“ဗမာသတင္းစာေလာကအဖို႔ ထိေရာက္ဆန္းၾကယ္ေသာ သတင္းေခါင္းစဥ္မ်ားကို စတင္တီထြင္ သံုးစဲြသူမွာ ဗမာ့ေခတ္အယ္ဒီတာ ဦးအုန္းျမင့္ ျဖစ္သည္” ဟု ျမန္မာသတင္းစာေလာက က သိၾကသည္။ ဆန္းျပားလွေသာ သူ၏ ေခါင္းစဥ္တပ္နည္းကို သတင္းစာအမ်ား အသံုးမျပဳၾကေစကာမူ သူ၏နည္းသည္ တဘာသာ ျဖစ္သည္။ သူတည္းျဖတ္ေသာ ဗမာ့ေခတ္သည္ အျခားသတင္းစာမ်ားႏွင့္ မတူ တမူကဲြသည္ဟု လက္ခံၾကသည္။ သာမန္ သတင္းတပုဒ္ကို သူက ေခါင္းစဥ္တပ္လုိက္သည္ႏွင့္ သတင္းထူး သတင္းဆန္းျဖစ္လာေလ့ရွိသည္။ ေခါင္းစဥ္ အတပ္ေကာင္းေသာေၾကာင့္ သတင္း၏ ဂယက္ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရင္ဆုိင္ရသည္လည္း ရွိ၏။
ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ တည္ေဆာက္စကာလ အစည္းအေ၀းတြင္ အမတ္မင္းမ်ား၏ လစာႏွင့္ ေန႔တြက္ အစည္းအေ၀း စရိတ္မ်ားကို တင္သြင္းအတည္ျပဳစဥ္က အယ္ဒီတာမင္းက မ်ားလြန္းသည္ဟု ယူဆေလသျဖင့္ သတင္းကို ေဖာ္ျပေသာအခါတြင္ ေခါင္းစဥ္၌ “အလိုဘုရား လန္႔စရာပါလား” ဟု တပ္ေလသည္။ ယင္းသို႔ ေ၀ဖန္ခ်က္ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ သတင္းေဖာ္ျပထားသည္ကို အစိုးရအမတ္မ်ားေရာ၊ အတိုက္အခံအမတ္မ်ားကပါ မေက်မနပ္ျဖစ္ၾကၿပီး အျပစ္ေပးရန္အတြက္ စည္းေ၀းၾကသည္။ အစည္းအေ၀းမွာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းေထာက္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မတက္ရဟု (၆) လတိတိ ျပစ္ဒဏ္ခတ္ရန္ လႊတ္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္သည္။
ႏုိင္ငံေရး သတင္းသာမဟုတ္၊ သာမာန္သတင္းမ်ားတြင္လည္း ေခါင္းစဥ္ေကာင္းပါက အသက္၀င္လာေလ့ ရွိသည္။ တေန႔သားတြင္ ဦးအုန္းျမင့္က သတင္းစာမ်က္ႏွာဖံုးတြင္ ေဖာ္ျပႏိုင္သည့္ သတင္းေကာင္းမရွိသျဖင့္ စိတ္ညစ္ေၾကာင္း ညည္းညဴေသာေၾကာင့္ တင္ေမာင္က မိမိေထာက္လွမ္းထားေသာ သတင္းတပုဒ္ကို ဟာသကြက္ေဖာ္ကာ ေရးသားၿပီး ေတးတပုဒ္ႏွင့္ ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ေပးလိုက္သည္။
သတင္းမွာ ဆန္းလွသည္မဟုတ္၊ ရန္ကုန္တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္တြင္ ရွိၿပီးေသာ ျခေသၤ့ႀကီးအတြက္ ႏုိင္ငံျခားက မွာယူတင္သြင္းခဲ့ေသာ ျခေသၤ့မကေလး ေရာက္လာေၾကာင္း သတင္းျဖစ္၏။ ျခေသၤ့ (၂) ေကာင္ကို မိတ္လႊတ္ ေသာအခါတြင္မူ ငယ္ရြယ္သူ အမကေလးက လူပ်ိဳႀကီး ကိုျခေသၤ့ကို အကပ္မခံေသာေၾကာင့္ ေလွာင္အိမ္ခဲြထား ရသည့္ သတင္းႏွင့္ ဓာတ္ပံုသာ ျဖစ္၏။ “လူပ်ိဳစကားေျပာတဲ့ ကိုကိုကာလသားေခ်ာရယ္ … ကေလးစိတ္မို႔ ပ်ိဳနားမလည္.. ခင္ဟာ ငယ္ေသးတယ္” ဟု ေခါင္းတပ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုသီခ်င္းေခါင္းစဥ္ကို အယ္ဒီတာက တလံုးတပါဒမွ မျပင္ဘဲ ေအာက္ကျမစ္ကေလး တတို႔သာ တို႔ေပးလိုက္႐ံုႏွင့္ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္း ျဖစ္လာေတာ့ သည္။ အယ္ဒီတာက “ခင္ဟာငယ္ေသးတယ္” ဟူေသာ စာပိုဒ္တြင္ ခင္စာလံုးေအာက္တြင္ ေအာက္ကျမစ္ တုိ႔လိုက္သျဖင့္ “ခင့္ဟာ ငယ္ေသးတယ္” ဟု ၀က္၀က္ကဲြ ပဲြက်ေသာ သတင္းႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ႏိုင္ငံေရးသတင္းေခါင္းစဥ္တို႔ကိုလည္း အသက္၀င္ေအာင္ အသက္သြင္းေပးရသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၀င္မ်ား က စစ္တပ္အားကိုးရွိေသာေၾကာင့္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အရြာရြာတြင္ လာဘ္စားမႈမွ လုယက္မႈအထိ က်ဴးလြန္ၾကသည္။ လူထုအား ႏွိပ္စက္မႈမ်ား တိုးမ်ားလာေသာအခါတြင္ ဗမာ့ေခတ္၌ သူတုိ႔၏ အမႈသတင္းမ်ား ေခါင္းစဥ္တပ္တုိင္း “ျပန္” ဟူေသာ ႀကိယာ၀ိေသသနကို ဆက္ကာ ေရးေလ့ရွိ၏။ ယခုအမႈတြင္သာ ခိုးသည္မဟုတ္၊ ယခင္က လည္း ခိုးေနက်ျဖစ္သည္ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ေပါက္ေလေအာင္ “လာဘ္စားျပန္ၿပီ”၊ “ခိုးျပန္ၿပီ” စသည္ျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ တပ္ကာ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေလ့ရွိသည္။ သတင္းစာမ်ားက ေရးဖန္မ်ားလာေသာအခါတြင္ ဆိုရွယ္လစ္မ်ားမွာ စစ္တပ္က ေထာက္ခံေစကာမူ ေရြးေကာက္ပဲြမ်ားတြင္ လူထုက ေက်ာခုိင္းၾကသျဖင့္ အေရးနိမ့္ၾကရေတာ့ သည္။
ထိုအခါ ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဗမာ့ေခတ္တြင္ ေဖာ္ျပေသာ သတင္းမ်ားသည္ အျခားသတင္းစာ သတင္းမ်ားႏွင့္ အတူတူ ျဖစ္ပါလ်က္ သူတို႔ ပိုမိုနစ္နာေစရန္အတြက္ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ဆဲေရးသည္ကို မေက်နပ္ၾက ေၾကာင္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို တုိင္ၾကေလသည္။
တခ်ီတြင္ ဆိုရွယ္လစ္တဦးက သိသာထင္ရွားစြာ က်ဴးလြန္ေသာ မတရားညစ္ပတ္မႈ သတင္းတခုကို ေဖာ္ျပရာ တြင္ ဗမာ့ေခတ္ အယ္ဒီတာက ေခါင္းစဥ္မတပ္ဘဲ အျဖဴကြက္လပ္ႏွင့္ ေဖာ္ျပၿပီး “ဗမာ့ေခတ္ေခါင္းစဥ္မ်ားကို မေက်နပ္ေၾကာင္း၊ တုိင္တန္းေသာေၾကာင့္ ယခုသတင္းကို ေခါင္းစဥ္မတပ္၀ံ့ပါ။ စာဖတ္ပရိသတ္တို႔ပင္ဘာသာ ေခါင္းစဥ္တပ္ၾကပါ” ဟု ေဖာ္ျပသျဖင့္ မေကာင္းသတင္း ပိုထင္ရွားေစေသာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔မွာ ဆတ္ဆတ္ခါ နာၾကရျပန္သည္။ ဗမာ့ေခတ္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီတို႔ ပဋိပကၡႀကီးထြားလာေသာအခါတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ဗမာ့ေခတ္အဖဲြ႔သားမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးလိုသည္ဟု အေၾကာင္းၾကားသျဖင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အား ေန႔လည္စာဖိတ္ကာ ဧည့္ခံရေလသည္။ အယ္ဒီတာတဖဲြ႔လံုးကို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေရးၾကပါဟု သူက ေမတၱာ ရပ္ရာတြင္ “ဗမာ့ေခတ္က အစုိးရကို ဖိၿပီးဆဲေနသည္” ဟု ေ၀ဖန္၏။ “ဦးတို႔အစိုးရဘက္ကလဲ ျပန္ေရးႏုိင္ပါ တယ္” ဟု တင္ေမာင္က ျပန္ေျပာမိသည္။
“မင္းတို႔ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔အတူ ဦးတုိ႔ဘက္က ေဆာင္းပါးကိုပါ ယွဥ္ၿပိဳင္ပံုႏွိပ္ ေပးမယ္လား” ဟု သူက ေမးေသာအခါတြင္ “ဘာလို႔မေပးရမွာလဲ” ဟု တညီတညာေျဖၾကသည္။
ေနာက္တေန႔က စတင္ကာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာတြင္ ေဆာင္းပါးရွင္အသစ္တဦးတိုးလာေတာ့သည္။ ကေလာင္ အမည္က “သမိန္ဗရမ္း” ဟူ၏။ စာေရးဆရာ ဦးႏုက သမိန္ဗရမ္း က႑ကို ေန႔စဥ္ေရးသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုယ္ တုိင္ ေဆာင္းပါးရွင္အသစ္ျဖစ္သည္ ဟူသည္ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားရသည္။ ယခုမွ ဖြင့္ေျပာႏုိင္ေပၿပီ။ ဦးႏုအလုပ္မ်ား ေသာအခါတြင္ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္အျဖစ္ သြားရမည့္ အတြင္း၀န္ ဦးသန္႔ ေရးသည္။ ျမင္းစီးၿပီး ဓားထမ္းထားသည့္ ႐ုပ္ေျပာင္ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ေရးသားေသာ သမိန္ဗရမ္းလည္း ဓားစြမ္းမထက္ရွာေပ။
ဆိုရွယ္လစ္မ်ားႏွင့္ သတင္းစာမ်ားသည္ တေန႔တျခား အေစးမကပ္ျဖစ္လာသည္။ သတင္းစာမ်ားကို ဥပေဒႏွင့္ ႏွိမ္နင္းရန္ ဆိုရွယ္လစ္တို႔က ဥပေဒႀကီးတခုကို လႊတ္ေတာ္တြင္ တင္ျပန္္သည္။ အသေရဖ်က္မႈ ဥပေဒျဖစ္၏။
တစံုတေယာက္သည္ ဂုဏ္သေရကို ပ်က္ေစေသာ စြပ္စဲြခ်က္မ်ား၊ ေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားကို အစုိးရ၀န္ထမ္းတဦးအား ရည္ရြယ္၍ ေရးသားပါက၊ ေဟာေျပာပါက ရာဇ၀တ္မႈကို က်ဴးလြန္သည္ မည္၏။ ယင္းရာဇ၀တ္မႈကို က်ဴးလြန္ သူအား ၀ရမ္းမပါဘဲ ဖမ္းဆီးအေရးယူရမည္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းဆိုသည္မွာ အစိုးရလခစား ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ အစိုးရ အဖဲြ႔၀င္၀န္ႀကီးမ်ား ပါ၀င္သည္ဟု ဥပေဒက ဆိုသည္။
ဥပေဒမွာ အလြန္ရွင္းသည္။ ၀န္ႀကီးတဦးကို ေ၀ဖန္ျပစ္တင္မႈသည္ အသေရပ်က္မႈအရာေျမာက္ပါက ခ်က္ခ်င္း ဖမ္းဆီး အေရးယူမည္ျဖစ္၏။ အမွန္အားျဖင့္ ၀န္ႀကီးတို႔သည္ အစိုးရ၀န္ထမ္းအစစ္ မဟုတ္ေပ။ အမ်ားျပည္သူ တို႔က အမတ္အျဖစ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခံရမွသာ ၀န္ႀကီးျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူတို႔ကို ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ ေရးသား ခြင့္ ပိတ္ပင္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတင္းစာမ်ားက ျပင္းထန္စြာ ကန္႔ကြက္ၾကေတာ့သည္။ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ႐ုပ္ေျပာင္မ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ၾကသည္။ သတင္းစာအားလံုးက အယ္ဒီတာအာေဘာ္မ်ား မေရးၾကဘဲ တပတ္ၾကာ ဟင္းလင္းထားကာ ကန္႔ကြက္ၾကသည္။ ဥပေဒဆိုးႀကီးကို အစီအစဥ္အတုိင္း ၁၉၄၉ ခု၊ ၾသဂုတ္လ (၂၁)ရက္ေန႔ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းတြင္ တင္သည္။ အတုိက္အခံ အမတ္မ်ားက သူတို႔အင္အားက နည္းပါးလြန္း သျဖင့္ ကန္႔ကြက္မဲေပးလွ်င္လည္း ႐ံႈးေလမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အစည္းအေ၀းခန္းမမွ ထြက္သြားၿပီး ဆႏၵျပကန္႔ကြက္ ၾကသည္။ ဖဆပလ အမတ္အားလံုး တညီတၫြတ္ မဲေပးၾကသျဖင့္ အႏုိင္ရကာ ဥပေဒအတည္ ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေတာ့သည္။ မဟုတ္ မတရားလြန္းေသာ ယင္းဥပေဒကို သတင္းစာမ်ားက ပိုမိုျပင္းထန္စြာ ကန္႔ကြက္ ၾကျပန္သည္။ ေနာက္ဆုံုးတြင္မွ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ ဖ်န္ေျဖ၏။ “ဒီမုိကေရစီဆိုတာ မိမိတို႔ အစုမဲ အမ်ားရရွိေသာေၾကာင့္ အႏုိင္ရတုိင္း မူမမွန္ေသာ ကိစၥကို မလုပ္သင့္ဘူး” ဟု ဆိုရွယ္လစ္မ်ားကို ေဟာေျပာၿပီး ဥပေဒကို ျပန္လည္႐ုပ္သိမ္း လုိက္၏။
တင္ေမာင္အဖို႔ ဤကဲ့သို႔ တရားမွ်တေသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရလက္ထက္တြင္ သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္ အရသာကို ခံစားရေသာ ရသကို ေမ့မရႏိုင္ပါေပ။ တိုက္ပဲြတပဲြ ေအာင္ရတုိုင္း ဖရဏပီတိ ဂြမ္းဆီ ထိ တစိမ့္စိမ့္ အရသာ ခံစားခဲ့ၾကရသည္။ ယင္းသို႔ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာမ်ားႏွင့္ ျပည္သူတို႔ ခံစားစံစားၾကရ ေသာ ဒီမုိကေရစီေခတ္ အရသာသည္ သက္တမ္းမရွည္ဘဲ ပ်က္စီးခဲ့ရသည္။
ႏိုင္ငံသစ္ တည္ေဆာက္ခ်ိန္၌ ႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္ စုန္းျပဴးမ်ား ေပၚခဲ့သကဲ့သို႔ ေဖာက္ျပန္ေသာ စာနယ္ဇင္း မ်ား ေပၚလာခဲ့သည္။ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ အေမရိကန္ႏွင့္ ႐ုရွတို႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိင္ တုိက္ခုိက္ၾကေသာ စစ္ေအးတုိက္ပြဲႀကီး ျမန္မာ့စစ္ေျမျပင္တြင္ လာေရာက္တိုက္ၾကသျဖင့္ ျဖစ္သည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာၿပီး ဒီမိုကေရစီ သမၼတႏိုင္ငံသစ္ တည္ေဆာက္စဥ္က ပထမႏွစ္အတြင္း တြင္ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္၊ တရုတ္၊ အိႏိၵယ၊ ျပင္သစ္၊ ယိုးဒယားႏွင့္ ရုရွႏုိင္ငံတို႔က အသိအမွတ္ျပဳၿပီး သံ႐ံုးမ်ား ဖြင့္ၾကရာမွ ဗမာ့စာနယ္ဇင္းေလာက ပ်က္စီးစျပဳလာေတာ့သည္။ သံ႐ံုးမ်ားက သူတို႔ႏုိင္ငံအေၾကာင္း ၀ါဒျဖန္႔ရန္ ေငြႏွင့္ ၀ယ္ၾကေလေသာေၾကာင့္ ေစ်းေပါသည့္ စာေပေလာကသားအခ်ိဳ႕ စတင္ပ်က္စီးရာမွ စာနယ္ဇင္း ေလာကႀကီး တခုလံုး ယိုင္လဲလာခဲ့သည္။ ။
No comments:
Post a Comment