(၁၇) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးသတင္းစာရွင္းပြဲ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

အိမ္ေစာင့္အစိုးရတက္လာေသာအခါတြင္ ဗိုလ္တေထာင္၊ ေၾကးမံုႏွင့္ ရန္ကုန္သတင္းစာ တုိ႔ကို အျပစ္ရွာၿပီး ပိတ္ေလသည္။ အယ္ဒီတာမ်ားကို ေထာင္ဒဏ္ေပးၿပီး၊ သတင္းစာတိုက္မ်ားကို အစိုးရသိမ္းေစဟု စီရင္ ခ်မွတ္၏။
ေၾကးမံုပိတ္ေသာေန႔က တင္ေမာင္က မႏၱေလးၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေနသည္။ ရန္ကုန္တြင္ နံနက္ ေစာေစာ ရဲတို႔ သတင္းစာ တုိက္သို႔ ေရာက္လာကာ ပံုႏွိပ္စက္မ်ားကို ခ်ိပ္ပိတ္သည္။ တယ္လီဖုန္းသတင္းရလွ်င္ ရခ်င္း မီးရထားႏွင့္ ရန္ကုန္ ျပန္ခဲ့ရသည္။ အယ္ဒီတာ ဦးၾကည္ျမင့္ကို ဖမ္းသြားသည္ဟု တုိက္မွေျပာေသာ သတင္းအရ မိမိကိုပါ ရန္ရွာေလမည္ဟု စိတ္ထဲ၌ စႏုိးစေနာင့္ ရွိေသာေၾကာင့္ အိမ္သို႔ တုိက္႐ိုက္မျပန္ခဲ့ဘဲ ေရွာင္ခဲ့သည္။
တင္ေမာင္၏ မိသားစုသည္ သတင္းစာတုိက္ အေပၚထပ္တြင္ပင္ ေနၾကသည္။ အိမ္သို႔ တုိက္႐ိုက္မျပန္ေသးသည္ သာမက ရန္ကုန္ဘူတာအေရာက္ပင္ မစီးေတာ့ဘဲ သကၤန္းကၽြန္းဘူတာတြင္ ဆင္းခဲ့သည္။ ဘူတာမွ အငွားကားတစီး ကို ငွားကာ ၿမိဳ႕တြင္းရွိ မိတ္ေဆြတဦး၏ အိမ္တြင္ ခိုေနခဲ့သည္။ မိမိထင္သည့္အတုိင္းပင္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးတြင္ စစ္စံုေထာက္မ်ား ေစာင့္ေနၾကၿပီး သတင္းစာတုိက္ကိုလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္ဟု သိရသည္။
တိုက္ကို ခ်ိပ္ပိတ္ၿပီး အယ္ဒီတာ ဖမ္း႐ံုႏွင့္ မၿပီးဘဲ တင္ေမာင္ကိုပါ ဖမ္းရန္ ရွာေဖြေနၾကသည္ဆိုသျဖင့္ အမႈမရွိေသာ တင္ေမာင္အား ကိုကိုးကၽြန္းသို႔ ပို႔ရန္ ေသခ်ာေနေလၿပီ။
အိမ္ေစာင့္အစိုးရက တည္ေဆာက္ဖြင့္လွစ္ေသာ ကိုကိုးကၽြန္းစခန္းတြင္ ေျမာက္ျမားစြာေသာ လက္၀ဲ၀ါဒ ယံုၾကည္သူ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၫႇဥ္းဆဲ ေနသည္။ ကိုကိုးကၽြန္းေထာင္စခန္းသို႔ သေဘၤာမွန္မွန္ မသြားႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အစာေရစာ မျပည့္စံုသျဖင့္ အက်ဥ္းသားမ်ား ဆင္းရဲပင္ပန္းၾကေၾကာင္း၊ ငါးဖမ္းၿပီး စားေသာက္ ၾကရေၾကာင္း သတင္းမ်ားကို သိထားသျဖင့္ ထိုေထာင္စခန္းသို႔ မသြားလိုသည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။
တင္ေမာင္ကလည္း တင္ေမာင္ပင္။ မွန္သည္ ယူဆသည္ကို ေရး႐ံုမွ်မက မွန္သည္ထင္ရာကို ေျပာေလ့ ရွိသည္။ အိ္မ္ေစာင့္ အစိုးရအဖဲြ႔ တက္လာစက စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက သတင္းစာဆရာမ်ားကို ျပဳစုေသာ ဧည့္ခံပဲြတခုတြင္ `တပ္မေတာ္ရဲ့ အစြမ္းကို သိပါတယ္။ အစြမ္းထက္ပါလ်က္ (၁၁)ႏွစ္ ၾကာလာၿပီျဖစ္တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကို အၿပီးအျပတ္ မတုိက္တာဟာ သူပုန္သူကန္ေတြကို ေမြးျမဴထားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္´ ဟု ေ၀ဖန္မိသည္။
စားပဲြမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထုိင္ၿပီး ခပ္ေအးေအးနားေထာင္ေနသူ အသားျဖဴျဖဴႏဲြ႕ႏဲြ႕ စစ္ဗိုလ္က `၀ုန္းကနဲ´ စားပဲြကို ထုၿပီး၊ `တပ္မေတာ္ကို ဒီေလာက္ေစာ္ကားတာကို မခံႏုိင္ဘူး´ ဟု ေအာ္ပါေတာ့သည္။ တင္ေမာင္ကလည္း အားက်မခံ စားပဲြကို သူ႔ထက္ျပင္းေအာင္ ထုၿပီး `သတင္းစာဆရာဆိုတာ မွန္တယ္ထင္တာကို ေျပာရမွာပဲ´ ဟု ေအာ္မိသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား စားပဲြကို တဖံုးဖံုး ထုေနၾကေသာအခါ အျခား စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက လာေရာက္ ဖ်န္ေျဖေပးၾကရသည္။
ဧည့္ခံပဲြမွာ ျပန္လာေသာအခါ ဆရာဇ၀နက `ခင္ဗ်ားက ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ကိုမွ သြားၿပီး ရန္ျဖစ္ေလတယ္ဗ်ာ´ ဟု ဆူေတာ့၏။ `သူက ပင္နီအကႌ်နဲ႔ဆိုေတာ့ မသိဘူးေလ´ ဟု ဆရာ့ကို ထုေခ်ရသည္။
ေျပးလႊားေနရာမွ ဆရာဇ၀နထံ ဖုန္းဆက္ေသာအခါ `ေအးေလ၊ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စက ေျပးႏုိင္မွ လြတ္ရမယ့္ ဘ၀ေရာက္ေနၿပီေပါ့´ ဟု သေရာ္၏။ ထိုစဥ္က ဆရာဇ၀နက ေၾကးမံုအစုရွင္၊ ေဆာင္းပါးရွင္ဆိုေစကာမူ ျမ၀တီ မဂၢဇင္း၏ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရာထူးကို ရယူထားေသာေၾကာင့္ စစ္တပ္၏ ၀န္ထမ္းလည္း ျဖစ္ေနသည္။
၀ရမ္းေျပး လူဆိုးႀကီးအျဖစ္ ေရွာင္ေနရာမွ ကယ္ႏုိင္လိုကယ္ႏုိင္ျငား ႏုိင္ငံေရးငယ္ဆရာတဦး ျဖစ္ခဲ့သူ ဗိုလ္မႉးႀကီး ၾကည္၀င္းအိမ္ကို သြားမိသည္။ သူက ကမၻာေအးဘုရားလမ္းတြင္ ေနထုိင္သည္။ သူမရွိေသာေၾကာင့္ အိမ္သားမ်ားကို မွာၾကားၿပီး ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ နံနက္ (၈) နာရီ ႐ံုးတက္ခ်ိန္ေရာက္သျဖင့္ ကားလမ္းမွာ စည္ကားလာေသာေၾကာင့္ သူ၏ အိမ္ႏွင့္ ၀င္းခ်င္းကပ္ေနသည့္ အေမရိကန္သံ႐ံုးမွ ျပန္ၾကားေရးအရာရွိ မစၥတာရွပ္၏ အိမ္၀င္းထဲသို႔ ၀င္ၿပီးခုိေနရင္း ႏႈတ္ဆက္မိပါသည္။
တင္ေမာင္ႏွင့္ မစၥတာရွပ္တို႔မွာ ျပဒါးတလမ္း၊ သံတလမ္း ႏုိင္ငံေရး အယူအဆ မတူညီၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မိတ္ေဆြဟု ေခၚဆိုမည့္အစား ျငင္းခံုဖက္ ႏွစ္ဦးဟု ဆိုသင့္၏။
ထိုေန႔က သူက တင္ေမာင္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနဟန္ရွိသည္။ `မင္း ကိုကိုးကၽြန္း သြားရေတာ့မွာပဲ၊ မေၾကာက္ဖူးလား´ ဟု ေမးသျဖင့္ `ေၾကာက္တာေပါ့ဗ်´ ဟု အမွန္အတုိင္း ေျဖမိသည္။
