ဘာလင္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဘတ္စကားျဖင့္ လုိက္ၾကည့္ရင္း Alexanderplatz ဆိုသည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ထိုေနရာမွာ ဘတ္စကားဂိတ္ဆံုးၿပီး ဆက္မသြားေတာ့ေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္၏။ ဘတ္စကားဂိတ္မွ မီးရထားစီးရန္ ဘူတာသို႔အသြား ကြင္းျပင္က်ယ္တခု၌ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရးဟု ေရးထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္တခုကို ေတြ႔ရ၍ အနီးသို႔သြားၾကည့္ေသာအခါ ေလဟာျပင္ျပခန္းတခုျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ ဂ်ာမနီျပန္လည္ေပါင္းစည္းခဲ့သည္မွာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမွတ္တရ ျပခန္းလုပ္ျပသေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အေရွ႕ဂ်ာမန္အစိုးရ၏ ဖိႏွိပ္မႈမ်ား၊ ျပည္သူတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားႏွင့္ ေအာင္ပဲြခံ လြတ္ေျမာက္လာပံုတို႔ကို ၾကည့္လုိက္၊ ဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္ႏွင့္ ျပခန္းမွာ ဆက္လက္ေလ့လာေနခ်င္ေသးေသာ္လည္း အတူပါလာသူမ်ားကို အားနာၿပီး ထြက္လာခဲ့ရသျဖင့္ ထိုေနရာကို ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္မံသြားေရာက္ ေလ့လာလိုပါေသးသည္။
ဘာလင္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ သိလိုသည္မ်ား၊ ေလ့လာခ်င္သည္မ်ား အမ်ားအျပား က်န္ေနေသးသလို၊ သိထားသမွ်ကိုလည္း ဘေလာ့ဂ္တြင္ တင္ျပရန္ က်န္ပါေသးသည္ဟု ေျပာရင္း နားပါဦးမည္။
ျပခန္းမွာ ရုိက္ယူလာခဲ့သည့္ ဓာတ္ပံုမ်ား…
Saturday, June 27, 2009
Saturday, June 13, 2009
(၃၃) ေန၀င္းတူးႏွင့္ ရင္ဆုိင္တိုက္ပဲြ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)
သက္ႀကီး၀ါႀကီး ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးတဦးကုိ တင္ေမာင္တို႔ အခန္းသို႔ ပို႔လုိက္ျပန္ေလသည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ေထာင္က်ခဲ့သူ သခင္ ခင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို လြန္ခဲ့ေသာ (၂၁) ရက္ေန႔က ဖမ္းဆီးၿပီး တုိက္ထဲတြင္ ထည့္ထားၿပီး ယခုမွ အမ်ားေဆာင္ကို ပို႔လုိက္သည္။ သူ၏ ဇာတ္လမ္းကလည္း တမ်ိဳးစိတ္၀င္စား ရေပသည္။
“တို႔မ်ားက ဘယ္ေျမေအာက္အဖဲြ႔နဲ႔မွ မဆက္ပါဘူး။ မဆလလမ္းစဥ္ကုိ ေထာက္ခံၿပီး သာေပါင္းညာစား မလုပ္တာေၾကာင့္ ညသန္းေခါင္ႀကီးမွာ ဆဲြလာတာပါ။ စစ္လားေဆးလားလည္း မလုပ္ပါဘူး။ ကုိယ္ဘာမွ မလုပ္ဘူးဆိုတာ သူတို႔ သိၾကၿပီးသားပဲ။”
“ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ တုိက္ထဲတန္းပို႔ေတာ့တာပဲ။ (၇)ေပ၊ (၆)ေပ ရွိတဲ့အခန္းမွာ သံတုိင္ခတ္ထားတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္တခု ရွိေပမယ့္ တဖက္မွာ အုတ္တံတိုင္းရွိတာေၾကာင့္ အလင္းမရပါဘူး။ အားနည္းတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးသီး ခပ္၀ါ၀ါတလံုးက (၁၃) ေပျမင့္တဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ အၿမဲလင္းေနပါတယ္။”
“တုိက္ခန္းထဲမွာ အိပ္ရာမရွိဘူး။ အိပ္ရာမွာ ဂံုနီအိတ္တလံုးခင္းထားတယ္။ အခန္းရဲ့ေထာင့္မွာ မိလႅာအိုးတလံုး ရွိတယ္။ စစ္ဗိုလ္က အိမ္မွာ လာေခၚတုန္းက အျပည့္အစံုေပးမွာပါ။ ဘာမွ မယူခဲ့ပါနဲ႔ဆိုလုိ႔ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခု လာခဲ့တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္မွ ေခါင္းအံုးတလံုး၊ ပန္းကန္ျပားတခ်ပ္၊ မတ္ခြက္ႏွစ္လံုးေပးတယ္။ တခုက ဟင္းနဲ႔ ေကာ္ဖီအတြက္၊ ေနာက္တခုက ေရခြက္၊ ေသာက္ေရကို တေန႔ ႏွစ္ခါေပးတယ္။”
