Thursday, July 22, 2010

(၄၉) ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ တင္ေမာင္အဖို႔ ကယ္တင္သူ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္ကလည္း ေက်းဇူးဆပ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ကိုးႏွစ္ႏွင့္ ဆယ့္တလတိတိ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ အမႈထမ္းစဥ္က သူသိသင့္ သိထုိက္ေသာ သတင္းမွန္မ်ားႏွင့္ ထင္ျမင္ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားကို စာေရးတင္ျပခဲ့ပါသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက သံေယာဇဥ္ရွိသူမ်ားကို ကူညီေလ့ရွိပါ၏။ မိတ္ေဆြသတင္းစာဆရာႀကီးတဦးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းတြင္ ဆုိင္ခန္းရရွိေရး၊ ႏုိင္ငံျခားေစလႊတ္မည့္ ေလ့လာေရးအဖဲြ႔တြင္ မိမိပါသင့္ေရး စသည္တို႔ကို စာေရး တုိင္တန္းေတာင္းဆိုပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသို႔ သြားလုဆဲဆဲတြင္ အဖဲြ႔၀င္တဦးကို ျဖဳတ္ကာ သူ႔ကို ထည့္ေပးရပါသည္။ ဆုိင္ခန္းလည္း ရသြားပါသည္။ တင္ေမာင္မွာ လိုအပ္ခ်က္မရွိပါ။ ဦးေန၀င္းထံ စာေရးတုိင္း၊ ေတြ႔ဆံုတုိင္း ကိုယ္ေရး ကုိယ္တာ အခြင့္အေရးကို ေတာင္းဆိုမႈ မျပဳခဲ့ပါ။ အေမရိကန္သို႔ ထြက္ခြာရန္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ထားစဥ္ ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအား အပူမကပ္ခဲ့ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စန္းယုထံ ပန္ၾကားရာ၊ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ၿပီးေနာက္ (၁၃) ရက္ႏွင္ ့ရရွိခဲ့ပါသည္။
သူႏွင့္ သီးသန္႔ေတြ႔ဆံုရာတြင္ တင္ေမာင္က “ဦးခင္ဗ်ား၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဒီလိုဒီလို ျဖစ္ေနပါၿပီ” ဟု ႏုိင္ငံ၏ အေရးကိစၥ မ်ားကို အေသးစိတ္တင္ျပသည္ကို အခ်ိန္ေပးကာ နားေထာင္ေလ့ရွိပါသည္။ တင္ေမာင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဟု စစ္ရာထူးအရ ေခၚေ၀ၚျခင္းမျပဳဘဲ “ဦးခင္ဗ်ား…” ဟု ရင္းႏွီးေသာ အရပ္သားစကားႏွင့္ ေခၚေလ့ရွိပါသည္။
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ တည္ေထာင္စဥ္က ပါတီဌာနခ်ဳပ္ကို မဂၤလာဒံုစစ္တပ္ထဲတြင္ ထားရွိခဲ့ရာမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းတြင္ ဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္ရန္ ေနရာရွာၾကပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ တက္လာခ်ိန္မွ စတင္ကာ အစိုးရေရာ ျပည္သူတို႔ပါ သံုးထပ္တုိက္ပင္ မေဆာက္ႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ ေနရာေကာင္းမရၾကပါ။ ပထမကမ္းနားလမ္းမွ ေျခာက္ထပ္ႀကီးရံုးကို ေရြးၾကၿပီးမွ က်ဥ္းသည္ဟု ပယ္ခ်ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ခရိုင္၊ ရာဇ၀တ္တရားသူႀကီးရံုးႏွင့္ တရားရံုးမ်ား တည္ရွိေသာ ရဲမင္းရံုးအေဆာက္အဦႀကီးကို ပါတီဌာနခ်ဳပ္ဖြင့္မည္ဟု ေရြးခ်ယ္ၾကပါသည္။ တရားရံုးမ်ားသည္လည္း ကမန္းကတန္းေနရာရွာၾကရပါသည္။ တရားရံုးမ်ားတို႔ကို လူထုက ရိုေသေအာင္ ဖန္တီးရပါသည္။ တရားရံုးမ်ားအဖို႔ ရပ္ကြက္မ်ား၊ ေစ်းတန္းမ်ားသို႔ ေရာက္သြားပါက အေဆာင္အေယာင္ကင္းကြာမည္။ တရားရံုးတို႔ကို လူမရိုေသပါက တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို ထိပါး ပါမည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို ေတြ႔ဆံုကန္႔ကြက္ခဲ့ပါသည္။ သူ၏ စိတ္ကို ထိေစရန္ “ဦးရယ္ ရာဇ၀တ္တရားရံုးဆိုေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာ အခ်ဳပ္ခန္းေတြရွိပါတယ္။ ေထာင္ကေလးတခုမို႔ နိမိတ္လည္း မေကာင္းပါဘူး” ဟု စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ တင္ျပသည္ကို အေသးစိတ္နားေထာင္ေနေပမယ့္ “လက္လြန္သြားၿပီကြာ” ဟု ေျဖပါသည္။ တင္ေမာင္ရံႈးခဲ့ပါ၏။
တင္ေမာင္၏ တင္ျပခ်က္အမ်ားတို႔မွာ မေအာင္ျမင္ပါ။ “ကြာ ငါ့ေကာင္ေတြကလည္း ခက္တယ္ကြာ” ဟု စကားပိတ္ လိုက္ေလ့ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥမ်ားကို ခ်က္ခ်င္း အေရးယူသည္လည္း ရွိပါသည္။
တင္ေမာင္အား မၾကည္ႏုိင္ေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္ ၀န္ႀကီးမ်ားလည္း ရွိၾကပါသည္။ သူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းထံ စာေရးတိုင္တန္းၾကသည္ကို သိရပါသည္။
ပါတီဌာနခ်ဳပ္မွ စစ္ဗိုလ္ကေလးတဦးက စာေရးသူ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ ပါတီလမ္းစဥ္ကို ဆန္႔က်င္သျဖင့္ “ဒင္း၏ မ်က္စိမ်ာကို ေဖာက္ပစ္ရမည္” ဟု သတင္းစာမွ ေရးသားပါသည္။ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ဦးဘညိမ္းက “သူ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ နယ္စပ္မွ သူပုန္ထေနေသာ ဦးႏု၏ လမ္းစဥ္သာ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို သတင္းစာမ်ားမွ ဆက္လက္ေဖာ္ျပေနပါက မိမိအလုပ္လုပ္၍ မျဖစ္ပါ” ဟု စာတမ္းရွည္ႀကီး တင္ပါသည္။ တင္ေမာင္အား ထိုဘ႑ာေရးဆုိင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ားအတြက္ အေရးမယူခဲ့ပါ။
တခါတြင္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္က သူ၏ မေက်နပ္ခ်က္တခုကို ေျပာဖူးပါသည္။ ေမာ္စကိုသို႔ ခရီးသြားေဆာင္းပါးတြင္ “ေမာ္စကိုလမ္းေပၚ၌ ရင္ဘတ္တြင္ တံဆိပ္အျပည့္ခ်ိတ္ထားေသာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို လက္ျပရဲက ေငါက္ငမ္းတားဆီးသည္ကို ျမင္ခဲ့ရေၾကာင္း ေရးသားထားသည္” ကို “ဤအခ်က္မ်ိဳး မေရးပါႏွင့္” ဟု အထူးအရာရွိမွတဆင့္ တားဆီးပါသည္။ တင္ေမာင္၏ ေဆာင္းပါးမ်ား မူ၀ါဒႏွင့္ ပတ္သက္၍ စစ္ဗိုလ္မ်ား၊ ၀န္ႀကီးမ်ားက တိုင္ေတာၾကေစကာမူ ဆန္႔က်င္ၾကေစကာမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက တခြန္းတပါဒမွ မေျပာသျဖင့္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးကလည္း မေျပာခဲ့ပါ။
