၁၉၄၈ ခု ႏွစ္ဆန္း၌ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားသံ႐ံုးမ်ား လာေရာက္လာၾကေသာ အခါတြင္ သူတို႔ႏုိင္ငံမ်ား အေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔ႏုိင္ငံ၏ မူ၀ါဒမ်ားကို ၀ါဒျဖန္႔ၾကရန္အတြက္ သံ႐ံုးတုိင္းက သတင္း လႊာအမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ၾကသည္။ ျမန္မာသတင္းစာမ်ားတြင္ ထိုသတင္းမ်ား ေဖာ္ျပရန္အတြက္ သံ႐ံုးမ်ားက ျမန္မာ သတင္းစာဆရာမ်ားကို ပလူးၾကရာတြင္ ပထမ အရက္ေသစာမ်ားႏွင့္ ဆဲြေဆာင္မိတ္ဖဲြ႔သည္။ ႏုိင္ငံျခား အရက္ အေကာင္းစားႏွင့္ ဧည့္ခံသည့္ သံ႐ံုးၾကက္ၿမီး ပါတီမ်ားတြင္ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးၾကရာမွ ဆရာအေတာ္မ်ားမ်ား သိကၡာက်ၾကရရွာသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ အခေၾကးေငြလက္ခံၿပီး သံ႐ံုး၀ါဒျဖန္႔သတင္းမ်ား ပံုႏွိပ္ၾကသည္အထိ သိကၡာပ်က္ကုန္ၾကသည္။ အယ္ဒီတာတို႔က ေရာင္းစားသည္လည္း ရွိသည္။ ပိုင္ရွင္ကိုယ္တုိင္က ေရာင္းစား သည္လည္း ရွိသည္။
သတင္းလႊာအမ်ား အယ္ဒီတာမ်ား၏ စားပဲြသို႔ ဘာသာျပန္ၿပီး အသင့္ေရာက္လာၾကသည္။ အေမရိကန္ႏွင့္ အဂၤလိပ္သံ႐ံုးတို႔ ထုတ္ျပန္ေသာ သတင္းလႊာမ်ားတြင္ သတင္းအခ်က္အလက္အမ်ား ပါရွိေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ပံုႏွိပ္သူမ်ားသည္။ ႐ုရွသံ႐ံုးက ထုတ္ေပးေသာ Tass သတင္းလႊာႏွင့္ ျပန္တမ္းအမ်ားတို႔တြင္မူ ေခါင္းႀကီးစတာ လင္၏ အေတြးအေခၚမ်ား၊ မိန္႔ခြန္းရွည္ႀကီးမ်ားကို အသားေပးၿပီး အတံုးလိုက္ အတစ္တိုက္ ၀ါဒျဖန္႔သျဖင့္ သတင္းစာမ်ားက အသံုးမျပဳႏိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ ႐ုရွသံ႐ံုးက ျမန္မာကြန္ျမဴနစ္ အဆက္အႏြယ္မ်ားကို စည္း႐ံုးၿပီး ၀ါဒျဖန္႔တုိက္ပဲြ စတင္ဆင္ႏႊဲေလသည္။ သတင္းစာေလာကတြင္ ျမန္မာလက္၀ဲဆရာ မ်ားမ်ားမရွိ ေသာေၾကာင့္ သတင္းစာႀကီးမ်ားတြင္ မတိုးႏိုင္သျဖင့္ လက္၀ဲဂ်ာနယ္၊ လက္၀ဲစာအုပ္မ်ား အမ်ားအျပား ထြက္လာခဲ့၏။
တိုးတက္ေသာသူမ်ားဟု မိမိကိုယ္မိမိ သိဒၶိတင္ထားၾကသည့္ လက္၀ဲဆရာမ်ား၏ ပံုႏွိပ္တုိက္အမ်ား ထြန္းကား လာေသာအခါ ေငြပင္ေငြရင္း မည္သို႔မည္ႏွယ္ ရရွိလာၾကသည္ကို စာေပေလာက၌ တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုး ေမးျမန္းၾကသည္။ အေျဖကို မသိႏုိင္ၾကပါေပ။
စာေပတုိက္တြင္ ပိုမုိေျခသြက္သူမွာ အေမရိကန္သံ႐ံုးျဖစ္သည္။ ႐ုရွသံ႐ံုးက လက္၀ဲ၀ါဒီတို႔ကိုသာ စိတ္ခ် ယံုၾကည္ၿပီး အလုပ္ေပးသည္။ အေမရိကန္သံ႐ံုးကမူ ေငြလိုခ်င္သူ စာေပေလာကသားတုိင္းကို ကူညီသျဖင့္ ဧရာမ လက္၀ဲဆရာႀကီးမ်ားပါ ကန္သံ႐ံုးႏွင့္ တိတ္တိတ္ခိုး ဆက္သြယ္ၾကၿပီး အေမရိကန္၀ါဒျဖန္႔ ဘာသာျပန္ စာအုပ္မ်ား ျပဳစုၿပီး ေငြယူၾကသည္။
စစ္ေအးတိုက္ပဲြႀကီး၌ အေမရိကန္တို႔ ပထမဆံုး ေအာင္ပဲြရေသာ စာအုပ္မွာ “လြတ္လပ္ေရးကို ေ႐ြးတယ္ေဟ့” ဟူေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ကေနဒါျပည္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ ႐ုရွသံ႐ံုးမွ ႐ုရွသံအရာရွိတဦးက ႏုိင္ငံေရးခုိလံႈခြင့္ ေတာင္းၿပီး အေနာက္အုပ္စုဘက္၀င္သည့္ အေၾကာင္းကို ျမန္မာဘာသာျပန္ဆိုထားသည္။ သံ႐ံုးက ေငြေပးၿပီး ပံုႏွိပ္ေသာစာအုပ္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကေစကာမူ လူႀကိဳက္မ်ားသည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကပင္ လက္၀ဲညီၫြတ္ေရး ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္ ခ်မွတ္ေနရသည္အထိ လက္၀ဲမိုးေကာင္းေနခ်ိန္ တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ႏုိင္ငံတို႔သည္ ေလာကနိဗၺာန္ဟု လက္၀ဲဆရာတို႔က ယံုၾကည္ၾကေလသျဖင့္ နိဗၺာန္တြင္ မေပ်ာ္ႏိုင္သျဖင့္ ထြက္လာသည္ဆိုျခင္းမွာ ဆန္းေနသျဖင့္ လူထုက ၀ယ္ယူေလ့လာၾကသည္။
စာအုပ္သာမက ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားပါ ထြက္လာေသာအခါ ၾသဇာႀကီးမားေသာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက စာအုပ္ေရာ ႐ုပ္ရွင္ကိုပါ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္တုိက္ခိုက္ၾကသည္။ စာအုုပ္ထုတ္ေသာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာက ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ ေရး ေဆာင္းပါးမ်ားကိုပါ ေဖာ္ျပသျဖင့္ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာကို မီး႐ႈိ႕ဆႏၵျပပဲြ မၾကာခဏ က်င္းပေလ့ရွိၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ “ေမာင္” ဟူေသာ ကေလာင္အမည္ႏွင့္ ဆရာဦးထြန္းေဖ ေရးသားေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို သူတို႔က ကန္႔ကြက္ၾကသည္။
စာအုပ္တအုပ္ စံြသြားသျဖင့္ အေမရိကန္သံ႐ံုးက တအားတက္ၿပီး စာအုပ္လုပ္ငန္းတြင္ ေငြသြန္ကာ တိုက္ေလ ေတာ့သည္။ အေရွ႕ဆီက ေလနီၾကမ္းစာအုပ္ စေသာ ကြန္ျမဴနစ္ေလာက ငရဲျပည္ျဖစ္ပါသည္ဟု စာအုပ္အမ်ား ကို တရၾကမ္းထုတ္ေတာ့သည္။ တဆက္တည္းပင္ ႏုိင္ငံေရးစာအုပ္မ်ားသာမက အေမရိကန္၀တၳဳမ်ားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈစာအုပ္မ်ားကိုပါ ျမန္မာဘာသာျပန္ေစၿပီး ထုတ္ေ၀ေတာ့၏။
အေမရိကန္သံ႐ံုးက သူတုိ႔၏ အေမရိကန္စာအုပ္တအုပ္ကို ဘာသာျပန္ၿပီး ပံုႏွိပ္ကာ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္ တင္ကာ ေရာင္းခ်လွ်င္ ဘာသာျပန္ခႏွင့္ စကၠဴဖိုး၊ ပံုႏွိပ္ခ အားလံုးတုိ႔ကို ပိုပိုမိုမို ေပးေလ့ရွိသည္။ ပံုႏွိပ္သူအဖို႔ မိမိသည္ ယင္းစာအုပ္ကို ပံုႏွိပ္ေရာင္းခ်သည္မွာ မွန္ကန္ပါသည္ဟု သက္ေသခံအျဖစ္ သံ႐ံုးသို႔ စာအုပ္ေရ (၃၀၀) သာ အခမဲ့ ေပးရသည္။ စာအုပ္ေစာင္ေရ (၃၀၀၀) သို႔မဟုတ္ (၅၀၀၀) ခန္႔ ပံုႏွိပ္ကာ ေရာင္းၾကရေလ့ ရွိသည္။
ေစာေစာပိုင္းက စာအုပ္ေကာင္းမ်ားကို ဆရာေကာင္းတို႔က ဘာသာျပန္ၾကသျဖင့္ စာအုပ္ေကာင္းအမ်ား ထြက္လာေသာေၾကာင့္ လူႀကိဳက္မ်ားၿပီး ေရာင္းေကာင္းၾကသည္။ ထုတ္ေ၀သူအဖို႔ သံ႐ံုးစရိတ္ႏွင့္ ပံုႏွိပ္ၿပီး လူထုကို ေရာင္းစားၾကရေသာေၾကာင့္ အျမတ္အစြန္း ႏွစ္ဆမက ရၾက၏။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေရအတြက္က မ်ားျပားလာသျဖင့္ အရည္အေသြးညံ့ဖ်င္းသည့္ စာအုပ္အမ်ား ထြက္လာ ေသာေၾကာင့္ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္ ၀ယ္သူနည္းပါးလာသည္။
နာမည္ရ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားက ဘာသာျပန္အလုပ္အမ်ားကို လက္ခံၿပီး လက္သင္ဆရာငယ္ကေလးမ်ားကို တဆင့္ခိုင္းကာ ေခါင္းပံုျဖတ္ၾကေလသျဖင့္ အရည္အေသြးက ပိုမိုက်ဆင္းသည္။ ထိုအခါတြင္ ထုတ္ေ၀သူတို႔ အဖို႔ ပိုမိုၿပီး အျမတ္ႀကီးစားၾကရျပန္၏။ စာအုပ္ေရ (၅၀၀၀) ပံုႏွိပ္ၿပီး ေရာင္းပါသည္ဟု စာရင္းတင္ကာ စာအုပ္ (၃၀၀) တိတိသာ ပံုႏွိပ္ၾကၿပီး သံ႐ံုးသို႔ တင္ျပၾကကာ ေငြထုတ္ယူၾကသည္။ သံအရာရွိမ်ားကလည္း စာအုပ္ (၃၀၀) ခန္႔ကို လက္ခံၿပီး အိုေကဆိုကာ အုပ္ေရ (၅၀၀၀) အတြက္ေငြေပးၾကသည္။ အေမရိကန္သံအရာရွိ မ်ားကလည္း ႐ြံ႕႐ုပ္မ်ားမဟုတ္ေလသျဖင့္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈမ်ား ေပၚေပါက္ျဖစ္ပြားလာၾကသည္။
စာအုပ္ (၃၀၀) ပံုႏွိပ္သည္ႏွင့္ စာအုပ္၀ယ္သူမ်ားႏွင့္ ဆိုင္မ်ားကို ခ ရန္ မလိုပါဘဲႏွင့္ စာအုပ္ (၅၀၀၀)အတြက္ ေငြရရွိႏုိင္ေသာ ပဲြေတာ္ႀကီးက်င္းပေနသျဖင့္ စာအုပ္ထုတ္ေ၀သူမ်ား မိႈလိုေပါက္ပြားလာေတာ့၏။ လစာႏွင့္ အခြင့္အေရးေကာင္းေကာင္းရသူ သံ႐ံုး၀န္ထမ္း ျမန္မာမ်ားပါ အလုပ္မွ ထြက္ၿပီး ပံုႏွိပ္တုိက္ေထာင္ၾကသည္ အထိ ဧရာမပဲြေတာ္ႀကီးပါေပ။ ရလာဒ္မွာ ဘာသာျပန္စာအုပ္လုပ္ငန္း ပ်က္စီးသြားေလေတာ့၏။
႐ုရွသံ႐ံုးကလည္း အ႐ံႈးမေပး။ ႐ုရွသာသာမွ အဂၤလိပ္သာသာျပန္ၿပီး စာအုပ္မ်ားကို ျမန္မာဘာသာျပန္ေစကာ စာအုပ္အမ်ား ထုတ္ေ၀သည္။ လက္၀ဲစာေရးဆရာႀကီးမ်ားက ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားျဖစ္သည့္ ႐ုရွသံ႐ံုးကို မညႇာၾက ေခ်။ အေမရိကန္သံ႐ံုးတြင္ ျဖစ္ေနသည့္နည္းတူ စာအုပ္ေရ လိမ္လည္ျပသၿပီး ႐ူဘယ္ေငြမ်ားကို ေခၽြယူၾက ေလသည္။
႐ုရွ္သံ႐ံုးက အေမရိကန္သံ႐ံုးထက္ တမူးသာသည္။ ႐ုရွျပည္တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ပံုႏွိပ္သည့္ စာအုပ္မ်ား ကို ျမန္မာစာအုပ္ေစ်းတန္း၌ သြန္ခ်ၿပီး ေရာင္းႏုိင္ၾကသည္။ ႐ုရွတြင္ စာအုပ္လုပ္ငန္းမွာ ျပည္သူပိုင္ ျဖစ္သျဖင့္ မာ့က္စ္-လီနင္-စတာလင္ ၀ါဒစာအုပ္မ်ားကို ေစ်းေပါေပါႏွင့္ အ႐ံႈးခံကာ ေရာင္းေလ့ရွိသည္။ စကၠဴေကာင္း သားေရဖံုး စာအုပ္ထူႀကီးမ်ားကို တမူးတပဲေစ်းႏွင့္ ခ်ေရာင္းသည္။ စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ီသူ လက္၀ဲေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အဖို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း သူေဌးႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္ကို ျမင္ၾကရသည္။
တ႐ုတ္နီ သံ႐ံုးဖြင့္ေသာအခါတြင္လည္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေမာ္စီတုန္း၏ အေတြးအေခၚစာအုပ္အမ်ား ပလူပ်ံမွ် ထြက္လာေလသည္။ တ႐ုတ္နီသံ႐ံုးက အေမရိကန္နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ႏွင့္ ႐ုရွားၾသဇာလႊမ္း၀ါဒတို႔ကို စစ္ေၾကညာေသာ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ပံုႏွိပ္သည့္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္စာအုပ္မ်ားကို လမ္းေဘးမွာ ခ်ေရာင္းသည္။ သားေရဖံုး ေရႊစာလံုးႏွင့္ စာအုပ္ထူႀကီးမ်ားကို တမူးတပဲႏွင့္ ၀ယ္ယူဖတ္႐ႈႏိုင္ၾကသည္။ အေမရိကန္တြင္ စာအုပ္ေစ်းက ႀကီးမားေသာေၾကာင့္ အေမရိကန္သံ႐ံုးက ႐ုရွႏွင့္ တ႐ုတ္သံ႐ံုးကို မၿပိဳင္ႏိုင္ဘဲ အ႐ံႈးေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္ အဂၤလိပ္စာနယ္ဇင္းေတြက လူႀကိဳက္မ်ားၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရးစာအုပ္ကုန္သည္ မ်ားက တင္သြင္းေရာင္းခ်ၾကသျဖင့္ ၾသဇာမက်ေပ။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္အစိုးရက ႏုိင္ငံေရးစာအုပ္မ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္၀တၱဳစာေပမ်ားကို တ႐ုတ္ျပည္ တြင္းရွိ ျမန္မာစာတတ္သူမ်ားကို အသံုးျပဳကာ ျမန္မာဘာသာျပန္ၿပီး တ႐ုတ္ျပည္မွာပင္ ျမန္မာစာလံုးမ်ားႏွင့္ စာစီကာ ပံုႏွိပ္ေသာ ျမန္မာစာအုပ္မ်ားကို တင္သြင္းေရာင္းခ်လာေတာ့သည္။
ထိုအခါ စာေပ၀ါဒျဖန္႔ စစ္ပဲြတြင္းသို႔ တင္ေမာင္ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္မိေတာ့သည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ စိုးရိမ္ ေသာကပြားၿပီး ရင္ေလးမိပါသည္။ ျမန္မာစာအုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ပံုႏွိပ္ၿပီး တင္သြင္းေရာင္းခ် ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာစာအုပ္ ထုတ္ေ၀မႈလုပ္ငန္း ပ်က္ျပားသြားႏုိင္သည့္ အႏၱရာယ္ကို ျမင္မိသည္။ ထိုထက္ အေရးႀကီးသည္မွာ အနာဂတ္ျမန္မာစာေပေလာကကို တ႐ုတ္ၾသဇာလႊမ္းမိုးႏုိင္သည့္ နိမိတ္ကို ျမင္မိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တင္ေမာင္က ေၾကးမံုသတင္းစာတြင္ စာအုပ္လုပ္ငန္းအေျခအေနကို ေဆာင္းပါးေရးသားၿပီး “ျပည္ပတြင္ ျမန္မာဘာသာႏွင့္ ပံုႏွိပ္ထုတ္လုပ္ေသာ ျမန္္မာစာအုပ္မ်ားကို တင္သြင္းခြင့္ ပိတ္ပင္ေပးပါ” ဟု အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္မွ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္က အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္းက ႏွစ္ျပည္ေထာင္ နယ္နိမိတ္စာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုကာ တ႐ုတ္ႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရး တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ စစ္အစိုးရက ေၾကးမံုကို ရန္ရွာေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
သို႔ေစကာမူ စစ္တပ္က ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို စစ္မ်က္ႏွာတုိင္းမွ တုိက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည့္ အတုိင္း ေတာင္းဆိုခ်က္ ေရးၿပီး တပတ္အတြင္းမွာပင္ “ျပည္ပတြင္ ထုတ္လုပ္ေသာ ျမန္မာဘာသာစာအုပ္မ်ားကို တင္သြင္းခြင့္ ပိတ္သည္” ဟု အစိုးရက အမိန္႔ထုတ္ေလသည္။ အမိန္႔အရ ခရစ္ယာန္သာသာ၀င္မ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံျခားတြင္ ထုတ္လုပ္သည့္ သမၼာက်မ္းစာ စာအုပ္မ်ားပါ တင္သြင္းခြင့္ပိတ္သြားေသာေၾကာင့္ ဘာသာေရးအဖဲြ႔မ်ားက ပန္ၾကားသျဖင့္ ႁခြင္းခ်က္ႏွင့္ သြင္းေစရသည္။
အေမရိကန္ေဒၚလာ၊ ႐ုရွ႐ူဘယ္ႏွင့္ တ႐ုတ္ယြမ္ဒဂၤါးမ်ား သြန္းေလာင္းၿပီး ျမန္မာစာနယ္ဇင္းေလာကႀကီးကို ၀င္ေရာက္၀ယ္ယူၾကရာ၌ အင္အားအႀကီးဆံုးမွာ ၀မ္ဒဂၤါးျဖစ္သည္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားျပည္ သံ႐ံုးက သူတို႔ မဟာေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကင္အီဆြန္းကို ျမန္မာလူထုႀကီးက ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၾကေစရန္ ပန္းတုိင္ျပဳၿပီး ၀မ္ေငြ စကၠဴမ်ားကို ေရကဲ့သို႔ ျဖဳန္း၏။ ျမန္မာစာနယ္ဇင္း မွန္သမွ်တို႔တြင္ အခေၾကးေငြေပးၿပီး ေၾကာ္ျငာအျဖစ္ ပံုႏွိပ္ ေပးႏုိင္သမွ် စာမ်က္ႏွာျပင္ကို ၀ယ္ယူၿပီး ကင္အီဆြန္း၏ ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႕ ေၾကာ္ျငာမ်ားကို ပံုႏွိပ္ေစသည္။
သူတို႔ ဦးတည္ခ်က္အတုိင္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကင္အီဆြန္း၏ ပံုေတာ္ကို စာနယ္ဇင္းတိုင္းတြင္ ေဖာ္ျပထား ၾကေလသျဖင့္ လူသိမ်ားႏိုင္ေစကာမူ ျမန္မာလူထုအေပၚမွာ ၾသဇာတစိတ္တမႊာမွ မလႊမ္းရွာပါ။ ၁၊ ေခါင္းေဆာင္ ႀကီး၏ အေတြးအေခၚမ်ားက မ်ားစြာ ထုိင္းမႈိင္းသည္။ ၂၊ မူလက ညံ့ဖ်င္းထုိင္းမိႈင္းသည့္ စာမ်ားကို သံ႐ံုးက ၀ယ္ယူခန္႔ထားသူ ကြန္ျမဴနစ္ဘာသာျပန္ဆရာမ်ားက အရည္အေသြးကင္းမဲ့ေသာေၾကာင့္ သံ႐ံုးမွ ထုတ္သမွ် စာမ်ားကို လူထုက နားမလည္ၾကေခ်။ ၃၊ ထိုအခ်ိန္က ကုန္ထုပ္စကၠဴ လြန္စြာ ရွားေသာေၾကာင့္ ကင္အီဆြန္း ၀ါဒ သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔ အေကာင္းဆံုး ကုန္ထုပ္စကၠဴသာ ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။
မည္သို႔ဆိုေစကာမူ ဖြ႔ံၿဖိဳးစည္ပင္ၿပီး အင္အားခုိင္မာေသာ ျမန္မာစာေပကို ႏုိင္ငံျခားသံ႐ံုးမ်ားက ပ်က္စီးေစ ေအာင္ ဖ်က္စီးျခင္းမျပဳႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း စာေပေလာကသား အမ်ားကိုမူ ပ်က္စီးေစေပသည္။ ။
No comments:
Post a Comment