ဖားေအာက္တရားစခန္း (ဂ်ာမနီ)

ေႏြရာသီတြင္ က်ေနာ့္ စက္ရံုသည္ ထံုးစံအတုိင္း (၂) ပတ္ ပိတ္ပါသည္။ အလုပ္သမားမ်ားကမူ အားလပ္ရက္ (၃) ပတ္စီ နားၾကရသည္။ က်ေနာ္ ပထမေတာ့ တျခားလည္း ဘယ္မွ အထူးအေထြ သြားစရာ လာစရာမရွိသျဖင့္ စက္ရံုပိတ္သည့္ (၂) ပတ္ပဲ နားမည္ဟု စိတ္ကူးေသးသည္။ သံုးပတ္နားေလ့ရွိေသာ ဒိန္းမတ္မ်ားကမူ ေႏြရာသီအားလပ္ရက္မ်ားတြင္ ႏုိင္ငံျခားသို႔ခရီးသြားသူသြား၊ Summer house ေခၚ ေႏြရာသီအနားယူရန္ သက္သက္ ေဆာက္ထားသည့္ အိမ္မ်ားတြင္ သြားေရာက္ အနားယူသူကယူ၊ မိမိကားေနာက္တြင္ camping ထြက္သည့္ ေနာက္တဲြကို ဆဲြ၍ ေနရာအႏံွ႔ေလွ်ာက္သြားသူကသြား၊ စသည္ျဖင့္ အလုပ္မ်ားၾကေပေရာ့မည္။
က်ေနာ္တို႔မွာေတာ့ ႏုိင္ငံျခားလည္း ခရီးေ၀းေ၀း မသြားႏုိင္၊ Summer house မွာ သြားေနရသည့္ အရသာကိုလည္း ဘယ္လိုခံစားရမွန္းမသိ၊ camping ေနာက္တြဲေရာ၊ သူ႔ကို ဆဲြသည့္ကားပါ မရွိသျဖင့္ ေႏြရာသီအားလပ္ရက္သည္ ဘာမွ သိပ္ထူးျခားလွသည္မရွိ။ ဟိုနားဒီနား ခရီးသြားဖို႔က်ေတာ့လည္း ဘတ္ဂ်က္ကို ၾကည့္ရေသးသည္။
အိမ္မွာေနၿပီးေတာ့ အလုပ္ပိတ္ရက္မွာ တေနကုန္ တီဗီၾကည့္၊ အင္တာနက္သံုး၊ ညဥ့္နက္မွ အိပ္ၿပီး မနက္က် မထႏုိင္၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ မနက္စာ၊ ေန႔လည္စာ၊ ညစာေတြစား၊ လူက လႈပ္လႈပ္ရွားရွား သိပ္မရွိပဲ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တိုးၿပီး အလုပ္လည္း ျပန္ဖြင့္ေရာ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေနတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္လိုပါ။
ထိုကဲ့သို႔ မည္သို႔လုပ္ရမည္မသိျဖစ္ေနစဥ္ ဂ်ာမနီမွာ တရားစခန္းဖြင့္ေနသည့္ ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ အေၾကာင္း သတိရမိၿပီး ဖရန္႔ဖုကို လွမ္းဆက္သြယ္ေတာ့ သက္ဆုိင္သည့္ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားႏွင့္ ၀က္ဘ္ဆုိက္လိပ္စာမ်ားကို ရလိုက္သည္။ သို႔ႏွင့္ တရားစခန္း၀င္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ အလုပ္ကိုလည္း သံုးပတ္နားမည္ဟု အေၾကာင္းၾကား လိုက္သည္။
ဂ်ာမနီတြင္ တလဖြင့္ထားသည့္ တရားစခန္းကို တတိယပတ္မွ စ၍၀င္ျဖစ္သည္။ တပတ္စာအတြက္ စားစားရိတ္၊ ေနစားရိတ္ ယူရိုေငြ (၃၅၀) သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း က်ေနာ့္အား ျမန္မာျဖစ္သည့္အတြက္ စီစဥ္သူမ်ားက (၂၁၀) သာ ယူပါသည္။ တရားစခန္းစီစဥ္သူမ်ားမွာ ဖရန္႔ဖု အေျခစိုက္ ဗီယက္နမ္ဗုဒၶဘာသာ အသင္းမွ ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ ျမန္မာဆရာေတာ္ႀကီးကို ပင့္ထားျခင္း၊ ဖရန္႔ဖုတြင္ေနထုိင္သူ ျမန္မာမ်ားကလည္း တတပ္တအား ပါ၀င္ကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးေနျခင္းေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို ေစ်းေလွ်ာ့ယူသည္ဟု ထင္ပါသည္။
တရားစခန္းက်င္းပရာ ေနရာသို႔ ဖရန္႔ဖုမွာ လာလွ်င္ ေတာင္ဘက္ရွိ Weinheim ဘူတာသို႔ ရထားစီးလာရၿပီး ထုိဘူတာမွ ဘတ္စကား ထပ္စီးရပါေသးသည္။ ယခင္က ေဟာ္တယ္အျဖစ္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေသာ အေဆာက္အဦးတခုကို ဗီယက္နမ္ဗုဒၶဘာသာအသင္းက ၀ယ္ယူၿပီး တရားစခန္းမ်ား စတင္ဖြင့္လွစ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ တရားထုိင္သူ ေယာဂီငါးဆယ္ခန္႔ ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ႀကီး တရားေဟာသည့္အခါ အဂၤလိပ္လို ေဟာၿပီး အမ်ိဳးသမီးေယာဂီတဦးက ဂ်ာမန္ဘာသာ ျပန္ေပးပါသည္။ ေယာဂီမ်ားကို သက္သတ္လြတ္အစားအစာမ်ား ေကၽြးေမြးၿပီး တေန႔လွ်င္ ေလးႀကိမ္ တရားထုိင္ရ ပါသည္။
က်ေနာ္ ယခင္က တရားစခန္း၀င္ရာတြင္ တရားျပဆရာေတာ္က ႏွာသီးဖ်ားတြင္ ထိခိုက္၀င္ထြက္ေနေသာ ၀င္ေလ ထြက္ေလကို ပံုေသမွန္ရန္ အားမေပးပါ။ ၀င္ေလ၊ ထြက္ေလ အျပင္ ၀မ္းဗိုက္ပိန္မႈ ေဖာင္းမႈ၊ ထုိင္မႈထိမႈ၊ ေတြးႀကံသိမႈ၊ အသံၾကားျခင္း၊ နာက်င္ကိုက္ခဲျခင္းမ်ားမွ ထင္ရွားရာ အာရံုကို ေျပာင္း၍ မွတ္ခုိင္းပါသည္။
ယခု ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ႀကီးကမူ ထုိင္ေနစဥ္ကာလေရာ က်န္သည့္အခ်ိန္မ်ား၌တြင္ပါ အာနာပါနကိုသာ သင္ေပးသျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ယခင္နည္းကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး နည္းသစ္ကို ေျပာင္းမွတ္ပါသည္။
တရားစခန္းကာလအတြင္း ရွစ္ပါးသီလ ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့ျခင္း၊ ဘာ၀နာ တရားပြားမ်ားႏုိင္ခဲ့ျခင္းတို႔အား ဘေလာ့ဂ္ ဖတ္သူမိတ္ေဆြမ်ားကုိ အမွ်ေပးေ၀အပ္ပါသည္။ အမွ် ရၾကသည္ျဖစ္၍ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို အားထုတ္ႏုိင္ သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစ။
ေနာင္ႏွစ္ေႏြရာသီမ်ားတြင္လည္း ဂ်ာမဏီကဲ့သို႔ ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားတြင္ တရားစခန္းမ်ားရွိခဲ့ပါက ယခုထက္ပို၍ အခ်ိန္ၾကာၾကာ တရားစခန္း၀င္ခ်င္ပါေသးသည္။ ။

(၃၅) ေရႊႏွင့္စက္ၿပီး ၀ယ္ရတဲ့ စာအုပ္ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

“ကိုယ့္လူ အေမရိကန္စာပေဒသာ မဂၢဇင္းဖတ္မလား” ဟု တဘက္ခန္းမွ မိတ္ေဆြက ေမးေသာအခါ တင္ေမာင္က ရယ္ေမာၿပီး “မေလွာင္ပါနဲ႔ဗ်ာ” ဟု ျပန္ေျပာမိပါသည္။
အေမရိကန္စာပေဒသာမဂၢဇင္းတြင္ ဘိန္းဘုရင္ေလာ္စစ္ဟန္၏ အမႈကို ရန္ကုန္တြင္ စစ္ေဆးေၾကာင္း ေဆာင္းပါး ေဖာ္ျပရာတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ အမည္ကို တေနရာမွာ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ဆတ္ဆတ္ခါ စိတ္ဆိုးသည္ဟု သတင္းရၿပီးေနာက္ ဗဟုသူတစာေပျဖစ္ေသာ အေမရိကန္စာေပမဂၢဇင္းကို ေဖာက္ျပန္သည့္ အရင္းရွင္စာေပဟု သမုတ္ၿပီး ပိတ္ထားသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ၀ယ္မရႏိုင္ေသာ မဂၢဇင္းကို ေထာင္ထဲမွာ ရရွိဖို႔က မျဖစ္ႏုိင္ပါဟု ထုိမိတ္ေဆြကို ေျပာမိသည္။
သူက တင္ေမာင္၏ လက္ကိုဆဲြၿပီး အေဆာင္တြင္ရွိေသာ ေထာင္က်မ်ား၏ သိုေလွာင္ခန္းသို႔ ေခၚကာ ျပသသည္။ သံတုိင္ၾကားမွ လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ စားပဲြတခုေပၚတြင္ ေဆးေရာင္စံု ၀င္းလက္ေနသည့္ မဂၢဇင္းကို ျမင္ရသည္။ အဖမ္းခံထိသူ ႏုိင္ငံျခားခရီးသည္တဦး၏ ပစၥည္းဟု ယူဆရသည္။ မည္သူ၏ ပစၥည္းျဖစ္ေစကာမူ တင္ေမာင္တို႔ စာေပေထာင္က်မ်ားအဖို႔ ယင္းစာအုပ္ကို လက္မလြတ္ႏုိင္။ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္ခ်င္လြန္းသျဖင့္ သံတုိင္ၾကားမွ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး ရူးမိၾကေတာ့သည္။
ေထာင္ထဲတြင္ ဖတ္ခ်င္သည့္စာကို ဖတ္ခြင့္မျပဳပါ။ ဘာသာေရးစာအုပ္မ်ားကိုသာ အိမ္မွ ပို႔ခြင့္ရပါသည္။ တင္ေမာင္ အဖို႔ ေပးသည့္အခြင့္အေရးကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ရေအာင္ယူၿပီး သမၼာက်မ္းစာ၊ ကိုရမ္က်မ္းစာႏွင့္ ပိဋကတ္သံုး ပံုတစံုကို မွာယူၿပီး ေၾကညက္ေအာင္ ဖတ္ခဲ့သည္။ မိမိအား ေထာင္ပို႔သူ ဦးေန၀င္းအား ဤအခ်က္အတြက္ ႏွစ္ႏွစ္ ကာကာ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ မိရုိးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦးဘ၀မွ ကၽြတ္လြတ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၏ အႏွစ္သာရကို သိရွိနားလည္သူ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူေကာင္းတဦးျဖစ္လာၿပီး က်မ္းတေစာင္ ျပဳစုႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ တံခါးပိတ္ၿပီး ညႇဥ္းဆဲထားေသာေၾကာင့္ ရေတာင့္ရခဲေသာ အခြင့္အေရးကို ရရွိသျဖင့္ ေက်းဇူးႀကီးလွပါသည္။
အေမရိကန္စာပေဒသာမဂၢဇင္းကို ျမင္ရသျဖင့္ စာၾကမ္းပိုး တစုတို႔မွာ ဖတ္ခ်င္သည္မွာ တပိုင္းေသျဖစ္လာပါသည္။ ရႏုိင္ေသာနည္းႏွင့္ ရယူရန္ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ ေထာင္ၾကပ္ဘေခ်ာကိုပင္ ဆလံေပးရပါသည္။ ေထာင္ထဲ၌ သမရိုးက် ေထာင္ၾကပ္မ်ားအျပင္ စစ္စံုေထာက္တပ္က ခန္႔ထားသည့္ စစ္ေထာင္ၾကပ္ေတြလည္း ရွိသည္။ စစ္တပ္မွ လာသူ ဘေခ်ာက အက်ဥ္းသားမ်ားကို ႏုိင္ေပါက္ေတြ႔တုိင္း ညႇဥ္းဆဲသည္။ သို႔ေသာ္ အထက္ကမသိလွ်င္ ရဲ၀ံ့စြာ လာဘ္စားသူ ျဖစ္သည္။ တခါက သူ႔ထံမွ မင္အိုးတလံုးကို အေမရိကန္ျမားတံဆိပ္ ႏုိင္လြန္ရွပ္အက်ႌတထည္ႏွင့္ ၀ယ္ယူရရွိခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို ခ်ည္းကပ္ရသည္။ သူက စာေရးသူအား ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္း ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ “ခင္ဗ်ားႀကီးမွာ ဘာတခုမွ မရွိဘဲနဲ႔” ဟု ေလွာင္သည္။ သူက မဂၢဇင္းကို ခုိးၿပီးမေပးဘူး။ မေရာင္းဘူးဟု အျပတ္ ျငင္းေလသျဖင့္ အဖိုးတန္ပစၥည္း တခုခုရွိလွ်င္ ၀ယ္ယူရႏုိင္မည္ဟု သိလုိက္သည္။
ဤတြင္ စာေပေထာင္က်အားလံုး စည္းေ၀းၾကရျပန္ပါသည္။ မည္သူ႔ထံမွာမွ အဖိုးတန္ပစၥည္း မရွိၾကပါ။ အိမ္က ပါလာသည့္ အဖိုးတန္ပစၥည္းမွန္သမွ် ေထာင္က သိမ္းထားသည္။ အိမ္က ပို႔သမွ် ေငြကိုလည္း ေထာင္ကပဲ လက္ခံၿပီး ေဆးလိပ္၊ သြားတုိက္ေဆး စသည္တို႔ ၀ယ္ေပးသည္။ ေငြမကိုင္ၾကရပါ။ မဂၢဇင္း၀ယ္ရန္ အခက္အခဲ ေတြ႔ေနၾကရသည္။
ကံအားေလ်ာ္စြာ ရန္ပဲြတခုကို တင္ေမာင္က ၀င္ေရာက္ဖ်န္ေျဖမိခဲ့ပါသည္။ စစ္အစိုးရက သူေဌးသူႂကြယ္အမ်ားကို ဖမ္းဆီးပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေက်ာက္သံပတၱျမား၊ ေရႊ၊ ေငြ၊ ေျမ၊ အိမ္၊ တုိက္တာမ်ားကို စစ္ဗိုလ္မ်ားက အေခ်ာင္သိမ္းယူရန္ ျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္တို႔ အေဆာင္တြင္ မဒါးဆပ္ျပာစက္ သူေဌးႀကီး၏သား မဒါးညီေနာင္ ရွိပါသည္။ မိုးကုတ္မွ ေက်ာက္သူေဌး ဦးျမေမာင္လည္း ရွိသည္။ ဦးျမေမာင္သည္ မ်ားစြာ ေအးေဆးသူ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူႏွင့္တကြ ရင္းႏွီးသူ အနည္းငယ္ကိုသာ စကားေျပာသည္။ ေထာင္တြင္းစကား၀ုိင္းမ်ား၊ ျငင္းခံုပဲြမ်ားကို ေရွာင္ေလ့ရွိသည္။
မဒါးညီအစ္ကိုကမူ ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳး ေဖာ္ထုတ္ေလ့ရွိသည္။ သူတို႔က ျပႆနာမ်ားလွ်င္ လႊတ္ေပးမည္ဟု ထင္ရွာဟန္ တူပါသည္။ အမ်ားေသာက္ေသာ ေသာက္ေရအိုးက ေရႏွင့္ ေျခေဆးသျဖင့္ မခံခ်င္သူမ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၾကရသည္။ ျပႆနာမွာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္စလံုးက လူငယ္ငယ္ ေတာင့္ေတာင့္မ်ားကို ပလူးပလဲ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ ကုတင္ခ်င္း ကပ္ေနရသူ ဦးျမေမာင္က ျမင္သမွ်ကို မ်က္စိရွက္သည္။ မ်က္စိရႈပ္သည္။ ဦးျမေမာင္ က နဂိုကမွ မတရား အဖမ္းခံထားရ၍ စိတ္တိုေနသူျဖစ္သျဖင့္ တေန႔တြင္ ညီမဒါးကို ဆဲြထိုးမိရွာေတာ့သည္။
ေထာင္ထဲ၌ ရန္ပဲြေတြ႔လွ်င္ ၀င္ၿပီး မဖ်န္ေလႏွင့္ဟု ေဆာင္ပုဒ္ရွိပါသည္။ အာဏာပိုင္မ်ားက အေရးယူလွ်င္ ဖ်န္ေျဖသည့္သူကိုပါ အျပစ္ေပးေလ့ရွိသည္။ ဦးျမေမာင္ေရာ ညီမဒါးႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးေလသျဖင့္ လက္လြန္ေျခလြန္ မျဖစ္ေစရန္ တင္ေမာင္က ၀င္ၿပီး ဖ်န္ေျဖမိပါသည္။ ဦးျမေမာင္မွာ တုိက္ပိတ္ခံရရွာၿပီး ညီမဒါးက သြားႏွစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးရွာပါသည္။ တင္ေမာင္က ၀င္မကယ္လွ်င္ ညီမဒါးလည္း ေသႏုိ္င္ေသာေၾကာင့္ ဦးျမေမာင္အဖို႔ အမႈႀကီး နုိင္ပါသည္။
က်ိဳးသြားသည့္ သြားႏွစ္ေခ်ာင္းအနက္ တေခ်ာင္းမွာ ေရႊြထူထူ ကြပ္ထားေသာ ေရႊသြားကေလး ျဖစ္ပါသည္။ တင္ေမာင္သည္ သူ၏အသက္ကို ကယ္သည့္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ပါသည္။ “ေရႊသြားကေလးကို ငါ့ကို လႉပါလားကြာ၊ မင္းပါးစပ္မွာ ေနာက္ထပ္ ေရႊသြားငါးေခ်ာင္းေတာင္ ရွိပါေသးတယ္” ဟု ေခ်ာ့ၿပီး အလႉခံခဲ့ပါသည္။ သန္းႂကြယ္ သူေဌးသားထံက ေရႊသြားကို အခမဲ့ ရရွိရန္မွာ မလြယ္ပါေပ။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုးက မ်ားစြာ ေစးႏဲွၾကပါသည္။ တင္ေမာင္အား ေက်းဇူးတင္လွပါသည္ဟု ဆိုၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ (၄) လက အစ္ပဲြအတြက္ သူတို႔ အိမ္က ပို႔သည့္ အခ်ိဳမုန္႔တဖဲ့ကိုသာ ကန္ေတာ့ပါသည္။ ေရႊသြားကေလးကိုမူ သူ၏ အက်ႌ၏ ေထာင့္တြင္ က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ထံုးၿပီး သိမ္းထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။
ဤတြင္ တင္ေမာင္တို႔ လူစုအစည္းအေ၀း က်င္းပၾကရျပန္ပါသည္။ စာပေဒသာမဂၢဇင္း ဖတ္ခ်င္ၾကသျဖင့္ ညီမဒါး ထံမွ ေရႊသြားကို ျဖစ္ႏုိင္သည့္နည္းႏွင့္ ရေအာင္ယူၾကရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၾကပါ၏။ ေခ်ာင္တြင္ပိတ္ၿပီး သူ၏မ်က္ႏွာ ကို အ၀တ္အုပ္ၿပီး လုၾကရန္ အဆုိတင္သူရွိပါသည္။ တင္ေမာင္တို႔တေတြသည္ အၾကမ္းသမားမ်ားမဟုတ္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းပယ္ခ်ၾကသည္။
“ေဟ့ ေမာင္ေမာင္၀င္း၊ တေလာက ညီမဒါးက မင့္ေက်ာကို ပုတ္ၿပီး ခ်ိဳခ်ဥ္ေပးတာ ျမင္လိုက္တယ္” ဟု အေထာက္ေတာ္ ကိုလွေအာင္က တင္ျပေသာအခါ လူငယ္ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေမာင္၀င္းက မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး “က်ေနာ္က ဒီေကာင္ကို ရြံတာေၾကာင့္ အကိုတို႔ေရွ႕မွာပဲ ခ်ိဳခ်ဥ္ကို လႊင့္ပစ္လုိက္ပါတယ္” ဟု ေျဖရွာ၏။
ထိုအခါ တင္ေမာင္က လူႀကီးအျဖစ္ ျပတ္ျပတ္သားသား အမိန္႔ေပးလုိက္ပါသည္။ “ေမာင္ေမာင္၀င္း၊ မင္း … ညီမဒါးကို ခ်ည္းကပ္ရမယ္။ သူ႔ဆီက ေရႊသြားတေခ်ာင္းကို ရေအာင္ယူခဲ့ရမယ္။ မင္းက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ရေအာင္ ယူတယ္ဆိုတာ တို႔မ်ားက ေမးမည္မဟုတ္” ဟု ျပတ္သြားစြာ အမိန္႔ေပးလိုက္ပါသည္။
မည္သို႔မည္ပံု ေခ်ာ့ခဲ့သည္မသိလိုသျဖင့္ မေမးမိပါ။ တပတ္ၾကာေသာအခါ ေရႊသြားရလာပါသည္။ ေထာင္ၾကပ္ ကိုဘေခ်ာက စာအုပ္ကို ခုိးယူလာၿပီး ေရႊသြားႏွင့္ ေရာင္းပါသည္။ ေရႊႏွင့္စက္ၿပီး ၀ယ္ရသည့္ စာအုပ္ပါေပ။
စာအုပ္တန္ဖိုးက ႀကီးမားသည္ႏွင့္အမွ် စာတန္ဖိုးကလည္း ႀကီးျမင့္ေပသည္။ ေတာင္အေမရိကန္ အာဏာရွင္ ႏုိင္ငံတခုမွ ကေခ်သည္မကေလးတဦး၏အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးကို စာအုပ္တြင္ ဖတ္ၾကရသည္။ သူမ၏ဖခင္သည္ အာဏာရွင္အစိုးရ၏ ဖိႏွိပ္မႈကို ခံရေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ “ဒင္းတုိ႔ကိုမႏုိင္လွ်င္ သူတို႔နဲ႔ ေပါင္းလုိက္ေပါ့” ဟူသည့္ လမ္းစဥ္ႏွင့္ အႏုိင္ယူသည္ဟု စာပိုဒ္တခုကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ တင္ေမာင္တို႔အစု စဥ္းစားၾကရျပန္ သည္။ တင္ေမာင္တို႔တေတြသည္ စစ္၀ါဒီကို မႀကိဳက္သည္မွာ အမွန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာတို႔အဖို႔ ဓမၼကထိကမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ တရားေဟာရန္ ပလႅင္မရွိလွ်င္ မည္သို႔မွ မတတ္ႏုိင္။ စစ္အစိုးရကိုလည္း ေထာင္တြင္းရွိ မိမိတို႔အစုကေလးက အႏုိင္မတုိက္ႏုိင္ေသးဟူသည့္ ဘ၀အေျခအေနမွန္ ေတြ႔ၾကပါသည္။ အမ်ားသေဘာတူ မဆလပါတီထဲကို ပါ၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာ လက္မွတ္ထိုးမိၾကသည္။ လႊတ္ေပးပါခင္ဗ်ားဟုလည္း အသနားခံစာ တင္ၾကမိသည္။
ေထာင္ထဲရွိေသာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက တင္ေမာင္တို႔လူစုကို အေခ်ာင္သမားေတြဟု သမုတ္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ရႈတ္ခ်ၾကသည္။ ႏုိင္ငံေရးသမားမဟုတ္သျဖင့္ တင္ေမာင္တို႔က မမႈပါ။ မိမိတို႔ မွန္သည္ထင္ရာ လုပ္ႏုိင္ၾကသည္မို႔ “ေျပာခ်င္သလို ေျပာၾကပါေစေပါ့” ဟု လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့သည္။
ေနာက္ပုိင္း တင္ေမာင္တို႔အား လႊတ္ေပးသည့္အခါတြင္ တင္ေမာင္အဖို႔ ေဆာင္းပါးေရးခြင့္ ရရွိသည္။ ဦးညိဳျမကို အုိးေ၀ဂ်ာနယ္၊ ကိုလွေအာင္ကို သတင္းဂ်ာနယ္၊ ကိုခင္ေမာင္ရီကို ျဖဴနီညိဳျပာမဂၢဇင္း၊ သခင္လြင္ကို ရႈေဒါင့္ဂ်ာနယ္ ထုတ္ခြင့္ေပးခဲ့သည္။ ျပည္သူပုိင္စာနယ္ဇင္းေခတ္တြင္ ေထာင္ျပန္မ်ား၏ ေခတ္ငယ္တခု ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ စစ္အစိုးရက အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ တရုတ္ျပည္က ေမာ္စီတုန္း၏ ‘ပန္းတုိင္းပြင့္ပါေစ’ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္ကို က်င့္သံုးေလသျဖင့္ တင္ေမာင္တို႔ ေထာင္ျပန္တစုအဖို႔ အသင့္အတင့္ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
သို႔တေစလည္း စစ္တပ္ေခတ္တြင္ အၿမဲထာ၀ရ ပန္းပြင့္ရန္မွာ မလြယ္ပါ။ (၂) ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါတြင္ ပြင့္လန္းေသာ ပန္းမ်ားတို႔ ၫွိဳးရျပန္ပါေလသည္။ ။

ေနာက္ဆံုး၀က္အသက္

ဒိန္းမတ္ သတင္းစာတေစာင္ထဲက ျဖတ္ယူထားလုိက္တဲ့ ဓါတ္ပံုတပံုပါ။ ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံ Holstebro ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀ သက္တမ္းရွိၿပီျဖစ္တဲ့ Danish Crown ကုမၼဏီပုိင္ ၀က္သတ္လုပ္ငန္းစက္ရံု ပိတ္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးအေကာင္ျဖစ္တဲ့ ၀က္ကို အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကတဲ့ ပံုပါ။ အဲဒီစက္ရံုက အလုပ္သမား ၄၅၀ ဟာ ေနာက္တေန႔ကစၿပီး အလုပ္ဆင္းစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
Danish Crown ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ ဒိန္းမတ္ေရာက္ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြအၾကား ေရပန္းစားတဲ့ အမည္တခုပါ။ ျမန္မာတင္မကပါဘူး၊ အျခားႏုိင္ငံျခားသားေတြလည္း အဲဒီကုမၼဏီမွာ အမ်ားအျပားရွိၾကပါတယ္။
အခုေတာ့ စီးပြားေရးမေကာင္းတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ၀က္သတ္လုပ္ငန္း လုပ္တဲ့ စက္ရံုေတြကို တျဖည္းျဖည္း ပိတ္ေနပါၿပီ။ ဒိန္းမတ္မွာ ၀န္ထမ္းေတြ အလုပ္ျပဳတ္တဲ့အခါ အလုပ္ရွိစဥ္က ကိုယ္အသင္း၀င္ထားတဲ့ သက္ဆုိင္ရာ အလုပ္သမားသမဂၢေတြက လစာျပန္ထုတ္ေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ ႏွစ္အကန္႔အသတ္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ သမဂၢက ေပးတဲ့ လစာယူေနစဥ္ကာလမွာ အလုပ္ရွာရင္ရွာ၊ မရွာရင္ သင္တန္းတခုခု တက္ေနရပါတယ္။
အခုတေလာမွာ အလုပ္ျပဳတ္သူေတြ မ်ားေနတာမို႔ သင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ လူေတြ စည္ကားေနၾကပါတယ္။ အလုပ္ရွာေနသူေတြ၊ သင္တန္းတက္ေနသူေတြ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲ ျပန္ေရာက္လာမလဲ ဆိုတာကေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါဦးမည္။ ။

(၃၄) ဦးထုပ္နီႀကီး ေရာက္လာျခင္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

စစ္အစိုးရေခတ္တြင္ အရပ္သားအမ်ားတို႔ အဖမ္းခံၾကရသည္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားသည္လည္း သိၾကားသားမ်ား မဟုတ္ေလသျဖင့္ ေထာင္ထဲသို႔ နယ္ကၽြံၿပီး ေရာက္ရွိလာတတ္ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရး အစိုးရ - မဆလ အစိုးရ လမ္းစဥ္ကို ဆန္႔က်င္ေသာ ႏုိင္ငံေရးျပစ္မႈႏွင့္ လာၾကသည္မဟုတ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ လာဘ္စားမႈ၊ ခိုး၀ွက္မႈ … စသည့္ မေကာင္းမႈမ်ားႏွင့္ ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ အမွန္ကို ဆိုရလွ်င္ စစ္တပ္၏ ဦးစီးပိုင္း ထိပ္သီးအရာရွိပိုင္း တြင္ ရုိးသားသူ တဦးတေလမွ မရွိပါ။ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုယ္ေတာ္တုိင္က သူခိုးဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္သည္ကို စစ္ဗိုလ္ႀကီးတုိင္း သိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း မလွန္၀ံ့ေသာေၾကာင့္ သူျပဳသမွ် ႏုေနၾကရရွာသည္။ သူခုိးႀကီး လက္ေအာက္တြင္ ခစားၾကရင္း သူခုိးကေလးမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား က်ဴးလြန္သည့္အမႈမ်ားကို စစ္စံုေထာက္မ်ားက သိေသာေၾကာင့္ ဗုိလ္ေန၀င္းက သိထားသည္။ အျပစ္ရွိသူ စစ္ဗုိလ္မ်ားအား သူတို႔ က်ဴးလြန္မိေသာအမႈမ်ားကုိ ဗုိလ္ေန၀င္း သိရွိေနေၾကာင္းကိုလည္း နားလည္ သိရွိေစကာ သူ႔ကုိ သစၥာေစာင့္ေစသည္။ သူခုိင္းသမွ်ကို မလုပ္ဘဲ မေန၀ံ့ေအာင္ ေျခာက္လွန္႔ေနေလ့ရွိသည္။ မ်ားစြာ ရုိးသားသည္ဟု ဆိုကာ ေဂၚရခါးႀကီးဟု ေခၚၾကေသာ ဗုိလ္စန္းယုကိုပင္ “မင္းမယားက ရာထူးတက္မည့္ စစ္ဗိုလ္ကေလးမ်ားရဲ့ စာရင္းကို ခုိးၾကည့္ၿပီး … ေမာင္ေလးေရ … မင္းရာထူးတက္ေနၿပီေဟ့လို႔ ေျပာၿပီး ေငြေတာင္း တယ္” ဟု အျခား စစ္ဗိုလ္မ်ားေရွ႕တြင္ ေျပာဆိုသတိေပးသည္။
စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားအားလံုးအဖို႔ ဗုိလ္ေန၀င္းက မ်က္ႏွာေတာ္ညိဳရာက မ်က္ႏွာေတာ္လဲြသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေထာင္ထဲသို႔ ေရာက္လာတတ္သည္။ ေထာင္မွ လြတ္သည္ႏွင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းကို ရွိခုိးၿပီး မ်က္ေျဖအလကၤာ တင္သြင္းၾကလွ်င္ အစိုးရ ရာထူးႀကီးမ်ား၊ စီးပြားေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားကို ဆုလာဘ္အျဖစ္ ေပးေလ့ရွိသည္။
ကုန္သြယ္ေရး ၀န္ႀကီးအျဖစ္ အမႈထမ္းရာက အဖမ္းခံထိသူ ဗုိလ္ခ်စ္ၿမိဳင္ဆိုလွ်င္ ေထာင္ထဲ၌ ေခတၱခဏသာ ေနရၿပီး လြတ္ေသာအခါတြင္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ သူေကာင္းျပဳသည္။ ဗိုလ္ၾကည္ေမာင္ကဲ့သို႔ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ကို သာမက စစ္တပ္ႀကီးစုိးေသာ ဖက္ဆစ္၀ါဒကိုပါ ျပတ္သားစြာ ဆန္႔က်င္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒူးမေထာက္သျဖင့္ မ၀တ၀ ပင္စင္ကေလးႏွင့္ ေနၾကရသည္။
ေထာင္ထဲသို႔ ေရာက္လာေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားကို အရပ္သား ထိန္းသိမ္းခံမ်ားႏွင့္အတူ အတူမထားဘဲ သီးသန္႔ အိမ္ကေလးမ်ား၊ သီးသန္႔အခန္းမ်ားတြင္ ထားရွိသည္။ အက်ဥ္းသားခ်င္း အတူတူ လူတန္းစားခဲြေသးသည္။ စစ္ဗိုလ္မ်ားကို ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိထားၿပီး အစားေကာင္းေကာင္းေကၽြးသည္။ ဗုိလ္လူထြက္မ်ားကိုသာ တင္ေမာင္တို႔ ႏွင့္ အတူထားသည္။
တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားအတြက္ ကံေကာင္းသည္မွာ မိမိတို႔၏ အေဆာင္ထဲတြင္ ဂိုေဒါင္သိုေလွာင္ခန္း တခု ရွိေနသည္။ ေထာင္ထဲေရာက္လာသည့္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား အားလံုးတို႔တြင္ အိမ္မွာ ပါလာေသာ ပစၥည္းပစၥယမ်ားမွ ေထာင္တြင္းတြင္ သံုးစဲြခြင့္မရွိသည့္ အရာမ်ားကို သိမ္းယူၿပီး သိုေလွာင္ေသာ အခန္းျဖစ္သျဖင့္ ပစၥည္းကို ျမင္သည္ႏွင့္ မည္သို႔ ပုဂၢိဳလ္ေရာက္လာသည္ကို တင္ႀကိဳသိရသည္။
စစ္ဗိုလ္မ်ားကို ဖမ္းေသာအခါတြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလုပ္ခြင္က ဖမ္းလာသျဖင့္ သူတို႔ စစ္၀တ္စံုမ်ားကို ထုပ္ပိုးၿပီး ဤအခန္းတြင္ သိမ္းပါသည္။ စင္တခုတြင္ စစ္ဗိုလ္ဦးထုပ္မ်ားကို စီၿပီး တင္ထားသျဖင့္ ဗိုလ္ႀကီးတဦး ေရာက္လာသည္။ ဗိုလ္မႉးတဦးေရာက္လာသည္၊ လြတ္သြားသည္ … စသည္တို႔ကို ဦးထုပ္မ်ား၊ တံဆိပ္မ်ားကို ၾကည့္သည္ႏွင့္ သိႏုိင္ေလသည္။
“ဦးထုပ္နီႀကီးတလံုး ေရာက္လာၿပီဗ်ိဳ႕” ဟု ဂိုေဒါင္ခန္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္လာသူက သတင္းေပးေသာအခါ “ဘယ္သူပါလိမ့္” ဟု တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားက ေမးခြန္းထုတ္ရင္း ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္မိၾကသည္။
စင္စစ္ အမဂၤလာသတင္းျဖစ္သည္။ လူသစ္တဦး ေထာင္ထဲ ေရာက္လာတုိင္း ‘၀ဋ္ေကၽြးရွိတဲ့ ေမာင္ကံဆိုး တေယာက္ေတာ့ တို႔မ်ားလိုပဲ ခံရေပဦးမည္’ ဟု စိတ္မခ်မ္းမသာႏွင့္ ၀မ္းနည္းၾကေလ့ရွိၾကပါ၏။ သို႔ေစကာမူ တင္ေမာင္တို႔ အားလံုးကို မတရားေထာင္ခ်ေသာ စစ္တပ္အစိုးရဘက္သား စစ္ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာသည္ဆိုလွ်င္ တေထာင္လံုး ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္ၾကေလ့ရွိသည္။ အက်ဥ္းက်လာသူ ဘ၀တူ အက်ဥ္းသားအတြက္ ၀မ္းသာမိၾကသည္မွာ မွားသည္ဟု သိၾကေသာ္လည္း သူတုိ႔ ႏုိင္စဥ္တြင္ ၫႇဥ္းဆဲခံေနၾကရသူ မ်ားဘက္က ၾကည့္ျပန္ပါလွ်င္ အဆိုးမဆိုသင့္ပါေပ။
ဦးထုပ္နီႀကီး၏ထိပ္မွ တံဆိပ္မွာ ဗိုလ္မႉးႀကီးတံဆိပ္ၾကယ္ေတြ ပါလာေသာေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၀င္ (၁၇) ဦးထဲက တဦးကို ဖမ္းလာမည္ဟု ေသခ်ာသည္။
မည္သူမည္၀ါဟု မသိႏုိင္သျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးစံုစမ္းၾကရသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ သတင္းရႏုိင္သည့္ သတင္းဆက္တုိ႔မွာ မီးဖိုမွ နံနက္စာ၊ ညစာႏွင့္ မိလႅာအိုး သယ္ထမ္းေပးေသာ ေထာင္က်မ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ သတင္းမ်ားကို စီးကရက္ဘူးမ်ား ေပးၿပီး ၀ယ္ၾကရေလ့ရွိသည္။
“ဗိုလ္မႉးႀကီးေစာျမင့္ကို ေထာင္ၿခံ အေဆာင္ငယ္မွာ ခ်ဳပ္ထားတယ္” ဟု သူ႔ထံသို႔ ထမင္းပို႔ရသူ ေထာင္က်တဦးက တိတိက်က် သတင္းေရာင္းသည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအဖဲြ႔၀င္၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္၊ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ ျပန္ၾကားေရးဌာန ၀န္ႀကီး၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွ ထိပ္သီးဗုိလ္မႉးႀကီးကို ဖမ္းဆီးထားေၾကာင္းႏွင့္ တင္ေမာင္တို႔၏ ေထာင္သတင္းစာတြင္ သတင္းထူး ေဖာ္ျပႏုိင္ပါသည္။
အမႈမွာ အလြန္အမင္း အရုပ္ဆိုးသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ ေတာ္လွန္ေရးစစ္အစိုးရက ထုတ္ေ၀ထားသျဖင့္ ႏုိင္ငံသားတို႔ လက္ထဲ၌ လွည့္ပတ္သံုးစဲြေနေသာ ေငြစကၠဴမ်ားအနက္ က်ပ္တရာတန္ႏွင့္ က်ပ္ငါးဆယ္တန္ ေငြစကၠဴမ်ားကို တရားမ၀င္ဟု အစုိးရက ပယ္ဖ်က္ရန္ ဆံုးျဖတ္စဥ္က တရားမ၀င္ျဖစ္လုဆဲဆဲ အခ်ိန္ပုိင္းကေလးတြင္ မိမိပုဂၢလိကပုိင္ တရာတန္ေငြစကၠဴမ်ားႏွင့္ သတင္းကို မသိေသးသူ အရပ္သားေစ်းဆုိင္မ်ားမွ ကုန္စည္မ်ား ၀ယ္ယူက ကိုယ္က်ိဳးရွာမႈ ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ရံုးတြင္းရွိ အစိုးရပုိင္ တရာတန္ ေငြစကၠဴမ်ားကိုလည္း သံုးစဲြေသးသည္။ အစိုးရ၏ ေငြကို ခိုးယူမႈလည္း ျဖစ္သည္။
အမႈသြားမွာ ၁၉၆၄ ခု၊ ေမလ (၁၇) ရက္ေန႔၊ နံနက္ (၈) နာရီက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း၏ အိမ္ေတာ္၌ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အထူးအစည္းအေ၀းက်င္းပပါသည္။ အစိုးရ အခြန္ေတာ္ ၀င္ေငြထက္၊ သံုးေငြထြက္မ်ားသည့္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္ တေနကုန္ေဆြးေႏြးၾကၿပီး အရပ္သားမ်ား လက္ထဲတြင္ လွည့္ပတ္သံုးစဲြေနေသာ က်ပ္တရာတန္ႏွင့္ က်ပ္ငါးဆယ္တန္ ေငြစကၠဴမ်ားကို တရား၀င္ သံုးစဲြခြင့္ ပယ္ဖ်က္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကပါသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က အမိန္႔ဥပေဒကို ေရးၿပီး ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီးေစာျမင့္ကို ေၾကညာခ်က္ ေရးေစပါသည္။ ည (၇) နာရီတြင္မွ ျပည္သူလူထုသို႔ ျမန္မာ့အသံမွ ေၾကညာရန္ ဗို္လ္မႉးႀကီးေစာျမင့္ အား တာ၀န္ေပးကာ ညေန (၂) နာရီတြင္ အစည္းအေ၀းကို ရုပ္သိမ္းခဲ့ပါသည္။
ဗိုလ္မႉးႀကီးေစာျမင့္က အလ်င္အျမန္ အသံလႊင့္ရံုတြင္ ရွိေသာ သူ၏ ရံုးခန္းသို႔ ျပန္ေလရာ (၂) နာရီ၊ (၃၀) မိနစ္ခန္႔ တြင္ ျပန္ေရာက္သည္။ ေၾကညာခ်က္ကို သိမ္းထားၿပီး သူ၏ စားပဲြမွာ ရွိသည့္ သူပိုင္ ရာတန္ေငြစကၠဴထုပ္ႀကီးႏွင့္ အစိုးရပုိင္ေငြမ်ားမွ ရာတန္ေငြစကၠဴမ်ားကို ထုတ္ယူသည္။ ရံုးတြင္ရွိေသာ စစ္ဗိုလ္အရာရွိေလးဦးကို ရံုးခန္းတြင္းသို႔ ေခၚယူၿပီး “မင္းတုိ႔ေလးဦး ေဟာဒီတရာတန္ ေငြစကၠဴေတြနဲ႔ ရႏုိင္သမွ် ပစၥည္းသြား၀ယ္ေပးၾက။ ဘာေတြရရ ရသမွ် ၀ယ္ခ်င္ရာ၀ယ္ခဲ့ၾက။ ျပန္အမ္းတဲ့ ဆယ္တန္၊ ငါးက်ပ္တန္ေတြ ျပန္ယူခဲ့။ ဥပမာ ဆိုင္တဆိုင္မွာ ငါးက်ပ္ဖိုး၀ယ္လို႔ (၉၅) က်ပ္ျပန္အမ္းလွ်င္ ျပန္ယူခဲ့၊ ေနာက္တဆုိင္မွာ ေနာက္ထပ္ ရာတန္ကို သံုးၾကပါ။ ျပန္အမ္းသမွ် တဆယ္တန္၊ ငါးက်ပ္တန္ စကၠဴေတြကိုသာ ျပန္ယူခဲ့” ဟု တိက်စြာ မွာၾကားေစခုိင္းပါသည္။
စစ္ဗိုလ္ေလးဦးလည္း ဘုမသိဘမသိႏွင့္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကပါေတာ့သည္။ ကုန္မ်ိဳးစံု ၀ယ္ခဲ့ႏုိင္ပါသည္။ အဖိုးတန္ ကုန္စည္မ်ားလည္း ပါပါသည္။ ပုဆိုးၾကမ္း၊ ငွက္ေပ်ာသီး … စသည့္ ဆင္းရဲသားသံုးကုန္မ်ားလည္း ပါသည္။ အားလံုးတို႔ကို ဆင္းရဲသားဆုိင္မ်ားမွ ၀ယ္ယူလာၾကၿပီး ျပန္အမ္းသည့္ ဆယ္တန္၊ ငါးက်ပ္တန္ေတြကို ဗိုလ္မႉးႀကီးအား ျပန္အပ္ၾကရပါသည္။
ညေန (၇) နာရီက်မွ ရာတန္၊ ငါးဆယ္တန္ေတြကို တရားမ၀င္ေၾကာင္း ေၾကညာေလသည္။ အရပ္သားအားလံုး အေျခပ်က္ၾကရသည္။ လူထုလက္ထဲတြင္ လွည့္လည္သံုးစဲြေသာ က်ပ္ရာတန္ႏွင့္ ငါးဆယ္တန္ေငြစကၠဴမ်ား၏ တန္ဖိုးမွာ က်ပ္ (၉၁၅.၈) သန္း ရွိသည္။ လူထုႀကီးမွာ သန္းတေထာင္နီးပါး က်ပ္ေငြစကၠဴ (၉၁၅) သန္းႏွင့္ (၈) သိန္း ဆံုးရံႈးရသည္။ မဲြၾကရပါသည္။
၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီးေစာျမင့္အဖို႔ ျပန္အမ္းေငြမ်ားကို အိတ္မွာ ပိုက္ၿပီး ၀ယ္လာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္ေရာင္း ရေသာေၾကာင့္ အရံႈးမရွိ၊ အစိုးရပိုင္ရာတန္မ်ားႏွင့္ ၀ယ္ယူရရွိေသာ ကုန္မ်ားႏွင့္ ျပန္အမ္းေငြမ်ားကိုလည္း ခိုးယူၿပီး တန္ဖိုးမရွိေသာ ရာတန္ေငြစကၠဴမ်ားကို တရြက္ငါးက်ပ္ႏႈန္းႏွင့္ ၀ယ္ၿပီး အစားထုိးစာရင္းျပေသာေၾကာင့္ မ်ားစြာ အျမတ္ေပၚေသးသည္ဟု သိရပါသည္။
အမႈမွာ မ်က္စိမႈန္သူ ေစ်းသည္ထံ ေငြစကၠဴတုႏွင့္ ေစ်း၀ယ္ေသာ လိမ္လည္မႈျဖစ္ပါသည္။ သူခိုးဓားျပမ်ားထက္ နိမ့္က်ေသာ၊ ယုတ္မာေသာ ရာဇ၀တ္မႈျဖစ္ပါသည္။ အမႈကရွင္းလင္းၿပီး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ မဆလ အစိုးရ၀န္ႀကီး၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ဗိုလ္မႉးႀကီး၊ စစ္ဗိုလ္ႀကီး၊ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အတြင္းေရးမႉးႀကီးက က်ဴးလြန္သည္ ျဖစ္ေလရာ သူ႔အား ေသဒဏ္ေပးသင့္သည့္တုိင္ ရာဇ၀င္ရိုင္းေသာ အမႈျဖစ္ပါသည္။
သူ႔ကို ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပးၿပီး လအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ႏွင့္ လႊတ္ေပးပါသည္။ မဂၢဇင္းထုတ္ေ၀ခြင့္ႏွင့္ အစိုးရ ရာထူးတခုေပးပါေသးသည္။ အစိုးရအိမ္ႏွင့္ အစုိးရကားကို စီးနင္းခြင့္ စေသာ အခြင့္ အေရးမ်ား ေပးပါသည္။ စစ္ဗိုလ္တဦးအဖို႔ မည္မွ်ယုတ္နိမ့္ေသာ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သည္ျဖစ္ေစ၊ အရပ္သားမ်ား၏ ေခါင္းေပၚမွာပင္ အၿမဲေနႏုိင္ခြင့္ရွိသည့္စနစ္ ဗိုလ္ေန၀င္းက ခ်မွတ္ထားပါသည္။
ဤမည္ေသာ လူယုတ္မာ သူခိုးအနိမ့္စားႀကီးအဖို႔ န၀တ-နအဖ အစိုးရ တက္လာေသာအခါ စစ္ဗိုလ္မ်ားသာ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရွိေသာ ဦးပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးတြင္ အစုပိုင္ရွင္ႀကီးအျဖစ္ ႂကြယ္၀ေနျပန္ပါသည္။
နအဖအစိုးရေခတ္တြင္ သူ၏ သိကၡာကို စစ္အစိုးရက ျမႇင့္တင္ေပးျပန္ပါသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ ဗုဒၶသာသနာအဖဲြ႔မွာ ဥပသကာေခါင္းေဆာင္ခန္႔ထားျပန္ပါသည္။ ။