ေၾကးမံုဦးေသာင္း၏ `ဘီလူးတို႔ရြာ´ ျဖစ္ပါသည္။ ေဇာ္ဂ်ီျဖင့္ ျပန္ရုိက္ထားတာကို အျမည္းသေဘာမ်ိဳး ဖတ္လို႔ရေအာင္ တင္ေပးလုိက္ပါသည္။ ကလိုေစးထူး က ကို၀င္းႏုိင္ဦးစာအုပ္ တအုပ္လံုး ျပန္ရုိက္တင္ေပးသြား တာမ်ိဳး က်ေနာ္လည္း လုပ္ေပးခ်င္လို႔ စမ္းၾကည့္ထားတာပါ။ အစအဆံုး ၿပီးေအာင္ ႐ိုက္ႏုိင္ဖို႔က ေလာေလာဆယ္ အေသအခ်ာ မေျပာႏုိင္ေသးပါေၾကာင္း…
စစ္တပ္နည္းႏွင့္ သတင္းစာထုတ္ပံု
`ျပည္ထဲေရးႏွင့္ သာသနာေရး၀န္ႀကီး ဗုိလ္မႉးႀကီးစိန္လြင္ကို ေတြ႔လိုက္ပါ။ (၉) နာရီမွာ ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္´ ဟု တင္ေမာင္၏ အထက္အရာရွိျဖစ္ေသာ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးက ဖုန္းဆက္ပါသည္။ ဗိုလ္မႉးႀကီးစိန္လြင္မွာ တင္ေမာင္ မေတြ႔ခ်င္ဆံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါ၏။ သူက ဘာေၾကာင့္ ေတြ႔ခ်င္ပါလိမ့္။
တင္ေမာင္အဖို႔ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနတြင္ ဒုတိယၫႊန္ၾကားေရးမႉး အျဖစ္ သတင္းကိစၥအ၀၀ကို တာ၀န္ယူရ သူ ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးမ်ား၊ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဆင့္ေခၚကာ သတင္းပိတ္ေစရန္ အမိန္႔ေပးျခင္း၊ သတင္းေၾကညာခ်က္ ေပးျခင္းမ်ား ျပဳသည္ကိုိ ေဆာင္ရြက္ရစၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္မႉးႀကီးစိန္လြင္ က မေခၚဖူးပါ။
မိမိ၏ ရာထူးအဆင့္ႏွင့္ တာ၀န္အရ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အစိုးရအဖဲြ႔၀င္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရသည္။ အစည္းအေ၀းမ်ား ဧည့္ခံပဲြမ်ားတြင္ ေတြ႔ဆံုရင္းႏွီးၾကရသည္။ ထိုသို႔ ရင္းႏွီးသူမ်ားတြင္ ဗိုလ္မႉး ႀကီးစိန္လြင္ မပါခဲ့ေပ။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ကပင္ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေစရန္ ေရွာင္ရွားခဲ့ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူႏွင့္ တႀကိမ္ေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တခါေတြ႔ခဲ့သည္ႏွင့္ တသက္လံုးဖူလံုေပၿပီ။ ေနာက္ထပ္ မေတြ႔လိုေတာ့ေပ။
မိုးသည္းထန္လြန္းသျဖင့္ ေမွာင္ႀကီးက်ေနေသာ ေန႔တေန႔တြင္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ တိတိက်က် ၁၉၅၀ ခု၊ ၾသဂုတ္လ (၁၄)ရက္ေန႔ကို မေမ့ႏုိင္ပါ။ ထိုစဥ္က တင္ေမာင္မွာ အသက္ (၂၄) ႏွစ္ရွိ သတင္းေထာက္တဦးသာ ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ (၂)ႏွစ္က စတင္ေတာက္ေလာင္လာခဲ့ေသာ ျပည္တြင္းစစ္မီးသတင္းကို ေထာက္လွမ္းေနသူ ျဖစ္၏။ ထိုေန႔နံနက္က ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ သတင္းေထာက္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚၿပီး သတင္းထူးတပုဒ္ကို ထုတ္ျပန္ ေလသည္။ ကရင္အမ်ိဳးသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္၊ ကရင္အမ်ိဳးသား ကာကြယ္ေရးတပ္ဖဲြ႔၏ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ႀကီး ေစာဘဦးႀကီးသည္ တိုက္ပဲြတခုတြင္ က်ဆံုးၿပီဟု ေၾကညာခဲ့သည္။
ဘိလပ္ျပန္ ၀တ္လံုေတာ္ရ ေစာဘဦးႀကီးသည္ ထင္ရွားေသာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ကပင္ ႏုိင္ငံေရးေလာကတြင္ရွိေနၿပီး ကရင္-ျမန္မာ ေသြးစည္းေရးကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့၏။ အဂၤလိပ္ျပန္၀င္လာေသာအခါ ဘုရင္ခံ၏ အတုိင္ပင္ခံ အစိုးရအဖဲြ႔ ၀န္ႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ေပးအံ့ဆဲအခါတြင္မူ ကရင္ျပည္နယ္ သီးျခားရရွိေရးအတြက္ အဂၤလန္သို႔သြားကာ အေရးဆိုခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္ တို႔က လုိက္ေလ်ာျခင္းမျပဳသျဖင့္ ဦးေအာင္ဆန္း၊ ဦးႏုတို႔ႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးကာ ကရင္လူမ်ိဳးစုျပည္နယ္ ရရွိေရး ကို အားထုတ္ခဲ့သည္။
ကရင္အမ်ိဳးသားအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ကို ဦးေဆာင္ကာ ကရင္အမ်ိဳးသားတို႔၏ အခြင့္အေရးကို ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၿပီး အေရးဆိုေနရာက မေျပလည္ေသာေၾကာင့္ လက္နက္စဲြကိုင္ ျခားနားခဲ့သူျဖစ္သည္။ ယခု ရန္ကုန္မွ မိုင္ (၇၀) ေ၀းေသာ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕အနီးတြင္ အေသမိသည္ဟု ဆို၏။ က်ဆံုးေသာ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ သတင္းကို ေရးသားၾကရန္ သတင္းေထာက္ (၁၀) ဦးစုကာ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ ဖိတ္ေခၚရာတြင္ သတင္းဓာတ္ပံုရုိက္ကူးရန္ တင္ေမာင္လိုက္ပါခြင့္ ရရွိေလသည္။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ စစ္ဗိုလ္မ်ားက သတင္းကို ဆက္လက္ရွင္းေျပာၾက သည္။ ကရင္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးႏွင့္အတူ အဂၤလိပ္ဗိုလ္မႉးေဟာင္းတဦးပါ အေသမိသည္ဟု ေျပာျပသည္။
သတင္းေထာက္မ်ားက စိစစ္ေမးျမန္းၾကေသာအခါတြင္ သူပုန္ႀကီးႏွင့္ အေဖာ္တို႔ကို အရွင္မိခဲ့သည္။ သူတို႔က လက္နက္ခ်ၾကပါလ်က္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ၾကသည္ဟု သိၾကရပါသည္။ `အနီးဆံုး စစ္တပ္စခန္းကို ပို႔ရန္စီစဥ္ေတာ့ သူတို႔က ေျပးၾကတာကိုး၊ သူတို႔အသက္ကို ကယ္ခြင့္မရေတာ့ဘူး´ ဟု ေျပာသည္။ သတင္း ေထာက္မ်ားအဖို႔ အမွန္ကို ေရးခြင့္မရွိပါ။ အစိုးရထုတ္ျပန္သည့္အတိုင္း `အေသမိသည္´ ဟု ေရးၾကရေပမည္။
သတင္းေထာက္အဖဲြ႔ေလဆိပ္ေရာက္ေသာအခါ ေမာ္လၿမိဳင္ေဆး႐ံုသို႔ ေခၚသြားသည္။ အေလာင္းမွာ ေရာက္ခါစရွိေသး၏။ က်ဆံုးသူ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကို ရင္ခဲြစင္ေပၚတင္ထားသည္။ သူ၏ အ၀တ္မ်ားမွာ ေသြးမ်ား၊ ႐ြံ႕မ်ားႏွင့္ ေပေရေနသျဖင့္ မူလအေရာင္ကိုပင္ မသိႏုိင္ပါ။ ေရလႊမ္းေသာလယ္မ်ားမွ ေရျပင္က်ယ္ထဲတြင္ ႀကိဳးႏွင့္ ဆဲြကာယူလာၾကသည္။ ရြာႀကီးတရြာေရာက္မွသာ လွည္းႏွင့္ တဆင့္သယ္ခဲ့ႏုိင္ၾကသည္။ ႐ုပ္ကလာပ္ မွာ လြန္ခဲ့ေသာ (၂)ရက္တာက ေသလြန္သျဖင့္ ဖူးေယာင္ေနေလၿပီ။ ပုပ္ေဟာင္ေနေလၿပီ။ အမဂၤလာ ႐ႈခင္းပင္။
ဘုရင္ခံ၏ အတုိင္ပင္ခံ အစုိးရအဖဲြ႔တြင္ ၀န္ႀကီးတဦးျဖစ္ခဲ့သူ ေစာဘဦးႀကီးသည္ ကရင္-ဗမာ ညီၫြတ္ေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို ဇဲြႀကီးစြာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့စဥ္က သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ မ်ားစြာရင္းႏီွးခဲ့သည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ မုတ္ဆိတ္ထူထူ၊ နံ႔သာေရာင္ ဥေရာပ၀တ္စံုကို သပ္ရပ္စြာ ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိေသာ သူ႔ကုိယ္ဟန္ကို တင္ေမာင္ဓာတ္ပံုအမ်ား ႐ိုက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သူသည္ ခန္႔ညားသူတဦးျဖစ္သျဖင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုႏွင့္ တဲြကာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရာတြင္ က်က္သေရရွိသည္။ ယခုမူ ယိုယြင္းေနေသာ ေစာဘဦးႀကီး၏ ခႏၶာကိုယ္ကို တင္ေမာင္ မ႐ႈရက္ပါ။ ဓာတ္ပံုပင္ ေကာင္းစြာမ႐ိုက္ႏုိင္ပါ။
က်ဆံုးေလသူကို ျပၿပီးေနာက္ ေအာင္ႏုိင္သူကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကရန္ ပဲြထုတ္ခဲ့ေလသည္။ ခ်က္ခ်င္း ရာထူးတက္လာသူ ဗိုလ္ႀကီးစိန္လြင္ကို သူ၏ လက္ထဲတြင္ အရက္ဖန္ခြက္တခုႏွင့္ ေတြ႔ရသည္။ (ေအာင္ပဲြေတာ္ ႀကီးအတြက္ အားလံုးတို႔ကို ယမကာေခ်ာင္းစီးေအာင္ ဧည့္ခံထား၏)
သူသည္ လူငယ္တဦးသာျဖစ္ေစကာမူ ရင့္ေရာ္စျပဳေနေလၿပီ။ တင္ေမာင္ထက္ အသက္အနည္းငယ္ ႀကီးဟန္တူသည္။ (ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးသည္) သူ႔ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ကမူ ပိုမိုျမင့္မားၿပီး သန္မာၫိဳေမာင္းသည္။ ေအာင္ ႏုိင္သူ၏ ၀တ္စံုမွာလည္း ႐ႈံးနိမ့္သူႏွင့္ မျခားနားပါ။ ညစ္ပတ္ေပေရေနသည္။ ေသြးမ်ား၊ ႐ြံ႕မ်ား ဖံုးေနပါသည္။ သစ္လြင္ေတာက္ပေသာ ေရႊၾကယ္ႏွစ္ပြင့္တို႔ကသာ ပုခံုးေပၚတြင္ ေျပာင္လက္ေနၾကသည္။ သူ၏ မ်က္ႏွာမွာမူ ညစ္ေပေနသည္။ ခိုင္မာေသာ ေမး႐ိုး၊ ထူထဲေသာ မ်က္ခံုးတို႔က မာန္ဟုန္ျပင္းလွသည္။ သူ၏ မ်က္လံုးတို႔က ရက္စက္ျခင္း၊ သနားၾကင္နာမႈ ကင္းမဲ့ျခင္းတို႔ကို ထင္ရွားစြာ ျပသေန၏။
တင္ေမာင္က Speed Graphic ကင္မရာႀကီးကို သံုး၍ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေသာအခါ ခြန္အားႀကီးမားေသာ ကင္မရာမွန္ေျပာင္းမွတဆင့္ သူ၏မ်က္ႏွာကို အနီးကပ္ၾကည့္ခြင့္ရရွိသည္။ ၾကာျမင့္စြာ ၾကည့္မိသည္။ ယင္းသို႔ အေသးစိတ္ၾကည့္မိေသာအခါတြင္ တင္ေမာင္၏ ႏွလံုးသားက သိလိုက္ပါသည္။ သူသည္ သာမန္လူသား မဟုတ္၊ စက္ဆုပ္႐ြံ႕ရွာေၾကာက္မက္ဖြယ္ သတၱ၀ါႀကီးတဦး ျဖစ္ေနသည္ကို ရင္ေလးစြာ ျမင္သိလိုက္ပါသည္။
ရက္၊ လ၊ ႏွစ္မ်ား တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ကုန္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဗိုလ္ႀကီးစိန္လြင္အဖို႔ သူ၏ ပုခံုးေပၚတြင္ ၾကယ္ပြင့္မ်ား၊ တပြင့္ၿပီး တပြင့္ တိုးေနသည္ဟု သတင္းမ်ား ၾကားရေလသည္။ တင္ေမာင္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အႀကီးဆံုးသတင္းစာႀကီး၏ ထုတ္ေ၀သူႏွင့္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အဆင့္အထိ တက္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုေသာအခါတြင္ ေန႔တေန႔၌ လူသားမဆန္ ေသာ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ဆိုင္မိျပန္ရပါေသး၏။ ေတာ္ေသးသည္။ မ်က္ေတာင္တခတ္သာ ဖ်တ္ကနဲ ဆိုင္ၾက ရသျဖင့္ ေတာ္ပါေသးသည္။
၁၉၆၂ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၇) ရက္ေန႔က ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မိုးရာသီျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ ထူးထူးျခားျခား မိုးမရြာဘဲ ေတာက္ပေနေသာ ေနမင္းက ထြန္းလင္းေနပါသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပေသာ သတင္းကို ေထာက္လွမ္းရန္အတြက္ မိတ္ေဆြ သတင္းေထာက္ (၄) ဦးႏွင့္အတူ ကားေမာင္းၿပီး သြားခဲ့မိသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔က အာဏာသိမ္းထားေသာ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရကို ပထမဆံုး ဖီဆန္ ၾကသည့္ အေရးအခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢက ဦးစီးၿပီး ျပည္သူတို႔ကို ဒီမုိကေရစီအခြင့္အေရးမ်ား ေပးရမည္ဟု ေတာင္းဆိုဆႏၵျပေနခဲ့သည္မွာ (၃) ရက္ရွိခဲ့ေလၿပီ။
ဒုတိယေျမာက္ေန႔က ဆႏၵျပပဲြတြင္ ရဲတို႔၏ လက္ခ်က္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေသနတ္ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့၏။ တင္ေမာင္တို႔ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆူပူေအာ္ဟစ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ စီတန္းလွည့္လည္မႈ မျပဳၾကပါ။ သူတို႔က တကၠသိုလ္ပရ၀ဏ္ကို ပတ္ဆို႔ထားၿပီး `ဒီမုိကေရစီခံတပ္ႀကီး´ ဟု ဆုိင္းဘုတ္ႀကီး တင္ထား၏။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း၌သာ စု႐ံုးေနၾကၿပီး အုတ္တံတိုင္းမွ သံပန္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ ကာ ေႂကြးေၾကာ္သံအမ်ိဳးမ်ိဳး ဟစ္ေအာ္ေနၾကသည္။
ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ (၂)ဦးက ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကေသာအခါ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္တစုကို မဟာမိတ္မ်ားအျဖစ္ သူတို႔က ေကာင္းခ်ီးေပးၾကသည္။ ေက်ာင္း၀င္းတခိုတြင္ ယမန္ေန႔ကမွ စတင္ကာ အေစာင့္ခ်ထားေသာ ရဲတပ္ကို ႐ုပ္သိမ္းထားသျဖင့္ အခမ္းအနားမွာ ဆႏၵျပပဲြႏွင့္မတူဘဲ ပဲြေတာ္ႀကီးတခုကဲ့သို႔ ရယ္ၾက၊ ေမာၾက၊ ေအာ္ဟစ္ၾကႏွင့္ ဆူညံေန၏။
ထိုအခ်ိန္ကေလးတြင္ ဂ်စ္ကားေလးစီးက ေရွ႕မွေနာက္မွ ေစာင့္လာေသာ ဖီးယက္ကားနက္ကေလး တစင္း ျဖတ္ေမာင္းသြားပါသည္။ ကားထဲ၌ ပါသြားသူမွာ ဒု - ဗိုလ္မႉးႀကီး စိန္လြင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႔ကို ေကာင္းစြာမွတ္မိၾကသည္။ ပညာအရည္အခ်င္းကိုလည္း သိၾကသည္။ `ဗိုလ္မႉးေတြက (၃)ေယာက္ေပါင္း မွ (၇)တန္းပဲ ေအာင္ၾကတာေဟ့´ ေက်ာင္းသားတဦးက အသံခ်ဲ့စက္မွ ေအာ္လုိက္ရာ ၀ုန္းကနဲ ပဲြက်သြားၿပီး ရယ္သံမ်ား ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။
မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ထိုအခုိက္အတန္႔မွာပင္ တင္ေမာင္က မွန္ကားကို လွမ္းၾကည့္မိေလသျဖင့္ သူ၏ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားကို ျမင္လိုက္ရျပန္ပါသည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အေရာင္မ်ား ေျပာင္လက္ေနပါသည္။ သူတို႔သည္ ကားကို အျမန္ေမာင္းထြက္သြားၾက၏။