တင္ေမာင္အား သတင္းေထာက္တဦးဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက မ်က္မွန္းတန္းခဲ့သည္မွာ လြတ္လပ္ေရးရရွိစကာလက ႏုိင္ငံျခားသံရံုးဧည့္ခံပြဲမ်ားတြင္ စတင္ခဲ့ပါသည္။ ကရင္ - ဗမာျပည္တြင္းစစ္ အင္းစိန္တိုက္ပဲြတြင္ မၾကာခဏ ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။
သူ႔ထံသို႔ စာေရးခဲ့သည္မွာ စစ္စံုေထာက္မ်ားက ရန္ရွာသျဖင့္ ျဖစ္ပါ၏။ ၁၉၅၈ ခု၊ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္တြင္ ေၾကးမံုသတင္းစာ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀သူကို ေထာင္ဒဏ္ေပးကာ သတင္းစာကို သိမ္းရမည္ဟု ရံုးေတာ္မွ စီရင္ခဲ့ပါသည္။ တင္ေမာင္ကိုလည္း ကြန္ျမဴနစ္ဟု ယိုးစြပ္ကာ စစ္စံုေထာက္မ်ားက လိုက္ေနၾကသျဖင့္ ဂါးဒီးယန္းသတင္းစာ အယ္ဒီတာ ဦးစိန္၀င္း၏ ေနအိမ္တြင္ ပုန္းေအာင္းေနရစဥ္က “က်ေနာ္ကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္ပါ” ဟု သူ႔ထံ စာတင္ခဲ့သျဖင့္ ကိုကုိးကၽြန္းသို႔ မေရာက္ခဲ့ရပါ။
“က်ေနာ္ ကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္ပါ” ဟု စာေရးသည္မွာ မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကားျဖစ္ပါသည္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ကာလတြင္ ကိုေန၀င္း၊ ကိုထြန္းစိန္တို႔၏ သင္တန္းမ်ား တက္ခဲ့သည္။ စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ရန္ကုန္ (၃၃) လမ္းရွိ အလံနီဌာနခ်ဳပ္သို႔ ၀င္ထြက္ခဲ့ကာ သခင္စိုး၏ သင္တန္းပင္ တက္ခ့ဲဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပါတီ၀င္ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ အာဏာသစ္သတင္းစာ လွည့္လည္ေရာင္းခ်သူ အဆင့္သာသာ သာရွိပါသည္။
ပါတီက ေတာခုိသြားေသာအခါ တာ၀န္မ်ားေပးအပ္သည္ကို လက္မခံဘဲ ပါတီအတြက္ စာအုပ္၀ယ္ေပးရေသာ တာ၀န္ကိုသာ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါသည္။ သူတို႔တေတြ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ေစလိုေသာ ေစတနာႏွင့္ စာအုပ္ အေျမာက္အျမား၀ယ္ယူကာ ေတာသို႔ပို႔ရေသာ အလုပ္တခုတည္းသာ လုပ္ခဲ့ပါသည္။ သခင္စိုးထံမွ သူဖတ္လိုေသာ စာအုပ္စာရင္းစာမွတပါး အဆက္မရွိပါ။ ထိုအခ်ိန္က ဗမာ့ေခတ္အတြက္ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း တင္ေမာင္ပင္ ၀ယ္ေလရာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု ဖတ္သင့္ေသာ၊ ဖတ္ေစလိုေသာ စာအုပ္မ်ားကိုလည္း ဗမာ့ေခတ္က ၀ယ္ယူပို႔ေပးခဲ့ ရပါသည္။ စိုးႏွင့္ႏု ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးစလံုးတို႔အား မိမိက ဖတ္ေစလိုေသာ စာအုပ္မ်ား ၀ယ္ယူပို႔ေပးႏုိင္ခဲ့သည္ကို ႏွစ္သိမ့္ေနသူ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တႀကိမ္တြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ဟု