Friday, November 19, 2010

နိဂံုး (ဘီလူးတို႔ရြာ - ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

တင္ေမာင္၏ စာအုပ္ ၿပီးသြားၿပီျဖစ္ေလရာ နိဂံုးခ်ဳပ္အျဖစ္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤစာအုပ္ကို ေရးရသနည္းကို ရွင္းလင္းတင္ျပလိုပါသည္။
ပထမအခ်က္မွာ တင္ေမာင္သည္ စစ္တပ္ဆန္႔က်င္ေရးသမားတဦးမဟုတ္ပါ။ ႏုိင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးကို တုိက္ခိုက္ခ်ိန္လည္းေကာင္း၊ ႏုိင္ငံသစ္ကို တည္ေထာင္ရာတြင္လည္းေကာင္း ဗမာ့တပ္မေတာ္သည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဖြားဘက္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ တင္ေမာင္၏ ႏိုင္ငံေရးဆရာသာမက သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေဆြမ်ိဳးမ်ားတို႔သည္ တပ္မေတာ္အတြင္းတြင္ ပါရွိၾကပါသည္။ တပ္မေတာ္ကို ခ်စ္သူျဖစ္သျဖင့္ လူထုအက်ိဳးကို ထမ္းရြက္ေသာ ျပည္သူခ်စ္ တပ္မေတာ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးကို လိုလားသူျဖစ္သည္။
(၄၃) သန္းေသာ လူထုႀကီးတြင္ ပါ၀င္ေသာ လူတဦးအေနႏွင့္ အားႏဲြ႔ေသးငယ္ေသာ သာမန္ႏုိင္ငံသားတဦးျဖစ္သူ တင္ေမာင္အဖို႔ ဦးေန၀င္းႏွင့္ သူ၏လက္ကိုင္တုတ္စစ္တပ္ႀကီးကို ထိပ္တိုက္ေတြ႔မိေသာေၾကာင့္ မိသားစုပါ ဘ၀တခုလံုး ပ်က္သြားကာ ေနထုိင္ရန္ ေျမ၊ မွီတင္းရန္ ႏုိင္ငံပင္မရွိေတာ့သည့္ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္တဦး ျဖစ္ေစကာမူ ဦးေန၀င္းကိုလည္းေကာင္း၊ တပ္မေတာ္ကိုလည္းေကာင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ ေဒါသသိုျခင္း၊ ရန္ၿငိဳးဖဲြ႔ျခင္း စိတ္ထားမ်ား စုိးစိမွ မရွိပါ။ ကမၻာသူ၊ ကမၻာသားတို႔အဖို႔ ပုလိပ္ေရာဂါ၊ ေက်ာက္ေရာဂါ၊ ကင္ဆာေရာဂါ စသည္တို႔က ဖိစီးႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံၾကရရာတြင္ ထိုေရာဂါမ်ားကို မုန္းတီးေနျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးမရွိပါ။ ေရာဂါကာကြယ္ေရး၊ ကုသေရး၊ ေအာင္ႏိုင္ေရးကိုသာ အားထုတ္ေနခဲ့ၾကသကဲ့သို႔ တပ္မေတာ္ျပဳျပင္ေရးကိုသာ အားထုတ္လိုပါသည္။
“ခုိုက္ႀကံဳ၀ိဘက္၊ သံသာဆက္၌၊ ႀကိဳက္လတ္တံုမူ၊ တံု႔မယူလို” ဟု အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး ေရးသားသကဲ့သို႔ ရန္မတံု႔လိုပါ။ အကယ္၍ ဦးေန၀င္းတေယာက္ တင္ေမာင္ရွိရာေဒသသို႔ ဒုကၡႏွင့္ ေျပးလာရေသာအျဖစ္ႏွင့္ ႀကံဳပါက ကယ္တင္ကူညီမည့္သူမွာ တင္ေမာင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေန၀င္းႏွင့္ သူ၏ စစ္တပ္ကို မုန္းတီးမႈမရွိခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ျပဳျပင္သင့္သည္မ်ားကို ျပဳျပင္ရန္ အႀကံေပးခ်က္မ်ားကို တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲမ်ားထံသို႔ အတြင္းစာမ်ား ေပးပို႔ေလ့ရွိသည္ကို သူတို႔သိၾကပါသည္။
တပ္မေတာ္ျပဳျပင္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္၏ အျပစ္အနာမ်ားကို ေ၀ဖန္ေရးသားသည္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေန၀င္းႏွင့္ သူ၏တပ္မေတာ္က က်ဴးလြန္ေသာ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးမ်ားသည္ ႀကီးမားမ်ားျပားလြန္းပါသည္။ သူတို႔ က်င့္ႀကံေသာ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးမ်ားသည္ ကမၻာ့သမုိင္းတြင္ မၾကားစဖူး၊ မႀကံဳစဖူး၊ ယံုၾကည္ဖြယ္မရွိသေလာက္ ထူးျခား၊ ဆိုးရြား၊ ဆန္းျပားလွပါသည္။ ထုိသုိ႔ ရက္စက္မႈ ကမ္းကုန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ခဲ့ေသာ အမႈမ်ိဳးမ်ား ထပ္မံမေပၚေစရန္ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔အတြက္ မွတ္တမ္းတင္သင့္သျဖင့္ ဤစာအုပ္ကို ေရးသားသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
တင္ေမာင္ထြက္ခြာၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ားကို စာဖတ္သူမ်ား ေကာင္းစြာ သိရွိၾကပါသည္။ က်မ္းေလးမည္ စိုးသျဖင့္ အထူးအက်ယ္ေရးသားရန္ မလိုပါ။
အာဏာစက္သည္ ကုိင္စဲြသူတုိ႔ကို ပ်က္စီးေစပါသည္။ အာဏာရွင္တစုက မိမိတို႔သာ အာဏာကို အၿမဲအစဥ္ ထိန္းသိမ္းဆုပ္ကိုင္ထားႏုိင္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္၏ စစ္အင္အား၊ လက္နက္အင္အားတို႔ကို လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုတိုးခဲ်႕သည့္ စရိတ္စက ႀကီးမားျခင္းႏွင့္ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစု၏ အျမတ္ႀကီးစား လက္၀ါးႀကီးအုပ္ စီးပြားေရးစနစ္ျဖင့္ ခိုး၀ွက္လုယက္ေနေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတခုလံုး စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီး ဆုိက္ေနပါသည္။ မီးေလာင္သစ္တံုးကဲ့သို႔ ျပာပူအံုးၿပီး တေရြ႕ေရြ႕တိုေတာင္းေနေလရာ ႏုိင္ငံႀကီးပ်က္စီးကာ လူမ်ိဳးျခားတို႔၏ ကၽြန္ႏုိင္ငံအျဖစ္သို႔ သက္ေရာက္ႏုိင္သည့္တုိင္ အေျခအေနဆိုးရြားေနပါသည္။
