အေဖလည္းဒီစာ၊ သားလည္းဒီစာ

၂၀၀၄ ခုႏွစ္ မေလးရွားႏုိင္ငံ ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႕ရွိ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုး UNHCR မွာ ဒုကၡသည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳခံရေတာ့ အျပာေရာင္စာရြက္တရြက္ကို ႐ံုးက ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီစာရြက္ ထုတ္ေပးတဲ့ေန႔မွာ ယူအမ္မွအမ်ိဳးသမီးအရာရွိ ေျပာလိုက္တာက “မင္းဟာ ဒုကၡသည္ တဦးမို႔ ဒီ႐ံုးရဲ့ အကာအကြယ္နဲ႔ အေစာင့္ေရွာက္ကို ခံယူခြင့္ရွိတယ္၊ ရဲအဖမ္းခံရရင္၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ ရင္ တို႔ကို အေၾကာင္းၾကားပါ၊ ၿပီးေတာ့ မင္းကို တတိယႏိုင္ငံတခုမွာ အေျခခ်ေနထုိင္ခြင့္အတြက္ လည္း စီစဥ္ေပးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ႏိုင္ငံကို ဘယ္ေတာ့သြားရမလဲ ဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာ မေျပာႏုိင္ေသး ဘူး” တဲ့။
ယူအမ္က ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ လက္မွတ္ဟာ မေလးရွားလို ႏုိင္ငံထက္ ပိုၿပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ ႏုိင္ငံတခုကို ေရာက္ႏုိင္တဲ့ လက္မွတ္တေစာင္ပဲ ဆိုတာ က်ေနာ္သိတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္က မိသားစုကို ျပည္ပေခၚထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးႀကီးက ေျမာက္ဥကၠလာပမွာရွိတဲ့ ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္ဆိုလား တက္ေနတယ္။ သမီးငယ္က ကိုးတန္းနဲ႔ သားငယ္က ေလးတန္း တက္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္ မိသားစုက မြန္ျပည္နယ္မွာ ေနၾကတာပါ။ သူတို႔နဲ႔ ဆံုဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္တဲ့ေနရာကေတာ့ ျမ၀တီနယ္စပ္က မဲေဆာက္ဖက္ျခမ္း တံတားထိပ္မွာပါပဲ။
က်ေနာ္လည္း ကြာလာလမ္ပူကေန မဲေဆာက္ဆင္းဖို႔ လုိအပ္တာေတြ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးစုေဆာင္းရတာပါ။ က်ေနာ့္ဇနီးက ျပည္တြင္းကေန ေငြနဲနဲပါးပါး ျပန္လႊဲ ေပးသလို၊ မေလးရွားမွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၾသစေတလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီမွာ ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း ေငြပို႔ေပးၾကပါတယ္။
က်ေနာ့္ ခရီးစဥ္က ကြာလာလမ္ပူကေန ထုိင္းနယ္စပ္ကို ျဖတ္၊ အဲဒီကေန ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္။ ၿပီးေတာ့ မဲေဆာက္ကို ညကားစီးမယ္ေပါ့။ မဲေဆာက္ေရာက္ေတာ့ ကားဂိတ္မွာ က်ေနာ့္ကို လာႀကိဳသူက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ဘိုေက်ာက္ (ကိုမိုးေက်ာ္ဦး) ပါ။ မဲေဆာက္မွာ က်ေနာ္ တည္းခဲ့တာက ကိုလြမ္းဏီတို႔အိမ္မွာပါပဲ။ မဲေဆာက္ေရာက္တဲ့ မနက္ ကားဂိတ္မွာ ေစာေစာစီးစီး ရဲက ေရာက္ေနပါၿပီ။ မဲေဆာက္မွာ ရဲေတြက ျမန္မာပဲ လိုက္ရွာေနၾကပါတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက ရဲေတြ လည္း မဲေဆာက္ကို ေျပာင္းခြင့္ရဖို႔ အထက္ကို လာဘ္ေငြေတြ ေပးခဲ့ရတာပဲတဲ့။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔လည္း ျပန္ရွာႏုိင္မွ တန္ကာၾကမယ္ေလ။ အဲဒီ မနက္မွာေတာ့ ဘုိေက်ာက္နဲ႔ က်ေနာ္ ရဲေမးတာ မခံခဲ့ရပါဘူး။
က်ေနာ့္ မိသားစုက လမ္းမွာ ေရႀကီးေနလို႔ဆိုၿပီး ျမ၀တီကို ခ်ိန္းထားတာထက္ တရက္ေနာက္က် ၿပီး ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔ ျမ၀တီမွာ တညအိပ္၊ ေနာက္ေန႔မနက္ တံတားကူးလက္မွတ္လုပ္ၿပီး ထုိင္းဖက္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဆံုၾကၿပီေပါ့။ ကိုလြမ္းဏီတို႔ အိမ္မွာ တည္းရင္း သူတို႔ကို ဘန္ေကာက္ေခၚဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ အဓိက စီစဥ္ေပးသူကေတာ့ မေအးေအးမာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မဲေဆာက္ေရာက္တံုး ေအေအပီပီ႐ံုး၊ NLD (LA)၊ မိုးႀကိဳးသတင္းစာ စတဲ့ ျမန္မာအဖဲြ႔အစည္းေတြကို လိုက္လည္ရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ မိသားစု တတိယႏိုင္ငံ သြားတဲ့ အခါ စကင္ဒီေနးဗီးယား ႏုိင္ငံေတြဖက္ေရာက္ရင္ေတာ့ သူတို႔စာကို ေအဘီစီဒီကေန ျပန္သင္ရတာမို႔ “ဖေအလည္းဒီစာ၊ သားလည္းဒီစာ” ျဖစ္လိမ့္လို႔ မဲေဆာက္က အဖဲြ႔ေတြက တင္ႀကိဳေဟာကိန္းထုတ္ပါတယ္။ မဲေဆာက္က လူေတြက တတိယႏုိင္ငံ ေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနၾကၿပီေလ။
