(၃၀) အႀကံအဖန္ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ေထာင္တြင္း၌ လိုအပ္သလုိ သံုးစဲြၾကရာက ေပၚထြန္းလာေသာ ေ၀ါဟာရမ်ား အမ်ားရွိၾကသည္။ ေထာင္မႉး ေထာင္ၾကပ္မ်ားက အက်ဥ္းသားမ်ားထံတြင္ ဥပေဒျပင္ပမွ ပစၥည္းမ်ား ရွိသေလာဟု ရွာေဖြသည္ကို “တလာစီတယ္” ဟု ေခၚေ၀ၚသည္။ ကုလားစကားမွ လာသည္ဟု ဆိုေလသည္။ ေ၀ပံုက်ေပးသည့္ အစားအစာ၊ ဆပ္ျပာစေသာ ပစၥည္းမ်ား၏ အတုိင္းအတာကို “ပံုစံ” ဟု ေခၚသည္။ တဖန္ အက်ဥ္းသားအသစ္ ဦးက်ိဳးေအာင္ ႏွိပ္သည္ကိုလည္း “ပံုစံျပတယ္” ဟု ေခၚျပန္သည္။ ေထာင္ေ၀ါဟာရမ်ားထဲတြင္ “အႀကံအဖန္” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ သည္ လွပျပည့္စံုၿပီး လူသံုးမ်ားေသာ စကားလံုး ျဖစ္ေလသည္။
တင္ေမာင္ အိမ္မွာ ယူလာသည့္ ေအာ္ဒီကလံုး ေရေမႊးပုလင္းကို ေထာင္က သိမ္းထားရာမွ ျပန္ေပးေသာအခါ အရက္အိုး စာေရးဆရာတစုက သူတို႔ကို လႉပါဟု ေတာင္းရာတြင္ အႀကံအဖန္လုပ္ခ်င္လို႔ပါဟု ေျပာၾကသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာေမးမွ ေရေမႊးတြင္ ပါရွိေသာ အရက္ဓာတ္ကို ႏုတ္ၿပီး အရက္ခ်က္ၾကမည္ဟု ဆိုသည္။ သရက္သီး အခ်ဥ္ရည္ကို ေျမျမႇဳပ္လိုက္၊ ေနလွန္းလိုက္ႏွင့္ ခ်က္ၾကသည္။ တင္ေမာင္၏ အခန္းထဲမွ တ႐ုတ္မ်ားကမူ သံပုရာသီးသနပ္၊ သရက္ခ်ဥ္အေကာင္းစားတို႔ကိုပင္ ထုတ္လုပ္ႏုိင္ေနၾကေလၿပီ။
ေရွးျမန္မာသူပုန္မ်ားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ေသာ ေခတ္က ေထာင္ဥပေဒအရ ဆံရွည္ျမန္မာမ်ား ေသွ်ာင္ေခ်ာရန္ အုန္းဆီပံုစံ မ်ားကို ယေန႔တုိင္ အက်ဥ္းသားတုိင္းကုိ အပတ္စဥ္ မွန္မွန္ထုတ္ေပးသည္။ အက်ဥ္းသားမ်ားက ႏုိ႔ဆီခြက္မီးဖို ကေလးမ်ား တီထြင္ကာ ေလာင္စာအျဖစ္သံုးၾကသည္။ ဟင္းေႏြးၾကသည္။ ဟင္းခ်က္ၾကသည္။
ပထမႏွစ္ တႏွစ္လံုး တင္ေမာင္အဖို႔ တဘက္ခန္းမ်ားမွ စာေပရဲေဘာ္မ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈ မျပဳရဟု အမိန္႔ထုတ္ထားေလရာ စကားေျပာျခင္း၊ ဆက္သြယ္ျခင္းကို ဖမ္းမိလွ်င္ တင္ေမာင္ေရာ၊ တဘက္လူကိုပါ တုိက္ပိတ္မည္ဟု ေျခာက္လွန္႔ထားသည္။ မည္သို႔ပင္ ပညတ္သည္ျဖစ္ေစ ေရာက္သည့္ေန႔မွ စတင္ၿပီး စကားေျပာ ၾကသည္။ ေထာင္သတင္းစာကို ထုတ္ေ၀ေနၾကေလသျဖင့္ စကားမေျပာလွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္။ ေထာင္မႉး၊ ေထာင္ၾကပ္ မ်ားကလည္း အၿမဲလမ္းေလွ်ာက္ကာ ေစာင့္ၾကပ္ေနၾကသျဖင့္ ႀကံဳရာ အက်ဥ္းသားက သူတို႔ျမင္တုိင္း “လာေနၿပီ၊ လာေနၿပီ” ဟု သတိေပးၾကသည္။ သတိေပးသံၾကားသည္ႏွင့္ လူခ်င္းခဲြရေလ့ရွိသည္။
