ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔သည္ တင္ေမာင္ႏွင့္ စာေပမိတ္ေဆြျဖစ္ပါသည္။ သူထုတ္ေ၀ေသာ ဒီမိုကေရစီဂ်ာနယ္တြင္ မိမိက ေဆာင္းပါးရွင္တဦးျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္တည္းျဖတ္ေသာ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာတြင္ အစိုးရ၏ အာေဘာ္ကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုႏွင့္အတူ “သမိန္ဗရမ္း” ကေလာင္အမည္ႏွင့္ ေဆာင္းပါးေရးသျဖင့္ သူက မိမိ၏ ေဆာင္းပါးရွင္ ျဖစ္လာျပန္သည္။
ေၾကးမံုစက္သစ္ႀကီး၀ယ္ရန္ ကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳကာ အေမရိကန္အစိုးရက ဖိတ္သျဖင့္ အေမရိကန္သို႔ စာေရးသူ ေရာက္သြားပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ အရွိန္တက္ေနပံုမ်ားကို ႏွစ္ဦးသားေဆြးေႏြးၾကရာမွ တင္ေမာင္က “စစ္တပ္က သတင္းစာေတြကို ရန္ရွာစျပဳပါၿပီ” ဟု ေျပာကာ “သတင္းစာသမားမ်ားအဖို႔ ေဘးအႏၲရာယ္ ထူေျပာေသာ ဇာတိေျမကို မျပန္လိုေတာ့ဟု ညည္းမိပါတယ္”။ “ခင္ဗ်ားေထာင္ထဲေရာက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳစံုတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားမျပန္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဒီမွာ ေနႏုိင္ဖို႔ ကူညီဖို႔ အသင့္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ေစခ်င္ပါတယ္။ သတင္းစာဆရာေတြဟာ ေရးရဲရင္ ခံရဲသူေတြျဖစ္ရမွာေပါ့။ ကိုယ္လည္း ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ခဲ့မယ္။ ဗမာသတင္းစာတေစာင္ျဖစ္ေအာင္ ေထာင္မယ္” ဟု တိုက္တြန္းခဲ့ပါသည္။
အေမရိကန္မွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ သူတြက္သည့္အတုိင္း ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ ေရးရဲသျဖင့္ ရဲရဲႀကီး ေက်ာေကာ့ၿပီးခံခဲ့ရပါသည္။
ဦးသန္႔ကမူ ျပန္မလာႏုိင္ရွာပါ။ အေမရိကန္တြင္ ကြယ္လြန္ရွာပါသည္။ ဇာတိေျမကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းသျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာ ေခါင္းခ်လိုသည္ဟု ဆႏၵရွိသျဖင့္ သူ၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ သယ္ယူလာပါသည္။ ဦးသန္႔ကို လူထုႀကီးတရပ္လံုးက ႏုိင္ငံ၏ က်က္သေရေဆာင္ သားေကာင္းသားျမတ္အျဖစ္ ၀မ္းနည္းတသ ႀကိဳဆိုၾကပါသည္။
သူ႔အား ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ၾကသည္မွာ ထိုကာလက ျမန္မာႏုုိင္ငံအစိုးရ၏ တိက်ေသာ ၾကားေန၀ါဒ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ရာထူးတင္ေျမႇာက္ခံရသည္ႏွင့္ ဘုန္းစြမ္းႏွင့္လူစကို ျပသႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဦးသန္႔ကို တင္ေျမႇာက္စဥ္က ျပင္သစ္အစိုးရက လက္မခံဘဲ ကန္႔ကြက္ရာတြင္ ျပင္သစ္သံအမတ္ႀကီးက ဦးသန္႔အား အရပ္ကလည္းပုရန္ေကာ၊ ျပင္သစ္စကားလဲ တတ္ေျမာက္သူမဟုတ္ဟု ေျပာေလရာ ဦးသန္႔က မဆုိင္းမတြ မိမိသည္ နပိုလီယံထက္ အရပ္ျမင့္ပါသည္။ နပိုလီယံသည္ အဂၤလိပ္စကား မတတ္ဘဲ ျပင္သစ္အင္ပါယာတည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္ဟု ေျဖၾကားခဲ့သည္ကို ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ၾသဘာေပးၾကပါသည္။
အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔သည္ ဆယ္ႏွစ္တုိင္ တာ၀န္ထမ္းရြက္ခဲ့ရာတြင္ ကမၻာ့ျပႆနာအမ်ာကို ေျဖရွင္းေပး ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ေဟာ္လန္ျပည္ႏွင့္ နယူးဂီနိကိစၥ၊ အိႏၵိယ-ပါကစၥတန္ စစ္ေျပၿငိမ္းေရးကိစၥမွ စတင္ကာ ဗီယက္နမ္စစ္မီးၿငိမ္းေအးေရးအထိ ေအာင္ျမင္ထိေရာက္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါသည္။ တရုတ္နီ ကုလသမဂၢအဖဲြ႔၀င္ ျဖစ္လာသည္မွာ သူ၏ေခတ္တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ဴးဘားကၽြန္းတြင္ ရုရွက ဒံုးပံ်မ်ား တပ္ဆင္ေပးေသာေၾကာင့္ အေမရိကန္က ရုရွသေဘၤာမွန္သမွ်ကို တားဆီးရွာေဖြသျဖင့္ အႏုျမဴကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လုလု ရန္ျပဳၾကသည္ကို ေျဖရွင္းေရးတြင္ ထိေရာက္စြာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါ၏။ ကုလသမဂၢႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကို ခ်ီးျမႇင့္ခံရသူ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမႈထမ္းစဥ္က အတြင္း၀န္ဦးသန္႔သည္ ျငင္းခံုေလ့မရွိဘဲ သိမ္ေမြ႔နူးညံ့သူျဖစ္ပါသည္။ ကုလသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာေသာအခါ မိမိမွန္ကန္သည္ယူဆပါက မေၾကာက္မညႇာ မ်က္ႏွာမေရြး ပြင့္လင္းစြာ ေျပာသျဖင့္ ကမၻာက ပိုမိုေလးစားၾကပါသည္။ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ရုရွသို႔သြားစဥ္က ေရဒီယိုမွ မိန္႔ခြန္းေပးရာတြင္ အကယ္၍သာ ရုရွျပည္သူတို႔သည္ ကြန္ဂိုျပည္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားကို အမွန္အကန္အတုိင္း သိရွိပါက သူတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ခ်မွတ္ေသာ လမ္းစဥ္မ်ားသည္ မွားယြင္းေနၿပီဟု ေျပာၾကေပမည္ … စသည့္ျဖင့္ ေျပာၾကားပါသည္။ ရုရွအစိုးရက ထိုမိန္႔ခြန္းကို ကမၻာအရပ္ရပ္သို႔ လႊင့္ၾကားေပးေသာ္လည္း ရုရွျပည္တြင္း ေရဒီယိုတြင္ ျဖတ္ေတာက္ပါသည္။
၁၉၆၇ ခုႏွစ္က ဗီယက္နမ္အေရးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေမရိကန္လူထုသည္ ဗီယက္နမ္တြင္ ျဖစ္ပြားေနသည့္ သတင္းမွန္မ်ားကို သိရွိၾကပါက သမၼတဂၽြန္ဆင္ ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ေနေသာ လမ္းစဥ္ကို ျပင္ဆင္ပါဟု ေတာင္းဆိုၾကေခ်မည္ဟု ေျပာခဲ့့ပါသည္။
ဦးသန္႔သည္ မည္သူ၏ လက္ကိုင္တုတ္မွမဟုတ္၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတခုတည္းကိုသာ ေရွ႕ရႈသူ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာပါသည္။ တခါက ရုရွသို႔ ခရီးထြက္ရာ ခရူးရွက္က ေလဆိပ္သို႔ လာေရာက္ႀကိဳဆိုပါသည္။ ျပင္သစ္တြင္ ဒီေဂါက ႀကိဳဆိုပါသည္။ တဆက္တည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ လာေသာအခါ ေလဆိပ္၌ အဂၤလိပ္မင္းသမီးတဦးကို ပန္းကံုးစြပ္ကာ ႀကိဳဆိုေနေသာ ဦးေန၀င္းက ဦးသန္႔အားမႀကိဳဘဲ ရာထူးနိမ့္ေသာ အရာရွိတဦးငယ္တဦးကိုသာ ႀကိဳေစပါသည္။