မစၥတာရွပ္က ပိုမို စိတ္မေကာင္းဟန္ တူသည္။ `ေရွာင္လို႔ရတဲ့ နည္းမရွိဘူးလား´ ဟု ေမးျပန္သျဖင့္ `ႏုိင္္ငံသား မွန္သမွ် စစ္တပ္လက္ခုပ္ထဲက ေရဆိုေတာ့ သူတို႔ ၫႇဥ္းသမွ် ခံၾကရမွာပဲ´ ဟု ေျဖလိုက္သည္။
`မင္းအေမရိကန္သံ႐ံုးမွာ ႏုိုင္ငံေရးခုိလႈံခြင့္ ေတာင္းပါလား´ ဟု သူက တင္ေမာင္၏ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ေျပာသျဖင့္ အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္မိသည္။ အထက္တြင္ ဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း မစၥတာရွပ္ႏွင့္ တင္ေမာင္တုိ႔ မည္သည့္ႏုိင္ငံေရးသတင္းမွ အျမင္မတူဘဲ ျငင္းဆိုဖက္သာ ျဖစ္ၾကသည္။ အယူအဆမ်ားသည္ အၿမဲတမ္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႀကီး ဆန္႔က်င္သူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ သူ၏ ေစတနာေၾကာင့္ ပီတိျဖစ္ေသာ္လည္း ဇာတိေျမကို စြန္႔ခြာရန္ တထုိင္တည္း ဆံုးျဖတ္ျခင္း မျပဳႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္စြာႏွင့္ စဥ္းစာပါမည္ဟု ေျပာက ျပန္ခဲ့သည္။
ေနာက္တေန႔နံနက္ အေထာက္ေတာ္သတင္းစာတြင္ `ေၾကးမံုဦးေသာင္း အေမရိကန္သံ႐ံုးသို႔ ႏုိင္ငံေရး ခုိလံႈခြင့္ ေတာင္းျခင္း´ ဟူေသာ သတင္းပါလာေတာ့သည္။
မဟုတ္မမွန္ေၾကာင္း ေျဖရွင္းခ်က္ကို ဗမာ့ေခတ္က ေဖာ္ျပေပးသည္။ ဂါးဒီယန္း ဦးစိန္၀င္းထံ ဆက္သြယ္ေသာအခါတြင္ `ခင္ဗ်ားကို မဲေနၾကတယ္။ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာတခုမွာ ခုိေနပါေလ´ ဟု သူက ေျပာရင္း `ေနရာေကာင္းရဖို႔ကလဲ မလြယ္ ပါလား၊ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ကို လာခဲ့´ ဟု ေခၚရွာ၏။ သူ၏ အိမ္တြင္ (၁၅) ရက္ခန္႔ ပုန္းေအာင္းေနခဲ့ရသည္။
ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားသည္ ဂါးဒီယန္းတုိက္သို႔ ညစဥ္လာၿပီး ထိုင္ေလ့ရွိၾကသည္။ ေန႔ပိုင္းလည္း ဦးစိန္၀င္းအား ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္က ႐ံုးသို႔ေခၚၿပီး ေဆြးေႏြးေလ့ရွိသည္။ သူက ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ အိမ္ျပန္လာၿပီး သိခဲ့ရသမွ်ေသာ ႏုိင္ငံေရးသတင္းမ်ားကို ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်သည္။
ဆန္းၾကယ္ေသာ တင္ေမာင္တုိ႔၏ ဘ၀ကို ရယ္မိၾကသည္။ သူ၏ တရားခံ၀ရမ္းေျပးျဖစ္သူ တင္ေမာင္အား ဦးစိန္၀င္းက လက္ခံထား႐ံုသာမက သူေျပာသည့္သတင္းမ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကသည္ကို ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္သာ သိရွိပါလွ်င္ ဦးစိန္၀င္းကို သတ္ပစ္မည္ကိုပင္ ေၾကာက္ရသည္။ ဦးစိန္၀င္းသည္ စစ္တပ္ပိုင္သတင္းစာတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ျဖစ္ပါလ်က္ စစ္တပ္ထက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ သတင္းစာ ေလာကသားမ်ားအေပၚ သစၥာရွိသည္။ ဦးစိန္၀င္း၏ သတၱိက ႀကီးမားလွပါသည္။ တင္ေမာင္သာ သူ၏ေနရာမွာ ရွိေနလွ်င္ သူကဲ့သို႔ ကူရဲပါမည္ေလာဟု မိမိကိုယ္မိမိ မၾကာခဏ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။
