(၅၄) မိမိ၏ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရွာ္ကုန္ၿပီ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

“ခုတေလာ မင့္စာေတြ ငါမႀကိဳက္ေတာ့ဘူး” ဟု မိတ္ေဆြရင္းတဦးက ေျပာလာပါသည္။ အစိုးရႏွင့္ အဆင္မေျပ သျဖင့္ ေဘးထုိင္ေနေသာ မိတ္ေဆြက ေလသံခပ္ေအးေအးႏွင့္ ျဖည္းညႇင္းစြာ ေျပာပါသည္။ ခပ္တုိးတိုး သူ႔အသံသည္ တင္ေမာင္၏နားတြင္ မိုးႀကိဳးႀကီး ရွစ္စင္းပစ္မွ် က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးသြားပါသည္။
မိမိ၏ သတင္းစာသက္တမ္းႏွစ္သံုးဆယ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ဧည့္ခံပဲြတြင္ သူက ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာမွ ေျပာရက္ပေလဟု ေဒါသထြက္မိကာ စိတ္မထိန္းႏုိင္ဘဲ ဘီလူးႀကိမ္းသကဲ့သို႔ ႀကိမ္းမိသည္။ “သတင္းစာေဆာင္းပါးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီေန႔ သတင္းစာေလာက္မွာသာ မကဘူး။ သတင္းစာသမုိင္း တေလွ်ာက္လံုးကို စိန္ေခၚ၀ံ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္အေၾကာင္းကို က်ေနာ္သိတယ္။ ၾသဇာ ဘယ္ေလာက္ထက္တယ္ဆိုတာကိုလည္း သိပါတယ္” ဟု မဆင္မျခင္ ျပန္လည္ေျပာမိသည္။
သူက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လႈပ္ကာ တင္ေမာင္အား သနားစဖြယ္သတၱ၀ါတေကာင္ သေဘာႏွင့္ ၾကည့္သည္။ “ကုိယ္ေျပာတာကို မင္းနားမလည္ပါလား၊ အရည္အေသြးကို ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ခုတေလာ မင္းရဲ့ေဆာင္းပါးေတြမွာ လူထုႀကီးရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ မပါေတာ့ဘူးဆိုတာကို ေျပာတာကြ” စာေရးသူ နားလည္သြားပါၿပီ။ သူ႔ကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရေတာ့သည္။
ျပည္သူပုိင္သတင္းစာေလးေစာင္တြင္ အပတ္စဥ္ေဆာင္းပါး ရွစ္ပုဒ္၊ အေၾကာင္းအရာရွစ္ပုဒ္ မိမိေရးေလသမွ်တို႔ကို ျပန္လည္စီစစ္မိပါေတာ့သည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ စစ္အစိုးရ တက္လာခ်ိန္မွ စတင္ကာ သတင္းစာဆရာမ်ားအဖို႔ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးမည္ျပဳတုိင္း ႏွစ္ႀကိမ္စဥ္းစားၾကရသည္။ အမ်ားက အစိုးရကို ေ၀ဖန္ေရးသားျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ရန္ေရွာင္ၾကသည္။ တင္ေမာင္ႏွင့္ မိမိ၏ သတင္းစာအဖဲြ႔ကမူ ေ၀ဖန္သင့္သမွ်ကို ေ၀ဖန္သည္။ ေဘးမရွိတန္ဟု ယူဆတြက္ခ်က္ကာ စြန္႔စားၾကသည္။ တင္ေမာင္တို႔အတြက္ မွားခဲ့သည္။ အေျဖရလဒ္မွာ တင္ေမာင္ႏွင့္တကြ အယ္ဒီတာႏွစ္ဦး၊ သတင္းေထာက္တဦးတို႔ ေထာင္ထဲေရာက္သြားၾကသည္။
အမ်ားျပည္သူတို႔၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မ်ားကို အလိုရွိပါသည္။ ပြင့္လင္းစြာ ေ၀ဖန္ၾကပါဟု အစိုးရက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ကာ လူထုေအာ္သံ၊ အယ္ဒီတာထံေပးစာမ်ားမွ စတင္ကာ လြတ္လပ္စြာ ေရးၾကပါဟု လံႈ႕ေဆာ္သည္ကို ေတြ႔ၾကေသာအခါ ေထာင္တြင္းရွိ စာေပေလာကသားမ်ားသည္ လက္ခေမာင္းခတ္မိၾကသည္။ အစိုးရကို ျပည္သူေတြက ေထာက္ခံမႈမရွိသျဖင့္ ေၾကညာရေလၿပီ၊ တုိ႔အလွည့္ေတာ့ လာေလၿပီဟု အားတက္ၾကသည္။ တရုတ္ျပည္တြင္ ေမာ္စီတုန္းက ပန္းမ်ိဳးတရာ ပြင့္ပါေစဟု လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ေပးေသာ ေခတ္ကဲ့သို႔ လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို သတင္းစာတို႔တြင္ ဖတ္ရႈရသျဖင့္ အားတက္မိၾကပါသည္။
မ်ားမၾကာမီတြင္ ေထာင္မွ လြတ္လာၿပီး ျပည္သူပုိင္သတင္းစာမ်ားတြင္ ေရးသားခြင့္ရရွိေသာအခါ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရးကိစၥမ်ား ထင္ျမင္ခ်က္တို႔ကို စာေရးသူက ပြင့္လင္းစြာ ေရးခဲ့ရာ ေအာင္ျမင္မႈရရွိခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ သံုးႏွစ္တုိင္ခံခဲ့ေသာ အက်ဥ္းသားဘ၀က တင္ေမာင္အား ပညာေပးထားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို စိတ္မခ်ပါ။ စာေရးနည္းအသစ္ ထြင္ရပါသည္။ ေထာက္ကြက္ေရးနည္းျဖင့္ ေ၀ဖန္ရသည္။ ျပႆနာတခုကို တင္ျပလွ်င္ ယင္းကိစၥအတြက္ အစိုးရ၏ အျပဳအမူသည္ မွန္ကန္သျဖင့္ ေထာက္ခံေၾကာင္းႏွင့္ အစခ်ီၿပီးမွ အဆံုးပိုင္းတြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ တင္ျပရပါသည္။ ဥပမာ… “ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရက က်ေနာ့္အား ဖမ္းဆီးကာ ေထာင္တြင္းသြင္း၍ ခ်ဳပ္ေႏွာင္သည္မွာ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးဆင္ႏဲႊခ်ိန္တြင္ အဖ်က္သမားမ်ားကို ဖယ္ရွားရမည္ ျဖစ္ရာ အျပဳဘက္သားဟန္ေဆာင္သူမ်ား ရွိႏုိင္ၾကသျဖင့္ အုတ္အေရာေရာ၊ ေက်ာက္အေရာေရာ ဖမ္းဆီးခဲ့ရေပရာ က်ေနာ့္ကို ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရက ထိန္းသိမ္းသည္မွာ မွန္ကန္ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္က ေထာက္ခံပါသည္” ဟု ေဆာင္းပါးအစတြင္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။ “ေဟ့ေကာင္ ဒူးေထာက္လွခ်ည္လားကြ” ဟု ဖတ္ရႈရသူမ်ားကပါ မရိုးမရြဆဲေရးေစသည္အထိ အစိုးရကို ခ်ီးေျမာက္ေရးခဲ့ပါသည္။
ေနာက္ပုိင္းတြင္မွ ထိန္းသိမ္းခံရသူတို႔၏ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ကာ လင္သားကို ဖမ္းထားေသာေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့ေသာ သားမယားတို႔ စား၀တ္ေနေရးခက္ခဲၾကပံုတို႔ကို ဖဲြ႔ႏဲြ႔ကာ ေရးသားရပါသည္။ ထိန္းသိမ္းခံတို႔မွလည္း ႏုိင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ အျပစ္ကင္းမဲ့သူမ်ားပါရွိပါက သူတို႔အား ၾကာျမင့္စြာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္စြာထားပါက ႀကီးစြာ နစ္နာၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိန္းသိမ္းထားသူမ်ားကို အျမန္စစ္ေဆးစီစစ္ကာ လႊတ္သင့္သူမ်ားကို အေဆာတလ်င္ လႊတ္ေပးသင့္ပါသည္ … စသည့္ မ်က္ေျဖအလကၤာစပ္သီသကဲ့သို႔ ေရးရပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက တင္ေမာင္၏ စာကို ဖတ္ရာမွ အမ်က္ေတာ္ေျပသြားဟန္တူပါသည္။ ရက္ပိုင္းအတြင္း ထိန္းသိမ္းထားသူ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို ေထာင္မွ လႊတ္ေပးခဲ့ပါသည္။
ရသံုးခန္႔မွန္းေျခ ေငြစာရင္းဘတ္ဂ်က္ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ား ေရးသားရာတြင္ လူထုအက်ိဳးျပဳဌာနမ်ား သံုးစဲြေငြ နည္းပါးသည္ကို စာရင္းဇယားႏွင့္ ျပရသည္မို႔ ရဲ၀ံ့စြာေ၀ဖန္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္မူ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေရးမိသည္လည္း ရွိပါသည္။ ကၽြန္းဆြယ္ပဲြက်င္းပစဥ္က ပဲြၾကည့္လက္မွတ္မ်ားကို စစ္ဗိုလ္မိသားစုမ်ားကိုသာ လက္သိပ္ထိုးေရာင္းခဲ့ေလရာ ပဲြက်င္းပေသာေန႔တြင္ လက္မွတ္ရံုတို႔၌ ေရာင္းရန္လက္မွတ္မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားပါသည္။ လက္မွတ္၀ယ္မရႏုိင္သူ အရပ္သားလူထုက မေက်နပ္သျဖင့္ တုိးေ၀ွ႕ၾကရာမွ အဓိကရုဏ္း ျဖစ္ပြားပါသည္။
“ဘာမဆို သူတို႔ခ်ည္းပဲ” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ အစိုးရဌာနမ်ားမွ အရာရွိမ်ားႏွင့္ သားေတာ္သမီးေတာ္မ်ားက ျပပဲြကပဲြမ်ားတြင္ပါ ပဲြလမ္းရွိတုိင္း ေနရာအရယူၾကသျဖင့္ ဤသို႔ ျဖစ္ပြားရသည္။ စစ္ဗိုလ္မ်ား မတရား အခြင့္အေရး ယူၾကသျဖင့္ ဆူပူမႈ ျဖစ္ရသည္ဟု ျပင္းထန္စြာ ေရးခဲ့ပါသည္။ အဓိကရုဏ္းသည္ ဆက္လက္ျဖစ္ပြားခဲ့ပါသည္။ တင္ေမာင္၏ ေ၀ဖန္ခ်က္မွန္လြန္းသျဖင့္ စစ္ဗုိလ္တဦးတေလကမွ တံု႔ျပန္မႈမျပဳပါ။ ပညာေရးဌာနေရာက္ေနေသာ ကြန္ျမဴနစ္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦးကသာ “ဒီေဆာင္းပါးေၾကာင့္ ပိုမိုဆူပူၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ထိန္းမရပါ” ဟု ဌာနအစည္းအေ၀းသို႔ တင္ကာ ကန္႔ကြက္ေစကာမူ တင္ေမာင္၏ အထက္မွ ၀န္ႀကီးက အေရးယူျခင္းမျပဳခဲ့ပါ။
ေနာက္ပို္င္းတြင္မူ စီးပြားေရးက်ဆင္းလာျခင္းေၾကာင့္ လူထုက လႈပ္ရွားစျပဳလာရာမွ စာေရးသူ၏ စာမူအခ်ိဳ႕ကို အယ္ဒီတာမ်ားက ပံုမႏွိပ္မီ ၀န္ႀကီးရံုးသို႔ တင္စျပဳလာပါသည္။
ေဒါက္တာဘေမာ္ကြယ္လြန္စဥ္က မွတ္တမ္းေဆာင္းပါးတခုကို တင္ေမာင္က ေရးခဲ့ပါသည္။ မိမိငယ္စဥ္က ပထမဆံုးဟစ္ခဲ့ရေသာ ႏိုင္ငံေရးေႂကြးေၾကာ္သံမွာ “ဘေမာ္ -- ဘေမာ္ -- အို႔ အုိ႔ -- မီးတုတ္မီးတုတ္ ရႈိ႕ရိႈ႕” ျဖစ္ပါသည္။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္၏ မိတ္ေဆြ၊ ဂ်ပန္၏ရုပ္ေသးျဖစ္ေစကာ မ်ိဳးခ်စ္တဦးဟု တင္ေမာင္က ျမင္ပါသည္။ စစ္ႀကီးအစတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းကို တည္ေထာင္ကာ လြတ္လပ္ေရး အေရးဆိုခဲ့ေသာ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ အစဥ္အလာလည္း ရွိပါသည္။
ထုိ႔ျပင္ တင္ေမာင္ႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အျပဳအမူကေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔သိထားပါသည္။ ေၾကးမံုဂ်ာနယ္တြင္ ကိုယ္လံုးတီးပံု (၄) ပံု ေဖာ္ျပၿပီး ရန္ကုန္လူႀကီးလူေကာင္းရပ္ကြက္မွ အမ်ိဳးသမီးတဦးဟုု ေရးသားသည္ကို ဗိုလ္စႀကၤာက အသေရပ်က္မႈႏွင့္ တရားစြဲပါသည္။ ယင္းကိစၥအတြက္ ေတာင္းပန္စာ ေဖာ္ျပေပးရမည္ဟု ၀တ္လံုႀကီး ေဒါက္တာဘေမာ္က ေတာင္းဆိုသည္ကို တင္ေမာင္က ျငင္းဆိုပါသည္။
“လုပ္ပါဦး သတင္းေထာက္ႀကီးရယ္၊ မင္းတို႔မွာ ဒီလုိေတာင္းပန္တာေၾကာင့္ ပြန္းပဲ့မသြားပါဘူးကြာ” ဟု သူက တင္ေမာင္အား သူ႔အိမ္သို႔ ဖိတ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္တုိက္ကာ ေခ်ာ့ပါသည္။
“ဘာလို႔ေတာင္းပန္ရမွာလဲ၊ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္သူဘယ္၀ါလို႔ စြပ္စဲြတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ရံုးေတာ္သာ တင္ပါ၊ က်ေနာ္တို႔က ႏုိင္ရမွာပါ။ ဦးလဲ သိပါတယ္”
“ကဲပါေလ၊ ငါကေမးပါမယ္။ ငါဟာဘာလဲ”
“အဓိကရ ၀တ္လံုႀကီး၊ ႏုိင္ငံရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတဦးပါ”
“မင္းသတင္းစာရဲ့ ေရွ႕ေနက ဘယ္သူလဲ”
“သိသားနဲ႔ ဘာလို႔ေမးရတာလဲ။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေအးေမာင္ေလ”
“သတင္းေထာက္ႀကီး စဥ္းစားပါကြာ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ထိပ္ဆံုးမွာရွိၾကတဲ့ ၀တ္လံုေတာ္ရႀကီးႏွစ္ဦးဟာ အသက္ကလည္း ႀကီးရင့္လွၿပီကြ။ မင့္အေမကလႊား မင့္ပံုႏွိပ္တဲ့ ၀တ္လစ္စလစ္ပံုကိစၥအတြက္ ဥပေဒပါရဂူႀကီး ႏွစ္ဦးတို႔ ရံုးေတာ္မွာ ေလွ်ာက္လဲၾကမယ္ဆိုတာ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္မွာ လူၾကားလို႔မွ မေတာ္ပါဘူးကြာ”
ဤသို႔ ခ်စ္စဖြယ္ အေျပာကေလးေၾကာင့္ ေၾကးမံုက မုခ်ႏုိင္ေနေသာ အမႈကို အရံႈးေပးကာ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါသည္။
ေဒါက္တာဘေမာ္ ကြယ္လြန္စဥ္က သူ႔အတြက္ နာေရးေဆာင္းပါးကို ဖဲြ႔ႏဲြ႔စြာေရးမိပါသည္။ ဒု-၀န္ႀကီးက တင္ေမာင္အား ဆင့္ေခၚကာ ပယ္ခ်ပါ၏။ ဦးသန္႔အေရးကို အေၾကာင္းျပကာ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းႀကီးမ်ား၏ အေၾကာင္းကို မေရးလွ်င္ေကာင္းသည္ဆိုပါ၏။ ဤ၀န္ႀကီး၊ ဤအစိုးရေခတ္တြင္ စာေကာင္းေပမြန္မ်ား ေရးသားခြင့္ အၿမဲမရႏုိင္ပါေပ။ ။