ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ လက္ေရးမူရင္းႏွင့္ စာတေစာင္ကို တင္ေမာင္က မိတၱဴကူးကာ သိမ္းထားမိပါသည္။ ၁၉၄၃ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ (၂၆) ရက္ေန႔စြဲႏွင့္ ေရးထားေသာ ထိုစာတြင္ “တုိင္းျပည္တခု၏ ႀကီးပြားမႈ၊ တိုးတက္မႈ၊ ခုိင္ၿမဲမႈသည္ ထိုတိုင္းျပည္အင္အားတည္းဟူေသာ စစ္တပ္ေပၚ၌ အေျခတည္လ်က္ရွိ၏” ဟု ေရးသားထားပါသည္။ ဂ်ပန္သို႔ စစ္ပညာသင္ပို႔ထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားထံသို႔ ေပးပို႔ေသာ ထိုစာကို “ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ေန၀င္း” ဟု လက္မွတ္ေရးထုိးထားပါသည္။
အလြန္မွားယြင္းေသာ စစ္၀ါဒျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံႏွင့္ ဂ်ာမနီျပည္တို႔တြင္ စစ္အင္အားကို ႀကီးမားစြာ တည္ေဆာက္မိရာက စစ္၀ါဒီမ်ား ႀကီးစိုးခံရေသာေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရပါသည္။ ကမၻာစစ္လြန္ကာလ၊ စစ္အင္အား တာ၀န္ ကင္းကြာေသာကာလ၊ စစ္စားရိတ္မရွိမွ ႀကီးပြားတုိးတက္ေနသည္ကို မ်က္ေမွာက္ေခတ္သမိုင္းက သက္ေသျပေနပါသည္။ အထက္အမိန္႔နာခံျခင္းကိုသာ အေျချပဳကာ တည္ေဆာက္ရေလ့ရွိေသာ စစ္တပ္သည္ ႏုိင္ငံတခု၏ ႀကီးပြားမႈကို လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေသာ အရည္အခ်င္းမရွိႏုိင္ပါ။
ယင္းစစ္၀ါဒီႀကီးအဖုိ႔ ႏုိင္ငံေရးအာဏာကို ၾကာျမင့္စြာ သိမ္းပိုက္ထားႏုိင္ခဲ့သည္မွာ ဘာေၾကာင့္နည္းဟု ေမးခြန္းေပၚလာပါသည္။ ဦးအုန္းခင္၊ ဦးညိဳျမ၊ သခင္ဘေသာင္း၊ ဦးစိန္၀င္း၊ ဦးခ်စ္ထြန္း စေသာ ျမန္မာသတင္းစာ ဆရာမ်ားသည္ အခြင့္ႀကံဳတုိင္း ဘာေၾကာင့္ ေန၀င္း စစ္၀ါဒအာဏာၿမဲရသနည္းဟု ေဆြးေႏြးေလ့ရွိရာ ေအာက္ပါ အခ်က္မ်ားကို သံုးသပ္မိၾကပါသည္။
၁။ ကိုယ္ပုိင္စစ္စံုေထာက္အဖဲြ႔သည္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ အင္အားတခုျဖစ္ပါသည္။ အတိုက္အခံျပဳမည့္ ဆန္႔က်င္သူ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ကာ ၾကည့္ရႈစံုစမ္းေနသကဲ့သို႔ မိမိလက္ေအာက္ခံ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း အၿမဲစံုစမ္းေနသျဖင့္ သူ႔ကို လွန္ရဲသူ မရွိေတာ့ပါ။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ဗိုလ္မႉးႀကီး (၁၃) ဦးကို ရာထူးမွ ဖယ္ရွားစဥ္က စစ္စံုေထာက္မွတ္တမ္းဖိုင္တဲြႀကီးမ်ားကို တရြက္ခ်င္းလွန္ကာ မည္သူက စစ္ဆင္ေရးစားရိတ္ေငြအမ်ား လာဘ္စားေၾကာင္း၊ မည္သူက မည္ႏွယ္ လာဘ္ယူေၾကာင္း အေသးစိတ္ဖတ္ျပသျဖင့္ တရားခံမ်ား ေစာဒကမတက္ႏုိင္ဘဲ ခံခဲ့ရပါသည္။ ၁၉၇၅ ခုေလာက္တြင္ တဖန္ မဆလ ၀န္ႀကီးအားလံုးတို႔ကို အိမ္ေတာ္သို႔ ဆင့္ေခၚကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စန္းယုကေတာ္က ရာထူးတက္သူ စစ္ဗုိလ္ကေလးမ်ား၏ စာရင္းကို တင္ႀကိဳရယူကာ ေငြေတာင္းေလ့ရွိေၾကာင္းမွ စတင္ကာ ၀န္ႀကီးအားလံုးတို႔၏ ရာဇ၀တ္မႈ ေခြးေရပုရပိုက္ ႀကီးကို ဖတ္ျပကာ ျပင္းထန္စြာ သတိေပးသျဖင့္ သူ႔ကို တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ၾကရကာ သူခုိင္းသမွ် သစၥာရွိစြာ လုပ္ၾကရပါသည္။
၂။ ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္မွ စကာ စစ္တပ္တြင္ ရာထူးအတက္အက်၊ အေရြ႕အေျပာင္း အမိန္႔မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ၾကည့္ကာ စြက္ဖက္ျခင္း၊ ပိုမိုရာထူးျမႇင့္ေပးျခင္းတို႔ျပဳကာ သက္ဆုိင္ရာစစ္ဗိုလ္ကုိ သူက ရာထူးျမႇင့္ေပးသည္ဟု သိေစကာ သစၥာခံေစပါသည္။
၃။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ ထူးကဲစြာ မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းပါသည္။ ေတြ႔သိသမွ် လူအားလံုးကို အမႈကိစၥ အေၾကာင္းအရာမ်ား အေသးစိတ္မွတ္သားမိေလ့ရွိပါသည္။
၄။ ဓားခံရန္ႏွင့္ သူ၏ ၾသဇာထက္ရန္အတြက္ လူညံ့မ်ားကို ေမြးေလ့ရွိပါသည္။ တပ္တြင္ ရာထူးႀကီးမ်ား တိုးျမႇင့္ေပးရာတြင္ အနိမ့္မွလူကို သံုးဆင့္ခန႔္ တက္ေပးေလ့ရွိပါသည္။ မတန္မရာေသာ ရာထူးကို ရရွိသူက သူ႔ကို ရွိခိုးေနမည္ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ အစိုးရအဖဲြ႔တြင္ ၀န္ႀကီးခန္႔ပါက ဆိုင္ရာဌာနတြင္ ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိသူမ်ားကိုသာ တမင္ေရြးခ်ယ္ကာ ခန္႔ထားေလ့ရွိပါသည္။ စက္မႈကၽြမ္းက်င္သူကို လယ္ယာပို႔ကာ သတင္းစာကို လၾကည့္ပင္ ၀ယ္ယူဖတ္ေလ့မရွိသူကို ျပန္ၾကားေရးဌာနသို႔ ပို႔ပါသည္။ သို႔မွသာ ၀န္ႀကီးမ်ားတာ၀န္ကို လုပ္ေဆာင္ရာ၌ သူ႔ကို အားကိုးေနရပါသည္။ ထို႔ျပင္ ျပႆနာေပၚက ထိုသူ၏အျပစ္ျဖစ္သည္ဟု ဓားစာခံျပဳကာ ခ်နင္းေလ့ရွိပါသည္။ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ ျပဳတ္က်ရေသာ ဓားစာခံ စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးမ်ား မ်ားျပားလွပါသည္။
၅။ ထီးေမြ နန္းေမြ ဆက္ခံရန္ ဒုတိယလူ၊ အိမ္ေရွ႕မင္းထားေလ့မရွိပါ။ သူက နံပါတ္တစ္တြင္ ေနရာယူကာ လက္ေအာက္တြင္ နံပါတ္ငါးအဆင့္ရွိသူကိုသာ ခန္႔ထားေလ့ရွိပါသည္။ နံပါတ္တစ္မွ လံုး၀မဆင္းလိုပါ။ တႀကိမ္တြင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဗဟုိေကာ္မတီေရြးခ်ယ္ပဲြတြင္ ထိပ္ပုိင္းမွ အေရြးခံရေစကာမူ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးက သူ႔ထက္မဲ ပိုမိုရရွိေနသျဖင့္ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦးကို အျပစ္ရွာဖမ္းဆီးကာ ပါတီ၀င္အမ်ားကို သန္႔ရွင္းေရးျပဳ၍ ပါတီမွေရာ အစုိးရအဖဲြ႔မွပါ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ၀န္ႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားခဲ့ပါသည္။
၆။ မာန္မာနျပင္းထန္သူ ျဖစ္ေစကာမူ လိုအပ္ပါက ဒူးေထာက္ရန္ ၀န္မေလးသူ ျဖစ္ပါသည္။ လင္ရွိအမ်ိဳးသမီး ျဖစ္သူ ေဒၚခင္ေမသန္းႏွင့္ လက္ထပ္စဥ္က တပ္မေတာ္စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က ကာေမသုမိစၧာကံကို က်ဴးလြန္သူျဖစ္သျဖင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက စိတ္ဆုိးရံုသာမက ႀကီးစြာရွက္သျဖင့္ ၀န္ႀကီးအဖဲြ႔အစည္းအေ၀းသို႔တင္ကာ သူ႔အား ရာထူးျဖဳတ္ခ်ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အား ေတြ႔ပါရေစဟု သူက အသနားခံေသာ္လည္း ဦးႏုက အေတြ႔မခံပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းသည္ သခင္ခ်စ္ေမာင္၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးဗေဆြတို႔အား ေတြ႔ဆံုကာ မ်က္ရည္ခံထိုးသည္အထိ ၀န္ခ်သျဖင့္ သူတို႔က ဦးႏုကို ၀ိုင္းကာေတာင္းပန္သျဖင့္ ရာထူးကို ျပန္လည္ရရွိခဲ့ပါသည္။
၇။ ႏုိင္ငံ၏ ဓနစြမ္းအားကို ရက္ေရာစြာ ငယ္သားမ်ားကို ေပးပါသည္။ စစ္ဗိုလ္မွန္သမွ် ရာထူးျပဳတ္ေစကာမူ သံအမတ္ရာထူးမွ စတင္ကာ မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ခြင့္အထိေပးျခင္း၊ ပါတီတြင္ ႏုိင္ငံေရးတာ၀န္ယူသူမ်ားကို အစုိးရ၀န္ထမ္းကဲ့သို႔ပင္ ပင္စင္လစာေပးျခင္း၊ ႏုိင္ငံေရးသမားမွန္သမွ်ကို ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ဆုေပးျခင္း … စသည္ျဖင့္ သူ႔ကိုအန္မတုေစရန္ ေခၽြးသိပ္ပါ၏။
ဤဗိုလ္ေန၀င္း၏ အာဏာထိန္းနည္းအခ်က္ (၇) ခ်က္မွာ ဆရာ့ဆရာမ်ား၏ အျမင္ျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္ျမင္ေသာ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရွိပါေသးသည္။
ဗိုလ္ေန၀င္း၏ ရန္သူကို အေသမသတ္ျခင္းသည္ သူ၏အာဏာသက္ကို ရွည္ေစေသာ ေဆးေကာင္းတလက္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ကမၻာအရပ္ရပ္ လက္နက္ႏွင့္ အာဏာသိမ္းမႈမ်ားတြင္ ေသြးထြက္သံယိုသတ္ျဖတ္ေလ့ရွိပါသည္။ အသက္သတ္ပါက လက္ငင္းရန္ရွင္းေစကာမူ ရန္သစ္လူ လာႏုိင္ပါသည္။ သူ၏အသက္ကို မသတ္သည့္နည္းက ပိုၿပီး ရက္စက္ယုတ္မာပါသည္။ သူအာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အစိုးရ၀န္ထမ္းႀကီး မ်ား၏ အသက္ကို မသတ္ဘဲ အသက္ေမြးမႈအခြင့္အေရးကို သတ္ျဖတ္ပါသည္။ သူ႔ကို ရန္ျပဳႏုိင္သူမ်ား၏ စီးပြားရွာေဖြစားေသာက္ခြင့္ကို သတ္ျဖတ္ခ်ဳပ္ကိုင္ပါသည္။ သူ၏ လက္ေအာက္သို႔ ေခါင္းလွ်ိဳရေသာ သူကိုယ္ပိုင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းအလုပ္မွတပါး လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိသည့္စနစ္ကို တီထြင္ထားသျဖင့္ ရန္သူမွန္သမွ် သူ႔ကို “ကိုး” ၾကရပါသည္။ ဥပမာ စာေရးသူ တင္ေမာင္ တေယာက္။
ဒုတိယ အာဏာထိန္းနည္းမွာ ပိုမိုရက္စက္ယုတ္မာၿပီး သူ၏ေနာက္လိုက္ စစ္အစိုးရမ်ားက ဆက္လက္သံုးစဲြ ေနပါသည္။ ထိုနည္းမွာ အရပ္သားျပည္သူလူထုႀကီး ဆင္းရဲငတ္မြတ္ေစရန္ တမင္အားထုတ္ပါသည္။ လူေတြငတ္မွ စစ္တပ္ကို ဦးက်ိဳးၾကမည္။ ေခါင္းလွ်ိဳးၾကမည္ ျဖစ္သျဖင့္ တမင္ငတ္မြတ္ေစမည့္ လမ္းစဥ္ကို လုပ္ေဆာင္ပါသည္။
သူအာဏာေတာင္းစဥ္က ႏုိင္ငံတြင္းတြင္ အစစအရာရာ ရွားပါးၾကသည္ကို သူသိပါသည္။ တင္ေမာင္ကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံ၏ အေျခမွန္ကို တင္ျပသူမ်ားမ်ား မရွိေစကာမူ လူထုႀကီးရွားပါးေနသည္ကို သူေကာင္းစြာ သိရွိပါသည္။ ဉာဏ္မတံုးပါ။ ထိုေခတ္က မၾကာခဏ လူသံုးကုန္မ်ား ျပတ္ေလ့ရွိပါသည္။ ဆပ္ျပာ၊ သြားတုိက္ေဆး၊ ျငဳတ္၊ ၾကက္သြန္၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓား … စသျဖင့္ ျပတ္လပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေလ့ရွိပါသည္။ ထိုအခါ ကမၻာအရပ္ရပ္တြင္လည္း ထိုကုန္မ်ား ရွားပါးေနသည္ဟု ပါတီက တန္ျပန္၀ါဒျဖန္႔ေလ့ရွိပါသည္။ ရုပ္ေျပာင္တဦးက “ရွင္မေရ.. ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ၾကက္သြန္ေတြ ျပတ္ေနၾကၿပီထင္တယ္ေဟ့” ဟု သေရာ္သည္ကို သူနားလည္စြာ ရယ္ေမာခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တက္လာေသာ စစ္အစုိးရမ်ားလည္း လူထုႀကီးငတ္ျပတ္ခက္ခဲသည္ကို သိၾကပါသည္။ လူထုႀကီးအဖို႔ ခက္ခဲရွားပါးေလေလ၊ စစ္တပ္ကို ဦးက်ိဳးေလေလမို႔ ဗိုလ္ေန၀င္းႏွင့္ ေနာက္လိုက္မ်ားသည္ လူထုႀကီးအတြက္ တမင္ငတ္ေဆးမ်ား ေဖာ္ခဲ့ၾကပါသည္။ လူထု မည္ေရြ႕မည္မွ် ငတ္ျပတ္ေစကာမူ သူတို႔အာဏာစဲြကိုင္ေရးကို ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ေပးမည့္ စစ္တပ္ မငတ္ေရးကိုသာ အေလးထား ေဆာင္ရြက္ၾကပါ၏။
ၿဗိတိသွ်ယထာဘူတ ပညာရွင္သဘာ၀တၱဆရာႀကီး Bertrand Russel ၏ အဆိုအမိန္႔တခု ရွိပါသည္။ “သင့္အား လူတေယာက္က ဒီမိုကေရစီကိုေပးကာ အျခားတဦးက ဆန္အိတ္တအိတ္ကုိ ေပးပါလွ်င္ သင့္အဖို႔ ဆန္အိတ္ကို ယူမည္ေလာ၊ ဆႏၵမဲျပားကို ယူမည္ေလာဟု ေရြးခ်ယ္ရန္မွာ သင္သည္ မည္ေရြ႕မည္မွ် ငတ္ေနသနည္းဟူေသာ ငတ္မြတ္မႈအတုိင္းအတာအရ ဆံုးျဖတ္ရေပမည္” ဟု ဆိုပါသည္။ လမ္းစဥ္ပါတီ၀င္တိုးတက္ျခင္းႏွင့္ ႀကံ့ခုိင္ေရး အင္အားတက္ျခင္းတို႔မွာ လူထုငတ္ၾကသျဖင့္ ျဖစ္ရပါသည္။
ဦးေန၀င္းႏွင့္ ေနာက္လုိက္စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက “လူထုႀကီးငတ္ေလေလ - ဒီမိုကေရစီကို ေက်ာခုိင္းကာ သူတို႔ကို ရွိခိုးေလေလ” လမ္းစဥ္ကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကသျဖင့္ လူထုႀကီးမွာ မီးေလာင္သစ္တံုးကဲ့သို႔ တျမည့္ျမည့္ပ်က္သုဥ္း ေနသည္ကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလုပ္ေဆာင္ၾကသည္မွာ အလြန္အက်ဴး ရက္စက္ယုတ္မာၾကပါသည္။ ။
No comments:
Post a Comment