တင္ေမာင္၏ မ်က္စိထဲတြင္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္က ေစာဘဦးႀကီး စေတးပဲြတြင္ ျမင္ခဲ့ရေသာ မ်က္လံုး အေရာင္ကို ျမင္ရျပန္ပါသည္။ အေျခအေနမွာ ဟန္ပံုမရပါ။ ဗမာ့တပ္မေတာ္တြင္ အာဏာသိမ္းပဲြမစမီ မၾကာေသးမီက ဂ်ာမနီက ၀ယ္ယူတင္သြင္းလာခဲ့ေသာ ဂ်ီ (၃) ေသနတ္အသစ္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ စစ္သားမ်ား ခ်ီလာပါၿပီ။ တင္ေမာင္၏ေခါင္းပူလာပါသည္။ ေခၽြးျပန္လာပါသည္။ အကင္းပါးရသည့္ တင္ေမာင္တို႔ လူစုသည္ အလ်င္အျမန္ ေဘးကင္းရာသို႔ ေမာင္းေျပးႏုိင္ၾကပါသည္။ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးႀကီးကို ပိတ္ထားသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ မေျပးႏိုင္ၾကရွာပါ။ စစ္သားမ်ားက ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းတြင္ ရွိေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား ကို ပစ္ၾကပါေတာ့သည္။ ဆက္တိုက္ပစ္ၾကပါသည္။ ေတြ႔ရာသခႋ်ဳင္း ဓားမဆိုင္းပစ္ခတ္ၾကပါသည္။ အေဆာင္ ေဘးတြင္ ဆူပူေနသူမ်ားကိုသာမက အေဆာင္မ်ားေပၚမွ ၾကည့္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ၀ရန္တာတြင္ ထုိင္ ကာ စာဖတ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတုိက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားပါ အားလံုးတို႔ကို စိတ္တိုင္းက် လက္တည့္စမ္းၾကပါသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း အာဏာသိမ္းမည့္ စစ္ဆင္ေရးအတြက္ ႏုိင္ငံျခားမွ အထူး၀ယ္ယူခဲ့ေသာ ဂ်ီ (၃) ေသနတ္မ်ားသည္ အစြမ္းထက္လွပါေပသည္။ ေလးထပ္အေဆာင္ေပၚမွ သြားတုိက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားပင္ သြားပြတ္တံပါးစပ္ကိုက္လွ်က္ ေဇာက္ထိုးက်လာရွာသည္။
အစိုးရက တရား၀င္ေၾကညာရာတြင္ ေက်ာင္းသား (၁၅) ဦး ေသၿပီး၊ (၂၇) ဦး ဒဏ္ရာရသည္ဟု ဆိုသည္။ ေက်ာင္းသား (၁၀၀) ေက်ာ္ ေသခဲ့ရသည္ကို တင္ေမာင္တို႔ သိၾကပါသည္။
ဤသို႔ ေမ့မရႏုိင္ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ မိမိ၏ ရင္ထဲတြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္မႉး ႀကီးက ေတြ႔ခ်င္သည္ဆိုေသာအခါတြင္ စိတ္စႏုိ္းစေနာင့္ျဖစ္မိသည္။ သူသည္ လံုၿခံဳေရးကို တာ၀န္ယူေနေသာ အာဏာစက္ျပင္းထန္သည့္ ျပည္ထဲေရး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ တင္ေမာင္က ျပည္သူပိုင္သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မ်ား ၏ အဖဲြ႔အတြင္းေရးမႉးျဖစ္၏။ သတင္းတခုခုကို ေမးလိုေသာေၾကာင့္ ဆင့္ေခၚေစသည္ေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ပံုႏွိပ္ခဲ့ သည့္ သတင္းတခုခုကို ေမးလိုေသာေၾကာင့္ေလာ၊ သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ ေတြးေတာရပါသည္။
ျပည္သူပိုင္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ေနေသာ သတင္းစာ (၇)ေစာင္ရွိပါ၏။ သတင္းမွန္သမွ် ေဆာင္းပါးဓါတ္ပံု မ်ားႏွင့္ ေၾကာ္ျငာမ်ားကိုပါ အားလံုးတုိ႔ကို တရက္ႀကိဳတင္ၿပီး စိစစ္ၾကရေလ့ရွိသည္။ ေန႔စဥ္ နံနက္တုိင္း တင္ေမာင္၏ ႐ံုးခန္းတြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ (၇)ဦး၊ သတင္းစဥ္ဌာန အယ္ဒီတာ (၂) ဦး လာေရာက္ၾကၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ ထြက္မည့္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပမည့္ စာမွန္သမွ်တို႔ကို စီစစ္အတည္ျပဳၾကရသည္။ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္သူ တင္ေမာင္က အၿမဲမွတ္တမ္းတင္ရသည္။
အမွားမရွိေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေစကာမူ သူႏွင့္ မေတြ႔မီတြင္ ပို၍ေသခ်ာေလေအာင္ သတင္းစာတထပ္ႀကီးကို အႀကိမ္ႀကိမ္စစ္ေဆးဖတ္႐ႈၿပီးမွ သူ႔ထံသို႔ သြားခဲ့ေလသည္။
`ပညာရွိ သတင္းစာဆရာႀကီးလာပါၿပီ။ ထုိင္ပါ၊ ထုိင္ပါ´ ေလွာင္ေျပာင္ေသာ ေလသံႏွင့္ မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးၿပီး ႀကိဳဆို၏။ ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္ခြင့္ေပးသည္ဆိုေတာ့ မဆိုးလွပါေပ။
သူက စားပဲြအံဆဲြထဲမွ သတင္းစာ (၃)ေစာင္ကို ထုတ္ေပးၿပီး `ဗမာသတင္းစာဆရာေတြက အလြန္ ပညာသားပါပါတယ္။ သစၥာေဖာက္တေယာက္ရဲ့ အေၾကာင္းကို ေရးထားတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းကို ဖတ္ၾကည့္ စမ္းပါဗ်ာ´ ဟု သူက ေျပာ၏။
ထိုသတင္းမွာ ကုန္သြယ္ေရး၀န္ႀကီး စစ္ဗိုလ္ကို ရာထူးမွျဖဳတ္ေသာ သတင္းျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္နား မလည္ပါ။ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာမ်ားက အစိုးရေၾကညာခ်က္ကိုသာ ပံုႏွိပ္ခဲ့ပါသည္။ အျပစ္မေတြ႔ပါ။ တင္ေမာင္၏ အမူအရာကို သူက ရိပ္မိဟန္တူသည္။ `ေက်းဇူးျပဳ၍ ဓာတ္ပံုကို ၾကည့္ပါ။ ငနဲက ၿပံဳးလို႔၊ သူက အျပစ္ရတာကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြက ထင္ၾကမွာေပါ့။ စစ္၀တ္စံုကို ၀တ္ထားေတာ့ သူက မေၾကာက္ဘူးဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီဓာတ္ပံုက တပ္မေတာ္ရဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို က်ဆင္းေစပါတယ္။ ပညာရွိ သတင္းစာဆရာေတြက သူ႔ကို သူရဲေကာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးတာေပါ့။´
တင္ေမာင္မွာ ၀န္ႀကီးကို ျပန္ေျပာရန္ အခြင့္အေရးမရွိပါ။ ရွည္လ်ားစြာ သူေျပာသမွ်ကို နားဆင္ေနရ ေတာ့သည္။ ၿပီးမွ မိမိယူလာေသာ သတင္းမ်ားမွ တေစာင္ကို သူ႔ကို ျပလုိက္သည္။ ထိုသတင္းစာမွာ ခပ္မိႈင္မိႈင္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ထားေသာ ရာထူးအျဖဳတ္ခံရသူ ၀န္ႀကီး၏ပံုကို ေဖာ္ျပထားသည္။ တင္ေမာင္ကံေကာင္းပါသည္။ ထိုဓာတ္ပံုမွာ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ား က်လာေတာ့မေလာက္ မိႈင္ေတြခ်ေနရွာသည္။
`ဒီပံုကလည္း သိပ္မနိပ္ပါဘူး။ စာဖတ္ပရိသတ္က သူ႔ကို သနားၾကမွာေပါ့။ သူက မ်က္ရည္ခံထုိးသလို မို႔ လူထုက သူ႔ဘက္ပါသြားမွာေပါ့`
တင္ေမာင္ စကားတလံုးမွ မေျပာႏုိင္ပါ။ ရွည္လ်ားေသာ သူေျပာေလသမွ် မိန္႔ခြန္းမ်ားကိုသာ မွတ္သား ရပါသည္။ ေခါင္းငံု႔ကာ ျပန္ခဲ့ရသည္။
မိမိ၏ အဓိက အထက္အရာရွိျဖစ္ေသာ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးကို ျပန္လည္အစီရင္ခံေသာအခါတြင္ `သူ႔အမိန္႔ကို နာခံလုိက္ပါ။ ေနာက္ေနာင္မွာ ရာထူးက ျဖဳတ္ခ်ခံရသူမ်ားရဲ့ ဓာတ္ပံုကို မေဖာ္ျပပါႏွင့္´ ဟု အမိန္႔ေပးေလသည္။
တင္ေမာင္၏ ႐ံုးသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္ `အလုပ္ျဖဳတ္ခံရသူမ်ား၏ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ပံုႏိွပ္ေဖာ္ျပ ျခင္းမျပဳရ´ ဟူေသာ အထက္အမိန္႔ကို လက္ႏိွပ္စက္႐ိုက္ၿပီး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ (၇)ဦးတို႔ထံ ပို႔လုိက္ရပါသည္။
မဆိုးလွပါ။ တကယ့္တကယ္ေျပာရလွ်င္ စစ္တပ္နည္းႏွင့္ သတင္းစာထုတ္ေ၀ရသည္မွာ မ်ားစြာ လြယ္ကူပါသည္။
