Friday, December 3, 2010

တရုတ္ေတြလာေနၿပီ



အီတလီႏုိင္ငံက Prato ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ တရုတ္ကုမၸဏီ စုစုေပါင္း ၃၀၀၀ ေလာက္ ေရာက္ရွိစီးပြားရွာေနၾကပါၿပီ။ အီတလီရဲ့ပိုးထည္လုပ္ငန္းကို တရုတ္ေတြက မ်က္စိက်ေနတာပါ။ မိတ္အင္အီတလီအစစ္ ဖ်င္ထည္ေတြဟာ လက္ရာေကာင္းေသာ္လည္း ထုတ္လုပ္စားရိတ္ႀကီးမားတဲ့အတြက္ ေရာင္းေစ်းလည္း ျမင့္ပါတယ္။ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းႏုိင္တဲ့ တရုတ္စက္ရံုထြက္ပစၥည္းေတြက ေစ်းကြက္ထဲက မူလလက္ေဟာင္းအီတလီအထည္ေတြကို ခ်ိမ္းေျခာက္လာပါတယ္။ ေစ်းကြက္ထဲမွာ သူတို႔ပစၥည္းေတြ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္ဖို႔ တရုတ္ေတြသံုးတဲ့နည္းေတြထဲမွာ တရားမ၀င္ အလုပ္သမားေတြကိုသံုးတာ၊ လုပ္ငန္းခြင္ လံုၿခံဳေရးအစီအစဥ္ေတြ ေပါ့ေလ်ာ့တာ၊ ၀င္ေငြခြန္ေရွာင္တာေတြ ရွိေနတာကိုလည္း အီတလီအာဏာပိုင္ေတြက သိထားတာမို႔ စက္ရံုေတြကို ေရွာင္တခင္၀င္စစ္တာမ်ိဳးေတြ မၾကာခဏလုပ္ေနရပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ ေစ်းကြက္မွာ မတြင္က်ယ္တာေၾကာင့္ ေဒသခံလုပ္ငန္းရွင္ေတြက သူတို႔လုပ္ငန္းေတြ စြန္႔လႊတ္ေရာင္းခ်ေနတာကို တရုတ္ေတြက ၀ယ္ယူရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံလုပ္ကိုင္လာတာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ရဲ့ စီးပြားေရးကို ကယ္တင္လုိက္တာပဲလို႔ ျမင္သူေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အီတလီက ပရာတိုၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ လူဦးေရရဲ့ ေလးပံုတပံုက တရုတ္ေတြျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဥေရာပကို “တရုတ္ေတြ လာေနၿပီ” လို႔ ဆိုရမလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဥေရာပက အီတလီ အ၀တ္အထည္လုပ္ငန္းတခုတည္းကိုသာ တရုတ္က စိတ္၀င္စားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားလုပ္ငန္းေတြျဖစ္တဲ့ ဂရိႏုိင္ငံက Pireas ၿမိဳ႕ ဆိပ္ကမ္းေဆာက္လုပ္ေရး၊ ဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား၊ အီတလီႏုိင္ငံ နာပိုလီဆိပ္ကမ္းျပဳျပင္ေရးလုပ္ငန္း၊ စပိန္ႏွင့္ အုိင္ယာလန္ႏုိင္ငံမ်ားမွ စက္မႈဓါတုေဗဒလုပ္ငန္းမ်ားနွင့္ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားအျပင္ ဟန္ေဂရီႏုိင္ငံကိုလည္း တရုတ္ေတြက စိတ္၀င္စားေနပါသတဲ့။
ဟန္ေဂရီႏုိင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ဘူဒါပက္က အထက္ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ တရုတ္စာပါသင္ေပးေနပါၿပီ။ တရုတ္ရဲ့ စီးပြားေရး ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏံွမႈကလည္း အရင္ႏွစ္ေတြက အေမရိကန္ေဒၚလာသန္းတရာေလာက္သာ ရွိေပမယ့္ အခုဆိုရင္ သန္း ၇၀၀ ေလာက္ရွိလာၿပီလို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ ဘူဒါပက္ေလယာဥ္ကြင္း ျပဳျပင္ေရးနဲ႔ အုိင္တီလုပ္ငန္းေတြမွာ တရုတ္ေတြ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္ေနပါတယ္။

တရုတ္ေတြဟာ ဥေရာပမွာ စီးပြားေရးတင္မက ႏုိုင္ငံေရးမွာပါ ေရႊလမ္းေငြလမ္း ေဖာက္လာတာပါ။ ၂၀၁၀ တႏွစ္အတြင္းမွာပဲ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဥေရာပႏုိင္ငံအမ်ားအျပားကို အလည္ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး စီးပြားေရးစာခ်ဳပ္ေတြလည္း ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ပါေသးတယ္။
အီးယူစီမံကိန္းတခုျဖစ္တဲ့ ပိုလန္ႏုိင္ငံက ဟုိင္းေ၀းလမ္းမ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာလည္း တရုတ္ကုမၸဏီက ကန္ထရိုက္ရပါတယ္။ စီမံကိန္းကို အခ်ိန္မွီၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ၿပီး ေစ်းအသက္သာဆံုးလည္း ျဖစ္တာမို႔ တရုတ္ကုမၸဏီက ကန္ထရိုက္ရသြားတာျဖစ္ပါတယ္။
ေယဘူယ်အားျဖင့္ တရုတ္ႏိုင္ငံဟာ လူ႔အခြင့္အေရးမွတ္တမ္းေတြေၾကာင့္ နာမည္ပ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ဥေရာပမွာလည္း စီးပြားေရးေတြ မေကာင္းလို႔ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရ ရာခုိင္ႏႈန္းျမင့္မားေနတာမုိ႔ တရုတ္ေတြလာေနတာကို ဥေရာပတုိက္သားေတြက သတိထား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ ။

(မွတ္ခ်က္) ဒိန္းမတ္ တယ္လီေဗးရွင္း DR မွ 29/11/10 ေန႔တြင္ ထုတ္လႊင့္သြားေသာ Horisont : Kineserne kommer အား မိမိနားလည္သေလာက္ တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းထုတ္လႊင့္ခ်က္အား http://www.dr.dk/DR1/horisont/ တြင္ ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရႈႏုိင္ပါသည္။

Friday, November 19, 2010

နိဂံုး (ဘီလူးတို႔ရြာ - ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

တင္ေမာင္၏ စာအုပ္ ၿပီးသြားၿပီျဖစ္ေလရာ နိဂံုးခ်ဳပ္အျဖစ္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤစာအုပ္ကို ေရးရသနည္းကို ရွင္းလင္းတင္ျပလိုပါသည္။
ပထမအခ်က္မွာ တင္ေမာင္သည္ စစ္တပ္ဆန္႔က်င္ေရးသမားတဦးမဟုတ္ပါ။ ႏုိင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးကို တုိက္ခိုက္ခ်ိန္လည္းေကာင္း၊ ႏုိင္ငံသစ္ကို တည္ေထာင္ရာတြင္လည္းေကာင္း ဗမာ့တပ္မေတာ္သည္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဖြားဘက္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ တင္ေမာင္၏ ႏိုင္ငံေရးဆရာသာမက သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေဆြမ်ိဳးမ်ားတို႔သည္ တပ္မေတာ္အတြင္းတြင္ ပါရွိၾကပါသည္။ တပ္မေတာ္ကို ခ်စ္သူျဖစ္သျဖင့္ လူထုအက်ိဳးကို ထမ္းရြက္ေသာ ျပည္သူခ်စ္ တပ္မေတာ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးကို လိုလားသူျဖစ္သည္။
(၄၃) သန္းေသာ လူထုႀကီးတြင္ ပါ၀င္ေသာ လူတဦးအေနႏွင့္ အားႏဲြ႔ေသးငယ္ေသာ သာမန္ႏုိင္ငံသားတဦးျဖစ္သူ တင္ေမာင္အဖို႔ ဦးေန၀င္းႏွင့္ သူ၏လက္ကိုင္တုတ္စစ္တပ္ႀကီးကို ထိပ္တိုက္ေတြ႔မိေသာေၾကာင့္ မိသားစုပါ ဘ၀တခုလံုး ပ်က္သြားကာ ေနထုိင္ရန္ ေျမ၊ မွီတင္းရန္ ႏုိင္ငံပင္မရွိေတာ့သည့္ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္တဦး ျဖစ္ေစကာမူ ဦးေန၀င္းကိုလည္းေကာင္း၊ တပ္မေတာ္ကိုလည္းေကာင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ ေဒါသသိုျခင္း၊ ရန္ၿငိဳးဖဲြ႔ျခင္း စိတ္ထားမ်ား စုိးစိမွ မရွိပါ။ ကမၻာသူ၊ ကမၻာသားတို႔အဖို႔ ပုလိပ္ေရာဂါ၊ ေက်ာက္ေရာဂါ၊ ကင္ဆာေရာဂါ စသည္တို႔က ဖိစီးႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံၾကရရာတြင္ ထိုေရာဂါမ်ားကို မုန္းတီးေနျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးမရွိပါ။ ေရာဂါကာကြယ္ေရး၊ ကုသေရး၊ ေအာင္ႏိုင္ေရးကိုသာ အားထုတ္ေနခဲ့ၾကသကဲ့သို႔ တပ္မေတာ္ျပဳျပင္ေရးကိုသာ အားထုတ္လိုပါသည္။
“ခုိုက္ႀကံဳ၀ိဘက္၊ သံသာဆက္၌၊ ႀကိဳက္လတ္တံုမူ၊ တံု႔မယူလို” ဟု အနႏၵသူရိယ အမတ္ႀကီး ေရးသားသကဲ့သို႔ ရန္မတံု႔လိုပါ။ အကယ္၍ ဦးေန၀င္းတေယာက္ တင္ေမာင္ရွိရာေဒသသို႔ ဒုကၡႏွင့္ ေျပးလာရေသာအျဖစ္ႏွင့္ ႀကံဳပါက ကယ္တင္ကူညီမည့္သူမွာ တင္ေမာင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေန၀င္းႏွင့္ သူ၏ စစ္တပ္ကို မုန္းတီးမႈမရွိခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ျပဳျပင္သင့္သည္မ်ားကို ျပဳျပင္ရန္ အႀကံေပးခ်က္မ်ားကို တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲမ်ားထံသို႔ အတြင္းစာမ်ား ေပးပို႔ေလ့ရွိသည္ကို သူတို႔သိၾကပါသည္။
တပ္မေတာ္ျပဳျပင္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္၏ အျပစ္အနာမ်ားကို ေ၀ဖန္ေရးသားသည္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေန၀င္းႏွင့္ သူ၏တပ္မေတာ္က က်ဴးလြန္ေသာ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးမ်ားသည္ ႀကီးမားမ်ားျပားလြန္းပါသည္။ သူတို႔ က်င့္ႀကံေသာ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးမ်ားသည္ ကမၻာ့သမုိင္းတြင္ မၾကားစဖူး၊ မႀကံဳစဖူး၊ ယံုၾကည္ဖြယ္မရွိသေလာက္ ထူးျခား၊ ဆိုးရြား၊ ဆန္းျပားလွပါသည္။ ထုိသုိ႔ ရက္စက္မႈ ကမ္းကုန္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ခဲ့ေသာ အမႈမ်ိဳးမ်ား ထပ္မံမေပၚေစရန္ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔အတြက္ မွတ္တမ္းတင္သင့္သျဖင့္ ဤစာအုပ္ကို ေရးသားသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
တင္ေမာင္ထြက္ခြာၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းျဖစ္ရပ္မ်ားကို စာဖတ္သူမ်ား ေကာင္းစြာ သိရွိၾကပါသည္။ က်မ္းေလးမည္ စိုးသျဖင့္ အထူးအက်ယ္ေရးသားရန္ မလိုပါ။
အာဏာစက္သည္ ကုိင္စဲြသူတုိ႔ကို ပ်က္စီးေစပါသည္။ အာဏာရွင္တစုက မိမိတို႔သာ အာဏာကို အၿမဲအစဥ္ ထိန္းသိမ္းဆုပ္ကိုင္ထားႏုိင္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္၏ စစ္အင္အား၊ လက္နက္အင္အားတို႔ကို လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမိုတိုးခဲ်႕သည့္ စရိတ္စက ႀကီးမားျခင္းႏွင့္ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစု၏ အျမတ္ႀကီးစား လက္၀ါးႀကီးအုပ္ စီးပြားေရးစနစ္ျဖင့္ ခိုး၀ွက္လုယက္ေနေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတခုလံုး စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီး ဆုိက္ေနပါသည္။ မီးေလာင္သစ္တံုးကဲ့သို႔ ျပာပူအံုးၿပီး တေရြ႕ေရြ႕တိုေတာင္းေနေလရာ ႏုိင္ငံႀကီးပ်က္စီးကာ လူမ်ိဳးျခားတို႔၏ ကၽြန္ႏုိင္ငံအျဖစ္သို႔ သက္ေရာက္ႏုိင္သည့္တုိင္ အေျခအေနဆိုးရြားေနပါသည္။
ျပည္သူတို႔ မည္ေရြ႕မည္မွ် နစ္နာဆင္းရဲ က်ပ္တည္းငတ္မြတ္ေနေစကာမူ လူထုႀကီး၏ ေ၀ဒနာကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ မိမိတို႔အာဏာရရွိေရး ရည္ရြယ္ခ်က္တခုသာ ရွိေသာ စစ္၀ါဒီအုပ္စုတို႔က အာဏာလႊဲမေပးလိုသျဖင့္ ျပည္သူတို႔အား ဖိႏွိပ္ေနရာတြင္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ကို လံုး၀ပိတ္ပင္ထားပါသည္။ ယေန႔ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အမ်ားသေဘာတူ ဟူေသာ စကားလံုးကိုပင္ သံုးခြင့္မရွိေတာ့ပါ။ သတင္းစာမ်ားအဖို႔ ေရလွ်ံျခင္း၊ ငလ်င္လႈပ္ျခင္း၊ သဘာ၀ သတင္းမ်ားပင္ ေရးသားခြင့္မရွိေတာ့ပါ။ သူတို႔လက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးမွာ လူထုႀကီးတရပ္လံုး အားထုတ္မွသာ ျဖစ္ေျမာက္ႏုိင္မည္ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္က ေတာ္လွန္ေရးအစုိးရဟု ေၾကညာကာ လက္နက္ႏွင့္ အာဏာသိမ္းခ်ိန္မွ စတင္ကာ စစ္၀ါဒီႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက အာဏာကို ျပန္လည္ေပးရန္ စိုးစိမွ် ရည္မွန္းခ်က္မရွိပါ။ စစ္၀ါဒႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ကာ စစ္ဗိုလ္မ်ားသာ ႏုိင္ငံေတာ္၏ ဓနစြမ္းအားမွန္သမွ်ကို ခံစားေစမည္။ အႀကီးအကဲျဖစ္ေသာ မိမိ၏ မိသားစုက ႏုိင္ငံ၏ သယံဇာတပစၥည္းမွန္သမွ်ႏွင့္ အရပ္သားလူထုႀကီး၏ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားမွန္သမွ်ကို အလုိရွိသလုိ စားသံုးခံစားခြင့္ ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္လုယက္ေနသည္ ျဖစ္ပါသည္။
ယင္းသို႔ လုယက္သည္ကို ျပည္သူတုိ႔က ၾကည္ျဖဴႏုိင္သည္မဟုတ္သည္ကို ေရွးမဆြကပင္ သိရွိသူျဖစ္သျဖင့္ ဦးေန၀င္းသည္ အာဏာမသိမ္းမီကပင္ စစ္အင္အားကို တိုးခ်ဲ႕ခဲ့ပါသည္။ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံမွ ဂ်ီ (၃) ေသနတ္မ်ား စသည့္ လက္နက္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္း၊ ရပ္ကြက္တြင္း ဆူပူသူမ်ားကို ႏွိမ္နင္းရန္ အေသးစားသံခ်ပ္ကာကားမ်ား၊ စစ္သားတင္ယာဥ္မ်ား စသည္တို႔ကို ၀ယ္ယူကာ စစ္အင္အားကို ျဖည့္တင္းၿပီးမွ အာဏာသိမ္းသည္ ျဖစ္ပါ၏။
စစ္တပ္က သိမ္းယူထားေသာ အာဏာကို လက္နက္ႏွင့္ ထိန္းသိမ္းထားရံုသာမက တဘက္ကလည္း ၀ါဒျဖန္႔ ကိရိယာမ်ားႏွင့္ ထိန္းထားပါေသးသည္။ သတင္းဆက္သြယ္မႈ လြယ္ကူေသာ ဤေခတ္ႀကီးတြင္ စာနယ္ဇင္း၊ ေရဒီယို ၀ါဒျဖန္႔ယႏၲရားေကာင္းမ်ားကို သံုးပုိင္ခြင့္ရွိေသာ အာဏာရွင္စနစ္တို႔သည္ သက္ဆိုးရွည္ေလ့ရွိပါသည္။ ထိုအခ်က္ကို သိရွိသူ ဦးေန၀င္းက ၀ါဒျဖန္႔ေဆာင္ပုဒ္မ်ားႏွင့္ လူထုမေက်နပ္မႈမ်ားကို ဟန္႔တားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
အာဏာလုၿပီး (၄) ႏွစ္ ၾကာေသာအခါတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အာဏာကို မူလပို္င္ရွင္ ျပည္သူလူထုႀကီး၏ လက္သို႔ ျပန္လည္အပ္ႏွင္းခဲ့ပါမည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ က်ိကၠဆံကြင္း လယ္သမားၫႇိႏိႈင္းပဲြတြင္ စတင္ေျပာကာ လိမ္လည္မုသားႏွင့္ လူထုကို မ်က္စိလွည့္စားခဲ့ပါသည္။
အေျခခံဖဲြ႔စည္းပံုဥပေဒသစ္ ေရးသားၿပီး ေရြးေကာက္ပဲြက်င္းပ၍ လႊတ္ေတာ္သစ္ ဖဲြ႔စည္းသည္မွာလည္း လိမ္လည္ မ်က္လွည့္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္ေပါင္းေသာအခါတြင္ စစ္၀တ္စံု၀တ္ထားသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက သူ၏လက္မွ အာဏာကို ေတာင္ရွည္ပုဆိုးဆင္ထားေသာ အရပ္သားႀကီး ဦးေန၀င္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲယူငင္ထားသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ႏုိင္ငံ၏ ဓနမ်ားကို မတရားခိုး၀ွက္လြန္းသျဖင့္ ျပည္သူအလံုးတို႔က အံုႂကြဆူပူၾကေသာအခါ ၀ယ္ယူသိုမွီးထားေသာ ဂ်ီ (၃) ေသနတ္မ်ားႏွင့္ပင္ အစုလိုက္အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္ကာ စစ္အစုိးရသစ္အသြင္ အာဏာကို လုယူခဲ့ျပန္ပါသည္။ အမည္သစ္မ်ားႏွင့္ တက္လာေသာ စစ္အစိုးရမ်ားက အမ်ိဳးသားညီလာခံႀကီး က်င္းပကာ ဖဲြ႔စည္းပံုဥပေဒသစ္ ေရးသားၿပီး ပါတီစံုဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံ တည္ေထာင္မည္ဟု ေအာ္ဟစ္ေနသည္မွာလည္း လိမ္လည္ေနေသာ မုသားမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ဗိုလ္တစုက ရယူထားေသာ အာဏာကို မည္သည့္အရပ္သား ကိုမွ လဲႊြေျပာင္းမည္မဟုတ္ပါ။ ျပည္ပဖိအားေပးမႈကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ မုသားအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာေနမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
စစ္အာဏာရွင္တစုတို႔က တပ္မေတာ္ႀကီးကို လက္ကိုင္တုတ္ျပဳလုပ္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ တပ္မေတာ္သည္ ႏုိင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးကို တုိက္ေပးေသာ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္သျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးတည္ၿမဲရန္အတြက္ တပ္မေတာ္သာ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ၀ါဒျဖန္႔သည္မွာလည္း မုသားသာ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္မေတာ္သည္ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပဲြတြင္ ေနာက္တန္းမွ ပါလာေသာ အဖဲြ႔အစည္းအငယ္စားတခုသာ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆံုး နိဂံုးအျဖစ္ စာဖတ္သူ၏ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီးကို ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာရြင္လန္းၾကပါေစဟု ေမတၱာပို႔ကာ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုေသာ္လည္း မျပဳႏုိင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟူမူ ျမန္မာျပည္သူတို႔အဖို႔ စစ္၀ါဒီ ေသြးစုပ္တစုကို ဖယ္ရွားျခင္းမျပဳႏုိင္သမွ် ကာလပတ္လံုး လူထုႀကီးအဖို႔ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္၏ ခ်မ္းသာျခင္း တို႔ကို ရရွိႏုိင္မည္ မဟုတ္ေလေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာ့စစ္အင္အား ေလးသန္းေက်ာ္ရွိေစကာမူ တပ္မေတာ္ႀကီးတခုလံုးသည္ လူထုႀကီး၏ အေသြးအသားကို စုပ္မ်ိဳလိုေသာ စစ္၀ါဒီမ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ တပ္မေတာ္မိသားစုမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားတို႔သည္လည္း စစ္၀ါဒီတို႔ ေသြးစုပ္မႈေၾကာင့္ ဆင္းရဲတြင္း နစ္ေနၾကပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတ၀ွမ္း တန္ခိုးႀကီးဘုရားမ်ားတြင္ ခ်ိပ္ဆဲြထားေသာ ဓာတ္ပံုႀကီး (၅) ခုမွ စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး (၅) ဦးႏွင့္ လက္ေ၀ခံ စစ္တပ္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ပိုင္ရွင္တစုတို႔ကိုသာ ဖယ္ရွားရန္လိုပါသည္။ သူတို႔ကို ဖယ္ရွားရန္အတြက္ ျပည္ပႏုိင္ငံႀကီးငယ္မ်ားတို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္အားထားေနသည္မွာ အက်ိဳးမရွိပါ။ မည္သူကမွ၊ မည္သည့္ႏုိင္ငံကမွ ျမန္မာျပည္အတြက္ ေသြးႏွင့္ေခၽြးကို အသံုးျပဳကာ တိုက္ခုိက္ေပးမည္ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ကို ဖယ္ရွားရန္မွာ ျပည္တြင္းရွိ ျမန္မာတုိင္းရင္းသားတို႔သာ တတ္စြမ္းႏုိင္ပါသည္။ ျပည္သူတို႔က အားမထုတ္လွ်င္ ျပည္သူတို႔သာ ခံၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားႏွင့္ ျပည္သူလူထုႀကီးတို႔က ေသြးစုပ္ စစ္၀ါဒီတစုကို ဖယ္ရွားႏုိင္ကာ စိတၱသုခ၊ ကာယသုခႏွင့္ ျပည့္စံုၾကပါေစဟု ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္း ေနပါေၾကာင္း။ ။

ဦးေသာင္း

Friday, November 12, 2010

(၅၈) ျပဳခ်င္ရာျပဳႏုိင္ေသာ ဦးေန၀င္း၏ ေဒါသ

ျပည္မွ မထြက္မီတြင္ အစုိးရက ျပည္သူပုိင္သိမ္းပိုက္ထားေသာ ေၾကးမံုသတင္းစာ ေလ်ာ္ေၾကးရရွိေရးကို ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္စန္းယုကိုပင္ ပန္ၾကားရာက အျမန္ေပးေခ်ရန္ အမိန္႔ထုတ္ေပးသျဖင့္ ေၾကးမံုသာမက အျခားသတင္းစာမ်ားပါ ေလ်ာ္ေၾကးရပါသည္။
ကုန္စံုဆုိင္မွ စတင္ကာ ေက်ာင္းမ်ားအထိ လုပ္ငန္းေပါင္းေထာင္ေသာင္းကို ျပည္သူပိုင္ျပဳခဲ့ရာတြင္ ႏုိင္ငံျခားပိုင္ရွင္ႀကီးမ်ားမွ တပါး ႏုိင္ငံသားမ်ားကို ေလ်ာ္ေၾကးမေပးခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ေဒၚခင္ေမသန္းႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္သူ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္တဦးမူ ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြႏွင့္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးခဲ့ပါ၏။ ကုေဋမ်ားစြာတန္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားပုိင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို ျပည္သူပုိင္ျပဳရာတြင္ ၄၀ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ျပည္သူပုိင္ျပဳစဥ္က တာ၀န္ယူေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ အိတ္မ်ားအတြင္းသို႔ ေရာက္သြားၿပီး (၂၀) ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ေလလြင့္ေပ်ာက္ပ်က္ကာ အစိုးရ၏ ဘ႑ာတုိက္သို႔ (၄၀) ရာႏႈန္းခန္႔ ေရာက္ရွိေလမည္ဟု အမ်ားက ခန္႔မွန္းၾကသည္။ စာရင္းအင္းမ်ား မရွိေတာ့ပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၁၈၈၆ ခုႏွစ္က အေျခစိုက္ေသာ ဘီအုိစီ ေရနံကုမၸဏီကို ျပည္သူပုိင္ျပဳရာ၌ ေပါင္စတာလင္ (၆၂) သန္းခဲြ ေလ်ာ္ေၾကးေပးခဲ့ပါသည္။ ယင္းလုပ္ငန္း၏ အစုရွယ္ယာ (၃၃.၃၃) ရာႏႈန္းကို ၁၉၅၄ ခု၊ ဒီမုိကေရစီ အစိုးရေခတ္က ၀ယ္ယူထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြရွားပါးခ်ိန္တြင္ ထိုေရြ႕ထိုမွ် အလံုးအခဲႏွင့္ ေပးသည္မွာ ဘီအုိစီကုမၸဏီအရာရွိႀကီးမ်ားႏွင့္ ဦးေန၀င္းႏွင့္ ခင္မင္ျခင္း၊ ဦးေန၀င္းက ဘိလပ္သို႔ မၾကာခဏ သြားေရာက္အပန္းေျဖသျဖင့္ အားနာျခင္း၊ မ်က္ႏွာပူျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေပးသည္ဟု ဆိုပါ၏။ ဘီအုိစီသို႔ ေဆာလ်င္စြာ ေလ်ာ္ေၾကးေပးသည္မွာ ဦးေန၀င္းကို ေကာ္မရွင္ပဲြခေပးသျဖင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
ေၾကးမံုသတင္းစာလုပ္ငန္းကုိ တင္ေမာင္က အစုရွယ္ယာ (၆၀) ရာႏႈန္း ပိုင္ပါသည္။ တည္ေထာင္စက ဦးပြင့္ေကာင္းက လိုေလသမွ် ေငြစိုက္ခဲ့ပါသည္။ ေဒါက္တာေအးေမာင္က အစု၀ယ္ရန္ စီစဥ္ၿပီးမွ သူႏွင့္ တဲြဖက္ ၀တ္လံု မြန္စံလႈိင္အား လႊဲေပးပါသည္။ က်န္အစုရွင္မ်ားမွာ က်ေနာ္၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာဇ၀န၊ အယ္ဒီတာ ကိုခင္ေမာင္ရီႏွင့္ မန္ေနဂ်ာ ဦးေသာ္တို႔ကို အစုေငြမ၀ယ္ႏုိင္ေစကာမူ ေစတနာ အစုမ်ားေပးကာ ပိုင္ဆုိင္ေစပါသည္။ ေၾကးမံုသည္ ေရာင္းမေလာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထြက္ၿပီးတႏွစ္အၾကာတြင္ အစုရွင္တုိ႔ အသီးအပြင့္မ်ား ခံစားၾကရပါသည္။
စတင္ထြက္စဥ္က ေခတ္မီစက္သစ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ရုိက္ႏွိပ္မည္ဟု ေၾကညာခဲ့ေသာ္လည္း စက္သစ္ဟု ဆိုသည္မွာ မွန္ကန္သည္ ဆုိေစကာမူ သတင္းစာရိုက္ေသာ စက္မ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ စာအုပ္စာမ်က္ႏွာရိုက္ေသာ စက္သစ္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဦးဟန္ရွိန္ႏွင့္သားမ်ား ကုမၸဏီက ၀ယ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက ျပည္နယ္မ်ား ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးအတြက္ သြင္းကုန္လိုင္စင္မ်ားကို ျပည္နယ္မ်ားသို႔ ထုတ္ေပးရာ ကယားျပည္နယ္ဖံြ႔ၿဖိဳးေစရန္ တင္သြင္းေသာ ပံုႏွိပ္စက္မ်ားကို ျပည္နယ္၀န္ႀကီး စပ္၀ဏၰက ေမွာင္ခိုေရာင္းေသာ စက္မ်ားျဖစ္ပါသည္။
ကယားျပည္နယ္အစုိးရက အသံုးျပဳရန္ေပးေသာ ဂ်စ္ကားအသစ္စက္စက္မ်ားကိုလည္း ေမွာင္ခုိေရာင္းသျဖင့္ သတင္းစာသံုးရန္ ႏွစ္စီး၀ယ္လုိက္ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္အမ်ားတို႔သည္ ျပည္နယ္ဖြ႔ံၿဖိဳးေရး အတြက္ရရွိေသာ ႏုိင္ငံျခားကုန္စည္တင္သြင္းခြင့္ လိုင္စင္မ်ားကို ျပည္နယ္လူထုအတြက္ အသံုးမျပဳဘဲ ေမွာင္ခိုေရာင္းစားေလ့ရွိပါသည္။ ထိုေမွာင္ခိုကုန္မ်ားကို ၀ယ္ယူပါက ျပည္နယ္မ်ားကမွ လူထုတို႔ တိုးတက္ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈကို အဟန္႔အတားျဖစ္ေလမည္ေလာဟု ေတြးေတာမိကာ မ၀ယ္ဘဲ ဆုိင္းငံ့ေနခဲ့ပါေသးသည္။ “ခင္ဗ်ားမ၀ယ္လို႔ ၾကားပဲြစားတဦးကို ေရာင္းလို္က္ၿပီ။ အခုမွ လိုခ်င္လွ်င္ ငါးရာခုိင္ႏႈန္းအျမတ္ေပးရမယ္” ဟု စက္ေရာင္းသူ ၾကားပဲြစားက ေျပာပါသည္။ ေစတနာအတြက္ ဆိုင္းငံ့မိေသာေၾကာင့္ ေစ်းပိုေပးခဲ့ရပါေသးသည္။
သတင္းစာထြက္ၿပီး တႏွစ္မရွိမီကပင္ စက္အားလိုလာပါ၏။ စာအုပ္ရုိက္ေသာ စက္ကေလးမ်ားႏွင့္ ပံုႏွိပ္ရန္ မလံုေလာက္ေတာ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သတင္းစာတန္ခိုး ႀကီးလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ၀န္ႀကီးဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ကူပါသည္။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး သခင္ခ်စ္ေမာင္က အဂၤလိပ္သံရံုးသို႔ ေထာက္ခံခ်က္ေပးသျဖင့္ John Dickson Co. အဂၤလိပ္ ကုမၸဏီက လိပ္လည္စက္ႀကီးတခုကို အေႂကြးေပးပါသည္။ မလံုေလာက္ေသးပါ။
ေၾကးမံု၏ ေစာင္ေရမွာ မ်ားစြာတိုးတက္ေနသျဖင့္ စက္သစ္၀ယ္ရန္ လိုအပ္ေနျပန္ပါသည္။ လိပ္လည္စက္ႏွင့္ မႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဗမာ့ေခတ္တြင္ ရွိစဥ္က ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ အသံုးျပဳေသာ Rotary ပတ္လည္စက္ႀကီးမ်ားကို တပ္ဆင္စဥ္က အခက္ေတြ႔သျဖင့္ မသံုးရဲ ျဖစ္ေနပါသည္။
ႏွစ္လတိုင္တိုင္ တပ္ဆင္ရေသာ ထိုစက္ႀကီးမ်ားကို ဗမာ့ေခတ္တြင္ စမ္းသပ္ပံုႏွိပ္စဥ္က အသင့္အတင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ သတင္းစာထြက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သတင္းစာထုတ္မည့္ေန႔ညသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ ပံုႏွိပ္မရေတာ့့ပါ။ စက္သစ္ႏွင့္ထြက္ရန္ ေၾကညာၿပီး ေစာင္ေရမ်ား ပိုမိုလက္ခံထားပါသည္။ မထြက္မီ တေန႔တညလံုး ျပင္ဆင္ေသာ္လည္း မည္းနက္ညစ္ေပေသာ သတင္းစာသာ ထြက္လာပါသည္။ ဇဲြနပဲႀကီးမားသူ ဦးအုန္းခင္ပင္ နံနက္ (၄) နာရီ ထိုးေသာအခါ “မင္းလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေတာ့” ဟု ဆိုကာ ထြက္သြားပါသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ေသာနည္းႏွင့္ ရိုက္ႏွိပ္ရသျဖင့္ ပဲြဦးထြက္သတင္းစာကို မလွမပ ထုတ္ခဲ့ရပါ၏။
စက္သေဘာမွာ ခဲစာလံုးမ်ား စာစီၿပီးဖဲြ႔ထားေသာ ခဲစာလံုးစာမ်က္ႏွာကို စကၠဴပလတ္စတစ္ျပားေပၚသို႔ ပံုစံကူးရပါသည္။ ထိုမွ ခဲရည္ေလာင္းကာ ရရွိေသာ စာမ်က္ႏွာျပားႀကီးကို စက္သို႔တင္ကာ ရိုက္ရပါသည္။ ေလးလံေသာ ဖိတံုးႀကီးႏွင့္ ဖိႏွိပ္ကာ ပံုစံကူးေလတုိင္း မလွမပထြက္ေနပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ခဲစာလံုးမ်ား ထြင္းထုေသာ စက္တြင္ခဲသားမ်ား မာေက်ာေစရန္ ထည့္ရေသာ သတၱဳတမ်ိဳးကို စက္ဆရာတဦးက ခုိးကာ ေရာင္းစားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ကို သိရွိရေသာအခါ တင္ေမာင္မ်ားစြာ စိတ္ဆိုးမိပါသည္။ သူတပါးထိနာေစရန္ တသက္ပတ္လံုးမျပဳခဲ့ပါလ်က္ စိတ္ကို မထိန္းႏုိင္ဘဲ “ဒီေကာင္ကို ေထာင္ခ်မည္” ဟု ေအာ္ဟစ္ကာ ရဲဌာနသို႔ ခိုးမႈႏွင့္ တုိင္တန္းမိပါ၏။ ဦးအုန္းခင္က ေျဖသိမ့္ပါသည္။ “တို႔ညံ့လို႔ ခံရတာပါကြာ။ မလုပ္ပါႏွင့္” ဟု သူကဆိုကာ အမႈကို ရုပ္သိမ္းေစပါသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ေၾကးမံုအတြက္ စက္၀ယ္ရန္ လိုင္စင္ေလွ်ာက္ရာ ၀န္ႀကီးဦးရာရွစ္က ေမးျမန္းမႈပင္ မျပဳဘဲ လိုင္စင္က်ပ္တသန္းဖိုး ခ်ေပးရွာပါသည္။ လိုင္စင္ရခုိက္ ေတာ္လွန္ေရးအစုိးရတက္လာသျဖင့္ ျပည္သူပိုင္ျပဳမည့္ ေဘးရန္ကို ျမင္ၾကေသာ အစုရွင္မ်ားက လုိင္စင္ကို ေရာင္းစားရန္ စိတ္ကူးၾကပါသည္။ တင္ေမာင္က လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္ သတင္းစာတေစာင္ Offset စက္သစ္စနစ္ႏွင့္ ရိုက္ႏွိပ္သည္ကို ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္ ထိုစက္ကို ၀ယ္မည္ဟု ခုိင္မာစြာ ဆံုးျဖတ္ကာ အေမရိကန္သို႔ ထြက္ခဲ့ပါသည္။
ဤတခ်ီတြင္ မိမိကိုယ္တုိင္ စက္ထုတ္လုပ္ေသာ စက္ရံုႀကီးႏွင့္ စက္ကိုသံုးေနေသာ သတင္းစာမ်ားသို႔ သြားေရာက္သင္ၾကားၿပီးမွ ၀ယ္ခဲ့ပါသည္။ အခက္အခဲေတြ႔ပါေသးသည္။ တင္ေမာင္က စက္ကိုသာ သင္ၾကားခဲ့ၿပီး ပံုႏွိပ္ရန္ ခဲျပားဓာတ္ပံုရုိက္ေသာ နည္းကို မသင္ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ ပံုႏွိပ္၍မရဘဲ ဒုကၡေရာက္ပါေသးသည္။ ရန္ကုန္တြင္ အေတာ္ဆံုးစက္ဆရာ ကိုပိုက္ႀကီးဆိုသူကို ပံုႏွိပ္ေလာကတခုလံုးက အားကိုးၾကရပါသည္။ သူႏွင့္ အယ္ဒီတာ ဦး၀င္းတင္တို႔ အားထုတ္မွ လွပေသာ သတင္းစာထြက္လာပါသည္။ ေၾကးမံုသည္ အာရွတြင္ ပထမဆံုးေသာ Offset ပံုႏွိပ္စက္ သတင္းစာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေၾကးမံုသတင္းစာကို ျပည္သူပုိင္ျပဳစဥ္က တုိက္ေရာ၊ ေျမေရာ၊ စက္ႏွင့္ ကားမ်ားပါ တန္ဖိုးမွာ ထုိစဥ္က ေငြက်ပ္တသန္းခန္႔ တန္ရွိပါသည္။ ေလ်ာ္ေၾကးအဖဲြ႔က က်ပ္ (၄၀၀၀၀၀) ေလးသိန္းတန္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး အစိုးရက ရရန္ အခြန္ေတာ္ က်ပ္ (၂၀၀၀၀၀) ႏွစ္သိန္းရရန္ ရွိသည္ဆိုကာ က်ပ္ႏွစ္သိန္းတန္ ဒီဘင္ခ်ာေငြေခ်း စာခ်ဳပ္ကို ထုတ္ေပးပါသည္။ တႀကိမ္တည္းေပးသည္မဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) အလီလီ ေပးေခ်မည္ဟု စာခ်ဳပ္ (၂၀) ကို ထုတ္ေပးပါသည္။ မိမိတန္ဖိုးထက္ အဆမ်ားစြာ နည္းပါးေစကာမူ ထုိစဥ္က ေငြေစ်းႏွင့္ တန္ဖိုးရွိေသးသျဖင့္ လက္ခံခဲ့ပါ၏။
ေငြေပးဒီဘင္ခ်ာ စာခ်ဳပ္မ်ားကို ပိုက္ကာ အေမရိကန္သို႔ ထြက္လာၿပီး ႏွစ္စဥ္ ေငြက်ပ္ႏွစ္ေသာင္းထုတ္ကာ အစုရွင္မ်ားကို ခဲြေပးရပါသည္။ တင္ေမာင္ရရွိေသာ ေငြကို ေဆြမ်ိဳးမ်ားအား ေထာက္ပံ့ၿပီး အခ်ိဳ႕ကို ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္သို႔ လႉဒါန္းပါသည္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာေသာအခါတြင္မူ အေမရိကႏွင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံသတင္းစာမ်ားတြင္ တင္ေမာင္ေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဦးေန၀င္းက စိတ္ဆိုးသျဖင့္ အျပစ္ေပးရန္ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ဦးထြန္းတင္က အမိန္႔ထုတ္လုိက္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ပထမေငြစုဘဏ္တြင္ အပ္ႏွံထားေသာ တင္ေမာင္ပိုင္ စုေငြမ်ားကို သိမ္းပိုက္ပါသည္။
ထုိေနာက္ ေငြထုတ္ရန္ တင္ေမာင္က ေပးပို႔ေသာ တႏွစ္တြက္ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ က်ပ္ႏွစ္ေသာင္းတန္ဒီဘင္ခ်ာ စာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ကို အစုိးရေငြစုဘဏ္ေငြ က်ပ္ႏွစ္ေသာင္း မထုတ္ေပးဘဲ က်ပ္ရွစ္ေထာင္သာ ထုတ္ေပးပါသည္။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေငြေပးစာခ်ဳပ္မွ တင္ေမာင္ရရွိမည့္ ေလ်ာ္ေၾကးက်ပ္ (၁၂၀၀၀၀) ကို သိမ္းကာ အျခားအစုရွင္မ်ားကိုသာ ေငြေပးေခ်သည္ဟု ဆိုပါသည္။
ေငြစုဘဏ္က ေငြစုစာခ်ဳပ္ကို အျပည့္မေပးဘဲ ကပ္သီးကပ္သပ္ အခ်ိဳ႕တ၀က္ကိုသာ ထုတ္ေပးသည္ဟု မည္သည့္ ကမၻာတြင္မွ မႀကံဳဖူးပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္သာ ျပဳ၀ံ့ျပဳရဲေသာ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ ဦးေန၀င္း၏ အာဏာစက္ႏွင့္ ေဒါသစက္သည္ ျပင္းထန္လွပါ၏။ ။

Friday, November 5, 2010

(၅၇) ႏိုင္ငံမရွိေသာ ဒုကၡသည္တေယာက္ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ဇာတိေျမမွ ထြက္လာစဥ္က (၃) ႏွစ္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ျပည္ေတာ္ျပန္ႏုိင္ေလမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါသည္။ “က်ံဳးပတ္လည္ျပ ၿမိဳ႕ရိုးေတြနဲ႔ ျပအိုးပါ တဆယ့္ႏွစ္ တံခါးပါေနာ္၊ မျမင္ရအတန္ၾကာမွာမို႔ ျပန္ကာရႈစား” ဟူေသာ ေတးကို ညည္းဆိုရင္း ၁၉၇၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လက ျပည္မွ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။
“တို႔ႏုိင္ငံကို ၀င္ၾကည့္စမ္းပါ” ဟု သံအမတ္ႀကီးက ဖိတ္သျဖင့္ ယူဂိုဆလပ္ႏုိင္ငံသို႔ ၀င္ေရာက္ရန္ ဘိလပ္တြင္ ေခတၱနားရန္ စီစဥ္ခဲ့ေသာ္လည္း မ၀င္ႏုိင္ပါ။ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ထုတ္ေပးရာတြင္ အေမရိကန္သို႔ အေရွ႕ဘက္လမ္းမွသာ သြားရမည္။ အျခားႏုိင္ငံမ်ားသို႔ ၀င္ခြင့္မျပဳဟု ေရးထားပါသည္။ ျပည္မွထြက္ခဲ့ရာတြင္ပင္ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ားမလြတ္ရေသးပါ။ အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာကာ စည္းကမ္းတင္းထားသည့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကေလးကို ကသိကေအာက္ “ခံ” ရပါေသးသည္။
ဦးေန၀င္း ခ်မွတ္ေသာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က ေဒၚခင္ေမသန္း၏ေမာင္ ဦးေဂ်ာ္ဂ်ီဘသန္းသည္ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံသို႔ ခရီးထြက္ရာမွ အေမရိကန္သို႔ ခရီးဆက္လိုေသာေၾကာင့္ ဘြန္းၿမိဳ႕၊ ျမန္မာသံရံုးတြင္ ေလွ်ာက္ထားရာ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္တြင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္ခြင့္ရွိသည္ဟု ျဖည့္စြက္ေပးခဲ့ပါသည္။ ေရႊေယာက္ဖကို စိတ္ဆိုးရာမွ ႏိုင္ငံျခားသို႔ သြားသူမ်ား ႏုိင္ငံတခုမွ အျခားႏုိင္ငံတခုသို႔ ကူးခြင့္ပိတ္ေစဟု အမိန္႔ထုတ္ခဲ့ပါသည္။
အေမရိကန္သို႔ တုိက္ရိုက္သြားရမည္ဟု အမိန္႔ရွိေစကာမူ ေလယာဥ္အဆင္မေျပသျဖင့္ ထုိင္းႏွင့္ ေဟာင္ေကာင္သို႔ ၀င္ေရာက္နားရပါသည္။ မိသားစုေလးဦးတို႔ ခရီးထြက္ခဲ့ရာ၌ က်ပ္ေငြေလးရာႏွင့္ ညီမွ်ေသာ ႏုိင္ငံျခားေငြကိုသာ ယူေဆာင္ခြင့္ျပဳေလရာ ထိုေငြမွာ ထုိင္းေလဆိပ္တြင္ ေပးရေသာ ကူလီခႏွင့္ ကုန္သြားပါ၏။ သတင္းစာေလာကသားတို႔သည္ ၀ံသာႏုရကၡိတတရားရွိၾကပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းသို႔ ေရာက္လာၿပီးမွ ေငြျပတ္သြားသျဖင့္ တင္ေမာင္က ေငြေခ်းလိုက္ရေသာ သတင္းေထာက္မ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ ယခုမိမိတြင္ အေရးႀကံဳေသာအခါ၌ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္၊ ထုိင္းသတင္းေထာက္စသည္တို႔က ကူညီၾကသျဖင့္ အခက္အခဲ မရွိခဲ့ပါ။
အေမရိကန္ျပည္၊ မစ္ဇူရီျပည္နယ္၊ ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္လည္း သတင္းစာအယ္ဒီတာပိုင္ရွင္က ေနထုိင္ရန္အိမ္ခန္း အသင့္ငွားထားကာ ႀကိဳဆိုပါသည္။ သူရန္ကုန္သို႔ လာေရာက္စဥ္က မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ကာ အေမရိကန္သြားတုိင္း သူ၏ အိမ္သို႔ ၀င္ေရာက္တည္းခိုခဲ့ပါသည္။ စာေရးသျဖင့္ ေထာင္က်ရေသာအျဖစ္ကို သူက စိတ္မေကာင္းပါ။ ေထာင္မွ ထြက္စကာလက “မင္းတို႔ႏုိင္ငံမွာ သတင္းစာအလုပ္ကို လုပ္ရတာက မလြယ္ပါလားကြာ” ဟု ေျပာကာ အေရးႀကံဳက သူ႔ထံသို႔ ေျပးခဲ့ပါဟု ဖိတ္ေခၚထားခဲ့သည့္အတုိင္း သူ႔ထံသို႔လာခဲ့ရာတြင္ လိုေလေသးမရွိ ကူညီပါသည္။ သူ၏ သတင္းစာတြင္ ေဆာင္းပါးေရးခြင့္ ျပဳပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးမပါေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းမ်ားကို စတင္ေရးခဲ့ပါသည္။
သတင္းစာမွာ ေတာၿမိဳ႕ငယ္တြင္ အေျခစိုက္ကာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္သို႔ ေရာင္းရသျဖင့္ ေစာင္ေရမမ်ားပါ။ သတင္းစာတြင္ ေဆာင္းပါးေရးရာ၌ ေကာ္လံေၾကးမ်ားမ်ား မေပးႏုိင္ပါ။ မိသားစုေလးဦးတြင္ သားႀကီးက ေကာလိပ္ေက်ာင္း၌ ၀င္ခြင့္ရေသာအခါ စားစရိတ္က ႀကီးမားလာေစကာမူ မိတ္ေဆြက လိုသမွ်ကူညီရွာပါသည္။ မိမိကလည္း စာေရးျခင္းအလုပ္တြင္ ဓာတ္ပံုဘေလာက္လုပ္ငန္းကိုပါ လုပ္ကိုင္မွ ကရုဏာႏွင့္ကူညီေသာေငြကို မလိုေတာ့ဘဲ မိမိေျခေထာက္ေပၚတြင္ မိမိရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး စာေရးျခင္း၊ စာဖတ္ျခင္း၊ သတင္းေထာက္လုပ္ျခင္းကိုသာ လုပ္ကုိင္ခဲ့သူျဖစ္သျဖင့္ ယခုလက္ေၾကာတင္းေအာင္ လုပ္ကို္င္ရေသာအခါ ပင္ပန္းလွပါ၏။ မည္သူကိုမွ မေၾကာက္ရေသာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက ႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ေမာသည္ပန္းသည္ မရွိခဲ့ပါ။
ထုိအေတာအတြင္း အေမရိကန္တကၠသိုလ္မ်ားမွ ျမန္မာမႈသိသင္အဖဲြ႔ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရကာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြမ်ား တက္ခြင့္ရရွိခဲ့ပါသည္။ တေခတ္က ဆရာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ အေမရိကန္သို႔ လာကာ ျမန္မာစာသင္တန္းမ်ားဖြင့္ခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ျဖင့္ ရႈမ၀မွ တင္ေမာင္၏ ၀တၳဳမ်ား၊ ျပဇာတ္မ်ားကို ေရြးခဲ့ပါသည္။ “အရပ္သားသံုးေ၀ါဟာရမ်ား ႂကြယ္၀သျဖင့္ ေရြးခ့ဲသည္” ဟု ဆရာႀကီးမ်ားက ေျပာပါသည္။ စာေရးသူ၏ ၀တၳဳမ်ားကို ဖတ္ကာ ျမန္မာစာတတ္လာေသာ အေမရိကန္ပညာရွင္မ်ားက ျမန္မာစာေပစာတမ္းမ်ား တင္သြင္းရန္ တိုက္တြန္းၾကေသာေၾကာင့္ ျမန္မာစာေပေရးရာ စာတမ္းမ်ား တင္ခဲ့ပါသည္။ ေနးရွင္းဦးေလာရံုကလည္း မိန္႔ခြန္းမ်ား ေပးေလ့ရွိပါသည္။ “ဒီအဖဲြ႔၀င္ေတြအားလံုးက ေဒါက္တာဘဲြ႔ရထားတဲ့ ပညာရွင္ေတြဗ်၊ တကၠသိုလ္ဘဲြ႔မရွိတာ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ပါတယ္” ဟု ဦးေလာရံုကေျပာကာ ရယ္ေမာေလ့ရွိပါသည္။
စာေပကိစၥကို ေဆြးေႏြးေသာအခါတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္မရွိေသာ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကို ေဖာ္ျပရပါေတာ့သည္။ “အေၾကာင္းတရာတရပ္သည္ မွန္ကန္ေသာ အေၾကာင္းျဖစ္ေစကာမူ အေျခအေနႏွင့္ မကိုက္ညီက ေရးသားပံုႏွိပ္ျခင္းမျပဳရ” ဟု စာေပစီစစ္ေရးအဖဲြ႔၏ ေၾကညာခ်က္အမိန္႔ကို ခ်န္လွပ္္ထားရန္ မသင့္သျဖင့္ ပြင့္လင္းစြာ တင္ျပခဲ့ပါ၏။ ယင္းႏွီးေႏွာပြဲမ်ားမွာ စာတမ္းမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ေရာက္ေလမည္မဟုတ္ဟု ယူဆကာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနကို ပြင့္လင္းစြာ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးေသာအခါ တခ်ိဳ႕က လက္မခံၾကပါ။ အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနမွ တက္လာသူမ်ားက တင္ေမာင္၏ ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားကို ေခ်ပေဆြးေႏြးေလ့ရွိပါသည္။ ထိုကာလက စစ္ေအးတုိက္ပဲြႀကီး ဆင္ႏဲႊေနေသာ ေခတ္ျဖစ္ေလရာ အေမရိကန္အစိုးရက ကြန္ျမဴနစ္ကို ဆန္႔က်င္တုိက္ခိုက္သူ ဦးေန၀င္းအား မဟာမိတ္ႀကီးအျဖစ္ လိုလားေျမႇာက္စားေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို ဆန္႔က်င္ေသာအယူအဆကို လက္မခံၾကပါ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဦးေန၀င္း၏ ဘီလူးဇာတိေပၚလာမွ ျမန္မာ့စစ္၀ါဒကို ဆန္႔က်င္ၾကပါေတာ့သည္။
ႏွီးေႏွာပဲြမ်ားတြင္ ျမန္မာအစိုးရကို ေ၀ဖန္ေျပာဆိုသူကို ဦးေန၀င္း၏ နားသို႔ေရာက္သြားဟန္ တူပါသည္။ ႏွီးေႏွာပဲြမ်ားတြင္ ျမန္မာပညာရွင္အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ရရာတြင္ အမ်ိဳးသမီးတဦးကို သတိထားမိပါသည္။ သူက “စစ္အစိုးရစနစ္သာ ႏုိင္ငံငယ္မ်ား တည္ၿငိမ္ႂကြယ္၀ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည္” ဟူေသာ စာတမ္းတင္သြင္းရာ ပါရဂူဘဲြ႔ယူရန္ စာသင္ေနပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သမုိင္းဌာနမွ ဦးေန၀င္းကေတာ္ ေဒၚနီနီျမင့္မွ ေစလႊြတ္သူဟု ေျပာပါ၏။ ေနာင္တေခတ္တြင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းမွန္သမွ် ေဆးအတတ္ျဖစ္ေစ၊ စက္မႈအတတ္ျဖစ္ေစ၊ တကၠသိုလ္တြင္ သမုိင္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးရာဘာသာကို ဘာသာတဲြယူကာ သင္ၾကားရမည္။ စစ္အစုိးရစနစ္သာ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ကို သင္ၾကားၿပီး စာေမးပဲြေျဖဆိုႏုိင္မွသာ အစိုးရ အမႈထမ္းျဖစ္ေစခြင့္ ရွိမည္ဟု စီမံကိန္းရွိသည္ဟု ေျပာပါသည္။ မည္သို႔ဆိုေစကာမူ မိမိယူဆခ်က္မ်ားကို ေလွ်ာ့မေပးခဲ့ပါ။
“ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ စာတမ္းေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက စိတ္ဆုိးေနတယ္။ ျပန္လာဖို႔မလြယ္ဘူး။ အဖမ္းခံရမွာပဲ။ ဒီတခါဆိုရင္ ေထာင္တသက္ေပါ့” ဟု ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ ဒု-ညႊန္မႉးျဖစ္လာသူ ေၾကးမံုအယ္ဒီတာေဟာင္း ဦးတင္ေထြး အေမရိကန္ေရာက္လာစဥ္တြင္ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ သတိေပးပါသည္။
ထိုအတြင္းတြင္ ဇနီးျဖစ္သူက သူ၏ ဒုတိယသားကို ဖြားျမင္ေသာအခါ ႏုိင္ငံျခားတြင္ ဖြားျမင္ေစကာမူ သားကေလးကို ျမန္မာႏုိင္ငံသားသာ ျဖစ္ေစလိုသျဖင့္ မိခင္၏ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္တြင္ သား၏အမည္ ျဖည့္စြက္ေပးပါဟု ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ ျမန္မာသံရံုးသို႔ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ ျဖည့္စြက္ေပးရန္ ျငင္းဆိုပါသည္။
ထို႔ျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စီးပြားေရးအေျခအေန ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ျပားေနေသာ သတင္းမ်ားကို ဆက္တုိက္ၾကားသိ ရျပန္ပါ၏။ စီးပြားပ်က္ေသာ သတင္းမ်ားကို ဖံုးအုပ္ကာ အေမွာင္ခ်ထားပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူတို႔ သိရွိရန္ လိုအပ္သျဖင့္ “ျမန္မာ့ သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာ” ကို ၁၉၇၉ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ (၁၅) ရက္ေန႔မွ စတင္ကာ ထုတ္ေ၀လိုက္ပါသည္။ သတင္းစာပီသစြာ သတင္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ အယ္ဒီတာ၏ အာေဘာ္ေခါင္းႀကီးပုိင္းကိုပါ ေရးသားၿပီး စာေရးသူ၏ အသံႏွင့္ ကက္ဆက္ေပၚတြင္ အသံသြင္းပါသည္။ ထုိင္းတြင္ရွိေနေသာ ဆရာဦးရဲေခါင္က ကက္ဆက္ေခြအမ်ားကူးကာ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ခုိး၀ွက္တင္သြင္းခဲ့ပါသည္။
တဖန္ ထုိင္းတြင္ခိုလႈံေနေသာ အလံနီေဟာင္း၊ ပထစေဟာင္း ဦးသြင္က ဒီမိုကေရစီဂ်ာနယ္ကို ထုတ္ေ၀ေသာအခါတြင္မူ ျမန္မာ့ႏုိုင္ငံေရးကိစၥမ်ားကို ျပတ္သားမွန္ကန္စြာ ေရးမိပါေတာ့သည္။
ဇာတ္ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္သက္တမ္းကုန္ဆံုးသျဖင့္ ျမန္မာသံရံုးသို႔ ေလွ်ာက္ထားသည္ကို သက္တမ္းတိုးမေပးသျဖင့္ တင္ေမာင္မွာ ႏုိင္ငံမရွိေသာ လူသားတေယာက္ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ သန္းႏွင့္ခ်ီေသာ ကမၻာႀကီး၏ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡသည္စာရင္းတြင္ ဂဏန္းတလံုးတက္ကာ ႏုိင္ငံေရးဒုကၡိတ နံပါတ္တခုသာ တင္ေမာင္ပိုင္ဆုိင္ပါေတာ့သည္။
စင္စစ္အားျဖင့္ တင္ေမာင္အဖို႔ ႏုိင္ငံမရွိသူ ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ ဇာတိျမန္မာႏုိင္ငံအဖို႔လည္း တင္ေမာင္တေယာက္ မရွိေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္ရရွာပါသည္။ ႏွစ္ဘက္ႏွစ္၀ ဆံုးရႈံုးၾကပါသည္။ ေတာင္ျပဳန္းဆုေတာင္းျပည့္ေစတီေတာ္တြင္ အုတ္ႏွစ္ခ်ပ္လပ္သကဲ့သို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံတံတုိင္းႀကီးတြင္ ႏုိင္ငံသားႀကီး တင္ေမာင္၏ေနရာ အုတ္တခ်ပ္ လပ္ေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ။

Saturday, October 30, 2010

(၅၆) ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာတယ္ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ လုပ္သက္ (၉) ႏွစ္ေက်ာ္ (၁၀) ႏွစ္ျပည့္လုလုတြင္ ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ၿပီဟု တင္ေမာင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသည္။ ဆရာတက္တိုးအား တုိင္ပင္ေသာအခါတြင္ “ (၃) လေလာက္ဆိုလွ်င္ (၁၀) ႏွစ္ျပည့္မွာမို႔ ပင္စင္ရမယ္ကြ၊ (၃) လပဲ ေအာင့္အီးထားပါကြာ” ဟု ဆိုရွာပါ၏။ ခက္သည္မွာ ေနာက္ထပ္ (၃) လ မဆိုထားဘိ ေနာက္ (၃) ရက္ပင္ မေနလိုေတာ့ပါ။ လုပ္သက္ (၁၀) ႏွစ္ျပည့္ရန္ (၃) လအလိုတြင္ ထြက္စာတင္လိုက္ပါ၏။
တိုင္ပင္ရမည့္သူမ်ားကို တိုင္ပင္ေသာအခါ ဆရာဦးအုန္းခင္၊ ဦးညိဳျမႏွင့္ ျမသန္းတင့္တို႔က တင္ေမာင္တေယာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ရွိေနသျဖင့္ အက်ိဳးမရွိဟု သံုးသပ္ကာ အျမန္ဆံုးထြက္ရန္ တိုက္တြန္းၾကပါသည္။ ေထာင္တြင္းရွိ သခင္စိုးကပင္ တင္ေမာင္အား ႏုိင္ငံျခားသို႔သြားကာ စာေရးသင့္သည္ဟု ဗ်ာဒိတ္ေပးပါသည္။
လမ္းစကလည္း ေပၚေနပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးအစုိးရ တက္လာခ်ိန္မွစတင္ကာ အိႏၵိယတုိင္းရင္းသားအမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္ေသြးပါသူမ်ားတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကို စြန္႔ခြာေျပးၾကစဥ္က “အၿပီးျပန္မ်ား” ဟု ေ၀ါဟာရအသစ္ျဖင့္ ခြင့္ျပဳခဲ့ရာတြင္ သူတို႔အိမ္ခန္းမ်ားကို သိမ္းယူခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာအစစ္မ်ားကိုမူ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ထားသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သစၥာေဖာက္ဟု တံဆိပ္တပ္ကာ မႈထမ္းရာထမ္းျဖစ္ပါက အလုပ္မွ ျဖဳတ္ေလ့ရွိပါသည္။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ရရွိရန္ ခက္ခဲလွပါသည္။
ျပည္ပသို႔ ေရာက္ေနေသာ ျမန္မာမ်ားသာမက ျမန္မာျပည္တြင္ ဖြားျမင္သူ မွန္သမွ်ကို ျပည္တြင္းသို႔ အလည္လာရန္ ဗီဇာမေပးဘဲ ပိတ္ထားခဲ့ပါသည္။ သံရံုးသို႔ လာေရာက္ကာ ဗီဇာေလွ်ာက္ထားသူမွန္သမွ်ကို ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေမြးဖြားသူ ျဖစ္ပါက မည္သူ႔ကိုမွ ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာထုတ္မေပးရဟု ဦးေန၀င္းက အမိန္႔ခ်ထားပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကမၻာေပၚတြင္ အျမင့္ဆံုးဧ၀ရတ္ ေတာင္ထိပ္ကို တက္ခဲ့ႏုိင္သူ ကမၻာေက်ာ္ သူရဲေကာင္းႀကီး ဆာဟီလာရီက အာရွခရီးစဥ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ၀င္ေရာက္ရန္ စီစဥ္ေသာအခါ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြားသူျဖစ္သျဖင့္ လာေရာက္ခြင့္မျပဳႏုိင္ဟု ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာမေပးခဲ့ပါ။
ယင္းကဲ့သို႔ တင္းက်ပ္စြာ ေရႊတံခါးႀကီးကို လံုၿခံဳစြာ ပိတ္ထားခဲ့ရာမွ ဇာတ္ကြက္ေျပာင္းသြားျပန္ပါသည္။ ဦးေန၀င္းက ဥေရာပသို႔ ဇိမ္ခံခရီးထြက္ရာမွ ျပည္မွ ထြက္ေနသူ ေဒၚရတနာနတ္မယ္တို႔ ေတြ႕ၾကၿပီး ခ်စ္ႀကိဳက္မိသည္ ဆိုပါသည္။ သူထုတ္ခဲ့ေသာ လူ၀င္မႈဥပေဒမ်ားကို ခ်ိဳးေဖာက္ကာ ေဒၚရတနာနတ္မယ္ကို အပါေခၚကာ ႏုိင္ငံတြင္းသို႔ ျပန္ေခၚလာၿပီး လက္ဆက္ခဲ့ပါသည္။
ဦးေန၀င္းက မိမိေရးထားေသာ ဗီဇာပိတ္ဥပေဒကို ဖ်က္မိရာမွ မိမိကိုယ္တုိင္ လက္ႏွင့္ ေရးထားသည္ကို မိမိ၏ ေျခေထာက္ႏွင့္ ဖ်က္မိသည္ကို ရွက္ေတာ္မူဟန္ တူပါသည္။ ျမန္မာျပည္ဖြားမ်ား ျပည္မွ ထြက္ခြင့္၊ ၀င္ခြင့္ စည္းကမ္းကို ေလွ်ာ့ေပးပါသည္။ ျမန္မာျပည္ဖြားမ်ား ၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳရာမွ ျပည္မွ ထြက္လိုသူမ်ားအား ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မ်ား ဖြင့္ေပးေနသျဖင့္ ျပည္မွ ထြက္လုိသူမ်ားအဖို႔ အခါေတာ္က်ေနပါသည္။
အေမရိကန္ျပည္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕မွ မိတ္ေဆြ သတင္းစာဆရာတဦးအား မိမိလာခဲ့ေတာ့မည္ဟု အေၾကာင္းၾကားၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စန္းယုထံ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုကာ အေမရိကန္သို႔ သြားလိုေၾကာင္း တင္ျပရာ ”သြားပါေလ၊ ဟိုက်ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ဗမာႏုိင္ငံေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေရးပါေလ” ဟု ေရွာေရွာရႉရႉ သေဘာတူခဲ့ပါသည္။ တဆက္တည္း အေမရိကန္သံအမတ္ကို ေတြ႔ဆံုကာ ဗီဇာေတာင္းပါသည္။ သံအမတ္ႀကီးက ဆရာလွသမိန္ထ့ ျမန္မာစာသင္ၾကားေနရာ တင္ေမာင္ေရးသားေသာ သတင္းစာဆရာ၀တၳဳကို ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ အျဖစ္ သင္ၾကားေနသူျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ခ်ဟု အေျဖေပးပါသည္။ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မွာ (၁၃) ရက္အတြင္း က်လာၿပီး ရက္ (၂၀) အတြင္း ဗီဇာရရွိပါသည္။ မဆိုင္းမတြ ထြက္ခဲ့ပါသည္။
ယခုကဲ့သို႔ အလ်င္အျမန္ ထြက္ခဲ့သည္မွာ အကယ္၍ မထြက္ပါလွ်င္ တင္ေမာင္ေၾကာက္လွေသာ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးသို႔ ျပန္သြားရမည့္ နိမိတ္လကၡဏာမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရသျဖင့္ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိအဖို႔ အထက္လူႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး၊ ဒု-၀န္ႀကီးတို႔ႏွင့္ ျပႆနာမရွိပါ။ ျပန္ၾကားေရးဌာနတြင္ စစ္ဗိုလ္မ်ား၊ ကြန္ျမဴနစ္လူထြက္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းေဟာင္းမ်ားဟု ေခၚေ၀ၚၾကေသာ သမရုိးက် စာနယ္ဇင္းေလာကသားမ်ားဟု သံုးစုရွိပါသည္။ ၀န္ႀကီးမ်ားအပါအ၀င္ စစ္ဗိုလ္မ်ားက တင္ေမာင္အား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ခန္႔ထားသူအျဖစ္ လက္ဖ်ားႏွင့္ မတို႔ၾကပါ။ ဌာနအတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္အေျခခ်ခ်ိန္မွ စတင္ကာ ကြန္ျမဴနစ္လူထြက္မ်ားက တိုက္ခဲ့ၾကရာတြင္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စာနယ္ဇင္းေလာကသားတို႔ကပါ တုိက္ခိုက္လာၾကပါသည္။
ႏုိင္ငံျခားသို႔ သြားခြင့္မ်ားမ်ား ရရွိခဲ့ျခင္း၊ သံရံုးမ်ားႏွင့္ ၀င္ထြက္သြားလာႏုိင္ျခင္း စသည့္အခြင့္အေရးမ်ားအျပင္ အယ္ဒီတာအဖဲြ႔၏ အတြင္းေရးမႉးရာထူးသည္ ထုိေခတ္က ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ အေကာင္းဆံုးရာထူး ျဖစ္သျဖင့္ ပလႅင္လုလိုသူ မ်ားပါသည္။
တင္ေမာင္၏ ေနရာကို ရရွိရန္မွာ တင္ေမာင္အား အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ပို႔ႏုိင္မွသာ ေအာင္ႏုိင္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စစ္အစိုးရေခတ္တြင္ အထက္ဆံုးလက္နက္ျဖစ္ေသာ ပစ္စာ လက္နက္ကို သံုးေနၾကသည္ကို သိရပါသည္။ မိမိသည္ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးရာတြင္ မိမိ၏ ယူဆခ်က္အမွန္ကို ေရးသည္မွတပါး ဌာနဆိုင္ရာ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္သည္ကို ၀န္ႀကီးမ်ားက သိၾကသျဖင့္ တုိင္စာမ်ားကို တင္ေမာင္အားျပသကာ ေျဖရွင္းခြင့္ေပးၾကပါသည္။ ယိုးစြပ္ခ်က္မ်ားကို ေျဖရွင္းျပႏုိင္သျဖင့္ ေခါင္းႏွင့္ကိုယ္ ၿမဲခဲ့ရပါသည္။
ဦးသန္႔စ်ာပန အေရးအခင္း ဆူပူၾကစဥ္က ဆရာတင္ေမာင္၊ ဆရာတက္တိုးတို႔က လူထုကို ထိန္းသိမ္းေသာ ေဆာင္းပါးမ်ား မေရးပါဟု ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အယ္ဒီတာခ်ုဳပ္အစည္းအေ၀းတြင္ ဗိုလ္တေထာင္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကြန္ျမဴနစ္လူထြက္ ဦးထိန္လင္းက လက္ညိႇဳးထိုးကာ တင္ျပပါသည္။ သူသည္ လမ္းစဥ္ပါတီ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္လည္း ျဖစ္သျဖင့္ ပါတီ၏ ၾသဇာပါရွိပါသည္။ သူ၏ စဲြခ်က္သည္ အႏၲရာယ္ႀကီးလွပါသည္။
“၀န္ႀကီးမ်ားခင္ဗ်ား၊ လက္နက္ခ်ကြန္ျမဴနစ္ႀကီးက အခြင့္ႀကံဳသျဖင့္ ေခ်ာက္တြန္းသည္ ျဖစ္ပါတယ္” ဟု မဆုိင္းမတြ ျပန္ကာ ရွင္းရပါသည္။ ဗိုလ္တေထာင္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ထြက္မ်ား စာမူပို႔က ခ်က္ခ်င္းပံုႏွိပ္ေစကာမူ တင္ေမာင္တို႔ ေက်ာင္းေဟာင္းမ်ား၏ စာမူကို (၄) ရက္ၾကာမွ ပံုႏွိပ္သျဖင့္ လတ္တေလာအေရးအခင္းမ်ား ေရးရန္ ခက္ခဲေၾကာင္းမွ စတင္ကာ ေရြႊတိဂံုေစတီေတာ္တြင္ ညတည၌ လွ်ိဳ႕၀ွက္စည္းေ၀းၾက၍ အစုိးရဌာနမ်ားသို႔ ေရာက္လာၾကေသာ ကြန္ျမဴနစ္လက္နက္ခ်မ်ားက ဌာနရွိ လူေဟာင္းမ်ားကို ၿဖိဳကာ လက္နက္ခ်မ်ား ပိုမိုေနရာရရွိေရးကို ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္၊ အစိုးရစက္ယႏၲရား အခ်က္အခ်ာမ်ားကို ရၾကမွ စစ္ဗိုလ္မ်ားကို ၿဖိဳရန္ ဆံုးျဖတ္ေၾကာင္းကိုပါ အတိအလင္းေခ်ပမွ လက္နက္ခ်အားလံုးတို႔ပါ ၿငိမ္သက္သြားပါသည္။
တဖန္ ေက်ာင္းေဟာင္းသတင္းစာေလာကသား ဘ၀တူျဖစ္သူ ငတ္ေဖာ္ငတ္ဖက္ ဆရာသာဂဒုိးက စဲြခ်က္တင္ျပန္ပါသည္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္က သမုိင္းခ်ည္စက္ အလုပ္သမားမ်ား ဆႏၵျပသျဖင့္ ဆူပူမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚရာတြင္ တင္ေမာင္ေရးသားထုတ္ျပန္ေသာ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန၏ ေၾကညာခ်က္က ႏိႈးဆြေသာေၾကာင့္ ပိုမိုဆူပူၾကသည္ဟု သူက ေျပာပါသည္။ စြဲခ်က္မွာ အေရးႀကီးလွပါသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ကို သစၥာေဖာက္မႈ ျဖစ္ပါသည္။ မွန္ကန္ပါက တင္ေမာင္အား ေထာင္သို႔ျပန္ပို႔ရန္သာ ရွိပါသည္။ သူမသိသည္မွာ ယင္းေၾကညာခ်က္ကို တင္ေမာင္ေရးသည္မွာ မွန္ကန္ေစကာမူ သက္ဆုိင္ရာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး၏ ႏႈတ္မိန္႔ကို ႏႈတ္တိုက္ေရးရသည္ ျဖစ္ၿပီး ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးကိုပါ ဖတ္ျပၿပီးမွ ၀န္ႀကီးႏွစ္ဦးတို႔၏ အတည္ျပဳခ်က္ႏွင့္ ထုတ္ျပန္သည္ျဖစ္သျဖင့္ တင္ေမာင္၏ အာေဘာ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းမျပဳတ္ခဲ့ရပါ။
အေရးထဲတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏုက ထုိင္းနယ္စပ္တြင္ တပ္စဲြၿပီး သူပုန္ထျပန္ရာ သူက လႊတ္လိုက္ေသာ ဆက္သားႀကီး ကိုေထြးျမင့္ကို စစ္စံုေထာက္မ်ားက ဖမ္းမိေသာအခါတြင္ ဦးႏုက တင္ေမာင္ႏွင့္ ဆက္သြယ္လႈပ္ရွားရန္ ၫႊန္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကိုပါ ဖမ္းမိခဲ့ပါသည္။ တင္ေမာင္အား ဆက္ရန္ လွ်ိဳ႕၀ွက္သေကၤတ ၁ ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရမည္ စသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္မိပါသည္။ ဦးႏုထံသို႔ သတင္းစာမွ စာျပန္ေရးလိုက္ပါသည္။ “ဦးခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ့္ကို ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီပါတီ သူပုန္တပ္စာရင္းမွ ထုတ္လိုက္ပါ။ အစုိးရကို တိုက္ရန္ရွိပါက က်ေနာ့္နည္း၊ က်ေနာ္၏မူႏွင့္ တိုက္ပါမည္” ဟု ေရးသားရပါ၏။ “မဆလအစိုးရကို မတိုက္” ဟု မေရးခဲ့ပါ။
ထိုေၾကာင့္ တင္ေမာင္၏ ဘ၀အေျခအေနမွာ စစ္ေျမျပင္တြင္ ေရာက္ေနသူကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနပါသည္။ က်ည္ဆံမ်ားသည္ အေရွ႕ဘက္မွသာမက ေနာက္မွလည္း လာပါသည္။ ေဘးႏွစ္ဘက္မွလည္း လာပါသည္။ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္း လမ္းေလွ်ာက္ေနရေသာ ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေျပးခဲ့ပါသည္။
ျပည္မွ ထြက္ရန္ စီစဥ္ေနခ်ိန္တြင္ စာေပႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္သျဖင့္ စာတမ္းတင္ရာတြင္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဦးလြင္သည္ ေရွ႕ဆံုးမွ ထုိင္ေနပါသည္။ စစ္စံုေထာက္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ သတင္းစာလုပ္သက္တေလွ်ာက္လံုး သူ႔ကို ေၾကာက္ခဲ့ရသူျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး လက္ညႇိဳး ထိုး၍ ဦးကုလားရာဇ၀င္တြင္ ပုဂံေခတ္က ေနာင္ေတာ္ကို လုပ္ႀကံကာ နန္းတက္သူ ကုလားက်မင္းအား ပံ့တကူမေထရ္ႀကီးက “ဟယ္ - မင္းဆိုးမင္းညစ္၊ နင္ကား သံသရာ၀ယ္ ခံရအံ့ေသာ မေကာင္းမႈကို မေၾကာက္၊ ဤစည္းစိမ္ကို ရလွ်င္ နင္၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္ မအိုမေသၿပီမွတ္သည္ေလာ။ ေလာကတြင္ နင့္ထက္ ပ်က္ေသာ မင္းမရွိ၊ မင္းဆိုးမင္းညစ္ေအာက္တြင္ ငါမေနၿပီ” ဟု လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ သီဟိုဠ္ျပည္သို႔ ထြက္သြားေၾကာင္း ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ဖတ္ရႈခဲ့ရသည့္ အရသာမွာ ႀကီးမားလွပါ၏။ ။

Monday, October 25, 2010

အ၀ါေရာင္ရွည္ရွည္အသီး



ငွက္ေပ်ာသီးကို အဂၤလိပ္လို banana ဒိန္းမတ္လိုေတာ့ banan လို႔ ေခၚပါသည္။ အခုေတာ့ ဒိန္းမတ္ စူပါမားကတ္တခုက banan လို႔ေတာင္ မေရးပဲ “အ၀ါေရာင္ရွည္ရွည္အသီး” LANG GUL FRUGT လို႔ အေျပာင္အပ်က္ေရးထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒိန္းမတ္မွာ ငွက္ေပ်ာပင္မရွိပါဘူး။ သူတို႔ေတြ ငွက္ေပ်ာသီးသာစားေနၾကတာ ငွက္ေပ်ာပင္ျမင္ဘူးပံုမရဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေရႊေတြအတြက္လည္း ငွက္ေပ်ာပင္ မရွိေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္တဲ့အခါ အဂၤါမစံု ျဖစ္ရပါတယ္။
ဓါတ္ပံုထဲမွာ ငွက္ေပ်ာသီးကို တစ္ခရိုနာနဲ႔ ေစ်းေလ်ာ့ေရာင္းေပးေနပါတယ္။ ပံုမွန္ေစ်းက ငွက္ေပ်ာသီးတလံုးကို 2.50 ခရိုနာ၀န္းက်င္ရွိပါတယ္။ ယူအက္စ္ေဒၚလာနဲ႔ဆို ျပားငါးဆယ္ေလာက္ရွိပါမယ္။
ငွက္ေပ်ာပင္မေပါက္တဲ့ႏုိင္ငံမို႔ ငွက္ေပ်ာသီးကို “အ၀ါေရာင္ရွည္ရွည္အသီး” လို႔ ေနာက္ေျပာင္ေရးရင္းနဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီးရဲ့ မူလအမည္ေတာင္ ေပ်ာက္သြားႏုိင္ေၾကာင္းပါ…။ ။

Friday, October 15, 2010

(၅၅) ဦးသန္႔ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔သည္ တင္ေမာင္ႏွင့္ စာေပမိတ္ေဆြျဖစ္ပါသည္။ သူထုတ္ေ၀ေသာ ဒီမိုကေရစီဂ်ာနယ္တြင္ မိမိက ေဆာင္းပါးရွင္တဦးျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္တည္းျဖတ္ေသာ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတြင္ အစိုးရ၏ အာေဘာ္ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုႏွင့္အတူ “သမိန္ဗရမ္း” ကေလာင္အမည္ႏွင့္ ေဆာင္းပါးေရးသျဖင့္ သူက မိမိ၏ ေဆာင္းပါးရွင္ ျဖစ္လာျပန္သည္။
ေၾကးမံုစက္သစ္ႀကီး၀ယ္ရန္ ကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳကာ အေမရိကန္အစိုးရက ဖိတ္သျဖင့္ အေမရိကန္သို႔ စာေရးသူ ေရာက္သြားပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ အရွိန္တက္ေနပံုမ်ားကို ႏွစ္ဦးသားေဆြးေႏြးၾကရာမွ တင္ေမာင္က “စစ္တပ္က သတင္းစာေတြကို ရန္ရွာစျပဳပါၿပီ” ဟု ေျပာကာ “သတင္းစာသမားမ်ားအဖို႔ ေဘးအႏၲရာယ္ ထူေျပာေသာ ဇာတိေျမကို မျပန္လိုေတာ့ဟု ညည္းမိပါတယ္”။ “ခင္ဗ်ားေထာင္ထဲေရာက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳစံုတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားမျပန္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒီမွာ ေနႏုိင္ဖို႔ ကူညီဖို႔ အသင့္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ေစခ်င္ပါတယ္။ သတင္းစာဆရာေတြဟာ ေရးရဲရင္ ခံရဲသူေတြျဖစ္ရမွာေပါ့။ ကိုယ္လည္း ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ခဲ့မယ္။ ဗမာသတင္းစာတေစာင္ျဖစ္ေအာင္ ေထာင္မယ္” ဟု တိုက္တြန္းခဲ့ပါသည္။
အေမရိကန္မွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ သူတြက္သည့္အတုိင္း ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ ေရးရဲသျဖင့္ ရဲရဲႀကီး ေက်ာေကာ့ၿပီးခံခဲ့ရပါသည္။
ဦးသန္႔ကမူ ျပန္မလာႏုိင္ရွာပါ။ အေမရိကန္တြင္ ကြယ္လြန္ရွာပါသည္။ ဇာတိေျမကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းသျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာ ေခါင္းခ်လိုသည္ဟု ဆႏၵရွိသျဖင့္ သူ၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ သယ္ယူလာပါသည္။ ဦးသန္႔ကို လူထုႀကီးတရပ္လံုးက ႏုိင္ငံ၏ က်က္သေရေဆာင္ သားေကာင္းသားျမတ္အျဖစ္ ၀မ္းနည္းတသ ႀကိဳဆိုၾကပါသည္။
သူ႔အား ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ၾကသည္မွာ ထိုကာလက ျမန္မာႏုုိင္ငံအစိုးရ၏ တိက်ေသာ ၾကားေန၀ါဒ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ရာထူးတင္ေျမႇာက္ခံရသည္ႏွင့္ ဘုန္းစြမ္းႏွင့္လူစကို ျပသႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဦးသန္႔ကို တင္ေျမႇာက္စဥ္က ျပင္သစ္အစိုးရက လက္မခံဘဲ ကန္႔ကြက္ရာတြင္ ျပင္သစ္သံအမတ္ႀကီးက ဦးသန္႔အား အရပ္ကလည္းပုရန္ေကာ၊ ျပင္သစ္စကားလဲ တတ္ေျမာက္သူမဟုတ္ဟု ေျပာေလရာ ဦးသန္႔က မဆုိင္းမတြ မိမိသည္ နပိုလီယံထက္ အရပ္ျမင့္ပါသည္။ နပိုလီယံသည္ အဂၤလိပ္စကား မတတ္ဘဲ ျပင္သစ္အင္ပါယာတည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္ဟု ေျဖၾကားခဲ့သည္ကို ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ၾသဘာေပးၾကပါသည္။
အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔သည္ ဆယ္ႏွစ္တုိင္ တာ၀န္ထမ္းရြက္ခဲ့ရာတြင္ ကမၻာ့ျပႆနာအမ်ာကို ေျဖရွင္းေပး ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ေဟာ္လန္ျပည္ႏွင့္ နယူးဂီနိကိစၥ၊ အိႏၵိယ-ပါကစၥတန္ စစ္ေျပၿငိမ္းေရးကိစၥမွ စတင္ကာ ဗီယက္နမ္စစ္မီးၿငိမ္းေအးေရးအထိ ေအာင္ျမင္ထိေရာက္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါသည္။ တရုတ္နီ ကုလသမဂၢအဖဲြ႔၀င္ ျဖစ္လာသည္မွာ သူ၏ေခတ္တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ဴးဘားကၽြန္းတြင္ ရုရွက ဒံုးပံ်မ်ား တပ္ဆင္ေပးေသာေၾကာင့္ အေမရိကန္က ရုရွသေဘၤာမွန္သမွ်ကို တားဆီးရွာေဖြသျဖင့္ အႏုျမဴကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လုလု ရန္ျပဳၾကသည္ကို ေျဖရွင္းေရးတြင္ ထိေရာက္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါ၏။ ကုလသမဂၢႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကို ခ်ီးျမႇင့္ခံရသူ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမႈထမ္းစဥ္က အတြင္း၀န္ဦးသန္႔သည္ ျငင္းခံုေလ့မရွိဘဲ သိမ္ေမြ႔နူးညံ့သူျဖစ္ပါသည္။ ကုလသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာေသာအခါ မိမိမွန္ကန္သည္ယူဆပါက မေၾကာက္မညႇာ မ်က္ႏွာမေရြး ပြင့္လင္းစြာ ေျပာသျဖင့္ ကမၻာက ပိုမိုေလးစားၾကပါသည္။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ရုရွသို႔သြားစဥ္က ေရဒီယိုမွ မိန္႔ခြန္းေပးရာတြင္ အကယ္၍သာ ရုရွျပည္သူတို႔သည္ ကြန္ဂိုျပည္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားကို အမွန္အကန္အတုိင္း သိရွိပါက သူတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ခ်မွတ္ေသာ လမ္းစဥ္မ်ားသည္ မွားယြင္းေနၿပီဟု ေျပာၾကေပမည္ … စသည့္ျဖင့္ ေျပာၾကားပါသည္။ ရုရွအစိုးရက ထိုမိန္႔ခြန္းကို ကမၻာအရပ္ရပ္သို႔ လႊင့္ၾကားေပးေသာ္လည္း ရုရွျပည္တြင္း ေရဒီယိုတြင္ ျဖတ္ေတာက္ပါသည္။
၁၉၆၇ ခုႏွစ္က ဗီယက္နမ္အေရးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေမရိကန္လူထုသည္ ဗီယက္နမ္တြင္ ျဖစ္ပြားေနသည့္ သတင္းမွန္မ်ားကို သိရွိၾကပါက သမၼတဂၽြန္ဆင္ ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ေနေသာ လမ္းစဥ္ကို ျပင္ဆင္ပါဟု ေတာင္းဆိုၾကေခ်မည္ဟု ေျပာခဲ့့ပါသည္။
ဦးသန္႔သည္ မည္သူ၏ လက္ကိုင္တုတ္မွမဟုတ္၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတခုတည္းကိုသာ ေရွ႕ရႈသူ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာပါသည္။ တခါက ရုရွသို႔ ခရီးထြက္ရာ ခရူးရွက္က ေလဆိပ္သို႔ လာေရာက္ႀကိဳဆိုပါသည္။ ျပင္သစ္တြင္ ဒီေဂါက ႀကိဳဆိုပါသည္။ တဆက္တည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ လာေသာအခါ ေလဆိပ္၌ အဂၤလိပ္မင္းသမီးတဦးကို ပန္းကံုးစြပ္ကာ ႀကိဳဆိုေနေသာ ဦးေန၀င္းက ဦးသန္႔အားမႀကိဳဘဲ ရာထူးနိမ့္ေသာ အရာရွိတဦးငယ္တဦးကိုသာ ႀကိဳေစပါသည္။
၁၉၆၄ ခုႏွစ္က ဦးေန၀င္းအေမရိကန္သို႔ ခရီးထြက္စဥ္က ၀တၱရားအရ ကုလသမဂၢသို႔သြားကာ ဦးသန္႔ကို ဂါရ၀ျပဳရပါသည္။ ထုိစဥ္က ဖမ္းဆီးထားေသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၊ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကို ၾကာျမင့္စြာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မထားသင့္ပါဟု ဦးသန္႔က ဦးေန၀င္းအား ေျပာသည္ကို ဦးေန၀င္းက မခံခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္က ျပန္လာသည္ႏွင့္ ဦးႏုတုိ႔ကို လႊတ္ေပးခဲ့ပါသည္။
၀န္တိုမေစၧရိယစိတ္ႀကီးမားသူ ဦးေန၀င္းက ဦးသန္႔ကို မၾကည္ပါ။ “ဒီေကာင္ႀကီး” ဟု ေခၚဆိုသည္ကို ၾကားရဖူးပါသည္။ ထိုအတြင္းေရးမ်ားကို သိၿပီးျဖစ္ေစကာမူ တင္ေမာင္က ဦးသန္႔ဘဲြ႔ ေဆာင္းပါးရွည္တေစာင္ ေရးလိုက္ပါသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ျပန္ၾကားေရးဌာန ဒု-၀န္ႀကီးက ဆင့္ေခၚပါသည္။ “ခင္ဗ်ားရဲ့ ေဆာင္းပါးကို သတင္းစာမွာ ထည့္ခြင့္မျပဳႏုိင္ပါ” ဟု ေျပာၿပီးမွ “ဒီစာမူပံုႏွိပ္ရင္ က်ဳပ္ပါျပဳတ္မွာ” ဟု ဆိုကာ အတြင္းေရးသတင္းမ်ားကို ေျပာရွာပါ၏။
စ်ာပနေကာ္မတီက ရုပ္ကလာပ္ကို အာဇာနည္ကုန္းတေနရာတြင္ျဖစ္ေစ၊ ေရႊတိဂံုေျခေတာ္ရင္း မိဘုရားေခါင္ႀကီး၏ ဂူအနီးတြင္ျဖစ္ေစ ျမဳပ္ႏံွပါရေစဟု အစိုးရထံပန္ၾကားသည္ကို ဦးေန၀င္းက စိတ္ဆိုးေၾကာင္းသိရပါသည္။ “ငါ့မယားေတာင္မွ ႀကံေတာမွာ ျမဳပ္ခဲ့တာ၊ ဒီေကာင္ႀကီးကိုလည္း ႀကံေတာမွာ ျမဳပ္ပေစေပါ့” ဟု အမိန္႔ခ်ပါသည္။ ဦးသန္႔၏ ဂုဏ္ရည္ကို နားလည္သူ ပညာေရးဌာန ဒု-၀န္ႀကီး ဦးေအာင္တင္က ဦးသန္႔၏ စ်ာပနေန႔တြင္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းပိတ္ေပးရန္ ၀န္ႀကီးအစည္းအေ၀းတြင္ အဆိုတင္သျဖင့္ ထို ဒု-၀န္ႀကီးကို ခ်က္ခ်င္း ရာထူးမွ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ပါသည္။
ဦးသန္႔၏ စ်ာပနသို႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရက လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမပို႔ပါ။ အမည္မေဖာ္လိုေသာ အစိုးရ၀န္ထမ္း (၁၇) ဦး၏ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြဟု ဆန္းၾကယ္ေသာ ပန္းေခြတခုကို ေတြ႔ရပါသည္။ မူလတန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းကလည္း ေက်ာင္းအမည္ႏွင့္ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြပို႔ေလရာ စစ္စံုေထာက္မ်ားက တရားခံမ်ားအျဖစ္ လုိက္လံစံုစမ္းပါသည္။ ရာထူးမွ ျပဳတ္ရသူ ဒု-၀န္ႀကီးဦးေအာင္တင္က သူ၏ အမည္ေရးထိုးထားေသာ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြပို႔ပါသည္။ သူ၏ သတၱိကို ခ်ီးက်ဴးရပါမည္။
ဒု-၀န္ႀကီးက တင္ေမာင္အား တိုးတိုးေျပာသကဲ့သို႔ အျခား၀န္ႀကီးမ်ားကလည္း ေျပာၾကဟန္တူပါသည္။ ဦးေန၀င္းက ဦးသန္႔အား သူ၏ မယားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္သည္ကို လူထုႀကီးက သိရွိၾကၿပီး ေဒါသူပုန္ထပါေတာ့သည္။
ဦးေန၀င္းအမိန္႔အရ ဦးသန္႔၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ႀကံေတာသခ်ႋဳင္းသို႔ ပို႔ေဆာင္သၿဂႋဳလ္ရာတြင္ အစုိးရက စစ္ထရပ္ကား (၁၅၀) လႉဒါန္းပါသည္။ စစ္စံုေထာက္မ်ားက စ်ာပနကို ထိန္းရန္ စီစဥ္သည္ ျဖစ္ပါသည္။ မရပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ သံဃာမ်ားက ေခါင္းကို လုၾကကာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ သယ္သြားၾကပါသည္။ စ်ာပနအခမ္းအနားသစ္ကို ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေရးတရားပဲြမ်ားႏွင့္ က်င္းပရာ လူထုႀကီးက တကၠသိုလ္ပရ၀ဏ္သို႔ က်ိတ္က်ိတ္တိုးစည္းကားကာ တက္ၾကပါ၏။
ေလးရက္မွ် တရားပြဲမ်ား က်င္းပေသာအခါ ဦးေန၀င္းသည္ လူထုႀကီးအား အရႈံးေပးရပါသည္။ မူလက စ်ာပနေကာ္မီတီပန္ၾကားသည့္အတုိင္း ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္၏ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ျမဳပ္ႏွံခြင့္ေပးပါမည္။ ေခါင္းလုသူမ်ားကို အေရးမယူပါဟု ေၾကညာပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္မခံပါ။ ဦးေန၀င္း ဗံုးခဲြဖ်က္ဆီးထားေသာ သမဂၢေျမကြက္တြင္ ဦးသန္႔ဗိမာန္ကို တည္ေဆာက္ၾကပါသည္။
အစိုးရကို မေက်နပ္သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္ကို လူထုႀကီးက သိသာထင္ရွားစြာ ဆႏၵျပၾကပါသည္။ တၿမိဳ႕လံုး တရားပဲြသြားျခင္း၊ ထမင္းထုပ္ပို႔ျခင္း၊ ရန္ပံုေငြလႉျခင္းတို႔သာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကပါသည္။ အစိုးရရံုးမ်ားပင္ ေျခာက္ကပ္သြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က သတၱိေကာင္းသူ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ အနည္းငယ္မွ်သာရွိပါက ဤအေရးအခင္းႏွင့္ ေန၀င္းအစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္အထိ အင္အားႀကီးပါသည္။ ဆယ္ရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔တြင္မွ နယ္မ်ားမွ ေခၚယူလာေသာ ႀကီးမားသည့္ စစ္တပ္ႀကီးျဖင့္ တကၠသိုလ္၀င္းကို သိမ္းကာ၊ ဦးသန္႔၏ ေခါင္းကို ေဖာ္ကာ ေရႊတိဂံုေျခရင္းတြင္ ဂူသြင္းၾကပါသည္။ အဓိကရုဏ္းမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားသျဖင့္ လူ (၇၀၀၀) ေက်ာ္ ဖမ္းရပါသည္။ မႏၲေလးတြင္ လူ (၄၅၀) ဖမ္းရပါသည္။
ဦးေန၀င္းေပးေလ်ာ္ရေသာ တန္ဖိုးမွာ ႀကီးမားလွပါသည္။ သူရဲေကာင္းႀကီးကို ၀န္တိုေဒါသျဖင့္ မတန္မရာ မိမိဇနီးႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္မႈ ျပဳမိသည့္သတင္းသည္ ကမၻာ့သတင္းစာမ်ားတြင္ ပါရွိခဲ့သျဖင့္ ေစာေစာက သူ႔ကို အထင္ႀကီးမိသူမ်ားပင္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကပါေတာ့သည္။ ။

Friday, October 1, 2010

(၅၄) မိမိ၏ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရွာ္ကုန္ၿပီ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

“ခုတေလာ မင့္စာေတြ ငါမႀကိဳက္ေတာ့ဘူး” ဟု မိတ္ေဆြရင္းတဦးက ေျပာလာပါသည္။ အစိုးရႏွင့္ အဆင္မေျပ သျဖင့္ ေဘးထုိင္ေနေသာ မိတ္ေဆြက ေလသံခပ္ေအးေအးႏွင့္ ျဖည္းညႇင္းစြာ ေျပာပါသည္။ ခပ္တုိးတိုး သူ႔အသံသည္ တင္ေမာင္၏နားတြင္ မိုးႀကိဳးႀကီး ရွစ္စင္းပစ္မွ် က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးသြားပါသည္။
မိမိ၏ သတင္းစာသက္တမ္းႏွစ္သံုးဆယ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ဧည့္ခံပဲြတြင္ သူက ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာမွ ေျပာရက္ပေလဟု ေဒါသထြက္မိကာ စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘဲ ဘီလူးႀကိမ္းသကဲ့သို႔ ႀကိမ္းမိသည္။ “သတင္းစာေဆာင္းပါးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီေန႔ သတင္းစာေလာက္မွာသာ မကဘူး။ သတင္းစာသမုိင္း တေလွ်ာက္လံုးကို စိန္ေခၚ၀ံ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္အေၾကာင္းကို က်ေနာ္သိတယ္။ ၾသဇာ ဘယ္ေလာက္ထက္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သိပါတယ္” ဟု မဆင္မျခင္ ျပန္လည္ေျပာမိသည္။
သူက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လႈပ္ကာ တင္ေမာင္အား သနားစဖြယ္သတၱ၀ါတေကာင္ သေဘာႏွင့္ ၾကည့္သည္။ “ကုိယ္ေျပာတာကို မင္းနားမလည္ပါလား၊ အရည္အေသြးကို ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ခုတေလာ မင္းရဲ့ေဆာင္းပါးေတြမွာ လူထုႀကီးရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ မပါေတာ့ဘူးဆိုတာကို ေျပာတာကြ” စာေရးသူ နားလည္သြားပါၿပီ။ သူ႔ကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရေတာ့သည္။
ျပည္သူပုိင္သတင္းစာေလးေစာင္တြင္ အပတ္စဥ္ေဆာင္းပါး ရွစ္ပုဒ္၊ အေၾကာင္းအရာရွစ္ပုဒ္ မိမိေရးေလသမွ်တို႔ကို ျပန္လည္စီစစ္မိပါေတာ့သည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ စစ္အစိုးရ တက္လာခ်ိန္မွ စတင္ကာ သတင္းစာဆရာမ်ားအဖို႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးမည္ျပဳတုိင္း ႏွစ္ႀကိမ္စဥ္းစားၾကရသည္။ အမ်ားက အစိုးရကို ေ၀ဖန္ေရးသားျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ရန္ေရွာင္ၾကသည္။ တင္ေမာင္ႏွင့္ မိမိ၏ သတင္းစာအဖဲြ႔ကမူ ေ၀ဖန္သင့္သမွ်ကို ေ၀ဖန္သည္။ ေဘးမရွိတန္ဟု ယူဆတြက္ခ်က္ကာ စြန္႔စားၾကသည္။ တင္ေမာင္တို႔အတြက္ မွားခဲ့သည္။ အေျဖရလဒ္မွာ တင္ေမာင္ႏွင့္တကြ အယ္ဒီတာႏွစ္ဦး၊ သတင္းေထာက္တဦးတို႔ ေထာင္ထဲေရာက္သြားၾကသည္။
အမ်ားျပည္သူတို႔၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားကို အလိုရွိပါသည္။ ပြင့္လင္းစြာ ေ၀ဖန္ၾကပါဟု အစိုးရက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ကာ လူထုေအာ္သံ၊ အယ္ဒီတာထံေပးစာမ်ားမွ စတင္ကာ လြတ္လပ္စြာ ေရးၾကပါဟု လံႈ႕ေဆာ္သည္ကို ေတြ႔ၾကေသာအခါ ေထာင္တြင္းရွိ စာေပေလာကသားမ်ားသည္ လက္ခေမာင္းခတ္မိၾကသည္။ အစိုးရကို ျပည္သူေတြက ေထာက္ခံမႈမရွိသျဖင့္ ေၾကညာရေလၿပီ၊ တုိ႔အလွည့္ေတာ့ လာေလၿပီဟု အားတက္ၾကသည္။ တရုတ္ျပည္တြင္ ေမာ္စီတုန္းက ပန္းမ်ိဳးတရာ ပြင့္ပါေစဟု လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ေပးေသာ ေခတ္ကဲ့သို႔ လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို သတင္းစာတို႔တြင္ ဖတ္ရႈရသျဖင့္ အားတက္မိၾကပါသည္။
မ်ားမၾကာမီတြင္ ေထာင္မွ လြတ္လာၿပီး ျပည္သူပုိင္သတင္းစာမ်ားတြင္ ေရးသားခြင့္ရရွိေသာအခါ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရးကိစၥမ်ား ထင္ျမင္ခ်က္တို႔ကို စာေရးသူက ပြင့္လင္းစြာ ေရးခဲ့ရာ ေအာင္ျမင္မႈရရွိခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ သံုးႏွစ္တုိင္ခံခဲ့ေသာ အက်ဥ္းသားဘ၀က တင္ေမာင္အား ပညာေပးထားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို စိတ္မခ်ပါ။ စာေရးနည္းအသစ္ ထြင္ရပါသည္။ ေထာက္ကြက္ေရးနည္းျဖင့္ ေ၀ဖန္ရသည္။ ျပႆနာတခုကို တင္ျပလွ်င္ ယင္းကိစၥအတြက္ အစိုးရ၏ အျပဳအမူသည္ မွန္ကန္သျဖင့္ ေထာက္ခံေၾကာင္းႏွင့္ အစခ်ီၿပီးမွ အဆံုးပိုင္းတြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ တင္ျပရပါသည္။ ဥပမာ… “ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရက က်ေနာ့္အား ဖမ္းဆီးကာ ေထာင္တြင္းသြင္း၍ ခ်ဳပ္ေႏွာင္သည္မွာ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးဆင္ႏဲႊခ်ိန္တြင္ အဖ်က္သမားမ်ားကို ဖယ္ရွားရမည္ ျဖစ္ရာ အျပဳဘက္သားဟန္ေဆာင္သူမ်ား ရွိႏုိင္ၾကသျဖင့္ အုတ္အေရာေရာ၊ ေက်ာက္အေရာေရာ ဖမ္းဆီးခဲ့ရေပရာ က်ေနာ့္ကို ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရက ထိန္းသိမ္းသည္မွာ မွန္ကန္ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္က ေထာက္ခံပါသည္” ဟု ေဆာင္းပါးအစတြင္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။ “ေဟ့ေကာင္ ဒူးေထာက္လွခ်ည္လားကြ” ဟု ဖတ္ရႈရသူမ်ားကပါ မရိုးမရြဆဲေရးေစသည္အထိ အစိုးရကို ခ်ီးေျမာက္ေရးခဲ့ပါသည္။
ေနာက္ပုိင္းတြင္မွ ထိန္းသိမ္းခံရသူတို႔၏ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ကာ လင္သားကို ဖမ္းထားေသာေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့ေသာ သားမယားတို႔ စား၀တ္ေနေရးခက္ခဲၾကပံုတို႔ကို ဖဲြ႔ႏဲြ႔ကာ ေရးသားရပါသည္။ ထိန္းသိမ္းခံတို႔မွလည္း ႏုိင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ အျပစ္ကင္းမဲ့သူမ်ားပါရွိပါက သူတို႔အား ၾကာျမင့္စြာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္စြာထားပါက ႀကီးစြာ နစ္နာၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိန္းသိမ္းထားသူမ်ားကို အျမန္စစ္ေဆးစီစစ္ကာ လႊတ္သင့္သူမ်ားကို အေဆာတလ်င္ လႊတ္ေပးသင့္ပါသည္ … စသည့္ မ်က္ေျဖအလကၤာစပ္သီသကဲ့သို႔ ေရးရပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက တင္ေမာင္၏ စာကို ဖတ္ရာမွ အမ်က္ေတာ္ေျပသြားဟန္တူပါသည္။ ရက္ပိုင္းအတြင္း ထိန္းသိမ္းထားသူ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို ေထာင္မွ လႊတ္ေပးခဲ့ပါသည္။
ရသံုးခန္႔မွန္းေျခ ေငြစာရင္းဘတ္ဂ်က္ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ား ေရးသားရာတြင္ လူထုအက်ိဳးျပဳဌာနမ်ား သံုးစဲြေငြ နည္းပါးသည္ကို စာရင္းဇယားႏွင့္ ျပရသည္မို႔ ရဲ၀ံ့စြာေ၀ဖန္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္မူ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေရးမိသည္လည္း ရွိပါသည္။ ကၽြန္းဆြယ္ပဲြက်င္းပစဥ္က ပဲြၾကည့္လက္မွတ္မ်ားကို စစ္ဗိုလ္မိသားစုမ်ားကိုသာ လက္သိပ္ထိုးေရာင္းခဲ့ေလရာ ပဲြက်င္းပေသာေန႔တြင္ လက္မွတ္ရံုတို႔၌ ေရာင္းရန္လက္မွတ္မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားပါသည္။ လက္မွတ္၀ယ္မရႏုိင္သူ အရပ္သားလူထုက မေက်နပ္သျဖင့္ တုိးေ၀ွ႕ၾကရာမွ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ပြားပါသည္။
“ဘာမဆို သူတို႔ခ်ည္းပဲ” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ အစိုးရဌာနမ်ားမွ အရာရွိမ်ားႏွင့္ သားေတာ္သမီးေတာ္မ်ားက ျပပဲြကပဲြမ်ားတြင္ပါ ပဲြလမ္းရွိတုိင္း ေနရာအရယူၾကသျဖင့္ ဤသို႔ ျဖစ္ပြားရသည္။ စစ္ဗိုလ္မ်ား မတရား အခြင့္အေရး ယူၾကသျဖင့္ ဆူပူမႈ ျဖစ္ရသည္ဟု ျပင္းထန္စြာ ေရးခဲ့ပါသည္။ အဓိကရုဏ္းသည္ ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။ တင္ေမာင္၏ ေ၀ဖန္ခ်က္မွန္လြန္းသျဖင့္ စစ္ဗုိလ္တဦးတေလကမွ တံု႔ျပန္မႈမျပဳပါ။ ပညာေရးဌာနေရာက္ေနေသာ ကြန္ျမဴနစ္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦးကသာ “ဒီေဆာင္းပါးေၾကာင့္ ပိုမိုဆူပူၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ထိန္းမရပါ” ဟု ဌာနအစည္းအေ၀းသို႔ တင္ကာ ကန္႔ကြက္ေစကာမူ တင္ေမာင္၏ အထက္မွ ၀န္ႀကီးက အေရးယူျခင္းမျပဳခဲ့ပါ။
ေနာက္ပို္င္းတြင္မူ စီးပြားေရးက်ဆင္းလာျခင္းေၾကာင့္ လူထုက လႈပ္ရွားစျပဳလာရာမွ စာေရးသူ၏ စာမူအခ်ိဳ႕ကို အယ္ဒီတာမ်ားက ပံုမႏွိပ္မီ ၀န္ႀကီးရံုးသို႔ တင္စျပဳလာပါသည္။
ေဒါက္တာဘေမာ္ကြယ္လြန္စဥ္က မွတ္တမ္းေဆာင္းပါးတခုကို တင္ေမာင္က ေရးခဲ့ပါသည္။ မိမိငယ္စဥ္က ပထမဆံုးဟစ္ခဲ့ရေသာ ႏိုင္ငံေရးေႂကြးေၾကာ္သံမွာ “ဘေမာ္ -- ဘေမာ္ -- အို႔ အုိ႔ -- မီးတုတ္မီးတုတ္ ရႈိ႕ရိႈ႕” ျဖစ္ပါသည္။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္၏ မိတ္ေဆြ၊ ဂ်ပန္၏ရုပ္ေသးျဖစ္ေစကာ မ်ိဳးခ်စ္တဦးဟု တင္ေမာင္က ျမင္ပါသည္။ စစ္ႀကီးအစတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းကို တည္ေထာင္ကာ လြတ္လပ္ေရး အေရးဆိုခဲ့ေသာ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ အစဥ္အလာလည္း ရွိပါသည္။
ထုိ႔ျပင္ တင္ေမာင္ႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အျပဳအမူကေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔သိထားပါသည္။ ေၾကးမံုဂ်ာနယ္တြင္ ကိုယ္လံုးတီးပံု (၄) ပံု ေဖာ္ျပၿပီး ရန္ကုန္လူႀကီးလူေကာင္းရပ္ကြက္မွ အမ်ိဳးသမီးတဦးဟုု ေရးသားသည္ကို ဗိုလ္စႀကၤာက အသေရပ်က္မႈႏွင့္ တရားစြဲပါသည္။ ယင္းကိစၥအတြက္ ေတာင္းပန္စာ ေဖာ္ျပေပးရမည္ဟု ၀တ္လံုႀကီး ေဒါက္တာဘေမာ္က ေတာင္းဆိုသည္ကို တင္ေမာင္က ျငင္းဆိုပါသည္။
“လုပ္ပါဦး သတင္းေထာက္ႀကီးရယ္၊ မင္းတို႔မွာ ဒီလုိေတာင္းပန္တာေၾကာင့္ ပြန္းပဲ့မသြားပါဘူးကြာ” ဟု သူက တင္ေမာင္အား သူ႔အိမ္သို႔ ဖိတ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္တုိက္ကာ ေခ်ာ့ပါသည္။
“ဘာလို႔ေတာင္းပန္ရမွာလဲ၊ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္သူဘယ္၀ါလို႔ စြပ္စဲြတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ရံုးေတာ္သာ တင္ပါ၊ က်ေနာ္တို႔က ႏုိင္ရမွာပါ။ ဦးလဲ သိပါတယ္”
“ကဲပါေလ၊ ငါကေမးပါမယ္။ ငါဟာဘာလဲ”
“အဓိကရ ၀တ္လံုႀကီး၊ ႏုိင္ငံရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတဦးပါ”
“မင္းသတင္းစာရဲ့ ေရွ႕ေနက ဘယ္သူလဲ”
“သိသားနဲ႔ ဘာလို႔ေမးရတာလဲ။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေအးေမာင္ေလ”
“သတင္းေထာက္ႀကီး စဥ္းစားပါကြာ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ထိပ္ဆံုးမွာရွိၾကတဲ့ ၀တ္လံုေတာ္ရႀကီးႏွစ္ဦးဟာ အသက္ကလည္း ႀကီးရင့္လွၿပီကြ။ မင့္အေမကလႊား မင့္ပံုႏွိပ္တဲ့ ၀တ္လစ္စလစ္ပံုကိစၥအတြက္ ဥပေဒပါရဂူႀကီး ႏွစ္ဦးတို႔ ရံုးေတာ္မွာ ေလွ်ာက္လဲၾကမယ္ဆိုတာ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္မွာ လူၾကားလို႔မွ မေတာ္ပါဘူးကြာ”
ဤသို႔ ခ်စ္စဖြယ္ အေျပာကေလးေၾကာင့္ ေၾကးမံုက မုခ်ႏုိင္ေနေသာ အမႈကို အရံႈးေပးကာ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါသည္။
ေဒါက္တာဘေမာ္ ကြယ္လြန္စဥ္က သူ႔အတြက္ နာေရးေဆာင္းပါးကို ဖဲြ႔ႏဲြ႔စြာေရးမိပါသည္။ ဒု-၀န္ႀကီးက တင္ေမာင္အား ဆင့္ေခၚကာ ပယ္ခ်ပါ၏။ ဦးသန္႔အေရးကို အေၾကာင္းျပကာ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းႀကီးမ်ား၏ အေၾကာင္းကို မေရးလွ်င္ေကာင္းသည္ဆိုပါ၏။ ဤ၀န္ႀကီး၊ ဤအစိုးရေခတ္တြင္ စာေကာင္းေပမြန္မ်ား ေရးသားခြင့္ အၿမဲမရႏုိင္ပါေပ။ ။

Saturday, September 25, 2010

(၅၃) ဦးႏုႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ ေဗဒင္ယၾတာကို အယူသည္းစြာ ယံုၾကည္သူျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၅၈ ခု အစိုးရတက္စကာလ က ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ေရွ႕မုခ္တန္ေဆာင္းတခုတြင္ တန္ေဆာင္းျပည့္ သင္ျဖဴးမ်ားခင္းကာ ယၾတာလႉဒါန္းပါသည္။ သတင္းတိက်စြာရသျဖင့္ ေၾကးမံုတြင္ ဓာတ္ပံုႏွင့္ ေဖာ္ျပရာ၌ အလႉရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္သည္ဟု တိက်စြာ မေရးရဲေစကာမူ သူ အလႉရွင္ျဖစ္သည္ကို စာဖတ္သူတို႔ သိသာေအာင္ ေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရေခတ္တြင္ ယၾတာဆင္ျခင္း၊ ယၾတာျပဳျခင္း၊ ယၾတာေခ်ျခင္းတို႔ကို မ်ားစြာျပဳေလ့ရွိပါသည္။ ငပလီဆိပ္ကမ္းသို႔သြားကာ ေအာင္အမည္ပါေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ယၾတာလက္ထပ္ပဲြက်င္းပကာ မိမိ၏ အေလာင္းအတုကို ပင္လယ္တြင္းသို႔ ေမ်ာခဲ့သည္ဟု သတင္းၾကားရပါ၏။ ေငြစကၠဴမ်ား ထုတ္ေ၀ရာတြင္ (၉၀) တန္၊ (၄၅) က်ပ္တန္ စသည့္ ေငြစကၠဴမ်ား ထုတ္ေ၀ကာ ယၾတာဆင္သည္မွာ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန ကမၻာ့အဆန္းမ်ား သမိုင္း၀င္ျပက္လံုးႀကီး ျဖစ္ပါသည္။
ဦးႏုသည္လည္း ေဗဒင္ယၾတာ အယူသည္းသူ ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေန၀င္းက ကိုးကြယ္ေသာ ေဗဒင္ဆရာ မည္သူျဖစ္သည္ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ပါသည္။ လူသိမခံလိုပါ။ “ရန္ကုန္မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေဗဒင္ဆရာမွန္သမွ် ဦးႏု မေမးဖူးသူ မရွိ” ဟု ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေျပာဖူးပါသည္။ ဦးႏုက ေဗဒင္ယၾတာကို ယံုၾကည္ေၾကာင္း ပြင့္လင္းစြာ ေျပာရဲပါသည္။
ပထမ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွ စတင္ကာ လြတ္လပ္ေရးေန႔တုိင္း အလံတင္ပြဲကို ဓာတ္ပံုရိုက္ရတိုင္း ေအးစက္ေသာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ ေဗဒင္ဆရာမ်ားကို မ်က္ေစာင္းထိုးမိပါသည္။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ နံနက္က (၄) နာရီ မိနစ္ (၂၀) တြင္ သူတို႔က အခါေတာ္ေပးသျဖင့္ သတင္းေထာက္ငနဲမ်ား ပင္ပန္းရသည္ဟု တင္ေမာင္တို႔ ေျပာေလ့ရွိပါသည္။
ဦးႏုသည္ ၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၁၉) ရက္ေန႔က ဦးေအာင္ဆန္းက်ဆံုးရွာၿပီးေနာက္ နာရီအနည္းငယ္အတြင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တာ၀န္ကို လက္ခံယူေစကာမူ ဘုရင္ခံထံ အစိုးရအဖဲြ႔သစ္ က်မ္းသစၥာဆိုရမည့္ အခ်ိန္ကို ၾသဂုတ္လ (၂) ရက္ေန႔၊ ညေန (၆) နာရီတြင္မွ အခါရပါသည္ဟု ေမတၱာရပ္သျဖင့္ ဘုရင္ခံခမ်ာ မူလက ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ေဂါက္သီးပြဲကို ဖ်က္ကာ အခမ္းအနားက်င္းပရသည္ဟု သိရပါသည္။ အလ်င္လို အေရးႀကီးေသာကာလတြင္ ေဗဒင္ဆရာတို႔ကို အားကိုးသူျဖစ္ပါသည္။
ထိုေခတ္က ေဒၚလာ (၆) သန္းကုန္ေသာ လိႈဏ္ဂူေတာ္တြင္ ကမၻာ့သမုိင္း၀င္ သဂၤါယနာတင္ပဲြကို ေန႔ (၁၂) နာရီ (၁၂) မိနစ္တိတိတြင္ စတင္ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္တြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးကို ဦးဗေဆြသို႔ လႊဲေပးစဥ္က နံနက္ (၉) နာရီတိတိတြင္မွ ရံုးမွ ထြက္ေပးပါသည္။
ဤသို႔ေသာအျဖစ္ကေလးမ်ားႏွင့္ အစိုးရအဖဲြ႔က ဗလိနတ္စာေကၽြးျခင္းစသည့္အမႈမ်ားကို ျပဳသျဖင့္ ဦးႏုအား အယူသည္းဗုဒၶ၀ါဒီႀကီးျဖစ္သည္ဟု ေ၀ဖန္ၾကပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးနယ္သို႔ ၀င္လာခါစ တကသဥကၠဌေခတ္ကပင္ ပုတီးစိပ္ျခင္းအလုပ္ကို အေရးတႀကီးလုပ္ခဲ့သူျဖစ္သျဖင့္ သူ၏ရဲေဘာ္မ်ားက သူ႔ကို နားလည္ၾကပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးအျဖစ္ ဦးႏုက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခိုက္တြင္ ႏြားမသတ္ရအမိန္႔ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္ကို ဗုိလ္ေန၀င္းက မ်က္စိဆံပင္ေမႊး စူးေနဟန္တူပါသည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ဗုိလ္ေန၀င္း အာဏာရယူသည့္ေန႔တြင္ ပထမဆံုးထုတ္ျပန္ေသာ အမိန္႔မွာ ႏြားမ်ားသတ္ႏုိင္သည္ဟူေသာ အမိန္႔ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအမိန္႔အတြက္ ဦးႏုက ဗုိလ္ေန၀င္း အပါယ္လားေတာ့မွာပဲဟု ႀကီးစြာ ကရုဏာသက္ရွာသည္ဟု သိရပါသည္။ ေရြးေကာက္ပဲြအႏုိင္ရသျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ဦးႏုကို ရာထူးျပန္လႊဲေပးရမည့္ရက္မတုိင္မီ (၇) ရက္အလုိတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုက လက္ရွိ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ေန၀င္းအား အႀကံေပးပါသည္။ ႏြားမ်ားသတ္ေစအမိန္႔သည္ ဗိုလ္ေန၀င္းအဖို႔ ငရဲပြားမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အာဏာမလႊဲမီ ကာလကေလးတြင္ အမိန္႔ကို ျပန္ျပင္ပါလား။ ေနာင္ဘ၀သို႔ ဘ၀ကူးေကာင္းနုိင္ပါသည္ဟု ဦးႏုက ေမတၱာရပ္ ေျပာရွာသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းက (စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ရယ္ေနမည္ ထင္ပါသည္) ေခါင္းရမ္းပါသည္။ ၁၉၆၀ ခု၊ ဧၿပီလ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ဦးႏုက အာဏာကို ျပန္လည္လႊဲယူၿပီး (၂) နာရီၾကာေသာအခါ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္သစ္ ဦးႏုက ပထမဆံုး ထုတ္ျပန္ေသာ အမိန္႔မွာ ႏြားမ်ားမသတ္ရ အမိန္႔ျဖစ္ပါသည္။
ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္တြင္မူ ဗိုလ္ေန၀င္းက တင္းမာျပတ္သားသည္ႏွင့္အမွ် ဦးႏုကလည္း တင္းမာသည္။ သို႔ေသာ္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာ ကိုင္တြယ္ပါသည္။
၁၉၄၉ ခု၊ ဇူလုိင္လ (၁၉) ရက္ေန႔က ဦးေအာင္ဆန္းတို႔ က်ဆံုးၿပီး နာရီအနည္းငယ္အတြင္း ဘုရင္ခံက ဖိတ္ေခၚကာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးကို ယူပါဟု တာ၀န္ေပးသည္ကို လက္ခံခဲ့ပါသည္။ ထိုညတြင္ ဖဆပလမွ ထုတ္ထားေသာ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို သူ၏အိမ္သို႔ ဖိတ္ေခၚကာ ဦးေအာင္ဆန္းက်ဆံုးသျဖင့္ အေရးႀကီးေသာေၾကာင့္ ေသြးစည္းကာ ဖဆပလႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ပူးေပါင္းကာ အစိုးရဖဲြ႔ရန္ ေဆြးေႏြးအားထုတ္ ပါသည္။ သခင္သန္းထြန္းက အာဏာပိုေတာင္းသျဖင့္ ပ်က္ခဲ့ရသည္။
အေျခခံဥပေဒႀကီးေရးစဥ္က ဦးႏုက လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ ဆႏၵမ်ားကို ၾကည္ျဖဴကာ လုိက္ေလ်ာခဲ့ပါသည္။ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကို ကခ်င္ျပည္နယ္သို႔ ေပးပါဟု တင္ျပရာ ဦးႏုက ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ပါ ယူသင့္သည္ဟု လိုက္ေလ်ာသျဖင့္ ေစတနာကို နားလည္ေသာေၾကာင့္ ကယားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျပည္နယ္ခဲြခြင့္ မေတာင္းေတာ့ဟု သိရပါသည္။
အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရး မူလမ္းစဥ္ကို ဦးေအာင္ဆန္းက ၁၉၄၇ ခု၊ ဇြန္လ (၁၆) ရက္ေန႔တြင္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုည၌ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားက ဦးႏုအိမ္သို႔သြားကာ (၁၀) ႏွစ္ၾကာကာလတြင္ မေက်နပ္ပါက ရွမ္းျပည္နယ္သည္ ခဲြထြက္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု အာမခံခ်က္ပုဒ္မ မပါလွ်င္ ဦးေအာင္ဆန္း၏အဆိုကို ေထာက္ခံမႈမျပဳႏုိင္ဟု အၾကပ္ကိုင္ပါသည္။ “ဗ်ာ.. ႏုိင္ငံမွ မတည္ေထာင္ရေသးဘူး ခဲြဖို႔စကားေျပာတာ မေတာ္ပါဘူး” ဦးေအာင္ဆန္းက မွတ္ခ်က္ခ်ပါသည္။ ဦးႏုကမူ လုိက္ေလ်ာပါသည္။
“တို႔တေတြက သူတို႔လူမ်ိဳးစုေတြ ေကာင္းစားဖို႔လည္း လုပ္ၾကမွာပဲဟာ။ သူတို႔အက်ိဳးစီးပြားကို တုိ႔က (၁၀) ႏွစ္ လက္ေတြ႔လုပ္ျပလုိက္လွ်င္ သူတို႔တေတြ ခဲြစကားေျပာမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး” ဟု ဦးႏုက ဦးေအာင္ဆန္းကို ႏွစ္သိမ့္ခဲ့သည္ ဆိုပါသည္။
ဦးႏုေျပာသည့္အတုိင္း (၁၀) ႏွစ္လြန္ေသာအခါတြင္ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ာက ျပည္နယ္ခဲြၾကေရးကို ေတာင္းဆိုမႈ မျပဳခဲ့ပါ။ ျပည္နယ္၊ ျပည္မ ပိုမိုညီၫြတ္ေရးအတြက္ အေျခခံဥပေဒႀကီး ျပင္ဆင္ေရးကိုသာ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါသည္။ ျပည္နယ္ျပည္မ ပိုမိုညီၫြတ္ပါက စစ္တပ္ၾသဇာမတက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျပင္ဆင္ေရးေတာင္းဆိုခ်က္ကို ျပည္နယ္ခဲြေရးအဆိုသဖြယ္ ၀ါဒျဖန္႔ကာ အာဏာသိမ္းခဲ့ပါသည္။
ဦးေအာင္ဆန္းမရွိသည့္ေနာက္တြင္ ဦးႏုက ဗုိလ္ေန၀င္းကို ယံုၾကည္သူ၊ ေစတနာ ေကာင္းခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပဲြတြင္ ဗုိလ္ေန၀င္း ပါ၀င္မည္မဟုတ္ဟု ဦးႏုက ယံုၾကည္ပါသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္း ေစလႊတ္သျဖင့္ လာေရာက္ဖမ္းဆီးေသာ စစ္ဗိုလ္အား “ဗိုလ္ေန၀င္းကိုလည္း ဖမ္းၾကသလား” ဟုပင္ ေမးသည္ဟု သိရပါသည္။
ျပႆနာမွာ ဗုဒၶဘာသာကို အေလးအနက္ယံုၾကည္ေသာ ဦးႏုတြင္ လူသားတို႔၏ စာရိတၱႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပတ္သားေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ခံယူထားပါသည္။ ဤေလာကတြင္ အေရာင္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အေရာင္အေဖ်ာ့၊ အေရာင္အရင့္၊ အေရာင္မရင့္တရင့္ စသည္ျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ခဲြႏိုင္သည္။ အရာ၀တၳဳပစၥည္းမ်ားတြင္လည္း ေကာင္းသည္၊ နည္းနည္းေကာင္းသည္ စသည္ျဖင့္ အဆင့္မ်ား ခဲြ၍ရႏုိင္သည္။ လူသားတဦးအဖို႔မူ လူဆိုးႏွင့္ လူေကာင္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးသာရွိသည္။ နည္းနည္းေကာင္းေသာ လူေကာင္း၊ မ်ားမ်ားေကာင္းေသာ လူေကာင္း၊ ပိုမိုေကာင္းေသာ လူေကာင္း၊ နည္းနည္းဆိုးေသာ လူဆိုး၊ မ်ားမ်ားဆိုးေသာ လူဆိုးဟု အဆင့္ခဲြရန္ မလိုဟု သူက ယူဆပါသည္။ ဒီေန႔ဒီေနရာမွာ ေကာင္းၿပီး မနက္ျဖန္ ဟိုေနရာတြင္ ဆိုးသြမ္းသူျဖစ္ပါက ထုိသူသည္ လူေကာင္းမဟုတ္၊ လူဆိုးသာ ျဖစ္သည္။ လူေကာင္းသည္ အၿမဲေကာင္းသူျဖစ္ရမည္ဟု ဦးႏုက ျပတ္သားစြာ ယံုၾကည္ပါသည္။ စာေရးဆရာဘ၀က ဦးႏုေရးသားေသာ ေနာင္ေတာ္ခၽြတ္ခမ္း ၀တၳဳတြင္ ထိုေခတ္က အဂၤလိပ္အလိုေတာ္ရိ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သူတပါးသားမယားတို႔အေပၚ ေဖာက္ျပန္ၾကသည္ကို ျပင္းထန္စြာ ရႈတ္ခ်ေရးသားခဲ့ပါသည္။ “သူတပါးရဲ့ သားမယားကိုမွ စိတ္မခ်ရသူမ်ားကို အဘယ္မွာ ႏုိင္ငံ၏ အမႈကိစၥမ်ားကို အပ္ႏွင္းရန္ စိတ္ခ်ႏုိင္ပါမည္နည္း” ဟု ေရးသားခဲ့ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လင္ႀကီးငုတ္တုတ္ရွိသူ ေဒၚခင္ေမသန္းအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက လက္ထပ္သည္ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ႏုိင္ငံအတြက္ ႀကီးစြာအရွက္ရသျဖင့္ တပ္မေတာ္ေသနာပတိရာထူးမွ ျဖဳတ္ခ်ရန္ ၀န္ႀကီးအဖဲြ႔ အထူးအစည္းအေ၀းသို႔ တင္သြင္းဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ သာသနာေရး၀န္ႀကီး ဦးဘေစာက ဗိုလ္ေန၀င္းထံသို႔ သြားေရာက္သတင္းေပးသျဖင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းက ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကို ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ခဲ့ပါသည္။ ဦးႏုသည္ သူ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႀကီးမ်ားကို ျပင္ဆင္ေလ့ရွိသူမဟုတ္ပါ။ ယခုအမႈတြင္မူ ၀န္ႀကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀း ထပ္မံက်င္းပရာတြင္ ၀န္ႀကီးအမ်ားစုက ေတာင္းပန္ၾကေသာအခါတြင္ ဒီမုိကေရစီအမ်ားဆႏၵကို ယံုၾကည္သူျဖစ္သျဖင့္ သူ၏အဆုိကို ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းခဲ့ရေပသည္။
အကယ္၍ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔အစုက ေတာင္းပန္သမႈမျပဳပါလွ်င္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ အဆိုသာ ဆက္လက္အတည္ ျဖစ္ပါလွ်င္ မိမိထင္ရာလုပ္ႏုိင္ေသာ စစ္၀ါဒမ်ိဳးေစ့ မ်ိဳးေညႇာက္သည္ ေစာေစာကပင္ ေက်ပ်က္ေနမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ သမုိင္းဇာတ္ေၾကာင္း ေျပာင္းလဲသြားကာ ျမန္မာအမ်ိဳးသားတို႔ ယေန႔ခံစားေနရေသာ ဒုကၡမီးမွ ကင္းလြတ္ေပမည္ဟု ယူဆႏုိင္ပါသည္။ ။

Wednesday, September 15, 2010

(၅၂) ရာသက္ပန္ အာဏာဆုပ္ကိုင္နည္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ လက္ေရးမူရင္းႏွင့္ စာတေစာင္ကို တင္ေမာင္က မိတၱဴကူးကာ သိမ္းထားမိပါသည္။ ၁၉၄၃ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ (၂၆) ရက္ေန႔စြဲႏွင့္ ေရးထားေသာ ထိုစာတြင္ “တုိင္းျပည္တခု၏ ႀကီးပြားမႈ၊ တိုးတက္မႈ၊ ခုိင္ၿမဲမႈသည္ ထိုတိုင္းျပည္အင္အားတည္းဟူေသာ စစ္တပ္ေပၚ၌ အေျခတည္လ်က္ရွိ၏” ဟု ေရးသားထားပါသည္။ ဂ်ပန္သို႔ စစ္ပညာသင္ပို႔ထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားထံသို႔ ေပးပို႔ေသာ ထိုစာကို “ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ေန၀င္း” ဟု လက္မွတ္ေရးထုိးထားပါသည္။
အလြန္မွားယြင္းေသာ စစ္၀ါဒျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံႏွင့္ ဂ်ာမနီျပည္တို႔တြင္ စစ္အင္အားကို ႀကီးမားစြာ တည္ေဆာက္မိရာက စစ္၀ါဒီမ်ား ႀကီးစိုးခံရေသာေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရပါသည္။ ကမၻာစစ္လြန္ကာလ၊ စစ္အင္အား တာ၀န္ ကင္းကြာေသာကာလ၊ စစ္စားရိတ္မရွိမွ ႀကီးပြားတုိးတက္ေနသည္ကို မ်က္ေမွာက္ေခတ္သမိုင္းက သက္ေသျပေနပါသည္။ အထက္အမိန္႔နာခံျခင္းကိုသာ အေျချပဳကာ တည္ေဆာက္ရေလ့ရွိေသာ စစ္တပ္သည္ ႏုိင္ငံတခု၏ ႀကီးပြားမႈကို လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေသာ အရည္အခ်င္းမရွိႏုိင္ပါ။
ယင္းစစ္၀ါဒီႀကီးအဖုိ႔ ႏုိင္ငံေရးအာဏာကို ၾကာျမင့္စြာ သိမ္းပိုက္ထားႏုိင္ခဲ့သည္မွာ ဘာေၾကာင့္နည္းဟု ေမးခြန္းေပၚလာပါသည္။ ဦးအုန္းခင္၊ ဦးညိဳျမ၊ သခင္ဘေသာင္း၊ ဦးစိန္၀င္း၊ ဦးခ်စ္ထြန္း စေသာ ျမန္မာသတင္းစာ ဆရာမ်ားသည္ အခြင့္ႀကံဳတုိင္း ဘာေၾကာင့္ ေန၀င္း စစ္၀ါဒအာဏာၿမဲရသနည္းဟု ေဆြးေႏြးေလ့ရွိရာ ေအာက္ပါ အခ်က္မ်ားကို သံုးသပ္မိၾကပါသည္။
၁။ ကိုယ္ပုိင္စစ္စံုေထာက္အဖဲြ႔သည္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ အင္အားတခုျဖစ္ပါသည္။ အတိုက္အခံျပဳမည့္ ဆန္႔က်င္သူ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ကာ ၾကည့္ရႈစံုစမ္းေနသကဲ့သို႔ မိမိလက္ေအာက္ခံ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း အၿမဲစံုစမ္းေနသျဖင့္ သူ႔ကို လွန္ရဲသူ မရွိေတာ့ပါ။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ဗိုလ္မႉးႀကီး (၁၃) ဦးကို ရာထူးမွ ဖယ္ရွားစဥ္က စစ္စံုေထာက္မွတ္တမ္းဖိုင္တဲြႀကီးမ်ားကို တရြက္ခ်င္းလွန္ကာ မည္သူက စစ္ဆင္ေရးစားရိတ္ေငြအမ်ား လာဘ္စားေၾကာင္း၊ မည္သူက မည္ႏွယ္ လာဘ္ယူေၾကာင္း အေသးစိတ္ဖတ္ျပသျဖင့္ တရားခံမ်ား ေစာဒကမတက္ႏုိင္ဘဲ ခံခဲ့ရပါသည္။ ၁၉၇၅ ခုေလာက္တြင္ တဖန္ မဆလ ၀န္ႀကီးအားလံုးတို႔ကို အိမ္ေတာ္သို႔ ဆင့္ေခၚကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စန္းယုကေတာ္က ရာထူးတက္သူ စစ္ဗုိလ္ကေလးမ်ား၏ စာရင္းကို တင္ႀကိဳရယူကာ ေငြေတာင္းေလ့ရွိေၾကာင္းမွ စတင္ကာ ၀န္ႀကီးအားလံုးတို႔၏ ရာဇ၀တ္မႈ ေခြးေရပုရပိုက္ ႀကီးကို ဖတ္ျပကာ ျပင္းထန္စြာ သတိေပးသျဖင့္ သူ႔ကို တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ၾကရကာ သူခုိင္းသမွ် သစၥာရွိစြာ လုပ္ၾကရပါသည္။
၂။ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္မွ စကာ စစ္တပ္တြင္ ရာထူးအတက္အက်၊ အေရြ႕အေျပာင္း အမိန္႔မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ၾကည့္ကာ စြက္ဖက္ျခင္း၊ ပိုမိုရာထူးျမႇင့္ေပးျခင္းတို႔ျပဳကာ သက္ဆုိင္ရာစစ္ဗိုလ္ကုိ သူက ရာထူးျမႇင့္ေပးသည္ဟု သိေစကာ သစၥာခံေစပါသည္။
၃။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ ထူးကဲစြာ မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းပါသည္။ ေတြ႔သိသမွ် လူအားလံုးကို အမႈကိစၥ အေၾကာင္းအရာမ်ား အေသးစိတ္မွတ္သားမိေလ့ရွိပါသည္။
၄။ ဓားခံရန္ႏွင့္ သူ၏ ၾသဇာထက္ရန္အတြက္ လူညံ့မ်ားကို ေမြးေလ့ရွိပါသည္။ တပ္တြင္ ရာထူးႀကီးမ်ား တိုးျမႇင့္ေပးရာတြင္ အနိမ့္မွလူကို သံုးဆင့္ခန႔္ တက္ေပးေလ့ရွိပါသည္။ မတန္မရာေသာ ရာထူးကို ရရွိသူက သူ႔ကို ရွိခိုးေနမည္ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ အစိုးရအဖဲြ႔တြင္ ၀န္ႀကီးခန္႔ပါက ဆိုင္ရာဌာနတြင္ ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိသူမ်ားကိုသာ တမင္ေရြးခ်ယ္ကာ ခန္႔ထားေလ့ရွိပါသည္။ စက္မႈကၽြမ္းက်င္သူကို လယ္ယာပို႔ကာ သတင္းစာကို လၾကည့္ပင္ ၀ယ္ယူဖတ္ေလ့မရွိသူကို ျပန္ၾကားေရးဌာနသို႔ ပို႔ပါသည္။ သို႔မွသာ ၀န္ႀကီးမ်ားတာ၀န္ကို လုပ္ေဆာင္ရာ၌ သူ႔ကို အားကိုးေနရပါသည္။ ထို႔ျပင္ ျပႆနာေပၚက ထိုသူ၏အျပစ္ျဖစ္သည္ဟု ဓားစာခံျပဳကာ ခ်နင္းေလ့ရွိပါသည္။ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ ျပဳတ္က်ရေသာ ဓားစာခံ စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးမ်ား မ်ားျပားလွပါသည္။
၅။ ထီးေမြ နန္းေမြ ဆက္ခံရန္ ဒုတိယလူ၊ အိမ္ေရွ႕မင္းထားေလ့မရွိပါ။ သူက နံပါတ္တစ္တြင္ ေနရာယူကာ လက္ေအာက္တြင္ နံပါတ္ငါးအဆင့္ရွိသူကိုသာ ခန္႔ထားေလ့ရွိပါသည္။ နံပါတ္တစ္မွ လံုး၀မဆင္းလိုပါ။ တႀကိမ္တြင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဗဟုိေကာ္မတီေရြးခ်ယ္ပဲြတြင္ ထိပ္ပုိင္းမွ အေရြးခံရေစကာမူ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးက သူ႔ထက္မဲ ပိုမိုရရွိေနသျဖင့္ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးကို အျပစ္ရွာဖမ္းဆီးကာ ပါတီ၀င္အမ်ားကို သန္႔ရွင္းေရးျပဳ၍ ပါတီမွေရာ အစုိးရအဖဲြ႔မွပါ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ၀န္ႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားခဲ့ပါသည္။
၆။ မာန္မာနျပင္းထန္သူ ျဖစ္ေစကာမူ လိုအပ္ပါက ဒူးေထာက္ရန္ ၀န္မေလးသူ ျဖစ္ပါသည္။ လင္ရွိအမ်ိဳးသမီး ျဖစ္သူ ေဒၚခင္ေမသန္းႏွင့္ လက္ထပ္စဥ္က တပ္မေတာ္စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က ကာေမသုမိစၧာကံကို က်ဴးလြန္သူျဖစ္သျဖင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက စိတ္ဆုိးရံုသာမက ႀကီးစြာရွက္သျဖင့္ ၀န္ႀကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းသို႔တင္ကာ သူ႔အား ရာထူးျဖဳတ္ခ်ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အား ေတြ႔ပါရေစဟု သူက အသနားခံေသာ္လည္း ဦးႏုက အေတြ႔မခံပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းသည္ သခင္ခ်စ္ေမာင္၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြတို႔အား ေတြ႔ဆံုကာ မ်က္ရည္ခံထိုးသည္အထိ ၀န္ခ်သျဖင့္ သူတို႔က ဦးႏုကို ၀ိုင္းကာေတာင္းပန္သျဖင့္ ရာထူးကို ျပန္လည္ရရွိခဲ့ပါသည္။
၇။ ႏုိင္ငံ၏ ဓနစြမ္းအားကို ရက္ေရာစြာ ငယ္သားမ်ားကို ေပးပါသည္။ စစ္ဗိုလ္မွန္သမွ် ရာထူးျပဳတ္ေစကာမူ သံအမတ္ရာထူးမွ စတင္ကာ မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ခြင့္အထိေပးျခင္း၊ ပါတီတြင္ ႏုိင္ငံေရးတာ၀န္ယူသူမ်ားကို အစုိးရ၀န္ထမ္းကဲ့သို႔ပင္ ပင္စင္လစာေပးျခင္း၊ ႏုိင္ငံေရးသမားမွန္သမွ်ကို ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ဆုေပးျခင္း … စသည္ျဖင့္ သူ႔ကိုအန္မတုေစရန္ ေခၽြးသိပ္ပါ၏။
ဤဗိုလ္ေန၀င္း၏ အာဏာထိန္းနည္းအခ်က္ (၇) ခ်က္မွာ ဆရာ့ဆရာမ်ား၏ အျမင္ျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္ျမင္ေသာ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရွိပါေသးသည္။
ဗိုလ္ေန၀င္း၏ ရန္သူကို အေသမသတ္ျခင္းသည္ သူ၏အာဏာသက္ကို ရွည္ေစေသာ ေဆးေကာင္းတလက္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ကမၻာအရပ္ရပ္ လက္နက္ႏွင့္ အာဏာသိမ္းမႈမ်ားတြင္ ေသြးထြက္သံယိုသတ္ျဖတ္ေလ့ရွိပါသည္။ အသက္သတ္ပါက လက္ငင္းရန္ရွင္းေစကာမူ ရန္သစ္လူ လာႏုိင္ပါသည္။ သူ၏အသက္ကို မသတ္သည့္နည္းက ပိုၿပီး ရက္စက္ယုတ္မာပါသည္။ သူအာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အစိုးရ၀န္ထမ္းႀကီး မ်ား၏ အသက္ကို မသတ္ဘဲ အသက္ေမြးမႈအခြင့္အေရးကို သတ္ျဖတ္ပါသည္။ သူ႔ကို ရန္ျပဳႏုိင္သူမ်ား၏ စီးပြားရွာေဖြစားေသာက္ခြင့္ကို သတ္ျဖတ္ခ်ဳပ္ကိုင္ပါသည္။ သူ၏ လက္ေအာက္သို႔ ေခါင္းလွ်ိဳရေသာ သူကိုယ္ပိုင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းအလုပ္မွတပါး လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိသည့္စနစ္ကို တီထြင္ထားသျဖင့္ ရန္သူမွန္သမွ် သူ႔ကို “ကိုး” ၾကရပါသည္။ ဥပမာ စာေရးသူ တင္ေမာင္ တေယာက္။
ဒုတိယ အာဏာထိန္းနည္းမွာ ပိုမိုရက္စက္ယုတ္မာၿပီး သူ၏ေနာက္လိုက္ စစ္အစိုးရမ်ားက ဆက္လက္သံုးစဲြ ေနပါသည္။ ထိုနည္းမွာ အရပ္သားျပည္သူလူထုႀကီး ဆင္းရဲငတ္မြတ္ေစရန္ တမင္အားထုတ္ပါသည္။ လူေတြငတ္မွ စစ္တပ္ကို ဦးက်ိဳးၾကမည္။ ေခါင္းလွ်ိဳးၾကမည္ ျဖစ္သျဖင့္ တမင္ငတ္မြတ္ေစမည့္ လမ္းစဥ္ကို လုပ္ေဆာင္ပါသည္။
သူအာဏာေတာင္းစဥ္က ႏုိင္ငံတြင္းတြင္ အစစအရာရာ ရွားပါးၾကသည္ကို သူသိပါသည္။ တင္ေမာင္ကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံ၏ အေျခမွန္ကို တင္ျပသူမ်ားမ်ား မရွိေစကာမူ လူထုႀကီးရွားပါးေနသည္ကို သူေကာင္းစြာ သိရွိပါသည္။ ဉာဏ္မတံုးပါ။ ထိုေခတ္က မၾကာခဏ လူသံုးကုန္မ်ား ျပတ္ေလ့ရွိပါသည္။ ဆပ္ျပာ၊ သြားတုိက္ေဆး၊ ျငဳတ္၊ ၾကက္သြန္၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓား … စသျဖင့္ ျပတ္လပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေလ့ရွိပါသည္။ ထိုအခါ ကမၻာအရပ္ရပ္တြင္လည္း ထိုကုန္မ်ား ရွားပါးေနသည္ဟု ပါတီက တန္ျပန္၀ါဒျဖန္႔ေလ့ရွိပါသည္။ ရုပ္ေျပာင္တဦးက “ရွင္မေရ.. ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ၾကက္သြန္ေတြ ျပတ္ေနၾကၿပီထင္တယ္ေဟ့” ဟု သေရာ္သည္ကို သူနားလည္စြာ ရယ္ေမာခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တက္လာေသာ စစ္အစုိးရမ်ားလည္း လူထုႀကီးငတ္ျပတ္ခက္ခဲသည္ကို သိၾကပါသည္။ လူထုႀကီးအဖို႔ ခက္ခဲရွားပါးေလေလ၊ စစ္တပ္ကို ဦးက်ိဳးေလေလမို႔ ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ ေနာက္လိုက္မ်ားသည္ လူထုႀကီးအတြက္ တမင္ငတ္ေဆးမ်ား ေဖာ္ခဲ့ၾကပါသည္။ လူထု မည္ေရြ႕မည္မွ် ငတ္ျပတ္ေစကာမူ သူတို႔အာဏာစဲြကိုင္ေရးကို ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ေပးမည့္ စစ္တပ္ မငတ္ေရးကိုသာ အေလးထား ေဆာင္ရြက္ၾကပါ၏။
ၿဗိတိသွ်ယထာဘူတ ပညာရွင္သဘာ၀တၱဆရာႀကီး Bertrand Russel ၏ အဆိုအမိန္႔တခု ရွိပါသည္။ “သင့္အား လူတေယာက္က ဒီမိုကေရစီကိုေပးကာ အျခားတဦးက ဆန္အိတ္တအိတ္ကုိ ေပးပါလွ်င္ သင့္အဖို႔ ဆန္အိတ္ကို ယူမည္ေလာ၊ ဆႏၵမဲျပားကို ယူမည္ေလာဟု ေရြးခ်ယ္ရန္မွာ သင္သည္ မည္ေရြ႕မည္မွ် ငတ္ေနသနည္းဟူေသာ ငတ္မြတ္မႈအတုိင္းအတာအရ ဆံုးျဖတ္ရေပမည္” ဟု ဆိုပါသည္။ လမ္းစဥ္ပါတီ၀င္တိုးတက္ျခင္းႏွင့္ ႀကံ့ခုိင္ေရး အင္အားတက္ျခင္းတို႔မွာ လူထုငတ္ၾကသျဖင့္ ျဖစ္ရပါသည္။
ဦးေန၀င္းႏွင့္ ေနာက္လုိက္စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက “လူထုႀကီးငတ္ေလေလ - ဒီမိုကေရစီကို ေက်ာခုိင္းကာ သူတို႔ကို ရွိခိုးေလေလ” လမ္းစဥ္ကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကသျဖင့္ လူထုႀကီးမွာ မီးေလာင္သစ္တံုးကဲ့သို႔ တျမည့္ျမည့္ပ်က္သုဥ္း ေနသည္ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလုပ္ေဆာင္ၾကသည္မွာ အလြန္အက်ဴး ရက္စက္ယုတ္မာၾကပါသည္။ ။

Friday, September 3, 2010

ဒိန္းမတ္ ကို သူတို႔ သိမ္းလိုက္ၿပီ

ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း နာဇီဂ်ာမနီတို႔က ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံအား သိမ္းပိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုနာဇီတို႔အား ဒိန္းမတ္လူမ်ိဳးမ်ားက ရက္စက္စြာ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားၾကားမွ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တန္ျပန္ေတာ္လွန္ေရးမ်ား ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စာတပုဒ္ကို ျမန္မာရဟန္းေတာ္တပါး၏ ဘေလာ့ဂ္ျဖစ္ေသာ “အတၱလြင္ျပင္” စာမ်က္ႏွာမွ ရယူဖတ္ရႈခဲ့ၿပီး မိမိဘေလာ့ဂ္တြင္ ထပ္ဆင့္တင္ျပအပ္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။ ။

Denmark

Saturday, August 28, 2010

(၅၁) ဗိုလ္ေန၀င္း ေဖာ္စပ္ေသာ ႏုိင္ငံေတာ္မဲြေဆး (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ဒီမိုကေရစီအစိုးရေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းအျဖစ္ စစ္တပ္ကို ကြပ္ကဲစဥ္က လာဘ္လာဘကို ေရွာင္ၾကဥ္သူ တဦး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ျမင္းပဲြမ်ားသို႔ အၿမဲသြားသူ ျဖစ္ေစကာမူ အစိုးရပိုင္ေသာ ေငြ၊ တပ္၏ေငြမ်ားကို ထိသူမဟုတ္ပါ။ သန္႔ရွင္းသူ ျဖစ္ပါသည္။
တခါတြင္ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခင္ေမသန္းက ေအာ္တိုကားကုမၼဏီႏွင့္ ဆက္သြယ္ကာ Hillman ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကို တပ္မေတာ္မွ အရာရွိမ်ားကို လဆိုင္းစနစ္ႏွင့္ ေရာင္းခ်ရန္ စီစဥ္ပါသည္။ ေဒၚခင္ေမသန္းက ေကာ္မရွင္ပဲြခ ရယူမည့္ အစီအစဥ္ကို သိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေဒၚခင္ေမသန္းကို ရိုက္ႏွက္ဆံုးမကာ စီမံကိန္းကို ဖ်က္လုိက္ပါသည္။ ေျဖာင့္မတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းစဥ္ကလည္း ေငြေၾကးကိစၥတြင္ သူကုိယ္တုိင္ သန္႔ရွင္းစြာ က်င့္သံုးၿပီး လက္ေအာက္ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားကို သန္႔ရွင္းၾကရန္ တင္းက်ပ္စြာ အမိန္႔ေပးခဲ့ပါသည္။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ထိပ္သီးစစ္ဗိုလ္ႀကီး (၁၃) ဦး ဖယ္ရွားစဥ္ စစ္ဆင္ေရးရန္ပံုေငြ ျဖတ္ေတာက္လာဘ္စားမႈမွ စတင္ကာ ေငြေၾကးမသမာမႈမ်ားကို အေရးယူသည္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္ ေအဒီလမ္း အင္းလ်ားကန္ထိပ္တြင္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ေနထုိင္ရန္ အိမ္ေဆာက္စဥ္ကမူ ဇနီးေဒၚခင္ေမသန္း ေဟာင္ေကာင္သို႔သြားကာ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္မ်ား၊ ဟိုင္ဖုိင္ဓာတ္ျပား၊ တိတ္ျပား၊ ဓာတ္စက္မ်ား ၀ယ္ယူေစျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ေသာအခါ ႏုိင္ငံေရးရပ္ကြက္က မ်က္လံုးျပဴးကာ ၾကည့္ၾကပါသည္။
“မင္း … ေန၀င္းေဆာက္တဲ့ အိ္မ္ကို ျမင္ၿပီးၿပီလား၊ အိမ္မဟုတ္ဘူး၊ နန္းေတာ္ကြ နန္းေတာ္” ဟု ေဒါက္တာဘေမာ္က စာေရးသူအား ေျပာျပပါသည္။ “ငါလည္း အာဏာရတုန္းက အနားယူတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနဖို႔ ကိုယ္ပုိင္အိမ္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔၊ ခ်စ္ေမာင္တို႔လည္း ကိုယ္ပုိင္အိမ္ေဆာက္ၾကတာပဲ။ အတြင္း၀န္ေတြ၊ ၀န္ေထာက္ၿမိဳ႕အုပ္ေတြလည္း ကိုယ္ပုိင္အိမ္ေဆာက္ၾကတယ္ဆိုတာ တေန႔ရာထူးျပဳတ္တဲ့အခါ အနားယူတဲ့အခါ အတြက္ အိမ္ေဆာက္ၾကတာဟာ မဆန္းဘူး။ ေန၀င္းက သူကိုယ္ပုိင္ေဆာက္တာမဟုတ္ဘူး၊ တပ္မေတာ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ေနဖို႔ အိမ္ကို ဒီလိုအပင္ပန္းခံၿပီး ေဆာက္တာဟာ ဒီေကာင္ တသက္လံုး ရာထူးက မဆင္းေတာ့ဘူးကြ” ဟု သူက ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါသည္။
သူတသက္လံုး ေနထုိင္ရန္အိမ္ကို အခြန္ေတာ္ေငြႏွင့္ ေဆာက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္း ၿပီးခ်ိန္မွ စတင္ကာ ႏုိင္ငံ၏ ဓနစြမ္းအားမွန္သမွ်၊ ႏုိင္ငံပိုင္ ပစၥည္းပစၥယမွန္သမွ် သူ၏ မိသားစုပုိင္၊ ဘိုးဘြားပုိင္ ပစၥည္းမ်ားအျဖစ္ ထင္သလို စားသံုးပါေတာ့သည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အင္းလ်ားကန္ဟိုတယ္ႀကီး၏ အ၀င္၀တြင္ ေကာ္ဖီဆုိင္ကေလးတခု ဖြင့္ထားပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ထိုဆိုင္တြင္ လာေရာက္စားေသာက္သူမရွိပါ။ ဟိုတယ္သို႔ တကူးတက လာေရာက္ေသာက္ႏုိင္သူ ရွားပါးသည္။ တင္ေမာင္ႏွင့္ သတင္းစဥ္အယ္ဒီတာ သန္းစိန္ထြန္း၊ ေမာင္ေမာင္ညိဳတို႔သည္ ႏုိင္ငံျခားဧည့္သည္မ်ားကိစၥ၊ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာန၏ ဧည့္ခံပဲြမ်ား ျပဳလုပ္ေရးကိစၥမ်ားအတြက္ အင္းလ်ားကန္ဟိုတယ္သို႔ မၾကာခဏ သြားရေလ့ရွိပါသည္။ သြားေလတုိင္း ဟိုတယ္ေပါက္၀တြင္ ဖြင့္ထားေသာ အထူးေကာ္ဖီဆိုင္ Expreeso ေကာ္ဖီခါး ေသာက္ၾကေလ့ရွိပါ၏။ ရံဖန္ရံခါတြင္ သန္းစိန္ထြန္းက မုန္႔ပဲသေရစာ ဒါယကာခံရွာပါသည္။ ေစ်းကလည္း ႀကီးလွသျဖင့္ အၿမဲေကာ္ဖီမေသာက္ႏုိင္ဘဲ ထုိင္ရံုသာ ထုိင္ခဲ့သည္လည္း ရွိပါသည္။
ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ေက်ာင္းသူတဦးႏွင့္ ေက်ာင္းသူအဖဲြ႔ကို မၾကာခဏ ေတြ႔ရပါသည္။ ေက်ာင္းသူတို႔ အုပ္စုက ေစ်းမေမးဘဲ တန္းဖိုးႀကီးေသာ မုန္႔မ်ားကို အ၀အၿပဲစားႏိုင္ၾကသည္ကို သတိျပဳမိသျဖင့္ ေငြရွင္းလွ်င္ မည္သူက ေပးသနည္းဟု ေစာင့္ၾကည့္မိပါသည္။ ဘယ္ေလာက္က်သနည္းဟု မေမးပါ၊ ေငြစာရင္း ေတာင္းခံလႊာ မေတာင္းပါ။ စားေသာက္ၿပီး တေပ်ာ္တပါး ထြက္သြားၾကပါသည္။
စားပဲြထုိးကေလးကို ေမးၾကည့္မိပါသည္။ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ့သမီး ေဆးေက်ာင္းသူ စႏၵာ၀င္းႏွင့္ သူရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ တျခားသမီးေတြ လာၾကဦးမယ္။ ဒီဆုိင္က သူတို႔တေတြ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ဖြင့္ေပးရတာပါ။ သူတို႔က ဘယ္ေတာ့မွ ပိုက္ဆံမေပးဘူး” ဟု ေျဖပါ၏။ ဗိုလ္ေန၀င္းက ႏုိင္ငံပိုင္ ပစၥည္းမွန္သမွ် သူ၏မိသားစုပိုင္အျဖစ္ စားသံုးေစသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ သားသမီးမ်ားသာမက အေပါင္းေဖာ္မ်ားပါ ထင္သလို စားသံုးၾကေစပါသည္။ သားသမီးမ်ားမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ ဒါတုိ႔ေျပ၊ ဒါတို႔ေျမ၊ ဒါငါတို႔ေျမဟု ႏုိင္ငံတခုလံုးကို အပိုင္စားေစဟု စိတ္ဓာတ္သြင္းထားပါသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔တြင္ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ (၃) လခန္႔အၾကာ ဇူလုိင္လ (၇) ရက္ လူသတ္ပဲြ အၿပီးတြင္ “ေခါင္းရႈပ္တယ္” ဟု ဆိုကာ လန္ဒန္သို႔ ထြက္သြားပါသည္။ ထိုကာလမွ စတင္ကာ တႏွစ္လွ်င္ (၄) ေခါက္မွ်၊ (၄)လမွ် ႏိုင္ငံျခားသို႔ သြားေရာက္အပန္းေျဖေလ့ရွိပါသည္။ သူပုိင္စစ္စံုေထာက္တပ္က ၀န္ႀကီးစစ္ဗိုလ္ မွန္သမွ်ကို အၿမဲမွန္ဘီလူးႏွင့္ ၾကည့္ေနေစၿပီး (၇) ရက္တႀကိမ္ ဆက္သားတဦး လန္ဒန္သို႔ ေစလႊတ္ကာ သတင္းမ်ားကို အစီရင္ခံရသျဖင့္ စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးမ်ားသည္ သူရွိေနေသာ အခ်ိန္မ်ားထက္ အေနအထိုင္ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္ၾကေလ့ရွိပါသည္။
“သူလုပ္ေနတာေတြကို ခင္ဗ်ားမႀကိဳက္ပါဘူး။ သူမရွိတုန္း သိမ္းလုိက္ပါလား” ဟု အိမ္ေရွ႕မင္းတပုိင္း စစ္ဗိုလ္ႀကီးကို ေျပာမိပါသည္။ စကားလံုးႏွင့္ အေျဖပင္မေပးရဲပါ။ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ အၿပံဳးႏွင့္သာ ေျဖ၀ံ့ရွာပါ၏။
ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ ႏုိင္ငံျခားခရီးစားရိတ္မွာလည္း ႀကီးျမင့္လွပါသည္။ အခိုင္းအေစ လက္တုိလက္ေတာင္းမ်ား၊ ဆရာ၀န္မ်ား၊ စစ္စံုေထာက္မ်ား၊ သားသမီးမ်ား၊ သားသမီးတို႔၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါ ေခၚေလ့ရွိပါ၏။ ျပန္လာပါက အစိုးရေငြႏွင့္ ၀ယ္လာေသာ ႏုိင္ငံျခားပစၥည္းမ်ားကို ေဒၚခင္ေမသန္းက ေမွာင္ခိုေစ်းသို႔ ပို႔ေရာင္းပါသည္။ “တိပ္ရေကာ္ဒါ အသစ္အဆန္းကေလး၀ယ္မလား၊ ေဒၚခင္ေမသန္း ပါလာတာေလ” ဟု ေရာင္းသူပဲြစားမ်ားကို ေတြ႔ဖူးပါသည္။
ခရီးစားရိတ္ ျဖဳန္းတီးပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဂ်ာမဏီျပည္၊ ဘြန္းၿမိဳ႕ ျမန္မာသံရံုးမွ သံမႉးတဦးက ေျပာျပပါသည္။ “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔အဖဲြ႔အတြက္ အငွားကားမဟုတ္တဲ့ အထူးတကၠစီေလးစီးကို ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ (၂၄) နာရီ ရပ္ေစာင့္ရမယ္ဆိုၿပီး ငွားထားတယ္။ သူက ရက္(၂၀) ေနေတာ့ အငွာကားစားရိတ္က ကားသစ္၀ယ္လွ်င္ သံုးစီး ၀ယ္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ သံရံုးမွာ ကားစုတ္ကားပ်က္တစင္းပဲ ရွိတယ္။ ကားသစ္၀ယ္သံုးၿပီး သံရံုးထားခဲ့လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ၊ မေျပာ၀ံ့ပါဘူးေလ” ဟု ညည္းရွာပါ၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ ႏုိင္ငံျခားဟိုတယ္မ်ားတြင္ တစ္ေပးေကာင္းသူ၊ ေဘာက္ဆူးေပးေကာင္းသူဟု ေက်ာ္ၾကားပါသည္။ ေဆးရံုတက္ကာ ေဆးစစ္ရင္း အနားယူရာတြင္ ေဆးရံုကဆင္းေသာေန႔တြင္ ဆရာ၀န္မ်ား၊ သူနာျပဳမ်ားမွ အမိႈက္လွဲသူမ်ားအထိ ၀န္ထမ္းအားလံုးကိုဖက္ကာ လက္ေဆာင္ေပးပါသည္။ ေငြဖလားႀကီးတခု ထဲတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ သယ္လာေသာ ေက်ာက္လက္စြပ္၊ နားကပ္စေသာ လက္၀တ္ရတနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူက မၾကည့္ဘဲ လက္ႏွင့္ႏိႈက္ကာ ဆဲြယူ၍ လက္ေဆာင္ေပးပါသည္။ အေမရိကန္ေဒၚလာ တေထာင္တန္ ရသူမ်ား ရွိၾကသည္။
ႏုိင္ငံပုိင္ေငြ မေလမလြင့္ရန္ ေခၽြတာရွာပါသည္။ လန္ဒန္တြင္ လႏွင့္ခ်ီကာ အနားယူရာတြင္ ဟိုတယ္စားရိတ္က ႀကီးမားသည္။ လိုသမွ်ကို ရန္ကုန္ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးထံ ေတာင္းရသည္။ တခ်ီတြင္ ျမန္မာအစိုးရတြင္ လက္က်န္ ႏိုင္ငံျခားသံုးေငြမရွိသျဖင့္ ၿဗိတိသွ်ေလေၾကာင္းကုမၸဏီမွ ေငြေခ်းရဖူးသည္။ ထိုေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အဖို႔ စားရိတ္သက္သာေစရန္ လန္ဒန္တြင္ အိမ္ေကာင္းအိမ္သန္႔တလံုး၀ယ္ကာ ေနထုိင္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ ေခတ္က သံရံုးေျမႏွင့္ အေဆာက္အအံုကို အစုိးရအေနႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့သကဲ့သို႔ မ၀ယ္ဘဲ သူ၏မိတ္ေဆြ ဘီအိုစီ မန္ေနဂ်ာေဟာင္း အဂၤလိပ္တဦး၏ အမည္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ပါသည္။
ကံေကာင္းအေၾကာင္းမလွသျဖင့္ သူ၏မိတ္ေဆြခမ်ာ ေသဆံုးရွာေလရာ ဇနီးျဖစ္သူက ခင္ပြန္းသည္ပိုင္ဆိုင္ပစၥည္း အျဖစ္ သိမ္းယူေသာအခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ဘံုေပ်ာက္သြားရွာပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းတြင္ မည္သည့္အမႈကိုမဆို အႏုိင္ယူႏုိင္ေသာ္လည္း အဂၤလန္တြင္ အဂၤလိပ္ဥပေဒျဖစ္ေနသည္။ အိမ္ကို မူလက မိမိနာမည္ႏွင့္ မ၀ယ္ဘဲ ခိုးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ ၀ယ္ခဲ့သျဖင့္ ဥပေဒအရ ပိုင္ဆုိင္သူ၏ ဇနီးမယားသာ ဆက္ခံပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ရွိေလရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ မည္သို႔မွ မတတ္ႏုိ္င္ဘဲ သူခိုးလက္မွ သူ၀ွက္က လုသည္ကို မခံခ်ိမခံသာ ခံရရွာပါသည္။
စိတ္မေက်ႏုိင္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္အိမ္တလံုး ၀ယ္ျပန္ပါေသးသည္။ တခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္၀ယ္ေသာအိမ္မွာ လက္ထဲတြင္ ၿမဲခဲ့ပါသည္။ ဤတခ်ီတြင္ မည္သူ႔ကိုမွ အညံ့မခံပါ။ တပ္မေတာ္သား (၆) ဦးကို ျမန္မာႏုိင္ငံက ေခၚယူကာ အိမ္ေစာင့္တာ၀န္ခ်ထားပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ တႏွစ္တႀကိမ္ တပ္မေတာ္သား (၆) ဦးကို လန္ဒန္သို႔ လူလဲႏွင့္ ေစလႊတ္ကာ အိမ္ေတာ္ေစာင့္ရန္ ပို႔ေပးရပါသည္။
ဒုတိယအစီအစဥ္အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ဘိလပ္အိမ္ေတာ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို ဘိလပ္သို႔ အလွည့္က်ပို႔ရျပန္သျဖင့္ ဆင္ဖိုးထက္ ခၽြန္းဖိုးက ႀကီးရျပန္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ နန္းသက္ (၂၄) ႏွစ္ မျပည့္မီ ႏုိင္ငံေတာ္ လူမဲြႏုိင္ငံ ျဖစ္ရေလသည္မွာ မဆန္းပါေပ။ ။

Friday, August 13, 2010

(၅၀) ေဒါသကုမၼာရႀကီး ဗိုလ္ေန၀င္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ ေဒါသျပင္းသူျဖစ္ပါသည္။ အေမရိကန္တုိင္းမဂၢဇင္းက သူ၏ေဒါသသတင္းကို Nawinian Anger ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့သျဖင့္ ဗုိလ္ေန၀င္း၏ ေဒါသသည္ ကမၻာေက်ာ္ရံုမွ်မက အဂၤလိပ္စာစကားတြင္ ေ၀ါဟာရအသစ္တလံုးတိုးခဲ့သည္အထိ ႀကီးမားၿပီး အထိန္းအကြပ္မရွိ ေဖာက္ခဲြႏုိင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။
တခုေသာ နာတာလူးပဲြတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ အင္းလ်ားကန္ ဟိုတယ္တြင္ ကပြဲႀကီးတခုကို က်င္းပေနပါသည္။ သူ၏ အစိုးရ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနက အင္းလ်ားကန္ဟိုတယ္ႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္လုပ္ကိုင္ရာတြင္ အျမတ္ရွာရမည္ဟု ဗိုလ္ေန၀င္းက အမိန္႔ရွိသျဖင့္ နာတာလူးပဲြေတာ္ကပဲြသဘင္ကို ေတးတူရိယာတီး၀ုိင္းႏွင့္ က်င္းပကာ စီးပြားရွာခဲ့ ပါသည္။ ထိုကာလက ပြဲလမ္းရွားပါးေသာေၾကာင့္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ား၊ သံတမန္မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားခရီးသည္ မ်ားတို႔ စည္ကားစြာ တက္ေရာက္အားေပးၾကပါသည္။
ဘင္ခရာဆုိင္းတၿခိမ့္ၿခိမ့္ႏွင့္ စံုတဲြမ်ား၊ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ကေနစဥ္တြင္ အင္းလ်ားကန္ တဘက္ျခမ္းတြင္ ေနထုိင္ေသာ ဗိုလ္ေန၀င္းက တသဲ့သဲ့ၾကားရေသာ တီး၀ိုင္းသံကို မၾကားလိုဟု ဆိုကာ ေဒါသထြက္ၿပီး ေ၀းကြာလွမ္းေသာ ဟိုတယ္ဆီသို႔ ဂ်စ္ကားတစီးကို ကိုယ္တုိင္အျပင္းေမာင္းသြားပါသည္။ သူ၏ သက္ေစာင့္ ကိုယ္ရံတပ္မ်ားက အျခားကားႏွစ္စီးႏွင့္ ဘာမသိ၊ ညာမသိ လိုက္ၾကရသည္ ဆိုပါသည္။
ဟိုတယ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေျပး၀င္သြားၿပီး အစိုးရပိုင္တီး၀ုိင္းအဖဲြ႔မွ ဘင္ႀကီးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ကန္ကာ ေဖာက္ခဲြပါသည္။ ထိုေနာက္ ကေနၾကေသာ စံုတဲြအမ်ားကို ကန္ေက်ာက္ထိုးႏွက္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕က သူ႔ကို ျပန္လည္ ထုိးၾကပါေသးသည္။ ေနာက္မွ စစ္၀တ္စံု၀တ္ သက္ေတာ္ေစာင့္တပ္သားမ်ား ၀င္ေရာက္ကာ ဆဲြၾက၊ ထိန္းၾကမွ သူမွန္းသိသျဖင့္ ေရွာင္ေျပးၾကရပါသည္။ ပဲြပ်က္သြားသည့္တုိင္ စိတ္ထင္တုိင္းရိုက္ႏွက္ၿပီးမွ ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္ကာ သူ၏ အိမ္သို႔ ျပန္သြားပါသည္။
သူကထုိးသျဖင့္ ပါးကဲြသြားေသာ ႏုိင္ငံျခားမွ သံတမန္တဦးကို ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ ကိုယ္စား ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးက ေတာင္းပန္ရပါသည္။ ႏုိင္ငံတြင္းတြင္မူ သူ၏ အမွားကို ေတာင္းပန္မႈမျပဳရံုသာမက ဟိုတယ္ႏွင့္ တီး၀ုိင္းကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီးစံ၀င္းအား ရာထူးမွ ဖယ္ရွားလိုက္ပါသည္။
ထိုသတင္းကို အေမရိကန္တုိင္းမဂၢဇင္းက Nawinian Anger ဟု ေရးသကဲ့သို႔ ျမန္မာသတင္းစာဆရာမ်ားကလည္း သတင္းစာတို႔မွ မေရး၀ံ့ၾကေစကာမူ သူ႔အား ဘဲြ႔သစ္ေပးၾကပါသည္။
အလံနီေခါင္းေဆာင္ ဦးသာေက်ာ္သည္ ငယ္စဥ္က ဇတ္ပဲြတခုတြင္ ၀င္ေရာက္ေဆာ့ကစားေသာအခါ ဆုိင္း၀ုိင္းမွ ဗုံကို ေဖာက္ခဲ့သူျဖစ္သျဖင့္ “ဗံုေပါက္သာေက်ာ္” ဟု ေခၚတြင္ပါသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုလည္း “ဘင္ေဖာက္ေန၀င္း” ဟု ေခၚဆိုၾကပါသည္။ “သမၼတလူၾကမ္းအဖဲြ႔” ဟုလည္း ေခၚၾကပါသည္။
မည္သည့္အတြက္ ထိုေရြ႕ထိုမွ် ထိုေဒါသထြက္ရသည္ကို စံုစမ္းၾကရာတြင္ အေရးႀကီးေသာ စစ္ေရးအစည္းအေ၀း က်င္းပေနစဥ္တြင္ တီး၀ိုင္းသံက ေႏွာက္ယွက္သျဖင့္ စိတ္ဆိုးရရွာသည္ဟု စစ္စံုေထာက္တပ္က ၀ါဒျဖန္႔ပါ၏။ အစည္းအေ၀းရွိပါက အျခားစစ္ဗုိလ္ႀကီးမ်ား သူ၏အပါးတြင္ ရွိေနရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ထိုသတင္းမမွန္ႏုိင္ပါ။ အိမ္ေတာ္အစည္းအေ၀းခန္းတို႔မွာ အသံလံုပါသည္။ သတင္းစတခုကမူ သူ၏ သမီးတေယာက္ ထိုနာတာလူးကပဲြသို႔ သြားေရာက္ကာ စံုတဲြကၾကသျဖင့္ စိတ္ဆုိးရသည္ဟု ဆိုပါသည္။ အေၾကာင္းရင္းမွန္ကို မသိနုိင္ေစကာမူ သူ၏ ေဒါသမွာ ကမၻာေက်ာ္သြားပါသည္။
ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ သူ၏ မိသားစုအေရးကိစၥေပၚေပါက္တုိင္း ေဒါသကို မထိန္းႏုိင္ခဲ့ပါ။ တႀကိမ္တြင္ ေမၿမိဳ႕ေဂါက္ကြင္းတြင္ ေဂါက္သီးရိုက္ေနခိုက္ သူ၏ဇနီး ေဒၚခင္ေမသန္းႏွင့္ ခင္မင္နီးစပ္သူ အရပ္သားကုန္သည္ႀကီးတဦးကို ျမင္ေတြ႔ရာမွ ေဒါသထြက္ကာ ေဂါက္တံႏွင့္ ျပင္းထန္စြာ ရိုက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္အား ခ်က္ခ်င္းရန္ကုန္ပို႔ကာ ကုသၿပီး ႏုိင္ငံျခားသို႔ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚတင္ၿပီး ျပည္မွ ႏွင္ခဲ့ပါသည္။
တခါတြင္ သုေတသနႏွီးေႏွာပဲြအၿပီးတြင္ သုေတသီတုိ႔အား ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံပဲြကို အိမ္ေတာ္တြင္ ခမ္းနားစြာ က်င္းပပါသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွ ဆရာ ဆရာမမ်ား အမ်ားကို ဖိတ္ၾကားကာ ညစာစားပဲြျဖင့္ ျပဳစုရာတြင္ ဧည့္သည္တစံုတဦးက ေဒၚခင္ေမသန္းအား တို႔ထိသည္ဟု ယူဆကာ အိမ္ေတာ္၀င္းတံခါးႀကီးကို ပိတ္လိုက္ပါသည္။ သူက မသကၤာသူကို ရွာေဖြၿပီး သူကိုယ္တုိင္ ရိုက္ႏွက္ထိုးႀကိတ္ပါေတာ့သည္။ သူက အိမ္ရွင္အျဖစ္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အႀကီးအကဲအျဖစ္ ဖိတ္ၾကားေသာ ဧည့္ခံပဲြႀကီးမွာ ေသြးထြက္သံယို ၀ရုန္းသုန္းကားႏွင့္ ပဲြပ်က္ရပါသည္။ ေနာက္ပို္င္းတြင္ သူထိုးႀကိတ္သူမ်ားသည္ သူထင္သကဲ့သို႔ေသာ အမႈမ်ားကို ျပဳသူမ်ားမဟုတ္သည္ကို စစ္ေဆးသိရွိရသျဖင့္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႏွင့္ ေတာင္းပန္ရသည္ဟု သိရပါသည္။
ဇနီးေဒၚနီနီျမင့္ႏွင့္ ေပါင္းသင္းေနစဥ္ ႏုိင္ငံျခားသို႔ ခရီးထြက္ရာမွ ႏုိင္ငံမွလြင့္ေနသူ ေဒၚရတနာနတ္မယ္ကို ျပန္ေတြ႔ရာမွ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ပါသည္။ ေဒၚရတနာနတ္မယ္မွာ ၁၉၄၇-၄၈ ခုႏွစ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေက်ာ္ၾကားေသာ အလွမယ္တဦးျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ျမင္းပဲြမွ စြတ္ဒိုင္ဖြင့္သူ အဂၤလိပ္တဦးႏွင့္ ဇနီး ျမန္မာမင္းမ်ိဳး မင္းႏြယ္ မင္းသမီးတဦးတို႔မွ ေပါက္ဖြားသူျဖစ္သျဖင့္ မင္းမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ဓမၼသတ္အရ တရား၀င္ လက္ထပ္ပဲြကို အိမ္ေတာ္တြင္ က်င္းပခဲ့ပါသည္။ ဥေရာပတြင္ အေနၾကာၿပီး ျမန္မာ့ထီးသံုးနန္းသံုး ဓေလ့မ်ား ကၽြမ္းက်င္သူ ဇနီးသစ္ကို ပဲြတက္မယားအျဖစ္ ေျမႇာက္စားခဲ့ပါသည္။ ဗုိလ္ေန၀င္းက ထီးေရးနန္းရာမ်ားကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ေလ့လာေဆြးေႏြးပါသည္။ အခမ္းအနားတို႔တြင္ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးကို အၿမဲ၀တ္ဆင္လာပါသည္။ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ အသစ္တည္ေထာင္ျပန္ေလၿပီဟု သတင္းစာဆရာမ်ားက တီးတိုးေျပာပါသည္။ တရုတ္ျပည္ သို႔ ခရီးထြက္ရာတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတကေတာ္အျဖစ္ လုိက္ပါေစခဲ့ပါသည္။
ေဒါသကဲေသာ ဦးေန၀င္းက သူ၏ဇနီးမွန္သမွ်ကို စိတ္မထင္တိုင္း ရိုက္ႏွက္ေလ့ရွိရာ တခ်ီတြင္ ႏုိင္ငံျခားသံတမန္ မ်ားေရွ႕၌ ေဒၚရတနာနတ္မယ္ကို ေဆးလိပ္ျပာခြက္ႏွင့္ ေပါက္သျဖင့္ မင္းစိတ္မင္းမာန္ရွိသူ ေဒၚရတနာနတ္မယ္က ခ်က္ခ်င္းကြာရွင္းခြင့္ေတာင္းကာ ဥေရာပသို႔ ျပန္သြားပါသည္။
သူသည္ စာမ်ားမ်ား ဖတ္သူျဖစ္ပါသည္။ စာေပဗိမာန္မွ အမ်ိဳးသားစာေပဆုေပးေကာ္မတီတြင္ အဖဲြ႔၀င္တဦး လစ္လပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဆရာေငြဥေဒါင္း (ဦးႀကီးေမာင္) ကို ျဖည့္စြက္ခန္႔ထားမည္ဟု တင္ျပရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းက “ေငြဥေဒါင္းေ၀ဖန္ခ်က္ေကာင္းလို႔ စာအုပ္တအုပ္ ဖတ္ၾကည့္တယ္။ သူေ၀ဖန္ထားသလို ေကာင္းလွခ်ည္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” မွတ္ခ်က္ေပးသျဖင့္ အဆိုမွာ ပ်က္သြားခဲ့၏။ ထိုအဖဲြ႔၀င္ လစ္လပ္ေသာေနရာကို တင္ေမာင္အား ျဖည့္စြက္ခန္႔ထားျခင္း ခံခဲ့ရပါသည္။ တင္ေမာင္ကလည္း စာအုပ္ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ား ေရးေလ့ရွိရာ တင္ေမာင္၏ ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားကို သူသေဘာတူဟန္ တူပါ၏။
သူ၏ စားပဲြတြင္ ျမန္မာစာအုပ္မ်ား ေတြ႔ရပါသည္။ မည္သည့္စာအုပ္က မည္ႏွယ္ဟု ကိုးကားေျပာျပသည္ကို ၾကားရပါသည္။ သူ၏ အတြင္းလူ ဗိုလ္မႉးႀကီးတဦးကို ေျပာျပမိေသာအခါ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ဘယ္စာအုပ္ကိုမွ အစက အဆံုးအထိ ဖတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ အစနည္းနည္း၊ အလယ္နည္းနည္း၊ အဆံုးနည္းနည္းသာ ဖတ္တာ။ စာအုပ္အေၾကာင္း သိရံု၊ ေျပာႏုိင္ရံုသာ ဖတ္တာ” ဟု ေျပာပါ၏။ သူ႔တြင္ ထူးျခားေသာ မွတ္ဉာဏ္ရွိသျဖင့္ ဖတ္ေလသမွ် ေမ့ဟန္မတူပါ။
ေသခ်ာသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းသည္ သတင္းစာဆရာမ်ားကို ရြံ႕မုန္းသူ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းစာဆရာဟူေသာ ေ၀ါဟာရစကားလံုးကို လက္မခံဘဲ “သတင္းစာေရာင္းစားတဲ့ေကာင္ေတြ” ဟု ေခၚေလ့ရွိပါသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ အဦးပုိင္းကာလက သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံပါသည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ပုဂၢလိက ေခတ္သတင္းစာ ဆရာမ်ားကို လက္တကမ္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ဆက္ဆံေလ့ရွိပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရေခတ္ သတင္းစာမ်ားကို ျပည္သူပိုင္ျပဳၿပီးခ်ိန္တြင္မူ သတင္းစာဆရာမွန္သမွ် သူ၏ လက္ေအာက္အလုပ္သမားမ်ားသာ ျဖစ္လာၾကေသာအခါတြင္မူ ရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံေလ့ရွိပါသည္။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ကို ရုရွၾသဇာလႊမ္းသူ၊ ဦးလွကို တရုတ္ၾသဇာခံသူဟု သူက ယူဆေစကာမူ ေလးစားစြာ ဆက္ဆံပါသည္။ ဆရာဇ၀နကိုမူ ျပည္ၿမိဳ႕နယ္သားခ်င္းအျဖစ္ ရင္းႏွီးပါသည္။ ဆရာက အရက္မူးသျဖင့္ ရိသည္ကိုပင္ သည္းခံပါသည္။
ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္အဖို႔ အေမရိကသို႔ ပညာေတာ္သင္သြားခ်ိန္မွ စတင္ကာ ဂါးဒီးယန္းသတင္းစာကို ဗိုလ္မႉးႀကီး သံုးဦးတို႔က စစ္တပ္၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ရန္ပံုေငြႏွင့္ ၀ယ္ယူကာ စစ္တပ္အာေဘာ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀သည္ကို ဗိုလ္ေန၀င္းက မႀကိဳက္သျဖင့္ သတင္းစာကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ ေၾကးမံုသိမ္းခ်ိန္တြင္ ဂါးဒီးယန္းသတင္းစာ ကိုလည္း ျပည္သူပုိင္ ျပဳလုိက္ပါသည္။
ႏုိင္ငံျခားစာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ သူ႔အမည္ကို ေကာင္းသတင္းသာ ပါေစလိုပါသည္။ ထိုင္းအစိုးရက ျပန္အပ္ေသာ ဘိန္းဘုရင္ ေလာ္စစ္ဟန္ကို ရန္ကုန္တရားရံုးတြင္ စစ္ေဆးရသည့္ အမႈအေၾကာင္း သတင္းေဆာင္းပါးကို Readers Digest မဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါသည္။ ထိုစာမူ၌ သူ၏ အမည္ကုိ တေနရာတြင္ ေဖာ္ျပရမည္ေလာဟု ျပင္းထန္စြာ စိတ္ဆိုးသျဖင့္ ကုန္သြယ္ေရး (၉) မွ တင္သြင္းေရာင္းခ်ေနေသာ အေမရိကန္ စာပေဒသာ မဂၢဇင္းကို ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ မသြင္းရဟု ပိတ္လို္က္ပါသည္။ ။

Wednesday, August 4, 2010

သံရံုးဆိုတာ ဆႏၵျပဖို႔ေနရာ

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာသံရံုးဆိုတာ ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြဆီက ၀င္ေငြခြန္ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေကာက္တာက လဲြၿပီး ဘာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သံရံုးဆိုတာ အခြန္ေဆာင္တဲ့ေနရာမဟုတ္ ဆႏၵျပဖို႔ ေနရာလို႔ က်ေနာ္ေတာ့ ယူဆပါတယ္။
ဂ်ာမနီႏုိင္ငံ ဘာလင္ၿမိဳ႕မွာ ျမန္မာသံရံုးရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၂၂ ႏွစ္ေျမာက္ ရွစ္ေလးလံုးေန႔ ဆႏၵျပမယ့္အေၾကာင္း ဂ်ာမနီေရာက္ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာေတြက ဖိတ္ၾကားထားပါတယ္။ စိတ္၀င္စားသူမ်ားလည္း ပါ၀င္ဆင္ႏဲႊႏိုင္ဖို႔ ထပ္ဆင့္ ေဖာ္ျပေပးအပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ ။

Thursday, July 22, 2010

(၄၉) ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ တင္ေမာင္အဖို႔ ကယ္တင္သူ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္ကလည္း ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ကိုးႏွစ္ႏွင့္ ဆယ့္တလတိတိ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ အမႈထမ္းစဥ္က သူသိသင့္ သိထုိက္ေသာ သတင္းမွန္မ်ားႏွင့္ ထင္ျမင္ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားကို စာေရးတင္ျပခဲ့ပါသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက သံေယာဇဥ္ရွိသူမ်ားကို ကူညီေလ့ရွိပါ၏။ မိတ္ေဆြသတင္းစာဆရာႀကီးတဦးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းတြင္ ဆုိင္ခန္းရရွိေရး၊ ႏုိင္ငံျခားေစလႊတ္မည့္ ေလ့လာေရးအဖဲြ႔တြင္ မိမိပါသင့္ေရး စသည္တို႔ကို စာေရး တုိင္တန္းေတာင္းဆိုပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသို႔ သြားလုဆဲဆဲတြင္ အဖဲြ႔၀င္တဦးကို ျဖဳတ္ကာ သူ႔ကို ထည့္ေပးရပါသည္။ ဆုိင္ခန္းလည္း ရသြားပါသည္။ တင္ေမာင္မွာ လိုအပ္ခ်က္မရွိပါ။ ဦးေန၀င္းထံ စာေရးတုိင္း၊ ေတြ႔ဆံုတုိင္း ကိုယ္ေရး ကုိယ္တာ အခြင့္အေရးကို ေတာင္းဆိုမႈ မျပဳခဲ့ပါ။ အေမရိကန္သို႔ ထြက္ခြာရန္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ထားစဥ္ ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအား အပူမကပ္ခဲ့ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စန္းယုထံ ပန္ၾကားရာ၊ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ၿပီးေနာက္ (၁၃) ရက္ႏွင္ ့ရရွိခဲ့ပါသည္။
သူႏွင့္ သီးသန္႔ေတြ႔ဆံုရာတြင္ တင္ေမာင္က “ဦးခင္ဗ်ား၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဒီလိုဒီလို ျဖစ္ေနပါၿပီ” ဟု ႏုိင္ငံ၏ အေရးကိစၥ မ်ားကို အေသးစိတ္တင္ျပသည္ကို အခ်ိန္ေပးကာ နားေထာင္ေလ့ရွိပါသည္။ တင္ေမာင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟု စစ္ရာထူးအရ ေခၚေ၀ၚျခင္းမျပဳဘဲ “ဦးခင္ဗ်ား…” ဟု ရင္းႏွီးေသာ အရပ္သားစကားႏွင့္ ေခၚေလ့ရွိပါသည္။
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ တည္ေထာင္စဥ္က ပါတီဌာနခ်ဳပ္ကို မဂၤလာဒံုစစ္တပ္ထဲတြင္ ထားရွိခဲ့ရာမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းတြင္ ဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္ရန္ ေနရာရွာၾကပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ တက္လာခ်ိန္မွ စတင္ကာ အစိုးရေရာ ျပည္သူတို႔ပါ သံုးထပ္တုိက္ပင္ မေဆာက္ႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ ေနရာေကာင္းမရၾကပါ။ ပထမကမ္းနားလမ္းမွ ေျခာက္ထပ္ႀကီးရံုးကို ေရြးၾကၿပီးမွ က်ဥ္းသည္ဟု ပယ္ခ်ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ခရိုင္၊ ရာဇ၀တ္တရားသူႀကီးရံုးႏွင့္ တရားရံုးမ်ား တည္ရွိေသာ ရဲမင္းရံုးအေဆာက္အဦႀကီးကို ပါတီဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္မည္ဟု ေရြးခ်ယ္ၾကပါသည္။ တရားရံုးမ်ားသည္လည္း ကမန္းကတန္းေနရာရွာၾကရပါသည္။ တရားရံုးမ်ားတို႔ကို လူထုက ရိုေသေအာင္ ဖန္တီးရပါသည္။ တရားရံုးမ်ားအဖို႔ ရပ္ကြက္မ်ား၊ ေစ်းတန္းမ်ားသို႔ ေရာက္သြားပါက အေဆာင္အေယာင္ကင္းကြာမည္။ တရားရံုးတို႔ကို လူမရိုေသပါက တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို ထိပါး ပါမည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို ေတြ႔ဆံုကန္႔ကြက္ခဲ့ပါသည္။ သူ၏ စိတ္ကို ထိေစရန္ “ဦးရယ္ ရာဇ၀တ္တရားရံုးဆိုေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာ အခ်ဳပ္ခန္းေတြရွိပါတယ္။ ေထာင္ကေလးတခုမို႔ နိမိတ္လည္း မေကာင္းပါဘူး” ဟု စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ တင္ျပသည္ကို အေသးစိတ္နားေထာင္ေနေပမယ့္ “လက္လြန္သြားၿပီကြာ” ဟု ေျဖပါသည္။ တင္ေမာင္ရံႈးခဲ့ပါ၏။
တင္ေမာင္၏ တင္ျပခ်က္အမ်ားတို႔မွာ မေအာင္ျမင္ပါ။ “ကြာ ငါ့ေကာင္ေတြကလည္း ခက္တယ္ကြာ” ဟု စကားပိတ္ လိုက္ေလ့ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥမ်ားကို ခ်က္ခ်င္း အေရးယူသည္လည္း ရွိပါသည္။
တင္ေမာင္အား မၾကည္ႏုိင္ေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္ ၀န္ႀကီးမ်ားလည္း ရွိၾကပါသည္။ သူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းထံ စာေရးတိုင္တန္းၾကသည္ကို သိရပါသည္။
ပါတီဌာနခ်ဳပ္မွ စစ္ဗိုလ္ကေလးတဦးက စာေရးသူ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ ပါတီလမ္းစဥ္ကို ဆန္႔က်င္သျဖင့္ “ဒင္း၏ မ်က္စိမ်ာကို ေဖာက္ပစ္ရမည္” ဟု သတင္းစာမွ ေရးသားပါသည္။ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ဦးဘညိမ္းက “သူ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ နယ္စပ္မွ သူပုန္ထေနေသာ ဦးႏု၏ လမ္းစဥ္သာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို သတင္းစာမ်ားမွ ဆက္လက္ေဖာ္ျပေနပါက မိမိအလုပ္လုပ္၍ မျဖစ္ပါ” ဟု စာတမ္းရွည္ႀကီး တင္ပါသည္။ တင္ေမာင္အား ထိုဘ႑ာေရးဆုိင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ားအတြက္ အေရးမယူခဲ့ပါ။
တခါတြင္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္က သူ၏ မေက်နပ္ခ်က္တခုကို ေျပာဖူးပါသည္။ ေမာ္စကိုသို႔ ခရီးသြားေဆာင္းပါးတြင္ “ေမာ္စကိုလမ္းေပၚ၌ ရင္ဘတ္တြင္ တံဆိပ္အျပည့္ခ်ိတ္ထားေသာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို လက္ျပရဲက ေငါက္ငမ္းတားဆီးသည္ကို ျမင္ခဲ့ရေၾကာင္း ေရးသားထားသည္” ကို “ဤအခ်က္မ်ိဳး မေရးပါႏွင့္” ဟု အထူးအရာရွိမွတဆင့္ တားဆီးပါသည္။ တင္ေမာင္၏ ေဆာင္းပါးမ်ား မူ၀ါဒႏွင့္ ပတ္သက္၍ စစ္ဗိုလ္မ်ား၊ ၀န္ႀကီးမ်ားက တိုင္ေတာၾကေစကာမူ ဆန္႔က်င္ၾကေစကာမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက တခြန္းတပါဒမွ မေျပာသျဖင့္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးကလည္း မေျပာခဲ့ပါ။
တင္ေမာင္အား သတင္းေထာက္တဦးဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက မ်က္မွန္းတန္းခဲ့သည္မွာ လြတ္လပ္ေရးရရွိစကာလက ႏုိင္ငံျခားသံရံုးဧည့္ခံပြဲမ်ားတြင္ စတင္ခဲ့ပါသည္။ ကရင္ - ဗမာျပည္တြင္းစစ္ အင္းစိန္တိုက္ပဲြတြင္ မၾကာခဏ ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။
သူ႔ထံသို႔ စာေရးခဲ့သည္မွာ စစ္စံုေထာက္မ်ားက ရန္ရွာသျဖင့္ ျဖစ္ပါ၏။ ၁၉၅၈ ခု၊ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္တြင္ ေၾကးမံုသတင္းစာ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀သူကို ေထာင္ဒဏ္ေပးကာ သတင္းစာကို သိမ္းရမည္ဟု ရံုးေတာ္မွ စီရင္ခဲ့ပါသည္။ တင္ေမာင္ကိုလည္း ကြန္ျမဴနစ္ဟု ယိုးစြပ္ကာ စစ္စံုေထာက္မ်ားက လိုက္ေနၾကသျဖင့္ ဂါးဒီးယန္းသတင္းစာ အယ္ဒီတာ ဦးစိန္၀င္း၏ ေနအိမ္တြင္ ပုန္းေအာင္းေနရစဥ္က “က်ေနာ္ကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္ပါ” ဟု သူ႔ထံ စာတင္ခဲ့သျဖင့္ ကိုကုိးကၽြန္းသို႔ မေရာက္ခဲ့ရပါ။
“က်ေနာ္ ကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္ပါ” ဟု စာေရးသည္မွာ မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားျဖစ္ပါသည္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ကာလတြင္ ကိုေန၀င္း၊ ကိုထြန္းစိန္တို႔၏ သင္တန္းမ်ား တက္ခဲ့သည္။ စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ရန္ကုန္ (၃၃) လမ္းရွိ အလံနီဌာနခ်ဳပ္သို႔ ၀င္ထြက္ခဲ့ကာ သခင္စိုး၏ သင္တန္းပင္ တက္ခ့ဲဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပါတီ၀င္ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ အာဏာသစ္သတင္းစာ လွည့္လည္ေရာင္းခ်သူ အဆင့္သာသာ သာရွိပါသည္။
ပါတီက ေတာခုိသြားေသာအခါ တာ၀န္မ်ားေပးအပ္သည္ကို လက္မခံဘဲ ပါတီအတြက္ စာအုပ္၀ယ္ေပးရေသာ တာ၀န္ကိုသာ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါသည္။ သူတို႔တေတြ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ေစလိုေသာ ေစတနာႏွင့္ စာအုပ္ အေျမာက္အျမား၀ယ္ယူကာ ေတာသို႔ပို႔ရေသာ အလုပ္တခုတည္းသာ လုပ္ခဲ့ပါသည္။ သခင္စိုးထံမွ သူဖတ္လိုေသာ စာအုပ္စာရင္းစာမွတပါး အဆက္မရွိပါ။ ထိုအခ်ိန္က ဗမာ့ေခတ္အတြက္ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း တင္ေမာင္ပင္ ၀ယ္ေလရာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု ဖတ္သင့္ေသာ၊ ဖတ္ေစလိုေသာ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ဗမာ့ေခတ္က ၀ယ္ယူပို႔ေပးခဲ့ ရပါသည္။ စိုးႏွင့္ႏု ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးစလံုးတို႔အား မိမိက ဖတ္ေစလိုေသာ စာအုပ္မ်ား ၀ယ္ယူပို႔ေပးႏုိင္ခဲ့သည္ကို ႏွစ္သိမ့္ေနသူ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တႀကိမ္တြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ဟု ယူဆကာ စစ္စံုေထာက္မ်ားက လိုက္ျပန္ပါသည္။ ၁၉၆၃ ခု၊ ႏို၀င္ဘာလ ေတာတြင္းသူပုန္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚေဆြးေႏြးပဲြ အပ်က္တြင္ လုိက္ျပန္သျဖင့္ ပုန္းေအာင္းေနရာမွ သူ႔ထံ စာေရးေသာေၾကာင့္ အဖမ္းမခံခဲ့ရပါ။ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္တြင္မူ ဖမ္းမည့္ရဲမ်ားက အိမ္ကို ၀ိုင္းထားသျဖင့္ မေျပးႏုိင္ေတာ့ပါ။ “ဦးခင္ဗ်ား… က်ေနာ့္ကို ဖမ္းၾကပါၿပီ” ဟု ကပ်ာကယာ စာတေစာင္ေရးၿပီး ဇနီးႏွင့္ ထားခဲ့သည္ကို “ေနလိုက္ဦးကြာ” ဟု အင္းစိန္ေထာင္သို႔ လွမ္းေျပာကာ အခြင့္အေရးမ်ား ေပးခဲ့ရွာပါသည္။
တေန႔တြင္ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း စားေသာက္ဆုိင္တြင္ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာဆရာမ်ား နံနက္စာ စားေနၾကစဥ္ တဘက္စားပဲြတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ ေဒၚနီနီျမင့္တို႔ လာေရာက္စားေသာက္ၾကရာ စားပဲြထိုးက ၾကက္သားေၾကာ္မ်ား ခ်ေပးပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေဒၚနီနီျမင့္ေရွ႕မွ ပန္းကန္က ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္တခုကို ယူလာကာ တင္ေမာင္၏ ပန္းကန္ထဲသို႔ ထည့္ပါသည္။ “ေပးလုိက္ပါကြာ၊ ဒီေကာင္က ၾကက္ေပါင္အလြန္ ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ကြ” ဟု သူ၏ ဇနီးကို ေျပာျပပါသည္။
တင္ေမာင္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားပါသည္။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ဗုိလ္မႉးႀကီး (၁၃) ဦးကို ရာထူးခ်စဥ္က ထိုသတင္းကို တပ္မႉးမ်ား အစည္းအေ၀းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားကို တဦးၿပီးတဦးေခၚကာ ရာထူးမွ ခ်ခဲ့ပံုကို အေသးစိတ္ရရွိသျဖင့္ ေၾကးမံုတေစာင္တည္း သတင္းဦးေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္၀င္းက ေညာင္ဦးသားခ်င္း သတင္းေပးသည္ဟု ၿငိဳးခဲ့ပါသည္။ ေထာင္မွထြက္ၿပီး တင္ေမာင္အား ေခၚယူေတြ႔ဆံုစဥ္က က်ေနာ္၏ မိဘမ်ားရွိရာ ေတာသို႔သြားကာ ကန္ေတာ့မည္ေျပာရာ ေညာင္ဦးကို ဘာႏွင့္သြားမည္လည္းဟု ေမးခဲ့ပါသည္။ မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းၿပီး အေသးစိတ္ကစၿပီး သိေလ့ရွိသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ငါ့အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြမ်ား သိထားပါလိမ့္ဟု ေၾကာက္လန္႔မိပါသည္။
ဤတြင္မွ မိမိသည္ ဦးေန၀င္းကို သံေယာဇဥ္ရွိေစကာမူ သူ၏ စစ္၀ါဒကို ဆန္႔က်င္သူ ျဖစ္သည္ကို ဆန္းစစ္မိသည္။ တေန႔တြင္ ေဘးအႏၲရာယ္ႀကီးမည္ကို သတိျပဳမိကာ ဦးေန၀င္းႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ေျပးႏုိင္မွ လြတ္ေလမည္ဟု ေတြးမိကာ အခြင့္သာသည္ႏွင့္ ျပည္မွ ထြက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ။

Sunday, July 18, 2010

သူတို႔ဓေလ့

ဒိန္းမတ္မွာ ေႏြရာသီဆို ေျခခင္းလက္ခင္း သာယာတာမို႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ခရီးသြားၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြ၊ အလုပ္ေတြလည္း ပိတ္ေလေတာ့ တတ္ႏုိင္ရင္တတ္ႏုိင္သလို ႏုိင္ငံျခားကို ခရီးထြက္ၾကတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုလည္း ခရီးထြက္ဖို႔အတြက္ကိုပဲ ေငြေခ်းေပးေနတာေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္မွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ဆပ္ေပါ့ေလ။ အနည္းဆံုး ႏိုင္ငံျခား ခရီးစဥ္မထြက္ႏုိင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ျပည္တြင္းက Summer house လို ေႏြရာသီအိမ္မ်ိဳးမွာ သြားေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေႏြရာသီအိမ္ ကိုယ္ပုိင္၀ယ္ထားၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ငွားေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ Camping ထြက္တဲ့ေနရာေတြမွာ အိမ္သဖြယ္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ကားေတြနဲ႔ သြားေနၾကတယ္။ မေန႔ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔မိသားစုလည္း Camping ထြက္တဲ့ေနရာတခုကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီမွာလာေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ဆိုၿပီး ေစ်းႏႈန္းကိုလည္း စပ္စုခဲ့ေသးတယ္။ တညအတြက္ တဲတလံုးစာ (သို႔မဟုတ္) ကားတစီးစာ ေနရာတခုကို ယူရိုေငြတဆယ္ခန္႔နဲ႔ လူတဦးစာကုိ တညအတြက္ ယူရိုတဆယ္နီးပါး ေပးရတယ္။ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ကုိယ့္ဖာသာကိုယ္ ယာယီတဲထိုးေနတာပဲ ဆိုေပမယ့္ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေနရာေတြမွာသာ ေႏြရာသီစခန္းခ်ခြင့္ျပဳတာပါ။ Camping စခန္းမွာေတာ့ ေရခ်ိဳးဖို႔ေနရာ၊ အိမ္သာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ စသည္ျဖင့္ သီးသန္႔ေနရာေတြ လုပ္ေပးထားပါတယ္။ ကေလးကစားကြင္း၊ ငါးမွ်ားကန္ စတာေတြ ရွိပါတယ္။ ငါးမွ်ားရင္ နာရီနဲ႔ က်သင့္ေငြ ထပ္ေပးရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးသံုးရင္ ဘယ္ေလာက္၊ အင္တာနက္သံုးရင္ ဘယ္ေစ်းဆိုၿပီး သီးျခားေစ်းသတ္မွတ္ထားတာကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔က ၂ ညအိပ္ Camping လုပ္ေနသူေတြဆီ ခဏအလည္ သြားတာပါ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြက အဲဒီလုိ ေန႔ခင္းပိုင္းအလည္လာသူအတြက္ က်သင့္ေငြ သတ္မွတ္ေကာက္ခံၿပီး တခ်ိဳ႕ေနရာေတြကေတာ့ အလကား အလည္သြားလို႔ရပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာ၊ သူတို႔ ဘယ္လိုေနၾကသလဲ ဆိုတာၾကည့္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့မွာတင္ဖို႔ ဓာတ္ပံုေလး နဲနဲပါးပါး ရိုက္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ။



ေႏြရာသီဆို သူတို႔က ဒီေနရာမ်ိဳးမွာ ပိုက္ဆံေပးၿပီး လာေနေလ့ရွိၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေတြထဲမွာ လူမစည္ပဲ Camping လုပ္တဲ့ေနရာေတြ မွာ လူစည္ေနတတ္တယ္။ အဲဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အိမ္ေဖာက္တဲ့သူေတြက ရွိေသးသမို႔ အိမ္ေဖာက္ခံရတဲ့အမႈ မ်ားတဲ့လေတြေပါ့။

Friday, July 2, 2010

(၄၈) စစ္ဗိုလ္ျပဳတ္မ်ား၏ အရည္အေသြး (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ျပည္သူပုိင္ သတင္းစာမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႔ဥကၠ႒ ဗိုလ္မႉးသည္ အတြင္း၀န္ရာထူးအထိ တက္လာပါသည္။ ရာထူးတက္ရန္ ႀကိဳးစားရာတြင္ သတင္းစာမ်ား က်င့္၀တ္ကိုပင္ ထိပါးစျပဳလာပါသည္။ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ အတြက္ အရင္းအႏွီးတိုးတက္ရရွိရန္ သတင္းစာမ်ားက အျမတ္မ်ားမ်ား ရွာရမည္ဟု သူက ခ်မွတ္ပါသည္။ ေၾကာ္ျငာမွ ၀င္ေငြပိုမိုရရွိေရးကို သူက မီးထိုးေပးေသာအခါ စီးပြားေရးေၾကာ္ျငာ မ်ားမ်ား မရႏုိင္သျဖင့္ ျပည္သူပုိင္ သတင္းစာမ်ားသည္ ႏုိင္ငံျခားသံရံုးေၾကာ္ျငာမ်ားကို ပိုမိုေဖာ္ျပရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေျမာက္ကိုးရီးယားႏုိင္ငံ သံရံုးမွ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကင္အိဆြန္၏ အေတြးအေခၚေၾကာ္ျငာမ်ားက ျပည္သူပုိင္ သတင္းစာမ်ားကို လႊမ္းမိုးလာပါသည္။ ထိုေၾကာ္ျငာမ်ားသည္ ႏုိင္ငံေရးၾသဇာလႊမ္းခံရသည္ ျဖစ္သျဖင့္ ေလွ်ာ့သင့္ေၾကာင္း အစည္းအေ၀းတို႔တြင္ မၾကာခဏ ေထာက္ျပရပါသည္။
ရာထူးတက္သူ အတြင္း၀န္ဗိုလ္မႉးကို ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနႏွင့္ သတင္းစာလုပ္သားမ်ားက မေက်နပ္ၾကသျဖင့္ တိုင္စာအမ်ား ပို႔ၾကသည္ဟု ၾကားသိရပါသည္။ ဌာနမ်ား၌ ရာထူးတိုးျမႇင့္ေရး ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔ကို မေက်နပ္သူမ်ား ပါသည္။
အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေန၀င္းသည္ ပစ္စာမ်ားကို အထူးဂရုစိုက္ပါသည္။ သူကိုယ္တုိင္ ဖတ္ရႈေလ့ရွိၿပီး အလြန္ေကာင္းေသာ မွတ္ဉာဏ္ႏွင့္ ေတးထားေလ့ရွိပါသည္။ အျခားရရွိေသာ သတင္းမ်ား၊ စံုစမ္းခ်က္မ်ားႏွင့္ ၫႇိကာ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိပါသည္။ မည္သူ႔စာ၏ ဂယက္မသိ။ အတြင္း၀န္ဗိုလ္မႉးအား ဒု-၀န္ႀကီးရာထူးသို႔ တိုးျမႇင့္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲတြင္ ရာထူးမွ ဖယ္ရွားလုိက္ပါသည္။
သူ႔ကို ဖယ္ရွားသည္မွာ မွန္ကန္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္ေစကာမူ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။ ဗိုလ္မႉးသည္ တင္ေမာင္အေပၚတြင္ ေကာင္းရွာပါသည္။ အဘက္ဘက္မွ ကူညီရွာပါသည္။ တင္ေမာင္အား ရာထူးခန္႔ထားရန္ အတြက္ ရာထူး၀န္အဖဲြ႔ အစည္းအေ၀းသို႔ တက္ေရာက္တင္ျပစဥ္က ဥကၠ႒ဦးကာက “ဒီလိုအရည္အေသြး ျပည့္တဲ့သူကို ေပးတဲ့ လစာႏႈန္းထားက နည္းလြန္းတယ္။ ရာထူးအဆင့္ေရာ၊ လစာပါ တိုးတက္ေပးသင့္တယ္” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေၾကာင္း လူအမ်ားေရွ႕တြင္ ၀မ္းသာအားရ ျပန္ေျပာရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၀န္ႀကီးေဟာင္း ဦးထြန္းေဖကမူ “က်ေနာ္၏သားသည္ အေမရိကန္ျပန္ ပညာေတာ္သင္ျဖစ္ပါလ်က္ ျပန္ၾကားေရးဌာနတြင္ အလုပ္ေလွ်ာက္ထားရာ၌ ျပန္တမ္း၀င္ရာထူးအဆင့္ကို မေပးပါ။ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေရးသားေသာ ေၾကာင့္ ေထာင္က်ၿပီးမွ ျပန္လြတ္လာသူကို ခ်က္ခ်င္းျပန္တမ္း၀င္အရာရွိ ခန္႔သည္မွာ မတရားပါ” ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးထံ စာတင္သည္ကိုလည္း အတြင္း၀န္ဗိုလ္မႉးက ျပရွာပါသည္။
မိတ္ေဆြေကာင္းတဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို သေဘာမညီေစကာမူ ၀မ္းနည္းသျဖင့္ အိမ္နိမ့္စံေနရစဥ္တြင္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံု အားေပးမိပါသည္။ ခက္သည္မွာ သူ႔အဖို႔ ဒု-၀န္ႀကီး ျဖစ္လုလု အဆင့္သို႔တုိင္ ရာထူးျမႇင့္ခဲ့သူ ျဖစ္ေစကာမူ ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္း မရွိရွာေသာေၾကာင့္ ျပင္ပေလာကတြင္ အလုပ္ရွာမရပါ။ “ဘာလုပ္စားရမလဲ မသိပါဘူး” ဟု သူက ညည္းရွာပါသည္။
တင္ေမာင္သည္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား အာဏာရေနစဥ္က အနီကပ္ဆက္ဆံေလ့ မရွိေစကာမူ ရာထူးျပဳတ္သြားခ်ိန္တြင္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံု အားေပးေလ့ရွိရာတြင္ ရာထူးမရွိေတာ့သည္ႏွင့္ သူတို႔တေတြ ႀကီးစြာ တုန္လႈပ္တတ္သည္ကို သတိျပဳမိပါသည္။ စစ္တပ္တက္လာသျဖင့္ ရာထူးျပဳတ္ရေသာ အရပ္သားအစုိးရအရာရွိမ်ားသည္ အံကိုခဲကာ မိမိပိုင္ဆုိင္ေသာ ပညာႏွင့္ အသက္ေမြးမည္ဟု ရဲ၀ံ့စြာ ရင္ဆုိင္ေလ့ရွိၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ေဘာင္းဘီကၽြတ္လွ်င္ ပုခံုးေပၚမွ ၾကယ္ေႂကြသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သားေကာင္လိုက္ေသာ က်ားစင္စစ္အသြင္မွ ေၾကာင္လုိက္သျဖင့္ ပုန္းေနရသည့္ ႂကြက္ငယ္အသြင္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားသည္ကို ျမင္ရေလ့ရွိပါသည္။ ဆင္ပိန္ရင္ ကၽြဲဟု ဆိုရိုးရွိပါသည္။ သူတို႔ကမူ ဆိတ္ေပါက္စကေလးမ်ားအရြယ္ပင္ မရွိၾကေတာ့ပါ။ ယုန္ကေလး၊ ပူးကေလးမ်ား ကဲ့သို႔ ေၾကာက္လန္႔တတ္ၾကပါသည္။
ရာထူးရွိစဥ္က စစ္ရုံးတြင္ ရံုးတက္ေသာအခါမ်ားတြင္ ရံုးမွ ဆင္နားရြက္တံခါးကို မည္သည့္အခါမွ လက္ႏွင့္ မဖြင့္ဘဲ ေျခေထာက္ႏွင့္ကန္ကာ ဖြင့္ေလ့ရွိသည္။ မာန္ဟုန္ျပင္းသည္ဟု ေက်ာ္ၾကားေသာ ဗိုလ္မႉးႀကီးခင္ညိဳမွာ အရပ္သား ဘ၀တြင္ ရ္ိုက်ိဳးသူတဦးျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရေခတ္တြင္ မာန္ဟုန္အျပင္းဆံုး စစ္ဗိုလ္ႀကီးမွာ ဗိုလ္မႉးတင္ေဖ ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ရံုးတက္ရန္ ကားႏွင့္လာသည့္အခါမ်ားတြင္ လမ္းဆံုမ်ား၌ မီးနီႏွင့္ႀကံဳတုိင္း ေဒါသမီးေပါက္ကဲြကာ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုေလ့ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္တင္ေဖ ရံုးတက္ရန္ လာသည့္အခါတိုင္းမွာ အထူးစစ္ကားမ်ားႏွင့္ လက္ျပရဲဌာနမွ ရဲကားမ်ားက မိနစ္အနည္းငယ္ တင္ႀကိဳေမာင္းၿပီး မီးတုိင္မ်ားမွ မီးမ်ားကို စိမ္းေပးရပါသည္။
တေန႔တြင္ တင္ေမာင္သည္ ကုန္သြယ္ေရးေကာ္ပိုေရးရွင္း (၉) ရံုးခ်ဳပ္သို႔ မဂၢဇင္းသစ္မ်ား၀ယ္ရန္ သြားစဥ္တြင္ စကၠဴ၊ ေဖာင္တိန္၊ မင္ စသည့္ ပစၥည္း၀ယ္ယူသူမ်ား တန္းစီသည့္ ဧည့္သည္ခန္းတြင္ ဗုိလ္မႉးခ်ဴပ္ေဟာင္းတင္ေဖကို အရပ္၀တ္အရပ္စားႏွင့္ ေတြ႔ရပါသည္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာတြင္ မာန္မာနမေတြ႔ရေတာ့ပါ။ သာမန္အရပ္သား တဦးအသြင္။ အတူထိုင္ေနေသာ အျခားေလွ်ာက္လႊာတင္ အရပ္သားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အခန္းကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ရံုးလုလင္ေလးကို ရုိေသစြာ ဆက္ဆံသည္ကို ျမင္ရပါသည္။ သတင္းေထာက္တဦး ျဖစ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာသိ မ်ားေသာေၾကာင့္ ရင္းႏွီးစြာ ႏႈတ္ဆက္မိပါသည္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းႀကီးက ျပန္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မျပဳဘဲ မ်က္လႊာခ်ထားပါသည္။ ယခင္ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ႀကီးႏွင့္ ယခု ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းတို႔သည္ လူတေယာက္တည္းသာ ျဖစ္သည္ဟု မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေနပါ၏။ ရံုးေစကေလးကို အခန္းျပင္ဘက္သို႔ ေခၚၿပီး ေမးရာ “လက္ႏွိပ္စက္၀ယ္ယူခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ဖို႔ လာတာ” ဟု ေျဖပါ၏။
တေန႔တြင္ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာဆရာမ်ားသည္ အင္းလ်ားကန္ ဟုိတယ္တြင္ ဧည့္ခံပဲြရွိသျဖင့္ ရံုးကားႀကီးတစီးႏွင့္ စုကာ သြားၾကပါသည္။ ဟိုတယ္အတြင္းသို႔ အ၀င္တြင္ ႏုိင္ငံျခားခရီးသည္တစု ထြက္လာသည္ကို အငွားကားေမာင္းသူတစုက သူ၏ကားကို စီးပါ၊ ငါ၏ကားကို စီးပါဟု ေဖာက္သည္ေခၚၾက၊ လုၾကသည္ကို ေတြ႔ျမင္ၾကရပါသည္။ “ဟယ္… ဟိုမွာ” ဟု အာေမဋိတ္ ထြက္လာပါသည္။ ထိုလူစုတြင္ တင္ေမာင္တို႔အဖဲြ႔ ဥကၠ႒ေဟာင္း ဗိုလ္မႉးေဟာင္းကို ေတြ႔ရပါသည္။ သူ႔ခမ်ာ တကၠစီေမာင္းေနရရွာၿပီကိုးဟု သိရသျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ထံုက်င္သြားကာ မခ်ိ၀မ္းနည္း ျဖစ္မိပါသည္။ သူက နင္းသျဖင့္ နာထားေသာ သတင္းစာဆရာမ်ားကမူ “ဘယ္ႏွယ့္ဗိုလ္မႉးႀကီး” ဟု ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ သူရာထူးရွိစဥ္က ဗိုလ္မႉးသာ ျဖစ္ပါလ်က္ သူႀကိဳက္ေအာင္ ဗိုလ္မႉးႀကီးေခၚခဲ့ရသည္ကို ယခု အငွားကားသမားဘ၀တြင္ ျပန္လည္ ေခၚေ၀ၚႏႈတ္ဆက္ၾကသည္ မွာ ဂလဲ့စားေခ်သည္သာ ျဖစ္သည္ဟု သိလုိက္ပါသည္။ ထိုအခိုက္တြင္ စစ္စံုေထာက္ခ်ဳပ္ႀကီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္တင္ဦး ေရာက္လာရာ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို သတိျပဳမိပါသည္။
တနည္းအားျဖင့္ ကံေကာင္းသြားပါသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီတခုက ကုန္စည္ ကုိယ္စားလွယ္အလုပ္ ခန္႔လိုက္ပါသည္။ စစ္စံုေထာက္ရံုး၏ အစီအစဥ္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္စားလွယ္အလုပ္ ဆိုသည္မွာ ပညာအရည္အခ်င္းမလိုပါ။ အလုပ္ပင္လုပ္ရန္မလိုဘဲ အိမ္တြင္အိပ္ေနရင္း ၀င္ေငြေကာင္းေကာင္း ရေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ႏုိင္ငံျခားကုန္စည္မွန္သမွ်တို႔ကို အစုိးရကသာ ၀ယ္ယူေလရာ ကုန္စည္မ်ား တင္သြင္းေရာင္းခ်ေသာ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီတုိင္း ျမန္မာတဦးကို ကိုယ္စားလွယ္ခန္႔ရပါသည္။ ကိုယ္စားလွယ္ မရွိက အစိုးရက မ၀ယ္သျဖင့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ခန္႔ၾကရရာတြင္ စစ္စံုေထာက္ရံုးမွ ေထာက္ခံသူကိုသာ ခန္႔ထားရပါသည္။ အလုပ္လက္မဲ့ ဗိုလ္လူထြက္မ်ားကိုသာ စစ္စံုေထာက္ရံုးက ေထာက္ခံပါသည္။ ဗိုလ္လူထြက္ တို႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပညာအရည္အခ်င္းမရွိၾကသျဖင့္ ကုန္စည္တင္သြင္းရန္ တင္ဒါတင္ျခင္း၊ ေစ်းႏႈန္း တက္ျခင္းတို႔ကို မလုပ္ႏုိင္ၾကပါ။ ထိုေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားကုန္သည္ႀကီးမ်ားက အရပ္သားကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကို လက္ေထာက္စာေရးအျဖစ္ ပူးတဲြခန္႔ထားၾကရျပန္ပါသည္။ အလုပ္လုပ္ရန္ရွိသမွ်ကို အရပ္သားကၽြမ္းက်င္သူမ်ားက လုပ္ကိုင္ေစၿပီး တရား၀င္ကိုယ္စားလွယ္ ဗိုလ္လူထြက္မ်ားက လက္မွတ္ထိုးေပးရံုႏွင့္ အခေၾကး ရယူၾကပါသည္။ စစ္ဗိုလ္လူထြက္မ်ားအတြက္ မုိက္ေၾကးခဲြလုပ္ငန္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြ အတြင္း၀န္ျပဳတ္အဖို႔ အတြင္း၀န္လုပ္ရသည္ထက္ ဇိမ္က်ေနပါေတာ့သည္။ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေခါင္းပံုျဖတ္ရေသာ အလုပ္ထက္ ေကာင္းေသာလုပ္ငန္းမရွိပါ။ အျပစ္ေၾကာင့္ ထုတ္လုိက္ေသာ စစ္ဗိုလ္လူထြက္မ်ားအတြက္ ဗိုလ္ေန၀င္းက တီထြင္ေသာ စနစ္ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္တင္ေဖအား ၿမိဳ႕လယ္မွ အေကာင္းဆံုးေျမကြက္ႏွင့္ သစ္ခဲြစက္လုပ္ငန္း၊ မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀မႈလုပ္ငန္း၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးေစာျမင့္ႏွင့္ ဗိုလ္မႉးသန္းၫြန္႔ကို မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ခြင့္လုပ္ငန္းႏွင့္ အျခားလုပ္ငန္းမ်ားကို ေပးထားပါသည္။ ဗုိလ္ေန၀င္းက စစ္ဗိုလ္မွန္သမွ် အရပ္သားမ်ားထက္ ခ်မ္းသာေစရမည္ဟူေသာ မူႏွင့္ ေထာက္ပံ့သည္မွာ တနည္းအားျဖင့္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ အျပစ္မ်ားကိုသိရွိသူ၊ ရိပ္မိသူရွိပါက ျပန္မေျပာေလေအာင္ ႏႈတ္ပိတ္ေခၽြးသိပ္ သည္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ။

