(၄၃) ပိတ္ေစအမိန္႔မွ သတင္းအစမ်ား (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

တင္ေမာင္အဖို႔ သက္ေတာင့္သက္သာႏွင့္ လြယ္ကူေသာ အလုပ္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ သတင္းမ်ားကို ေမွာင္ခ်ရသည္။ ပိတ္ရသည္မွာ လြန္စြာ လြယ္ကူပါသည္။ `ေဟာဒီ - ေဟာဒီ သတင္းကို မထည့္ႏွင့္လို႔ အထက္က ၫႊန္ၾကားပါတယ္` ဟု အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ (၇) ဦးကို ထပ္ဆင့္ ေျပာျပရံုသာ ျဖစ္ပါ၏။
တခုေကာင္းသည္မွာ ၀န္ႀကီးမ်ားက သတင္းပိတ္ရန္ အမိန္႔ေပးေသာအခါတြင္ ပိတ္ေစဟု ၫႊန္ေသာ သတင္းကို ၀န္ႀကီးမ်ားက ဖြင့္ေျပာၾကရေသာေၾကာင့္ သတင္းမွန္ကို သိခြင့္ရလိုက္သည္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္က ေန႔တေန႔တြင္ ဒု-၀န္ႀကီးက တင္ေမာင္အား ေခၚၿပီး ေမးပါသည္။ `ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားၾကၿပီလား` ဟု သူက ေမးသည္ကို `ဘာမွ မသိရပါဘူးခင္ဗ်ား` ဟု တင္ေမာင္က မဆုိင္းမတြ ေျဖလိုက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ တစြန္းတစသိၿပီးျဖစ္သည္။ တိတိက်က်သာ မသိေသးေစကာမူ စစ္တပ္တြင္းတြင္ က်ိတ္ၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြကို အဖမ္းအဆီးရွိေနသည္ကို ခပ္သဲ့သဲ့ သတင္းထြက္ေနပါသည္။ သတင္းအနံ႔ရရွိေသာ္လည္း သတင္းကို ေရးရန္မဆိုထားဘိ၊ သတင္းအဆက္ကို စံုစမ္းရန္ပင္ ျပည္သူပိုင္ သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ားက သတၱိမရွိၾကပါ။
`ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ကို ခင္ဗ်ားသိလား၊ ဒီေကာင္ေလးက ေတာ္ေတာ္မုိက္တယ္ဗ်ာ` ဟု အစခ်ီၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း၊ စစ္စံုေထာက္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္တင္ဦး၊ သမၼတႀကီး ဦးစန္းယု … စသည့္ ထိပ္သီးႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားရန္ ႀကံစည္ေသာ လုပ္ႀကံမႈႀကီးအေၾကာင္းကို သူက အေသးစိတ္ေျပာျပပါသည္။
စစ္တပ္တြင္ ဗိုလ္သင္တန္းမွ ဆင္းလာသည့္ စစ္ဗိုလ္အသစ္ကေလးမ်ားကို ငွက္ေတာ၊ ေခြးေတာ၊ က်ည္ဆံေတာ ျဖစ္ေသာ နယ္စပ္ေဒသသို႔ ပို႔ေလ့ရွိပါသည္။ စာေတာ္သူ၊ အရည္အခ်င္းထက္သူမ်ားကိုမူ စစ္ရံုးခ်ဳပ္မွ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားက ေခၚယူၿပီး ကိုယ္ေရးအရာရွိ ခန္႔ေလ့ရွိသည္။ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ကို ဗိုလ္သင္တန္းဆင္း အေနႏွင့္ ဒု-ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီးေအးကိုက ေကာက္ယူၿပီး ကိုယ္ေရးအရာရွိ ခန္႔လိုက္သည္။ ပညာခံ ေကာင္းၿပီး ရုိးသားသူ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္က အမ်ိဳးႏွင့္ တုိင္းျပည္အတြက္ ေဆာင္ရြက္မည္ဟူေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ႏွင့္ တပ္တြင္းသို႔ ၀င္လာသူျဖစ္ေလရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ရံုးထုိင္ေနၾကေသာ လူ႔မလိုင္လူတန္းစား စစ္ဗိုလ္ႀကီး မ်ား၏ ေလာကကို ျမင္ရေသာအခါ လြန္စြာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမိသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ဦးေန၀င္း ကိုယ္တုိင္က စတင္ၿပီး အေျပာတမ်ိဳး၊ အလုပ္တမ်ိဳး၊ တုိင္းျပည္ႏွင့္ စစ္တပ္ကို