အေဖလည္းဒီစာ၊ သားလည္းဒီစာ

၂၀၀၄ ခုႏွစ္ မေလးရွားႏုိင္ငံ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ရွိ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုး UNHCR မွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳခံရေတာ့ အျပာေရာင္စာရြက္တရြက္ကို ႐ံုးက ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီစာရြက္ ထုတ္ေပးတဲ့ေန႔မွာ ယူအမ္မွအမ်ိဳးသမီးအရာရွိ ေျပာလိုက္တာက “မင္းဟာ ဒုကၡသည္ တဦးမို႔ ဒီ႐ံုးရဲ့ အကာအကြယ္နဲ႔ အေစာင့္ေရွာက္ကို ခံယူခြင့္ရွိတယ္၊ ရဲအဖမ္းခံရရင္၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ ရင္ တို႔ကို အေၾကာင္းၾကားပါ၊ ၿပီးေတာ့ မင္းကို တတိယႏိုင္ငံတခုမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ခြင့္အတြက္ လည္း စီစဥ္ေပးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ႏိုင္ငံကို ဘယ္ေတာ့သြားရမလဲ ဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာ မေျပာႏုိင္ေသး ဘူး” တဲ့။
ယူအမ္က ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ လက္မွတ္ဟာ မေလးရွားလို ႏုိင္ငံထက္ ပိုၿပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ ႏုိင္ငံတခုကို ေရာက္ႏုိင္တဲ့ လက္မွတ္တေစာင္ပဲ ဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္က မိသားစုကို ျပည္ပေခၚထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးႀကီးက ေျမာက္ဥကၠလာပမွာရွိတဲ့ ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္ဆိုလား တက္ေနတယ္။ သမီးငယ္က ကိုးတန္းနဲ႔ သားငယ္က ေလးတန္း တက္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္ မိသားစုက မြန္ျပည္နယ္မွာ ေနၾကတာပါ။ သူတို႔နဲ႔ ဆံုဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္တဲ့ေနရာကေတာ့ ျမ၀တီနယ္စပ္က မဲေဆာက္ဖက္ျခမ္း တံတားထိပ္မွာပါပဲ။
က်ေနာ္လည္း ကြာလာလမ္ပူကေန မဲေဆာက္ဆင္းဖို႔ လုိအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးစုေဆာင္းရတာပါ။ က်ေနာ့္ဇနီးက ျပည္တြင္းကေန ေငြနဲနဲပါးပါး ျပန္လႊဲ ေပးသလို၊ မေလးရွားမွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၾသစေတလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီမွာ ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း ေငြပို႔ေပးၾကပါတယ္။
က်ေနာ့္ ခရီးစဥ္က ကြာလာလမ္ပူကေန ထုိင္းနယ္စပ္ကို ျဖတ္၊ အဲဒီကေန ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္။ ၿပီးေတာ့ မဲေဆာက္ကို ညကားစီးမယ္ေပါ့။ မဲေဆာက္ေရာက္ေတာ့ ကားဂိတ္မွာ က်ေနာ့္ကို လာႀကိဳသူက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ဘိုေက်ာက္ (ကိုမိုးေက်ာ္ဦး) ပါ။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္ တည္းခဲ့တာက ကိုလြမ္းဏီတို႔အိမ္မွာပါပဲ။ မဲေဆာက္ေရာက္တဲ့ မနက္ ကားဂိတ္မွာ ေစာေစာစီးစီး ရဲက ေရာက္ေနပါၿပီ။ မဲေဆာက္မွာ ရဲေတြက ျမန္မာပဲ လိုက္ရွာေနၾကပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက ရဲေတြ လည္း မဲေဆာက္ကို ေျပာင္းခြင့္ရဖို႔ အထက္ကို လာဘ္ေငြေတြ ေပးခဲ့ရတာပဲတဲ့။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔လည္း ျပန္ရွာႏုိင္မွ တန္ကာၾကမယ္ေလ။ အဲဒီ မနက္မွာေတာ့ ဘုိေက်ာက္နဲ႔ က်ေနာ္ ရဲေမးတာ မခံခဲ့ရပါဘူး။
