(၂၉) လူစံု၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ လူတန္းစားေပါင္းစံု (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

မာေက်ာက္ကစား၀ုိင္း တ႐ုတ္မ်ားကို ဖမ္းသကဲ့သို႔ စစ္အစိုးရက အရပ္သူအရပ္သားမ်ားကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ ဖမ္းဆီးေနၾကေသာေၾကာင့္ အင္းစိန္ေထာင္ထဲသို႔ ေရာက္လာၾကသူမ်ား အားလံုးတို႔၏ ဇာတ္လမ္းမ်ားမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ဆန္းၾကယ္လွေတာ့သည္။
အစိုးရ၏ ထိပ္သီးအာဏာရွင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းကိုယ္တုိင္က သူမလုိလားသူမ်ားကို ဖမ္းဆီးအမိန္႔ေပးေလရာ လက္ေအာက္စစ္ဗိုလ္မ်ားကလည္း မိမိတို႔ မလိုလားသူအား လက္လြတ္စပယ္ ဖမ္းမိန္႔ေပးေလ့ရွိသည္။
ေငြဇင္ေယာ္ ဦးၾကင္သည္ ကုန္သည္ႀကီးတဦးျဖစ္သည္။ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္သူ အရပ္သားတဦးသာ ျဖစ္သည္။ ဂ်ံဳစက္ႏွင့္ ဆီစက္ႏွစ္လံုး ပိုင္ဆုိင္သည္။ သူ၏ေနအိမ္မွာ ျပည္လမ္းေပၚတြင္ ရွိသည္။ ေအဒီလမ္းထိပ္အနီး မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိသည္။ မိသားစုႀကီးမားေသာေၾကာင့္ အိမ္ေကာင္းေကာင္း ေဆာက္လုပ္ေနထုိင္သည္။
၀န္တိုမိစၦာႀကီးမားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ဤကဲ့သို႔ အရပ္သားမ်ား တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနသည္ကို မၾကည့္ႏုိင္၊ မ႐ႉစိမ့္ႏုိင္ဘဲ မ်ားစြာ မနာလိုေလ့ရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေအဒီလမ္း ေနအိမ္မွ ေန႔စဥ္စစ္႐ံုးကို ကားႏွင့္ သြားသည့္အခါတုိင္း ေဒါသမီးေတာက္ၿပီး သူက “လမ္းေပၚမွာ နန္းေတာ္ေဆာက္တဲ့ မေအ -ိုး ေတြ” ဟု ညစ္ညစ္ ညမ္းညမ္း ဆဲေလ့ရွိသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ နံေဘးမွာ အၿမဲလုိက္ပါရသူ စစ္စံုေထာက္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီးလြင္က နားၿငီးလွေသာေၾကာင့္ ဦးၾကင္၏ အျပစ္ကို ရွာသည္။ အျပစ္မေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ဆိုင္းထားရာမွ ဆီေစ်းတက္သျဖင့္ ဆီကုန္သည္မ်ားကို ဖမ္းေသာအခါတြင္ ဦးၾကင္ကုိပါ ေရာေႏွာကာ ဖမ္းလိုက္သည္။ ဦးၾကင္ခမ်ာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းသြားလာေသာ လမ္းေပၚမွာ အိမ္ေကာင္းေကာင္းေဆာက္ေနမိေသာေၾကာင့္ ေထာင္ (၇) ႏွစ္ ခံရရွာေလသည္။
တႀကိမ္တြင္မူ ေဗာင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိ ဖမ္းဆီးေလ့ရွိသူ စစ္စံုေထာက္ႀကီးမ်ား အၾကပ္႐ိုက္သြားခဲ့ဖူးသည္။ ေျမနီကုန္းလမ္းဆံုတြင္ ကားျဖတ္ေမာင္းသြားစဥ္၌ လမ္းေပၚမွ လူတေယာ္ကို ျမင္မိရာမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက “ဟ - ဒီေကာင္ရွိေသးသကိုး” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ စစ္စံုေထာက္ႀကီးတို႔က ထိုမည္ေသာ “ဒီအေကာင္” ဆိုသူကို ထိုည မွာပင္ ဖမ္းလိုက္ၾကေလသည္။
တလခန္႔ၾကာေသာအခါတြင္မူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက “ဒီေကာင္ကို ငါခုိင္းစရာ ရွိတယ္။ တေလာက ေျမနီကုန္းမွာ ကားေပၚက ေတြ႔လုိက္ပါတယ္။ ရွာၿပီးေခၚခဲ့ကြာ” ဟု အမည္နာမ ေျပာၿပီး ခုိင္းေတာ့သည္။
စစ္စံုေထာက္ႀကီးမ်ား မ်က္သလဲဆံပ်ာ ျဖစ္သြားၾကရွာေတာ့သည္။ သူတို႔က ဖမ္းဆီးထားေသာ ဒီအေကာင္ဆိုသူကို ကပ်ာကရာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက ဆြဲထုတ္ၿပီး “က်ေနာ္တို႔ လူမွားၿပီး ဖမ္းမိတာပါ။ ဖမ္းတယ္ ဆိုတာ အဖိုးႀကီး မသိပါေစနဲ႔” ဟု ရွိခုိုးေတာင္းပန္ၿပီး အိမ္ေတာ္သို႔ ေခၚသြားရရွာသည္။
ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွသိ ဟူေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးတို႔သည္ မ်ားျပားလွသည္။ မႏၱေလးတြင္ သတင္းစာ ေအာ္ဟစ္ေရာင္းေနသူ လူငယ္တဦးကို အာဏာပါ၀ါျပလိုသူ လက္နက္ခ် ကြန္ျမဴနစ္အရာရွိတဦးက ရဲဌာနကို သြားၿပီး “ဒီေကာင္ကို ဖမ္းလိုက္” ဟု အမိန္႔ေပးေသာေၾကာင့္ ဖမ္းထားခဲ့သည္။ လႊတ္ခ်ိန္က်ေသာအခါတြင္ မည္သည့္အရာရွိက မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဖမ္းမိန္႔ေပးခဲ့သည္ကို မွတ္တမ္းမရွိသျဖင့္ ၾကာျမင့္စြာ ထိန္းသိမ္း ထားရသည္ဟု ေထာင္မႉးတဦးက ကိုယ္ေတြ႔ ေျပာျပသည္။
တေန႔သ၌ အက်ဥ္းသားသစ္ (၃) ဦးတို႔သည္ တင္ေမာင္တို႔၏ အခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ လပြတၱာမွ ေမာ္ေတာ္ပဲ့ကုိင္ႏွင့္ စက္သမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ “ဘာမႈနဲ႔ ဖမ္းခံရသလဲ” ဟု ေမးၾကေသာအခါတြင္ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အဖမ္းခံရသည္ကို မသိရပါဟု ေျဖၾကရွာေလသည္။
ဂဃနဏ ေမးၾကေသာအခါတြင္မူ သူတို႔က လမ္းမေတာ္ဆိပ္ကမ္းတြင္ ေမာ္ေတာ္ဆုိက္ကပ္ထားၿပီး အားလပ္ ေသာေၾကာင့္ စာေရးႀကီးကို ေမာ္ေတာ္အပ္ကာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရန္ ထြက္လာသည္ ဆိုပါ၏။ ေ႐ႊေတာင္တန္းလမ္းကို ျဖတ္လာခုိက္ မိုးသည္းထန္စြာ ႐ြာလာေသာေၾကာင့္ အိမ္တအိမ္၏ တံစက္ၿမိတ္ေအာက္တြင္ ၀င္ေရာက္ မိုးခိုၾက သည္။ မိုးအစဲတြင္ ခရီးဆက္မည္အျပဳ၌ အိမ္ထဲမွ စစ္စံုေထာက္တစု ထြက္လာၿပီး ေဘာင္ဒရီလမ္းကို ေခၚသြား ၾကၿပီး (၃) ရက္တုိင္တုိင္ စစ္ေဆးၾကသည္ ဆိုသည္။
ဘယ္သူကို သိသလား၊ ဘယ္၀ါႏွင့္ ဆက္သြယ္ဖူးသလား စစ္ေမးၾကေသာအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ လမ္းမေတာ္ ဆိပ္ကမ္းႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုမွတပါး မည္သူကိုမွ မသိရွာၾကသည့္ လပြတၱာသားမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ မည္သည့္ကိစၥကိုမွ မေျဖႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ပို႔လုိက္သည္ဆိုပါ၏။
ေနာက္တေန႔တြင္ ေဘာင္ဒရီစစ္ေထာင္၌ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လြယ္အိတ္တလံုးကို လာပို႔ေသာအခါ “ခင္ဗ်ားတို႔ ပစၥည္းေတြ စံုရဲ့လား စစ္ေဆးပါ” ဟု တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေမး၏။
စက္ဆရာတဦးက “က်ေနာ္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သြားကေလးတေခ်ာင္း မပါလာပါလား” ဟု မရဲတရဲ ေျပာရွာေသာအခါ “-၀ါးကနဲ” ပဲြက်သြားသည္။ အက်ဥ္းသားအားလံုးက ၀ုိင္းရယ္ၾကသျဖင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးပင္လွ်င္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားရွာ သည္။
သူတို႔ဇာတ္လမ္းက မၿပီးဆံုးေသးပါ။ ဆက္ရန္ရွိေသးသည္။ ေမာ္ေတာ္ပဲ့ကိုင္ဆရာ၏ ဇနီးက သူမ၏ ခင္ပြန္းကို မ်ားစြာ ခ်စ္ရွာဟန္တူသည္။ ပဲ့ကုိင္ဆရာကလည္း မာတုကာမမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေျခေဆာ့၊ လက္ေဆာ့၊ ေျခမၿငိမ္၊ လက္မၿငိမ္ ေယာက်္ားတဦး ျဖစ္ဟန္တူ၏။ ခက္သည္မွာ သူ၏ဇနီးက ဆတ္ဆတ္ထိမခံေသာ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ပံုရသည္။ (၁၀) ရက္ၾကာေသာအခါတြင္ သတင္းစာမ်ားထဲ၌ ခပ္စြာစြာေရးထားသည့္ ေၾကာ္ျငာတေစာင္ ပါလာေတာ့၏။
“က်မေယာက္်ား ပဲ့ကုိင္ ကိုဟိုဒင္း အိမ္ကို ျပန္မလာပါ။ လက္ခံထားရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို လင္ခိုးမႈနဲ႔ တရားဥပေဒ အရ အေရးယူပါမည္။ က်မသာ တရား၀င္မယားႀကီး ျဖစ္ပါသည္” တဲ့။
ကိုပဲ့ကိုင္က ေထာင္မႉးကိုေတြ႔ၿ့ပီး “ကယ္ပါဦး ေထာင္မႉးႀကီးရယ္၊ အဖမ္းခံရတာက အေရးမႀကီးပါဘူး။ က်ေနာ္ရဲ့ မယားက စြာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ အျပစ္မရွိတဲ့ အရပ္ထဲက ေကာင္မေတြကို ရန္ေတြ႔လား၊ ပါး႐ိုက္လား လုပ္ ပါေတာ့မယ္” ဟု တုိင္တည္ေလေတာ့မွ မစြာၾကယ္၏ ေၾကာ္ျငာကို စစ္ဗိုလ္မ်ားထံ တင္ျပၿပီး သူတို႔ (၃) ဦးကို လႊတ္ေပးလုိက္ရပါသည္။
စစ္ဗိုလ္မ်ားကို အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ပို႔ေသာအခါတြင္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ အတူ မထားဘဲ သီးျခား အိမ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ထားရွိသည္။ စစ္ဗုိလ္ေဟာင္းမ်ားကိုမူ တင္ေမာင္တို႔ႏွင့္အတူ ထားရွိသည္။
အေထာက္ေတာ္သတင္းစာမွ ဗိုလ္ႀကီးသိန္းႏုိင္၊ မိုးကုတ္မွ ဗိုလ္ႀကီးေဟာင္းသန္းတင္ စသည္တို႔ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ဗုိလ္ႀကီးေဟာင္းသန္းတင္က ႏုိင္ငံေရး ကင္းရွင္းသူ ျဖစ္ပါလ်က္ မိသားစုက သခင္သာခင္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ေသာ ေၾကာင့္ ဖမ္းသည္ဆိုပါ၏။
ေထာင္ထဲေရာက္စက မခံခ်င္လြန္းသျဖင့္ ညစဥ္ညတုိင္း သန္းေခါင္ေက်ာ္တြင္ “ၾကားၾကားသမွ် ရဲေဘာ္ေတြ ျပန္ေျပာေပးၾကပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းကို သစၥာရွိတဲ့ ဗုိလ္ႀကီးသန္းတင္ကို ဖမ္းထားပါတယ္” ဟု ေအာ္ဟစ္ေသာ ေၾကာင့္ တိုက္ပိတ္ခံရရွာေသးသည္။
ဗုိလ္ႀကီးေဟာင္း ဦးျမလႈိင္ေရာက္လာေသာအခါတြင္ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းပိုင္ရွင္အျဖစ္ ရင္းႏွီးခဲ့သျဖင့္ “ဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲဗ်ာ” ဟု ေမးေသာအခါ “စစ္ဗိုလ္ေတြ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ” ဟု သူက ညည္းညဴသည္။ ဦးျမလိႈင္တြင္ ဂ်ပန္မွ ဂ်ပန္မိတ္ေဆြတဦးထံ၌ ေငြအနည္းငယ္ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ လူ၀င္မႈဌာန အႀကီးအကဲ ဗိုလ္မႉးသန္းၫြန္႔ ဂ်ပန္ခရီးထြက္သျဖင့္ မိတ္ေဆြကို ေတြ႔ၿပီး ေငြေတာင္းခဲ့ပါ။ မည္သည့္ပစၥည္း၀ယ္ခဲ့ပါဟု မွာလိုက္မိ သည္ ဆုိပါသည္။
“ဗိုလ္သန္းၫြန္႔ ျပန္လာလို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ့ နံနက္ေစာေစာမွာ သူ႔အိမ္သြားၿပီး ပစၥည္းနဲ႔ ေငြကို ယူပါတယ္။ ၿပံဳးလို႔ၾကည္လို႔ ေဆာင္႐ြက္ေပးတာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ေတာ့ သူ႔ရဲ့၀င္းေရွ႕မွာ အသင့္ေစာင့္ေနႏွင့္ တဲ့ အမ္အိုင္ေကာင္က ဆဲြေခၚလာတာပါပဲ ဆရာေရ” တဲ့။
ေထာင္ထဲက အက်ဥ္းသားမ်ားကို စီးပြားေသာင္းက်န္း၊ စာေပေသာင္းက်န္း၊ ေလာင္းကစားေသာင္းက်န္း စသည္ ျဖင့္ သတ္မွတ္ထားၾကရာ၌ တင္ေမာင္တုိ႔၏ အခန္းသို႔ ေရာက္ရွိလာသူ လူငယ္သစ္တဦးက သူ၏ အမႈအေၾကာင္းကို ေမးၾကေသာအခါ မည္သို႔မွ မေျပာဘဲ ႏႈတ္ပိတ္ေနသည္။ ပေဟဠိျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူ၏ အမႈကို စံုစမ္းေပးရန္ မိတ္ေဆြမ်ားက သတင္းေထာက္တေယာက္ျဖစ္ေသာ တင္ေမာင္အား တာ၀န္ေပးသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု စကားလွည့္ၿပီး ေမးရသည္။ (၃) ရက္ခန္႔ၾကာေတာ့မွ သူ၏ အမႈကို သိရပါသည္။
သူ႔အမည္က ကိုၾကည္ေမႊးတဲ့။ ကုန္သည္ လူလြတ္တဦး ျဖစ္ပါသည္။ ညတညတြင္ ငါ့၀မ္းပူဆာ မေနသာ ေသာေၾကာင့္ နာမည္ေက်ာ္ ေဒၚပု၏ နန္းျပာႆဒ္သို႔ သြားခဲ့မိသည္ ဆိုပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးတဦးကို ေ႐ြးၿပီး တညတာ အတြက္ ေငြက်ပ္ (၁၀၀) ေပးၿပီး ဆႏၵမီးကို ၿငိမ္းေအးေစခဲ့သည္ ဆုိပါသည္။
