ပါရီ ခရီးသည္

ဒိန္းမတ္ မွ ည ၈ နာရီတြင္ ထြက္ေသာ ဘတ္စ္ကားသည္ ပါရီ သို႔ မနက္ ၁၀ နာရီခဲြခန္႔တြင္ ဆိုက္ေရာက္ပါသည္။ လမ္းတြင္ ဂ်ာမနီ ႏွင့္ ဘယ္လ္ဂ်ီယံ နိုင္ငံမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ေမာင္းႏွင္ခဲ့ေသာ္လည္း နယ္စပ္ဂိတ္မ်ား မရွိသည့္ အတြက္ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္း အလွ်င္းမရွိခဲ့ပါ။ ျပင္သစ္ နယ္ထဲအေရာက္ ေျခာက္လမ္းသြား အျမန္လမ္းမ ႀကီးကို သံုးရသည့္အတြက္ ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္ခေပးရသည့္ ဂိတ္တခုကိုေတာ့ ျဖတ္ရပါသည္။
ပါရီရွိ Gare de I’est ဘူတာေဘးမွာ ဘတ္စ္ကားဆိုက္ေတာ့ လာႀကိဳသူ ေမာင္ေအာင္ခ်ိမ့္က အသင့္ေရာက္ေန ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ အထုတ္အပိုးမ်ားကို လမ္းတေနရာတြင္ ေခတၱအပ္ႏွံထားကာ ဦးဇင္းဦးကုမာရ ၏ ေက်ာင္းသခၤန္းသို႔ ခ်ီတက္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ခရီးသြားေဖာ္ မိတ္ေဆြ ဦးေထြးေသာင္းတို႔၏ ပါရီခရီးစဥ္ကို အိမ္ရွင္အျဖစ္စပြန္ဆာေပးသူမွာ ဦးဇင္းဦးကုမာရ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သည့္အခ်ိန္ ဦးဇင္းေက်ာင္း တြင္ အာဂႏၱဳဆရာေတာ္ နွစ္ပါးအလည္ေရာက္သည္ႏွင့္ တုိက္ဆိုင္ေနသျဖင့္ ပါရီရွိ ေက်ာင္းဆရာ ဦးလွေအာင္ ထံတြင္ တည္းခိုရန္ ဦးဇင္းက စီစဥ္ေပးထားပါသည္။ ဦးလွေအာင္သည္ ျမန္မာမြတ္ဆလင္တဦးျဖစ္ၿပီး ျပင္သစ္ သို႔ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ ေရာက္ရွိသည္ဟု ဆုိပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သည့္ေန႔မွာပင္ ပါရီရွိ ေျမေအာက္ရထား၊ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မ်ားအထိ ေျပးဆဲြသည့္ RER ရထားမ်ား စီးနင္းရန္အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ေနထုိင္မည့္ ငါးရက္စာ လက္မွတ္တေစာင္ကို ယူရိုေငြ ၂၇.၅၀ ျဖင့္ ၀ယ္ယူရပါသည္။ ထုိလက္မွတ္တေစာင္သာ ၀ယ္ရၿပီး သြားေရးလာေရးအတြက္ ပါရီၿမိဳ႕တြင္ ဇံုသံုးဇံုအတြက္ ေနာက္ထပ္လက္မွတ္ထပ္၀ယ္ရျခင္း မရွိေတာ့ပါ။
ပါရီေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္တို႔ အလည္ေရာက္သြားသည့္ေနရာမွာ မြန္မာ့ Montmartre ရပ္ကြက္မွ Basilique ေရွးေဟာင္းဘုရားေက်ာင္း ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ကို လိုက္ပို႔ေပးသူမွာ ပါရီၿမိဳ႕သူ မခင္ႏွင္းယု ျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္ကုန္းေလးတခုေပၚတြင္ရွိေသာ ေရွးေဟာင္းဘုရား ေက်ာင္းတြင္းအ၀င္တံခါး၀တြင္ ဘုရားေက်ာင္းအတြင္း တိတ္ဆိတ္စြာေနရန္ႏွင့္ ဓါတ္ပံုႏွင့္ ဗီဒီယိုမ်ား ရိုက္ခြင့္ မျပဳဟု သတိေပးစာ ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ေရွးေဟာင္းဗိသုကာ လက္ရာျဖင့္ အလြန္ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားလွပါသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း အျခား ႏုိင္ငံတကာမွ ခရီးသြားမ်ားနည္းတူ ဘုရား ေက်ာင္းေတာင္ကုန္းေပၚမွေန၍ ကမၻာ့အလွဆံုးၿမိဳ႕ေတာ္ ပါရီကို ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကပါသည္။
ထိုေန႔က ဒုတိယ ေရာက္သြားသည့္ေနရာမွာ ကမၻာေက်ာ္ လုဖ္ျပတုိက္ Musee Du Louvre ျဖစ္ပါသည္။ ျပတုိက္ပိတ္သည့္ရက္ အဂၤါေန႔ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ျပတုိက္သို႔၀င္ရန္ တန္းစီေနသူမ်ား မရွိဘဲ အ၀င္၀ေရွ႕ ဓါတ္ပံု လာရုိက္သူမ်ားေလာက္သာ ရွိပါသည္။ လုဖ္ျပတုိက္တြင္ မိုနာလီဇာ ပန္းခ်ီကားအပါအ၀င္ အႏုပညာ ပစၥည္း ေလးေထာင္ေက်ာ္ရွိသည္ဟု သိရၿပီး အခ်ိန္ယူကာ ေလ့လာရမည့္ ေနရာတခုဟုသာ မွတ္သားခဲ့ပါသည္။ လုဖ္ ျပတုိက္မွ နပိုလီယံ၏ ေအာင္ျမင္ျခင္း မုခ္ဦးဆီသို႔သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ပန္းၿခံမ်ား၊ ႐ုပ္ထုမ်ားကို ေတြ႔ရၿပီး ဇူလုိင္လ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္မည့္ ျပင္သစ္အမ်ိဳးသားေန႔ အခမ္းအနားက်င္းပရန္ ျပင္ဆင္ေန သည္ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
ထိုေန႔ညက အိမ္ျပန္အေရာက္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာ မ်ား၍ အလြန္ေညာင္းညာေနၿပီး ေရခ်ဳိးထမင္းစားၿပီးသည္ ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။
ေနာက္တေန႔ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ပါရီၿမိဳ႕ ႀကီးကို ထပ္မံၾကည့္႐ႈရန္ တက္ႂကြေနသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခံစားရ ပါသည္။ ပါရီၿမိဳ႕ ႀကီးက ၾကည့္႐ႈစရာ မ်ားသည္ေလ။ “အကိုတို႔ ဒီမွာေနတံုး ရသမွ်အားခဲၿပီး ၾကည့္သြားၾကပါ၊ ေနာက္တခါ လာဖို႔က လြယ္တာမဟုတ္ဘူး” ဟု ကိုလွေအာင္အိမ္မွ ကိုမ်ိဳးကလည္း အားေပးစကား ေျပာပါသည္။
ဒီေန႔ေတာ့ ဦးဇင္းဦးကုမာရေက်ာင္းတြင္ ဦးေထြးေသာင္းက သံဃာသံုးပါးအား ဆြမ္းလုပ္ေႂကြးပါသည္။ ဆြမ္းကပ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း ထမင္းစားကာ က်န္ရွိေနသည့္ အခ်ိန္မွာ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈသည့္ လုပ္ငန္း စတင္ဖို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္ကို တက္ၾကမွာ ျဖစ္သည္။ ဦးဇင္း ဦးကုမာရ ထံမွ ရယူခဲ့သည့္ အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္ဆီသြားရမည့္ လမ္းညႊန္အတိုင္း မက္ထရိုႏွစ္ဆင့္ေျပာင္းစီးကာ အီဖယ္တာ၀ါ ေအာက္ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ “အားပါးပါး၊ လာလိုက္ၾကသည့္လူေတြ” ကမၻာအရပ္ရပ္က ခရီးသည္ေတြ ေမွ်ာ္စင္ေအာက္မွာ တန္းစီေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ၀င္တန္းစီၿပီး ဘာမွမၾကာ က်ေနာ္တို႔ေနာက္မွာ ထပ္တန္းစီသည္ေတြနွင့္ လူတန္းႀကီးကား ရွည္လ်ားလွသည္။ ေမွ်ာ္စင္၏ ေအာက္ေျခတိုင္ေလးခု အနက္ႏွစ္ခုမွာ ဓါတ္ေလွခါးမ်ားျဖင့္ လူအတင္အခ် လုပ္ေပးေနပါသည္။ ေမွ်ာ္စင္အေပၚဆံုးသို႔ တက္သည့္အတြက္ ယူရိုေငြ ၁၂.၀၀ ေပးရသည္။ ေမွ်ာ္စင္ေပၚတက္သည့္ ႏႈန္းထားမ်ားမွာ ပထမအထပ္၊ ဒုတိယထပ္ ႏွင့္ အေပၚဆံုးထပ္ ဟူ၍ ခဲြျခားထားသည္။ ဓါတ္ေလွခါးမွာ တန္းမစီလိုသူမ်ား ပထမထပ္ႏွင့္ ဒုတိယထပ္အထိ ေျခသလံုးအားကိုး ထက္ႏုိင္ပါသည္။ ထိုသို႔ တက္သူမ်ားအတြက္ ႏႈန္းထားတမိ်ဳးယူသည္။
အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္ကို ၁၈၈၉ ခုႏွစ္ ကမၻာ့ကုန္စည္ျပပဲြႏွင့္ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးႏွစ္တရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္ အတြက္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေမွ်ာ္စင္ႀကီးမွာ သံေခ်ာင္းမ်ားထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ အ႐ုပ္ဆိုးလွ ပါသည္၊ ၿမိဳ႕အတြက္လည္း က်က္သေရမရွိပါ စသည့္ ကန္႔ကြက္မႈမ်ားကို ႀကံဳခဲ့ရၿပီး ဖ်က္ခ်လုလုနီးနီး ႀကံဳခဲ့ရ ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ တႏွစ္လွ်င္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ေမွ်ာ္စင္သို႔ လာတက္သူ တႏွစ္လွ်င္ ၅.၈ သန္းရွိပါသည္။
ေမွ်ာ္စင္ေပၚမွာ ကုလသမဂၢ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာတပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ဆံုၾကရာတြင္ မေလးရွားမွ စစ္သားမ်ားလည္း ပါလာသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔က မေလးစကားျဖင့္ သူတုိ႔ကို ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ မေလးစစ္သားမ်ား အျပင္ အင္ဒိုနီးရွား၊ အာဂ်င္တီးနားႏွင့္ ႏုိင္ဂ်ီးရီးယား စေသာ ႏုိင္ငံမ်ားမွ စစ္သားမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရပါသည္။ ထိုႏုိင္ငံတကာ တပ္ဖဲြ႔မွ စစ္သားမ်ားကို ျမန္မာျပည္ရွိ ရဟန္းရွင္လူကို ညွဥ္းပန္းသတ္ျဖတ္ေနေသာ ျမန္မာစစ္တပ္အားေခ်မႈန္းရန္ ရင္ဆုိုင္တုိက္ပဲြ ၀င္ခုိင္းရရင္ျဖင့္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟုလည္း ေတြးမိ လုိက္ပါေသးသည္။ ေမွ်ာ္စင္ေပၚမွ အဆင္း ေရဆာသျဖင့္ နားနားေနေနႏွင့္ အေပါ့အပါးသြားရန္ လမ္းေဘး ေကာ္ဖီဆုိင္ ၀င္ထုိင္ကာ ကိုကာကိုလာ မွာေသာက္ၾကသည္။ ေဘလ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုလာကိုလာ ႏွစ္ပုလင္း အတြက္ ယူ႐ိုေငြ ၁၀.၀၀ က်သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဒါေတာင္ စားပဲြထိုးက ဘာစားမလဲ ေမးေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း ဘာမွ မစားဘူးပဲ ေျဖလိုက္ရပါသည္။ အင္း တခုခုမ်ား စားလိုက္မိရင္ေတာ့ …
ေနာက္တေန႔ လည္ပတ္ရာတြင္ က်ေနာ္တို႔အား လမ္းၫႊန္အျဖစ္ လိုက္လံပို႔ေဆာင္မည့္သူကား ေမာင္ေအာင္ခ်ိမ့္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ မၾကာေသးခင္က ျပင္သစ္အစိုးရမွ ထုတ္ေပးသည့္ ေနထိုင္ခြင့္ လက္မွတ္ရထားၿပီးျဖစ္သည္။ ေမာင္ေအာင္ခ်ိမ့္ႏွင့္ အျခားျမန္မာလူငယ္ႏွစ္ဦးကား ပဲြစားျဖင့္ အေမရိကားသြား ရန္ထြက္လာၿပီး ခ်ားလ္စ္ဒီေဂါ ေလဆိပ္အေရာက္ ခရီးစဥ္အေျပာင္းတြင္ အေမရိကသို႔ ပါမသြားပဲ ေသာင္တင္က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ပတ္စ္ပို႔ စာအုပ္ႏွင့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္မ်ား ပဲြစားဆိုသူႏွင့္ ပါသြားၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းမွာပင္ ေလဆိပ္အာဏာပိုင္မ်ားက စကားျပန္ ေခၚကာ သူတို႔ကို စစ္ေဆးေမးျမန္းပါသည္။ “မင္းတို႔ အေမရိကား ဘာသြားလုပ္မွာလဲ” ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို “က်ေနာ္တို႔ ခိုလံႈခြင့္ သြားေလွ်ာက္မလို႔ပါ” ဟု ေျဖေတာ့ “ဟာ… ဒါဆို ခိုလံႈခြင့္က ဒီမွာေလွ်ာက္လည္း ရတာပဲ” ဟုဆိုကာ သူတို႔ကို ေလဆိပ္မွ ထြက္ခြင့္ေပးလုိက္သျဖင့္ ပါရီကို ေျခခ်ခြင့္ ရခဲ့သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အခုေတာ့ ပါရီမွာ ေနထုိင္ခြင့္ရထားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေရွ႕ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္း ၾကရပါအံုးမည္။
ေမာင္ေအာင္ခ်ိမ့္က က်ေနာ္တို႔ကို နာမည္ေက်ာ္အေဆာက္အဦးတခုျဖစ္သည့္ ေနာ္တာဒိမ္း Notre Dame ဘုရားရွစ္ခိုးေက်ာင္းကို လိုက္ပို႔ပါသည္။ ဥေရာပ၏ ေႏြရာသီျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ စိန္းျမစ္ကမ္းေဘးတြင္ ရွိသည့္ ေရွးေဟာင္းဘုရားေက်ာင္းသည္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ လွပေနပါသည္။ ခရီးသြားမ်ား လာသည့္ ရာသီျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ပါရီရွိ ထင္ရွားသည့္ ေနရာတုိင္းမွာ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနၾကသျဖင့္ ဘုရားေက်ာင္း ထဲ၀င္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ တန္းမစီျဖစ္ေတာ့ပါ။ စိန္းျမစ္ကမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ဓါတ္ပံုႏွင့္ ဗီဒီယိုမ်ား ႐ုိက္ၿပီး La Defense ဟု ေခၚေသာ ေခတ္မွီအေဆာက္အဦးမ်ားျဖင့္ စီးပြားေရးအခ်က္အခ်ာ ကုမၸဏီမ်ား ႐ံုးစိုက္ ရာ ေနရာသို႔ မက္ထ႐ိုျဖင့္ ေရာက္သြားၾကသည္။
ညေနေစာင္းမွာေတာ့ ပါရီတြင္ေနထိုင္သူ ကိုထင္ေက်ာ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ သူခ်ိန္းထားသည့္ မက္ထ႐ို (၈) ႏွင့္ (၁၃) ဆံုသည့္ ေနရာ Invalides ဘူတာသို႔ က်ေနာ္တို႔လာခဲ့ၾကပါသည္။ ကိုထင္ေက်ာ္ႏွင့္အတူ ဥေရာပ အေျခစိုက္ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားသူ ဦးႏြယ္ေအာင္လည္း ျပင္သစ္သို႔ ေရာက္ေနပါသည္။ ကိုထင္ေက်ာ္က က်ေနာ္တို႔ကို နပိုလီယံ၏ အုတ္ဂူထားရွိရာ နပိုလီယံတက္ခဲ့သည့္ စစ္ေက်ာင္းကို ျပသပါသည္။
စစ္ေက်ာင္းမွ အထြက္ ျပင္သစ္ႏွင့္ ႐ုရွခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား Pont Alexandre III ဖက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ လာၾကပါသည္။ ထိုမွ ကိုထင္ေက်ာ္၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ တခုခု စားၾကေသာက္ၾကရန္ Latin Quarter သို႔ ခ်ီတက္ ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုေနရာသည္ Sorbonne University မွ ေက်ာင္းသားမ်ား က်က္စားရာေနရာဟု သိရၿပီး ေစ်းသက္သာေသာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားေၾကာင့္ တိုးရစ္မ်ားလည္း လာေရာက္ၾကၿပီး အလြန္စည္ကားေသာ ရပ္ကြက္ေလးတခု ျဖစ္၍ေနပါသည္။ တ႐ုတ္စားေသာက္ဆိုင္တခုမွာ က်ေနာ္တို႔ထိုင္လို္က္ၾကၿပီး ထုိဆိုင္မွာပင္ ဦးႏြယ္ေအာင္၊ ကိုထင္ေက်ာ္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ တဦးႏွင့္တဦးအျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ရန္လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္ႏွင့္ အီးေမးလ္မ်ား လဲလွယ္ၾကသည္။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး လက္ရွိအေနအထားမ်ားႏွင့္ ေရွ႕အလားအလာမ်ားကိုလည္း သုံးသပ္ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ အျပန္တြင္ အားလံုးအတူ မက္ထရိုစီးၾကၿပီး ဦးႏြယ္ေအာင္က အရင္ဆင္းသြားပါ သည္။ က်ေနာ္တို႔က ကိုထင္ေက်ာ္ႏွင့္အတူ မက္ထရို္ဂိတ္ဆံုးနားထိစီးကာ ဘတ္စ္ကားေျပာင္းစီးၿပီး ကိုထင္ေက်ာ္ေနသည့္ ရပ္ကြက္မွ Tram ဂိတ္ဆံုးတြင္ က်ေနာ္တို႔ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဆင္းၾကပါသည္။ ထိုရပ္ကြက္ရွိ Tram ဂိတ္ဆံုးမွတ္တုိင္တြင္ ပါရီ၏ မ်က္ရည္ဟု ေခၚရမည့္ လူမဲအမ်ားအျပားေနထုိင္သည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ က်ေနာ္ ပါရီတြင္ လွည့္လည္ ၾကည့္႐ႈစဥ္အတြင္း အထက္တန္းက်က် အလုပ္မ်ားျဖင့္ အဆင္ေျပ ေနေသာ ျပင္သစ္မ်ားကို ေတြ႔ရသလို ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ေနထုိင္လွ်က္ ရထားလက္မွတ္ခ မေပးႏိုင္ သျဖင့္ ဘူတာအ၀င္ဂိတ္ကို ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားေနသူ လူမဲမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ လူတန္းစား မညီမွ်မႈ၊ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္လည္း ျပင္သစ္တြင္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က အဓိက႐ုဏ္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ပါရီၿမိဳ႕သည္ ဒုတိယကမၻာစစ္က လူဦးေရ သံုးသန္းသာရွိေသာ္လည္း ယခုအခါ လူဦးေရ ၁၁ သန္းထိရွိကာ ဥေရာပ၏ လူဦးေရအမ်ားဆံုးေသာ မက္ထ႐ိုပိုလီတန္ၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ပါရီ၏ လူဦးေရ ႏွင့္ ကမၻာ့အလွဆံုး ၿမိဳ႔ေတာ္ကို လာေရာက္ၾကည့္႐ႈသည့္ ခရီးသြားဦးေရပါ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ေရာက္သြားသည့္ ပါရီသည္ လူပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ကိုထင္ေက်ာ္တို႔ႏွင့္ လမ္းခဲြၿပီး ေနာက္တေန႔ကား က်ေနာ္တို႔ ျပန္မည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ တည္းခုိသည့္အိမ္မွ အ၀တ္အစားအိတ္မ်ားပါယူလာခဲ့ၿပီး တ႐ုတ္တန္းရွိ ဦးဇင္းဦးကုမာရ ေက်ာင္းသို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ တ႐ုတ္တန္းမွ အာရွကုန္တိုက္ႀကီးမ်ားတြင္ အိမ္ရွင္မမွာလုိက္သည့္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အျခား ေကာင္းႏုိးရာရာ စားေသာက္ကုန္မ်ား ၀ယ္ၾကသည္။ ဒိန္းမတ္ထက္စာလွ်င္ ပါရီမွာ အာရွပစၥည္းေတြက အလွ်ံ ပယ္ျဖစ္ေနသည္။ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ၿပီးေနာက္ ေန႔လည္စာကို ဦးဇင္းေက်ာင္းတြင္စားကာ ကားဂိတ္သို႔ ထြက္လာ ခဲ့ၾကသည္။ ကားဂိတ္အနီး က်ေနာ္တို႔ တည္းခိုသည့္အိမ္ရွင္ ဦးလွေအာင္ အလုပ္လုပ္သည့္ အင္တာနက္ဆုိင္ တြင္ က်ေနာ္တို႔ အိတ္ေတြ အပ္ကာ အနီးအနား ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။ ဦးလွေအာင္၏ အင္တာနက္ဆိုင္ က ပါရီ၏ အဓိက ဘူတာႀကီးႏွစ္ခုျဖစ္သည့္ Gare de Nord ႏွင့္ Gare de I’est ၾကားတြင္ ရွိသည္မို႔ အလြန္အခ်က္ အခ်ာ က်သည့္ေနရာပင္။ ဦးလွေအာင္က က်ေနာ္ႏွင့္ ဦးေထြးေသာင္းကို လဖက္ရည္ေကာင္းေကာင္း တုိက္မယ္ ဟု ဆိုကာ သူ႔ဆုိင္အနီးက သီရိလကၤာရပ္ကြက္အတြင္းရွိ သူေသာက္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေခၚသြားပါသည္။ ထိုရပ္ကြက္ႀကီးတခုလံုးသည္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံအႏြယ္ဖြားမ်ား ေနထုိင္ၾကသည့္ ရပ္ကြက္ျဖစ္ သည့္အေလ်ာက္ လမ္းေဘး ၀ဲယာ ဆုိင္ခန္းမ်ားကိုေငးေမာရင္း အိႏၵိယတုိက္ဖက္ျပန္ေရာက္ေနသလား အမွတ္ မွားရပါသည္။ ထိုေန႔ညေနက ညရွစ္နာရီထြက္မည့္ကားကို က်ေနာ္က ညကိုးနာရီမွထြက္မည္အထင္ျဖင့္ အေရာက္ ေနာက္က်သြားသျဖင့္ ဘတ္စ္ကားက က်ေနာ့္ကို ျပန္ေစာင့္ေနခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မွ လဲႊ၍ က်ေနာ္တို႔ အျပန္ခရီးသည္ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ခဲ့ပါသည္။ ။
(ဤပို႔စ္ျဖင့္ ပါရီၿမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္သူမ်ားျဖစ္သည့္ ဦးဇင္းဦးကုမာရ၊ မခင္ႏွင္းယု၊ ေမာင္ေအာင္ခ်ိမ့္၊ ဦးလွေအာင္၊ ကိုမ်ိဳး၊ ဘိုဘို ႏွင့္ အျခား ေက်းဇူးတင္ ထုိ္က္သူအားလံုးအား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ အပ္ပါသည္)

Paris