က်ေနာ့္ မိသားစုဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျပည္ပေျမနင္းရတာမို႔ အစစအရာရာ က်ေနာ္က ဦးေဆာင္ရ ပါတယ္။ ထုိင္းစကားကို သူတို႔ နားမလည္သလို မေလးရွားေရာက္ေတာ့လည္း မေလးေတြဘာေျပာ ေနလဲ သူတို႔ မသိပါဘူး။ ယူအမ္က အင္တာဗ်ဴးေတြ ဒိန္းမတ္မစ္ရွင္က အင္တာဗ်ဴးေတြမွာလည္း သူတို႔က ငုတ္တုတ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ကပဲ ဦးေဆာင္ခဲ့ရတာပါ။
အဲ… ဒိန္းမတ္ေရာက္လို႔ ဒိန္းမတ္စာစသင္ၾကေတာ့ မဲေဆာက္က ေျပာလိုက္သလို ပါပဲ။ သူတို႔လည္း a for apple နဲ႔ က်ေနာ္လည္း a for apple ကေန စသင္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေတာ့ မတူပါဘူး။ က်ေနာ္ရယ္၊ ဇနီးရယ္ နဲ႔ သမီးႀကီးရယ္က လူႀကီးေတြတက္ရတဲ့ ဒိန္းမတ္စကားသင္ေက်ာင္းကို သြားရၿပီး အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္နားက အထက္တန္းေက်ာင္းကိုပါ။ သမီးႀကီးက ဒိန္းမတ္ စကားသင္တဲ့ေက်ာင္းကို တႏွစ္ခဲြနဲ႔ ၿပီးသြားသလို အငယ္ေလးေတြကလည္း စာသင္ေက်ာင္းမွာ ဒီက ကေလးေတြနဲ႔ အတူတူ ေဆာ့ကစားရင္း အေပါင္းအသင္း လုပ္ရင္း သင္သြားၾကတာမို႔ က်ေနာ္တို႔ထက္ ကို ဒိန္းမတ္လို အမ်ားႀကီး တတ္လို႔ ေနပါၿပီ။
အခုေတာ့ ဒီေရာက္တာလည္း သံုးႏွစ္ခဲြရွိသြားၿပီဆိုေတာ့ ဒိန္းမတ္ေတြ နဲ႔ ဆက္ဆံရမယ့္ ကိစၥေတြ ဆုိရင္ သူတို႔ပဲ ေကာင္းေကာင္း နားလည္တာမို႔ သူတို႔ကိုပဲ …
“ ဟဲ့.. တို႔ကို ကူညီေနတဲ့ Birte ဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္စမ္း”
“ဟဲ့.. ဟိုမွာဒိန္းမတ္တေယာက္၊ အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔တူတယ္၊ ဘာေတြလာေမးေနလဲ မသိဘူး၊ စကားသြားေျပာလိုက္စမ္း”
“ဒီမွာ ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးက စာလာတာ ဘာေရးထားမွန္းမသိဘူး၊ လာဖတ္ၾကည့္စမ္း”
စသည္ျဖင့္ ခုိုင္းရပါတယ္။
အဲလိုေတြ ျဖစ္လာတယ္ဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔ေတြက ဦးေဆာင္ေနၿပီး က်ေနာ္က ေနာက္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။
အဲဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္က အဖြ႔ဲေတြနဲ႔ ခုေန ျပန္ဆံုရင္ “ဖေအလည္းဒီစာ၊ သားလည္းဒီစာ” ဆိုတာ ေက်ာင္းတက္ခါစမွာပဲ စာတူၿပီး ႏွစ္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သားေတြ သမီးေတြက မိဘေတြထက္ ပိုတတ္၊ ပိုနားလည္လာတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ခ်င္ပါေသးတယ္ ခင္ဗ်ာ ။ ။

ဓါတ္ပံု (အေပၚ) ဒိန္းမတ္စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဆရာမတဦး

(၁၃) သတင္းစာအသစ္တခု တည္ေထာင္ျခင္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

ေၾကးမံုသတင္းစာ စတင္ထုတ္ေ၀ေသာ ၁၉၅၇ ခု၊ ဧၿပီလ (၁၆) ရက္ေန႔သည္ ကမၻာႀကီး အဖို႔ပါ ထူးျခားေသာ ေန႔တေန႔ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါလွ်င္ ကားလြန္းသည္၊ ႂကြားလြန္းသည္ဟု အျပစ္မတင္ႏိုင္ ပါေပ။ သဒၵါစာေပ ဖဲြ႔စည္းမႈစည္းကမ္းအရလည္း ေဒါသမသင့္ေပ။ ထိုေန႔က ျမန္မာႏွစ္ဆန္း (၁) ရက္ ေန႔ ျဖစ္၏။ ေၾကးမံုႏွင့္အတူ ဖြားဘက္ေတာ္မ်ားအျဖစ္ အေထာက္ေတာ္သတင္းစာႏွင့္ ျပည္ေတာ္စိုး သတင္းစာတုိ႔ပါ သတင္းစာ (၃) ေစာင္ ၿပိဳင္တူ ထြက္လာခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္မက ကမၻာမွာပင္ သတင္းစာအသစ္တေစာင္ စတင္ထုတ္ေ၀သည့္ေန႔ ဟူ၍ မ်ားမ်ားမရွိခဲ့ေပ။ ယခုကဲ့သို႔ သတင္းစာ အသစ္ (၃) ေစာင္ တၿပိဳင္တည္းထြက္ေသာေန႔ဟူ၍ ကမၻာတြင္ မရွိေသးေပ။ ေနာက္ေနာင္ကာလမ်ား တြင္လည္း ရွိရန္မလြယ္ပါေပ။
အေမရိကန္ႏွင့္ ႐ုရွအုပ္စု စစ္ေအးႀကီးေၾကာင့္ ျမန္မာစာနယ္ဇင္းေလာကႀကီး ယိုယြင္းသြားသည္ကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ ႀကံဳေတြ႔ရသျဖင့္ ေၾကးမံုကို ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာသတင္းစာမ်ားမွာ အေမရိကန္ ၾသဇာခံ လက်္ာသတင္းစာမ်ားႏွင့္ ႐ုရွသစၥာခံ လက္၀ဲသတင္းစာမ်ား ဟူ၍ (၂) မ်ိဳးသာရွိေနသည္။ လက္၀ဲသတင္းစာမ်ားက အေမရိကန္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရစာလံုးကို အသံုးျပဳတုိင္း “အေမရိကန္ နယ္ခ်ဲ႕သမား” ဟု ဂုဏ္ထူး၀ိေသသန တပ္ဆင္ေရးသားေလ့ ရွိသည္။ လက်္ာသတင္းစာမ်ားကလည္း လက္၀ဲႏုိင္ငံမ်ား၏ အနယုတၱသတင္းမ်ားကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ကာ ေရးသားၾကသည္။
ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာသည္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး သတင္းစာျဖစ္သည္။ သို႔ျငားလည္း တင္ေမာင္ အဖို႔ ဗမာ့ေခတ္တြင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္အထိ တာ၀န္ယူ လုပ္ကိုင္ခဲ့စဥ္က မ်ားစြာ လြတ္လပ္သည္။ ဗမာ့ေခတ္၏ မဟာမိတ္ျဖစ္သူ အေမရိကန္ ဒီမိုကေရစီကို ေ၀ဖန္ေရးသားႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ အေမရိကန္သံ႐ံုးမွ ပို႔ေပးေသာ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားကို အမ်ားအျပား ေဖာ္ျပေပးရသည္ကိုမူ ဘ၀င္မက် ျဖစ္မိသည္။
ဗမာ့ေခတ္မွာ မေပ်ာ္ႏိုင္သည့္ အခ်က္တခု ရွိပါေသးသည္။ လစာႏႈန္းထားကို မေက်မနပ္ျဖစ္မိသည္။ ျမန္မာသတင္းစာေလာကမွ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မ်ားကို ေပးေသာ လစာႏႈန္းမွာ ေနရွင္းအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးေလာ႐ံု ရယူေသာ လစာ၏ ေလးပံုတပံုသာ ရွိသည္ကိုလည္း မခံခ်င္ ျဖစ္မိသည္။
ထိုအခ်ိန္က တင္ေမာင္၏ ကိုယ္ပိုင္ အပိုလုပ္ငန္းအျဖစ္ ေသာၾကာဟာသစာေစာင္ကို ဆရာဇ၀နႏွင့္ ႐ႈမ၀ဦးေက်ာ္၏ အကူအညီႏွင့္ ထုတ္ေ၀ရာ ေရာင္းမေလာက္ေအာင္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္အထိ ထူးထူး ျခားျခား ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့သည္။ သတင္းစာတေစာင္အ႐ြယ္ စကၠဴကို (၄) ေခါက္ ေခါက္ကာ ခ်ဴပ္ၿပီး တအုပ္တက်ပ္ႏႈန္း ေရာင္းခဲ့သည္။ စာမူအမ်ားကို မိမိဘာသာ ေရးေသာေၾကာင့္ ဆရာဇ၀န၏ စာမူအတြက္ ဘီယာပုလင္းဖိုးမွ တပါး စရိတ္မကုန္ေလသျဖင့္ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းတြင္ ေငြအစုလိုက္ အပံုလုိက္ ကိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေငြကေလး ေၾကးကေလး အိတ္ထဲရွိလာေသာအခါတြင္ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိလာသည္။ ပိုင္ရွင္ ဦးအုန္းခင္ ထံ အေရးဆိုသည္။ ဗမာ့ေခတ္အမႈထမ္း အားလံုး လစာႏႈန္း နိမ့္ေနပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ တင္ေမာင္ကို သာမက စာစီကစၿပီး သတင္းေထာက္မ်ား၊ အယ္ဒီတာမ်ားအထိ လစာတိုးေပးပါဟု လစာစာရင္းသစ္ ကို တင္ျပကာ အေရးဆိုသည္။ တင္ေမာင္၏ လစာကို လက္ရွိ တလ (၄၀၀) ႏႈန္းမွ (၁၀၀၀) က်ပ္ အထိ တက္ေပးရမည္ဟုလည္း ေတာင္းသည္။
“တယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ပါလားကြ။ လစာ (၄၀၀) က်ပ္ရတဲ့ သူတေယာက္က ပိုေတာင္းႏုိင္လွ (၅၀၀) က်ပ္ ေပါ့” ဟု ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
“ေနာက္ၿပီးေတာ့ အမႈထမ္းအားလံုးအတြက္ မင္းက လူမုိက္လုပ္တာကိုး” ဟု ေျပာေသးသည္။ ဆရာႀကီး ယူဆသည့္အတုိင္း ပိုင္ရွင္ဦးအုန္းခင္က လစာကို (၅၀၀) က်ပ္အထိ တိုးေပးရွာသည္။ လစာႏႈန္းကို ထိုက္သင့္သလို ေပးပါဟု ေတာင္းစဥ္က မေပးလွ်င္ ဘာလုပ္မည္ဟု အစီအစဥ္မရွိ ေစကာမူ မိမိေတာင္းသည့္အတုိင္း မရေသာအခါ တင္ေမာင္က လက္မခံဘဲ ဗမာ့ေခတ္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ရာထူးမွ ထြက္လိုက္မိသည္။ မိမိတြင္ ၀င္ေငြရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း တန္ခိုးၾသဇာႀကီးမားေသာ အႀကီးဆံုးသတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရာထူးမွ ထြက္လိုက္ေသာအခါတြင္ မိမိကိုယ္မိမိ သိမ္ငယ္သူ တဦးအျဖစ္ ခံစားမိသည္။ ထြန္းေန႔စဥ္ႏွင့္ အိုးေ၀တို႔တြင္ ၀င္ေရာက္ၿပီး ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးမိရာမွ ေျဖသာသည္။
ဗမာ့ေခတ္မွ ထြက္ခဲ့ၿ့ပီးေနာက္ လအနည္းငယ္အတြင္းတြင္ ေၾကးမံုဂ်ာနယ္ကို စတင္ တည္ေထာင္ သည္။ ေစာင္ေရ (၄၀၀၀) အထိ ေရာင္းရသျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေစကာမူ သတင္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကို (၇) ရက္ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးမွ ေရးသားရသည္မွာ အားမလို အားမရ ျဖစ္လာသည္။ သတင္းေကာင္းမ်ား ရွာႏုိင္ပါလ်က္ မေရးႏုိင္သည္မွာ ေျခတုပ္ထားသကဲ့သို႔ ခံရခက္သည္။
ေၾကးမံုဂ်ာနယ္ထြက္ၿပီး မၾကာမီအတြင္း ဂ်ာနယ္မွတဆင့္ ေန႔စဥ္သတင္းစာသို႔ ကူးေျပာင္း တည္ေထာင္ခဲ့ေလသည္။
ေသာၾကာစာေစာင္က ရရွိထားသည့္ ေငြရင္းအျပင္ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြ (၅) ဦးႏွင့္ အိုးေ၀ေၾကာ္ျငာ မန္ေနဂ်ာ ဦးေသာ္ထံမွ ေငြရင္းအနည္းငယ္ ေတာင္းခဲ့ၿပီး ေငြရင္း အစုစု က်ပ္သံုးေသာင္းမွ်ႏွင့္ တည္ေထာင္ေသာအခါတြင္ ဆရာဇ၀နႏွင့္ ကိုခင္ေမာင္ရီတို႔ကိုလည္း အစု၀င္ လာႏုိင္ရန္ လစာပိုေပးၿပီး အစုရွင္မ်ားအျဖစ္ ပါ၀င္ေစသည္။ ပထမဆံုးေသာ အယ္ဒီတာမ်ား စုေပါင္းပိုင္ဆိုင္သည့္ သတင္းစာျဖစ္ၿပီး ထိုအခ်ိန္က အေတာ္ဆံုး သတင္းေထာက္မ်ားကို စည္း႐ံုးေခၚယူထားသျဖင့္ တဟုန္ထိုး တိုးတက္ေရာင္းခ်ရေတာ့သည္။
ႏွစ္ဆန္း (၁) ရက္၊ ပထမေန႔က ေၾကးမံုေစာင္ေရ (၇၀၀၀) ပံုႏွိပ္သည္ကို (၃၀၀၀) ေရာင္းရသည္။ ဒုတိယေန႔တြင္ (၃၈၀၀) ေရာင္းရၿပီး၊ တတိယေန႔တြင္ (၄၅၀၀)၊ ပဥၥမေန႔၌ (၇၀၀၀) ေရာင္းရသျဖင့္ (၅) ရက္အတြင္း သတင္းစာႀကီးမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းလိုက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ တလၾကာေသာအခါတြင္ ေစာင္ေရ (၁၃၀၀၀) ေရာင္းရကာ သံုးလအၾကာတြင္ ေစာင္ေရ (၂၀၀၀၀) ေရာင္းရေသာေၾကာင့္ မိခင္ ဗမာ့ေခတ္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အႀကီးဆံုး သတင္းစာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ေၾကးမံုကို လူထုက လက္ခံအားေပးသည္မွာ သတင္းထူး သတင္းဦးကို ရဲ၀့ံစြာ ေဖာ္ျပႏုိင္ျခင္းႏွင့္ ျမန္မာ့႐ႈေထာင့္ကို ေရွ႕႐ႈေသာမူ၀ါဒေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု စာနယ္ဇင္းေလာကက ယူဆၾကသည္။ ထိုေခတ္က ဗမာ့ေခတ္မွတပါး သတင္းစာအမ်ားကို ေငြရွင္ေၾကးရွင္မ်ားက ပိုင္ဆုိင္ၿပီး သတင္းစာ လုပ္ငန္းကို ေရွးေခတ္ပံုစံအတုိင္း လုပ္ကိုင္ၾကေလသည္။ အႏၱရာယ္မ်ားမည့္ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ား ကို ေရွာင္ေလ့ရွိ၏။ ေၾကးမံုႏွင့္ ဗမာ့ေခတ္ကမူ လူထုသိသင့္သည့္ သတင္းကို ရရွိၾကပါက မိမိတို႔ ရင္ဆုိင္ၾကရမည့္ ေဘးရန္မ်ားကို သိၾကပါလ်က္ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပေလ့ ရွိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကးမံုႏွင့္ ဗမာ့ေခတ္က ေရွ႕က ေျပးခဲ့သည္။
“ဦးထုပ္နီႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး၊ ၾကယ္ေတြ ေႂကြကုန္ၾကၿပီ” ဟု မိတ္ေဆြ အယ္ဒီတာတဦးက သတင္းစ တခုကို ေပးသည္။ သူက စစ္တပ္ပိုင္ သတင္းစာတြင္ လုပ္ကိုင္ေသာေၾကာင့္ သတင္းကို ေဖာ္ျပရန္ မသင့္သျဖင့္ တင္ေမာင္အား ေပးသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ ထိုသတင္းကို ပံုႏွိပ္ရန္ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ၿပီး တရက္ ႏွစ္ရက္တိုင္တုိင္ ဆိုင္းငံကာ စဥ္းစားရပါသည္။
သတင္းမွာ “တပ္မေတာ္ ထိပ္သီးစစ္ဗိုလ္ႀကီး (၁၂) ဦးတို႔ကို တပ္မေတာ္က အနားယူၾကေစ။ တဦးကိုမူ ျပည္ပသို႔ သံအမတ္အျဖစ္ ထြက္ေစ” ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက ျပစ္ဒဏ္ခတ္သည့္ သတင္းျဖစ္သည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္က ပထမဆံုး စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ၀န္ႀကီးအမည္မခံဘဲ ၀န္ႀကီးရာထူးမ်ားကို ထမ္း႐ြက္ၾကရသူ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ား အပါအ၀င္ ထိပ္သီးစစ္ဗိုလ္ႀကီး အမ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက မေက်နပ္ေသာေၾကာင့္ အေရးယူသည္။ သူက ေနာက္တႀကိမ္ အာဏာသိမ္း ရန္ အစီအစဥ္ကို အကြက္႐ိုက္ေနရာ၌ အာဏာသိမ္းခ်ိန္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ရွိေစရန္အတြက္ သူ႔ကို ျပန္ေျပာ၀ံ့သူ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားသည္လည္း ျဖစ္၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မွာ လက္ေအာက္မွာရွိေသာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးအားလံုးကို သူ၏ လူယံုေတာ္၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ စစ္စံုေထာက္မ်ားႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလ့ ရွိသည္။ သူက ေက်နပ္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ မည္ေ႐ြ႕မည္မွ်ပင္ ႀကီးေလးေသာ ရာဇ၀တ္မႈကို က်ဴးလြန္မိေစကာမူ မွတ္တမ္းမွာသာ ေတးထားၿပီး မည္သို႔မွ် အေရးမယူဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို သူမလိုလားေသာ အခါက်မွ အမႈတဲြကို လွန္ျပၿပီး အေရးယူေလ့ရွိသည္။
တပ္မႉးမ်ား ညီလာခံတြင္ ဗုိလ္မႉးႀကီးတဦးၿပီးတဦး စင္ျမင့္ေပၚေခၚၿပီး မင္းက စစ္ဆင္ေရး ရန္ပံုေငြ ေတြ ျပန္မအပ္ဘူး။ မင္းက ေ႐ြးေကာက္ပဲြမွာ ဘက္လိုက္တယ္။ မင္းက အေမရိကန္ စီအုိင္ေအနဲ႔ ပလူးတယ္ … စသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္ေျပာျပၿပီး တပ္မွ ထုတ္ေလသျဖင့္ အထုတ္ခံရသူမ်ား မည္သူမွ ျပန္မလွန္ႏုိင္ဘဲ ခံၾကရေသာ သတင္းကို အစံုရခဲ့သည္။
သတင္းအျပည့္အစံုကို ေၾကးမံုမွာ တေစာင္တည္း ေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့ေသာေန႔က အစိုးရအဖဲြ႔၀င္ ၀န္ႀကီးမ်ား ပင္ မသိၾကေသးေသာေၾကာင့္ ၀န္ႀကီးမ်ားက လူယံုေတာ္မ်ားကို စာေရးသူထံ ေစလႊတ္ၿပီး ေမးၾကရွာ သည္။ သတင္းမွန္၏ ေအာင္ပဲြႏွင့္အတူ ဆက္တုိက္လာႏိုင္သည့္ ဂယက္ကို ျမင္မိေသာေၾကာင့္ တင္ေမာင့္အဖို႔ ရင္လိႈက္သည္းဖို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား ရပါသည္။ ဤသို႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ႀကံဳရ ခဲေတာ့သည္။
၁၉၅၈ ခုက အိမ္ေစာင့္အစုိးရ အမည္ႏွင့္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းစဥ္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း၏ မိန္႔ခြန္းကို သူေျပာသည့္အတိုင္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳဘဲ အတိုခ်ဳပ္ကာ ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ယင္းသို႔ ေဖာ္ျပသျဖင့္ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ား စိတ္ဓာတ္က်ေစသည္ဟု ႐ံုးေတာ္သို႔ အမႈတင္ကာ ေၾကးမံုကို ပိတ္ေစ၊ စက္သိမ္းေစ၊ အယ္ဒီတာ ေထာင္ဒဏ္က်ခံေစဟု တရားစီရင္ခဲ့သည္။ ေ႐ြးေကာက္ပဲြအၿပီး ဒီမိုကေရစီ အစိုးရတက္လာမွ အမႈျပယ္သြားပါသည္။ ခဲမွန္ဖူး သည့္ စာသူငယ္ျဖစ္သျဖင့္ ဤတခ်ီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စိတ္ဆိုးလွ်င္ မသက္သာဘူးဟု ေတြးမိေသာ ေၾကာင့္ မ်ားစြာ တုန္လႈပ္ခဲ့မိေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္းက တုန္ေနေအာင္ စိတ္ဆုိးေစကာမူ သတင္းက မွန္ေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ဖယ္ရွားလိုက္သူ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက ျပန္တုိက္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္း ေပၚလာမည္ကို စိုး႐ြံ႕သျဖင့္ တေၾကာင္း၊ ရာသက္ပန္ အာဏာသိမ္းရန္ မဟာစီမံကိန္းႀကီး ေရးေနခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ေ႐ြးေကာက္ပဲြအၿပီးတြင္ အာဏာျပန္ၿပီး ရယူသည့္ သန္႔ရွင္းဖဆပလ အစိုးရႏွင့္ ပဋိပကၡ မျဖစ္လိုေသာ ေၾကာင့္ တေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အေရးမယူရဲဘဲ အံခဲေနသည္ဟု ၾကားသိရသည္။
ေၾကးမံုအာေဘာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာ့႐ႈေထာင့္က ျမင္ၾကည့္သည့္ သတင္းစာျဖစ္ရမည္။ ဘက္မလိုက္သည့္ သတင္းစာ ျဖစ္ရေစမည္ဟု ႀကိဳးစားေစကာမူ သတင္းျဖစ္ေပၚ သမွ်ကို တင္ျပ ေ၀ဖန္ရာ၌ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးေလသျဖင့္ လက္၀ဲ လက်္ာအင္အားစု (၂) ဘက္စလံုးက မၾကည္ ၾကပါေပ။ “မင္းတို႔က အေနာက္အုပ္စုကို အသားေပးလြန္းတယ္” ဟု ဆရာ ဦးသိန္းေဖျမင့္ က ေ၀ဖန္သည္။ ဆရာဦးညိဳျမက တဖန္ “ေၾကးမံုက လက္၀ဲဘက္ကို ေဘးတီးေပးတယ္” ဟု အျပစ္တင္ ျပန္သည္။ ။

ကိုပင္ေဟဂင္

အေမရိကန္ သမၼတ ေဂ်ာ့ခ်္ဘုရွ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ျမန္မာ့အေရး အားေပးေဆာင္ရြက္ ေနၾကတယ္ ဆိုတာ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ သမၼတႀကီး ဒိန္းမတ္ကို လာသြားတံုးက သူ႔ကို ဆႏၵျပတဲ့ အုပ္စုထဲ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ လိုလားတဲ့ က်ေနာ္ပါသြားခဲ့ဘူးပါတယ္။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။
UNHCR ရဲ့ အစီအစဥ္နဲ႔ ဒိန္းမတ္အစိုုးရက လက္ခံတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံရဲ့ လူစည္ကား တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ေနရာ ခ်ထားေပးေလ့ မရိွပါဘူး။ လူေနက်ဲပါးတဲ့ ေဒသေတြမွာ သံုးႏွစ္ အနည္းဆံုးေနၿပီးမွ ကိုယ္ေျပာင္းခ်င္တဲ့ေနရာကို ေျပာင္းရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒိန္းမတ္ကုိေရာက္ၿပီး လအတန္ၾကာတဲ့အထိ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုပင္ေဟဂင္ ကို က်ေနာ္ မေရာက္ဘူးေသးပါ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ နဲ႔ က်ေနာ့္ေနရာက ကီလိုမီတာ ၂၆၄ ေ၀းကြာၿပီးေတာ့ ပံုမွန္ေျပးဆဲြတဲ့ ဘတ္စကားလိုင္း မရွိပါဘူး။ အျမန္ရထားနဲ႔သြားရမွာ ျဖစ္ၿပီး အသြားအျပန္ ရထားခ Kr. 600 (Danish Crown) နီးပါးရွိၿပီး ယူအက္စ္ေဒၚလာနဲ႔ ဆို ၁၀၀ ေက်ာ္ပါတယ္။ ဒိန္းမတ္ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ အလုပ္ကလည္း မရွိေသး၊ အစိုးရေပးတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးကလည္း ေနေရးစားေရးအတြက္ပဲ လံုေလာက္တာမို႔ သြားေရးလာေရး အတြက္ အပိုအလွ်ံမရွိပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္လ ၅ ရက္ ၆ ရက္ေတြမွာ အေမရိကန္သမၼတႀကီးနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ဒိန္းမတ္ကို လာလည္မယ့္ ခရီးစဥ္ရွိေၾကာင္း အင္တာနက္ကေနတဆင့္ သိရပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ အင္တာနက္ ေပၚက Group ေတြက တဆင့္ အေမရိကန္သမၼတကို ဆႏၵျပၾကမယ္ဆိုတဲ့ စည္း႐ံုးလႈံ႔ ေဆာ္မႈေတြကိုလည္း ဖတ္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ႏုိင္ငံအႏွံ႔အျပားကေန လာၾကမယ့္ ဆႏၵျပသူေတြဟာ ဘယ္ေနရာမွာ ဆံုၾကမယ္၊ ဘယ္လိုလာၾကမယ္ ဆိုတာေတြလည္း သိေနရပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ဘတ္စကားစုငွားၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ကို သြားၾကမွာ၊ ကားခကလည္း သက္သာတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားတာနဲ႔ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြကိုမုိက္ကယ္နဲ႔ တိုင္ပင္ေတာ့ သူကလည္း လိုက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေတာမွာ ေနတဲ့ က်ေနာ္တေယာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ပထမအႀကိမ္ေရာက္ဘူးပါေတာ့ တယ္။ ဆႏၵျပသူေတြနဲ႔ အတူသြားတာမို႔ ဘတ္စကားက အေမရိကန္သံ႐ံုးနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ သြားရပ္ ပါတယ္။ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး နဲနဲပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္၊ စက္ဘီးအတုိက္ခံရေတာ့မလို႔ျဖစ္သြား ရေသးတယ္။ ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္တာဆိုေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့ေနာ္။ စက္ဘီးေတြကလည္း ဥဒဟုိသြား ေနတယ္၊ စက္ဘီးလမ္း သီးသန္႔ေပးထားတယ္ ဆိုတာလည္း သတိမထားလိုက္မိဘူးေလ။ က်ေနာ္ တို႔ ေတာပုိင္းမွာက အဲလိုမွ မဟုတ္တာ။
သူတို႔ဆီက ဆႏၵျပတာကလည္း က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ တန္ေဆာင္တိုင္မီးထြန္းပဲြလိုပါပဲ။ စတိတ္ခံုနဲ႔ တီး၀ုိင္းနဲ႔ပါ။ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕မွာ လူစုေနၾကတာပါ။ အဲဒီမွာ အခုဧရာ၀တီမွာ ေဆာင္းပါးေရးေနတဲ့ ေ၀မိုး၊ ကိုပင္ေဟဂင္မွာ ေနၾကတဲ့ ဘီးေထာ္နဲ႔ ကိုဗညားတို႔နဲ႔လည္း ဆံုၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခြင့္ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဆိုေတာ့ လံုၿခံဳေရးရဲေတြ အသင့္အေနအထား ရွိေနသည့္တိုင္ ဆႏၵျပသူ ေတြက အေၾကာက္အလန္႔မရွိ ဥဒဟုိ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကတာပါပဲ။ (ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ႏွိမ္ႏွင္းစဥ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါ)သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ေတာ့ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕ေနကေန လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦးဆီကို စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ေရွ႕ က ရင္ျပင္ေရာက္ရင္ စစ္ဆန္႕က်င္ေရးတရားပဲြေတြ လုပ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီတရားေတြနာဖို႔ထက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို လိုက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္က မ်ားေနတာမို႔ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ လမ္းခဲြလုိက္ ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နဲ႔ အတူပါလာတာက Danish Burma Committee မွာ လုပ္အားေပးလုပ္ေန တဲ့ ဒိန္းမတ္လူငယ္ ေသာမတ္စ္ ပါ။ သူက အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္းေျပာႏုိင္တာမို႔ သူရွင္းျပတာ နားေထာင္ရင္း ကိုပင္ေဟဂင္ကို အခ်ိန္ရသေလာက္ လည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အသြားအျပန္ကားခ သက္သာတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ေန႔ခ်င္းျပန္ ခရီးႏွင္ရတာမို႔ လူလည္း အေတာ္ပင္ပန္းသြားခဲ့ရ ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား ။ ။

ဓါတ္ပံု (အေပၚ) ကိုပင္ေဟဂင္ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕ (ေသာမတ္(စ္)၊ ကိုဂၽြန္၊ ဒိန္းရွစ္ရွ္ဘားမားမွ လူငယ္တဦး၊ ကိုဗညား၊ ကိုဘီးေထာ္၊ ကိုမုိက္ကယ္)
ဓါတ္ပံု (ေအာက္) Google map direction (from my house to Copenhagen)



View Larger Map

(၁၂) စစ္ေအးစစ္ပြဲႀကီးႏွင့္ ျပည္ျမန္မာ (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

အေျဖကို ရွာၾကစို႔ဟု ဆိုရလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံပ်က္စီးရသည္မွာ အေမရိကန္အုပ္စုႏွင့္ ႐ုရွအုပ္စုတို႔ တိုက္ခုိက္ၾကေသာ စစ္ေအးတုိက္ပဲြႀကီးသည္ အဓိက အေၾကာင္းရင္းတရပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ဖဆပလ အစိုးရက အေမရိကန္အုပ္စုဘက္ကို ယိမ္းေလသျဖင့္ စစ္တပ္ကုိ အေမရိကန္က အားေပးၿပီး ႐ုရွႏွင့္ တ႐ုတ္က ကြန္ျမဴနစ္သူပုန္မ်ားကို အားေပးေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ဘက္စလံုး အျပဳတ္မတုိက္ႏုိင္ဘဲ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး ၾကာရွည္ခဲ့ရကာ တုိင္းျပည္နာၿပီး စစ္တပ္က တန္ခိုးႀကီးလာ၏။
စစ္ေအးတုိက္ပဲြက အရွိန္အဟုန္ ျပင္းထန္လာသည့္အခါတြင္ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ား၏ တပည့္ရွာ၊ တပည့္ေမြး လုပ္ငန္းကလည္း ႀကီးထြားလာေသာေၾကာင့္ “က်ေနာ္မ်ားရဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္ကို လာေရာက္ေလ့လာ ၾကည့္႐ႈပါ” ဟု ဖိတ္ၾကားၾကသည့္ ဖိတ္စာမ်ားသည္ ပလူပံ်မွ် ေပါမ်ားလာေတာ့သည္။
အဂၤလန္ႏွင့္ အေမရိကန္က ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ပညာေတာ္သင္ဆုမ်ား တိုးခ်ဲ႕ေပးသည္။ စာနယ္ဇင္းဆရာမ်ား၊ ပညာေရးေလာကမွ ပညာရွင္မ်ား၊ အႏုပညာသည္မ်ား၊ အရာရွိမ်ား စသည္တို႔ ကိုလည္း ေလ့လာေရးခရီးမ်ား ဖိတ္ၾကားၾကသည္။ စစ္တပ္မွ စစ္ဗုိလ္အမ်ားကိုလည္း စစ္ပညာသင္ဆု အမ်ား ေပးေလေသာေၾကာင့္ စစ္ဗုိလ္ႀကီးအမ်ားတို႔လည္း လိပ္ကန္တို႔၏ ပညာရင္ႏုိ႔ကို ေသာက္စို႔ခဲ့ ၾက၏။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားသည္ ညာဏ္သစ္ေလာင္း ပညာေတာ္သင္သြားၾကသည္ကို ခပ္လွ်ိဳလွ်ိဳထား သျဖင့္ လူသိမမ်ားေစကာမူ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ လိပ္ကန္ၾသဇာႀကီးမားသည္ကို ဖံုးကြယ္၍ မရပါ။ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားကို နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစမ်ားဟု လက္၀ဲဆရာမ်ားက စြပ္စြဲေလေတာ့သည္။
တဖန္ လက္၀ဲဆရာႀကီးမ်ားကလည္း သူတို႔ကိုယ္တုိင္ လက္၀ဲႏိုင္ငံမ်ားသို႔ အိမ္ဦးႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ ကူးသန္းသြားလာေနၾကသည္ကို ခပ္လွ်ိဳလွ်ိဳ သိုသိပ္ထားေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အဖို႔ ဖဆပလ အစိုးရထံ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ေလွ်ာက္ရေသးသျဖင့္ အခက္ေတြ႔ရွိတတ္သည္။
တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ ႐ုရွတို႔သို႔ ပညာသင္သြားၾကရန္မွာ ဘာသာစကားအခက္အခဲ ရွိေသာေၾကာင့္ သြားလိုသူ နည္းပါးသျဖင့္ ပညာေတာ္သင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား မ်ားမ်ားစားစား မရေလရာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ျမန္မာအမ်ားကို ဖိတ္ၾကရသည္။ ႐ုရွႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ က်င္းပေသာ အစည္းအေ၀းႀကီးမ်ား၊ ညီလာခံမ်ား၊ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြႀကီးမ်ားသို႔ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္မ်ား ဖိတ္ၾကား ေလ့ရွိသည္။ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ ဆိုရျငားေသာ္လည္း သူတို႔က ျမန္မာမွန္သမွ်ကို မလိုခ်င္ဘဲ တပည့္ျဖစ္ႏုိင္သူ လက္၀ဲ၀ါဒီမ်ားကိုသာ လိုခ်င္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို တင္ေမာင္၏ ကိုယ္ေတြ႔အရ သိရွိရပါသည္။
၁၉၅၀ ခုႏွစ္က အေရွ႕ဂ်ာမနီျပည္၊ အေရွ႕ဘာလင္တြင္ လူငယ္ပဲြေတာ္ က်င္းပစဥ္က ျမန္မာအမ်ိဳးသား ေကာ္မတီက တင္ေမာင္ႏွင့္ လူငယ္ (၂) ဦးကို ေရြးခ်ယ္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ေလွ်ာက္ၾက သည္။ အစိုးရက တင္ေမာင္တဦးတည္းကိုသာ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ထုတ္ေပးၿပီး အေဖာ္ (၂) ဦးကို ပယ္ခ်သည္။ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ေစာခြန္ခ်ဳိက သတင္းေထာက္တဦးအျဖစ္ သိသျဖင့္ လက္မွတ္ ထုတ္ေပးခဲ့၏။ ထို႔ျပင္ ဖဆပလ ဆိုရွယ္လစ္အစိုးရက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၀င္ လူငယ္ (၂)ဦးကို ႏုိင္ငံကူး လက္မွတ္ႏွင့္ စရိတ္ေပးၿပီး ပဲြေတာ္တက္ေစသည္။ ဆရာကိုခ်စ္လိႈင္တို႔ပင္ ျဖစ္၏။
တင္ေမာင္ခမ်ာမွာ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ အိတ္ထဲထည့္ၿပီး ႐ုရွသံ႐ံုးသို႔ သြားကာ စရိတ္ေတာင္းေသာ အခါတြင္ ကြန္ျမဴနစ္အမာခံမဟုတ္ဟု ဆိုၿပီး ျငင္းေသာေၾကာင့္ မသြားရပါ။ အသက္အစိတ္သာ ရွိေသးေသာ တင္ေမာင္ကို ပယ္လိုက္ေစကာမူ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္သူ လက္၀ဲဆရာႀကီးတဦးကို ႐ုရွသံ႐ံုးက ခရီးစရိတ္ေပးၿပီး ဘာလင္လူငယ္ပဲြကို တက္ေစသည္။
စိတ္၀င္စားဖြယ္ ဇတ္လမ္းမွာ ပဲြေတာ္အၿပီးတြင္ ေငြပြဲလာ လူငယ္မ်ားအားလံုးတို႔ကို ႐ုရွျပည္သို႔ ေလ့လာရန္ ဖိတ္ေသာအခါတြင္ ျမန္မာဆိုရွယ္လစ္ပါတီက စရိတ္စက အလံုအေလာက္ေပးၿပီး ေစလႊတ္သည့္ ကိုယ္စားလွယ္အဖဲြ႔ကို ႐ုရွျပည္၀င္ခြင့္ ဗီဇာမေပးဘဲ ျငင္းလိုက္သည္။ ထိုအေၾကာင္း ေၾကာင့္ ျမန္မာဆိုရွယ္လစ္လူငယ္တို႔သည္ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ေမာ္စကိုထက္ သာယာေသာ ပဲရစ္ ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ေသာင္တင္ေနလိုက္ၾကေတာ့သည္။ အလံနီလူထြက္ ေစာေစာက တပိုင္းနီျဖစ္သူ ဆရာ ကိုခ်စ္လိႈင္သည္ နစ္ဆန္႔က်င္ေရးအထက္ အဆင့္ရာထူးသို႔ တိုးျမႇင့္ခန္႔ထားလုိက္သည္။ *ထိုစစ္ဗိုလ္ ေလးမွာ သတင္းစာပညာဘဲြ႔ရွိေနၿပီျဖစ္ရာ စစ္ဗိုလ္ျဖစ္သျဖင့္ ရာထူးတိုးေပးတာ မဟုတ္ပါ။ အရည္ အခ်င္းအေလ်ာက္ ရာထူးတက္ေပးရတာပါဟု စစ္ဗိုလ္၀န္ႀကီးက ဆင္ေျခေပး၏။ သတင္းစာေလာက တရပ္လံုးက သိထားသည္မွာ ထိုစစ္ဗိုလ္ကေလးသည္ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ စကားမတတ္သည့္အျပင္ ဂ်ာမန္ဘာသာစကားကို ေတြ႔ဖူးၾကားဖူးသူ မဟုတ္ေလသျဖင့္ ေလးလလံုးလံုး ကြန္ျမဴနစ္ဂ်ာမနီျပည္မွာ ဘယ္လိုမ်ား ေနထုိင္ၿပီး ဘယ္လိုဘဲြ႔ရရွိလာပါလိမ့္ဟု အံ့ၾသၾကရသည္။ မသိေသာ ႏုိင္ငံသို႔သြားၿပီး မတတ္သည့္ ဘာသာစကားႏွင့္ ရရွိလာတဲ့ မဟာဘဲြ႔ထူးႀကီးပိုင္ရွင္ စစ္ဗိုလ္ေလးအဖို႔ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ရာထူးတက္ရာက အခုဆို ထိပ္သီးအရာရွိႀကီးတပါး ျဖစ္ေနေလၿပီ။
ျပန္ၾကားေရးဌာနမွ ေဖာ္နည္းကားကို သိၾကေလေသာအခါ အျခား၀န္ႀကီး ဌာနအသီးသီးမ်ားတြင္ ေရာက္ေနၾကေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားကို ႐ုရွ၊ ပိုလန္၊ ဂ်ာမနီ စသည့္ တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ ပို႔ၿပီး ဘဲြ႔မ်ားယူၾက ေစကာ ရာထူးတို႔းေပးၾကေတာ့၏။ ထိုမွ်မကေသး အပိုဆုအျဖစ္ ႏုိင္ငံျခားတြင္ သံုးလထက္ပိုၿပီး ေက်ာင္းေနသူမ်ားကို ေမာ္ေတာ္ကား၀ယ္ခြင့္ေပးေစ အမိန္႔ကို ထုတ္ျပန္သျဖင့္ စစ္ဗိုလ္မွန္သမွ် ကားတ၀ီ၀ီႏွင့္ မတန္မရာ ရာထူးႀကီးမ်ား ရရွိကုန္ၾကသည္။ ထုိ႔အျပင္ သူတို႔တေတြသည္ ကြန္ျမဴနစ္ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ သြားၾကေစကာမူ အျပန္ခရီးမွာ အရင္းရွင္ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ၀င္နားၿပီး ပစၥည္းပစၥယ ၀ယ္ၾက ေလ့ရွိသျဖင့္ စစ္ဗိုလ္ငယ္မ်ား သံုးထပ္ကြမ္း အပိုဆုမ်ား ရၾကေလေတာ့၏။
စစ္ဗိုလ္မ်ားသာမကပါေပ၊ အရပ္သား အမႈထမ္းရာထမ္းမ်ားပါ ႏိုင္ငံျခားသို႔ သြားေရာက္ခြင့္သည္ မ်ားစြာ အဖိုးတန္ေသာ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေလာက္က စတင္ခဲ့ေသာ အခြင့္အေရး သည္ ယေန႔တုိင္ မေျပာင္းလဲေသးေခ်။ ျမန္မာအမ်ားတို႔သည္ ႏုိင္ငံျခားသြားရမည္ဆိုပါက ကြန္ျမဴနစ္ ႏိုင္ငံမ်ားထက္ အေနာက္အုပ္စု အရင္းရွင္စနစ္ ႏုိင္ငံမ်ားသို႔ ပိုမိုသြားလိုၾကသည္။ အရင္းရွင္ႏုိင္ငံမ်ား မွာသာ ပစၥည္းေကာင္းမ်ား ရရွိႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ လက္၀ဲဆရာႀကီးမ်ား၊ ကြန္ျမဴနစ္ႏုိင္ငံမ်ားသို႔ တုိင္းခန္းလွည့္လည္ေသာအခါမ်ားတြင္လည္း အရင္းရွင္ႏုိင္ငံမ်ားကို ျဖတ္သန္းရပ္နားၿပီးမွ သြားၾက ေလ့ရွိၾကသည္။
တခါတြင္ ေၾကးမံုအယ္ဒီတာ ဦးခင္ေမာင္ရီ တေယာက္ ႐ုရွျပည္ကို သြားခြင့္ႀကံဳခဲ့သည္။ မသြားမီတြင္ ႐ုရွျပန္ လက္၀ဲဆရာႀကီးမ်ားက လမ္းၫႊန္ၾသ၀ါဒ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးၾကသည္ကို နာခံမွတ္သားၿပီးမွ သြားရွာ သည္။ ႐ုရွတြင္ ေရာက္ခုိက္ လက္ပတ္နာရီတလံုး၀ယ္ခဲ့ရာ၌ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေလသည္ႏွင့္ ပ်က္သြား သျဖင့္ လူရယ္ခံရရွာသည္။
႐ုရွ (၃) ေခါက္ျပန္ လက္၀ဲစာေရးဆရာႀကီး ဦးဘ၀င္းတေယာက္မူ မရယ္ႏုိင္ဘဲ ကိုခင္ေမာင္ရီကို “မိုက္လုိက္ေလ ခင္ေမာင္ရီရယ္ … ငါမွာတဲ့ စကားကို ဘာလို႔နားမေထာင္ရတာလဲကြာ” ဟု ၀မ္းနည္း ပက္လက္ အထပ္ထပ္ေျပာၿပီး ဆူပူရွာသည္။ က႐ုဏာေဒါေသာႏွင့္ သူရဲ့ ဆူသံပူသံကေလးကို ယခုတုိင္ ၾကားေယာင္မိပါေသးသည္။
“ခင္ေမာင္ရီ၊ မင္း႐ုရွကို ေနာက္ထပ္သြားရဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္တခါ ငါထပ္ၿပီး ေျပာမယ္။ မေသမခ်င္း မွတ္ထားကြ။ ႐ုရွမွာ ဘာပစၥည္းမွ မ၀ယ္ေလနဲ႔။ ႐ုရွမွာ ဘာပစၥည္းမွ ေကာင္းတာ မရွိဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒတခုပဲ ေကာင္းတာရွိတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒက လဲြလို႔ ဘာမွ ေကာင္းတာ မရွိဘူးကြ” တဲ့။ ။