အိုဘယ့္ ျမန္မာ... အို ျမန္မာ တုိ႔...

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြ မေလးရွားလာၾကတာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ လာၾကတာပါ။ ပတ္စ္ပို႔နဲ႔ပဲလာလာ၊ ေတာင္ေက်ာ္ ေရေက်ာ္နဲ႔ပဲလာလာ မေလးရွားေရာက္ရင္ အလုပ္၀င္လုပ္ အခ်ိန္ပိုဆင္း အိမ္ကိုေငြပို႔၊ အားရင္ ျမန္မာကားၾကည့္၊ အပတ္စဥ္ မဂၢနမ္(မေလးရွားထီ)ထိုး၊ ပိတ္ရက္ဆိုရင္ ဘီယာေသာက္သူေသာက္၊ ေပၚကာေဒါင္းသူေဒါင္းေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ ေနလာလိုက္ၾကတာ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကလည္း ေကာင္းမလာ၊ မေလးရွားမွာလည္း လုပ္လုပ္စားစားနဲ႔ဆိုေတာ့ မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာေတြရဲ့အနာဂတ္ဟာ တုိင္းျပည္ရဲ့ အနာဂတ္လိုပဲ မေရမရာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း မေလးရွားမွာ အေျခအေနမေကာင္းဘူးဆို ျမန္မာျပည္ျပန္သြားလိုက္ ဟိုေရာက္ေတာ့ ပိုဆိုးေနေတာ့ ျပန္ေရာက္လာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ဆို ၂ ေခါက္ျပန္ သံုးေခါက္ျပန္ေတြေတာင္ရွိလာပါၿပီ။
က်ေနာ္လည္း အမ်ားထဲက တေယာက္မို႔ မေလးရွားသံသရာလည္ေနရင္း ၂၀၀၃ ခုႏွစ္အေရာက္ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္းဆိုၿပီး ျပည္တြင္းမွာ အန္တီစု နဲ႔ ဦးတင္ဦးတို႔ အဖဲြ႔ကို လုပ္ၾကံတဲ့ ႀကံစည္မႈႀကီး ျဖစ္ပါေလ ေရာ။ အဲဒီအေရးအခင္းကို မေက်နပ္လို႔ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာတစု ကြာလာလမ္ပူက ျမန္မာသံ႐ံုးေရွ႕ကို သြားၿပီး ဆႏၵျပခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီကစလို႔ မေလးရွားမွာ ႏုိင္ငံေရးအရ စုဖဲြ႔လႈပ္ရွားမႈေတြ စတင္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။
တခ်ိန္တည္းမွာ နုိင္ငံေရးကို အေျခခံၿပီး ယူအမ္ေလွ်ာက္တာေတြလည္း ေပၚလာပါတယ္။ မေလးရွား မွာ လမ္းေပၚမွာ ဆႏၵျပရင္ ဥပေဒနဲ႔ ၿငိစြမ္းတာမို႔ ရဲက ဖမ္းၿပီး အေရးယူပါတယ္။ အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ျမန္မာ ေတြအဖို႔ ယူအမ္ကိုပဲ အားကိုးရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္ထားဖို႔ ယူအမ္႐ံုးကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆုိင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုး UNHCR (မေလးရွားဌာနခဲြ) ဟာ ကြာလာလမ္ပူရဲ့ စိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္တခုထဲမွာ ရွိၿပီး အဲဒီေနရာကို အမ်ားျပည္သူ အသံုးျပဳလို႔အဆင္ေျပတဲ့ ဘတ္စကား၊ မီးရထားတို႔နဲ႔ သြားလို႔ မရပါဘူး။ တကၠစီငွားၿပီးသြားရတဲ့ သီးသန္႔ေနရာ တခုပါ။
က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ မနက္က ဒုကၡသည္ လာေလွ်ာက္သူ ဦးေရ လူႏွစ္ရာေက်ာ္ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုက ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ျဖစ္ၿပီး အင္ဒိုနီးရွားက ခဲြထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ Aceh ျပည္နယ္သားတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ရံုးေပါက္၀မွာ တိုကင္ေတြထုတ္ေပးေတာ့ က်ေနာ္ရတဲ့ စာရြက္မွာ တိုကင္နံပါတ္တခုနဲ႔ အတူ Myanmar (O) လို႔ေရးထားတာေတြ႔ပါတယ္။ ခ်င္းေတြကို ထုတ္ေပးတဲ့စာရြက္မွာေတာ့ CHIN လို႔ေရးထားၿပီး၊ အာခ်ီးျပည္နယ္သားေတြကိုေတာ့ Aceh လို႔ေရးထားေတာ့ မွတ္ပံုတင္တဲ့ေနရာမွာ လြယ္ကူေအာင္ အုပ္စုခဲြထား ပံုရတယ္လို႔ နားလည္လိုက္ေပမယ့္ ျမန္မာမွာ ဘာျဖစ္လို႔ O (အို) ပါေနရတာလဲ။ ငါ အုိဗာစေတးျဖစ္ေနတာ သူတို႔က ဘယ္လိုလုပ္သိေနတာလဲ စသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ အေတြးေတြ ပြားေနမိပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေမးစရာလူ လုိက္ရွာေတာ့ သံဆူးႀကိဳးကာထားတဲ့ ၿခံစည္းရုိးနားမွာ စားပဲြေလးခ်ၿပီး ထုိင္ေနတဲ့ ယူအမ္၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီး ကို ေတြ႔ပါတယ္။ What does this mean O here? လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ It means other. လို႔ ေျဖပါတယ္။ ဟာ.. ဒါဆို ငါက ျမန္မာဆိုေပမယ့္ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ အျခားအုပ္စု၀င္ ျဖစ္ေနပါလားလို႔ သေဘာ ေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ က်ေနာ္ေနာက္က Myanmar ဆိုၿပီး ကြင္းစကြင္းပိတ္ အို မပါတဲ့ တိုကင္ ကိုင္ထားသူေတြ ၀င္လာတာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရုိဟင္ဂ်ာအဖဲြ႔ ေတြျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ကို ယူအမ္က ျမန္မာလို႔ သိထားၿပီး ျမန္မာလိုမႊတ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ အခုမွ ယူအမ္လာတင္ၾကတာမို႔ Myanmar (O) မေရမရာ ျမန္မာအုပ္စုလုိ႔ သတ္မွတ္ထားေၾကာင္း က်ေနာ္လည္း နားလည္လုိက္ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔က ယူအမ္က ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဒုကၡသည္အျဖစ္ မွတ္ပံုတင္ထားေၾကာင္း စာရြက္ကိုေတာ့ ရလာခဲ့တာ မို႔ ျမန္မာမွာ အိုပါသူေရာ အိုမပါသူပါ ယူအမ္စာရြက္ကိုင္တာခ်င္းေတာ့ အတူတူ ျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား ။ ။