(၃၂) ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

အိႏၵိယျပည္တြင္သာမက ကမ႓ာ့သမိုင္းမွာပါ ေနသို႔ လသို႔ ထင္ရွားခဲ့သည့္ အေသာကမင္းႀကီး၏ ရာဇ၀င္ထဲတြင္ မပါခဲ့ေသာ သမုိင္း၏အျပင္ဘက္မွ ပံုျပင္ကေလးတခု ဖတ္ဖူးခဲ့သည္။
ဘုရင္ႀကီးနန္းတက္စကာလက စစ္တိုက္ၿပီး တက္ခဲ့ရသျဖင့္ ရန္သူမ်ားကို ဒဏ္ခတ္ရန္ မ်ားစြာ ဆိုးသြမ္းရက္စက္ ေသာ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးတခု ရွိခဲ့ရသည္။ ေထာင္က်သူ မွန္သမွ် အရွင္မထြက္ရဘဲ ေသသည္အထိ ၫႇဥ္းဆဲသည္ ဟု ဆိုသည္။ တေန႔တြင္ အက်င့္သီလ ျပည့္စံုေသာ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းတပါးေထာင္ထဲေရာက္လာသည္။ ထိုအခါ ေထာင္အမႈထမ္းမ်ားက ျပဳၿမဲအတုိင္း ၫႇဥ္းဆဲၾကသည္။
သံဃာေတာ္အား မည္သို႔ ၫႇဥ္းဆဲေစကာမူ ပိန္းၾကာရြက္ေပၚတြင္ ေရမတင္သကဲ့သို႔ ေဘးမရွိ ရန္မရွိ ၾကည္လင္ ေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရသည္။ မီးပံုထဲ ခ်၍ မေသ၊ ေရေႏြးအိုးႀကီးထဲ တည့္ေစကာမူ မပန္းသည့္ ျဖစ္ရပ္ကို သတင္းပို႔ ၾကေသာေၾကာင့္ ဘုရင္ႀကီးကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေထာင္ထဲ၀င္ၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ဖူးေျမာ္သည္ဆို၏။
အ့ံမခန္းတန္ခိုးႀကီးေသာ သံဃာေတာ္၏ တရားကို နာယူၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ကို လႊတ္ေစဟု အမိန္႔ခ်ၿပီး ဘုရင္ႀကီးေထာင္မွ ထြက္ေတာ္မူရန္ ျပင္ဆင္ေသာအခါတြင္ ေထာင္မႉးက “ဒီေထာင္တြင္း၀င္လာသူမွန္သမွ် အရွင္ ထြက္ခြင့္မျပဳရလို႔ ဘုရင္ အမိန္႔ေတာ္ရွိပါတယ္” ဟု ဆိုကာ ဘုရင္ႀကီးကို တားဆီးသည္ ဆိုသည္။ ထိုအခါ ဘုရင္ႀကီးက အျခား ေထာင္မႈထမ္းမ်ားကို ဆင့္ေခၚၿပီး “ေဟာဒီ ေထာင္မႉးကို ေဟာဟို မီးပံုႀကီးထဲ ထည့္လိုက္ၾက ေဟ့” ဟု အမိန္႔သစ္ေပးၿပီး ထြက္လာခဲ့ရေလသည္။ “ေထာင္ႀကီးကိုလည္း ဖ်က္ေစ” ဟု အမိန္႔ေပးခဲ့သည္။ ထိုေန႔မွ စတင္ၿပီး သာသနာျပဳ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တပါး ျဖစ္လာသည္ဟု ဖတ္ရႈရသည္။
ေထာင္ဟူသည္မွာ ရန္သူႏွင့္ ရာဇ၀တ္သားမ်ားကို ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ေသာ ေဒသျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံကို အဂၤလိပ္ မ်ား သိမ္းပိုက္စကာလတြင္ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီး ေဆာက္လုပ္စဥ္က အဂၤလန္တြင္ အက်ဥ္းေထာင္ ျပဳျပင္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသင့္အတင့္ ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ထားေလသည္။
ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေစရန္ အက်ဥ္းသားမ်ား က်န္းမာေရး မထိခုိက္ေစရန္ ေဆာက္လုပ္ထားခဲ့သည္။ အက်ဥ္းသားမ်ားကို လူစဥ္မီေအာင္ ထားရွိသည္။ ‘ေရွးေခတ္က ေသွ်ာင္ႀကီးေဗြ အက်ဥ္းသားမ်ားအတြက္ အုန္းဆီ ပံုစံေပးရမည္ဆုိေသာ ဥပေဒရွိသည္’။ တင္ေမာင္တို႔ ေထာင္ထဲေရာက္ေသာ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္အထိ အုန္းဆီေပးေန ေသးသည္။ ဆပ္ျပာမွ စၿပီး အစစေပးသည္။ က်န္းမာေရးအတြက္ ဆရာ၀န္မ်ား ထားရွိေပးသည္။
အင္းစိန္ေထာင္အတြက္ ဆရာ၀န္တဦး ေပးထားေသာ္လည္း အက်ဥ္းသားဦးေရက မ်ားျပားလြန္းေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ဆရာ၀န္ကိုယ္တုိင္ ေစတနာ ေခါင္းပါးေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း အက်ဥ္းသားမ်ားအဖို႔ နာမက်န္း ျဖစ္လွ်င္ မလြယ္ၾကပါ။
ဆရာ၀န္က တပတ္တႀကိမ္ အေဆာင္သို႔လာသည္။ အက်ဥ္းသား (၆၀) တို႔ အနက္ (၄) ဦးခန္႔ကိုသာ ၾကည့္ႏိုင္ သည္။ ဆရာ၀န္ျပသခြင့္ကို အခ်င္းခ်င္း ညိႇႏိႈင္းၿပီး တကယ္ေ၀ဒနာရွိသူကို ေရြးၾကရသည္။ ဆရာ၀န္က ၾကည့္ခြင့္ ရေစကာမူ ၀တ္ေက်၀တ္ကုန္သာ ၾကည့္ေလ့ရွိသည္။ တခါက ေျခေထာက္နာေသာေၾကာင့္ ဆရာ၀န္ျပခဲ့သည့္ လူနာကို ဤတခ်ီ၌ ေခါင္းနာပါသည္ဟု ေျပာျပေသာ္လည္း ဆရာ၀န္က Repeat all ယခင္က ေပးေသာေဆးကို ဆက္လက္ေပးေစဟုသာ ေဆးစာလြယ္လြယ္ ေရးေပးေလ့ရွိသည္။ ေရာဂါျပင္းလြန္းသည့္ လူနာမ်ားကိုသာ ေထာင္ေဆးရံုသို႔ တင္ရသည္။
က်န္းမာေရး ေဒါင္ေဒါင္ျမည္သည့္ တင္ေမာင္ကိုမူ အထူးအခြင့္အေရးအျဖစ္ လူမမာစာေကၽြးေစဟု အထူးေဆး လက္မွတ္ရရွိခဲ့သည္။ ထိုေဆးလက္မွတ္မ်ိဳးကို ေထာင္သို႔ ေရာက္လာေသာ စစ္ဗိုလ္မွန္သမွ်တို႔ကို ေပးေလ့ရွိသည္။ စစ္အစိုးရတို႔၏ မူလမ္းစဥ္ျဖစ္ေသာ မတရားမႈသည္ ေထာင္ထဲတြင္ ပိုမို ႀကီးထြားသည္။ ေထာင္တြင္းတြင္ မည္သည့္အရာမွ မေကာင္း။
ကိုလိုနီေခတ္က အက်ဥ္းေထာင္စနစ္ဆိုးရြားပံုကို ဖဲြ႔ဆိုခဲ့ေသာ ‘ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္’ ၀တၳဳႀကီးသည္ ‘စာေရးဆရာ သခင္ႏု’ ၏ အေကာင္းဆံုးလက္ရာ ျဖစ္၏။ စာေရးဆရာ ၀န္ႀကီးခ်ဴပ္ျဖစ္လာေသာအခါတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အက်ဥ္းေထာင္ျပဳျပင္ေရးကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပ့ါသည္။ အက်ဥ္းေထာင္ ျပဳျပင္ေရး စတင္လုပ္ေဆာင္ခုိက္တြင္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ အိမ္ေစာင့္အစိုးရ တက္လာေသာေခတ္တြင္ ရပ္ဆုိင္းသြားၿပီး အက်ဥ္းေထာင္မ်ားမွ ႏွိပ္စက္မႈမ်ား ပိုမိုဆိုးရြား လာသည္။ ကိုကိုးကၽြန္းႏွင့္ ပုသိမ္ကၽြန္းတြင္ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ၿပီး စစ္အစိုးရအား ဆန္႔က်င္သူ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး ႏွိပ္စက္ခဲ့ေလသည္။
ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္ ၀တၳဳအျပင္ ‘ေထာင္အရသာ’ အမည္ႏွင့္ စာအုပ္တအုပ္ ထြက္ခဲ့ေသးသည္။ ‘လူထုဦးလွ’ ၏ ‘ေထာင္ႏွင့္လူသား’ စာအုပ္ႏွင့္ ‘ေထာင္မွတ္တမ္းမ်ား’ သည္လည္း သမုိင္း၀င္စာေပအျဖစ္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရ ဆက္တုိက္တက္ေနသျဖင့္ ကိုကိုးကၽြန္းေထာင္စာေပ နည္းပါးေနပါသည္။
ေထာင္အေၾကာင္း၊ ေထာင္သတင္းၾကားေလတုိင္း တင္ေမာင္၏စိတ္သည္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေလ့ ရွိပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ တင္ေမာင္၏ နဂိုဗီဇဉာဥ္ ေထာင္ကို ေၾကာက္တတ္သူျဖစ္ေနသည္။ ေထာင္ကို ေၾကာက္သည္ဟု ဆိုသည္ႏွင့္ သတၱိနည္းသည္ မဆိုသင့္ပါေပ။ ေထာင္ကို ေၾကာက္ေစကာမူ စစ္အစုိးရမ်ား ဓားမိုးေနေသာေခတ္ တြင္ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ေျပးေနရသည့္ စာေပ၀န္ထမ္းလုပ္ငန္းကို စြန္႔လႊတ္ျခင္း မျပဳခဲ့ပါ။ အေရးအသား ဆန္႔က်င္ေလ်ာ့ေပ့ါ ေရးသားသည္ ရွိေစကာမူ ေထာင္ကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ စစ္အစိုးရ ဖက္ဆစ္စနစ္ကို ေထာက္ခံေရးသားမႈ မျပဳခဲ့။
တင္ေမာင္ ေၾကာက္အားပိုပံုမွာ တဘာသာျဖစ္သည္။ လူသားတို႔တြင္ ေၾကာက္လန္႔ေသာ အရာတခု ရွိတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕က အျမင့္တက္ရန္ ေၾကာက္သည္။ တခ်ိဳ႕က ေရကို ေၾကာက္၏။ စက္ဘီးစီးရန္ ေၾကာက္သူ၊ ေလယာဥ္ပ်ံ စီးရန္ ေၾကာက္သူ … စသည္ျဖင့္ ရွိတတ္သည္။ တင္ေမာင္ေၾကာက္ရြံ႕သည္မွာ ပိတ္ပင္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကစၿပီး ေခါင္းၿမီးၿခံဳကာ မအိပ္၀ံ့သူျဖစ္သည္။ ပိတ္ျခင္ေထာင္ကို ေၾကာက္သည္။ အလံုပိတ္ထားသည့္ အခန္းကို ေၾကာက္သည္။ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ပိတ္ပင္ထားလွ်င္ မြန္းတတ္သည္။ အသက္ရႈက်ပ္သည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္က ဟံသာ၀တီ ဦးေပၚဦး၊ မန္းသူရိယ ဦးသန္းေမာင္ႏွင့္အတူ သတင္းစာ ေလ့လာေရးအဖဲြ႔အျဖစ္ ဘိလပ္သြားခဲ့သည္။ အိမ္ရွင္မ်ားက ေရတပ္သား (၅)ဦးသာ စီးနင္းႏုိင္ေသာ ေနာက္ဆံုးေပၚ ေရငုပ္သေဘၤာကို ျပသေသာအခါ အမွတ္တမဲ့ ေရွ႕ဆံုးမွ ၀င္ၾကည့္မိသည္။ အထဲေရာက္မွ ေနာက္သို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါ၌ ျပသသူ ဧည့္ႀကိဳႏွင့္ မိမိတို႔အဖဲြ႔၀င္ သံုးေယာက္က ပိတ္ေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ ေခၽြးစီးျပန္လာၿပီး အသက္ရႈရပ္သြားသည္။ “လုပ္ၾကပါဦး၊ က်ေနာ္မူးေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ထြက္ေပးပါ။ က်ေနာ္ ထြက္ပါရေစ” ဟု ေအာ္ဟစ္မိသည္။ ျပသသူေရာ အဖဲြ႔၀င္မ်ားပါ နားမလည္ႏုိင္ဘဲ ထြက္ေပးၾကမွ တင္ေမာင္ ထြက္လာႏုိင္သည္။ အသက္ျပန္ရႈႏုိင္သည္။
၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု အီဂ်စ္ျပည္သို႔ ခရီးထြက္စဥ္က တင္ေမာင္သည္ အဖဲြ႔၀င္ တဦးအျဖစ္ လုိက္ပါခဲ့ရသည္။ တေန႔တြင္ ႀကီးမားေသာ သံုးခၽြန္းေထာင့္ ပိရမစ္သခၤ်ဳိင္းဂူႀကီးတခုသို႔ သြားေရာက္ၾကည့္ၾကေသာ အခါ ဧည့္သည္ေတာ္ ျမန္မာ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို သာမန္ခရီးသည္မ်ား မ၀င္ရသည့္ ဂူတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ ၾကည့္ရႈရန္ ျပသသည္။
ျမန္မာအဖဲြ႔၀င္ေရာ အိမ္ရွင္ေတြပါ လူသံုးဆယ္ခန္႔ တန္းစီၿပီး ဂူတြင္းသို႔ ၀င္ၾကသည္။ ေစာေစာက ဂူေပါက္တြင္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနသည့္ တင္ေမာင္မွာ ေရွ႕ဆံုးမွ ေရာက္ေနသည္။ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ဂူတြင္း၀င္မိလွ်င္ ဂူလိုဏ္လမ္း ေၾကာင္းမွာ ပိုမိုက်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ေရွ႕သို႔ လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ လွ်ပ္စစ္မီးထြန္းထားသည့္ ဂူလမ္းက ပိုမိုက်ဥ္းသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေနာက္သို႔ ျပန္ၾကည့္ေသာအခါ ငါးေပခန္႔အကြာမွ ဦးႏုလုိက္လာသည္ကိုသာ ျမင္ရကာ သူ၏ ေနာက္မွ အျခားအဖဲြ႔၀င္မ်ားက ဂူ၀ကို ပိတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဤတြင္ တင္ေမာင္၏ အေၾကာက္ေရာဂါ ထလာသည္။ ေၾကာက္စိတ္မႊန္ လာၿပီး ေဇာေခၽြးျပန္လာသည္။ တပ္ဦးက ခ်ီခဲ့သည့္ တင္ေမာင္က စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘဲ ၀ရုန္းသုန္းကား ျပန္လွည့္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေရာ၊ အဖဲြ႔၀င္ေတြကိုပါ တိုးေ၀ွ႔ကာ ထြက္ေျပးေသာေၾကာင့္ ပဲြပ်က္ခဲ့ရဖူးသည္။
‘က်ဥ္းက်ပ္မႈကို ေၾကာက္ေသာ စိတ္ေရာဂါ’ ဟု ဆရာ၀န္တဦးက ဆိုသည္။ ယခင္ဘ၀က မေသမီ ဂူပိတ္ခံရၿပီးမွ ေသခဲ့ဟန္တူသည္ဟု အခ်ိဳ႕က မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ တင္ေမာင္သည္ ပိတ္ဆို႔မႈ ကို ေၾကာက္သည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တုိင္း မီးနီကေလး ျပထားေသာ ထြက္ေပါက္ကို သတိထားေလ့ရွိသည္။
ထိုကဲ့သို႔ တံခါးအပိတ္ခံရသည္ကို ေၾကာက္လန္႔သူ တင္ေမာင္မွာ ေထာင္တြင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ က်ယ္၀န္းသည့္ အခန္းႀကီးမွာ ေနရေစကာမူ ပိတ္ေလွာင္ထားျခင္းခံေနရသည္ ဟူေသာ အသိကို သတိရမိတုိင္း အသက္ရႈမွား မိသည္။ ေထာင္မႉးမ်ားက သံေသာ့ႀကီးမ်ားကို ေကာင္းစြာ ခတ္မခတ္ ဂ်ိဳင္းကနဲ ရိုက္ကာ စစ္ေဆးေလတုိင္း အသက္ရႈမွားရသျဖင့္ ႀကီးစြာ စိတ္ဆင္းရဲရသည္။ ဘိန္းစားျခင္းအတူတူ တမူးသားပိုရႈသည္ မဟုတ္ပါ။ ‘ေၾကာက္ပါ တယ္ဆို ေၾကာင္ကေလးနဲ႔ အတို႔ခံရသူ’ ျဖစ္ပါသည္။
တင္ေမာင္အဖို႔ ေထာင္ခ်ခံေနရသည္က အျခားသူေတြထက္ ပိုၿပီး ‘နာ’ ပါသည္ဟု ဆိုရေပမယ့္ ေထာင္ထဲတြင္ စစ္အစိုးရက ခ်မွတ္ထားသည့္ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားကို ခ်ိဳးဖ်က္ရသည့္ အရသာက ထူးကဲႀကီးမားသည္။ စကား မေျပာရဟု ပိတ္ပင္ထားသူႏွင့္ စကားေျပာရျခင္း၊ မင္၊ ေဖာင္တိန္၊ စကၠဴမကိုင္ရ၊ စာရြက္စာတမ္း ေရးသားေ၀ငွ သည္ကို ေတြ႔ရလွ်င္ တိုက္ပိတ္မည္ဟု ဆိုေနသည့္အၾကားမွ သတင္းစာထုတ္ရျခင္း စသည္တို႔မွာ သင္တုန္းဓား ေပၚတြင္ လူးထားေသာ ပ်ားရည္ကို လ်က္ရသကဲ့သို႔ အသည္းတလွပ္လွပ္ဖိုကာ အရသာထူးသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေထာင္ထဲ၌ ေပ်ာ္သေယာင္ေယာင္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ။

သန္းေရႊ၊ ႀကိဳင္ႀကိဳင္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ

ျမန္မာႏုိင္ငံက သမုိင္း၀င္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းႀကီး စတင္ကာနီးအခ်ိန္မွာ ထူးျခားတာေလးတခု ေပၚလာတာကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါေသးသည္။ က်ေနာ္ေနသည့္ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတခုက အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြ မဆလအစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပသည့္ ကားေပၚမွာ တင္လာသည့္ စာတန္း တခု ျဖစ္သည္။ ထိုစာတန္းမွာ ေရးထားသည္က “လမ္းစဥ္ပါတီ ေတာ္ပါၿပီ” ဟူ၍ ျဖစ္၏။
ထို႔ေနာက္ လွ်င္ျမန္လွေသာ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားဦးေဆာင္သည့္ လူထုလႈပ္ရွားမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာကာ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ လူထုႀကီး ဆႏၵျပၾကသျဖင့္ တိုင္းျပည္ကို ၂၆ ႏွစ္ၾကာ တလဲႊ အုပ္ခ်ဳပ္လာေသာ အာဏာရွင္ဦးေန၀င္း၏ မဆလ အစုိုးရ ျပဳတ္က်ခဲ့ရသည္။
ယခုလည္း လူထုကို ဖိႏွိပ္လွ်က္ ပ်ဥ္းမနားတြင္ စစ္မင္းေနျပည္ေတာ္ ထူေထာင္ေနေသာ စစ္အာဏာရွင္တို႔သည္ ျပည္သူတို႔၏ အလင္းေရာင္၊ ကမၻာကပင္ ေလးစားရေသာ လူထု ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အလိမ္ညာ မုသားမ်ားျဖင့္ အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ပို႔ရန္ စီစဥ္ေနေလၿပီ။
လူထု လႈပ္ရွားမႈ အစပ်ိဳးသည့္ မီးပြားသည္ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္ကဲ့သို႔ ေပၚလာမည္ကို ႀကိဳတင္ခန္႔ မွန္းရန္ ခက္ခဲေသာ္လည္း လူထုအေနျဖင့္ “သန္းေရႊ၊ ႀကိဳင္ႀကိဳင္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ” ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါက မၾကာခင္ ေပၚေပါက္လာမည့္ လူထုအံုႂကြမႈ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးသည္ ျမန္မာ့သမုိင္းတြင္ စာမ်က္ႏွာ သစ္ဖြင့္ရန္ အဆင့္သင့္ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ ။

(၃၁) နင္လားဟဲ့ ေန၀င္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

‘အရွင့္အာဏာ ေက်းကၽြန္၌ တည္ေစရမည္’ ဟု ဆိုရိုးရွိသည္။ အာဏာစက္ျပင္းေသာ ဖက္ဆစ္တို႔ ေခတ္တြင္ ပိုမို အာဏာတည္ရသည္။ အင္းစိန္ေထာင္အဖို႔ ဖက္ဆစ္အစိုးရ၏ အေရးပါဆံုးေသာ ဖိႏွိပ္မႈ စက္ကိရိယာႀကီး ျဖစ္ေလရာ အာဏာစက္ အဆက္ဆက္ တည္ေစရသည့္ ေဒသျဖစ္၏။
အက်ဥ္းသားတဦးကို အထက္က “ဒီေကာင္ကို ေကာင္းေကာင္းထားလိုက္” ဟု အမိန္႔ေပးမွာထားလွ်င္ ထိုသူကို ဟိုတယ္နီးပါးေကာင္းစြာ ျပဳစုသည္။ မ်က္ႏွာေတာ္ လႊဲထားသည့္ အက်ဥ္းသားတုိ႔ အဖို႔၊ အဆက္အသြယ္မရွိသူ အက်ဥ္းသားတို႔ အဖို႔ ၀ဋ္ရွိသမွ် ‘ခံ’ ၾကရေလသည္။
အင္းစိန္ေထာင္ထဲသို႔ ပထမဦးစြာေရာက္လာေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္ ထိပ္သီး စစ္ဗိုလ္ႀကီးမွာ ဗိုလ္မႉးႀကီး ၾကည္ေမာင္ ျဖစ္သည္။ အေနာက္ေတာင္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳဳပ္ တုိင္းမႉးအဆင့္ႏွင့္ တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ေနရာက အာဏာသိမ္းေခတ္မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီး ျဖစ္လာသည္။ သူက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ကို မယံုၾကည္ေလသျဖင့္ မွန္သည္ဟု ထင္သည့္ ကိစၥမ်ားကိုသာ လုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းက မေက်နပ္ဟု သိရသည္။ ေတာ္လွန္ေရးအစုိးရက ဒူးယားရြာတြင္ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြ က်င္းပသည္ကို တက္ေရာက္ျခင္း မျပဳေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ရာထူးကခ်ၿပီး အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ပို႔လုိက္ခဲ့သည္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတြင္ အဆင့္ (၉) အထိ ခ်ီးေျမႇာက္ပါလ်က္ သူက ခုိင္းသမွ် မလုပ္ေကာင္းလား ဆိုကာ ဗိုလ္ေန၀င္းက ေရႊစိတ္ေတာ္ဆိုးေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ေမာင္အား ‘ေခြးေထာင္ေခ်ာက္’ ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ေထာင္အိမ္မွာ ထားသည္။ မတ္တပ္ပင္ ရပ္ခြင့္မျပဳဘဲ ညႇဥ္းဆဲသည္။
အက်ဥ္းသားတို႔အား ထိန္းသိန္းရာ၌ တိက်ေသာအမိန္႔ကို အဆင့္ဆင့္ေပးကာ အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ေထာင္မႉးက “ဒီေကာင္ကို ေရတခြက္ေသာက္ေစ” ဟု ဆိုလွ်င္ ေထာင္ၾကပ္က ေရတခြက္သာ ေပးသည္။ ႏွစ္ခြက္မေပး၊ တ၀က္ပဲ ေသာက္ပါရေစဟု ဆိုလွ်င္လည္း လက္မခံ။ အေမမွာတဲ့ ဆန္တခြဲကို သံုးစိတ္ႏွင့္ လဲေလ့မရွိ။
တင္ေမာင္ႏွင့္အတူ ေနၾကရေသာ မာေက်ာက္တရုတ္ (၄၄) ဦးတို႔တြင္ ေပါ့ပိပို႔ အမည္ရွိေသာ အက်ဥ္းသားႀကီး တဦးပါ၀င္သည္။
ေပါ့ပိပို႔ခမ်ာမွာ ေထာင္ထဲေရာက္မလာမီကပင္ မက်န္းမာသူ ျဖစ္သည္။ ေရာဂါက တခု၊ ႏွစ္ခုမဟုတ္ဘဲ (၉၆) ပါးေသာ ေရာဂါ ေ၀ဒနာအမ်ိဳးမ်ိဳး စဲြကပ္ေနေသာေၾကာင့္ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာခ်ိန္မွ စတင္ကာ ေထာင္ဆရာ၀န္က ေန႔စဥ္လိုလို ၾကည့္ရႈကုသ ေပးေနရသည္။ ေထာင္အာဏာပုိင္တို႔က တခုတည္းေသာ အမိန္႔ကို တိက်စြာ နာယူၾကရသည္။ အက်ဥ္းသား မွန္သမွ် ေသေစေသာ၊ ေသေလာက္ေသာ လက္နက္မ်ား ကိုင္တြယ္ျခင္း မျပဳၾကရ။ အက်ဥ္းသားမွန္သမွ် ခါးပတ္ မပတ္ရ၊ ရႉးဖိနပ္ကို ႀကိဳးခ်ည္ စီးခြင့္မရ။ ခက္ရင္းႏွင့္ ဓားမသံုးရ … စသည္ျဖင့္ ကန္႔သတ္ထားသည္။ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေသာ ဓားက ေသေစေလာက္ေသာ လက္နက္ျဖစ္သျဖင့္ မုတ္ဆိတ္ရိတ္လိုပါက ေထာင္ၾကပ္၏ ရံုးခန္းသို႔ သြားၿပီး ေထာင္ၾကပ္အေစာင့္ႏွင့္ ရိတ္ၾကရသည္။
ေပါ့ပိပို႔၏ ႀကီးမားေသာ ေရာဂါတခုမွာ အိပ္မရေသာ ေ၀ဒနာျဖစ္စဥ္ေၾကာင့္ အျပင္ေလာကတြင္ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္စဥ္ကပင္ ညစဥ္ အိပ္ေဆးတလံုးေသာက္ကာ အိပ္ရရွာသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပ့ါပိပို႔ အား ညတုိင္း အိပ္ေဆးတလံုးေပးေစဟု ေထာင္ဆရာ၀န္က ေဆးစာေရးေပးထားသည္။
အိပ္ေဆးဟူသည္မွာ ေသေဆးတမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ညႇဥ္းဆဲေနသည့္ ဖက္ဆစ္တို႔ လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္မည္ဆိုပါက ေသလိုပါသည္ဟု ေသခ်င္ေနသူတို႔မွာ အင္းစိန္ေထာင္တြင္း၌ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ေပါလွသည္။ အကယ္၍မ်ား ေပါ့ပိပို႔က မိမိရရွိသည့္ အိပ္ေဆးလံုးကို ေထာင္ေမွာင္ခုိ္ ေစ်းသို႔ ထုတ္ေရာင္းပါက ေသလုိသူတို႔ ေသခြင့္ရေလႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင့္ ေဆးျပားကို ေထာင္ၾကပ္က ခံြ႔ေပးရမည္ဟု ေထာင္စစ္ဗိုလ္က အမိန္႔ထုတ္ထားသည္။ အိပ္ေဆးလံုးကို ညစဥ္ ညတုိင္း (၁၁) နာရီတိတိတြင္ ေထာင္ၾကပ္တဦးက ယူလာကာ ေပ့ါပိပို႔၏ ပါးစပ္ အာေခါင္တြင္းသို႔ ထည့္ရမည္။ ေရေမ်ာခ်သည္အထိ စစ္ေဆးေစရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ထားသည္။ ထိုအမိန္႔ကို ေထာင္မႉးႀကီးမွ ေထာင္မႉး၊ ထိုမွတဖန္ အဆင့္ဆင့္ေသာ ေထာင္အရာရွိ ေထာင္ၾကပ္တို႔သို႔ ထပ္ဆင့္ အမိန္႔ေပးထားသည္။
အိပ္ေဆးခံြ႔ေစ အမိန္႔သည္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ညစဥ္ (၁၁) နာရီတိတိ၌ ေထာင္ၾကပ္တဦးသည္ အခန္း၏ သံတိုင္ျပဴတင္းသို႔ ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။ ေပ့ါပိပို႔က ေရတခြက္ႏွင့္ အသင့္ေစာင့္ေနရကာ ေထာင္ၾကပ္က ခံြ႔ေပးသည့္ ေဆးလံုးကို ေရႏွင့္ေမ်ာခ်ကာ မ်ိဳျပၿပီးမွ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ရရွာေလ့ ရွိသည္။
တေန႔ေသာ တေန႔တြင္မူ ျပႆနာေပၚပါေတာ့္သည္။ ထိုေန႔က ၀က္သားဟင္းေကၽြးေသာေန႔ ျဖစ္၏။ ေထာင္၀က္သားဟင္းမွာ အသားပါေလ့မရွိ။ အဆီတထပ္၊ အေခါက္တထပ္ အတံုးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ မိုးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ ရြာေနပါေသးသည္။ တေဆာင္လံုး မိုးေအးေအး အဆီယစ္ကာ ေစာစီးစြာ အိပ္စက္ ေနၾကရွာသည္။
ေပါ့ပိပို႔က အခန္းလူႀကီးအား ေတာင္းပန္ရွာသည္။ “၀က္သားဟင္းကေတာ့ တကယ့္ကို အဆီေတြခ်ည္း ပါပဲ။ က်ေနာ္မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ခ်င္လွပါၿပီ၊ အိပ္ပါရေစေတာ့။ ေထာင္ၾကပ္လာတဲ့အခါမွာ အခန္းလူႀကီးပဲ ေျပာေပးပါ။ ဒီညအဖို႔ အိပ္ေဆးမလိုေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကို အိပ္ရာက ႏိႈးမေနပါနဲ႔” ဟု မွာၾကားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာသည္။
ည (၁၁) နာရီတိတိတြင္ “ေပါ့ပိပို႔၊ ေပါ့ပိပို႔” ဟု ေခၚဟစ္ၿပီး ေထာင္ၾကပ္ေရာက္လာေသာအခါ အခန္းမႉးက ေျဖရရွာသည္။ “ေပါ့ပိပို႔ - အိပ္ေပ်ာ္ေနပါၿပီ”
“ဘာတယ္”
“သူအိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ”
“ဘာလို႔ အိပ္ရမွာလဲ။ အိပ္ေဆးမွ မစားရေသးဘဲ၊ အိပ္ခြင့္မရွိဘူး”
“၀က္သားဟင္းကလဲ တယ္ေကာင္းကိုး။ ဒီေတာ့ အားလံုးအိပ္ၾကၿပီ။ က်ဳပ္မွာသာ တာ၀န္ရွိလို႔ ေစာင့္ေနရတာ”
“ဒီလို ဘယ္ျဖစ္မလဲ”
“ဘာလို႔ မျဖစ္ရမွာလဲ၊ အိပ္ေဆးမွ မလိုဘဲဟာ၊ တညတေလ အိပ္ပါေစဗ်ာ … က်ဳပ္လည္း အိပ္ခ်င္ပါၿပီ။ ျပန္ပါေတာ့ ေထာင္ၾကပ္ႀကီးရယ္၊ ဂြတ္ႏိုက္၊ ဂြတ္ႏုိက္”
“က်ဳပ္က ဒီအိပ္ေဆးကို ဘယ္သြားထားရမွာလဲ”
“အိမ္သာထဲ လႊင့္ပစ္လုိက္ေပါ့”
“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ေထာင္က်ေအာင္ လုပ္တာလား။ အိပ္ေဆးေဖ်ာက္ဖ်က္မႈက ေထာင္ဒဏ္ဗ်၊ ေထာင္ဒဏ္”
“ေဆးရံုျပန္ပို႔လိုက္ေပါ့”
“ေဆးထုတ္ၿပီးရင္ ျပန္သြင္းလို႔ မရဘူး”
“အင္း မလြယ္ပါလား”
“လြယ္ပါတယ္။ ေပါ့ပိပို႔ကို ႏိႈးေပးပါ”
“သူ႔ခမ်ာ သိမ္းသိမ္းေမာေမာ အိပ္ေနရွာပါၿပီဗ်ာ”
“အိပ္ေဆးမေသာက္ဘဲ အိပ္တာ သူ႔အျပစ္ဗ်။ ကဲပါ ႏိႈးေပးပါ။ ေပါ့ပိပို႔၊ ေပါ့ပိပို႔ ထထ အိပ္ေဆးေသာက္ လွည့္ဦး”
ေထာင္ၾကပ္က ပူညံညံ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ေပ့ါပိပို႔သာမက တေဆာင္လံုး ႏိုးၾကရပါေတာ့သည္။ ေပါ့ပိပို႔ ခမ်ာမွာ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ အိပ္ရာမွ ထလာရွာၿပီး ေဆးျပားကို ေရႏွင့္ေမ်ာၿပီး မ်ိဳခ်ရရွာသည္။
ထိုသို႔ ေဆးမ်ိဳၿပီးေသာအခါတြင္ အိပ္ေဆးလံုးအဖို႔ ေဆးအာနိသင္ ေဆးစြမ္းမထက္ေတာ့ပါ။ ေပါ့ပိပို႔ မ်က္လံုးက်ယ္သြားရွာပါၿပီ။ အိပ္မရေတာ့ပါ။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မရရွာပါ။ ေပါ့ပိပို႔က တညလံုး အိပ္မရ ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေဒါသူပုန္ထၿပီး ဆဲေရးပါေတာ့သည္။
“မေအ--ိုး ေထာင္ၾကပ္၊ မေအ--ိုး ေထာင္မႉး၊ မေအ--ိုး ေထာင္စစ္ဗိုလ္၊ မေအ--ိုး ဗိုလ္ေန၀င္း” ရာထူး အဆင့္အလိုက္ တဦးၿပီးတဦး တန္းစီကာ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ တညလံုးဆဲေလေတာ့ေသာေၾကာင့္ တင္ေမာင္ အပါအ၀င္ တေဆာင္လံုး အိပ္ေရးပ်က္ၾကရပါေတာ့သည္။ ။

အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္

အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္၊ အာရွႏွင့္ ဥေရာပ မတူညီတာေတြထဲက ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳရတာေလးတခု ျပန္လည္ ေျပာျပ ခ်င္ပါသည္။
၁၉၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားဆီက က်ေနာ္ မြန္ျပည္နယ္၊ သထံုၿမိဳ႕ရွိ တာယာႏွင့္ ရာဘာပစၥည္းစက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ ခဲ့သည္။ ထိုစက္ရံုတြင္ က်ေနာ္တို႔အရပ္သား (ကစလ) ႏွင့္ အျခားစစ္သား (ကပစ) ၀န္ထမ္းမ်ား အတူ ပူးတြဲ အလုပ္ လုပ္ၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ စက္မႈလုပ္ငန္းသံုး ကုန္တင္ကုန္ခ်၀န္ခ်ီစက္ ျဖစ္သည့္ ေဖာက္ကလစ္ fork lift truck ေမာင္းသည့္ ကပစ ရဲေဘာ္တဦးကို အမည္ႏွင့္ တကြ က်ေနာ္မွတ္မိေနသည္။ သူ႔ကို အမ်ားက ‘ယင္ေကာင္’ ဟု ေခၚၾကသည္။ ကပစရဲေဘာ္ ယင္ေကာင္ႏွင့္အတူ က်ေနာ့္အလုပ္ဆိုက္မွာ လုိအပ္သည့္ ကုန္ေသတၱာမ်ား အတူသယ္ယူေနရင္း က်ေနာ္ ေဖာက္ကလစ္ ေမာင္းၾကည့္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ထံမွ ခြင့္ေတာင္းကာ စမ္းေမာင္းၾကည့္သည္။ အဆင္မေျပပါ။ ေဖာက္ကလစ္သည္ လမ္းေပၚမွာ တည့္တည့္ မသြားပဲ လမ္းေဘးကို ထိုးဆင္းသြား၏။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ထပ္ ေဖာက္ကလစ္ မေမာင္းျဖစ္ေတာ့။
၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားတြင္ က်ေနာ္ စကၤာပူႏုိင္ငံ Woodland industrial park ရွိ အလုပ္ရံုတခုတြင္ အလုပ္ရသည္။ ထိုစက္ရံုမွာ သူေဌးညီအကိုက တြင္ခံုကိုင္သည္။ သူေဌးညီမက တဦးတည္းေသာ ရံုးစာေရးမ၊ သူေဌးေယာက္ဖရယ္၊ မေလးရွားက တရုတ္ေလးတေယာက္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္က အလုပ္သမားမို႔ ၀န္ထမ္းဦးေရ က အားလံုးေပါင္းမွ ၆ ေယာက္ပဲ ရွိသည့္ အလုပ္ရံုေလး ျဖစ္၏။
ထုိအလုပ္ရံုတြင္ သံထည္ပစၥည္းမ်ား မမည္ဆိုလွ်င္ ေဖာက္ကလစ္ကို ႀကံဳသည့္သူက ေမာင္းသည္။ သီးသန္႔ ေဖာက္ကလစ္ေမာင္းသမားမရွိ။ က်ေနာ္လည္း ထိုစက္ရံုမွာ စမ္းေမာင္းၾကည့္ရင္း၊ သူတို႔ကလည္းသင္ျပေပးသျဖင့္ ေဖာက္ကလစ္ ေမာင္းတတ္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္ပိုင္း မေလးရွားမွာ အလုပ္ခဲ့သည့္ စက္ရံုမ်ားမွာလည္း လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို ေဖာက္ကလစ္ ေမာင္းခဲ့ရသည္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု ဒိန္းမတ္ေရာက္ၿပီးေနာက္ တႏွစ္ခဲြအၾကာ ယခု က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ စက္ရံုမွာ အလုပ္ရသည္။ တေန႔ က်ေနာ့္အလုပ္မွာ လိုေနသည့္ သံျပားမ်ားမရန္ ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ ေဖာက္ကလစ္ကို ေမာင္းသြားၿပီး သံျပားမ်ား သြားယူသည္။ က်ေနာ့္ေနရာကိုျပန္ေမာင္းအလာ ဒိန္းမတ္အလုပ္သမားတေယာက္က လမ္းမွာ ရပ္ခိုင္းၿပီး ‘မင္းမွာ ေဖာက္ကလစ္ေမာင္းသင္တန္းဆင္း လက္မွတ္ ရွိသလား’ ဟု ေမးပါသည္။ က်ေနာ္ကလည္း မရွိပါေပါ့။ ကိုယ္လည္း ဒီလိုပဲ ေမာင္းတတ္ခဲ့တာ၊ ဘာမွသင္တန္းမွလည္း မတက္ခဲ့ဘူးေလ။
‘ဒါဆိုရင္၊ မင္းဆက္မေမာင္းနဲ႔ေတာ့ အႏၲရာယ္ျဖစ္လိမ့္မယ္’ ဟု ဆိုေလသည္။ က်ေနာ္က ‘ဒါေလးေတာ့ တလက္စတည္း ငါ့ေနရာကို ယူသြားလိုက္မယ္ေလ’ ဆိုေတာ့ ‘ကိစၥမရွိဘူး၊ ငါေမာင္းပို႔ေပးမယ္၊ မင္းသာ ေဖာက္ကလစ္ေပၚက ဆင္းလိုက္ပါ’ တဲ့။
ေနာက္ပုိင္းလည္း အခုထိ က်ေနာ္ ေဖာက္ကလစ္ မေမာင္းျဖစ္ေတာ့ပါ။ ရာဟူး မက္ဆင္ဂ်ာ အြန္လိုင္း စီအက္ဖ္တြင္ စကားစပ္မိ၍ ဥေရာပ၏ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားကို ေျပာၾကရာ ဆြီဒင္ေရာက္ ျမန္မာတေယာက္က ‘ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဒီမွာက ဘာလုပ္လုပ္ သင္တန္းတက္ထားလား၊ ေအာင္လက္မွတ္ ရွိလားပဲ ေမးေနၾကတာ။ က်ေနာ္ေတာင္ အိမ္ေရွ႕မွာ အမႈိက္ေတြပြေနတာ တံျမက္စည္း ထြက္မလွည္းရဲဘူး။ ေတာ္ၾကာ မင္းမွာ certificate ရွိလား လာေမးေနမွာ စိုးလို႔’ ဟု ေျပာေလသည္။
တခုေတာ့ရွိသည္။ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ လိုအပ္၍ထုတ္ထားေသာ ဥပေဒမ်ားကို အမ်ားျပည္သူက လိုက္နာလွ်င္ ေဘးရန္ကင္းသည္မို႔ က်ေနာ္တို႔ လိုက္နာရန္ လိုအပ္ေသာ္လည္း မတရားသျဖင့္ ထုတ္ျပန္ထားေသာ အမိန္႔အာဏာမ်ားကိုေတာ့ ဖီဆန္ဖို႔ လိုအပ္သည္ဟု က်ေနာ္ ထင္ျမင္မိပါသည္။ ။

(၃၀) အႀကံအဖန္ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ေထာင္တြင္း၌ လိုအပ္သလုိ သံုးစဲြၾကရာက ေပၚထြန္းလာေသာ ေ၀ါဟာရမ်ား အမ်ားရွိၾကသည္။ ေထာင္မႉး ေထာင္ၾကပ္မ်ားက အက်ဥ္းသားမ်ားထံတြင္ ဥပေဒျပင္ပမွ ပစၥည္းမ်ား ရွိသေလာဟု ရွာေဖြသည္ကို “တလာစီတယ္” ဟု ေခၚေ၀ၚသည္။ ကုလားစကားမွ လာသည္ဟု ဆိုေလသည္။ ေ၀ပံုက်ေပးသည့္ အစားအစာ၊ ဆပ္ျပာစေသာ ပစၥည္းမ်ား၏ အတုိင္းအတာကို “ပံုစံ” ဟု ေခၚသည္။ တဖန္ အက်ဥ္းသားအသစ္ ဦးက်ိဳးေအာင္ ႏွိပ္သည္ကိုလည္း “ပံုစံျပတယ္” ဟု ေခၚျပန္သည္။ ေထာင္ေ၀ါဟာရမ်ားထဲတြင္ “အႀကံအဖန္” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ သည္ လွပျပည့္စံုၿပီး လူသံုးမ်ားေသာ စကားလံုး ျဖစ္ေလသည္။
တင္ေမာင္ အိမ္မွာ ယူလာသည့္ ေအာ္ဒီကလံုး ေရေမႊးပုလင္းကို ေထာင္က သိမ္းထားရာမွ ျပန္ေပးေသာအခါ အရက္အိုး စာေရးဆရာတစုက သူတို႔ကို လႉပါဟု ေတာင္းရာတြင္ အႀကံအဖန္လုပ္ခ်င္လို႔ပါဟု ေျပာၾကသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာေမးမွ ေရေမႊးတြင္ ပါရွိေသာ အရက္ဓာတ္ကို ႏုတ္ၿပီး အရက္ခ်က္ၾကမည္ဟု ဆိုသည္။ သရက္သီး အခ်ဥ္ရည္ကို ေျမျမႇဳပ္လိုက္၊ ေနလွန္းလိုက္ႏွင့္ ခ်က္ၾကသည္။ တင္ေမာင္၏ အခန္းထဲမွ တ႐ုတ္မ်ားကမူ သံပုရာသီးသနပ္၊ သရက္ခ်ဥ္အေကာင္းစားတို႔ကိုပင္ ထုတ္လုပ္ႏုိင္ေနၾကေလၿပီ။
ေရွးျမန္မာသူပုန္မ်ားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ေသာ ေခတ္က ေထာင္ဥပေဒအရ ဆံရွည္ျမန္မာမ်ား ေသွ်ာင္ေခ်ာရန္ အုန္းဆီပံုစံ မ်ားကို ယေန႔တုိင္ အက်ဥ္းသားတုိင္းကုိ အပတ္စဥ္ မွန္မွန္ထုတ္ေပးသည္။ အက်ဥ္းသားမ်ားက ႏုိ႔ဆီခြက္မီးဖို ကေလးမ်ား တီထြင္ကာ ေလာင္စာအျဖစ္သံုးၾကသည္။ ဟင္းေႏြးၾကသည္။ ဟင္းခ်က္ၾကသည္။
ပထမႏွစ္ တႏွစ္လံုး တင္ေမာင္အဖို႔ တဘက္ခန္းမ်ားမွ စာေပရဲေဘာ္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈ မျပဳရဟု အမိန္႔ထုတ္ထားေလရာ စကားေျပာျခင္း၊ ဆက္သြယ္ျခင္းကို ဖမ္းမိလွ်င္ တင္ေမာင္ေရာ၊ တဘက္လူကိုပါ တုိက္ပိတ္မည္ဟု ေျခာက္လွန္႔ထားသည္။ မည္သို႔ပင္ ပညတ္သည္ျဖစ္ေစ ေရာက္သည့္ေန႔မွ စတင္ၿပီး စကားေျပာ ၾကသည္။ ေထာင္သတင္းစာကို ထုတ္ေ၀ေနၾကေလသျဖင့္ စကားမေျပာလွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္။ ေထာင္မႉး၊ ေထာင္ၾကပ္ မ်ားကလည္း အၿမဲလမ္းေလွ်ာက္ကာ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကသျဖင့္ ႀကံဳရာ အက်ဥ္းသားက သူတို႔ျမင္တုိင္း “လာေနၿပီ၊ လာေနၿပီ” ဟု သတိေပးၾကသည္။ သတိေပးသံၾကားသည္ႏွင့္ လူခ်င္းခဲြရေလ့ရွိသည္။
“လာေနၿပီ၊ ေထာင္မႉးလာေနၿပီ” ဟု သတိေပးသည္ကို ေထာင္မႉးတို႔ ၾကားသြားလွ်င္ သတိေပးေသာသူကို အေရးယူႏုိင္သည္။ အႏၱရာယ္ရွိေသာေၾကာင့္ သတိေပးရန္ ေ၀ါဟာရကို တီထြင္ရန္ အႀကံအဖန္ လုပ္ၾကသည္။ မာေက်ာက္တ႐ုတ္ႀကီးတေယာက္က အႀကံေပးသည္။ စစ္ၿပီးကာလက တ႐ုတ္တန္းတြင္ အဂၤလိပ္ပစၥည္းေတြ အပါအ၀င္ ေမွာင္ခုိေစ်းတန္းႀကီး ရွိခဲ့သည္။ ဦးထုပ္နီေဆာင္းေသာ အဂၤလိပ္စစ္ပုလိပ္မ်ားက မၾကာခဏ လာေရာက္ ဖမ္းဆီးေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ပုလိပ္ျမင္တုိင္း တ႐ုတ္ဘာသာျဖင့္ ဦးထုပ္နီလာၿပီ “အန္ေတာင္း လုိင္ေလာ” (သို႔မဟုတ္) “လုိင္ေလာလိုင္ေလာ” လာၿပီလာၿပီဟု သတိေပး ေအာ္ဟစ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ တင္ေမာင္တို႔ အခန္းတြင္ ထိုသတိေပးေ၀ါဟာရကို စတင္အသံုးျပဳခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္မူ အင္းစိန္ေထာင္တခု လံုး ေထာင္မႉး၊ ေထာင္ၾကပ္မ်ားလာသည္ကို ျမင္ရသူတိုင္းက တဦးကိုတဦး သတိေပးေသာ ေ၀ါဟာရ ျဖစ္လာေလသည္။
အန္ေတာင္းလိုင္ေလာ ဟူသည့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေ၀ါဟာရေၾကာင့္ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာလုပ္ငန္း တြင္က်ယ္လာသည္။ တလတႀကိမ္ အိမ္ႏွင့္ စာေရးဆက္သြယ္ခြင့္ ရရွိသူမ်ား စာေရးသည့္အခ်ိန္တို႔၌ မင္၊ စကၠဴ စသည္တို႔ကို စိတ္ခ် လက္ခ် ခိုးယူႏုိင္ၾကသည္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ကာ အသံုးျပဳရသည့္ ပစၥည္းအားလံုးကို လွ်ိဳ႕၀ွက္စကားလံုး သံုးၾကသည္။ မင္ကို “ငွက္ေပ်ာသီး”၊ ေဖာင္တိန္ကို “ထန္းလွ်က္” ဟု စကား၀ွက္ တီထြင္ထားၾကသည္။
မ်ားမၾကာမီကာလတြင္ အိုးေ၀ဦးညိဳျမ ေရာက္လာေသာအခါ သတင္းစာဘက္မွာ ပိုၿပီး ေ၀ဆာလာသည္။ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာတြင္ ဓာတ္ပံုသတင္းမ်ားကိုလည္း ေဖာ္ျပသည္။ ေထာင္ေပးေသာ သတင္းစာမ်ားႏွင့္ မဂၢဇင္းမ်ားမွ ပံုတို႔ကို ၫႇပ္ၿပီးကပ္ကာ ေဖာ္ျပသည္။ မ်က္ႏွာဖံုးတခုမွာ ဗုိလ္ေန၀င္းတရားေဟာေနေသာ ပံုႏွင့္ မီးေလာင္မႈသတင္းမွ ပံုကို အတူေဖာ္ျပၿပီး “မီးေတြေလာင္ကုန္ၾကၿပီေလ၊ တို႔လုပ္တာေတြ ေအာင္ၿပီေဟ့” ဟု ဗိုလ္ေန၀င္းက ေျပာေနပံုဟု စာေရးသည္။ တေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ေမသန္း၏ဓာတ္ပံုကို “ျမန္မာျပည္ မွာ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ေသာ ေရနံတြင္းႀကီး” ဟု ဦးညိဳျမက ေျပာင္ေျမာက္စြာ စာေရးသည္။ ေထာင္ထဲ၌ လူႀကိဳက္မ်ား လွေသာ သတင္းစာျဖစ္လာသည္။
ဦးညိဳျမအား သီးသန္႔အခန္းတခုတြင္ သူေဌး ဦးေဇာ္ၫြန္႔ႏွင့္အတူ ထားရွိသည္။ တင္ေမာင္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာခြင့္၊ ဆက္သြယ္ခြင့္ ပိတ္ထားသည္။ စာတိုကေလးမ်ား ေရးပို႔ကာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ရေလ့ရွိသည္။
တေန႔တြင္ ေထာင္မႉးက တင္ေမာင္ထံသို႔ ေပါက္လာၿပီး “ခင္ဗ်ားတုိ႔တေတြ လုပ္တာေတြ လြန္လာၿပီ။ စစ္ဗိုလ္ကို တင္ျပရပါေတာ့မယ္။ အားလံုးကို တေဆာင္စီခဲြထားဖို႔ အႀကံေပးရပါေတာ့မယ္” ဟု ေျပာသည္။ ေရာက္စကာလက အာဏာျပသည့္ ေထာင္မႉးျဖစ္ေစကာမူ ေနာက္ပိုင္း၌ စာေပအက်ဥ္းသားမ်ားအဖို႔ အျပစ္မရွိဘဲ အဖမ္းခံထိေနၾက သူမ်ား ျဖစ္သည္ကို သိရွိနားလည္လာဟန္ တူသည္။ တင္ေမာင္တို႔အစုကို သက္သက္ၫႇာၫႇာ ကူညီရွာသည္။
“က်ေနာ္တို႔တေတြ ဘာမွ အျပစ္မလုပ္ပါဘူး” ဟု တင္ေမာင္က ဘာမသိ၊ ညာမသိႏွင့္ ျငင္းရသည္။
“ဦးညိဳျမက ခင္ဗ်ားဆီေပးတဲ့ စာမိထားတယ္” ဟု ေထာင္မႉးက ေျပာေသာအခါ ဆရာႀကီးကို လွ်ိဳ႕၀ွက္စာႏွင့္ စာေရးဆက္သြယ္ရန္ မွာထားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္ေျပာမိသည္။
“ဗ်ာ … ဆရာႀကီးက ငွက္ေပ်ာသီးကေလး၊ ထန္းလ်က္ကေလး စားခ်င္လို႔ စာေရးတာေလာက္ေတာ့ ခြင့္ျပဳသင့္ ပါတယ္ဗ်ာ”
“ငွက္ေပ်ာသီး ေတာင္းတာဆို အေရးမႀကီးပါဘူး၊ အဖိုးႀကီးရဲ့စာကို ဖတ္ၾကည့္ပါဦး” ဟု ေထာင္မႉးက ေပးျပသည္။ “တင္ေမာင္ေရ… ငါ့မွာ မင္ကုန္ေနၿပီ။ နစ္ေကာင္းတဲ့ ေဖာင္တိန္လည္း လိုခ်င္တယ္။ စကၠဴပါ ရွာေပးပါဦး” ဟု ေရး ထားေသာ စာကို ေတြ႔ရသည္။ “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ဦးညိဳျမရယ္” ဟု ညည္းညဴၿပီး ေထာင္မႉးကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ ရေတာ့သည္။
ကိုတြမ္အိ အမည္ရွိ မာေက်ာက္တဦးက ႏို႔ဆီဘူးခြံကို မီးဖိုလုပ္ၿပီး ညတုိင္း စားစရာတခုခု ခ်က္သည္။ ငါးေၾကာ္ ေကၽြးေသာ ေန႔မ်ားတြင္ အေဖာ္မ်ားထံမွ ငါး႐ိုးမ်ားကို ေတာင္းၿပီး စုေဆာင္းရရွိသည့္ ငါး႐ိုးတို႔ကို ေကြကားအုပ္ သံဘူးမွ မုေရာစပါးႏွင့္ ျပဳတ္ကာ တုိက္သည္။ အျပင္တ႐ုတ္တန္းက ဘဲသားဆန္ျပဳတ္ထက္ ေကာင္းေသာ ဆန္ျပဳတ္ကို ေသာက္ရသည္။ ဓာတ္ဘူးႏွင့္ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး တျခားအခန္းက ငါး႐ိုးေပးသူေတြကိုပါ ေ၀ငွၿပီး တိုက္ေကၽြးႏုိင္သည္။
တေန႔သားတြင္ ဦးက်င္စြိႏွင့္ ေကဒီယားဆိုသူ ကုန္သည္အက်ဥ္းသားႏွစ္ဦးက အႀကံအဖန္ လုပ္ရာက နာနတ္သီး တဘူး ရလာသည္။ ေထာင္ၾကပ္တဦးထံမွ စီးကရက္ငါးဘူးနွင့္ ၀ယ္လာသည္ဟု ဆို၏။ “ဒီည သန္းေခါင္မွာ ဘူးေဖာက္မယ္၊ စားလွည့္ပါ” ဟု ဖိတ္ၾကားသည္။ မတ္လလယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရာသီဥတုက ပူလြန္းသျဖင့္ “ေရခဲႏွင့္မ်ား စားရလွ်င္ နိဗၺာန္ပါပဲဗ်ာ” ဟု ေျပာမိသည္။ က်ဳပ္တို႔လည္း အႀကံအဖန္ လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားေနၾကသည္ဟု သူတို႔ ေျဖသည္။
ည (၁၀) နာရီခန္႔တြင္မူ ေကဒီယားက ပါးစပ္မွ အျမဳပ္တစီစီထြက္ၿပီး ဆီးစပ္ကို ႏွိပ္၍ ေအာ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ ဤညအဖို႔ နာနတ္သီး မစားရေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာေနသျဖင့္ စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေကဒီယား၏ ေ၀ဒနာအတြက္ ဆရာ၀န္ေခၚေပးပါဟု ဦးက်င္စြိက အခန္းမႉး ဦးေအာင္ကို ေျပာသည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ” ဟု ဦးေအာင္က ေမးေသာအခါ “ဟိုဒင္းေလဗ်ာ၊ ဟိုဒင္း၊ ေဂြးတက္တာဗ်” ဟု ေျဖသျဖင့္ အခန္းမႉးမွာ လန္႔သြားၿပီး “အေစာင့္ရဲေဘာ္၊ အေစာင့္ရဲေဘာ္” ဟု ေအာ္ဟစ္ေတာ့သည္။ အေရးေပၚကိစၥရွိလွ်င္ အေစာင့္ေထာင္ၾကပ္ကို ေခၚၾကရသည္။ (၁၅) မိနစ္ၾကာမွ ေထာင္ၾကပ္ ေရာက္လာသည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ” ဟု ေမးသည္ကို “ေဟာဒီမွာ အက်ဥ္းသားတဦး အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနလို႔ ဆရာ၀န္ ေခၚေပးပါ” ဟု အခန္းလူႀကီးက ေတာင္းဆိုရသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ သိသားပဲ။ ဆရာ၀န္က အရပ္ထဲမွာ ေနတာ အေရးႀကီးလြန္းမွ စစ္ဗိုလ္ကို တင္ျပၿပီး ဆရာ၀န္ ေခၚေပးႏုိင္တယ္” ဟု ေထာင္ၾကပ္က ေျပာသည္။
အျမဳပ္တစီစီႏွင့္ ညည္းေနရွာေသာ ေကဒီယားကို ျပေသာအခါ ေထာင္ၾကပ္ကပါ စိတ္ညစ္သြားေတာ့သည္။
“ေနပါဦး၊ ျဖစ္တာက ဘာေရာဂါလဲ” ဟု ေမးရာ “ေယာက်္ားေတြ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ေဂြတက္တာဗ်” ဟု ဦးေအာင္က ရွင္းျပရသည္။
“ဆရာ၀န္ေခၚမေပးလွ်င္ ေဆးၿမီးတိုရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတဦးဦးရဲ့ ဟို-ဟိုအေမြးကို သူ႔ရဲ့ႏွာေခါင္းမွာ ေတ့ေပးရသတဲ့” ဟု အက်ဥ္းသားတဦးက ေျပာသည္။ ေထာင္ၾကပ္က “ဘာျဖစ္မလဲ။ မိန္းမေထာင္ကို ညအခါမွာ ေယာက္်ားမ၀င္ရဘူး။ ၀င္လို႔ရလွ်င္ေကာ ဘယ္လိုႏုတ္မလဲ။ ဘယ္သူကလည္း သူ႔ရဲ့အေမြးကို ေပးမွာလဲ” ဟု စိတ္ပ်က္သံႏွင့္ ေျပာရွာ၏။
“ေဆးၿမီးတိုတခုကေတာ့ သူ႔ဟိုဒင္းကို ေရခဲအံုေပးလွ်င္ ျပန္က်တယ္တဲ့” ဟု ဦက်င္စြိက မွင္ေသေသေျပာျပသည္။
ေထာင္ၾကပ္ခမ်ာ ေတြေ၀သြားဟန္ တူသည္။ အတန္ၾကာ ငိုင္သြားသည္။ ဆရာ၀န္ ေခၚရမည္ေလာ၊ မိန္္းမေထာင္ သို႔ သြားရမည္ေလာ၊ ေရခဲရွာရမည္ေလာ စဥ္းစားရွာသည္။ အလြယ္ဆံုးကို ေ႐ြးၿပီး ေထာင္ေဆး႐ံုသို႔ ေျပးကာ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ေရခဲတဇလံု သယ္ေပးေတာ့သည္။
ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းေရးသကဲ့သို႔ မွတ္တမ္းတင္ရလွ်င္ ထိုညက စားရေသာ ေရခဲစိမ္ နာနတ္သီးစိတ္ကေလးသည္ တသက္တာတြင္ အရသာအရွိဆံုး နာနတ္သီး ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ။

Frankfurt, Germany

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လအတြင္း ဂ်ာမနီႏုိင္ငံ Frankfurt ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနစဥ္ ၿမိဳ႕တြင္းလွည့္လည္ ၾကည့္ရႈအၿပီး လုိက္ျပသူ ဂ်ာမာန္ႀကီးက ပို႔စကဒ္ေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ေပးပါတယ္။ သူေပးတဲ့ ပို႔စကဒ္က ေအာက္ကပံုပါပဲ။
Frankfurt ၿမိဳ႕ကိုပဲ ေခတ္သစ္နဲ႔ ေခတ္ေဟာင္းႏိႈင္းယွဥ္ျပထားတာပါ။ ေခတ္ေဟာင္းပံုက ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဆိုေတာ့ ဒုတိယကမ႓ာစစ္ႀကီးအၿပီး ၂ ႏွစ္အၾကာမွာ ရိုက္ထားခဲ့ပံုျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္သစ္နဲ႔ ေခတ္ေဟာင္း ပံုေတြမွာ တူေနတဲ့ အေဆာက္အဦးႏွစ္ခုေၾကာင့္ တေနရာထဲကို ရိုက္ထားတဲ့ ပံုျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပေနပါတယ္။




ဒုတိယကမ႓ာစစ္မွာ စစ္ရံႈးသြားတဲ့ ဂ်ာမနီကို စစ္ႏုိင္မဟာမိတ္ေလးႏုိင္ငံ ၀င္သိမ္းတာကို ခံရပါတယ္။ စစ္အတြင္းမွာဖ်က္ဆီး ခံထားရတာလည္း ပံုမွာ ျမင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ အခု စစ္အၿပီး ႏွစ္ငါးဆယ္ အၾကာမွာ အခုလိုျဖစ္လာေအာင္ ျပန္ၿပီး ထူေထာင္ႏုိင္ၾကပါတယ္။
သယံဇာတေတြ ေပါႂကြယ္၀တဲ့ ျမန္မာျပည္လဲ မွားယြင္းတဲ့ စနစ္ကို ဖယ္ရွားႏုိင္ၿပီး အလုပ္ကို ႀကိဳးစား ၾကမယ္၊ အခ်င္းခ်င္း မညီၫြတ္တာေတြကိုလည္း ေဆြးေႏြးျခင္းျဖင့္ ေျဖရွင္းႏုိင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဂ်ာမနီ လုိ မျဖစ္ေတာင္ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံေတြမွာ ေအာက္က်ခံၿပီး အလုပ္သြားလုပ္စရာ မလိုတဲ့အဆင့္ကိုေတာ့ ေရာက္လာႏုိင္စရာရွိတယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား ။ ။