အမႈထမ္းဘ၀တြင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္မွာ တင္ေမာင္အဖို႔ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဆာင္းပါးေရးခြင့္ ရရွိျခင္းပင္။ ေၾကးမံု၌ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးရွင္၊ ဆရာဇ၀န၊ ဗုိလ္တေထာင္ က ဦးသိန္းေဖျမင့္ႏွင့္ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္တြင္ ဆရာသာဂဒုိးတို႔ အတူေရးရသည္။ တင္ေမာင္က သတင္းစာအားလံုးတြင္ ၀င္ၿပီးေရးရသည္။ ပုဂၢလိကေခတ္က မိမိပို္င္သည့္ သတင္းစာတေစာင္တည္းမွာသာ ေဆာင္းပါးေရးခဲ့ရသည္။ ယခု ျပည္သူပုိင္ေခတ္၌မူ လုပ္သား၊ ေၾကးမံု၊ ဗုိလ္တေထာင္ႏွင့္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဟံသာ၀တီတြင္ပါ ေဆာင္းပါးေရးခြင့္ရေလေသာအခါ အားကုန္ ‘သြန္’ မိသည္။ စတင္ေရးသားေသာေန႔မွ စတင္ကာ မိမိမယံုၾကည္သည့္ ကိစၥကို ေထာက္ခံမႈ မျပဳခဲ့ပါ။ သစၥာတရားသာ အဓိကဟူသည့္ မူကို အၿမဲတေစ ထိန္းသိမ္းခဲ့ပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ႏွင့္ မူ၀ါဒကို တိုက္ခိုုက္ေ၀ဖန္ႏုိင္ခဲ့သည္။ တဘက္ကလည္း တုိက္ရိုက္ေ၀ဖန္လွ်င္ အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ျပန္ပို႔ရန္ အသင့္ရွိေနသည္ကိုလည္း အၿမဲသတိရေနရသည္။ သူတို႔ စစ္တပ္ကို ေ၀ဖန္ရာတြင္ ပညာသားပါပါ သတိႀကီးစြာႏွင့္ ေရးသားရသည္။ အစိုးရက တခုခုလုပ္သည္ဆိုလွ်င္ ပထမဆံုးစာပိုဒ္တြင္ အားႀကီးေကာင္း၊ အမ်ားႀကီးေကာင္း၊ အလြန္ေကာင္းဟု ေထာက္ခံေရးသားရပါသည္။ ေနာက္စာပိုဒ္မ်ားတြင္မွ “ဒါကေလးက နငယ္အၿမီးတိုေနတာေၾကာင့္ အၿမီးဆက္ပါဦး၊ ဒီကိစၥကိုေတာ့ ျပဳျပင္သင့္ ပါတယ္” ဟု ေရးရပါသည္။ စစ္အစိုးရေခတ္တြင္မွ အသစ္ေပၚေပါက္လာေသာ ထိုသို႔ စာေရးနည္းကို သတင္းစာ ဆရာမ်ားက ေထာက္ကြက္ေရးနည္းဟု ေခၚၾကပါသည္။ ေထာက္ခံရင္း ကန္႔ကြက္သည္ပါေပ။
စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက မ်က္စိရွင္ၾကသည္။ မည္သည့္စာေရးဆရာက မည္ႏွယ္ေၾကာင့္ မည္သို႔ေရးသည္ဟု သိၾကပါသည္။ မည္သူသည္မူ စစ္အစိုးရထံမွ ရထားသည့္ အခြင့္အေရးမ်ားေၾကာင့္ မ်က္စိမွိတ္ ေထာက္ခံေနသည္ ကိုလည္း သိၾကပါသည္။ တင္ေမာင္၏ စာမ်ားကို လူထုက နားလည္က လက္ခံၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေဘးအႏၱရာယ္ ႀကီးမားသည္။
တင္ေမာင္၏ ေဆာင္းပါးမ်ားသည္ ေတာခုိေနေသာ ဦးႏု၏ လမ္းစဥ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေဆာင္းပါးမ်ိဳးမ်ားကို ဆက္လက္ၿပီး ေရးခြင့္ျပဳေနလွ်င္ မိမိလုပ္ေဆာင္မႈမ်ား ပ်က္ျပားေစပါသည္ဟု ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ဦးဘညိမ္းက စာတမ္းႀကီးတေစာင္ ျပဳစုၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ အစိုးရအဖဲြ႔သို႔ တင္သြင္းသည္။ တင္ေမာင္က ၀န္ႀကီး ဦးဘညိမ္း ေရးဆဲြေသာ ရသံုးခန္႔မွန္းေျခ ေငြစာရင္းဘတ္ဂ်က္မ်ားကို ျပင္းထန္စြာ ေ၀ဖန္ခဲ့သျဖင့္ သူက စိတ္ဆိုး ပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ တင္ေမာင္အား ဘတ္ဂ်က္ေငြစာရင္းကို ေလ့လာေ၀ဖန္နည္း ပညာသင္ေပးသူမွာ ဦးဘညိမ္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူက အိုင္စီအက္စ္ အတြင္း၀န္ရာထူးမွ ထြက္ၿပီး အလုပ္သမားလယ္သမားပါတီကို တည္ေထာင္စဥ္က၊ ဖဆပလ အစိုးရ၏ ဘတ္ဂ်က္မ်ားကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေ၀ဖန္ခဲ့စဥ္က (၆)နာရီၾကာ ရွင္းျပသည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြကို အစအဆံုး တက္ေရာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက မနက္ျဖန္ လာခဲ့ဦးလို႔ ေခၚၿပီး သင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ျပည္သူ႔အက်ိဳးျပဳအတြက္ သံုးသည့္ ေငြစာရင္းႏွင့္ ျပည္သူမ်ားကို ဖိႏွိပ္ရန္ သံုးေသာ ေငြစာရင္း ျခားနားပံုကို သူက အေသးစိတ္သင္ေပးပါသည္။ ယခုမူ သူေရးဆြဲေသာ ဘတ္ဂ်က္ျဖစ္သျဖင့္ ေ၀ဖန္သည္ကို မခံႏုိင္ရွာ။
မဆလပါတီတြင္ ေနရာရသူ စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္ လက္နက္ခ် ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကလည္း မေက်နပ္ေၾကာင္း တက်က္က်က္ ေ၀ဖန္ရန္ျပဳၾကပါသည္။ စစ္ဗိုလ္ေဆာင္းပါးရွင္တဦး “တင္ေမာင္ရဲ့ မ်က္လံုးကို ေဖာက္ၿပီး သတ္စား မည္” ဟု ေရးသည္အထိ ျပင္းထန္စြာ တိုက္ၾကပါသည္။ သို႔ေစကာမူလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေရးေစဟု အခြင့္လုိင္စင္ ေပးထားေသာ တင္ေမာင္၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို အစုိးရက အေရးမယူဘဲ ၾကည့္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူမွာ မုန္းတီးသူ ေပါမ်ားေနေလၿပီ။
သတင္းစာဆရာတဦးအဖုိ႔ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးရွင္ရာထူးထက္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ရာထူး မရွိေတာ့ပါ။ မိမိကေလာင္ကို မိမိပိုင္ၿပီး မိမိပိုင္ပရိသတ္ရွိသည့္ ဓမၼကထိကဘ၀ကို သတင္းစာဆရာတုိင္း အိမ္မက္မက္ၾကေလ့ရွိပါသည္။ ပရိသတ္ရွိရန္မွာ ပရိသတ္လူထု၏ ခံစားခ်က္ကို သိၿပီး လူထုအက်ိဳးကို ဦးတည္ေရးႏုိင္မွ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ တင္ေမာင္က လူထုက ေပးပို႔ေသာ သတင္းမ်ား၊ အႀကံျပဳခ်က္မ်ားကို အၿမဲစာျပန္ေလ့ရွိပါသည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္က စတင္ၿပီး ဗမာ့ေခတ္တြင္ ေဆာင္းပါးရွင္ျဖစ္ခဲ့စဥ္ကပင္ စာဖတ္ပရိသတ္ႏွင့္ အၿမဲဆက္သြယ္ေလ့ ရွိခဲ့သည္။ တႀကိမ္တြင္ ကိစၥတရပ္ကို ပရိသတ္မ်ားစြာက မ်ားစြာ စိတ္၀င္စားေသာေၾကာင့္ တပတ္လွ်င္ စာေပါင္း (၆၀၀၀) ေက်ာ္ ေပးပို႔ၾကသည္အထိ အားေပးၾကပါသည္။ ဗမာ့ေခတ္က ေစာင္ေရ (၂၀၀၀၀) ေက်ာ္ရွိေသာ ေခတ္ကထက္ ေၾကးမံုမွာ ပို၍ လြတ္လပ္စြာေရးႏုိင္သျဖင့္ ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ေအာင္ဗလ ေဆာင္းပါးပါသည့္ ေန႔မ်ားတြင္ အၿမဲေစာင္ေရ (၅၀၀) တိုးပို႔ပါဟု မႏၱေလးကုိယ္စားလွယ္က ပံုေသမွာၾကားထား သည္။ အလားတူပင္ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ပုသိမ္၊ ၿမိတ္ စေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားကပါ စာမူပါသည့္ေန႔တုိင္း ေစာင္ေရပိုပို႔ရန္ မွာထားေလရာ တင္ေမာင္က ေဆာင္းပါးမွန္မွန္မေရးလွ်င္ မန္ေနဂ်ာက မ်က္ႏွာမၾကည္ခဲ့သည္ကို ခံခဲ့ရသည္။
တင္ေမာင္အား ဖမ္းဆီးေသာႏွစ္က ေမြးေန႔ဆုေတာင္း သ၀ဏ္လႊာမ်ား စာတုိက္မွ ပို႔ၾကရာ မ်ားျပားလြန္းသျဖင့္ စာတုိက္မွ (၃) တင္း၀င္ ဂုန္နီအိတ္ႏွင့္ (၂) လံုးထည့္ကာ ပို႔ေပးသည္။ ဤတြင္မွ စစ္စံုေထာက္မ်ားက တင္ေမာင္၏ ပရိသတ္အင္အားကို သိရွိကာ လန္႔ဖ်တ္သြားသည္ဟု သိရသည္။
ျမန္မာစာဖတ္ ပရိသတ္သည္ အျခားႏုိင္ငံမွ ပရိသတ္ထက္ အယ္ဒီတာ၊ စာေရးဆရာတို႔ထံ စာေရးရန္ ၀ါသနာ ထံုၾကပါသည္။ ပိုပါသည္။ စာဖတ္သူႏွင့္ စာေရးသူတို႔ စာခ်င္းဆက္သြယ္ ကူယွက္ၾကေလ့ရွိၾကသည္။ ႏုိင္ငံေရး ကိစၥ၊ စာေပေရးရာ ကိစၥမ်ားကို စာခ်င္းဆက္သြယ္ၾကရာမွ သဒၵါလြန္သြားၾကသည့္ ဇတ္လမ္းအမ်ား ရွိေလသည္။
ဆရာဇ၀န၏ “ဤရူပါရံု” ၀တၳဳသည္ သူ၏ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ဇတ္လမ္းဟု ဆိုပါသည္။ စာေရးဆရာတဦးထံမွ စာေပ၀ါသနာရွင္ကေလးက စာႏွင့္ ဆက္သြယ္ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။ နယ္မွ စာမိတ္ေဆြ ရန္ကုန္သို႔ ဆင္းလာေသာ အခါ ရုပ္ဆိုးလွသူ စာေရးဆရာက လူေခ်ာမိတ္ေဆြကို အစားထိုးၿပီး ေတြ႔ေစရာက ကိုရုပ္ေခ်ာႏွင့္ ခ်စ္ၾကေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။ ကိုရုပ္ဆိုးသည္သာ မူလစာေရးသူ စာေရးဆရာ ျဖစ္သည္ကို အမ်ိဳးသမီးက သိေတာ့မွ ရုပ္ကို ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ စာကိုခ်စ္တာပါဟု ေျပာၿပီး စာေရးဆရာ ကိုရုပ္ဆိုးႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းသင္းၾကေလသတည္း ဟု ဖဲြ႔ႏြဲ႔ေရးထားသည္။ ဆရာႏွင့္ ဆရာကေတာ္တို႔၏ အျဖစ္မွန္ဟု ဆိုပါသည္။
ျမန္မာ့အလင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ထံ ေဆာင္းပါးရွင္ ေဒၚမမေလးက စာေရးဆက္သြယ္ရာမွ ခင္မင္ရင္းႏွီး ၾကၿပီး လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
တေန႔တြင္ တင္ေမာင္ထံသို႔ ရႈမ၀မွတဆင့္ စာတေစာင္ရခဲ့သည္။ မန္းတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသူတဦးက တင္ေမာင္၏ ျပဇာတ္စာအုပ္ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လွပါသည္ဟု စာေရးသည္။ တင္ေမာင္က သူျပဳၿမဲအတုိင္း ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း စာျပန္ရာက စာအဆက္အသြယ္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူက ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသူျဖစ္ၿပီး မဟာ၀ိဇၨာအတြက္ ျပဇာတ္စာေပစာတမ္း ျပဳစုရန္ ကူညီပါဟု ေမတၱာရပ္သျဖင့္ ကူညီရင္း စာအဆက္အသြယ္ တိုးမ်ားလာခဲ့သည္။ စာခ်င္းရင္းႏွီးလာေသာအခါ ၀ါသနာတူသူ အခ်င္းခ်င္း စာအားျဖင့္ ရင္းႏွီးရသည့္ အရသာက ႀကီးသည္။ ေန႔စဥ္ စာရွည္ႀကီး ႏွစ္ေစာင္ႏႈန္း ေရးမိၾကသည္အထိ ခင္မင္လာၾကသည္။
မႏၱေလးတြင္ စာမတတ္သူမ်ား ပေပ်ာက္ေရး လူထုအစည္းအေ၀းႀကီး က်င္းပေသာအခါ ပညာေရး၀န္ႀကီး ေဒါက္တာညီညီ၏ အဖဲြ႔ႏွင့္ လိုက္သြားရင္း လမ္းႀကံဳသျဖင့္ တကၠသိုလ္မွာ စာမိတ္ေဆြ ေက်ာင္းသူေလးကို သြားေတြ႔မိသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေခ်ာေမာလွပသူကေလး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ရူပါရံု ဖမ္းစားကာ လန္႔ဖ်ပ္သြားမိပါသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ လြတ္လပ္သူျဖစ္ေစကာမူ အသက္ကလည္း ကြာလွမ္းလြန္း ေသာေၾကာင့္ ဆရာတပည့္ ရိုးရိုးခင္မင္သင့္ၾကသည္မွာ ေကာင္းသည္ဟု စိတ္ကို ထိန္းခဲ့ရသည္။ ေမာင္ႀကီး ႏွမႀကီး အျဖစ္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့မိသည္။
တင္ေမာင္က ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ေျခရာကို နင္းလိုသူျဖစ္ပါသည္။ အသက္ႀကီးရင့္လာေသာအခါ၌ ဆရာႀကီးက သတင္းစာဆရာတို႔၏ ဘိုးေအအျဖစ္ ရပ္တည္ေခါင္းေဆာင္သကဲ့သို႔ သူ၏ ေနရာကို ရယူလိုပါသည္။ စာေပ၀ါဒအားျဖင့္ မွန္ကန္ျခင္း သစၥာတရားသာ အဓိကထားၿပီး ေရးခဲ့ရံုသာမက စာရိတၱအားျဖင့္ ဆရာႀကီးကဲ့သို႔ ျဖဴစင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းပါသည္။ အရက္၊ ေဆးလိပ္ကင္းခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး၏ဇနီး ကြယ္လြန္စဥ္က တပင္လဲမူ တပင္ထူရန္ မိတ္ေဆြမ်ားက တုိက္တြန္းၾကသည္ကို “တသက္တခါသာ မိုက္ေတာ့မယ္ကြာ” ဟု ဆရာႀကီးက ေျပာၿပီး အိမ္ေထာင္မႈ သံေယာဇဥ္၀ဲဂယက္က လြတ္ေအာင္ ရုန္းထြက္သည္ကိုလည္း အားက်ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းႏွင့္ အေပါင္းပါမ်ားက ဖ်က္ဆီးသျဖင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရသည့္ အိမ္ေထာင္အတြက္ အသစ္ထူေထာင္မႈ မျပဳေတာ့ဘဲ တသက္တြင္ တခါသာ မိုက္ေတာ့မည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ရွိခဲ့ပါသည္။
ယခု စာဖတ္ပရိသတ္ သိၾကသည့္အတုိင္း တင္ေမာင္ သီလပ်က္ခဲ့ပါသည္။ စာေပမိတ္ေဆြကေလးႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္ ထက္ ပိုမိုရင္းႏွီးလာသည့္အခါ “အဲေလ… ဆရာမိႈင္းႀကီးက ငါေတြ႔သလို ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပၿပီး စာေပ၀ါသနာ တူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို မေတြ႔လို႔သာ ေရွာင္ႏုိင္တာပါ။ ငါလို ႀကံဳလွ်င္ ဆရာႀကီးလည္း မိုက္မွာပါပဲ” ဟု သြားေလသူ ဆရာႀကီးကို မဆီမဆိုင္ ခလုတ္တုိက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ပါသည္။ ေအးေလ… မိုက္လိုက္ပါတယ္။
အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ၾကာေသာအခါတြင္မူ အရြယ္မညီေသာ္ျငားလည္း ၀ါသနာညီေသာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ေရး ခိုင္ၿမဲခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ စာေပကိစၥ၊ ႏုိင္ငံေရးကိစၥတုိ႔တြင္ပါ အေထာက္အကူ ရရွိသည့္ အိမ္ရွင္မ၏ အကူေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမ်ား ပိုမို တြင္က်ယ္ေလသျဖင့္ ‘ဆရာႀကီး မွားရွာတယ္။ လူဆိုတာ အေဖာ္ရွိမွ ပိုမို ေအာင္ျမင္တယ္’ ဟုပင္ ေတြးမိပါေတာ့သည္။ ။
No comments:
Post a Comment