ဒိန္းမတ္စာေတြ မသင္ရေတာ့ဘူး

က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ စီေဘာက္မွာ အသိတေယာက္ လာႏႈတ္ဆက္သြားသည္။ သူက ကာတြန္းဆရာ ကိုမင္းေက်ာ္ခုိင္၊ အရင္က ေခတ္ၿပိဳင္မွာ ကာတြန္းဆဲြသူမို႔ သူ႕ကို လူသိအေတာ္မ်ားၾကသည္။ လူခ်င္းလည္း ဘန္ေကာက္မွ ႏွစ္ခါေလာက္ဆံုဘူးသည္မို႔ က်ေနာ့္ကို သူမွတ္မိေနပံုရသည္။ က်ေနာ္သိသေလာက္ေတာ့ သူအခု နယူးေယာက္မွာ ေရာက္ေနၿပီ။
ဘေလာ့ဂ္မွာ သူလာႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ က်ေနာ္ဒိန္းမတ္စာသင္တန္းေတြ တက္ေနတံုး။ အလုပ္တဖက္ ေက်ာင္းစာတဖက္၊ ဘေလာ့ဂ္တဖက္ႏွင့္မို႔ စိတ္ဖိစီးမႈ အတန္အသင့္ ရွိေနသည့္အခ်ိန္။ ဘေလာ့ေတြ ကို စိတ္၀င္တစားဖတ္၊ ကြန္မန႔္ေတြေရး၊ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ဘာေရးရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာကိုလည္း စဥ္းစားရသည္။ အလုပ္က ျပန္လာလွ်င္ တပတ္ႏွစ္ရက္ ညေနသင္တန္းကို ေျပးရသည္။ ေက်ာင္းက ေပးသည့္ စာေတြ၊ လုပ္ရမည့္ ပေရာဂ်က္ေတြ၊ ဖတ္ရမည့္ စာအုပ္ေတြႏွင့္ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနရသည္။
သူႏွင့္ အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး တရက္ က်ေနာ္ အိမ္မက္မက္ပါသည္။ အိမ္မက္ထဲမွာ နယူးေယာက္က သူ႔အလုပ္႐ံုဟု ထင္ရသည့္ေနရာေလးမွာ က်ေနာ္ေရာက္ေနၿပီး သူနဲ႔ စကားေတြ ေျပာေနၾကသည္။ သူက က်ေနာ့္ကို အေမရိကကို ဘယ္တုန္းက ေရာက္လဲ၊ မိသားစုေတြလည္း ပါလာတယ္ေပါ့၊ ေနဖို႔ အိမ္ေတြ ဘာေတြ ငွားၿပီးပလား၊ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိလဲ စသည္ျဖင့္ သူသိလိုသည္မ်ားကို ေမးေနသည္။ က်ေနာ္က သူေမးတာေတြ ေျဖေနရင္း ၀မ္းသာအားရ စကားတခြန္းေျပာျဖစ္လိုက္သည္။ “က်ေနာ္ ဒီကိုေရာက္လာတာ ၀မ္းသာလုိက္တာဗ်ာ၊ ဒိန္းမတ္စာေတြ မသင္ရေတာ့ဘူး” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ေျပာေနရင္း စိတ္ထဲေပ့ါသြားတာကိုလည္း ခံစားလိုက္ရသည္။
အိမ္မက္က ႏုိးလာေတာ့ ၀မ္းသာတာေလးေတြ ေပ်ာက္ကုန္သည္။
ထိုအေၾကာင္းကို မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းမွာ က်ေနာ္ ေျပာျပေတာ့ သမီးႀကီးက “အေဖရယ္ … ဒီေလာက္ေတာင္ပဲလား” တဲ့။ သူကေတာ့ ေျပာမွာေပါ့။ လူငယ္ေတြဆိုတာက ဘာပဲသင္သင္ အတတ္ ျမန္ေနသည့္ အခ်ိန္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ သူတို႔ မွတ္ညာဏ္ကြာျခားပံုမွာ ၀င္းဒိုးေပၚကာစ ကြန္ျပဴတာ အေဟာင္းတလံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ၀င္းဒိုး ဗစ္စတာ သံုးေနသည့္ ကြန္ျပဴတာအသစ္တလံုးလို ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ လူႀကီးေတြမွာ စာေတြ ေရွ႕ကသင္ ေနာက္ကေမ့ကုန္ေလသည္။
မည္သို႔ပင္ ရွိေစကာမူ … ကိုယ့္မိသားစုကို လက္ခံထားတာက ယူအက္စ္မဟုတ္၊ ေအာ္စီ မဟုတ္၊ ယူေက မဟုတ္။ ဒိန္းမတ္က လက္ခံထားတာဆိုေတာ့ သူတို႔စာကို မသင္မေနရ သင္ၾကရပါသည္။ က်ေနာ္ အရင္က ေလ့လာေနက် ပိုလန္က ေရးသည့္ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးသည့္ ၀က္ဘ္ဆိုဒ္တခု၏ ေရးသားခ်က္အရ ကမၻာေပၚက ဘာသာစကားေတြမွာ အဂၤလိပ္စာေလာက္ ေလ့လာရ လြယ္တာ မရွိပါတဲ့။ အခုလည္း ၾကည့္ေလ ဒိန္းမတ္စာမွာ ဆိုရင္ Ø, Å, Æ ဆိုတဲ့ စာလံုးသံုးလံုးက က်ေနာ္တို႔အတြက္ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ G ကို ဂီ၊ H ကို ဟုတ္၊ I ကို အီ၊ J ကို ေယာ္၊ K ကို ခုတ္ စသည္ျဖင့္ အသံမတူတာေတြ အသစ္ထပ္မွတ္ရသည္။ Y ကလည္း အြီ ဆိုသည့္ အသံ ႏွင့္ သရ ျဖစ္လို႔ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဒိန္းမတ္ အသံထြက္ေတြက က်ေနာ့္တို႔ အတြက္ ခက္ေနရသည္။ Module Test တခုမွာ ႏႈတ္ေျဖ ေျဖၿပီးေတာ့ စာစစ္သူ ဆရာမက က်ေနာ့္ကို “နင္ေျပာတဲ့ ဒိန္းမတ္စကားက ငါေတာင္ မနဲ နားေထာင္ရတယ္။ ငါ့အေဖဆို နားကိုလည္မွာ မဟုတ္ဘူး” တဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း အသက္ႀကီးမွ ေရာက္လာသူ ျမန္မာတခ်ိဳ႕ က ဘာေျပာလည္းဆိုေတာ့ “ငါ့ကို သတ္ခ်င္သတ္လိုက္၊ နင္တို႔ ဒိန္းမတ္စာေတာ့ မသင္ပရေစနဲ႔” ဟူ၏။
အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ အိမ္မက္ထဲမွာ ကိုမင္းေက်ာ္ခုိင္ကို “၀မ္းသာလုိက္တာဗ်ာ၊ ဒိန္းမတ္စာေတြ မသင္ရေတာ့ဘူး” လို႔ ေျပာတာ က်ေနာ္မမွားပါဘူးေနာ္ …. ။ ။