ျပည္သူတို႔ မည္ေရြ႕မည္မွ် နစ္နာဆင္းရဲ က်ပ္တည္းငတ္မြတ္ေနေစကာမူ လူထုႀကီး၏ ေ၀ဒနာကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ မိမိတို႔အာဏာရရွိေရး ရည္ရြယ္ခ်က္တခုသာ ရွိေသာ စစ္၀ါဒီအုပ္စုတို႔က အာဏာလႊဲမေပးလိုသျဖင့္ ျပည္သူတို႔အား ဖိႏွိပ္ေနရာတြင္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ကို လံုး၀ပိတ္ပင္ထားပါသည္။ ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အမ်ားသေဘာတူ ဟူေသာ စကားလံုးကိုပင္ သံုးခြင့္မရွိေတာ့ပါ။ သတင္းစာမ်ားအဖို႔ ေရလွ်ံျခင္း၊ ငလ်င္လႈပ္ျခင္း၊ သဘာ၀ သတင္းမ်ားပင္ ေရးသားခြင့္မရွိေတာ့ပါ။ သူတို႔လက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးမွာ လူထုႀကီးတရပ္လံုး အားထုတ္မွသာ ျဖစ္ေျမာက္ႏုိင္မည္ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္က ေတာ္လွန္ေရးအစုိးရဟု ေၾကညာကာ လက္နက္ႏွင့္ အာဏာသိမ္းခ်ိန္မွ စတင္ကာ စစ္၀ါဒီႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက အာဏာကို ျပန္လည္ေပးရန္ စိုးစိမွ် ရည္မွန္းခ်က္မရွိပါ။ စစ္၀ါဒႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ကာ စစ္ဗိုလ္မ်ားသာ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ဓနစြမ္းအားမွန္သမွ်ကို ခံစားေစမည္။ အႀကီးအကဲျဖစ္ေသာ မိမိ၏ မိသားစုက ႏုိင္ငံ၏ သယံဇာတပစၥည္းမွန္သမွ်ႏွင့္ အရပ္သားလူထုႀကီး၏ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားမွန္သမွ်ကို အလုိရွိသလုိ စားသံုးခံစားခြင့္ ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္လုယက္ေနသည္ ျဖစ္ပါသည္။
ယင္းသို႔ လုယက္သည္ကို ျပည္သူတုိ႔က ၾကည္ျဖဴႏုိင္သည္မဟုတ္သည္ကို ေရွးမဆြကပင္ သိရွိသူျဖစ္သျဖင့္ ဦးေန၀င္းသည္ အာဏာမသိမ္းမီကပင္ စစ္အင္အားကို တိုးခ်ဲ႕ခဲ့ပါသည္။ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံမွ ဂ်ီ (၃) ေသနတ္မ်ား စသည့္ လက္နက္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္း၊ ရပ္ကြက္တြင္း ဆူပူသူမ်ားကို ႏွိမ္နင္းရန္ အေသးစားသံခ်ပ္ကာကားမ်ား၊ စစ္သားတင္ယာဥ္မ်ား စသည္တို႔ကို ၀ယ္ယူကာ စစ္အင္အားကို ျဖည့္တင္းၿပီးမွ အာဏာသိမ္းသည္ ျဖစ္ပါ၏။
စစ္တပ္က သိမ္းယူထားေသာ အာဏာကို လက္နက္ႏွင့္ ထိန္းသိမ္းထားရံုသာမက တဘက္ကလည္း ၀ါဒျဖန္႔ ကိရိယာမ်ားႏွင့္ ထိန္းထားပါေသးသည္။ သတင္းဆက္သြယ္မႈ လြယ္ကူေသာ ဤေခတ္ႀကီးတြင္ စာနယ္ဇင္း၊ ေရဒီယို ၀ါဒျဖန္႔ယႏၲရားေကာင္းမ်ားကို သံုးပုိင္ခြင့္ရွိေသာ အာဏာရွင္စနစ္တို႔သည္ သက္ဆိုးရွည္ေလ့ရွိပါသည္။ ထိုအခ်က္ကို သိရွိသူ ဦးေန၀င္းက ၀ါဒျဖန္႔ေဆာင္ပုဒ္မ်ားႏွင့္ လူထုမေက်နပ္မႈမ်ားကို ဟန္႔တားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
အာဏာလုၿပီး (၄) ႏွစ္ ၾကာေသာအခါတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အာဏာကို မူလပို္င္ရွင္ ျပည္သူလူထုႀကီး၏ လက္သို႔ ျပန္လည္အပ္ႏွင္းခဲ့ပါမည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ က်ိကၠဆံကြင္း လယ္သမားၫႇိႏိႈင္းပဲြတြင္ စတင္ေျပာကာ လိမ္လည္မုသားႏွင့္ လူထုကို မ်က္စိလွည့္စားခဲ့ပါသည္။
အေျခခံဖဲြ႔စည္းပံုဥပေဒသစ္ ေရးသားၿပီး ေရြးေကာက္ပဲြက်င္းပ၍ လႊတ္ေတာ္သစ္ ဖဲြ႔စည္းသည္မွာလည္း လိမ္လည္ မ်က္လွည့္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္ေပါင္းေသာအခါတြင္ စစ္၀တ္စံု၀တ္ထားသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက သူ၏လက္မွ အာဏာကို ေတာင္ရွည္ပုဆိုးဆင္ထားေသာ အရပ္သားႀကီး ဦးေန၀င္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲယူငင္ထားသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ႏုိင္ငံ၏ ဓနမ်ားကို မတရားခိုး၀ွက္လြန္းသျဖင့္ ျပည္သူအလံုးတို႔က အံုႂကြဆူပူၾကေသာအခါ ၀ယ္ယူသိုမွီးထားေသာ ဂ်ီ (၃) ေသနတ္မ်ားႏွင့္ပင္ အစုလိုက္အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္ကာ စစ္အစုိးရသစ္အသြင္ အာဏာကို လုယူခဲ့ျပန္ပါသည္။ အမည္သစ္မ်ားႏွင့္ တက္လာေသာ စစ္အစိုးရမ်ားက အမ်ိဳးသားညီလာခံႀကီး က်င္းပကာ ဖဲြ႔စည္းပံုဥပေဒသစ္ ေရးသားၿပီး ပါတီစံုဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံ တည္ေထာင္မည္ဟု ေအာ္ဟစ္ေနသည္မွာလည္း လိမ္လည္ေနေသာ မုသားမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ဗိုလ္တစုက ရယူထားေသာ အာဏာကို မည္သည့္အရပ္သား ကိုမွ လဲႊြေျပာင္းမည္မဟုတ္ပါ။ ျပည္ပဖိအားေပးမႈကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ မုသားအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာေနမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
စစ္အာဏာရွင္တစုတို႔က တပ္မေတာ္ႀကီးကို လက္ကိုင္တုတ္ျပဳလုပ္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ တပ္မေတာ္သည္ ႏုိင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးကို တုိက္ေပးေသာ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္သျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးတည္ၿမဲရန္အတြက္ တပ္မေတာ္သာ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ၀ါဒျဖန္႔သည္မွာလည္း မုသားသာ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္မေတာ္သည္ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြတြင္ ေနာက္တန္းမွ ပါလာေသာ အဖဲြ႔အစည္းအငယ္စားတခုသာ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆံုး နိဂံုးအျဖစ္ စာဖတ္သူ၏ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီးကို ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာရြင္လန္းၾကပါေစဟု ေမတၱာပို႔ကာ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုေသာ္လည္း မျပဳႏုိင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူ ျမန္မာျပည္သူတို႔အဖို႔ စစ္၀ါဒီ ေသြးစုပ္တစုကို ဖယ္ရွားျခင္းမျပဳႏုိင္သမွ် ကာလပတ္လံုး လူထုႀကီးအဖို႔ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္၏ ခ်မ္းသာျခင္း တို႔ကို ရရွိႏုိင္မည္ မဟုတ္ေလေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာ့စစ္အင္အား ေလးသန္းေက်ာ္ရွိေစကာမူ တပ္မေတာ္ႀကီးတခုလံုးသည္ လူထုႀကီး၏ အေသြးအသားကို စုပ္မ်ိဳလိုေသာ စစ္၀ါဒီမ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ တပ္မေတာ္မိသားစုမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားတို႔သည္လည္း စစ္၀ါဒီတို႔ ေသြးစုပ္မႈေၾကာင့္ ဆင္းရဲတြင္း နစ္ေနၾကပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတ၀ွမ္း တန္ခိုးႀကီးဘုရားမ်ားတြင္ ခ်ိပ္ဆဲြထားေသာ ဓာတ္ပံုႀကီး (၅) ခုမွ စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး (၅) ဦးႏွင့္ လက္ေ၀ခံ စစ္တပ္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ပိုင္ရွင္တစုတို႔ကိုသာ ဖယ္ရွားရန္လိုပါသည္။ သူတို႔ကို ဖယ္ရွားရန္အတြက္ ျပည္ပႏုိင္ငံႀကီးငယ္မ်ားတို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္အားထားေနသည္မွာ အက်ိဳးမရွိပါ။ မည္သူကမွ၊ မည္သည့္ႏုိင္ငံကမွ ျမန္မာျပည္အတြက္ ေသြးႏွင့္ေခၽြးကို အသံုးျပဳကာ တိုက္ခုိက္ေပးမည္ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ကို ဖယ္ရွားရန္မွာ ျပည္တြင္းရွိ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားတို႔သာ တတ္စြမ္းႏုိင္ပါသည္။ ျပည္သူတို႔က အားမထုတ္လွ်င္ ျပည္သူတို႔သာ ခံၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားႏွင့္ ျပည္သူလူထုႀကီးတို႔က ေသြးစုပ္ စစ္၀ါဒီတစုကို ဖယ္ရွားႏုိင္ကာ စိတၱသုခ၊ ကာယသုခႏွင့္ ျပည့္စံုၾကပါေစဟု ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္း ေနပါေၾကာင္း။ ။

ဦးေသာင္း

Friday, November 12, 2010

(၅၈) ျပဳခ်င္ရာျပဳႏုိင္ေသာ ဦးေန၀င္း၏ ေဒါသ

ျပည္မွ မထြက္မီတြင္ အစုိးရက ျပည္သူပုိင္သိမ္းပိုက္ထားေသာ ေၾကးမံုသတင္းစာ ေလ်ာ္ေၾကးရရွိေရးကို ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္စန္းယုကိုပင္ ပန္ၾကားရာက အျမန္ေပးေခ်ရန္ အမိန္႔ထုတ္ေပးသျဖင့္ ေၾကးမံုသာမက အျခားသတင္းစာမ်ားပါ ေလ်ာ္ေၾကးရပါသည္။
ကုန္စံုဆုိင္မွ စတင္ကာ ေက်ာင္းမ်ားအထိ လုပ္ငန္းေပါင္းေထာင္ေသာင္းကို ျပည္သူပိုင္ျပဳခဲ့ရာတြင္ ႏုိင္ငံျခားပိုင္ရွင္ႀကီးမ်ားမွ တပါး ႏုိင္ငံသားမ်ားကို ေလ်ာ္ေၾကးမေပးခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ေဒၚခင္ေမသန္းႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္သူ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္တဦးမူ ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြႏွင့္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးခဲ့ပါ၏။ ကုေဋမ်ားစြာတန္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားပုိင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို ျပည္သူပုိင္ျပဳရာတြင္ ၄၀ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ျပည္သူပုိင္ျပဳစဥ္က တာ၀န္ယူေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ အိတ္မ်ားအတြင္းသို႔ ေရာက္သြားၿပီး (၂၀) ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ေလလြင့္ေပ်ာက္ပ်က္ကာ အစိုးရ၏ ဘ႑ာတုိက္သို႔ (၄၀) ရာႏႈန္းခန္႔ ေရာက္ရွိေလမည္ဟု အမ်ားက ခန္႔မွန္းၾကသည္။ စာရင္းအင္းမ်ား မရွိေတာ့ပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၁၈၈၆ ခုႏွစ္က အေျခစိုက္ေသာ ဘီအုိစီ ေရနံကုမၸဏီကို ျပည္သူပုိင္ျပဳရာ၌ ေပါင္စတာလင္ (၆၂) သန္းခဲြ ေလ်ာ္ေၾကးေပးခဲ့ပါသည္။ ယင္းလုပ္ငန္း၏ အစုရွယ္ယာ (၃၃.၃၃) ရာႏႈန္းကို ၁၉၅၄ ခု၊ ဒီမုိကေရစီ အစိုးရေခတ္က ၀ယ္ယူထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြရွားပါးခ်ိန္တြင္ ထိုေရြ႕ထိုမွ် အလံုးအခဲႏွင့္ ေပးသည္မွာ ဘီအုိစီကုမၸဏီအရာရွိႀကီးမ်ားႏွင့္ ဦးေန၀င္းႏွင့္ ခင္မင္ျခင္း၊ ဦးေန၀င္းက ဘိလပ္သို႔ မၾကာခဏ သြားေရာက္အပန္းေျဖသျဖင့္ အားနာျခင္း၊ မ်က္ႏွာပူျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေပးသည္ဟု ဆိုပါ၏။ ဘီအုိစီသို႔ ေဆာလ်င္စြာ ေလ်ာ္ေၾကးေပးသည္မွာ ဦးေန၀င္းကို ေကာ္မရွင္ပဲြခေပးသျဖင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
ေၾကးမံုသတင္းစာလုပ္ငန္းကုိ တင္ေမာင္က အစုရွယ္ယာ (၆၀) ရာႏႈန္း ပိုင္ပါသည္။ တည္ေထာင္စက ဦးပြင့္ေကာင္းက လိုေလသမွ် ေငြစိုက္ခဲ့ပါသည္။ ေဒါက္တာေအးေမာင္က အစု၀ယ္ရန္ စီစဥ္ၿပီးမွ သူႏွင့္ တဲြဖက္ ၀တ္လံု မြန္စံလႈိင္အား လႊဲေပးပါသည္။ က်န္အစုရွင္မ်ားမွာ က်ေနာ္၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာဇ၀န၊ အယ္ဒီတာ ကိုခင္ေမာင္ရီႏွင့္ မန္ေနဂ်ာ ဦးေသာ္တို႔ကို အစုေငြမ၀ယ္ႏုိင္ေစကာမူ ေစတနာ အစုမ်ားေပးကာ ပိုင္ဆုိင္ေစပါသည္။ ေၾကးမံုသည္ ေရာင္းမေလာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထြက္ၿပီးတႏွစ္အၾကာတြင္ အစုရွင္တုိ႔ အသီးအပြင့္မ်ား ခံစားၾကရပါသည္။
စတင္ထြက္စဥ္က ေခတ္မီစက္သစ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ရုိက္ႏွိပ္မည္ဟု ေၾကညာခဲ့ေသာ္လည္း စက္သစ္ဟု ဆိုသည္မွာ မွန္ကန္သည္ ဆုိေစကာမူ သတင္းစာရိုက္ေသာ စက္မ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ စာအုပ္စာမ်က္ႏွာရိုက္ေသာ စက္သစ္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဦးဟန္ရွိန္ႏွင့္သားမ်ား ကုမၸဏီက ၀ယ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ျပည္နယ္မ်ား ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးအတြက္ သြင္းကုန္လိုင္စင္မ်ားကို ျပည္နယ္မ်ားသို႔ ထုတ္ေပးရာ ကယားျပည္နယ္ဖံြ႔ၿဖိဳးေစရန္ တင္သြင္းေသာ ပံုႏွိပ္စက္မ်ားကို ျပည္နယ္၀န္ႀကီး စပ္၀ဏၰက ေမွာင္ခိုေရာင္းေသာ စက္မ်ားျဖစ္ပါသည္။
ကယားျပည္နယ္အစုိးရက အသံုးျပဳရန္ေပးေသာ ဂ်စ္ကားအသစ္စက္စက္မ်ားကိုလည္း ေမွာင္ခုိေရာင္းသျဖင့္ သတင္းစာသံုးရန္ ႏွစ္စီး၀ယ္လုိက္ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္အမ်ားတို႔သည္ ျပည္နယ္ဖြ႔ံၿဖိဳးေရး အတြက္ရရွိေသာ ႏုိင္ငံျခားကုန္စည္တင္သြင္းခြင့္ လိုင္စင္မ်ားကို ျပည္နယ္လူထုအတြက္ အသံုးမျပဳဘဲ ေမွာင္ခိုေရာင္းစားေလ့ရွိပါသည္။ ထိုေမွာင္ခိုကုန္မ်ားကို ၀ယ္ယူပါက ျပည္နယ္မ်ားကမွ လူထုတို႔ တိုးတက္ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈကို အဟန္႔အတားျဖစ္ေလမည္ေလာဟု ေတြးေတာမိကာ မ၀ယ္ဘဲ ဆုိင္းငံ့ေနခဲ့ပါေသးသည္။ “ခင္ဗ်ားမ၀ယ္လို႔ ၾကားပဲြစားတဦးကို ေရာင္းလို္က္ၿပီ။ အခုမွ လိုခ်င္လွ်င္ ငါးရာခုိင္ႏႈန္းအျမတ္ေပးရမယ္” ဟု စက္ေရာင္းသူ ၾကားပဲြစားက ေျပာပါသည္။ ေစတနာအတြက္ ဆိုင္းငံ့မိေသာေၾကာင့္ ေစ်းပိုေပးခဲ့ရပါေသးသည္။
သတင္းစာထြက္ၿပီး တႏွစ္မရွိမီကပင္ စက္အားလိုလာပါ၏။ စာအုပ္ရုိက္ေသာ စက္ကေလးမ်ားႏွင့္ ပံုႏွိပ္ရန္ မလံုေလာက္ေတာ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သတင္းစာတန္ခိုး ႀကီးလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ၀န္ႀကီးဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ကူပါသည္။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး သခင္ခ်စ္ေမာင္က အဂၤလိပ္သံရံုးသို႔ ေထာက္ခံခ်က္ေပးသျဖင့္ John Dickson Co. အဂၤလိပ္ ကုမၸဏီက လိပ္လည္စက္ႀကီးတခုကို အေႂကြးေပးပါသည္။ မလံုေလာက္ေသးပါ။