ယူဆကာ စစ္စံုေထာက္မ်ားက လိုက္ျပန္ပါသည္။ ၁၉၆၃ ခု၊ ႏို၀င္ဘာလ ေတာတြင္းသူပုန္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚေဆြးေႏြးပဲြ အပ်က္တြင္ လုိက္ျပန္သျဖင့္ ပုန္းေအာင္းေနရာမွ သူ႔ထံ စာေရးေသာေၾကာင့္ အဖမ္းမခံခဲ့ရပါ။ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္တြင္မူ ဖမ္းမည့္ရဲမ်ားက အိမ္ကို ၀ိုင္းထားသျဖင့္ မေျပးႏုိင္ေတာ့ပါ။ “ဦးခင္ဗ်ား… က်ေနာ့္ကို ဖမ္းၾကပါၿပီ” ဟု ကပ်ာကယာ စာတေစာင္ေရးၿပီး ဇနီးႏွင့္ ထားခဲ့သည္ကို “ေနလိုက္ဦးကြာ” ဟု အင္းစိန္ေထာင္သို႔ လွမ္းေျပာကာ အခြင့္အေရးမ်ား ေပးခဲ့ရွာပါသည္။
တေန႔တြင္ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း စားေသာက္ဆုိင္တြင္ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာဆရာမ်ား နံနက္စာ စားေနၾကစဥ္ တဘက္စားပဲြတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ ေဒၚနီနီျမင့္တို႔ လာေရာက္စားေသာက္ၾကရာ စားပဲြထိုးက ၾကက္သားေၾကာ္မ်ား ခ်ေပးပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေဒၚနီနီျမင့္ေရွ႕မွ ပန္းကန္က ၾကက္ေပါင္ေၾကာ္တခုကို ယူလာကာ တင္ေမာင္၏ ပန္းကန္ထဲသို႔ ထည့္ပါသည္။ “ေပးလုိက္ပါကြာ၊ ဒီေကာင္က ၾကက္ေပါင္အလြန္ ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ကြ” ဟု သူ၏ ဇနီးကို ေျပာျပပါသည္။
တင္ေမာင္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားပါသည္။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ဗုိလ္မႉးႀကီး (၁၃) ဦးကို ရာထူးခ်စဥ္က ထိုသတင္းကို တပ္မႉးမ်ား အစည္းအေ၀းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားကို တဦးၿပီးတဦးေခၚကာ ရာထူးမွ ခ်ခဲ့ပံုကို အေသးစိတ္ရရွိသျဖင့္ ေၾကးမံုတေစာင္တည္း သတင္းဦးေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္က ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္၀င္းက ေညာင္ဦးသားခ်င္း သတင္းေပးသည္ဟု ၿငိဳးခဲ့ပါသည္။ ေထာင္မွထြက္ၿပီး တင္ေမာင္အား ေခၚယူေတြ႔ဆံုစဥ္က က်ေနာ္၏ မိဘမ်ားရွိရာ ေတာသို႔သြားကာ ကန္ေတာ့မည္ေျပာရာ ေညာင္ဦးကို ဘာႏွင့္သြားမည္လည္းဟု ေမးခဲ့ပါသည္။ မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းၿပီး အေသးစိတ္ကစၿပီး သိေလ့ရွိသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ငါ့အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြမ်ား သိထားပါလိမ့္ဟု ေၾကာက္လန္႔မိပါသည္။
ဤတြင္မွ မိမိသည္ ဦးေန၀င္းကို သံေယာဇဥ္ရွိေစကာမူ သူ၏ စစ္၀ါဒကို ဆန္႔က်င္သူ ျဖစ္သည္ကို ဆန္းစစ္မိသည္။ တေန႔တြင္ ေဘးအႏၲရာယ္ႀကီးမည္ကို သတိျပဳမိကာ ဦးေန၀င္းႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ေျပးႏုိင္မွ လြတ္ေလမည္ဟု ေတြးမိကာ အခြင့္သာသည္ႏွင့္ ျပည္မွ ထြက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ။

No comments: