားက စစ္ၿပီးေခတ္ ဖဆပလအဖဲြ႔ႀကီး လႈပ္ရွားေနခ်ိန္မွာ တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္က စာေရးဆရာအသင္းက စာဆိုေတာ္ေန႔မ်ားတြင္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပဇာတ္မ်ား ကျပရာမွ ၾသဇာႀကီးမားလာပါသည္။ ဖဆပလ အစိုးရေခတ္တြင္ စာေရးဆရာမ်ား အသင္းတုိက္ တည္ေဆာက္ရန္ အစိုးရပုိင္ ေျမကြက္တခုကို ေပးပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တည္ဦးစ ကာလက ပန္းဆိုးတန္းလမ္းတခြင္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ေရေသာက္ၾကရေသာ Rebecca Well ဟူသည့္ အဓိက ေရခ်ိဳတြင္းေနရာကို ေပးပါသည္။ သမုိင္း၀င္ေဒသ ျဖစ္သျဖင့္ အေဆာက္အအံုတြင္ ေရတြင္းတေနရာကို အထိမ္းအမွတ္တခု ျပဳလုပ္ထားရမည္ဟူေသာ စည္းကမ္းခ်က္ႏွင့္ ေပးပါသည္။ သတင္းစာဆရာအသင္းႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီး အေဆာက္အအံု ေဆာက္ခဲ့ရာမွာ စစ္အစိုးရ တက္လာသျဖင့္ အၿပီးမသတ္ႏုိင္ဘဲ တန္းလန္းက်န္ရစ္သည္ကို ျပည္သူပုိင္ ေၾကးမံုသတင္းစာေခတ္တြင္ စကၠဴသိုေလွာင္ရံုအျဖစ္ ထားပါသည္။ ယခုမူ မည္သူက အေခ်ာင္ပိုင္စီးထားသည္ဟု မသိရပါ။
စစ္အစိုးရ တက္လာေသာအခါတြင္ စာနယ္ဇင္းေလာက အသက္ဆက္ေရးအတြက္ သတင္းစာေကာင္စီ အမည္ႏွင့္ အဖဲြ႔သစ္ဖဲြ႔ၿ့ပီး အားထုတ္ၾကပါေသးသည္။ စာေပေလာကတခုလံုး စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္ကို စည္းကမ္းႏွင့္ ထိန္းသိမ္း ၾကပါမည္ဟု ေခါင္းလွ်ိဳးေပးပသည္။ သို႔ေစကာမူလည္း စစ္တပ္က စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာမွန္သမွ်ကို မၾကည္ေလေသာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ပါ။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ အမည္ႏွင့္ တပါတီ အာဏာရွင္ဥပေဒကို မတ္လ (၂၈) ရက္ေန႔တြင္ ထုတ္ျပန္ေသာအခါ၌ အသင္းမ်ားအားလံုး ဖ်က္ၾကရပါသည္။
ေနာက္ပုိင္းတြင္ မဆလအစိုးရက စာေပလုပ္သားဖဲြ႔ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း စာေပေလာကသားမ်ားက စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ ေအာက္သို႔ ေခါင္းမထိုးၾကေသာေၾကာင့္ ဖဲြ႔မရျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွာ စာေပလုပ္သားအဖဲြ႔ႀကီး ဖဲြ႔ေတာ့မည္ဟု အစိုးရက ေၾကညာေသာအခါတြင္ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာအမ်ားကို ဖမ္းဆီးထားေသာ ေၾကာင့္ မေက်နပ္ၾကတာပါဟု စာေရးဆရာမ်ားက စာတင္ၾကသျဖင့္ ေထာင္မ်ားထဲတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္ စာေပေလာကသားမ်ားကို လႊတ္ေပးရေလသည္။ ထိုအခါတြင္ တင္ေမာင္လည္း လြတ္လာရသည္။ ေအာင္လင္း၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ေနးရွင္းကိုလွေထြး၊ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္တို႔ တၿပံဳႀကီး လြတ္လာၾကပါ သည္။
စာေပအဖဲြ႔ ဖဲြ႔ရန္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွ စတင္ၿပီး စည္းရံုးေစကာမူ ေထာင္ထြက္စာေရးဆရာမ်ားကစၿပီး စာေပေလာကသား တို႔က စစ္အစိုးရကို ပလူးပလဲမလုပ္ရဲၾကသျဖင့္ စာေပလုပ္သားအသင္းကို အစိုးရက မဖဲြ႔၀ံ့ဘဲ ဆုိင္းငံ့ေနရပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တြင္မွ စာေပညီလာခံေခၚၿပီး ဖဲြ႔စည္းရာ၌ စာေရးဆရာမ်ားကိုမူ လမ္းစဥ္ႏွင့္ စည္းရံုး၍ မရေသာေၾကာင့္ စာေပညီလာခံတြင္ အရက္တုိက္ၿပီး စည္းရံုးသည္ဟု သတင္းၾကားရပါသည္။
စာေပလုပ္သားအဖဲြ႔ႀကီးကို ဖဲြ႔ေသာအခါတြင္ စာတလံုးမွ မေရးဘူးသူ ေရတပ္က ဗိုလ္မႉးက အတြင္းေရးမႉး၊ စာတိုေပစ ေရးဖူးသည့္ ၾကည္းတပ္စစ္ဗိုလ္က ဥကၠ႒ေနရာမ်ားကို ရယူခဲ့ၾကပါသည္။ စစ္အစုိးရေခတ္တြင္ အဖဲြ႔အစည္းမွန္သမွ်ကို စစ္တပ္က ဦးေဆာင္မည္ဟု လမ္းစဥ္ခ်ထားသည္။
စာေပစီးပြားေရးလုပ္ငန္းကိုလည္း စစ္တပ္က အပိုင္စီးပါေသးသည္။ သတင္းစာျဖန္႔ခ်ီေရးလုပ္ငန္းႀကီးကို စစ္တပ္က ၀င္၍ လုယူပံုမွာ ရွက္ရြံဖြယ္ေကာင္းသည္။
သတင္းစာျဖန္႔ခ်ီေရး ကုိယ္စားလွယ္လုပ္ငန္းသည္ မ်ားစြာ၀င္ေငြမွန္ၿပီး ၀င္ေငြေကာင္းပါသည္။ ဒီမိုကေရစီေခတ္ ကမူ သတင္းစာမ်ားကို လူထုႀကိဳက္သည့္အခ်ိန္၊ မႀကိဳက္ေတာ့သည့္ အခ်ိန္မ်ား ရွိသျဖင့္ ရႈံးသည့္အခါလည္း ရွိခဲ့သည္။
စစ္အစိုးရတက္လာေသာအခါ ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြရွားပါးသျဖင့္ ကုန္ထုတ္စကၠဴမ်ားကို နုိင္ငံျခားမွ ၀ယ္ယူတင္သြင္းမႈ မျပဳႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သတင္းစာကို ပိႆာခ်ိန္ႏွင့္ ျပန္ေရာင္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ၀ယ္အားေကာင္းပါသည္။ သတင္းစာတေစာင္ကို လၾကည့္ေစ်းႏႈန္း တလ (၆) က်ပ္ႏွင့္ ၀ယ္ၾကည့္လွ်င္ လကုန္ေသာအခါ၌ စကၠဴေရာင္းစားပါက (၇)က်ပ္ ရႏုိင္သျဖင့္ ၀ယ္သူေပါပါသည္။
တေန႔မွာ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္က တင္ေမာင္ႏွင့္ ဆရာတက္တိုးတို႔အျပင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မ်ားကို ပါ ဆင့္ေခၚၿပီး အစိုးရက အျမတ္ႀကီးစားစနစ္ကို ပေပ်ာက္ေအာင္ အားထုတ္ေနခ်ိန္တြင္ သတင္းစာကိုယ္စားလွယ္ မ်ားက အျမတ္ႀကီးစားေနသည္ကို လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္မေနႏုိင္ေၾကာင္းႏွင့္ ႀကီးက်ယ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးစကားလံုးမ်ား သံုးၿပီး ေျပာပါသည္။
ထိုေၾကာင့္ လက္ရွိ ကိုယ္စားလွယ္အားလံုးကို ျဖဳတ္ၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးကာ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေသာ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေဟာင္းမ်ားကို ခန္႔ရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ပါသည္။ ဆရာတက္တိုးႏွင့္ အယ္ဒီတာခ်ုဳပ္မ်ား အားလံုးတို႔က လက္ရွိကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ျဖဳတ္ပါလွ်င္ စား၀တ္ေနေရး ဒုကၡေရာက္ၾကပါမည္ ဟု ေတာင္းပန္ၾကမွ အားလံုးကို မျဖဳတ္ဘဲ ေစာင္ေရေလ်ာ့ေပးကာ ပိုထြက္လာသမွ် ေစာင္ေရကို တပ္မေတာ္ လူထြက္မ်ားႏွင့္ တပ္မေတာ္ မုဆိုးမမ်ားကို ေပးရမည္ဟု အမိန္႔ခ်ပါသည္။
ကုိယ္စားလွယ္အသစ္ ခန္႔ထားေရးကို စီစဥ္ရန္ တင္ေမာင္အား တာ၀န္ေပးပါသည္။ ေနာက္တေန႔ နံနက္တြင္ ၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္က ကုိယ္စားလွယ္ခန္႔ရမည့္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း စာရင္းရွည္ႀကီးကို ေပးပါသည္။ `သူ႔တပ္က ရဲေဘာ္ေတြကြ။ သူက သူ႔ရဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာတယ္။ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ၾကတယ္တဲ့` ဟု ဆရာ တက္တုိးက မခံခ်င္ေသာ ေလသံႏွင့္ ေျပာရွာပါသည္။
တင္ေမာင္က မေနႏိုင္သျဖင့္ ျပန္ေျပာမိသည္။ `ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္ဟာ အလြန္အထက္စီးနင္းႏိုင္တယ္။ သူေဂါက္သီးရုိက္သြားတဲ့အခါ ရဲေဘာ္ေတြက ဖိနပ္စီးေပးရတယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္ဗ်ာ` ဟု။
သတင္းစာကိုယ္စားလွယ္ အသစ္ခန္႔ရန္ တာ၀န္က်ေလေတာ့မွ တင္ေမာင္တို႔ တုိင္းျပည္တြင္ ေက်းဇူးဆပ္ရမည့္ တပ္မေတာ္သားေဟာင္းမ်ား၊ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းမ်ား၊ မုဆိုးမမ်ား မည္ေရြ႕မည္မွ် မ်ားျပားသည္ကို သိရပါေတာ့သည္။
၀န္ႀကီးအမ်ားက တဆင့္ပို႔ေသာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႏွင့္ မုဆိုးမစာရင္းမ်ားက အလြန္မ်ားျပားလြန္းသည္။ သူတို႔က လူကုိယ္တုိင္ တင္ေမာင္၏ ရံုးခန္းသို႔ လာၾကရမည္ျဖစ္သျဖင့္ လာၾကရာ၌ ရံုးခန္းအျပည့္ ျဖစ္ေနပါသည္။ အားလံုးက အထက္ကစီးၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္၏ ေက်းဇူးရွင္ေတြျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံက ေထာက္ပံ့ရမယ္ဟု ေျပာၾကပါ သည္။