“လာေနၿပီ၊ ေထာင္မႉးလာေနၿပီ” ဟု သတိေပးသည္ကို ေထာင္မႉးတို႔ ၾကားသြားလွ်င္ သတိေပးေသာသူကို အေရးယူႏုိင္သည္။ အႏၱရာယ္ရွိေသာေၾကာင့္ သတိေပးရန္ ေ၀ါဟာရကို တီထြင္ရန္ အႀကံအဖန္ လုပ္ၾကသည္။ မာေက်ာက္တ႐ုတ္ႀကီးတေယာက္က အႀကံေပးသည္။ စစ္ၿပီးကာလက တ႐ုတ္တန္းတြင္ အဂၤလိပ္ပစၥည္းေတြ အပါအ၀င္ ေမွာင္ခုိေစ်းတန္းႀကီး ရွိခဲ့သည္။ ဦးထုပ္နီေဆာင္းေသာ အဂၤလိပ္စစ္ပုလိပ္မ်ားက မၾကာခဏ လာေရာက္ ဖမ္းဆီးေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ပုလိပ္ျမင္တုိင္း တ႐ုတ္ဘာသာျဖင့္ ဦးထုပ္နီလာၿပီ “အန္ေတာင္း လုိင္ေလာ” (သို႔မဟုတ္) “လုိင္ေလာလိုင္ေလာ” လာၿပီလာၿပီဟု သတိေပး ေအာ္ဟစ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ တင္ေမာင္တို႔ အခန္းတြင္ ထိုသတိေပးေ၀ါဟာရကို စတင္အသံုးျပဳခဲ့သည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္မူ အင္းစိန္ေထာင္တခု လံုး ေထာင္မႉး၊ ေထာင္ၾကပ္မ်ားလာသည္ကို ျမင္ရသူတိုင္းက တဦးကိုတဦး သတိေပးေသာ ေ၀ါဟာရ ျဖစ္လာေလသည္။
အန္ေတာင္းလိုင္ေလာ ဟူသည့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေ၀ါဟာရေၾကာင့္ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာလုပ္ငန္း တြင္က်ယ္လာသည္။ တလတႀကိမ္ အိမ္ႏွင့္ စာေရးဆက္သြယ္ခြင့္ ရရွိသူမ်ား စာေရးသည့္အခ်ိန္တို႔၌ မင္၊ စကၠဴ စသည္တို႔ကို စိတ္ခ် လက္ခ် ခိုးယူႏုိင္ၾကသည္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ကာ အသံုးျပဳရသည့္ ပစၥည္းအားလံုးကို လွ်ိဳ႕၀ွက္စကားလံုး သံုးၾကသည္။ မင္ကို “ငွက္ေပ်ာသီး”၊ ေဖာင္တိန္ကို “ထန္းလွ်က္” ဟု စကား၀ွက္ တီထြင္ထားၾကသည္။
မ်ားမၾကာမီကာလတြင္ အိုးေ၀ဦးညိဳျမ ေရာက္လာေသာအခါ သတင္းစာဘက္မွာ ပိုၿပီး ေ၀ဆာလာသည္။ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာတြင္ ဓာတ္ပံုသတင္းမ်ားကိုလည္း ေဖာ္ျပသည္။ ေထာင္ေပးေသာ သတင္းစာမ်ားႏွင့္ မဂၢဇင္းမ်ားမွ ပံုတို႔ကို ၫႇပ္ၿပီးကပ္ကာ ေဖာ္ျပသည္။ မ်က္ႏွာဖံုးတခုမွာ ဗုိလ္ေန၀င္းတရားေဟာေနေသာ ပံုႏွင့္ မီးေလာင္မႈသတင္းမွ ပံုကို အတူေဖာ္ျပၿပီး “မီးေတြေလာင္ကုန္ၾကၿပီေလ၊ တို႔လုပ္တာေတြ ေအာင္ၿပီေဟ့” ဟု ဗိုလ္ေန၀င္းက ေျပာေနပံုဟု စာေရးသည္။ တေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ေမသန္း၏ဓာတ္ပံုကို “ျမန္မာျပည္ မွာ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ေသာ ေရနံတြင္းႀကီး” ဟု ဦးညိဳျမက ေျပာင္ေျမာက္စြာ စာေရးသည္။ ေထာင္ထဲ၌ လူႀကိဳက္မ်ား လွေသာ သတင္းစာျဖစ္လာသည္။
ဦးညိဳျမအား သီးသန္႔အခန္းတခုတြင္ သူေဌး ဦးေဇာ္ၫြန္႔ႏွင့္အတူ ထားရွိသည္။ တင္ေမာင္တို႔ႏွင့္ စကားေျပာခြင့္၊ ဆက္သြယ္ခြင့္ ပိတ္ထားသည္။ စာတိုကေလးမ်ား ေရးပို႔ကာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ရေလ့ရွိသည္။
