Wednesday, July 11, 2007

တိုးတက္ႀကီးပြား မေလးရွား

တိုးတက္ႀကီးပြား မေလးရွား

က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ရဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ အေျခအေနေတြက လူငယ္ေတြကို ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဖန္တီးေပးေနသလို ျဖစ္ေနေတာ့ မေလးရွားကို အလုပ္လာလုပ္တဲ့ လူငယ္ေတြဟာ တေန႔တျခားတိုးပြားလို႔ လာေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ကို ေငြျပန္ပို႔ႏိုင္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕မပို႔ႏိုင္၊ တခ်ိဳ႕ အဆင္ေျပေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ အဆင္မေျပ၊ တခ်ိဳ႕ပါမစ္ရွိေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ မၾကာခဏ အဖမ္းခံရ။ ဟိုတေလာေလးက က်ေနာ့္လိုပဲ မေလးရွားမွာ အၾကာႀကီးေနခဲ့ဘူးၿပီး ဒိန္းမတ္ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာတေယာက္နဲ႔ စကားလက္ဆံုက်မိတယ္။ သူက သူဟာ “ကိုရဲခ်စ္” ပါတဲ့။ (မၾကာခဏရဲအဖမ္းခံရသူကို ျမန္မာေတြက “ရဲခ်စ္” လို႔ နာမည္ေျပာင္ေပးေလ့ရွိသည္) ႏွစ္စဥ္လို ရဲမိလိုက္၊ ပိုက္ဆံေပးလိုက္၊ ေထာင္က်လိုက္၊ နယ္စပ္ကို အသြန္ခံလိုက္၊ ျပန္၀င္လုိက္နဲ႔ ေနခဲ့ရင္း ေနာက္ဆံုးအဖမ္းခံရတဲ့ အေခါက္မွာ အသစ္ျပဌာန္းလိုက္တဲ့ ႀကိမ္ဒဏ္နဲ႔ မိသြားလို႔ တင္ပါးမွာ သံုးခ်က္မိလာတဲ့အတြက္ သူဟာ တပ္ၾကပ္ႀကီး အဆင့္ရွိပါသတဲ့။ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားကို ႀကိမ္ဒဏ္ေပးတဲ့ေန႔က တျခားျမန္မာဘယ္ႏွစ္ေယာက္အ႐ိုက္ခံရသလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ “အေယာက္ ေလးဆယ္”ေလာက္ရွိသတဲ့။ မေလးရွားမွာ ႀကိမ္ဒဏ္မိသူေတြနဲ႔၊ စကၤာပူကို ခိုး၀င္အလုပ္လုပ္လို႔ မိသြားၿပီး ႀကိမ္ ရုိက္ခံရသူေတြ အားလံုးဟာ တိုင္းျပည္ရ့ဲအနာဂတ္ေတြပါ။ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ႏွိပ္စက္ခံထားရရင္ ျမန္မာေတြ ေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားတခု ရွိပါတယ္။ ဘာတဲ့ “သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔” ဆိုတာေလ။ အခုေတာ့ “ရဲခ်စ္တင္ပါးမွာ ႀကိမ္ဒဏ္ေတြနဲ႔” လို႔ ျပင္ရေတာ့မယ္နဲ႔တူပါတယ္။

အခုဆို ႏုိင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ႀကိမ္ဒဏ္မိထားတဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ေလာက္ရွိေနၿပီလဲ။ က်ေနာ္ မသိပါ။ က်ေနာ္သိတဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေလး တေယာက္အေၾကာင္းကို ခံစားေရးဖဲြ႔ၿ့ပီး မေဟသီမဂၢဇင္း အတိုဆံုး၀တၳဳတိုစာတြဲ က႑ကို ပို႔လိုက္ေတာ့ စာမူေလး အေရြးခံရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း ေဖာ္ျပခံရတဲ့စာမူေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို တင္ေပးသြားပါမယ္။

(စာၾကြင္း။ ။ ကြာလာလမ္ပူမွာ က်ေနာ့္အသိ ေတြထဲက “ရဲႏုိင္” ဆိုသူ တေယာက္ရွိပါသည္။ တခါ သူနဲ႔ဆံုေတာ့ သူ႔မွာေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ေမာေနလို႔ ေမးၾကည့္ ေတာ့ လမ္းမွာ မီးတန္းပါသည့္ ရဲကားက သူ႔ေနာက္က လုိက္လာ၍ တိုက္တန္းလ်ားေတြၾကားျဖတ္၊ ဟုိင္းေ၀းလမ္းကို ေက်ာ္ကာ ေျပးလာရေၾကာင္း ႏွင့္ ထိုသို႔ မၾကာခဏ ေျပးရေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္က “မင္းက “ရဲႏုိင္” ဆိုတဲ့ နာမည္က စီးေနတယ္ကြ၊ နာမည္ေျပာင္းလုိက္ပါလား” ဟု စေတာ့ သူရီေန ပါသည္။ ေနာက္တဦးကိုလည္း ေတြ႔ဘူးပါေသးသည္။ ထိုစဥ္က သူက လူလတ္ပိုင္းေက်ာ္ လူႀကီးပိုင္းအရြယ္ နားေရာက္ေနၿပီ။ စကားလက္ဆံုက်ေနရင္း သူက “က်ေနာ္ေတာ့မေလးရွားမွာ ပါမစ္မရွိရင္ မေနရဲဘူးဗ်ာ။ ရဲဖမ္းခံရမွာ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ” ဟု ဆိုသည္။ က်ေနာ္က “ေနပါဦး ေနာင္ႀကီးက ျမန္မာျပည္မွာတံုးက ဘာလုပ္သလဲ” ေမးလိုက္ေတာ့ သူက “က်ေနာ္ ဒု-ရဲအုပ္ နဲ႔ အလုပ္ထြက္လာတာပါ” ဟု ဆို၍ ၿပံဳးစရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါေသးသည္။)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္ႀကီးမွာ တုိင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ မေလးရွားႏုိင္ငံ အတြက္ လုပ္အားလာေပးမယ့္ ျမန္မာေတြကေတာ့ ၀င္လာမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္ေနဆဲပါခင္ဗ်ား ။

4 comments:

Hteink Min said...

အရမ္းရမ္းကို
ေကာင္းတာပဲဗ်ာ
အစစ္အမွန္ေတြ ေရးသားထာတယ္

ကလိုေစးထူး said...

အကိုသက္ဦးေရ… ဟိုတေန႔ကတင္ ဒီဗီြဘီ ရုပ္သံမွာ မေလးေရာက္ ျမန္မာေတြရဲ့ အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ အခု အကို႔ ဘေလာ့ဂ္ကို လာေတာ့ ထပ္ဖတ္ရတယ္။ အကိုလဲ မၾကည့္ရေသးရင္ သြားၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ေရးစရာ တခုခုေတာ့ အကို႔အတြက္ ထပ္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ :)

Anonymous said...

ျပံဳးမိျပီး၊ရင္နာရတဲ့၀တၳဳတိုတပုဒ္လို့ခံစားရပါတယ္
ထပ္ေရးပါလို့တိုက္တြန္းပါတယ္

Thet Oo said...

အားေပးသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ထပ္မံႀကိဳးစားပါဦးမည္။