(၃၅) ေရႊႏွင့္စက္ၿပီး ၀ယ္ရတဲ့ စာအုပ္ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

“ကိုယ့္လူ အေမရိကန္စာပေဒသာ မဂၢဇင္းဖတ္မလား” ဟု တဘက္ခန္းမွ မိတ္ေဆြက ေမးေသာအခါ တင္ေမာင္က ရယ္ေမာၿပီး “မေလွာင္ပါနဲ႔ဗ်ာ” ဟု ျပန္ေျပာမိပါသည္။
အေမရိကန္စာပေဒသာမဂၢဇင္းတြင္ ဘိန္းဘုရင္ေလာ္စစ္ဟန္၏ အမႈကို ရန္ကုန္တြင္ စစ္ေဆးေၾကာင္း ေဆာင္းပါး ေဖာ္ျပရာတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ အမည္ကို တေနရာမွာ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ဆတ္ဆတ္ခါ စိတ္ဆိုးသည္ဟု သတင္းရၿပီးေနာက္ ဗဟုသူတစာေပျဖစ္ေသာ အေမရိကန္စာေပမဂၢဇင္းကို ေဖာက္ျပန္သည့္ အရင္းရွင္စာေပဟု သမုတ္ၿပီး ပိတ္ထားသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ၀ယ္မရႏိုင္ေသာ မဂၢဇင္းကို ေထာင္ထဲမွာ ရရွိဖို႔က မျဖစ္ႏုိင္ပါဟု ထုိမိတ္ေဆြကို ေျပာမိသည္။
သူက တင္ေမာင္၏ လက္ကိုဆဲြၿပီး အေဆာင္တြင္ရွိေသာ ေထာင္က်မ်ား၏ သိုေလွာင္ခန္းသို႔ ေခၚကာ ျပသသည္။ သံတုိင္ၾကားမွ လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ စားပဲြတခုေပၚတြင္ ေဆးေရာင္စံု ၀င္းလက္ေနသည့္ မဂၢဇင္းကို ျမင္ရသည္။ အဖမ္းခံထိသူ ႏုိင္ငံျခားခရီးသည္တဦး၏ ပစၥည္းဟု ယူဆရသည္။ မည္သူ၏ ပစၥည္းျဖစ္ေစကာမူ တင္ေမာင္တို႔ စာေပေထာင္က်မ်ားအဖို႔ ယင္းစာအုပ္ကို လက္မလြတ္ႏုိင္။ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္ခ်င္လြန္းသျဖင့္ သံတုိင္ၾကားမွ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး ရူးမိၾကေတာ့သည္။
ေထာင္ထဲတြင္ ဖတ္ခ်င္သည့္စာကို ဖတ္ခြင့္မျပဳပါ။ ဘာသာေရးစာအုပ္မ်ားကိုသာ အိမ္မွ ပို႔ခြင့္ရပါသည္။ တင္ေမာင္ အဖို႔ ေပးသည့္အခြင့္အေရးကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ရေအာင္ယူၿပီး သမၼာက်မ္းစာ၊ ကိုရမ္က်မ္းစာႏွင့္ ပိဋကတ္သံုး ပံုတစံုကို မွာယူၿပီး ေၾကညက္ေအာင္ ဖတ္ခဲ့သည္။ မိမိအား ေထာင္ပို႔သူ ဦးေန၀င္းအား ဤအခ်က္အတြက္ ႏွစ္ႏွစ္ ကာကာ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ မိရုိးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးဘ၀မွ ကၽြတ္လြတ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၏ အႏွစ္သာရကို သိရွိနားလည္သူ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူေကာင္းတဦးျဖစ္လာၿပီး က်မ္းတေစာင္ ျပဳစုႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ တံခါးပိတ္ၿပီး ညႇဥ္းဆဲထားေသာေၾကာင့္ ရေတာင့္ရခဲေသာ အခြင့္အေရးကို ရရွိသျဖင့္ ေက်းဇူးႀကီးလွပါသည္။
အေမရိကန္စာပေဒသာမဂၢဇင္းကို ျမင္ရသျဖင့္ စာၾကမ္းပိုး တစုတို႔မွာ ဖတ္ခ်င္သည္မွာ တပိုင္းေသျဖစ္လာပါသည္။ ရႏုိင္ေသာနည္းႏွင့္ ရယူရန္ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ ေထာင္ၾကပ္ဘေခ်ာကိုပင္ ဆလံေပးရပါသည္။ ေထာင္ထဲ၌ သမရိုးက် ေထာင္ၾကပ္မ်ားအျပင္ စစ္စံုေထာက္တပ္က ခန္႔ထားသည့္ စစ္ေထာင္ၾကပ္ေတြလည္း ရွိသည္။ စစ္တပ္မွ လာသူ ဘေခ်ာက အက်ဥ္းသားမ်ားကို ႏုိင္ေပါက္ေတြ႔တုိင္း ညႇဥ္းဆဲသည္။ သို႔ေသာ္ အထက္ကမသိလွ်င္ ရဲ၀ံ့စြာ လာဘ္စားသူ ျဖစ္သည္။ တခါက သူ႔ထံမွ မင္အိုးတလံုးကို အေမရိကန္ျမားတံဆိပ္ ႏုိင္လြန္ရွပ္အက်ႌတထည္ႏွင့္ ၀ယ္ယူရရွိခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို ခ်ည္းကပ္ရသည္။ သူက စာေရးသူအား ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္း ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ “ခင္ဗ်ားႀကီးမွာ ဘာတခုမွ မရွိဘဲနဲ႔” ဟု ေလွာင္သည္။ သူက မဂၢဇင္းကို ခုိးၿပီးမေပးဘူး။ မေရာင္းဘူးဟု အျပတ္ ျငင္းေလသျဖင့္ အဖိုးတန္ပစၥည္း တခုခုရွိလွ်င္ ၀ယ္ယူရႏုိင္မည္ဟု သိလုိက္သည္။
ဤတြင္ စာေပေထာင္က်အားလံုး စည္းေ၀းၾကရျပန္ပါသည္။ မည္သူ႔ထံမွာမွ အဖိုးတန္ပစၥည္း မရွိၾကပါ။ အိမ္က ပါလာသည့္ အဖိုးတန္ပစၥည္းမွန္သမွ် ေထာင္က သိမ္းထားသည္။ အိမ္က ပို႔သမွ် ေငြကိုလည္း ေထာင္ကပဲ လက္ခံၿပီး ေဆးလိပ္၊ သြားတုိက္ေဆး စသည္တို႔ ၀ယ္ေပးသည္။ ေငြမကိုင္ၾကရပါ။ မဂၢဇင္း၀ယ္ရန္ အခက္အခဲ ေတြ႔ေနၾကရသည္။
ကံအားေလ်ာ္စြာ ရန္ပဲြတခုကို တင္ေမာင္က ၀င္ေရာက္ဖ်န္ေျဖမိခဲ့ပါသည္။ စစ္အစိုးရက သူေဌးသူႂကြယ္အမ်ားကို ဖမ္းဆီးပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေက်ာက္သံပတၱျမား၊ ေရႊ၊ ေငြ၊ ေျမ၊ အိမ္၊ တုိက္တာမ်ားကို စစ္ဗိုလ္မ်ားက အေခ်ာင္သိမ္းယူရန္ ျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္တို႔ အေဆာင္တြင္ မဒါးဆပ္ျပာစက္ သူေဌးႀကီး၏သား မဒါးညီေနာင္ ရွိပါသည္။ မိုးကုတ္မွ ေက်ာက္သူေဌး ဦးျမေမာင္လည္း ရွိသည္။ ဦးျမေမာင္သည္ မ်ားစြာ ေအးေဆးသူ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူႏွင့္တကြ ရင္းႏွီးသူ အနည္းငယ္ကိုသာ စကားေျပာသည္။ ေထာင္တြင္းစကား၀ုိင္းမ်ား၊ ျငင္းခံုပဲြမ်ားကို ေရွာင္ေလ့ရွိသည္။
မဒါးညီအစ္ကိုကမူ ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳး ေဖာ္ထုတ္ေလ့ရွိသည္။ သူတို႔က ျပႆနာမ်ားလွ်င္ လႊတ္ေပးမည္ဟု ထင္ရွာဟန္ တူပါသည္။ အမ်ားေသာက္ေသာ ေသာက္ေရအိုးက ေရႏွင့္ ေျခေဆးသျဖင့္ မခံခ်င္သူမ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၾကရသည္။ ျပႆနာမွာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္စလံုးက လူငယ္ငယ္ ေတာင့္ေတာင့္မ်ားကို ပလူးပလဲ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ ကုတင္ခ်င္း ကပ္ေနရသူ ဦးျမေမာင္က ျမင္သမွ်ကို မ်က္စိရွက္သည္။ မ်က္စိရႈပ္သည္။ ဦးျမေမာင္ က နဂိုကမွ မတရား အဖမ္းခံထားရ၍ စိတ္တိုေနသူျဖစ္သျဖင့္ တေန႔တြင္ ညီမဒါးကို ဆဲြထိုးမိရွာေတာ့သည္။
ေထာင္ထဲ၌ ရန္ပဲြေတြ႔လွ်င္ ၀င္ၿပီး မဖ်န္ေလႏွင့္ဟု ေဆာင္ပုဒ္ရွိပါသည္။ အာဏာပိုင္မ်ားက အေရးယူလွ်င္ ဖ်န္ေျဖသည့္သူကိုပါ အျပစ္ေပးေလ့ရွိသည္။ ဦးျမေမာင္ေရာ ညီမဒါးႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးေလသျဖင့္ လက္လြန္ေျခလြန္ မျဖစ္ေစရန္ တင္ေမာင္က ၀င္ၿပီး ဖ်န္ေျဖမိပါသည္။ ဦးျမေမာင္မွာ တုိက္ပိတ္ခံရရွာၿပီး ညီမဒါးက သြားႏွစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးရွာပါသည္။ တင္ေမာင္က ၀င္မကယ္လွ်င္ ညီမဒါးလည္း ေသႏုိ္င္ေသာေၾကာင့္ ဦးျမေမာင္အဖို႔ အမႈႀကီး နုိင္ပါသည္။
က်ိဳးသြားသည့္ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းအနက္ တေခ်ာင္းမွာ ေရႊြထူထူ ကြပ္ထားေသာ ေရႊသြားကေလး ျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္သည္ သူ၏အသက္ကို ကယ္သည့္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ပါသည္။ “ေရႊသြားကေလးကို ငါ့ကို လႉပါလားကြာ၊ မင္းပါးစပ္မွာ ေနာက္ထပ္ ေရႊသြားငါးေခ်ာင္းေတာင္ ရွိပါေသးတယ္” ဟု ေခ်ာ့ၿပီး အလႉခံခဲ့ပါသည္။ သန္းႂကြယ္ သူေဌးသားထံက ေရႊသြားကို အခမဲ့ ရရွိရန္မွာ မလြယ္ပါေပ။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုးက မ်ားစြာ ေစးႏဲွၾကပါသည္။ တင္ေမာင္အား ေက်းဇူးတင္လွပါသည္ဟု ဆိုၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ (၄) လက အစ္ပဲြအတြက္ သူတို႔ အိမ္က ပို႔သည့္ အခ်ိဳမုန္႔တဖဲ့ကိုသာ ကန္ေတာ့ပါသည္။ ေရႊသြားကေလးကိုမူ သူ၏ အက်ႌ၏ ေထာင့္တြင္ က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ထံုးၿပီး သိမ္းထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။
ဤတြင္ တင္ေမာင္တို႔ လူစုအစည္းအေ၀း က်င္းပၾကရျပန္ပါသည္။ စာပေဒသာမဂၢဇင္း ဖတ္ခ်င္ၾကသျဖင့္ ညီမဒါး ထံမွ ေရႊသြားကို ျဖစ္ႏုိင္သည့္နည္းႏွင့္ ရေအာင္ယူၾကရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၾကပါ၏။ ေခ်ာင္တြင္ပိတ္ၿပီး သူ၏မ်က္ႏွာ ကို အ၀တ္အုပ္ၿပီး လုၾကရန္ အဆုိတင္သူရွိပါသည္။ တင္ေမာင္တို႔တေတြသည္ အၾကမ္းသမားမ်ားမဟုတ္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းပယ္ခ်ၾကသည္။
“ေဟ့ ေမာင္ေမာင္၀င္း၊ တေလာက ညီမဒါးက မင့္ေက်ာကို ပုတ္ၿပီး ခ်ိဳခ်ဥ္ေပးတာ ျမင္လိုက္တယ္” ဟု အေထာက္ေတာ္ ကိုလွေအာင္က တင္ျပေသာအခါ လူငယ္ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေမာင္၀င္းက မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး “က်ေနာ္က ဒီေကာင္ကို ရြံတာေၾကာင့္ အကိုတို႔ေရွ႕မွာပဲ ခ်ိဳခ်ဥ္ကို လႊင့္ပစ္လုိက္ပါတယ္” ဟု ေျဖရွာ၏။
ထိုအခါ တင္ေမာင္က လူႀကီးအျဖစ္ ျပတ္ျပတ္သားသား အမိန္႔ေပးလုိက္ပါသည္။ “ေမာင္ေမာင္၀င္း၊ မင္း … ညီမဒါးကို ခ်ည္းကပ္ရမယ္။ သူ႔ဆီက ေရႊသြားတေခ်ာင္းကို ရေအာင္ယူခဲ့ရမယ္။ မင္းက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ရေအာင္ ယူတယ္ဆိုတာ တို႔မ်ားက ေမးမည္မဟုတ္” ဟု ျပတ္သြားစြာ အမိန္႔ေပးလိုက္ပါသည္။
မည္သို႔မည္ပံု ေခ်ာ့ခဲ့သည္မသိလိုသျဖင့္ မေမးမိပါ။ တပတ္ၾကာေသာအခါ ေရႊသြားရလာပါသည္။ ေထာင္ၾကပ္ ကိုဘေခ်ာက စာအုပ္ကို ခုိးယူလာၿပီး ေရႊသြားႏွင့္ ေရာင္းပါသည္။ ေရႊႏွင့္စက္ၿပီး ၀ယ္ရသည့္ စာအုပ္ပါေပ။
စာအုပ္တန္ဖိုးက ႀကီးမားသည္ႏွင့္အမွ် စာတန္ဖိုးကလည္း ႀကီးျမင့္ေပသည္။ ေတာင္အေမရိကန္ အာဏာရွင္ ႏုိင္ငံတခုမွ ကေခ်သည္မကေလးတဦး၏အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးကို စာအုပ္တြင္ ဖတ္ၾကရသည္။ သူမ၏ဖခင္သည္ အာဏာရွင္အစိုးရ၏ ဖိႏွိပ္မႈကို ခံရေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ “ဒင္းတုိ႔ကိုမႏုိင္လွ်င္ သူတို႔နဲ႔ ေပါင္းလုိက္ေပါ့” ဟူသည့္ လမ္းစဥ္ႏွင့္ အႏုိင္ယူသည္ဟု စာပိုဒ္တခုကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ တင္ေမာင္တို႔အစု စဥ္းစားၾကရျပန္ သည္။ တင္ေမာင္တို႔တေတြသည္ စစ္၀ါဒီကို မႀကိဳက္သည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာတို႔အဖို႔ ဓမၼကထိကမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ တရားေဟာရန္ ပလႅင္မရွိလွ်င္ မည္သို႔မွ မတတ္ႏုိင္။ စစ္အစိုးရကိုလည္း ေထာင္တြင္းရွိ မိမိတို႔အစုကေလးက အႏုိင္မတုိက္ႏုိင္ေသးဟူသည့္ ဘ၀အေျခအေနမွန္ ေတြ႔ၾကပါသည္။ အမ်ားသေဘာတူ မဆလပါတီထဲကို ပါ၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာ လက္မွတ္ထိုးမိၾကသည္။ လႊတ္ေပးပါခင္ဗ်ားဟုလည္း အသနားခံစာ တင္ၾကမိသည္။
ေထာင္ထဲရွိေသာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက တင္ေမာင္တို႔လူစုကို အေခ်ာင္သမားေတြဟု သမုတ္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ရႈတ္ခ်ၾကသည္။ ႏုိင္ငံေရးသမားမဟုတ္သျဖင့္ တင္ေမာင္တို႔က မမႈပါ။ မိမိတို႔ မွန္သည္ထင္ရာ လုပ္ႏုိင္ၾကသည္မို႔ “ေျပာခ်င္သလို ေျပာၾကပါေစေပါ့” ဟု လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့သည္။
ေနာက္ပုိင္း တင္ေမာင္တို႔အား လႊတ္ေပးသည့္အခါတြင္ တင္ေမာင္အဖို႔ ေဆာင္းပါးေရးခြင့္ ရရွိသည္။ ဦးညိဳျမကို အုိးေ၀ဂ်ာနယ္၊ ကိုလွေအာင္ကို သတင္းဂ်ာနယ္၊ ကိုခင္ေမာင္ရီကို ျဖဴနီညိဳျပာမဂၢဇင္း၊ သခင္လြင္ကို ရႈေဒါင့္ဂ်ာနယ္ ထုတ္ခြင့္ေပးခဲ့သည္။ ျပည္သူပုိင္စာနယ္ဇင္းေခတ္တြင္ ေထာင္ျပန္မ်ား၏ ေခတ္ငယ္တခု ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္အစိုးရက အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ တရုတ္ျပည္က ေမာ္စီတုန္း၏ ‘ပန္းတုိင္းပြင့္ပါေစ’ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို က်င့္သံုးေလသျဖင့္ တင္ေမာင္တို႔ ေထာင္ျပန္တစုအဖို႔ အသင့္အတင့္ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
သို႔တေစလည္း စစ္တပ္ေခတ္တြင္ အၿမဲထာ၀ရ ပန္းပြင့္ရန္မွာ မလြယ္ပါ။ (၂) ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါတြင္ ပြင့္လန္းေသာ ပန္းမ်ားတို႔ ၫွိဳးရျပန္ပါေလသည္။ ။