Saturday, September 26, 2009

စက္ရံုမီးေလာင္ေသာေန႔

ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ကင္တင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ထိုင္ေနၾကခ်ိန္မွာ မီးသတ္ကားေတြ ဆူဆူညံညံ ဥၾသသံေပး၍ စက္ရံုတြင္းသို႔ ၀င္လာၾကသည္။
စက္ရံုတေနရာမွာ မီးေလာင္ေသာေၾကာင့္ တေယာက္ေယာက္က မီးသတ္ကားေခၚလုိက္တာ ျဖစ္မည္။ က်ေနာ္ ကင္တင္းမွာ စားေသာက္ၿပီး၍ စက္ရံုထဲ၀င္လာေတာ့ ရဲကားတစီး ျပန္ထြက္လာတာကိုလည္း ေတြ႔လုိက္ရသည္။ စက္ရံုမွာ မၾကာခဏ အေသးစားမီးေလာင္မႈ ျဖစ္ပြားေလ့ရွိသည္။ စက္ရံုသက္တမ္းကလည္း အႏွစ္ငါးဆယ္ ေက်ာ္ၿပီေလ။ ဟိုတေလာကလည္း စက္ရံုေခါင္မိုးေပၚမွာ လွ်ပ္စစ္၀ါယာေတြ ေရွာ့ခ္ျဖစ္ၿပီး မီးေလာင္ေသးသည္။
မီးသတ္ကားေတြ မီးသတ္ေနရာ စက္ရံုအေနာက္ဖက္ျခမ္းကို က်ေနာ္ေရာက္လာေတာ့ မီးသတ္သမားေတြ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ မီးသတ္သူေတြၾကားထဲ ေတြ႔လုိက္ရတာက ကင္မရာတလံုးႏွင့္ ဓာတ္ပံု တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ရိုက္ေနေသာ သတင္းေထာက္တဦးကိုပဲ ျဖစ္သည္။
မီးေလာင္မႈျဖစ္ပြားသည္ႏွင့္ မီးသတ္ကားမ်ား၊ ရဲမ်ားႏွင့္ အတူေရာက္လာတတ္သည္က သတင္းေထာက္ပဲ ျဖစ္သည္။ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ရွိသည့္ ႏုိင္ငံမို႔ သတင္းေထာက္ေတြ လြတ္လပ္စြာ သတင္းယူေနသည္ကို မၾကာခဏ ေတြ႔ရတတ္သည္။
ကင္မရာတလံုးႏွင့္ ဓာတ္ပံုေတြ ရိုက္ေနေသာ သတင္းေထာက္ကို ၾကည့္ရင္း စက္ရံုမီးေလာင္တာကို က်ေနာ္လည္း မွတ္တမ္းတင္ခ်င္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ ဟန္းဖုန္းမွာ ပါသည့္ ကင္မရာႏွင့္ ဗီဒီယိုရုိုက္လုိက္သည္။ ယခုက်ေနာ္ သံုးေနသည့္ ဖုန္းမွာ Sony Ericsson C510 ျဖစ္သည္။ ဟန္းဖုန္းႏွင့္ ဗီဒီယိုေရာ ကင္မရာပါ ရိုက္လို႔ရသည္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေရာက္ေလရာ ထူးျခားသည္ထင္သည္တို႔ကို မွတ္တမ္းတင္လို႔ရသည္ေလ။
စီတီစင္ဂ်ာနယ္လစ္ ဘေလာ့ဂါ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ရုိက္ထားသည့္ စက္ရံုမီးေလာင္သည့္ ဗီဒီယိုကို အားလံုးၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ အင္တာနက္ေပၚ တင္ေပးလုိက္ပါသည္ ခင္ဗ်ား ။ ။


Sunday, September 20, 2009

(၃၈) ျပည္သူပိုင္သတင္းစာမ်ား ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ေထာင္မွထြက္ခဲ့ၿပီး ရက္သတၱပတ္ သံုးပတ္ၾကာေသာအခါတြင္ တင္ေမာင္သည္ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ၏ ၀န္ထမ္း အရာရွိတဦး ျဖစ္လာေတာ့သည္။ “မင္းမႈထမ္းျဖစ္ေစ” ဟု ဦးေန၀င္းက မန္းမႈတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အစိုးရအရာရွိ ျဖစ္လာသည္။ တင္ေမာင္တို႔၏ အမ်ိဳးထဲတြင္ မင္းမႈထမ္းတဦးမွ မရွိခဲ့ေပ။ အစိုးရအရာရွိျဖစ္ရန္ အိမ္မက္ပင္ မမက္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
‘ျပည္သူပိုင္သတင္းစာ ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး’ ဟု ရာထူးသစ္တခုကို ဖန္တီးၿပီး ခန္႔ထားခဲ့သည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ သတင္းစာ ေကာ္ပိုေရးရွင္းဖဲြ႔ေသာအခါ၌ သတင္းဘက္ဆုိင္ရာ ဒု-ညႊန္ၾကားေရးမႉးရာထူးသို႔ တိုးေပးေသာအခါတြင္ တင္ေမာင္အတြက္ အထူးတီထြင္ထားေသာ ရာထူးကို မည္သူကိုမွ ခန္႔အပ္ထားျခင္းမျပဳဘဲ လစ္လပ္ထားခဲ့ေလ သည္။