သူတို႔တေတြ အားလံုးလုိလိုသည္ ျပည္သူပိုင္စက္ရံု၊ လုပ္ရံုမ်ားမွ ထြက္သည့္ ကုန္စည္မ်ား ကုိယ္စားလွယ္ ရထားသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သိမ္ႀကီးေစ်း ေစ်းသစ္ႀကီးႏွင့္ ေစ်းအမ်ားတြင္ ဆိုင္ေနရာ ရထားၾကၿပီး ေစ်းမေရာင္း ဘဲ တဆင့္လစာယူကာ ေခါင္းပံုျဖတ္စားေနသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ လုပ္ကိုင္လိုသူမ်ား မဟုတ္သည္ကို ျမင္ရံုႏွင့္ သိပါသည္။ သတင္းစာကုိယ္စားလွယ္လုပ္ငန္းကိုလည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ရယူၿပီး တဆင့္ ေရာင္းစားၾကမည့္ ေခါင္းပံုျဖတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကုိယ္စားလွယ္သစ္ခန္႔ေရးကို (၁၅) ရက္ႏွင့္ အၿပီး လုပ္ရမည္ဟု အမိန္႔ရွိသျဖင့္ ေန႔မီးညမီးႏွင့္ လုပ္ရပါသည္။
ေညာင္ဦး၊ ေရႊစည္းခံု ေစတီေတာ္တြင္ နဂါးရုပ္ႀကီးတခု ရွိပါသည္။ ထိုအရုပ္ႀကီးကို ဖက္ကာ လက္ခ်င္းထိႏုိင္လွ်င္ အေမ့ႏို႔ဖိုးေက်သည္ဟု ဆိုပါသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ အေမ့ႏုိ႔ဖိုးေက်ေအာင္ ေက်းဇူးမဆပ္ႏုိ္င္ေစကာမူ တပ္မေတာ္ ၏ ေက်းဇူးကို ေက်ေအာင္ ဆပ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဤတခ်ီတည္းႏွင့္ ေက်းဇူးရွင္ တပ္မေတာ္သားေဟာင္းမ်ားကို အေျပ အလည္ ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္ခဲ့ပါ၏။ ။
ခက္သည္မွာ စစ္ဗုိလ္၀န္ႀကီးမွန္သမွ်တို႔က ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ားက ေတြ႔ဆံုခြင့္ေတာင္းသည့္အခါမ်ားတြင္ “ၾကည့္ေျပာလိုက္ပါဗ်ာ။ က်ဳပ္မအားဘူးလို႔ ေျပာလုိက္ပါ” ဟု ေရွာင္ၾကေလ့ရွိသည္။ ျငင္းၾကေလ့ရွိပါသည္။ သူတို႔က အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ မေျပာတတ္ မေျပာလိုၾကသျဖင့္ မေျပာဘဲ ျငင္းဆိုၾကပါသည္။ ထိုျပင္ ႏုိင္ငံျခား သတင္းစာ တေစာင္ေစာင္က ၀န္ႀကီးတဦးဦး၏ အမည္ကို ေဖာ္ညႊန္းၿပီး ေရးသားပါက ဦးေန၀င္းက သေဘာမက်ဘဲ ဆဲေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ေရွာင္ၾကပါသည္။ ဦးေန၀င္းက သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ သူကိုယ္တုိင္ ေတြ႔ရန္မွာ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းသည္။ ဂုဏ္ငယ္သည္ဟု ယူဆၿပီး မေတြ႔ပါ။ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရာမွ သူ၏ တပည့္စစ္ဗိုလ္ ၀န္ႀကီးမ်ား နာမည္ႀကီးေလမည္ကိုလည္း မလိုလားသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ား သတင္းေရးႏုိင္ရန္ ခက္ခဲေနၾကေလသည္။
ေတာ္ပါေသးသည္။ အရပ္သားျဖစ္သူ ၀န္ႀကီးဦးဘညိမ္းကမူ ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ား လာေလသမွ်ကို ေတြ႔ရဲသျဖင့္ သတင္းေထာက္မ်ားကို သူ႔ထံသို႔ ပို႔ေပးရပါသည္။ စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးမ်ားကဲ့သုိ႔ သတၱိမနည္းဘဲ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ‘တို႔လုပ္ေနတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ မွန္တယ္’ ဟု ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာေလ့ရွိပါသည္။
အရပ္သား၀န္ႀကီးကို ကက္ဘိနက္၀န္ႀကီးအဖဲြ႔တြင္ ဒုတိယအဆင့္တြင္သာ ထားရွိသည္။ အလုပ္သမားေကာင္စီ၊ လယ္သမားေကာင္စီ … စသည့္ အဖဲြ႔မ်ားအားလံုးတြင္လည္း စစ္ဗိုလ္မ်ားက ထိပ္ဆံုးေနရာေတြ ယူထားၿပီး လက္နက္ခ်ေသာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ဒုတိယေနရာ၌ ရယူကာ အရပ္သားမ်ားကို အဆင့္နိမ့္ေသာ ေနရာမ်ားမွာ ထားသည္။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္တြင္မူ အရပ္သားေတြကပဲ လုပ္ၾကရပါသည္။
အစိုးရရံုးမွန္သမွ်ႏွင့္ ျပည္သူပိုင္သိမ္းထားသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ စစ္ဗုိလ္မ်ားက ထိပ္ဆံုးမွ အုပ္ခ်ဳပ္ပါသည္။ မဆီမဆုိင္ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ အသင္းမ်ားကိုလည္း စစ္တပ္က အပုိင္စီးျပန္ပါသည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၆) ရက္ေန႔က ကြယ္လြန္သြားရွာသူ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္း၏ စ်ာပန အၿပီးမွာ စာေရးဆရာအသင္း တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ သတင္းစာဆရာအသင္း၊ သတင္းေထာက္အသင္းမ်ားက စစ္ၿပီးေခတ္ ဖဆပလအဖဲြ႔ႀကီး လႈပ္ရွားေနခ်ိန္မွာ တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္က စာေရးဆရာအသင္းက စာဆိုေတာ္ေန႔မ်ားတြင္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပဇာတ္မ်ား ကျပရာမွ ၾသဇာႀကီးမားလာပါသည္။ ဖဆပလ အစိုးရေခတ္တြင္ စာေရးဆရာမ်ား အသင္းတုိက္ တည္ေဆာက္ရန္ အစိုးရပုိင္ ေျမကြက္တခုကို ေပးပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တည္ဦးစ ကာလက ပန္းဆိုးတန္းလမ္းတခြင္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ေရေသာက္ၾကရေသာ Rebecca Well ဟူသည့္ အဓိက ေရခ်ိဳတြင္းေနရာကို ေပးပါသည္။ သမုိင္း၀င္ေဒသ ျဖစ္သျဖင့္ အေဆာက္အအံုတြင္ ေရတြင္းတေနရာကို အထိမ္းအမွတ္တခု ျပဳလုပ္ထားရမည္ဟူေသာ စည္းကမ္းခ်က္ႏွင့္ ေပးပါသည္။ သတင္းစာဆရာအသင္းႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီး အေဆာက္အအံု ေဆာက္ခဲ့ရာမွာ စစ္အစိုးရ တက္လာသျဖင့္ အၿပီးမသတ္ႏုိင္ဘဲ တန္းလန္းက်န္ရစ္သည္ကို ျပည္သူပုိင္ ေၾကးမံုသတင္းစာေခတ္တြင္ စကၠဴသိုေလွာင္ရံုအျဖစ္ ထားပါသည္။ ယခုမူ မည္သူက အေခ်ာင္ပိုင္စီးထားသည္ဟု မသိရပါ။
စစ္အစိုးရ တက္လာေသာအခါတြင္ စာနယ္ဇင္းေလာက အသက္ဆက္ေရးအတြက္ သတင္းစာေကာင္စီ အမည္ႏွင့္ အဖဲြ႔သစ္ဖဲြ႔ၿ့ပီး အားထုတ္ၾကပါေသးသည္။ စာေပေလာကတခုလံုး စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္ကို စည္းကမ္းႏွင့္ ထိန္းသိမ္း ၾကပါမည္ဟု ေခါင္းလွ်ိဳးေပးပသည္။ သို႔ေစကာမူလည္း စစ္တပ္က စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာမွန္သမွ်ကို မၾကည္ေလေသာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ပါ။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ အမည္ႏွင့္ တပါတီ အာဏာရွင္ဥပေဒကို မတ္လ (၂၈) ရက္ေန႔တြင္ ထုတ္ျပန္ေသာအခါ၌ အသင္းမ်ားအားလံုး ဖ်က္ၾကရပါသည္။
ေနာက္ပုိင္းတြင္ မဆလအစိုးရက စာေပလုပ္သားဖဲြ႔ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း စာေပေလာကသားမ်ားက စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ ေအာက္သို႔ ေခါင္းမထိုးၾကေသာေၾကာင့္ ဖဲြ႔မရျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွာ စာေပလုပ္သားအဖဲြ႔ႀကီး ဖဲြ႔ေတာ့မည္ဟု အစိုးရက ေၾကညာေသာအခါတြင္ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာအမ်ားကို ဖမ္းဆီးထားေသာ ေၾကာင့္ မေက်နပ္ၾကတာပါဟု စာေရးဆရာမ်ားက စာတင္ၾကသျဖင့္ ေထာင္မ်ားထဲတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည့္ စာေပေလာကသားမ်ားကို လႊတ္ေပးရေလသည္။ ထိုအခါတြင္ တင္ေမာင္လည္း လြတ္လာရသည္။ ေအာင္လင္း၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ေနးရွင္းကိုလွေထြး၊ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္တို႔ တၿပံဳႀကီး လြတ္လာၾကပါ သည္။
စာေပအဖဲြ႔ ဖဲြ႔ရန္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွ စတင္ၿပီး စည္းရံုးေစကာမူ ေထာင္ထြက္စာေရးဆရာမ်ားကစၿပီး စာေပေလာကသား တို႔က စစ္အစိုးရကို ပလူးပလဲမလုပ္ရဲၾကသျဖင့္ စာေပလုပ္သားအသင္းကို အစိုးရက မဖဲြ႔၀ံ့ဘဲ ဆုိင္းငံ့ေနရပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တြင္မွ စာေပညီလာခံေခၚၿပီး ဖဲြ႔စည္းရာ၌ စာေရးဆရာမ်ားကိုမူ လမ္းစဥ္ႏွင့္ စည္းရံုး၍ မရေသာေၾကာင့္ စာေပညီလာခံတြင္ အရက္တုိက္ၿပီး စည္းရံုးသည္ဟု သတင္းၾကားရပါသည္။
စာေပလုပ္သားအဖဲြ႔ႀကီးကို ဖဲြ႔ေသာအခါတြင္ စာတလံုးမွ မေရးဘူးသူ ေရတပ္က ဗိုလ္မႉးက အတြင္းေရးမႉး၊ စာတိုေပစ ေရးဖူးသည့္ ၾကည္းတပ္စစ္ဗိုလ္က ဥကၠ႒ေနရာမ်ားကို ရယူခဲ့ၾကပါသည္။ စစ္အစုိးရေခတ္တြင္ အဖဲြ႔အစည္းမွန္သမွ်ကို စစ္တပ္က ဦးေဆာင္မည္ဟု လမ္းစဥ္ခ်ထားသည္။
စာေပစီးပြားေရးလုပ္ငန္းကိုလည္း စစ္တပ္က အပိုင္စီးပါေသးသည္။ သတင္းစာျဖန္႔ခ်ီေရးလုပ္ငန္းႀကီးကို စစ္တပ္က ၀င္၍ လုယူပံုမွာ ရွက္ရြံဖြယ္ေကာင္းသည္။