ေၾကးမံု၏ ေစာင္ေရမွာ မ်ားစြာတိုးတက္ေနသျဖင့္ စက္သစ္၀ယ္ရန္ လိုအပ္ေနျပန္ပါသည္။ လိပ္လည္စက္ႏွင့္ မႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဗမာ့ေခတ္တြင္ ရွိစဥ္က ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ အသံုးျပဳေသာ Rotary ပတ္လည္စက္ႀကီးမ်ားကို တပ္ဆင္စဥ္က အခက္ေတြ႔သျဖင့္ မသံုးရဲ ျဖစ္ေနပါသည္။
ႏွစ္လတိုင္တိုင္ တပ္ဆင္ရေသာ ထိုစက္ႀကီးမ်ားကို ဗမာ့ေခတ္တြင္ စမ္းသပ္ပံုႏွိပ္စဥ္က အသင့္အတင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ သတင္းစာထြက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သတင္းစာထုတ္မည့္ေန႔ညသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ပံုႏွိပ္မရေတာ့့ပါ။ စက္သစ္ႏွင့္ထြက္ရန္ ေၾကညာၿပီး ေစာင္ေရမ်ား ပိုမိုလက္ခံထားပါသည္။ မထြက္မီ တေန႔တညလံုး ျပင္ဆင္ေသာ္လည္း မည္းနက္ညစ္ေပေသာ သတင္းစာသာ ထြက္လာပါသည္။ ဇဲြနပဲႀကီးမားသူ ဦးအုန္းခင္ပင္ နံနက္ (၄) နာရီ ထိုးေသာအခါ “မင္းလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေတာ့” ဟု ဆိုကာ ထြက္သြားပါသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ေသာနည္းႏွင့္ ရိုက္ႏွိပ္ရသျဖင့္ ပဲြဦးထြက္သတင္းစာကို မလွမပ ထုတ္ခဲ့ရပါ၏။
စက္သေဘာမွာ ခဲစာလံုးမ်ား စာစီၿပီးဖဲြ႔ထားေသာ ခဲစာလံုးစာမ်က္ႏွာကို စကၠဴပလတ္စတစ္ျပားေပၚသို႔ ပံုစံကူးရပါသည္။ ထိုမွ ခဲရည္ေလာင္းကာ ရရွိေသာ စာမ်က္ႏွာျပားႀကီးကို စက္သို႔တင္ကာ ရိုက္ရပါသည္။ ေလးလံေသာ ဖိတံုးႀကီးႏွင့္ ဖိႏွိပ္ကာ ပံုစံကူးေလတုိင္း မလွမပထြက္ေနပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ခဲစာလံုးမ်ား ထြင္းထုေသာ စက္တြင္ခဲသားမ်ား မာေက်ာေစရန္ ထည့္ရေသာ သတၱဳတမ်ိဳးကို စက္ဆရာတဦးက ခုိးကာ ေရာင္းစားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကို သိရွိရေသာအခါ တင္ေမာင္မ်ားစြာ စိတ္ဆိုးမိပါသည္။ သူတပါးထိနာေစရန္ တသက္ပတ္လံုးမျပဳခဲ့ပါလ်က္ စိတ္ကို မထိန္းႏုိင္ဘဲ “ဒီေကာင္ကို ေထာင္ခ်မည္” ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ရဲဌာနသို႔ ခိုးမႈႏွင့္ တုိင္တန္းမိပါ၏။ ဦးအုန္းခင္က ေျဖသိမ့္ပါသည္။ “တို႔ညံ့လို႔ ခံရတာပါကြာ။ မလုပ္ပါႏွင့္” ဟု သူကဆိုကာ အမႈကို ရုပ္သိမ္းေစပါသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ေၾကးမံုအတြက္ စက္၀ယ္ရန္ လိုင္စင္ေလွ်ာက္ရာ ၀န္ႀကီးဦးရာရွစ္က ေမးျမန္းမႈပင္ မျပဳဘဲ လိုင္စင္က်ပ္တသန္းဖိုး ခ်ေပးရွာပါသည္။ လိုင္စင္ရခုိက္ ေတာ္လွန္ေရးအစုိးရတက္လာသျဖင့္ ျပည္သူပိုင္ျပဳမည့္ ေဘးရန္ကို ျမင္ၾကေသာ အစုရွင္မ်ားက လုိင္စင္ကို ေရာင္းစားရန္ စိတ္ကူးၾကပါသည္။ တင္ေမာင္က လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္ သတင္းစာတေစာင္ Offset စက္သစ္စနစ္ႏွင့္ ရိုက္ႏွိပ္သည္ကို ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္ ထိုစက္ကို ၀ယ္မည္ဟု ခုိင္မာစြာ ဆံုးျဖတ္ကာ အေမရိကန္သို႔ ထြက္ခဲ့ပါသည္။
ဤတခ်ီတြင္ မိမိကိုယ္တုိင္ စက္ထုတ္လုပ္ေသာ စက္ရံုႀကီးႏွင့္ စက္ကိုသံုးေနေသာ သတင္းစာမ်ားသို႔ သြားေရာက္သင္ၾကားၿပီးမွ ၀ယ္ခဲ့ပါသည္။ အခက္အခဲေတြ႔ပါေသးသည္။ တင္ေမာင္က စက္ကိုသာ သင္ၾကားခဲ့ၿပီး ပံုႏွိပ္ရန္ ခဲျပားဓာတ္ပံုရုိက္ေသာ နည္းကို မသင္ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ ပံုႏွိပ္၍မရဘဲ ဒုကၡေရာက္ပါေသးသည္။ ရန္ကုန္တြင္ အေတာ္ဆံုးစက္ဆရာ ကိုပိုက္ႀကီးဆိုသူကို ပံုႏွိပ္ေလာကတခုလံုးက အားကိုးၾကရပါသည္။ သူႏွင့္ အယ္ဒီတာ ဦး၀င္းတင္တို႔ အားထုတ္မွ လွပေသာ သတင္းစာထြက္လာပါသည္။ ေၾကးမံုသည္ အာရွတြင္ ပထမဆံုးေသာ Offset ပံုႏွိပ္စက္ သတင္းစာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေၾကးမံုသတင္းစာကို ျပည္သူပုိင္ျပဳစဥ္က တုိက္ေရာ၊ ေျမေရာ၊ စက္ႏွင့္ ကားမ်ားပါ တန္ဖိုးမွာ ထုိစဥ္က ေငြက်ပ္တသန္းခန္႔ တန္ရွိပါသည္။ ေလ်ာ္ေၾကးအဖဲြ႔က က်ပ္ (၄၀၀၀၀၀) ေလးသိန္းတန္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး အစိုးရက ရရန္ အခြန္ေတာ္ က်ပ္ (၂၀၀၀၀၀) ႏွစ္သိန္းရရန္ ရွိသည္ဆိုကာ က်ပ္ႏွစ္သိန္းတန္ ဒီဘင္ခ်ာေငြေခ်း စာခ်ဳပ္ကို ထုတ္ေပးပါသည္။ တႀကိမ္တည္းေပးသည္မဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) အလီလီ ေပးေခ်မည္ဟု စာခ်ဳပ္ (၂၀) ကို ထုတ္ေပးပါသည္။ မိမိတန္ဖိုးထက္ အဆမ်ားစြာ နည္းပါးေစကာမူ ထုိစဥ္က ေငြေစ်းႏွင့္ တန္ဖိုးရွိေသးသျဖင့္ လက္ခံခဲ့ပါ၏။
ေငြေပးဒီဘင္ခ်ာ စာခ်ဳပ္မ်ားကို ပိုက္ကာ အေမရိကန္သို႔ ထြက္လာၿပီး ႏွစ္စဥ္ ေငြက်ပ္ႏွစ္ေသာင္းထုတ္ကာ အစုရွင္မ်ားကို ခဲြေပးရပါသည္။ တင္ေမာင္ရရွိေသာ ေငြကို ေဆြမ်ိဳးမ်ားအား ေထာက္ပံ့ၿပီး အခ်ိဳ႕ကို ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္သို႔ လႉဒါန္းပါသည္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါတြင္မူ အေမရိကႏွင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံသတင္းစာမ်ားတြင္ တင္ေမာင္ေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဦးေန၀င္းက စိတ္ဆိုးသျဖင့္ အျပစ္ေပးရန္ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ဦးထြန္းတင္က အမိန္႔ထုတ္လုိက္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ပထမေငြစုဘဏ္တြင္ အပ္ႏွံထားေသာ တင္ေမာင္ပိုင္ စုေငြမ်ားကို သိမ္းပိုက္ပါသည္။
ထုိေနာက္ ေငြထုတ္ရန္ တင္ေမာင္က ေပးပို႔ေသာ တႏွစ္တြက္ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ က်ပ္ႏွစ္ေသာင္းတန္ဒီဘင္ခ်ာ စာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ကို အစုိးရေငြစုဘဏ္ေငြ က်ပ္ႏွစ္ေသာင္း မထုတ္ေပးဘဲ က်ပ္ရွစ္ေထာင္သာ ထုတ္ေပးပါသည္။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေငြေပးစာခ်ဳပ္မွ တင္ေမာင္ရရွိမည့္ ေလ်ာ္ေၾကးက်ပ္ (၁၂၀၀၀၀) ကို သိမ္းကာ အျခားအစုရွင္မ်ားကိုသာ ေငြေပးေခ်သည္ဟု ဆိုပါသည္။
ေငြစုဘဏ္က ေငြစုစာခ်ဳပ္ကို အျပည့္မေပးဘဲ ကပ္သီးကပ္သပ္ အခ်ိဳ႕တ၀က္ကိုသာ ထုတ္ေပးသည္ဟု မည္သည့္ ကမၻာတြင္မွ မႀကံဳဖူးပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္သာ ျပဳ၀ံ့ျပဳရဲေသာ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ ဦးေန၀င္း၏ အာဏာစက္ႏွင့္ ေဒါသစက္သည္ ျပင္းထန္လွပါ၏။ ။

Friday, November 5, 2010

(၅၇) ႏိုင္ငံမရွိေသာ ဒုကၡသည္တေယာက္ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ဇာတိေျမမွ ထြက္လာစဥ္က (၃) ႏွစ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ျပည္ေတာ္ျပန္ႏုိင္ေလမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါသည္။ “က်ံဳးပတ္လည္ျပ ၿမိဳ႕ရိုးေတြနဲ႔ ျပအိုးပါ တဆယ့္ႏွစ္ တံခါးပါေနာ္၊ မျမင္ရအတန္ၾကာမွာမို႔ ျပန္ကာရႈစား” ဟူေသာ ေတးကို ညည္းဆိုရင္း ၁၉၇၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လက ျပည္မွ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။
“တို႔ႏုိင္ငံကို ၀င္ၾကည့္စမ္းပါ” ဟု သံအမတ္ႀကီးက ဖိတ္သျဖင့္ ယူဂိုဆလပ္ႏုိင္ငံသို႔ ၀င္ေရာက္ရန္ ဘိလပ္တြင္ ေခတၱနားရန္ စီစဥ္ခဲ့ေသာ္လည္း မ၀င္ႏုိင္ပါ။ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ထုတ္ေပးရာတြင္ အေမရိကန္သို႔ အေရွ႕ဘက္လမ္းမွသာ သြားရမည္။ အျခားႏုိင္ငံမ်ားသို႔ ၀င္ခြင့္မျပဳဟု ေရးထားပါသည္။ ျပည္မွထြက္ခဲ့ရာတြင္ပင္ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ားမလြတ္ရေသးပါ။ အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာကာ စည္းကမ္းတင္းထားသည့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကေလးကို ကသိကေအာက္ “ခံ” ရပါေသးသည္။
ဦးေန၀င္း ခ်မွတ္ေသာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က ေဒၚခင္ေမသန္း၏ေမာင္ ဦးေဂ်ာ္ဂ်ီဘသန္းသည္ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံသို႔ ခရီးထြက္ရာမွ အေမရိကန္သို႔ ခရီးဆက္လိုေသာေၾကာင့္ ဘြန္းၿမိဳ႕၊ ျမန္မာသံရံုးတြင္ ေလွ်ာက္ထားရာ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္တြင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္ခြင့္ရွိသည္ဟု ျဖည့္စြက္ေပးခဲ့ပါသည္။ ေရႊေယာက္ဖကို စိတ္ဆိုးရာမွ ႏိုင္ငံျခားသို႔ သြားသူမ်ား ႏုိင္ငံတခုမွ အျခားႏုိင္ငံတခုသို႔ ကူးခြင့္ပိတ္ေစဟု အမိန္႔ထုတ္ခဲ့ပါသည္။
အေမရိကန္သို႔ တုိက္ရိုက္သြားရမည္ဟု အမိန္႔ရွိေစကာမူ ေလယာဥ္အဆင္မေျပသျဖင့္ ထုိင္းႏွင့္ ေဟာင္ေကာင္သို႔ ၀င္ေရာက္နားရပါသည္။ မိသားစုေလးဦးတို႔ ခရီးထြက္ခဲ့ရာ၌ က်ပ္ေငြေလးရာႏွင့္ ညီမွ်ေသာ ႏုိင္ငံျခားေငြကိုသာ ယူေဆာင္ခြင့္ျပဳေလရာ ထိုေငြမွာ ထုိင္းေလဆိပ္တြင္ ေပးရေသာ ကူလီခႏွင့္ ကုန္သြားပါ၏။ သတင္းစာေလာကသားတို႔သည္ ၀ံသာႏုရကၡိတတရားရွိၾကပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းသို႔ ေရာက္လာၿပီးမွ ေငြျပတ္သြားသျဖင့္ တင္ေမာင္က ေငြေခ်းလိုက္ရေသာ သတင္းေထာက္မ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ ယခုမိမိတြင္ အေရးႀကံဳေသာအခါ၌ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္၊ ထုိင္းသတင္းေထာက္စသည္တို႔က ကူညီၾကသျဖင့္ အခက္အခဲ မရွိခဲ့ပါ။
