(၂၆) ေထာင္နန္းစံသတင္းစာဆရာမ်ား (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ဇူလိုင္လကုန္က စတင္ကာ ဆက္တိုက္ ေစြေနခဲ့ေသာ ရန္ကုန္မိုးသည္ ယေန႔ ၁၉၆၄ ခု၊ ၾသဂုတ္လ (၂၀) ရက္ေန႔တြင္မွ ရပ္စဲသြားခဲ့ေလသည္။ မျမင္မေတြ႔ရသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည့္ ေနျခည္ေျပာက္ကေလးတခုက ျပဴတင္းေပါက္မွ ၀င္လာၿပီး တင္ေမာင္၏ ပါးကို တိတ္တခိုး နမ္း႐ံႈ႕ေသာေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ ႏုိးရသည္။ ေနျခည္ ေျပာက္ကေလးအား ပါးႏွစ္ဘက္စလံုးအပ္ၿပီး ေႏြးေထြးသည့္ အေတြးကို ခံစားရေသာ အရသာက ထူးကဲလွသည္။
စာေရးဆရာ ေ႐ႊေတာင္သီဟသူ၏ ရတနာေၾကးမံု၀တၳဳထဲမွ ႏုနယ္သည့္ ေ၀ဠဳျမတ္စြာ မင္းသမီးကေလးအဖို႔ စံနန္းတြင္ အပ္နဖားခန္႔ ေပါက္ေနေသာ ကန္႔လန္႔ကာမွတဆင့္ ဇီး႐ြက္ခန္႔ ေနေျပာက္ထိုးသျဖင့္ မူးေမ့သြားရွာ သည္။ ရင့္ေရာ္ၾကမ္းတမ္းေသာ မိမိမွာ ေနေျပာက္ဒဏ္ကို မမႈေပ။ ၾကာျမင့္စြာ စိတ္ကူးမယဥ္လိုက္ရပါ။ ေနပြင့္ ေနပန္းကေလးကို စိတ္ကူးယဥ္ေနခိုက္တြင္ အိပ္ခန္းတံခါးကို အိမ္ေစတဦးက ေခါက္လာသည္။ “ေအာက္ထပ္မွာ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္။ ေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့” ဟု ေျပာသည္ႏွင့္ တမဟုတ္ခ်င္း သိလိုက္သည္။ အဖမ္းခံ ထိေလၿပီဟု စကၠန္႔မဆုိင္း သိလိုက္မိ၏။ ဤအခ်ိန္သည္ ဧည့္သည္လာခ်ိန္မဟုတ္၊ ညကတညလံုး အိမ္ကို ၀ုိင္းကာ အေစာင့္ခ်ထားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ သားေကာင္ကို ေႏွာင္ႀကိဳးတည္းမည့္ သူတစုတို႔၏ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ေခ်သည္။ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးတြင္ ယခုကဲ့သို႔ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ဧည့္သည္မ်ား ေရာက္လာၿပီး ဗိုလ္ႀကီးက ေဆြးေႏြးစရာ ရွိသည္ဟု ေျပာကာ ေခၚသြားရာမွ ျပန္မလာႏုိင္သူမ်ား ေပါမ်ားလွသည္။ မိသားစုတုိင္း လိုလို ႀကံဳေတြ႔ရသည္။
အိပ္ရာေဘးရွိ စားပဲြေပၚမွ သတင္းစာပံုႀကီးကို ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ထူးျခားသည့္ သတင္းမ်ား မပါေပ။ ထက္ထက္ ျမက္ျမက္ ေရးရန္မရွိ၊ ညံ့ဖ်င္းေသာ သတင္းစာမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္သတင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက မေက်နပ္သျဖင့္ ဧည့္သည္လာေလသေလာဟု အေျဖကို ရွာ၏။ မေတြ႔ပါေပ။ ထင္သည့္အတုိင္းပင္ ေအာက္ထပ္ ဆင္းသြားေသာအခါ အထူးစံုေထာက္ဌာနမွ ထိပ္သီးအရာရွိႀကီး ဦးျပဴးႏွင့္ အျခားရဲႀကီးတဦးကို ေတြ႔ရသည္။