တလေက်ာ္ၾကာ ပုန္းေအာင္းေနၿပီးမွ တင္ေမာင္၏ အေပၚ၌ ထားရွိေသာ ေဒါသေျပစျပဳၿပီဟု ဦးစိန္၀င္းထံမွ သိရသျဖင့္ ေတာင္းပန္ၿပီး လက္နက္ခ်၀င္ရသည္။ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ကို သြားၿပီး ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ `ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္နဲ႔့ ရန္ျဖစ္ထားေတာ့ ကိုကိုးကၽြန္းကိုပို႔လွ်င္ ရန္စေၾကာင့္ ပို႔တယ္ေျပာၾကမွာမို႔ စာရင္းမွာ ဖ်က္ထားလိုက္တယ္´ ဟု ေျပာၿပီး လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ ေပးလိုက္သည္။
အိမ္ေစာင့္အစုိးရေခတ္က ေန႔တေန႔တြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ သတင္းစာရွင္းပဲြကို စစ္႐ံုးသို႔ ဖိတ္သျဖင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပ သတင္းေထာက္ ငါးဆယ္ခန္႔ တက္ၾကသည္။
၀န္ႀကီးအမည္မခံဘဲ ၀န္ႀကီးရာထူးကို ထမ္း႐ြက္ေနေသာ တာ၀န္ခံစစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ႀကိဳဆိုၿပီး တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားကို အစည္းအေ၀းခန္းမတြင္ ေနရာခ်ေပးပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း မလာေသး သျဖင့္ ေစာင့္ေနၾကရသည္။ ဖိတ္ေခၚေသာ အခ်ိန္ထက္ (၂) နာရီထက္ေနာက္က်ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ေရာက္လာ သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းသည္ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲသို႔ မလာေသးဘဲ အတြင္းခန္းထဲတြင္ သူ၏၀န္ႀကီး စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား အား ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ားကို သတင္းေထာက္မ်ား ၾကားၾကရသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေဒါသတိုးတက္လာကာ စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးမ်ား အားလံုးကို ေအာ္ႀကီးဟစ္ႀကီး မေအ၊ ႏွစ္မ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆဲေရးေတာ့သည္။ မေအေတြ၊ ႏွစ္မ ေတြကို ငါကိုင္တုတ္ၿပီး `မင္းတို႔က ဘာလို႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြ လုပ္ခ်င္ၾကတာလဲ´ လို႔ ဆူပူသံကိုလည္း ၾကားေနရ သည္။ (၁၅) မိနစ္ခန္႔ အားရေအာင္ ဆဲေနရာမွ အစည္းေ၀းခန္းမတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ခမ်ာတို႔မွာ ရွက္ၿပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ မခ်ိဳမခ်ဥ္၊ လက္မ်ားကို ေနာက္သို႔ပစ္ကာ ေနာက္မွ လုိက္လာၾကသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက စင္ျမင့္ေပၚရွိ သူ၏ ကုလားထုိင္မွာ ေနရာယူသည္။ မိန္႔ခြန္းတပါဒမွ မေခၽြဘဲ ငူငူႀကီးထုိင္ ေနသည္။ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္အားလံုးတို႔မွာလည္း မည္သို႔ မ်က္ႏွာထားရမည္မသိ၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ငိုင္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။
အတန္ၾကာမွ … `ခင္ဗ်ားတို႔ကေကာ ဘာေမးခ်င္တာလဲ´ ဟု က်ယ္ေလာင္ေသာ ေဒါသသံႀကီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ႏႈတ္ဆက္သည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပ သတင္းေထာက္ငါးဆယ္ေက်ာ္တို႔မွာ ႏႈတ္ပိတ္သြားသည္။ မည္သူကမွ ေမးခြန္းမေမး ၀ံ့ဘဲ ၿငိမ္သြားသည္။ ေစာေစာက ဆူပြက္ေနေသာ အခန္းႀကီးမွာ အပ္က်သံကို ၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ သြားေတာ့သည္။
`ေမးခ်င္တာ ေမးၾကေလ´ ဟု သူက ေနာက္တခြန္းထပ္ၿပီး ေဟာက္ျပန္သည္။ ေမးခြန္းထုတ္၀ံ့ေသာ သတင္းေထာက္ တေယာက္မွ ထြက္မလာ။
ဤသို႔ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ေ႐ွ႕ဆံုးတန္း၌ ထိုင္ေနသူ ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္က ယဥ္ေက်းစြာ ထိုင္ေနရာမွ ေျခေထာက္တဖက္ကို ကုလားထိုင္ေပၚ တင္လုိက္သည္။ လံုခ်ည္ေလ်ာက်သျဖင့္ ေပၚလာသည့္ သူ၏ ဒူးကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျဖည္းျဖည္းေလး ပုတ္ေလသည္။ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္၊ စည္း၀ါးမွန္မွန္ႏွင့္ ဒူးပုတ္သံႀကီးက ခန္းမကို လႊမ္းမိုးသြား ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ဦးအုန္းခင္ကို စိုက္ၾကည့္ေတာ့သည္။
`ဗိုလ္ေန၀င္း´ ဟု ဦးအုန္းခင္က စတင္ေခၚလိုက္သည္။ ေတြ႔ဖူးသူမ်ား သိၾကသည္။ ဦးအုန္းခင္က အသံေအာင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သို႔မဟုတ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဟု ေခၚဆိုျခင္း မျပဳသည္မွာ ဦးအုန္းခင္က သူ႔ကို စိန္ေခၚလိုက္သည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းႏွင့္ တကြ တခန္းလံုးက သိလုိက္သည္။ နားလည္လိုက္ၾကသည္။