ရာထူးရရွိသည့္ အခ်ိန္က အစိုးရပိုင္ သတင္းစာငါးေစာင္သာ ရွိသည္။ အစိုးရက ထုတ္ေ၀ေသာ လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္ ျမန္မာသတင္းစာ၊ Working People’s Daily အဂၤလိပ္သတင္းစာ၊ ေၾကးမံုသတင္းစာ၊ Guardian အဂၤလိပ္ သတင္းစာႏွင့္ ဗိုလ္တေထာင္သတင္းစာ စုစုေပါင္း (၅) ေစာင္ရွိပါသည္။ ေၾကးမံုအား (၁၉၆၄) ခု၊ စက္တင္ဘာလ (၁) ရက္ေန႔က ျပည္သူပိုင္ျပဳေသာအခါတြင္ ဦးသိန္းေဖျမင့္က ‘မိမိသည္ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရကို ယံုၾကည္ၿပီး ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို ေထာက္ခံသူျဖစ္ပါသည္’ ဆုိကာ သူပုိင္သည့္ ဗုိလ္တေထာင္ သတင္းစာကို ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရသို႔ လႉဒါန္းလိုက္ခဲ့သည္။ (ဒင္းတုိ႔ကို မႏုိင္လွ်င္ သူတို႔ႏွင့္ ေပါင္းလိုက္ဟူသည့္ လမ္းစဥ္ကို ဦးသိန္းေဖျမင့္လည္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္) ၁၉၆၄ ခု၊ စက္တင္ဘာလ (၁၁) ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္တေထာင္သည္ ျပည္သူပိုင္ သတင္းစာျဖစ္လာသည္။ (၅) ရက္ၾကာေသာအခါတြင္မူ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ထုတ္ေ၀ေနေသာ Guardian သတင္းစာကို ျပည္သူပုိင္ ျပဳခဲ့ျပန္ပါသည္။
၁၉၆၅ ခုႏွစ္က စတင္ထုတ္ေ၀ေသာ Guardian သတင္းစာသည္ ၀တ္လံုေတာ္ရ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ပိုင္ေသာ သတင္းစာျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေမာင္ေမာင္ အေမရိကန္သို႔ ပညာေတာ္သင္သြားရသျဖင့္ သတင္းစာကို ပိတ္ရမည္ ျဖစ္ေနသည့္အခါတြင္ စစ္တပ္မွ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးေအာင္ႀကီးႏွင့္ ဗိုလ္မႉးႀကီးတင္ေဖတို႔ (၃) ဦးက ကာကြယ္ေရး၀န္ဌာနမွ အသံုးစရိတ္မွ ေငြကိိို စာရင္းလွည့္ကာ ထုတ္ယူၿပီး မိိိမိိိတို႔ပုိင္ ေငြပင္္္ေငြရင္း အျဖစ္ ျမႇဳပ္ႏွံကာ Guardian ကို ၀ယ္ယူခဲ့ပါသည္။ သူတုိ႔ (၃) ဦးပုိင္သတင္းစာအျဖစ္ ဆက္လက္ထုတ္ေသာအခါမွာ အႀကီးအက်ယ္ တိုးခ်ဲ႕ခဲ့ပါသည္။ တပ္မေတာ္သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး စီးပြားလုပ္ငန္း BEDC မွ ၀ယ္ယူထားသည့္ John Dickson Company သို႔ ေရႊ႕သည္။ မူလက စကၠဴႏွင့္ ပံုႏွိပ္ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်ေသာ အဂၤလိပ္ကုန္တုိက္ႀကီး မ်ားသို႔ ေရႊ႕ကာ က်က်နန တိုးခ်ဲ႕ေစကာမူ စစ္တပ္၀ါဒျဖန္႔သတင္းမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေစာင္ေရမတက္ပါ။
ဦးေလာရံု၏ ေနးရွင္းသတင္းစာကို မမီပါ။ အရႈံးမ်ားသျဖင့္ စစ္တပ္ရန္ပံုေငြမ်ားကို အေျမာက္အမ်ားႏွင့္ ႏွစ္စဥ္ေထာက္ပ့ံခဲ့ရသည္။ ဗုိလ္မႉးႀကီးသံုးဦးပိုင္သေယာင္ႏွင့္ မရွင္းမရွင္း စစ္တပ္ရန္ပံုေငြႏွင့္ ထုတ္သည့္ သတင္းစာကို ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက သေဘာမက်ဟု သိခဲ့ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေၾကးမံု၊ ဗုိလ္တေထာင္သိမ္းပဲြႏွင့္ အတူ စစ္တပ္ပိုင္ေသာ Guardian ကို ျပည္သူပုိင္အျဖစ္ ေရာေႏွာသိမ္းခဲ့သည္။
ျပည္သူပုိင္သတင္းစာ (၅) ေစာင္ႏွင့္ မဂၢဇင္းမ်ားကို ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန အတြင္း၀န္ ဗိုလ္မႉးတင္ထြန္းက ဥကၠ႒အျဖစ္ ဦးစီးေသာ ႀကီးၾကပ္ေရးအဖဲြ႔က အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ တင္ေမာင္၏ တာ၀န္မွာ ျပည္သူပိုင္သတင္းစာမ်ား ႀကီးၾကပ္ေရးအဖဲြ႔၀င္အျဖစ္ အဖဲြ႔အစည္းအေ၀း မ်ားတြင္ တက္ေရာက္ကာ ျပည္သူပိုင္သတင္းစာမဂၢဇင္းမ်ား၏ စာနယ္ဇင္းဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းခၽြတ္ယြင္းမႈမ်ားကို ေထာက္ျပရသည္။ ပုဂၢလိက သတင္းစာမ်ားကို ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဌာနက ကြပ္ကဲ၏။
ျမန္မာ့အလင္းႏွင့္ ဟံသာ၀တီသတင္းစာႀကီးႏွစ္ေစာင္က ပုဂၢလိကသတင္းစာမ်ားအျဖစ္ ေမွးလိုက္ေနၾကသည္။ မႏၱေလးတြင္ လူထုသတင္းစာရွိသည္။ တရုတ္-ဗမာ အေရးအခင္းဂယက္ေၾကာင့္ ၁၉၆၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔ တြင္ ရပ္စဲလိုက္ရသည္။
