ခြန္ထိုင္း မို္က္ပင္လိုင္း

မေလးရွားသြားေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ခရီးလမ္းပန္းကို ဟိုေမးဒီေမး လုပ္ရသည္။ ေရာက္ဖူးသူမ်ားက အႀကံေပးသည္မွာ မေလးရွားသြားခ်င္ရင္ ဟတ္ယိုင္ Hat Yai ကိုသာ ေရာက္ေအာင္သြား။ ဟတ္ယိုင္ ေရာက္လို႕ကေတာ့ မေလးရွားေရာက္ၿပီ။ သာေကတ သြားတာကမွ ခက္အံုးမည္တဲ့။ ဟတ္ယုိင္ ဆိုတာက ထုိင္း ႏုိ္င္ငံေတာင္ဖက္က ရထားလမ္းဆံုၿမိဳ႕ႀကီးတခု။ အဲဒီကို ေရာက္ေတာ့မွ ဟိုလူေတြေျပာလိုက္တာ တယ္မွန္ပါ လားဟု ကို္ယ္ေတြ႔သိရသည္။ ခရီးသြားလုပ္ငန္းဖံြ႔ၿဖိဳးတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတခု ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ဟတ္ယိုင္မွာ ခရီး သြား ေအဂ်င္စီရံုးခန္းေတြ တၿမိဳ႕လံုးအျပည့့္ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႕က ရံုးခန္းေရွ႕မွာ ျမန္မာလို ေရးထား လိုက္ေသးသည္။ `မေလးရွား တလဗီဇာ ဘတ္ ၆၀၀၊ သံုးလ ဗီဇာ ဘတ္ ၁၅၀၀´ တဲ့။

ၾကားပဲြစားေတြ ဘာေတြမလို၊ ဘတ္ ၆၀၀ ႏွင့္ ပတ္စပို႔ေပးလိုက္လွ်င္ ဘတ္တာ၀ပ္ (ပီနန္) အထိ ကားျဖင့္ လုိက္ပို႔ေပးသည္။ နယ္စပ္အ၀င္ မေလးရွား လ၀က မွာ တံုးထုေပးလိုက္တာလည္း အမွန္အကန္ ဆိုေတာ့ ဘတ္တာ၀ပ္ကေန ဘတ္စကား ၆ နာရီ ထပ္စီးလွ်င္ ကြာလာလမ္ပူ ေရာက္ၿပီပဲ။

ထိုအခ်ိန္ကား ျမန္မာတို႔အတြက္ မေလးရွားေခတ္ဦးဟု ေျပာ၍ရသည္။ မေလးရွားရဲကလည္း အခုလို ဒုကၡေပး ရမွန္းမသိေသး။ ရဲေမးလွ်င္ စာအုပ္ထဲမွာ တလဗီဇာႏွင့္ ဆိုေတာ့ အလုပ္မလုပ္ဘူး။ ေဟာ္တယ္မွာေနတယ္ ဟု ေျပာရသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး ေဟာ္တယ္တည္းႏုိုင္မွာတံုး။ အလုပ္လာလုပ္ပါတယ္ ဆိုမွ။

သို႔ေသာ္ တလဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ အကုန္ျမန္ေလ၏။ ဗီဇာရက္ မကုန္ခင္ တုိင္ပတ္ရသည္။ အမ်ားနည္းတူ က်ေနာ္လည္း တုိင္ပတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ကြာလာလမ္ပူမွ ဟတ္ယို္င္သြားမည့္ ဘတ္စကားက Puduraya ကားဂိတ္ မွ ညဆယ္နာရီခန္႔ထြက္လာ၏။ ကားေပၚမွာ ကိုယ့္လိုပဲ စေတးေရွာင္မည့္ ျမန္မာေတြ ပါလာသည္။ ကားက ဟုိင္းေ၀းလမ္းေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ အေကြ႔အေကာက္မရွိေတာ့ပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းသည္မို႔ ကားေပၚမွာ အိပ္လိုက္လာခဲ့သည္။

လမ္းမွာ မီးေတြထိန္လင္းေနေသာ စားေသာက္ဆုိင္တခုတြင္ ဗိုက္ဆာသူမ်ား စားေသာက္ႏုိင္ရန္ ႏွင့္ ခရီးသည္မ်ား တပိုတပါးသြားရန္ ကားရပ္ေပးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကားက အေမွာင္ထုကို ျဖတ္ကာ ခရီးဆက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ နယ္စပ္ဂိတ္မ်ား ဖြင့္ခ်ိန္ကိုမွန္းကာ ေမာင္းလာသည္မို႔ က်ေနာ္တို႔ကားနယ္စပ္ေရာက္ေတာ့ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ ခရီးသည္ေတြ ျဖတ္သန္းေနၾကၿပီ။ မေလး လ၀က မွာ အထြက္တံုးထုၿပီး ကားေပၚျပန္တက္၊ လူစံုေတာ့ ကားက ျပန္ထြက္သည္။ ထုိင္းအ၀င္က သိပ္ျပႆနာ မရွိ၊ ျပႆနာမရွိဆိုေပမယ့္ ျမန္မာ စာအုပ္ဆိုရင္ေတာ့ ထုိင္းက ရစ္သည့္အတြက္ လာဘ္ေငြေတာ့ ေပးရတာပါပဲ။ မေလးအ၀င္မွာ ေပးရသလို ထိုင္းအ၀င္မွာလည္း ေပးေနရတာကေတာ့ ျမန္မာျဖစ္သည့္ အတြက္ မထူးဆန္းေတာ့ပါ။

ကားက နဲနဲပဲ ေမာင္းရေသးၿပီး ထိုးရပ္သြားကာ စပယ္ယာက All Burmese come down ဟု ေအာ္ေလသည္။ တခ်ိဳ႕က ဟာ ထုိင္းမွ မ၀င္ေသးတာ၊ မေလးအထြက္တံုးလည္း ထုၿပီးၿပီ၊ ဘာျဖစ္တာလဲဟ ဆိုေတာ့ `အဲဒါ ရဲဂိတ္က ရစ္ေနတာ ပိုက္ဆံေတာင္းလိမ့္မယ္´ ဟု ျမန္မာတဦးက ေျပာေျပာဆိုဆို ကားေပၚမွ ဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ ပတ္စ္ပို႔ ေတြက စပယ္ယာလက္ထဲမွာဆိုေတာ့ မဆင္းလို႔ကလည္း မရသျဖင့္ က်ေနာ္က ဆင္းမည္ ျပင္သည္။ ထိုအခါ က်ေနာ့္ေဘးကပါစင္ဂ်ာ ထုိင္းလူငယ္က အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ က်ေနာ္ထေတာ့ သူလည္း ထမည္ျပင္သည္။ ဟာ သူက ထုိင္းပဲ၊ အခုဟာက ျမန္မာေတြကိုပဲ ေခၚဆင္းတာ၊ အဂၤလိပ္လိုေျပာသြားလို႔ သူမသိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ေန ေန ေမာင္ရင္ ဆင္းစရာမလုိဘူး၊ ေအာ္ သူနားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရပါ့။

`ခြန္ထိုင္း မိုက္ပင္လိုင္း´ ဟု က်ေနာ္က လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ သေဘာေပါက္သြားပံုရကာ ျပန္ထုိင္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူက်ေတာ့ မဆင္းရပဲ က်ေနာ္တို႔ေတြက ကားေပၚက ေခၚခ်ခံရတာကိုေတာ့ သူနားလည္ပံုမရ။

အခုဟာက မင္းတို႔ ထုိင္းေတြကို ပိုက္ဆံေတာင္းေနတာမဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ ျမန္မာေတြပဲ ေငြညွစ္ခံ ေနရတာ`ခြန္ထိုင္း မိုက္ပင္လုိင္း´ `ခြန္ဖမာ့ ပင္လိုင္း´ ဟု စိတ္ထဲမွာပဲ သူ႕ကို ရွင္းျပကာ ပိုက္ဆံေပးရန္ ကားေအာက္သို႔ ဆင္းခဲ့ပါေတာ့သည္။ ။

မိုက္ပင္လို္င္း = ကိစၥမရွိ