အမ္စတာဒမ္၊ သည္ဟိဂ္ႏွင့္ မီးအိမ္နီရပ္ကြက္

ပထမေန႔
တညလံုးခုတ္ေမာင္းလာေသာ ညရထားသည္ အမ္စတာဒမ္ ဘူတာႀကီးသို႔ အခ်ိန္မွန္ဆိုက္ ေရာက္ပါသည္။ အမ္စတာဒမ္မေရာက္ခင္ ကိုလံုးဘူတာမွာ ခရီးသည္အေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္းသြားသျဖင့္ ေျခာက္ေယာက္အိပ္ခန္းတဲြမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ကိုတင္ထူး ႏွစ္ဦးသား ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိစီးလာခဲ့ရသည္။ ဘူတာမွာ လာႀကိဳသူ ကိုျမတ္သီဟႏွင့္အတူ က်ေနာ္တို႔တည္းခိုရန္ စီစဥ္ထားေသာ ကိုဆန္နီအိမ္ကို ဘတ္စ္ကားျဖင့္ လာခဲ့ၾကသည္။ ဘတ္စ္ကားခမွာ ဇံုႏွစ္ဇံုစီးရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တေယာက္စာအတြက္ အတြဲလိုက္ လက္မွတ္မွ သံုးကြက္ကို ကားေမာင္းသူက တံုးထုေပးပါသည္။ လက္မွတ္တကြက္စာအတြက္ က်သင့္ေငြမွာ ယူရို ၀.၈ ျဖစ္ၿပီး တဇံုစာခရီးသြားလွ်င္ အနည္းဆံုး ယူရို ၁.၆ ေပးရပါမည္။ ႏွစ္ဇံုကိုေတာ့ သံုးကြက္သာတံုးထု သျဖင့္ ယူရို ၂.၄ သာေပးရသျဖင့္ တေခါက္စာလက္မွတ္၀ယ္သည္ထက္ ယူရို ၀.၈ သက္သာပါသည္။ လက္မွတ္ အတဲြမွာ အတိုႏွင့္ အရွည္ ႏွစ္မ်ိဳးေရာင္းသည္ဟု ကိုျမတ္သီဟက ရွင္းျပပါသည္။
တည္းခိုသည့္ အိမ္မွာ ေရမိုးခ်ိဳး၍ ထမင္းစားၾကပါသည္။ အိမ္ရွင္ ကိုဆန္နီ အိမ္ရသည္မွာ မၾကာေသး သျဖင့္ အိမ္မွာ ဖုန္း၊ အင္တာနက္ႏွင့္ တီဗီလိုင္းမ်ား မတတ္ဆင္ရေသးပါ။ ထမင္းစားၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ရန္ အမ္စတာဒမ္ စင္ထရယ္ကို ကားျပန္စီးလာၾကပါသည္။ ဘူတာႀကီးေရွ႕နားတြင္ ဆိုင္ေတြ၊ အေဆာက္အဦေတြ၊ လူေတြႏွင့္ စည္ကားေနပါသည္။ လိင္မႈျပတုိက္ကို ၃ ယူရိုေပး၍ ၀င္ၾကည့္ၾကသည္။ ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ အရုပ္မ်ား၊ ေရွးေဟာင္း လိင္မႈဆိုင္ရာ ဗီဒီယိုေခြမ်ား ျပသထားၿပီး တခ်ိဳ႕ေသာျပကြက္မ်ားကို ၾကည့္ကာ မိန္းခေလးမ်ား တခြီးခြီးႏွင့္ ရီေနၾကသည္။
ျပတုိက္မွအထြက္ မိုးကရြာလာသျဖင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈျခင္းကို ရပ္နားကာ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾက ပါသည္။ အိမ္မျပန္ခင္ နာမည္ေက်ာ္ မီးအိမ္နီရပ္ကြက္အတြင္းမွ တရုတ္စားေသာက္ဆုိင္မွာ သံုးေယာက္သား တမင္းႏွင့္ဟင္းမ်ားမွာစားၾကၿပီး က်သင့္ေငြမွာ ယူရိုငါးဆယ္ ျဖစ္ေလသည္။
ဒုတိယေန႔
ယမန္ေန႔ညက အိမ္ရွင္ကိုဆန္နီ ျပန္ေရာက္လာၿပီး မအိပ္ခင္ စကားေျပာၾကေသးသည္။ ဒီမနက္အိပ္ရာ ထေတာ့ မေန႔ညက စကား၀ုိင္းကို ဆက္ၾကသည္။ ကိုဆန္နီက တရား၀င္ေနထုိင္ခြင့္ရသည္မွာ မၾကာေသး။ နယ္သာလန္ေရာက္တာေတာ့ ဆယ္လေလာက္ရွိၿပီ။ ကိုဆန္နီ အသက္ ၂၂ ႏွစ္မွာ ဂ်ပန္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ သည္။ ေလးႏွစ္အလုပ္လုပ္ၿပီး ဖမ္းမိသြားကာ ျမန္မာျပည္ျပန္ပို႔ခံရသည္။ ရန္ကုန္မွာ တႏွစ္ေလာက္ေနၿပီး ဂ်ပန္ကို ေနာက္တႀကိမ္ျပန္သြားကာ အလုပ္လုပ္သည္။ ေလးႏွစ္အၾကာမွာ ထပ္အဖမ္းခံရကာ ျမန္မာျပည္ျပန္ ေရာက္သည္။ တတိယအႀကိမ္ျပည္ပထြက္ေတာ့ ဂ်ပန္ကိုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပဲြစားျဖင့္ အေမရိကကို ၀င္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ပဲြစားစီစဥ္ေပးလုိက္သည့္ ပတ္စ္ပို႔အတုကို ေတာင္ကိုးရီးယားေလဆိပ္မွ လ၀ကမ်ားက ေဖာ္ထုတ္လိုက္ႏုိင္သျဖင့္ အေမရိကန္ အစီအစဥ္ပ်က္သြားသည္။ တႀကိမ္မေအာင္ျမင္လွ်င္ ေနာက္တႀကိမ္ ႀကိဳးစားခြင့္ရွိသည္ဟု ပြဲစားက ဆိုသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္မွာေတာ့ နယ္သာလန္ကို ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုဆန္နီေျပာျပသည္မ်ားကို ေကာ္ဖီေသာက္ နားေထာင္ရင္း အျပင္သြားၾကဖို႔ ကိုျမတ္သီဟက ႏႈိးေဆာ္သည္။ သူ႔အစီအစဥ္အရ ဒီေန႔ ကမၻာ့တရား႐ံုးရွိရာ သည္ဟိဂ္ ၿမိဳ႕ကို သြားၾကမည္။ အဲဒီမွာ ညအိပ္ၾက မည္ျဖစ္သည္။ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားျဖင့္ အမ္စတာဒမ္ စင္ထရယ္ကို ျပန္လာၾကသည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ လမ္းမ်ားေပၚတြင္သြားလာေနေသာ လူမ်ားသည္လည္း ေကာင္း က်ေနာ္ေတြ႔ရသည္မွာ ဒတ္ခ်္လူျဖဴမ်ား မဟုတ္ၾက။ အညိဳေရာင္မ်ား၊ အမဲေရာင္မ်ား၊ အ၀ါေရာင္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္သာမ်ားသည္။ ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားသူ အမ်ိဳးသမီးအေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတြ႔ေတာ့ `ဟ၊ ငါေရာက္ေနတာ ေဟာ္လန္မွ ဟုတ္ရဲ့လား။ တီဟီရန္မ်ားေရာက္ေနသလား´ ေအာက္ေမ့ရသည္။ တကယ္ေတာ့ အမ္စတာဒမ္ သည္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ အေျခခ်ေနထုိင္ရန္ ေျပာင္းေ႐ြ႕လာသူမ်ားျဖင့္ မက္ထ႐ိုပိုလီတန္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနပံုရၿပီး ဘတ္စ္ကားဒရုိင္ဘာမ်ားကလည္း အဂၤလိပ္စကားအေတာ္ေျပာႏုိင္ၾကပါသည္။
အမ္စတာဒမ္မွာ သည္ဟိဂ္ကို အျမန္ရထား မိနစ္ေလးဆယ္ခန္႔ စီးရပါသည္။ လက္မွတ္ခမွာ တဦးလွ်င္ ယူရုိ ၁၀။ ရထားလမ္း၀ဲယာတြင္ ေရသြင္းတူးေျမာင္းမ်ား၊ ပန္းစိုက္ခင္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ေဟာ္လန္မွ ျပည္ပ ပို႔ကုန္မ်ားတြင္ ပန္းမ်ားလည္းပါသည္။ ေႏြရာသီပန္းေတြပြင့္ခ်ိန္ဒီရထားကို ျပန္စီးလွ်င္ ေရာင္စံုပန္းခင္းကို ျဖတ္သြားရသလိုျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ `ေဟာ္လန္ႏုိင္ငံသားေတြဟာ ေရကို ျပဳျပင္ရာမွာ အထူးကၽြမ္းက်င္တယ္၊ မကၽြမ္းက်င္လို႔လည္း မရဘူး။ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ႕ႀကီးက ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ရဲ့ေအာက္မွာရွိေနတာ။ ပင္လယ္ေရေတြကိုသာ ထိန္းမထားႏုိင္ရင္ ေရေအာက္ေရာက္ေနလိမ့္မယ္´ ဟု ကိုျမတ္သီဟ ရွင္းျပသည္။ တဆက္တည္းသူက `က်ေနာ္လည္း ဒီေရာက္တာ ၇ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ေနာ္ေ၀းေလး ဘာေလး အဆင္ေျပရင္ သြားလည္ခ်င္တယ္။ ေတာေတြ ေတာင္ေတြ ျမင္ခ်င္လုိ႔ပါ။ ဒီီႏုိင္ငံမွာက ေတာင္မျမင္ရဘူးဗ်´ ဟုဆိုသည္။
သည္ဟိဂ္ဘူတာမွာ လာႀကိဳေနသူက ေက်ာ္မိုးသူ။ သူ႔အစီအစဥ္အရ Madurodam ဟုေခၚေသာေနရာကို ဓါတ္ရထားျဖင့္ေရာက္သြားၾကသည္။ ၀င္ေၾကးေငြ ၁၃ ယူရိုေပးရေသာ ထိုေနရာတြင္ နယ္သာလန္ႏုိင္ငံအတြင္း ရွိ အထင္ကရေနရာမ်ားျဖစ္သည့္ ရဲတုိက္မ်ား၊ နန္းေတာ္မ်ား၊ ဆိပ္ကမ္းမ်ား၊ အစိုးရရံုးဆိုက္ရာအေဆာက္အဦး မ်ား၊ ေလယာဥ္ကြင္း စသည့္ေနရာမ်ားကို တေနရာတည္းမွာ ေတြ႔ရေအာင္ ပံုစံတူေဆာက္လုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ လူငယ္မ်ား၊ ခေလးမ်ား အထူးစိတ္၀င္စားမည့္ေနရာတခု ျဖစ္သည္။
ထိုေနရာမွအျပန္ နယ္သာလန္လႊတ္ေတာ္ေဘးမွ ျဖတ္၍ တရုပ္တန္းသို႔ေရာက္ၿပီး တရုတ္ဆုိင္မွာ စားၾကေသာက္ၾက၏။ စားေသာက္ၿပီး ေက်ာ္မိုးသူတို႔အိမ္ကို မသြားခင္ ကမၻာ့တရား႐ံုးကို သြားၾကည့္ၾကသည္။ တရား႐ံုးေရွ႕မွာေတာ့ ဖလန္ေဂါင္ဂိုဏ္းသားတဦး တကိုယ္ေတာ္ ဆႏၵျပေနသည္။
ထိုညက ေက်ာ္မိုးသူတို႔ညီအကို ေနထိုင္ရာ တုိက္ခန္းတြင္ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုသူကဆို၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္သူကခ်က္၊ ဟိုေမးသည္ေမး လုပ္သူကလုပ္ႏွင့္ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိ။ ထိုၿမိဳ႕တြင္ ေက်ာ္မိုးသူတို႔ ညီအကို အျပင္ ကုိမန္းေခၚ ခ်င္းလူငယ္တဦးလည္း ေနထုိင္သည္။ ကိုမန္းဆီ လာလည္သူ ကခ်င္လူငယ္ ဆန္းၾကာ ကိုလည္း ထိုညက ေက်ာ္မိုးသူတို႔အခန္းတြင္ ဆံုခဲ့ရပါသည္။

တတိယေန႔
တတိယေျမာက္ေန႔တြင္ ဥထရက္ၿမိဳ႕သို႔ သြားလည္ၾကမည္ဟု ကိုျမတ္သီဟ စီစဥ္ထားပါသည္။ လမ္းတြင္ အမ္စတာဒမ္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ကို ၀င္ၾကည့္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မွီ ေခတ္မီေလဆိပ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ အမ္စတာဒမ္ေလဆိပ္မွ တဆင့္ အျခားဥေရာပၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႔ အျမန္ရထားျဖင့္ ခရီးဆက္သြားလိုပါက အဆင္ေျပေအာင္စီစဥ္ေပးထားသည္။ သို႔ေသာ္ ရထားမ်ားအေၾကာင္း၊ ခရီးစဥ္အေၾကာင္း လက္ကမ္းစာေစာင္ကိုေတာ့ ဒတ္ခ်္ဘာသာတခုတည္းျဖင့္သာေတြ႔ရသည္။ ေလဆိပ္မွ ဥထရက္သို႔အသြားတြင္ အမ္စတာဒမ္စင္ထရယ္ကို မ၀င္ရေတာ့ပါ။ နယ္သာလန္တြင္ ရထားမ်ားျဖင့္ ခရီးသြားရာတြင္ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဥထရက္ဘူတာတြင္ ျမန္မာျပည္သားေဆြမ်ိဳးမ်ားကိုေတြ႔ၾက၊ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၾကေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုေဇာ္ႀကီး (ေခၚ) ကိုမ်ိဳးေဇာ္ ႏွင့္ ကိုခင္ေမာင္ေအး တို႔စီစဥ္ထားသည့္ ေနရာကို ခ်ီတက္ၾကသည္။ ထိုေနရာကို ရထားတဘူတာ ထပ္စီးရသည္။ လမ္းက စူပါမားကပ္တခုမွာ စားစရာေသာက္ စရာေတြ၀ယ္ရသည္။ ထိုၿမိဳ႕မွာေနေသာ လူမ်ားစုမွာ ေဒသခံေဟာ္လန္သားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ကိုျမတ္သီဟ၊ ကိုမ်ိဳးေဇာ္ႏွင့္ ကိုခင္ေမာင္ေအးတို႔မွာ နယ္သာလန္သို႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အတူေရာက္သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ကိုခင္ေမာင္ေအးက ရွစ္ဆယ့္ရွစ္တံုးက ဆႏၵျပခဲ့သည့္ ေလတပ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦးျဖစ္သည္။ သူတို႔အားလံုး နယ္စပ္ေက်ာင္းသားစခန္းမ်ားႏွင့္ မနီလိြဳင္ေက်ာင္းသားစခန္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ယခု လက္ရွိလည္း နယ္သာလန္ရွိ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာတက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ေနသူမ်ား ျဖစ္ေလေတာ့ သူတို႔ႏွင့္ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ တည္းသည့္ ကိုဆန္နီအိမ္အျပန္ မွာေတာ့ ကိုခင္ေမာင္ေအးက က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ အတူလုိက္လာခဲ့သည္။
စတုတၳေန႔
ဒီေန႔ညေနရထားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ျပန္ၾကမည္ဆိုေတာ့ အိမ္ကထြက္ကတည္းက အ၀တ္အစားအိတ္မ်ား တပါတည္း ယူလာခဲ့ရန္ ကိုျမတ္သီဟက အႀကံေပးသည္။ ဘူတာႀကီးမွာ အိတ္ေတြအပ္ေတာ့ က်သင့္ေငြ ၇ ယူရုိုကို ခရက္ဒစ္ကပ္ျဖင့္ေပးရသျဖင့္ လံုၿခံဳေရးအတြက္ပါ တပါတည္း စီစဥ္ထားၿပီး ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ဒီေန႔ အစီအစဥ္အရ ေဟာ္လန္ႏိုင္ငံသားပန္းခ်ီပညာရွင္ ဗင့္ဆင့္ဗင္ဂိုး ျပတိုက္ကို သြားၾကမည္ျဖစ္သည္။ အမွတ္ (၅) ဓါတ္ရထားျဖင့္ ဗင့္ဂိုးျပတိုက္ကိုေရာက္ေတာ့ လူေတြတန္းစီေနၾကၿပီ။ ၀င္ေၾကးက ယူရို ၁၀။ အထဲမွာ လုိက္ၾကည့္စဥ္ ရွင္းျပတာကို နားေထာင္နားၾကပ္ဖုန္းေလးေတြအတြက္ ၄ ယူရုိ ထပ္ေပးရသည္။ ဘာသာစကား ေရြးခ်ယ္ရန္ ေပးထားသည့္ ဆယ္မ်ိဳးခန္႔တြင္ ဂ်ပန္သာသာကိုလည္းေတြ႔ရသည္။ ဗင့္ဂိုးျပတိုက္အသစ္ကို ဂ်ပန္က ဒီဇုိင္းထုတ္၍ ေဆာက္လုပ္ေပးထားေၾကာင္း သိရသည္။ ပန္းခ်ီကားမ်ားေဘးမွ ရွင္းျပထားေသာ ပိုစတာမ်ားတြင္ေတာ့ ဒတ္ခ်္ဘာသာႏွင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာႏွစ္မ်ိဳးသာ ေတြ႔ရသည္။ ပန္းခ်ီကားႏွင့္ပတ္သက္တာ ကို သိလိုလွ်င္ သူႏွင့္သက္ဆုိင္သည့္ နံပါတ္ကို နားၾကပ္စက္တြင္ ႏွိပ္လိုက္လွ်င္ အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပပါသည္။ ျပတုိက္အတြင္း က်ေနာ္တို႔ေရွ႕မွ ေရာက္ေနသူမ်ား၊ က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္မွ တဖဲြဖြဲ၀င္လာေနသူမ်ားကို ၾကည့္ကာ အသက္ ၃၇ ႏွစ္အရြယ္မွာကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဆံုးစီရင္သြားခဲ့သည့္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ဗင္ဂိုးသည္ နယ္သာလန္ ႏိုင္ငံသားေကာင္းပီသစြာ သူ႔ႏုိင္ငံကို အလုပ္အေႂကြးျပဳေပသကားဟု ေတြးေနမိပါသည္။ ျပတုိက္မွာ တနာရီ ေက်ာ္ေနၿပီး၍ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ထြက္လာသည္အထိ ေနာက္ထပ္၀င္လာသူေတြကို တန္းစီေနၾကတံုးပါ။ ေနာက္ရက္ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ဒီလိုပဲ တန္းစီၿပီး ဗင္ဂိုးရဲ့လက္ရာေတြကို လူေတြလာၾကည့္ေနၾကလိမ့္ အံုးမည္မွာ ျဖစ္ေလေတာ့ ဗင္ဂိုးျပတိုက္ရယ္ အမ္စတာဒမ္ေလဆိပ္ရယ္က ရတဲ့၀င္ေငြနဲ႔တင္ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ႕ သားေတြ ထိုင္စားေနလို႔ရေလာက္သည္။ `ႏွစ္စဥ္လႊတ္ေတာ္မွာ ဘတ္ဂ်က္ခဲြရင္ တျခားျပည္နယ္ေတြက ၀င္ေငြ ပိုေကာင္းတဲ့ အမ္စတာဒမ္ကို အၿမဲပဲ ေ၀စုေတာင္းေလ့ရွိတယ္´ ဟု အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ႕သားႀကီး ကိုျမတ္သီဟ က ရွင္းျပသည္။
ျပတိုက္မွ အထြက္ ႏွင္းေတြက်လာသည္။ ဥေရာပမွာ ေႏြဦးရာသီ၀င္ေတာ့မွာမို႔ ေဆာင္းကိုႏႈတ္ဆက္သည့္ ႏွင္းေတြပဲ ျဖစ္မည္။ စကၤာပူမွာလာသည့္ အင္ဂ်င္နီယာကိုတင္ထူးကေတာ့ က်လာသည့္ႏွင္းေတြကို အမိအရ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနသည္။ သူ႔အဖို႔ေတာ့ ႏွင္းဆိုတာ ျမင္ရခဲသည့္အရာျဖစ္ေနမည္။