Friday, June 25, 2010

က်ေနာ္ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ေျဖစဥ္က

က်ေနာ္ ဒိန္းမတ္မွာ ယာဥ္ေမာင္းလုိင္စင္ယူတံုးက ေျဖရတဲ့စာေမးပဲြ အေတြ႔အႀကံဳေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ လုိင္စင္ရဖို႔ သင္တန္းတက္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ “တတိယႏုိင္ငံေရာက္ တတိယကမၻာကလူ” ဆိုတဲ့ ပို႔စ္မွာ ေရးခဲ့ဘူးပါတယ္။ အခုဟာက စာေမးပဲြအေတြ႔အႀကံဳပါ။
သင္တန္းကာလမွာ တပတ္ကို တရက္ စာေတြ႔ေတြ သင္ေပးသလုိ လက္ေတြ႔လည္း ေမာင္းေနရပါတယ္။ စာေတြ႔ကိုေတာ့ အိမ္မွာလည္း အြန္လုိင္းကေနေလ့က်င့္ဖို႔ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ စာေတြ႔ေျဖတဲ့အခါမွာ ေမးခြန္း အပုဒ္ႀကီး (၂၅) ပုဒ္ေမးမယ္။ အပုဒ္ႀကီးတပုဒ္မွာ အပုဒ္ေသး ၃ ပုဒ္ (သို႔) ေလးပုဒ္ ပါႏုိင္ၿပီး အပုဒ္ေသးအားလံုးမွန္မွ အပုဒ္ႀကီး တပုဒ္မွန္ပါတယ္။ ေမးခြန္း (၂၅) ပုဒ္မွာေတာ့ အကုန္မွန္စရာ မလိုပါဘူး။ (၅) ပုဒ္အထိ မွားခြင့္ေပးတာေၾကာင့္ အပုဒ္ (၂၀) မွန္ရင္ ေအာင္ပါတယ္။
အြန္လုိင္းမွာ အစမ္းေျဖၾကည့္တဲ့အခါ အစပိုင္းမွာ အမွားေတြမ်ားေပမယ့္ ေလ့က်င့္ရင္းနဲ႔ အမွားနဲလာၿပီး ၂ ပုဒ္မွား၊ ၃ ပုဒ္မွား၊ ၄ ပုဒ္မွား၊ ၅ ပုဒ္မွားေတြနဲ႔ ေအာင္တာမ်ားလာပါတယ္။ အဲဒီလုိျဖစ္လာေတာ့ ေျဖဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလို႔ အြန္လုိင္းက မီးစိမ္းျပေပးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ စာေမးပဲြေျဖရမယ့္ ေန႔ကို ေရာက္လာေရာ ဆိုပါေတာ့။ စိတ္ကိုၿငိမ္ၿငိမ္ထား၊ အသက္ကို မွန္မွန္ရႈ၊ မေၾကာက္နဲ႔ ေျဖသာေျဖ - ဒါက ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္အားေပးတာပါ။ ခက္တာက စာေမးပဲြမွာ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းပါ ဓာတ္ပံုေတြက အြန္လိုင္းမွာ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔မတူပါဘူး။ စာေတြ အသံေတြက သေဘာတရားခ်င္းအတူတူမို႔ ဓါတ္ပံုမတူလည္း ေျဖႏုိင္မယ္ဆိုေပမယ့္ ဘာသာစကားမွာ အားနဲတဲ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဓါတ္ပံုေတြအားကိုးၿပီး မွတ္ထားရတာမို႔ စာေမးပဲြခန္းထဲမွာ ေခၽြးျပန္ခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ (၆) ပုဒ္မွားၿပီး မေအာင္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္တႀကိမ္ထပ္ေျဖဖို႔ စာျပန္လုပ္ရျပန္ပါတယ္။ ညေနပိုင္းသင္ေပးတဲ့ စာေတြ႔သင္တန္းကိုလည္း ျပန္တက္ရပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ဆရာမအသစ္နဲ႔ သင္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာမက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လို ဒိန္းမတ္လူမ်ိဳးမဟုတ္သူ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားဟာ အြန္လုိင္းမွာ ေလ့က်င့္တဲ့အခါ (၂၅) ပုဒ္လံုးေအာင္ေနေအာင္ ေျဖထားရပါမယ္တဲ့။ အဲဒီလို ေျဖထားႏုိင္မွ တကယ့္စာေမးပဲြမွာ (၅) ပုဒ္မွားနဲ႔ ေအာင္လာမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မိမိဘာသာစကား မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါတဲ့။
အဲဒါနဲ႔ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္လည္း အြန္လိုင္းမွာ ေလ့က်င့္တဲ့အခါ ေျဖလိုက္တိုင္း အကုန္မွန္၊ အပုဒ္တုိင္းမွန္၊ အမွားလံုး၀မရွိေအာင္ ဆက္တုိက္ေလ့က်င့္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး၀က္ဘ္ဆိုဒ္ကေတာင္ က်ေနာ့္ကို မသကၤာျဖစ္လာၿပီး ေမးလားျမန္းလားလုပ္ပါေတာ့တယ္။ အေကာင့္တခုနဲ႔ လူ (၂) ဦးသံုးေနတယ္လို႔ ထင္သြားလား မသိပါဘူးဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္လည္း အြန္လုိင္းမွာ အဲဒီလို ေလ့က်င့္လုိက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ဒီတခါ ေျဖေတာ့ (၅) ပုဒ္မွားၿပီး ယာဥ္ေမာင္းလုိင္စင္အတြက္ စာေတြ႔ကို ေအာင္လာခဲ့ရပါတယ္။
စာေတြ႔ေအာင္ၿပီးလုိ႔ လက္ေတြ႔ေျဖတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္ေမာင္းျပတာကို ရဲက တႀကိမ္တည္းနဲ႔ အေအာင္ေပးလုိက္တာေၾကာင့္ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ အေတြ႔အႀကံဳအရ က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ ေက်ာင္းေတြ သင္တန္းေတြ တက္တဲ့အခါ ဉာဏ္အလြန္ထက္သူမ်ားအတြက္ သိပ္ႀကိဳးစားစရာ မလိုေပမယ့္ သာမာန္ေလာက္သာ ဉာဏ္ေကာင္းသူမ်ားအဖို႔ ၀ီရိယ ပိုစိုက္ဖို႔ လုိအပ္ေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား…။

Saturday, June 19, 2010

(၄၇) စစ္ဗိုလ္တို႔၏ ေလာဘႏွင့္ေဒါသ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ျပည္သူပိုင္သတင္းစာမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘုတ္အဖဲြ႔တြင္းသို႔ သတင္းစာမ်ား ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးအျဖစ္ တင္ေမာင္စတင္ ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းစဥ္က ဘုတ္အဖဲြ႔၏ ဥကၠ႒မွာ ေလတပ္မွ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္ရွိေသာ လူငယ္စစ္ဗိုလ္ကေလး ျဖစ္ပါသည္။ အရပ္သားအစုိးရ ၀န္ထမ္းအဖဲြ႔မ်ားသို႔ ေစလႊတ္ေသာ စစ္ဗုိ္လ္မ်ားကို အရပ္သားတုိ႔ထက္ အဆင့္ျမင့္ေစရန္ ရာထူးတိုးျမႇင့္ၿပီးမွ ေစလႊတ္ေလ့ရွိေသာ စစ္တပ္၏ ေျပာင္းတလံုးပို၍ရႈေစဟူေသာ မူအရ ျပန္ၾကားေရးဌာနသို႔ ဗိုလ္မႉးအျဖစ္ ၀င္လာပါသည္။
အမွန္အားျဖင့္လည္း သူသည္ ရာထူးတက္ႏုိ္င္ေသာ အရည္အေသြး တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ရွိပါသည္။ သူ၏ အထက္မွ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား သည္းေျခႀကိဳက္လုပ္ငန္းမ်ားကို သြက္လက္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သူ ျဖစ္ပါသည္။
သူ၏ ပထမဆံုးေသာ လုပ္ရပ္မွာ အိမ္တြင္းရုပ္ရွင္ျပသေရးအဖဲြ႔ကေလးမ်ား ဖဲြ႔ပါသည္။ ျပန္ၾကားေရးဌာနက ႏုိင္ငံျခားရုပ္ရွင္၊ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္မ်ားကို ငွားရမ္းကာ ျပည္သူပုိင္ရံုမ်ားသို႔ ရံုတင္ေသာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ပါသည္။ သူက ျပည္သူတို႔ကို မျပရေသးေသာ ရုပ္ရွင္မ်ားကို ၀န္ႀကီးမ်ားအိမ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ျပသေပးသည္။ “ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ တာ၀န္မ်ားကို ပင္ပန္းစြာ ထမ္းေဆာင္ေနပါ သျဖင့္ အပန္းေျဖရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ရံုမ်ားသို႔ မိသားစုႏွင့္ သြားေရာက္၍ အရပ္သားပရိသတ္တို႔ႏွင့္ တုိးေ၀ွ႔ကာ လက္မွတ္၀ယ္ယူၾကည့္ရႈရန္ မသင့္ပါ” ဟု စာတေစာင္ေရးကာ တင္ျပေသာအခါ ၀န္ႀကီးတုိင္းက သူ၏ ပုခံုးကို သပ္ၾကပါသည္။ ၀န္ႀကီးကေတာ္မ်ား၊ သားေတာ္သမီးေတာ္မ်ားက ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းအသစ္ မေရာက္ေသးဘူးလားဟု တရင္းတႏွီး ဖုန္းဆက္ၾကပါသည္။ ၀န္ႀကီးတခ်ဳိ႕အား ေယာက္်ားသားမ်ားသာစုကာ သီးသန္႔ပဲြအျဖစ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ခပ္ျပာျပာရုပ္ရွင္ကားမ်ားကို သီးသန္႔ပဲြ ျပသေသးေလရာ ဗိုလ္မႉးကေလးသည္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ သည္းေျခႀကိဳက္ ဗိုလ္မႉးျဖစ္လာပါသည္။
အေျပာကလည္း သြက္လွပါ၏။ အထက္စစ္ဗိုလ္မ်ားက တစံုတရာေျပာလွ်င္ ယင္းစစ္ဗိုလ္ႀကီးပါးစပ္မပိတ္မီ “ဟုတ္ကဲ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဟု တစကၠန္႔၏ အပံုတရာပံု တပံုခန္႔ ကာလအတြင္း မဆုိင္းမတြ ေျပာႏုိင္သူျဖစ္ပါသည္။ အထက္စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကို “ဟုတ္ကဲ့” ဟူေသာ စကားလံုးကိုသာ ျပန္ေျပာရာတြင္ အသံက ျမန္လြန္းသျဖင့္ “ေယာက္” သို႔မဟုတ္ “ဟုတ္” ဟု အသံမပီမသ ထြက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အထက္လူႀကီးက ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျဖၾကား ေၾကာင္း နားလည္ေစေအာင္ ေျပာႏုိင္သည္မွာ ထူးကဲေသာ အရည္အခ်င္းျဖစ္၏။
အထက္လူႀကီးမ်ားကို ဟုတ္တလံုးႏွင့္ ေျဖေလ့ရွိေသာ္လည္း ေအာက္လူမ်ားကို ဆက္ဆံရာတြင္ ညစ္ညမ္းစုတ္ပဲ့စြာ ဆဲေရးေလ့ရွိပါသည္။
သူတို႔စစ္တပ္တြင္ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက စတင္ကာ ဖရုႆ၀ါစာ ညစ္ညမ္းေသာ စကားမ်ားကို တစ္တစ္ခြခြ နားမခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာဆိုဆဲေရးေလ့ရွိပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္ ထိပ္သီးဗိုလ္မႉးႀကီး မွန္သမွ်ကို ဗိုလ္ေန၀င္းက မၾကား၀ံ့မနာသာ ဆဲေရးသည္ကို မၾကာခဏ ႀကံဳေတြ႔ရပါသည္။ အရပ္သားတင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာဆရာမ်ား မ်က္ေမွာက္တြင္ အဆဲခံရေသာ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားသည္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲ ခံၾကရသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ အားတံု႔အားနာ ျဖစ္မိပါသည္။
ဗိုလ္ေန၀င္းဆဲသည္ကို ခံေနၾကရေသာ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားကလည္း သူတို႔လက္ေအာက္ရွိ ဗိုလ္မႉးမ်ား၊ ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကို ဆဲေရးၾကျပန္ပါသည္။ ေနာက္တဆင့္ ဗိုလ္မႉးမ်ား၊ ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကတဖန္ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားကို ဆဲေရး ဆက္ဆံေလ့ရွိပါသည္။ ဗိုလ္ေန၀င္းက အရပ္သားအရာရွိမ်ားကို မဆဲ၀ံ့ပါ။ ျပန္ကန္ပါက အရွက္ကဲြေလမည္ကို ေၾကာက္ဟန္တူပါ၏။
သတင္းစာမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ ဗိုလ္မႉးကလည္း ရိုင္းပ်စြာ ဆဲေရးေလ့ရွိရာတြင္ ခံပံုမေပၚသူတုိ႔ကို ေရွာင္ေလ့ရွိပါသည္။ လူႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ဆရာေခၚကာ ရိုေသရသည္မို႔ တုိက္ရိုက္မဆဲ၀ံ့ပါ။ တေန႔တြင္ သတင္းစာမ်ား ႀကီးၾကပ္ေရးအဖဲြ႔ အစည္းအေ၀းသို႔ အစည္းအေ၀းမတက္ႏုိင္သူ မႏၲေလးမွ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၏ အစီရင္ခံစာတဲြႀကီး ေရာက္လာေသာအခါ ဗိုလ္မႉးက ဖိုင္တဲြႀကီးကို လႊင့္ပစ္ၿပီး ရက္ရက္စက္စက္၊ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆဲေရးပါေတာ့သည္။ အဖဲြ႔၀င္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ မန္ေနဂ်ာမ်ားပါ အရာရွိႀကီးႏွစ္ဆယ္တို႔မွာ နားမခ်မ္းသာ ၾကေစကာမူ မိမိတို႔ကို ဆဲေရးသည္မဟုတ္သျဖင့္ ေခါင္းငံု႔ကာ မ်က္ႏွာလႊဲေနၾကရရွာပါသည္။
ေနာက္တပတ္ မႏၲေလးမွ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေရာက္လာေသာအခါ သီးသန္႔ေတြ႔ဆံုၿပီး “ခင္ဗ်ားကို ဆဲတာမဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ဟိုေကာင္ႀကီးေတြကို ဆဲခ်င္လြန္းလို႔ ဆဲခဲ့ရတာပါ” ဟု ႏွစ္ကုိယ္ၾကား ေခၽြးသိပ္ျပန္သည္။ မႏၲေလးႏွင့္ ရန္ကုန္အယ္ဒီတာမ်ားကို ေသြးကဲြေအာင္ ဆဲေရးသည္ ျဖစ္ပါသည္။ တခြန္းတခါတည္း ဆဲရံုႏွင့္ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဘက္တို႔ကို နစ္နာေစရန္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္ခါဆဲသကဲ့သို႔ ထိေရာက္ေအာင္ ဆဲႏိုင္သည္အထိ ယုတ္မာသူ ျဖစ္သည္။
လာဘ္ေခၚ လာဘ္ေတာင္းပညာကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္ပါသည္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တဦးက ေၾကာ္ျငာ ကိုယ္စားလွယ္ထံမွ ဆန္အိတ္ကို ရယူကာ ေပးဆက္ရပါသည္။
ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး လက္ေအာက္မွာရွိေသာ ၾကက္ေျခနီအဖဲြ႔ကို မၾကာခဏသြားေလ့ရွိပါသည္။ ေလေဘး၊ ေရေဘး၊ မီးေဘးဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ အေမရိကန္မွ ေပးပို႔ေသာ ဂြမ္းေစာင္မ်ားကို ဗိုလ္မႉးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို ျပသေသာအခါ “ေကာင္းလြန္းတယ္၊ လူထုနဲ႔မတန္ဘူး။ မေပးနဲ႔၊ တပ္က ေဆးရံုေတြမွာသံုး” ဟု အမိန္႔ခ်ခဲ့ပါသည္။
တခါတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ေက်ာက္ေရာဂါျဖစ္ပြားရာ၊ ရုရွမွ ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ ေက်ာက္ေရာဂါထိုးေဆးမ်ား လႉဒါန္းရာ အသစ္လာေသာ ရုရွေက်ာက္ေဆးမ်ားကို တပ္မေတာ္က သံုးေစၿပီး လူထုကို ျမန္မာျပည္တြင္ ထုတ္လုပ္ေသာ ေက်ာက္ေဆးမ်ားသာ သံုးေစပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံလုပ္ ေက်ာက္ေဆးမွာ ေဆးထိုးသူအဖို႔ ဂယက္မျပန္ပါ။ ရုရွ ေက်ာက္ေဆးမွာ ေဆးထိုးသူတုိင္း ဖ်ားေစသည့္ ဂယက္ရွိေလရာ တပ္မေတာ္တခုလံုး အျပင္းဖ်ားၾကရဖူးပါသည္။
ယင္းသို႔ စစ္ဗိုလ္ပီသစြာ ေလာဘထူၿပီး ေအာက္လူမ်ားကို ဆဲေရးေလ့ရွိသည့္ ဗိုလ္မႉးႏွင့္ ခပ္ခြာခြာေနေသာ တင္ေမာင္ပင္ သူ၏ လာဘ္ပဲြစားျဖစ္ရပါေသးသည္။ တင္ေမာင္၏ တာ၀န္အရပ္ရပ္မွာ ႏုိင္ငံျခားသံရံုးမ်ားက ဧည့္ခံပြဲမ်ား၊ သတင္းစာရွင္းပဲြမ်ား က်င္းပလိုပါက ဆက္သြယ္စီစဥ္ေပးရပါသည္။ ဖိတ္စာမ်ားသည္ တင္ေမာင္၏ ရံုးမွတဆင့္ တက္ေရာက္သင့္သူမ်ားကို ေ၀ငွရပါသည္။ “နာတာလူးပဲြကာလ” သံရံုးႏုိင္ငံတို႔၏ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ကာလတို႔တြင္ သတင္းစာဆရာမ်ားကို လက္ေဆာင္မ်ားေပးၾကရာတြင္လည္း တင္ေမာင္၏ ရံုးမွတဆင့္ ေပးေလ့ရွိပါသည္။ ဗိုလ္မႉးအတြက္ ရရွိေသာ အရက္ပုလင္းမ်ားကို သြားေရာက္ေပးပို႔တိုင္း “ဆရာက အရက္မေသာက္ေတာ့ နားမလည္တာခက္တာပဲ။ ေဂ်ာ္နီ၀ါ့ကား၀ီစကီဆိုတာ Black Label မွ ေကာင္းတာဗ်” ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာသျဖင့္ သံရံုးမ်ားသို႔ Black Label ကိုသာ ေပးရန္၊ ဧည့္ခံပဲြ ညစာစားပဲြတို႔တြင္ Black Label ႏွင့္ ဧည့္ခံပါရန္ ပြဲစားလုပ္ခဲ့ရပါသည္။
တေန႔တြင္ ေျမာက္ကိုရီးယားသံရံုးမွ သံတဦး တင္ေမာင္ထံေရာက္လာၿပီး သူတို႔ႏုိင္ငံ၏ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကင္အီဆြန္က သတင္းစာႀကီးၾကပ္ေရးအဖဲြ႔ ဥကၠ႒ဗိုလ္မႉးအတြက္ လက္ေဆာင္ေတာ္ေပးဆက္လိုသျဖင့္ အခမ္းအနားတခု စီစဥ္ေပးပါဟု ေျပာပါသည္။ အစည္းအေ၀းတြင္ တင္ျပေသာအခါ လက္ေဆာင္ဟူေသာ စကားလံုးကို ရြတ္ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ဗိုလ္မႉးက ၿပံဳးသြားပါသည္။ “ဘာလက္ေဆာင္လဲဗ်” ဟု ေမးရွာပါ၏။ “သံမႉးက ထုတ္ေဖာ္မေျပာပါ၊ သံအမတ္ႀကီးကိုယ္တုိင္က ေပးလိုပါတယ္လို႔ ေျပာသည္မွာ ထူးျခားသည္” ဟု ရွင္းျပရပါသည္။ “ျပည္သူ႔ကိုးရီးယားႏုိင္ငံမွာ တိုးတက္ေနတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ထြက္ေနၿပီတဲ့၊ ဗိုလ္မႉးကို ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား ေပးမယ္ထင္တယ္” ဟု လက္နက္ခ် ကြန္ျမဴနစ္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးက ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသည္။ ေရဒီယိုေပးမွာပါဟု တဦးက မွန္းဆပါသည္။ အေျဖကို တင္ေမာင္လည္း မသိပါ။
လက္ေဆာင္ေတာ္ေပးပဲြကို အဖဲြ႔ခန္းမတြင္ အဖြဲ႔က လက္ဖက္ရည္ပဲြျဖင့္ ဧည့္ခံကာ က်င္းပပါသည္။ ေျမာက္ကိုရီးယားသံရံုးတဖဲြ႔လံုး ႂကြလာပါသည္။ ႀကီးမားေသာ အထုပ္ႀကီးတထုပ္ကို သံအမတ္ႀကီးကို္ယ္တုိင္ တရိုတေသ သယ္ေဆာင္လာပါသည္။
မိန္႔ခြန္းရွည္ႀကီးမ်ားေပးၿပီးမွ လက္ေဆာင္မြန္ကို ေပးအပ္ပါသည္။ လက္ေဆာင္ထုပ္ႀကီးကို ဖြင့္လုိက္ေသာအခါ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကင္အီဆြန္က သူ၏ ကိုယ္စား ထြင္းထုထားေသာ ရုပ္ပြားေတာ္တဆူျဖစ္ေနပါသည္။ တင္ခံုကေလးပါ ပါေသးၿပီး ထိုခံု၌ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကင္အီဆြန္၏ အဆိုအမိန္႔တပုိဒ္ ေရးသားထားပါသည္။
ေက်ာက္ရုပ္ထုမွာ ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ပန္းပုဆရာတဦး၏ လက္ရာျဖစ္သျဖင့္ ေကာင္းမြန္လွပပါသည္။ အႏုပညာ တန္ဖိုးျမင့္ပါသည္။ ဗုိလ္မႉးက သေဘာမက်ပါ။ သံအဖဲြ႔ ျပန္သြားသည္ႏွင့္ “ဒီအရုပ္ႀကီးကို က်ဳပ္က ဘယ္မွာ သံုးရမွာလဲဗ်” ဟု ေဒါသူပုန္ထကာ ကိုရီးယားတို႔အား မိုးမႊန္ေအာင္ ဆဲေရးပါေတာ့သည္။ ။