“ေကာင္မေလးက ေခ်ာတာမို႔ သနားတာနဲ႔ ေငြ (၂၀) ဆု ေပးခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါကို ငနဲမက ပိုေပးပါဦး အကိုႀကီးရယ္လို႔ ဇြတ္ကပ္ေတာင္းေနတာေၾကာင့္ ေဟ့-ေဟ့ (၂၀) ထက္ ပိုမေပးႏုိင္ဘူး။ ငါက ကုန္သည္ကြ၊ ကုန္သည္။ စစ္ဗိုလ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာၿပီး တြန္းထားခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္လို႔ တနာရီေတာင္ မအိပ္ရေသးဘူး၊ စစ္သားေတြ လာၿပီး ဖမ္းတာပါပဲဗ်ာ” တဲ့။
မေလ်ာ္ကန္တဲ့ေဒသမွာ သြားၿပီး တပ္မေတာ္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ဖ်က္မႈေၾကာင့္ ကိုၾကည္ေမႊးခမ်ာ အင္းစိန္ေထာင္ တြင္ (၆) ႏွစ္ ခံခဲ့ရရွာပါ၏။ ။

ဟမ္းဘာ့ဂ္ ေႏြဦး

အီစတာပဲြေတာ္မွာ အလုပ္ေတြ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္သည္မို႔ ဟမ္းဘာ့ဂ္ (ဂ်ာမနီ) ကိုသြားလည္ ဖို႔ စီစဥ္ထားခဲ့သည္။ ရထားျဖင့္ သြားရမည္မို႔ ခေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ တကယ္တမ္း ရထားျဖင့္လာသည့္ေန႔မွာ ေတာ့ ဂ်ာမနီနယ္စပ္ မေရာက္ခင္ လမ္းခုလပ္မွာ ရထားလမ္းေတြ ျပင္ေနေသာေၾကာင့္ ရထားကုမၸဏီမွ စီစဥ္ေပးထားေသာ ဘတ္စ္ကားမ်ားျဖင့္ ၂ ႀကိမ္ ေျပာင္းစီးခဲ့ရသည္။ ဒိန္းမတ္ရထားေတြက ဂ်ာမန္ရထားႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ရထားတြဲေတြ ညံ့ဖ်င္းသလို၊ အခ်ိန္ကလည္း မမွန္လွ။ ရထားကလည္းေနာက္က်၊ လမ္းမွာလည္း ဘတ္စ္ကား ၂ ခါ ေျပာင္းစီးရခဲ့ရသျဖင့္ နယ္စပ္ Padborg ဘူတာမွာ ေစာင့္ေနသည့္ ဂ်ာမန္ရထားကို မွီတယ္ဆို႐ံုေလး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဂ်ာမန္ နယ္ထဲအေရာက္ ရထားေပၚမွာ ရဲႏွစ္ေယာက္က ပတ္စ္ပို႔ လာေမးသည္။ ဒိန္းမတ္ေရာက္ ဒုကၡသည္ေတြကို ထုတ္ေပးထားသည္ Travel document ကို ထုတ္ျပေတာ့ က်ေနာ္တို႔ နာမည္ ေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ရီေနၾကသည္။ က်ေနာ့္ last name က ႏွစ္လံုးထဲ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီႏွစ္လံုးက တူေနလိုက္ေသးသည္။ နာမည္ကို ၾကည့္ၿပီး ဂ်ာမန္ရဲက ရီသည္မွာ ဒါနဲ႔ပါ ဆိုရင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ျဖစ္၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ဂ်ာမနီနယ္စပ္ကို ဘတ္စ္ကားျဖင့္ ေစ်း၀ယ္အသြားတံုးကလည္း ပထမအႀကိမ္ ရဲေတြ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္။
ဟမ္းဘာ့ဂ္ ဘူတာကိုေတာ့ ရထားက အခ်ိန္မွန္ ေရာက္ပါသည္။ ဘူတာမွာ လာႀကိဳေနသူက ကိုဗလႀကီးႏွင့္ ကိုခင္ေမာင္ဦး တို႔ျဖစ္၏။ ကိုခင္ေမာင္ဦးကားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔တည္းမည့္ ကိုဗလႀကီးတို႔ အိမ္ကို လိုက္ပို႔ေပးသည္။
အီစတာ ပဲြေတာ္ေန႔ မနက္ ၿမိဳ႕ထဲေလွ်ာက္လည္ေတာ့ ဟမ္းဘာ့ဂ္ၿမိဳ႕သည္ ေႏြဦး၏ ေနေရာင္ျခည္ ေအာက္တြင္ လွပ၍ ေနပါေတာ့သည္။
ဓါတ္ပံုမ်ား

(၂၈) ထူးဆန္းေသာ ထိန္းသိမ္းခံမ်ား (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

တင္ေမာင္အား ထားရွိေသာ အင္းစိန္ေထာင္၊ အေဆာင္ (၄) မွာ မ်ားစြာ ရွည္လ်ားႀကီးမားေသာ ႏွစ္ထပ္ အေဆာက္အအံုႀကီး ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းသား (၆၀) ထားေသာ အခန္းရွည္ႀကီး (၄) ခု ရွိသျဖင့္ အထက္ေအာက္ အက်ဥ္းသား (၄၈၀) ဆန္႔သည္။ အျခား သီးသန္႔ခန္းမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ အခန္း အားလံုး ျပည့္သေလာက္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။
ထမင္းေကၽြးခ်ိန္တြင္ ေရာေႏွာေကၽြးၾကသျဖင့္ တခန္းႏွင့္ တခန္း ဆက္ဆံ ေျပာဆိုႏုိင္ၾကသည္။ အေဆာင္ ေဘးမွ ကြင္းျပင္မွာ အတူလမ္းေလွ်ာက္၊ အတူေရခ်ိဳးၾကရသျဖင့္ ေဘာလီေဘာ၊ ျခင္းလံုး စသည့္ အားကစားပါ ပူးေပါင္း ကစားႏုိင္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား သာမက ေငြဇင္ေယာ္ဆီစက္ ဦးၾကင္၊ ဆပ္ျပာစက္သူေဌး မဒါး ညီအစ္ကို စေသာ ကုန္သည္မ်ားပါ ထားရွိသည္။ အျပင္ေလာကတြင္ အားလံုးလိုလို သိေၾကေစကာမူ တင္ေမာင္အား မည္သူႏွင့္မွ စကားမေျပာရ၊ ဆက္ဆံမႈ မျပဳရဟု သီးျခား အမိန္႔ေပးထားသည္။ တဘက္ခန္းမွ စိန္ခင္ေမာင္ရီ၊ ကိုလွေထြးတို႔ကို ခိုး၀ွက္ဆက္သြယ္ရသည္။ သူတို႔က ငွက္ေပ်ာသီးကေလး၊ ထန္းလ်က္ကေလး ေပးသည္ကိုပင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေပးၾကရသည္။ တေန႔ ေရခ်ိဳးခြင့္ (၁၅) မိနစ္သာ အျပင္ထြက္ခြင့္ရသည္။ တႏွစ္လံုးလံုး အေဆာင္ျပင္ကုိ မထြက္ရဟု ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထား ခဲ့ေလသည္။
မည္သို႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားေစကာမူ ျဖစ္ႏုိင္ေသာနည္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ၾကသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ သတင္းစာ ထုတ္ႏုိင္ၾကသည္အထိ ေအာင္ျမင္စြာ ဆက္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။
ေနးရွင္းအယ္ဒီတာ ဦးေလာ႐ံုက တဘက္မွာရွိေသာ အေဆာင္ (၃) မွာ ေနရသည္။ ေထာင္သက္ အရွည္ဆံုး သတင္းစာဆရာႀကီး ျဖစ္သည္။ လွမ္းကာ စကားေျပာ၍ မၾကားႏုိင္သျဖင့္ လက္ဟန္ ေျခဟန္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရသည္။ စာေရးသူ ေရာက္ေသာေန႔က “ေတာင့္ထားကြ” ဟု လက္ေမာင္း ႂကြက္သားမ်ားကို ၫႇစ္ျပၿပီး အားေပးေသာေၾကာင့္ အားမာန္တက္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွ အိုးေ၀ အယ္ဒီတာ ဦးညိဳျမတို႔၊ ဂါးဒီးယန္းအယ္ဒီတာ ဦးစိန္၀င္းတုိ႔ပါ ေရာက္လာၾကသည္။
ဦးေလာ႐ံုအား တေယာက္တည္း ခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ ေရဒီယို နားေထာင္ခြင့္ေပးသည္။ သူက ေန႔စဥ္ ဘီဘီစီ သတင္းမ်ားကို နားေထာင္ၿပီး သေကၤတစာႏွင့္ ျဖန္႔ခ်ီသည္။ အဂၤလိပ္စာလံုးမ်ားကို ေျပာင္းျပန္ေရးၿပီး လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ေရးျပသည္ကို မွတ္ရဖတ္ရသည္။ သူပို႔သည့္ ႏုိင္ငံျခားသတင္းမ်ားႏွင့္ အက်ဥ္းသား သစ္ေတြထံမွ ရသည့္ သတင္းမ်ားကိုပါ စာႏွင့္ေရးၿပီး လက္ေရးသတင္းစာ ထုတ္ႏုိင္ၾကသည္။
ေထာင္တြင္းတြင္ သင္တန္းအမ်ားရွိသည္။ ဘာသာေရးသင္တန္း၊ စာရင္းအင္းသင္တန္း၊ တ႐ုတ္ စကားေျပာသင္တန္း … စသည္ျဖင့္ ရွိၾကသည္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ဗိုလ္စႀကၤာေတာခိုသြားစဥ္၌ မဆီမဆိုင္ ဗိုလ္စႀကၤာ၏ သတၱဳတြင္းလုပ္ငန္းမွ ဖမ္းလာေသာ ဘူမိေဗဒပညာရွင္ အဂၤလိပ္ကျပား မစၥတာ ဟာဒင္းက အဂၤလိပ္စာသင္ေပးရာ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမားအမ်ားတို႔က သူ႔ထံမွ ပညာယူၾကသည္။
တင္ေမာင္သည္ ေထာင္ထဲေရာက္မွ ဗုဒၶအဘိဓမၼာကို သင္ၾကားရာ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ တဦးက အျခားအခန္းမွ လာေရာက္သင္ၾကားေပးေနသည္ကို ေထာင္ၾကပ္မ်ားက ေက်ာခုိင္းထားသျဖင့္ ေက်းဇူး တင္ရသည္။
တင္ေမာင္ေနရသည့္ အခန္းတြင္ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသား (၄၄) ဦးႏွင့္ ကုလားကုန္သည္ႀကီးမ်ားသာ ရွိသည္။ တ႐ုတ္ (၄၄) ဦးတို႔၏ အမႈမွာ ဆန္းၾကယ္သည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ တက္လာေသာအခါတြင္ ျမင္းပဲြႀကီးကို ပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေလာင္းကစားပဲြမ်ား၊ ဖဲ၀ုိင္းမ်ားကိုလည္း အေရးယူ ႏွိပ္ကြပ္သည္။ ထိုအခ်ိန္၊ ထိုကာလ၌ သူတို႔လူစုကို တ႐ုတ္အသင္းတခုတြင္ မာေက်ာက္ဖဲကစားမႈႏွင့္ ဖမ္းၿပီး ႐ံုးတင္ေသာအခါ တရားသူႀကီးက ေထာင္ဒဏ္တလ က်ခံေစရန္ စီရင္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။ တလတိတိ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္က်ခံၿပီးမွ မည္သည့္စစ္ဗိုလ္က မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အမိန္႔ေပးသည္ဟု မသိရဘဲ ထိန္းသိမ္းခံ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားအျဖစ္ ရာဇ၀တ္မႈ ေထာင္ကမ်ား အေဆာင္မွ ေ႐ႊ႕ၿပီး ဤအေဆာင္သို႔ ပို႔လုိက္သည္ဟု သိရသည္။
သူတို႔တေတြသည္ သူေဌးသူႂကြယ္မ်ားလည္း မဟုတ္ၾကသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ လက္လုပ္လက္စား ဆင္းရဲသားမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားတို႔ ဓေလ့အတုိင္း အသင္းတုိက္တြင္ စု႐ုံးေနခုိက္ ရဲတို႔က ၀ိုင္းဖမ္းသျဖင့္ ရွိသမွ် လူကုန္ ပါလာသည္။ တကယ္အမွန္ ဖဲကစားေနသူက (၈) ဦးသာ ရွိသည္။ အားလံုးမွာ ေဘးထုိင္ေဘးၾကည့္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ေလာင္းေၾကးကလည္း တ၀ိုင္းလံုးတြင္မွ က်ပ္ေငြ (၂၀) သာ မိသည္။ အသင္းေဘးရွိ ေခါက္ဆဲြဆုိင္မွ ေခါက္ဆဲြလာပို႔သူ အလုပ္သမားကိုပါ ဆဲြလာသည္။ တေယာက္က အႏွိပ္သည္၊ အသင္းလာသူမ်ားက တမူးတပဲႏွင့္ အႏွိပ္ခံၾကရင္းက အေခ်ာင္ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာရွာ၏။
ထိုအႏွိပ္သည္၏ အမည္က ကိုရွင္ကိြ မည္၏။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ ကိုရွင္ကြိ တေယာက္ ေထာင္ထဲေရာက္ေနႏွင့္သည္မွာ အေဆာင္ျပင္သို႔ ထြက္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္မရေလသူ အေညာင္းသမား တင္ေမာင္အဖို႔ ဧရာမ အထူးအခြင့္အေရးႀကီး ရရွိေတာ့သည္။
ကံၾကမၼာဟူသည္မွာ မ်ားစြာ ဆန္းၾကယ္၏။ စိတ္ကူးဥာဏ္ႏွင့္ ေရးၾကသည့္ ၀တၳဳေရးသူ စာေရးဆရာမ်ား မလိုက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဆန္းၾကယ္၏။ အၾကင္ မာေက်ာက္ကစားမႈႏွင့္ အဖမ္းခံရသူတို႔က ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ညည္းညဴၾကရာတြင္ သူတို႔အား ေထာင္ဒဏ္ တလ က်ခံေစဟု စီရင္လိုက္သည့္ တရားသူႀကီးကို ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ဆဲေရးတိုင္းထြာေလ့ရွိၾကသည္။
တေန႔တြင္ ယင္းသို႔ ဆဲေရးေနသူတဦးအား တင္ေမာင္က တရားျပမိသည္။ “တရားသူႀကီးခမ်ာလည္း ေလာင္းကစား ဥပေဒအရ စီရင္ခ်က္ခ်ရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ကို ဆဲလို႔ အက်ိဳးမရွိပါဘူး။ အခုလို ဖက္ဆစ္ေခတ္ႀကီးမွာ သူလည္းပဲ ခင္ဗ်ားတို႔လို ေထာင္ထဲ ေရာက္လာႏုိင္တာမို႔ ေမတၱာပို႔ၾကပါ” ဟု ေျပာရသည္။
တရားခ်ေနခိုက္ ပါးစပ္မပိတ္ရခင္ ကေလးတြင္ပင္ အက်ဥ္းသားသစ္ (၂) ဦးကို အေဆာင္ထဲသို႔ ပို႔လာသည္။ တဦးက မာေက်ာက္ေလာင္းကစားသူမ်ားကို ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပး စီရင္ခဲ့ေသာ တရား သူႀကီး ဦးေစာလွေထြး ကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ မဦးမခၽြတ္ နိမိတ္ဖတ္ၿပီး ေျပာမိသည္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ တင္ေမာင္က မေျပာေစကာမူလည္း ေထာင္ကံဇာတာ ပါသူ ျဖစ္ရွာသည္။ ကရင္အမ်ိဳးသား တရားသူႀကီး ဦးေစာလွေထြးသည္ ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားသူ မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ အေၾကာင္းစံုကို မသိေသာ မိတ္ေဆြေဟာင္းတဦး အိမ္သို႔ လာေရာက္တည္းခိုသည္ကို လက္ခံမိေသာ ေၾကာင့္ ေထာင္ထဲေရာက္လာရရွာသည္။ (၄) ႏွစ္ခန႔္ ခံရရွာသည္။
မာေက်ာက္တ႐ုတ္မ်ားက တရားသူႀကီးကို မေက်ႏိုင္၊ မခ်မ္းႏုိင္ ဆူပြက္ရန္ ေထာင္ၾကသည္ကို အႀကိမ္ ႀကိမ္ တရားခ်ရသည္။ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္ ၾကာလာမွ တရားသူႀကီးႏွင့္ သူတို႔တေတြသည္ ဘ၀တူ၊ ၫႇဥ္းဆဲခံမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ကို နားလည္လာၾကသည္။ မုန္႔ပဲ သေရစာမ်ား ေ၀မွ် ေကၽြးၾကရွာသည္အထိ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဆန္းၾကယ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးကို ၀တၳဳမ်ားထဲတြင္ မေတြ႔ႏုိင္ပါ။ ျမန္မာျပည္ စစ္အစိုးရေခတ္မွာသာ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ျဖစ္ရပ္ပါေပ။
မာေက်ာက္ကစား၀ုိင္းတြင္ ထုိင္မိ႐ံုႏွင့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ထိန္္းသိမ္းခံရေသာ သူတို႔၏ဘ၀ကို ျမင္သိရသျဖင့္ ေဆြမေတာ္မ်ိဳးမေတာ္ သူတို႔အတြက္ မ်ားစြာ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရသည္။ မခံခ်ိ မခံသာ နာၾကည္းခဲ့ရသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ အျခားကစား၀ုိင္းႀကီးေတြကို ျမင္ေတြ႔သိရွိေနသူ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မတရားလြန္းသည္ကို သိေနသျဖင့္ မ်ားစြာ ဇာတ္နာတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကို ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ ညီအရင္းျဖစ္သူ ဦးသိန္းၫႊန္႔ ေခၚ ဦးညီေလး သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဖိုးစိန္လမ္းရွိ တင္ေမာင္၏ ၿခံခ်င္းကပ္ေနသည့္ ေျမကြက္ကို ၀ယ္ယူေျပာင္းေ႐ႊ႕လာေသာ အိိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သည္။ အစ္ကို၏ အရွိန္ႏွင့္ သြင္းကုန္လုိင္စင္ေလွ်ာက္ကာ လုိင္စင္ေရာင္းစားသည့္ ကုန္သည္ျဖစ္သည္။ တဘက္မွ ဖဲဒိုင္ခံစားသူ ျဖစ္၏။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရတက္လာၿပီးေနာက္ ကစား၀ုိင္းအမ်ားကို ဖမ္းဆီးခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး သူ၏ ဖဲ၀ိုင္းက ႀကီးမားလာသည္။ ဖဲကစားသူကို ဟိုတယ္ထမင္းေကၽြးၿပီး ဖဲေကာက္ယူသည့္ မ်က္ႏွာႀကီး၊ ေၾကးႀကီးဒိုင္ ႀကီး ျဖစ္လာၿပီး တုိက္တည္သည္။ သာမာန္ရဲမ်ား မဆိုထားဘိ၊ စစ္စံုေထာက္မ်ားပင္ မလာ၀ံ့ၾကသည့္ သူ၏ ဖဲ၀ုိင္းမွာ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး၀ိုင္းမဟုတ္၊ ကားႀကီးကားငယ္ စည္ကားစြာ၊ ထင္လင္းစြာ ဖြင့္ထားသည္ ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ သိရွိခဲ့သည္။
ထိုျပင္ အိုးေ၀ဦးညိဳျမႏွင့္အတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ အစ္ကိုအရင္း သခင္လွထြန္း၏ ၿခံကိုလည္း ေရာက္ဖူးသည္။ ေၾကးႀကီးအေကာက္ယူေသာ ဖဲ၀ိုင္းႀကီး က်င္းပေနသည္။ သူသည္လည္း ဖဲဒိုင္ခံစားသူ ျဖစ္သည္။
ထိုမွ်မကေသး၊ ရွိပါေသးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ ဇနီးေဟာင္း ေဒၚတင္တင္ကလည္း ဖဲဒိုင္ခံစားသည္။ ေဒၚတင္တင္က ပထမ ရန္ကုန္ - ေမာ္လၿမိဳင္ မီးရထားလမ္းမွ ထုိင္းနယ္စပ္သို႔ ေ႐ႊပို႔လို သူမ်ား၊ ေမွာင္ခိုကုန္သြင္းလိုေသာ သူမ်ားတို႔ကို ေ႐ႊသယ္ ကုန္သယ္ အငွားလုိက္သည္။ စစ္စံုေထာက္မ်ား မဖမ္းရဲသည့္ ေဒၚတင္တင္အား ေမွာင္ခုိ ေက်ာက္ကုန္သည္မ်ားက အသံုးျပဳၾကသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက တိုက္ႀကီးတခုတြင္ ဖဲဒိုင္ဖြင့္သည္။ သခင္လွထြန္းႏွင့္ ေဒၚတင္တင္ကို ဖဲ၀ုိ္င္းေထာင္မႈႏွင့္ ဖမ္းစဥ္က အက်ယ္ခ်ဳပ္ စစ္စံုေထာက္ေထာင္တြင္ ထားၿပီး စထရင္းဟိုတယ္က ထမင္း ဟင္း ၀ယ္ေပးရသည္ဟု သိရသည္။
ေနာက္ပုိင္း ျပန္လႊတ္ေပးျပန္ေတာ့လည္း ေဒၚတင္တင္က ဖဲ၀ိုင္းေထာင္ျပန္သည္။ ေဒၚတင္တင္၏ ဖဲဒိုင္ကို အေရးမယူႏုိင္ေသာအခါ စစ္စံုေထာက္မ်ားက ဖဲကစားသူမ်ားကို အေရးယူသည္။ သူတို႔က ဖဲ႐ိုက္ လာသူမ်ားကို ဓာတ္ပံုခိုး႐ိုက္ၾကသည္။ အစိုးရအရာရွိမ်ား ျဖစ္ပါက သက္ဆုိင္ရာ အထက္အရာရွိထံ တင္ျပ ၿပီးေနာက္ ထပ္မသြားပါႏွင့္၊ သြားပါလွ်င္ အလုပ္ျဖဳတ္မည္ဟု ေခၚၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ သို႔ပင္ ေသာ္ျငားလည္း နယ္မွ ကစားသမားမ်ားပါ ရန္ကုန္သို႔ တက္လာၾကသျဖင့္ အဓိကရ ၀ုိင္းႀကီးမွာ စည္ကား ၿမဲ စည္ကားသည္။ “ပန္းပန္လ်က္ပါ” ဖဲ၀ိုင္းႀကီးျဖစ္၏။
ဤကဲ့သို႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ေသနာပတိႀကီး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ဥကၠဌႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ ေဆြေတာ္ ရွစ္ေသာင္း မ်ိဳးေတာ္ေကာင္းတို႔က မ်ားစြာ ေအာက္တန္းက်ေသာ၊ ယုတ္မာေသာ ေလာင္းကစား၀ုိင္း ဒိုင္လုပ္ငန္းႏွင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေနၾကပါလ်က္ တမူးတပဲ ဖဲ၀ို္င္းကစားမိသူတို႔ကို ရက္ရွည္လမ်ား ေထာင္ဒဏ္ခတ္သည္။ (၈) ႏွစ္တုိင္တုိင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည္ကို သိရေသာ စာေရးသူ အဖို႔ ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမစပ္ေစကာမူ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရသည္။
ရင္လံုးျပည့္၊ ရင္ဘတ္တခုလံုး ျပည့္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရသည္။ ။

ေကာင္းမႈတခု ေန႔စဥ္ျပဳ

က်ေနာ္တို႔ အာရွဖက္ကႏုိင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ ထုိင္း၊ မေလးရွား စတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ ကုန္တုိက္ေတြမွာ ေစ်း၀ယ္ရင္ ပစၥည္းေတြကို အရံသင့္ သယ္သြားလို႔ရေအာင္ အလကားေပးတဲ့ ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြထဲ ဆိုင္က ထည့္ေပးလုိက္တာမ်ိဳး ဒိန္းမတ္မွာ မရွိပါဘူး။ ဒိန္းမတ္က စူပါမားကတ္ေတြမွာ ေစ်း၀ယ္ရင္ ပလပ္စတစ္အိတ္ကို ၀ယ္ယူရၿပီး ပစၥည္းေတြကိုလည္း ကုိယ့္ဖာသာကိုယ္ ထည့္ရပါတယ္။ ၀ယ္ထားတဲ့ အိတ္ကိုလည္း လႊင့္မပစ္ပဲ သိမ္းထားၿပီး ေနာက္အေခါက္ေတြ ေစ်း၀ယ္သြားတဲ့အခါ ျပန္ယူသြားမွ ေစ်း၀ယ္တုိင္း အိတ္အသစ္၀ယ္မေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းတဲ့အေနနဲ႔ ဥပေဒ ျပဌာန္းထားပံုရပါတယ္။ ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ဒိန္းမတ္က အာရွပစၥည္းေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေတြကေတာ့ အခမဲ့ ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြနဲ႔ ထည့္ေပးၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။
ဒိန္းမတ္မွာ ကိုကာကိုလာ၊ ပက္ဆီ စတဲ့ အေအးဘူးခြံေတြက တခါသံုးမဟုတ္ပဲ ဆုိင္ကို ျပန္သြင္းရပါတယ္။ မားကတ္မွာ အေအးဘူး၀ယ္ကတည္းက ပုလင္းေပါင္ ယူထားလုိက္တာပါ။ ပုလင္းျပန္သြင္းတဲ့အခါမွ ေငြျပန္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ာမနီနယ္စပ္က ၀ယ္လာတဲ့ အေအးပုလင္းေတြကိုေတာ့ ျပန္သြင္းလုိ႔ မရပါဘူး။ ဂ်ာမနီနယ္စပ္က ေစ်းေလ်ာ့ေရာင္းလို႔ ၀ယ္လာတဲ့ အေအးပုလင္းေတြနဲ႔ အခ်ိဳရည္ဘူးေတြဟာ Recycle လုပ္လို႔ မရေလေတာ့ စည္းကမ္းတက် အမိႈက္မပစ္တဲ့အခါ ပတ္၀န္းက်င္ညစ္ညမ္းမႈကို ျဖစ္ေစတယ္လို႔ ေ၀ဖန္သံေတြ ၾကားေနရပါၿပီ။
အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စူပါမားကတ္က ပုလင္းျပန္သြင္းတဲ့ေနရာမွာ ခလုတ္တခု အပိုတတ္ထားတာ ေတြ႔လာရပါတယ္။ ပုလင္းအခြံျပန္သြင္းတဲ့ေငြကို UNICEF ေခၚ ကမၻာ့ခေလးမ်ား ရံပံုေငြအဖဲြ႔အတြက္ လႉဒါန္းလိုက္ ဖို႔အတြက္ စီစဥ္ေပးထားတာပါ။ ေကာင္းမႈကုသိုလ္တခုကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ျပဳလုိ႔ရေအာင္ စီမံထားတာေလးကို ေတြ႔ရလုိ႔ နတ္လူ သာဓု ေခၚႏုိင္ဖို႔ ေရးသားတင္ျပလုိက္ပါတယ္။



ဓါတ္ပံု (အေပၚပံု) ပုလင္းခြံသြင္းသည့္ေနရာ၊ (ေအာက္ပံု) ပုလင္းခြံလက္ခံသည့္စက္