ကိုပင္ေဟဂင္

အေမရိကန္ သမၼတ ေဂ်ာ့ခ်္ဘုရွ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ျမန္မာ့အေရး အားေပးေဆာင္ရြက္ ေနၾကတယ္ ဆိုတာ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ သမၼတႀကီး ဒိန္းမတ္ကို လာသြားတံုးက သူ႔ကို ဆႏၵျပတဲ့ အုပ္စုထဲ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ လိုလားတဲ့ က်ေနာ္ပါသြားခဲ့ဘူးပါတယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။
UNHCR ရဲ့ အစီအစဥ္နဲ႔ ဒိန္းမတ္အစိုုးရက လက္ခံတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံရဲ့ လူစည္ကား တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ေနရာ ခ်ထားေပးေလ့ မရိွပါဘူး။ လူေနက်ဲပါးတဲ့ ေဒသေတြမွာ သံုးႏွစ္ အနည္းဆံုးေနၿပီးမွ ကိုယ္ေျပာင္းခ်င္တဲ့ေနရာကို ေျပာင္းရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒိန္းမတ္ကုိေရာက္ၿပီး လအတန္ၾကာတဲ့အထိ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုပင္ေဟဂင္ ကို က်ေနာ္ မေရာက္ဘူးေသးပါ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ နဲ႔ က်ေနာ့္ေနရာက ကီလိုမီတာ ၂၆၄ ေ၀းကြာၿပီးေတာ့ ပံုမွန္ေျပးဆဲြတဲ့ ဘတ္စကားလိုင္း မရွိပါဘူး။ အျမန္ရထားနဲ႔သြားရမွာ ျဖစ္ၿပီး အသြားအျပန္ ရထားခ Kr. 600 (Danish Crown) နီးပါးရွိၿပီး ယူအက္စ္ေဒၚလာနဲ႔ ဆို ၁၀၀ ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒိန္းမတ္ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ အလုပ္ကလည္း မရွိေသး၊ အစိုးရေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးကလည္း ေနေရးစားေရးအတြက္ပဲ လံုေလာက္တာမို႔ သြားေရးလာေရး အတြက္ အပိုအလွ်ံမရွိပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္လ ၅ ရက္ ၆ ရက္ေတြမွာ အေမရိကန္သမၼတႀကီးနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ဒိန္းမတ္ကို လာလည္မယ့္ ခရီးစဥ္ရွိေၾကာင္း အင္တာနက္ကေနတဆင့္ သိရပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ အင္တာနက္ ေပၚက Group ေတြက တဆင့္ အေမရိကန္သမၼတကို ဆႏၵျပၾကမယ္ဆိုတဲ့ စည္း႐ံုးလႈံ႔ ေဆာ္မႈေတြကိုလည္း ဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ႏုိင္ငံအႏွံ႔အျပားကေန လာၾကမယ့္ ဆႏၵျပသူေတြဟာ ဘယ္ေနရာမွာ ဆံုၾကမယ္၊ ဘယ္လိုလာၾကမယ္ ဆိုတာေတြလည္း သိေနရပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ဘတ္စကားစုငွားၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ကို သြားၾကမွာ၊ ကားခကလည္း သက္သာတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားတာနဲ႔ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြကိုမုိက္ကယ္နဲ႔ တိုင္ပင္ေတာ့ သူကလည္း လိုက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေတာမွာ ေနတဲ့ က်ေနာ္တေယာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ပထမအႀကိမ္ေရာက္ဘူးပါေတာ့ တယ္။ ဆႏၵျပသူေတြနဲ႔ အတူသြားတာမို႔ ဘတ္စကားက အေမရိကန္သံ႐ံုးနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ သြားရပ္ ပါတယ္။ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး နဲနဲပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္၊ စက္ဘီးအတုိက္ခံရေတာ့မလို႔ျဖစ္သြား ရေသးတယ္။ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္တာဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့ေနာ္။ စက္ဘီးေတြကလည္း ဥဒဟုိသြား ေနတယ္၊ စက္ဘီးလမ္း သီးသန္႔ေပးထားတယ္ ဆိုတာလည္း သတိမထားလိုက္မိဘူးေလ။ က်ေနာ္ တို႔ ေတာပုိင္းမွာက အဲလိုမွ မဟုတ္တာ။
သူတို႔ဆီက ဆႏၵျပတာကလည္း က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ တန္ေဆာင္တိုင္မီးထြန္းပဲြလိုပါပဲ။ စတိတ္ခံုနဲ႔ တီး၀ုိင္းနဲ႔ပါ။ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕မွာ လူစုေနၾကတာပါ။ အဲဒီမွာ အခုဧရာ၀တီမွာ ေဆာင္းပါးေရးေနတဲ့ ေ၀မိုး၊ ကိုပင္ေဟဂင္မွာ ေနၾကတဲ့ ဘီးေထာ္နဲ႔ ကိုဗညားတို႔နဲ႔လည္း ဆံုၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခြင့္ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဆိုေတာ့ လံုၿခံဳေရးရဲေတြ အသင့္အေနအထား ရွိေနသည့္တိုင္ ဆႏၵျပသူ ေတြက အေၾကာက္အလန္႔မရွိ ဥဒဟုိ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတာပါပဲ။ (ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ႏွိမ္ႏွင္းစဥ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါ)သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕ေနကေန လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦးဆီကို စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ေရွ႕ က ရင္ျပင္ေရာက္ရင္ စစ္ဆန္႕က်င္ေရးတရားပဲြေတြ လုပ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီတရားေတြနာဖို႔ထက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို လိုက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္က မ်ားေနတာမို႔ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ လမ္းခဲြလုိက္ ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နဲ႔ အတူပါလာတာက Danish Burma Committee မွာ လုပ္အားေပးလုပ္ေန တဲ့ ဒိန္းမတ္လူငယ္ ေသာမတ္စ္ ပါ။ သူက အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းေျပာႏုိင္တာမို႔ သူရွင္းျပတာ နားေထာင္ရင္း ကိုပင္ေဟဂင္ကို အခ်ိန္ရသေလာက္ လည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အသြားအျပန္ကားခ သက္သာတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ေန႔ခ်င္းျပန္ ခရီးႏွင္ရတာမို႔ လူလည္း အေတာ္ပင္ပန္းသြားခဲ့ရ ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား ။ ။

ဓါတ္ပံု (အေပၚ) ကိုပင္ေဟဂင္ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕ (ေသာမတ္(စ္)၊ ကိုဂၽြန္၊ ဒိန္းရွစ္ရွ္ဘားမားမွ လူငယ္တဦး၊ ကိုဗညား၊ ကိုဘီးေထာ္၊ ကိုမုိက္ကယ္)
ဓါတ္ပံု (ေအာက္) Google map direction (from my house to Copenhagen)



View Larger Map