ညာလိမ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာ ေနၾကသည့္ စားဖားႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ သိရွိလာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ လူထုႀကီးအဖို႔ ခက္ခဲက်ပ္တည္းေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ၀န္ႀကီးမ်ား၊ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ေနေသာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက ဇိမ္ခံ ပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ စည္းစိမ္ယစ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရသည္ဟု သိရပါသည္။ မတရားမႈမ်ား စာရင္းရွင္းရန္က မလြယ္ကူဘဲ ဦးေန၀င္းႏွင့္တကြ လာဘ္စားသူ စစ္ဦးစီးႀကီးမ်ား အသက္ရွည္ ေလေလ တိုင္းျပည္နစ္နာေလေလပဲဟု အေျဖကို သိလာေသာေၾကာင့္ လုပ္ႀကံဖယ္ရွားရန္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ဗိုလ္ႀကီး (၄) ဦးႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး လွ်ိဳ႕၀ွက္ႀကံစည္ပါသည္။
သူတို႔၏ အႀကံအစည္မွာ ေအာင္ျမင္မႈ မရၾကရွာပါ။ သူတို႔ (၄) ဦးႏွင့္ အျခားစစ္ဗိုလ္ (၁၀) ဦးကို ဖမ္းခဲ့ပါသည္။ မူလက ၾကားသိရေသာ သတင္းထက္ ၀န္ႀကီးက ေျပာျပမွ သိရသည့္သတင္းက ပိုျပည့္စံုပါသည္။ ယင္းသတင္းစံုကို အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို တဆင့္တင္ျပၿပီး ပံုႏွိပ္ျခင္းမျပဳရဟု တားျမစ္ရပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အမႈကို ခံုရံုးတင္မွပဲ ေရးၾကရပါ၏။
၀န္ႀကီးက မေျပာဘဲႏွင့္ မိမိတို႔အသိႏွင့္ ပိတ္ရသည့္ သတင္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ ဥပမာ ဦးေန၀င္းကေတာ္ ေဒၚခင္ေမသန္းသည္ ေမွာင္ခိုကုန္ကူးေသာ ေမွာင္ခိုကုန္သည္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားမွ ျပန္လာေသာအခါတြင္ ၀ယ္လာခဲ့ေသာ စီးကရက္ကစၿပီး ကက္ဆက္၊ အသံဖမ္းစက္အထိ ေမွာင္ခိုေစ်းတြင္ အျမတ္ႀကီးစားကာ ေရာင္းသူ ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသို႔လည္း ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား ေမွာင္ခိုထုတ္ေလ့ရွိပါသည္။ တခ်ီတြင္ ျပင္သစ္ျပည္၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ ေလဆိပ္တြင္ ေမွာင္ခုိေက်ာက္မ်ား ဖမ္းဆီးမိသျဖင့္ အဖမ္းခံရသည့္သတင္းကို စာေရးသူတုိ႔ မေရး၀ံ့ခဲ့ပါ။
ဦးေန၀င္း၏ညီ ဦးသိန္းၫႊန္႔အား လန္ဒန္သံရံုးတြင္ ကုန္သြယ္ေရးအရွာရွိခန္႔ထားစဥ္က ဆြစ္ဇာလန္မွ နာရီမ်ားကို အဂၤလန္ျပည္တြင္းသို႔ ေမွာင္ခိုသြင္းေသာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္အစိုးရက ႏွင္ထုတ္သည့္သတင္းကို ႏုိင္ငံျခားက ရရွိသျဖင့္ စာေရးသူတို႔ကပင္ ၀န္ႀကီးကို ျပန္ၿပီး သတင္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ဦးေန၀င္း၏ ဇနီးေဟာင္း ေဒၚတင္တင္၏ ဖဲ၀ုိင္းႏွင့္ ဦးေန၀င္း၏ အကိုေတာ္ သခင္လွကြန္း၏ ဖဲဒိုင္ကို စစ္စံုေထာက္မ်ားက ဖမ္းေသာသတင္းကိုမူ ၀န္ႀကီးက မေရးၾကႏွင့္ဟု ပိတ္ေလမွသာ သိရေလသည္။
ဖဲ၀ုိင္းမ်ား မပိတ္ခင္က ဦးေန၀င္းကေတာ္ေဟာင္း ေဒၚတင္တင္က ရန္ကုန္-ေမာ္လၿမိဳင္ မီးရထားကို ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္စီးၿပီး အခေၾကးေငြ လက္ခံကာ ေက်ာက္မ်ား၊ ေရႊမ်ားႏွင့္ ႏိုင္လြန္စေသာ ႏုိင္ငံျခားကုန္မ်ား ေမွာင္ခုိ ကုန္သယ္ေနသည္ကို သိၾကပါလ်က္ မေရးရဲၾကပါ။ ဦးေန၀င္းဇနီးသစ္ ေဒၚနီနီျမင့္၏ ညီမ၊ ခယ္မေတာ္က အထည္အလိပ္မ်ား ေမွာင္ခိုထုတ္သျဖင့္ အဖမ္းခံရေသာ သတင္းကိုေတာ့ မေရးေလႏွင့္ဟု ၀န္ႀကီးက တားမွသာ တင္ေမာင္တို႔ သိၾကရပါ၏။
ျပည္သူပိုင္သတင္းစာမ်ားသည္ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ ေဆြေတာ္ရွစ္ေသာင္း မ်ိဳးေတာ္ေကာင္းတို႔၏ မေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို ဖံုးဖိေနၾကရသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ `သူတို႔အမႈေတြကိုသာ ဒီမိုကေရစီေခတ္ သတင္းစာမ်ားလို ေရးႏုိင္လွ်င္ အဆီတထပ္၊ အသားတထပ္ သတင္းေတြ ေတာင္လိုပံုေနမွာေပါ့ ကြာ` ဟု သတင္းေထာက္ႀကီးမ်ားက ညည္းၾကရွာပါသည္။
အစိုးရက ထုတ္ျပန္ရန္ တာ၀န္ရွိသည့္ သတင္းမွန္ကိုလည္း လိမ္လည္ၿပီး ေရးသားခဲ့ရပါသည္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ဘ႑ာေရးဌာန ဒု-၀န္ႀကီး ဦးခ်စ္ေမာင္က စာေရးသူအား ဆင့္ေခၚသည္။ သတင္းေၾကညာခ်က္တခုကို ေပးပါသည္။ `ျမန္မာက်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို ျပဳျပင္သတ္မွတ္ျခင္း` ဟု ေရးထားပါသည္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို အေမရိကန္တေဒၚလာတြင္ (၆) က်ပ္ (၆၂) ျပားႏႈန္း သတ္မွတ္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြ လဲလွယ္ႏႈန္းသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္မွ စတင္ကာ ဒီမိုကေရစီတေခတ္လံုးတြင္ အေမရိကန္ တေဒၚလာကို (၄) က်ပ္ (၇၆) ျပားႏႈန္း တည္ၿငိမ္စြာ ရွိခဲ့ပါသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ စစ္စရိတ္တက္ျမင့္ေပးရပါ လ်က္ ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြကို ရွိသင့္ရွိထုိက္သည့္ ႏႈန္းထားအတိုင္း ရွာေဖြႏုိင္ပါသည္။ စုေဆာင္းထားႏုိင္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာက်ပ္ေငြစကၠဴတန္ဖိုးကို တည္ၿငိမ္စြာ ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ စစ္အစိုးရတက္လာၿပီး (၉) ႏွစ္ၾကာေသာအခါ က်ပ္ေငြတန္ဖိုးေလ်ာ့သြားပါသည္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္က (၅) က်ပ္ (၃၅) ျပားႏႈန္းသို႔ ေလ်ာ့ခဲ့သည္။ တဖန္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ (၄) က်ပ္ (၈၁) ျပားႏႈန္းျဖင့္ ျပန္ျမႇင့္ခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ေသာ ေငြတန္ဖိုးမ်ားကို တင္ေမာင္က မွတ္မိေသာေၾကာင့္ `ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုး ေလွ်ာ့ျပန္ၿပီေပါ့` ဟု ေျပာမိပါသည္။
ဦးခ်စ္ေမာင္က `ဘုရား၊ ဘုရား` ဟု ဘုရားတၿပီး `အဲဒီလိုမ်ား မေရးလုိက္ပါနဲ႔ ကိုယ့္လူ။ ေငြတန္ဖိုးခ်တယ္လို႔ ေရးလုိက္ရင္ ကိုယ့္လူပါမကဘူး၊ ကုိယ္ပါ ရာထူးအျဖဳတ္ခံရပါလိမ့္မယ္` ဟု မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးျဖင့္ ေတာင္းပန္ပါသည္။
`အမွန္က တန္ဖိုးခ်တာပဲ။ မူလက တန္ဖိုးနဲ႔ တန္ဖိုးသစ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ရွင္းေနတာပဲ။ လူတုိင္းသိႏုိင္တာပဲ` ဟု တင္ေမာင္က ျပန္ေျပာသည္။ သူက `ဒါေၾကာင့္ ေၾကညာခ်က္ကို ရံုးကတဆင့္ ပို႔မေပးဘဲ ကိုယ့္လူကို ေခၚရတာပါ။ လူကိုယ္တုိင္ေခၚၿပီး၊ ရွင္းေျပာၿပီး အမိန္႔ေပးလုိက္လို႔ ၀န္ႀကီးက မွာပါတယ္။ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ဗမာသတင္းစာေတြနဲ႔ ဗမာ့အသံက ျမန္မာေငြႏႈန္း ေၾကညာျခင္းလို႔ တိုတိုေရး၊ တိုတိုေျပာဖို႔ပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က လွ်ာရွည္ၿပီး မူလတန္ဖိုးကို မေရးပါေလနဲ႔` ရွင္းျပပါေလသည္။
ထံုးစံအတိုင္း ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးမ်ား အမိန္႔ကို လိုက္နာၿပီး ေငြတန္ဖိုးခ်ေသာသတင္းကို `ေငြတန္ဖိုး ျပင္ဆင္ သတ္မွတ္ျခင္း` ဟု ေရးခဲ့ရပါသည္။ အသံလႊင့္ခဲ့ရပါသည္။
မိမိအဖို႔ အျမတ္ရသည္မွာ ဦးခ်စ္ေမာင္က အတြင္းမွ လွ်ိဳ႕၀ွက္သတင္းတခုကို ေျပာလိုက္သျဖင့္ သိခဲ့ရပါသည္။ ၀န္ႀကီးမ်ား အစည္းအေ၀းတြင္ အေျခအေနအရ ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုးကို ငါးပံုတပံုခန္႔၊ အေမရိကန္တေဒၚလာတြင္ က်ပ္ေငြ တက်ပ္ႏွင့္ ကိုးျပားတိုးေပးကာ ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုးကို ခ်ေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးက တင္ျပ ေသာအခါ ဦးေန၀င္းက ထခုန္သည္ ဆိုပါသည္။ ေဒါသူပုန္ထကာ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးကို ဆူပူေအာ္ဟစ္သည္ ဆိုပါ၏။
ဦးႏုအစုိးရေခတ္ တေခတ္လံုး က်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ၿပီး သူ၏ အစိုးရေခတ္တြင္ က်ပ္ေငြတန္ဖိုး က်ရသည္ကို `ရာဇ၀င္အတင္မခံႏုိင္ဘူး` ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာေၾကာင္း သိရပါသည္။ `မင္းတို႔တေတြ မရွက္ဘူးလား၊ ဦးႏုေခတ္က က်ပ္ေငြေစ်းတည္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ၿပီး တို႔ေခတ္က်မွ ေငြတန္ဖိုးေလွ်ာ့ရလွ်င္ ရာဇ၀င္ ရိုင္းတာေပါ့` ဟု ဆူသည္ဆိုပါသည္။
ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးခမ်ာမွာ ေၾကာက္ဒူးမ်ား တုန္ေနရွာၿပီး ႏုိင္ငံျခားအေႂကြးရွင္ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္ ကမ႓ာ့ဘဏ္က တုိက္တြန္းသည္ကို လိုက္နာရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္အစိုးရကလည္း တုိက္တြန္းေၾကာင္း၊ ေငြစာရင္းအခက္အခဲ ေၾကာင့္ ျဖစ္ရေၾကာင္း အေသးစိတ္ရွင္းျပၿပီး အသနားခံရသည္ ဆိုပါသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္မွ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက `ဒီတခါ ငါသည္းခံမယ္။ ငါ့ေခတ္တေခတ္လံုး က်ပ္ေငြေစ်းကို မခ်ၾကနဲ႔။ ငါမေသမခ်င္း မင္းတို႔တေတြ က်ပ္ေငြေစ်းကို မခ်ရဘူး` ဟု တိက်ျပတ္သားစြာ အမိန္႔ေပးခဲ့သည္ဟု ဦးခ်စ္ေမာင္ ထံမွ သိရပါသည္။
`ေရႊတိုက္ေတာ္ထဲက ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက မၾကာခဏ တေပြ႔တပုိက္ ထုတ္ယူၿပီး ႏုိင္ငံျခားမွာ ျဖဳန္းသံုးေနတာေၾကာင့္ က်ပ္ေငြစကၠဴတန္ဖိုး က်ပါတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ၀င္မေျပာဘူးလား` ဟု တင္ေမာင္က ေမးေသာအခါ `ၾကမ္းၾကားေလၾကား ေဘးရန္မ်ားတဲ့ စကားေတြ မေျပာပါနဲ႔ ကိုယ့္လူ။ အခု အခန္းထဲက ထြက္သြားပါ` ဟု ေျပာကာ ဦးခ်စ္ေမာင္က တင္ေမာင္အား ႏွင္ထုတ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ၊ မဆလအစုိးရ၊ န၀တအစိုးရ၊ နအဖအစိုးရ … စသျဖင့္ စစ္အစိုးရမ်ား အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲၾကေစကာမူ ဦးေန၀င္းမေသမခ်င္း ျမန္မာက်ပ္ေငြလဲလွယ္ႏႈန္းသည္ စာရြက္ေပၚတြင္ မေျပာင္းေတာ့ၿပီဟု စိတ္ခ်ႏုိင္ၾကပါ၏။ ။