“ပထမညက ေကာင္းေကာင္းအိပ္ရပါတယ္။ ေနာက္တည က်ေနာ္ အိပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင္ေၾကာင့္ေပါ့။ သူ႔ကို ခ်က္ခ်င္း နာမည္ေပးလုိက္တယ္ေလ။ ေန၀င္းတူး။ ဒီေကာင္ကို ေန၀င္းတူးဆိုတဲ့ အမည္ကလြဲလို႔ တျခား အမည္ေပးစရာ မရွိဘူး။ ဒီေကာင္က အာဏာရွင္ႀကီး ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ တေသြမတိမ္းတူတယ္။ ကုိယ့္ကို ဒုကၡေပးတယ္။ ကုိယ္က ျပန္ၿပီးတြယ္ေတာ့ သံတုိင္ျပင္ဘက္ေဘး လြတ္ရာေဒသကို ေျပးခိုတယ္။ သူ႔ကို လက္လွမ္းမမီလို႔ ရန္မရွာႏုိင္တာ သိေတာ့မွ ကိုယ့္ကို ျပန္ၾကည့္တယ္။ အမူအရာက သေရာ္သလို ေလွာင္သလုိလို နဲ႔ အထက္စီးက ၾကည့္တယ္။ ေကာက္က်စ္လိုက္တာကလည္း လြန္လို႔။ ေျခသြက္တာကလည္း သူ႔ကို လုိက္လို႔ မမီဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ သူ႔ကို ရန္ျပဳဖို႔ ကုိယ့္မွာ ဘာမွမရွိတာကို သိတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို သူ႔သေဘာက် ရန္ရွာတယ္။ အရြယ္က အၿမီးပါတုိင္းမွ (၈) လက္မေလာက္ရွိေပမယ့္ ကိုယ့္လို ခိုကိုးရာမဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ရန္ရွာၿပီး မိုက္ေၾကးခဲြေနတာ ၾကာၿပီနဲ႔တူတယ္။ သန္မာလိုက္တာကလည္း လြန္လို႔။ အဲဒီညက ကိုယ့္ကို အိပ္ေရး ဖ်က္တဲ့ ဒီႂကြက္စုတ္အႏုိင္က်င့္တာကို ခံရတာ။ ခံျပင္းလြန္းလို႔ မနက္လင္းေတာ့ တသက္လံုး ဘုရား၀တ္ျပဳလာတာ ၀တ္ပ်က္သြားတယ္။ ႂကြက္ကေလးတေကာင္နဲ႔ စစ္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ ရယ္စရာေပါ့။ လက္ေတြ႔အားျဖင့္ ကိုယ့္ဘ၀ ဟာ ဗိုလ္ေန၀င္း ျပဳသမွ် ႏုရမည့္ဘ၀မဟုတ္လား။ တုိက္ေထာင္ထဲမွာလည္း ကုိယ့္ဘ၀က ေန၀င္းတူး ေမာင္ႂကြက္စုတ္ ျပဳသမွ် ႏုေနရၿပီ။”
“စစ္ပဲြျဖစ္ၾကရတဲ့ အေၾကာင္းက စားခြက္လုတာေပါ့။ တုိက္ထဲမွာ ကိုယ့္ကုိ အစား (၃) ႀကိမ္ေပးတယ္။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္တုိက္တယ္။ နံနက္စာထမင္းကေတာ့ ပဲဟင္းနဲ႔ ငါးပိေၾကာ္၊ ညစာေကၽြးေတာ့ အသားကေလး နည္းနည္း ပါတယ္။ အေျခအေနကို တြက္ခ်က္ၿပီး ညစာပံုစံထဲက အသားကေလးတဖတ္ကို နံနက္စာက်ေတာ့ ဆန္ျပဳတ္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ပဲဟင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ စားႏုိင္ဖို႔ ကိုယ္က သိမ္းထားမိတယ္။ သံပန္းကန္ျပားထဲမွာ မတ္ခြက္နဲ႔ ေမွာက္အုပ္ၿပီး အိပ္ရာေဘးမွာ သိမ္းထားတယ္။ ေရမတ္ခြက္ကေတာ့ တညလံုးေသာက္ဖို႔ ေရအျပည့္ ရွိတယ္။ ခ်မ္းသာသမွ် ဒါပဲေပါ့။”
“ေန၀င္းတူးကို မေတြ႔ေသးေတာ့ ပထမညကလို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ရမယ္ ထင္တာေပါ့။ မအိမ္မီ ထြက္သက္ ၀င္သက္ကို ရႈတဲ့ ကမၼဌာန္းထုိင္လိုက္ပါေသးတယ္။ အိပ္ရာ၀င္လို႔ ေမွးကနဲ ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာ ေန၀င္းတူး ေပါက္လာ တယ္။ အသားဖတ္ကေလး အုပ္ထားတဲ့ မတ္ခြက္လိမ့္က်တဲ့အသံေၾကာင့္ လန္႔ႏုိးလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားဖတ္ ကေလး ပါသြားၿပီေပါ့။ သံတုိင္ျပင္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းမွာ က်က်နန ထိုင္ၿပီး ပဲြေတာ္တည္ေနတယ္ေလ။”
“မ်က္လံုးေျပာင္ကေလးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ကိုယ္မျမင္ရတဲ့ ေနရာမွာ သြားၿပီး စားပါလား။ အခုေတာ့ ေဘးလြတ္ရာ သံတုိင္ျပင္ဘက္မွာ စားေတာ္ေခၚေနၿပီး သူ႔ရဲ့ သားေကာင္ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကို ေလွာင္ေနတယ္။ ကိုယ္က စိတ္ဆိုးလြန္းတာေၾကာင့္ လႊာဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္ေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ ေရွာင္ေတာင္ မေရွာင္ဘူး။ သံတုိင္အျပင္ဘက္ သူ႔အနားေရာက္သြားေပမယ့္ သူ႔ကို မထိႏုိင္ဆိုတာ ေန၀င္းတူးက သိတယ္ေလ။ ေထာင္ၾကပ္လာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ဖိနပ္ျပန္ရဖို႔ ေတာင္းပန္ရဦးမယ္။”
“ကိုယ့္ရဲ့ အသားဖတ္ကေလးကို စိမ္ေျပနေျပ စားေနတဲ့ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ေဒါသမီးပြားလြန္းတာေတြေၾကာင့္ တညလံုး အိပ္မရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အဖို႔ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ အသားကို ႏွေမ်ာတာရယ္၊ အႏုိင္က်င့္တာကို မခံခ်င္တာရယ္၊ ေျဖဆည္လို႔ မရဘူး။ အိပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ပထမ ညတိုက္ပဲြမွာ အသားလည္းဆံုး၊ အိပ္ေရးလည္း ပ်က္ဆိုေတာ့ ကိုယ္က ရံႈးရျပန္တာေပါ့။”
