ၾကာသပေတးေန႔ ညေန ၇ နာရီတိတိမွာ က်ေနာ္ စာသင္ခန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ လူအေတာ္ စံုေနပါၿပီ။ တခန္းလံုးလည္း ဂ်ာမန္အလံေလးေတြ ခ်ိတ္ထားၾကတယ္။ သူတို႔ (၇) တန္းေအ က အတန္းသားေတြရယ္၊ ေက်ာင္းသားမိဘေတြရယ္ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေနရာယူၿပီးခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းသူတေယာက္က အခန္းေရွ႕ထြက္လာၿပီး ေကာင္မေလးက စာရြက္တရြက္ကုိင္ၿပီး ဂ်ာမန္လို ေျပာပါတယ္။ အခမ္းအနား စၿပီ ျဖစ္လို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ အစားအေသာက္မ်ားကို စတင္သံုးေဆာင္ႏိုင္ပါၿပီ လို႔ ေျပာတယ္လို႔ ေတာ့ က်ေနာ္ထင္တာပဲ။ သူတို႔ေတြ (၇) တန္းေရာက္မွ ဂ်ာမန္စာစသင္ရတာမို႔ အဲဒါကိုပဲ အထင္ကရ ထားၿပီး ဂ်ာမန္အလံေတြရယ္ ဂ်ာမန္စကားနဲ႔ မိတ္ဆက္တာရယ္ကို စီစဥ္ထားပံု ရတယ္။
အစားအေသာက္ေတြက မိဘေတြကိုယ္တုိင္ အိမ္က ခ်က္ယူလာရတာပါ။ ကုိယ့္အိမ္ကေနပဲ ထည့္စားဖို႔ ပုဂံျပား၊ ဇြန္းခါးရင္း နဲ႔ ေရခြက္စတာေတြ ယူသြားရပါတယ္။ ပြဲကေတာ့ ႏွစ္စဥ္ေက်ာင္းက စီစဥ္ေပးတဲ့ ပါတီပဲြပါ။ သူတို႔အတြက္ လုပ္ေပးတဲ့ ပါတီမို႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအားလံုး ပဲြတက္တဲ့ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ၀တ္စားထားၾကပါတယ္။ ေကာင္မေလးေတြဆိုလည္း လက္ကိုင္ အိတ္ေတြဘာေတြကိုင္လို႔ လူႀကီးပံုစံ ဖမ္းေနၾကတာလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဆရာမရယ္၊ အတန္းသားေတြရယ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားမိဘေတြ အတူတကြ စားေသာက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္သြားၾကတာ အခန္းထဲမွာ လူႀကီးေတြပဲ က်န္ပါေတာ့ တယ္။ ေယာက္်ားေလး ၉ ေယာက္၊ မိန္းခေလး ၁၅ ေယာက္ စုစုေပါင္း ၂၄ ေယာက္ရွိတဲ့ သူတို႔အတန္းမွာ ေက်ာင္းသားမိဘ ၁၉ ေယာက္ ပါတီကို လာတာ ေတြ႔ပါတယ္။
က်ေနာ့္သား ကိုရဲ (ေခၚ) ရဲဇာနီလြင္ဦး ဒိန္းမတ္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေလးတန္းက စတက္ရပါတယ္။ ဒီမွာက တႏွစ္ကုန္သြားရင္တတန္းေအာင္တယ္။ စာေမးပဲြလည္း ေျဖစရာမလိုဘူး။ အတန္းပိုင္က ဆရာမကလည္း ဒီဆရာမပဲ။ ဘာသာရပ္ဆရာေတြကေတာ့ ေျပာင္းေနတယ္။ အတန္းပိုင္ဆရာမ မေျပာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔ဆရာမနဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြ ရင္းႏွီးၿပီး တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ သိေနၾကတယ္။ တေက်ာင္းလံုးမွာ ၇ တန္း ၂ ခန္းပဲရွိၿပီး ကုိရဲတို႔ ၇ တန္း (ေအ) မွာေတာ့ ဒိန္းမတ္ မဟုတ္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားကလာသူ ၃ ဦး ရွိပါတယ္တဲ့။ “ပထမဆံုးေရာက္လာတာက ကိုရဲ၊ ဒုတိယ ပိုလန္က မိန္းခေလးေက်ာင္းသူတဦးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာသူကေတာ့ Lithuania က ေကာင္မေလး တေယာက္ေပါ့” လို႔ ဆရာမက က်ေနာ့္ကို ရွင္းျပပါတယ္။ ဆရာမက ေက်ာင္းဆရာ လုပ္သက္ ၂၉ ႏွစ္ရွိၿပီး သူ႔မွာ သမီးတေယာက္ရွိတယ္၊ သမီးက အခု ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ကိုပင္ေဟဂင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနပါၿပီ။ ဆရာမေနတဲ့ အိမ္က ေက်ာင္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းလို႔ ေက်ာင္းကို မ်ားေသာအားျဖင့္ စက္ဘီးနဲ႔လာၿပီး တခါတေလေတာ့လည္း ကားေမာင္းလာပါတယ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ဒိန္းမတ္မွာ ေက်ာင္းဆရာေတြ ကားစီးႏုိင္ၾကပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ေက်ာင္းခန္းထဲက နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ အခ်ိန္စာရင္းအရ မနက္ ၇ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ ေက်ာင္းစတက္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္ကို ၄၅ မိနစ္နဲ႔ တေန႔ကို စာသင္ခ်ိန္ (၇) ခ်ိန္ရွိတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာသာရပ္အလိုက္ သီတင္းတပတ္စာ ဒိန္းမတ္စာ ၆ ခ်ိန္၊ သခ်ၤာ ၄ ခ်ိန္၊ အဂၤလိပ္စာ ၃ ခ်ိန္၊ ဂ်ာမန္စာ ၃ ခ်ိန္၊ အိမ္တြင္းမႈ ၃ ခ်ိန္၊ ႐ူပေဗဒ ၂ ခ်ိန္၊ အားကစား ၂ ခ်ိန္၊ သမုိင္း ၂ ခ်ိန္၊ ဘိုင္အို ၂ ခ်ိန္ နဲ႔ ပထ၀ီက ၁ ခ်ိန္ သတ္မွတ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
အရင္ႏွစ္ေတြတံုးက ဘာသာေရးခ်ိန္သတ္မွတ္ထားၿပီး ခရစ္ယာန္ဘာသာအေၾကာင္းကို သင္ေပးတာ ေတြ႔ေပမယ့္ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ တျခားဘာသာေတြတိုးလာၿပီး ဘာသာေရးသင္ေပးတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ခရစ္ယာန္ဘာသာသင္တဲ့ေနေတြဆို ကိုရဲတေယာက္ ေက်ာင္းကို ေနာက္က်မွ သြားရပါတယ္။ သူ႔အႀကိဳက္ေပါ့။
ဒီစာေရးေနရင္း သထံုၿမိဳ႕နယ္မွာ မူလတန္းျပဆရာ ၀င္လုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ က်ေနာ္… က်ေနာ္ တာ၀န္က်ခဲ့တဲ့ ေခ်ာင္းေစာင့္ဆိုတဲ့ ကရင္႐ြာကေလးကို သတိရမိပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီ႐ြာေလး စစ္ေၾကာင္းမလြတ္ လို႔ဆိုၿပီး အဖ်က္ခံရတဲ့ အထဲ ပါသြားပလားမသိ။ မူလတန္းေက်ာင္း ၁၇ ေက်ာင္းပါတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အမွတ္ (၆) အုပ္စုမွာ တာ၀န္ခံက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဆရာ ကိုဘၫြန္႔ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုမွာ ပါတဲ့ ေရေ၀ မူလတန္းေက်ာင္းက ဆရာကိုစန္းေ၀ဆို သူ႔အတန္းက ခေလးေတြကို ေက်ာင္းအလာမွာ ထင္းေခ်ာင္းေတြ သယ္လာခိုင္းတတ္တယ္။ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေက်ာင္းကားမွာ ဆံုၾကတဲ့အခါ “ထင္းတစီးပါလာေတာ့ အိမ္အျပန္ မ်က္ႏွာပန္းလွတာေပါ့ဗ်ာ” လို႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ကိုစန္းေ၀ ကိုလည္း က်ေနာ္ သတိရေနေသးတယ္။
လူႀကီးေတြကိုပဲ အတန္းထဲမွာ ထားခဲ့ၿပီး အျပင္မွာအေဖာ္ေတြနဲ႔ လမ္းသလားေနတဲ့ က်ေနာ့္သားကို “အေဖ ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့” သူက “အေဖျပန္ႏွင့္ သားတုိ႔ဒီည ဒစ္စကိုရွိတယ္၊ အဲဒီမွာသြားကရအံုးမယ္။ အေမ့ကို ေျပာလုိက္ သားအျပန္ေနာက္က်မယ္” တဲ့။ ဒါနဲပဲ သူ႔ကိုထားခဲ့ၿပီး ည ကိုးနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ မနက္ဖန္ အလုပ္သြားရအံုးမယ္ေလ။
(အေပၚဓာတ္ပံု - ၆ တန္း-ေအ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)
No comments:
Post a Comment