တေန႔တြင္ ေထာင္မႉးက တင္ေမာင္ထံသို႔ ေပါက္လာၿပီး “ခင္ဗ်ားတုိ႔တေတြ လုပ္တာေတြ လြန္လာၿပီ။ စစ္ဗိုလ္ကို တင္ျပရပါေတာ့မယ္။ အားလံုးကို တေဆာင္စီခဲြထားဖို႔ အႀကံေပးရပါေတာ့မယ္” ဟု ေျပာသည္။ ေရာက္စကာလက အာဏာျပသည့္ ေထာင္မႉးျဖစ္ေစကာမူ ေနာက္ပိုင္း၌ စာေပအက်ဥ္းသားမ်ားအဖို႔ အျပစ္မရွိဘဲ အဖမ္းခံထိေနၾက သူမ်ား ျဖစ္သည္ကို သိရွိနားလည္လာဟန္ တူသည္။ တင္ေမာင္တို႔အစုကို သက္သက္ၫႇာၫႇာ ကူညီရွာသည္။
“က်ေနာ္တို႔တေတြ ဘာမွ အျပစ္မလုပ္ပါဘူး” ဟု တင္ေမာင္က ဘာမသိ၊ ညာမသိႏွင့္ ျငင္းရသည္။
“ဦးညိဳျမက ခင္ဗ်ားဆီေပးတဲ့ စာမိထားတယ္” ဟု ေထာင္မႉးက ေျပာေသာအခါ ဆရာႀကီးကို လွ်ိဳ႕၀ွက္စာႏွင့္ စာေရးဆက္သြယ္ရန္ မွာထားၿပီးျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္ေျပာမိသည္။
“ဗ်ာ … ဆရာႀကီးက ငွက္ေပ်ာသီးကေလး၊ ထန္းလ်က္ကေလး စားခ်င္လို႔ စာေရးတာေလာက္ေတာ့ ခြင့္ျပဳသင့္ ပါတယ္ဗ်ာ”
“ငွက္ေပ်ာသီး ေတာင္းတာဆို အေရးမႀကီးပါဘူး၊ အဖိုးႀကီးရဲ့စာကို ဖတ္ၾကည့္ပါဦး” ဟု ေထာင္မႉးက ေပးျပသည္။ “တင္ေမာင္ေရ… ငါ့မွာ မင္ကုန္ေနၿပီ။ နစ္ေကာင္းတဲ့ ေဖာင္တိန္လည္း လိုခ်င္တယ္။ စကၠဴပါ ရွာေပးပါဦး” ဟု ေရး ထားေသာ စာကို ေတြ႔ရသည္။ “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ဦးညိဳျမရယ္” ဟု ညည္းညဴၿပီး ေထာင္မႉးကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ ရေတာ့သည္။
ကိုတြမ္အိ အမည္ရွိ မာေက်ာက္တဦးက ႏို႔ဆီဘူးခြံကို မီးဖိုလုပ္ၿပီး ညတုိင္း စားစရာတခုခု ခ်က္သည္။ ငါးေၾကာ္ ေကၽြးေသာ ေန႔မ်ားတြင္ အေဖာ္မ်ားထံမွ ငါး႐ိုးမ်ားကို ေတာင္းၿပီး စုေဆာင္းရရွိသည့္ ငါး႐ိုးတို႔ကို ေကြကားအုပ္ သံဘူးမွ မုေရာစပါးႏွင့္ ျပဳတ္ကာ တုိက္သည္။ အျပင္တ႐ုတ္တန္းက ဘဲသားဆန္ျပဳတ္ထက္ ေကာင္းေသာ ဆန္ျပဳတ္ကို ေသာက္ရသည္။ ဓာတ္ဘူးႏွင့္ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး တျခားအခန္းက ငါး႐ိုးေပးသူေတြကိုပါ ေ၀ငွၿပီး တိုက္ေကၽြးႏုိင္သည္။
တေန႔သားတြင္ ဦးက်င္စြိႏွင့္ ေကဒီယားဆိုသူ ကုန္သည္အက်ဥ္းသားႏွစ္ဦးက အႀကံအဖန္ လုပ္ရာက နာနတ္သီး တဘူး ရလာသည္။ ေထာင္ၾကပ္တဦးထံမွ စီးကရက္ငါးဘူးနွင့္ ၀ယ္လာသည္ဟု ဆို၏။ “ဒီည သန္းေခါင္မွာ ဘူးေဖာက္မယ္၊ စားလွည့္ပါ” ဟု ဖိတ္ၾကားသည္။ မတ္လလယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရာသီဥတုက ပူလြန္းသျဖင့္ “ေရခဲႏွင့္မ်ား စားရလွ်င္ နိဗၺာန္ပါပဲဗ်ာ” ဟု ေျပာမိသည္။ က်ဳပ္တို႔လည္း အႀကံအဖန္ လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားေနၾကသည္ဟု သူတို႔ ေျဖသည္။
ည (၁၀) နာရီခန္႔တြင္မူ ေကဒီယားက ပါးစပ္မွ အျမဳပ္တစီစီထြက္ၿပီး ဆီးစပ္ကို ႏွိပ္၍ ေအာ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ ဤညအဖို႔ နာနတ္သီး မစားရေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာေနသျဖင့္ စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေကဒီယား၏ ေ၀ဒနာအတြက္ ဆရာ၀န္ေခၚေပးပါဟု ဦးက်င္စြိက အခန္းမႉး ဦးေအာင္ကို ေျပာသည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ” ဟု ဦးေအာင္က ေမးေသာအခါ “ဟိုဒင္းေလဗ်ာ၊ ဟိုဒင္း၊ ေဂြးတက္တာဗ်” ဟု ေျဖသျဖင့္ အခန္းမႉးမွာ လန္႔သြားၿပီး “အေစာင့္ရဲေဘာ္၊ အေစာင့္ရဲေဘာ္” ဟု ေအာ္ဟစ္ေတာ့သည္။ အေရးေပၚကိစၥရွိလွ်င္ အေစာင့္ေထာင္ၾကပ္ကို ေခၚၾကရသည္။ (၁၅) မိနစ္ၾကာမွ ေထာင္ၾကပ္ ေရာက္လာသည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ” ဟု ေမးသည္ကို “ေဟာဒီမွာ အက်ဥ္းသားတဦး အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနလို႔ ဆရာ၀န္ ေခၚေပးပါ” ဟု အခန္းလူႀကီးက ေတာင္းဆိုရသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ သိသားပဲ။ ဆရာ၀န္က အရပ္ထဲမွာ ေနတာ အေရးႀကီးလြန္းမွ စစ္ဗိုလ္ကို တင္ျပၿပီး ဆရာ၀န္ ေခၚေပးႏုိင္တယ္” ဟု ေထာင္ၾကပ္က ေျပာသည္။
အျမဳပ္တစီစီႏွင့္ ညည္းေနရွာေသာ ေကဒီယားကို ျပေသာအခါ ေထာင္ၾကပ္ကပါ စိတ္ညစ္သြားေတာ့သည္။
“ေနပါဦး၊ ျဖစ္တာက ဘာေရာဂါလဲ” ဟု ေမးရာ “ေယာက်္ားေတြ ျဖစ္တတ္တယ္၊ ေဂြတက္တာဗ်” ဟု ဦးေအာင္က ရွင္းျပရသည္။
“ဆရာ၀န္ေခၚမေပးလွ်င္ ေဆးၿမီးတိုရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတဦးဦးရဲ့ ဟို-ဟိုအေမြးကို သူ႔ရဲ့ႏွာေခါင္းမွာ ေတ့ေပးရသတဲ့” ဟု အက်ဥ္းသားတဦးက ေျပာသည္။ ေထာင္ၾကပ္က “ဘာျဖစ္မလဲ။ မိန္းမေထာင္ကို ညအခါမွာ ေယာက္်ားမ၀င္ရဘူး။ ၀င္လို႔ရလွ်င္ေကာ ဘယ္လိုႏုတ္မလဲ။ ဘယ္သူကလည္း သူ႔ရဲ့အေမြးကို ေပးမွာလဲ” ဟု စိတ္ပ်က္သံႏွင့္ ေျပာရွာ၏။
“ေဆးၿမီးတိုတခုကေတာ့ သူ႔ဟိုဒင္းကို ေရခဲအံုေပးလွ်င္ ျပန္က်တယ္တဲ့” ဟု ဦက်င္စြိက မွင္ေသေသေျပာျပသည္။
ေထာင္ၾကပ္ခမ်ာ ေတြေ၀သြားဟန္ တူသည္။ အတန္ၾကာ ငိုင္သြားသည္။ ဆရာ၀န္ ေခၚရမည္ေလာ၊ မိန္္းမေထာင္ သို႔ သြားရမည္ေလာ၊ ေရခဲရွာရမည္ေလာ စဥ္းစားရွာသည္။ အလြယ္ဆံုးကို ေ႐ြးၿပီး ေထာင္ေဆး႐ံုသို႔ ေျပးကာ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ေရခဲတဇလံု သယ္ေပးေတာ့သည္။
ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းေရးသကဲ့သို႔ မွတ္တမ္းတင္ရလွ်င္ ထိုညက စားရေသာ ေရခဲစိမ္ နာနတ္သီးစိတ္ကေလးသည္ တသက္တာတြင္ အရသာအရွိဆံုး နာနတ္သီး ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ။