ဟိုတေလာက ဂ်ာမနီႏုိင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သတင္းတခု ဖတ္လုိက္ရသည္။ ဂ်ာမနီ၌ လူရွစ္ဦးတြင္ တဦးသည္ စားႏုိင္ေသာက္ႏုိင္ရံုအဆင့္သာ ရွိသည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံသည္ ကမၻာ့စီးပြားေရးအင္အားႀကီးႏုိင္ငံျဖစ္ေသာ္လည္း လတ္တေလာ ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္၏ ဒါဏ္ကို ခံေနရေသာေၾကာင့္သာ အလုပ္လက္မဲ့ဦးေရ မ်ားျပားလာၿပီး လူတဦးခ်င္း၀င္ေငြ က်ဆင္းလာပံုရ၏။
စာေရးသူ ယမန္ႏွစ္ ဧၿပီလက ဂ်ာမနီႏုိင္ငံ ဟမ္းဘာ့ဂ္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္ေရာက္ရွိေနသည္။ စာေရးသူ တည္းခိုသည့္ အိမ္ရွင္ ကိုဗလႀကီး (ေခၚ) ကိုေသာင္းညႊန္႔က သူေနသည့္ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ ေစ်းဆိုင္မ်ား၊ ကုန္တုိက္မ်ားကို လိုက္လံျပသစဥ္ မိမိအား ေျပာသည့္ စကားတခြန္းကို အမွတ္ရေနသည္။ ကိုဗလႀကီး ဂ်ာမနီကို ေရာက္ေနတာ ၇ ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္၀န္းက်င္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္သည္။ `က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ကာစ ဂ်ာမနီမွာ အိမ္ေတြက အသံုးမလိုေတာ့လို႔ လႊင့္ပစ္တဲ့ ေရခဲေသတၱာ၊ တီဗီ၊ ေအာက္စက္ ေတြဟာ ေနရာအႏွ႔ံေတြ႔ရတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီလိုလႊင္႔ပစ္တာမ်ိဳး သိပ္မေတြ႔ရေတာ့ဘူး` ဟု ကိုဗလႀကီး ေျပာျပဖူးသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ လက က်ေနာ္ဆြီဒင္ႏုိင္ငံသို႔ ကိစၥတခုျဖင့္ အလည္ေရာက္ရွိသည္။ က်ေနာ္အဓိက သြားသည့္ ကိစၥ ေဆာင္ရြက္ၿပီး၍ ဒိန္းမတ္သို႔ အျပန္၌ ျမန္မာေတြေနသည့္ Hallsberg ၿမိဳ႕တြင္ တညအိပ္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တည္းသည့္ အိမ္ရွင္ ကိုသိန္းစိုး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း) က သူတို႔ၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာမိသားစုေတြ ေနထုိင္ရာ အခန္းမ်ားသို႔ က်ေနာ္ကို အလည္ေခၚသြား မိတ္ဆက္ေပးသည္။ Hallsberg တြင္ ျမန္မာမိသားစု ၁၀ စုခန္႔ရွိေၾကာင္း က်ေနာ္တို႔အား ထမင္းစားဖိတ္ထားသည့္ အိမ္သို႔သြားရင္း ကိုသိန္းစိုးက လမ္းတြင္ ရွင္းျပသည္။ ထမင္းစားဖိတ္ထားသည့္ အိမ္တြင္ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ဆက္စကားမ်ားေျပာၾကားၿပီး ဒုတိယအိမ္သို႔ အလည္သြားၾကသည္။ ဒုတိယအိမ္တြင္လည္း အိမ္ရွင္မ်ားက လက္ဘက္ရည္ေခ်ာ၊ လက္ဘက္သုတ္၊ ေရေႏြးၾကမ္းမ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။ ဒုတိယအိမ္မွ တတိယအိမ္သို႔အ၀င္ အပတ္မင့္၏ ေအာက္ထပ္တြင္ ပစ္ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားက က်ေနာ့္အား ကင္မရာကို ထုတ္၍ ဓါတ္ပံုရိုက္ရန္ ဆဲြေဆာင္လွ်က္ ရွိသည္။
ပံုတြင္ ျမင္ရသည့္အတုိင္း အခန္းအျပင္တြင္ ပစ္ထားသည့္ ပစၥည္းမ်ားသည္ ဂ်ာမနီက ကိုဗလႀကီးတို႔ဆီမွာပင္ မျမင္ရေတာ့သည့္ ျမင္ကြင္းျဖစ္ေနသည္။ တီဗီအေဟာင္းႏွင့္ ေအာက္စက္ကို လႊင့္ပစ္ထားႏုိင္ေသာ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးကား ဥေရာပ၏စက္မႈအင္အားႀကီး ဂ်ာမနီထက္ပင္ ပို၍ သာေနေသးေတာ့သည္။
ထိုေန႔က အိမ္လည္ၿပီး ကိုသိန္းစုိးတို႔အိမ္အျပန္ လမ္းတြင္ ခ်ထားသည့္ ဆြီဒင္စာႏွင့္ ဆိုင္းဘုတ္အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ရာ တိုက္အျမင့္မ်ားေပၚတြင္ ရွိေနေသာေရခဲမ်ား ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်ကာ အႏၱရာယ္ရွိႏုိင္သျဖင့္ သတိထားရန္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တခါတရံတြင္ ထိုသို႔ ေရခဲမ်ားျပဳတ္က်သျဖင့္ လူအေသအေပ်ာက္ရွိေၾကာင္း ကိုသိန္းစိုးက ရွင္းျပပါသည္။
ေနာက္တေန႔ Hallsberg မွ Stockholm သို႔ မီးရထားျဖင့္ ဒိန္းမတ္သို႔ျပန္ရန္ ေရာက္ရွိလာၿပီး၊ ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းရန္ အခ်ိန္ေစာေသးသျဖင့္ စေတာ့ဟုမ္းၿမိဳ႕တြင္ ဟုိဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္မည္ ႀကံစည္ထားေသာ္လည္း ေရခဲတမွ် ေအးစက္ေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အထူးတလည္ ၾကည့္စရာ ဘူတာအနီးအနား တြင္ ရွာမေတြ႔သျဖင့္ ဘူတာႀကီးႏွင့္ ကားဂိတ္အတြင္းမွာပဲ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ေနခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ။
စေတာ့ဟုမ္းၿမိဳ႕က ဆူရွီဆိုင္
ေရခဲတမွ် ေအးစက္ေနေသာၿမိဳ႕ေတာ္
အေ၀းေျပးကားဂိတ္ (စေတာ့ဟုမ္း)
Thursday, February 25, 2010
Monday, February 15, 2010
စက္မႈသင္တန္းေက်ာင္း (ဆင္တဲ) တက္စဥ္က
(က်ေနာ္တို႔ စက္မႈသင္တန္းေက်ာင္း (ဆင္တဲ) ေက်ာင္းဆင္းမ်ား၏ ဖိုရမ္အတြက္ ေရးသားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ဘေလာ့ဂ္အတြက္ သီးသန္႔ေရးႏုိင္ျခင္း မရွိေသးသည့္အခ်ိန္ ပို႔စ္တခုႏွင့္တခုၾကား အခ်ိန္အရမ္းမၾကာေစလိုသည့္ ဆႏၵျဖင့္ ဘေလာ့ဂ္တြင္လည္း ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္)
၁၉၆၄ ခု ေဖေဖၚ၀ါရီလမွာ ေမြးတဲ့ စာေရးသူဟာ စက္မႈသင္တန္းေက်ာင္း (ဆင္တဲ) ကိုတက္ေတာ့ ၁၆ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀တခုလံုးအတြက္ အေရးပါမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို မိမိဖာသာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စက္မႈေက်ာင္းတက္ၿပီးလို႔ ေလးလအၾကာ Basic Training ကာလအတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (သံုးႏွစ္တက္ရတဲ့ စက္မႈသင္တန္းေက်ာင္း (ဆင္တဲ) မွာ ပထမေျခာက္လကို Basic Training လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး စက္မႈအေျခခံလုပ္ငန္းေတြျဖစ္တဲ့ တံစဥ္းတုိက္ျခင္း၊ လႊျဖတ္ျခင္း၊ အေပါက္ေဖာက္ျခင္း စတာေတြကို သင္ေပးတာပါ)
တခ်ိဳ႕သင္တန္းေတြက Basic Training ကို ေလးလပဲ တက္ၾကမွာမို႔ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ဘာသာရပ္ကို အဓိကသင္မလဲဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ၾကဖို႔ ဆရာဦးဟန္စိန္က အားလံုးကို အလွည့္က်ေခၚယူၿပီး သီအိုရီေဆာင္မွာ ရွင္းျပေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ အမ်ားစု စိတ္၀င္စားေနတာကေတာ့ ေအာ္တိုမကၠင္းနစ္ လို႔ေခၚတဲ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္သင္တန္းပါပဲ။ စာေရးသူတို႔ဟာ အိမ္ကိုလည္း ဆက္သြယ္လို႔ရတာမဟုတ္ေတာ့ သင္တန္းေတြနဲ႔ ေရွ႕အလားအလာေတြကို ဆရာေတြကိုပဲ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းၾကရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ကစလ (အႀကီးစားစက္မႈလုပ္ငန္းေကာ္ပိုေရးရွင္း) မိသားစုေတြထဲက လာတာဆိုေတာ့ သူတို႔ကတဆင့္ ျပန္ေျပာျပတာေတြကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားရပါတယ္။ စာေရးသူက ကစလ ကဖြင့္တဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းကိုသာ တက္ျဖစ္တာ မိဘေတြက ကစလ က မဟုတ္ပါဘူး။
စာေရးသူဟာ လူႀကိဳက္မ်ားေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္သင္တန္းကို အဓိကထား မေလွ်ာက္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လူအမ်ားစုမွာ ၀င္တိုးရမွာရယ္၊ Basic Training က အမွတ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး လူေရြးမယ္ဆိုရင္လည္း ကုိယ့္လက္ရာေတြက သိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္လို႔ရယ္ပါ။ ေနာက္တခုက ကစလ မွာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသြားရတာ အရမ္းနဲတယ္လို႔ ၾကားတဲ့အခ်က္ကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားလိုက္လို႔ပါ။ ႏုိင္ငံျခားသြားခ်င္တဲ့စိတ္က အဲဒီမွာကတည္းက ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တခါ တြင္ခံုနဲ႔ Tools and Die ကို က်ျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္သမားျဖစ္တဲ့အခါ တေနကုန္ ေျခေညာင္းခံၿပီး စက္ကိုင္ရမွာမို႔ မလိုခ်င္ျပန္ဘူး။ တေနရာထဲ အေျပာင္းအလဲမရွိ ေနရတာကို စာေရးသူရဲ့ အတြင္းစိတ္သဘာ၀က မလိုလားခဲ့တာပါ။
လွ်ပ္စစ္ကို က်ျပန္ေတာ့လည္း လွ်ပ္စစ္ဆိုတာ ကိုယ္ျမင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ေတြဘာေတြ လုိက္ရင္ မလြယ္ဘူး ဆိုတဲ့ ခေလးသာသာ အေတြးနဲ႔ပယ္လိုက္ျပန္တယ္။
စာေရးသူတို႔ အပတ္စဥ္ (၁) မွာ Pattern Maker နဲ႔ ပံုဆဲြဘာသာရပ္ေတြက အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးလို႔ သင္တန္းေတြ မစေသးပါဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ စာေရးသူ ေရြးခ်ယ္ဖို႔က်န္တာကေတာ့ Machinery Fitter လို႔ေခၚတဲ့ စက္ရံုပစၥည္းဖစ္တာ သင္တန္းပါပဲ။ ဆရာဦးဟန္စိန္ရွင္းျပတဲ့ ဖစ္တာအတြက္ သင္ရိုးညႊန္းတန္းမွာ ဂေဟေဆာ္တာရယ္၊ sheet metal နဲ႔ forging လုပ္ငန္းေတြအျပင္ တြင္ခံု ၃ လ၊ အေျခခံ လွ်ပ္စစ္ ၃ လ၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မွာ ၃ လ သင္ၾကားရမွာျဖစ္ၿပီး စက္ရံုလက္ေတြ႔ မသြားခင္ ေျခာက္လအလိုမွာ Productive repair ဆိုၿပီး စက္ပစၥည္းေတြျပဳျပင္တာကို သင္ၾကားရမယ္ဆိုတာေတြ ပါပါတယ္။ တေနရာထဲ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနခ်င္တဲ့ စာေရးသူနဲ႔ေတာ့ အကိုက္မို႔ အဲဒါကိုပဲ ယူဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူတို႔ ႏွစ္မွာ Productive repair ေျခာက္လက ဘာမွန္းမသိပဲ ေက်ာင္းသူေတြ ေနမယ့္ အပ်ိဳေဆာင္ကို ေရပိုက္ဆင္ေပးခဲ့ရတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတြအိမ္မွာ ေရပုိက္ျပင္တာ၊ အေဆာင္ေတြမွာ အိမ္သာေရဆဲြရင္ ေရမက်တာေတြကို ျပင္ရင္း စက္ရံုပစၥည္းဖစ္တာကေန ပိုက္ဖစ္တာ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တြင္ခံု၊ လွ်ပ္စစ္၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ စတဲ့ သင္တန္းေတြကို အေျခခံ နဲနဲစီ သိထားတဲ့ စာေရးသူတို႔ေတြဟာ သင္တန္းၿပီးလို႔ သထံုတာယာစက္ရံုကို တာ၀န္က်တဲ့အခါ ထြန္းဦး၊ ကံေကာင္း၊ ေစာ၀င္းေမာ္ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF က်ဆံုး) နဲ႔ စာေရးသူတို႔က ပိုက္လိုင္းေတြဆင္ရတဲ့ ပိုက္ဖစ္တာ၊ ထိန္၀င္းက structure ေတြဆင္ရတဲ့ steel fabricator ၊ သန္းညႊန္႔က Ventilation လိုင္းေတြလုပ္ရတဲ့ sheet metal expert နဲ႔ ၀ါဇီေျပာင္းသြားတဲ့ ထြန္းထြန္းဦးက Machine tools မွာ တာ၀န္က်ၿပီး machine expert ၊ ခင္ေမာင္ေအး၊ စုိးႏုိင္ (ကြယ္လြန္) တုိ႔ကေတာ့ စက္ေတြ installation လုပ္ရတဲ့ ဖစ္တာေတြ ျဖစ္လာၾကၿပီး၊ ထူးျခားသူ ေအာင္ႏုိင္ဦးတေယာက္ကေတာ့ ဟိုဌာနေရာက္ဒီဌာနေရာက္နဲ႔မို႔ ေယာင္ႏုိင္ဦး လို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ (ေအာင္ႏုိင္ဦးကို ထူးျခားသူလို႔ ဆိုရတာက သူဟာ အိုင္တီစီကို စိတ္နာလို႔ပါ၊ ေနာက္မွ သူ႔အေၾကာင္းေရးပါအံုးမယ္)
တကယ္ေတာ့လည္း စာေရးသူအေနနဲ႔ ငယ္စဥ္ဘ၀ ဘာသာရပ္ေတြ ေရြးခ်ယ္စဥ္က ဘာကိုမွ ေသေသခ်ာခ်ာသိလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ အခုေနျပန္ေတြးေတာ့ ဒီသင္တန္းကို ယူမိလို႔ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ခဲ့တာ၊ တျခားဟာတခုခုဆို ဒီလိုေတြျဖစ္လာခ်င္မွ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ စဥ္းစားမိျပန္ပါတယ္။
ဘ၀မွာ အ၀ိဇၨာတည္းဟူေသာ မသိမႈနဲ႔ ရမ္းလာလိုက္တာ ေနာင္ကိုလည္း ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကံဳသလိုစခန္းသြားေနရအံုးမလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွာသာ ေစာင့္ၾကည့္ၾကပါလို႔ ေျပာရင္း နားပါအံုးမည္။ ။
၁၉၆၄ ခု ေဖေဖၚ၀ါရီလမွာ ေမြးတဲ့ စာေရးသူဟာ စက္မႈသင္တန္းေက်ာင္း (ဆင္တဲ) ကိုတက္ေတာ့ ၁၆ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀တခုလံုးအတြက္ အေရးပါမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို မိမိဖာသာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စက္မႈေက်ာင္းတက္ၿပီးလို႔ ေလးလအၾကာ Basic Training ကာလအတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ (သံုးႏွစ္တက္ရတဲ့ စက္မႈသင္တန္းေက်ာင္း (ဆင္တဲ) မွာ ပထမေျခာက္လကို Basic Training လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး စက္မႈအေျခခံလုပ္ငန္းေတြျဖစ္တဲ့ တံစဥ္းတုိက္ျခင္း၊ လႊျဖတ္ျခင္း၊ အေပါက္ေဖာက္ျခင္း စတာေတြကို သင္ေပးတာပါ)
တခ်ိဳ႕သင္တန္းေတြက Basic Training ကို ေလးလပဲ တက္ၾကမွာမို႔ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ဘာသာရပ္ကို အဓိကသင္မလဲဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ၾကဖို႔ ဆရာဦးဟန္စိန္က အားလံုးကို အလွည့္က်ေခၚယူၿပီး သီအိုရီေဆာင္မွာ ရွင္းျပေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ အမ်ားစု စိတ္၀င္စားေနတာကေတာ့ ေအာ္တိုမကၠင္းနစ္ လို႔ေခၚတဲ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္သင္တန္းပါပဲ။ စာေရးသူတို႔ဟာ အိမ္ကိုလည္း ဆက္သြယ္လို႔ရတာမဟုတ္ေတာ့ သင္တန္းေတြနဲ႔ ေရွ႕အလားအလာေတြကို ဆရာေတြကိုပဲ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းၾကရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ကစလ (အႀကီးစားစက္မႈလုပ္ငန္းေကာ္ပိုေရးရွင္း) မိသားစုေတြထဲက လာတာဆိုေတာ့ သူတို႔ကတဆင့္ ျပန္ေျပာျပတာေတြကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားရပါတယ္။ စာေရးသူက ကစလ ကဖြင့္တဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းကိုသာ တက္ျဖစ္တာ မိဘေတြက ကစလ က မဟုတ္ပါဘူး။
စာေရးသူဟာ လူႀကိဳက္မ်ားေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္သင္တန္းကို အဓိကထား မေလွ်ာက္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လူအမ်ားစုမွာ ၀င္တိုးရမွာရယ္၊ Basic Training က အမွတ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး လူေရြးမယ္ဆိုရင္လည္း ကုိယ့္လက္ရာေတြက သိပ္ေကာင္းတာမဟုတ္လို႔ရယ္ပါ။ ေနာက္တခုက ကစလ မွာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသြားရတာ အရမ္းနဲတယ္လို႔ ၾကားတဲ့အခ်က္ကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားလိုက္လို႔ပါ။ ႏုိင္ငံျခားသြားခ်င္တဲ့စိတ္က အဲဒီမွာကတည္းက ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တခါ တြင္ခံုနဲ႔ Tools and Die ကို က်ျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္သမားျဖစ္တဲ့အခါ တေနကုန္ ေျခေညာင္းခံၿပီး စက္ကိုင္ရမွာမို႔ မလိုခ်င္ျပန္ဘူး။ တေနရာထဲ အေျပာင္းအလဲမရွိ ေနရတာကို စာေရးသူရဲ့ အတြင္းစိတ္သဘာ၀က မလိုလားခဲ့တာပါ။
လွ်ပ္စစ္ကို က်ျပန္ေတာ့လည္း လွ်ပ္စစ္ဆိုတာ ကိုယ္ျမင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ေတြဘာေတြ လုိက္ရင္ မလြယ္ဘူး ဆိုတဲ့ ခေလးသာသာ အေတြးနဲ႔ပယ္လိုက္ျပန္တယ္။
စာေရးသူတို႔ အပတ္စဥ္ (၁) မွာ Pattern Maker နဲ႔ ပံုဆဲြဘာသာရပ္ေတြက အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးလို႔ သင္တန္းေတြ မစေသးပါဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ စာေရးသူ ေရြးခ်ယ္ဖို႔က်န္တာကေတာ့ Machinery Fitter လို႔ေခၚတဲ့ စက္ရံုပစၥည္းဖစ္တာ သင္တန္းပါပဲ။ ဆရာဦးဟန္စိန္ရွင္းျပတဲ့ ဖစ္တာအတြက္ သင္ရိုးညႊန္းတန္းမွာ ဂေဟေဆာ္တာရယ္၊ sheet metal နဲ႔ forging လုပ္ငန္းေတြအျပင္ တြင္ခံု ၃ လ၊ အေျခခံ လွ်ပ္စစ္ ၃ လ၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မွာ ၃ လ သင္ၾကားရမွာျဖစ္ၿပီး စက္ရံုလက္ေတြ႔ မသြားခင္ ေျခာက္လအလိုမွာ Productive repair ဆိုၿပီး စက္ပစၥည္းေတြျပဳျပင္တာကို သင္ၾကားရမယ္ဆိုတာေတြ ပါပါတယ္။ တေနရာထဲ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနခ်င္တဲ့ စာေရးသူနဲ႔ေတာ့ အကိုက္မို႔ အဲဒါကိုပဲ ယူဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူတို႔ ႏွစ္မွာ Productive repair ေျခာက္လက ဘာမွန္းမသိပဲ ေက်ာင္းသူေတြ ေနမယ့္ အပ်ိဳေဆာင္ကို ေရပိုက္ဆင္ေပးခဲ့ရတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာေတြအိမ္မွာ ေရပုိက္ျပင္တာ၊ အေဆာင္ေတြမွာ အိမ္သာေရဆဲြရင္ ေရမက်တာေတြကို ျပင္ရင္း စက္ရံုပစၥည္းဖစ္တာကေန ပိုက္ဖစ္တာ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တြင္ခံု၊ လွ်ပ္စစ္၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ စတဲ့ သင္တန္းေတြကို အေျခခံ နဲနဲစီ သိထားတဲ့ စာေရးသူတို႔ေတြဟာ သင္တန္းၿပီးလို႔ သထံုတာယာစက္ရံုကို တာ၀န္က်တဲ့အခါ ထြန္းဦး၊ ကံေကာင္း၊ ေစာ၀င္းေမာ္ (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF က်ဆံုး) နဲ႔ စာေရးသူတို႔က ပိုက္လိုင္းေတြဆင္ရတဲ့ ပိုက္ဖစ္တာ၊ ထိန္၀င္းက structure ေတြဆင္ရတဲ့ steel fabricator ၊ သန္းညႊန္႔က Ventilation လိုင္းေတြလုပ္ရတဲ့ sheet metal expert နဲ႔ ၀ါဇီေျပာင္းသြားတဲ့ ထြန္းထြန္းဦးက Machine tools မွာ တာ၀န္က်ၿပီး machine expert ၊ ခင္ေမာင္ေအး၊ စုိးႏုိင္ (ကြယ္လြန္) တုိ႔ကေတာ့ စက္ေတြ installation လုပ္ရတဲ့ ဖစ္တာေတြ ျဖစ္လာၾကၿပီး၊ ထူးျခားသူ ေအာင္ႏုိင္ဦးတေယာက္ကေတာ့ ဟိုဌာနေရာက္ဒီဌာနေရာက္နဲ႔မို႔ ေယာင္ႏုိင္ဦး လို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ (ေအာင္ႏုိင္ဦးကို ထူးျခားသူလို႔ ဆိုရတာက သူဟာ အိုင္တီစီကို စိတ္နာလို႔ပါ၊ ေနာက္မွ သူ႔အေၾကာင္းေရးပါအံုးမယ္)
တကယ္ေတာ့လည္း စာေရးသူအေနနဲ႔ ငယ္စဥ္ဘ၀ ဘာသာရပ္ေတြ ေရြးခ်ယ္စဥ္က ဘာကိုမွ ေသေသခ်ာခ်ာသိလို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ အခုေနျပန္ေတြးေတာ့ ဒီသင္တန္းကို ယူမိလို႔ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ခဲ့တာ၊ တျခားဟာတခုခုဆို ဒီလိုေတြျဖစ္လာခ်င္မွ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ စဥ္းစားမိျပန္ပါတယ္။
ဘ၀မွာ အ၀ိဇၨာတည္းဟူေသာ မသိမႈနဲ႔ ရမ္းလာလိုက္တာ ေနာင္ကိုလည္း ဘယ္ေလာက္အထိ ႀကံဳသလိုစခန္းသြားေနရအံုးမလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚမွာသာ ေစာင့္ၾကည့္ၾကပါလို႔ ေျပာရင္း နားပါအံုးမည္။ ။
Subscribe to:
Posts (Atom)