အမိန္႔ေပးသူ ဗိုလ္မႉးႀကီးစိန္လြင္၏ အေၾကာင္းကို စာဖတ္သူတို႔သိၾကပါသည္။ ေနာင္တြင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္ လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဥကၠ႒ႀကီးအျဖစ္ အျမင့္သို႔ တက္လာခဲ့ပါသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အထြတ္အထိပ္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီးပင္ ျဖစ္ခဲ့့ပါသည္။ သို႔ပင္သို႔ျငားေသာ္လည္း အိမ္ျမင့္တြင္ (၁၈)ရက္သာ နန္းစံရပါသည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လက္နက္မပါ ဒီမိုကေရစီဆႏၵျပသူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ `သားသတ္ သမားႀကီး´ ဟု လူထုက ေခၚေ၀ၚၾကပါသည္။ လူထုရန္သူႀကီးတဦးအျဖစ္ သမုိင္းတင္ရစ္ခဲ့ပါသည္။ ။
Saturday, January 26, 2008
သမိုင္းအမွန္ကို သိရန္လို…
၁၉၈၈ ၾသဂုတ္လအေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ့္က အသက္ ၂၄ ႏွစ္၊ သပိတ္စခန္းမွာ ဦးေဆာင္သူ တဦးအျဖစ္ မဆလ တပါတီကို ဆန္႔က်င္တိုက္ပဲြ၀င္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။ သပိတ္စခန္းမွာ လုပ္သည့္ အစည္းအေ၀း တခုတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ စက္႐ံုမွ အင္ဂ်င္နီယာတဦးက တိုင္းျပည္ဆင္းရဲသြားတာ ဦးေန၀င္းမွာတာ၀န္ရွိတယ္ ဘာညာထေျပာမွ ဦးေန၀င္း အေၾကာင္းမေကာင္းေျပာတာ စၾကားဘူးသည္။ ထိုစဥ္က စစ္တပ္ကိုလည္း `ေန၀င္း ေၾကးစားတပ္´ ဘာညာ စြပ္စဲြတာေတြ ၾကားဘူးေသာ္လည္း မလိုသူေတြက ေျပာတဲ့စကားဟုသာ ထင္ခဲ့သည္။ ဦးေန၀င္း အာဏာသိမ္းၿပီး ၂ ႏွစ္အၾကာမွာ လူျဖစ္လာတာမို႔ ေမြးကတဲက `မဆလ´မွ တပါး အျခား ႏုိင္ငံေရးပါတီဆိုတာ လည္း မၾကားဘူးပါ။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ အေရးအခင္းစေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြက `လမ္းစဥ္ပါတီ ေတာ္ပါၿပီ´ ဆိုေတာ့ သူတို႔၏ ေျပာရဲသည့္ သတၱိကို ရင္သပ္႐ႈေမာ အံ့ၾသခဲ့ရသည္။
သပိတ္ေတြ အရွိန္တက္ေနတံုးကာလ ဦးႏုက အစိုးရဖဲြ႔ေၾကာင္း ေၾကညာသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ သပိတ္ စခန္းကို က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ၿမိဳ႕ခံတဦးလည္းျဖစ္၊ ၇၄ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတဦးလည္း ျဖစ္သည့္ ကိုေက်ာ္ျမင့္ ေရာက္လာၿပီး ဦးႏုကို ေထာက္ခံလိုက္ဖို႔အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေတြေ၀ေနခဲ့ သည္။ ျပည္သူက ဒီမိုကေရစီနည္းျဖင့္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ခဲ့ေသာ ဦးႏု၏ အရပ္သားအစိုးရကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းက အာဏာသိမ္းခဲ့တာဟာ တုိင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်ဖို႔ ဇတ္လမ္းစခဲ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီတံုးက ေသခ်ာ မေတြးတတ္မိခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းမွာ သမုိင္းသင္တံုးကလည္း အမွန္ကို သင္ခဲ့ရတာမဟုတ္။ ကမၻာ့သမုိင္း ဖတ္စာအုပ္က ပံုႏွိပ္စာအုပ္အျဖစ္ထုတ္ေ၀ထားေသာ္လည္း ျမန္မာ့သမုိင္းစာအုပ္က ပံုႏွိပ္စာအုပ္ ျဖစ္မေနတာ သတိထားခဲ့မိသည္။
တိုင္းျပည္ကို ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ စာေပစီစစ္ေရး ထားရွိ၍ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ကို ပိတ္ပင္လုိက္ သည့္အတြက္ သမိုင္းအမွန္ဆိုသည္မွာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ္ ျပည္ပေရာက္ေတာ့ သတင္းစာဆရာႀကီး ေၾကးမံုဦးေသာင္း၏ `ဘီလူးတို႔ရြာ´၊ ဦးႏု၏ `တာေတစေနသား´၊ ဦးတင္ေမာင္၀င္း၏ `ႏုိင္ငံေရးသမားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး´ စသည့္စာအုပ္မ်ား ဖတ္႐ႈခြင့္ရသည့္အတြက္ ဒီမုိကေရစီေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရသည့္ သမုိင္းအမွန္ကို သိခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း မိမိလို အမ်ားဖတ္႐ႈႏုိင္ရန္ ထိုစာအုပ္မ်ားကို မိတၱဴပြား၍ နီးစပ္ ရာကို ထပ္မံျဖန္႔ခ်ီခဲ့ပါသည္။ စကၤာပူမွ လမ္းျပၾကယ္ စာၾကည့္တုိက္ကိုလည္း ထိုစာအုပ္မ်ား ရွာေဖြစုေဆာင္း ရန္ အႀကံျပဳခဲ့ဘူးပါသည္။
လူငယ္ေတြ သမုိင္းအမွန္ကို သိထားဖို႔လိုသည့္အတြက္ စာၾကည့္တုိက္မ်ား၊ စာဖတ္သင္းမ်ား ပိုမို လိုအပ္ေနသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္း ေရးသားလုိက္ရပါသည္။
သပိတ္ေတြ အရွိန္တက္ေနတံုးကာလ ဦးႏုက အစိုးရဖဲြ႔ေၾကာင္း ေၾကညာသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ သပိတ္ စခန္းကို က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ၿမိဳ႕ခံတဦးလည္းျဖစ္၊ ၇၄ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတဦးလည္း ျဖစ္သည့္ ကိုေက်ာ္ျမင့္ ေရာက္လာၿပီး ဦးႏုကို ေထာက္ခံလိုက္ဖို႔အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေတြေ၀ေနခဲ့ သည္။ ျပည္သူက ဒီမိုကေရစီနည္းျဖင့္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ခဲ့ေသာ ဦးႏု၏ အရပ္သားအစိုးရကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္းက အာဏာသိမ္းခဲ့တာဟာ တုိင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲက်ဖို႔ ဇတ္လမ္းစခဲ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီတံုးက ေသခ်ာ မေတြးတတ္မိခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းမွာ သမုိင္းသင္တံုးကလည္း အမွန္ကို သင္ခဲ့ရတာမဟုတ္။ ကမၻာ့သမုိင္း ဖတ္စာအုပ္က ပံုႏွိပ္စာအုပ္အျဖစ္ထုတ္ေ၀ထားေသာ္လည္း ျမန္မာ့သမုိင္းစာအုပ္က ပံုႏွိပ္စာအုပ္ ျဖစ္မေနတာ သတိထားခဲ့မိသည္။
တိုင္းျပည္ကို ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ စာေပစီစစ္ေရး ထားရွိ၍ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ကို ပိတ္ပင္လုိက္ သည့္အတြက္ သမိုင္းအမွန္ဆိုသည္မွာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ က်ေနာ္ ျပည္ပေရာက္ေတာ့ သတင္းစာဆရာႀကီး ေၾကးမံုဦးေသာင္း၏ `ဘီလူးတို႔ရြာ´၊ ဦးႏု၏ `တာေတစေနသား´၊ ဦးတင္ေမာင္၀င္း၏ `ႏုိင္ငံေရးသမားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး´ စသည့္စာအုပ္မ်ား ဖတ္႐ႈခြင့္ရသည့္အတြက္ ဒီမုိကေရစီေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရသည့္ သမုိင္းအမွန္ကို သိခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း မိမိလို အမ်ားဖတ္႐ႈႏုိင္ရန္ ထိုစာအုပ္မ်ားကို မိတၱဴပြား၍ နီးစပ္ ရာကို ထပ္မံျဖန္႔ခ်ီခဲ့ပါသည္။ စကၤာပူမွ လမ္းျပၾကယ္ စာၾကည့္တုိက္ကိုလည္း ထိုစာအုပ္မ်ား ရွာေဖြစုေဆာင္း ရန္ အႀကံျပဳခဲ့ဘူးပါသည္။
လူငယ္ေတြ သမုိင္းအမွန္ကို သိထားဖို႔လိုသည့္အတြက္ စာၾကည့္တုိက္မ်ား၊ စာဖတ္သင္းမ်ား ပိုမို လိုအပ္ေနသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္ျမင္မိပါေၾကာင္း ေရးသားလုိက္ရပါသည္။
Saturday, January 19, 2008
ပိုလန္ မွာ
ပိုလန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ ဟိုတယ္မွာ မနက္စာစားၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈရန္ ႏွစ္ဦးသား အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ရာသီဥတုကေတာ့ ႏွင္းျမဴေတြဆုိင္းေနတာမို႔ ကိုယ့္ဖက္မွာ မရွိပါ။ ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ ေရာက္ဘူးခ်င္၍ လာခဲ့သည္မို႔ လိုက္ၾကည့္ရမွာက ကိုယ့္တာ၀န္။ ေဟာ္တယ္မွ ေပးလိုက္သည့္ ေျမပံုကိုင္ ကာ လမ္းေပၚ ဆင္းလုိက္ၿပီးေနာက္ ေျမပံုလမ္းၫႊန္အတုိင္း ခရီးဆက္ဖို႔ လမ္းနာမည္ေတြ ေရးထားသလားၾကည့္ လုိက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ လမ္းနာမည္ေရးထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားက ရွိမေနၾက။ အရပ္မ်က္ႏွာကို မွန္းကာ ေျမပံုေပၚက အေဆာက္အဦေတြကို ရွာရင္း ေလွ်ာက္လာရင္း အတန္ငယ္ခရီးေပါက္မွ ေျမပံုေပၚမွ အနီစက္ ေတြအတုိင္း လမ္းေပၚမွာလည္း သေဘာၤေဆးႏွင့္ ေရးထားသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့သည္။
လမ္းေပၚက ေဆးသားေတြအတုိင္းေလွ်ာက္ရင္ လမ္းမေပ်ာက္ႏုိင္…
ႏွင္းေတြေ၀ေနေသာ Stettin ၿမိဳ႕
ဓါတ္ရထားမွတ္တိုင္… ဟိုနားဒီနားစီး လက္မွတ္ခ ပိုလန္ေငြ 2.4 PLN (US$ 1.00 or 5.00 DKr)
ကားဂိတ္က ကြမ္းယာဆုိင္ေလး…
သြားေဆးခန္း၊ တခ်ိဳ႕ဒိန္းမတ္ေတြ ပိုလန္မွာ ေစ်းသက္သာ၍ သြားလာႏႈတ္ၾကသည္။
ႏွစ္ဦးသား ေလွ်ာက္လာၾကေတာ့ လူလည္း အေတာ္ေညာင္းလာသည္။ ေျမပံုၫႊန္းအရ ဘုရားရွစ္ခုိးေက်ာင္း ၂ ခုကို သြားရအံုးမွာဆိုေပမယ့္ ျဖတ္လမ္းကေန ဟိုတယ္ကို ျပန္ခ်င္ေနပါၿပီ။ လမ္းလည္ေခါင္ ေျမပံုတကုိင္ကိုင္ လုပ္ေနတံုး Are you guys lost? ဆိုၿပီး အကူအညီေပးဖို႔ ေမးလာတဲ့ ၿမိဳ႕ခံပိုလန္သား တဦးေၾကာင့္ ဟုိတယ္အျမန္ျပန္ေရာက္မယ့္ လမ္းကိုသိလုိက္ရ၏။ သူက တဆက္တည္း မင္းတို႔ ဖိလစ္ပိုင္က သေဘၤာသား ေတြလားဟု ေမးလာရာ က်ေနာ္တို႔က မဟုတ္ပါ… We’re from Burma ဆိုေတာ့ ေခါင္းခါ၍ သူမသိပါဟု ဆိုေလသည္။ Burma ကို မသိသည့္ ဥေရာပတုိက္သားတဦးကို Myanmar ဟု ထပ္မံရွင္းျပရန္လိုမည္ဟု က်ေနာ္မထင္ပါ။ ဟုိတယ္ အျပန္လမ္း၌ လမ္းေဘးတခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ ေတာင္းစားေနသူ အခ်ိဳ႕ကို အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာ အေႏြးထည္ေတြ၀တ္ၿပီး ေတာင္းစားေနသူမ်ားကို လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား က ေပးကမ္းေနတာကိုေတာ့ မေတြ႔ရ။ ပုိလန္သည္ ဆိုဗီယက္ အုပ္စု၀င္ ႏုိင္ငံေဟာင္း၊ ဘာလင္တံတိုင္းၿပိဳၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚအတက္ စီးပြားေရးကို ေရွာ့ခ္ရိုက္ကုသခဲ့ရသည္ ဟု အဆိုရွိသည္။ ေရွာ့ခ္ရုိက္ကုသျခင္းေၾကာင့္ မည္သူေတြကို နစ္နာထိခိုက္ေစခဲ့သလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွားေနတာကို မွန္ေအာင္ျပင္ႏုိင္စြမ္းရွိသည့္ ပိုလန္ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးရပါမည္။
ဟုိတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္နားၿပီး ေစ်း၀ယ္ထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရသည္။ ခရစ္စမတ္အႀကိဳေန႔ ျဖစ္ေလေတာ့ဆိုင္ေတြ အေစာႀကီးပိတ္မွာမို႔ အခ်ိန္ရသေလာက္မွာ လဲထားတဲ့ ပိုလန္ေငြေတြ ကုန္ေအာင္ ၀ယ္မယ္ဟု စိတ္ကူးရင္း ေရွာ့ပင္းစင္တာမ်ားဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ။
လမ္းေပၚက ေဆးသားေတြအတုိင္းေလွ်ာက္ရင္ လမ္းမေပ်ာက္ႏုိင္…
ႏွင္းေတြေ၀ေနေသာ Stettin ၿမိဳ႕
ဓါတ္ရထားမွတ္တိုင္… ဟိုနားဒီနားစီး လက္မွတ္ခ ပိုလန္ေငြ 2.4 PLN (US$ 1.00 or 5.00 DKr)
ကားဂိတ္က ကြမ္းယာဆုိင္ေလး…
သြားေဆးခန္း၊ တခ်ိဳ႕ဒိန္းမတ္ေတြ ပိုလန္မွာ ေစ်းသက္သာ၍ သြားလာႏႈတ္ၾကသည္။
ႏွစ္ဦးသား ေလွ်ာက္လာၾကေတာ့ လူလည္း အေတာ္ေညာင္းလာသည္။ ေျမပံုၫႊန္းအရ ဘုရားရွစ္ခုိးေက်ာင္း ၂ ခုကို သြားရအံုးမွာဆိုေပမယ့္ ျဖတ္လမ္းကေန ဟိုတယ္ကို ျပန္ခ်င္ေနပါၿပီ။ လမ္းလည္ေခါင္ ေျမပံုတကုိင္ကိုင္ လုပ္ေနတံုး Are you guys lost? ဆိုၿပီး အကူအညီေပးဖို႔ ေမးလာတဲ့ ၿမိဳ႕ခံပိုလန္သား တဦးေၾကာင့္ ဟုိတယ္အျမန္ျပန္ေရာက္မယ့္ လမ္းကိုသိလုိက္ရ၏။ သူက တဆက္တည္း မင္းတို႔ ဖိလစ္ပိုင္က သေဘၤာသား ေတြလားဟု ေမးလာရာ က်ေနာ္တို႔က မဟုတ္ပါ… We’re from Burma ဆိုေတာ့ ေခါင္းခါ၍ သူမသိပါဟု ဆိုေလသည္။ Burma ကို မသိသည့္ ဥေရာပတုိက္သားတဦးကို Myanmar ဟု ထပ္မံရွင္းျပရန္လိုမည္ဟု က်ေနာ္မထင္ပါ။ ဟုိတယ္ အျပန္လမ္း၌ လမ္းေဘးတခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ ေတာင္းစားေနသူ အခ်ိဳ႕ကို အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးမွာ အေႏြးထည္ေတြ၀တ္ၿပီး ေတာင္းစားေနသူမ်ားကို လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား က ေပးကမ္းေနတာကိုေတာ့ မေတြ႔ရ။ ပုိလန္သည္ ဆိုဗီယက္ အုပ္စု၀င္ ႏုိင္ငံေဟာင္း၊ ဘာလင္တံတိုင္းၿပိဳၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚအတက္ စီးပြားေရးကို ေရွာ့ခ္ရိုက္ကုသခဲ့ရသည္ ဟု အဆိုရွိသည္။ ေရွာ့ခ္ရုိက္ကုသျခင္းေၾကာင့္ မည္သူေတြကို နစ္နာထိခိုက္ေစခဲ့သလဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွားေနတာကို မွန္ေအာင္ျပင္ႏုိင္စြမ္းရွိသည့္ ပိုလန္ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးရပါမည္။
ဟုိတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္နားၿပီး ေစ်း၀ယ္ထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရသည္။ ခရစ္စမတ္အႀကိဳေန႔ ျဖစ္ေလေတာ့ဆိုင္ေတြ အေစာႀကီးပိတ္မွာမို႔ အခ်ိန္ရသေလာက္မွာ လဲထားတဲ့ ပိုလန္ေငြေတြ ကုန္ေအာင္ ၀ယ္မယ္ဟု စိတ္ကူးရင္း ေရွာ့ပင္းစင္တာမ်ားဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ။
Friday, January 11, 2008
က်ေနာ္ ႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္
က်ေနာ္ ႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္
က်ေနာ္ ေဆးလိပ္စေသာက္ခဲ့သည္မွာ ကိုးတန္းေအာင္ၿပီးစ နယ္မွာ သင္တန္းေက်ာင္းတခု သြားတက္စဥ္က ျဖစ္သည္။ အပ်ံသင္စငွက္လို အိမ္ႏွင့္စတင္ခဲြခဲ့ရသည့္အတြက္ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မိမိရပ္ကြက္ကို သတိရသည္။ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း အသစ္ျဖစ္ေနသည္။ အေနာက္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ရခိုင္႐ိုးမကို ျမင္ရၿပီး အေရွ႕ဖက္မွာေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ႏွင့္ ျပည္ေတာင္တန္းကို ျမင္ေနရသည္။ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ ဧရာ၀တီအေနာက္ဖက္ကမ္းရွိ ေတာင္ကုန္း တခုေပၚမွာရွိၿပီး ထိုေတာင္ကုန္းေပၚမွာပင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ေစတီေလးတဆူလည္း ရွိေနခဲ့သည္။ ညေနလမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ၾကသည့္အခါ ဧရာ၀တီျမစ္ကို စီးျမင္ေနရသည့္ ေတာင္ကုန္းထိပ္ရွိ ေစတီေလး ပရ၀ုဏ္မွာ ဟိုေငးဒီေငးႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ေလး ဖြာကာ အိမ္ကို လြမ္းခဲ့ရသည္။
သင္တန္းမွာ သံုးႏွစ္တက္ရမည့္သင္တန္း၊ အိမ္ႏွင့္လည္း ေ၀းေနသည္ဆိုေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ ဆူမည့္ မိဘေတြကလည္း အနားမွာမရွိ။ က်ေနာ့္အခန္းေဖာ္မွာ ေရႊေတာင္သားျဖစ္ၿပီး လူခ်င္းလည္း သိပ္မရင္းႏွီးၾကေသးသည့္ အတြက္ အခန္းမွာ တေယာက္တည္းရွိသည့္အခါ က်ားပ်ံမေကာက္ႏွင့္သာ အေဖၚလုပ္ရသည္။
က်ားပ်ံမေကာက္ ေဆးေပါ့လိပ္မွာ ျပည္ၿမိဳ့အနီးတ၀ိုက္တြင္ ေဖးဘရိတ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္မွာ ၀ယ္မရပါ။ ရန္ကုန္မွာလည္း က်ေနာ္ေနသည့္ အင္းစိန္ဖက္တြင္ ႏြားေဆးလိပ္၊ ကမာရြတ္တြင္ ႏွင္းဆီ၊ ေတာင္ဥကၠလာမွာ လမင္း၊ ေျမာက္ဥကၠလာ မွာ ေရႊျပည္စိုး၊ မဂၤလာဒုံတြင္ သဘာ၀ စသည္ျဖင့္ ကဲြျပားေနသည္။
“တို႔ ဂ်ာမနီသြားတံုးက ဘီယာက တၿမိဳ့ေရာက္ရင္ နာမည္တမ်ိဳးဆိုေတာ့ တို႔ဗမာျပည္က ေဆးလိပ္ခံုေတြလိုပဲကြ” ဂ်ာမနီက ဘီယာကုမၸဏီမ်ားအေၾကာင္း ပညာေတာ္သင္ျပန္လာသည့္ဆရာတဦးေျပာျပတာၾကားေတာ့ ဘီယာေတာ့ အေတာ္ေပါမွာပဲဟု စဥ္းစားမိၿပီး သေရယိုခဲ့ရေသးသည္။
သင္တန္းေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည့္ သံုးႏွစ္တာကာလကို ယခုျပန္ေတြးလို္က္ေတာ့ ခဏေလးလို႔ ထင္ရေသာ္ျငား ထိုစဥ္က တရက္ၿပီးတရက္၊ တလၿပီးတလ ျပီးေတာ့ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ ပိုဆိုးတာက စစ္ပညာသင္သည့္ သင္တန္းမဟုတ္ပဲ စစ္စည္းကမ္းျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသည့္အတြက္ လူငယ္ဘ၀ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ သင္းသပ္ခံရသလိုျဖစ္ခဲ့သည္။ သႀကၤန္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္သည့္အခါ ေရွ႕တလက္မေနာက္ေျပာင္ေနေသာ ပံုစံေကေၾကာင့္ “ဘယ္ေလ့က်င့္ေရးမွာ လဲ” “တပ္ထဲဘယ္တုန္းက၀င္လိုက္သလဲ” အေမးခံရသည္။ စက္မႈပညာသင္သည့္ ေက်ာင္းသားကို စစ္စည္းကမ္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္အတြက္ လိုအပ္လို႔လားဟု ဂ်ာမန္သင္တန္းဆရာတို႔၏ အေမးကို ေပၚလစီေၾကာင့္ပါဟု ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေျဖသည္။ အဲဒီေပၚလစီကို ေတာ္လွန္သည့္အခါ ေရွ႕တန္းမွပါဖို႔အတြက္ စိတ္ခံစားမႈတို႔သည္ ထိုစဥ္ကတည္းက အံုဖဲြ႔ခဲ့ သည္ကို အခုခ်ိန္ျပန္ေတြးေတာ့ ေရးေရးေပၚသည္။
သင္တန္းဆင္းေတာ့ ကၽြမ္းက်င္လုပ္သားတဦးအျဖစ္ မြန္ျပည္နယ္ရွိ အစိုးရေကာ္ပိုေရးရွင္း လက္ေအာက္ခံ စက္ရံုတရံုတြင္ အလုပ္၀င္ရသည္။ ေသာက္သည့္ေဆးလိပ္မွာက်ားပ်ံမေကာက္မဟုတ္ေတာ့ပဲ ၿမိဳ႕ခံလူအမ်ား ေသာက္သံုးသည့္ ေဆးလိပ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုၿမိဳ႕မွာပင္ အိမ္ေထာင္က်၍ ၀န္ထမ္းဘ၀ႏွင့္ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ႏွစ္တြင္ သမီးႀကီးကို ေမြး၏။ လုပ္သက္ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းျဖစ္ေလသည္။ သပိတ္စံုေတာ့ သူပုန္ထ စကားအတုိင္း စစ္တပ္အာဏာသိမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမားသပိတ္စခန္းမွ ေတာခုိၾကေလသည္။
က်ေနာ္တို႔ ေတာခုိလာၾကရာတြင္ ဖားအံၿမိဳ႕အထက္ဘက္ သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဖက္ကမ္းရွိ မင္းစီရြာေလးကို ျဖတ္ ရသည္။ ထုိရြာမွ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားတပ္ကို ထမင္းထုပ္ေတြကမ္းသည္။ ေကအင္ယူစခန္းကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ တို႔မွာ ပါလာသည့္ ေငြျဖင့္ သုခိတာေဆးေပါ့လိပ္ ၀ယ္ေသာက္ႏိုင္ေသးသည္။ ေငြကုန္ေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ ပဲ ေကအင္ယူကေပးသည့္ ေဆးရြက္ႀကီးအမႈန႔္ကို သတင္းစာစကၠဴျဖင့္ လိပ္ေသာက္ရသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္လို ေသာက္မ ေကာင္းေပမယ့္ သူတို႔လည္း ရွိတာေပးရတာဆိုေတာ့ ေစာဒကတက္လို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ေနာက္ေတာ့ ရိကၡာရွာေဖြေရး၊ ေနာက္တန္းမွာက်န္ေနခဲ့သူမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပန္ရေရးအတြက္ က်ေနာ္ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္၀င္ရသည္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းဖို႔လာသည့္ ညက က်ေနာ္က ၿငိမ္းေက်ာ္၏ `ျမက္ဖ်ားႏွင္း´ ကို ဖတ္ေနသည္။ “က်ေနာ္ ရ၀တ ဥကၠ႒ပါ၊ ဧည့္စာရင္းစစ္ခ်င္လို႔” ဟူေသာအသံႏွင့္အတူ သူတို႔ အိမ္ကို၀ိုင္းထားလိုက္ၾကၿပီ။ တအိမ္လံုးကို ရွာေဖြၿပီးေတာ့ “အေဒၚ့သားကို က်ေနာ္တို႔ေခၚသြားမယ္” ဆိုေတာ့ က်ေနာ္အိမ္ခန္းထဲ၀င္ၿပီး အေႏြးထည္၀တ္သည္။ အက်ႌ အိတ္ထဲသို႔ ေငြစကၠဴအခ်ိဳ႕၊ မွတ္ပံုတင္၊ ေဆးေပါ့လိပ္သံုးလိပ္ႏွင့္ မီးျခစ္ထည့္လိုက္သည္။ ဟိုေရာက္ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေဆးလိပ္ဖြာရင္း သူတုိ႔ေမးတာ ေျဖမည္ဟု စိတ္ကူး၏။ စစ္ေၾကာေရးကို ေရာက္ေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ ေနေနသာ အ၀တ္နက္ႀကီးေခါင္းေပၚတခ်ိန္လံုး အုပ္ထားတာ ဘာကို မျမင္ရ။ အေမးေတြေျဖရလြန္း၍ အာေျခာက္လာေတာ့ ေရတိုက္ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္မွ ေရအနည္းငယ္ လာတုိက္သည္။
စစ္ေၾကာေရးမွာကိစၥ၀ိစၥေတြအၿပီး ရဲစခန္းကိုအေရႊ႕ ပစၥည္းေတြျပန္ေပးေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္သံုးလိပ္ ျပန္မရေတာ့။ “ေဆးလိပ္ေတြေတာ့ ငါတို႔ေသာက္လိုက္ၿပီ” ဆိုကာ က်န္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္ေပးသည္။ အင္းစိန္ရဲစခန္းကေန ေထာင္ကို အခ်ဳပ္နဲ႔သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရ။ အရင္က အင္းစိန္ေစ်း ကားမွတ္တုိင္မွာ ကားေစာင့္ရင္ အခ်ဳပ္ကားအျပာႀကီးေတြေပၚပါသြားသူေတြကို ေငးၾကည့္ခဲ့ဘူးသည္။ အခုေတာ့ အခ်ဳပ္ကားေပၚကေန ေစ်းသည္ေစ်း၀ယ္ေတြႏွင့္ စည္ကားေနေသာ အင္းစိန္ေစ်းကို ကားျပာႀကီးေပၚမွ ျပန္ေငးၾကည့္ရင္း ေထာင္ဗူး၀သို႔ ေရာက္ သြားသည္။
ဗူး၀မွာ တလာစီ၊ ရံုးခန္းေရွ႕ မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း ထိုညေနက ထမင္းမစားရေတာ့။ ေထာင္၀ါဒါေတြ တန္းစီးေတြ က ေထာင္ပံုစံသင္ေပးသလို ေထာင္က်ဖက္ေတြက ေဆးလိပ္ဘယ္လို၀ယ္ရလဲ သင္ေပး၏။ ေထာင္ထဲမွာ ႏြားေဆးလိပ္ က အသျပာအျခင္းအရာကို ေဆာင္ရြက္သည္။ ေဆးလိပ္ျဖင့္ မုန္႔၀ယ္စားလို႔ရသည္။ အေရာင္းအ၀ယ္ဟူသမွ်ကို ေဆးလိပ္ ျဖင့္ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ကာ ေငြေပးေခ်ရသည္။
ေထာင္ကရံုးထုတ္သည့္ေန႔ တရားရံုးေရွ႕မွာ အေမလာေစာင့္ေနသည္။ အေမနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ပထမဆံုးေျပာသည့္ စကားက “သားကို ေဆးလိပ္ေပးပါ”။ အေမက သူလြယ္လာသည့္ လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ သဘာ၀ သံုးလိပ္ ထုတ္ေပး သည္။ အခုေတာ့ အေမလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္ မေလးရွားကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ေရာက္လာေတာ့ ကြာလာလမ္ပူမွာအခုလို ျမန္မာစတုိးဆိုင္ေတြ မရွိေသးသည့္အတြက္ ေဆးေပါ့လိပ္၀ယ္မရပါ။ ပီနန္စက္ေလွေတြမွာ ၀ယ္လို႔ရသည္ဆိုေတာ့ ေကအယ္လ္မွ ပီနန္အထိ ေဆးေပါ့လိပ္သြား၀ယ္ဘူးသည္။ ကိုယ္ေသာက္ခ်င္သည့္ ေဆးလိပ္ေတာ့မရ၊ ေလွသမားေတြေသာက္သည့္ သူတို႔ေဒသ ထြက္ ေဆးလိပ္ေတြမို႔ နာမည္ေတြက ကိုယ္လည္း တခါမွ မၾကားဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ စီးကရက္ထက္စာရင္ မီးညွိလိုက္၊ ဖြာလိုက္၊ ခ်ထားလိုက္ လုပ္လို႔ရသည့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ပိုႏွစ္သက္ေလေတာ့ ေလွသမားေတြဆီက ေဆးလိပ္၀ယ္ရတာကို ပဲ ေက်းဇူးတင္ေနခဲ့သည္။ ဘန္ေကာက္မွာလည္း ေဆးေပါ့လိပ္ေရာင္းသည့္ဆိုင္ကို စံုစမ္းထားရသည္။ စကၤာပူမွာလည္း ေလွဆိပ္ဆင္းကာ မြန္စက္ေလွေတြဆီမွာ ေဆးလိပ္သြား၀ယ္ေသာက္ဖူးသည္။ ေရာက္ေလရာမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ ရွာလို႔ရခဲ့ ေပမယ့္ ဒိန္းမတ္ကို လာရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ စဥ္းစားရၿပီ။ ဥေရာပမွာ ေဆးေပ့ါလိပ္ လြယ္လြယ္မရႏုိင္သည့္ အတူ ဒီေဆးလိပ္ကို ျဖတ္လိုက္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေသာက္လာခဲ့သည့္ ေဆးလိပ္ကို ျဖတ္လိုက္ပါ ေတာ့သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနစဥ္က တႀကိမ္ျဖတ္ခဲ့ဘူးၿပီး ေနာက္ပိုင္းျပန္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း အခုေတာ့ မေသာက္ပဲ ေနလိုက္သည္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ျပတ္သြားသည္မို႔ အရင္ကလို ကရိကထလည္းမမ်ား ေဆးလိပ္ဖိုးလည္း ေငြအပို မကုန္ေတာ့ကာ က်န္းမာေရးလည္း ပိုေကာင္းလာပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ရပါသည္။ ။
က်ေနာ္ ေဆးလိပ္စေသာက္ခဲ့သည္မွာ ကိုးတန္းေအာင္ၿပီးစ နယ္မွာ သင္တန္းေက်ာင္းတခု သြားတက္စဥ္က ျဖစ္သည္။ အပ်ံသင္စငွက္လို အိမ္ႏွင့္စတင္ခဲြခဲ့ရသည့္အတြက္ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ မိမိရပ္ကြက္ကို သတိရသည္။ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း အသစ္ျဖစ္ေနသည္။ အေနာက္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ရခိုင္႐ိုးမကို ျမင္ရၿပီး အေရွ႕ဖက္မွာေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ႏွင့္ ျပည္ေတာင္တန္းကို ျမင္ေနရသည္။ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ ဧရာ၀တီအေနာက္ဖက္ကမ္းရွိ ေတာင္ကုန္း တခုေပၚမွာရွိၿပီး ထိုေတာင္ကုန္းေပၚမွာပင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ေစတီေလးတဆူလည္း ရွိေနခဲ့သည္။ ညေနလမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ၾကသည့္အခါ ဧရာ၀တီျမစ္ကို စီးျမင္ေနရသည့္ ေတာင္ကုန္းထိပ္ရွိ ေစတီေလး ပရ၀ုဏ္မွာ ဟိုေငးဒီေငးႏွင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ေလး ဖြာကာ အိမ္ကို လြမ္းခဲ့ရသည္။
သင္တန္းမွာ သံုးႏွစ္တက္ရမည့္သင္တန္း၊ အိမ္ႏွင့္လည္း ေ၀းေနသည္ဆိုေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ ဆူမည့္ မိဘေတြကလည္း အနားမွာမရွိ။ က်ေနာ့္အခန္းေဖာ္မွာ ေရႊေတာင္သားျဖစ္ၿပီး လူခ်င္းလည္း သိပ္မရင္းႏွီးၾကေသးသည့္ အတြက္ အခန္းမွာ တေယာက္တည္းရွိသည့္အခါ က်ားပ်ံမေကာက္ႏွင့္သာ အေဖၚလုပ္ရသည္။
က်ားပ်ံမေကာက္ ေဆးေပါ့လိပ္မွာ ျပည္ၿမိဳ့အနီးတ၀ိုက္တြင္ ေဖးဘရိတ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္မွာ ၀ယ္မရပါ။ ရန္ကုန္မွာလည္း က်ေနာ္ေနသည့္ အင္းစိန္ဖက္တြင္ ႏြားေဆးလိပ္၊ ကမာရြတ္တြင္ ႏွင္းဆီ၊ ေတာင္ဥကၠလာမွာ လမင္း၊ ေျမာက္ဥကၠလာ မွာ ေရႊျပည္စိုး၊ မဂၤလာဒုံတြင္ သဘာ၀ စသည္ျဖင့္ ကဲြျပားေနသည္။
“တို႔ ဂ်ာမနီသြားတံုးက ဘီယာက တၿမိဳ့ေရာက္ရင္ နာမည္တမ်ိဳးဆိုေတာ့ တို႔ဗမာျပည္က ေဆးလိပ္ခံုေတြလိုပဲကြ” ဂ်ာမနီက ဘီယာကုမၸဏီမ်ားအေၾကာင္း ပညာေတာ္သင္ျပန္လာသည့္ဆရာတဦးေျပာျပတာၾကားေတာ့ ဘီယာေတာ့ အေတာ္ေပါမွာပဲဟု စဥ္းစားမိၿပီး သေရယိုခဲ့ရေသးသည္။
သင္တန္းေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည့္ သံုးႏွစ္တာကာလကို ယခုျပန္ေတြးလို္က္ေတာ့ ခဏေလးလို႔ ထင္ရေသာ္ျငား ထိုစဥ္က တရက္ၿပီးတရက္၊ တလၿပီးတလ ျပီးေတာ့ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ ပိုဆိုးတာက စစ္ပညာသင္သည့္ သင္တန္းမဟုတ္ပဲ စစ္စည္းကမ္းျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသည့္အတြက္ လူငယ္ဘ၀ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ သင္းသပ္ခံရသလိုျဖစ္ခဲ့သည္။ သႀကၤန္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္သည့္အခါ ေရွ႕တလက္မေနာက္ေျပာင္ေနေသာ ပံုစံေကေၾကာင့္ “ဘယ္ေလ့က်င့္ေရးမွာ လဲ” “တပ္ထဲဘယ္တုန္းက၀င္လိုက္သလဲ” အေမးခံရသည္။ စက္မႈပညာသင္သည့္ ေက်ာင္းသားကို စစ္စည္းကမ္းႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္အတြက္ လိုအပ္လို႔လားဟု ဂ်ာမန္သင္တန္းဆရာတို႔၏ အေမးကို ေပၚလစီေၾကာင့္ပါဟု ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေျဖသည္။ အဲဒီေပၚလစီကို ေတာ္လွန္သည့္အခါ ေရွ႕တန္းမွပါဖို႔အတြက္ စိတ္ခံစားမႈတို႔သည္ ထိုစဥ္ကတည္းက အံုဖဲြ႔ခဲ့ သည္ကို အခုခ်ိန္ျပန္ေတြးေတာ့ ေရးေရးေပၚသည္။
သင္တန္းဆင္းေတာ့ ကၽြမ္းက်င္လုပ္သားတဦးအျဖစ္ မြန္ျပည္နယ္ရွိ အစိုးရေကာ္ပိုေရးရွင္း လက္ေအာက္ခံ စက္ရံုတရံုတြင္ အလုပ္၀င္ရသည္။ ေသာက္သည့္ေဆးလိပ္မွာက်ားပ်ံမေကာက္မဟုတ္ေတာ့ပဲ ၿမိဳ႕ခံလူအမ်ား ေသာက္သံုးသည့္ ေဆးလိပ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုၿမိဳ႕မွာပင္ အိမ္ေထာင္က်၍ ၀န္ထမ္းဘ၀ႏွင့္ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ႏွစ္တြင္ သမီးႀကီးကို ေမြး၏။ လုပ္သက္ငါးႏွစ္ျပည့္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းျဖစ္ေလသည္။ သပိတ္စံုေတာ့ သူပုန္ထ စကားအတုိင္း စစ္တပ္အာဏာသိမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သမားသပိတ္စခန္းမွ ေတာခုိၾကေလသည္။
က်ေနာ္တို႔ ေတာခုိလာၾကရာတြင္ ဖားအံၿမိဳ႕အထက္ဘက္ သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဖက္ကမ္းရွိ မင္းစီရြာေလးကို ျဖတ္ ရသည္။ ထုိရြာမွ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားတပ္ကို ထမင္းထုပ္ေတြကမ္းသည္။ ေကအင္ယူစခန္းကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ တို႔မွာ ပါလာသည့္ ေငြျဖင့္ သုခိတာေဆးေပါ့လိပ္ ၀ယ္ေသာက္ႏိုင္ေသးသည္။ ေငြကုန္ေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့ ပဲ ေကအင္ယူကေပးသည့္ ေဆးရြက္ႀကီးအမႈန႔္ကို သတင္းစာစကၠဴျဖင့္ လိပ္ေသာက္ရသည္။ ေဆးေပါ့လိပ္လို ေသာက္မ ေကာင္းေပမယ့္ သူတို႔လည္း ရွိတာေပးရတာဆိုေတာ့ ေစာဒကတက္လို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ေနာက္ေတာ့ ရိကၡာရွာေဖြေရး၊ ေနာက္တန္းမွာက်န္ေနခဲ့သူမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပန္ရေရးအတြက္ က်ေနာ္ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္၀င္ရသည္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ က်ေနာ့္ကို ဖမ္းဖို႔လာသည့္ ညက က်ေနာ္က ၿငိမ္းေက်ာ္၏ `ျမက္ဖ်ားႏွင္း´ ကို ဖတ္ေနသည္။ “က်ေနာ္ ရ၀တ ဥကၠ႒ပါ၊ ဧည့္စာရင္းစစ္ခ်င္လို႔” ဟူေသာအသံႏွင့္အတူ သူတို႔ အိမ္ကို၀ိုင္းထားလိုက္ၾကၿပီ။ တအိမ္လံုးကို ရွာေဖြၿပီးေတာ့ “အေဒၚ့သားကို က်ေနာ္တို႔ေခၚသြားမယ္” ဆိုေတာ့ က်ေနာ္အိမ္ခန္းထဲ၀င္ၿပီး အေႏြးထည္၀တ္သည္။ အက်ႌ အိတ္ထဲသို႔ ေငြစကၠဴအခ်ိဳ႕၊ မွတ္ပံုတင္၊ ေဆးေပါ့လိပ္သံုးလိပ္ႏွင့္ မီးျခစ္ထည့္လိုက္သည္။ ဟိုေရာက္ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ေဆးလိပ္ဖြာရင္း သူတုိ႔ေမးတာ ေျဖမည္ဟု စိတ္ကူး၏။ စစ္ေၾကာေရးကို ေရာက္ေတာ့ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ ေနေနသာ အ၀တ္နက္ႀကီးေခါင္းေပၚတခ်ိန္လံုး အုပ္ထားတာ ဘာကို မျမင္ရ။ အေမးေတြေျဖရလြန္း၍ အာေျခာက္လာေတာ့ ေရတိုက္ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္မွ ေရအနည္းငယ္ လာတုိက္သည္။
စစ္ေၾကာေရးမွာကိစၥ၀ိစၥေတြအၿပီး ရဲစခန္းကိုအေရႊ႕ ပစၥည္းေတြျပန္ေပးေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္သံုးလိပ္ ျပန္မရေတာ့။ “ေဆးလိပ္ေတြေတာ့ ငါတို႔ေသာက္လိုက္ၿပီ” ဆိုကာ က်န္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္ေပးသည္။ အင္းစိန္ရဲစခန္းကေန ေထာင္ကို အခ်ဳပ္နဲ႔သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရ။ အရင္က အင္းစိန္ေစ်း ကားမွတ္တုိင္မွာ ကားေစာင့္ရင္ အခ်ဳပ္ကားအျပာႀကီးေတြေပၚပါသြားသူေတြကို ေငးၾကည့္ခဲ့ဘူးသည္။ အခုေတာ့ အခ်ဳပ္ကားေပၚကေန ေစ်းသည္ေစ်း၀ယ္ေတြႏွင့္ စည္ကားေနေသာ အင္းစိန္ေစ်းကို ကားျပာႀကီးေပၚမွ ျပန္ေငးၾကည့္ရင္း ေထာင္ဗူး၀သို႔ ေရာက္ သြားသည္။
ဗူး၀မွာ တလာစီ၊ ရံုးခန္းေရွ႕ မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း ထိုညေနက ထမင္းမစားရေတာ့။ ေထာင္၀ါဒါေတြ တန္းစီးေတြ က ေထာင္ပံုစံသင္ေပးသလို ေထာင္က်ဖက္ေတြက ေဆးလိပ္ဘယ္လို၀ယ္ရလဲ သင္ေပး၏။ ေထာင္ထဲမွာ ႏြားေဆးလိပ္ က အသျပာအျခင္းအရာကို ေဆာင္ရြက္သည္။ ေဆးလိပ္ျဖင့္ မုန္႔၀ယ္စားလို႔ရသည္။ အေရာင္းအ၀ယ္ဟူသမွ်ကို ေဆးလိပ္ ျဖင့္ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ကာ ေငြေပးေခ်ရသည္။
ေထာင္ကရံုးထုတ္သည့္ေန႔ တရားရံုးေရွ႕မွာ အေမလာေစာင့္ေနသည္။ အေမနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ပထမဆံုးေျပာသည့္ စကားက “သားကို ေဆးလိပ္ေပးပါ”။ အေမက သူလြယ္လာသည့္ လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ သဘာ၀ သံုးလိပ္ ထုတ္ေပး သည္။ အခုေတာ့ အေမလည္း မရွိေတာ့ၿပီ။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္ မေလးရွားကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ေရာက္လာေတာ့ ကြာလာလမ္ပူမွာအခုလို ျမန္မာစတုိးဆိုင္ေတြ မရွိေသးသည့္အတြက္ ေဆးေပါ့လိပ္၀ယ္မရပါ။ ပီနန္စက္ေလွေတြမွာ ၀ယ္လို႔ရသည္ဆိုေတာ့ ေကအယ္လ္မွ ပီနန္အထိ ေဆးေပါ့လိပ္သြား၀ယ္ဘူးသည္။ ကိုယ္ေသာက္ခ်င္သည့္ ေဆးလိပ္ေတာ့မရ၊ ေလွသမားေတြေသာက္သည့္ သူတို႔ေဒသ ထြက္ ေဆးလိပ္ေတြမို႔ နာမည္ေတြက ကိုယ္လည္း တခါမွ မၾကားဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ စီးကရက္ထက္စာရင္ မီးညွိလိုက္၊ ဖြာလိုက္၊ ခ်ထားလိုက္ လုပ္လို႔ရသည့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ပိုႏွစ္သက္ေလေတာ့ ေလွသမားေတြဆီက ေဆးလိပ္၀ယ္ရတာကို ပဲ ေက်းဇူးတင္ေနခဲ့သည္။ ဘန္ေကာက္မွာလည္း ေဆးေပါ့လိပ္ေရာင္းသည့္ဆိုင္ကို စံုစမ္းထားရသည္။ စကၤာပူမွာလည္း ေလွဆိပ္ဆင္းကာ မြန္စက္ေလွေတြဆီမွာ ေဆးလိပ္သြား၀ယ္ေသာက္ဖူးသည္။ ေရာက္ေလရာမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ ရွာလို႔ရခဲ့ ေပမယ့္ ဒိန္းမတ္ကို လာရေတာ့မည္ဆိုေတာ့ စဥ္းစားရၿပီ။ ဥေရာပမွာ ေဆးေပ့ါလိပ္ လြယ္လြယ္မရႏုိင္သည့္ အတူ ဒီေဆးလိပ္ကို ျဖတ္လိုက္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေသာက္လာခဲ့သည့္ ေဆးလိပ္ကို ျဖတ္လိုက္ပါ ေတာ့သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနစဥ္က တႀကိမ္ျဖတ္ခဲ့ဘူးၿပီး ေနာက္ပိုင္းျပန္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း အခုေတာ့ မေသာက္ပဲ ေနလိုက္သည္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ျပတ္သြားသည္မို႔ အရင္ကလို ကရိကထလည္းမမ်ား ေဆးလိပ္ဖိုးလည္း ေငြအပို မကုန္ေတာ့ကာ က်န္းမာေရးလည္း ပိုေကာင္းလာပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ရပါသည္။ ။
Subscribe to:
Posts (Atom)