က်ေနာ့္ မိသားစုက လမ္းမွာ ေရႀကီးေနလို႔ဆိုၿပီး ျမ၀တီကို ခ်ိန္းထားတာထက္ တရက္ေနာက္က် ၿပီး ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔ ျမ၀တီမွာ တညအိပ္၊ ေနာက္ေန႔မနက္ တံတားကူးလက္မွတ္လုပ္ၿပီး ထုိင္းဖက္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဆံုၾကၿပီေပါ့။ ကိုလြမ္းဏီတို႔ အိမ္မွာ တည္းရင္း သူတို႔ကို ဘန္ေကာက္ေခၚဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ အဓိက စီစဥ္ေပးသူကေတာ့ မေအးေအးမာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မဲေဆာက္ေရာက္တံုး ေအေအပီပီ႐ံုး၊ NLD (LA)၊ မိုးႀကိဳးသတင္းစာ စတဲ့ ျမန္မာအဖဲြ႔အစည္းေတြကို လိုက္လည္ရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ မိသားစု တတိယႏိုင္ငံ သြားတဲ့ အခါ စကင္ဒီေနးဗီးယား ႏုိင္ငံေတြဖက္ေရာက္ရင္ေတာ့ သူတို႔စာကို ေအဘီစီဒီကေန ျပန္သင္ရတာမို႔ “ဖေအလည္းဒီစာ၊ သားလည္းဒီစာ” ျဖစ္လိမ့္လို႔ မဲေဆာက္က အဖဲြ႔ေတြက တင္ႀကိဳေဟာကိန္းထုတ္ပါတယ္။ မဲေဆာက္က လူေတြက တတိယႏုိင္ငံ ေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနၾကၿပီေလ။
က်ေနာ့္ မိသားစုဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပည္ပေျမနင္းရတာမို႔ အစစအရာရာ က်ေနာ္က ဦးေဆာင္ရ ပါတယ္။ ထုိင္းစကားကို သူတို႔ နားမလည္သလို မေလးရွားေရာက္ေတာ့လည္း မေလးေတြဘာေျပာ ေနလဲ သူတို႔ မသိပါဘူး။ ယူအမ္က အင္တာဗ်ဴးေတြ ဒိန္းမတ္မစ္ရွင္က အင္တာဗ်ဴးေတြမွာလည္း သူတို႔က ငုတ္တုတ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ကပဲ ဦးေဆာင္ခဲ့ရတာပါ။
အဲ… ဒိန္းမတ္ေရာက္လို႔ ဒိန္းမတ္စာစသင္ၾကေတာ့ မဲေဆာက္က ေျပာလိုက္သလို ပါပဲ။ သူတို႔လည္း a for apple နဲ႔ က်ေနာ္လည္း a for apple ကေန စသင္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေတာ့ မတူပါဘူး။ က်ေနာ္ရယ္၊ ဇနီးရယ္ နဲ႔ သမီးႀကီးရယ္က လူႀကီးေတြတက္ရတဲ့ ဒိန္းမတ္စကားသင္ေက်ာင္းကို သြားရၿပီး အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္နားက အထက္တန္းေက်ာင္းကိုပါ။ သမီးႀကီးက ဒိန္းမတ္ စကားသင္တဲ့ေက်ာင္းကို တႏွစ္ခဲြနဲ႔ ၿပီးသြားသလို အငယ္ေလးေတြကလည္း စာသင္ေက်ာင္းမွာ ဒီက ကေလးေတြနဲ႔ အတူတူ ေဆာ့ကစားရင္း အေပါင္းအသင္း လုပ္ရင္း သင္သြားၾကတာမို႔ က်ေနာ္တို႔ထက္ ကို ဒိန္းမတ္လို အမ်ားႀကီး တတ္လို႔ ေနပါၿပီ။
အခုေတာ့ ဒီေရာက္တာလည္း သံုးႏွစ္ခဲြရွိသြားၿပီဆိုေတာ့ ဒိန္းမတ္ေတြ နဲ႔ ဆက္ဆံရမယ့္ ကိစၥေတြ ဆုိရင္ သူတို႔ပဲ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တာမို႔ သူတို႔ကိုပဲ …
“ ဟဲ့.. တို႔ကို ကူညီေနတဲ့ Birte ဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္စမ္း”
“ဟဲ့.. ဟိုမွာဒိန္းမတ္တေယာက္၊ အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔တူတယ္၊ ဘာေတြလာေမးေနလဲ မသိဘူး၊ စကားသြားေျပာလိုက္စမ္း”
“ဒီမွာ ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးက စာလာတာ ဘာေရးထားမွန္းမသိဘူး၊ လာဖတ္ၾကည့္စမ္း”
စသည္ျဖင့္ ခုိုင္းရပါတယ္။
အဲလိုေတြ ျဖစ္လာတယ္ဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔ေတြက ဦးေဆာင္ေနၿပီး က်ေနာ္က ေနာက္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။
အဲဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္က အဖြ႔ဲေတြနဲ႔ ခုေန ျပန္ဆံုရင္ “ဖေအလည္းဒီစာ၊ သားလည္းဒီစာ” ဆိုတာ ေက်ာင္းတက္ခါစမွာပဲ စာတူၿပီး ႏွစ္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သားေတြ သမီးေတြက မိဘေတြထက္ ပိုတတ္၊ ပိုနားလည္လာတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ခ်င္ပါေသးတယ္ ခင္ဗ်ာ ။ ။

ဓါတ္ပံု (အေပၚ) ဒိန္းမတ္စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဆရာမတဦး