ေရခဲထဲမွာ ပိုက္ဆံရွာ

က်ေနာ့္ဇနီးမခ်ိဳ ျမန္မာျပည္က မိဘေတြဆီ ေငြပို႔တဲ့အခါ ဖုန္းဆက္ရပါတယ္။ တခါေတာ့ သူ႔ေမာင္လူဆိုး အတြက္ ေငြပို႔ေပးရင္း “ပို႔လုိက္တဲ့ေငြကို အလဟႆ မလုပ္လိုက္နဲ႔၊ အက်ိဳးရွိတဲ့ေနရာမွာသံုး” စသည္ျဖင့္ ဆံုးမေျပာဆိုေနရင္း ေနာက္ဆံုးေျပာလုိက္တဲ့စကားက “ဒီမွာ နင့္အကိုလည္း ေရခဲထဲမွာ ပိုက္ဆံရွာရတာ” တဲ့။
က်ေနာ့္ေယာက္ဖ စိတ္ထဲ “ေရခဲထဲမွာ ပိုက္ဆံရွာရတာ” ဆိုတာကို ဘယ္လိုနားလည္သြားမလဲလို႔ က်ေနာ္ ဆက္စဥ္းစားေနမိတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲ ေနတာ၊ ႏုိင္ငံျခားဆိုတာလည္း မေရာက္ဘူး၊ ဥေရာပ ဆိုတာ က သူနဲ႔အေ၀းႀကီးေလ။ ဥေရာပမွာ ႏွင္းေတြက်တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာေတာ့ သူျမင္ဘူးခ်င္ျမင္ဘူး မယ္။ ေနာက္ဆံုး သူေကာက္ခ်က္ခ်သြားႏုိင္တာက “ငါ့ေယာက္ဖ တေယာက္ ေရခဲစက္မွာ အလုပ္လုပ္တာ ျဖစ္မယ္၊ ေရခဲတံုးေတြ ဆိုက္ကားေပၚတင္ၿပီး ေရခဲျခစ္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြလုိက္ပို႔ရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တာမို႔ ငါ့အမ က ဒီလို ေျပာတာေနမွာပါ” လို႔ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သူအဲလို ထင္ရင္ေတာ့ မွားပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒိန္းမတ္ကို ေရာက္လာတာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ပါ။ ႏွင္းမုန္တုိင္းေတြ တုိက္ၿပီးကာစ တရက္မို႔ ဘယ္ေနရာပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ေရခဲေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေအးလုိက္တာလည္း လြန္ပါေရာ။ ကြာလာလမ္ပူက ၀ယ္လာခဲ့တဲ့ အေႏြးထည္ေတြေလာက္ေတာ့ စကင္ဒီေနးဗီးယားေဆာင္းက ရီတာေပါ့ ျဖစ္ေနတာေလ။ မတ္လကုန္ေတာ့ လမ္းေပၚက ေရခဲေတြ အလိုလို ေပ်ာက္ကုန္ပါတယ္။ ေႏြဦးရာသီ ေရာက္လာေတာ့ ေျမေပၚက ထေပါက္လာတဲ့ ေရာင္စံုပန္းေလးေတြက ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနျပန္ေရာ၊ ေႏြရာသီ ေရာက္ေတာ့ ေတးဆိုတဲ့ ငွက္ေတြရယ္၊ ေနေရာင္ျခည္ရယ္နဲ႔ လူေတြလည္း အေႏြးထည္ႀကီးေတြ သိပ္မ၀တ္ရ ေတာ့ဘူး။ ျမန္မာျပည္က အညာေဒသလို ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိပ္လိပ္တက္လာတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ေလ။
၂၀၀၆ ေဆာင္းတြင္းမွာ က်ေနာ္ အလုပ္မ၀င္ရေသးပဲ ဒိန္းမတ္စာသင္ေက်ာင္းပဲ တက္ေနရတာမို႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ေက်ာင္းကို အသြားလမ္းေပၚက ေရခဲေတြ တက္နင္းသြားရတာမို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ တမ်ိဳးအရသာ ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္။ ၂၀၀၆ ဂ်ဴလုိင္လမွာ က်ေနာ့္ကို စက္႐ံုက အလုပ္ခန္႔လုိက္ပါတယ္။ အလုပ္နဲ႔အိမ္ အတန္ငယ္ (၁၄ ကီလုိမီတာ) ေ၀းတာမို႔ စကူတာေလးနဲ႔ အလုပ္သြားပါတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္က ေက်ာင္းအခ်ိန္ထက္ ေစာတာမို႔ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားလို႔ မရေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ကားရွိလုိ႔ ေမာင္းသြားရင္ ၁၅ မိနစ္နဲ႔ ေရာက္ေပမယ့္ စကူတာက ကီလိုမီတာ ၃၀ ပဲ ေျပးတာမို႔ သူနဲ႔ဆို မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္မွ အလုပ္ကို ေရာက္ပါတယ္။
ကားေမာင္းလုိင္စင္လည္း မရွိ၊ ကုိယ္ပုိင္ကားလည္း မရွိတာမို႔ စကူတာေလးနဲ႔ အလုပ္သြားေနရင္း ေဆာင္းကို၀င္လာပါ ေတာ့တယ္။ ေဆာင္းေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ရာသီဥတုက ေအးလာသလို ေန႔တာတိုၿပီး ညတာ ရွည္လာတာမို႔ မိုးလည္း အေစာႀကီးခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ မနက္ဆို ၈ နာရီ၀န္းက်င္မွ ေနေရာင္ျမင္ရတာမ်ိဳးပါ။ ႏွင္းေတြ က်တဲ့ တမနက္ အလုပ္သြားဖို႔ အိပ္ရာထၿပီး ျပဴတင္းေပါက္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ေရခဲေတြ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေစာေသးလို႔လားေတာ့မသိ၊ ေရခဲရွင္းတဲ့စက္ေတြလည္း အဲဒီေန႔က အလုပ္မလုပ္ၾကေသးပါ။ ေရခဲက သိပ္အထူႀကီးလည္း မဟုတ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဆုိင္ကယ္ကို ေျဖးေျဖးစီးမယ္ကြာ ဆိုၿပီး အလုပ္ကို လာခဲ့ပါတယ္။ ေအးကလည္း ေအး၊ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္နဲ႔ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာဆို ဆုိင္ကယ္ လဲမွာစိုးလုိ႔ ေျခေထာက္နွစ္ေျခာင္းကို အရံသင့္ ကားထားရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လာလိုက္တာ စက္႐ံုနားက ရထားလမ္း ကုန္းေက်ာ္တံတားေလးနားမွာ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ပါေလေရာ၊ ေရခဲထဲ ေလွ်ာတုိက္ပါသြားၿပီဆိုတာ သိလုိက္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ထိန္းလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ လူက လမ္းေပၚကို ေၾကာင္က်မက်ပဲ၊ ေခြးက်က်တာမို႔ ရင္ပတ္ထဲေအာင့္သြားတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔အတူ ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္နဲ႔ ကတၱရာလမ္းျခစ္တဲ့ကိုလည္း ၾကားလိုက္ရပါ တယ္။ (ဆုိင္ကယ္စီးရင္ ဦးထုပ္အၿမဲတမ္းေဆာင္းထားသင့္ပါတယ္) ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ေမွာင္ေနတယ္။ မနက္ေစာေသးတာမို႔ ကားအသြားအလာလည္း မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ အာ႐ံုေတြကို ျပန္စု၊ အသက္ကို ၀ေအာင္႐ႈၿပီးေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ စက္ေသေနတဲ့ ဆုိင္ကယ္ကို ျပန္ေထာင္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ရတာေပါ့။ အဲဒီေန႔ တေန႔လံုး အလုပ္ထဲမွာ ရင္ဘတ္ေအာင့္ေနတာပါ။
အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ပါေသးတယ္။. အဲဒီအေခါက္က ေရခဲေတြမ်ားတယ္၊ သြားလို႔မျဖစ္ ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး အိမ္ကို ျပန္လွည့္အလာ အိမ္နားေရာက္ခါနီးမွာ လဲတာပါ။ လဲေနတံုး ေနာက္မွာ ကားတစီး ရပ္လာၿပီး ကားေပၚက လူက ဆုိင္ကယ္ကို ၀ုိင္းေထာင္ေပးပါတယ္။ လမ္းေပၚျပဳတ္က်သြားတဲ့ ထမင္းဘူးေလး ရယ္၊ ေကာ္ဖီဓါတ္ဗူးေလးရယ္ကိုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ေကာက္ၿပီး အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
မႏွစ္ကေဆာင္းကေတာ့ ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာမႈ၊ ရာသီဥတုေျပာင္းလဲလာမႈေတြေၾကာင့္ ေရခဲေတြ မက်သ ေလာက္ပါပဲ။ က်ခဲ့ရင္လည္း ေရခဲအေၾကာင္းေတာ့ ကိုယ္လည္း နဲနဲေတာ့ နားလည္ေနပါၿပီ။
အဲဒီလုိ ေရခဲထဲ အလဲလဲအကြဲကြဲ အလုပ္သြားရတာမို႔ က်ေနာ့္ ဇနီးက သူ႔ေမာင္ကို “ေရခဲထဲ ပိုက္ဆံရွာရတာ” လုိ႔ တင္စားေျပာလုိက္ကို က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဆက္စပ္စဥ္းစားေနရင္း ဒီစာကို ေရးျဖစ္တာပါ။
ၿပီးေတာ့ ေအးစက္ေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းကာလေတြမွာ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ အလုပ္သြားရတဲ့့ ဘ၀က ကၽြတ္ေအာင္၊ ကားေလးဘာေလးလည္း ၀ယ္ႏုိင္ေအာင္ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရေအာင္ လုပ္အံုးမွပါလို႔လည္း စဥ္းစားေနမိ ပါတယ္။ ။

(အေပၚက ပံုက က်ေနာ္တို႔ ဒိန္းမတ္ေရာက္တဲ့ေန႔မွာ ရိုက္ထားတဲ့ သမီးပံုပံု ရဲ့ ပံုပါ)