ဦးတင္လွ

က်ေနာ့္ငယ္သူခ်င္း သက္လြင္၊ ကုိုးတန္းစာေမးပဲြေတြအၿပီး က်ေနာ္တို႔ ညီအကို ကိုရင္၀တ္ၾကေတာ့ သူကလည္း သကၤန္းစီးခ်င္သည္။ သူ႔မိဘက ႏြမ္းပါးေလေတာ့ က်ေနာ့္ မိခင္ႀကီးကပဲ ကမကထလုပ္ကာ ကိုရင္၀တ္ေပးသည္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ လူထြက္ေတာ့ သူက ေလာကီကို ျပန္မလာေတာ့ၿပီ။ ရဟန္းတက္ေတာ့လည္းး က်ေနာ့္ မိခင္ႀကီးကပဲ ရဟန္းဒကာ၊ ေနာက္သူ႔ေဆြမ်ိဳးထဲက တတ္ႏိုင္သူေတြကလည္း သိကၡာထပ္ေပးၾကသည္။ ကိုရင္ဘ၀က ရွင္သုႏၵရသည္ ဦးသုႏၵရျဖစ္လာသည္။ ရင္းႏွီးသူေတြက ဦးသုန္ဟု ေခၚၾကသည္။ က်ေနာ္အိမ္ႏွင့္ အေ၀းေရာက္ေနစဥ္ ဦးသုန္ အငယ္တန္း ေအာင္သြားၿပီ၊ ဦးသုန္ အလတ္တန္းေျဖဖို႔ စာသင္တိုက္ေျပာင္းသြားၿပီ၊ ဦးသုန္ ပထမႀကီး ေျဖေတာ့မယ္၊ စသည့္ သတင္းမ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ၾကားေနခဲ့ရသည္။ တခါတေလ က်ေနာ္ မိဘရပ္ထံ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ဦးသုန္ႏွင့္ ဆံုသည့္အခါ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူလိုက္ေနသည့္ စာေတြအေၾကာင္းေျပာျပသည္။ သူတက္ေနသည့္ အလံု ေအာင္မဂၤလာ စာသင္တိုက္ကိုလည္း က်ေနာ္ေရာက္ဘူးသည္။ သူ႔ရဟန္းမိတ္ေဆြေတြႏွင့္ က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးသည္။ သူ႔ထံမွ တဆင့္ ရြာမပရိယတၱိစာသင္တိုက္ႏွင့္ စာခ်ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာက အေၾကာင္း ၾကားဘူးသည္။ ရြာမပရိယတၱိစာသင္တုိက္၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားႏွင့္ ဦးတိေလာက ကို သူၾကည္ညိဳသည့္ အေၾကာင္းမ်ားျဖစ္သည္။ ေနာက္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုေနာက္ပိုင္း ဦးသုန္ႏွင့္ ေတြ႔သည့္အခါ စာခ်ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာက သံဃာမ်ားကံေဆာင္သည့္ အေရးတြင္ လက္မွတ္ထိုးလုိက္သည့္အတြက္ နရသိမ္တြင္ ၀ါဆိုေနသည့္အေၾကာင္း၊ တပည့္မ်ား ပစၥည္းေလးပါး ဒကာမ်ားက ေထာင္၀င္စာ သြားေတြ႔သည့္အခါ ဦးတိေလာက ကို ေတြ႔လိုသည္ဟု ေျပာလွ်င္မရ ဦးတင္လွ ဟု ေျပာရေၾကာင္းမ်ား သိရသည္။ ေနာက္ ဆရာေတာ္ ေထာင္က လြတ္လာေတာ့ ဦးတိေလာက ျပန္ျဖစ္ကာ စာခ် ဆရာေတာ္ အျဖစ္ ေက်ာင္းျပန္ထုိင္သည္။ အဲဒီက်ေတာ့မွ ဒကာအေပါင္းက အတုိးခ်က သိကၡာထပ္ပဲြမ်ား ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲ က်င္းပၾကသည္ဟု ဦးသုန္ေျပာျပ၍ ရြာမပရိယတၱိဆရာေတာ္ ဦးတိေလာက အေၾကာင္း က်ေနာ္ ၾကားဘူးေနေသာ္လည္း လူကိုယ္တုိင္ ဖူးေျမႇာ္ခြင့္ေတာ့ မႀကံဳခဲ့ဘူးပါ။
လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ရက္ေလာက္ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္အင္တာနက္စာမ်က္နွာတြင္ ေဆာင္းပါးရွင္ လြန္းေႏြၿငိမ္း ၏ `အ၀ီဇိဆိုတာ ၾကားဖူးလား´ ေဆာင္းပါးသည္ ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာကအေၾကာင္းက်ေနာ္မသိေသးသည့္ အခ်က္မ်ား ပါသျဖင့္ အထူးစိတ္၀င္စားမိပါသည္။
ထိုေနာက္ ဦးတိေလာကႏွင့္အတူ အဖမ္းခံရသည့္ ပိဋကတ္ ၃ ပံုေဆာင္ ဦးသုမဂၤလ သည္ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရံုတုိက္ထြက္ဟု သိရသည္။ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ အရွင္ ဇနကာဘိ၀ံသ ဆိုသည္မွာလည္း သာသနာေတာ္တြင္ ထင္ရွားသူ၊ `တဘ၀ သာသနာ´၊ `တဘ၀ သံသရာ´ စာအုပ္မ်ားဖတ္ကာ က်ေနာ္ ေလးစားၾကည္ညိဳရသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔သာသနာေတာ္တြင္ ထင္ရွားသည့္ ဆရာေတာ္မ်ား၏ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို သိလိုေသာ က်ေနာ့္ဆႏၵ တစိတ္တပိုင္းကို ျပည့္၀ေစသည့္ ဆရာလြန္းေႏြၿငိမ္းအား အထူးေက်းဇူးတင္မိျခင္းႏွင့္အတူ ဆရာ့ ေဆာင္းပါးအားလည္း က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္တြင္ ထပ္ဆင့္ေဖၚျပလိုက္ပါသည္။ ။

UTinHla - Upload a Document to Scribd

ဒီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ိဳးနဲ႔ တသက္လံုး မသြားႏုိင္ဘူး

ဒို႔ဗမာျပည္မွာ လက္ရွိ ဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ိဳးနဲ႔ တသက္လံုးမသြားႏို္င္ဘူး။ သြားလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီဗမာျပည္ႀကီး ဟာ အဂၤလိပ္ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္နဲ႔ ဂ်ပန္လက္ေအာက္ေတြမွာ ကၽြန္ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဖဆပလ တို႔ မဆလ တို႔လို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြလည္း ရင္ဆုိင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒီ ေခတ္အဆက္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက သူတို႔ ခုိင္ၿမဲမယ္ ထင္သေလာက္ ဒီမုိကေရစီ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဥပမာ ၿဗိတိသွ်အဂၤလိပ္ေတြက သူတုိ႔ခုိင္ၿမဲမယ္ ထင္သေလာကလ ဒီမိုကေရစီ ၆၀ က်ပ္သား ၇၀ က်ပ္သား ေပးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါတို႔က ဒီမုိကေရစီ အရသာကို ဘယ္ေလာက္ေပးရင္ ဘယ္ေလာက္ခံစားရတယ္ဆိုတာကို သိလာခဲ့တယ္။ သိလာေတာ့ တိုးရေအာင္လည္း ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚက တိုက္ယူ တတ္ရမွာေပါ့။ အခုလို ဘယ္ေလာက္သားမွ မေပး ေတာ့ပဲ ဖိႏွိပ္တာမ်ိဳးကိုေတာ့ အၾကာႀကီး ခံႏုိင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒို႔မွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံု အေတြ႕အၾကံဳမ်ိဳးကလည္း ရသင့္သေလာက္ ရခဲ့ၿပီးသား၊ တန္ဖိုးရွိ၊ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြလည္း ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီးသား။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မ်ိဳးက အတုိင္းအတာ တခုထိသာ ခံလိမ့္မယ္။ အတိုင္းအတာမရွိ ခံေနလိမ့္မယ္လို႔ မထင္နဲ႔။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကမၻာႀကီးကလည္း လံုးလံုး ပိတ္ဆို႔ထားလို႔ ရေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဆက္သြယ္ေရး သတင္းနည္းပညာေခတ္ ႀကီးထဲကို ေရာက္လို႔ေနၿပီ။ ကမၻာႀကီးထဲက ႏုိင္ငံအသီးသီးမွာ ဒီႏုိင္ငံလို ဒီမိုကေရစီ မရွိတဲ့ ႏုိင္ငံဆိုတာက လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတယ္။ ကမၻာ႔လူသားေတြကလည္း အဲဒီႏုိင္ငံမ်ိဳးကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနၾကမွာ။ ။

လူထုေဒၚအမာ

အာဟာရစာေစာင္ အမွတ္ (၇၉) မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။ ဒီလို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ိဳးနဲ႔ ဆက္သြားႏုိင္၊ မသြားႏုိင္ အဆံုးအျဖတ္ေပးရန္ အခ်ိန္ နီးကပ္ေနၿပီဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါေၾကာင္း ....

စစ္ေအးလြန္ေခတ္မႈိင္းမႈန္ေ၀ညည္းခ်င္း

ဆရာျမသန္းတင့္ ရဲ့ ဘာသာျပန္လက္ရာတပုဒ္ပါ။

စစ္ေအးလြန္ေခတ္မႈိင္းမႈန္ေ၀ညည္းခ်င္း

ယခုအခ်ိန္သည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ အေရးႀကီးေသာ အေနာက္ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ေရြးေကာက္ပဲြ နတ္ဖမ္းစားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စစ္ေအးတုိက္ပဲြၿပီးဆံုးျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာေသာ ေပ်ာ္စရာ အေျခအ ေနေလးသည္ အေငြ႔ျဖစ္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ။ အတၱလႏၱိတ္ သမုဒၵရာႀကီး၏ ကမ္းေျခႏွစ္ဖက္ (ဥေရာပ တုိက္ႏွင့္ အေမရိကတုိက္) တို႔သည္ တၿပိဳင္နက္တည္းတြင္ ေပါင္းလည္းေပါင္းၿပီး ကြဲလည္းကဲြေနၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ သူတို႔၏ အနာဂါတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဆိုးျမင္ေနၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိသို႔ေသာ စိတ္မေကာင္းစရာ အေျခအေနသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ပဋိပကၡကို ဖံုးကြယ္ေပးသကဲ့သို႔ ရွိေနသည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဘက္မွ ၾကည့္လွ်င္ ဥေရာပတုိက္သည္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ႏွင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ဖြယ္အေပါင္းတို႔၏ ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္ေနသည္။ အမွန္အားျဖင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ တခုႏွင့္တခု ပဋိပကၡျဖစ္ေနေသာ စိုးရိမ္မႈႏွစ္ခုၾကားတြင္ ဗ်ာမ်ားေနသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ဥေရာပတုိက္တြင္ မည္သည့္ အရာအား အေၾကာက္ဆုံးျဖစ္ရမည္ကို မသိဘဲျဖစ္ေနသည္။ ဥေရာပတုိက္၏ စီးပြားေရးအင္အားႏွင့္ အေရးပါမႈကို ေၾကာက္ရမည္ေလာ၊ အဖ်က္စြမ္းအားရွိသည့္ ႏုိင္ငံေရးမတည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ အားနည္းမႈကို ေၾကာက္ရ မည္ေလာ။ အေမရိကန္သည္ ဥေရာပ၏ ညီၫြတ္ေရးကို အားေပးမိလွ်င္ စည္းလံုးညီၫြတ္ေသာ ဥေရာပသည္ ဖရင္ကင္စတိန္းဖုတ္ေကာင္ႀကီးျဖစ္လာကာ ကိုယ့္ကို ျပန္စားမည္ကို စုိးရိမ္ေနရသည္။ တဖက္တြင္လည္း ဖရိုဖရဲျဖစ္ကာ အကြဲကြဲျဖစ္ေနေသာ ဥေရာပသည္ စြမ္းအားမဲ့သြားေသာ အျဖစ္သို႔ေရာက္သြားလွ်င္ ဥေရာပ၏ တာ၀န္အားလံုးသည္ သူ႔အေပၚတြင္ စုၿပံဳက်လာမည္ကို အေမရိကန္တို႔ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ေနၾကသည္။