၁၉၆၄ ခုႏွစ္က ဦးေန၀င္းအေမရိကန္သို႔ ခရီးထြက္စဥ္က ၀တၱရားအရ ကုလသမဂၢသို႔သြားကာ ဦးသန္႔ကို ဂါရ၀ျပဳရပါသည္။ ထုိစဥ္က ဖမ္းဆီးထားေသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၊ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ကို ၾကာျမင့္စြာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မထားသင့္ပါဟု ဦးသန္႔က ဦးေန၀င္းအား ေျပာသည္ကို ဦးေန၀င္းက မခံခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္က ျပန္လာသည္ႏွင့္ ဦးႏုတုိ႔ကို လႊတ္ေပးခဲ့ပါသည္။
၀န္တိုမေစၧရိယစိတ္ႀကီးမားသူ ဦးေန၀င္းက ဦးသန္႔ကို မၾကည္ပါ။ “ဒီေကာင္ႀကီး” ဟု ေခၚဆိုသည္ကို ၾကားရဖူးပါသည္။ ထိုအတြင္းေရးမ်ားကို သိၿပီးျဖစ္ေစကာမူ တင္ေမာင္က ဦးသန္႔ဘဲြ႔ ေဆာင္းပါးရွည္တေစာင္ ေရးလိုက္ပါသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ျပန္ၾကားေရးဌာန ဒု-၀န္ႀကီးက ဆင့္ေခၚပါသည္။ “ခင္ဗ်ားရဲ့ ေဆာင္းပါးကို သတင္းစာမွာ ထည့္ခြင့္မျပဳႏုိင္ပါ” ဟု ေျပာၿပီးမွ “ဒီစာမူပံုႏွိပ္ရင္ က်ဳပ္ပါျပဳတ္မွာ” ဟု ဆိုကာ အတြင္းေရးသတင္းမ်ားကို ေျပာရွာပါ၏။
စ်ာပနေကာ္မတီက ရုပ္ကလာပ္ကို အာဇာနည္ကုန္းတေနရာတြင္ျဖစ္ေစ၊ ေရႊတိဂံုေျခေတာ္ရင္း မိဘုရားေခါင္ႀကီး၏ ဂူအနီးတြင္ျဖစ္ေစ ျမဳပ္ႏံွပါရေစဟု အစိုးရထံပန္ၾကားသည္ကို ဦးေန၀င္းက စိတ္ဆိုးေၾကာင္းသိရပါသည္။ “ငါ့မယားေတာင္မွ ႀကံေတာမွာ ျမဳပ္ခဲ့တာ၊ ဒီေကာင္ႀကီးကိုလည္း ႀကံေတာမွာ ျမဳပ္ပေစေပါ့” ဟု အမိန္႔ခ်ပါသည္။ ဦးသန္႔၏ ဂုဏ္ရည္ကို နားလည္သူ ပညာေရးဌာန ဒု-၀န္ႀကီး ဦးေအာင္တင္က ဦးသန္႔၏ စ်ာပနေန႔တြင္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းပိတ္ေပးရန္ ၀န္ႀကီးအစည္းအေ၀းတြင္ အဆိုတင္သျဖင့္ ထို ဒု-၀န္ႀကီးကို ခ်က္ခ်င္း ရာထူးမွ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ပါသည္။
ဦးသန္႔၏ စ်ာပနသို႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရက လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမပို႔ပါ။ အမည္မေဖာ္လိုေသာ အစိုးရ၀န္ထမ္း (၁၇) ဦး၏ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြဟု ဆန္းၾကယ္ေသာ ပန္းေခြတခုကို ေတြ႔ရပါသည္။ မူလတန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းကလည္း ေက်ာင္းအမည္ႏွင့္ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြပို႔ေလရာ စစ္စံုေထာက္မ်ားက တရားခံမ်ားအျဖစ္ လုိက္လံစံုစမ္းပါသည္။ ရာထူးမွ ျပဳတ္ရသူ ဒု-၀န္ႀကီးဦးေအာင္တင္က သူ၏ အမည္ေရးထိုးထားေသာ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြပို႔ပါသည္။ သူ၏ သတၱိကို ခ်ီးက်ဴးရပါမည္။
ဒု-၀န္ႀကီးက တင္ေမာင္အား တိုးတိုးေျပာသကဲ့သို႔ အျခား၀န္ႀကီးမ်ားကလည္း ေျပာၾကဟန္တူပါသည္။ ဦးေန၀င္းက ဦးသန္႔အား သူ၏ မယားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္သည္ကို လူထုႀကီးက သိရွိၾကၿပီး ေဒါသူပုန္ထပါေတာ့သည္။
ဦးေန၀င္းအမိန္႔အရ ဦးသန္႔၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ႀကံေတာသခ်ႋဳင္းသို႔ ပို႔ေဆာင္သၿဂႋဳလ္ရာတြင္ အစုိးရက စစ္ထရပ္ကား (၁၅၀) လႉဒါန္းပါသည္။ စစ္စံုေထာက္မ်ားက စ်ာပနကို ထိန္းရန္ စီစဥ္သည္ ျဖစ္ပါသည္။ မရပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ သံဃာမ်ားက ေခါင္းကို လုၾကကာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ သယ္သြားၾကပါသည္။ စ်ာပနအခမ္းအနားသစ္ကို ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေရးတရားပဲြမ်ားႏွင့္ က်င္းပရာ လူထုႀကီးက တကၠသိုလ္ပရ၀ဏ္သို႔ က်ိတ္က်ိတ္တိုးစည္းကားကာ တက္ၾကပါ၏။
ေလးရက္မွ် တရားပြဲမ်ား က်င္းပေသာအခါ ဦးေန၀င္းသည္ လူထုႀကီးအား အရႈံးေပးရပါသည္။ မူလက စ်ာပနေကာ္မီတီပန္ၾကားသည့္အတုိင္း ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္၏ ေျခေတာ္ရင္းမွာ ျမဳပ္ႏွံခြင့္ေပးပါမည္။ ေခါင္းလုသူမ်ားကို အေရးမယူပါဟု ေၾကညာပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက လက္မခံပါ။ ဦးေန၀င္း ဗံုးခဲြဖ်က္ဆီးထားေသာ သမဂၢေျမကြက္တြင္ ဦးသန္႔ဗိမာန္ကို တည္ေဆာက္ၾကပါသည္။
အစိုးရကို မေက်နပ္သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္ကို လူထုႀကီးက သိသာထင္ရွားစြာ ဆႏၵျပၾကပါသည္။ တၿမိဳ႕လံုး တရားပဲြသြားျခင္း၊ ထမင္းထုပ္ပို႔ျခင္း၊ ရန္ပံုေငြလႉျခင္းတို႔သာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကပါသည္။ အစိုးရရံုးမ်ားပင္ ေျခာက္ကပ္သြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က သတၱိေကာင္းသူ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ အနည္းငယ္မွ်သာရွိပါက ဤအေရးအခင္းႏွင့္ ေန၀င္းအစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္အထိ အင္အားႀကီးပါသည္။ ဆယ္ရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔တြင္မွ နယ္မ်ားမွ ေခၚယူလာေသာ ႀကီးမားသည့္ စစ္တပ္ႀကီးျဖင့္ တကၠသိုလ္၀င္းကို သိမ္းကာ၊ ဦးသန္႔၏ ေခါင္းကို ေဖာ္ကာ ေရႊတိဂံုေျခရင္းတြင္ ဂူသြင္းၾကပါသည္။ အဓိကရုဏ္းမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားသျဖင့္ လူ (၇၀၀၀) ေက်ာ္ ဖမ္းရပါသည္။ မႏၲေလးတြင္ လူ (၄၅၀) ဖမ္းရပါသည္။
ဦးေန၀င္းေပးေလ်ာ္ရေသာ တန္ဖိုးမွာ ႀကီးမားလွပါသည္။ သူရဲေကာင္းႀကီးကို ၀န္တိုေဒါသျဖင့္ မတန္မရာ မိမိဇနီးႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္မႈ ျပဳမိသည့္သတင္းသည္ ကမၻာ့သတင္းစာမ်ားတြင္ ပါရွိခဲ့သျဖင့္ ေစာေစာက သူ႔ကို အထင္ႀကီးမိသူမ်ားပင္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကပါေတာ့သည္။ ။
No comments:
Post a Comment