“ေဆြးေႏြးဖို႔ လုိက္ခဲ့ရမယ္ မဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ားတို႔က သူတို႔ကို ဘယ္လို မဟုတ္သတင္းေတြ ေရးေပးထားသလဲ ဗ်ာ” ဟု ဦးျပဴးကို ေမးမိသည္။ သတင္းေထာက္ႏွင့္ ရဲတို႔မွာ ဆက္ဆံမႈ ၾကာျမင့္ၿပီမို႔ ရင္းႏွီးသည္။ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာၾကလွ်င္ စစ္ဗိုလ္မ်ားကို “သူတို႔” ဟု နာမ္စားေ၀ါဟာရကို သံုးေလ့ရွိၾကသည္။ “ဘာသတင္းမွ မေပးရ ပါဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ဘာမွ မသိရပါဘူး” ဟု ဦးျပဴးက လ်င္ျမန္စြာ ေျဖၿပီး လက္တဘက္ကို ႏွာေခါင္းေဘးသို႔ ကပ္ကာ လိမ္ျပသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးပုတ္ျပသည္။ နာမည္ေက်ာ္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး စစ္စံုေထာက္ ဗိုလ္မႉးႀကီးလြင္က ဖမ္းရန္ ေစလႊတ္ပါသည္ဟု အသံတိတ္ ရွင္းျပသည္။
“ေစာင့္ပါဦးဗ်ာ၊ ေရခ်ိဳးပါရေစဦး” ဟု ေျပာကာ အိမ္ေပၚျပန္တက္ခဲ့ၿပီး အဖမ္းခံတဦးကို ေတြ႔သည္ႏွင့္ မ်က္စိ ေအာက္က အေပ်ာက္မခံေစႏွင့္ဟု အမိန္႔စည္းမ်ဥ္းရွိေစကာမူ ဦးျပဴးက အားနာဟန္တူသည္။ အိမ္ေပၚသို႔ လုိက္မလာဘဲ ေအာက္ထပ္မွာပင္ ေစာင့္ေနရွာ၏။
“က်ေနာ့္ကို လာဖမ္းၾကျပန္ၿပီ။ ကူပါဦး၊ ကယ္ပါဦး” ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းထံ စာတေစာင္ေရးၿပီး အိမ္ရွင္မကို အပ္ထားခဲ့ၿပီးမွ ဖတ္လိုေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ ေဆး၀ါးအ၀တ္မ်ားကို အိတ္တလံုးတြင္ ထည့္ကာ ဦးျပဴးေနာက္သို႔ လုိက္ခဲ့သည္။
ရဲႏွင့္ စစ္တပ္တို႔သည္* ဖိယက္ကားငယ္ ေနာက္ခန္းတြင္ (၃) ေယာက္ထုိင္ရသည္။ သူတုိ႔က ၫွပ္ထုိင္ၾကၿပီး ”စည္းကမ္းအတုိင္းပဲဗ်ိဳ႕” ဟု ဦးျပဴးက ရယ္သြမ္းေသြးသည္။ မ်က္ႏွာသိကို ဖမ္းရသျဖင့္ အားနာဟန္တူ၏။ စကား မေျပာဘဲ ေရငံုေနရာမွ “ေထာင္ထဲမွာ သံုးဖို႔ ေငြပါရဲ့လား” ဟု ေမးသျဖင့္ မပါခဲ့ေၾကာင္း ေျဖေသာအခါ ေငြ (၅၀) က်ပ္ ေခ်းရွာေသးသည္။
ရဲႀကီးတို႔က ေဘာင္ဒရီလမ္း၊ စစ္စံုေထာက္႐ံုးကို ေခၚသြားၿပီး တာ၀န္က် စစ္ဗိုလ္ထံ အပ္ႏွံကာ ျပန္သြားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ ၀မ္းဟာလာသျဖင့္ ”နံနက္စာ လက္ဖက္ရည္ တုိက္ပါလားဗ်ာ၊ မုန္႔ကေလး ပဲကေလးေကာ မရဘူးလား” ဟု ေတာင္းရာ စစ္ဗိုလ္က အံ့ၾသဟန္ ၿပံဳးၾကည့္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔ေကၽြးေလသည္။ စစ္အခ်ဳပ္ ေထာင္မွ လက္ဖက္ရည္သည္ ရန္ကုန္ထိပ္သီးဆုိင္မ်ားထက္ သာပါ၏။
နံနက္ (၉) နာရီခန္႔တြင္မွ ဘက္ဖို႔ဒ္ ကုန္တင္ကား၏ ေနာက္ခန္းထဲတြင္ တေယာက္တည္းထည့္ကာ ေသာ့ခတ္ လိုက္သည္။ အေရွ႕ခန္းမွာ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ကားေမာင္းၿပီး ဗိုလ္ႀကီးတဦးက ေဘးမွ လိုက္ပါလာကာ ျပည္လမ္း၊ အင္းစိန္လမ္းဘက္သို႔ ေမာင္းရာ တနာရီခန္႔ ၾကာသည္။ အင္းစိန္အ၀င္ မီးရထားလမ္းဆံုတြင္ နာရီ၀က္ခန္႔ ေစာင့္ရ ေသးသျဖင့္ ပိုမိုၾကာသည္။ ကားက တခ်ဳတ္ခ်ဳတ္ ခုန္သည္။ ထုိင္စရာ ထုိင္ခံုမပါသျဖင့္ စေကာထဲမွ ကြမ္းသီးကဲ့သို႔ လိမ့္ေန၏။ “ပန္းသာေမာင္ေမာင္က မစာဥကို လွည္းယာဥ္ႏွင့္ ဒုန္း႐ိုက္ကာ ေခၚစဥ္က ေကာက္႐ိုးေပၚတြင္ ဖ်ာၾကမ္း၊ ဖ်ာၾကမ္းေပၚတြင္ သင္ျဖဴး။ သင္ျဖဴးေပၚတြင္မွာ ေကာ္ေဇာခင္းထားသျဖင့္ လိမ့္လူးေနသည့္ ဥခမ်ာ ေမာင္ေမာင္၏ ခါးကို ဖက္ရရွာ၏” ဟု ပန္းသာ မစာဥ၀တၳဳတြင္ ဆရာသခင္ဘေသာင္းက စာဖဲြ႔သည္ကို သတိရ မိကာ ၿပံဳးမိေသးသည္။
ကားနံရံ၊ သံခၽြန္ေပါက္မ်ားမွ ျပင္ပေလာကႀကီးကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္မိမွ အေတြးျမင္ ရပ္တန႔္သြားသည္။ ေက်ာင္းသြားၾကသည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၊ အလုပ္ခြင္သြားၾကသူမ်ား၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္သူမ်ားတို႔ နိစၥဓူ၀ ျပဳလုပ္သြားလာေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဤတြင္မွ မိမိ၏ လြတ္လပ္ေရးဆံုး႐ံႈးသြားၿပီဟူသည့္ အသိေၾကာင့္ တုန္လႈပ္မိသည္။ ေစာေစာက ဦးျပဴးႏွင့္ ရယ္သြမ္းေသြးခဲ့တာ၊ ဗိုလ္ႀကီးထံက လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခဲ့စဥ္က ခ်ိဳခါး အရသာကို ခံစားခဲ့ရသည္မွာ ေႁမြေပါက္ခံရသူ၊ ေသနတ္မွန္သူမ်ားအဖို႔ ေသြးပူေနသျဖင့္ အနာဒဏ္ခ်က္ကို မသိရေသးသကဲ့သို႔ မိမိေတြ႔ရသည့္ဘ၀ကို သတိမျပဳမိခဲ့ေပ။ တျဖည္းျဖည္း အနာေပၚ လာသကဲ့သို႔ ခံစားမႈ အရသာမ်ား ပ်က္သြားကာ စိတ္နာၿပီး ေဒါသလႊမ္းလာေတာ့သည္။
လုယက္မႈ၊ ခိုးမႈမွ လူသတ္မႈအထိ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္ခဲ့သူျဖစ္ပါက မိမိက်ဴးလြန္ခ့ဲေသာ ရာဇ၀တ္မႈအတြက္ ဖမ္းဆီးျခင္း ခံရသည္ျဖစ္သျဖင့္ ၀မ္းနည္းေကာင္း ၀မ္းနည္းေပးလိမ့္မည္။ ေနာင္တလည္း ရႏုိင္သည္။ စာေရးသူ အဖို႔ ေကာင္းေသာ အသက္ေမြးမႈကို ႐ိုးသားစြာ က်င့္ေဆာင္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနသူျဖစ္ပါလ်က္ ယခုကဲ့သို႔ အလံုပိတ္ကားႏွင့္ တင္ကာ ေထာင္သို႔ပို႔သည္မွာ မတရားေသာ အမႈျဖစ္သည္။ စာေရးသူသည္ ၀မ္းမနည္းပါ။ စိတ္အား မငယ္ပါ။ ေဒါသအမ်က္သာ တေျခာင္းေျခာင္းထြက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဗုဒၶဘာသာ စစ္စ္ျဖစ္ေသာ စာေရးသူသည္ ကလဲ့စားေခ်ျခင္းကိုလည္း ေရွာင္ၾကဥ္သူ ျဖစ္ေလရာ ယခုကဲ့သို႔ ေပါက္ကဲြေသာ ေဒါသကို ထိန္းသိမ္းႏုိင္ခဲ့ေလသည္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရတက္လာခ်ိန္မွ စတင္ကာ အမွန္တရားကို ေရးသားခြင့္ ဆံုး႐ႈံးသျဖင့္ နာၾကည္းေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ “ငါတို႔အဖို႔ တသက္လံုး ဒီလိုခံေနၾကရမွာလား” ဟု အံႀကိတ္ေနသည္မွာ ၾကာေလၿပီ။ သခၤါရတရား လာရမည္မွာ မုခ် ျဖစ္သည္။ ယခုကဲ့သို႔ မတရားခံရသူတို႔၏ အေၾကာင္းကို တကမၻာလံုးသိေအာင္ ေရးသားႏုိင္သည့္ ေခတ္ကို ေရာက္ရမည္မွာ မုခ်ျဖစ္သည္။ “ထမင္း၀၀စားထားၾကေဟ့” ဟု အသံထြက္ ႀကိမ္း၀ါး မိသည္။
အင္းစိန္ေထာင္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ “ဆိုရွယ္လစ္ေလာက တည္ေဆာက္ၾကစို႔” ဟု ေရးထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ ျပာႀကီးတခုကို စတင္ျမင္ရသည္။ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး ေဂ်ာ့ဘားနဒ္က ေထာင္တခုကို ေရာက္သြားစဥ္က ေထာင္ဗူး၀၌ “မေကာင္းမႈကို ရပ္တန႔္ေလာ့။ ေကာင္းမႈကို သင္ၾကေလာ့” ဟု ေရးထားသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ “ေထာင္အျပင္ဘက္မွာ ေရးသားထားတာမို႔ ေထာင္ထဲက အက်ဥ္းသားေတြ ဖတ္႐ႈခြင့္မရွိေပ” ဟု ေရးသားသည္ကို သတိရမိသည္။
အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးကို အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားက ၁၈၈၇ ခုႏွစ္က စတင္တည္ေဆာက္သည္။ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ မ်ားကို အန္တုျခားနားသူ ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္သူပုန္မ်ားကို ၫႇဥ္းဆဲခ်ဳပ္ေႏွာင္ရန္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ရာတြင္ သူပုန္မ်ိဳးဆက္က အဆက္မျပတ္ ႀကီးထြားလာခဲ့သျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ဲ႕ခဲ့ရသည္။ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္တြင္မူ အာရွ၌ အႀကီးဆံုးေထာင္ႀကီး ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ႀကီးမားရွည္လ်ားေသာ အေဆာင္ႀကီး (၁၂) ခုကို လွည္းဘီးပံုေဆာက္ထားသည္။ အလယ္တြင္ ေထာင္မီးဖိုေဆာင္ အ၀ိုင္းႀကီးကို ဗဟိုျပဳထားေလသည္။ တိုက္ေထာင္ကေလးမ်ား၊ အလံုေထာင္ ကေလးမ်ား၊ စစ္ဗိုလ္မ်ားကို ခ်ဳပ္ရန္ သီးျခားအိမ္ကေလးမ်ား၊ အေဆာက္အအံုမ်ား ရွိသည္။ အက်ဥ္းသား (၆၀၀၀) ဆန႔္သည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ အက်ဥ္းသား (၁၀၀၀၀) ေက်ာ္ ရွိေနေလၿပီ။
မီးဖိုႀကီးအနီးတြင္ရွိသည့္ ႐ံုးငယ္တခုကို ေခၚသြားသည္။ ဗူး၀မွ ထိုေဒသသို႔ သံတုိင္ကာေသာ ၀င္းေလးခုႏွင့္ အေဆာင္သံတံခါးေလးခုကို ျဖတ္ရသည္။ အားလံုးကို ဧရာမေသာ့ႀကီးမ်ား ခတ္ထားသျဖင့္ ၀င္း၀မွ ေထာင္ၾကပ္ တဦးလုိက္လာၿပီး ရွစ္ႀကိမ္ရွစ္ခါ ေသာ့ဖြင့္ေပးရေလသည္။ စစ္ဗိုလ္က စာ႐ြက္စာတမ္းႏွင့္ အတူ ေထာင္မႉးတဦးထံ အပ္ၿပီး ျပန္သြားသည္။ တင္ေမာင္က ေထာင္မႉး၏ စားပဲြေရွ႕တြင္ ရွိသည့္ ကုလားထုိင္တလံုးေပၚမွာ ၀င္ထုိင္ေသာ အခါ ေထာင္မႉးက မၾကည္မသာ လွည့္ၾကည့္သည္။ သူက ထုိင္ေစဟု အမိန္႔မေပးခင္ ထိုင္သည္ကို မေက်နပ္ဟန္ ျပေလသည္။ တင္ေမာင္က သူ၏ ဟန္ပန္ကို နားမလည္ဟန္ေဆာင္ၿပီး မီးဖိုဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ဆန္တတင္းခ်က္ ေၾကးအိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ထမင္းခ်က္ေနၾကသည္။ မိုးၿဗဲဒယ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဟင္းခ်က္ေနၾကသည္ တို႔ကို ေငးၾကည့္ေနမိပါသည္။
မလွမ္းမကမ္း အေဆာင္တခုမွ အက်ဥ္းသားမ်ားက သံတုိင္နားတြင္ ရစ္၀ဲေနသည္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ ဆရာဒဂုန္တာရာကို ျမင္ရသည္။ ျပင္ပေလာကတြင္ ဆရာတာရာတို႔ႏွင့္ တင္ေမာင္တို႔၏ အစုမ်ားသည္ မဟာမိတ္ မ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ စာေရးဆရာအသင္း ညီလာခံတြင္ ဥကၠဌဒဂုန္တာရာကို အလိုမရွိဟု ကုလားထုိင္ေပၚတက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ဖူးခဲ့ၾကသည္။ အယံုအၾကည္မရွိအဆိုကို တင္ခဲ့ဖူးသည္။ သူကလည္း လင္းယုန္ဂ်ာနယ္မွ စာေရးသူကို ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ေရးသားခဲ့ေပသည္။ ရန္သူဟု ေခၚရမည္ဆိုလွ်င္ ေခၚႏုိင္ၾကသည္။ ယခုမူ သူက တင္ေမာင္အား ျမင္ေသာအခါ ပထမမိတ္ေဆြတဦးကို ေတြ႔ရသကဲ့သို႔ ၀မ္းသာအယ္လဲ ႏႈတ္ဆက္ရွာသည္။ ေနာက္မွ စာေပ ရဲေဘာ္တဦး ေထာင္ထဲ ေရာက္လာရျပန္ေလျခင္းဟု ၀မ္းနည္းေၾကကဲြဟန္ျပသည္။ သူက စကားေျပာခြင့္ မရွိသျဖင့္ သိသာထင္ရွားသည့္ အမူအရာႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ရွာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးမိၾကသည္။
ကိုေဌးၿမိဳင္ (ဒဂုန္တာရာ) တို႔ လူသိုက္ အေဆာင္ထဲ ျပန္၀င္လာေသာအခါ တင္ေမာင္အဖို႔ ေယာင္နနႏွင့္ စားပဲြေပၚမွာ ရွိသည့္ သတင္းစာတေစာင္ကို ဆဲြဖတ္မိသည္။ “ေဟ့လူ ရပ္လိုက္၊ သတင္းစာကို ျပန္ခ်လိုက္” ဟု က်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံႀကီးေၾကာင့္ သတင္းစာကို ျပန္ခ်လိုက္ရသည္။ တသက္တာတြင္ ယခုကဲ့သို႔ ေငါက္ငမ္းသည္ကိို မခံရဖူးေပ။ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ဆူပူေနသူမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ေနေသာ ေထာင္မႉးျဖစ္သည္။
“ခင္ဗ်ားမွာ သတင္းစာ ဖတ္ခြင့္ရွိတယ္၊ မရွိဘူးဆိုတာကို ဗိုလ္ႀကီးက ဆံုးျဖတ္တယ္။ ဗိုလ္ႀကီးက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မေပးမီမွာ သတင္းစာမဖတ္ပါနဲ႔။ သတင္းစာဖတ္ဖို႔သာမကဘူး၊ ဘာမဆို ေထာင္ၾကပ္ေတြ၊ အရာရွိေတြက ခြင့္ျပဳမွ လုပ္ပါ။ ေပးမွ ယူပါ။ ခုိင္းတာကို လုပ္ပါ။ ေထာင္အျပင္ တန္းမရွိဘူးဆိုတဲ့ စကားဟာ မွားတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ေထာင္ကေလးေတြ အမ်ားရွိတယ္။ ေခြးလိုထားတဲ့ ေထာင္လည္း ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အျပင္ဘက္မွာ ဆင္ႀကီးျဖစ္ ေနပေစ၊ ေထာင္ထဲမွာ ႂကြက္ပဲ။ က်ဳပ္တို႔ ေထာင္မႉးေတြက ေၾကာင္ေတြဗ်။ လက္သည္းထက္တယ္” ေစာေစာက အမိန္႔မရဘဲ ထိုင္မိသည္ကိုပါ ေစာင္းခ်ိတ္ၿပီး ေထာင္မႉးက အာဏာျပေလေတာ့သည္။
တင္ေမာင္အဖို႔ အသက္ (၁၆) ႏွစ္သားက စတင္ၿပီး ေက်ာင္းသတင္းေထာက္အျဖစ္ သတင္းစာေလာကတြင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သျဖင့္ ထိုအခ်ိန္က လုပ္သက္ (၂၄) ႏွစ္ ရွိေလၿပီ။ တသက္လံုး လုပ္လာခဲ့သည့္ သတင္းစာတြင္ ေရးသားရန္ မဆိုထားႏွင့္ ဖတ္႐ႈခြင့္ပင္ မရွိေတာ့သည္ကို သိရေသာေၾကာင့္ က်င္စက္ထိသကဲ့သို႔ တုန္လႈပ္ကာ ေဒါသ အမ်က္တေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ရျပန္သည္။ ေထာင္မႉးသည္ ရန္သူမဟုတ္၊ ဖက္ဆစ္၀ါဒသာ ရန္သူျဖစ္သည္ ဟု သတိႏွင့္ ခ်ဳပ္တည္းရျပန္သည္။ ထမင္း၀၀ စားထားၾကေဟ့ဟု ရင္ၫြန္႔တြင္း၌သာ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ မိျပန္သည္။ ။