ျမန္မာလိုမႊတ္ေနေအာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့သူ
ဘေလာ့ဂ္ေတြေရပန္းစားလာေတာ့ ဘေလာ့ေတြဖတ္၊ ကြန္မန္႔ေတြေရးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလးလည္း လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ အစတံုးကေတာ့ မေရးေသးဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ တပတ္ကို ငါးရက္ အလုပ္ဆင္းရပါတယ္။ ညေနပိုင္းေက်ာင္းက တပတ္ကို ၂ ရက္တက္ရပါတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြမွာ ေက်ာင္းက စာလည္း နဲနဲပါးပါးလုပ္ရပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပါ။ အခုသင္ေနရတဲ့ ဒိန္းမတ္စာသင္တဲ့ေက်ာင္း ၿပီးတဲ့အခါက်မွ အားရပါးရ စိတ္ႀကိဳက္ေရးေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားသည့္တုိင္ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ ဘေလာ့ဂ္ လုပ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဆဲြေဆာင္မႈအားေကာင္းတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ တခ်ိဳ႕ဆို ဘေလာ့ဂ္ နာေတာင္ က်သတဲ့။ ေနာက္ဆို ဘေလာ့ဂ္မွာ အိမ္ေထာင္က်တာတို႔ သားေမြးတာတို႔ေတာင္ ျဖစ္လာမလားပဲ။
က်ေနာ္လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ကလည္း စက္႐ံုတခုက ထုတ္လုပ္ေရးဌာနမွာပါ။ ကြန္ျပဴတာကိုင္ရတဲ့ အလုပ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနရင္း စိတ္ကူးရလို႔ ကြန္ျပဴတာေလးဖြင့္ၿပီး စာေရးလို႔ရတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္၊ အလုပ္ ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္အေရာက္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထုိင္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ဘာေရးရမွန္းမသိတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္တတ္ပါေသး တယ္။ တခါတေလလည္း အေရးအသားေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြေရးတာ ဖတ္ထားၿပီးရင္ ကိုယ္သူတို႔လို ေရးႏုိင္ပါ့မလားလို႔ အားငယ္မိတာမ်ိဳးလည္း ရွိရဲ့။ “ကိုေယာဟန္ေအာင္ကေတာ့ ဘေလာ့ဂိုပုိး၀က္ ၂ ပို႔စ္မွာ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္ဖတ္ ႀကိဳက္တာလုပ္လို႔ ရေနပါၿပီ။ စိတ္တူသူေတြက ရွာဖတ္လာလိမ့္မယ္။ ေရးဖို႔သာ လိုပါတယ္” တဲ့။
ကဲ စိတ္တူသူေတြေရာ မတူသူေတြပါ ဖတ္ဖို႔အတြက္ ေရးပါၿပီ။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္က က်ေနာ္မေလးရွားသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ပတ္စ္ပို႔ေလွ်ာက္ပါသည္။ ပတ္စ္ပို႔ရၿပီး ယူဘီ ၂၂၁ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ျဖင့္ ထုိင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ့သို႔ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ ေလဆိပ္မွာ က်ေနာ့္ကို လာႀကိဳမည့္ သူ တေယာက္မွ မရွိပါ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အတူထိုင္သည့္ ျမန္မာတဦးႏွင့္ မိတ္ေဆြဖဲြ႔ကာ သူတည္းသည့္ အပတ္မင့္သို႔ လိုက္သြားခဲ့ပါသည္။ ထိုေနရာမွတဆင့္ ဆက္သြယ္ရန္ လိပ္စာပါလာသည့္ က်ေနာ္ႏွင့္ တရပ္ကြက္တည္းသား ေက်ာ္ေဇယ် ထံဖုန္းဆက္ရပါသည္။ ေက်ာ္ေဇယ်ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေတာ့ သူေနသည့္ ေဟြ႕ကြမ္ေစ်းနားက အပတ္မင့္သို႔ လာေနခြင့္ ျပဳပါသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာ္ေဇယ်က World Trade Center ေရွ႕က စားေသာက္ဆုိင္တဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနပါသည္။ ေက်ာ္ေဇယ်ဆီမွာ ေနရင္း မေလးရွားသို႔သြားရန္ လမ္းေၾကာင္းစနဲနာေနစဥ္ တေန႔ ေဟြ႔ကြမ္ေစ်းထဲမွာ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သြားေတြ႔ေလသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကား ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ အေရးေတာ္ပံုကာလအတြင္း သပိတ္စခန္းတခုထဲမွာ သပိတ္အတူေမွာက္ခဲ့ၾကၿပီး၊ စစ္အာဏာသိမ္းေသာအခါ လက္နက္ကို္င္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေကအင္ယူစခန္းသို႔ အတူထြက္လာခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ပါသည္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ တပ္ဖဲြ႔မ်ားမဖဲြ႔ခင္ က်ေနာ္ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္ဆင္းသြားသျဖင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆံုေသာအခါ က်ေနာ္မေလးရွားသြားအလုပ္လုပ္မည့္ ကိစၥလည္း ေမ့သြားခဲ့ရသည္။
ထုိသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အစီအစဥ္အရ ေတာတြင္းျပန္မည့္ လူႀကံဳျဖင့္ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ တပ္ရင္း ၂၀၇ သို႔ က်ေနာ္လိုက္သြားျဖစ္ခဲ့၏။
(ဓါတ္ပံု - ေဖာ္ဖားထ စခန္း ေဆးရံုေရွ႕) ေတာတြင္းစခန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က်န္ေနေသးေသာ္လည္း ၈၈ က က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ေသာ စခန္းေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ န၀တ စစ္တပ္၏ ထိုးစစ္မ်ားေၾကာင့္ ေနရာသစ္သို႔ ေျပာင္းေရြ႕လာခဲ့သည့္အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ေျပာျပၾကပါသည္။ က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ တပ္ေရးဗိုလ္ႀကီး ေသာင္းထုိက္ကို သတင္းပို႔ရပါသည္။ သူက က်ေနာ့္ကို ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ေသနတ္ထုတ္ေပးေတာ့ စက္ပစ္ကြင္းမွာ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ အမ္ ၁၆ ကို ပစ္ခဲ့ရေသးသည္။
တကယ္ေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ က်ေနာ္ ေရစက္ၾကာၾကာမဆံုခဲ့ရ။ လုပ္စရာ ကိစၥမ်ားရွိေနသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ဘန္ေကာက္သို႔ ျပန္တက္ခဲ့ရပါသည္။ (ဓါတ္ပံု - မကဒတ ရင္း ၂၀၇) က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ သည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ ထိုအျပန္လမ္းတြင္ ႀကံဳခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္ပါသည္။ အျပန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ တေယာက္တည္းျဖစ္သည္။ စခန္းမွ မဲေဆာက္သုိ႔ ကားစီး၊ မဲေဆာက္မွ ထြက္သည့္ ညကားျဖင့္ ဘန္ေကာက္သို႔ ျပန္တက္ရန္ျဖစ္သည္။ စခန္းမွ မဲေဆာက္သြားသည့္ ခရီးသည္တင္ကားမွာ ဟုိင္းလတ္ကား ျဖစ္ၿပီး ကားေပၚမွာ ထုိင္းလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသူမ်ား ခရီးသည္မ်ားအျဖစ္ပါလာသည္။ အေရွ႕အလယ္ပို္င္း ေဒသမွ အစၥေရးလူမ်ိဳး တိုးရစ္တဦးလည္း ပါလာသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကားေမာင္းလာ၍ လမ္းတ၀က္ခန္႔ အေရာက္တြင္ ထိုတိုးရစ္က သူဆင္းရမည့္႐ြာအမည္ကို ေျပာကာ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မလဲဟု စံုစမ္းလာသည္။ က်ေနာ္ကပဲ စကားျပန္လုပ္ကာ ခရီးသည္မ်ားကို ေမးေပးရ၏။ က်ေနာ္က “အမတို႔ခင္ဗ်ား၊ ဒီလူက သူသြားမယ့္ ရြာကို ေမးေနပါတယ္။ အမတို႔ထဲက သိတဲ့လူမ်ားပါပါသလား” ဟု ေမး၏။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က သူလည္း အဲဒီရြာမွာဆင္းမွာပဲ ဟု ေျပာသည္ကို က်ေနာ္က ကိုေရႊတိုးရစ္ကို ေျပာျပလုိက္ေတာ့ သူေက်နပ္သြားေလ၏။ ခဏေနေတာ့ အမိ်ဳးသမီးတေယာက္က က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ကာ “ဗမာစကားေျပာတာ မႊတ္ေနတာပဲေနာ္၊ ဘယ္မွာေနသလဲ” ဟုေမးရာ က်ေနာ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားရပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ထိုနယ္စပ္ေဒသမ်ားရွိ တုိင္းရင္းသားမ်ားမွာ ထုိင္းလိုေျပာ၊ ကရင္လိုေျပာ၊ ပအို႔၀္ လုိေျပာေနၾကသျဖင့္ ျမန္မာစကားေျပာလွ်င္ အသံ၀ဲပါသည္။ သူတို႔ေဒသသံုးစကားကိုပဲ အေျပာမ်ားကာ ျမန္မာစကားသိပ္မေျပာသျဖင့္ ျမန္မာလိုေျပာလွ်င္ အသံ၀ဲ၀ဲႏွင့္ ေျဖးေျဖးသာေျပာပါသည္။ က်ေနာ္ေျပာသည့္ ျမန္မာစကားသည္ သူတို႔အေနျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ အလြန္ေကာင္းမြန္ေနပံုရပါသည္။
က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို “မင္းတို႔ငါ့ကို ဘာမွတ္သလဲ။ ျမန္မာလို မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာႏုိင္တဲ့ေကာင္ကြ” လုိ႔ ေျပာရင္ သူတို႔ ရီၾကပါသည္။
ေပ်ာ္႐ြင္ၾကပါေစ။ ။