“တတိယညက်ေတာ့ အသားကို မေလွာင္ေတာ့ဘူး။ အကုန္စားပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ဘာလုပ္မလဲလို႔ အိပ္ေပ်ာ္ ေနဟန္ေဆာင္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္မိတယ္။ ႏွာေခါင္းက ေလတရံႈ႕ရံႈ႕ အနံ႔ခံၿပီး အသားရွာဖို႔ လာေတာ့တာပဲ။ ဘာတတ္ ႏုိင္ေသးလဲကြလို႔ စိတ္ထဲက က်ံဴး၀ါးၿပီး သူ႔ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔ကို အသားပူေဇာ္သမႈ မျပဳေကာင္းလား၊ စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ အခန္းတေလွ်ာက္ ကိုယ္လက္လွမ္းမမီတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေလွ်ာက္ေျပးတယ္။ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေျပးတယ္။ ပတ္ခ်ာလည္ ေျပးတယ္။”
“ကိုယ္က အႏုိင္ရၿပီမို႔ အိပ္လည္းေပ်ာ္သြားေရာ၊ ပန္းကန္သံခြက္သံ ၾကားရတာေၾကာင့္ လန္႔ႏုိးရျပန္ပါတယ္။ ေရခြက္ေပၚမွာ အုပ္ထားတဲ့ သံပန္းကန္ျပားေပၚမွာ တက္ခုန္တာေၾကာင့္ ေရခြက္ေမွာက္သြားတယ္။ ကိုယ့္အဖို႔ တပဲြရႈံးရျပန္ၿပီေပါ့။ ေရလည္းဆံုး၊ အိပ္ေရးလည္းပ်က္ခံရေပဦးေပါ့။”
“ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ ႂကြက္စုတ္က ေႏွာင့္ယွက္တာ မခံခ်င္တာေၾကာင့္ စတုတၳညက်ေတာ့ အသားမခ်န္ေတာ့ဘူး။ ေရလည္း မခ်န္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာ၀င္မွာ အ၀ေသာက္ပစ္လုိက္တယ္။ ပစၥည္းရွိလွ်င္ ဒင္းက ရန္ရွာဦးမွာ။ ခုလို အသားမရွိ၊ ေရမရွိ၊ ဘာမွ မရွိေတာ့ ေမာင္ေန၀င္းတူး ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ။ သူကလည္း သူ႔ဘာသာသူ ရႏုိင္ တဲ့ ေနရာမွာ ရွာေဖြစားေသာက္ပေစေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာ၀င္လုိက္တယ္။ အိပ္ေရး ပ်က္ရတာေတြက မ်ားခဲ့တာမို႔ သိမ္းသိမ္းေမာေမာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။”
“ဒီတခ်ီမွာ ေန၀င္းတူးက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိုးစစ္ဆင္တယ္ေလ။ ေျခသန္းဆီက စစ္ကနဲနာတာေၾကာင့္ အိပ္ရာက ႏိုးရတယ္။ သူက သူစားပဲြထိုင္ေနက် ေနရာက ကုိယ့္ကို ေဒါသမ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ေျခသန္းကို ကိုက္သြားတယ္ေလ။ သြားကလည္း ထက္လိုက္တာ၊ အေတာ္နက္နက္ေပါက္သြားတယ္။ ေသြးထက္ေနတယ္။ ဘာမွမရွိေတာ့ လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႔ စည္းေတာ့မွ ေသြးရပ္သြားတယ္။ နာတယ္၊ ေတာ္ေတာ္နာတယ္။ ရႈံးရျပန္ၿပီ တပဲြ။ အိပ္ေရးပ်က္ရျပန္ၿပီ။ ေသြးေျမက်ရၿပီ။ ဒါေတာ့ လြန္လာၿပီ။ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ငါ့အေၾကာင္း သိၿပီမဟုတ္ လားေဟ့လုိ႔ ေအာ္ေနသလို ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။”
“ေဒါသေၾကာင့္ ကိုယ့္တကုိယ္လံုး မီးလိုပူလာတယ္။ အရႈံးေပးရတာကိုလည္း မခံခ်င္။ ကိုယ္က အသိပညာဉာဏ္ ရွိတဲ့လူသား၊ သူက တိရစာၦန္၊ ႂကြက္စုတ္ကို အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ လူသားတဦးက အရႈံးေပးရတယ္ ဆိုတာ ရာဇ၀င္ရုိင္းမွာေပါ့။ ခက္တာက ကုိယ္က ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတဦးျဖစ္ေနေလေတာ့ သူ႔ကို သတ္ျဖတ္မႈ လည္း မျပဳႏုိင္။ ကုိယ္က ေန၀င္းတူးကို စိုက္ၾကည့္ေတာ့ သူကလည္း ျပန္ၾကည့္တယ္။ ကိုယ္ဘာေျပာခ်င္တယ္ ဆိုတာ သူနားလည္ပါတယ္။ သူေျပာခ်င္တာကိုလည္း ကိုယ္က နားလည္လုိက္ပါတယ္။”
“ငါ ဘာလုပ္မလဲ။ ေထာင္မႉးကို ဒူးေထာက္ၿပီး အေဆာင္ေျပာင္းေပးပါလို႔ အသနားခံမလား။ တသက္လံုး ရန္သူကို လက္နက္မခ်ခဲ့တာ ေသခါနီးအရြယ္ေရာက္မွ ႂကြက္စုတ္တေကာင္ေၾကာင့္ ရာဇ၀င္ပ်က္ခံမည္လား။ ဦးေႏွာက္ ပ်က္မတတ္ တေန႔လံုး စဥ္းစားေတာ့ ပဥၥမေန႔ ေန႔လည္တြင္မွ အႀကံတခုရပါတယ္။ အေစာင့္ေထာင္ၾကပ္ကို ေခၚၿပီး ကို္ယ့္ေရာဂါအတြက္ ေဆးေတာင္းေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေဆးရံုက ယူေပးရွာပါတယ္။ တိုက္ထဲမွာ ေနရပါလ်က္ ၿပံဳးရႊင္ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာထားကို အံ့ၾသဟန္ ၾကည့္ပါတယ္။”
“ညစာစားေတာ့ အသားဖတ္ေကာင္းတခုကို ခ်န္ထားလိုက္ပါတယ္။ ၀မ္းခ်ဳပ္လြန္းလို႔ပါလို႔ ေျပာၿပီး ေထာင္ၾကပ္ထံက ေတာင္းထားတဲ့ ၀မ္းႏုတ္ေဆးမႈန္႔နဲ႔ နယ္လိုက္ပါတယ္။ ပန္းကန္ျပားကို သံတုိင္တံခါး၀မွာ ထားၿပီး ေန၀င္းတူးကို ပူေဇာ္ပသလုိက္ပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အိပ္လုိက္ရပါတယ္။ သူ႔ လက္နက္ခ်ၿပီ အထင္ရွိဟန္တူပါရဲ့။ အေႏွာင့္အရွက္မေပးဘဲ ပူေဇာ္ထားတဲ့ အသားကို စားၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။ အဆိပ္ဓာတ္ စစ္ပဲြအေၾကာင္း သူနားမလည္ရွာပါ။”
ေန၀င္းတူးတေယာက္ (၂) ရက္လံုးလံုး မေပၚလာေတာ့ပါ။ ၀မ္းႏုတ္ေဆးစားၿပီး (၃) ရက္ၾကာေတာ့ သူေပါက္လာ ပါတယ္။ ကိုယ့္အဖို႔ မထိန္းႏုိင္ မသိမ္းႏုိင္ ရယ္ေမာမိပါတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ (၁၆၀) ရွိတဲ့ လူသားတဦးစားဖို႔ ေပးထားတဲ့ ၀မ္းႏုတ္ေဆးဟာ လက္ေကာက္ေလာက္သာရွိတဲ့ ႂကြက္ကေလးအဖို႔ အေတာ္ထိပါတယ္။ အရုိးေပၚ အေရတင္ ပိန္သြားပါတယ္။ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ တလႈပ္လႈပ္ေလွ်ာက္ရင္း သူက ကိုယ့္ကို မုန္းတီးတဲ့ မ်က္စိနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ တႏု႔ံႏု႔ံထြက္သြားၿပီး ျပန္မလာေတာ့ပါ။ ငနဲကေလး အရႈံးေပးသြားပါၿပီ။ ေဟ့ … ငါက လူသားကြလို႔ ေအာ္လိုက္မိပါတယ္။”
ထိုသတင္းေဆာင္းပါးကို အင္းစိန္ေၾကးမံုသတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပပါသည္။ ေထာင္ထဲမွာရွိေသာ တင္ေမာင္တို႔ႏွင့္ မဟာမိတ္မဟုတ္ေသာ အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္မ်ားကပင္ ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ‘ဖိႏွိပ္ခံ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားအတြက္ ေတာ္လွန္ေရးကို ႀကံဆဖန္တီးျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ေၾကာင္း စာတမ္း’ ဟု ႀကီးမားေသာ စကားလုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ ေ၀ဖန္ေလသည္။ ။
“တို႔မ်ားက ဘယ္ေျမေအာက္အဖဲြ႔နဲ႔မွ မဆက္ပါဘူး။ မဆလလမ္းစဥ္ကုိ ေထာက္ခံၿပီး သာေပါင္းညာစား မလုပ္တာေၾကာင့္ ညသန္းေခါင္ႀကီးမွာ ဆဲြလာတာပါ။ စစ္လားေဆးလားလည္း မလုပ္ပါဘူး။ ကုိယ္ဘာမွ မလုပ္ဘူးဆိုတာ သူတို႔ သိၾကၿပီးသားပဲ။”
“ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ တုိက္ထဲတန္းပို႔ေတာ့တာပဲ။ (၇)ေပ၊ (၆)ေပ ရွိတဲ့အခန္းမွာ သံတုိင္ခတ္ထားတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္တခု ရွိေပမယ့္ တဖက္မွာ အုတ္တံတိုင္းရွိတာေၾကာင့္ အလင္းမရပါဘူး။ အားနည္းတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးသီး ခပ္၀ါ၀ါတလံုးက (၁၃) ေပျမင့္တဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ အၿမဲလင္းေနပါတယ္။”
“တုိက္ခန္းထဲမွာ အိပ္ရာမရွိဘူး။ အိပ္ရာမွာ ဂံုနီအိတ္တလံုးခင္းထားတယ္။ အခန္းရဲ့ေထာင့္မွာ မိလႅာအိုးတလံုး ရွိတယ္။ စစ္ဗိုလ္က အိမ္မွာ လာေခၚတုန္းက အျပည့္အစံုေပးမွာပါ။ ဘာမွ မယူခဲ့ပါနဲ႔ဆိုလုိ႔ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခု လာခဲ့တယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္မွ ေခါင္းအံုးတလံုး၊ ပန္းကန္ျပားတခ်ပ္၊ မတ္ခြက္ႏွစ္လံုးေပးတယ္။ တခုက ဟင္းနဲ႔ ေကာ္ဖီအတြက္၊ ေနာက္တခုက ေရခြက္၊ ေသာက္ေရကို တေန႔ ႏွစ္ခါေပးတယ္။”
“ပထမညက ေကာင္းေကာင္းအိပ္ရပါတယ္။ ေနာက္တည က်ေနာ္ အိပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင္ေၾကာင့္ေပါ့။ သူ႔ကို ခ်က္ခ်င္း နာမည္ေပးလုိက္တယ္ေလ။ ေန၀င္းတူး။ ဒီေကာင္ကို ေန၀င္းတူးဆိုတဲ့ အမည္ကလြဲလို႔ တျခား အမည္ေပးစရာ မရွိဘူး။ ဒီေကာင္က အာဏာရွင္ႀကီး ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔ တေသြမတိမ္းတူတယ္။ ကုိယ့္ကို ဒုကၡေပးတယ္။ ကုိယ္က ျပန္ၿပီးတြယ္ေတာ့ သံတုိင္ျပင္ဘက္ေဘး လြတ္ရာေဒသကို ေျပးခိုတယ္။ သူ႔ကို လက္လွမ္းမမီလို႔ ရန္မရွာႏုိင္တာ သိေတာ့မွ ကိုယ့္ကို ျပန္ၾကည့္တယ္။ အမူအရာက သေရာ္သလို ေလွာင္သလုိလို နဲ႔ အထက္စီးက ၾကည့္တယ္။ ေကာက္က်စ္လိုက္တာကလည္း လြန္လို႔။ ေျခသြက္တာကလည္း သူ႔ကို လုိက္လို႔ မမီဘူး။ ေထာင္ထဲမွာ သူ႔ကို ရန္ျပဳဖို႔ ကုိယ့္မွာ ဘာမွမရွိတာကို သိတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို သူ႔သေဘာက် ရန္ရွာတယ္။ အရြယ္က အၿမီးပါတုိင္းမွ (၈) လက္မေလာက္ရွိေပမယ့္ ကိုယ့္လို ခိုကိုးရာမဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ရန္ရွာၿပီး မိုက္ေၾကးခဲြေနတာ ၾကာၿပီနဲ႔တူတယ္။ သန္မာလိုက္တာကလည္း လြန္လို႔။ အဲဒီညက ကိုယ့္ကို အိပ္ေရး ဖ်က္တဲ့ ဒီႂကြက္စုတ္အႏုိင္က်င့္တာကို ခံရတာ။ ခံျပင္းလြန္းလို႔ မနက္လင္းေတာ့ တသက္လံုး ဘုရား၀တ္ျပဳလာတာ ၀တ္ပ်က္သြားတယ္။ ႂကြက္ကေလးတေကာင္နဲ႔ စစ္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ ရယ္စရာေပါ့။ လက္ေတြ႔အားျဖင့္ ကိုယ့္ဘ၀ ဟာ ဗိုလ္ေန၀င္း ျပဳသမွ် ႏုရမည့္ဘ၀မဟုတ္လား။ တုိက္ေထာင္ထဲမွာလည္း ကုိယ့္ဘ၀က ေန၀င္းတူး ေမာင္ႂကြက္စုတ္ ျပဳသမွ် ႏုေနရၿပီ။”
“စစ္ပဲြျဖစ္ၾကရတဲ့ အေၾကာင္းက စားခြက္လုတာေပါ့။ တုိက္ထဲမွာ ကိုယ့္ကုိ အစား (၃) ႀကိမ္ေပးတယ္။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္တုိက္တယ္။ နံနက္စာထမင္းကေတာ့ ပဲဟင္းနဲ႔ ငါးပိေၾကာ္၊ ညစာေကၽြးေတာ့ အသားကေလး နည္းနည္း ပါတယ္။ အေျခအေနကို တြက္ခ်က္ၿပီး ညစာပံုစံထဲက အသားကေလးတဖတ္ကို နံနက္စာက်ေတာ့ ဆန္ျပဳတ္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ပဲဟင္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ စားႏုိင္ဖို႔ ကိုယ္က သိမ္းထားမိတယ္။ သံပန္းကန္ျပားထဲမွာ မတ္ခြက္နဲ႔ ေမွာက္အုပ္ၿပီး အိပ္ရာေဘးမွာ သိမ္းထားတယ္။ ေရမတ္ခြက္ကေတာ့ တညလံုးေသာက္ဖို႔ ေရအျပည့္ ရွိတယ္။ ခ်မ္းသာသမွ် ဒါပဲေပါ့။”
“ေန၀င္းတူးကို မေတြ႔ေသးေတာ့ ပထမညကလို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ရမယ္ ထင္တာေပါ့။ မအိမ္မီ ထြက္သက္ ၀င္သက္ကို ရႈတဲ့ ကမၼဌာန္းထုိင္လိုက္ပါေသးတယ္။ အိပ္ရာ၀င္လို႔ ေမွးကနဲ ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာ ေန၀င္းတူး ေပါက္လာ တယ္။ အသားဖတ္ကေလး အုပ္ထားတဲ့ မတ္ခြက္လိမ့္က်တဲ့အသံေၾကာင့္ လန္႔ႏုိးလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားဖတ္ ကေလး ပါသြားၿပီေပါ့။ သံတုိင္ျပင္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းမွာ က်က်နန ထိုင္ၿပီး ပဲြေတာ္တည္ေနတယ္ေလ။”
“မ်က္လံုးေျပာင္ကေလးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ကိုယ္မျမင္ရတဲ့ ေနရာမွာ သြားၿပီး စားပါလား။ အခုေတာ့ ေဘးလြတ္ရာ သံတုိင္ျပင္ဘက္မွာ စားေတာ္ေခၚေနၿပီး သူ႔ရဲ့ သားေကာင္ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကို ေလွာင္ေနတယ္။ ကိုယ္က စိတ္ဆိုးလြန္းတာေၾကာင့္ လႊာဖိနပ္နဲ႔ ေပါက္ေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ ေရွာင္ေတာင္ မေရွာင္ဘူး။ သံတုိင္အျပင္ဘက္ သူ႔အနားေရာက္သြားေပမယ့္ သူ႔ကို မထိႏုိင္ဆိုတာ ေန၀င္းတူးက သိတယ္ေလ။ ေထာင္ၾကပ္လာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ဖိနပ္ျပန္ရဖို႔ ေတာင္းပန္ရဦးမယ္။”
“ကိုယ့္ရဲ့ အသားဖတ္ကေလးကို စိမ္ေျပနေျပ စားေနတဲ့ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ေဒါသမီးပြားလြန္းတာေတြေၾကာင့္ တညလံုး အိပ္မရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အဖို႔ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ အသားကို ႏွေမ်ာတာရယ္၊ အႏုိင္က်င့္တာကို မခံခ်င္တာရယ္၊ ေျဖဆည္လို႔ မရဘူး။ အိပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ပထမ ညတိုက္ပဲြမွာ အသားလည္းဆံုး၊ အိပ္ေရးလည္း ပ်က္ဆိုေတာ့ ကိုယ္က ရံႈးရျပန္တာေပါ့။”
“တတိယညက်ေတာ့ အသားကို မေလွာင္ေတာ့ဘူး။ အကုန္စားပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ဘာလုပ္မလဲလို႔ အိပ္ေပ်ာ္ ေနဟန္ေဆာင္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္မိတယ္။ ႏွာေခါင္းက ေလတရံႈ႕ရံႈ႕ အနံ႔ခံၿပီး အသားရွာဖို႔ လာေတာ့တာပဲ။ ဘာတတ္ ႏုိင္ေသးလဲကြလို႔ စိတ္ထဲက က်ံဴး၀ါးၿပီး သူ႔ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔ကို အသားပူေဇာ္သမႈ မျပဳေကာင္းလား၊ စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ အခန္းတေလွ်ာက္ ကိုယ္လက္လွမ္းမမီတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေလွ်ာက္ေျပးတယ္။ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေျပးတယ္။ ပတ္ခ်ာလည္ ေျပးတယ္။”
“ကိုယ္က အႏုိင္ရၿပီမို႔ အိပ္လည္းေပ်ာ္သြားေရာ၊ ပန္းကန္သံခြက္သံ ၾကားရတာေၾကာင့္ လန္႔ႏုိးရျပန္ပါတယ္။ ေရခြက္ေပၚမွာ အုပ္ထားတဲ့ သံပန္းကန္ျပားေပၚမွာ တက္ခုန္တာေၾကာင့္ ေရခြက္ေမွာက္သြားတယ္။ ကိုယ့္အဖို႔ တပဲြရႈံးရျပန္ၿပီေပါ့။ ေရလည္းဆံုး၊ အိပ္ေရးလည္းပ်က္ခံရေပဦးေပါ့။”
“ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ ႂကြက္စုတ္က ေႏွာင့္ယွက္တာ မခံခ်င္တာေၾကာင့္ စတုတၳညက်ေတာ့ အသားမခ်န္ေတာ့ဘူး။ ေရလည္း မခ်န္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာ၀င္မွာ အ၀ေသာက္ပစ္လုိက္တယ္။ ပစၥည္းရွိလွ်င္ ဒင္းက ရန္ရွာဦးမွာ။ ခုလို အသားမရွိ၊ ေရမရွိ၊ ဘာမွ မရွိေတာ့ ေမာင္ေန၀င္းတူး ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ဦးမွာလဲ။ သူကလည္း သူ႔ဘာသာသူ ရႏုိင္ တဲ့ ေနရာမွာ ရွာေဖြစားေသာက္ပေစေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာ၀င္လုိက္တယ္။ အိပ္ေရး ပ်က္ရတာေတြက မ်ားခဲ့တာမို႔ သိမ္းသိမ္းေမာေမာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။”
“ဒီတခ်ီမွာ ေန၀င္းတူးက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိုးစစ္ဆင္တယ္ေလ။ ေျခသန္းဆီက စစ္ကနဲနာတာေၾကာင့္ အိပ္ရာက ႏိုးရတယ္။ သူက သူစားပဲြထိုင္ေနက် ေနရာက ကုိယ့္ကို ေဒါသမ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ေျခသန္းကို ကိုက္သြားတယ္ေလ။ သြားကလည္း ထက္လိုက္တာ၊ အေတာ္နက္နက္ေပါက္သြားတယ္။ ေသြးထက္ေနတယ္။ ဘာမွမရွိေတာ့ လက္ကိုင္ပ၀ါနဲ႔ စည္းေတာ့မွ ေသြးရပ္သြားတယ္။ နာတယ္၊ ေတာ္ေတာ္နာတယ္။ ရႈံးရျပန္ၿပီ တပဲြ။ အိပ္ေရးပ်က္ရျပန္ၿပီ။ ေသြးေျမက်ရၿပီ။ ဒါေတာ့ လြန္လာၿပီ။ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ငါ့အေၾကာင္း သိၿပီမဟုတ္ လားေဟ့လုိ႔ ေအာ္ေနသလို ျပန္ၾကည့္ေနတယ္။”
“ေဒါသေၾကာင့္ ကိုယ့္တကုိယ္လံုး မီးလိုပူလာတယ္။ အရႈံးေပးရတာကိုလည္း မခံခ်င္။ ကိုယ္က အသိပညာဉာဏ္ ရွိတဲ့လူသား၊ သူက တိရစာၦန္၊ ႂကြက္စုတ္ကို အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ လူသားတဦးက အရႈံးေပးရတယ္ ဆိုတာ ရာဇ၀င္ရုိင္းမွာေပါ့။ ခက္တာက ကုိယ္က ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတဦးျဖစ္ေနေလေတာ့ သူ႔ကို သတ္ျဖတ္မႈ လည္း မျပဳႏုိင္။ ကုိယ္က ေန၀င္းတူးကို စိုက္ၾကည့္ေတာ့ သူကလည္း ျပန္ၾကည့္တယ္။ ကိုယ္ဘာေျပာခ်င္တယ္ ဆိုတာ သူနားလည္ပါတယ္။ သူေျပာခ်င္တာကိုလည္း ကိုယ္က နားလည္လုိက္ပါတယ္။”
“ငါ ဘာလုပ္မလဲ။ ေထာင္မႉးကို ဒူးေထာက္ၿပီး အေဆာင္ေျပာင္းေပးပါလို႔ အသနားခံမလား။ တသက္လံုး ရန္သူကို လက္နက္မခ်ခဲ့တာ ေသခါနီးအရြယ္ေရာက္မွ ႂကြက္စုတ္တေကာင္ေၾကာင့္ ရာဇ၀င္ပ်က္ခံမည္လား။ ဦးေႏွာက္ ပ်က္မတတ္ တေန႔လံုး စဥ္းစားေတာ့ ပဥၥမေန႔ ေန႔လည္တြင္မွ အႀကံတခုရပါတယ္။ အေစာင့္ေထာင္ၾကပ္ကို ေခၚၿပီး ကို္ယ့္ေရာဂါအတြက္ ေဆးေတာင္းေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေဆးရံုက ယူေပးရွာပါတယ္။ တိုက္ထဲမွာ ေနရပါလ်က္ ၿပံဳးရႊင္ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာထားကို အံ့ၾသဟန္ ၾကည့္ပါတယ္။”
“ညစာစားေတာ့ အသားဖတ္ေကာင္းတခုကို ခ်န္ထားလိုက္ပါတယ္။ ၀မ္းခ်ဳပ္လြန္းလို႔ပါလို႔ ေျပာၿပီး ေထာင္ၾကပ္ထံက ေတာင္းထားတဲ့ ၀မ္းႏုတ္ေဆးမႈန္႔နဲ႔ နယ္လိုက္ပါတယ္။ ပန္းကန္ျပားကို သံတုိင္တံခါး၀မွာ ထားၿပီး ေန၀င္းတူးကို ပူေဇာ္ပသလုိက္ပါတယ္။ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အိပ္လုိက္ရပါတယ္။ သူ႔ လက္နက္ခ်ၿပီ အထင္ရွိဟန္တူပါရဲ့။ အေႏွာင့္အရွက္မေပးဘဲ ပူေဇာ္ထားတဲ့ အသားကို စားၿပီး ျပန္သြားပါတယ္။ အဆိပ္ဓာတ္ စစ္ပဲြအေၾကာင္း သူနားမလည္ရွာပါ။”
ေန၀င္းတူးတေယာက္ (၂) ရက္လံုးလံုး မေပၚလာေတာ့ပါ။ ၀မ္းႏုတ္ေဆးစားၿပီး (၃) ရက္ၾကာေတာ့ သူေပါက္လာ ပါတယ္။ ကိုယ့္အဖို႔ မထိန္းႏုိင္ မသိမ္းႏုိင္ ရယ္ေမာမိပါတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ (၁၆၀) ရွိတဲ့ လူသားတဦးစားဖို႔ ေပးထားတဲ့ ၀မ္းႏုတ္ေဆးဟာ လက္ေကာက္ေလာက္သာရွိတဲ့ ႂကြက္ကေလးအဖို႔ အေတာ္ထိပါတယ္။ အရုိးေပၚ အေရတင္ ပိန္သြားပါတယ္။ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ တလႈပ္လႈပ္ေလွ်ာက္ရင္း သူက ကိုယ့္ကို မုန္းတီးတဲ့ မ်က္စိနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ တႏု႔ံႏု႔ံထြက္သြားၿပီး ျပန္မလာေတာ့ပါ။ ငနဲကေလး အရႈံးေပးသြားပါၿပီ။ ေဟ့ … ငါက လူသားကြလို႔ ေအာ္လိုက္မိပါတယ္။”
ထိုသတင္းေဆာင္းပါးကို အင္းစိန္ေၾကးမံုသတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပပါသည္။ ေထာင္ထဲမွာရွိေသာ တင္ေမာင္တို႔ႏွင့္ မဟာမိတ္မဟုတ္ေသာ အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္မ်ားကပင္ ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ‘ဖိႏွိပ္ခံ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားအတြက္ ေတာ္လွန္ေရးကို ႀကံဆဖန္တီးျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ေၾကာင္း စာတမ္း’ ဟု ႀကီးမားေသာ စကားလုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ ေ၀ဖန္ေလသည္။ ။
Friday, June 5, 2009
ေမ ၃၀ ဘာလင္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အမႈဆင္တရားစဲြခံရၿပီဆုိကတည္းက က်ေနာ္တေယာက္ လူက ဒိန္းမတ္မွာ ရွိေနေသာ္လည္း စိတ္က အင္းစိန္ေထာင္ေရွ႕မွာ ေရာက္ေနသည္။ ျမန္မာျပည္သတင္းေတြလည္း မလြတ္တမ္းလိုက္လံ ဖတ္ရႈနားေထာင္ေနမိသည္။
ေရႊ၀ါေရာင္သံဃာလႈပ္ရွားမႈကို စစ္တပ္က ၿဖိဳခဲြစဥ္တံုးကလည္း ဒိန္းမတ္ေရာက္ က်ေနာ္တို႔တေတြ ကိုပင္ေဟဂင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမပါ ေရာက္သြားၾကသည္။ ကိုပင္ေဟဂင္ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမကို ေက်ာေပး၍ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြဖက္မ်က္ႏွာမူကာ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ တုိင္ၾကသည္။ ေမတၱာေတြလည္း ပို႔ၾကသည္။ ေနာက္တေန႔ထုတ္ ဒိန္းမတ္သတင္းစာေတြမွာ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းအျဖစ္ ျမန္မာတို႔၏ ဆႏၵျပပဲြအေၾကာင္း ပါလာသည္။
ယခုတေခါက္ေတာ့ ကုိပင္ေဟဂင္ကို ခ်ီတက္ၾကဖို႔ လႈံ႔ေဆာ္မႈကို မေတြ႔ရ။ သုိ႔ႏွင့္ က်ေနာ္လည္း ဘာလင္မွာ ဆႏၵျပပဲြ လုပ္ၾကမည့္ ဂ်ာမနီမွ ဘားမားဗ်ဴရိုအဖဲြ႔၀င္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္လုိက္သည္။ သူတို႔ေတြက ေမ ၃၀ ရက္ေန႔ မတုိင္ခင္ တပတ္ႀကိဳ၍ လႈပ္ရွားမႈေတြ စတင္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။
ေမ ၃၀ မတုိင္ခင္ တရက္ ေသာၾကာေန႔ညမွာ ဦးေသာင္း၊ ကိုမုိက္ကယ္ ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ဟမ္းဘာ့ဂ္မွာ အိပ္ၾကသည္။ ထိုညမွာပင္ ကိုလံုးမွာ သီတင္းသံုးသည့္ ဦးေသာပါက လည္း က်ေနာ္တို႔တည္းသည့္ အိမ္ရွင္ ကိုဗလႀကီးက ပင့္ထားသျဖင့္ ဟမ္းဘာ့ဂ္ကို ေရာက္လာသည္။ ထိုညက စကား၀ုိင္းေကာင္းေနၾကၿပီး မနက္ ဘာလင္သို႔ ခရီးဆက္စရာ ရွိသျဖင့္ စကားဆက္ျဖတ္ကာ အိပ္ရာ၀င္ၾကရသည္။
ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒိန္းမတ္မွ သြားသည့္ သံုးေယာက္ႏွင့္ ဦးပဇင္း၊ ကိုဗလႀကီးတို႔ ဟမ္းဘာ့ဂ္ မွ ဘာလင္သြားသည့္ ရထားကို စီးလာခဲ့ၾကသည္။ ဘာလင္မွာ ေဘာလံုးပဲြ ဖိုင္နယ္ရွိသျဖင့္ အားေပးမည့္ ႏွစ္ဖက္ပရိသတ္ကလည္း ရထားေပၚမွာ အျပည့္ပါလာၾကသည္။ တလမ္းလံုး ဘီယာေတြေသာက္၊ သီခ်င္းေတြဆိုလာၾကၿပီး လံုထိန္းရဲေတြကိုလည္း ရထားေပၚမွာ ေတြ႔ရသည္။
ဘာလင္ေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းကို ဆြမ္းအျမန္ကပ္ၿပီး စုရပ္ကို ခ်ီတက္ၾကသည္။ လမ္းၫႊန္ေပးထားသည့္အတုိင္း မက္ထရို ႏွစ္ဆင့္စီးကာ သတ္မွတ္ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က အသင့္ယူလာသည့္ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ျဖန္႔ကိုင္လိုက္ၿပီး အလံမ်ား၊ ပိုစတာမ်ား၊ ဓါတ္ပံုမ်ားႏွင့္ကိုင္ကာ ေႂကြးေၾကာ္ေနေသာသူမ်ားႏွင့္ အတူ ၀င္ေရာက္ပူးေပါင္းလိုက္သည္။
“သပိတ္ - သပိတ္ --- ေမွာက္ - ေမွာက္”
“မီးဒုတ္ - မီးဒုတ္ --- ရႈိ႕ - ရိႈ႕
“ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး - ဒို႔အေရး၊ ဒို႔အေရး”
“ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ - က်န္းမာပါေစ”
“အေရးေတာ္ပံု - ေအာင္ရမည္”
ျမန္မာသံရံုးေရွ႕ေတြမွာ ဆႏၵျပၾကရာ၌ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြက တေနရာႏွင့္တေနရာ မတူၾက၊ ဦးေဆာင္သူေတြ စီစဥ္အတုိင္း ေအာ္ရသည္သာ။ ဟိုတေလာက ယူေကမွာ အဂၤလိပ္လို ေအာ္သြားသည့္ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား သေဘာက်ၾကသည္။
ဂ်ပန္ေရာက္ျမန္မာေတြက ဂ်ပန္လို ေအာ္ၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ဂ်ာမနီမွာလည္း ဂ်ာမန္လို ေအာ္ၾကေတာ့ ဒိန္းမတ္ကသြားသည့္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ “အတူတူပဲ၊ အတူတူပဲ” ဟု စိတ္ထဲက ေအာ္ပါသည္။
သံရံုးေရွ႕ ျပဳဖြယ္ကိစၥမ်ားၿပီးေတာ့ ဆႏၵျပအဖဲြ႔၀င္မ်ားကို ေန႔လည္စာေကၽြးပါသည္။ ဆႏၵလာျပသူ အမ်ားစုမွာ ဖရန္႔ဖတ္ၿမိဳ႕ေနျမန္မာမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာလင္ၿမိဳ႕မွ မနီလာေသာ္ ဦးစီးေသာ အဖဲြ႔မွ ေန႔လည္စာ စီစဥ္ေပးသည္။ ဘာလင္ေရာက္ ျမန္မာမ်ားသည္ “သံရံုးေရွ႕ဆႏၵလာျပသူမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းမငတ္ေစရ” ဟူေသာ ခံယူခ်က္ကို လက္ကုိင္ထားေၾကာင္း သူတုိ႔ ေျပာျပ၍ သိရသည္။ အလုပ္နားရက္ မရ၍ ဆႏၵျပသည့္ေန႔ သံရံုးေရွ႕ကို မလာႏုိင္ေသာ္လည္း အစားအေသာက္မ်ားကို ႀကိဳတင္စီမံခ်က္ျပဳတ္ထားခဲ့ၾကသည္။
ေန႔လည္စာ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သံရံုးေရွ႕မွ ေန၍ ဘာလင္ၿမိဳ႕လယ္ လူစည္ကားရာ အခ်က္အခ်ာ ေနရာတခုတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရး လက္မွတ္စုေဆာင္းသည့္ပဲြကို ဆက္လုပ္ၾကပါသည္။
ထိုညေနက က်ေနာ္တို႔အဖဲြ႔ေတြ လက္မွတ္ေကာက္ခံသည့္ေနရာမွာ လူစည္ကားေသာ္လည္း ေဘာလံုးပဲြ ဖုိင္နယ္ လာေရာက္အားေပးသည့္ ပရိသတ္က အမ်ားစု ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ညေနေစာင္း၍ လူစုခဲြၾကေသာအခါ ဦးပဇင္း ဦးေသာပါကႏွင့္ ကိုဗလႀကီးတို႔ ဟမ္းဘာ့ဂ္ သို႔ ျပန္သြားၾကေသာ္လည္း ဒိန္းမတ္မွ သြားသည့္ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ ဘာလင္မွ အိပ္ၾကပါသည္။ ဘာလင္တြင္ ျမန္မာအနည္းငယ္သာ ေနထုိင္ၾကေသာ္လည္း စုစုစည္းစည္းႏွင့္ ဧည့္သည္မ်ားအေပၚ ေကာင္းမြန္စြာ ဧည့္ခံၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ သူတို႔ႏွင့္ စကားလက္ဆံုၾကရာမွ သိရသည္မ်ားတြင္ ဘာလင္ရွိျမန္မာသံရံုးမွ သံအမတ္ႀကီးသည္ အဂၤလိပ္စာ အားနဲသျဖင့္ သံတမန္ေလာကတြင္ လူေတာမတိုးေၾကာင္း၊ သံအမတ္ႀကီးေနေသာ အိမ္သည္ သံရံုးအေဆာက္အဦးထက္ မ်ားစြာေကာင္းမြန္ၿပီး အိမ္ငွားခေစ်းႀကီးေပးကာ သံတမန္အဆင့္အတန္းႏွင့္ အညီေနထုိင္ေၾကာင္း၊ သံရံုး၀န္ထမ္းမ်ားမွာလည္း တဦးတည္းလူလြတ္ျဖစ္သည့္တုိင္ အလြန္က်ယ္၀န္းေသာ အခန္းမ်ား ငွားရမ္းေနထုိင္ၿပီး အခ်င္းခ်င္းလည္း မညီညြတ္ၾကေၾကာင္း စသည့္အခ်က္မ်ား ပါ၀င္ပါသည္။
က်ေနာ္အျမင္ကို ေျပာရလွ်င္ ဥေရာပတုိက္မွာ ျမန္မာသံရံုးေတြရွိေနတာကိုက က်က္သေရတံုးေနပါသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ဘာလင္က ျမန္မာသံရံုးေရွ႕မွာ ေန႔တုိင္းသာ ဆႏၵသြားျပခ်င္ေနပါေတာ့သည္။
တဆက္တည္းမွာပင္ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနမ်ား ဆူပြက္ခိုက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ သြားေအာ္လိုက္၊ သံရံုးေရွ႕မွာ ဆႏၵျပလိုက္ႏွင့္ မလံုေလာက္ေသးပဲ ပိုမိုထိေရာက္သည့္ စစ္အာဏာရွင္တိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ရပ္မ်ားကိုလည္း နည္းလမ္းရွာ လုပ္ကိုင္သြားရမည္ဟု ဘာလင္မွ အျပန္ ရထားေပၚတြင္ စဥ္းစားလာခဲ့မိပါသည္။ က်ေနာ့္လို စဥ္းစား မိသူမ်ားအားလည္း ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္လမ္းစရွာေဖြရန္ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါသည္။
ဒိန္းမတ္မွ သြားသည့္ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္ ေနာက္တေန႔ ဟမ္းဘာ့ဂ္သို႔ ျပန္မလာခင္ ဘာလင္ၿမိဳ႕အား လွည့္ပတ္ ၾကည့္ရႈခဲ့သည္မ်ားကို ေနာက္ပို႔စ္မ်ားတြင္ ေရးသားပါအံုးမည္ဟု ဆိုရင္း ဤစာကို အဆံုးသတ္လိုက္ရပါသည္။ ။
(သံရံုးေရွ႕မွ ဆႏၵျပပဲြ ဗီဒီယိုၾကည့္ရန္)
(ေမ ၃၀ ဘာလင္ ဓာတ္ပံု အယ္ဘမ္မ်ား)
http://picasaweb.google.de/greenpix09/FreeBurmaMay30Berlin
http://picasaweb.google.com/bigtheik/ProtestActionFinalDAY9
(အေပၚဓာတ္ပံု - ဟမ္းဘာ့ဂ္မွ ဘာလင္အသြား)
ဦးေသာပါက www.ashin.de ၊ ဦးေထြးေသာင္း (ဒိန္းမတ္)၊ ဦးဗလ (ဟမ္းဘာ့ဂ္)၊ ကိုမိုက္ကယ္ (ဒိန္းမတ္)၊ စာေရးသူ
Subscribe to:
Posts (Atom)