ပင္လယ္ေကြ႔စစ္ပဲြႏွင့္ ယခုျဖစ္ပြားေနေသာ ယူဂိုဆလားဗီးယားျပည္တြင္းစစ္တို႔ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ သည္။ ယူဂိုဆလားဗီးယား ျပည္တြင္းစစ္၌ ဥေရာပတုိက္သားမ်ားသည္ ထိုျပည္တြင္းစစ္ကို ရပ္စဲေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိ္င္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထိုအခါ အေမရိကန္တို႔အဖို႔ စဥ္းစားစရာ ႏွစ္ခ်က္ေပၚလာသည္။ ပထမ အခ်က္မွာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံတကာ၀ါဒသမားတို႔၏ အျမင္ျဖစ္သည္။ သူတို႔က အေမရိကန္သည္ ဥေရာပေရးရာ ကိစၥမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနဖို႔ေကာင္းသည္ဟူေသာ အျမင္ျဖစ္သည္။ ေနာက္အျမင္တခုမွာ မစြက္ဖက္ေရး ၀ါဒီတို႔၏ အျမင္ျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္သည္ ဥေရာပေရးရာမ်ားတြင္ လက္ေရွာင္ေနဖို႔ေကာင္းသည္၊ ဥေရာပေရးရာ မ်ားတြင္ ပါ၀င္စြက္ဖက္ေနျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးမထူးႏုိင္၊ အေမရိကန္တို႔လိုခ်င္ေနေသာ ဒီမိုကေရစီကို မရႏုိင္၊ ဒီမိုကေရစီအစား အကဲြကဲြအျပားျပားျဖစ္ေနေသာ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ၊ လူမ်ိဳးစု၀ါဒႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မႈတို႔ကိုသာ ရႏုိင္သည္ဆိုေသာ အျမင္ျဖစ္သည္။

ဘာလင္တံတုိင္းႀကီးၿပိဳက်သြားစဥ္ႏွင့္ ပင္လယ္ေကြ႔စစ္ပဲြ ျဖစ္ပြားစဥ္ကာလတုန္းက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု သည္ ယခင္က ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ေသာ သမတ၀ီလဆင္၏လမ္းစဥ္ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ျပန္လည္ေတြ႔ရွိခဲ့ၿပီးဟု ထင္စရာရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ အေမရိကန္သည္ အျခားေသာကိစၥမ်ားကုိ ဦးစားေပးေနျပန္ေလၿပီ။ အေမ ရိကန္ျပည္ေထာင္စုသည္ ဥေရာပတိုက္တြင္ လူမ်ိဳးမ်ား၏ ကိုယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္တို႔၏ လြတ္လပ္ခြင့္ ကို ဦးစားေပး ေရွ႕ေနလိုက္ေပးရမည့္အစား (ယခင္ ယူဂိုဆလားဗီးယားႏုိင္ငံရွိစဥ္ကကဲ့သို႔) ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ ႏွင့္ ယခင္ကကဲ့သို႔ ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ အေျခအေနမ်ိဳးကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းရန္ စိတ္ေစာေနသည္။

အမွန္အားျဖင့္ အေမရိကန္လိုခ်င္ေနေသာ အရာမွာ ကိုယ္ကဘာတာ၀န္မွ မယူရေသာ တည္ၿငိမ္မႈမ်ိဳး၊ စနစ္က်မႈမ်ိဳး၊ ၿငိမ္၀ပ္မႈမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အေမရိကန္လူမ်ိဳးမ်ားက အကန္႔အသတ္မရွိေသာ အေမရိ ကန္၏ အင္အားမ်ိဳးကို စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္း ယဥ္ၾကပါလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ထိုသို႔ေသာ တန္ခိုးအာဏာမ်ိဳးကို ထူေထာင္ရန္အင္အား မရွိေတာ့ပါ။ ထူေထာင္ရန္ ဆႏၵလည္း မရွိေတာ့ပါ။ အေမရိကန္သည္ ကမၻာတြင္ တခုတည္းေသာ မဟာမိတ္အင္အားႀကီးႏုိင္ငံအျဖစ္ က်န္ရွိေနခဲ့ျခင္းမွာ မေတာ္ တဆ ျဖစ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ ၿပိဳက်သြားျခင္း၊ ဂ်ပန္က မိမိစီးပြားေရး အင္အားကို ႏိုင္ငံေရး အင္အားအျဖစ္ မေျပာင္းလဲႏုိင္ေသးျခင္း၊ ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားက ကမၻာ့ေရးရာမ်ားတြင္ စည္းစည္းလံုးလံုး မပါ၀င္ႏုိင္ ေသးျခင္းတို႔ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။

တဖက္တြင္ ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားသည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ စိတ္မရွည္မႈႏွင့္ ဥေရာပတုိက္အား လ်စ္လ်ဴရႈ ထားမႈ တို႔ကို သတိျပဳမိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔လည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအေပၚတြင္ မည္သို႔ သေဘာထားသင့္သနည္း ဆိုေသာ ကိစၥ၌ တဦးႏွင့္တဦး မညီၫြတ္ႏိုင္ဘဲ အကဲြကြဲအၿပဲၿပဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ ဥေရာပမွ အေမရိကန္တုိ႔ ထြက္ခြာသြားမည္ကို သိေနၾကကာ ထုိကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ သေဘာကဲြ ေနၾကသည္။ တဖက္တြင္ သူတုိ႔သည္ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခြင့္ရွိေသာ ဥေရာပကာကြယ္ေရးစနစ္တရပ္ကို ထူေထာင္ရန္ ကန္႔ကြက္ဆန္႔က်င္ေနသည့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အျခားတဖက္တြင္မူ ဥေရာပတြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အကူအညီမရွိဘဲ သူတို႔ဘာသာ အထီးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့မည္ကို စိုးရိမ္ေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ျပင္သစ္ျပည္သည္ အေမရိကန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ `ေတြးေတာ မရ ႀကံဒြိဟျဖင့္´ ဆိုသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ တဖက္တြင္ အင္အားေတာင့္တင္းသည့္ ဂ်ာမဏီကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ညိႇ္ေပးရသည့္အတြက္ ဥေရာပတုိက္တြင္ အေမရိကန္တို႔ ရွိေနေစခ်င္သည္။ အျခားတဖက္တြင္မူ `နယ္ခ်ဲ႕လႊမ္း မိုးလိုသည့္ အေမရိကန္´ ကို ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညႇိေပးရန္ အတြက္ ေတာင့္တင္းေသာ ဥေရာပကို ျမင္လိုသည္။

စစ္ေအးတိုက္ပဲြ ၿပီးဆံုးသြားျခင္း၊ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ ၿပိဳကဲြသြားျခင္းႏွင့္ ဥေရာပတုိက္ ျပန္လည္ေပါင္းစည္းသြားျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ေကာင္းသည့္အခ်က္ေတြရွိသလို ဆိုးသည့္အခ်က္ေတြလည္း ရွိေနသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ ဥေရာပႏွင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဆက္ဆံေရးသည္ ပို၍နက္႐ိႈင္း၊ ပို၍႐ႈပ္ေထြး၊ ပို၍သိမ္ေမြ႕လာခဲ့သည္။ ယခင္က ဥေရာပတုိက္တြင္ ၀ါဒေရးရာေတြ ကဲြျပားေနခဲ့သျဖင့္ အတၱလႏၱိတ္မဟာမိတ္မ်ားသည္ ခိုင္မာေတာင့္ တင္းခဲ့သည္။ အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ရာတြင္ တသားတည္းျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔တြင္မူ ဥေရာပသည္ သူ႔ ဇာတိသေဘာကို ထူေထာင္လာခဲ့ကာ အေမရိကန္ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းလာခဲ့သည္။ ဥေရာပသမိုင္း၏ ၀မ္းနည္းေၾက ကဲြဖြယ္ အစဥ္အလာသည္ ဥေရာပတုိက္ႏုိင္ငံေရးနယ္သို႔ ျပန္လာစျပဳေလၿပီ။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနသည္ ဥေရာပတိုက္အတြက္ ႀကီးက်ယ္မႈကိုလည္း ျဖစ္ေစႏုိင္သည္။ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ကိုလည္း ျဖစ္ေစႏုိင္သည္။ ကုိယ့္တာ၀န္ကိုယ္ သိနားလည္ဖို႔ ေဆာ္ၾသေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။

မၾကာမီတြင္ ႏွစ္ဆယ္ရာစုႏွစ္ႀကီးလည္း ကုန္ေတာ့မည္။ ဥေရာပတုိက္သည္ ဘယ္လမ္းကို သြားမည္နည္း။ ယခင္က ကဲ့သို႔ပင္ အင္အားခ်ိန္ခြင္လ်ာ ညႇိရေသာ ဥေရာပတုိက္မ်ိဳးကို ျပန္သြားမည္ေလာ။ သာတူညီမွ် လြတ္ လပ္ေသာ ကမၻာႀကီး၏ ေခတ္သစ္နိုင္ငံတကာ၀ါဒ အေျခခံေပၚတြင္ ရပ္တည္ေနေသာ ဥေရာပတုိက္မ်ိဳးကို ထူေထာင္မည္ေလာ။ လက္ေတြ႔က်ေသာ ဥေရာပတုိက္သားတုိ႔ကမူ ဂ်ာမနီကို ဦးခ်ိဳးထားသည့္နည္း သို႔မဟုတ္ အင္အားခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ညႇိထားသည့္နည္းကုိ သံုးခ်င္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဥေရာပစည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ေဆာ္ၾသေနသူတို႔ကမူ ထုိနည္းသည္ ေခတ္မမီေတာ့ေသာနည္း၊ အႏၱရာယ္မ်ားေသာနည္းဟု ယူဆေနၾကသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ မေန႔က ၀ါဒေရးရာတြင္ ေပါင္းစည္းညီၫြတ္ခဲ့ၾကေသာ အတၱလႏၱိတ္မဟာမိတ္မ်ားသည္ ပထ၀ီ၀င္အရ၊ ယဥ္ေက်းမႈအရ မနက္ျဖန္တြင္ ကြဲျပဲေနၾကမည္ဆိုလွ်င္ ဒီမုိကေရစီက အာဏာရွင္စနစ္ကို အႏုိင္ ရခဲ့သည့္ ရလာဒ္သည္ ဘာမွ် အဓိပၸာယ္မရွိေတာ့ဘဲ ၀မ္းနည္းစရာပင္ ေကာင္းေနေပလိမ့္မည္။

သို႔ရာတြင္ ေသြးစည္းမႈအေဟာင္း၏ ေနရာတြင္ ေသြးစည္းမႈအသစ္ကို အစားထိုးရေပလိမ့္မည္။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ ၿပိဳကြဲၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ယခင္က အေရွ႕အေနာက္ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ ထိုေနရာ တြင္ ေတာင္၊ ေျမာက္ ပဋိပကၡျဖစ္မည့္ အရိပ္နိမိတ္မ်ား ျမင္ေနရေလၿပီ။

အတၱလႏၱိတ္ သမုဒၵရာ၏ တဖက္တခ်က္တြင္ ရွိေနၾကသည့္ မဟာမိတ္မ်ားသည္ ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈ အသစ္ကို ဖန္တီးမည္ေလာ၊ ပဋိပကၡေဟာင္းထဲတြင္ ဆက္လက္ေနၾကမည္ေလာ။ ။

Time, May 18 1992

Diminique Moisi (The Post Cold War Blues)

မူရင္းကို ဒီမွာ ဖတ္ပါ။

ဆီပံုးေတြ ဆီပံုးေတြ

တကယ္ေတာ့ ဆီပံုးလုပ္ရတာ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ ဆီက အေပါက္ရွာၿပီး ယိုတတ္တဲ့သေဘာရွိေတာ့ သူ႔ကို ဆီလံုေရလံု လုပ္ေပးရပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔က ဆီပံုးအလံုးေလးဆယ္လုပ္ဖို႔ ေအာ္ဒါက်လာပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔အထိ တပတ္လံုးလုပ္တာေတာင္ အလံုးသံုးဆယ္ မၿပီးတတ္ေသးပါဘူး။ ဆီပံုးအလံုးေလးဆယ္စာ ျဖတ္ေတာက္ၿပီးသား သံျပားေတြကို တခုခ်င္း ေကာက္ဆင္၊ ဂေဟတို႔၊ တျခားတတ္စရာ ပစၥည္းေတြတတ္ အားလံုးအိုေကၿပီးဆိုမွ ဂေဟအၿပီးေဆာ္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေဆာ္ထားတဲ့ ဂေဟသားကို ယိုစိမ့္ႏုိင္မယ့္ေနရာ ရွိမရွိရွာ၊ ေတြ႔ရင္ အဲဒီေနရာကို ဂေဟနဲ႔ ထပ္ပိတ္ရပါတယ္။ အားလံုးၿပီးၿပီဆိုရင္ ေဆးမႈတ္ဌာနကို ပို႔လို႔ရပါၿပီ။

ဆီပံုးလုပ္ေနရင္း ဘေလာ့ေတြက ဆီပံုးေတြအေၾကာင္းလည္း စဥ္းစားေနမိပါေသးတယ္။ ဘေလာ့ဆိုတာ ကလည္း ရပ္ကြက္ႀကီးတခု ျဖစ္ေလေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း လူေကာင္းသူေကာင္းေတြ ရွိသလုိ လူဆိုးလူမိုက္ ေတြလည္း ရွိမွာပါပဲ။ လူ႔သဘာ၀ကိုက ႐ႈပ္ေထြးတဲ့သေဘာရွိတယ္မို႔လား။ ဆီပံုးေတြမွာ ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္ေရးတာ ခံရ႐ံုနဲ႔ ဘေလာ့ေလာကကိုေတာ့ စြန္ခြာသြားစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ လူေကာင္းေတြကို တမိ်ဳးဆက္ဆံ လူဆိုးေတြကိုေတာ့ တမ်ိဳး ဆက္ဆံႏုိင္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါေၾကာင္း ။ ။

ဆီပံုးေတြ လုပ္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါတဦး၏ လုပ္ငန္းခြင္

ကိုေသာင္းေအးနဲ႔ သြားၾကမယ္

ထုိင္း ႏွင့္ မေလးရွားနယ္စပ္တြင္ Bukit Kayu Hitam ဟု ေခၚေသာ နယ္စပ္ျဖတ္သည့္ immigration ဂိတ္ႀကီး ရွိသည္။ (ပံုတြင္ ၾကည့္ပါ)

ထိုဂိတ္ႀကီးသည္ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ လူတို႔ ဥဒဟုိ ၀င္ထြက္ျဖတ္သန္းရာ ေနရာျဖစ္သည္။ ထို ျဖတ္သန္းသြားေန ေသာ လူသားမ်ားတြင္ ျမန္မာပတ္စ္ပို႔ ကို္င္ထားေသာ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျမန္မာမ်ား ၀င္ခြင့္မရပါ။ ျမန္မာဆိုလွ်င္ ပဲြစားႏွင့္၀င္ရပါသည္။ ပဲြစားက ကားႏွင့္ ေခၚလွ်င္လည္း ကားႏွင့္ ၀င္ရ၍ လမ္းေၾကာင္းမေကာင္း ကားႏွင့္ ၀င္မရလွ်င္ ညဖက္ နယ္စပ္ ၿခံစည္းရိုးကို ေခြးတိုးသလို တုိး၀င္ရပါသည္။ ညအခါ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ ၿခံစည္းရုိးကို ျဖတ္ကာ လူအုပ္စုလုိက္၀င္ၾကရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒသခံလမ္းျပသာ ပါ၍ ပဲြစားပါမလာပါ။ လမ္းမွာ လမ္းျပက ေငြထပ္ညွစ္တာ၊ လမ္းမွာထားခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါသည္။

Bukit Kayu Hitam ဂိတ္ႀကီးကို အသံုးမ်ားၾကေသာ္လည္း အေရွ႕ဖက္ Kelantan ျပည္နယ္တြင္ Rantau Panjang ဂိတ္လည္း ရွိေသးသည္။ (ပံုတြင္ ၾကည့္ပါ) ဂိတ္ႀကီးဖက္မွာ မေခ်ာင္လွ်င္ ပဲြစားမ်ားက Rantau Panjang ဂိတ္ဖက္ လွည့္သြင္းၾကသည္။ ထိုဂိတ္ဖက္မွ ၀င္လွ်င္ ညအခ်ိန္မွာ ေခ်ာင္းကို ေလွကေလးႏွင့္ ခိုးျဖတ္ရသည္။ ေခ်ာင္းေက်ာ္လိုက္လွ်င္ မေလးရွားနယ္ထဲေရာက္ၿပီ။ ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲ ၿခံဳပုတ္ေတြၾကားထဲမွာ ဘယ္ကို သြားရမလဲ သင္မသိႏုိင္ေသးပါ။ လမ္းျပေခၚရာကို ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းနဲ႔ လိုက္ရမည္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေတာထဲမွာ ေသနပ္ႏွင့္ လွမ္းပစ္တာ ခံရသည္ဟု သိရသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မေလးရွားကို ကုန္းလမ္း၊ ေရလမ္း ႏွင့္ ေလလမ္းကပါ ၀င္ဘူးသည္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ Rantau Panjang ဖက္မွ ၀င္စဥ္က နယ္စပ္မွ ကြာလာလမ္ပူအထိ ခရီးတြင္ ဆလြန္းကားေလးတစီးေပၚမွာ လူရွစ္ေယာက္စီတင္၍ ကားသံုးစီးျဖင့္ ခရီးႏွင္ခဲ့ရဖူးသည္။

ျမန္မာေတြ မေလးရွားခိုး၀င္ရသည့္ ဇတ္လမ္းေတြ ကိုယ္ေတြ႔ေရာ တဆင့္ျပန္ေျပာတာကိုပါ ႀကံဳဘူးပါသည္။ ယခု ပို႔စ္တြင္ တင္ေပးမည့္ ဟာသဇတ္လမ္းတိုမွာ က်ေနာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ျပန္ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းေလး ရယ္စရာ မဂၢဇင္းမွာ ပါလာသည္ကို ဒီအပတ္အတြက္ တင္ေပးလိုက္ရပါသည္။