လူထုသတင္းစာအဖို႔ သတင္းစာ အသက္ (၂၁) ႏွစ္တြင္ စုေတစိတ္က်ရရွာသည္။ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ရွိသည့္ ဗဟိုစည္ သတင္းစာမွာ ရဟန္းတပါး၏ ေၾကညာကို ေဖာ္ျပမိေသာေၾကာင့္ အယ္ဒီတာေရာ ပိုင္ရွင္ကိုပါ ဖမ္းၿပီး သတင္းစာကို ပိတ္လိုက္ၾကရသည္။
ဟိႏၵဴသတင္းစာ (၂) ေစာင္၊ တမယ္လ္သတင္းစာ၊ တယ္လဂူသတင္းစာႏွင့္ တရုတ္သတင္းစာ (၅) ေစာင္တို႔ကို ၁၉၆၆ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ တရက္ေန႔က ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ရုပ္သိမ္းလုိက္ေသာေၾကာင့္ ဘာသာျခား သတင္းစာမ်ား အားလံုးပိတ္ၾကရသည္။
၁၉၁၄ ခုႏွစ္က စတင္ထုတ္ေ၀သည့္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာႏွင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က စတင္ထုတ္ေ၀သည့္ ဟံသာ၀တီသတင္းစာတို႔ကို ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္သူပုိင္သိမ္းျပန္ပါသည္။ မၾကာေသးေသာကာလက မိမိပုိင္သတင္းစာကို ျပည္သူပုိင္အသိမ္းခံခဲ့ရေသာ တင္ေမာင္အား ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာတုိက္သို႔ သြားကာ ျပည္သူပုိင္သိမ္းေစဟု တာ၀န္ေပးေသာအခါ ကံၾကမၼာ၏ ဆန္းၾကယ္ပံုကို သတိျပဳမိသည္။ မိမိ၏ စိတ္ထဲ၌ ခံစားခဲ့ရသကဲ့သို႔ တုိက္ရွင္မ်ား ခံစားၾကရမည္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာနာၿပီး စိတ္မေကာင္းဘဲ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရပါသည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ ပိုင္ရွင္မ်ားက လိုလိုလားလား လႊဲေပးၾကသည္။ စစ္အစိုးရ၏ လက္ေအာက္၌ သတင္းစာထုတ္ ရသည္မွာ မလြယ္ပါ။ မွန္ရာကို ေရး၍မရေသာေၾကာင့္ ေစာင္ေရကက်ၿပီး စကၠဴေစ်းကႀကီး၊ အလုပ္သမားစရိတ္က ႀကီးသျဖင့္ အရံႈးေပၚေနၾကပါသည္။ အေၾကာက္ဆံုးမွာ တခုခုမွားၿပီး ပံုႏွိပ္မိလွ်င္ ပိုင္ရွင္ကိုပါ တႏြယ္ငင္ တစင္ပါ ဖမ္းတတ္ေလသျဖင့္ သတင္းစာတုိက္ႀကီးကို “ေမာင္မင္းႀကီးသားတို႔ ယူေတာ္မူပါ” ဟု ထိုးအပ္ၾကရွာ၏။ ဟံသာ၀တီသတင္းစာကို မႏၱေလးသို႔ ပို႔ၿပီး ထုတ္ေ၀သည္။ ျမန္မာ့အလင္းက ရန္ကုန္မွာပင္ ဆက္လက္ထုတ္ ပါသည္။ ပုဂၢလိကပုိင္သတင္းစာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည့္ေနာက္တြင္ ျပည္သူပုိင္သတင္းစာ အစုစု (၇) ေစာင္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
သတင္းစာႀကီးၾကပ္ေရးရာထူးႏွင့္ စတင္စဥ္က တင္ေမာင္၏ ရံုးခန္းမွာ ခန္႔ညားလွပါသည္။ မိမိ ရံုးမတက္ရေသးကပင္ ဗီရိုႀကီး၊ စားပဲြႀကီး၊ ဆံုလည္ကုလားထုိင္ႀကီး အသစ္စက္စက္မ်ားကို ျပင္ဆင္ထားသည္။ တင္ေမာင္၏ လစာစေကးႏႈန္းႏွင့္ ဤကဲ့သို႔ အခန္း၊ ဤႏွယ္စားပြဲ မေပးရပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ရာထူးခန္႔သူျဖစ္သျဖင့္ အတြင္း၀န္စစ္ဗိုလ္က လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ဤသို႔ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ စီစဥ္ေစသည္ဟု သိရသည္။
ေထာင္နန္းစံဘ၀က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ အက်ဥ္းသားအျဖစ္ အထူးအခြင့္အေရး ရခဲ့သကဲ့သို႔ ျပန္ၾကားေရးမွာ အထူးအခြင့္အေရး ခံစားရျပန္သည္။ ကံၾကမၼာဟုပဲ ဆိုရပါမည္။
(၁၃) ႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးခဲ့ရာတြင္ ေက်ာင္းသားႀကီးႏွစ္ဦးတို႔က ႀကီးစြာ ေလာင္းရိပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ တေယာက္က တပ္မေတာ္၏ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္လာသူ ဗုိလ္မႉးႀကီးၾကည္၀င္း၊ က်န္တေယာက္က အလံနီပါတီတြင္ ထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာသည့္ ကိုေန၀င္းေခၚ ရဲနီစံညြန္႔ ျဖစ္သည္။ ကိုၾကည္၀င္းက ေက်ာင္းသားသပိတ္ တရားပဲြစင္မ်ားေပၚသို႔ တင္ေပးသည္။ ေျမေအာက္ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ စစ္လက္နက္ ကိုင္တြယ္သံုးစြဲနည္းနာ စာတမ္းမ်ားကို ေပးသည္။ ကိုေန၀င္းက မာ့က္စ္၀ါဒ သင္တန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို တက္ေစခဲ့သည္။ မိမိ၏ ကုိယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိေသာ အရြယ္သို႔ ေရာက္လာသည့္အခါတြင္မူ စစ္တပ္ထဲ မ၀င္ျဖစ္သကဲ့သို႔ အလံနီပါတီ၀င္လည္း မျဖစ္ခဲ့ေပ။
ျမန္မာႏုိင္ငံ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ဦးတည္လုပ္ေဆာင္ရာ၌ စာနယ္ဇင္းမ်ားသည္ အဓိက အင္အားျဖစ္သည္ဟု ခုိင္မာစြာ ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ သတင္းစာ ေလာကထဲသို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ သတင္းမွန္မ်ား ရွာေဖြ ေထာက္လွမ္းေရးသားၿပီး မွန္ကန္သည့္ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္မႈကို ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ျခင္းသာ ႏုိင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရး ရရွိမႈ၊ ထိန္းသိမ္းမႈအားအင္ ျဖစ္သည္ဟု ျပင္းထန္စြာ ယံုၾကည္ခဲ့သည္။ မိမိ ယံုၾကည္ခ်က္အတုိင္း ေရးသားခြင့္ ရရွိမည္ဆိုပါက ဗမာ့ေခတ္ကဲ့သို႔ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး သတင္းစာတြင္ လုပ္ကုိင္ရန္လည္း ၀န္မေလးခဲ့ပါေပ။
ဗမာ့ေခတ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္စဥ္က ညတည၌ သာဗိႏၵအမည္ရွိ ေမွာ္ဆရာတဦး ေပါက္လားသည္။ မ်က္ႏွာႀကီး လူႀကီးတဦး၏ ဇနီးႏွင့္ အရႈပ္အရွင္းကိစၥကို ေျပာျပသည္။ သတင္းေကာင္းတပုဒ္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ တဖြဲ႔တႏဲြ႔ ေရးလုိက္မိသည္။ ေမွာ္ဆရာသည္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အရြာရြာတြင္ မိန္းမသိုက္တူးေနသည္ကို သိရေသာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေရွာင္ရွားႏုိင္ရန္ သတင္းအဆက္ဆက္ေရးႏုိင္ခဲ့သည္။ လူထုက မ်ားစြာ စိတ္၀င္စားခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔ အၫႇီအေဟာက္ သတင္းေရးသည္မွာ တပ္မေတာ္က ရန္ႀကီးေအာင္ စစ္ဆင္ေရးႏွင့္ တရုတ္ျဖဴမ်ားကို တိုက္ထုတ္ေနသည္ကို သိမ္ငယ္ေအာင္ျပဳသည္။ အေမရိကန္ စီအုိင္ေအက ေငြေပးသျဖင့္ ေရးသည္ဟု စစ္တပ္က စြပ္စဲြခဲ့သည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ ပထမဆံုးမဆီမဆုိင္ ယိုးစြပ္မႈကို ခံခဲ့ရသည္။ အေမရိကန္ဘက္သားဟု စစ္တပ္က ယိုးသည္ကို ခံရသည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ အိမ္ေစာင့္အစိုးရက လက္၀ဲ၀ါဒီမ်ား ေခ်မႈန္းေရးစစ္ဆင္ျပန္ေသာအခါတြင္မူ တင္ေမာင္အား ကြန္ျမဴနစ္ႀကီးတဦးအျဖစ္ ရန္ရွာျပန္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းၿပီး စစ္တပ္က ဆိုရွယ္လစ္ႏုိင္ငံတည္ေထာင္ ျပန္ေသာအခါ၌ တင္ေမာင္အား အေမရိကန္၏ သူလွ်ိဳဒလန္အျဖစ္ ရန္ျပဳျပန္သည္။ ယခု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ရာထူးခန္႔မွသာ တင္ေမာင္ႏွင့္ စစ္တပ္တို႔ အညမည မဟာမိတ္ျဖစ္လာေတာ့သည္။
အင္းစိန္ေထာင္မႉး ဦးေက်ာ္မင္းက ရံုးကိစၥႏွင့္ တင္ေမာင္၏ရံုးကို ေရာက္လာေသာ အခါတြင္ “နားမလည္ႏုိင္ဘူးဗ်ိဳ႕။ အရင္ပတ္တုန္းက ခင္ဗ်ားဟာ တုိင္းျပည္ရဲ့ရန္သူဆိုၿပီး ဖမ္းဆီးထားတာမို႔ က်ဳပ္တို႔က ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ့တာ၀န္ကို ထမ္းရတဲ့ အမႈထမ္းႀကီးျဖစ္ေနျပန္ပါလား။ ဘယ္လိုလဲဗ်” ဟု ေမးသည္။
မိမိကိုယ္တုိင္ကလည္း မသိေလေသာေၾကာင့္ “ေနာဇာ နာမိ - ငါမသိ” ဟု မိမိေရးခဲ့ဖူးေသာ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကို ရြတ္ျပလိုက္မိသည္။ ။

Sunday, September 13, 2009

VZO မွာ တရားနာ


ကမၻာအရပ္ရပ္ရွိ ခႏၶာ၊ အာယတန၊ ဓာတ္၊ သစၥာ အစရွိေသာ တရားေတာ္မ်ားကို စိတ္၀င္စားေသာ ဗုဒၶဘာသာ ကလ်ာဏ အႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္မ်ားသည္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရွိ မိုးကုတ္၀ိပႆနာရိပ္သာက လန္ဒန္စံေတာ္ခ်ိန္ ည ၇ နာရီခဲြမွ စတင္ကာ အပတ္စဥ္စေနေန႔တုိင္း ေဟာၾကားေပးေနေသာ ၀ိပႆနာတရားကို VZO မွတဆင့္ နာယူႏုိင္ပါသည္။
တရားနာမည့္ပုဂၢိဳလ္သည္ VZO တြင္ ID တခု ရွိရမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိကြန္ျပဴတာတြင္လည္း VZO ကို အနည္းဆံုး ဗားရွင္း 6.2 အထက္ install လုပ္ထားရမည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိ VZO ၏ Address Book တြင္ mogoktalk ကို add လုပ္ရမည္။ တရားပဲြ စီစဥ္သူမ်ားက မိမိအား သိရွိႏိုင္ရန္အတြက္ လန္ဒန္ မုိးကုတ္၀ိပႆနာ ရိပ္သာသို႔ ဖုန္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ အီးေမးလ္ပို႔၍ ျဖစ္ေစ မိမိ တရားနာ နာယူလိုေၾကာင္းႏွင့္ မိမိ ေနထုိင္ရာအရပ္၊ အသက္အရြယ္၊ အမည္နာမ ႏွင့္ VZO ID တို႔ကို အေၾကာင္းၾကားထားရန္လိုအပ္ပါသည္။ ဖုန္းနံပါတ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ အီးေမးလိပ္စာမ်ားကို လန္ဒန္မိုးကုတ္ရိပ္သာ၏ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ www.mogok.co.uk တြင္ ရယူႏုိင္ပါသည္။ သံသရာမွ လြတ္ေၾကာင္း တရားေကာင္းကို အားထုတ္ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။ ။

Saturday, September 5, 2009

(၃၇) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေက်ာကိုသပ္ကာ ႀကိဳဆိုျခင္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ရွင္လိင္ျပန္ေသာေန႔၊ အိမ္ေထာင္က်ေသာေန႔ႏွင့္ ေထာင္မွ လြတ္ေသာေန႔တို႔သည္ အေပ်ာ္ဆံုးေန႔မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရို္းရွိ၏။ တင္ေမာင္မၾကားခ်င္သည့္ သံတုိင္၊ သံတံခါးကို ေသာ့ခေလာက္ႀကီးႏွင့္ ရိုက္ခတ္သည့္ အသံဆိုးႀကီးကို မၾကားရေတာ့ပါ။ ေန႔စဥ္ ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္ခါ ေထာင္မႉးက လူစာရင္းစစ္တိုင္း အိပ္ရာထိပ္တြင္ ထုိင္ၿပီး “က်ေနာ္ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ား” ဟု ပံုစံျပရေသာ ၀ဋ္ေႂကြးမွ လြတ္ေျမာက္ပါၿပီ။ ည (၁၂) နာရီ ခ်ဳပ္ထားမႈမရွိေတာ့ဘဲ သြားလိုရာ သြားႏုိင္ပါၿပီ။ ဘာမလုပ္ရ၊ ညာမလုပ္ရ ဟူသည့္ ေထာင္မိန္႔၊ ေထာင္စည္းကမ္းမ်ား မရွိေတာ့ၿပီ။ ညံ့ဖ်င္းေသာ မနက္စာ၊ ညစာတို႔ကို မျမင္ရေသာေၾကာင့္ လြတ္လပ္သည့္ အရသာကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ခံစားစံစားႏိုင္ပါၿပီ။
“လြတ္ၿပီတဲ့ ကၽြတ္ၿပီ
ကၽြတ္ၿပီတဲ့ လြတ္ၿပီ၊
ေနမင္းေမာင္ လင္းေရာင္ညြတ္၊
ေဒါင္းလြတ္ခဲ့ၿပီ”
ေထာင္ကအထြက္ ကားေပၚတြင္ အတူလြတ္ၾကသူ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ၿပီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္၏ ကဗ်ာကေလးကို ရြတ္ဆိုၾကည္ႏူးရေသာ ရသကို ေမ့မရႏုိင္ေပ။ ဖရဏာပီတိဂြမ္းဆီထိ မိမိ တကုိယ္လံုး အရည္ေပ်ာ္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ မိမိရင္ဘတ္ကို လက္ႏွင့္ေဖးၿပီး ထိန္းထားမိေသးသည္။
ေထာင္ႀကီးျပန္မ်ားကို စစ္စံုေထာက္မ်ားက ပက္လက္ထရပ္ကားႀကီးႏွင့္ အိမ္အေရာက္ပို႔ေပးသည္။ ဆရာတာရာ အိမ္ၿပီးမွ တင္ေမာင္၏အိမ္သို႔ ေရာက္သည္။ “ေဟာဗ်” ညည္းညဴရျပန္သည္။ တင္ေမာင္မ်ားစြာ မုန္းတီးလွသည့္ ေသာ့ခေလာက္တခုက ၀င္း၀မွ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္သည္ကို ရင္ဆုိင္ရျပန္သည္။ ၿခံတံခါး မွာ ေသာ့ခတ္ၿပီး ပိတ္ထားသည္။
မိမိ၏ၿခံ၀၌ ထုိင္ရမလုိ၊ ထရမလို ေယာင္တီးေယာင္န ျဖစ္ေနမိေတာ့သည္။ တဘက္ၿခံတြင္ေနသူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း၏ ညီ ဦးသိန္းညြန္႔ ျမင္သျဖင့္ ကပ်ာကယာ ထြက္လာပါသည္။ “မြန္းတည့္ေနၿပီဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားေတာ့မလို႔၊ လာဗ်ာ ထမင္းစားလွည့္ပါ” ဟု ဖိတ္ေခၚပါသည္။ သူ၏ဇနီးသည္ ထမင္းဟင္းအခ်က္ေကာင္း သူ ျဖစ္သျဖင့္ ပထမဆံုးစားရသည့္ လြတ္လပ္ေသာ နံနက္စာမွာ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ရွိလွပါ၏။ သို႔ေသာ္ ခ်ိဳ၏၊ ငံ၏ မသိလုိက္ရပါ။
တင္ေမာင္အဖို႔ ရွင္လိင္ျပန္စဥ္ကကဲ့သို႔ မေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဒဂုန္တာရာ၏ အိမ္သို႔ ေရာက္စဥ္က သူ၏အိမ္သားမ်ား တစုတရံုး ၀မ္းသာအယ္လဲ ႀကိဳဆိုၾကပါသည္။ တင္ေမာင္မွာ ကိုယ္ပုိင္ ၿခံ၀င္းတြင္းသို႔ပင္ မ၀င္ႏုိင္ပါ။
တင္ေမာင္၏ဘ၀သည္ ပ်က္စီးေၾကမြသြားေလၿပီ။ တင္ေမာင္သာမဟုတ္ပါ။ တင္ေမာင္ႏွင့္အတူ လြတ္လာၾကေသာ ေထာင္ထြက္အမ်ားတို႔၏ ဘ၀မ်ားစြာတို႔မွာလည္း ပ်က္စီးသြားၾကရွာပါသည္။
စစ္အစုိးရက အေၾကာင္းေၾကာင္းႏွင့္ ဖမ္းဆီးသူက မ်ားၿပီး ျပန္လႊတ္သူဦးေရက နည္းပါးလွပါသည္။ မည္သူ႔ကိုမွ သားမယားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ ေထာင္၀င္စာမေပးပါ။ အမ်ားစုမွာ စာအဆက္အသြယ္ပင္ မျပဳၾကရပါ။ ေထာင္တြင္း ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ျပင္ပတြင္ က်န္ရစ္ေသာ မိမိ၏ မိသားစု၏ သတင္းကို မသိရေတာ့ပါ။ အလားတူပင္ ျပင္ပ၌ က်န္ရစ္သူ မိသားစုအဖို႔လည္း မိမိ၏ ခင္ပြန္း၏အေၾကာင္းကို ေသသည္ရွင္သည္ပင္ မသိၾကရပါ။ ရာဇ၀တ္ ျပစ္ဒဏ္အရ ေထာင္က်သူမ်ားအဖို႔ မည္သည့္ေန႔၊ မည္သည့္ရက္တြင္ လြက္ေျမာက္မည္ကို သိၾကရေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ထိန္းသိမ္းထားသူမ်ားမွာ မည္သည့္ရက္တြင္မွ လြတ္ေလမည္ကို မသိၾကရပါ။ ျပင္ပတြင္ က်န္ရစ္သူမ်ားအဖို႔ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲကလည္း ႀကီးမားလွပါသည္။ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ကို စစ္တပ္က လက္တည့္စမ္းခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ပိုမို ခက္ခဲၾကရပါသည္။
မ်က္စိေအာက္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ မိမိတို႔ခင္ပြန္းမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို ျပန္လည္ျမင္ၾကရဦးမည္ေလာ၊ ျပန္လာဦးမည္ ဆိုပါက မည္သည့္ရက္တြင္ ျပန္လာမည္နည္းဟု မသိၾကရျခင္းသည္ လူထုက စစ္အစိုးရကို ပိုမို ေၾကာက္လန္႔ေစမည္ဟု ယူဆကာ ဖမ္းထားသူမ်ားႏွင့္ သားမယားဆက္သြယ္မႈကို တင္းၾကပ္စြာ ပိတ္ပင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ထိန္းသိမ္းခံအမ်ားစုတို႔ အိမ္ေထာင္မ်ား ပ်က္ၾကရပါေတာ့သည္။ စစ္တပ္က ဖ်က္ဆီးေခ်မႈန္းလိုက္ေသာ မိသားစုဦးေရ အေထာင္အေသာင္းတြင္ တင္ေမာင္၏ မိသားစုတစုလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။
ေထာင္ကလြတ္ပါလ်က္ အရႈံးေပၚရေစကာမူ အရံႈးေတြထဲတြင္ အျမတ္ႀကီးစြာ ရရွိသည္ကို မဲရေပေတာ့မည္။ မိမိ ဖတ္လိုရာ စာမ်ားကို ဖတ္ႏိုင္ခြင့္ ျပန္လည္ရရွိပါၿပီ။ ဤကမၻာႀကီးတြင္ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္ ထုတ္လုပ္မႈ အင္အားက မ်ားစြာ ႀကီးမားလြန္းပါသည္။ လူတဦး၏ တသက္တာအဖို႔ မိမိဖတ္သင့္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရန္ပင္ အခ်ိန္မလံုေလာက္ပါ။ လူ၏ သက္တမ္းက တိုေနၿပီး ဖတ္ရမည့္စာအုပ္က မ်ားျပားလြန္းပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ မိမိအဖို႔ အရသာအရွိဆံုးစာေပႏွင့္ မိမိဖတ္သင့္ေသာ စာေပကို ေရြးခ်ယ္ဖတ္ရႈႏုိင္မွသာ လူတန္းေစ့ မီႏုိင္ပါသည္။ ဘ၀ဟူသည္မွာ တိုေတာင္းလွသျဖင့္ စာဖတ္ခ်ိန္ မလံုမေလာက္ျဖစ္ေနသည့္ အေပၚတြင္ တင္ေမာင္၏ စာဖတ္သက္တမ္းကို စစ္အစုိးရက သံုးႏွစ္တုိင္တုိင္ မ်က္စိပိတ္ထားသည္မွာ တင္ေမာင္အဖို႔ အထူးနစ္နာမႈ ႀကီးလွပါသည္။ ေသတပန္ သက္တဆံုး အေဆြခင္ပြန္းျဖစ္သည့္ စာအုပ္မ်ားထံ အလ်ဥ္မီေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အလ်င္အျမန္ စာ၀ါလိုက္ရသည္မွာ အရသာ ႀကီးမားပါေတာ့သည္။
ေထာင္က လႊတ္ၿပီး (၄) ရက္အၾကာတြင္ အာဏာရွင္ႀကီး ဦးေန၀င္းက တင္ေမာင္ကို ေတြ႔ခြင့္ေပးပါသည္။ ေထာင္သြင္းထားခဲ့သူမ်ားကို မ်က္ႏွာခ်င္း ဆံုေတြ႔ခြင့္ ေပးေလ့မရွိပါ။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက သူ႔ထံ အသနားခံစာေရး ပါက မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ခြင့္မွစၿပီး အစုိးရရာထူး အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ သံအမတ္ရာထူးအထိ ေပးကာ မ်က္ေျဖေလ့ရွိပါသည္။ တင္ေမာင္က သူ႔ကုိ ေတြ႔လိုသည္မွာ ရာထူးေတာင္းရန္၊ အလုပ္ေတာင္းရန္ ေတြ႔လိုသည္မဟုတ္။ မိမိခံရသမွ်ကို ေက်ာကိုလွန္ကာ ဒဏ္ရာျပသကဲ့သို႔ ေျပာျပခ်င္သည္။ လုပ္ရက္ပေလခင္ဗ်ားဟု ရန္ေတြ႔လိုပါသည္။ သူက ေခၚယူေတြ႔ဆံုသည္မွာ တင္ေမာင္အား ဖမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ သတင္းစာတုိက္ကို သိမ္းလိုက္သျဖင့္ သန္းႂကြယ္သူေဌးဘ၀မွ သူေတာင္းစားျဖစ္သြားသည္အထိ ပ်က္စီးရံုမွ်မက အိမ္ေထာင္စုပါ ေၾကမြသြား ေသာေၾကာင့္ လူတစံုတေယာက္ကို လက္လြန္ေျခလြန္ လြန္မိသျဖင့္ ေတြ႔ဟန္တူပါသည္။
အိမ္ေတာ္သို႔ တင္ေမာင္သြားေသာအခါ ေလွကားထိပ္မွ ဆီးႀကိဳသည္။ ခရီးထြက္ရာမွ ျပန္လာသည့္ သားငယ္ ညီငယ္ကို ႀကိဳဆိုေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ပါ၏။ တင္ေမာင္၏ ေက်ာကို သပ္ၿပီး ရံုးခန္းတြင္းသို႔ ေခၚပါသည္။
“မင္းကို င့ါေကာင္တဦးဦးက ႏွိပ္စက္ေသးသလား။ အမွန္ကို ေျပာစမ္းကြာ။ မင္းကို ေကာင္းေကာင္းထားဖို႔ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ငါမွာထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ေကာင္ေတြက လက္လြန္တတ္တယ္။”
ကရုဏာေဒါသႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပြန္းပြန္းတီးတီး သူက ေျပာေလေသာအခါ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ရန္ေတြ႔ရန္ ျပင္ထားေသာ တင္ေမာင္အဖို႔ ေဒါသစကားလံုးမ်ား ေပ်ာက္သြားရသည္။
“လက္ဖ်ားနဲ႔မွ မတို႔ၾကပါဘူး။ ေကာင္းေကာင္းထားပါတယ္” ဟု ေျဖလိုက္ရသည္။ ေထာင္ထဲ၌ ေကာင္းေကာင္း ထားသည္ဆိုေစကာမူ ေရႊခြက္၊ ေငြခြက္ႏွင့္ ေရႊထမင္း၊ ေငြထမင္း ေကၽြးထားေသာ္လည္း အခ်ဳပ္အခ်ယ္ခံ ဘ၀၏ ဆင္းရဲျခင္းအေၾကာင္းကို မေျပာႏုိင္ေတာ့ပါ။
“ေအးကြာ မင့္ကို လႊတ္ခ်င္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကိုလည္း ၾကည့္ရတယ္ကြ” ဟု စကားေျပထိုးၿပီး ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနကို ေျပာျပသည္။ “ကြာ… ငါ့ေကာင္ေတြကို မႏုိင္ဘူးကြ။ ငါခိုင္းတာေတြကို အတိအက် မလုပ္ၾကဘူး” ဟု ညည္းညဴပါသည္။
သူ၏ မ်က္ႏွာမွာ တင္ေမာင္အား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ရေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပံုကို ေပၚလြင္ေအာင္ ျမင္ရပါသည္။ ယခင္ေတြ႔စဥ္ကာလမ်ားက မွင္ႏွင့္ ေမာင္းႏွင့္ လႈပ္ရွားျခင္း၊ ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ ေျပာဆိုသည္ တို႔ကိုသာ ျမင္ခဲ့ရသည့္ တင္ေမာင္အဖို႔ ေရွးက မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ ေစတနာမ်က္ႏွာထားကို ျမင္ရသျဖင့္ “ႀကိဳက္လတ္တံုမူ၊ တံု႔မယူလို၊ သခင္မြန္ကို၊ ခ်န္ဘိစင္စစ္၊ အျပစ္မဲ့ေရး၊ ခြင့္လွ်င္ေပး၏၊ ေသြးသည္နိစၥာ-ငါ့ခႏၶာတည္း” ဟူသည့္ အနႏၱသူရိယအမတ္ႀကီး၏ မ်က္ေျဖလကၤာကို စိတ္ထဲမွ ရြတ္မိပါေတာ့သည္။ ခံရသူအဖို႔ “အေဟာင္း၀ဋ္ေကၽြး ကုန္ပါေစ။ ျပဳတဲ့သူမွာ ၀ဋ္ေကၽြးသစ္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔” ဟု ေမတၱာပို႔မိပါသည္။
“အခု မင္းဘာလုပ္မလဲ။”
“ရြာျပန္ၿပီး မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ပါမယ္။ အသက္ႀကီးလွၾကပါၿပီ”
“ငါသိတယ္။ ပုဂံဘက္သြားမွာေပါ့။ ဘယ္လိုသြားမွာလဲ။”
“ကားေမာင္းသြားမွာပါ။”
“မင္းမွာ မိဘကို ကန္ေတာ့ဖို႔ ေငြလိုမွာေပါ့။ ေအာက္ထပ္ေရာက္ေတာ့ ရံုးခန္းထဲမွာ ၀င္ယူလိုက္ပါ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးရယ္”
“ရြာက ျပန္လာေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ”
“စာေရးစားပါမယ္။ ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္”
“စာလည္းေရးေပါ့ကြာ။ ျပည္သူပိုင္သတင္းစာေတြကို ၾကည့္လုပ္ေပးေစခ်င္တယ္။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးက မင္းကို ေခၚပါလိမ့္မယ္။”
ဖခင္တဦး၏ ကရုဏာမ်က္လံုးႏွင့္ တင္ေမာင္အား ၾကည့္ၿပီး လာစဥ္ကကဲ့သို႔ပင္ တင္ေမာင္၏ ေက်ာကိုသပ္ၿပီး ေလွကားအထိ ပို႔ပါသည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ အတြင္း၀န္ ဗိုလ္မႉးႀကီး ကိုကိုက ေငြ (၅၀၀) အထုပ္တခုႏွင့္ ေစာင့္ေန သည္။
ေတြ႔ဆံုပဲြတခုလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာပါသည္။ ေမတၱာေစာင္း တီးခတ္သံေပ။ သို႔ေသာ္ ထံုးစံအတုိင္း သူ၏ခါးတြင္ ေသနတ္ရွိသည္ကို သိသာျမင္ေတြ႔ရသည္။ သံရံုးဧည့္ခံပဲြက စၿပီး မည္သည့္ေနရာတြင္ ေတြ႔ေတြ႔ သူ႔မွာ ေသနတ္ တလက္ အလြတ္ထိုးထားသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရေလ့ရွိပါသည္။ သူေသနတ္ထိုးပံုမွာ အျခား ေသနတ္ကုိင္သူမ်ားႏွင့္ ျခားနားသည္။ လူျမင္သူျမင္ ထင္ရွားစြာ ထိုးမထားဘဲ ဖံုးအုပ္ထားပါလ်က္ သူ႔တြင္ ေသနတ္ပါသည္ကို လူသိသူသိ ျဖစ္ေအာင္၊ တစြန္းတစျမင္ေအာင္ ျပထားေလ့ရွိပါသည္။ သူ၏ ေသနတ္ထိုးနည္းက ‘ငါ့ကို မထိနဲ႔ ျပန္ေပါက္မယ့္ ေႁမြေဟာက္ကြ” ဟု ဆိုင္းဘုတ္ေရးထားသကဲ့သို႔ေပ။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႔မိၾကရာတြင္ တင္ေမာင္အား သူက ၾသဇာလႊမ္းမိုးႏုိင္ခဲ့သည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းအား ရန္သူတဦးအျဖစ္ သေဘာမထားႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ အကယ္၍သာ သူ႔တြင္ ရန္ရွိပါက ၀င္ေရာက္ကယ္တင္ မည့္ မိတ္ေဆြရင္းတဦးအျဖစ္ ေစတနာ ထားမိခဲ့သည္။ ဤေစတနာသည္ ယခုထက္တုိင္ မိမိရင္တြင္ ရွိေနေသးသည္။
တင္ေမာင္သည္ လူမွန္းသိစကပင္ သတင္းစာအလုပ္ကို ေရြးခဲ့ေသာ ၀မ္းတြင္းပါ သတင္းစာသမားတဦး ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ တာ၀န္ကိုလည္း ရာသက္ပန္ ေက်ပြန္ရမည္ျဖစ္ရာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက မိမိအား ျပဳခဲ့ေသာ အမႈမွန္သမွ်ကို ျပစ္တင္ေရးသားျခင္း မျပဳေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ေစကာမူ သူက ႏုိင္ငံသားတို႔အေပၚတြင္ က်ဴးလြန္သည့္ လူမႈ ရာဇ၀တ္မႈမ်ားကိုမူ ႏုိင္ငံသားတို႔ကိုယ္စား ကေလာင္လက္နက္ႏွင့္ ဆက္လက္တုိက္ပုိင္ခြင့္ရွိသည္။ တိုက္ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိေပသည္။ ။