(၂) ဒီမုိကေရစီအစိုးရႏွင့္ သတင္းစာမ်ား (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

တင္ေမာင္တို႔ သတင္းစာဆရာမ်ားအဖို႔ အဂၤလိပ္ေခတ္က ကၽြန္ဘ၀သာ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းေသာ အစိုးရမ်ားျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ လြတ္လပ္မႈအရသာကို ေကာင္းစြာခံစားခဲ့ရေလသည္။ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာအစိုးရေခတ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္မူ သတင္းစာတို႔၏ တန္ခိုးၾသဇာႀကီးမားလာကာ အစိုးရအဖဲြ႔၀င္မ်ား ႏွင့္ သတင္းစာဆရာမ်ားသည္ ထီးၿပိဳင္နန္းၿပိဳင္ဘုရင္မ်ား ျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရဟူသည္မွာ ျပည္သူတို႔က ဆႏၵမဲေပးကာ တင္ေျမႇာက္သည့္ အစုိးရမင္းမ်ားျဖစ္ၾကေလရာ လူထုကိုယ္စားလွယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
၁၉၅၆ ခုႏွစ္က ျဖစ္ရပ္ကေလးကို တင္ျပပါရေစ။
`အမိန္႔ရွိပါခင္ဗ်ာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အိမ္က စကားေျပာေနပါတယ္။ ဘယ္က ေခၚပါသလဲခင္ဗ်ာ´
`က်ေနာ္ ဦးတင္ေမာင္၊ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ပါ´
`ဟုတ္ကဲ့ ဦးတင္ေမာင္၊ က်ေနာ္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ့ အတြင္းေရးအရာရွိတဦးပါ။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပး ရမလဲခင္ဗ်ာ´
`က်ေနာ္ အခုခ်က္ခ်င္း ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ေတြ႔လိုပါတယ္´
`အခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီဆိုတာ သိပါသလားခင္ဗ်ာ´
`သိပါတယ္ေလ။ ည (၁၁) နာရီခဲြ ေက်ာ္ပါၿပီ။ အခ်ိန္ေႏွာင္းေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို အခု ခ်က္ခ်င္း ေတြ႔မွ ျဖစ္မယ့္ ကိစၥမို႔ပါ´
`မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ဆရာေရ့´
`ဘာလို႔လဲ၊ အဖိုးႀကီးနဲ႔ ေတြ႔မွ ျဖစ္မွာပါ´
`၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ဘုရားေဆာင္၀င္ေနပါတယ္။ တရားထုိင္ေနပါတယ္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ထြက္လာ မွာပါ။´
`ဒါျဖင့္ က်ေနာ္အခုလာခဲ့မယ္။ သူထြက္လာတဲ့အခါ ေတြ႔တာေပါ့´
ထိုညက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး ေဆြးေႏြးရပါသည္။ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ၾကာ တုိင္ပင္ၾကသျဖင့္ နံနက္ မလင္းတလင္းတြင္မွ ျပန္လာရေလသည္။
တင္ေမာင္၏ ျပႆနာမွာ မိမိ၏ သတင္းစာတုိက္ (ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာတုိက္) ကို ေက်ာင္းသားမ်ား က ၀ိုင္းထားသျဖင့္ သတင္းစာမထြက္ႏုိင္ေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။
ထိုေန႔နံနက္က သတၱမတန္းစာေမးပဲြ ေျဖဆိုေသာေန႔ျဖစ္သည္။ စာေမးပဲြတြင္ ေမးျမန္းသည့္ ေမးခြန္း မ်ား ေပါက္ၾကားေနသည္ကို တိက်စြာ သတင္းရရွိသျဖင့္ ဗမာ့ေခတ္တြင္ ေပါက္ၾကားေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို မူရင္းအတိုင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ သတင္းမွန္လြန္းသျဖင့္ ပညာေရးဌာနအဖို႔ မျငင္းႏုိင္ေသာေၾကာင့္ စာေမးပဲြကို ဖ်က္လုိက္သည္ဟု ေၾကညာလိုက္ရသည္။ စာေမးပဲြေျဖရန္ စာစစ္ခန္းသို႔ သြားၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ တံခါးပိတ္ကာ ကပ္ထားသည့္ ေၾကညာစာကို ဖတ္ၾကရရာမွ မေက်မနပ္ျဖစ္ၾကကာ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန႐ံုးကို ၀ုိင္းကာ ဆႏၵျပၾကေတာ့သည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား၏ မေက်နပ္ခ်က္ကို ၀န္ႀကီး႐ံုးက ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းမေပးႏုိင္သျဖင့္ ေမးခြန္း မ်ား ေဖာ္ျပေသာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာတုိက္သို႔ ခ်ီတက္လာၿပီး သတင္းစာတိုက္ကို ၀ိုင္းၾကေတာ့ေလသည္။
ရဲအဖဲြ႔က တင္ႀကိဳသိထားေသာေၾကာင့္ ဗမာ့ေခတ္တိုက္ေရွ႕မွ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ေဒါသႏွင့္ ခ်ီတက္ လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရဲအဖြဲ႔တို႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ၾကရာမွာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ပြားေလေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားတဦး ေသနတ္ထိသြားရွာသည္။ ငယ္႐ြယ္သူေက်ာင္းသားကေလးမ်ားက ဒဏ္ရာရရွိေသာ ေက်ာင္းသားကို ေဆး႐ံုသို႔ မပို႔ဘဲ ပုခံုးေပၚမွာ တင္ထမ္းၿပီး ဆႏၵျပၾကေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသားငယ္ (ဟယ္ရင္ တန္) ေသဆံုးသြားေလရာ ေက်ာင္းသားမ်ားက မေက်နပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဗမာ့ေခတ္ေရွ႕မွာ တပ္စဲြထားၿပီး ဆက္လက္ဆႏၵျပၾကေလေတာ့သည္။ သတင္းစာအလုပ္သမားမ်ား ၀င္ခြင့္မျပဳေသာေၾကာင့္ သတင္းစာမထြက္ ႏုိင္ေတာ့ပါ။
ထိုေၾကာင့္ အစိုးရက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဖယ္ရွားေပးရန္၊ ေျဖရွင္းေပးရန္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အား တင္ေမာင္ က ပန္ၾကားပါသည္။
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးကို ဖုန္းဆက္ေမးျမန္း၏။ အေျခအေနအ၀၀ကို တင္ေမာင္ႏွင့္ တုိင္ပင္ ၿပီး စဥ္းစားၾကသည္။ ငယ္ရြယ္သူ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား၏ ျပႆနာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ညင္သာစြာ ကိုင္တြယ္ သင့္သည္ဟု ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ရဲအဖဲြ႔က ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဖယ္ရွားေပးရန္ တင္ေမာင္၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လိုက္ေလ်ာမႈမျပဳေသာ ေၾကာင့္ ေနာက္တေန႔ နံနက္မွာ သတင္းစာမထြက္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ႏုိင္ငံသားတို႔၏ အမႈကိစၥကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုယ္ တုိင္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ လင္းအားႀကီးအထိ လက္ခံေတြ႔ဆံုအေရးယူစဥ္းစားေဆာင္ရြက္သည္မွာ မ်ားစြာ ေက်နပ္ ဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္။
လိပ္ခဲတည္းလည္းျဖစ္ေနေသာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာတိုက္ေရွ႕၌ တပ္စဲြထားသည့္ ကိစၥကို ေျဖရွင္းရန္ အတြက္ ေနာက္တေန႔ နံနက္တြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အိမ္ သြားရျပန္ေလ၏။
သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးမ်ားပါ တက္ေရာက္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကေသာအခါတြင္ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား ေဒါသေျပၿငိမ္း ေရးက အေရးႀကီးသျဖင့္ အစိုးရက တင္ေမာင္အား ဖမ္းဆီးရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကပါသည္။ တင္ေမာင္ကလည္း အဖမ္း ခံပါမည္ဟု သေဘာတူခဲ့သည္။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးႏွင့္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးတို႔၏ အဆိုျပဳခ်က္သည္ မွန္ကန္ သျဖင့္ တင္ေမာင္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပူးတဲြျပကာ လက္ထိပ္ခတ္ခံပါမည္ဟု ေျပာရေလသည္။ စာေမးပဲြခန္းကို ပံုႏွိပ္သျဖင့္ ႏုိင္ငံေတာ္လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို ေပါက္ၾကားေစမႈျဖင့္ အေရးယူရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့၏။
လက္ေတြ႔မွာ လက္ထိပ္ခတ္ျခင္း မခံရပါ။ ရဲတို႔က အာမခံေပးပိုင္ေသာ အမႈျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ အာမခံၿပီး မိတ္ေဆြတဦးႏွင့္အတူ ရဲဌာနသို႔ တင္ေမာင္သြားေရာက္ၿပီး အဖမ္းခံခဲ့ပါ၏။ (၁၅)မိနစ္အတြင္း အာမခံ ႏွင့္ ျပန္ထြက္ခဲ့ႏုိင္ေလသည္။ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ကိစၥအ၀၀အတြက္ ၿဂိဳလ္ေမႊသူ တရားခံသည္ သတင္းစာျဖစ္သည္ ဆိုကာ တင္ေမာင္အား ဖမ္းလိုက္ေသာအခါတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေအာင္ျမင္စြာ တပ္မ်ားကို ရုပ္သိမ္းသြား ၾကေတာ့သည္။
ဤတြင္မွ တင္ေမာင္ႏွင့္ အဖဲြ႔သားမ်ား တုိက္ထဲျပန္၀င္ႏုိင္ၿပီး သတင္းစာကို ဆက္လက္ထုတ္ေ၀ႏုိင္ ပါေတာ့သည္။ တင္ေမာင္အား ဖမ္းဆီးအေရးယူသည္ဆိုေသာ အမႈႀကီးကို လေပါင္းမ်ားစြာ စစ္ေဆးမႈမျပဳဘဲ ဆဲြထားၿပီး၊ ကာလရွည္ၾကာၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား ေမ့ေလာက္ေသာအခါတြင္မွ အစိုးရက ျပန္လည္ရုပ္သိမ္း ခဲ့ေပသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေအာင္ပဲြခံႏုိင္ၾကပါသည္။ ေမးခြြန္းေပါက္ၾကားမႈေၾကာင့္ ပ်က္သြားရေသာ သတၱမတန္းစာေမးပဲြကို ျပန္လည္စစ္ေဆးျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ စာေျဖသူအားလံုးကို ေအာင္ေစ အမိန္႔ထုတ္ၿပီး (၈)တန္းသို႔ အတန္းတင္ေပးလိုက္ေလသည္။ ကံဆိုးရွာသူ ေက်ာင္းသားကေလးတေယာက္ အသက္ဆံုး႐ံႈးရသည္မွတပါး ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဇာတ္သိမ္းခဲ့၏။
ႀကီးမားေသာ ပဋိပကၡႀကီးကို သတင္းစာဆရာႏွင့္ အစိုးရတုိ႔ `ေႁမြမေသတုတ္မက်ိဳး´ ေျဖရွင္းႏုိင္ၾက သည္မွာ လြတ္လပ္ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္၏ အက်ိဳးေက်းဇူး ျဖစ္ေပသည္။
ဤသို႔ေသာ မြန္ျမတ္ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အလိုအေလ်ာက္ လြယ္ကူစြာ ရရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားသူ သတင္းစာဆရာမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ပူးေပါင္းကာ လူထုႀကီး၏ အင္အား ႏွင့္ အားထုတ္ရယူခဲ့ေပသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုက္ခုိက္ရယူခဲ့ၾကရသည္။ ေသြးႏွင့္ ေခၽြးႏွင့္ တိုက္ခဲ့ရ ေပသည္။ ။