(၄) သတင္းစာတို႔၏ ပဲြဦးထြက္တုိက္ပဲြ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

သတင္းစာတို႔၏ ပဲြဦးထြက္တုိက္ပဲြ

၁၉၄၈ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရရွိေသာအခါ၌ ၁၈၆၁ ခုႏွစ္က၊ အိႏၵိယျပည္တြင္ အဂၤလိပ္-အေရွ႕အာရွကုမၼဏီအစိုးရက ေရးသားခဲ့ေသာ ပုဒ္မ ၁၂၄ (က) အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈ စသည့္ အိႏၵိယ ရာဇသတ္ႀကီးတခုလံုးကို အေမြရရွိခဲ့ရာတြင္ ယင္းအေမြဆိုးကို အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက လက္နက္ေကာင္းမ်ားအျဖစ္ သံုးစဲြခဲ့ေလသည္။
ႏုိင္ငံတည္စကာလက ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကေစကာမူ လက္ေစာင္းထက္သူ အာဏာရႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားက ေဖာေဖာသီသီအသံုးျပဳခဲ့ၾကေပသည္။ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္အမ်ား ေထာင္နန္းစံခဲ့ ရသည္။ သတင္းစာဆရာအမ်ားပါ ထိၾက၏။ ဒီမုိကေရစီေခတ္က သတင္းစာဆရမ်ားလည္း ခံၾကရေစကာမူ ေထာင္တြင္းတြင္ ၾကာၾကာေနရေလ့မရွိဘဲ ၫွာၫွာတာတာထားေလ့ရွိသည္။ ဆရာႀကီး လူထုဦးလွကိုမူ ၾကာျမင့္စြာ ၫွဥ္းဆဲခဲ့၏။ စံခ်ိန္တင္ရမည့္ ေထာင္မင္းသားမွာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ အသက္ (၅၅) ႏွစ္ခန္႔မွာ ကြယ္လြန္ရွာသူ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ေထာင္သက္သည္ (၂၁) ႏွစ္ရွိသည္ဟု ဆို၏။
၁၉၆၂ ခု၊ စစ္အစိုးရတက္လာခ်ိန္တြင္မူ ဥပေဒဆိုးမ်ားကို လက္လြတ္စပယ္ အသံုးျပဳေလသျဖင့္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ အရာရွိအရာခံမ်ား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားမ်ားပါ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ၾကရ၏။
“ေထာင္အျပင္ တန္းမရွိ” ဟု ဆို႐ိုးရွိသည္။ စစ္အစိုးရမ်ားလက္ထက္တြင္ ေထာင္ထက္ဆိုးေသာ တကၽြန္းေထာင္စခန္းမ်ား တည္ေဆာက္ကာ ၫွဥ္းပန္းခဲ့ၾကသည္။
မည္သို႔ပင္ရွိၾကေစကာမူ ျမန္မာတမ်ိဳးသားလံုးသည္ ကိုယ္မင္းကိုယ့္ခ်င္း ေနႏုိင္ေရးသည္သာ အဓိကျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုက္ခဲ့ၾကရာ၌ တိုက္ပဲြတေလွ်ာက္လံုးတြင္ သတင္းစာဆရာမ်ားက ဦးေဆာင္ခဲ့ေပသည္။
အဂၤလိပ္အစိုးရထံမွ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ျပန္လည္ရရွိေရး တုိက္ပဲြႀကီးတြင္ ျမန္မာသတင္းစာ မ်ားက ဦးေဆာင္ၿပီး တုိက္ခိုက္ၾကရာ၌ ပထမဆံုးတုိက္ပဲြက ဖိနပ္မစီးရေသာ တုိက္ပဲြ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာမင္းမ်ားေခတ္က အဂၤလိပ္သံတမန္မ်ားအား ေရွ႕ေတာ္သို႔ ၀င္ခြင့္ေပးသည့္အခါတြင္ ဖိနပ္ခၽြတ္ မွသာ ၀င္ေရာက္ခစားခြင့္ ေပးေလ့ရွိသည္။ သံအမတ္ႀကီးအဆက္ဆက္တို႔က ျမန္မာမင္းမ်ားေရွ႕သို႔ ၀င္ရာ၌ ဖိနပ္ စီးနင္းခြင့္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆိုၾကေသာ္လည္း ျမန္မာမင္းမ်ားက လိုက္ေလ်ာျခင္းမျပဳခဲ့ေပ။ ျမန္မာမင္းဆက္ ကို ျဖဳတ္ၿပီးေနာက္ သူတို႔အႏုိင္ရေသာအခါတြင္မူ နန္းေတာ္တြင္းသာမက ဘုရားေက်ာင္းကန္မ်ားတြင္ပါ အဂၤလိပ္တို႔က ဖိနပ္စီးနင္းကာ ၀င္ေရာက္ၾကသျဖင့္ ျမန္မာမ်ားတို႔ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။
၁၉၁၇ ခုႏွစ္တြင္ ပဲခူးၿမိဳ႕ ၌ ငလ်င္လႈပ္ေသာအခါ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီေတာ္လည္း ငလ်င္ဒဏ္သင့္ ခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ ကရက္ေဒါက္ႏွင့္ ဇနီးတို႔က သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈေသာ အခါတြင္ ေစတီေတာ္ရင္ျပင္ေပၚ၌ ဖိနပ္မခၽြတ္ခဲ့ေစကာမူ ဘုရားလူႀကီးမ်ားက ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခင္းကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ မူလက ျမန္မာမ်ားမေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ ဖိနပ္ကိစၥကို သူရိယသတင္းစာက ေဖာ္ထုတ္ကာ တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့ေလသည္။ ဘုရင္ခံက ဘုရားေပၚ၌ ဖိနပ္စီးသည္ကို ေ၀ဖန္သေရာ္ေသာ ႐ုပ္ေျပာင္ႏွင့္ ကဗ်ာကို သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ေလသည္။ ကာတြန္းဆရာႀကီး ေရႊတေလးက မ်က္ႏွာျဖဴဘုရင္ခံႏွင့္ ဘုရင္ခံကေတာ္ကို ဘုရားလူႀကီးမ်ားက ကုန္းေပးၿပီးေက်ာပိုးေနသည့္ပံုကို ေရးဆဲြထားကာ “သူတုိ႔ ဖိနပ္မခၽြတ္လွ်င္ ဘုရားလူႀကီးေတြ ေက်ာပိုးပါလား” ဟု ေလွာင္ေျပာင္ထားေလသည္။ ႐ုပ္ေျပာင္ကို “ဘႀကီး ေမတၱာတံုးရဲ့ သစၥာတံုး ဒီပနီေတးထပ္” ဟု ေျပာင္ေျမာက္ေသာ ကဗ်ာႏွင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ျပန္ပါေသးသည္။
“ဖိနပ္ကို မစီးရငယ္လို႔၊ နည္းက်က်ဆဲြဆင္။
ကမၺည္းသ အကဲတင္သည္၊ မရဲခ်င္ေလေကာ။
ႏွစ္ပါးလံုး ဗိုလ္ေမာင္မယ္မွာ၊ ဟိုေတာင္စြယ္ ကုန္းျမင့္သာေမာ။
တကၽြတ္ကၽြတ္ ဘြတ္ရႊတ္ဆင္သည္၊ မခၽြတ္ခ်င္ဟူေသာ။
ထြဋ္သခင္ သူေျပာေတာ့၊ ေဂါပကျဖစ္အင္။
ပုခံုးမွာ ကုန္းကာပို႔မယ္ပ၊ ၿပံဳးပါလို႔ ဦးခ်ပန္ဆင္။
ကၽြန္ေတာ္ (မ်ိဳးႀကီး) တုိ႔ ေက်ာျပင္ကို၊ ေ၀ါယာဥ္လို ထင္မွတ္လို႔။
သခင္ျမတ္ ကုန္းျမင့္သည္ေတာင္၊ ႐ုန္းပင့္ ခ်ီေဆာင္၊
ဘိနပ္ခၽြတ္လွည့္နည္းေျပာင္သည္၊ ၀ိနည္းေရွာင္ ကုန္းပံုတဲ့ေလး။”
သူရိယသတင္းစာတြင္ ထိုကဗ်ာႏွင့္ ကာတြန္းပါလာေသာအခါတြင္ အဂၤလိပ္ပုလိပ္မင္းႀကီး မစၥတာ ရွပ္တယ္လ္၀ပ္က အယ္ဒီတာ ဦးဘေဘႏွင့္ ဦးလွေဘတို႔ကို ဆင့္ေခၚကာ “ဘုရင္ခံ၏ ဂုဏ္သေရကို ပ်က္ေစေသာ ကဗ်ာကို ဘာေၾကာင့္ ပံုႏွိပ္သနည္း” ဟု ေမးေတာ့ေလသည္။
ပုလိပ္မင္းႀကီးက သူ၏ ႐ံုးစားပဲြတြင္ ကုလားထုိင္ႏွင့္ ထုိင္ေနၿပီး အယ္ဒီတာမ်ားကို ကုလားထုိင္ မေပးဘဲ ၾကမ္းေပၚမွာ ခင္းထားသည့္ သင္ျဖဴးကို ၫႊန္သည္ဆို၏။ ထိုအခါ အယ္ဒီတာမ်ားက ၾကမ္းေပၚသို႔ဆင္းကာ မထုိင္ၾကဘဲ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ရွင္းေျပာၾကေလသည္။ “အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံကို ရည္ရြယ္ေရးသည္မဟုတ္ပါ၊ ေဂါပက လူႀကီးမ်ားကို ေ၀ဖန္သည္သာ ျဖစ္သည္။ ေဂါပကလူႀကီးမ်ား မေက်နပ္လွ်င္ အသေရပ်က္မႈႏွင့္ တရားစြဲႏိုင္သည္” ဟု ေျဖၾကားသည္ကို ပုလိပ္မင္းႀကီး အေရးမယူႏုိင္ဘဲ လက္ပိုက္က်န္ရစ္ရရွာေတာ့သည္။
သတင္း၏ ဂယက္မွာ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဗုဒၶဘာသာကလ်ာဏယု၀ အသင္းႀကီးက ဦးစီးကာ လူထုအစည္းအေ၀းမ်ား က်င္းပၿပီး ေ႐ႊေမာ္ေဓာကုန္းေတာ္ေပၚတြင္ ဖိနပ္စီးမႈကို ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း အဆိုမ်ား ဆံုးျဖတ္ကာ တုိက္ပဲြဆင္ၾကသည္။ လူထုဆႏၵျပပဲြအစည္းအေ၀းမ်ား၏ သတင္းမ်ားကို သူရိယတြင္ ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင့္တကြ ေဖာ္ျပကာ ၀ါဒျဖန္႔ေပးသျဖင့္ စည္းေ၀းပြဲမ်ား အၿမိဳ့ၿမိဳ့တို႔တြင္ ဆက္တုိက္က်င္းပၾကေတာ့ သည္။ အစည္းအေ၀းအႀကိမ္ႀကိမ္ က်င္းပေတာင္းဆိုၾကသျဖင့္ အဂၤလိပ္အစိုးရက ဘုရားေက်ာင္းကန္မ်ားတြင္ “ဖိနပ္မစီးရ” ဟု တရား၀င္ဆိုင္းဘုတ္မ်ား ဆဲြခ်ိတ္ကာ တားဆီးေစဟု လိုက္ေလ်ာခဲ့ရေတာ့သည္။
ယင္းတုိက္ပဲြသည္ အဂၤလိပ္အစုိးရအေပၚ ျမန္မာလူထုက ပထမဆံုး အႏိုင္ရရွိလိုက္သည့္ ေအာင္ပဲြ ျဖစ္၏။ ကာရန္တဆက္၊ စုတ္တခ်က္ႏွင့္ တုိက္ခဲ့ေသာ ထိုတိုက္ပဲြမွ စတင္ကာ သတင္းစာတို႔၏ ၾသဇာႏွင့္ လူထုႀကီး၏ အင္အားႀကီးမားပံုကို ျမန္မာမ်ားတို႔ နားလည္သိရွိကာ ဆက္လက္တိုက္ခိုက္ၾကရာမွ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပဲြမ်ားကို အစဥ္တဆက္ ဆင္ႏႊဲျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။
လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး၊ အခြင့္အေရးေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားမွာ ႏုိင္ငံေရးေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားဆီသို႔ ပစ္မွတ္ေျပာင္းခဲ့ၾကေလသည္။ မိမိတို႔ ၾကမၼာ မိမိတို႔ ဖန္တီးခြင့္ကို ျပည္သူတို႔က ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ျပည္သူတို႔က ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ေသာ ကိုုယ္စားလွယ္မ်ား အုပ္စိုးခြင့္ကို ေတာင္းၾကသည္။ အဂၤလိပ္တို႔က ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို စတင္အုတ္ျမစ္ခ်ေပးေစကာမူ လူထုသို႔ အာဏာလႊဲေပးေရးလုပ္ငန္းတြင္ မ်ားစြာ ေႏွးေကြးလွသည္။ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံက အတုိင္ပင္ခံေကာင္စီလူႀကီး (၉)ဦးပါေသာ အဖဲြ႔ကို ၁၈၉၂ ခုမွာ စတင္ဖဲြ႔ခဲ့ရာ တြင္ လူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ျခင္း မျပဳရဘဲ အဂၤလိပ္၊ အိႏၵိယႏွင့္ ျမန္မာမ်ားမွ ေခါင္းေခါက္ၿပီး ေရြးခ်ယ္ ခန္႔ထားသည္။ ၁၉၁၅ ခုတြင္ ယင္းအဖဲြ႔ကို (၁၅)ဦးအထိ တိုးခ်ဲ႕ ခဲ့သည္။
ေကာင္စီအဖဲြ႔၀င္မ်ားကို (၁၅) ဦးအထိ တိုးခ်ဲ႕ သည့္အခါ၌ (၁၃) ဦးတို႔ကို ဘုရင္ခံက မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ခန္႔ထားကာ အဂၤလိပ္ (၂)ဦးကိုမူ ဥေရာပကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းက ေရြးခ်ယ္ေစဟု သီးျခားအခြင့္အေရးေပး သည္။ ပထမဦးဆံုးေပးေသာ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခြင့္ကို အဂၤလိပ္မ်ားကိုသာ ခဲြျခားေပးအပ္ေသာ စနစ္မွ စတင္ၿပီး သတင္းစာမ်ားက ေ၀ဖန္ေရးသားၾကသျဖင့္ ျမန္မာမ်ား ကိုယ္စားလွယ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ပိုင္ခြင့္ကို ႏုိင္ငံေရး အဖြ႔ဲအစည္းအေ၀းမ်ားမွ ေတာင္းဆိုၾကျပန္ေတာ့သည္။
မ်က္စိပြင့္လာေသာ ျမန္မာလူထု၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို အဂၤလိပ္တို႔က တစတစ လိုက္ေလ်ာၾကရ ေပသည္။ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္တြင္ လူထုက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သူ (၇၉) ဦးပါ၀င္ၿပီး အစိုးရခန္႔ (၂၄)ဦးပါ၀င္ေသာ ပါလီမန္စနစ္ကို ရရွိခဲ့ေလသည္။ ျမန္မာသတင္းစာမ်ားက မေက်နပ္ႏုိင္ေသးဘဲ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ပါလီမန္စနစ္ကို ေတာင္းဆိုၾကသည္။
ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သူ အမတ္ (၁၃၂)ဦးကို အေျခခံေသာ ပါလီမန္ကို ၁၉၃၅ ခုႏွစ္တြင္ ရရွိခဲ့ ေလသည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ပီသစျပဳလာေသာ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရြးေကာက္ပဲြက်င္းပခ်ိန္မွ စတင္ၿပီးပါလီမန္အစည္း အေ၀းမ်ား၌ အစိုးရတင္ေျမႇာက္ၾကသည္အထိ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ရေသာ ႀကီးမားေသာ တာ၀န္ရပ္မ်ားကို သတင္းစာ မ်ားက ထမ္းရြက္ခဲ့ၾကသည္။
သတင္းစာတုိ႔ ေဆာ္ၾသမႈေၾကာင့္ လူထုႀကီးက ႏုိင္ငံေရးကိစၥသည္ မိမိတို႔အေရးကိစၥျဖစ္သည္ ဟု နားလည္လာၾက၏။ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္က အမတ္ (၇၉)ဦး ကို ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ရစဥ္က မဲေပးခြင့္ရွိသူ (၆.၉၂) ရာခုိင္ႏႈန္းသာ မဲေပးခဲ့ရာမွ ၁၉၂၅ ခု၊ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္မူ မဲေပးခြင့္ရွိသူ (၁၆.၂၆) ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ တိုးတက္ လာခဲ့သည္။
၁၉၃၇ ခုႏွစ္၊ (၉၁)ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္တြင္ အမတ္ (၁၃၂)ဦးတုိ႔ကို ေရြးေကာက္စဥ္က (၅၀) ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ မဲဆႏၵရွင္မ်ားက မဲေပးၾကသည္။
ႏိုင္ငံေရးဒီေရ အတက္ဆံုးမွာ တည္ၿမဲ-သန္႔ရွင္းကဲြၾကေသာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပဲြျဖစ္၏။ ထိုေရြးပဲြတြင္ (၅၉)ရာခိုင္ႏႈန္း မဲေပးခဲ့ၾကေလရာ ျမန္မာတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးကို နားလည္သိရွိသုံးစဲြ ေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္ကို သက္ေသျပခဲ့သည္။ ထိုေရြးေကာက္ပဲြ၌ စစ္တပ္က ႏုိင္ငံေရးတြင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မႈရွိသည္ကို ေထာက္ခံအားေပးေသာ တည္ၿမဲဖဆပလတို႔ (၃၁)ရာခုိင္ႏႈန္းသာ အေရြးခံရၿပီး စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္ကို ဆန္႔က်င္ေသာ သန္႔ရွင္းဖဆပလတို႔ အဖို႔ (၅၂) ရာခုိင္ႏႈန္း အေရြးခံရကာ ကြန္ျမဴနစ္အႏြယ္ ပမညတတို႔က (၅) ရာခုိင္ႏႈန္းသာ အေရြးခံရသည္ကို ေထာက္႐ႈပါက ျမန္မာလူထုက အာဏာရွင္စနစ္ကို မည္သည့္အသြင္ႏွင့္မွ လက္မခံခဲ့ဘဲ ဆန္႔က်င္ခဲ့သည္မွာ သိသာ ထင္ရွားေပသည္။
ႏုိင္ငံေရးအဖဲြ႔မ်ား တည္ေထာင္လႈပ္ရွားၾကျခင္းမွ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း အဆိုမ်ား၊ ဥပေဒမ်ား စသည္ျဖင့္ မ်ားေျမာင္လွေသာ အေရးကိစၥမ်ားကို သတင္းစာမ်ားက ေ၀ဖန္ေရးသားၾကရာတြင္ အဂၤလိပ္အစိုးရႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ၾကရသည္လည္း ရွိသည္။ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရး ေပးသည္ဆိုေစကာမူ ကာကြယ္ေရး၊ ႏုိင္ငံျခားေရး စသည့္ အေရးႀကီးေသာ အမႈကိစၥမ်ားကို ဘုရင္ခံ၏ လက္တြင္သာ ထိန္းသိမ္းထား သည္။ အဂၤလိပ္၏ ကၽြန္ႏုိင္ငံတခုအျဖစ္ကိုမူ အဂၤလိပ္တို႔က လက္လႊတ္ေပးရန္ ဆႏၵမရွိေသာေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးကို ဦးတည္ေသာ သတင္းစာမ်ားကို အဂၤလိပ္အစိုးရက ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည္လည္း ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေဘာင္ႀကီးအတြင္းတြင္ ရရွိခဲ့ေသာ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္မွာ အတုိင္းအဆ ႀကီးမားသည္။
ေက်ာင္းသားမဂၢဇင္းတေစာင္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္က ႀကီးမားျပင္းထန္သည့္ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္အထိ ကေလာင္သြားထက္ခဲ့၏။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ထုတ္ေသာ အိုးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ တကၠသိုလ္အာဏာပိုင္ မ်ားကို သေရာ္ထားေသာ “ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေနၿပီ” အမည္ရွိသည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထုိစာမူ ေရးသားသူကို သိလိုပါသည္ဟု တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက သမဂၢမဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ ကိုေအာင္ဆန္းအား ေတာင္းဆိုေလသည္။ ယင္းေဆာင္းပါးကို ေရးသူမွာ ညိဳျမအမည္ရွိ ေက်ာင္းသားေရးသည္ကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ တကြ ေက်ာင္းသားအမ်ားက သိရွိၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ စာေရးဆရာကို မေရးသင့္၊ မေရးအပ္ေသာ စာေပကို ေရးသျဖင့္ အေရးယူအျပစ္ေပးရန္အတြက္ တရား၀င္ ေတာင္းဆိုခဲ့၏။ အယ္ဒီတာက စာနယ္ဇင္းတို႔ က်င့္ထံုးကို ထိန္းသိမ္းကာ ေဆာင္းပါးရွင္ေက်ာင္းသား၏အမည္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျခင္း မျပဳႏုိင္ဟု ျငင္းဆိုသည္။
တကၠသိုလ္အာဏာပိုင္မ်ားက အယ္ဒီတာကိုေအာင္ဆန္းကို ေက်ာင္းက ထုတ္လိုက္သည္။ ယင္းသို႔ အေရးယူလိုက္စဥ္တြင္ တကၠသိုလ္အာဏာပိုင္မ်ားကို ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ ေဟာေျပာေနသူ သမဂၢဥကၠ႒ ကိုႏုကိုပါ ေက်ာင္းထုတ္ျပန္သျဖင့္ အေထြေထြေက်ာင္းသားသပိတ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာၿပီး အလုပ္သမား၊ လယ္သမားသပိတ္ မ်ားပါ ကူးစက္ခဲ့ကာ ႏုိင္ငံတခုလံုး လႈပ္ရွားခဲ့သည္။ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု အမည္ႏွင့္ ျပည္လံုးကၽြတ္ ပါ၀င္ေသာ ႀကီးမားသည့္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။
သတင္းစာမ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ား၏ ၾသဇာက ႀကီးမားသျဖင့္ လူထုလူတန္းစားတိုက္ပြဲမ်ား အစဥ္အဆက္ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါသည္။ တဆူဆူ တပူပူ တိုက္ခိုက္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးမွ စစ္မီးႀကီးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သို႔ ကူးစက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
ဤေနရာတြင္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ ဗ်ဴရိုကရက္မ်ား၏ ေျဖာင့္မွန္ေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို မွတ္တမ္းတင္သင့္ေပ၏။ ဆူပူမႈႀကီးမ်ား၏ စနက္တံျဖစ္ေသာ ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနၿပီဟု အာဏာပိုင္ေက်ာင္းအုပ္ ႀကီးကို သေရာ္စာေဆာင္းပါးေရးသူ ကိုညိဳျမအား အဂၤလန္သို႔ သတင္းစာပညာေတာ္သင္ ေစလႊတ္ခဲ့သည္။ ။