Tuesday, January 27, 2009

စီးပြားပ်က္ကပ္ႏွင့္အတူ

၂၀၀၉ ခုႏွစ္၏ ဇန္န၀ါရီလ ပထမပတ္၌ က်ေနာ့္စက္႐ံုမွာ အလုပ္ေတြ ပါးေနသည္။ သံျပားေခါက္သည့္ စက္ပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ဂေဟေဆာ္သည့္ ဖက္သို႔ ပစၥည္းေတြ ေရာက္မလာ။ က်ေနာ္လည္း စက္႐ံုမွာ လုပ္စရာ မရွိလွ်င္ အိမ္ကို ေစာေစာျပန္ေလသည္။ အဲလိုေစာေစာျပန္ေပမယ့္ က်ေနာ့္လစာကေတာ့ ပံုမွန္ပဲဲ ျဖစ္သည္။ တပတ္လွ်င္ ၃၇ နာရီဆင္းရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္မရွိ၍ အိမ္ေစာေစာျပန္သည့္အခါ က်ေနာ္လိုသြားသည့္ နာရီေတြကို စက္႐ံုက မွတ္ထားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အႏုတ္ျပေနသည့္ နာရီေတြကို ျပန္ျဖည့္ဆင္းေပးရေတာ့မည္။
ဒုတိယပတ္မွာ လုပ္စရာနည္းနည္းပါးပါး ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ အိမ္ကိုေစာျပန္စရာ မလိုေတာ့။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုဒုတိယပတ္၏ ဒုတိယေန႔ျဖစ္သည့္ အဂၤါေန႔မွာ ျပႆနာေပၚေတာ့သည္။ မနက္ကိုးနာရီ အလုပ္နားခ်ိန္ စက္႐ံု ကင္တင္းမွာ အလုပ္သမားသမဂၢ၏ ကုိယ္စားလွယ္ (ဒိန္းမတ္အေခၚ Tillidsmand) က စကားထေျပာသည္။ သူေျပာေနတာ ေတြကို က်ေနာ္ နားမလည္ပါ။ ကိုယ့္အလုပ္ေနရာကို ျပန္ေရာက္မွ က်ေနာ့္ေဘးက ဒိန္းမတ္ အလုပ္သမားတေယာက္ကို ခုနက ဟိုလူ ဘာေတြေျပာေနတာလဲဟု ေမးရသည္။ ဒီေတာ့ သူက ဒီေန႔ အလုပ္သမား ၁၇ ေယာက္ အလုပ္ျဖဳတ္ေတာ့ မယ္လို႔ ေျပာေနတာ။ ဘယ္သူေတြ ျပဳတ္မလဲဆိုတာ ဒီညေနမွာ ဌာနတာ၀န္ခံေတြက ျပဳတ္မဲ့သူကို လာအေၾကာင္း ၾကားလိမ့္မယ္ဟု ဆိုေလသည္။ ဒီေန႔ အလုပ္ျပဳတ္မည့္သူ ၁၇ ေယာက္ထဲမွာ ကိုယ္လည္း ပါႏိုင္တယ္ဆိုတာကို စိတ္က သိလုိက္ေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္စရာ ရွိတာကိုပဲ ဟန္မပ်က္ လုပ္ေနလိုက္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ ဟိုနား တစု ဒီနားတစု စကားစျမည္ ရပ္ေျပာေနတာကလဲြလို႔ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွမရွိ။ အားလံုးပံုမွန္ပင္။ ဒီလိုႏွင့္ ညေန အလုပ္ျဖဳတ္ခါနီး လက္ေဆးေနသည့္ အခ်ိန္အထိ ဘယ္သူေတြ အလုပ္ျပဳတ္သြားၿပီလဲ၊ ငါတို႔ဌာနက ဘယ္သူေတြ ပါသြားၿပီလဲ က်ေနာ္မသိေသး။ မေကာင္းသတင္းကို တေယာက္ခ်င္းလုိက္ေမးေနလို႔ကလည္း မေကာင္း။ လက္ေဆးၿပီးလို႔ ျပန္ခါနီး အခ်ိန္က်မွ က်ေနာ့္ေဘးမွ အလုပ္ျပဳတ္မည့္သတင္း က်ေနာ့္ကို ျပန္ရွင္းျပသည့္သူက `မနက္ဖန္ ငါလာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ငါအလုပ္နားသြားၿပီ´ Jeg er fri i morgen. Jeg kommer ikke mere. ဟု ေျပာေလသည္။
အခုတေလာ ေနရာတုိင္းမွာ လူေတြေလွ်ာ့ေနသည္မုိ႔ အလုပ္ျပဳတ္သြားသူေတြ အလုပ္ျပန္ရွာဖို႔ ခက္ေပေတာ့မည္။ အလုပ္သမားသမဂၢေတြမွာ အလုပ္ျပဳတ္အာမခံ A’ kasse ၀င္ထားသူေတြအတြက္ ခံသာေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ မွာ အလုပ္ျပဳတ္အာမခံ မရွိၾကဟုလည္း ၾကားေနရသည္။ ယခင္ ဒိန္းမတ္မွာ အလုပ္အကုိင္ေတြေကာင္းစဥ္ကေတာ့ ဂ်ာမန္ေတြ၊ ပိုလန္ေတြ အလုပ္လာလုပ္ၾကသည္။ ယခုလို ဒိန္းမတ္ေတြပါ အလုပ္ေတြ ျပဳတ္ကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံျခားက အလုပ္လာလုပ္သူေတြ အိမ္ျပန္ၾကရေတာ့မည္။
တုိင္းျပည္မွာ လူအမ်ား ႀကံဳေတြ႔ခံစားေနရသည္မ်ားကို ေျဖရွင္းေပးရန္ တာ၀န္ရွိသူမ်ား ျဖစ္သည့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္သည့္ အစိုးရအဖဲြ႔၊ အတုိက္အခံ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ အလုပ္သမား သမဂၢမ်ား အစရွိသူမ်ားက စီးပြားေရးက်ဆင္းေနသည့္ ကိစၥမ်ားကို တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးေနၾကသည္ မ်ားကို ဒိန္းမတ္သတင္းမ်ား အရ သိေနရသည္။
ျမန္မာျပည္မွာေရာ တာ၀န္ရွိသူ အစိုးရအဖဲြ႔မွ ေျဖရွင္းေပးပါသလား။ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ အစိုးရ သက္တမ္းကေရာ ဘယ္ေတာ့ကုန္မွာလဲ။ စစ္တပ္က ဘယ္ေတာ့မွ ဘားတုိက္ကို မျပန္ေတာ့ဘူးလား။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေရာ တသက္လံုးဖမ္းထားေတာ့မွာလား။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ ေရႊ၀ါေရာင္သံဃာေတြကိုေရာ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားပို႔ၿပီး အေသသတ္ေနၿပီလား။ တုိင္းျပည္ကို လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူမ်ား၌ တာ၀န္ရွိပါသည္။ ဘားတုိက္ကို မျပန္ခ်င္ေတာ့သည့္ စစ္တပ္ကို စီးပြားေရးကပ္ႏွင့္အတူ တပါတည္း တြန္းခ်လိုက္ႏုိင္လုိက္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့… ျမန္မာျပည္ ျပန္လည္ ဦးေမာ့ လာႏိုင္ေသးသည္ ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။ ။

Tuesday, January 20, 2009

(၂၃) အစိုးရပိုင္သတင္းစာမ်ား (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

၁၉၆၃ ခု၊ ေအာက္တိုဘာ (၁) ရက္ေန႔တြင္ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ၏ အာေဘာ္ျဖစ္ေသာ လုပ္သား ျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာကို စတင္ထုတ္ေ၀သည္။ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ အဖဲြ႔၀င္မ်ားအဖို႔ သတင္းစာ အမည္အတြက္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စဥ္းစားရေလသည္။ အစိုးရက ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး စနစ္သို႔ ခ်ီတက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္စဥ္က အေရွ႕ကြန္ျမဴနစ္တို႔၏ စနစ္မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့မူႏွင့္ လုပ္ေဆာင္မည္ဟု ေၾကညာခဲ့ေသာေၾကာင့္ လက္ရွိ ဆိုရွယ္လစ္ႏုိင္ငံမ်ားမွ သတင္းစာမ်ား အမည္ႏွင့္ မတူေသာ အမည္ကို ရွာေဖြၾကရသည္။
လုပ္သားသတင္းစာဟု အမည္ေပးလွ်င္ ဥေရာပကြန္ျမဴနစ္ႏုိင္ငံ သတင္းစာမ်ားႏွင့္ အမည္တူ ျဖစ္ေနသည္ကို ေၾကာက္ၾကသည္။ ျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ဟု မွည့္ေခၚပါက တ႐ုတ္ျပည္ ေနာက္လိုက္ျဖစ္မည္ ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ လုပ္သားျပည္သူ႔သတင္းစာဟု အမည္ဆန္းေပးၾကသည္။ သတင္းစာအယ္ဒီ တာခ်ဳပ္အျဖစ္ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းကို ခန္႔ထားသည္။ ၀တၱဳဘာသာျပန္ ပါရဂူဆရာႀကီးသည္ မႏၱေလး လူထုသတင္းစာတြင္ လက္၀ဲယိုင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို* ေျပာင္ေျမာက္စြာ ေရးသားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး လက္ေအာက္မွ ၿမိဳ႕ ျပ အယ္ဒီတာ (သို႔မဟုတ္) သတင္းအယ္ဒီတာရာထူးႏွင့္ အယ္ဒီတာအဖဲြ႔၀င္ရာထူးမ်ားကို လက္နက္ခ် အလံျဖဴ၊ အလံနီကြန္ျမဴနစ္မ်ားက အရွက္မဲ့စြာ ၀င္လုခဲ့ ၾကသည္။
သတင္းစာ ထြက္စကာလက စာေပဗိမာန္ ဦးထင္ႀကီး၊ သံေတာ္ဆင့္ ဦးေမာင္ေမာင္ၾကည္တို႔ကို အစိုးရ က ေခၚၿပီး အပ္သည္။ သူတို႔သည္ သတင္းစာပညာရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေအာက္မွ လက္နက္ခ်သူမ်ားက သတင္းစာထြက္မရေစရန္ စာမူမ်ားကို ေဖ်ာက္ၾကသည္။ ဓာတ္ပံုဘေလာက္မ်ား ကို ခိုး၀ွက္ၾကသည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေႏွာက္ယွက္ၾကသျဖင့္ သမ႐ိုးက် သတင္းစာဆရာမ်ား လက္ေျမႇာက္ၿပီး ထြက္သြားၾကရသည္။ ဤတြင္မွ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားသည္ မင္းက ဘယ္ေနရာယူ၊ ငါက ဘာလုပ္မယ္ဟု ေ၀စုခဲြၿ့ပီး အပို္င္စီးၾကသည္။
`သတင္းစာ ၾသဇာဆိုတာ အာဏာရဲ့ ေလွကားထစ္ပဲ ဆိုတာ စစ္ဗိုလ္ေတြ နားမလည္ၾကပါဘူး။ သတင္းစာေတြကို တို႔မ်ား လက္မွာ ရွိရမယ္´ ဟု လက္နက္ခ်မ်ားက လမ္းစဥ္ခ်ၾကသည္။ သမ႐ိုးက် သတင္းစာဆရာမ်ားကို သူတို႔က ေက်ာင္းေဟာင္းေတြဟု ေခၚ၏။ ေက်ာင္းေဟာင္းေတြ ေနရာမရ ေစရန္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကို ေခ်ာ့ေမာ့ေပါင္းသင္းၾကသည္။ ေက်ာင္းေဟာင္းမ်ား ၀င္လာပါက စစ္ဗိုလ္ မ်ားႏွင့္ ရန္တုိက္ေပးၾကသည္။
သူတို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္အတိုင္း ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရေခတ္ႏွင့္ မဆလေခတ္တြင္ သတင္းစာေလာက တခုလံုး လက္နက္ခ်မ်ား၏ လက္တြင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြား၏။ ခက္သည္မွာ သူတို႔က မ်ားေသာအားျဖင့္ စာအေရးအသား ၫံ့ဖ်င္းၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ျပတ္ျပတ္သားသား မေရး၀ံ့ၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား အား နဖူးပြန္းေလာက္ေအာင္ ဒူးေထာက္ေနၾကသျဖင့္ ရာထူးႀကီးမ်ားသာ ရရွိၿပီး ၾသဇာမရရွာၾကပါေပ။ ယင္းကဲ့သို႔ မင္းလိုလုိက္ မင္းႀကိဳက္ကို ေရးတတ္ၾကေသာ ကြန္ျမဴနစ္သတင္းစာဆရာ လက္သစ္မ်ား လက္တည့္စမ္းၾကေသာေၾကာင့္ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ သတင္းစာကို လူထုက စိတ္၀င္စားမႈ မရွိဘဲ ေက်ာခုိင္းၾကသည္။
လုပ္သားသတင္းစာက ေၾကးမံု၊ ဟံသာ၀တီတုိ႔ထက္ စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဆ ထူ႐ံုသာမက အ႐ြယ္ကလည္း ႏွစ္ဆႀကီးသည္။ ကုန္ထုပ္စကၠဴ ရွားပါးေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ လုပ္သားကို တလ (၇)က်ပ္ႏွင့္ လၾကည့္၀ယ္ ၿပီး လကုန္တြင္ စကၠဴျပန္ေရာင္းလွ်င္ (၈ - ၉) က်ပ္ ရႏုိင္ပါလ်က္ လူထုက မ၀ယ္ဖတ္ၾကေပ။ လုပ္သားက ေစာင္ေရ (၁၀၀၀၀)ခန္႔သာ ေရာင္းရၿပီး၊ ေၾကးမံုက (၅) ဆပိုမို ေရာင္းရသည္။ လုပ္သား အဂၤလိပ္သတင္းစာ Working People’s Daily ထြက္လာေသာအခါတြင္မူ လူထုက လက္ခံအားေပး ၾကသည္။ Guardian အဂၤလိပ္သတင္းစာသည္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ပိုင္သည့္ သတင္းစာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆရာေမာင္ေမာင္ ပညာေတာ္သင္ဆု ရသျဖင့္ အေမရိကန္သို႔ သြားေသာအခါတြင္ စစ္တပ္၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ရန္ပံုေငြႏွင့္ ၀ယ္ယူၿပီး ဗုိလ္မႉးႀကီး (၃)ဦးပိုင္အျဖစ္ ဆက္လက္ထုတ္ေ၀ခဲ့သျဖင့္ စစ္တပ္ပိုင္ သတင္းစာ စစ္စစ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက မ်က္ႏွာေၾကာမတည့္ ေသာေၾကာင့္ အစိုးရပိုင္ အဂၤလိပ္သတင္းစာထုတ္ရန္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးအား အမိန္႔ေပးေၾကာင္း သိရသည္။ အမိန္႔အရ Working People’s Daily သတင္းစာကို ၁၉၆၄ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလ (၁၂) ရက္တြင္ စတင္ထုတ္ေ၀သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္အား အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ ဇနီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကို လက္ေထာက္အယ္ဒီတာအျဖစ္ ခန္႔ထားသည္။ ကြန္ျမဴနစ္လက္နက္ခ် ေလာကတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာေရးတတ္သူ နည္းပါးေသာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္သတင္းစာသို႔ မ်ားမ်ား မ၀င္ႏုိင္ ေသာေၾကာင့္ ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။
Working People’s Daily ထြက္လာသည္ႏွင့္ ထိုစဥ္က လက္ငင္းရင္ဆုိင္ေနၾကရေသာ စီးပြားေရး အခက္အခဲမ်ားကို ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္က ပြင့္လင္းစြာ ေ၀ဖန္ေရးသားသည္။ တခါက တ႐ုတ္ျပည္ တြင္ ပန္းတုိင္းပြင့္ပါေစဟု လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ျပဳခဲ့သကဲ့သို႔ လုပ္သားျပည္သူမ်ား မိမိတို႔ ထင္ျမင္ ခ်က္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာ တင္ျပၾကပါဟု ျပန္ၾကားေရးဌာနက ဖိတ္ေခၚေသာအခါ အဂၤလိပ္စာတတ္ မ်ားက ျမန္မာလမ္းစဥ္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး စနစ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ေသာ စာမ်ား ေရးသား ေပးပို႔ၾကသည္။ ယင္းေ၀ဖန္ခ်က္မ်ားကို ပံုႏွိပ္ေပးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လုပ္သား မဟာေစာင္ေရ တိုးတက္ေရာင္းခ်ရသည္။ ျမန္မာလုပ္သားသတင္းစာမွာ ကြန္ျမဴနစ္ အယ္ဒီတာမ်ားက လူထုေပးစာ မွန္သမွ်ကို ပံုႏွိပ္ရန္ သတၱိမရွိေသာေၾကာင့္ ေစာင္ေရမတက္ေပ။ ေစာင္ေရတိုးသည္ ဆိုေပမယ့္ Working People’s Daily သတင္းစာက ဦးေလာ႐ံု Nation ၏ ေစာင္ေရကို မမီျခင္း၊ ျမန္မာလုပ္သား က အ႐ံႉးခံၿပီး စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဆထုတ္ပါလ်က္ ပုဂၢလိကသတင္းစာမ်ား ေရာင္းခ်ၾကရသည့္ ေစာင္ေရ ၏ ေအာက္သို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက စိတ္မၾကည္ဟု ၾကားရသည္။
အစိုးရက တခုခုလုပ္ေလမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည့္အတုိင္း အရပ္သားပိုင္ သတင္းစာေတြကို အစိုးရက ဖိအားေပးေလေတာ့သည္။ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္း၏ အျမတ္ခြန္ႏႈန္းကို ျပင္သည္။ အျမင့္ဆံုး ၀င္ေငြကို အျမတ္ေတာ္ခြန္ႏႈန္းထားကို (၉၉) ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ တိုးျမႇင့္လိုက္သည္။ ေခတ္ေရွ႕ေျပး အဂၤလိပ္စာျဖစ္ေသာ Nation သတင္းစာစက္ႏွင့္ တုိက္ကိုလည္း သိမ္းလိုက္ေလေသာေၾကာင့္ ၁၉၆၄ ခု၊ မတ္လမွာ ရပ္စဲရရွာသည္။
ေၾကးမံုသတင္းစာကို အခြန္႐ံုးသို႔ တင္ျပသည့္ စာရင္းမ်ားကို လက္မခံဘဲ ဒဏ္ေငြ က်ပ္ႏွစ္သိန္း တႀကိမ္တည္းေပးေစဟု စီရင္ခ်က္ခ်သည္။ ထိုအခ်ိန္က ေငြက်ပ္ႏွစ္သိန္းမွာ တရင္းတႏွီးႀကီး ျဖစ္သျဖင့္ ေပးေဆာင္ရန္ ခက္ေနခဲ့သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးဌာနသို႔ အထူးအရာရွိ အျဖစ္ ဦးဘညိမ္းေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ အခြန္ေတာ္အမႈ ျဖစ္ရသည္။ ဦးဘညိမ္း အတြင္း၀န္ ရာထူးမွ ထြက္ၿပီး အလုပ္သမား လယ္သမားပါတီ တည္ေထာင္စဥ္က စာေရးသူက သူတုိ႔ပါတီကို ေန႔စဥ္၀င္ထြက္ခဲ့သျဖင့္ ရင္းႏွီး႐ံုသာမက ဦးဘညိမ္းက ေၾကးမံုတြင္ မၾကာခဏ ေဆာင္းပါးေရးေနသူ ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ `ေဆာင္းပါးရွင္ႀကီးရယ္ … ကူပါဦး၊ ကယ္ပါဦး´ ဟု သူ႔ကို ကပ္ေလမွ လဆုိင္းႏွင့္ ေပးေဆာင္ေစဟု အမိန္႔ကို ျပင္ေပးသျဖင့္ ေၾကးမံုအဖို႔ အသက္ဆက္ရျပန္ႏုိင္သည္။
Nation ရပ္သြားေသာအခါတြင္ Working People’s Daily အဖို႔ လြတ္လပ္စြာ ေဖာ္ျပေသာ အယ္ဒီတာထံ ေပးစာမ်ားေၾကာင့္ ေစာင္ေရတက္လာသည္။ Guardian ထက္ ေစာင္ေရ မ်ားလာသည္။ သို႔ေသာ္ ပန္းပြင့္မ်ားမွ ႀကိဳင္လႈိင္ေသာ ရနံ႔ၾကဴၾကဴကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ပုပ္ေစာ္နံသည္ဟု ယူဆသည္ဟု ၾကားရသည္။ အယ္ဒီတာႀကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္အဖို႔ သက္ဆိုး မရွည္ရွာေပ။
ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္အား ဗိုလ္ေန၀င္းက ေခၚေတြ႔ၿပီး `ဆရာႀကီး၊ သံအမတ္ရာထူး ယူပါလား´ ဟု ရာထူးေျပာင္းလဲ ခန္႔ထားေသာအခါတြင္ `က်ေနာ္ သံအမတ္မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ သတင္းစာဆရာဘ၀ကို ေပ်ာ္တယ္။ မေက်နပ္လွ်င္ ထြက္ေပးမယ္´ ဟု ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာၿပီး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရာထူးမွ ထြက္လုိက္ သည္။ အစိုးရ သံအမတ္ရာထူးႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္သည္ကို သတင္းစာဆရာမ်ားက မက္ေမာေလ့မရွိေပ။ စစ္ဗိုလ္မ်ားသာ ငမ္းငမ္းတက္ မက္ေမာၾကေလ့ရွိသည္။ ဆရာတက္တိုး၊ ဦးအုန္းေဖတို႔လည္း သံအမတ္ခန္႔သည္ကို ျငင္းခဲ့သည္။ သတၱိခဲ ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္ကို ထုတ္ေသာေန႔က ျမန္မာလုပ္သားသတင္းစာတြင္ စာေရးသူက ေဆာင္းပါးတေစာင္ေရးၿပီး ဂုဏ္ျပဳခဲ့၏။
(ျမက္ထံုးႀကီးပံုျပင္)
တရံေရာအခါမွာ ဖုန္းေတာင္းစားတဦးဟာ တခုေသာ ေတာစပ္မွာရွိတဲ့ ဇရပ္တေဆာင္မွာ ထုိင္ေနခုိက္ ေနပူထဲတြင္ ျမက္ထံုးႀကီးတထံုးကို ပင္ပန္းစြာ ထမ္းပိုးတခုႏွင့္ ထမ္းလာတဲ့ သူေဌးသားတေယာက္ ၀င္ေရာက္လာတာကို ေတြ႔ရသတဲ့။
ေမာပန္းေနတဲ့ သေဌးသား အပန္းေျဖၿပီး ျပန္ထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့ လာစဥ္ကအတုိင္း ျမက္ထံုးႀကီးကို တထံုးတည္းစည္းထံုးၿပီး ထမ္းပိုးတဘက္မွာ တင္ခ်ိတ္ကာ တေစာင္းထမ္းျပန္တာ ေတြ႔တာေၾကာင့္ အႀကံေပးမိသတဲ့။
`အေမာင္၊ ထမ္းပိုးမွာ ျမက္ထံုးတခုတည္းကို ခ်ိတ္ကာ တေစာင္းထမ္းမည့္အစား ျမက္မ်ားကို အညီအမွ် ႏွစ္ထံုးခဲြစည္းၿပီး ထမ္းပိုး တဘက္တခ်က္မွာ ခ်ိတ္ကာ ထမ္းပါက မ်ားစြာ သက္သာေပမည္ မဟုတ္ပါလား။´ အဲဒီလို အႀကံေပးတာကို သူေဌးသားက အတန္ၾကာ စဥ္းစားပါသတဲ့။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ သူေဌးသားက အေျဖေပးသတဲ့။
`အခ်င္း ဖုန္းေတာင္းစား၊ သင္ေျပာေသာ အႀကံသည္ ေကာင္း၏။ မွန္၏။ ျမက္မ်ားကို ႏွစ္စု၊ ႏွစ္ထံုးခဲြစည္းကာ ထမ္းလွ်င္ မ်ားစြာ သက္သာမည္မွာ မွန္ေပ၏´ လို႔ ၀န္ခံသတဲ့။
အဲဒီလုိ ၀န္ခံေပမယ့္ သူေဌးသားက ျမက္ထံုးႀကီးကို ျပင္ဆင္စည္းေႏွာင္ျခင္း မျပဳဘဲ လာေရာက္စဥ္က အတုိင္း တထံုးတည္းကိုသာ ထမ္းပိုးမွာ ခ်ီတင္ၿပီး တေစာင္းထမ္းကာ ပင္ပန္းတႀကီး ခရီးဆက္ေလ သတဲ့။ ဆက္မသြားမီ သူေဌးသားက ေျပာၾကားတာက `အဘယ္ ဖုန္းေတာင္းစား … သင္ေပးေသာ အႀကံ ေကာင္းသည္မွာ မွန္၏။ သို႔ေသာ္ သင္သည္ သူေတာင္းစားသာ ျဖစ္ေခ်၏။ ငါကား သူေဌးသား ျဖစ္ေပသည္။ သူေဌးသားတဦးက သူေတာင္းစားေပးေသာ အႀကံကို နာယူလက္ခံလွ်င္ ရာဇ၀င္ ႐ို္င္းေခ်မည္။ ထိုေၾကာင့္ မည္မွ် ပင္ပန္းေစကာမူ ငါသည္ မူလက ထမ္းသည့္နည္းအတိုင္း ထမ္းေပအံ့´ တဲ့။ ။

Monday, January 12, 2009

(၂၂) ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ႏွင့္ သတင္းစာမ်ားထိပ္တုိက္ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လတြင္ အာဏာသိမ္းခဲ့ၿပီး ပါတီ၀င္ (၂၀) ႏွင့္ တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီကို လူထုပါတီအျဖစ္ စည္း႐ံုးေရးကို ဇူလိုင္လ (၄) ရက္က စတင္ေသာအခါတြင္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ပါတီ၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာပံုစံမ်ားကို လာေရာက္ယူၾကပါဟု စီစဥ္သည္။ လူထုႀကီးက အရွိန္အဟုတ္ျပင္းစြာ အင္တုိက္အားတုိက္ လာၾကမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာေၾကာင့္ အဓိက႐ုဏ္းႏွိမ္နင္းေရးတပ္မ်ားကို အသင့္ျပင္ ထားၾကပါေသးသည္။
“ငၫို႔အထင္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္မကိုက္” ဟူေသာ စကားပံုကဲ့သို႔ လက္တဆုပ္ခန္႔သာ ရွိေသာ လူဦးေရအနည္းငယ္ သာ တဖြဲဖြဲ ဂတ္တဲမ်ားသို႔ လာၿပီး ပံုစံေတာင္းၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက စာေပေလာကသားအမ်ား ၀င္လာၾကေလမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားေစကာမူ စိတ္၀င္စားမႈမရွိၾကသျဖင့္ မလာၾကေသာေၾကာင့္ တနည္းတဖံု စည္း႐ံုးျပန္ပါသည္။
ႏုိ၀င္ဘာ (၁၇) ရက္ေန႔တြင္ (၄) ရက္တာ စာေပႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြႀကီးကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ဦးစီးက်င္းပ ပါသည္။ ပါတီသစ္ဖဲြ႔စည္းသည္ကို ပထစ၊ ပမညတႏွင့္ တည္ၿမဲဖဆပလတို႔က တာ၀န္ေက်စြာ ေထာက္ခံႀကိဳဆို ၿပီးၾကပါၿပီ။ စာေပပဲြေတာ္တြင္ သဘာပတိဆရာ သိန္းေဖျမင့္က ေထာက္ခံေၾကာင္းေၾကညာပါသည္။ လက္၀ဲေခါင္းေဆာင္ ဆရာသိန္းေဖျမင့္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ မူ၀ါဒကို အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္ေသာ ေၾကာင့္ သူပုိင္သည့္ ဗိုလ္တေထာင္သတင္းစာကို လႉဒါန္းၿပီး ေဆာင္းပါးရွင္အျဖစ္ အလုပ္အေကၽြးျပဳပါသည္။ အစိုးရကလည္း သူ႔ကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အတုိင္ပင္ခံ အဖဲြ႔လူႀကီးအဆင့္ထိ ေျမႇာက္စားခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းမ်ား ေတြ႔ၾကရသည့္ေခတ္၊ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ သူ႔အား ေဆာင္းပါးေရးခြင့္ မျပဳေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ပိတ္လိုက္ပါသည္။
အစိုးရဘက္က ဗိုလ္မႉးႀကီးဘိုက “စာနယ္ဇင္းတို႔ ဘာေတြေရးၾကရမယ္လို႔ အစိုးရက ၫႊန္ၾကားမႈ မျပဳပါဘူး။ အခ်ိန္ကာလအရ ေျပာင္းလဲ ခ်ီတက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ့လမ္းစဥ္ကို အေထာက္အကူ ျပဳၾကပါ” ဟု ေမတၱာ ရပ္ပါ၏။
ေဆြးေႏြးပဲြ တက္ေရာက္သူ (၇၀၀) တုိ႔အနက္ (၂၁၀) တုိ႔က မိမိတို႔ အယူအဆကို တင္ခြင့္ရၾကသျဖင့္ ဆရာႀကီး ေဇယ်က “လြတ္လပ္စြာ ေတြးၿပီး၊ လြတ္လပ္စြာေရးမွသာ စာေကာင္းေပမြန္ ထြက္လာႏုိင္ပါသည္” ဟု တင္ျပ သကဲ့သို႔ အားလံုးက လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေတာင္းၾကေလသည္။
ေဆြးေႏြးပဲြႀကီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မထြက္လာဘဲ စာေရးဆရာမ်ား အလုပ္သမား လယ္သမားတို႔ထံ သြားေရာက္ ေလ့လာလိုက အစိုးရက စရိတ္ကူညီမည္ဟူသည့္ အစီအစဥ္တခုသာ ေပၚေပါက္လာၿပီး ဆရာအခ်ဳိ႕၏ စာအခ်ိဳ႕ ထြက္လာသည္မွတပါး အက်ိဳးမထြန္းပါ။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ အသြင္အားျဖင့္ စစ္ေကာင္စီကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေပသည္ကို မလိုလားၾကေခ်။ ေတာ္လွန္ ေရးတရပ္ကို ေတာ္လွန္ေရးသေဘာ လကၡဏာေဆာင္ေသာ ႏုိင္ငံေရးပါတီႀကီးတရပ္ကသာ ဦးေဆာင္သင့္ ေပသည္။ ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ႏွင့္ အညမည လူႏွင့္ လူပတ္၀န္းက်င္ သေဘာတရားစာတမ္း သည္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ မူ၀ါဒ ျဖစ္သည္ဟု ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၁၇) ရက္ေန႔မွာ ေၾကညာပါသည္။
ဆိုရွယ္လစ္ ညီၫြတ္မႈဟူသည္မွာ လူတဦးစီ၊ တစုစီတို႔၏ စိတ္ဆႏၵႏွင့္ အားထုတ္မႈက တဘက္၊ လူ႔အဖဲြ႔စည္း ကို ဗဟိုက ဦးေဆာင္လမ္းၫႊန္မႈဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို ေက်ာခ်မ္းမိၾကသည္။ ယေန႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏုိင္ငံလိုအပ္ သည္မွာ ညီၫြတ္မႈ ျဖစ္ေပသည္။ သတင္းစာ လြတ္လပ္မႈဟူသည္မွာ ေသြးခဲြမႈ ျဖစ္သည္။ သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင့္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ပါ။ အမ်ိဳးသား တိုးတက္စည္ပင္ေရးအတြက္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေနာက္တန္းသို႔ ပို႔ရေပမည္ဟု ပါတီဆရာမ်ားက လမ္းစဥ္ခ်ၿပီး စာနယ္ဇင္းတို႔ကို အမွည့္ေခၽြ ေခၽြပါေတာ့၏။ စာေပေလာကကို အစိုးရက ခ်ဳပ္ကိုင္ရန္ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနကို ျပဳျပင္ဖဲြ႔စည္းပါသည္။ (၁) ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ လိုအပ္ေသာ ဥပေဒမ်ား ျပဌာန္းျခင္း။ (၂) ဆိုရွယ္လစ္ႏုိင္ငံထူေထာင္ေရးတြင္ လုပ္သားျပည္သူမ်ား တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္လႈပ္ရွားေရး လုပ္ငန္းႏွင့္ (၃) ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ကာကြယ္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရန္ ျပဳျပင္ဖဲြ႔စည္းသည္ ဆုိပါသည္။
အစုိးရပုိင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘာသာျပန္စာေပအသင္းႀကီးက ႏွစ္စဥ္ေပးၿမဲျဖစ္သည့္ စာေပဆုမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ မူကိုလည္း ျပင္ဆင္သည္။ စာေပတခု၊ တရပ္သည္ (၁) ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို ေထာက္ခံရမည္။ (၂) ျမန္မာ့မူ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို စစ္မွန္စြာ ေခါင္းေဆာင္ရမည္။ (၃) စာဖတ္သူမ်ားကို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ႏုိ္းႂကြေစရမည္။ (၄) စိတ္ကူးဉာဏ္ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈႏွင့္ စာရိတၱတိုးတက္မႈကို အေထာက္အကူျဖစ္ေစရမည္။ (၅) စာဖတ္သူမ်ားကို မွန္ကန္ေသာ ဗဟုသုတကို ေပးေစရမည္ဟု စည္းကမ္းခ်မွတ္ေသာေၾကာင့္ စာေကာင္းေပမြန္မ်ား ေလ်ာ့ပါးသြား ၿပီး အစိုးရႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ကို ၀ါဒျဖန္႔သည့္ စာမူမ်ားသာ ဆုရစာေပျဖစ္လာပါသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ေမလမွ စတင္ၿပီး ေ႐ႊေသြးဂ်ာနယ္ကို စတင္ထုတ္ေ၀ၿပီး အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ ေ႐ႊေသြးဂ်ာနယ္ကိုပါ ျဖန္႔ခ်ီသည္။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မွာ ဦးေစာဦး ျဖစ္ပါသည္။ အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္အျဖစ္ ေတာခုိသြားၿပီးမွ စစ္တပ္ႏွင့္ ျပန္ေပါင္းကာ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးစာမ်ားကို ေရးေနေသာ ထူးဆန္းသည့္ သတင္းစာဆရာျဖစ္ပါသည္။ အညမည သေဘာ တရားကို ေရးသူက အလံနီလူထြက္ ကိုခ်စ္လိႈင္ျဖစ္ပါ၏။
ဦးေစာဦး၊ ကိုခ်စ္လိႈင္တုိ႔ႏွင့္ မ်ားစြာ ရင္းႏွီးသူ တည္ၿမဲျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း သခင္ခ်စ္ေမာင္က “မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေစ်းက အိမ္သာေတြမွာ မိန္းမသြားရန္၊ ေယာက်္ားသြားရန္ ဆိုင္းဘုတ္ေရးေပး တဲ့ လူနဲ႔ အတူတူပါပဲကြာ” ဟု မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ေျပာင္ေ၀ဖန္တာကို ၾကားရဖူးပါသည္။ မည္သူက မည္သို႔ဆိုေစကာမူ စစ္တပ္၏ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးတပ္ဖဲြ႔တြင္ ျပင္းထန္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ ေရးစာေပမ်ားကို ေရးသားသည့္ ကြန္ျမဴနစ္လူထြက္ႏွစ္ဦးအဖို႔ စစ္အစိုးရမ်ား တက္ေနသမွ် ေျမႇာက္စားခံရသူ မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံျခား ေၾကးနန္းကိုယ္စားလွယ္လုပ္ငန္း ေထာင္ၾကရေအာင္လားဟု ၁၉၆၃ ခု၊ ဧၿပီလ ေန႔တေန႔တြင္ ဂါးဒီးယန္းဦးစိန္၀င္းက ေျပာေသာအခါ တင္ေမာင္က ရယ္ပါသည္။ “မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ သူတို႔က ပုဂၢလိက စာနယ္ဇင္းေတြကို တုိက္ေနတယ္ေလ” ဟု ေျဖေတာ့ “ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲ၊ ေဟာဒီမွာၾကည့္” ဆိုကာ ေငြစကၠဴထုပ္ တထုပ္ကို ျပသည္။ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီးေစာျမင့္ကို တိုင္ပင္ေတာ့ အရပ္သားပိုင္ သတင္းကိုယ္စားလွယ္ လုပ္ငန္းကို အစိုးရက လက္ခံမည္ဟု ေျပာၿပီး သူကပါ လွ်ိဳ႕၀ွက္အစုရွင္အျဖစ္ ပါရေစဟု ေငြေပးလုိက္သည္ကို သိရသျဖင့္ စိတ္၀င္စားမိသည္။
ဗိုလ္ေစာျမင့္က မဆလပါတီ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ျဖစ္သျဖင့္ ပုဂၢလိက စာနယ္ဇင္းမ်ားအေပၚ ထားရွိသည့္ ပါတီ၏ မူ၀ါဒတြင္ ပုဂၢလိကက႑ရွိေသးသည္ကို သိရသျဖင့္ အားတက္ၿပီး အားတက္သေရာ ႀကိဳးစားခဲ့မိသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းစာေတြ မ်ားျပားေသာ္လည္း စရိတ္စက ႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားေၾကးနန္းသတင္း လုပ္ငန္း မထြန္းကားခဲ့ပါ။ စစ္အတြင္း အဂၤလိပ္တပ္မ်ား ၀င္လာစဥ္က အဂၤလိပ္စစ္တပ္က Rangoon Liberator အမည္ႏွင့္ အဂၤလိပ္စာသတင္းစာတေစာင္ ထုတ္ခဲ့သည္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရပ္ေသာအခါတြင္ ထိုသတင္းစာကို အရပ္သားမ်ားကို ေရာင္းခ်ရာ ၀န္ႀကီးဦးတင္ထြဋ္က ၀ယ္ယူၿပီး The news time of Burma အမည္ႏွင့္ ထုတ္ပါသည္။ သတင္းစာႏွင့္အတူ ပါလာသည့္ အေမရိကန္သတင္းဌာန ေအပီကို တဆင့္သတင္းျဖန္႔ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ဗမာ့ေခတ္ဦးအုန္းခင္ႏွင့္ ရန္ကုန္သတင္းစာ ဦးေအာင္ျမင့္တို႔က ဦးစီးၿပီး Burma Press Syndicate ကို ၁၉၅၀ ခုႏွစ္က စတင္ဖဲြ႔ၿပီး ႐ိုက္တာကို ၀ယ္ၿပီး တဆင့္ သတင္းျဖန္႔ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေမရိကန္မွ UPI ႏွင့္ ျပင္သစ္မွ AFP ႏွင့္ ႐ုရွသံ႐ံုးမွ အခမဲ့ ျဖန္႔ေသာ တပ္စ္ သတင္းစဥ္ႏွင့္ တ႐ုတ္သံ႐ံုး၏ ဆင္ဟြာတို႔ ေပၚလာ ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားသတင္းျဖန္႔ေ၀ေရးမွာ အျမတ္မရေသာ္လည္း ၾသဇာႀကီးသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသတင္းစဥ္ကို တည္ေထာင္ရန္ အားထုတ္ခဲ့ပါသည္။ ဂါးဒီယန္းသတင္းစာတုိက္ အေပၚထပ္တြင္ သတင္းဌာန႐ံုးကို ေဆာက္လုပ္ၾကပါ၏။ အစုမ်ား ေရာင္းေသာအခါ သတင္းစာအားလံုးက ၀ယ္ၾကရာတြင္ မႏၱေလး လူထုဦးလွ က (၁၀၀၀)တန္ အစု (၃) စု ၀ယ္ပါ၏။
တပ္စ္သတင္းဌာနက အင္အားႀကီးစြာ အားေပးပါသည္။ ေမာ္စကိုမွ အႀကီးအကဲကိုယ္တုိင္ လာေရာက္ေဆြးေႏြး ၿပီး သတင္းဖမ္း တယ္လီပရင္တာစက္မ်ား၊ ေရဒီယိုမ်ား ေလယာဥ္ပ်ံ တစီးစာဖိုးေပးၿပီး အခမဲ့ ငွားရမ္းသည္။
သတင္းဌာနဖြင့္ေတာ့မည္ဟု ေၾကညာေသာအခါ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးက “ရပ္လုိက္ၾကပါဗ်ိဳ႕” ဟု ဖုန္းဆက္ ပါသည္။ သတင္းလုပ္ငန္းကို ပုဂၢလိကအဖဲြ႔ကို လုပ္ပုိင္ခြင့္ ေပးရမည္လားဟု ဗုိလ္ေန၀င္းက ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ကို ဆူသည္ဟု သိရပါ၏။
သတင္းစဥ္ေထာင္ရန္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၀န္ႀကီးက ေနာက္ထပ္မေျပာေတာ့ပါ။ သူထည့္ထားေသာ ေငြ (၅၀၀၀) ကို ျပန္မေတာင္းေတာ့ပါ။ တင္ေမာင္လည္း ေငြ (၅၀၀၀) ဆံုးပါ၏။ တရား၀င္ အစု၀ယ္သျဖင့္ အခြန္ေတာ္မွ ေလွ်ာ့ခြင့္ရေစကာမူ ခိုး၀င္ၿပီး အစု၀ယ္သူ ၀န္ႀကီးမွာ သနားစရာေကာင္းလွပါသည္။ ျပည္သူပိုင္ ႏုိင္ငံျခားသတင္းျဖန္႔ခ်ီေရး လုပ္ငန္းအျဖစ္ ျမန္မာ့သတင္းစဥ္ကို ၁၉၆၃ ခု၊ ဇူလိုင္လ (၂၆) ရက္ေန႔မွာ တည္ေထာင္ပါသည္။ ႀကီးကဲသူ စစ္ဗိုလ္က ဤလုပ္ငန္းကို သိၾကေသာ တင္ေမာင္ႏွင့္ ဦးစိန္၀င္းတို႔အား တိုင္ပင္ မႈမျပဳသျဖင့္ မူပိုင္ခြင့္အဆမ်ားစြာ ပိုမိုေပးရပါသည္။ ပုဂၢလိက တည္ေထာင္ပါက တလ (၁၀၀) ခန္႔ ကုန္က်မည့္ လုပ္ငန္းကို တလ (၈၀၀) ခန္႔ အဆမ်ားစြာ ေပးရပါ၏။ ။

Tuesday, January 6, 2009

(၂၁) သတင္းစာဆရာမ်ားကို ဖမ္းၿပီ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ေက်ာင္းသားမ်ားကို အစုလုိက္ အၿပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္လုိက္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတခုလံုး တုန္လႈန္သြားၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ အႏၱရာယ္ သတိျပဳမိလာၾကသည္။ အာဏာမသိမ္းမီက အစုိးရပါတီျဖစ္သည့္ ျပည္ေထာင္စုပါတီႏွင့္ တကြ ႏုိင္ငံေရးအဖဲြ႔အားလံုးတို႔ ႏႈတ္ပိတ္သြားၾကရေတာ့သည္။
သတင္းစာမ်ားကလည္း သတိႀကီးစြာထားၿပီး ေရးသားၾကခုိက္တြင္ အစိုးရဌာနမ်ား၌ အထူးအရာရွိမ်ားအျဖစ္ ေနရာယူလာၾကေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္လည္းေကာင္း၊ နယ္တို႔တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ၾကေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္ လည္းေကာင္း ထိပ္တိုက္ေတြ႔ၾကေလေတာ့သည္။ ေဗြေဆာ္ဦး ခံၾကရသူမ်ားမွာ ျပည္ၿမိဳ႕မွ သတင္းေထာက္ ငါးဦးျဖစ္ၾကသည္။ ရန္ကုန္သတင္းစာမ်ားတြင္ ထိုေန႔ေဖာ္ျပေသာ ျပည္ၿမိဳ႕သတင္းတပုဒ္ကို မေက်နပ္ဟု ဆိုကာ ျပည္ၿမိဳ႕ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ စစ္ဗိုလ္က ထိုသတင္းကို မည္သူက ေပးသနည္းဟု ေမးသည္ကို စာနယ္ဇင္းတို႔ က်င့္၀တ္အရ ေဖာ္မေျပာၾကေသာေၾကာင့္ ဖမ္းလိုက္ေလသည္။ သတင္းစာဆရာအသင္း ဥကၠဌ ဦးစိန္၀င္းႏွင့္ ဒု-ဥကၠဌ ျဖစ္ေသာ တင္ေမာင္တို႔သည္ မုိင္ (၁၅၀) ခရီးကို ကားေမာင္းသြားၾကသည္။ ဖမ္းဆီးသူ စစ္ဗိုလ္ကို ေတြ႔ဆံုၿပီး စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္ကို ႐ြတ္ဆိုၿပီး လႊတ္ေပးပါဟု ေတာင္းပန္ၾကရသည္။ မရပါ၊ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ရသည္။ နည္းမွန္လမ္းမွန္ႏ်င့္ အေရးဆို၍ မရေလသျဖင့္ ဦးစိန္၀င္းက ရန္ကုန္တြင္ ရွိေသာ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ား၏ အိမ္မ်ားသို႔ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ တက္ၿပီး နားလည္မႈယူေလမွ၊ အထက္က ဖိအားေပးေလေတာ့မွ ခမ်ာမ်ားကို လႊတ္ေပးသည္။
သတင္းေပးသူအမည္ကို သိလုိေသာေၾကာင့္ သတင္းေထာက္မ်ားကို ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးသည္မွာ နည္းလမ္း မမွန္ပါဟု သတင္းစာဆရာအသင္းက အစိုးရကို ပန္ၾကားလႊာ တင္ၾကသည္။ အေၾကာင္းမျပန္ဘဲ ေနခဲ့ရာမွ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၀န္ႀကီးမ်ား ႐ံုးစိုက္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္မွ သတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို ဖမ္းဆီးၿပီး သတင္းေပးသူကို ထုတ္ေျပာရမည္ကို စစ္ေဆးသည္ကို ခံၾကရေလေတာ့သည္။
အမႈမွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အဆင့္ေလးတြင္ ရွိသူ ေလတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တီကလစ္က ဆိုရွယ္လစ္ စီးပြားေရးစနစ္ ဆိုသည္ကို မယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ ေခတၱခဏသာ ဗိုလ္ေန၀င္းက ေပးေသာ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရး၀န္ႀကီး တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ၿပီး ၁၉၆၄ ခုႏွစ္တြင္ ရာထူးမွ ႏုတ္ထြက္လိုက္သည္။ ယင္းသတင္းကို အုိးေ၀သတင္းစာႏွင့္ မုိးႀကိဳးသတင္းစာတို႔က ေဖာ္ျပၾကသည္။ သတင္းမွန္ျဖစ္ေစကာမူ ထိုသတင္းကို ေပးသူသည္ မည္သူျဖစ္သည္ဟု သိလိုသည္ဆိုကာ မုိးႀကိဳးအယ္ဒီတာ ဗမာ့ေခတ္ဦးအုန္းခင္၊ သတင္းေထာက္ ကိုခင္ေမာင္ကေလးႏွင့္ အိုးေ၀အယ္ဒီတာ ဦးညိဳျမတို႔ကို ဖမ္းဆီးသည္။ သူတို႔အား စစ္စံုေထာက္တို႔က ဖမ္းဆီးၿပီး အက်ဥ္းေထာင္သို႔ မပို႔ဘဲ စစ္စံုေထာက္မ်ားက ၫႇဥ္းဆဲစစ္ေမးေသာ စခန္းတြင္ စစ္ေဆးသည္။ ေရွးအစဥ္အဆက္က သတင္းစာဆရာမ်ားကို ဖမ္းလွ်င္ ရဲတို႔က ဖမ္းၿပီး အရပ္သား ေထာင္သို႔ ပို႔ကာ တရား႐ံုးသို႔ တင္ေလ့ရွိသည္။ သူတို႔သံုးဦးကို ႐ံုးသို႔မတင္ဘဲ တလေက်ာ္ စစ္ေဆးၿပီးမွ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
`သတင္းစာမ်ား လြတ္လပ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္သိၾကပါ´ ဟု ျပန္ၾကားေရး ၀န္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီး စိုးျမင့္က ျပန္ၾကားေရးဌာနက ဦးစီးက်င္းပေသာ နယ္သတင္းေထာက္မ်ား ညာဏ္သစ္ေလာင္း သင္တန္းမွာ မိန္႔ခြန္းေပးသည္။ သင္တန္းဆရာ ပညာရွင္မ်ားက လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္ကို အေလးထားၿပီး သင္ၾကားၾက ေသာေၾကာင့္ အစိုးရႏွင့္ ဆရာမ်ား မူ၀ါဒ မတူၾကသျဖင့္ သင္တန္းသားမ်ား မ်က္စိလည္ၾကရေလသည္။
နယ္သတင္းေထာက္ (၆၀၀) ခန္႔ကို သင္တန္းေပးၿပီးေနာက္ သတင္းေထာက္မ်ားကို ခ်ဳပ္ကိုင္ေသာ သတင္းေထာက္မွတ္ပံုတင္ လက္မွတ္မ်ားကို ျပန္ၾကားေရးဌာနမွ ထုတ္ေပးေသာ လက္မွတ္ကိုသာ တရား၀င္ အသံုးျပဳၾကရမည္ဟု အမိန္႔ထြက္လာသည္။ ေတာ္လွန္ေရး အစိုးရတက္လာခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး အစုိးရ မွန္သမွ်ကို စစ္သားမ်ားက ေစာင့္ေစကာမူ သတင္းေထာက္မ်ားက မိမိတို႔ လုပ္ကိုင္ေသာ သတင္းစာတိုက္မွ ထုတ္ေပးေသာ လက္မွတ္မ်ားႏွင့္ သတင္းျဖစ္ပြားရာ ေဒသမ်ား၊ အစုိးရ႐ံုးမ်ားတြင္ ၀င္ထြက္သြားလာႏို္င္ ေသာေၾကာင့္ ျပန္ၾကားေရးဌာန၏ လက္မွတ္ကို ေလွ်ာက္ထားရယူေလ့မရွိၾကေပ။ အမိန္႔သစ္အရ သတင္းစာ တုိက္မ်ားက ထုတ္ေပးေသာ လက္မွတ္မ်ား တရားမ၀င္ျဖစ္ရသျဖင့္ အမိန္႔အတုိင္း လက္မွတ္သစ္မ်ား ေလွ်ာက္ထားရေလသည္။
တစတစ အေသးအဖဲြ တင္းၾကပ္မႈကေလးမ်ားက စလာၿပီး ႀကီးမားေသာ ေႏွာင္ႀကိဳးႀကီးမ်ားက တည္းလာ ေလေတာ့သည္။ ပံုႏွိပ္တိုက္ဥပေဒမ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစား ရွိေနသည္ကို ရွင္းလင္းေသာ ဥပေဒတမ်ိဳးတည္း ျပဳစုေပးပါဟု အစိုးရ အစဥ္အဆက္တို႔ထံ သတင္းစာမ်ားက ေတာင္းဆိုခဲ့သည္ကို ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရက လိုက္ေလ်ာလိုက္သည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ပံုႏွိပ္တုိက္မ်ား မွတ္ပံုတင္ဥပေဒကို အတည္ျပဳထုတ္ျပန္သည္။ ဥပေဒ တခုတည္းကို လိုက္နာရမည္ျဖစ္သျဖင့္ အသြင္သဏၭာန္က သတင္းစာတို႔၏ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အႏွစ္သာရမွာ အလြန္အမင္း ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထား၏။
ဥပေဒအေဟာင္းအရ ပံုုႏွိပ္တိုက္ရွင္ တဦးအဖို႔ ခ႐ိုင္ရာဇ၀တ္တရားသူႀကီးတဦးထံ သြားေရာက္၍ ပံုႏွိပ္တုိက္ တည္ေထာင္လုပ္ကိုင္ပါမည္ဟု ေၾကညာၿပီး မွတ္ပံုတင္လွ်င္ မွတ္ပံုတင္လုပ္ငန္းကို အစဥ္တဆက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည္။ ဥပေဒသစ္အရမူ ပံုႏွိပ္သူတဦးအဖို႔ တႏွစ္တႀကိမ္ မွတ္ပံုတင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အဓိပၸာယ္ မွာ ပံုႏွိပ္ခြင့္လိုင္စင္၏ သက္တမ္းကို တႏွစ္သာေပးထားသည္။ တႏွစ္အတြင္း သူတို႔မႀကိဳက္လွ်င္ ပံုႏွိပ္လုပ္ ငန္းရွင္အဖို႔ ေနာက္ထပ္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ မရွိေတာ့ေပ။ သတင္းစာဆရာတို႔အား `မင္းတို႔အသက္ တို႔လက္ထဲမွာ ေဟ့၊ မင္းတို႔သက္တမ္းဟာ (၁၂) လသာ ရွိတယ္´ ဟု စစ္ဗိုလ္မ်ားက ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည့္ ဥပေဒျဖစ္သည္။ မေရရာေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ သက္တမ္း တႏွစ္သာရွိေသာ မိမိဘ၀ကို စဥ္းစားမိတုိင္း စာမေရးရဲၾကေတာ့ပါေပ။
`တယ္ၾကမ္းတဲ့ ဥပေဒပါလား´ ဟု ညည္းညဴခဲ့ၾကေသာ ထိုဥပေဒကို ၁၉၈၉ ခု၊ န၀တ စစ္အစိုးရေခတ္မွာ ထပ္ၿပီးေနာက္ ၀က္အူတင္းသည့္ ျပင္ဆင္ခ်က္ကို ျပဳျပန္ေသးသည္။ ဥပေဒအရ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ေသာ ပံုႏွိပ္တိုက္ရွင္မ်ားကို ခ်မွတ္သည့္ ဒဏ္ေငြကို တိုးျမႇင့္သည္။ `ေအးေလ… မျပင္လို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က အစိုးရက အင္တုိက္အားတုိက္ အစြမ္းကုန္ခ်မွတ္တဲ့ ဒဏ္ေငြအတိုင္းအတာက န၀တေခတ္မွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္ေနလြန္းေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ တလိပ္ဖိုးသာ ရွိေနတာကိုး´ ဟု ေလွာင္ၾကသည္။
၁၉၆၂ ခု၊ ပံုႏွိပ္တုိက္ ဥပေဒႀကီးအလုိအရ ပံုႏွိပ္တုိက္မ်ားကို တင္းၾကပ္စြာ ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ပံုႏွိပ္တုိက္မ်ား မွတ္ပံုတင္႐ံုးႏွင့္ စာေပစီစစ္ေရး႐ံုးတို႔ကို ဖဲြ႔စည္းတည္ေထာင္သည္။ အစဥ္အဆက္ စာနယ္ဇင္းေရးရာမ်ားကို ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးက ကြပ္ကဲခဲ့ေသာမူကို ျပင္သည္။ စာေပကိစၥသည္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ လံုၿခံဳေရး ကိစၥျဖစ္သည္။ အေရးယူရန္ ဖမ္းဆီးရန္ ရွိလွ်င္လည္း ရဲတို႔က ေဆာင္႐ြက္ရမည္ ျဖစ္သည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး စာနယ္ဇင္းေလာကကို ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးက အုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္။
ေစာေစာပိုင္းက စာေပစိစစ္ေရး႐ံုးက ပံုႏွိပ္ၿပီးသမွ် စာအုပ္မ်ားကိုသာ စိစစ္သည္။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ပံုမႏွိပ္မီ စာမူမ်ားကို တင္ႀကိဳစိစစ္သည္။ မိတၱဴေလးခု တင္ၾကရသည္။ သူတို႔မႀကိဳက္ေသာ စာသားမွန္သမွ်ကို ျဖတ္ေတာက္သည္။ စာသားမ်ားသာမက မ်က္ႏွာဖံုး ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ႐ုပ္ေျပာင္မ်ားကိုပါ ဆင္ဆာ လုပ္ေတာ့သည္။ ၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ျပဇာတ္၊ ဘာသာေရး၊ သမုိင္း … စေသာ စာေပမ်ားသာမက ဆပ္ျပာခ်က္နည္း စာအုပ္ကိုပါ သူတို႔က တင္းၾကပ္စြာ ဆင္ဆာလုပ္ၾကသည္။
မည္သို႔ေသာ စာမ်ားကို မည္ႏွယ္ စိစစ္ျဖတ္ေတာက္သနည္းဟူမူ ဥပမာ… `၀တၳဳတခုတြင္ ကားဆိပ္တခု၌ ႏွစ္လိုဖြယ္လွပေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္တဦးကို စစ္ဗိုလ္ကေလးတေယာက္က ျမင္ေတြ႔ရာမွ ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိရွာသည္´ ဟု စာေရးဆရာတဦးက စာဖဲြ႔သည္ကို ျဖတ္ေတာက္သည္။ ဆင္ဆာအရာရွိက အေၾကာင္းျပ သည္မွာ `တပ္မေတာ္အရာရွိ စစ္ဗိုလ္တို႔သည္ မိန္းမတဦးကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ႀကိဳက္ေလ့မရွိ၊ `သာမိကာ၊ အ သာမိကာ´၊ လြတ္လပ္သူ ဟုတ္၏၊ မဟုတ္၏ သိရွိမွသာ ခ်စ္ေမတၱာမိုး၊ ႐ြာၿဖိဳးေလ့ရွိတယ္´ ဟူ၏။
တခါတရံတြင္ ထိုကဲ့သို႔ အေသးစိတ္စစ္ေဆးသည့္ၾကားက သူတို႔မႀကိဳက္ေသာ စာပိုဒ္ကို သူတို႔ မျမင္လိုက္ သျဖင့္ လြတ္သြားကာ ထိုစာပိုဒ္ ပါလာပါက ပံုႏွိပ္ၿပီး စာအုပ္မွ စာမ်က္ႏွာကို ဆဲြၿဖဲေပးရသည္။ မင္ႏွင့္ သို႔မဟုတ္ ေငြမင္သုတ္ေပးရသည္လည္း ရွိသည္။
သတင္းစာမ်ားအဖို႔ အခ်ိန္မီ ပံုႏွိပ္ရသျဖင့္ စိစစ္ျခင္းမွာ ကင္းလြတ္ခြင့္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ပိုမို၍ စိတ္ညစ္ရသည္။ သူတို႔ မေက်နပ္ေသာ သတင္းမ်ား၊ စာပိုဒ္မ်ား ပံုႏွိပ္မိပါက ေနာက္တေန႔တြင္ အယ္ဒီတာ မ်ားကို ဆင့္ေခၚ ႀကိမ္းေမာင္းေတာ့သည္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ား အုပ္စိုးေသာ ေခတ္က မိမိတို႔ ေရးသမွ် စာမူေတြကို ဆင္ဆာ႐ံုးတင္ၿပီး ခြင့္ျပဳေလသမွ် ပံုႏွိပ္ရသည္က သက္သာသည္။ ေဘးကင္းသည္။
ယခုမူ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္းလိုလို ျပန္ၾကားေရးမွ စစ္ဗိုလ္ကေလးမ်ားက သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ားကို သူတုိ႔၏ ႐ံုးသို႔ ဆင့္ေခၚၿပီး `လူႀကီးမင္းတို႔ ေရးတာ ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ေပါက္ေနတယ္။ ဘယ္နည္းေသြဖည္ေနတယ္´ ဟု ေဆြးေႏြးေ၀ဖန္သျဖင့္ စိတ္ညစ္ၾကရသည္။ အခ်ိဳ႕စစ္ဗိုလ္က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာသည္။ တခ်ိဳ႕ကမူ မ်ားစြာ ႐ိုင္းပ်သည္။ ယဥ္ယဥ္ေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ ႐ိုင္း႐ုိင္းေျပာသည္ျဖစ္ေစ အႏွစ္သာရမွာ ၿခိမ္းေျခာက္ၾက သည္သာ ျဖစ္၏။
တင္ေမာင္အပါအ၀င္ အယ္ဒီတာႀကီးမ်ားအဖို႔ `ေခတၱခဏ ေဆြးေႏြးပါရေစ´ ဟု ဖိတ္ၾကားခ်က္ကို ရေလတုိင္း စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ၾကရသည္။ သူတို႔၏ ေကာက္ခ်က္မ်ား မမွန္ကန္သည့္ အေၾကာင္း ျပန္လည္ ေျဖရွင္းသည္ကို နားလည္ႏုိင္သည့္ ပညာအရည္အခ်င္း မရွိေလသျဖင့္ ပိုမိုဆိုးသည္။
ယင္းကဲ့သို႔ ဖိႏွိပ္ေနသည့္ အၾကားတြင္ ပံုႏွိပ္သူမ်ား ေဖာင္းပြလာသည္။ ေတာ္လွန္ေရး အစိုးရေခတ္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရွားပါးေလေသာေၾကာင့္ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးလုပ္ငန္းကို ၀င္ေရာက္လာ သူ မ်ားျပားလာသည္။ ယခင္က ဤလုပ္ငန္းတြင္ လုပ္ကိုင္သူ (၄၀၀) ခန္႔သာ ရွိခဲ့သည္။ စစ္ဗိုလ္မ်ားႏွင့္ အဆက္ရွိသူမ်ားက ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းမ်ား ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္ၾကသျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရး စစ္အစိုးရေခတ္တြင္ ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းရွင္ (၁၂၇၄) ဦး၊ ထုတ္ေ၀သူ (၆၆၅၆) ဦး အထိ ပြားမ်ားလာသည္။ ။

Thursday, January 1, 2009

Frankfurt-Hahn Airport



Frankfurt-Hahn Airport သည္ ေလယာဥ္ကြင္းနာမည္တြင္ Frankfurt ဟု ပါေနေသာ္လည္း ဖရန္႔ဖု(တ္) ၿမိဳ႕၏ အေနာက္ဖက္ ကီလိုမီတာ ၁၂၀ (၇၅ မုိင္) အကြာတြင္ တည္ရွိေနပါသည္။ စစ္ေအးတုိက္ပဲြကာလမ်ား အတြင္း ေနတိုးအဖဲြ႔၀င္ အေမရိကန္၏ စစ္ေလယာဥ္အေျခစိုက္စခန္းျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၁၉၉၃ ခုေနာက္ပုိင္း အရပ္ဖက္ေလယာဥ္မ်ား အသံုးခ်ခြင့္ရခဲ့သည္။ အကယ္၍ သင့္အေနျဖင့္ ဥေရာပ၏ Budget Airline ျဖစ္သည့္ Ryanair ျဖင့္ ဖရန္႔ဖု(တ္) သို႔လာမည္ ဆိုပါက ထိုေလဆိပ္သို႔ေရာက္ရွိမည္ ျဖစ္ၿပီး ထိုေလဆိပ္မွ တဆင့္ ဖရန္႔ဖု(တ္) ၊ ကိုလံုး အစရွိေသာ ၿမိဳ့ႀကီးမ်ားသို႔ ပံုမွန္ေျပးဆဲြေနေသာ ဘတ္စကားမ်ားျဖင့္ ေရာက္ရွိႏိုင္လိမ့္မည္။ ထိုေလဆိပ္သို႔ သြားသည့္ မီးရထားလမ္း မရွိပါ။
ဖရန္႔ဖု(တ္) ၿမိဳ့ မီးရထားဘူတာ႐ံုႀကီး (ဂ်ာမန္အေခၚ Frankfurt Haupbahnhof) ၏ ေဘးတြင္ရွိေသာ Mannheimer Str. လမ္းေပၚတြင္ Hahn ေလဆိပ္သို႔ သြားသည့္ ကားဂိတ္ရွိပါသည္။ ထိုဂိတ္မွေန၍ ဘတ္စကားစီးလွ်င္ ၂ နာရီခန္႔ၾကာၿပီး ကားခမွာ လူတဦးလွ်င္ ၁၂ ယူ႐ို ႏွင့္ အသြားအျပန္ လက္မွတ္ျဖတ္လွ်င္ ၁၈ ယူ႐ိုေပးရပါသည္။ တနာရီလွ်င္ တစီးပံုမွန္ေျပးဆဲြေပးေနေသာ ထိုဘတ္စကားလက္မွတ္ကို အြန္လိုင္းမွ ၀ယ္၍မရ ခရီးသည္ကုိုယ္တုိင္ ယာဥ္ေမာင္းထံမွ ၀ယ္ရပါသည္။ Hahn ေလယာဥ္ကြင္းမွာေတာ့ ဘတ္စကားလိုင္း၏ လက္မွတ္႐ံုရွိပါသည္။
Ryanair ကို က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ မစီးဘူးေသးေသာ္လည္း စီးဘူးသူမ်ားအဆိုအရ SAS, Lufthansa အစရွိေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားႏွင့္ စာလွ်င္ ေစ်းသက္သာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ SAS, Lufthansa အစရွိေသာ ေလယာဥ္မ်ားသည္ ဖရန္႔ဖု(တ္) အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလယာဥ္ကြင္းသို႔ ဆင္းသက္ၿပီး ဖရန္႔ဖု(တ္) ေလယာဥ္ ကြင္းသည္ ဖရန္႔ဖု(တ္) ၿမိဳ႕မွ ဆယ္မိနစ္ခန္႔သာ ရထားစီးရၿပီး လက္မွတ္ခမွာ ၿမိဳ႕ထဲမွ စီးလွ်င္ တေခါက္စာ အတြက္ 3.7 EUR က်သင့္ ပါသည္။
ဥေရာပတခြင္ ေစ်းသက္သက္သာသာျဖင့္ ခရီးသြားလိုပါက Ryanair လက္မွတ္မ်ားကို www.ryanair.com တြင္ ႀကိဳတင္၀ယ္ယူႏုိင္သည္။ Ryanair ျဖင့္ ခရီးသြားလွ်င္ ခရီးစထြက္မည့္ ေနရာႏွင့္ ဆိုက္ေရာက္မည့္ ေနရာတို႔၏ ေလယာဥ္ကြင္းမ်ားကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ရန္လိုပါမည္။ ဥပမာ ေနာ္ေ၀းႏိုင္ငံမွ Ryanair ကို စီးမည္ ဆိုပါက ေအာ္စလိုၿမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ ၁၁၀ ကီလိုမီတာအကြာရွိ Torp ေလဆိပ္သို႔ သြားရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုေလဆိပ္သို႔ သြားရမည့္ အခ်ိန္၊ ကားခ စသည္မ်ားကိုလည္း သိထားရန္လိုပါလိမ့္မည္။
လူအမ်ားအားလပ္ရက္ ရာသီမ်ားတြင္ ခရီးသြားမ်ားျပားသည့္အေလ်ာက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသည့္တုိင္ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈမ်ားလည္း ရွိႏုိင္ပါေၾကာင္း … ။ ။