ဗုဒၶသာသနရံသီေက်ာင္းေတာ္ဖြင့္ပဲြ (ဂ်ာမနီ)

ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဖရန္႔ဖတ္ၿမိဳ႕ ဗုဒၶသာသနရံသီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဖြင့္ပဲြ က်င္းပသည့္ ၾသဂုတ္လ (၁၀) ရက္ေန႔ မနက္ က်ေနာ္ ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းအ၀င္၀၌ ဖဲႀကိဳးျဖတ္ဖြင့္လွစ္သည့္ အခမ္းအနား စတင္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္လည္း မွီသေလာက္ ဓါတ္ပံု ႏွင့္ ဗီဒီယို မ်ားရိုက္သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ဧည့့္သည္ေတာ္မ်ား ႏွင့္ ျမန္မာပရိသတ္ ေက်ာင္းေပၚမွာ ေနရာယူေတာ့ က်ေနာ္က ေက်ာင္းေပၚက အခန္းတခုထဲ၀င္ကာ တုိက္ပံု၊ လံုခ်ည္အစရွိေသာ ျမန္မာအ၀တ္အစား လဲ၀တ္လိုက္၏။ ပါလာသည့္ အိတ္ေဆာင္ကြန္ျပဴတာကို ဖြင့္ကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မွ အင္တာနက္နွင့္ အြန္လိုင္းတက္လိုက္ေတာ့ ဂ်ီေတာ့မွာ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ေရာက္ေနၾကၿပီ။ လန္ဒန္မွာ ကိုညီညီစိန္က က်ေနာ္တင္လိုက္သည့္ ဂ်ီေတာ့ မက္ေဆ့ခ်္ကို ၾကည့္ကာ “ေရႊမန္းခ်မ္းသာဇာတ္အဖဲြ႔ ေတြနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးပလား။ အဲဒီမွာ မင္းသမီး သံုးလက္ပါလာတယ္” ဟု သတင္းေပးသည္။ “ေနအံုးဗ်၊ အခမ္းအနား လုပ္ေနတာ သြားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္ဟု သူ႔ကို ေျပာကာ အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့သည္။
အျပင္ခမ္းမႀကီးမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဖြင့္ပဲြ အခမ္းအနားက စတင္ေနပါၿပီ။ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီးဦးေဆာင္ေသာ ပင့္သံဃာမ်ားေနရာယူထားသည္။ ဖိတ္စာပါ စာရင္းအရ… ပီနန္ဆရာေတာ္ ႀကီး၊ ဦးနႏၵ၀ံသ (တုိင္၀မ္)၊ ဦးတိေလာကသီရိ (စကၤာပူ)၊ ဦးနႏၵသီရိ (ကေနဒါ)၊ ဦးဥတၱရ (အဂၤလန္)၊ ဦးကုမာရ (ျပင္သစ္)၊ ဦးသိလိဌ (အဂၤလန္)၊ ဦးသုမဂၤလာ (ျမန္မာ)၊ ဘေႏၱကႆပ (အိႏိၵယ) ႏွင့္ ဦးေကာ႑ည (ဂ်ာမနီ) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။
ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေရွ႕မွာေတာ့ ဖိတ္ၾကားထားေသာ ဧည့္သည္မ်ား၊ ထိုဧည့္သည္မ်ားတြင္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ား လည္း ပါေနသည္။ ျမန္မာေတြအဖို႔ ဘုန္းႀကီးေရွ႕ ပုဆစ္တုတ္ထိုင္ရသည္မွာ မပင္ပန္းေသာ္လည္း အေနာက္တုိင္း ပဲြတက္၀တ္စံု၀တ္ထားေသာ ဂ်ာမန္ေတြအဖို႔ေတာ့ torture လုပ္ထားသလို ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ ဧည့္ပရိသတ္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွ ျဖင့္ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသမီးႀကီးတဦး က်ေနာ့္အနားမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ေနသည္။ ခမ္းမေဆာင္အတြင္းလူျပည့္ေနေတာ့ သူ႔အတြက္ တေနရာစာ ရွာဖို႔ မလြယ္ေတာ့။ ျမန္မာပရိသတ္ ေနရာယူထုိင္ေနပံုကလည္း အလယ္မွာ မင္းလမ္းထားကာ ထုိင္တာမဟုတ္ေတာ့ ေနာက္က လူေရွ႕ကို ေရာက္ဖို႔ မလြယ္သလို ေရွ႕ကလူ ေနာက္ကို ျပန္လာဖို႔ လည္း မစဥ္းစားေလနဲ႔။
ခဏေနေတာ့ ေဂါပကအဖြ႔ဲ၀င္ ကိုေမာင္၀င္း ေက်ာင္းေပၚတက္လာသည္။ က်ေနာ္က “ကိုေမာင္၀င္းေရ… ေအာက္ကပရိသတ္စကားေျပာေနၾကတာ နဲနဲ ဆူေနသလားလို႔ပါ” ဆိုေတာ့ သူက ေအာက္မွာ သြားေျပာေပး ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ေရာက္လာသည့္ ေရႊျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ စကားေျပာဆိုေတာ့ အသံေတြက က်ယ္ေလာင္၍ေနပါသည္။
အေပၚထပ္ခမ္းမတြင္းမွာေတာ့ အစီအစဥ္မ်ားကို ျမန္မာဘာသာတလွည့္၊ ဂ်ာမန္ဘာသာျဖင့္ တလွည့္ ေျပာဆို ေနၾကသည္။ ဂ်ာမန္သီလရွင္တဦးစကားထေျပာသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ထိုပဲြတြင္ ဂ်ာမန္ ဘာသာသို႔ စကားျပန္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေပးသူမွာ ဘြန္းၿမိဳ႕တြင္ေနထုိင္သူ ကိုထူးမင္းျဖစ္သည္။ ကိုထူးမင္းသည္ ၁၉၇၀ ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားအတြင္းက ဂ်ာမနီတြင္ေရာက္ရွိေနထုိင္ခဲ့သူ။ သူ႔လို ၁၅ ႏွစ္ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ေရာက္ရွိ ေနထုိင္သူ ျမန္မာမ်ားက ဘြန္း၊ ဘာလင္ႏွင့္ ဟမ္းဘာ့ဂ္ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ ေနထုိင္ၾကၿပီး၊ ဖရန္႔ဖတ္မွာေတာ့ အေစာ ဆံုးေရာက္လာသူမ်ားမွာ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ ရွိၾကေသးသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်ာမနီရွိ အျခားၿမိဳ႕ မ်ားမွာထက္ ဖရန္႔ဖတ္မွာေရာက္ေနေသာ ျမန္မာက ပိုမ်ားေနေသာေၾကာင့္ ယခုလို ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း တည္ထားကိုးကြယ္ႏုိင္တာလည္း ျဖစ္မည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျမကို မိမိတတ္ႏုိင္သေလာက္ ၀ယ္ယူ လွဴဒါန္းသူမ်ားရွိသလို ပံုမွန္လစဥ္ေၾကးထည့္သူ ဦးေရက ၁၆၀ ၀န္းက်င္ခန္႔ ရွိသည္ဟု ေဂါပက အဖြဲ႔၀င္ ကိုေမာင္၀င္းက ေျပာျပသည္။ “ဒီအေဆာက္အဦးကလည္းဗ်ာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလုပ္ဖို႔ အတြက္ရည္ရြယ္ၿပီး ေဆာက္ထားသလားေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ တကဲ့ကို တူတာဗ်၊ အေပၚမွာ ဘုရားခန္း၊ ေအာက္မွာ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံဖို႔ေနရာ၊ ကားရပ္ဖို႔ေနရာကလည္းအသင့္၊ ေခါင္းရင္းမွာ ေျမကြက္လပ္ေတာင္ ပါလုိက္ေသးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ေတာ့ ဒီေနရာရလုိက္တာကိုပဲ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္ေနတာပါ” ဟု ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလစဥ္ေၾကးထည့္၀င္သူတဦးျဖစ္သူ ကိုေမာင္ေမာင္ခ်စ္က က်ေနာ့္ကို ေျပာျပသည္။
၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္အတြင္း ဖရန္႔ဖတ္မွာ ျမန္မာေတြ မ်ားလာတာကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းသည္။ ဖရန္႔ဖတ္မွာ တႏွစ္ပတ္လံုးလိုလို ကုန္စည္ျပပဲြေတြရွိသည္။ ခရီးသြားလုပ္ငန္း၊ ဘဏ္လုပ္ငန္းႏွင့္ စေတာ့ရွယ္ယာေစ်းကြက္၊ ေဟာ္တယ္လုပ္ငန္း ႏွင့္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ကလည္း ရွိေနေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဘာလင္ထက္ပင္ ဖြံၿဖိဳး တိုးတက္လို႔ေနပါသည္။ ဖရန္႔ဖတ္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ကေတာ့ ျမန္မာေတြ ခုန္ခ်သည့္ ေနရာ။ “က်ေနာ္တို႔ ၀င္လာေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို အာဖရိက ႏုိင္ငံတႏိုင္ငံအထိ ၀ယ္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလဆိပ္ကို transit နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့အခါ ခရီးဆံုးကို ဆက္မသြားပဲ ဒီမွာ ဆင္းေနလိုက္တယ္။ အဓိကေတာ့ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ check in ၀င္တဲ့ ေနရာက ကိုယ့္ကို ေလယာဥ္ေပၚတက္ခြင့္ျပဳဖို႔ပဲ” ဟု ဖရန္ဖတ္ ေရာက္တာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ ရွိပါေသးသည္ဟု ဆိုသူ ဂ်ိဳး (ေခၚ) ကိုေအာင္သူထက္ (ေမာ္လၿမိဳင္) က ရွင္းျပေန သည္။ သူက ဆက္၍ “အဲဒီလုိ ခရီးသည္ေတြ ခုန္ခ်ရင္ ေလေၾကာင္းလိုင္းက ျပႆနာ တက္တယ္ေလ၊ အဲဒါ အခုေနာက္ပိုင္း transit ေတာင္ ဂ်ာမနီဗီဇာပါမွ check in က လက္ခံတယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာေတြ ၀င္ဖို႔ ခက္သြားတယ္” ဟု ေျပာသည္။ “ဒါဆို ဒီကို လာခ်င္တဲ့ ျမန္မာေတြ အတြက္ အႀကံေပးပါအံုး” ဟု က်ေနာ္က သူ႔ကို ေမးေတာ့ “အဲဒီ ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြက လက္မခံရင္လည္းဗ်ာ၊ ကိုယ့္ MAI ေလေၾကာင္းကိုပဲ စင္းလံုးငွားၿပီး ၀င္လာခုိင္းရင္ ေကာင္းမလား က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိတယ္” ဟု ဆို၏။
ဂ်ာမနီေရာက္လာၿပီး ဆက္လက္ေနထုိင္ခြင့္ရဖို႔ ႀကိဳးပမ္းၾကရာမွာေတာ့ “ ဒီမွာေနဖို႔အတြက္ လုပ္စရာ ၂ ခုပဲ ရွိတယ္ေလ။ တခုက ဒီႏုိင္ငံသားကို လက္ထပ္ရမယ္၊ ေနာက္တခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္လို႔မရတာ အေၾကာင္းျပၿပီး ခိုလံႈခြင့္ေတာင္းရမယ္၊ ဒီ ၂ ခုပဲ ရွိပါတယ္” ဟု ကိုလံုးၿမိဳ႕က ကိုေအာင္သူ႔ ဇနီး မခင္မာ၀င္းက ဆိုပါသည္။ ခိုလႈံခြင့္ေလွ်ာက္ထားၿပီး ေစာင့္ဆုိင္းေနဆဲကာလမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္မရွိၾကပါ။ ဂ်ာမနီ အစိုးရ စီစဥ္ေပးေသာ ေနရာတခု (camp ဟုလည္း ေခၚၾကသည္) တြင္ သြားေရာက္ေနထိုင္ ေစာင့္ဆုိင္းရပါသည္။ ေစာင့္ဆိုင္းရသည့္ ကာလကေတာ့ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္မတူၾကပါ။ ၆ လ တႏွစ္ ၾကာႏုိင္ပါသည္။
တရား၀င္ စာရြက္စာတမ္းရၿပီးရင္ေတာ့ အလုပ္ေတြက ေပါပါသည္ဟု ဆိုၾကသည္။

(က်ေနာ္ ဂ်ာမနီတြင္ စံုစမ္းေမးျမန္းသည္မ်ားကို ျပန္ေရးလွ်င္ အတန္ငယ္ရွည္လ်ားမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အပိုင္းခဲြ၍ ေရးသားပါမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း)

Buddha Sasana Ramsi, Frankfurt

(၉) ဒီမိုကေရစီအစိုးရႏွင့္ ရင္ဆုိင္ၾကျခင္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ကို တိုက္ခဲ့ၾကစဥ္က ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ သတင္းစာမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံလြတ္လပ္ခ်ိန္ တြင္မူ သူတို႔၏ ရပ္တည္ခ်က္ႏွင့္ ႐ႈေထာင့္ ေျပာင္းၾကရေလသည္။ တိုက္ပဲြကာလ ႏုိင္ငံေရးအင္အားစုႏွင့္ သတင္းစာမ်ားအဖို႔ မဟာမိတ္အျဖစ္ ညီၫြတ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ကုို္ယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း ျဖစ္လာေသာအခါ၌ မင္းႏွင့္ ဆရာအျဖစ္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္မလာၾကေတာ့ေခ်။ အာဏာရ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားအဖို႔ မင္းတို႔၏ မာနတက္ လာၾကေတာ့သည္။ သတင္းစာမ်ားကလည္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သင့္တင့္သေ႐ြ႕ မ႐ိုေသႏိုင္ ဘဲ မင္းတို႔၏ ေခါင္းကို ေခါက္ေသာ အျပဳအမူမ်ား ျပဳမိတတ္သည္။ ပြင့္လင္းစြာ ေ၀ဖန္ေရးသားမိၾကသည္။
ျပည္တြင္းစစ္အေျခအေနအရ ပါလီမန္တြင္ အတိုက္အခံအင္အားစု ခုိင္ခိုင္မာမာ မရွိေလေသာေၾကာင့္ အစုိးရ၏ မူ၀ါဒႏွင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ေ၀ဖန္စိစစ္မႈ အားေပ်ာ့ေနခဲ့သည္။ ယင္းတာ၀န္ကို သတင္းစာဆရာမ်ားက မဟာမိတ္အတို္က္အခံမ်ားအျဖစ္ ရပ္တည္လုပ္ေဆာင္ၾကေသာအခါတြင္ အာဏာရႏုိင္ငံေရးသမား အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆုိင္ၾကရသည္။ ပဋိပကၡမ်ား ေပၚေပါက္လာေလ့ရွိ၏။ စာေရးဆရာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုသည္ သတင္းစာတို႔ လြတ္လပ္ခြင့္ကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ယံုၾကည္သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ကို တုိက္ေနရသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ဖဆပလအဖဲြ႔ႀကီးသည္ ပါတီအမ်ားစု၏ တပ္ေပါင္းစုႀကီး ျဖစ္ေလ ေသာေၾကာင့္ သတင္းစာမ်ားႏွင့္ ကေတာက္ကဆ မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ တခုေကာင္းသည္မွာ ျဖစ္ေလသမွ် အေရးကိစၥမ်ားကို သက္သက္ၫွာၫွာ ေျဖရွင္းေပးေလ့ရွိသည္။
သို႔ေစကာမူ ဖဆပလ တပ္ေပါင္းစု၏ အဖဲြ႔တဖဲြ႔ျဖစ္ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခက္ထန္တင္းမာ သည္။ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးက ဦးဗေဆြျဖစ္ၿပီး ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စစ္ဗိုလ္္ႀကီးမ်ားနွင့္ နီးစပ္ၿပီး စစ္တပ္က ေနာက္ခံရွိေသာေၾကာင့္ ပိုမိုဗိုလ္က်သည္ဟု ယူဆေသာ သတင္းစာမ်ားက ၾကည့္မရျဖစ္ခဲ့သည္။
တခါတြင္ ဆိုရွယ္လစ္တို႔က လူထုသတင္းစာအယ္ဒီတာ ဦးလွကို အျပစ္ရွာၿပီး ဖမ္းဆီးသည္။ ေထာင္ထဲ၌ ၾကာျမင့္စြာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ကာ ၫွဥ္းသည္။ ဦးလွက တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္မွာ အယူခံ၀င္ခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေသာ တရား႐ံုးေတာ္က မုခ်ပင္ လႊတ္ေစအမိန္႔ အမိန္႔ခ်မည္ကို သိရသျဖင့္ သတင္းစာဆရာအသင္း၏ အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ တင္ေမာင္က အမႈရွင္ျဖစ္သူ ၀န္ႀကီး ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုကာ ႀကိဳတင္လႊတ္ေပးပါဟု အေရးဆိုညႇိႏိႈ္င္းသည္။ “ေဟ့ .. ေဟ့.. တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္က လႊတ္ေစလို႔ဆိုလွ်င္ ငါကိုယ္တုိင္ေထာင္ဗူး၀ သြားၿပီး လက္ထိပ္ႏွင့္ ေစာင့္ၿပီး ဖမ္းမယ္ကြ” ဟု လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ႀကိမ္းေမာင္းေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က သြားေရာက္ေတြ႔ၾကေသာ အဖဲြ႔တြင္ တင္ေမာင္ႏွင့္အတူ ဦးလွဇနီး ေဒၚအမာလည္း ပါေလရာ ေျပာရက္၊ ႀကိမ္းေမာင္းရက္ေသာ ၀န္ႀကီးကို စိတ္မခ်မ္းမသာႏွင့္ ၾကည့္မိသည္။
ယင္းဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးသည္ သူ၏ အလွည့္သို႔ေရာက္ေသာအခါ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးသည္ကို ခံရသည့္အခါတြင္မူ သက္လံုမေကာင္းရွာဘဲ ငိုခ်င္းခ်သည္ဟု ၾကားရေလသည္။
ထိုကဲ့သုိ႔ သေဘာေသးသိမ္သူ ဆိုရွယ္လစ္မ်ားကို သတင္းစာတို႔က ပိုမုိျပစ္တင္ေ၀ဖန္ၾကေတာ့သည္။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းကလည္း ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာအမ်ားကို ေခ်မႈန္းရန္ အားထုတ္ေလေတာ့ သည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုယ္တုိင္က တရားဥပေဒအျပင္ဘက္မွ ႏွိပ္စက္သည့္မူကို လက္မခံတာေၾကာင့္ တရားဥပေဒ အရ ဗမာ့ေခတ္ႏွင့္ သတင္းစာအမ်ားတို႔ကို ႏႈတ္ပိတ္ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံစည္၏။
ဒီမုိကေရစီဥပေဒအရ သတင္းစာေရးခ်က္မ်ားကို အေရးမယူႏိုင္သျဖင့္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက အႏုိင္ရႏုိင္သည့္နည္း ႏွင့္ အခြင့္အလမ္းကို ရွာၿပီး ဗမာ့ေခတ္ကို အလဲထိုးေတာ့သည္။
အစိုးရပံုႏွိပ္တိုက္က သံုးစဲြပိုလွ်ံေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အခါအားေလွ်ာ္စြာ ေလလံစနစ္ႏွင့္ အရပ္သားမ်ားသို႔ ေရာင္းခ်ေလ့ရွိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ (၂) ႏွစ္ခန္႔က ပံုႏွိပ္စက္ႀကီးတလံုးကို ဗမာ့ေခတ္က ေလလံဆဲြၿပီး ၀ယ္ယူ သံုးစဲြေနသည္။ အစိုးရပံုႏိွပ္တိုက္က အရာရွိတဦးကို အမႈတခုႏွင့္ အေရးယူေသာအခါတြင္ ေစာေစာက ေလလံပစ္ခဲ့သည့္ စက္ႀကီးက သက္ေသခံပစၥည္း ျဖစ္ေနသည္ကို ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေတြ႔ရွိေလသည္။ အိႏၵိယ ရာဇသတ္ႀကီးတြင္ သက္ေသခံပစၥည္းမ်ားကို အမႈစစ္ေဆးသူ တရားသူႀကီး၏ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ တင္ျပရမည္ဟု ပါရွိေသာေၾကာင့္ ဗမာ့ေခတ္တြင္ အသံုးျပဳေနေသာ ပံုႏွိပ္စက္ႀကီးကို တရား႐ံုးေတာ္သို႔ တင္ျပေစဟု အမိန္႔ေပး ေတာ့သည္။
အေလးခ်ိန္တတန္ခဲြခန္႔ရွိေသာ စက္ႀကီးကို တစစီျဖဳတ္ၿပီး ယူၾကကာ ႐ံုးေတာ္ရင္ျပင္တြင္ တင္ထားေလသည္။ ဗမာ့ေခတ္အဖို႔ စာမ်က္ႏွာေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့သည္။ အမႈမွာ လမ်ားစြာၾကာသျဖင့္ စက္အခက္အခဲေၾကာင့္ မ်ားစြာ ကသီလင္တ ျဖစ္ရေလေတာ့သည္။
တရားဥပေဒႏွင့္အညီ ေဆာင္႐ြက္သည္ျဖစ္သျဖင့္ ဗမာ့ေခတ္က အံကိုခဲၿပီး ခံရသည္။ “ရယ္တာေပါ့” ဟုပင္ ေရးလိုက္ေသး၏။ အခြင့္အေရးရွာေနသူ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းအဖို႔ ထိုထက္ေကာင္းေသာ နည္းကို ေတြ႔ျပန္ေလသည္။ ဤအခ်ီတြင္မူ သတင္းစာမ်ားအဖို႔ မရယ္ႏုိင္ၾကေတာ့ပဲ ငိုၾကရရွာေတာ့သည္။
ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက သက္ေသခံဥပေဒကိုပင္ အေသးစိတ္ဖတ္႐ႈသည္။ ရာဇ၀တ္မႈ တစံုတခု ျဖစ္ပြားလွ်င္ သက္ေသ ခံပစၥည္းမ်ားကို အထူးရွာေဖခြင့္ ဥပေဒအရ ရဲတို႔က ရွာေဖြသိမ္းဆည္းႏုိင္သည့္ အခြင့္အေရးကို ၀န္ႀကီးက ေတြ႔သြားျပန္သည္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ယင္းဥပေဒ၏ အခြင့္အေရးကို ေဖာေဖာသီသီ သံုးစဲြပါေတာ့သည္။
ရဲတို႔အဖို႔ အမႈတခုခု ရွာရန္သာ လိုအပ္သည္။ မည္သို႔ေသာအမႈပင္ျဖစ္ေစ၊ အမႈတခု ေတြ႔လွ်င္ သတင္းစာတုိက္ ဥပစာႏွင့္ အေဆာက္အအံုပစၥည္းအားလံုးကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေလေတာ့သည္။ အထူးသျဖင့္ စာစီေသာ ခဲစာလံုး ကို အကြက္ငယ္ေလးမ်ားခဲြကာ ထည့္ထားရေသာ စာခြက္ႀကီးမ်ားကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ၊ ေျမႀကီးေပၚ သို႔ ေမွာက္ခ်ၿပီး ေသးငယ္သည့္ စာလံုးကေလးမ်ားတြင္ သက္ေသခံေတြ႔ရႏုိး စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈၾကေတာ့သည္။
ခဲစာလံုးမ်ားထဲတြင္ မည္သည့္အျခားပစၥည္း မရွိႏုိင္သည္ကို သတင္းစာတုိက္က ရွင္းျပရန္ မလိုပါ။ ရဲတို႔က သိၿပီးျဖစ္ေပသည္။ အမႈအတြက္ သက္ေသခံပစၥည္း မရႏုိင္သည္ကို ရဲတို႔ တင္ႀကိဳသိရွိထားပါလ်က္ အမႈတခုခုအတြက္ သတင္းစာတိုက္တြင္းသို႔ ၀င္မိသည္ႏွင့္ ခဲစာလံုးခံုမ်ားကို သြန္ေမွာက္ၿပီး ရွာေဖြၾကေလ့ရွိ သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သတင္းစာတုိက္ကို ဒုကၡေပးရန္သာ ျဖစ္၏။ ခဲစာလံုးခြက္ကိုေရာ ေမႊေႏွာက္လိုက္လွ်င္ ကႀကီးစာလံုး၊ ခေကြးစာလံုး စသည္ျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ကာ ျပန္လည္အသံုးျပဳရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ အသံုးမျပဳႏုိင္ ေတာ့သည့္ ခဲစာလံုးမ်ားကို အရည္က်ိဳရေတာ့သည္။ စာလံုးစက္မွ ခဲစာလံုးအသစ္ ၀ယ္ရေသာေၾကာင့္ စာခြက္မ်ား တခါေမွာက္ေလတုိင္း သတင္းစာကို တလခဲြခန္႔ ရပ္ၾကရသည္။ ေငြကုန္ေသးသည္။
ထိုေခတ္က ျမန္မာပံုႏွိပ္ေလာကအဖို႔ ပံုႏွိပ္ရမည့္ စာသားမ်ားကို စာစီခြက္ထဲတြင္ ထည့္ထားသည့္ ခဲစာလံုးမ်ား ႏွင့္ စီၾကရသည္။ ခဲစာလံုးတစံု အျပည့္အစံုဆိုလွ်င္ စာလံုးအမ်ိဳးမ်ိဳး (၂၁၄၀) ရွိသည္။ အနည္းဆံုး ခဲစာလံုး (၂၂၉) လံုးရွိမွသာ သတင္းစာႏွင့္ ေခတ္ေပၚစာအုပ္မ်ားကို ပံုႏွိပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ခဲစာလံုးခံုတခုတြင္ စာလံုး (၂၂၉) မ်ိဳးအတြက္ စာလံုးခြက္ (၂၂၉) ခြက္ရွိသည္။ ပါဠိပါဌ္သားပါစီရန္ အပိုစာလံုး (၁၉၅) လံုးအတြက္ သီးျခားခြက္မ်ား ရွိရေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္က ရန္ကုန္မွာ ခဲစာလံုးသြင္းေသာ စက္႐ံု (၂) ခုသာ ရွိေလသျဖင့္ စာခြက္ေမွာက္ခံရလွ်င္ သတင္းစာတုိက္မ်ားအဖို႔ ေက်ာေကာ့ကာ ခံၾကရရွာ၏။
မည္သို႔ပင္ ခက္ခဲေစကာမူ စာခြက္ေမွာက္ေလေလ သူတို႔ကို ျပစ္တင္ေ၀ဖန္သူ ေပါေလေလ ျဖစ္လာေတာ့ သည္။ တဘက္ကလည္း ေခတ္မီစာလံုးစက္မ်ားကို သတင္းစာတုိက္မ်ားက တည္ေထာင္လာၾကသျဖင့္ လွပၿပီး အရြယ္အစားစား စာလံုးသစ္မ်ား ေပၚလာသည္။ ျမန္မာစာလံုးပံုစံမ်ား တိုးတက္မ်ားျပားလာသည္မွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၏ ေက်းဇူးပါေပ။
တခါတြင္ ဆိုရွယ္လစ္၀န္ႀကီးတဦး၏ ေဖာက္ျပန္မႈ၊ အညႇီအေဟာက္သတင္းတပုဒ္ကို သတင္းစာသံုးေစာင္က ေဖာ္ျပခဲ့ၾကသည္။ ထုိသတင္း မဟုတ္မွန္ဟု ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျငင္းဆိုၿပီး လယ္သမားထု အစည္းအေ၀းကို ရန္ကုန္၊ ဗႏၶဳလပန္းၿခံတြင္ က်င္းပကာ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပၾကသည္။ လယ္ေျမ ျပည္သူပိုင္ စီမံကိန္း လုပ္ေဆာင္ေနသူ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကို ေျမရွင္ကိုယ္စားလွယ္ သတင္းစာမ်ားက သိကၡာခ်သည္ဟု ေဟာေျပာၾကသည္။ အရက္မူးေနၾကၿပီး ေပါက္တူးေပါက္ျပားမ်ားကို ထမ္းလာကာ အစည္းအေ၀းတက္ၾကသူ လယ္သမားႀကီးမ်ားတို႔က ေဒါသကို မထိန္းႏုိင္ၾကၿပီဟု ေအာ္ဟစ္၍ ျပည္သူ႔ဟစ္တုိင္ႏွင့္ အိုးေ၀သတင္းစာတိုက္ မ်ားမွ ပံုႏွိပ္စက္မ်ား၊ စာစီခံုမ်ားကို ဖ်က္ၾကေတာ့သည္။ ရဲတို႔ကို ေခၚေသာ္လည္း ရဲတို႔က မလာဘဲ ေရွာင္ေနၾက သည္။
ဆိုရွယ္လစ္ ဆႏၵျပသူမ်ားသည္ ထိုသတင္းကို ေဖာ္ျပေသာ ကြန္ျမဴနစ္ေန႔စဥ္ သတင္းစာတုိက္ကိုမူ မသြား၀ံ့ၾက ေပ။ ၁၉၄၈ ခု၊ မတ္လ (၂) ရက္ေန႔က အခင္းျဖစ္ပြားသည္။ (၁၅) ရက္အၾကာတြင္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ေၾကညာ ရန္အတြက္ ကြန္ျမဴနစ္တို႔တြင္ လက္နက္မ်ားရွိေနၾကသည္ကို ဆိုရွယ္လစ္တို႔က သိေနၾကသည္။ တင္ေမာင္ တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားလည္း သိၾကသည္။ တင္ေမာင္တို႔အဖို႔ ပဲြႀကီးပြဲေကာင္း ဓာတ္ပံုေကာင္း ရရွိႏိုင္ရန္အတြက္ သတင္းစာတိုက္ေရွ႕ရွိ သစ္ပင္ႀကီးေပၚတက္ကာ ကင္မရာကိုယ္စီႏွင့္ ေစာင့္ၾကသည္။ ေဘးကင္းမည့္ အကာ အကြယ္ကိုလည္း ၾကည့္ထားရေသးသည္။
ဆိုရွယ္လစ္တို႔သည္ လက္နက္မ်ား စုၿပီး၊ ေဆာင္းၿပီးျဖစ္သည့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ရွိ သတင္းစာတိုက္သို႔ မလာ၀ံ့ၾကေပ။ လာခဲ့လွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္သည္ (၁၅) ရက္ေစာကာ ျဖစ္ပြားေပေလမည္။
ဤတခ်ီတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ဆိုရွယ္လစ္တို႔ဘက္မွ ရပ္တည္၏။ မဟုတ္မမွန္ သတင္းေရးေနေသာ သတင္း စာေတြကို မဖတ္ေတာ့ၿပီဟုပင္ ေၾကညာသည္။ ျပန္ၾကားေရးဌာန႐ံုးတြင္ ဖြင့္ထားသည့္ သတင္းစာဆရာမ်ား အသင္းႏွင့္ သတင္းေထာက္မ်ား အသင္းကို ႏွင္ခ်သည္။
ဒီမိုကေရစီေခတ္ ျဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ သတင္းစာမ်ားက ျပင္းထန္စြာ တံု႔ျပန္ေရးသားၾကသည္။ ေရးသားသည္ သာမက သတင္းစာဆရာအသင္းက ေဟာေျပာပဲြမ်ား က်င္းပၿပီး ပုဆိန္ဆရာမ်ားကို တိုက္ၾကေလသည္။
“သတင္းစာေတြမေျပာနဲ႔ သတင္းစာေတြရဲ့ အေဖေတာင္ မေၾကာက္ဘူး” ဟု ႀကိမ္းေသးသည္။ ထိုအခါ သတင္းစာဆရာအသင္းက စာေပေလာက၊ ႏုိင္ငံေရးေလာကမွ အနားယူေနသူ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ကို ပင့္ေခၚကာ “သတင္းစာတို႔ ဘိုးေအႀကီး လာပါၿပီ” ဟု ေၾကညာၿပီး တရားေဟာေစသည္။
ဆရာႀကီး (၂) ႀကိမ္သာ တရားေဟာရသည္။ “ခင္ဗ်ားတုိ႔ အေတာ္ဆိုးတဲ့ သူေတြပဲဗ်ာ” ဟု ဦးႏုက ဦးအုန္းခင္ထံ ဖုန္းဆက္ၿပီး အ႐ံႈးေပးရရွာသည္။ အဖ်က္ခံရသည့္ သတင္းစာမ်ားကို ေလ်ာ္ေၾကးေပးသည္။ သတင္းစာဆရာ အသင္း ႐ံုးေနရာႏွင့္တကြ မူလအခြင့္အေရးေတြ ျပန္ေပးသည္။ ႏွစ္စဥ္ သတင္းစာအသင္း ႐ံုးေနရာႏွင့္ တကြ မူလ အခြင့္အေရးေတြ ျပန္ေပးသည္။ ႏွစ္စဥ္ သတင္းစာအသင္း ညီလာခံသို႔ ဦးႏုက တက္ေရာက္ကာ သတင္း စာႏွင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရး ျပန္ေပါင္းထုတ္ၾကသည္။
ဆြတ္ပ်ံ႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေသာ ဤကဲ့သို႔ေသာ ႏုိင္ငံေရးတုိက္ပဲြ၏ အရသာကို ဒီမိုကေရစီေခတ္၌တြင္သာ ခံစားႏုိင္ပါသည္။ သူမတူ တရားေဟာေကာင္းလွေသာ ဆရာမိႈင္း၏ ေဟာသံကေလးတခု ယခုထက္တုိင္ ၾကားေယာင္မိေနေတာ့သည္။ ဆရာႀကီးက “ငါ့အျမင္ကို ေျပာရရင္ေတာ့ ေခြးမသား၊ မင္းတို႔ သတင္းစာဆရာ ေတြ မွားတယ္ကြ၊ မင္းတုိ႔တေတြ တယ္ၿပီး မိုက္ၾကပါကလားကြာ။ တုိ႔ေမာင္ႏုဆိုတာက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႀကီးကြ။ ဧရာမ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႀကီးတပါးကို မင္းတို႔ သတင္းစာဆရာေတြက ေခြးပိန္မကေလးကို ႀကိဳးႏွင့္ တိုင္မွာခ်ည္ၿပီး ႐ိုက္ခ်င္သလို ႐ိုက္ၾကေလေတာ့ သူက ျပန္ကိုက္မွာေပါ့ကြ” ဟု ေဟာ၏။

ရွစ္ေလးလံုး ႏွစ္ (၂၀) ျပည့္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ (ဂ်ာမနီ)

ဂ်ာမနီႏုိင္ငံ ဖရန္႔ဖတ္ (Frankfurt) ၿမိဳ႕တြင္ ၂၀၀၈ ခု ၾသဂုတ္လ (၁၀) ရက္ေန႔တြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ဗုဒၶသာသနရံသီ ေက်ာင္းေတာ္ဖြင့္ပဲြ အခန္းအနားကို တက္ေရာက္ရန္ ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံမွ ဦးေထြးေသာင္း၊ ကိုလင္းလင္းထြန္း ႏွင့္ စာေရးသူတို႔ ဖရန္႔ဖတ္ၿမိဳ႕သို႔ ၾသဂုတ္လ (၉) ရက္ေန႔ မနက္တြင္ ေရာက္ရွိလာ ၾကပါသည္။ စာေရးသူတို႔ ေရာက္သည့္ေန႔တြင္ပင္ ကိုလံုး (Cologne) ၿမိဳ႕တြင္ ေနထုိင္သည့္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္း ေဟာင္းႏွင့္ ဗကသ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ကိုေအာင္သူမိသားစုမွ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ ဆြမ္းကပ္၏။ ကိုေအာင္သူ႔ နာမည္ကို ကို၀င္းႏုိင္ဦး၏ “လူငယ္တဦး၏ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း” စာအုပ္ဖတ္ၿပီး သိေနေသာ္လည္း လူကုိယ္တုိင္ေတာ့ ခုမွ ေတြ႔ရျခင္းပါ။
ရွစ္ေလးလံုးအတြက္ ဆြမ္းကပ္၊ တရားနာ၊ ေရစက္ခ်အၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဖြင့္ပဲြအတြက္ ႏုိင္ငံတကာမွ ေရာက္ရွိေနေသာ ဧည့္သည္မ်ားကို ဖရန္႔ဖတ္ၿမိဳ႕တြင္း လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈရန္အတြက္ ကားစီစဥ္ထားသည္။ ေန႔လည္ ၂ နာရီတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႕သို႔ ကားေရာက္လာမည္ဟု ေဂါပက တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေျပာၾကား လာသည္။ “ဟာ .. တုိ႔ေတာ့ ပြတာပဲ။ ၿမိဳ႕ကို ကားနဲ႔ ပတ္ၾကည့္မယ္၊ ဓါတ္ပံုေတြ ဗီဒီယိုေတြ ရုိက္ရမယ္” ဟု ေတြးမိပါသည္။
တကယ္တမ္း ဦးေဆာင္သူမ်ားႏွင့္ အတူထြက္လာၾကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ အနီးဆံုးေျမေအာက္ဘူတာ႐ံုကို လမ္းေလွ်ာက္၊ ရထားစီးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲေရာက္၊ ဟုိုဟုိဒီဒီ လုိက္ျပသည္ကို ၾကည့္ေနရင္း ေျခအေတာ္ေညာင္းလာေတာ့ ကားနဲ႔ လုိုက္ျပမည့္ ကိစၥ ၿမိဳ႕ခံ လူငယ္တဦးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ကားအစီအစဥ္ပ်က္သြားသည္ဟု သိရသည္။ သို႔ႏွင့္ ထိုေန႔က လူလည္း အေတာ္ပင္ပန္းသြားသည္။ တခုေတာ့ ေကာင္းသည္။ ဧည့္သည္အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္ၾကရင္း တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ သိကၽြမ္းသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တေန႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဖြင့္ ပဲြလာ ပရိသတ္အတြင္း ဘယ္သူက ၿမိဳ႕ခံ၊ ဘယ္သူက ကိုယ့္လို ရပ္ေ၀းဧည့္သည္ စသည္ ကဲြကဲြျပားျပား သိေနပါေတာ့သည္။
ရပ္ေ၀းဧည့္သည္မ်ားတြင္ အၾကမ္းအားျဖင့္ နယူးေရာက္မွ လာသည့္ ကိုထိန္လင္းးႏွင့္ မခ်ိဳ ဇနီးေမာင္ႏွံ၊ အမ္စတာဒမ္မွ ကိုဆန္နီ ႏွင့္ နယူးေရာက္မွ သူ႔ခ်စ္သူ မေက်ာ့ေက်ာ့ (ၿပီးခဲ့သည့္မတ္လအတြင္းက စာေရးသူ ေရာက္ရွိတည္းခိုခဲ့သည့္ အမ္စတာဒမ္မွ ကိုဆန္နီကို ျပန္ေတြ႔ရျခင္းပါ)၊ နယ္သာလန္မွ မြန္မိသားစု (သူတို႔ႏွင့္အတူ ဒတ္ခ်္ ေက်ာင္းသူတဦး ပါလာသည္)၊ စကၤာပူမွ ေက်ာင္းအမတဦး၊ ပီနန္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ကပၸိယ ပီနန္ကၽြန္းသူ မေလးတ႐ုတ္မတဦး ႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ လာၾကသည့္ ေရႊမန္းသဘင္ ခ်မ္းသာဇာတ္အဖဲြ႔၀င္ တခ်ိဳ႕ ျဖစ္ၾကသည္။
လုိက္ပို႔ရာတြင္ အထင္ကရေနရာအခ်ိဳ႕အေၾကာင္းကို ရွင္းျပသူမွာ က်ေနာ္တို႔၏ လမ္းၫႊန္ျဖစ္သူ ဖရန္႔ဖတ္ၿမိဳ႕သားႀကီး Mr.Rusche ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဗုဒၶသာသနရံသီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္ေျမာက္ေရး အတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ကူညီေနသူတဦး ျဖစ္သည္ဟုလည္း သိရသည္။ သူက ဂ်ာမန္လိုေျပာ၊ ၿမိဳ႕ခံ လူငယ္ႏွစ္ဦးက ျမန္မာလို ရွင္းျပ လုပ္ေနၾကရင္း ျမန္မာလို ေျပာတာ နားမလည္ပါဟု ဆိုလာသူက ပီနန္ကၽြန္းသူ ဘုန္းႀကီးကပၸိယ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ဂ်ာမန္ႀကီးက အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပေပးပါသည္။ သူက အဂၤလိပ္လုိ လည္းေကာင္းေကာင္းေျပာႏုိင္သည္။ ဂ်ာမန္ႀကီးအား ျမန္မာေတြကို ကူညီေနတယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ဘူးသလားေမးၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုေတာ့ သူမေရာက္ဖူးဘူး။ အိႏၵိယႏွင့္ နီေပါလ္ ႏိုင္ငံေတြကို မၾကာခဏေရာက္တယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံေတြမွာ ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာခဲ့တယ္ဟု ရွင္းျပပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ အဖဲြ႔တြင္ ဖရန္႔ဖတ္ၿမိဳ႕ကို အျခားၿမိဳ႕မွ ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးသည့္ လူငယ္ ၂ ဦးလည္း ပါလာသည္။ သူတို႔အား ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ဂ်ာမနီ ေရာက္လာပံု၊ ေနထုိင္ခြင့္အတြက္ အင္တာဗ်ဴး၀င္ရပံု၊ ဖရန္႔ဖတ္ေရာက္ ေရႊတို႔၏ မည္သို႔ ေနထုိင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ပံုတို႔ကို ေမးျမန္းၾကည့္မိသည္။ သူတို႔ ေျပာျပသည္မ်ား၊ ဗုဒၶသာသနရံသီ ေက်ာင္းေတာ္ဖြင့္ပဲြ အခန္းအနားက်င္းပျခင္းႏွင့္ အခန္းအနားအၿပီး ေရႊမန္းသဘင္ ေဖ်ာ္ေျဖသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုေတာ့ ေနာက္တင္သည့္ ပို႔စ္မ်ားတြင္ အလွ်င္းသင့္သလို တင္ျပေပးသြားပါမည္ ခင္ဗ်ား ။ ။

Frankfurt

(၈) ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္ ရွင္ေသမင္း (ေၾကးမံုဦးေသာင္း)

၁၉၂၇ ခုႏွစ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ မ်ိဳးေစ့ေရာက္ရွိခဲ့၏။ စတင္ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သူမွာ ဟသၤာတမွ ေျမပိုင္ရွင္တဦး၏သား ကိုေက်ာ္ဦးဆိုသူ ျဖစ္သည္။ အဂၤလန္သို႔ သြားကာ ဥပေဒပညာသင္ၾကားရာမွ ၀တ္လံု ဦးေက်ာ္ဦးျဖစ္ ျပန္လာစဥ္က ဥေရာပတြင္ ေခတ္စားေနေသာ ၀ါဒကို ယူေဆာင္လာခဲ့သည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကိုမူ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ စတင္တည္ေထာင္သည္။ ဗသိန္း၊ သိန္းေဖ၊ လွေဖတို႔ ပါ၀င္ၿပီး ေအာင္ဆန္းက အတြင္ေရးမႉး၊ ထိုမွ ႀကီးထြားလာေသာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ၁၉၄၆ ခု၊ မတ္လ ညီလာခံတြင္ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္သိန္းေဖတို႔ တက္လာၿပီး အတြင္းေရးမႉး သခင္စိုးနွင့္ အုပ္စုအား ပါတီမွ ထုတ္ပယ္လိုက္ရာမွ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဗမာျပည္ဟု အမည္သစ္ႏွင့္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ ပါတီ အသစ္က အလံနီပါတီဟု ေၾကညာသျဖင့္ မူလရွိရင္းစဲြပါတီကို အလံျဖဴပါတီဟု ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာက ကင္ပြန္းတပ္ေသာေၾကာင့္ နစ္ျဖဴ၊ နစ္နီ စသည္ျဖင့္ အမည္တြင္ၾကရေလေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္က ပါတီႏွစ္ခုစလံုးတို႔က အဂၤလိပ္တို႔ကို လက္နက္ကုိင္တုိက္ခိုက္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္ႏွင့္ တိုက္မွသာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးကို ရရွိႏုိင္မည္ဟု ယံုၾကည္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ သခင္သန္းထြန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ အလံျဖဴပါတီက အလံနီတို႔ထက္ မ်ားစြာ အင္အားႀကီးမားသည္။
ဖဆပလအဖြ႔ဲႀကီးက ဒီမိုကေရစီနည္းႏွင့္ လႈပ္ရွားၿပီး အဂၤလိပ္တုိ႔ႏွင့္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြး၍ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူ ႏုိင္ခဲ့ကာ လြတ္လပ္ေသာ သမၼတႏုိင္ငံသစ္ကို တရား၀င္ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္ကို သူတို႔က လက္မခံ။ လြတ္လပ္ေရး အတုအေယာင္သာျဖစ္သည္ဟု ေ၀ဖန္တုိက္ခုိက္ေနၾကသည္။
ကံဆိုးသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အေမရိကန္အုပ္စုႏွင့္ ႐ုရွအုပ္စုတုိ႔ ျပင္းထန္းစြာ တုိက္ခုိက္ၾကေသာ စစ္ေအး တုိက္ပဲြႀကီးသည္ ျမန္မာျပည္ စစ္ေျမျပင္တြင္ ၀င္ေရာက္လာကာ တိုက္ၾကသည္ကို ခံခဲ့ရေပသည္။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမန္မာလူထု၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား မပါရိွေပ။ “ဖဆပလအစိုးရက လက္၀ဲအင္အားစုကို ဖယ္ထုတ္ကာ အလုပ္သမားလူတန္းစား ပစၥည္းမဲ့ မ်ားကို ဖမ္းးဆီးေနေလၿပီ” စသည္ျဖင့္ ေမာ္စကို ေရဒီယိုက စတင္ေ၀ဖန္စျပဳလာေသာအခါတြင္ နစ္တို႔အဖို႔ သူတို႔ကိုးကြယ္ေသာ ႐ုရွႏိုင္ငံႀကီးက သူတို႔ကို ေထာက္ခံၿပီဟု သိရသျဖင့္ မိမိတုိ႔ လမ္းစဥ္မွန္ကန္သည္ဟု အားတက္သြားၾကသည္။ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္စဥ္က လက္နက္မ်ားကို ရရွိထားသည့္ လယ္သမားလူတန္းစားက တကယ့္လြတ္လပ္ေရးကို ေတာင္းဆိုေနေလၿပီဟု ေမာ္စကိုက အသံလႊင့္ေသြးထုိးသျဖင့္ ျမန္မာကြန္ျမဴနစ္မ်ားတို႔ စိတ္ဓာတ္မ်ား တက္ႂကြလာၾကသည္။ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ကို ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ ေနပါလ်က္ အျပစ္တင္သည္ကို မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ကာ လက္၀ဲ၀ါဒကို ဆန္႔က်င္ၾကေတာ့သည္။
ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ တည္ေထာင္ၿပီး (၈၂) ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ စစ္မီးစတင္ ေတာက္ေလာင္ ေတာ့သည္။ ၁၉၄၈ ခု၊ မတ္လ (၂၇) ရက္ ျမန္မာလူထု၏ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အစည္းအေ၀းကို ေနရာ (၂) ခုတြင္ စင္ၿပိဳင္ က်င္းပခဲ့ၾကသည္။
“ဗားကရာေခ်ာက္ႀကီးကို ဆိုရွယ္လစ္ ဖဆပလတို႔ရဲ့ အ႐ိုးေတြနဲ႔ ပို႔မယ္ေဟ့” ဟု အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္ ေခါင္းေဆာင္ သခင္သန္းထြန္းက ေၾကညာသည္။ ဖဆဆိုရွယ္တို႔ကလည္း အၫံ့မခံ၊ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ျပင္းထန္ေသာ စကားလံုးမ်ားနွင့္ တိုက္ခဲ့ေလသည္။ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားအဖို႔ အစည္းအေ၀း (၂) ခုစလံုးကို တက္ေရာက္ေလရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသာမက အစည္းအေ၀း (၂) ခုစလံုးတြင္ တက္ေရာက္သူ ႀကီးမားေသာ လူထုႀကီးမ်ားက ေဒါသအမ်က္ တေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနသည္ကို ျမင္ေတြ႔ၾကရေသာေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမိပါ၏။
ေနာက္တေန႔ မတ္လ (၂၈) ရက္ေန႔ နံနက္ (၁၀)နာရီတြင္ စမ္းေခ်ာင္းတြင္ရွိေသာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ဌာနခ်ဳပ္ ကို ပုလိပ္တပ္ႏွင့္ ၀ုိင္းၿပီး ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို ဖမ္းဆီးေလေတာ့သည္။ တဦးတေယာက္မွ မမိလုိက္ပါေခ်။ သတင္း ကို တင္ႀကိဳရၾကၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ပုလိပ္မ်ား မေရာက္မီကပင္ ေတာခုိသြားၾကေလၿပီ။
မူလက ေတာထဲေရာက္ေနႏွင့္ေသာ အလံနီတို႔ထက္ အင္အားမ်ားစြာ ႀကီးမားသည့္ အလံျဖဴတုိ႔ ေတာခိုသြား ေသာ အခါတြင္ ဗမာ့တပ္မေတာ္လည္း ကဲြအက္သြားသည္။ တပ္ရင္း (၄) ခုရွိသည့္ အနက္ တပ္ရင္း (၂) က ေတာခုိၾကေလသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းတြင္ အင္အား (၁၅၀၀၀) ရွိေသာ အလံျဖဴလက္နက္ကိုင္ သူပုန္တပ္ႀကီး ျဖစ္လာေလေတာ့၏။ တဖန္ ရဲေဘာ္ျဖဴတို႔ကလည္း ေတာခိုၾကျပန္သည္။
ႏုိင္ငံ၏ အေျခအေနအရ မယ္ေရြးပဲြ၊ ေဘာလံုးပဲြ၊ ႏုိင္ငံေရးစည္းေ၀းပဲြ … စသည့္ သတင္းမ်ားကို ေထာက္လွမ္း ေနၾကရေသာ တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္မ်ားအဖို႔ စစ္သတင္းေထာက္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲၾကရေတာ့ ေလသည္။
႐ုတ္တရက္ ဘ၀ေျပာင္းရေသာအခါတြင္ တင္ေမာင္အဖို႔ သတင္းစာလုပ္ငန္းကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ရန္ သင့္၏၊ မသင့္၏ သံသယပင္ ျဖစ္မိပါေတာ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဟူမူ တင္ေမာင္လုိက္ရေသာ သတင္းမ်ားတို႔မွာ လူသတ္သတင္းမ်ားသာ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ျဖစ္၏။ လူဆိုး၊ ဓားျပ ထႂကြေနေသာ ထိုအခ်ိန္က ေသဒဏ္ေပးခံရ ေသာ ဓားျပ လူဆိုးမ်ားကို အားကစားကြင္းမ်ားတြင္ ကြပ္မ်က္ေလသည္။ အရပ္သားလူထုကို ဖိတ္ၾကားၿပီး လူထုေရွ႕ ၌ သတ္ျဖတ္ေလသည္။ တရားခံကို ထုတ္လာၿပီး မ်က္ႏွာကို ေခါင္းစြပ္ဖံုးကာ ကြင္းလယ္ရွိ တိုင္တြင္ ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္ၿပီး အထူးစစ္တပ္က ပစ္သတ္သည္ကို သတင္းေထာက္မ်ားအဖို႔ မိမိတို႔ ႀကိဳက္ရာ ႐ႈေထာင့္က ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္ ျပဳေလ့ရွိသည္။
တင္ေမာင္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူ သတင္းေထာက္ကေလးမ်ားက လက္စြမ္းျပၾကရာတြင္ တရားခံကိုယ္ခႏၶာကို က်ည္ဆံထိခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔တြင္မွ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ႏုိင္ရန္ ၿပိဳင္ၾကေလ့ရွိသည္။ “င့ါပံုက က်ည္ဆံ၀င္ၿပီး လိပ္ျပာ ထြက္သြားတာကိုေတာင္ ျမင္ရတယ္ကြ” ဟု ႂကြား၀ါသူလည္းရွိသည္။ တတိယ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စစ္ပဲြတြင္ အဂၤလိပ္စစ္ဗိုလ္ႀကီးတဦးက ေသဒဏ္ေပးအံ့ဆဲဆဲ ျမန္မာသူပုန္မ်ား၏ မ်က္ႏွာတည့္တည့္တြင္ ကင္မရာ ခ်ိန္ထားၿပီး က်ည္ဆံလာေသာအခါ၊ က်ည္ဆံထိေသာအခါတို႔၌ မ်က္ႏွာထား ေျပာင္းလဲသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေလ့ရွိသည္။ ရက္စက္႐ိုင္းစိုင္းေပသည္ဟု လန္ဒန္တုိင္းမ္သတင္းစာက ေ၀ဖန္ေသာေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ် ပါလီမန္တြင္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးၾကသည္ကို သတိရမိေလသည္။
တင္ေမာင္အဖို႔ တရားခံကို မ်က္ႏွာဖံုးအိတ္မစြပ္မီ အခုိက္အတန္႔ ေသရအံ့မူးမူး အခ်ိန္ပုိင္းကေလးတြင္ လူ႔ေလာက ႀကီးအား ေနာက္ဆံုးၾကည့္ရွာေသာ မ်က္လံုးေျပာင္ႀကီးမ်ားက ေျခာက္လွန္႔ေနေသာေၾကာင့္ အိပ္ မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ားက မ်ားျပားလွပါေတာ့သည္။ ေသျခင္းတရားကို အၿမဲျမင္ေနရျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ား၏ ျပႆနာႏွင့္ အခြင့္အေရးမ်ားကို ေဆြးေႏြးေနေသာ ေဆြးေႏြးပဲြမ်ားလည္း ပ်က္ရျပန္ ေလသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ စစ္အတြင္းက ဗမာ့လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ ဗိုလ္တဦးက ၀န္ႀကီးေဟာင္းႏွင့္ မိသားစု အပါအ၀င္ ကရင္ရြာတရြာလံုး သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္က စတင္ကာ ကရင္-ဗမာ ေသြးကြဲခဲ့ရေလသည္။ အမွန္စင္စစ္မွာ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား၏ အမိန္႔အရ သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္ ျဖစ္၏။
၁၉၄၉ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁) ရက္ေန႔တြင္ တပ္မေတာ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စမစ္ဒြန္းႏွင့္ ကရင္စစ္ဗိုလ္ႀကီး မ်ားကို တာ၀န္မွ အနားယူေစသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက တပ္မေတာ္ေသနာပတိ ျဖစ္လာသည္။ ရက္မဆုိင္းဘဲ ေနာက္တေန႔တြင္ပင္ ရန္ကုန္ အလံုရပ္ကြက္တြင္ရွိေသာ ကရင္႐ြာသားမ်ားကို စစ္တပ္က၀ုိင္းၿပီး လက္နက္ ရွာေဖြရာမွ သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ အိမ္အခ်ိဳ႕ မီးေလာင္ၾကေသာ္လည္း စစ္တပ္က မီးသတ္ကားမ်ား ၀င္ခြင့္မျပဳဟု သိရသည္။
သတင္းေထာက္မ်ားကို ၀င္ခြင့္ျပဳခ်ိန္တြင္ အေလာင္းမ်ားကို မဖယ္ရေသးေပ။ ေသၾကရရွာသူမ်ားမွာ အရပ္သား ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ား ျဖစ္ၿပီး၊ အေရွာင္အတိမ္း မက်င္လည္ေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ပိုမို မ်ားျပားသည္။
တင္ေမာင္သည္ ကရင္ဒံုးယိမ္းကို မ်ားစြာ ႀကိဳက္သူျဖစ္သည္။ သြက္လက္သန္မာေသာ ကရင္အမ်ိဳးသမီး ကေလးမ်ားက ပ၀ါမ်ားကို အရွိန္လ်င္ျမန္စြာ ေ၀ွ႕ယမ္းၿပီး ကျပေသာ အကႏွင့္ သြက္လက္ေသာ ေတးဂီတတို႔ကို မ်ားစြာ ႏွစ္သက္သည္။ လူငယ္ပီပီ စိတ္ကူးယဥ္မိသည္လည္း ရွိသည္။ ေမး႐ိုးကားကား၊ ကိုုယ္ထည္ဖြံ႔ဖြ႔ံ ကရင္ မေလးမ်ား၏ ႐ုပ္သြင္ကို ျမတ္ႏိုးခဲ့သည္။ အလံုရပ္ကြက္၌ တင္ေမာင္စိတ္ကူးယဥ္ေလ့ရွိသူ ကေလးမ်ား ေသေက်ေနပံုကို ျမင္ရသည္။ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ရေသာအခါတြင္ မိမိတာ၀န္ ၀တၱရားကို ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ရန္ စိတ္ကို ထိန္းထားရသည္။ သူတပါးတို႔ ေသၾကသည္ကို သတင္းယူရင္း ရွင္ေသမင္းက ပုခံုးကို လာပုတ္ၿပီး “ေဟ့… ေမာင္ရင္လည္း လိုက္ခဲ့ပါလား” ဟု ဖိတ္ေခၚသည္ကိုလည္း လြတ္ေအာင္ေရွာင္ခဲ့ရေသးသည္။
အင္းစိန္ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းကို ကရင္တို႔လက္မွ အစိုးရတပ္က ျပန္လည္သိမ္းေသာေန႔က တင္ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္တစုတို႔သည္ ဗမာ့ေခတ္က ထရပ္ကားႏွင့္ သြားေရာက္ကာ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ၾကသည္။ အျပန္ေတာ လမ္းတြင္ တင္ေမာင္တို႔ ကားဆီသို႔ စိန္ေျပာင္းက်ည္တလံုး လုိက္လာၿပီး ကားႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေပါက္ကဲြ ရာ ကားဆရာက လမ္းေဘးထိုးရပ္လိုက္ေလသည္။
တင္ေမာင္တို႔တေတြအဖို႔ စိတ္က မည္သို႔မွ မသိေသးစဥ္တြင္ ခႏၶာကိုယ္က ကားေပၚမွ ဆင္းေျပးၿပီး လမ္းေဘး ေျမာင္းထဲတြင္ ၀ပ္ခ်ၿပီးသြားျဖစ္သြားသည္။ မ်ားစြာ ျမန္ဆန္ၾကသည္။ ေနာက္ထပ္က်ည္ဆံ တလံုးလာေသာ အခါတြင္ ကားကို ထိေတာ့ေလသည္။ အမိုးတြင္ တေပအက်ယ္ခန္႔ ေပါက္သြားၿပီး တင္ေမာင္တို႔ ထုိင္ေသာ ခံုမ်ားကိုပါ ထိမွန္သည္။ အခ်ိန္မည္မွ် ၾကာသည္မသိ ၀ပ္ေနၾကရသည္။ က်ည္ဆံမ်ား ရပ္စဲသြားေသာ အခါတြင္ လည္း တင္ေမာင္တို႔ လူစုက ေျမာင္းထဲမွာ ရွိေနကာ မည္သူမွ ကားေပၚ ျပန္မတက္ၾကေသာေၾကာင့္ အနီးအနားတြင္ ရွိေသာ စစ္သားမ်ားက သတင္းေထာက္သတၱိခဲႀကီးမ်ားတို႔ကို ေလွာင္ေျပာင္ၾကေတာ့မွ ကားေပၚ ျပန္တက္ခဲ့ၾကသည္။ တင္ေမာင္အဖို႔ ပုခံုးတဘက္နာသြား၏။
အကယ္၍သာ ကားေပၚ၌ မိမိရွိေနစဥ္အခုိက္တြင္ က်ည္သင့္ခဲ့လွ်င္ဟု ေတြးေတာမိေသာအခါတို႔တြင္ မိမိ၏ ဘ၀နွင့္ သတင္းေထာက္အလုပ္ကို သံသယျဖစ္ခဲ့မိေလသည္။ ရွင္ေသမင္းႏွင့္ နီးကပ္သည္ဟု ဆိုရေစကာမူ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရး သတင္းမ်ားတြင္ မိမိေတြ႔သိသည့္အတုိင္း ယံုၾကည္ရာကို ေရးခြင့္ရေသာ အခြင့္အေရးကို တသက္လံုး မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ပါေပ။ ။

မိုဘုိင္းဖုန္းျဖင့္ ဘေလာ့ ဖတ္နည္း

ေခါင္းစဥ္ကို ၾကည့္ၿပီး နိႆရည္းေတြေရးေနတဲ့ နည္းပညာဆရာႀကီးလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ စမ္းသပ္သံုးစဲြၿပီး အဆင္ေျပေနတာေလး လက္ဆင့္ကမ္းလုိက္တာပါ။ က်ေနာ္ အခုအသံုးေနတဲ့ မိုဘိုင္း ဖုန္းမွာ Adobe Reader ပါပါတယ္။ ပီဒီအက္ဖ္ ဖုိင္နဲ႔ ျမန္မာအီးဘြတ္ခ္ေတြ ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာလို ေပၚေပမယ့္ ဟန္ဖုန္းရဲ့ Screen က ေသးတာမို႔ ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပပါဘူး။ ကြန္ျပဴတာထက္စာရင္ ဖုန္းက သြားေလရာ အၿမဲပါေနတတ္တာမို႔ ဟန္းဖုန္းနဲ႔ ဘေလာ့ေတြဖတ္လို႔ရရင္ အတိုင္းထက္အလြန္ပဲလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ အဲဒီကတဆင့္ ဖုန္းမွာဖတ္လို႔ရမယ့္ PDB format တခု လုပ္ဖို႔ အႀကံရပါတယ္။ ပထမဦးစြာ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ ဘေလာ့က စာေတြကို ကူးယူၿပီး MS Word မွာ Paste လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီစာေတြကို Select all လုပ္ထားၿပီး Page Layout မွာ ေကာ္လံကုိ ၃ ခုရေအာင္ လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တဆက္တည္း ေဖာင့္ကိုပါ ေဇာ္ဂ်ီ၀မ္း ေျပာင္းထားလိုက္တယ္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕ပို႔စ္ေတြက ဓါတ္ပံုေတြ ပါလာတတ္ေတာ့ MS Word ထဲေရာက္ရင္ ပံုေတြကို Delete လုပ္ရင္လုပ္ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေကာ္လံအရြယ္အစားနဲ႔ကိုက္ညီေအာင္ ညႇိေပးပါ။
အားလံုးအိုေကၿပီးတဲ့ေနာက္ Save as မွာ ပီဒီအက္ဖ္ ဖို္င္အေနနဲ႔ သိမ္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ မိုဘုိင္းနဲ႔ဖတ္လို႔ရမယ့္ ေဖာ္မက္ တခု ျဖစ္သြားပါၿပီ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း လက္တို႔လုိက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ MS Word ကေန ပီဒီအက္ဖ္လုပ္တဲ့ software မရွိေသးရင္ ကိုညီလင္းဆက္ ရဲ့ ဘေလာ့မွာ သြားယူလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘယ္လိုသံုးရသလဲ ဆိုတာပါ ရွင္းျပေပးထားပါတယ္။ လင့္ခ္က ဒီမွာပါ။ http://nyilynnseck.blogspot.com/2008/01/office-2007-pdf.html