ဒမ္စကဲြယားကိုေရာက္ေတာ့ ႏွင္းေတြၾကားထဲကပဲ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ၾကသည္။ ေန႔လည္စာကို ထုိင္းဆုိင္မွာစားသည္။ ကိုျမတ္သီဟ က ေခါက္ဖတ္၊ က်န္သံုးေယာက္က ဖတ္ကေဖာင္ကိုင္၊ အေအးတခြက္စီေသာက္ၿပီး ပိုက္ဆံရွင္း ေတာ့ ယူရုိ ၆၀ က်သည္။ ကိုခင္ေမာင္ေအးက ထိုေန႔လည္စာကို ဒကာခံသည္။ က်ေနာ္တို႔ ဆုိင္ထဲ၀င္လာေတာ့ ဆိုင္ရွင္အန္တီႀကီးနဲ႔ အလုပ္သမားေတြက ထုိင္းေတြဟု ထင္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ထုိင္းမဟုတ္မွန္းသိေတာ့ အမ္စတာဒမ္ကို လာလည္ႏုိင္တာ အေတာ္ခ်မ္းသာတဲ့ျမန္မာေတြ ျဖစ္မယ္ဟု သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ထုိင္းလို အတင္းခ်ေနၾကသည္။ အမ္စတာဒမ္က အစစအရာရာ ေစ်းႀကီးသည္ဆိုေတာ့ သူတို႔ထင္မယ္ဆိုလည္း ထင္စရာ။ ေနာက္မွ ကိုျမတ္သီဟက သူအမ္စတာဒမ္မွာေနေၾကာင္း ေျပာျပမိတ္ဆက္သည္။
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဗိုက္တင္းတင္းရွိသည္ႏွင့္ မီးအိမ္နီရပ္ကြက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပတ္ၾကည့္ၾကသည္။ အေတာ္ႀကီးသည့္ ရပ္ကြက္ႀကီးျဖစ္ၿပီး လိင္မႈဆိုင္ရာ စူပါမားကတ္၊ ရုပ္ရွင္ရံု၊ လိုက္ဖ္႐ိႈး (၀င္ေၾကး ယူရို ၂၀ မွ ၂၅၊ တရံုႏွင့္တရံု ေစ်းမတူ)၊ ႏွစ္ယူရုိေပး၍ ၾကည့္ရသည့္ေနရာ စသည္ျဖင့္ စံုလွသည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြမွာေတာ့ ေဆးေျခာက္ကို တရား၀င္႐ႈေနၾကသူေတြႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ေနသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေညာင္းလာသည္ႏွင့္ ဘူတာသို႔ျပန္လာကာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ရထားမထြက္ခင္အနားယူၾကသည္။ လိုက္ပို႔သူမ်ားႏွင့္ လမ္းမခဲြခင္ ကိုခင္ေမာင္ေအးက လာမည့္ေႏြရာသီမွာ သူဖင္လန္ႏုိင္ငံ ဟယ္ဆင္ကီးကိုသြားမည့္အေၾကာင္း၊ ဖင္လန္ေရာက္ တံုး စုစုေႏြးစာသင္ေက်ာင္းကိုလည္း သြားေရာက္ေလ့လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နယ္သာလန္မွာလည္း ျမန္မာစာ သင္သည့္ေက်ာင္းေလး ျဖစ္လာေအာင္တည္ေထာင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားသည့္အေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပေနပါသည္။
ရထား၀င္လာေတာ့ ကိုပင္ေဟဂင္၊ ဘာလင္၊ ေမာ္စကို၊ ပရာဟာ့ စသည့္ ခရီးလမ္းဆံုးမတူသည့္ ၿမိဳ႕မ်ားကို မမွားေအာင္ ကုိယ္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္တဲြကို တက္ကာ အိပ္စက္လိုက္ပါလာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ။
(ခရီးစဥ္အတြင္းကူညီေပးခဲ့ေသာသူမ်ားအားလံုးအား ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္။ ဤပို႔စ္ကို ဘေလာ့ဂ္၏ ဆိုဒ္ဘား တြင္တင္ထားသည့္ `အမ္စတာဒမ္၊ သည္ဟိဂ္ႏွင့္ မီးအိမ္နီရပ္ကြက္´ ဓါတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ႏွင့္အတူ ဖတ္႐ႈပါက ပိုအဆင္ေျပပါလိမ့္မည္။)