သတင္းစာျဖန္႔ခ်ီေရး ကုိယ္စားလွယ္လုပ္ငန္းသည္ မ်ားစြာ၀င္ေငြမွန္ၿပီး ၀င္ေငြေကာင္းပါသည္။ ဒီမိုကေရစီေခတ္ ကမူ သတင္းစာမ်ားကို လူထုႀကိဳက္သည့္အခ်ိန္၊ မႀကိဳက္ေတာ့သည့္ အခ်ိန္မ်ား ရွိသျဖင့္ ရႈံးသည့္အခါလည္း ရွိခဲ့သည္။
စစ္အစိုးရတက္လာေသာအခါ ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြရွားပါးသျဖင့္ ကုန္ထုတ္စကၠဴမ်ားကို နုိင္ငံျခားမွ ၀ယ္ယူတင္သြင္းမႈ မျပဳႏုိင္ေသာေၾကာင့္ သတင္းစာကို ပိႆာခ်ိန္ႏွင့္ ျပန္ေရာင္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ၀ယ္အားေကာင္းပါသည္။ သတင္းစာတေစာင္ကို လၾကည့္ေစ်းႏႈန္း တလ (၆) က်ပ္ႏွင့္ ၀ယ္ၾကည့္လွ်င္ လကုန္ေသာအခါ၌ စကၠဴေရာင္းစားပါက (၇)က်ပ္ ရႏုိင္သျဖင့္ ၀ယ္သူေပါပါသည္။
တေန႔မွာ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္က တင္ေမာင္ႏွင့္ ဆရာတက္တိုးတို႔အျပင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မ်ားကို ပါ ဆင့္ေခၚၿပီး အစိုးရက အျမတ္ႀကီးစားစနစ္ကို ပေပ်ာက္ေအာင္ အားထုတ္ေနခ်ိန္တြင္ သတင္းစာကိုယ္စားလွယ္ မ်ားက အျမတ္ႀကီးစားေနသည္ကို လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္မေနႏုိင္ေၾကာင္းႏွင့္ ႀကီးက်ယ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးစကားလံုးမ်ား သံုးၿပီး ေျပာပါသည္။
ထိုေၾကာင့္ လက္ရွိ ကိုယ္စားလွယ္အားလံုးကို ျဖဳတ္ၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးကာ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေသာ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေဟာင္းမ်ားကို ခန္႔ရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ပါသည္။ ဆရာတက္တိုးႏွင့္ အယ္ဒီတာခ်ုဳပ္မ်ား အားလံုးတို႔က လက္ရွိကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ျဖဳတ္ပါလွ်င္ စား၀တ္ေနေရး ဒုကၡေရာက္ၾကပါမည္ ဟု ေတာင္းပန္ၾကမွ အားလံုးကို မျဖဳတ္ဘဲ ေစာင္ေရေလ်ာ့ေပးကာ ပိုထြက္လာသမွ် ေစာင္ေရကို တပ္မေတာ္ လူထြက္မ်ားႏွင့္ တပ္မေတာ္ မုဆိုးမမ်ားကို ေပးရမည္ဟု အမိန္႔ခ်ပါသည္။
ကုိယ္စားလွယ္အသစ္ ခန္႔ထားေရးကို စီစဥ္ရန္ တင္ေမာင္အား တာ၀န္ေပးပါသည္။ ေနာက္တေန႔ နံနက္တြင္ ၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္က ကုိယ္စားလွယ္ခန္႔ရမည့္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း စာရင္းရွည္ႀကီးကို ေပးပါသည္။ `သူ႔တပ္က ရဲေဘာ္ေတြကြ။ သူက သူ႔ရဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာတယ္။ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္ၾကတယ္တဲ့` ဟု ဆရာ တက္တုိးက မခံခ်င္ေသာ ေလသံႏွင့္ ေျပာရွာပါသည္။
တင္ေမာင္က မေနႏိုင္သျဖင့္ ျပန္ေျပာမိသည္။ `ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္ဟာ အလြန္အထက္စီးနင္းႏိုင္တယ္။ သူေဂါက္သီးရုိက္သြားတဲ့အခါ ရဲေဘာ္ေတြက ဖိနပ္စီးေပးရတယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္ဗ်ာ` ဟု။
သတင္းစာကိုယ္စားလွယ္ အသစ္ခန္႔ရန္ တာ၀န္က်ေလေတာ့မွ တင္ေမာင္တို႔ တုိင္းျပည္တြင္ ေက်းဇူးဆပ္ရမည့္ တပ္မေတာ္သားေဟာင္းမ်ား၊ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းမ်ား၊ မုဆိုးမမ်ား မည္ေရြ႕မည္မွ် မ်ားျပားသည္ကို သိရပါေတာ့သည္။
၀န္ႀကီးအမ်ားက တဆင့္ပို႔ေသာ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႏွင့္ မုဆိုးမစာရင္းမ်ားက အလြန္မ်ားျပားလြန္းသည္။ သူတို႔က လူကုိယ္တုိင္ တင္ေမာင္၏ ရံုးခန္းသို႔ လာၾကရမည္ျဖစ္သျဖင့္ လာၾကရာ၌ ရံုးခန္းအျပည့္ ျဖစ္ေနပါသည္။ အားလံုးက အထက္ကစီးၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္၏ ေက်းဇူးရွင္ေတြျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံက ေထာက္ပံ့ရမယ္ဟု ေျပာၾကပါ သည္။
သူတို႔တေတြ အားလံုးလုိလိုသည္ ျပည္သူပိုင္စက္ရံု၊ လုပ္ရံုမ်ားမွ ထြက္သည့္ ကုန္စည္မ်ား ကုိယ္စားလွယ္ ရထားသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ သိမ္ႀကီးေစ်း ေစ်းသစ္ႀကီးႏွင့္ ေစ်းအမ်ားတြင္ ဆိုင္ေနရာ ရထားၾကၿပီး ေစ်းမေရာင္း ဘဲ တဆင့္လစာယူကာ ေခါင္းပံုျဖတ္စားေနသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ လုပ္ကိုင္လိုသူမ်ား မဟုတ္သည္ကို ျမင္ရံုႏွင့္ သိပါသည္။ သတင္းစာကုိယ္စားလွယ္လုပ္ငန္းကိုလည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို ရယူၿပီး တဆင့္ ေရာင္းစားၾကမည့္ ေခါင္းပံုျဖတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကုိယ္စားလွယ္သစ္ခန္႔ေရးကို (၁၅) ရက္ႏွင့္ အၿပီး လုပ္ရမည္ဟု အမိန္႔ရွိသျဖင့္ ေန႔မီးညမီးႏွင့္ လုပ္ရပါသည္။
ေညာင္ဦး၊ ေရႊစည္းခံု ေစတီေတာ္တြင္ နဂါးရုပ္ႀကီးတခု ရွိပါသည္။ ထိုအရုပ္ႀကီးကို ဖက္ကာ လက္ခ်င္းထိႏုိင္လွ်င္ အေမ့ႏို႔ဖိုးေက်သည္ဟု ဆိုပါသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ အေမ့ႏုိ႔ဖိုးေက်ေအာင္ ေက်းဇူးမဆပ္ႏုိ္င္ေစကာမူ တပ္မေတာ္ ၏ ေက်းဇူးကို ေက်ေအာင္ ဆပ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဤတခ်ီတည္းႏွင့္ ေက်းဇူးရွင္ တပ္မေတာ္သားေဟာင္းမ်ားကို အေျပ အလည္ ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္ခဲ့ပါ၏။ ။
Subscribe to:
Posts (Atom)