`က်ဳပ္တို႔တေတြ လာၾကရတာက ခင္ဗ်ားတို႔က ေျပာခ်င္တာရွိတယ္ဆိုၿပီး ဖိတ္လို႔လာၾကတာ၊ ေမးစရာ မရွိဘူး။ ခင္ဗ်ား ေျပာခ်င္တာရွိရင္ ေျပာပါ။ မရွိရင္ ျပန္႐ံုပဲ။ က်ဳပ္တို႔ အခ်ိန္ကုန္မခံႏုိင္ဘူး´ ဦးအုန္းခင္က အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ပီပီသသ တလံုးခ်င္း၊ တလံုးခ်င္း ေျပာေတာ့သည္။
သူက ေဒါသမီးေတာက္လာေသာ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဦးအုန္းခင္ကို စို္က္ၾကည့္သည္။ လင္ရွိမယားႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္ ေသာေန႔က ဓာတ္ပံု႐ုိက္မိသူ ေနးရွင္းသတင္းေထာက္၏ ကုပ္ပိုးကို တခ်က္တည္းႏွင့္ အလဲအုပ္ၿပီး ကင္မရာကို ႐ိုက္ခဲြ သည္ကို ျမင္ဖူးၾကေသာ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားမွာ ဦးအုန္းခင္အတြက္ စိုးရိမ္မိၾကသည္။ ပဲြႀကီးပဲြေကာင္း တခု ၾကည့္ရေတာ့မည္ဟုလည္း ထင္မိၾကသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ဦးအုန္းခင္၏ စကားလံုးမ်ားကို စဥ္းစားေနဟန္ႏွင့္ (၅) မိနစ္ခန္႔ ထိုင္ေနေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေဒါသအိုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ စကားတခြန္းမွ ေနာက္ထပ္မထြက္ႏိုင္ဘဲ စင္ျမင့္ေပၚမွ ဆင္းေျပးေလေတာ့သည္။
တပ္မေတာ္စစ္ေသနာပတိ `၀န္ႀကီးခ်ဳပ္´ ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းအဖို႔ ရွမ္းႏွင့္ဆင္ လယ္ျပင္တြင္ ေတြ႔ၾကေသာ အခါ၌ သတင္းစာဆရာဦးအုန္းခင္ကို အၫံ့ခံ အ႐ႈံးေပးရရွာေလသည္။
ထိုသတင္းစာရွင္းပဲြသည္ ဗိုလ္ေန၀င္း၏ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုး သတင္းစာ ေတြ႔ဆံုရွင္းလင္းပဲြႀကီး ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ၏ တသက္တာတြင္ သတင္းစာရွင္းပဲြ မလုပ္ရဲေတာ့ေပ။ ႏုိင္ငံျခား သြားေသာအခါမ်ားတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံျခားေရး ဌာနက အိမ္ရွင္ႏုိင္ငံထံ ပထမဆံုးေမတၱာရပ္ခံခ်က္မွာ သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ မေတြ႔ပါရေစႏွင့္ ဟူေသာ ပန္ၾကားခ်က္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဦးအုန္းခင္အား အ႐ံႈးေပးရေသာေန႔က စၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္းက သတင္းစာဆရာဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို လံုး၀ အသံုး မျပဳေတာ့ဘဲ `သတင္းေရာင္းစားတဲ့ေကာင္ေတြ´ ဟု ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိသည္။
ဇာတ္ေပါင္းျပန္ေတာ့လည္း ဗိုလ္ေန၀င္းကပင္ အႏုိင္ယူပါသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ စစ္တပ္က အၿပီးအပိုင္ အာဏာသိမ္း ေသာ ေတာ္လွန္ေရး အစိုးရေခတ္တြင္ ပထမဆံုး ဖမ္းခံထိသူမွာ ဦးအုန္းခင္ ျဖစ္ရျပန္ရွာသည္။ ။