အေမရိကန္ျပည္၊ မစ္ဇူရီျပည္နယ္၊ ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္လည္း သတင္းစာအယ္ဒီတာပိုင္ရွင္က ေနထုိင္ရန္အိမ္ခန္း အသင့္ငွားထားကာ ႀကိဳဆိုပါသည္။ သူရန္ကုန္သို႔ လာေရာက္စဥ္က မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ကာ အေမရိကန္သြားတုိင္း သူ၏ အိမ္သို႔ ၀င္ေရာက္တည္းခိုခဲ့ပါသည္။ စာေရးသျဖင့္ ေထာင္က်ရေသာအျဖစ္ကို သူက စိတ္မေကာင္းပါ။ ေထာင္မွ ထြက္စကာလက “မင္းတို႔ႏုိင္ငံမွာ သတင္းစာအလုပ္ကို လုပ္ရတာက မလြယ္ပါလားကြာ” ဟု ေျပာကာ အေရးႀကံဳက သူ႔ထံသို႔ ေျပးခဲ့ပါဟု ဖိတ္ေခၚထားခဲ့သည့္အတုိင္း သူ႔ထံသို႔လာခဲ့ရာတြင္ လိုေလေသးမရွိ ကူညီပါသည္။ သူ၏ သတင္းစာတြင္ ေဆာင္းပါးေရးခြင့္ ျပဳပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးမပါေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းမ်ားကို စတင္ေရးခဲ့ပါသည္။
သတင္းစာမွာ ေတာၿမိဳ႕ငယ္တြင္ အေျခစိုက္ကာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္သို႔ ေရာင္းရသျဖင့္ ေစာင္ေရမမ်ားပါ။ သတင္းစာတြင္ ေဆာင္းပါးေရးရာ၌ ေကာ္လံေၾကးမ်ားမ်ား မေပးႏုိင္ပါ။ မိသားစုေလးဦးတြင္ သားႀကီးက ေကာလိပ္ေက်ာင္း၌ ၀င္ခြင့္ရေသာအခါ စားစရိတ္က ႀကီးမားလာေစကာမူ မိတ္ေဆြက လိုသမွ်ကူညီရွာပါသည္။ မိမိကလည္း စာေရးျခင္းအလုပ္တြင္ ဓာတ္ပံုဘေလာက္လုပ္ငန္းကိုပါ လုပ္ကိုင္မွ ကရုဏာႏွင့္ကူညီေသာေငြကို မလိုေတာ့ဘဲ မိမိေျခေထာက္ေပၚတြင္ မိမိရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး စာေရးျခင္း၊ စာဖတ္ျခင္း၊ သတင္းေထာက္လုပ္ျခင္းကိုသာ လုပ္ကုိင္ခဲ့သူျဖစ္သျဖင့္ ယခုလက္ေၾကာတင္းေအာင္ လုပ္ကို္င္ရေသာအခါ ပင္ပန္းလွပါ၏။ မည္သူကိုမွ မေၾကာက္ရေသာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက ႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ေမာသည္ပန္းသည္ မရွိခဲ့ပါ။
ထုိအေတာအတြင္း အေမရိကန္တကၠသိုလ္မ်ားမွ ျမန္မာမႈသိသင္အဖဲြ႔ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရကာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြမ်ား တက္ခြင့္ရရွိခဲ့ပါသည္။ တေခတ္က ဆရာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ အေမရိကန္သို႔ လာကာ ျမန္မာစာသင္တန္းမ်ားဖြင့္ခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ျဖင့္ ရႈမ၀မွ တင္ေမာင္၏ ၀တၳဳမ်ား၊ ျပဇာတ္မ်ားကို ေရြးခဲ့ပါသည္။ “အရပ္သားသံုးေ၀ါဟာရမ်ား ႂကြယ္၀သျဖင့္ ေရြးခ့ဲသည္” ဟု ဆရာႀကီးမ်ားက ေျပာပါသည္။ စာေရးသူ၏ ၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္ကာ ျမန္မာစာတတ္လာေသာ အေမရိကန္ပညာရွင္မ်ားက ျမန္မာစာေပစာတမ္းမ်ား တင္သြင္းရန္ တိုက္တြန္းၾကေသာေၾကာင့္ ျမန္မာစာေပေရးရာ စာတမ္းမ်ား တင္ခဲ့ပါသည္။ ေနးရွင္းဦးေလာရံုကလည္း မိန္႔ခြန္းမ်ား ေပးေလ့ရွိပါသည္။ “ဒီအဖဲြ႔၀င္ေတြအားလံုးက ေဒါက္တာဘဲြ႔ရထားတဲ့ ပညာရွင္ေတြဗ်၊ တကၠသိုလ္ဘဲြ႔မရွိတာ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါတယ္” ဟု ဦးေလာရံုကေျပာကာ ရယ္ေမာေလ့ရွိပါသည္။
စာေပကိစၥကို ေဆြးေႏြးေသာအခါတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္မရွိေသာ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကို ေဖာ္ျပရပါေတာ့သည္။ “အေၾကာင္းတရာတရပ္သည္ မွန္ကန္ေသာ အေၾကာင္းျဖစ္ေစကာမူ အေျခအေနႏွင့္ မကိုက္ညီက ေရးသားပံုႏွိပ္ျခင္းမျပဳရ” ဟု စာေပစီစစ္ေရးအဖဲြ႔၏ ေၾကညာခ်က္အမိန္႔ကို ခ်န္လွပ္္ထားရန္ မသင့္သျဖင့္ ပြင့္လင္းစြာ တင္ျပခဲ့ပါ၏။ ယင္းႏွီးေႏွာပြဲမ်ားမွာ စာတမ္းမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ေရာက္ေလမည္မဟုတ္ဟု ယူဆကာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနကို ပြင့္လင္းစြာ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးေသာအခါ တခ်ိဳ႕က လက္မခံၾကပါ။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနမွ တက္လာသူမ်ားက တင္ေမာင္၏ ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားကို ေခ်ပေဆြးေႏြးေလ့ရွိပါသည္။ ထိုကာလက စစ္ေအးတုိက္ပဲြႀကီး ဆင္ႏဲႊေနေသာ ေခတ္ျဖစ္ေလရာ အေမရိကန္အစိုးရက ကြန္ျမဴနစ္ကို ဆန္႔က်င္တုိက္ခိုက္သူ ဦးေန၀င္းအား မဟာမိတ္ႀကီးအျဖစ္ လိုလားေျမႇာက္စားေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို ဆန္႔က်င္ေသာအယူအဆကို လက္မခံၾကပါ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဦးေန၀င္း၏ ဘီလူးဇာတိေပၚလာမွ ျမန္မာ့စစ္၀ါဒကို ဆန္႔က်င္ၾကပါေတာ့သည္။
ႏွီးေႏွာပဲြမ်ားတြင္ ျမန္မာအစိုးရကို ေ၀ဖန္ေျပာဆိုသူကို ဦးေန၀င္း၏ နားသို႔ေရာက္သြားဟန္ တူပါသည္။ ႏွီးေႏွာပဲြမ်ားတြင္ ျမန္မာပညာရွင္အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရရာတြင္ အမ်ိဳးသမီးတဦးကို သတိထားမိပါသည္။ သူက “စစ္အစိုးရစနစ္သာ ႏုိင္ငံငယ္မ်ား တည္ၿငိမ္ႂကြယ္၀ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည္” ဟူေသာ စာတမ္းတင္သြင္းရာ ပါရဂူဘဲြ႔ယူရန္ စာသင္ေနပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သမုိင္းဌာနမွ ဦးေန၀င္းကေတာ္ ေဒၚနီနီျမင့္မွ ေစလႊြတ္သူဟု ေျပာပါ၏။ ေနာင္တေခတ္တြင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းမွန္သမွ် ေဆးအတတ္ျဖစ္ေစ၊ စက္မႈအတတ္ျဖစ္ေစ၊ တကၠသိုလ္တြင္ သမုိင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးရာဘာသာကို ဘာသာတဲြယူကာ သင္ၾကားရမည္။ စစ္အစုိးရစနစ္သာ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ကို သင္ၾကားၿပီး စာေမးပဲြေျဖဆိုႏုိင္မွသာ အစိုးရ အမႈထမ္းျဖစ္ေစခြင့္ ရွိမည္ဟု စီမံကိန္းရွိသည္ဟု ေျပာပါသည္။ မည္သို႔ဆိုေစကာမူ မိမိယူဆခ်က္မ်ားကို ေလွ်ာ့မေပးခဲ့ပါ။
“ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ စာတမ္းေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက စိတ္ဆုိးေနတယ္။ ျပန္လာဖို႔မလြယ္ဘူး။ အဖမ္းခံရမွာပဲ။ ဒီတခါဆိုရင္ ေထာင္တသက္ေပါ့” ဟု ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ ဒု-ညႊန္မႉးျဖစ္လာသူ ေၾကးမံုအယ္ဒီတာေဟာင္း ဦးတင္ေထြး အေမရိကန္ေရာက္လာစဥ္တြင္ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ သတိေပးပါသည္။
ထိုအတြင္းတြင္ ဇနီးျဖစ္သူက သူ၏ ဒုတိယသားကို ဖြားျမင္ေသာအခါ ႏုိင္ငံျခားတြင္ ဖြားျမင္ေစကာမူ သားကေလးကို ျမန္မာႏုိင္ငံသားသာ ျဖစ္ေစလိုသျဖင့္ မိခင္၏ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္တြင္ သား၏အမည္ ျဖည့္စြက္ေပးပါဟု ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ ျမန္မာသံရံုးသို႔ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ ျဖည့္စြက္ေပးရန္ ျငင္းဆိုပါသည္။
ထို႔ျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စီးပြားေရးအေျခအေန ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားေနေသာ သတင္းမ်ားကို ဆက္တုိက္ၾကားသိ ရျပန္ပါ၏။ စီးပြားပ်က္ေသာ သတင္းမ်ားကို ဖံုးအုပ္ကာ အေမွာင္ခ်ထားပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူတို႔ သိရွိရန္ လိုအပ္သျဖင့္ “ျမန္မာ့ သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာ” ကို ၁၉၇၉ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ (၁၅) ရက္ေန႔မွ စတင္ကာ ထုတ္ေ၀လိုက္ပါသည္။ သတင္းစာပီသစြာ သတင္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ အယ္ဒီတာ၏ အာေဘာ္ေခါင္းႀကီးပုိင္းကိုပါ ေရးသားၿပီး စာေရးသူ၏ အသံႏွင့္ ကက္ဆက္ေပၚတြင္ အသံသြင္းပါသည္။ ထုိင္းတြင္ရွိေနေသာ ဆရာဦးရဲေခါင္က ကက္ဆက္ေခြအမ်ားကူးကာ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ခုိး၀ွက္တင္သြင္းခဲ့ပါသည္။
တဖန္ ထုိင္းတြင္ခိုလႈံေနေသာ အလံနီေဟာင္း၊ ပထစေဟာင္း ဦးသြင္က ဒီမိုကေရစီဂ်ာနယ္ကို ထုတ္ေ၀ေသာအခါတြင္မူ ျမန္မာ့ႏုိုင္ငံေရးကိစၥမ်ားကို ျပတ္သားမွန္ကန္စြာ ေရးမိပါေတာ့သည္။
ဇာတ္ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္သက္တမ္းကုန္ဆံုးသျဖင့္ ျမန္မာသံရံုးသို႔ ေလွ်ာက္ထားသည္ကို သက္တမ္းတိုးမေပးသျဖင့္ တင္ေမာင္မွာ ႏုိင္ငံမရွိေသာ လူသားတေယာက္ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ သန္းႏွင့္ခ်ီေသာ ကမၻာႀကီး၏ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္စာရင္းတြင္ ဂဏန္းတလံုးတက္ကာ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡိတ နံပါတ္တခုသာ တင္ေမာင္ပိုင္ဆုိင္ပါေတာ့သည္။
စင္စစ္အားျဖင့္ တင္ေမာင္အဖို႔ ႏုိင္ငံမရွိသူ ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ ဇာတိျမန္မာႏုိင္ငံအဖို႔လည္း တင္ေမာင္တေယာက္ မရွိေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္ရရွာပါသည္။ ႏွစ္ဘက္ႏွစ္၀ ဆံုးရႈံုးၾကပါသည္။ ေတာင္ျပဳန္းဆုေတာင္းျပည့္ေစတီေတာ္တြင္ အုတ္ႏွစ္ခ်ပ္လပ္သကဲ့သို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံတံတုိင္းႀကီးတြင္ ႏုိင္ငံသားႀကီး တင္ေမာင္၏ေနရာ အုတ္တခ်ပ္ လပ္ေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ။